ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ!

[Φραουλίτσα*]

Σε έχουμε τρελάνει όλοι με τις συμβουλές αλλά να βοηθήσουν θέλουν όλοι. Αν θες να την κάνεις να μην νιώθει ότι όλο σε απογοητεύει θα σου πρότεινα να προσπαθείς να την επαινείς κάθε φορά που κάνει κάτι σωστό, να της λές μπράβο είμαι περήφανη για σένα, είδες τί καλά περνάμε αν είσαι καλό κορίτσι; Όταν κάνει κάτι άσχημο μην της λες είσαι κακό παιδί, αλλά αφου ξέρω ότι είσαι καλό κορίτσι γιατί δεν κάνεις αυτο; Όταν διαφωνείτε συζήτα το μαζί της, π.χ. πρέπει να τρώει κάποια φρούτα γιατί κάνουν καλό, ή διάβασέ της κάποιο παραμύθι για την διατροφή, ή αν εγώ σου έκανα αυτό εσύ τι θεωρείς οτι θα έπρεπε να κάνω; Όταν κάνετε κάτι οι δυο σας, όταν μπαίνει η μικρή λογικό είναι να θυμώνει, αν γίνεται την μικρή να την απασχολεί κάποιος άλλος. Λογικό είναι να ζηλεύει την αδελφή της γιατί σε μοιράζεται μαζί της ενώ τα πρώτα χρόνια σε είχε μόνο δική της. Προσπάθησε να μην τις συγκρίνεις, ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, και ποτέ μην επαινείς την μικρή μπροστά της του τύπου είδες η αδελφή σου τι καλή που είναι αντίθετα με σένα; Έτσι αυξάνεις τα αρνητικά συναισθήματα. Στο ότι της παίρνει τα παιχνίδια έχεις δίκιο, όσο γίνεται άστες να τα βρούν μεταξύ τους, εκτός και αν σκοτώνονται!!! Όλα τα μεγάλα αδέλφια πάντως κάνουν αυτα που λές δυστυχώς. Και τα μικρότερα τους έχουν σαν θεούς. Προσπάθησε να είσαι ήρεμη και να μην λες κουβέντες που πληγώνουν. Και φυσικά αγαπάς τα παιδιά σου δεν τίθεται αμφιβολία επί αυτού. (Κάποιες ιδέες δίνω)

[elania]

Κορίτσια καλά κάνετε και δίνετε συμβουλές! Αυτό θέλω κι εγώ γι' αυτό άλλωστε έγραψα!

 

Φραουλίτσα η κόρη μου έχει ένα θέμα από μικρή με τα μπράβο. Τη μπλοκάρουν. Μόλις της πεις μπράβο είναι σα να λέει μέσα της ... "μπράβο??? ωραία ... τώρα είμαι χαλαρή ας τα κάνω κ...ο!!" Μου το έλεγαν και οι δασκάλες στον παιδικό από μικρή που ήταν. Τη βλέπουμε έλεγαν να ζωγραφίσει και δε θέλουμε να της πούμε μπράβο γιατί μόλις της λες μπράβο μπλοκάρει. Βέβαια τη θέλει την επιβράβευση όταν είναι καλή. Και γενικά τα κάνω αυτά!!! Λες και τη ματιάζω όμως ένα πράγμα. Μόλις πω ένα καλό λόγο μετά μου δίνει χίλιους λόγους να τον πάρω πίσω!

Και παραμύθια για τη διατροφή της έχω διαβάσει και ήρεμα της έχω μιλήσει.

Και αυτό που λές για τη μικρή να την απασχολεί άλλος εκτός ότι δεν είναι πάντα εύκολο, έχω δύο προβλήματα! Ο θεός να είναι στο σπίτι αυτή θέλει να είναι μαζί μου και με την αδερφή της και επίσης: δεν έχει ψυχή αυτό το παιδάκι που είναι καλό και όλο μας αγκαλιάζει? Δεν εννοώ ότι το μεγάλο δεν είναι καλό προς θεού ... εννοώ ότι το μικρό έχει πιο αναμενώμενη συμπεριφορά και πρέπει να επιβραβεύεται γι' αυτό. Αν όλη την ώρα κάνω πράγματα με το παιδί που γκρινιάζει ... το άλλο δε θα πει: "μάλλον έτσι πρέπει να φέρομαι κι εγώ για να έχω τη μαμά!"?

[AMD080911]

Φιλη Ελανια εγω δεν θελω να σου δωσω καποια συμβουλη γιατι δεν ξερω ουτε εσενα ουτε την οικογενεια σου. Το μονο που θελω να σου πω ειναι "παρτο αλλιως". Το κοριτσακι σου ειναι ενα μικρο αγγελουδι που αποζητα την επιδοκιμασια σου και την αγαπη σου και αυτο που λαμβανει ως μηνυμα ειναι πως ειναι ανεπαρκης σε σχεση με την αδερφη της. Διαβασε τα προηγουμενα μηνυματα σου και δες πως περιγραφεις το ενα σου παιδι και πως το αλλο. Αν ησουν στη θεση της θα σου αρεσε? Ασε που αν δεν λυθει αυτο το θεμα θα κανεις δυο αδερφες με ψυχικη αποσταση στο μελλον. Το εχω δει το εργακι στο αμεσο περιβαλλον μου. Συγνωμη που στα λεω ετσι ωμα, ομως δεν εχω σκοπο να σε προσβαλω αλλα να σε προβληματισω...

 

ΥΓ1 Γιατι ειναι τοσο σημαντικες οι δραστηριοτητες? Επειδη παει και το παιδι της Πιτσας Κιτσας και ειναι αριστο? Επικεντρωσου στο δικο σου παιδι.

ΥΓ2 Πιστευω ακραδαντα οτι η εργοθεραπεια θα μπορουσε να βοηθησει το παιδι, οπως και η συμβουλευτικη γονεων εσενα. Εκει που τρωει χρονο σε μια δραστηριοτητα που πιθανον βαριεται γιατι δεν βρισκετε μια ωρα να δουλευτειτε και να βρειτε τους ρυθμους σας?

[AMD080911]

Τελικα εδωσα συμβουλη, δεν κρατηθηκα...

