Είναι ντροπή η δουλειά???

[elenip]

Δηλαδή, αν μια γυναίκα είναι ανεξάρτητη οικονομικά δεν έχει ανάγκη από σύντροφο; Ή αν μια γυναίκα είναι ανεξάρτητη οικονομικά ο σύζυγος της μετατρέπεται σε συνεργάτη;

Η γυναίκα με βάση αυτό πρέπει να μένει στο σπίτι και να εξαρτάται για όλα από τον άντρα της....

Χμμμμ κάτι δεν πάει καλά σεαυτή τη λογική

 

όλο αυτό καταλήγει σε μία κόντρα γυναίκα - άντρα που δεν ξέρω που μπορεί να βοηθήσει την κοπέλα.

Αναφορά στα παιδιά καμία!! Οκ κορίτσια να κάνει ότι θέλει η κοπέλα (χωρίς την έγκριση όπως λέτε του συζύγου) αλλά μένετε στο γεγονός αυτό και μόνο. όχι πως επηρεάζεται ο περίγυρός της. Παιδιά, γιαγιάδες που θα τα κρατάνε κλπ. Θέλω να πω ότι όταν γινόμαστε γονείς κρατάμε και μία πισινή, αλλάζουν οι προτεραιότητες.

[emmaki]

Ναι βρε emmaki μου αλλά είναι δυνατόν να συγκριθεί η Αμερικάνικη κοινωνία πχ με την Ελληνική?? Μιλάμε για βαθύτατες αποκλίσεις που πηγάζουν από πολύ παλιά αφενός αλλά και το ότι (σημαντικότερο) οι δύο παραπάνω κοινωνίες έχουν διαφορετική σύσταση. Η μια είναι πολυπολιτισμική από την σύστασή της και η άλλη από ημίκλειστη έως σχεδόν ξενοφοβική. Καλή η βιβλιογραφία αλλά και αυτή έχει βασιστεί σε άλλες κοινωνίες, έτσι δεν είναι?

 

Είναι σαν να πάρω βιβλιογραφία πχ για τα windows και να την χρησιμοποιήσω για να κάνω πτυχιακή στο z/OS. Λειτουργικά συστήματα και τα δύο αλλά καμία σχέση.... Μην με παρεξηγήσεις μιλάω με όρους της δουλειάς μου και ίσως λόγω αντικειμένου να είμαι λίγο πιο απόλυτη (η πληροφορική δεν έχει μεσοβέζικες καταστάσεις. Η λογική 0/1 λειτουργεί σχεδόν στα πάντα). Δεν έχω πρόθεση να υποτιμήσω κανέναν... Αυτό.

 

Όταν κάνεις μια κοινωνιολογική (ή όποια άλλη έρευνα), αποκτάς π΄ρωτα ένα background επιστημονικό διαβάζοντας τι έχουν βρει σε άλλες έρευνες και μετά κάνεις τη δική σου έρευνα και συγκρίνεις τα αποτελέσματα σου με αυτά των άλλων.

Στη δική μου περίπτωση, οι έρευνες που είχαν γίνει ήταν στο εξωτερικό. Εγώ έκανα μιαέρευνα για την Ελλάδα, αλλά τα αποτελέσματα μου δεν είχαν μεγάλες διαφορές από τα αποτελέσματα των ερευνών του εξωτερικού.

Αυτό σημαίνει ότι στο θέμα αυτό, τελικά, η Ελληνική κοινωνία δεν διαφέρει όσο πιστεύουμε από τις υπόλοιπες χώρες. Φυσικά και υπήρχαν και ακραίες (με την έννοια του ενετλώς διαοφρετικού) απαντήσεις, οι οποίες και αυτές αξιολογούνται και περιλαμβάνονται στα αποτελέσματα.

[demi1981]

Και μετά από 6 σελίδες και σωρεία απαντήσεων, μόλις τώρα είδα τον τίτλο του θέματος. Ντρέπεσαι που θες να δουλέψεις? Όλο αυτό το ενοχικό το είχες όταν ζήτησε δουλειά από την παλιά σου εργασία ή σου βγήκε όταν την απορρίψαν σαν ιδέα οι δικοί σου?

Παντώς συμφωνώ μαζί σου ότι θέλεις να πάρεις με το μέρος σου τους δικούς σου, αλλά διαφωνώ που ο αυτοσκοπός σου είναι να πείσεις εκείνους για να πείσουν μετά εκείνοι τον άντρας σου επειδή τους σέβεται Σέβεται περισσότερο την άποψη των γονιών σου από ότι σέβεται την δική σου άποψη/θέλω? Ενώ παρουσιάζεις τον σύζυγο πολύ ενεργό στην οικογένεια σας, με τα παιδιά σας, με εσένα, πετάς αυτό και πραγματικά με μπερδεύεις.

