Ποιοτικός χρόνος με τα παιδιά

[zaxaroulini]

4 hours ago, Deena said:

Κάτι που διάβασα και μου φαίνεται ότι ταιριάζει γάντι στην συζήτηση : http://www.themamagers.gr/family/eimaimama/pedi-mou-sori-ma-den-boro-na-ime-kathe-mera-montessori/

 

Με συγχωρείς κοπέλα μου αλλά τέτοια ανυπόγραφα άρθρα που υπάρχουν στο ιντερνετ και παρουσιάζουνε με τέτοιο τρόπο μία μανούλα εγώ τα βρίσκω προσβλητικά και παραπλανητικά!

[zaxaroulini]

4 hours ago, Iasonas said:

Σκέφτομαι αυτό που λέτε , να αφήνουμε τα παιδιά ν βαριούνται κιόλας. 

Και οι γονείς μου το ίδιο λένε, κ δε θυμάμαι να καθήσαν  μαζί μας ν παίζουν ή ν μας τρέχουν πέρα δώθε...

Ειχαν όμως έντονη κοινωνική ζωή, το σπίτι μας ήταν γεμάτο κόσμο, και η γειτονιά ήταν γεμάτη παιδιά.

Αντιλαμβάνομαι ότι λειτουργώ μερικές φορές ενοχικά,

θέλοντας να καλυψω κάποια κενά, την απουσία του μπαμπά, την έλλειψη κοινωνικής ζωής όπως θα ήθελα κλπ

Και σκέφτομαι ότι δεν έχω την ίδια αγωνία να μάθουν πιο σημαντικά ίσως πράγματα. 

Να μάθουν να πλένουν τα δόντια τους, να συμμαζεύουν το δωμάτιο τους και τα παιχνίδια τους, να έχουν καλούς τρόπους κλπ

Οχι πως δε με νοιάζουν όλα αυτά, κι ότι δεν τα δουλεύω με τα παιδιά,

αλλά δεν νιώθω τόσες  ενοχές που δεν τα κάνουν όπως όταν δε διασκεδάζουν.

Σκεφτομαι πως θα αρχίσω να επικεντρώνομαι σ αυτά που είναι και  ο ρόλος μου να τους τα μάθω,

τη διασκέδαση θα τη βρουν πιο εύκολα με λιγότερη ίσως τελικά  εγρήγορση από μένα.

 

Αχ βρε κοπέλα μου, μην στενοχωριέσαι και μόνο το γεγονός ότι ψάχνεσαι τόσο για να προσφέρεις το καλύτερο στα παιδάκια σου δείχνει πόσο γλυκιά μανούλα είσαι. Όπως τα λες για πιο παλιά, υπήρχαν οι γειτονιές, πολλά παιδιά μεγαλύτερα μικρότερα που μαζεύονταν και χωρίς πολλές φορές καν να έχουν παιχνίδια στα χέρια τους αυτοσχεδίαζαν παιχνίδια ή μία μπάλα ήταν υπεραρκετή. Τα παιδιά για εμένα χρειάζονται δίπλα τους μία μητέρα που θα τους προσέχει, δηλαδή δεν θα τα αγνοεί, με το να τα προσέχει δεν εννοώ απαραίτητα να είναι πάνω από το κεφάλι τους, τα παιδιά θα παίξουν και μόνα τους είναι λογικό. Αυτό που θα σε συμβούλευα εγώ είναι τουλάχιστον να μπορέσεις να εξασφαλίσεις μέσα στο σπίτι ένα δικό τους χώρο, όπου εκεί να μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, να έχουν τα δικά τους παιχνίδια, οι ψυχολόγοι λένε ότι δεν πρέπει η μαμά να μαζεύει το δωμάτιο του παιδιού, μιλάω για νηπιάκια τώρα, το παιδί πρέπει να είναι υπεύθυνο για τον χώρο του. Τώρα ειδικά το καλοκαίρι είναι ότι πιο ιδανικό οι βόλτες έξω, όχι απαραίτητα μακριά, έστω στο πλησιέστερο πάρκο, στην πιο κοντινή παιδική χαρά. Δεν θυμάμαι αν δουλεύεις αλλά μπορείς να οργανώσεις έτσι τον χρόνο σου που να είσαστε έξω και οι δουλειές του σπιτιού π.χ. μαγείρεμα να πάει για πιο αργά. Εάν έχεις την δυνατότητα να πάρεις και κάποια κοπελα έστω μία φορά τον μήνα να σε βοηθάει με δουλειές του σπιτιού, τα πιο χοντρά. Και πάλι σου εύχομαι να χαίρεσαι τα παιδάκια σου

και να προσθέσω ότι θα πρέπει να βάλεις οπωσδήποτε στο πρόγραμμα να πάρεις δίπλωμα αυτοκινήτου, το αυτοκίνητο σου δίνει άλλη ενέργεια, βάζεις τα παιδάκια μέσα και τα πας όπου θέλεις και κάνεις και τις δουλειές σου πιο εύκολα και ευχάριστα. Εγώ με τον μεγάλο μου γιο πάμε μαζί σουπερμάρκετ του δίνω την λίστα και ένα στυλό και ψάχνουμε να βρούμε τα πράγματα μαζί, μόλις το βάζουμε στο καρότσι ο μικρούλης μου σβήνει από την λίστα το προιόν. Αυτό εννοώ ότι πολλές δουλειές τις κάνω σαν παιχνίδι, επειδή ο μικρούλης μου έχει αρχίσει και διαβάζει συνδυάζω μάθηση και διασκέδαση και δουλειές

[poulxeria]

6 ώρες πρίν, Deena είπε:

