Οριοθέτηση "μαμάδων"

[Dragonfly]

Συμφωνώ ότι όλοι λίγο πολύ έχουμε Ισχυρό Εγώ, ότι όλοι λίγο πολύ έχουμε διαμορφωμένη άποψη εκ των προτέρων, ότι όλοι λίγο πολύ επιλέγουμε ποιανού την κριτική θα ακούσουμε και θα δεχτούμε.

Η διαφορά έγκειται στο ότι ορισμένοι προσπαθούν να επιβάλλουν τη γνώμη τους, όχι στα πλαίσια ενός διαλόγου (όπου ίσως και να είναι αναμενόμενο), αλλά σαν αυτόκλητοι κριτές των πάντων ανακατεύονται παντού. Δεν αφήνουν περιθώρια στα παιδιά τους να αναπτύξουν προσωπικότητα δική τους και να παίρνουν πρωτοβουλίες και παράλληλα προσπαθούν να επιβάλλουν τις απόψεις τους και στον κοινωνικό τους περίγυρο.

[Dragonfly]

Κορίτσια, να σας ρωτήσω κάτι, με όλη την καλή διάθεση; Εσείς οι ίδιες είσαστε απολύτως βέβαιες πως δεν διαθέτετε ίχνος ξερολίασης και κρίνετε τις υπόλοιπες; Γιατί εγώ έχω δει να παίζει πάρα πολύ το συγκεκριμένο σενάριο...(όχι με εσάς φυσικά)

 

Τώρα πάνω σε αυτό έγραφα. Σίγουρα έχω και εγώ τη δική μου ξερολίαση, αλλά δεν προσπαθώ να την επιβάλλω στα παιδιά μου (προτιμώ να αναπτύξουν την κριτική τους σκέψη και ας διαφωνούν τελικά μαζί μου - δεν θα ήθελα να ακολουθούν κατά πόδας ότι λέει η μανούλα γιατί αργότερα θα βρεθεί κάποιος άλλος που θα τους κινεί τα νήματα) και δεν προσπαθώ να την επιβάλλω στον περίγυρό μου. Θα πω τη μου γνώμη εάν ρωτηθώ και δεν θα επιμείνω κιόλας...

[kotsifikos]

 

Η άλλη είναι η ανασφάλεια μας για τα όσα κάνουμε, η οποία μας αναγκάζει να υπερτονίσουμε την ισχυρότητα των δικών μας θέσεων, προκειμένου να μην αφήσουμε περιθώριο στον διπλανό μας, να θέσει σε αμφισβήτηση τις μεθόδους μας, τις σκέψεις μας, τη ζωή μας.

 

Προσωπικά πιστεύω πως απο αυτό ξεκινούν όλα, από την ασφάλεια που μπορεί να έχει ο κάθε ένας από εμάς, η οποία φυσικά και δημιουργεί την ανάγκη για κριτική ως προς τους γύρω μας.

[nat2308]

Συμφωνώ απόλυτα με την Daenerys_T, εξάλλου εννοείται ότι έχουμε τη δική μας άποψη, δεν είμαστε άβουλα όντα, αλλά δεν προσπαθούμε να την επιβάλουμε.

 

Προσωπικά, πάντα ακούω τι έχουν να μου πουν οι άλλοι, άσχετα από το αν στις περισσότερες περιπτώσεις θα επιμείνω στην αρχική μου άποψη και δύσκολα αλλάζω γνώμη. Ακόμα και μία "χαζή" ιδέα, μπορεί να υποκρύπτει χρήσιμα στοιχεία, οπότε γιατί να μην έχεις μια ολοκληρωμένη εικόνα πριν αποφασίσεις;

 

Το παιδί μου, παρόλο που είναι ακόμα μωρό, πέρα από τα τυπικά "όχι" και "μη, λόγω πραγματικού κινδύνου, το αφήνω να ανακαλύπτει μόνο του τον κόσμο και ομολογώ ότι αν συνειδητοποιήσω ότι μεγαλώνει και ταυτίζεται μαζί μου ή με τον πατέρα του, θα θεωρήσω ότι ήμουν κακή μητέρα!!! Ναι, θα πάρεις κάποιες βάσεις σε ότι αφορά αξίες και άλλα συναφή, αλλά θα διαμορφώσει την προσωπικότητά του σύμφωνα με τα ατομικά του βιώματα και όχι σύμφωνα με τα δικά μας θέλω!

Άντε μην πάρω φόρα και παραθέσω Χαλίλ Γκιμπράν τώρα :p:p

[mother_tree]

Όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθη! Φαίνεται πως είναι στην ανθρώπινη φύση μας το λάθος και η αδυναμία. Αν και οι περισσότεροι τείνουμε να τα φοβόμαστε, αν μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, μπορούμε και να τα διορθώσουμε (εξαιρούνται φυσικά τα μοιραία λάθη που σε αυτές τις περιπτώσεις τουλάχιστον μαθαίνουν οι άλλοι από αυτά)!