 

livinath το ότι οργανώνεις το ετήσιο τσεκ απ του άντρας σου πραγματικά νομίζω ότι είσαι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

[mkcm]

Να πω την αλήθεια νομίζω ότι αυτό το μοντέλο της γυναίκας που μένει σπίτι, εχει 1-2 παιδιά, πιθανόν και σχολικής ηλικίας, πιθανοτατα έχει βοήθεια από μαμα-πεθερά, μην πω και καθαρίστρια μερικές φορές, και ασχολείται με το αν το μικρό έβηξε 2 ή 3 φορές και αν πήρε 9 ή 9.5 στο διαγώνισμα ιστορίας, είναι σχετικά νέα μόδα και δεν ταιριάζει και πολύ με αυτό το παραδοσιακό μοντέλο που υποτίθεται ότι αναπαράγει. Και να μην δούλευαν παλιότερα οι γυναίκες, με την έννοια της δουλειάς με μισθό, υπήρχαν πολύ περισσότερες χειρονακτικές εργασίες να γίνουν, και επίσης πολύ περισσότερα παιδιά συνήθως, οπότε, θέλοντας και μη, υπήρχαν και άλλες ισορροπίες

 

Περιγράφεις μια ξαδέρφη μου 2 παιδιά σχολικής ηλικίας, καθαρίστρια κάθε εβδομάδα, άφησε τη δουλειά να μεγαλώσει τα παιδιά και όλη μέρα ουρλιάζει και τσιρίζει στο σπίτι... Ε, κάτι της φταίει δεν μπορεί.. Και στο τέλος θέλει να με πείσει πως κουράζεται και περισσότερο από μένα

[Dragonfly]

Και μετά από 6 σελίδες και σωρεία απαντήσεων, μόλις τώρα είδα τον τίτλο του θέματος. Ντρέπεσαι που θες να δουλέψεις?

 

Μα γι΄αυτό λέω... Ποια κοινή απόφαση και αηδίες... Εδώ την έκαναν να ντρέπεται που το ξεστόμισε ότι θέλει να δουλέψει...

 

Περιγράφεις μια ξαδέρφη μου 2 παιδιά σχολικής ηλικίας, καθαρίστρια κάθε εβδομάδα, άφησε τη δουλειά να μεγαλώσει τα παιδιά και όλη μέρα ουρλιάζει και τσιρίζει στο σπίτι... Ε, κάτι της φταίει δεν μπορεί.. Και στο τέλος θέλει να με πείσει πως κουράζεται και περισσότερο από μένα

 

Με αυτόν τον τρόπο δικαιολογούνται (στον εαυτό τους) ότι υπάρχει λόγος που κάθονται στο σπίτι...

 

(εγώ έχω μια γνωστή που ποτέ της δεν δούλεψε και δεν δουλεύει για να μεγαλώνει τα παιδιά της. τα οποία πλέον είναι σχεδόν 20 χρονών...)

[emmaki]

όλο αυτό καταλήγει σε μία κόντρα γυναίκα - άντρα που δεν ξέρω που μπορεί να βοηθήσει την κοπέλα.

Αναφορά στα παιδιά καμία!! Οκ κορίτσια να κάνει ότι θέλει η κοπέλα (χωρίς την έγκριση όπως λέτε του συζύγου) αλλά μένετε στο γεγονός αυτό και μόνο. όχι πως επηρεάζεται ο περίγυρός της. Παιδιά, γιαγιάδες που θα τα κρατάνε κλπ. Θέλω να πω ότι όταν γινόμαστε γονείς κρατάμε και μία πισινή, αλλάζουν οι προτεραιότητες.

 

Σε λάθος άνθρωπο απευθύνεσαι!

Δεν έχω πει πουθενά ούτε να δουλέψει, ούτε να μην δουλέψει. Αυτό είναι μια πολύ προσωπική αππφαση που χρειάζεται πολλή σκέψη και πολλή συζήτηση με όλα τα εμπλεκόμενα μέρη για να παρθεί. Και φυσικά, τα εμπλεκόμενα μέρη δεν βρίσκονται εδώ μέσα.

Εγώ, απλά σχολίασα κάποιες από τις απόψεις εδώ μέσα με βάση ερευνητικά δεδομένα

[tzatzikaki]

Ότι δλδ βλαπτει τα παιδια το να τα μεγαλωνει η μαμα γιατι ετσι δε γινονται ανεξάρτητα?Θα ηταν πιο ανεξάρτητα αν υπηρχαν 2-3 φροντιστες?Ενα παιδι δλδ μαθαινει να είναι ανεξαρτητο ότι το μαθεις εσυ ως γονιος τι θα πει ανεξαρτησια ή μαθαινει να είναι ανεξαρτητο όταν το αφηνεις στο σταθμο μεχρι τις 4 το μεσημερι γιατι αναγκάζεται να γινει ανεξαρτητο.Γιατι αν είναι ετσι να τα στελνουμε να ζουν και μονα τους εκει γυρω στα 10 να ειμαστε σιγουρες ότι θα ανεξαρτητοποιηθουν.Οτι λαμβανουν λαθος μηνυματα τα κακομοιρα τα παιδακια που εχουν την ατυχια να μεγαλωνουν με τη μαμα στο σπιτι και όχι με τη νταντα/γιαγια?