Κάτι που διάβασα και μου φαίνεται ότι ταιριάζει γάντι στην συζήτηση : http://www.themamagers.gr/family/eimaimama/pedi-mou-sori-ma-den-boro-na-ime-kathe-mera-montessori/

Ωραία τα λέει Deena μου, με τη διαφορά ότι σήμερα τα παιδιά τρώνε αρκετή κλεισούρα (8-9 ώρες σε παιδικό σταθμό από μωρά), έχουν λιγότερες κοινωνικές επαφές σε σχέση με παιδιά προηγούμενων γενεών, οι γιαγιάδες συχνά είναι λιγότερο πρόθυμες να σαπορτάρουν την οικογένεια σε σχέση με παλαιότερα (ειδικά στην πόλη), υπάρχει και ένα χαζοκούτι/χαζοτάμπλετ/χαζοκινητό που σε βάζει σε πειρασμό να το χρησιμοποιήσεις μήπως και καταφέρεις να κάνεις κανένα φαγητό πριν τις 12 το βράδυ, και οι γονείς νιώθουμε την υποχρέωση κάπως να τα αντισταθμίσουμε αυτά. Καλό το αυτόνομο παιχνίδι, αλλά αν βλέπεις το παιδί σου 2-3 ώρες την ημέρα, δε σου πάει να το ενθαρρύνεις, αισθάνεσαι ότι πρέπει κάπως να έχεις μια συμμετοχή, κάτι πρέπει να κάνετε μαζί. Είναι "τα ενοχικά", όπως ειπώθηκε.

 

[Deena]

6 ώρες πρίν, poulxeria είπε:

Ωραία τα λέει Deena μου, με τη διαφορά ότι σήμερα τα παιδιά τρώνε αρκετή κλεισούρα (8-9 ώρες σε παιδικό σταθμό από μωρά), έχουν λιγότερες κοινωνικές επαφές σε σχέση με παιδιά προηγούμενων γενεών, οι γιαγιάδες συχνά είναι λιγότερο πρόθυμες να σαπορτάρουν την οικογένεια σε σχέση με παλαιότερα (ειδικά στην πόλη), υπάρχει και ένα χαζοκούτι/χαζοτάμπλετ/χαζοκινητό που σε βάζει σε πειρασμό να το χρησιμοποιήσεις μήπως και καταφέρεις να κάνεις κανένα φαγητό πριν τις 12 το βράδυ, και οι γονείς νιώθουμε την υποχρέωση κάπως να τα αντισταθμίσουμε αυτά. Καλό το αυτόνομο παιχνίδι, αλλά αν βλέπεις το παιδί σου 2-3 ώρες την ημέρα, δε σου πάει να το ενθαρρύνεις, αισθάνεσαι ότι πρέπει κάπως να έχεις μια συμμετοχή, κάτι πρέπει να κάνετε μαζί. Είναι "τα ενοχικά", όπως ειπώθηκε.

 

 

Συμφωνώ πολύ, παρα πολύ! Μάλλον δεν κάναμε την ίδια ανάγνωση στο άρθρο (σοβαρά τώρα...λέει πουθενά κάτι για αυτόνομο παιχνίδι;;;;;), αυτό που κράτησα εγώ είναι ότι η καθημερινότητα πολλές φορές σε κάνει να "το χάνεις" και that's okay!

8 ώρες πρίν, zaxaroulini είπε:

 

Με συγχωρείς κοπέλα μου αλλά τέτοια ανυπόγραφα άρθρα που υπάρχουν στο ιντερνετ και παρουσιάζουνε με τέτοιο τρόπο μία μανούλα εγώ τα βρίσκω προσβλητικά και παραπλανητικά!

 

Ας μην πιάσουμε το θέμα "ανωνυμία και δούλεμα στο διαδίκτυο"....

[Mary1976]

14 ώρες πρίν, poulxeria είπε:

Ωραία τα λέει Deena μου, με τη διαφορά ότι σήμερα τα παιδιά τρώνε αρκετή κλεισούρα (8-9 ώρες σε παιδικό σταθμό από μωρά), έχουν λιγότερες κοινωνικές επαφές σε σχέση με παιδιά προηγούμενων γενεών, οι γιαγιάδες συχνά είναι λιγότερο πρόθυμες να σαπορτάρουν την οικογένεια σε σχέση με παλαιότερα (ειδικά στην πόλη), υπάρχει και ένα χαζοκούτι/χαζοτάμπλετ/χαζοκινητό που σε βάζει σε πειρασμό να το χρησιμοποιήσεις μήπως και καταφέρεις να κάνεις κανένα φαγητό πριν τις 12 το βράδυ, και οι γονείς νιώθουμε την υποχρέωση κάπως να τα αντισταθμίσουμε αυτά. Καλό το αυτόνομο παιχνίδι, αλλά αν βλέπεις το παιδί σου 2-3 ώρες την ημέρα, δε σου πάει να το ενθαρρύνεις, αισθάνεσαι ότι πρέπει κάπως να έχεις μια συμμετοχή, κάτι πρέπει να κάνετε μαζί. Είναι "τα ενοχικά", όπως ειπώθηκε.

 

 

Ακριβώς έτσι νιώθω και εγώ poulxeria. Δεν θεωρώ υπερβολή την ανάγκη μου και τις ενοχές μου να ασχοληθώ με το παιδί μου αυτές τις ελάχιστες ώρες που με βλέπει κάθε μέρα. Δεν μπορώ να λείπω όλη μέρα και μετά να του λέω άντε παίξε λίγο μόνος σου ή η μαμά έχει δουλειά ή η μαμά είναι κουρασμένη ή η μαμά θέλει να πιει καφέ με τη φίλη της. Όντως τα παιδιά σήμερα είναι κλεισμένα σε ένα διαμέρισμα όλη μέρα, χωρίς άλλα παιδιά τριγύρω τους να ασχοληθούν, χωρίς επαφή με τη φύση και τα ζώα. Πόση πια ώρα θα απασχοληθούν μόνα τους και αυτά τα έρμα.   

[annoulen]

Οι προηγούμενες απαντήσεις-προτάσεις από τις φίλες νομίζω ότι είναι αρκετές, απλώς θα σου πω ΥΠΟΜΟΝΗ ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ακόμα, όπως ήδη θα ξέρεις η ηλικία των 2-3 είναι πολύ δύσκολη, ΑΛΛΑ όταν το πρώτο σου παιδί ήταν 2, το αντιμετώπιζες ΑΛΛΙΩΣ από τώρα που έχεις ένα στα 2 κ ένα στα 4,5. Είμαι μητέρα 2 παιδιών με 18 μήνες διαφορά μεταξύ τους, κ στο 2ο παιδί μόνο είχα συνειδητοποιήσει τι σημαίνει το "terrible two". 

Μέχρι να πάει ο 2ος μου γιος 3-3,5 ετών ήμουν κάθε μέρα υπό κατάρρευση. 

Μετά έστρωσαν τα πράγματα σιγά σιγά. Κ άρχισαν κ έπαιζαν μεταξύ τους κάπως πιο ήρεμα. Βέβαια όπως ξέρουμε δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια,  απλώς σου λέω ότι λίγο πολύ όλες οι μητέρες με παιδιά παρόμοιων ηλικιών είχαν αντιμετωπίσει παρόμοια θέματα. 

Πάντως,  ενώ κ εγώ ήμουν εντελώς αρνητική στην αρχή,  έφτασε η στιγμή που δεν την πάλευα και άνοιξε κ η τηλεόραση. Κ θεωρώ ότι τα παιδικά κινούμενα σχέδια που είναι "κάπως" διαδραστικά (πχ Ντόρα, bubble guppies), δηλαδή αυτά που σε ρωτάνε κ απαντάνε τα παιδάκια, δεν είναι κ τόσο χάλια. Αρκεί να υπάρχει κάποιο όριο στις ώρες.

Αυτά κ από μένα. Υπομονή,  να χαρείς τα παιδάκια σου σε αυτές τις ηλικίες, ο χρόνος δεν ξανάρχεται πίσω ...... 

 

[Sentir...natureza]

18 ώρες πρίν, zaxaroulini είπε:

Με συγχωρείς κοπέλα μου αλλά τέτοια ανυπόγραφα άρθρα που υπάρχουν στο ιντερνετ και παρουσιάζουνε με τέτοιο τρόπο μία μανούλα εγώ τα βρίσκω προσβλητικά και παραπλανητικά!

 

10 ώρες πρίν, Deena είπε:

Ας μην πιάσουμε το θέμα "ανωνυμία και δούλεμα στο διαδίκτυο"....

Μαλλον δεν το προσεξατε αλλα το αρθρο φαινεται να το εγραψε η Αλεξια Μπακοπουλου, οπως γραφει λιγο παρακατω  

Βεβαια τα περισσοτερα απο αυτα που γραφει δεν με βρισκουν συμφωνη.

 

Γενικως, συμφωνω με πολλα που ειπωθηκαν ηδη. Αν η μαμα δεν δουλευει δεν χρειαζεται να ειναι ολη μερα πανω απ'το κεφαλι του παιδιου. Βεβαια τα παιδια σιγουρα προτιμανε να παιζουν με τη μαμα παρα μονα τους, αλλα καλο ειναι να μην τα βομβαρδιζουμε συνεχεια με δομημενες δραστηριοτητες γιατι "φθινει" η δημιουργικοτητα και η φαντασια.Το ιδανικο ειναι η βολτα και το παιχνιδι με αλλα παιδια, ποικιλων ηλικιακων ομαδων. Αν η μαμα/μπαμπας βλεπει τα παιδια μονο 2-3 ωρες την ημερα κατα την αποψη μου πρεπει να ασχοληθουνε με κατι μαζι. Σιγουρα καποιες μερες θελεις απλα να κοιμηθεις, αλλα οσο μπορει ο γονεας να ασχολειται περισσοτερο με τα παιδια, αναπληρωνει τον χαμενο χρονο που του κλεβουν η δουλεια ή το σχολειο, γιατι τα χρονια περνανε γρηγορα και αν το καλοσκεφτουμε ουτε το 1/3 της μερας στη ζωη του παιδιου δεν περναει ο γονεας μαζι του. Πιο πολυ χρονο περναει το παιδι στο σχολειο, στο παιδικο σταθμο, στον υπνο, στις εξωσχολικες δραστηριοτητες παρα με τους γονεις του! Δυστυχως, ομως αυτη η κοινωνικη πραγματικοτητα απ'τον 20ο αιωνα κι επειτα, οποτε ας προσπαθουμε να ζουμε τα παιδια μας οσο περισσοτερο γινεται!

Επεξεργάστηκαν 30 Ιουνίου,2017 by Sentir...natureza

[marakiz]

Να πω κι εγώ τη γνώμη μου παρόλο που το παιδί μου είναι πολύ μικρό. 

