Φωνές στην οικογένεια. Είναι επιλογή οι φωνές ή όχι;

[kine]

Σαφώς και είναι επιλογή όταν γίνεται επαναλαμβανόμενα. Και ναι η συσσωρευμένη κούραση, η χάλια μέρα στην δουλειά (δουλεύω και ξέρω πολύ καλά πως γίνονται τα νεύρα κρόσια) δεν είναι λόγος για να "φάει" το ξέσπασμα το παιδί. Ας σκεφτούμε ένα παιδάκι που όλη μέρα μπορεί να πάει ολοήμερο, μετά να το κρατάει η γιαγιά ή μια νταντά και να περιμένει την αγκαλιά της μαμάς και αντ΄αυτού να βλέπει ένα "κουρασμένο" άτομο να μπαίνει και να τσιρίζει. Επαναλαμβάνω δεν μιλάω για μία φορά μιλάω για συνέχεια. Προφανώς και η κάθε μαμά θα πρέπει να βρει τρόπο να αποφορτιστεί πριν γυρίσει σπίτι. Εμένα προσωπικά τα παιδιά μου με αποφορτίζουν όταν τα βλέπω. Δηλ. ότι και να έχει γίνει μέσα στην μέρα με το που γυρίζω σπίτι και τα βλέπω, τα αφήνω όλα πίσω. Εχω γνωρίσει και μαμάδες που νευριάζουν με το παραμικρό, δεν φταίνε όμως τα παιδιά, σε μία συνάντηση με ψυχολόγο στο σχολείο μας είχε πει πως το παιδί που οι γονείς δουλεύουν και γυρίζουν αργά, όταν τους βλέπει του βγαίνει όλη η αντίδραση / ένταση κλπ και μπορεί να κάνει ότι "βλακεία" του έρθει εκείνη την στιγμή. Περιμένει όμως την αγκαλιά και το χάδι των γονιών. Οχι φωνές.

Οπότε μήπως να ξεκινήσουμε αφήνοντας έξω από την πόρτα μας πριν μπούμε σπίτι όλα αυτά που κουβαλάμε μέσα στην μέρα και μας τσιτώνουν. Στο ξαναλέω για εμένα με το που μπαίνω σπίτι ηρεμώ. Και σκέψου ότι έχω και 3 παιδιά διαφορετικών ηλικιών που το καθένα θέλει τα δικά του.

 

Και μπράβο σου και πολύ ωραία τα όσα γράφεις και καλά τα λέει κι ο ψυχολόγος στο σχολείο. Απλώς η καθημερινότητα κάποιων ανθρώπων είναι διαφορετική και την ένταση τους δεν μπορούν να τη διαχειριστούν και δεν ξέρουν και πως να το κάνουν. Αν είναι συνειδητοποιημένη επιλογή να βάζεις τις φωνές για να λύσεις τα θέματα σου, δεν το συζητάς στο πάρεντς, απλά το κάνεις και το απολαμβάνεις.

 

Είναι βουνό να αλλάξεις τρόπους που είχες μια ζωή. Και οι τρόποι αυτοί αλλάζουν με υποστήριξη και κατανόηση και αλληλοβοήθεια στο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον κι όχι με στεγνή κριτική και χαρακτηρισμούς.

[poulxeria]

Παρακολουθώ τη συζήτηση και έχω μπερδευτεί για να είμαι ειλικρινής. Σε τί έγκειται η διαφωνία? Δεν είναι κοινή η αφετηρία, ότι δηλαδή δεν είναι καλό να φωνάζουμε συστηματικά στα παιδιά για τον οποιονδήποτε λόγο?

[kine]

Δυστυχώς, το πιο σύνηθες που συναντάω είναι αυτό. Η μαμά κι ο μπαμπάς να ξεσπούν τα νεύρα τους, την κούρασή τους και τα κόμπλεξ τους πάνω στα παιδιά τους, γιατί "εκεί τους παίρνει". Και για μένα δεν είναι δικαιολογία για την υστερία στο σπίτι ούτε η κούραση, ούτε η κακή ψυχολογία λόγω οικονομικών και δεν ξέρω τι άλλο, ούτε τα παιδικά χρόνια που ο τάδε ή ο δείνα μεγάλωσε σε οικογένεια φωνακλάδων.

Όπως π.χ. στη δεκαετία των '80 ήταν σύνηθες μοντέλο τα παιδιά να κάθονται στην αγκαλιά της μάνας στο αυτοκίνητο ή ακόμα και μόνα τους λυτά στο πίσω κάθισμα και η πλειοψηφία των νέων γονιών δεν αντιγράφει αυτή τη συμπεριφορά, έτσι και χρειάζεται να μην αντιγράφει τη συμπεριφορά του φωνάζω για ψύλλου πήδημα στα παιδιά μου, ακόμη κι αν αυτό έχει βιώσει ως παιδί.

Και δε νομίζω ότι θέλει και τρομερή ενδοσκόπηση και ψυχανάλυση για να το πετύχεις. Γιατί δε νομίζω καμία μας να ξεσπάει τα νεύρα της π.χ. στο αφεντικό της, στη φίλη της, στην αδερφή της κλπ. Εκεί μια χαρά συγκρατούμαστε και είμαστε ψύχραιμες όταν διαφωνούμε με κάτι ή νιώθουμε πως αδικούμαστε ή πιεζόμαστε...