Εννοώ το εξής, αν έχουμε τις εξής επιλογές:

-Mαμά μόνη στο σπίτι (να μην μπαινοβγαίνουν γιαγιάδες και λοιποί συγγενείς και φίλοι, εξαιρετικά σύνηθες στην Αθήνα για παράδειγμα)

-Μαμά στη δουλειά και όσο λείπει παιδικός σταθμός ή γιαγιά ή νταντά,

 

Νομίζω καλύτερο είναι το 2ο

 

Αν μια νοικοκυρά έχει τη δυνατότητα του "break" κάποιες στιγμές μέσα στην ημέρα και μέχρι να επιστρέψει ο μπαμπάς από τη δουλειά, που κάποιος μπορεί να πάει το παιδάκι μια βόλτα ή να ασχοληθεί με κάποιο τρόπο μαζί του, και η μαμά να πάει ένα γυμναστήριο ή να πιει έναν καφέ ή να κοιμηθεί ή να κάνει ένα φαγητό με ηρεμία ή να ψωνίσει ένα ρούχο, τότε τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα, και η μαμά είναι πιο ήρεμη και το παιδάκι έχει μια ποικιλία φροντιστών (το τελευταίο δεν το βρίσκω καθόλου, μα καθόλου κακό, πιστεύω ότι τα παιδιά παίρνουν πάρα πολλά από την καθημερινή επαφή και το παιχνίδι με ανθρώπους πλην των γονέων και δη της μαμάς).

 

Η εντύπωσή μου (από την Αθήνα) είναι ότι συχνότερα ισχύουν τα 2 πρωτα, μεταξύ των 2 συγκρίνω. Και το 1ο μου φαίνεται πιο προβληματικό από το 2ο....

[mkcm]

Δηλαδή, αν μια γυναίκα είναι ανεξάρτητη οικονομικά δεν έχει ανάγκη από σύντροφο; Ή αν μια γυναίκα είναι ανεξάρτητη οικονομικά ο σύζυγος της μετατρέπεται σε συνεργάτη;

Η γυναίκα με βάση αυτό πρέπει να μένει στο σπίτι και να εξαρτάται για όλα από τον άντρα της....

Χμμμμ κάτι δεν πάει καλά σεαυτή τη λογική

 

Όχι. Αλλα δεν έχει και καμιά ιδιαίτερη σκορδοκαΐλα. Ούσα ανεξάρτητη μπορεί τη συντροφικότητα να την αναζητήσει κι αλλού. Δεν κρέμεται από τον άντρα της συναισθημαικα ή/ και οικονομικά.

[osin]

Αν και δεν ξέρω κατά πόσο η εξέλιξη της κουβέντας απαντά στο αρχικό ερώτημα της θεματοθέτριας, κι επειδή διάβασα και για τα φεμινιστικά κύματα, κλπ, θα ήθελα να πω τη γνώμη μου.

Διάβασα ότι πολλές αναφέρεστε στους άντρες σας λέγοντας ότι σας βοηθάνε. Εδώ ακριβώς είναι η ουσία! Ότι την όποια συνεισφορά του συζύγου στο σπίτι έχουμε μάθει να την ορίζουμε ως βοήθεια, γιατί θεωρούμε ότι η φροντίδα του σπιτιού είναι δική μας υποχρέωση. Από πού και ως πού; Δεν υπάρχει πουθενά σε κανένα νόμο γραμμένο κάτι τέτοιο, και φυσικά δεν έχει τεκμηριωθεί σε καμία επιστημονική βιολογική έρευνα (DNA, «μελέτη εγκεφάλων», κλπ) ότι είναι στη «φύση» της γυναίκας να φροντίζει το σπίτι της, κλπ.(αυτά ψιλοξεκαθαρίστηκαν στο δεύτερο φεμινιστικό κύμα, μιας και αναφέρθηκαν, αλλά δυστυχώς μέσα στους ακαδημαϊκούς κύκλους μόνο…) Αυτά είναι για να αναλώνονται σε (χαζο)έρευνες περιοδικών, αν όχι σε φυσιογνωμικές προσεγγίσεις που έχουν ξεπεραστεί από τον προηγούμενο αιώνα (έχουμε μικρότερο εγκέφαλο από κατασκευής μας, άρα έχει σταματήσει η εξέλιξή μας μερικά στάδια πριν από τον άνδρα, ή ο εγκέφαλός μας είναι έτσι φτιαγμένος ώστε να έχουμε πρόβλημα αντίληψης του χώρου και γι αυτό δυσκολευόμαστε στο παρκάρισμα και στον προσανατολισμό, ή από το DNA μας είμαστε «έτσι» φτιαγμένες κι ένα σωρό άλλες τέτοιες «ωραίες» αναγωγές στη φύση, όταν θέλουμε να απλά υποτιμήσουμε τη γυναίκα). Ναι, γεννάμε, οπότε το δικό μας σώμα είναι αυτό που καταπονείται (και συνεπώς π.χ. δε μπορούμε να δουλεύουμε σαν τους άντρες όσο είμαστε έγκυες ή λεχώνες), το δικό μας σώμα παρέχει τροφή για το νεογέννητο (οπότε, ναι, ίσως μείνουμε «παραπίσω» στην εργασιακή εξέλιξη για ένα διάστημα όσο θηλάζουμε), αλλά ως εκεί. Τίποτε άλλο. Όλα τα υπόλοιπα που λέγονται ότι εμείς μόνες μας πέσαμε στη «φεμινιστική παγίδα», καθώς αφού ανεξαρτητοποιηθήκαμε έχουμε να ανταπεξέλθουμε σε πολύ περισσότερα, είναι κλασσικός φαλλοκρατικός λόγος, που θέλει να «μας επαναφέρει στην τάξη».