 

Λείπω από τις 9 το πρωί και γυρνάω στις 5 το απόγευμα. Το μωρό στις 8 κοιμάται (τώρα που είναι καλοκαίρι, πριν κοιμόταν νωρίτερα). Άρα έχει μόνο 3 ώρες τις καθημερινές για να χορτάσει τη μαμά του (και μάλλον δεν τη χορταίνει, ίσως γι αυτό και με σκίζει το βράδυ ). Τον μπαμπά του τον βλέπει ακόμα λιγότερο. Από την ώρα που θα γυρίσουμε σπίτι ασχολούμαστε αποκλειστικά μαζί του, όχι λόγω ενοχικών αλλά γιατί αυτό χρειάζεται. Θηλάζουμε, παίζουμε, αγκαλιαζόμαστε, κάνουμε χάδια, παίζουμε, παίζουμε και βγαίνουμε βόλτα.Αφού κοιμηθεί ακολουθούν οι όποιες δουλειές και το μαγείρεμα, βοήθεια δεν έχουμε αλλά συνεργαζόμαστε οι δυο μας κι ότι προλάβουμε, δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Καλύτερα ασυγύριστο σπίτι, παρά ακόμα λιγότερος χρόνος με το παιδί. 

 

Σίγουρα τα πράγματα αλλάζουν όταν κάνεις δεύτερο παιδί κι ο χρόνος περιορίζεται ακόμα περισσότερο. Προσπαθείς για το καλύτερο και φυσικά υπάρχουν και στιγμές που σπας και δεν είσαι η σούπερ μαμά που ποθείς. Σε άλλες λιγότερο, σε άλλες περισσότερο συμβαίνει αυτό που περιγράφει το άρθρο που ανέβασε η Deena. Το σημαντικό νομίζω είναι αυτό να αποτελεί εξαίρεση στην καθημερινότητα κι όταν τελικά συμβαίνει να το επικοινωνούμε στο παιδί με αλήθεια, και συγγνώμη αν χρειάζεται. Φυσικά και η μαμά μπορεί να είναι κουρασμένη και πρέπει να μπορεί να το πει στο παιδί. 

 

Πάντως να πω κάτι, για τις μαμάδες που δεν δουλεύουν και μένουν όλη μέρα με το παιδί ή τα παιδιά είναι πολύ πιο δύσκολο θεωρώ και ειδικά αν δεν υπάρχει βοήθεια, δεν εννοώ μόνο με τις δουλειές αλλά κυρίως για το πως να απασχοληθούν τα παιδιά όοοολη μέρα. Είναι η πιο δύσκολη και υπεύθυνη δουλειά στον κόσμο γιατί με τα παιδιά μας προσπαθούμε να είμαστε οι πιο καλοί εαυτοί μας. Εμείς που δουλεύουμε παίρνουμε και μια ανάσα στον κόσμο των ενηλίκων. Είναι δύσκολο 24/7 να είσαι ο πιο καλός εαυτός σου και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε στις μαμάδες που μένουν όλη μέρα στο σπίτι.

 

 

 

 

Επεξεργάστηκαν 30 Ιουνίου,2017 by marakiz

[zaxaroulini]

1 hour ago, Sentir...natureza said:

 

Μαλλον δεν το προσεξατε αλλα το αρθρο φαινεται να το εγραψε η Αλεξια Μπακοπουλου, οπως γραφει λιγο παρακατω  

Βεβαια τα περισσοτερα απο αυτα που γραφει δεν με βρισκουν συμφωνη.

 

Γενικως, συμφωνω με πολλα που ειπωθηκαν ηδη. Αν η μαμα δεν δουλευει δεν χρειαζεται να ειναι ολη μερα πανω απ'το κεφαλι του παιδιου. Βεβαια τα παιδια σιγουρα προτιμανε να παιζουν με τη μαμα παρα μονα τους, αλλα καλο ειναι να μην τα βομβαρδιζουμε συνεχεια με δομημενες δραστηριοτητες γιατι "φθινει" η δημιουργικοτητα και η φαντασια.Το ιδανικο ειναι η βολτα και το παιχνιδι με αλλα παιδια, ποικιλων ηλικιακων ομαδων. Αν η μαμα/μπαμπας βλεπει τα παιδια μονο 2-3 ωρες την ημερα κατα την αποψη μου πρεπει να ασχοληθουνε με κατι μαζι. Σιγουρα καποιες μερες θελεις απλα να κοιμηθεις, αλλα οσο μπορει ο γονεας να ασχολειται περισσοτερο με τα παιδια, αναπληρωνει τον χαμενο χρονο που του κλεβουν η δουλεια ή το σχολειο, γιατι τα χρονια περνανε γρηγορα και αν το καλοσκεφτουμε ουτε το 1/3 της μερας στη ζωη του παιδιου δεν περναει ο γονεας μαζι του. Πιο πολυ χρονο περναει το παιδι στο σχολειο, στο παιδικο σταθμο, στον υπνο, στις εξωσχολικες δραστηριοτητες παρα με τους γονεις του! Δυστυχως, ομως αυτη η κοινωνικη πραγματικοτητα απ'τον 20ο αιωνα κι επειτα, οποτε ας προσπαθουμε να ζουμε τα παιδια μας οσο περισσοτερο γινεται!