 

Επειδή εγώ όμως γνωρίζω ανθρώπους που ξεσπούν με φωνές και στη δουλειά τους, και στους φίλους τους και στους γονείς τους και ανθρώπους με παιδιά και χωρίς παιδιά που έχουν τέτοιες αντιδράσεις, κατανοώ ότι δεν γίνεται επί σκοπού. Καμιά σχέση δεν έχει το αν φοράς ή όχι ζώνη αυτοκινήτου, με το που σε φέρνουν τα νεύρα και ο θυμός. Το ένα είναι μια οδηγία ασφαλείας που εφαρμόζεις συνειδητοποιημένα, λόγω καλύτερης πληροφόρησης, ενώ το άλλο είναι μια κατάσταση εκτός ελέγχου.

 

Αυτό που έχεις συνηθίσει να βλέπεις φυσικά, είναι μια κατάσταση συνήθειας και την οποία εφαρμόζουν πολλοί γονείς, απλώς γιατί είναι τραμπούκοι και φωνάζουν για να επιβληθούν. Δεν είναι το ίδιο να χάνεις την ψυχραιμία σου και να ξεφεύγεις, με το να εφαρμόζεις τις φωνές σαν μέθοδο πειθαρχίας και επιβολής.

[mama_3]

Και μπράβο σου και πολύ ωραία τα όσα γράφεις και καλά τα λέει κι ο ψυχολόγος στο σχολείο. Απλώς η καθημερινότητα κάποιων ανθρώπων είναι διαφορετική και την ένταση τους δεν μπορούν να τη διαχειριστούν και δεν ξέρουν και πως να το κάνουν. Αν είναι συνειδητοποιημένη επιλογή να βάζεις τις φωνές για να λύσεις τα θέματα σου, δεν το συζητάς στο πάρεντς, απλά το κάνεις και το απολαμβάνεις.

 

Είναι βουνό να αλλάξεις τρόπους που είχες μια ζωή. Και οι τρόποι αυτοί αλλάζουν με υποστήριξη και κατανόηση και αλληλοβοήθεια στο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον κι όχι με στεγνή κριτική και χαρακτηρισμούς.

 

Συγνώμη αλλά εγώ προσωπικά δεν θα χαιδέψω τα αυτιά ενός ενήλικα εάν δεν μπορεί να διαχειριστεί τον θυμό του και ξεσπάει σε ένα αθώο παιδί. Συγνώμη κιόλας αλλά η ψυχολογία ενός παιδιού, ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΟΥ, είναι πιο σημαντική από αυτόν. Γνώμη μου και δεν την αλλάζω. Όταν βλέπω έναν ενήλικα να τσιρίζει / χτυπάει κλπ ένα παιδί δεν λέω: αχ μωρέ η κακομοίρα πολλά προβλήματα έχει... ΒΛΕΠΩ ΕΝΑ ΤΡΟΜΑΓΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ...

από εκεί και πέρα ο κάθε ενήλικας είναι υπεύθυνος για το πως φέρεται στο ίδιο του το παιδί... ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΡΙΝΩ ΕΓΩ.. ΘΑ ΤΟΝ ΚΡΙΝΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ και θα το βρει μπροστά του στο μέλλον..

και επειδή ότι γράφει ο καθένας θεωρείται "κριτική" εγώ προσωπικά κοιμάμαι με ήσυχη την συνείδησή μου όταν πέφτα να κοιμηθώ το βράδυ, προσπαθώντας να προσφέρω ότι μπορώ καλύτερο στα 3 μου παιδιά και προφανώς και εγώ θα κριθώ στο μέλλον...

αλλά μην ισοπεδώνουμε τα πάντα πια.. είμαστε μανάδες άμα οι μανάδες δεν μπορούν να ελέγξουν τον εαυτό τους και ξεσπούν στα παιδιά τους γιατί να μην το κάνει και η γιαγιά, γιατί να μην το κάνει και ο δάσκαλος και ο γείτονας και η νταντά;;

άμα ανοίξει κανένα τέτοιο θέμα όμως π.χ. ο δάσκαλος χτύπησε το παιδί θα γίνει πόλεμος (και δικαίως) .... απορία όμως: αν μία μαμά δεν μπορεί να ελέγξει τον ευατό της με ένα παιδί ο δάσκαλος πως να το κάνει με 50 παιδιά;

οπότε ας προσέχουμε τι λέμε και ας μην δικαιολογούμε τόσο εύκολα τους ενήλικες!!

[mama_3]

Επειδή εγώ όμως γνωρίζω ανθρώπους που ξεσπούν με φωνές και στη δουλειά τους, και στους φίλους τους και στους γονείς τους και ανθρώπους με παιδιά και χωρίς παιδιά που έχουν τέτοιες αντιδράσεις, κατανοώ ότι δεν γίνεται επί σκοπού. Καμιά σχέση δεν έχει το αν φοράς ή όχι ζώνη αυτοκινήτου, με το που σε φέρνουν τα νεύρα και ο θυμός. Το ένα είναι μια οδηγία ασφαλείας που εφαρμόζεις συνειδητοποιημένα, λόγω καλύτερης πληροφόρησης, ενώ το άλλο είναι μια κατάσταση εκτός ελέγχου.

 

Αυτό που έχεις συνηθίσει να βλέπεις φυσικά, είναι μια κατάσταση συνήθειας και την οποία εφαρμόζουν πολλοί γονείς, απλώς γιατί είναι τραμπούκοι και φωνάζουν για να επιβληθούν. Δεν είναι το ίδιο να χάνεις την ψυχραιμία σου και να ξεφεύγεις, με το να εφαρμόζεις τις φωνές σαν μέθοδο πειθαρχίας και επιβολής.