Μένω με έναν άνθρωπο στο σπίτι, οκ; Ε, δεν είναι υποχρεωμένος να μοιράζεται μαζί μου τις δουλειές; Αν είχατε μια γυναίκα συγκάτοικο δε θα περιμένατε από αυτήν να μοιράζεστε μαζί τα βάρη του σπιτιού; Γιατί, λοιπόν, για το σύζυγο θεωρούμε ότι μας κάνει τη χάρη και μας βοηθά; Και όχι δε θα πάθει κάτι (εννοώντας κάποιου είδους σεξουαλικής υποτίμησης) αν μοιραστεί τις δουλειές του σπιτιού μαζί μου ο άντρας μου! Δεν περιμένω καμία έγκριση από αυτόν για το οτιδήποτε. Δεν περιμένει καμία έγκριση από εμένα για να κάνει το οτιδήποτε. Είμαστε συνοδοιπόροι, που, ναι, από κοινού θα αποφασίσουμε όσα πράγματα επηρεάζουν την κοινή μας ζωή, φυσικά με εντάσεις και διαφωνίες, αλλά χωρίς απαγορεύσεις.

Με συγχωρείτε για το μακροσκελές «μανιφέστο», και φυσικά δεν το παίζω απελευθερωμένη φεμινίστρια (πώς θα μπορούσα άλλωστε να είμαι μέσα στο σύστημα φεμινιστικής καταστολής που ζούμε!).

Και, για να μην είμαι κι εντελώς εκτός θέματος, ζαχαρουλινι, καταλαβαίνω τους δικούς σου ενδοιασμούς (έως ένα σημείο) ως προς τα παιδιά για να γυρίσεις στη δουλειά, όμως προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι το λόγο για τον οποίον τέθηκε έστω αυτό ως ζήτημα μεταξύ σου και του άντρα σου.

[tzatzikaki]

Να πω την αλήθεια νομίζω ότι αυτό το μοντέλο της γυναίκας που μένει σπίτι, εχει 1-2 παιδιά, πιθανόν και σχολικής ηλικίας, πιθανοτατα έχει βοήθεια από μαμα-πεθερά, μην πω και καθαρίστρια μερικές φορές, και ασχολείται με το αν το μικρό έβηξε 2 ή 3 φορές και αν πήρε 9 ή 9.5 στο διαγώνισμα ιστορίας, είναι σχετικά νέα μόδα και δεν ταιριάζει και πολύ με αυτό το παραδοσιακό μοντέλο που υποτίθεται ότι αναπαράγει. Και να μην δούλευαν παλιότερα οι γυναίκες, με την έννοια της δουλειάς με μισθό, υπήρχαν πολύ περισσότερες χειρονακτικές εργασίες να γίνουν, και επίσης πολύ περισσότερα παιδιά συνήθως, οπότε, θέλοντας και μη, υπήρχαν και άλλες ισορροπίες

Για το σήμερα δε μιλάμε?

[osin]

Και μετά από 6 σελίδες και σωρεία απαντήσεων, μόλις τώρα είδα τον τίτλο του θέματος. Ντρέπεσαι που θες να δουλέψεις? Όλο αυτό το ενοχικό το είχες όταν ζήτησε δουλειά από την παλιά σου εργασία ή σου βγήκε όταν την απορρίψαν σαν ιδέα οι δικοί σου?

ήθελα κι εγώ να το γράψω για τον τίτλο, με πρόλαβες!

[emmaki]

Όχι. Αλλα δεν έχει και καμιά ιδιαίτερη σκορδοκαΐλα. Ούσα ανεξάρτητη μπορεί τη συντροφικότητα να την αναζητήσει κι αλλού. Δεν κρέμεται από τον άντρα της συναισθημαικα ή/ και οικονομικά.

 

Δηλαδή η συντροφικότητα εξαρτάται απότο χρήμα;

 

Το αν θα κερατώσει κάποιος ή κάποια τον/την σύντροφο του/της εξαρτάται από το αν έχει λεφτά;

 

Και γιατί κάποιος/α πρέπει να κρέμεται από τον/την σύντροφο του/της; Όταν κρέμεσαι γίνεται βάρος και ο άλλοςπροσπαθεί να το αποδιώξει

[mkcm]

Μα γι΄αυτό λέω... Ποια κοινή απόφαση και αηδίες... Εδώ την έκαναν να ντρέπεται που το ξεστόμισε ότι θέλει να δουλέψει...

 

 

 

Με αυτόν τον τρόπο δικαιολογούνται (στον εαυτό τους) ότι υπάρχει λόγος που κάθονται στο σπίτι...

 

(εγώ έχω μια γνωστή που ποτέ της δεν δούλεψε και δεν δουλεύει για να μεγαλώνει τα παιδιά της. τα οποία πλέον είναι σχεδόν 20 χρονών...)

 

Χαχαχαχα στον εαυτό της; μάλλον στον περιγυρο... Η ίδια νομίζω ξέρει πόλη καλά τι κάνει ή τι δεν κάνει μες στη μέρα.

[emmaki]

Αν και δεν ξέρω κατά πόσο η εξέλιξη της κουβέντας απαντά στο αρχικό ερώτημα της θεματοθέτριας, κι επειδή διάβασα και για τα φεμινιστικά κύματα, κλπ, θα ήθελα να πω τη γνώμη μου.