 

Ναι δίκιο έχετε, φαίνεται ότι το έχει γράψει η συγκεκριμένη κυρία, με συγχωρείτε. Και πάλι όμως εγώ διαφωνώ στο γεγονός ότι μία ιστορία που θα διαβάσουμε στο ιντερνετ μπορεί να αντικατοπτρίζει την ψυχολογία όλων των γυναικών. Μπορεί κάποιες μανούλες να ταυτιστούν με αυτή την ιστορία μπορεί κάποιες μανούλες να ταυτιστούν με μία άλλη ιστορία, το κακό για εμένα είναι όταν τα τσουβαλιάζουμε όλα μαζί και βγάζουμε συμπεράσματα. Δηλαδή μία μανούλα που δουλεύει δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα γυρίσει σπίτι και θα λιώσει στον καναπέ, επίσης μία μανούλα που είναι σπίτι δεν σημαίνει ότι θα περάσει απαραίτητα πολύ δύσκολα, ο καθένας ανάλογα με την ψυχολογία του, την καθημερινότητά του, τα προβλήματά του, τις έγνοιες του και τις ευθύνες που έχει δρα και αναλόγως. Για εμένα το θέμα είναι από την όση εμπειρία έχουμε ως μανούλες να δίνουμε μία ευχάριστη νότα και θετικά μηνύματα ειδικά σε ανθρώπους που ψάχνουν να βρουν μία λύση στο όποιο ζήτημά τους. Αν είναι να λέμε ναι δίκιο έχεις, μαύρα χάλια πως θα βοηθήσουμε έναν συνάνθρωπό μας? εγώ είμαι πάντως της φιλοσοφίας το ποτήρι το βλέπω μισογεμάτο και όχι μισοάδειο.

Επεξεργάστηκαν 30 Ιουνίου,2017 by zaxaroulini

[marakiz]

Α κ εγώ είμαι υπέρ των θετικών μηνυμάτων/συναισθημάτων κλπ κλπ! παρόλα αυτά νομίζω πως μια μαμά όταν σαλτάρει/έχει κουραστεί πολύ, χρειάζεται πέρα από αυτά κι ένα "σε νιώθω",  "σε καταλαβαίνω".

Επεξεργάστηκαν 30 Ιουνίου,2017 by marakiz

[Iasonas]

Συμφωνώ με όσα έχετε πει, εκεί που εγώ μπούκωσα, είναι ότι προσπάθησα να τα απασχολώ εγώ τα παιδιά συνέχεια.

Λιγες βόλτες, πολύ κλεισούρα κι εκεί κλάταρα και μπήκε και η τηλεόραση και έγινε βοηθός μου.

Πραγματικα λες και ξέχασα ποσό σημαντικές είναι οι βόλτες, και πόσο πιο ξεκούραστο προγραμμα φτιάχνεται έτσι και για μένα, 

γιατι δεν αντέχω άλλο να παίζω οοοοολη μέρα τη .....ραπουνζελ και ταυτόχρονα να είμαι και αλογάκι για τον μικρό, ενώ τσιγαριζω και τα κρεμμύδια για το φαγητό! Έχει τώρα λίγες μέρες που βγαίνουμε πρωί και απόγευμα και μπορώ να σκεφτώ και κάτι άλλο στη βόλτα, να χαζέψω λίγο καθώς περπατάμε, να μιλήσω και με καμία άλλη μαμά στο πάρκο! 

Μερικες φορές το πιο απλό δεν το βλέπεις και πελαγωνεις μέσα στις συνηθισμένες διαδρομές του μυαλού σου.

Σας ευχαριστώ όλες! Να χαίρεστε τα παιδιά σας και τις οικογένειες σας και καλό καλοκαίρι!

[poulxeria]

13 ώρες πρίν, Deena είπε:

 

Συμφωνώ πολύ, παρα πολύ! Μάλλον δεν κάναμε την ίδια ανάγνωση στο άρθρο (σοβαρά τώρα...λέει πουθενά κάτι για αυτόνομο παιχνίδι;;;;;), αυτό που κράτησα εγώ είναι ότι η καθημερινότητα πολλές φορές σε κάνει να "το χάνεις" και that's okay!

 

Παρεξήγηση, την ίδια ανάγνωση κάναμε, απλώς το κούμπωσα στο προηγούμενο που είπες, ότι άπαξ και σταμάτησες να στύβεις το κεφάλι σου για το πώς θα απασχολήσεις τα παιδιά, όλα πήγαν καλύτερα.

Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές "το χάνουμε", στο παιχνίδι είναι και αυτό, δυστυχώς όμως όσες εργαζόμαστε ειδικά, γρήγορα θα πρέπει να "το βρίσκουμε", ακριβώς γιατί ο χρόνος που περνάμε με τα παιδιά είναι τόσο περιορισμένος.

[zaxaroulini]

4 hours ago, Iasonas said:

Συμφωνώ με όσα έχετε πει, εκεί που εγώ μπούκωσα, είναι ότι προσπάθησα να τα απασχολώ εγώ τα παιδιά συνέχεια.

Λιγες βόλτες, πολύ κλεισούρα κι εκεί κλάταρα και μπήκε και η τηλεόραση και έγινε βοηθός μου.

Πραγματικα λες και ξέχασα ποσό σημαντικές είναι οι βόλτες, και πόσο πιο ξεκούραστο προγραμμα φτιάχνεται έτσι και για μένα, 

γιατι δεν αντέχω άλλο να παίζω οοοοολη μέρα τη .....ραπουνζελ και ταυτόχρονα να είμαι και αλογάκι για τον μικρό, ενώ τσιγαριζω και τα κρεμμύδια για το φαγητό! Έχει τώρα λίγες μέρες που βγαίνουμε πρωί και απόγευμα και μπορώ να σκεφτώ και κάτι άλλο στη βόλτα, να χαζέψω λίγο καθώς περπατάμε, να μιλήσω και με καμία άλλη μαμά στο πάρκο! 

Μερικες φορές το πιο απλό δεν το βλέπεις και πελαγωνεις μέσα στις συνηθισμένες διαδρομές του μυαλού σου.

Σας ευχαριστώ όλες! Να χαίρεστε τα παιδιά σας και τις οικογένειες σας και καλό καλοκαίρι!