Για το παιδί είναι ακριβώς το ίδιο.. δηλαδή τι λέμε: η μαμά φωνάζει κάθε μέρα σαν μέθοδο πειθαρχίας.. φάουλ

η μαμά χάνει την ψυχραιμία της 5 φορές την εβδομάδα και είμαστε οκ με αυτό???

ειλικρινά δεν ξέρω για ποιο λόγο ακριβώς επιμένεις να δικαιολογείς μία τέτοια ανάρμοστη συμπεριφορά προς τα παιδιά... γιατί είναι προφανές ότι δεν μιλάμε για μία φορά.. μιλάμε για συχνό φαινόμενο....

[kine]

Η διαφωνία έγκειται στο ότι γίνονται χαρακτηρισμοί και σχολιασμοί για μια αντίδραση (λανθασμένη και επιβλαβή για τα παιδιά), σν να την κάνει επί σκοπού ο γονέας.

 

ΑΝ κανείς φωνάζει επί σκοπού και ελαφράν την καρδίαν, να πάει να πνιγεί γιατί είναι τραμπούκος.

 

Αν όμως κάποιος χάνει τον έλεγχο και ξεφεύγει σε σημείο να ουρλιάζει στο παιδί του (ή σε όποιον άλλο), μπορεί να προσπαθήσει να το διαχειριστεί. Και δε νομίζω ότι πρέπει να αυτομαστιγωθεί για αυτό. Χρειάζεται να μπορέσει να το ξεπεράσει. Και δεν είναι και τόσο εύκολο.

[mama_3]

Η διαφωνία έγκειται στο ότι γίνονται χαρακτηρισμοί και σχολιασμοί για μια αντίδραση (λανθασμένη και επιβλαβή για τα παιδιά), σν να την κάνει επί σκοπού ο γονέας.

 

ΑΝ κανείς φωνάζει επί σκοπού και ελαφράν την καρδίαν, να πάει να πνιγεί γιατί είναι τραμπούκος.

 

Αν όμως κάποιος χάνει τον έλεγχο και ξεφεύγει σε σημείο να ουρλιάζει στο παιδί του (ή σε όποιον άλλο), μπορεί να προσπαθήσει να το διαχειριστεί. Και δε νομίζω ότι πρέπει να αυτομαστιγωθεί για αυτό. Χρειάζεται να μπορέσει να το ξεπεράσει. Και δεν είναι και τόσο εύκολο.

 

Εάν έχει καταλάβει το πρόβλημά του είναι πολύ εύκολο να το διαχειριστεί χωρίς καν να χρειαστεί να πάει σε ψυχολόγο.

Εάν μία μαμά τα έχει φορτωθεί όλα, σπίτι δουλειά παιδιά κλπ που μπορεί να την φέρουν εκτός εαυτού τότε θα πρέπει να δώσει προτεραιότητες... και η προτεραιότητα θα είναι το παιδί.. ας μην βάλει κάθε μέρα πλυντήριο, ας μαγειρέψει για 2 ημέρες ας βγει έξω με το παιδί της να περάσει καλά...

έχω δει μαμάδες που γλύφουν το σπίτι και μετά φωνάζουν στο παιδί γιατι το λερώνει.. οπότε μήπως τελικά η λύση είναι απλή; αποψή μου όταν πρώτη προτερεαιότητα είναι το παιδί και μετά όλα τα άλλα τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα...

[mama_3]

Η διαφωνία έγκειται στο ότι γίνονται χαρακτηρισμοί και σχολιασμοί για μια αντίδραση (λανθασμένη και επιβλαβή για τα παιδιά), σν να την κάνει επί σκοπού ο γονέας.

ΑΝ κανείς φωνάζει επί σκοπού και ελαφράν την καρδίαν, να πάει να πνιγεί γιατί είναι τραμπούκος.

 

Αν όμως κάποιος χάνει τον έλεγχο και ξεφεύγει σε σημείο να ουρλιάζει στο παιδί του (ή σε όποιον άλλο), μπορεί να προσπαθήσει να το διαχειριστεί. Και δε νομίζω ότι πρέπει να αυτομαστιγωθεί για αυτό. Χρειάζεται να μπορέσει να το ξεπεράσει. Και δεν είναι και τόσο εύκολο.

 

Επειδή έχω "δουλέψει" με παιδιά πίστεψέ με το αποτέλεσμα βλέπουν τα παιδιά όχι την αιτία .. τι σημασία έχει άμα ένας γονιός φωνάζει γιατί είναι τραμπούκος όπως λες ή γιατί έχασε την ψυχραιμια του (ξαναλέω δεν μιλάμε για μία φορά μιλάμε για συχνό φαινόμενο)... το παιδί καλή μου κοπέλα βλέπει έναν γονιό να φωνάζει... αυτό και μόνο..

παρεπιπτόντως σε διάφορους Δήμους γίνονται σεμινάρια "σχολή για γονείς" τα οποία εγώ δυστυχώς λόγω δουλειάς δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω γιατί ήταν νωρίς το μεσημέρι ... μία μαμά που πήγε μου έλεγε ότι ήταν απίστευτα ωραία.. για όποια ενδιαφέρεται ας το κοιτάξει.. νομίζω ότι υπάρχουν και αντίστοιχα βιβλία... http://www.sxolesgonewn.gr/

[mkcm]

Kine, επειδή αναμασάμε τα ίδια. Η γνώμη μου ταυτίζεται με της mama_3.