Οι έρευνες δείχνουν πως τα λάθη βοηθούν τους ανθρώπους με πολλούς τρόπους! Κάθε λάθος που κάνουμε, μας βοηθά να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, αυτό που είμαστε, τα όριά μας, τι μπορούμε να κάνουμε και τι όχι, τι επιτρέπει η συνείδησή μας και τι μπορεί να την αρρωστήσει. Μας βοηθούν να είμαστε πιο “ανθρώπινοι” και πιο ανεκτικοί τόσο με τους άλλους, όσο και με τον εαυτό μας.

Τα λάθη μπορούν να μας διδάξουν πολύτιμα μαθήματα ζωής όπως τη συγχώρεση. Όταν κάποιος κάνει ένα λάθος, μαθαίνει πόσο σημαντικό είναι να συγχωρεί τον εαυτό του και πολλούς ανθρώπους γύρω του. Μαθαίνει πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τελειότητα, μόνο προθέσεις μπορούν να υπάρξουν για να γίνει το καλύτερο. Τα λάθη μας ωριμάζουν και μας εξελίσσουν. Μας βοηθούν να κερδίσουμε αυτοπεποίθηση και εμπειρία για το πώς να χειριστούμε την επόμενη φορά ανάλογες καταστάσεις. Αν διαχειριστούμε σωστά τα λάθη μας, θα δούμε ότι πρόκειται για ευκαιρίες που θα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους!

[kine]

Χωρίς να θέλω να είμαι καταγγελτική, νομίζω είναι πολύ σοβαρό θέμα να εξετάσουμε το πως αντιλαμβανόμαστε τη σχέση με τα παιδιά μας, πριν συζητήσουμε για τον τρόπο διαπαιδαγώγησης τους. Οι περισσότεροι γονείς, ακόμη και άθελα τους πολλές φορές, ασυνείδητα, πιστεύουν ότι τα παιδιά τους ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ. Τους ανήκουν κι άρα έχουν κάθε νόμιμο δικαίωμα πάνω τους και μπορούν να ασκούν την εξουσία τους, αβίαστα. Υπό το πρίσμα αυτό, μπορεί ένας γονέας να έχει τις καλύτερες των προθέσεων αλλά να μην αντιλαμβάνεται πως ακόμη και αυτές οι προθέσεις, ασκούνται ως επιβολή πάνω σε ένα ανεξάρτητο πρόσωπο, του οποίου την αυτοδιάθεση καταδυναστεύεις.

 

Είναι τρομερά δύσκολο και επώδυνο ως διαδικασία, να μπορέσεις να αντιληφθείς όλες αυτές τις προεκτάσεις απλών καθημερινών συμπεριφορών σου και να μπορέσεις να τις κατανοήσεις και να τις ξεπεράσεις, ώστε να έχεις μετά την ελευθερία και την εμπιστοσύνη, να αφήσεις το παιδί σου να ανθήσει ως αυτόνομη προσωπικότητα.

 

Με αναφορά όλα τα παραπάνω, μου φαίνεται πολύ λογικό να συναντούμε παντού ξερόλες και να κάνουμε τους άλλους να απορούν με την δική μας ξερολίαση, χωρίς ποτέ κανείς να μπορεί να δει τον εαυτό του, στην συμπεριφορά που κατονομάζει.

 

Και μια σημείωση: πολλές φορές συγχέουμε την ευγένεια και την αποδοχή του διαφορετικού άλλου, με την αδιαφορία. Δηλαδή, δεν ερχόμαστε σε αντιπαράθεση ενώ διαφωνούμε, όχι από ειλικρινή αποδοχή ή κατανόηση των λόγων του άλλου, αλλά επειδή στην ουσία δεν μας ενδιαφέρει ο συνομιλητής μας κι αρα δεν έχουμε και λόγο να συγκρουστούμε μαζί του για το επίμαχο θέμα.

 

Ετσι συχνά κρύβουμε την αδιαφορία μας για τον διπλανό, κάτω από αφορισμούς και γενικεύσεις του τύπου « ο καθένας έχει την γνώμη του» , «ο καθένας κάνει το καλύτερο για το παιδί του», «δικαίωμα του να κάνει ότι θέλει» κτλ. Και «ξεμπερδεύουμε» μια ώρα αρχύτερα με ένα άτομο που στην ουσία έχουμε εξαρχής απαξιώσει.

 

Είναι κι αυτό μια κρυμμένη μορφή εσωτερικής ξερολίασης, που δύσκολα αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας.