Φωνές στην οικογένεια. Είναι επιλογή οι φωνές ή όχι;

[kine]

Kine, εμένα μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγισή σου, και πάνω-κάτω συμφωνώ με αυτήν.

 

Συγκεκριμένα, εχω παρατηρήσει ότι όντως μεγάλο μέρος της συμπεριφοράς του παιδιού προέρχεται φυσιολογικά από το πώς συμπεριφέρονται οι γονείς και όχι από το τι προσπαθούν να του μάθουν. Απλώς δεν έχω καταλήξει τι πρέπει να γίνει όταν προσπαθούν οι γονείς να διδάξουν κάτι που θεωρούν σωστο να μάθει το παιδί, ενώ οι ίδιοι δεν το εφαρμόζουν πάντα.

 

Παράδειγμα (πραγματικό): έχω μεγαλώσει σε οικογένεια όπου οι φωνές όταν υπήρχε διαφωνία ήταν καθημερινό φαινόμενο. Το αποτέλεσμα είναι, αν και δεν φωνάζω εν γένει, όταν θυμώσω ή χάσω την ψυχραιμία μου να φωνάξω πολύ. Στον μικρό μου ωστόσω που είναι τεσσάρων προσπαθώ να διδάξω ότι δεν είναι σωστό ή ωραίο να φωνάζουμε. 'Οταν παραφερθώ και φωνάξω, σε καυγά με τον άντρα μου (που φωνάζει κι εκείνος άλλωστε) ή στο ίδιο το παιδί, μετά κάθομαι και του εξηγώ ότι αυτό που έκανα δεν ήταν σωστό αλλά έχασα την ψυχραιμία μου - αν έχω φωνάξει στον ίδιο του ζητάω και συγγνώμη. Το παιδί όντως δεν φωνάζει ιδιαίτερα, όμως αν θυμώσει θα φωνάξει και ταυτόχρονα οι φώνες των μεγάλων δεν του κάνουν κάποια ιδιαίτερη εντύπωση δεδομένου ότι τις έχει συνηθίσει. Έχει νόημα να προσπαθώ να του μάθω να μην φωνάζει ή του περνάω διπλά μηνύματα? Από την άλλη δεν γίνεται να αφήσουμε το παιδί να αντιγράψει όλες τις δικές μας συμπεριφορές, ειδικά αφού έχουμε εντοπίσει πράγματα σ' εμάς που θα θέλαμε να διορθώσουμε. Δηλαδή εγώ δεν βρισκω λάθος ή υποκρισία ότι ο γονιός που τρώει junk food προσπάθει να μάθει στο παιδί του να τρωέι υγειινά.. εκ των πραγμάτων ο γονιός δεν πρόκειται να κόψει τα junk στα σαράντα, αντε το πολύ πολύ να τα μειώσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνει την προσπάθεια να διδάξει αυτό που θεωρεί σωστό στο παιδί του.

 

Προέρχομαι κι εγώ από σπίτι όπου οι φωνές ήταν καθημερινότητα και καταλαβαίνω τι εννοείς. Νομίζω το πιο σημαντικό σε τέτοιες αντιφάσεις, είναι να είσαι ειλικρινής με το παιδί. Και αν νιώθεις άσχημα που έχασες την ψυχραιμία σου, φυσικά και του το λες. Αλλωστε, έτσι συμφιλιώνεστε και το παιδί μαθαίνει πως η μαμά δεν είναι άτρωτη, κάνει λάθη, χάνει την ψυχραιμία της, αλλά με σέβεται και με εκτιμά αρκετά ώστε να μου εξηγήσει τι έγινε και να ζητήσει συγνώμη που μου φώναξε. Μαθαίνει άλλα πράγματα ίσως πιο πολύτιμα. Πολυτιμότερο όλων, η κρίση. Βλέπει αντιφάσεις και μαθαίνει να κρίνει και να ζυγίζει το σωστό και το λάθος.

 

Προσπαθείς να μάθεις στο παιδί σου και κάτι καλύτερο απ' όσα κάνεις εσύ, αλλά στο τέλος, δεν θα πρέπει να επιμένουμε σε κάτι που οι ίδιοι αδυνατούμε να εφαρμόσουμε. Αν εσύ στεναχωριέσαι που φώναξες, το ξέρει. Και αυτο, μετράει. Δεν έχει τόση σημασία να του διδάξεις να μη φωνάζει (αυτό είναι υποκριτικό), γιατί μεγαλώνοντας θα είναι ένας ενήλικας που θα ξέρει πως οι φωνές προκαλούν στεναχώρια και ένταση στο σπίτι. Οταν θα έρθει η ώρα να θυμώσει, θα κρίνει λοιπόν, ποιο δρόμο θέλει να πάρει. Αν θέλει να μιμηθεί ή να διαφοροποιηθεί.

[livinath]

Οταν θα έρθει η ώρα να θυμώσει, θα κρίνει λοιπόν, ποιο δρόμο θέλει να πάρει. Αν θέλει να μιμηθεί ή να διαφοροποιηθεί.

 

Οταν ερχεται η ωρα να θυμωσουμε - στην κριση δηλαδη - αντιδρουμε παντα με τον τροπο που εχουμε μαθει/διδαχτει γιατι αυτο ειναι το γνωριμο και αρα το ασφαλες. Ως επι το πλειστον λοιπον, υιοθετουμε συμπεριφορες των γονιων μας κι αυτο γιατι οσο κι αν εχεις "ψαχτει" στην κριση δεν ειναι ευκολο να τιθασευσεις μια αντιδραση. Ολο αυτο ειναι καταγεγραμμενο, δεν αλλαζε,ι και επειδη υποκινηται απο το ενστικτο και απο το συναισθημα (φοβο ή θυμο) ειναι πηγαιο, δεν ελεγχεται ευκολα. Σαφως και το να προσπαθουμε να το ελεγξουμε ειναι το θεμιτο αλλα δεν ειναι ευκολο να γινει (εως ακατορθωτο).

 

Ομως επειδη ξερουμε και παντα ισχυει το δικαιωμα στην μεταμελεια, καλο ειναι οπως λες, να μαθουμε να ζηταμε συγγνωμη. Αν μη τι αλλο μπορουμε να ελπιζουμε πως τα παιδια μας σαν ενηλικες θα μαθουν να αναγνωριζουν και να παραδεχονται τα λαθη τους.

 

Οταν θυμωνεις ομως δεν εισαι σε θεση να επιλεξεις. Ακομα και γκουρου να εισαι. Κι επειδη μπορει να ακουστει απολυτο, και σιγουρα θα βρεθει καποιος που θα πει "μα εγω αντιδρω με αλλο τροπο" θα προτρεψω σε μια εσωτερικη ερωτηση... Το αποτελεσμα - απο την διαφορετικη συμπεριφορα - ποιο ειναι? Γιατι σκεπτομενοι αυτο ισως καταληξουμε οτι το αποτελεσμα ειναι το ιδιο.

[vicky86]

Τελικά όλες φωνάζουμε γτ έτσι μεγαλώσαμε..

Ταυτιζομαι πιο πολύ με αυτό το θέμα πάρα με του θηλασμού που δ συμμετείχα γτ το βρήκα τα ίδια κ τα ιδια

Λιβιανθ εγώ φωνάζω πολύ λιγότερο γτ προσπαθώ να συγκρατουμαι. Επειδή η μικρή εξαντλει την υπομονή μου συνήθως φωνάζω με τον άντρα μου. Τώρα στην εγκυμοσύνη η αλήθεια είναι ότι ξεφευγω πιο πολύ. Το διαφορετικό είναι ότι επικρατεί ηρεμία κ δ συγχυζομαι χωρίς λογο

[livinath]

Τελικά όλες φωνάζουμε γτ έτσι μεγαλώσαμε..

Ταυτιζομαι πιο πολύ με αυτό το θέμα πάρα με του θηλασμού που δ συμμετείχα γτ το βρήκα τα ίδια κ τα ιδια

Λιβιανθ εγώ φωνάζω πολύ λιγότερο γτ προσπαθώ να συγκρατουμαι. Επειδή η μικρή εξαντλει την υπομονή μου συνήθως φωνάζω με τον άντρα μου. Τώρα στην εγκυμοσύνη η αλήθεια είναι ότι ξεφευγω πιο πολύ. Το διαφορετικό είναι ότι επικρατεί ηρεμία κ δ συγχυζομαι χωρίς λογο

 

Επειδη κι εγω ειμαι λιγακι φωνακλου(δεν φωναζω συνεχεια απλα οταν φωναζω σειεται το σπιτι), βρηκα οτι με βοηθαει το να μετρησω απο μεσα μου μεχρι το 5. Δεν το καταφερνω παντα, ειδικα αν ειμαι γενικα φορτισμενη με διαφορα. Αλλες φορες, οταν μου ανεβαινει το αιμα στο κεφαλι αλλαζω χωρο/δωματιο. Αυτα ομως τα κανω ως επι το πλειστον με το παιδι γιατι ξερω οτι ειναι παιδι κλπ. Με τον αντρα μου πχ δεν το κανω. Προσπαθω αλλα σπανια το καταφερνω. Αλλες φορες παλι δεν προσπαθω καθολου και γινεται εκρηξη! Και για να ειμαι ειληκρινης, δεν ξερω και πολλους που να νευριαζουν πραγματικα και να μενουν βουδες. Εκτος απο αυτους που ειναι γενικα χαλαροιιιιιι.....!!!!

[kine]

Σε αυτό το παράδειγμα, βίωμα δεν είναι μονάχα η μαμά να φωνάζει, αλλά όλη η διαχείριση της μαμάς και της υπόλοιπης οικογένειας, γύρω από αυτό: η μαμά φωνάζει όταν συμβαίνει αυτό κι αυτό, φωνάζει πολύ ώρα ή λίγη, προσπαθεί να το συμμαζέψει ή το ευχαριστιέται να εκτονώνεται πάνω στους άλλους, είναι μετανιωμένη μετά ή έχει την πεποίθηση πως καλά έκανε και έβαλε τις φωνές, με προσεγγίζει να τα ξαναβρούμε ή μου κρατάει μούτρα, ζητά συγνώμη σε μένα αλλά συνεχίζει να μαλώνει με τον μπαμπά, κρατάει μέρες ή στιγμές ο θυμός της, ο μπαμπάς είναι μαζί της και προσπαθεί να την ηρεμήσει ή είναι αδιάφορος ή εριστικός, όταν τα βρίσκουμε αφήνουμε πίσω ότι έγινε τη μέρα του καβγά ή λέμε ότι τελείωσε αλλά το επαναφέρουμε κάθε επόμενη φορά κ.α. πολλά πολλά πολλά πράγματα καταγράφονται βιωματικά.