[AthinaP]

Πω πω και έλεγα πού θα βρούμε μια ταιριαστή νύφη, γιατί ο δικος μου στο σχολειο του δεν πιάνεται από πουθενά!

 

Να βρει ένα κορίτσι που του ταιριάζει και να χαθούν μαζί στο ηλιοβασίλεμα :cool:

 

Οπότε, μέλλουσα συμπεθέρα...

 

Να σου πω, με κούρασε και μόνο που τα διάβασα... Νομίζω ότι ξέρω τι περνάς. Εμείς ευτυχώς δεν έχουμε θέματα με το φαγητό και το ντύσιμο. Έχουμε όμως για άπειρα καθημερινά θέματα και ξέρω πώς είναι να μην ξέρεις από πού θα σου'ρθει.

 

Λοιπόν, εγώ πιστεύω ότι το δικό μου παιδί είναι αρκετά μεγάλο, ώστε να ΑΠΑΙΤΩ να μην με απασχολεί κάθε στιγμή που είναι ξύπνιο! Έχω και εγώ ζωή και του έδωσα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ όταν ήταν η ηλικία να του δώσω! Και να σου πω και κάτι; Και τα ΣΚ τα δικά μας, πάλι στα παιδιά είναι αφιερωμένα... Όπως τα έγραψες.

 

Αααα και ευχαριστιέμαι αυτό τον καιρό την παρέα του άλλου παιδιού, που είναι ηρεμηστικό, μαγικό φίλτρο ηρεμίας, μια ηλιαχτίδα, το κάτι άλλο, που το είχα το καημένο για χρόνια στον αυτόματο!

 

Όπως είπα, αναμένω με ανυπομονησία την εποχή που θα μπορεί να διαβάσει μόνος του ένα μεγάλο βιβλίο και το βλέπω να έρχεται... Ελπίζω... Μέχρι τότε, ειμαστε αρκετά τυχεροί και μπορεί να παίζει με το αδερφάκι του αρκετά καλά. Δεν ξέρω πόσο μπορείς να καλλιεργήσεις να βρεθούν ενδιαφεροντα που θα μπορείς να τα αφήσεις σχετικά αυτόνομα τα δυο τους. Επίσης, συγνώμη, αλλά από το να ασχολούμαι με το αντίστοιχο του αν έφαγε 2 μπουκιές κολοκύθι ή 3, του δίνω το τάμπλετ ή το Nickelodeon και έτσι περνάνε κάποιες δημιουργικότερες στιγμές από το να αναλωνόμαστε... Όπως έγραψα γεμίζουμε αρκετές άλλες ώρες την εβδομάδα δημιουργικά. Και το σημαντικότερο, έχω κάτι να στου στερήσω, όταν βλέπει ότι δεν φέρεται σωστά. Η στέρηση προνομίων δεν ξέρω αν είναι το άριστο παιδαγωγικό μέσο, αλλά ΠΙΑΝΕΙ. Εγώ τα κοβω μαχαίρι για εβδομάδες ή δεκαήμερα, κάθε φορά. Πιο πολύ δεν παίζουμε δηλαδή, παρά παίζουμε στην πράξη, όμως το παιδί ελέγχεται μια χαρά!

 

Ούτε φωνές ούτε τίποτα τέτοιο. Γιατί αν μάθει σε φωνές και πείσματα, αντιγράφει.

 

Θα διαβάσω και τις πιο αναλυτικές απαντήσεις [πιο πάνω και θα προσπαθήσω να πω αν έχουμε κοινές εμπειρίες...

[AthinaP]

Κοίτα, βρήκα λίγο χρόνο και συμπληρωματικά...

 

Δεν είναι εύκολο και δεν υπάρχουν συνταγές... Και εμείς περνάμε φάσεις εκεί που λέμε ότι στρώσαμε. Αλλά είναι πιο σποραδικές τώρα.

 

Νομίζω ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη σε αυτή την ηλικια να τα εμπιστευτούμε περισσότερο, δεν ειναι μωρά να βάζουμε εμείς συνεχώς τους κανόνες. Αλλά είναι σε ηλικία που είναι σε θέση να καταλάβουν ότι υπάρχουν συνέπειες, με τρόπο που δεν καταλάβαιναν παλιότερα... Πχ ο δικός μου κάποια στιγμή κατάλαβε ότι δεν έχω την άπειρη ενέργεια να ασχολούμαι με μικρά πράγματα, γιατί μπορεί να χαθεί κάτι σημαντικό. Για παράδειγμα, σήμερα, που έπρεπε να τους ετοιμάσω μόνη μου, ξέχασα τα κλειδιά και παραλίγο να ξεχάσω το σίδερο στην πριζα και να πάρουμε καμιά φωτιά. Τέτοια πράγματα είναι σε θέση να τα καταλάβουν. Και τα δικά μου ντύνονται μόνα τους φαντάσου, αλλά και πάλι, να κάνει ο καθένας αυτά που πρέπει για τον εαυτό του και να ειμαστε όλοι την ώρα που πρέπει έξω από το σπίτι, έχοντας μαζί μας αυτά που πρέπει, δεν το έχουμε!

 

Επίσης πιστεύω θα κάνει καλό να βρειτε μια ευκαιρία στο άσχετο να είστε μόνες σας, να έρθουν αβίαστα κάποια πράγματα στην κουβέντα, χωρίς παρακάλια και πίεση χρόνου. Πιστεύω και το παιδί θα το εκτιμήσει που τη θεωρείς μεγάλη.

 

Σε πιο πρακτικό επίπεδο, εγώ τους αφήνω να κοιμηθούν με φόρμα καθαρή και το πρωί τους δίνω μόνο κάλτσες και μπλούζα να αλλάξουν. Το tip το είχα πάρει από πολύτεκνη μαμά, που μου είχε πει ότι αν το σκεφτείς, δεν σημαίνει κατι να είναι βαφτισμένες πιτζάμες αυτό που φοράει κανείς για ύπνο... :roll: Και μόλις πολύ πρόσφατα κατακτήσαμε το να μην παρακαλάμε οι γονείς τελευταία στιγμή στην εξώπορτα για να βάλουν παπούτσια και κάλτσες... Χρειάστηκε να στερησουμε τα τάμπλετ τηλεόραση κτλ για καμιά εβδομάδα... αφού τους προειδοποιήσαμε.

 

Στη στέρηση προνομίων προηγείται μια απλή ανακοίνωση ότι επειδή έχουν χαζέψει από τις ώρες που περνάνε εκεί και δεν μπορούν να καταλάβουν κάποια βασικά πράγματα, τους αφαιρούμε τις συσκευές κλπ... Δεν διαμαρτύρονται καθόλου κιόλας, δηλαδή τους στοιχίζει, αλλά δεν έχουμε κλάματα, παρακάλια, μουρμούρα, γιατι ξέρουν ότι είναι μια δικαιη συνέπεια. Επίσης εφευρίσκουν καινουργια παιχνίδια σε αυτά τα διαστήματα.

 

Κάποια στιγμή που θα έχουμε πιο πολλή ενέργεια, ίσως αποκτησουμε πιτζάμες!

 

Προσπαθώ να μη βγάζω ένταση γιατί υπαρχει το κακό παράδειγμα που λέγαμε και γιατί το παιδί μαθαίνει να μην κάνει κατι αν το πεις ευγενικά, παρακαλετά, αλλά ΑΦΟΥ θυμώσεις! Σε αυτό δεν ειναι πειθαρχημένος ο άντρας μου, ο οποίος το παίζει και ο καλός, πιο ελαστικός από εμένα αρχικά, αλλά τελικά αυτός χάνει την υπομονή του. Τώρα τελευταία παρατηρώ ότι αν το παιδί δει από την αρχή για κάτι ότι του το ζητάμε και οι δύο ήρεμα, δεν χάνει πολύ χρόνο.

 

Ο δικος μου είχε φοβερό θέμα με το ντύσιμο, από νεογέννητο, και είδα ότι διευκολύνει τη ζωή πάρα πολύ αν απλώς κανείς ανοίξει την πόρτα και βγει έξω, αντί να έχει να ντύσει δυο παιδιά! Χώρια που δεν μου αρέσει να βλέπω τα παιδιά με τα ίδια και τα ίδια μεσα στο σπίτι, δηλ με πιτζάμες.

 

Ο δικος μου από μικρός είχε μικρή ανοχή για διαδικασίες, πχ το έβρισκα επιστημονική φαντασία να πάμε θέατρο Κυριακή, να ντυθούμε, να μετακινηθούμε για κάμποση ώρα στο κέντρο, να παρκάρουμε-ξεπαρκάρουμε και όλο αυτό για 1,5 ώρα διασκέδασης. Προσπαθούσα να ελαχιστοποιώ το χρόνο που μας παίρνουν οι διαδικασίες και το παιδί με οδήγησε κατα κάποιον τρόπο να δω ποιο είναι το ουσιώδες και για εμάς τελικά. Τα Σαββατοκύριακα, τις περισσότερες φορές που βγαίνουμε, θα βγούμε μισή μέρα ή ολόκληρη μέρα, δεν θα πάμε κάπου για μια ωρίτσα, δεν αξίζει η μετακίνηση διαφορετικά. Στην πράξη θα φάμε έξω, γιατί δεν αξίζει για το δικό μας τρόπο ζωής να ετοιμάζουμε/μεταφέρουμε και τροφή, αλλα έχουμε αποφασίσει ότι διαφορετικά, δεν βγαίνει... Αν και αυτό που θέλουν τα παιδιά τελικά, ειδικά χειμωνα, είναι παρέες σε σπίτια. Άλλη φάση, οι καλοκαιρινές διακοπές, που περιμέναμε να ξεκουραστούμε κιόλας! Περιορίσαμε τις μετακινήσεις και τα ντυσίματα-ξεπλύματα στα απολύτως απαραίτητα, δηλαδή σε ό,τι πιστεύαμε ότι δεν θα άφηνε περιθώρια να πάθουμε τίποτα! Όλο το υπόλοιπο ήταν καθαρή διασκέδαση... Πχ διαλέγαμε παραλίες με φαγητό πάνω στην άμμο...

 

Κατά κάποιον τρόπο νομίζω δικαιούνται να διεκδικούν κατι που είναι κοντά στις ανάγκες τους. Κάποια άλλα παιδιά, τα περισσότερα δηλαδή δεν έχουν τόση ανάγκη ξεφεύγουν από πρόγραμμα και διαδικασίες. Αν όμως ειδικά είναι ΟΚ στις υποχρεώσεις τους 8 μήνες το χρόνο τις καθημερινές, δικαιούνται νομίζω να χαλαρώνουν, όσο βέβαια δεν εμποδίζουν το υπόλοιπο πρόγραμμα της οικογένειας. Έχοντας μεγαλώσει στην επαρχία με αλάνες και παρέες, βλέπω την ανάγκη ενός παιδιού να χαλαρώνει.

 

Ο δικος μου απλά είναι στα πιο χαρούμενά του αν έχει άλλα παιδάκια να παίξει ελεύθερα. Αλλά και στο σπίτι μπορεί να παίξει με lego πχ και ο δικός μου ρόλος σε όλο αυτό είναι να μου δειξει τις δημιουργίες του, να λέω αχ το καμάρι μου, θα μου το πάρει η NASA κτλ...

 

Θέλω να πω ότι το παιδί εκτιμά αν βλέπει ότι ενδιαφέρεσαι για τις ανάγκες του, πέρα από τις διαδικασίες και τα πρέπει και είμαι σίγουρη ότι κοιτάς να είναι χαρούμενο, αλλά είναι στο χαρακτήρα τέτοιων παιδιών να ζητάνε το ανέφικτο! Απλά ήθελα να το γράψω, ότι μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας το παιδί μπορεί να εκτιμήσει κάποια πράγματα και με λόγια.

 

Και εγώ ελπίζω σε κάτι που λέγαν οι παλιές, ότι τα ζωηρά παιδιά γίνονται λέει συγκροτημένοι ενήλικες! Ζω με την ελπίδα!