 

Καλό καλοκαίρι και σε σένα κοπέλα μου, να χαίρεσαι την οικογένειά σου. Για όλα τα πράγματα υπάρχει λύση, καμία φορά μας φαίνονται όλα τόσο δύσκολα, αρκεί όμως μια φιλική συμβουλή, λίγο να αλλάξουμε την οπτική μας και τα πράγματα πάνε καλύτερα. Εγώ θα σου ξαναπροτείνω να βάλεις μπρος και για το δίπλωμα οδήγησης, δεν υπάρχει καλύτερο να μπορείς να βάλεις τα παιδάκια σου στο αυτοκίνητο να πας βόλτα, σου γλιτώνει και πολύ κόπο και πολύ χρόνο, καλές βόλτες!!

[Deena]

1 ώρα πρίν, poulxeria είπε:

Παρεξήγηση, την ίδια ανάγνωση κάναμε, απλώς το κούμπωσα στο προηγούμενο που είπες, ότι άπαξ και σταμάτησες να στύβεις το κεφάλι σου για το πώς θα απασχολήσεις τα παιδιά, όλα πήγαν καλύτερα.

Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές "το χάνουμε", στο παιχνίδι είναι και αυτό, δυστυχώς όμως όσες εργαζόμαστε ειδικά, γρήγορα θα πρέπει να "το βρίσκουμε", ακριβώς γιατί ο χρόνος που περνάμε με τα παιδιά είναι τόσο περιορισμένος.

 

Μιας και έχουμε παιδιά ίδιας ηλικίας, να διευκρινίσω (αν και σίγουρα το ξέρεις) ότι αυτόνομο παιχνίδι για ένα 2χρονο δεν είναι δυνατό σενάριο, πόσο μάλλον αν το παιδί είναι ένα και η μόνη άλλη ανθρώπινη παρουσία είναι η μαμά...εκεί εννοείται ότι, αν περιμένεις να παίξει το παιδί μόνο με τα τουβλάκια του, πλανάσαι πλάνην οικτρά!

 

Έχοντας περάσει έναν αρκετά δύσκολο χειμώνα, χόρεψα τον χορό των ενοχών πολλές φορές και δεν μου αρέσει καθόλου. Για την προσωπική μου περίπτωση, κάποια στιγμή ανάγκασα τον εαυτό μου να συμβιβασθεί με την ιδέα ότι η εξίσωση 2 παιδιά+εργαζόμενη μαμά+περιορισμένος χρόνος είναι από μόνη της δύσκολη και απαιτητική, δεν είναι ανάγκη να προσθέτω στον εαυτό μου το πρόσθετο βάρος να βρω τις σούπερ ντούπερ δραστηριότητες και ιδέες για να απασχοληθούν. Στην τελική παρατήρησα ότι βασική παράμετρος να είναι τα μικρά ευχαριστημένα είναι να υπάρχει μια αίσθηση ηρεμίας στα απογεύματά μας, τις περισσότερες φορές αρκεί να είμαι παρούσα, διαθέσιμη και ψύχραιμη, έστω κι αν δεν είμαι 3 ώρες στο πάτωμα μαζί τους. Ξαναλέω όμως, τα δικά μου είναι δύο, όσο να πεις λίγο θα απασχολήσει το ένα το άλλο, θα τσακωθούν, θα φιλιώσουν, σιγά-σιγά συντονίζεται το ένα με το άλλο και δεν με έχουν συνεχώς ανάγκη.

[kine]

On 30/6/2017 at 11:46 ΠΜ, Iasonas είπε:

Συμφωνώ με όσα έχετε πει, εκεί που εγώ μπούκωσα, είναι ότι προσπάθησα να τα απασχολώ εγώ τα παιδιά συνέχεια.

Λιγες βόλτες, πολύ κλεισούρα κι εκεί κλάταρα και μπήκε και η τηλεόραση και έγινε βοηθός μου.

Πραγματικα λες και ξέχασα ποσό σημαντικές είναι οι βόλτες, και πόσο πιο ξεκούραστο προγραμμα φτιάχνεται έτσι και για μένα, 

γιατι δεν αντέχω άλλο να παίζω οοοοολη μέρα τη .....ραπουνζελ και ταυτόχρονα να είμαι και αλογάκι για τον μικρό, ενώ τσιγαριζω και τα κρεμμύδια για το φαγητό! Έχει τώρα λίγες μέρες που βγαίνουμε πρωί και απόγευμα και μπορώ να σκεφτώ και κάτι άλλο στη βόλτα, να χαζέψω λίγο καθώς περπατάμε, να μιλήσω και με καμία άλλη μαμά στο πάρκο! 

 

Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν, στις βόλτες έξω, σε χώρους ελευθερίας κινήσεων αλλά και με ενδιαφέρον για τα παιδιά, είσαι πιο ήρεμη γιατί δεν χρειάζεται να τα απασχολείς εσύ. Τους δίνεις τις προϋποθέσεις για να δραστηριοποιούνται μόνα τους, με τη δική σου επίβλεψη από απόσταση. Κι έτσι χαλαρώνει η μαμά, μπορεί να αράξει σε ένα παγκάκι να κοιτάει το υπερπέραν για λίγη ώρα, να πει καμιά κουβέντα με άλλη μαμά και να ευχαριστήσει και τα παιδιά της.

 

Η μαμά δεν είναι διασκεδαστής (άλλο αν συχνά το κάνει κι αυτό), ούτε τα παιδιά είναι θεατές σε κάποιο σόου (άλλο αν συχνά, μπορεί να συμβεί και αυτό). Οταν η μαμά κάνει τον διασκεδαστή και το παιδί περιμένει να το διασκεδάσεις, είναι βέβαιο πως και η μαμά θα μπαβιάσει και το παιδί θα βαρεθεί. 

 

Τ' ότι καταλήξαμε να ζούμε σε διαμερίσματα, απομονωμένοι από φίλους, συγγενείς, γείτονες, με τον σύζυγο όλο δουλειές και υποχρεώσεις, να γυρίζει τη νύχτα και εμείς εργαζόμενες ή μη, να προσπαθούμε να "μεγαλώσουμε" τα παιδιά μας, είναι λυπηρό και ψυχοφθόρο και η κάθε μια το αισθάνεται σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, τις ώρες εκείνες που έχει εξαντληθεί και νιώθει ότι "δεν πάει άλλο". Πάντοτε βρίσκει η κάθε μαμά, τον τρόπο και τα κίνητρα για να συνεχίσει, αλλά αυτό το συναίσθημα πιστεύω ότι το νιώθουν οι περισσότερες, αν όχι όλες οι μητέρες, λιγότερο ή περισσότερο, ανεξάρτητα από το αν εργάζονται ή μένουν σπίτι, αν έχουν γυναίκα για τις δουλειές ή τα κάνουν όλα μόνες, αν έχουν "καλά" και υπάκουα παιδιά ή "ζιζάνια".

Είναι χρήσιμο να βρίσκουμε απλές πρακτικές λύσεις, όπως οι βόλτες εν προκειμένω, για να ανακουφίσουμε την ένταση της καθημερινότητας, αλλά ενίοτε πρέπει να κάνουμε και έναν απολογισμό και να βλέπουμε σε τι βάση έχουμε θέσει τη ζωή μας. Για μένα ας πούμε, ο σύζυγος της νύχτας και του σαββατοκύριακου δεν είναι αποδεκτή συνθήκη: μαζί είμαστε στη ζωή, σημαίνει μαζί κάνουμε οικογένεια, μαζί ζούμε τα παιδιά μας, μοιραζόμαστε τα μικρά και καθημερινά. Η έλλειψη αναφοράς σε ανθρώπους της γειτονιάς, η απουσία της εκτεταμένης οικογένειας με παππούδες, γιαγιάδες, θείους και ξαδέρφια μου κοστίζει: όχι γιατί δεν έχω βοήθεια με τις δουλειές του σπιτιού αλλά γιατί δεν μοιραζόμαστε την καθημερινότητα μας, τις εμπειρίες μας, τον κόπο της ανατροφής παιδιών και κάθε μικρή προσφορά που φέρνει ένα οικείο πρόσωπο σε ένα άλλο. Κι όλα αυτά είναι χρήσιμο να τα σκέφτομαι και να τα κατανοώ γιατί ακόμη κι αν δεν μπορούν να αλλάξουν, με απαλλάσουν από τύψεις και ενοχές, φτιαγμένες από άλλους για μένα ή πιο απλά, με απαλλάσουν από την ψευδαίσθηση, ότι αυτό που λείπει από τη ζωή μας, είναι εγώ σε ρόλο σύγχρονης supermama (που προσπαθώ αλλά ποτέ δεν καταφέρνω να γίνω). 

 

Εν ολίγοις, στα παιδιά (και στις μαμάδες) δεν λείπει το βρεφικό θέατρο ή η μουσικοκινητική αγωγή και το μπαλέτο, αλλά ο σύζυγος, οι παππούδες, οι φίλοι, οι γείτονες και η ψυχική ηρεμία για να μπορούν όταν βρίσκονται με τα παιδιά τους, να τα απολαμβάνουν (όχι να τα διασκεδάζουν) και να μεγαλώνουν μαζί τους.

 

Και φυσικά δεν είναι κακό να θυμόμαστε ότι τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από παντοδύναμους, αλάνθαστους, τέλειους γονείς, αλλά από αληθινούς γονείς, ανθρώπινους, που τα σέβονται αρκετά ώστε να έχουν το θάρρος να ομολογήσουν την κούραση τους, τα όρια και τις αντοχές τους.

 

Καλές βόλτες Iasonas 

και καλό καλοκαίρι σε όλους/ες.

[Mary1976]

On 1/7/2017 at 5:57 ΜΜ, kine είπε:

 

Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν, στις βόλτες έξω, σε χώρους ελευθερίας κινήσεων αλλά και με ενδιαφέρον για τα παιδιά, είσαι πιο ήρεμη γιατί δεν χρειάζεται να τα απασχολείς εσύ. Τους δίνεις τις προϋποθέσεις για να δραστηριοποιούνται μόνα τους, με τη δική σου επίβλεψη από απόσταση. Κι έτσι χαλαρώνει η μαμά, μπορεί να αράξει σε ένα παγκάκι να κοιτάει το υπερπέραν για λίγη ώρα, να πει καμιά κουβέντα με άλλη μαμά και να ευχαριστήσει και τα παιδιά της.

 

Η μαμά δεν είναι διασκεδαστής (άλλο αν συχνά το κάνει κι αυτό), ούτε τα παιδιά είναι θεατές σε κάποιο σόου (άλλο αν συχνά, μπορεί να συμβεί και αυτό). Οταν η μαμά κάνει τον διασκεδαστή και το παιδί περιμένει να το διασκεδάσεις, είναι βέβαιο πως και η μαμά θα μπαβιάσει και το παιδί θα βαρεθεί. 

 

Τ' ότι καταλήξαμε να ζούμε σε διαμερίσματα, απομονωμένοι από φίλους, συγγενείς, γείτονες, με τον σύζυγο όλο δουλειές και υποχρεώσεις, να γυρίζει τη νύχτα και εμείς εργαζόμενες ή μη, να προσπαθούμε να "μεγαλώσουμε" τα παιδιά μας, είναι λυπηρό και ψυχοφθόρο και η κάθε μια το αισθάνεται σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, τις ώρες εκείνες που έχει εξαντληθεί και νιώθει ότι "δεν πάει άλλο". Πάντοτε βρίσκει η κάθε μαμά, τον τρόπο και τα κίνητρα για να συνεχίσει, αλλά αυτό το συναίσθημα πιστεύω ότι το νιώθουν οι περισσότερες, αν όχι όλες οι μητέρες, λιγότερο ή περισσότερο, ανεξάρτητα από το αν εργάζονται ή μένουν σπίτι, αν έχουν γυναίκα για τις δουλειές ή τα κάνουν όλα μόνες, αν έχουν "καλά" και υπάκουα παιδιά ή "ζιζάνια".

Είναι χρήσιμο να βρίσκουμε απλές πρακτικές λύσεις, όπως οι βόλτες εν προκειμένω, για να ανακουφίσουμε την ένταση της καθημερινότητας, αλλά ενίοτε πρέπει να κάνουμε και έναν απολογισμό και να βλέπουμε σε τι βάση έχουμε θέσει τη ζωή μας. Για μένα ας πούμε, ο σύζυγος της νύχτας και του σαββατοκύριακου δεν είναι αποδεκτή συνθήκη: μαζί είμαστε στη ζωή, σημαίνει μαζί κάνουμε οικογένεια, μαζί ζούμε τα παιδιά μας, μοιραζόμαστε τα μικρά και καθημερινά. Η έλλειψη αναφοράς σε ανθρώπους της γειτονιάς, η απουσία της εκτεταμένης οικογένειας με παππούδες, γιαγιάδες, θείους και ξαδέρφια μου κοστίζει: όχι γιατί δεν έχω βοήθεια με τις δουλειές του σπιτιού αλλά γιατί δεν μοιραζόμαστε την καθημερινότητα μας, τις εμπειρίες μας, τον κόπο της ανατροφής παιδιών και κάθε μικρή προσφορά που φέρνει ένα οικείο πρόσωπο σε ένα άλλο. Κι όλα αυτά είναι χρήσιμο να τα σκέφτομαι και να τα κατανοώ γιατί ακόμη κι αν δεν μπορούν να αλλάξουν, με απαλλάσουν από τύψεις και ενοχές, φτιαγμένες από άλλους για μένα ή πιο απλά, με απαλλάσουν από την ψευδαίσθηση, ότι αυτό που λείπει από τη ζωή μας, είναι εγώ σε ρόλο σύγχρονης supermama (που προσπαθώ αλλά ποτέ δεν καταφέρνω να γίνω). 

 

Εν ολίγοις, στα παιδιά (και στις μαμάδες) δεν λείπει το βρεφικό θέατρο ή η μουσικοκινητική αγωγή και το μπαλέτο, αλλά ο σύζυγος, οι παππούδες, οι φίλοι, οι γείτονες και η ψυχική ηρεμία για να μπορούν όταν βρίσκονται με τα παιδιά τους, να τα απολαμβάνουν (όχι να τα διασκεδάζουν) και να μεγαλώνουν μαζί τους.

 

Και φυσικά δεν είναι κακό να θυμόμαστε ότι τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από παντοδύναμους, αλάνθαστους, τέλειους γονείς, αλλά από αληθινούς γονείς, ανθρώπινους, που τα σέβονται αρκετά ώστε να έχουν το θάρρος να ομολογήσουν την κούραση τους, τα όρια και τις αντοχές τους.

 

Καλές βόλτες Iasonas 

και καλό καλοκαίρι σε όλους/ες.

 

Ακριβώς, λένε ότι "χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί". Εμείς είμαστε κλεισμένη στο καβούκι μας. Πόσο πιο ευτυχισμένα, ελεύθερα και δημιουργικά δεν θα ήταν τα παιδιά μας αν μεγάλωναν σε μια μεγάλη, ανοιχτή κοινότητα με πολλά άλλα παιδιά και μεγάλους να παίξουν και να συναναστραφούν. Εμείς όλα αυτά τα υποκαθιστούμε, αναγκαστικά, με οργανωμένες δραστηριότητες (πανάκριβες πολλές φορές), τηλεόραση, παιδότοπους και ακολουθούν οι λογοθεραπείες, εργοθεραπείες και παιδοψυχολόγοι για να αναπτύξουν (δήθεν και αχρείαστα πολλές φορές) τις "δεξιότητες" που "λείπουν" από 2χρονα και 3χρονα παιδάκια!!! Δεν υπάρχει πια η γειτονιά και η εκτεταμένη οικογένεια αλλά το έξω και η κοινωνική ζωή στην οποία πρέπει να συμπεριλαμβάνονται και τα παιδιά μας είναι μια λύση. Γάμοι, βαφτίσια, πάρτυ φίλων, ταβέρνες, καφετέριες, καλοκαιρινά μπαράκια, βόλτες, επισκέψεις, τραπέζια, ψώνια κτλ. όλα αυτά είναι δραστηριότητες των μεγάλων στις οποίες νομίζω ότι πρέπει να συμπεριλαμβάνουμε και τα παιδιά μας και να μην θεωρούμε ότι θα τα ταλαιπωρήσουμε ή ότι θα ταλαιπωρηθούμε εμείς ή οι άλλοι.  Αντιθέτως θα αποκτήσουν εμπειρίες και εικόνες, θα γίνουν κοινωνικά, θα μας γνωρίσουν καλύτερα, θα γνωρίσουν το φιλικό και συγγενικό περίγυρο, θα μάθουν να συμπεριφέρονται κατάλληλα σε κάθε περιβάλλον και περίσταση.