 

Γι' αυτό νομίζω, ο γονέας δεν πρέπει να δίνει έμφαση σε μια μοναδική αντίδραση του, που θεωρεί άσχημη (όπως τις φωνές), αλλά στην ποιότητα των σχέσεων μέσα στην οικογενειακή ζωή. Στην ειλικρίνεια μεταξύ των μελών και στην προσπάθεια που κάνουμε (οι γονείς) να γινόμαστε όλο και καλύτεροι. Προσπαθούν όλοι να βγάζουν πάντοτε τον καλύτερο εαυτό τους, να χτίζουν και να μαθαίνουν από τους άλλους, να ζητούν συγνώμη και να δέχονται τα λάθη τους;

Το παιδί βλέπει την προσπάθεια του γονέα (ή την αδιαφορία του), βλέπει την μεταμέλεια του (ή την έπαρση :εγώ ξέρω, εσύ είσαι μικρός και θα ακούς εμένα χωρίς άλλες κουβέντες), βλέπει την ειλικρίνεια του όταν συμφιλιώνεται (ή την υποκριτική ευγένεια), βλέπει τον σεβασμό στα άλλα πρόσωπα (ή την τυπική καλή κοινωνική συμπεριφορά) κτλ κτλ κτλ....

 

Ο μιμητισμός λοιπόν, είναι επιλεκτικός. Το παιδί θα μιμηθεί τον γονέα (άλλοτε τον ένα, άλλοτε τον άλλο) αλλά και πολλούς άλλους ανθρώπους στην διάρκεια της ζωής του: συμμαθητές, δασκάλους, συγγενείς, τηλεοπτικά πρότυπα, σύντροφο κ.α. και θα διαλέξει ποια στοιχεία κρατάει και ποια αφήνει.

 

Η κοινωνικοποίηση είναι μια διαρκής διαδικασία και γι' αυτό δεν μπορούμε να θεωρούμε πως επειδή η μαμά φωνάζει, θα φωνάζει και το παιδί. Ακόμη περισσότερο δεν μπορούμε να λέμε, πως είμαστε αυτοί που είμαστε εξαιτίας των γονιών μας. Ο γονέας είναι ένα ισχυρό πρότυπο στα πρώτα χρόνια, αλλά στη συνέχεια περνά και από αμφισβήτηση και από κρίση. Στην ενήλικη ζωή μάλιστα, ο καθένας είναι υπεύθυνος των συμπεριφορών του και η συνήθεια (φώναζαν στο σπίτι μου=έγινα φωνακλάς), δεν αποτελεί δικαιολογία, αλλά βόλεμα.

 

 

 

 

Ως προς τις φωνές αυτές καθ' αυτές: Δεν χρειάζεται να είσαι γκουρού γιατί σκοπός δεν είναι να τιθασεύεις την οργή ή τον θυμό σου μια δεδομένη στιγμή, αλλά να αναλογιστείς μια άλλη στιγμή, νηφάλιος, τι σε οδηγεί σε αυτές τις εντάσεις, τι κερδίζεις από αυτές, αν σε ικανοποιούν και σε ποιο σημείο το χάνεις. Με τέτοιες ενδοσκοπήσεις, σιγά σιγά, δεν έχεις την ανάγκη να φωνάξεις για να εκτονωθείς ή όταν την έχεις, δεν την στρέφεις πως συγκεκριμένα πρόσωπα ή βρίσκεις άλλον τρόπο εκτόνωσης. Η συμπεριφορά ενός ενήλικα καλλιεργείται και φυσικά μπορεί και να μάθει και να αλλάξει και να προοδεύσει όπου αισθάνεται ανεπαρκής.

[ΑΝΝΑ24]

Οι φωνές γενικά είναι λάθος αντίδραση. Σκεφτείτε το εξής: θα φωνάζατε με αυτό τον τρόπο στον εργοδότη σας (την ώρα που λέει παραλογισμούς και σας αδικεί κατάφορα). Αν εκεί μπορεί κανείς να συγκρατηθεί, το ίδιο μπορεί να κάνει και μέσα στο σπίτι.

Για μένα οι φωνές προς τον άντρα μου είναι ταμπού, δεν το έχουμε ως πρακτική. Το πολύ να φτάσω σε μια αγανακτισμένη γκρίνια, και πάλι, αφού φύγει η ένταση της στιγμής γυρίζω πίσω και του εξηγώ γιατί αγανάκτησα.

Προς τη μικρή, φυσικά μου έχουν ξεφύγει πολλές φορές (ο άντρας μου δεν μου έχει αδειάσει πάνω μου καυτό καφέ ούτε έχει γεμίσει ρύζι το πάτωμα), αλλά πάντα μετά της εξηγώ ότι φώναξα γι αυτό το λόγο και δεν μπόρεσα να κρατήσω τα νεύρα μου. Τις περισσότερες φορές μένω τεχνητά απαθής για κάποιο διάστημα και φεύγει η πρώτη φούρκα. Μετά το διαχειρίζεσαι καλύτερα.

[BabyCute]

Κοριτςια και εγω τα ιδια, ετσι μας μάθανε οι ελληνες γονεις μας τρομάρα μας! Μονο πρόσφατα σταμάτησα να φωνάζω (στα παιδια δεν φώναξα ποτε παρεπιμπτωντως ) και μονο επειδη εγω και μερικοί άλλοι συνάδελφοι πέρασαμε πολλες ωρες με ψυχολόγους (λόγω θέσης και οχι λόγω χαρακτήρα ).... Μονο τοτε που πέρασαν ωρες να μου εξηγούν τι 'καταφέρνω' με τις φωνές, μου εκανε κλικ και αυτόματα σταμάτησα!!!

Μεγάλο λούκι πάντως το πως εχουμε μεγαλώσει!!

[mama_3]

Ως προς τις φωνές αυτές καθ' αυτές: Δεν χρειάζεται να είσαι γκουρού γιατί σκοπός δεν είναι να τιθασεύεις την οργή ή τον θυμό σου μια δεδομένη στιγμή, αλλά να αναλογιστείς μια άλλη στιγμή, νηφάλιος, τι σε οδηγεί σε αυτές τις εντάσεις, τι κερδίζεις από αυτές, αν σε ικανοποιούν και σε ποιο σημείο το χάνεις. Με τέτοιες ενδοσκοπήσεις, σιγά σιγά, δεν έχεις την ανάγκη να φωνάξεις για να εκτονωθείς ή όταν την έχεις, δεν την στρέφεις πως συγκεκριμένα πρόσωπα ή βρίσκεις άλλον τρόπο εκτόνωσης. Η συμπεριφορά ενός ενήλικα καλλιεργείται και φυσικά μπορεί και να μάθει και να αλλάξει και να προοδεύσει όπου αισθάνεται ανεπαρκής.

 

εγώ με τρία παιδιά ούτε μία φορά δεν έχω υψώσει τόνο φωνής.. αυτό βρε κορίτσια να τσιρίζετε κάθε φορά στα παιδιά.. έλεος.. και μπορεί να είναι ένα το παιδί και να λείπει και όλη μέρα η μαμά από το σπίτι.. και γυρίζει στις 8 το βράδυ και τσιρίζει .. ξανά έλεος...

δεν το γράφω για εσένα γενικά μιλάω...

[kine]

εγώ με τρία παιδιά ούτε μία φορά δεν έχω υψώσει τόνο φωνής.. αυτό βρε κορίτσια να τσιρίζετε κάθε φορά στα παιδιά.. έλεος.. και μπορεί να είναι ένα το παιδί και να λείπει και όλη μέρα η μαμά από το σπίτι.. και γυρίζει στις 8 το βράδυ και τσιρίζει .. ξανά έλεος...

δεν το γράφω για εσένα γενικά μιλάω...

 

Το αν έχει κάποιος 1 ή 48 παιδιά δεν παίζει ρόλο. Οι φωνές είναι σαν αυτοματισμός για πολλούς ανθρώπους, μόλις βγουν εκτός ορίων (κι όπου τους παίρνει). Αν είσαι σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων, είναι απλά φυσικό να φωνάζεις, όσο κι αν δεν είσαι υπέρ μιας τέτοιας αντίδρασης στην θεωρία. Δεν μπορείς να το διαχειριστείς εκείνη την ώρα κι ούτε λες "α! να θυμηθώ να φωνάξω στο παιδί μου με την πρώτη ευκαιρία". Απλά συμβαίνει. Υπάρχει συσσωρευμένη ένταση και αυτός είναι ένας τρόπος στιγμιαίας εκτόνωσης.

Το ζήτημα είναι πως το προσπερνάς για να περάσεις σε πιο νηφάλιες αντιδράσεις. Δε μπορεί να το κρίνει κάποιος που δεν του βγαίνουν οι φωνές σαν αυτόματη αντίδραση, γιατί απλά δεν μπορεί να καταλάβει την φυσικότητα αυτής της αντίδρασης και την ένταση που έχει μέσα του, το άτομο που φωνάζει.

[mama_3]

Το αν έχει κάποιος 1 ή 48 παιδιά δεν παίζει ρόλο. Οι φωνές είναι σαν αυτοματισμός για πολλούς ανθρώπους, μόλις βγουν εκτός ορίων (κι όπου τους παίρνει). Αν είσαι σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων, είναι απλά φυσικό να φωνάζεις, όσο κι αν δεν είσαι υπέρ μιας τέτοιας αντίδρασης στην θεωρία. Δεν μπορείς να το διαχειριστείς εκείνη την ώρα κι ούτε λες "α! να θυμηθώ να φωνάξω στο παιδί μου με την πρώτη ευκαιρία". Απλά συμβαίνει. Υπάρχει συσσωρευμένη ένταση και αυτός είναι ένας τρόπος στιγμιαίας εκτόνωσης.

Το ζήτημα είναι πως το προσπερνάς για να περάσεις σε πιο νηφάλιες αντιδράσεις. Δε μπορεί να το κρίνει κάποιος που δεν του βγαίνουν οι φωνές σαν αυτόματη αντίδραση, γιατί απλά δεν μπορεί να καταλάβει την φυσικότητα αυτής της αντίδρασης και την ένταση που έχει μέσα του, το άτομο που φωνάζει.

 

και το σεξ είναι τρόπος εκτόνωσης.. γιατί δεν κάνει λοιπόν σεξ και επιλέγει να φωνάξει; :confused:

 

επίσης ναι έχει διαφορά άμα έχεις 1 παιδί ή 48.. γιατί άμα κάποιος βγαίνει εκτός ευατού με ένα παιδί, μάλλον βγαίνει πολύ εύκολα εκτός εαυτού και θα πρέπει να κοιταχτεί λίγο... με την καλή έννοια το λέω...

[summer wine]

Το αν έχει κάποιος 1 ή 48 παιδιά δεν παίζει ρόλο. Οι φωνές είναι σαν αυτοματισμός για πολλούς ανθρώπους, μόλις βγουν εκτός ορίων (κι όπου τους παίρνει). Αν είσαι σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων, είναι απλά φυσικό να φωνάζεις, όσο κι αν δεν είσαι υπέρ μιας τέτοιας αντίδρασης στην θεωρία. Δεν μπορείς να το διαχειριστείς εκείνη την ώρα κι ούτε λες "α! να θυμηθώ να φωνάξω στο παιδί μου με την πρώτη ευκαιρία". Απλά συμβαίνει. Υπάρχει συσσωρευμένη ένταση και αυτός είναι ένας τρόπος στιγμιαίας εκτόνωσης.

Το ζήτημα είναι πως το προσπερνάς για να περάσεις σε πιο νηφάλιες αντιδράσεις. Δε μπορεί να το κρίνει κάποιος που δεν του βγαίνουν οι φωνές σαν αυτόματη αντίδραση, γιατί απλά δεν μπορεί να καταλάβει την φυσικότητα αυτής της αντίδρασης και την ένταση που έχει μέσα του, το άτομο που φωνάζει.

 

Συμφωνω με αυτα που γραφεις, για πες μου βρε kine πως ομως ξεπερνας το θυμο σου που ειναι αυτοματη αντιδραση και δεν προλαβαινεις ουτε να περασει απο το μυαλο? Με απασχολει πολυ το θεμα. Οι φωνες σε ενα σπιτι ειναι το χειροτερο περιβαλλον για τα παιδια.

[mama_3]

Συμφωνω με αυτα που γραφεις, για πες μου βρε kine πως ομως ξεπερνας το θυμο σου που ειναι αυτοματη αντιδραση και δεν προλαβαινεις ουτε να περασει απο το μυαλο? Με απασχολει πολυ το θεμα. Οι φωνες σε ενα σπιτι ειναι το χειροτερο περιβαλλον για τα παιδια.

 

Σοβαρά τώρα εγώ μπορώ να δεχτώ ότι ένας άνθρωπος μπορεί να βγει εκτός εαυτού.. αλλά δεν το δέχομαι για μία μαμά που δουλεύει όλη μέρα, γυρίζει σπίτι και θα περάσει 1-2 ώρες με το παιδί και αυτές να πρέπει να φωνάζει... δηλ. ένα παιδάκι περιμένει την μητέρα του να γυρίσει που του έχει λείψει όλη μέρα και αυτή να μπαίνει σπίτι και να τσιρίζει; αυτό το θεωρώ αδιανόητο...

[mkcm]

Συμφωνώ 100% με τη συμπεθέρα. Εντάξει μια στο τόσο πιθανά να υψωσεις τη φωνή, αλλά αυτό το συνέχεια είναι προβληματικό. Όταν κάνεις παιδιά θεωρώ ότι πέρα από τον τρόπο ζωής σου αλλάζεις και ως άνθρωπος. Εγώ π.χ. προ παιδιών ήμουν αρκετά νευρική και στη δουλειά μου και στις σχέσεις μου και στην οικογένεια μου και με τους φίλους μου. Μετά έχω αλλάξει ριζικά. Και παρόλο που έχω πολύ απαιτητική δουλειά που παίρνω μαζί στο σπίτι για όταν κοιμηθούν τα μικρά με ο,τι αυτό συνεπάγεται για τον ύπνο και την ξεκούραση μου (και δεν εχω επικουρία γιαγιάδες και παππούδες) είμαι πλέον πολύ πιο χαλαρή και ήρεμη σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου και δη στη σχέση μου με τα παιδιά μου.

[kine]

και το σεξ είναι τρόπος εκτόνωσης.. γιατί δεν κάνει λοιπόν σεξ και επιλέγει να φωνάξει; :confused:

 

επίσης ναι έχει διαφορά άμα έχεις 1 παιδί ή 48.. γιατί άμα κάποιος βγαίνει εκτός ευατού με ένα παιδί, μάλλον βγαίνει πολύ εύκολα εκτός εαυτού και θα πρέπει να κοιταχτεί λίγο... με την καλή έννοια το λέω...

 

Δεν θα χαρακτηρίσω την πρόταση σου για σεξ ως μέθοδο εκτόνωσης, γιατί υποθέτω απλώς σαρκάζεις.

 

Οχι δεν έχουν διαφορά τα πολλά από τα λίγα παιδιά ή τα καθόλου παιδιά. Η αντίδραση είναι στο άτομο κι όχι στα παιδιά. Κάποιος που ξεσπάει με φωνές, το κάνει και πριν τα παιδιά και μετά τα παιδιά ή τουλάχιστον έχει την προδιάθεση να το κάνει. Απλώς τα παιδιά είναι εύκολο και δεδομένο ότι θα βγάλουν εκτός ορίων τους γονείς τους σε κάποια φάση.

 

Το ότι είναι λάθος και άσχημο είναι δεδομένο. Το τι κάνεις είναι το ζήτημα.

[kine]

Σοβαρά τώρα εγώ μπορώ να δεχτώ ότι ένας άνθρωπος μπορεί να βγει εκτός εαυτού.. αλλά δεν το δέχομαι για μία μαμά που δουλεύει όλη μέρα, γυρίζει σπίτι και θα περάσει 1-2 ώρες με το παιδί και αυτές να πρέπει να φωνάζει... δηλ. ένα παιδάκι περιμένει την μητέρα του να γυρίσει που του έχει λείψει όλη μέρα και αυτή να μπαίνει σπίτι και να τσιρίζει; αυτό το θεωρώ αδιανόητο...

 

Μια μαμά που δουλεύει όλη μέρα, και γυρίζει σπίτι κουρασμένη και έχει να αναλάβει και το σπίτι της και τα παιδιά της, μπορεί να έρθει και να ξεσπάσει μια στιγμή ακριβώς γιατί έχει συσσωρευμένη κούραση και το τελευταίο πράγμα που ξεχειλίζει το ποτήρι είναι μια απρόσμενη συμπεριφορά του παιδιού.

 

Αν επιμένεις να νομίζεις ότι είναι επιλογή το να φωνάζεις, δεν βοηθάς καθόλου. Οκ. Τύψεις κι ενοχές έχουν όλες οι μαμάδες που ξεσπούν με φωνές στα παιδιά τους. Νομίζεις ότι προσφέρει κάτι να υπερθεματίζεις καταγγελτικά;

[kine]

Συμφωνω με αυτα που γραφεις, για πες μου βρε kine πως ομως ξεπερνας το θυμο σου που ειναι αυτοματη αντιδραση και δεν προλαβαινεις ουτε να περασει απο το μυαλο? Με απασχολει πολυ το θεμα. Οι φωνες σε ενα σπιτι ειναι το χειροτερο περιβαλλον για τα παιδια.

 

Πιστεύω είναι δύσκολο να το διαχειριστείς εκείνη την στιγμή του ξεσπάσματος. Είναι πιο βαθύ το ζήτημα και πρέπει να το ψάξεις σε άλλο χρόνο με τη σοβαρότητα που του πρέπει.

 

πχ. πότε ξεσπάς; η κούραση παίζει ρόλο; είναι πάντοτε η πρώτη αντίδραση οι φωνές ή έρχεται μετά από πολλές καταστάσεις πίεσης; και γενικά είναι σημαντικό να βάλει κανείς κάτω τις προτεραιότητες του για να δει λίγο αλλιώς την ζωή του, να αλλάξει προσέγγιση εκ των έσω για κάποια πράγματα.

πχ. κρατώ την ψυχραιμία μου για άλλα πράγματα που με ενοχλούν (όπως στη δουλεια μου), αλλά δεν αντέχω και ξεσπώ, στο σπίτι. Γιατί; Είναι πιο σημαντική η επαγγελματική μου εικόνα, από την γαλήνη του σπιτιού μου;

 

Θέλει λίγο ενδοσκόπηση το πράγμα. Γιατί το να ελέγξεις από μόνη της μια αντίδραση τόσο αυθόρμητη, είναι λίγο τεχνητό και δεν μπορείς να το επιτύχεις ειλικρινώς (χωρίς να καταπιέζεσαι) αν δεν βρεις τους λόγους που το προκαλούν.

[BabyCute]

Συμφωνω με αυτα που γραφεις, για πες μου βρε kine πως ομως ξεπερνας το θυμο σου που ειναι αυτοματη αντιδραση και δεν προλαβαινεις ουτε να περασει απο το μυαλο?.

Σκέψου απλα τι κανεις στο μικρο οταν αρχιζεις τις φωνές.... Κοκαλώνει!! Αυτο θα σε κανει να σταματήσεις

[ΑΝΝΑ24]

Μια μαμά που δουλεύει όλη μέρα, και γυρίζει σπίτι κουρασμένη και έχει να αναλάβει και το σπίτι της και τα παιδιά της, μπορεί να έρθει και να ξεσπάσει μια στιγμή ακριβώς γιατί έχει συσσωρευμένη κούραση και το τελευταίο πράγμα που ξεχειλίζει το ποτήρι είναι μια απρόσμενη συμπεριφορά του παιδιού.

 

Αν επιμένεις να νομίζεις ότι είναι επιλογή το να φωνάζεις, δεν βοηθάς καθόλου. Οκ. Τύψεις κι ενοχές έχουν όλες οι μαμάδες που ξεσπούν με φωνές στα παιδιά τους. Νομίζεις ότι προσφέρει κάτι να υπερθεματίζεις καταγγελτικά;

 

Ναι, είναι επιλογή το να φωνάζεις. Είμαστε ενήλικες και οφείλουμε να έχουμε έλεγχο των αντιδράσεών μας. Και η ενδοσκόπηση καλό είναι να φτάνει κάπου συντόμως, όχι απλά να διαλογίζεσαι ατέρμονα κάθε φορά μετά τη μπόρα.

[ΑΝΝΑ24]

Συμφωνω με αυτα που γραφεις, για πες μου βρε kine πως ομως ξεπερνας το θυμο σου που ειναι αυτοματη αντιδραση και δεν προλαβαινεις ουτε να περασει απο το μυαλο? Με απασχολει πολυ το θεμα. Οι φωνες σε ενα σπιτι ειναι το χειροτερο περιβαλλον για τα παιδια.

 

Δεν τον ξεπερνάς. Τον καταπίνεις αμάσητο. Κάθεσαι με το κεφάλι σου να βράζει εσωτερικά, αλλά απέξω παραμένεις ψύχραιμος.

Στην πορεία βλέπεις ότι αυτό είχε καλύτερα αποτελέσματα και παίρνεις θάρρος. Μετά αρχίζει να λειτουργεί η συνήθεια και στις δύο πλευρές και τα πράγματα παίρνουν καλύτερο δρόμο.

Εδώ συγκλίνουν δύο θέματα. Η οριοθέτηση και η έκφραση των δικών μας συναισθημάτων. Και τα δύο μπορούν να γίνουν με ψυχραιμία, εξάσκηση θέλει. Βασικά πρέπει να πειστείς ότι δεν έχεις το δικαίωμα να αφήσεις το θηρίο να ξεχυθεί. Αν αυτό σου γίνει βίωμα, το παλεύεις μια χαρά.

[marakiz]

Οφείλουμε στα παιδιά μας ένα ήρεμο σπιτικό οπότε πρέπει να μπορούμε να διαχειριστουμε το θυμό μας. Κι αν θυμηθουμε τα μικράτα μας σε κανέναν μας ως παιδί δεν αρεσαν οι φωνές. Κι αν δεν μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας να ζητήσουμε βοήθεια. Η βελτίωση των ελαττωματων μας δεν έχει ηλικιακό όριο. Είναι πολύ νωρίς για να μιλάω, όμως ξεκίνησα να γίνομαι πιο ηρεμος άνθρωπος από την εγκυμοσύνη ακόμα.

[mama_3]

Μια μαμά που δουλεύει όλη μέρα, και γυρίζει σπίτι κουρασμένη και έχει να αναλάβει και το σπίτι της και τα παιδιά της, μπορεί να έρθει και να ξεσπάσει μια στιγμή ακριβώς γιατί έχει συσσωρευμένη κούραση και το τελευταίο πράγμα που ξεχειλίζει το ποτήρι είναι μια απρόσμενη συμπεριφορά του παιδιού.

Αν επιμένεις να νομίζεις ότι είναι επιλογή το να φωνάζεις, δεν βοηθάς καθόλου. Οκ. Τύψεις κι ενοχές έχουν όλες οι μαμάδες που ξεσπούν με φωνές στα παιδιά τους. Νομίζεις ότι προσφέρει κάτι να υπερθεματίζεις καταγγελτικά;

 

Σαφώς και είναι επιλογή όταν γίνεται επαναλαμβανόμενα. Και ναι η συσσωρευμένη κούραση, η χάλια μέρα στην δουλειά (δουλεύω και ξέρω πολύ καλά πως γίνονται τα νεύρα κρόσια) δεν είναι λόγος για να "φάει" το ξέσπασμα το παιδί. Ας σκεφτούμε ένα παιδάκι που όλη μέρα μπορεί να πάει ολοήμερο, μετά να το κρατάει η γιαγιά ή μια νταντά και να περιμένει την αγκαλιά της μαμάς και αντ΄αυτού να βλέπει ένα "κουρασμένο" άτομο να μπαίνει και να τσιρίζει. Επαναλαμβάνω δεν μιλάω για μία φορά μιλάω για συνέχεια. Προφανώς και η κάθε μαμά θα πρέπει να βρει τρόπο να αποφορτιστεί πριν γυρίσει σπίτι. Εμένα προσωπικά τα παιδιά μου με αποφορτίζουν όταν τα βλέπω. Δηλ. ότι και να έχει γίνει μέσα στην μέρα με το που γυρίζω σπίτι και τα βλέπω, τα αφήνω όλα πίσω. Εχω γνωρίσει και μαμάδες που νευριάζουν με το παραμικρό, δεν φταίνε όμως τα παιδιά, σε μία συνάντηση με ψυχολόγο στο σχολείο μας είχε πει πως το παιδί που οι γονείς δουλεύουν και γυρίζουν αργά, όταν τους βλέπει του βγαίνει όλη η αντίδραση / ένταση κλπ και μπορεί να κάνει ότι "βλακεία" του έρθει εκείνη την στιγμή. Περιμένει όμως την αγκαλιά και το χάδι των γονιών. Οχι φωνές.

Οπότε μήπως να ξεκινήσουμε αφήνοντας έξω από την πόρτα μας πριν μπούμε σπίτι όλα αυτά που κουβαλάμε μέσα στην μέρα και μας τσιτώνουν. Στο ξαναλέω για εμένα με το που μπαίνω σπίτι ηρεμώ. Και σκέψου ότι έχω και 3 παιδιά διαφορετικών ηλικιών που το καθένα θέλει τα δικά του.