Ο γονιός έχει την ευθύνη να ντύνει, να ταΐζει, να μορφώνει, να παρέχει στέγη και υγεία στα παιδιά του και ταυτόχρονα έχει την ευθύνη να δημιουργεί ένα ασφαλές, στέρεο, ήρεμο περιβάλλον για τα παιδιά του.

Δε δικαιολογείται επουδενί να υστεριάζει καθημερινά και να χρησιμοποιεί τις φωνές για να πειθαρχήσει το παιδί του, είτε έζησε σε ανάλογο περιβάλλον, είτε πιέζεται από το ο,τιδήποτε.

Δηλαδή, αν ο άντρας σου όλη μέρα σου φώναζε αντί να μιλάει, θα το δικαιολογούσες επειδή έτσι έμαθε, πιέζεται ή ο,τιδήποτε άλλο ή θα σε ενοχλούσε... Εσένα, πόσο μάλλον ένα μικρό παιδάκι που όχι μόνο εξαρτάται 100% από τους γονείς του, αλλά έχει και απόλυτη ανάγκη την αγάπη και την αγκαλιά και το φιλί τους, όχι σε θεωρητικό, αλλά σε πρακτικό επίπεδο.

Για μένα και είμαι απόλυτη σε αυτό, το να ξεσπάς το ο,τιδήποτε σε απασχολεί ή σε έχει στιγματίσει στα παιδιά σου είναι απλά απαράδεκτο. Αυτό που χρειάζεται είναι με ηρεμία να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες στην ανατροφή τους, να είσαι προετοιμασμένος να βρίσκεις τρόπους να ελέγξεις ή να μετριάσεις τα ξεσπάσματά τους, να διορθώνεις συμπεριφορές που δε σου αρέσουν και δε συνάδουν με τις αξίες της οικογένειας και ταυτόχρονα να έχεις και αρκετά ανοιχτό μυαλό και ψυχή για να δέχεσαι και τη διαφορετική προσωπικότητα του παιδιού σου, πράγμα που χρειάζεται ψυχραιμία και ισορροπία.

[kine]

(.....)Συγνώμη κιόλας αλλά η ψυχολογία ενός παιδιού, ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΟΥ, είναι πιο σημαντική από αυτόν. Γνώμη μου και δεν την αλλάζω. (.....)Όταν βλέπω έναν ενήλικα να τσιρίζει / χτυπάει κλπ ένα παιδί δεν λέω: αχ μωρέ η κακομοίρα πολλά προβλήματα έχει... ΒΛΕΠΩ ΕΝΑ ΤΡΟΜΑΓΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ...

(........)μην δικαιολογούμε τόσο εύκολα τους ενήλικες!!

 

Αν δεν δώσεις σημασία στην ψυχολογία της οικογένειας ως σύνολο, δύσκολο να καταλάβεις τι εννοώ. Η ψυχολογία ενός παιδιού είναι απόλυτα εξαρτώμενη από την καλή ψυχική υγεία των γονιών και του υπόλοιπου περιβάλλοντος του.

Δε μπορεί να είναι καλά το παιδί αν δεν είναι η μητέρα και ο πατέρας. Απλά δεν λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο η οικογένεια.

 

Δεν δικαιολογώ. Κατανοώ. Το ότι είναι λάθος έχει ήδη ειπωθεί. Αυτό δε σημαίνει πως δε μπορώ να μπω στη θέση του άλλου και να καταλάβω τι τον οδηγεί σε αυτή την συμπεριφορά. Το ίδιο ισχύει και με τη δασκάλα ή την γιαγιά ή την νταντά. Το ότι είναι φαιδρό και επικίνδυνο να φωνάζεις σε παιδί, είναι γνωστό. Αλλά και πάλι, μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει μέσα στον άνθρωπο που οδηγείται σε τέτοια συμπεριφορά. Και για να είμαι και ευθής, αν δεν καταλαβαίνεις, δεν μπορείς να βοηθήσεις. Απλά μαστιγώνεις τον άλλο για την ανικανότητά του, να είναι "σωστός".

Καλό και το μαστίγωμα, αφού το απολαμβάνεις, αλλά εδώ δεν είναι δικαστήριο. Και κάποιος ζητά βοήθεια.

[kine]

Επειδή έχω "δουλέψει" με παιδιά πίστεψέ με το αποτέλεσμα βλέπουν τα παιδιά όχι την αιτία .. τι σημασία έχει άμα ένας γονιός φωνάζει γιατί είναι τραμπούκος όπως λες ή γιατί έχασε την ψυχραιμια του (ξαναλέω δεν μιλάμε για μία φορά μιλάμε για συχνό φαινόμενο)... το παιδί καλή μου κοπέλα βλέπει έναν γονιό να φωνάζει... αυτό και μόνο..

 

Υποτιμάς πολύ την αντίληψη των παιδιών, την ενσυναισθησή τους και την ικανότητά τους να αφουγκράζονται όλα όσα δεν λέγονται μέσα σε ένα σπίτι.

 

[mama_3]

Αν δεν δώσεις σημασία στην ψυχολογία της οικογένειας ως σύνολο, δύσκολο να καταλάβεις τι εννοώ. Η ψυχολογία ενός παιδιού είναι απόλυτα εξαρτώμενη από την καλή ψυχική υγεία των γονιών και του υπόλοιπου περιβάλλοντος του.

Δε μπορεί να είναι καλά το παιδί αν δεν είναι η μητέρα και ο πατέρας. Απλά δεν λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο η οικογένεια.