Διάβασα ότι πολλές αναφέρεστε στους άντρες σας λέγοντας ότι σας βοηθάνε. Εδώ ακριβώς είναι η ουσία! Ότι την όποια συνεισφορά του συζύγου στο σπίτι έχουμε μάθει να την ορίζουμε ως βοήθεια, γιατί θεωρούμε ότι η φροντίδα του σπιτιού είναι δική μας υποχρέωση. Από πού και ως πού; Δεν υπάρχει πουθενά σε κανένα νόμο γραμμένο κάτι τέτοιο, και φυσικά δεν έχει τεκμηριωθεί σε καμία επιστημονική βιολογική έρευνα (DNA, «μελέτη εγκεφάλων», κλπ) ότι είναι στη «φύση» της γυναίκας να φροντίζει το σπίτι της, κλπ.(αυτά ψιλοξεκαθαρίστηκαν στο δεύτερο φεμινιστικό κύμα, μιας και αναφέρθηκαν, αλλά δυστυχώς μέσα στους ακαδημαϊκούς κύκλους μόνο…) Αυτά είναι για να αναλώνονται σε (χαζο)έρευνες περιοδικών, αν όχι σε φυσιογνωμικές προσεγγίσεις που έχουν ξεπεραστεί από τον προηγούμενο αιώνα (έχουμε μικρότερο εγκέφαλο από κατασκευής μας, άρα έχει σταματήσει η εξέλιξή μας μερικά στάδια πριν από τον άνδρα, ή ο εγκέφαλός μας είναι έτσι φτιαγμένος ώστε να έχουμε πρόβλημα αντίληψης του χώρου και γι αυτό δυσκολευόμαστε στο παρκάρισμα και στον προσανατολισμό, ή από το DNA μας είμαστε «έτσι» φτιαγμένες κι ένα σωρό άλλες τέτοιες «ωραίες» αναγωγές στη φύση, όταν θέλουμε να απλά υποτιμήσουμε τη γυναίκα). Ναι, γεννάμε, οπότε το δικό μας σώμα είναι αυτό που καταπονείται (και συνεπώς π.χ. δε μπορούμε να δουλεύουμε σαν τους άντρες όσο είμαστε έγκυες ή λεχώνες), το δικό μας σώμα παρέχει τροφή για το νεογέννητο (οπότε, ναι, ίσως μείνουμε «παραπίσω» στην εργασιακή εξέλιξη για ένα διάστημα όσο θηλάζουμε), αλλά ως εκεί. Τίποτε άλλο. Όλα τα υπόλοιπα που λέγονται ότι εμείς μόνες μας πέσαμε στη «φεμινιστική παγίδα», καθώς αφού ανεξαρτητοποιηθήκαμε έχουμε να ανταπεξέλθουμε σε πολύ περισσότερα, είναι κλασσικός φαλλοκρατικός λόγος, που θέλει να «μας επαναφέρει στην τάξη».

Μένω με έναν άνθρωπο στο σπίτι, οκ; Ε, δεν είναι υποχρεωμένος να μοιράζεται μαζί μου τις δουλειές; Αν είχατε μια γυναίκα συγκάτοικο δε θα περιμένατε από αυτήν να μοιράζεστε μαζί τα βάρη του σπιτιού; Γιατί, λοιπόν, για το σύζυγο θεωρούμε ότι μας κάνει τη χάρη και μας βοηθά; Και όχι δε θα πάθει κάτι (εννοώντας κάποιου είδους σεξουαλικής υποτίμησης) αν μοιραστεί τις δουλειές του σπιτιού μαζί μου ο άντρας μου! Δεν περιμένω καμία έγκριση από αυτόν για το οτιδήποτε. Δεν περιμένει καμία έγκριση από εμένα για να κάνει το οτιδήποτε. Είμαστε συνοδοιπόροι, που, ναι, από κοινού θα αποφασίσουμε όσα πράγματα επηρεάζουν την κοινή μας ζωή, φυσικά με εντάσεις και διαφωνίες, αλλά χωρίς απαγορεύσεις.

Με συγχωρείτε για το μακροσκελές «μανιφέστο», και φυσικά δεν το παίζω απελευθερωμένη φεμινίστρια (πώς θα μπορούσα άλλωστε να είμαι μέσα στο σύστημα φεμινιστικής καταστολής που ζούμε!).

Και, για να μην είμαι κι εντελώς εκτός θέματος, ζαχαρουλινι, καταλαβαίνω τους δικούς σου ενδοιασμούς (έως ένα σημείο) ως προς τα παιδιά για να γυρίσεις στη δουλειά, όμως προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι το λόγο για τον οποίον τέθηκε έστω αυτό ως ζήτημα μεταξύ σου και του άντρα σου.

 

Ανα μπράβο!!!!!!!

[ΑΡΓΚ]

Αν και δεν ξέρω κατά πόσο η εξέλιξη της κουβέντας απαντά στο αρχικό ερώτημα της θεματοθέτριας, κι επειδή διάβασα και για τα φεμινιστικά κύματα, κλπ, θα ήθελα να πω τη γνώμη μου.

Διάβασα ότι πολλές αναφέρεστε στους άντρες σας λέγοντας ότι σας βοηθάνε. Εδώ ακριβώς είναι η ουσία! Ότι την όποια συνεισφορά του συζύγου στο σπίτι έχουμε μάθει να την ορίζουμε ως βοήθεια, γιατί θεωρούμε ότι η φροντίδα του σπιτιού είναι δική μας υποχρέωση. Από πού και ως πού; Δεν υπάρχει πουθενά σε κανένα νόμο γραμμένο κάτι τέτοιο, και φυσικά δεν έχει τεκμηριωθεί σε καμία επιστημονική βιολογική έρευνα (DNA, «μελέτη εγκεφάλων», κλπ) ότι είναι στη «φύση» της γυναίκας να φροντίζει το σπίτι της, κλπ.(αυτά ψιλοξεκαθαρίστηκαν στο δεύτερο φεμινιστικό κύμα, μιας και αναφέρθηκαν, αλλά δυστυχώς μέσα στους ακαδημαϊκούς κύκλους μόνο…) Αυτά είναι για να αναλώνονται σε (χαζο)έρευνες περιοδικών, αν όχι σε φυσιογνωμικές προσεγγίσεις που έχουν ξεπεραστεί από τον προηγούμενο αιώνα (έχουμε μικρότερο εγκέφαλο από κατασκευής μας, άρα έχει σταματήσει η εξέλιξή μας μερικά στάδια πριν από τον άνδρα, ή ο εγκέφαλός μας είναι έτσι φτιαγμένος ώστε να έχουμε πρόβλημα αντίληψης του χώρου και γι αυτό δυσκολευόμαστε στο παρκάρισμα και στον προσανατολισμό, ή από το DNA μας είμαστε «έτσι» φτιαγμένες κι ένα σωρό άλλες τέτοιες «ωραίες» αναγωγές στη φύση, όταν θέλουμε να απλά υποτιμήσουμε τη γυναίκα). Ναι, γεννάμε, οπότε το δικό μας σώμα είναι αυτό που καταπονείται (και συνεπώς π.χ. δε μπορούμε να δουλεύουμε σαν τους άντρες όσο είμαστε έγκυες ή λεχώνες), το δικό μας σώμα παρέχει τροφή για το νεογέννητο (οπότε, ναι, ίσως μείνουμε «παραπίσω» στην εργασιακή εξέλιξη για ένα διάστημα όσο θηλάζουμε), αλλά ως εκεί. Τίποτε άλλο. Όλα τα υπόλοιπα που λέγονται ότι εμείς μόνες μας πέσαμε στη «φεμινιστική παγίδα», καθώς αφού ανεξαρτητοποιηθήκαμε έχουμε να ανταπεξέλθουμε σε πολύ περισσότερα, είναι κλασσικός φαλλοκρατικός λόγος, που θέλει να «μας επαναφέρει στην τάξη».

Μένω με έναν άνθρωπο στο σπίτι, οκ; Ε, δεν είναι υποχρεωμένος να μοιράζεται μαζί μου τις δουλειές; Αν είχατε μια γυναίκα συγκάτοικο δε θα περιμένατε από αυτήν να μοιράζεστε μαζί τα βάρη του σπιτιού; Γιατί, λοιπόν, για το σύζυγο θεωρούμε ότι μας κάνει τη χάρη και μας βοηθά; Και όχι δε θα πάθει κάτι (εννοώντας κάποιου είδους σεξουαλικής υποτίμησης) αν μοιραστεί τις δουλειές του σπιτιού μαζί μου ο άντρας μου! Δεν περιμένω καμία έγκριση από αυτόν για το οτιδήποτε. Δεν περιμένει καμία έγκριση από εμένα για να κάνει το οτιδήποτε. Είμαστε συνοδοιπόροι, που, ναι, από κοινού θα αποφασίσουμε όσα πράγματα επηρεάζουν την κοινή μας ζωή, φυσικά με εντάσεις και διαφωνίες, αλλά χωρίς απαγορεύσεις.

Με συγχωρείτε για το μακροσκελές «μανιφέστο», και φυσικά δεν το παίζω απελευθερωμένη φεμινίστρια (πώς θα μπορούσα άλλωστε να είμαι μέσα στο σύστημα φεμινιστικής καταστολής που ζούμε!).

Και, για να μην είμαι κι εντελώς εκτός θέματος, ζαχαρουλινι, καταλαβαίνω τους δικούς σου ενδοιασμούς (έως ένα σημείο) ως προς τα παιδιά για να γυρίσεις στη δουλειά, όμως προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι το λόγο για τον οποίον τέθηκε έστω αυτό ως ζήτημα μεταξύ σου και του άντρα σου.

 

Να αγιάσει το στόμα σου Μπήκε συναδελφος τις προάλλες (άντρας) και έλεγε ότι το απόγευμα πρεπει να κάνει babysitting στο παιδί του Είναι τυχερός που δεν έφαγε τον καφέ που κράταγα στο κεφάλι!

[Dragonfly]

Διάβασα ότι πολλές αναφέρεστε στους άντρες σας λέγοντας ότι σας βοηθάνε. Εδώ ακριβώς είναι η ουσία! Ότι την όποια συνεισφορά του συζύγου στο σπίτι έχουμε μάθει να την ορίζουμε ως βοήθεια, γιατί θεωρούμε ότι η φροντίδα του σπιτιού είναι δική μας υποχρέωση.

 

Πολύ σωστά!

 

Τι πάει να πει "βοηθάει;"

Οφείλει να συμμετέχει σε όλα. Το έγραψα κάπου παραπάνω αλλά προσπεράστηκε.

 

Συμφωνώ σε όλα όσα είπες (να μην τα κάνω quote ξανά...)

[Dragonfly]

Χαχαχαχα στον εαυτό της; μάλλον στον περιγυρο... Η ίδια νομίζω ξέρει πόλη καλά τι κάνει ή τι δεν κάνει μες στη μέρα.

 

Δεν ξέρω κατά πόσο πείθεται ο περίγυρος. Νομίζω ότι από ένα σημείο και πέρα το πιστεύουν και οι ίδιες ότι κουράζονται...

[zaxaroulini]

Εννοείται ότι δεν είναι ντροπή η δουλειά για μένα. Γι' αυτό και δούλευα αρκετά χρόνια πριν κάνω τα παιδιά. Ίσως να μην έβαλα τον σωστό τίτλο αλλά ναι από την ώρα που τους είπα ότι θέλω να ξαναεργαστώ με έχουν πιάσει ενοχές, ότι δεν θα είμαι αρκετή για τα παιδιά, ότι θα τους λείπω, ότι είμαι "αχάριστη" αφού βλέπω και εδώ ότι κοπέλες αν είχαν λυμένο το οικονομικό θα καθόντουσαν σπίτι. Με όλα αυτά που διαβάζω βέβαια έχω καταμπερδευτεί, η θέληση όμως για δουλειά παραμένει. Το ΣΚ θα πάμε εκδρομή με τον σύζυγο και τα παιδιά θα το συζητήσω ως κάτι δεδομένο, ότι πήρα την απόφασή μου. Θα σας πω από Δευτέρα νεότερα, δεν ξέρω όμως βρε κορίτσια πόσο να το "τραβήξω". Εχουμε καλή σχέση και φοβάμαι μήπως έρθουμε σε ρήξη.

[Dragonfly]

Εχουμε καλή σχέση και φοβάμαι μήπως έρθουμε σε ρήξη.

 

Μα είναι αυτός λόγος για να έρθετε σε ρήξη;;; αν είναι δυνατόν...

 

Δηλαδή τώρα που κάνατε παιδιά δεν σκοπεύει να σε ξαναδεί εργαζόμενη;;;

[zaxaroulini]

Πολύ σωστά!

 

Τι πάει να πει "βοηθάει;"

Οφείλει να συμμετέχει σε όλα. Το έγραψα κάπου παραπάνω αλλά προσπεράστηκε.

 

Συμφωνώ σε όλα όσα είπες (να μην τα κάνω quote ξανά...)

 

Σε ευχαριστώ που ασχολείσαι με το θέμα μου. Μια ερώτηση μόνο, που ισχύει για την δική μου περίπτωση. Όταν εγώ είμαι σπίτι και έχω και την μαμά να με βοηθάει δεν είναι λογικό βρε κορίτσια όταν έρθει ο σύζυγος να χαρεί τα παιδιά που του λείπουν όλη μέρα και εμένα? πρέπει π.χ. να κάνει δουλειές? το θεωρώ λίγο υπερβολικό, εκτός αν δεν αναφέρεσαι στις δουλειές.

Δηλαδή έχω και εγώ μία γνωστή, που δεν δουλεύει και η αλήθεια είναι ότι δεν την πολυπαλεύει σπίτι και καμαρώνει ότι έρχεται ο σύζυγος τα βράδια και πλένει πιάτα και απλώνει ρούχα. Δεν ξέρω εμένα μου φαίνεται κάπως.

Ομοίως αν εγώ δούλευα και ο σύζυγος ήταν σπίτι δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να περιμένει εμένα το βράδυ να κάνω δουλειές. Υποτίθεται αυτά μέσα στην μέρα έχουν γίνει.

[Dragonfly]

Σε ευχαριστώ που ασχολείσαι με το θέμα μου. Μια ερώτηση μόνο, που ισχύει για την δική μου περίπτωση. Όταν εγώ είμαι σπίτι και έχω και την μαμά να με βοηθάει δεν είναι λογικό βρε κορίτσια όταν έρθει ο σύζυγος να χαρεί τα παιδιά που του λείπουν όλη μέρα και εμένα? πρέπει π.χ. να κάνει δουλειές? το θεωρώ λίγο υπερβολικό, εκτός αν δεν αναφέρεσαι στις δουλειές.

Δηλαδή έχω και εγώ μία γνωστή, που δεν δουλεύει και η αλήθεια είναι ότι δεν την πολυπαλεύει σπίτι και καμαρώνει ότι έρχεται ο σύζυγος τα βράδια και πλένει πιάτα και απλώνει ρούχα. Δεν ξέρω εμένα μου φαίνεται κάπως.

Ομοίως αν εγώ δούλευα και ο σύζυγος ήταν σπίτι δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να περιμένει εμένα το βράδυ να κάνω δουλειές. Υποτίθεται αυτά μέσα στην μέρα έχουν γίνει.

 

Παρακαλώ! Ξέρεις ταυτίστηκα μαζί σου σαν να συμβαίνει αυτό που περιγράφεις σε εμένα...

 

Κοίτα τώρα που είσαι σπίτι όλη μέρα, προφανώς και δεν θα γυρίσει ο σύζυγος από τη δουλειά και θα του πεις να κάνει γενική! Εννοείται!

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα του φέρνεις και τις παντόφλες στο χέρι.

 

Αυτή η κατάσταση όμως πρέπει να είναι προσωρινή. Δεν μπορεί να έχει απαίτηση να είσαι μια ζωή στο σπίτι επειδή έκανες παιδιά...

Όταν πιάσεις και πάλι δουλειά, εκεί θα μοιραστούν οι υπόλοιπες ευθύνες.

[zaxaroulini]

[Και, για να μην είμαι κι εντελώς εκτός θέματος, ζαχαρουλινι, καταλαβαίνω τους δικούς σου ενδοιασμούς (έως ένα σημείο) ως προς τα παιδιά για να γυρίσεις στη δουλειά, όμως προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι το λόγο για τον οποίον τέθηκε έστω αυτό ως ζήτημα μεταξύ σου και του άντρα σου.

 

γιατί γενικά λειτουργούμε σαν ζευγάρι και για τέτοια σοβαρά ζητήματα θέλουμε να είναι κοινή μία απόφαση. όχι εγώ θα κάνω αυτό τώρα αν σου αρέσει ή όχι είναι άλλο θέμα. Γι αυτό και το σκέφτομαι τόσο πολύ, γιατί θέλω την συναίνεσή του, όχι με την μορφή έγκρισης ή απαγόρευσης.

[osin]

γιατί γενικά λειτουργούμε σαν ζευγάρι και για τέτοια σοβαρά ζητήματα θέλουμε να είναι κοινή μία απόφαση. όχι εγώ θα κάνω αυτό τώρα αν σου αρέσει ή όχι είναι άλλο θέμα. Γι αυτό και το σκέφτομαι τόσο πολύ, γιατί θέλω την συναίνεσή του, όχι με την μορφή έγκρισης ή απαγόρευσης.

Βρε ζαχαρουλίνι μου, διαφωνώ μαζί σου, μάλλον δε μπορώ καν να καταλλάβω τη συλλογιστική σου, αλλά οκ...

Αλλα αν δεν την έχεις τη συναίνεσή του, τι θα κάνεις; (αν θες βέβαια απαντάς στο ερώτημά μου)

[livinath]

Γι αυτό τα διαζύγια έχουν εκτιναχθεί στα ύψη!! απορώ πως συμβουλεύετε την κοπέλα τέτοια πράγματα (δεν μιλάω για εσένα αποκλειστικά).

Προφανώς έχω μία πιο ρομαντική άποψη για την οικογένεια όπου υπάρχει συμφωνία και ομόνοια μεταξύ του ζευγαριού.

Εδώ στην πλειοψηφία λέτε κάνε ότι θέλεις και ποιος τον λογαριάζει τον σύζυγο. Γι αυτό ξαναλέω ότι τα διαζύγια έχουν φτάσει εδώ που έχουν φτάσει γιατί αντί να καθήσουμε να συζητάμε με τους ανθρώπους μας, σηκώνουμε καπετανάτο και όποιον πάρει ο χάρος, που συνήθως αυτά είναι τα παιδιά!

Με πόσο ευκολία διαχωρίζεται σε ΕΝΑ αντρόγυνο να κάνει ο καθένας ότι θέλει. Αν είναι δυνατόν!

Οσο για τον φεμινισμό, το μόνο που κατάφερε με τον τρόπο που εφαρμόστηκε ήταν να βγει η γυναίκα στην αγορά εργασίας και απλώς να έχει και την δουλειά συν όλα τα άλλα. Είδατε πουθενά αλλού ισοτιμία, ίση μεταχείριση κλπ. Η διαφορά μας από την γιαγιά μας είναι ότι κάνουμε ότι έκανε και η γιαγιά μας Plus και ότι δουλεύουμε. Και εγώ εργαζόμενη είμαι.

 

Πόσο συμφωνώ...

[tzatzikaki]

[Και, για να μην είμαι κι εντελώς εκτός θέματος, ζαχαρουλινι, καταλαβαίνω τους δικούς σου ενδοιασμούς (έως ένα σημείο) ως προς τα παιδιά για να γυρίσεις στη δουλειά, όμως προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι το λόγο για τον οποίον τέθηκε έστω αυτό ως ζήτημα μεταξύ σου και του άντρα σου.

 

γιατί γενικά λειτουργούμε σαν ζευγάρι και για τέτοια σοβαρά ζητήματα θέλουμε να είναι κοινή μία απόφαση. όχι εγώ θα κάνω αυτό τώρα αν σου αρέσει ή όχι είναι άλλο θέμα. Γι αυτό και το σκέφτομαι τόσο πολύ, γιατί θέλω την συναίνεσή του, όχι με την μορφή έγκρισης ή απαγόρευσης.

Μπορείς κανονίσετε να φάτε κάπου έξω, να το συζητήσετε λίγο "εκτός έδρας", από μηδενική βάση, να πιείτε και κανένα κρασάκι, να τα πείτε ήρεμα...εγώ πιστεύω ότι αν είσαι ψύχραιμη, σταθερή και με επιχειρήματα θα καταφέρεις να τον πείσεις.