[mkcm]

Δυστυχώς, το πιο σύνηθες που συναντάω είναι αυτό. Η μαμά κι ο μπαμπάς να ξεσπούν τα νεύρα τους, την κούρασή τους και τα κόμπλεξ τους πάνω στα παιδιά τους, γιατί "εκεί τους παίρνει". Και για μένα δεν είναι δικαιολογία για την υστερία στο σπίτι ούτε η κούραση, ούτε η κακή ψυχολογία λόγω οικονομικών και δεν ξέρω τι άλλο, ούτε τα παιδικά χρόνια που ο τάδε ή ο δείνα μεγάλωσε σε οικογένεια φωνακλάδων.

Όπως π.χ. στη δεκαετία των '80 ήταν σύνηθες μοντέλο τα παιδιά να κάθονται στην αγκαλιά της μάνας στο αυτοκίνητο ή ακόμα και μόνα τους λυτά στο πίσω κάθισμα και η πλειοψηφία των νέων γονιών δεν αντιγράφει αυτή τη συμπεριφορά, έτσι και χρειάζεται να μην αντιγράφει τη συμπεριφορά του φωνάζω για ψύλλου πήδημα στα παιδιά μου, ακόμη κι αν αυτό έχει βιώσει ως παιδί.

Και δε νομίζω ότι θέλει και τρομερή ενδοσκόπηση και ψυχανάλυση για να το πετύχεις. Γιατί δε νομίζω καμία μας να ξεσπάει τα νεύρα της π.χ. στο αφεντικό της, στη φίλη της, στην αδερφή της κλπ. Εκεί μια χαρά συγκρατούμαστε και είμαστε ψύχραιμες όταν διαφωνούμε με κάτι ή νιώθουμε πως αδικούμαστε ή πιεζόμαστε...

[kine]

Ναι, είναι επιλογή το να φωνάζεις. Είμαστε ενήλικες και οφείλουμε να έχουμε έλεγχο των αντιδράσεών μας. Και η ενδοσκόπηση καλό είναι να φτάνει κάπου συντόμως, όχι απλά να διαλογίζεσαι ατέρμονα κάθε φορά μετά τη μπόρα.

 

Δεν αναφέρομαι σε κανενός είδους διαλογισμό. Ασχετο η ενδοσκόπηση με την πρακτική του διαλογισμού. Είναι υπερβολικό και σαφώς μη ρεαλιστικό να υποστηρίζεις πως απλώς και μόνο η ιδιότητα του ενήλικα, αρκεί για να έχεις πλήρη έλεγχο των αντιδράσεων σου.

[mama_3]

Δυστυχώς, το πιο σύνηθες που συναντάω είναι αυτό. Η μαμά κι ο μπαμπάς να ξεσπούν τα νεύρα τους, την κούρασή τους και τα κόμπλεξ τους πάνω στα παιδιά τους, γιατί "εκεί τους παίρνει". Και για μένα δεν είναι δικαιολογία για την υστερία στο σπίτι ούτε η κούραση, ούτε η κακή ψυχολογία λόγω οικονομικών και δεν ξέρω τι άλλο, ούτε τα παιδικά χρόνια που ο τάδε ή ο δείνα μεγάλωσε σε οικογένεια φωνακλάδων.

Όπως π.χ. στη δεκαετία των '80 ήταν σύνηθες μοντέλο τα παιδιά να κάθονται στην αγκαλιά της μάνας στο αυτοκίνητο ή ακόμα και μόνα τους λυτά στο πίσω κάθισμα και η πλειοψηφία των νέων γονιών δεν αντιγράφει αυτή τη συμπεριφορά, έτσι και χρειάζεται να μην αντιγράφει τη συμπεριφορά του φωνάζω για ψύλλου πήδημα στα παιδιά μου, ακόμη κι αν αυτό έχει βιώσει ως παιδί.

Και δε νομίζω ότι θέλει και τρομερή ενδοσκόπηση και ψυχανάλυση για να το πετύχεις. Γιατί δε νομίζω καμία μας να ξεσπάει τα νεύρα της π.χ. στο αφεντικό της, στη φίλη της, στην αδερφή της κλπ. Εκεί μια χαρά συγκρατούμαστε και είμαστε ψύχραιμες όταν διαφωνούμε με κάτι ή νιώθουμε πως αδικούμαστε ή πιεζόμαστε...

 

Πάντα ο πιο δυνατός "ξεσπά" στον πιο αδύνατο.. γι' αυτό και την πληρώνουν τα παιδιά! δυστυχώς...

[mama_3]

Δεν αναφέρομαι σε κανενός είδους διαλογισμό. Ασχετο η ενδοσκόπηση με την πρακτική του διαλογισμού. Είναι υπερβολικό και σαφώς μη ρεαλιστικό να υποστηρίζεις πως απλώς και μόνο η ιδιότητα του ενήλικα, αρκεί για να έχεις πλήρη έλεγχο των αντιδράσεων σου.

 

Βρε κορίτσια τι συζητάμε ακριβώς; "Δικαιολογούμε" έναν ενήλικα να φωνάζει στο παιδί του?? σαφώς και δεν είναι σωστό, σαφώς και ο ενήλικας πρέπει να το δουλέψει... δηλαδή μην χάνουμε την μπάλα. Μιλούσα με μία μαμά που δεν εργάζεται και μόλις τελείωσαν τα σχολεία, "σκοτώθηκε" να γράψει το παιδί όλο το καλοκαίρι σε διάφορες δραστηριότητες κλπ για να μην είναι σπίτι γιατί "της σπάει τα νεύρα"... οκ αυτή είναι νορμάλ συμπεριφορά τώρα;;;;