 

Δεν δικαιολογώ. Κατανοώ. Το ότι είναι λάθος έχει ήδη ειπωθεί. Αυτό δε σημαίνει πως δε μπορώ να μπω στη θέση του άλλου και να καταλάβω τι τον οδηγεί σε αυτή την συμπεριφορά. Το ίδιο ισχύει και με τη δασκάλα ή την γιαγιά ή την νταντά. Το ότι είναι φαιδρό και επικίνδυνο να φωνάζεις σε παιδί, είναι γνωστό. Αλλά και πάλι, μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει μέσα στον άνθρωπο που οδηγείται σε τέτοια συμπεριφορά. Και για να είμαι και ευθής, αν δεν καταλαβαίνεις, δεν μπορείς να βοηθήσεις. Απλά μαστιγώνεις τον άλλο για την ανικανότητά του, να είναι "σωστός".

Καλό και το μαστίγωμα, αφού το απολαμβάνεις, αλλά εδώ δεν είναι δικαστήριο. Και κάποιος ζητά βοήθεια.

 

Προσωπικά ούτε μαστιγώνω ούτε κρίνω.. ο καθένας όπως θέλει εκλαμβάνει ότι θέλει... από την στιγμή που η μητέρα ή ο πατέρας δεν είναι καλά τότε θα πρέπει να πάει να γίνει καλά.. αλλιώς κακώς έχει στην κηδεμονία του ανήλικο παιδί .. και δυστυχώς πολλά έχουμε δει να συμβαίνουν γύρω μας....δεν ξέρω ποιος ζητά βοήθεια όπως το λες αλλά προφανώς την βοήθεια δεν θα την πάρει στο πάρεντς....

[marakiz]

Καλά δεν μαστίγωσε κανεις κανέναν, υποστηρίζουμε το πλέον αυτονόητο, δεν κάνει να φωνάζεις στο παιδι κι αν το κάνεις πρέπει να το κοιτάξεις άμεσα, προτεραιότητα για κατανόηση στο παιδι δηλαδή. Μιλάμε για συστηματικες καταστασεις κι όχι για μια φορά που έτυχε.

 

Διαφωνούμε για να διαφωνούμε μου φαίνεται.

[kine]

[/b]

 

Προσωπικά ούτε μαστιγώνω ούτε κρίνω.. ο καθένας όπως θέλει εκλαμβάνει ότι θέλει... από την στιγμή που η μητέρα ή ο πατέρας δεν είναι καλά τότε θα πρέπει να πάει να γίνει καλά.. αλλιώς κακώς έχει στην κηδεμονία του ανήλικο παιδί .. και δυστυχώς πολλά έχουμε δει να συμβαίνουν γύρω μας....δεν ξέρω ποιος ζητά βοήθεια όπως το λες αλλά προφανώς την βοήθεια δεν θα την πάρει στο πάρεντς....

 

Το parents είναι όπως λέει για την ενημέρωση των γονέων και έχει εν πολλοίς ενημερωτικό χαρακτήρα. Επίσης το φόρουμ λειτουργεί σαν ομάδα αυτοβοήθειας είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι. Οπότε ναι. Πολλοί και πολλές έχουν βοηθηθεί από το πάρεντς και έχουν πάρει και ηθική και ενημερωτική υποστήριξη.

 

Πολλοί επίσης μπαίνουν για κους κους. Κι αυτό έχει τη χάρη του αλλά δεν αποτελεί τον αυτοσκοπό του parents.

[poulxeria]

Καλά δεν μαστίγωσε κανεις κανέναν, υποστηρίζουμε το πλέον αυτονόητο, δεν κάνει να φωνάζεις στο παιδι κι αν το κάνεις πρέπει να το κοιτάξεις άμεσα, προτεραιότητα για κατανόηση στο παιδι δηλαδή. Μιλάμε για συστηματικες καταστασεις κι όχι για μια φορά που έτυχε.

 

Διαφωνούμε για να διαφωνούμε μου φαίνεται.

Εμ αυτό λέω κι εγώ

[mama_3]

Υποτιμάς πολύ την αντίληψη των παιδιών, την ενσυναισθησή τους και την ικανότητά τους να αφουγκράζονται όλα όσα δεν λέγονται μέσα σε ένα σπίτι.

 

 

Υπάρχει και κάτι που λέγεται "μηχανισμός άμυνας".. έχεις φέρει την ψυχολογία του γονέα και του παιδιού στο ίδιο ακριβώς επίπεδο, το οποίο είναι εντελώς άκυρο...

αυτό που ισχύει για τον ενήλικα δεν ισχύει για το παιδί...

κακοποιημένα παιδιά "δικαιολογούν" τον ενήλικα γονέα από την αγάπη τους γι αυτόν.. ας μην τον δικαιολογήσουμε και εμείς...

[kine]

Kine, επειδή αναμασάμε τα ίδια. Η γνώμη μου ταυτίζεται με της mama_3.

Ο γονιός έχει την ευθύνη να ντύνει, να ταΐζει, να μορφώνει, να παρέχει στέγη και υγεία στα παιδιά του και ταυτόχρονα έχει την ευθύνη να δημιουργεί ένα ασφαλές, στέρεο, ήρεμο περιβάλλον για τα παιδιά του.

Δε δικαιολογείται επουδενί να υστεριάζει καθημερινά και να χρησιμοποιεί τις φωνές για να πειθαρχήσει το παιδί του, είτε έζησε σε ανάλογο περιβάλλον, είτε πιέζεται από το ο,τιδήποτε.

Δηλαδή, αν ο άντρας σου όλη μέρα σου φώναζε αντί να μιλάει, θα το δικαιολογούσες επειδή έτσι έμαθε, πιέζεται ή ο,τιδήποτε άλλο ή θα σε ενοχλούσε... Εσένα, πόσο μάλλον ένα μικρό παιδάκι που όχι μόνο εξαρτάται 100% από τους γονείς του, αλλά έχει και απόλυτη ανάγκη την αγάπη και την αγκαλιά και το φιλί τους, όχι σε θεωρητικό, αλλά σε πρακτικό επίπεδο.

Για μένα και είμαι απόλυτη σε αυτό, το να ξεσπάς το ο,τιδήποτε σε απασχολεί ή σε έχει στιγματίσει στα παιδιά σου είναι απλά απαράδεκτο. Αυτό που χρειάζεται είναι με ηρεμία να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες στην ανατροφή τους, να είσαι προετοιμασμένος να βρίσκεις τρόπους να ελέγξεις ή να μετριάσεις τα ξεσπάσματά τους, να διορθώνεις συμπεριφορές που δε σου αρέσουν και δε συνάδουν με τις αξίες της οικογένειας και ταυτόχρονα να έχεις και αρκετά ανοιχτό μυαλό και ψυχή για να δέχεσαι και τη διαφορετική προσωπικότητα του παιδιού σου, πράγμα που χρειάζεται ψυχραιμία και ισορροπία.

 

Ωραία, αν ο άντρας σου λοιπόν φωνάζει, μπορείς να τον κατακρίνεις και να τον υποτιμάς με όποιον τρόπο ξέρεις γι' αυτή του τη συμπεριφορά κι αυτός θα αλλάξει; ΟΧΙ. Θα γίνει μάλλον χειρότερος. Το ζήτημα δεν είναι απλά ότι κάνει λάθος, αλλά πως θα τον βοηθήσεις, να έρθει στα ίσα του και να σταματίσει να το κάνει. Είναι ο/η σύντροφος και χρειάζεται βοήθεια. Και φυσικά μαζί με αυτόν, θα βοηθηθεί και ολόκληρη η οικογένεια. Δεν μπορούμε να μιλάμε για σχέσεις και συμπεριφορές γονιών και παιδιών και να μιλάμε μεμονομένα για την ψυχολογία του παιδιού, απαξιώνοντας της μητέρας ή το αντίστροφο.

 

Και για μένα απαράδεκτο είναι, αλλά συμβαίνει. Το είπαμε, απαράδεκτο. Μετά όμως τι;

[mama_3]

Ωραία, αν ο άντρας σου λοιπόν φωνάζει, μπορείς να τον κατακρίνεις και να τον υποτιμάς με όποιον τρόπο ξέρεις γι' αυτή του τη συμπεριφορά κι αυτός θα αλλάξει; ΟΧΙ. Θα γίνει μάλλον χειρότερος. Το ζήτημα δεν είναι απλά ότι κάνει λάθος, αλλά πως θα τον βοηθήσεις, να έρθει στα ίσα του και να σταματίσει να το κάνει. Είναι ο/η σύντροφος και χρειάζεται βοήθεια. Και φυσικά μαζί με αυτόν, θα βοηθηθεί και ολόκληρη η οικογένεια. Δεν μπορούμε να μιλάμε για σχέσεις και συμπεριφορές γονιών και παιδιών και να μιλάμε μεμονομένα για την ψυχολογία του παιδιού, απαξιώνοντας της μητέρας ή το αντίστροφο.

 

Και για μένα απαράδεκτο είναι, αλλά συμβαίνει. Το είπαμε, απαράδεκτο. Μετά όμως τι;

 

μα ποιος είπε να τον κατακρίνεις και να τον υποτιμήσεις;; το να λες στον άλλον ότι χρειάζεται την βοήθεια ενός ειδικού είναι κριτική και υποτίμηση;; εγώ λέω ότι είναι ο μόνος τρόπος να βοηθηθεί...

[livinath]

το αποτέλεσμα βλέπουν τα παιδιά όχι την αιτία

 

Συμφωνώ και επαυξάνω. Την αιτία δεν την καταλαβαίνουν πολλές φορές οι ενήλικες, τα παιδιά θα την καταλάβουν? Και δεν μιλάμε για το προφανές "έσπασα το βάζο και γι'αυτό φωνάζει η μαμά" αλλά πχ για το η μαμά έχει νεύρα γιατί την έχει φορτώσει από το πρωί ο προϊστάμενός της... Και φυσικά, παιδιά είναι και τα 3χρονα και τα 7χρονα. Τα δεύτερα θα καταλάβουν την σύνδεση φωνής-σπασμένου βάζου. Τα πρώτα είναι μάλλον απίθανο...

[mama_3]

mama_3

 

Παντως ολες γραψαμε οτι οι φωνες ειναι ασχημο περιβαλλον για τα παιδια. Δεν μπορω να καταλαβω γιατι αυτο το τοσο επιθετικο υφος. Ο τροπος σου ειναι ιδιαιτερα ερειστικος . Τωρα εαν στο σπιτι σου εισαι ηρεμη και τελεια μαμα οπως γραφεις, εχεις την ικανοτητα να μεταλασσεσαι , μπραβο σου. Τι να πω! Σε θαυμαζω!

 

καλέ αυτό είναι το ύφος μου το κανονικό δεν είναι επιθετικό... όταν μιλαμε για κακοποίηση παιδιών όμως φουντώνω...

εμένα η διαφωνία μου και ελπίζω να μην είμαι η μόνη εδώ μέσα είναι ότι ντε και καλά πρέπει να την δικαιολογήσω μια ανάρμοστη συμπεριφορά του γονέα...

 

άσε τους θαυμασμούς γιατί με κατέστρεψες στο θέμα με την ζωγραφική, μπήκα έγραψα να σε βοηθήσω, αποκλείστηκαι γιατί για να καταλάβει κάποιος το χιούμορ μου πρέπει να έχει και ένα επίπεδο... κα και ούτε και μάθαμε τι έγινε τελικά με την ζωγραφική.. έλεος (:p:p:p:p)

[kine]

Υπάρχει και κάτι που λέγεται "μηχανισμός άμυνας".. έχεις φέρει την ψυχολογία του γονέα και του παιδιού στο ίδιο ακριβώς επίπεδο, το οποίο είναι εντελώς άκυρο...

αυτό που ισχύει για τον ενήλικα δεν ισχύει για το παιδί...

κακοποιημένα παιδιά "δικαιολογούν" τον ενήλικα γονέα από την αγάπη τους γι αυτόν.. ας μην τον δικαιολογήσουμε και εμείς...

 

Καλά, οι φωνές έγιναν ξύλο, ο εκνευρισμός και το ξέσπασμα έγινε υστερία, η υποστήριξη έγινε ανάγκη για ειδικό και τώρα τα παιδιά μιας μητέρας που φωνάζει είναι "κακοποιημένα". Λίγη αυτοσυγκράτηση με τις ορολογίες.

[kine]

Any way then, μιλώ για τον εαυτό μου λοιπόν:

 

έχω κρίση

έχω πάρει βοήθεια από δω μέσα σε πολλά ζητήματα

έχω διαβάσει πολλές μπούρδες επίσης

δεν γουστάρω ούτε εγώ τις γάτες

δεν θα ρίξω φόλες επειδή το διάβασα όμως

δεν είναι ψυχασθενής ή εγκληματίας όποιος χάνει την ψυχραιμία του

δεν είναι δικαιολογία, είναι κατανόηση

αντιμετωπίζω τον άγνωστο στο φόρουμ όπως κι έναν οικείο (με καλή πίστη δηλαδή)

 

αυτά.

 

Καλό μεσημέρι.

[mama_3]

Καλά, οι φωνές έγιναν ξύλο, ο εκνευρισμός και το ξέσπασμα έγινε υστερία, η υποστήριξη έγινε ανάγκη για ειδικό και τώρα τα παιδιά μιας μητέρας που φωνάζει είναι "κακοποιημένα". Λίγη αυτοσυγκράτηση με τις ορολογίες.

 

το πως μπορεί να μεταβεί μία μαμά από το ένα στο άλλο πίστεψέ με δεν έχει μεγάαααλη απόσταση..

επίσης υπάρχει και η λεκτική κακοποίηση των παιδιών που σύμφωνα με την ψυχολογία είναι το ίδιο με την σωματική..

καλό μεσημέρι και σε σένα! διαφωνούμε αύριο πάλι

[mama_3]

Any way then, μιλώ για τον εαυτό μου λοιπόν:

 

έχω κρίση / συμφωνώ

έχω πάρει βοήθεια από δω μέσα σε πολλά ζητήματα / σε κάτι συνταγές μόνο

έχω διαβάσει πολλές μπούρδες επίσης / έχω διαβάσει πάρα πάρα πολλές μπούρδες

δεν γουστάρω ούτε εγώ τις γάτες / I love cats

δεν θα ρίξω φόλες επειδή το διάβασα όμως / συμφωνώ

δεν είναι ψυχασθενής ή εγκληματίας όποιος χάνει την ψυχραιμία του / δεν είναι έχει όμως θέματα και πρέπει να πάει σε ειδικό

δεν είναι δικαιολογία, είναι κατανόηση / δεν είναι κατανόηση είναι δικαιολογία

αντιμετωπίζω τον άγνωστο στο φόρουμ όπως κι έναν οικείο (με καλή πίστη δηλαδή) / αντιμετωπίζω τον άγνωστο όπως πρέπει να αντιμετωπίζω έναν άγνωστο καμία εμπιστοσύνη

αυτά.

 

Καλό μεσημέρι.

 

χμμμμμμμμμμμ, μιλώντας για εμένα τα bold :p

[mama_3]

Η ψυχολογική βία στα παιδιά.

Γράφει η Μαρίνα ΚόντζηλαΣυμβουλευτική Ψυχολόγος - Εκπαιδεύτρια Ομάδων Γονέων

 

 

 

Κυριακή, 08 Μάρτιος 2015

Διαβάστηκε 2979 φορές

Είναι γνωστό πως υπάρχουν διάφορες μορφές βίας με πιο συχνές τη σωματική και τη σεξουαλική κακοποίηση. Ας δούμε γενικότερα τι ακριβώς είναι η βία. Η βία λοιπόν ορίζεται ως εξής: οποιαδήποτε παράνομη πράξη, παράλειψη ή συμπεριφορά με την οποία προκαλείται άμεσα σωματική, σεξουαλική ή ψυχική βλάβη σε οποιοδήποτε άτομο από άλλο άτομο ή ομάδα ατόμων και περιλαμβάνει και τη βία που ασκείται με σκοπό την επίτευξη σεξουαλικής επαφής χωρίς τη συγκατάθεση του θύματος, καθώς επίσης και τον περιορισμό της ελευθερίας του.

Μια μορφή της βίας είναι και η ψυχολογική. Όσον αφορά στα παιδιά η ψυχολογική βία αναφέρεται στο σύνολο συγκεκριμένων συμπεριφορών ενός γονέα προς το παιδί του αλλά μπορεί να αφορά και στη συμπεριφορά κάποιου άλλου προσώπου που συμμετέχει στην ανατροφή και στην ανάπτυξή του.

Μάλιστα η ψυχολογική βία στα παιδιά μπορεί κάποιες φορές να έχει μακροπρόθεσμα μεγαλύτερο αρνητικό αντίκτυπο σε σχέση με τη σωματική και τη σεξουαλική κακοποίηση, καθώς επηρεάζει τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους, την ποιότητα των διαπροσωπικών τους σχέσεων και γενικότερα την εξέλιξη της ψυχικής τους υγείας ως ενήλικες.

Η ψυχολογική βία στα παιδιά εκτός από τους γονείς μπορεί να εκδηλωθεί από τη γιαγιά και τον παππού, τους καθηγητές, συμμαθητές ή ομάδες παιδιών-συμμορίες στον χώρο του σχολείου ή και σε εξωσχολικούς χώρους όπου κινείται το παιδί, τα μεγαλύτερα αδέρφια και άτομα που αναλαμβάνουν επί πληρωμή τη φροντίδα των παιδιών όταν οι γονείς απουσιάζουν από το σπίτι.

Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τι ακριβώς είναι η ψυχολογική βία απέναντι στα παιδιά ας δούμε παρακάτω ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα της αντίστοιχης κακοποίησης:

• Αρνητική κριτική και σύγκριση με άλλα παιδιά (π.χ. "ο Γιώργος τα πάει περίφημα στο σχολείο, ενώ οι δικοί σου βαθμοί πιάνουν πάτο μόνιμα").

• Οι έντονοι διαπληκτισμοί μεταξύ των γονέων που περιλαμβάνουν ύβρεις και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς ενώπιον των παιδιών.

• Η τιμωρία χωρίς αυτή να ακολουθείται από κάποια λογική εξήγηση.

• Ο έντονος τόνος της φωνής και οι υστερίες.

• Η γελοιοποίηση και τα κοροϊδευτικά σχόλια απέναντι στα παιδιά.

• Η συμπεριφορά απαξίωσης (π.χ. "δεν περιμένω από σένα ποτέ να κάνεις κάτι σωστά").

• Η περιφρόνηση (π.χ. "από πότε τολμάς να έχεις άποψη εσύ").

• Ο χλευασμός για τα συναισθήματά του (π.χ. "γιατί κλαψουρίζεις, τα μωρά μόνο κάνουν έτσι").

• Τα διπλά μηνύματα (π.χ. "βγες με τους φίλους σου αφού εμένα δε με λογαριάζεις που θα μείνω μόνη μου").

• Η απομόνωση.

• Η παρεμπόδιση της επικοινωνίας με έναν γονέα σε περίπτωση διαζυγίου και τα αρνητικά σχόλια και οι κατηγορίες για τον γονέα που δεν είναι παρών στη ζωή του παιδιού.

• Η στέρηση της τροφής.

• Οι ακραίες τιμωρίες (π.χ. το κλείσιμο του παιδιού σε ένα σκοτεινό δωμάτιο).

• Η παραμέληση των αναγκών του (π.χ. η άρνηση της αγκαλιάς).

• Οι προσβολές για το φύλο του παιδιού (π.χ. "τι άντρας είσαι εσύ που ακούς τέτοια μουσική και φοράς σκουλαρίκια").

Η ψυχολογική κακοποίηση μπορεί να σημαδέψει σημαντικά ένα παιδί, να τραυματίσει σε βάθος την ευάλωτη και αθώα ψυχή του και να προκαλέσει κατ' επέκταση ορισμένες από τις ακόλουθες συνέπειες:

• Δυσκολίες συγκέντρωσης και χαμηλή σχολική επίδοση.

• Διαταραχές ύπνου και συχνούς εφιάλτες.

• Διατροφικές διαταραχές (ψυχογενή βουλιμία ή ανορεξία).

• Κατάθλιψη και αυξημένο άγχος.

• Χαμηλή αυτοεκτίμηση.

• Παραβατική και βίαιη συμπεριφορά.

• Τάσεις αυτοκαταστροφής και αυτοτραυματισμού.

• Χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών.

Αξίζει να τονίσουμε πως η ψυχολογική κακοποίηση αναφέρεται στο σύνολο των συμπεριφορών που αναφέρθηκαν παραπάνω και όχι σε μεμονωμένα περιστατικά που μπορεί να συμβούν σε κάθε οικογένεια όταν οι γονείς είναι κάποια στιγμή ιδιαίτερα φορτισμένοι συναισθηματικά.

Και επειδή ως γνωστό δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές για ιδανικούς γονείς, όταν κάνουν κάποιο λάθος χειρισμό μπορούν να το παραδεχτούν, να ζητήσουν συγνώμη από το παιδί, να συζητήσουν μαζί του και να προσπαθήσουν να του εξηγήσουν τους λόγους που φέρθηκαν άσχημα και να του δείξουν πως ειλικρινά μετάνιωσαν με μια μεγάλη αγκαλιά γεμάτη στοργή, αγάπη και αποδοχή. Οι συγκρούσεις και οι διαφορές ανάμεσα στα παδιά και στους γονείς είναι αναπόφευκτες, το σημαντικό είναι ωστόσο να καταλήγουν σε συμμαχία και όχι σε πόλεμο.