 

Με το φαγητό με είχε δυσκολέψει το άλλο παιδάκι, που είναι καλόβολο σε όλα τα υπόλοιπα θέματα, αλλά εκεί δεν περίσσευε χρόνος και ενέργεια για να δώσω σε μάχες. Επίσης, φοβόμουν την κληρονομικότητα, γιατί είχαμε κάμποσα παραδείγματα "κακόφαγων" παιδιών που έγιναν παχύσαρκοι έφηβοι και ενήλικες! Ειδικά με χάλαγε η εικόνα του παχύσαρκου συγγενή να θέλει να βοηθήσει την κατάσταση και να μπουκώνει το λυγερόκορμο βλασταράκι... Στην ψύχρα έχω πει, γιατί είχα και το θάρρος, "και εσένα που σε μπουκώναν τι κατάλαβες στο τέλος";

 

Στη δική μας περίπτωση δεν το μετάνιωσα που χαλάρωσα, έτσι και αλλιώς δεν αισθανόμουν ότι υπήρχε και επιλογή προκειμένου να έχω ενέργεια να τα καταφέρω σε άλλους ρόλους. Εμείς αυτή τη φάση την περάσαμε ανάμεσα στα ένα και δύο χρόνια. Η αδερφή μου ήταν έτσι και έγινε 1,80 και λεπτή προς κανονική, οπότε και πάλι η κληρονομικότητα έλεγε για εμάς ότι δεν χρειαζοταν πίεση στο θέμα.

[elania]

Ευχαριστώ πολύ Αθηνά. Θα τα μελετήσω καλύτερα αυτά που γράφεις όταν βρω λίγο παραπάνω χρόνο.

[ΟΛΓΑ78]

Καλησπέρα σου! Δεν έχω διαβάσει όλα τα σχόλια, γι αυτό να με συγχωρείς αν μπορεί να επαναλάβω κάτι που ήδη έχει ειπωθεί. Λοιπόν... καταρχήν να σου ζήσουν τα παιδάκια σου! Κατά δεύτερον, πιστεύω ότι πρέπει πάνω απ΄όλα να βρεις ΕΣΥ ένα τρόπο -όχι να χειριστείς την μεγάλη σου- να διατηρείς την ψυχραιμία σου και τις ισορροπίες. Για αρχή... άσε και κάτι να πέσει κάτω που λένε! Μην την μαλώνεις για το ο,τιδήποτε σε ενοχλεί -αν δεν είναι εξαιρετικά σοβαρό- καθώς με αυτό τον τρόπο καταλήγετε να την μαλώνεις συνέχεια. άσε την να μιλάει μόνη της, άσε την να αργεί να τελειώσει ό,τι κάνει χωρίς να της φωνάζεις- έτσι ίσως διαπιστώσει και μόνη της ότι πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται το χρόνο καλύτερα- και χωρίς να την αγχώνεις... μίλησέ της ήρεμα, άνοιξέ της την καρδιά σου, πες της ότι την αγαπάς και ότι στεναχωριέσαι κι εσύ όταν τσακώνεστε, μην ξεχνάς να έχεις συνεχώς στο μυαλό σου τα καλά χαρακτηριστικά της. Κι εσύ η ίδια λες ότι είναι καλό παιδί και κοινωνική, αφού τα πάει καλά στο σχολείο, δεν νομίζω ότι τα πράγματα είναι τόσο φοβερά. Η συμπεριφορά της αλλάζει στο σπίτι και στις υπόλοιπες δραστηριότητες -εξωσχολικές- έτσι δεν είναι? Μπορείς να την ελέγχεις, να την συμβουλεύεις, αλλά από διακριτική απόσταση, να μην νιώθει ότι πνίγεται. Σε καταλαβαίνω, πάντως, δεν είναι εύκολο, θα σου έλεγα να επισκεφτείς και κάποιον ειδικό για να βοηθήσει ΕΣΕΝΑ πώς να διαχειριστείς την κατάσταση. Εύχομαι να πάνε όλα καλά!

[elania]

Βασικά σεμινάρια διαχείρισης θυμού χρειάζομαι! Γίνονται πουθενά?

[free dom]

Kαλησπερα κι απο μενα! Καταλαβαινω την υπερπροσπαθεια που κανεις για τα παιδια σου, καταλαβαινω οτι η κορουλα σου ειναι δυσκολο παιδι οπως επισης οτι εισαστε πολυ διαφορετικες και αυτο ειναι που πρεπει να δεχτεις. Ας μην ειναι η καλυτερη σ οτι κανει, ας μην πηγαινει σε δραστηριοτητες, ας μην τρωει πολυ υγιεινα, ας ειναι ονειροπολα.. Δωσ της το χωρο να ειναι ο εαυτος της.Το σημαντικο ειναι να γινει ενας ψυχικα υγιης ανθρωπος.Δεν μπορουμε να κανουμε τα παιδια μας οπως θελουμε γιατι εχουν την προσωπικοτητα τους κι ακομη κι αν διαφωνουμε, αυτα εχουν την αναγκη να νιωθουν οτι τ αγαπαμε γι αυτο ακριβως που ειναι.

 

Για τα πρακτικα θεματα (να ετοιμαστειτε ας πουμε για το σχολειο), το μονο που εχω να προτεινω ειναι υπομονη, μεγαλωνοντας θα βελτιωνεται η κατασταση. Για τη γκρινια, αδιαφορια. Οποτε γκρινιαζει αναιτια, στειλε την στο δωματιο της να ηρεμησει, πριν σε ταραξει. Και δυο συμβουλες: μη συγκρινεις τα παιδια σου και οτι και να γινει απεφυγε τις βαριες κουβεντες. Αυτες οι κουβεντες πλαθουν εναν ανθρωπο.

 

Ευχομαι τα καλυτερα και για σενα και για την μικρη σου..

[elania]

Λοιπόν κορίτσια αυτές τις μέρες τα έχουμε πάει πολύ καλύτερα. Αλλά πραγματικά κρατιέμαι με νύχια και με δόντια μερικές φορές ... δουλεύει όμως. Αν δεν τη μαλώσω νιώθω πολύ καλύτερα. Κι αυτή φαίνεται πολύ πιο ευτυχισμένη!

 

Έχω καταλάβει όμως ότι μου τη δίνουν κάποια πράγματα και μου σηκώνουν νεύρα. Όταν ας πούμε βλέπω συμμαθήτριές της να κάνουν χίλια πράγματα και να είναι και ήρεμες και καλές σε όλα με πιάνει το παράπονο. Ξέρω ότι δεν πρέπει να κοιτάω γύρω μου αλλά να κοιτάω το δικό μου παιδί και να μην τα μεταφέρω στο παιδί αλλά υποσεινήδητα έχω καταλάβει ότι μου σηκώνει νεύρα και μετά μπορεί να εκνευριστώ για κάτι άσχετο που κάνει.

Επίσης μου σηκώνει νεύρα ο άντρας μου που είναι διαρκώς μέσα στα νεύρα με τη δουλειά.

 

Αυτά ...

 

Ευχαριστώ πάντως για το ενδιαφέρον σας. Το ξέρω ότι πρέπει λίγο να χαλαρώσω κι εγώ γιατί το δικό μου παιδί δεν αντέχει πολύ πίεση απ' ότι φαίνεται!

[jannis]

Kατι απαραίτητο για ταπαιδιά ελατήριο είναι 2 με 3 ώρες σωματική άσκηση το απόγευμα ( αντί για εργοθεραπεία πριν 30 χρόνια μας αφήναν να παίζουμε έξω ώσπου να νυκτώσει) Παρε τα παιδιά και βγείτε έξω από το σπίτι , διαμέρισμα, εκτονωθείτε εκτός. Τον χειμώνα είναι λίγο δύσκολο, αν της αρέσεινο χορός βάλτε tutorial στο youtube και κάντε καθημερινά, όλες μαζί είναι κάτι που μπορεί και τμικρό να κάνει. Ειναι και για σένα εκτόνωση. Και μετά ζεστό χαλαρωτικό μπάνιο πριν τον ύπνο. Εισηγούμαι επίσης να καθιερώσεις ατομικό χρόνο. Να βάζεις πρώτα την μικρή για ύπνο με ένα παραμύθι κατάλληλο για την ηλικία της και μετά την μεγάλη με ένα άλλο. Εκείνη την ώρα μπορείτε να κάνετε με την κάθε μια ανασκόπηση της μέρας. Αυτό αρέσει στα δικά μου. Απο την μια ξαλαφρώνουν αν έχου κάτι που τους στεναχώρησε απο την άλλη τους λέω να θυμηθούν κάτι ωραίο πριν κοιμηθούν.

[ΑΝΝΑ24]

Λοιπόν κορίτσια αυτές τις μέρες τα έχουμε πάει πολύ καλύτερα. Αλλά πραγματικά κρατιέμαι με νύχια και με δόντια μερικές φορές ... δουλεύει όμως. Αν δεν τη μαλώσω νιώθω πολύ καλύτερα. Κι αυτή φαίνεται πολύ πιο ευτυχισμένη!

 

Έχω καταλάβει όμως ότι μου τη δίνουν κάποια πράγματα και μου σηκώνουν νεύρα. Όταν ας πούμε βλέπω συμμαθήτριές της να κάνουν χίλια πράγματα και να είναι και ήρεμες και καλές σε όλα με πιάνει το παράπονο. Ξέρω ότι δεν πρέπει να κοιτάω γύρω μου αλλά να κοιτάω το δικό μου παιδί και να μην τα μεταφέρω στο παιδί αλλά υποσεινήδητα έχω καταλάβει ότι μου σηκώνει νεύρα και μετά μπορεί να εκνευριστώ για κάτι άσχετο που κάνει.

Επίσης μου σηκώνει νεύρα ο άντρας μου που είναι διαρκώς μέσα στα νεύρα με τη δουλειά.

 

Αυτά ...

 

Ευχαριστώ πάντως για το ενδιαφέρον σας. Το ξέρω ότι πρέπει λίγο να χαλαρώσω κι εγώ γιατί το δικό μου παιδί δεν αντέχει πολύ πίεση απ' ότι φαίνεται!

 

 

Κοριτσάρα, μην το κάνεις αυτό για κανένα λόγο.

 

Φαντάζεσαι να σου έλεγε ο άντρας σου "βλέπω τις γυναίκες των φίλων μου και είναι σε όλα καλές, και τέλειες μάνες, ποτέ δε φωνάζουν, και καλές μαγείρισσες, και κορμάρες". Και μετά βλέπω εσένα και...(συμπληρώνεις κατά βούληση).

 

Ούτως ή άλλως, κανείς δεν είναι τέλειος, απλά τα προβλήματα των άλλων δεν τα ξέρουμε, και από απόσταση όλα φαίνονται καλύτερα. Αλλά κι έτσι να μην ήταν, τι να πουν οι γονείς που έχουν παιδιά πραγματικά "διαφορετικά"?

 

Άσε το κοριτσάκι να είναι ο εαυτός της, και θα δεις βελτίωση.

Χαίρομαι πολύ που πήγατε καλύτερα ήδη!!!

 

* Συμφωνώ με jannis.

[elania]

Kατι απαραίτητο για ταπαιδιά ελατήριο είναι 2 με 3 ώρες σωματική άσκηση το απόγευμα ( αντί για εργοθεραπεία πριν 30 χρόνια μας αφήναν να παίζουμε έξω ώσπου να νυκτώσει) Παρε τα παιδιά και βγείτε έξω από το σπίτι , διαμέρισμα, εκτονωθείτε εκτός. Τον χειμώνα είναι λίγο δύσκολο, αν της αρέσεινο χορός βάλτε tutorial στο youtube και κάντε καθημερινά, όλες μαζί είναι κάτι που μπορεί και τμικρό να κάνει. Ειναι και για σένα εκτόνωση. Και μετά ζεστό χαλαρωτικό μπάνιο πριν τον ύπνο. Εισηγούμαι επίσης να καθιερώσεις ατομικό χρόνο. Να βάζεις πρώτα την μικρή για ύπνο με ένα παραμύθι κατάλληλο για την ηλικία της και μετά την μεγάλη με ένα άλλο. Εκείνη την ώρα μπορείτε να κάνετε με την κάθε μια ανασκόπηση της μέρας. Αυτό αρέσει στα δικά μου. Απο την μια ξαλαφρώνουν αν έχου κάτι που τους στεναχώρησε απο την άλλη τους λέω να θυμηθούν κάτι ωραίο πριν κοιμηθούν.

 

Από τη μία είναι καλό να κάνει δραστηριότητες αλλά από την άλλη είναι β δημοτικού, έχει υποχρεώσεις και στο σχολείο και δεν τα προλαβαίνουμε όλα

[jannis]

Από τη μία είναι καλό να κάνει δραστηριότητες αλλά από την άλλη είναι β δημοτικού, έχει υποχρεώσεις και στο σχολείο και δεν τα προλαβαίνουμε όλα

 

Δεν μιλάω για οργανωμένες δραστηριότητες. Στην Β' Δημοτικού έχετε πάνω από 1 ώρα διάβασμα καθημερινά; 'Ενα παιδί στην Β' Δημοτικού πρέπει να έχει χρόνο για να παίξει, να τρέξει, να πηδήξει, να χορέψει, να κάνει ποδήλατο - σε καθημερινή βάση. Για παιδιά με πολλή ενέργεια (συχνότερο ίσως στα αγόρια) αυτό επιβάλεται, είναι το φυσικό για την ηλικία τους. Είναι μια βιολογική και ψυχική ανάγκη που έχουν. Το τι από όλα αυτά μπορεί να γίνει εξαρτάται από το που μένετε, τον καιρό, την εποχή και την ώρα που εσύ πας σπίτι. Λύσεις υπάρχουν, φτάνει αυτό να είναι στις προτεραιότητες σου.

Δοκίμασε το για 1 βδομάδα, άπλοποίησε δουλειές και μαγείρεμα. Δες αν κάνει διαφορά για τα παιδιά και για σένα. Αν σας βοηθά να περνάτε ωραία, ευχάριστα τον χρόνο μαζί αντί να έχεις εντάσεις μεταξυ τους και εσύ να κάνεις τον διαιτητή.

[elania]

Δεν μιλάω για οργανωμένες δραστηριότητες. Στην Β' Δημοτικού έχετε πάνω από 1 ώρα διάβασμα καθημερινά; 'Ενα παιδί στην Β' Δημοτικού πρέπει να έχει χρόνο για να παίξει, να τρέξει, να πηδήξει, να χορέψει, να κάνει ποδήλατο - σε καθημερινή βάση. Για παιδιά με πολλή ενέργεια (συχνότερο ίσως στα αγόρια) αυτό επιβάλεται, είναι το φυσικό για την ηλικία τους. Είναι μια βιολογική και ψυχική ανάγκη που έχουν. Το τι από όλα αυτά μπορεί να γίνει εξαρτάται από το που μένετε, τον καιρό, την εποχή και την ώρα που εσύ πας σπίτι. Λύσεις υπάρχουν, φτάνει αυτό να είναι στις προτεραιότητες σου.

Δοκίμασε το για 1 βδομάδα, άπλοποίησε δουλειές και μαγείρεμα. Δες αν κάνει διαφορά για τα παιδιά και για σένα. Αν σας βοηθά να περνάτε ωραία, ευχάριστα τον χρόνο μαζί αντί να έχεις εντάσεις μεταξυ τους και εσύ να κάνεις τον διαιτητή.

 

Εγώ γυρνάω 5 από τη δουλειά. Περίπου εκείνη την ώρα γυρίζουν και οι δύο μου κόρες πάνω-κάτω ... 9 η ώρα πρέπει να είναι το αργότερο στα κρεββάτια τους, το προσπαθώ και για 8:30 για να έχουμε χρόνο να τα πούμε με την καθεμία χωριστά και να διαβάσουμε κανένα παραμύθι. Αν βάλεις το διάβασμα (που δεν είναι πάνω από μισή ώρα αλλά μέχρι να κάτσει γίνεται και 1 μερικές φορές) και κάποιες μέρες που έχουμε δραστηριότητες ... δε μένει και πολύ χρόνος. Η κόρη μου παίζει ελεύθερα κάθε μέρα αλλά με τις κούκλες της περισσότερο παρά μαζί μου ή με την έννοια του χοροπηδήματος! Η αλήθεια είναι ότι πέρα από τη θεωρία .... αυτή είναι η πραγματικότητα για τις περισσότερες εργαζόμενες γυναίκες. Όταν γυρίζεις 5 στο σπίτι και όχι πάντα γιατί μπορεί να τύχει να γυρίσεις και 6 και έχεις και να τα ετοιμάσεις για βράδυ και να τους κάνεις και κάποιες δραστηριότητες και να ελέγξεις και το διάβασμα τους ... δε μένει πολύς χρονος! Αν υπολογίσεις κιόλας το χρόνο μέχρι να μπεις, να αλλάξεις, να πάρεις μια ανάσα, να φτιάξεις ένα τσάι ... δλδ δε μπορείς να μπεις στο σπίτι και να αρχίσεις να παίζεις με το παιδί!

[elania]

Ουφ ... πότε θα ξεκουραστώ εγώ βρε κορίτσια??? Ακόμα δεν έχει κοιμηθεί καμιά τους. Η μία δικαιολογείται γιατί είναι άρρωστη (η μικρή) αλλά η μεγάλη??? Σέρνεται κάθε πρωί, δε μπορεί να ξυπνήσει με τίποτα και το βράδυ το μάτι γαρίδα μέχρι τις 10:30!!!!! Να μη σερνόταν το πρωί θα έλεγα εντάξει, το παιδί χρειάζεται λίγες ώρες ύπνο αλλά είναι πτώμα το πρωί, δεν ξυπνάει με τίποτα.

Μου λέτε να εκτονώνει την ενέργειά της το απόγευμα παίζοντας μαζί μου. Πότε????? Όποια μέρα πω να κάνω πραγματάκια μαζί τους το απόγευμα πάει 9:30-10 για να μπούνε στο κρεββάτι και μετά στάνταρ τις μαλώνω τελικά γιατί είναι σε τέτοια υπερένταση που κάνουν όλο τρέλλες. Κι εγώ??? Πού με πάτε εμένα? Τώρα ξεμπέρδεψα με τα παιδιά (ελπίζω) και είναι 10:30!!!! Πότε θα ξεκουραστώ? Πότε θα κάνω κάτι για εμένα? 6:30 η ώρα ξυπνάω!!!

[Miss sunshine]

Βασικά σεμινάρια διαχείρισης θυμού χρειάζομαι! Γίνονται πουθενά?

 

Το θεατρικό παιχνίδι βοηθά πολύ σε αυτό.Επίσης ως εκπαιδευτικός θα σου πρότεινα να συμβουλευτείς και κάποιον ειδικό,παιδοψυχολόγο για να δει το παιδί και να δώσει κάποιες οδηγίες αλλά και δάσκαλο εκπαιδευμένο σε μαθησιακές δυσκολίες μήπως υφέρπει κάποια από αυτές όπως διάσπαση προσοχής,υπερκινητικότητα κλπ.

[love4]

Ουφ ... πότε θα ξεκουραστώ εγώ βρε κορίτσια??? Ακόμα δεν έχει κοιμηθεί καμιά τους. Η μία δικαιολογείται γιατί είναι άρρωστη (η μικρή) αλλά η μεγάλη??? Σέρνεται κάθε πρωί, δε μπορεί να ξυπνήσει με τίποτα και το βράδυ το μάτι γαρίδα μέχρι τις 10:30!!!!! Να μη σερνόταν το πρωί θα έλεγα εντάξει, το παιδί χρειάζεται λίγες ώρες ύπνο αλλά είναι πτώμα το πρωί, δεν ξυπνάει με τίποτα.

Μου λέτε να εκτονώνει την ενέργειά της το απόγευμα παίζοντας μαζί μου. Πότε????? Όποια μέρα πω να κάνω πραγματάκια μαζί τους το απόγευμα πάει 9:30-10 για να μπούνε στο κρεββάτι και μετά στάνταρ τις μαλώνω τελικά γιατί είναι σε τέτοια υπερένταση που κάνουν όλο τρέλλες. Κι εγώ??? Πού με πάτε εμένα? Τώρα ξεμπέρδεψα με τα παιδιά (ελπίζω) και είναι 10:30!!!! Πότε θα ξεκουραστώ? Πότε θα κάνω κάτι για εμένα? 6:30 η ώρα ξυπνάω!!!

 

elania παρτο αλλιως...!

1) Συνειδητοποιησε πως δε θα ξεκουραστεις

2) Συνειδητοποιησε πως δε θα κανεις τιποτε για σενα

3) Παρτο αποφαση πως δε θα συμπληρωσεις τις ωρες υπνου που θελεις

 

Αν δεχτεις τα 1), 2), 3) ως αξιωματα δε θα εχεις και αξιωσεις οποτε ααααν καποια μερα συμβει κατι απο αυτα θα εισαι χαρουμενη και θα το εκτιμας αντι να γκρινιαζεις τις υπολοιπες μερες

[Rita kai Teo]

Μετά από ένα πρωινό επεισόδιο με τον γιο μου 6,5 χρονών (1η δημοτικού) έψαχνα απελπισμένα στο φόρουμ να βρω κανένα παρόμοιο πρόβλημα που να με κάνει να νιώσω λιγότερο μόνη, ανίκανη και ανεπαρκή!

Διάβαζα το post της Ελεάνας και νόμιζα ότι το έγραφα εγώ.

Είμαι επίσης απελπισμένη με τον μεγαλύτερο μου γιο, ο οποίος πρέπει να έχει πανομοιότυπο χαρακτήρα με το κοριτσάκι της Ελεάνας.

Έχουμε δοκιμάσει τα πάντα, από επιβράβευση, στέρηση προνομίων, φωνές κλπ. δεν γίνεται τίποτα. Έχουμε απελπιστεί και οι δύο γονείς.

Οι γονείς που έχουν τα λεγόμενα εύκολα παιδιά, δεν μπορούν δυστυχώς να ψυχανεμιστούν και να καταλάβουν ούτε στο ελάχιστο τι περνάμε. Έχω χορτάσει θεωρία, στην πράξη όμως τι...

Μέσα σε έναν τόσο περιορισμένο χρόνο (5-9 το βράδυ) πρέπει να τα προλάβουμε όλα.

Όταν λοιπόν το παιδί είναι γκρινιάρικο και μη συνεργάσιμο δυστυχώς δημιουργούνται εντάσεις. Όταν το παιδί ζηλεύει το μικρότερο, συνεργάσιμο παιδί, κάνεις μονίμως τον διαιτητή. Πόσα λοιπόν να αντέξω η μάνα!

Πλέον έχω απελπιστεί ότι θα μεγαλώσει και θα αλλάξει. Μέχρι στιγμής μεγαλώνει και απλά έχουν περιοριστεί τα επεισόδια κρίσης κλάματος, θυμού κλπ. όταν όμως έχουμε τέτοια επεισόδια, λυπάμαι αλλά αρνούμαι να μείνω ψύχραιμη και διαλλακτική. Δεν είναι πια 3 χρονών είναι 6,5. Πότε επιτέλους θα πάψει να συμπεριφέρεται σαν μωρό που του έπεσε η πιπίλα?

[Deena]

Κορίτσια, έχετε ακούσει ένα σωρό πρακτικές συμβουλές, δεν θα δώσω κι άλλες, θέλω να δώσω μια άλλη οπτική μέσα από την εμπειρία μου, την οπτική του "άλλου" παιδιού, του "καλού" και "υπάκουου" παιδιού. Αυτή ήμουν εγώ στην οικογένεια, ήρεμη, υπάκουη, άξια εμπιστοσύνης, καλή μαθήτρια. Ο μικρός μου αδερφός ήταν σαν τα παιδάκια σας, δύσκολος, ανήσυχος, ατίθασος, κακός μαθητής.

 

Όλα αυτά πριν 30 χρόνια που δεν υπήρχε η τεράστια δεξαμενή γνώσεων που υπάρχει σήμερα. Η μητέρα μου μόνη της να προσπαθεί να τα φέρει βόλτα μαζί του, καθώς ο πατέρας δούλευε ατέλειωτες ώρες. Δοκίμασε και αυτή ένα σωρό τακτικές από αυτές που έχουν αναφερθεί εδώ. Ξέρετε κάτι? Το "πρόβλημα" δεν ήταν αυτά που έκανε ή δεν έκανε, το πρόβλημα ήταν το τί σκεφτόταν για το κάθε παιδί, το οποίο το καταλαβαίναμε και τα δύο παιδιά όσο μικρά κι αν ήμασταν. Καταλαβαίναμε ότι έβλεπε τον αδερφό μου ως ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί και μένα ως ένα παιδί που δεν χρειαζόμουν και πολλή υποστήριξη ή γονεϊκή παρουσία, γιατί ήμουν δυνατή και ικανή μόνη μου και τα κατάφερνα.

 

Το αποτέλεσμα ήταν η πλήρης καταρράκωση της αυτοπεποίθησης του αδερφού μου και η επιβάρυνση της δικής μου ψυχολογίας με τον φορτίο της "υπεύθυνης". Δυστυχώς περάσανε πολλά χρόνια και αρκετά μεγάλες ρήξεις με τους γονείς μας για να μπορέσουμε και οι δύο να αρχίσουμε να αναστρέφουμε την κατάσταση. Το χειρότερο ήταν ότι για χρόνια αυτό το κατάλοιπο από την παιδική μας ηλικία ακολουθούσε τις μεταξύ μας σχέσεις. Εγώ θεωρούσα ότι ο αδερφός μου δεν μπορεί να τα καταφέρει και ενεργώντας προστατευτικά απέναντί του έπαιρνα πάνω μου πολλά πράγματα και μετά τον κατηγορούσα για αυτό, αυτός δε, από την άλλη παρατούσε στην μέση τα περισσότερα από όσα άρχιζε (από χόμπυ μέχρι σπουδές) σίγουρος ότι δεν τα καταφέρνει και στρεφόταν σε μένα για κάλυψη προς τους γονείς, για οικονομική βοήθεια κ.λπ. και απογοητεύοταν όταν αρνιόμουν να τον βοηθήσω. Ήταν ο απόλυτος φαύλος κύκλος που μας έκανε και τους δύο δυστυχισμένους. Φυσικά στον ίδιο κύκλο χορεύανε και οι γονείς μας, συνέχιζαν να αντιμετωπίζουν τον αδερφό μου ως το παιδί που δεν τα καταφέρνει και τους απογοητεύει, προσφέροντάς του όμως συνεχώς δεκανίκια και εμένα ως το στήριγμά τους και ως το παιδί που τους αποζημιώνει με την συμπεριφορά του.

 

Είναι πολύ άσχημες και άδικες αυτές οι καταστάσεις και για να βγεις χρειάζεται πολύς κόπος. Εγώ με τον αδερφό μου τα καταφέραμε περνώντας από χίλια κύματα, περνώντας ακόμα και διαστήματα που δεν μιλούσαμε μεταξύ μας, για να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση που είναι μια αρμονική αδερφική σχέση μεν, με πολλά όρια δε.

 

Αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι το εξής : μαλώστε τα παιδιά σας, βάλτε τα τιμωρία, πάρτε τα με το καλό ή το κακό, εφαρμόστε εν ολίγοις όσες μεθόδους θέλετε, προσοχή όμως στο πνεύμα που βγαίνει από την συμπεριφορά σας, γιατί τα παιδιά καταλαβαίνουν και τείνουν να επιβεβαιώνουν τις αρνητικές ή θέτικές προσδοκίες των γονιών τους. Αν βλέπετε το παιδί σας ως ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί, έτσι θα βλέπει τον εαυτό του για πάντα και θα απογοητεύεται το ίδιο περισσότερο από εσάς.

[cateyes]

Αν βλέπετε το παιδί σας ως ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί, έτσι θα βλέπει τον εαυτό του για πάντα και θα απογοητεύεται το ίδιο περισσότερο από εσάς.

 

Αυτή η τελευταία φράση σου τα λέει όλα! Και συμπληρώνω: Αν δεν πιστέψεις εσύ στο παιδί σου, αν δεν το ενθαρρύνεις, αν δεν το επιβραβεύσεις για ό,τι κάνει, όσο μικρό κι αν είναι αυτό, πώς να πιστέψει εκείνο στον εαυτό του και να αγωνιστεί; Ας σταματήσουμε οι γονείς να πιστεύουμε πως τα παιδιά μας είναι μια μικρογραφία μας και ό,τι πρέπει οπωσδήποτε να ανταποκριθούν σ' αυτό που εμείς έχουμε στο μυαλό μας προδιαγράψει γι' αυτά, ας σταματήσουμε να πιστεύουμε πως επειδή τα γεννήσαμε, ΜΑΣ ανήκουν, ας αποδεχτούμε πως είναι ΑΛΛΟΙ άνθρωποι, όσο μικροί κι αν είναι, με δικά τους θέλω και πιστεύω, ας τα ακούσουμε προσεκτικά, ας σεβαστούμε τις επιλογές τους με αγάπη, και τότε τα παιδιά μας θα εξελιχθούν σε ευτυχισμένους ανθρώπους με αυτοεκτίμηση, ό,τι κι αν κάνουν στη ζωή τους! Είναι μεν δύσκολο να διαχειριστούμε τον εαυτό μας, αλλά το οφείλουμε στα παιδιά μας! Αυτό αφορά όλους τους γονείς και φυσικά κι εμένα!

[elania]

Συμφωνώ ότι δεν πρέπει να βάζουμε ταμπέλες. Γενικά προσπαθώ να μην το κάνω ... αλλά δεν είναι πάντα εύκολο. Όταν ένα παιδί σου δημιουργεί συνέχεια πρόβλημα και το μαλώνεις διαρκώς ενώ το άλλο δε χρειάζεται ποτέ να το μαλώσεις καταλαβαίνει αυτομάτως ότι κάτι πάει καλά με αυτήν και όχι με την αδερφή της και ανάποδα. Εμένα η μικρή μου έχει πει κατά καιρούς.... 'εγώ είμαι καλή μαμά'. Τεσπα .... τώρα η αλήθεια είναι ότι έχει ηρεμίσει πολύ η μεγάλη μου. Παραμένει ένα πιο κινητικό και δύσκολο παιδί αλλά έχει στρώσει πολύ. Προσπαθεί πολύ να με ευχαριστήσει και φαίνεται. Η μικρή από την άλλη έχει γίνει πιο ζουζούνι. Για κάποιο διάστημα είχε κι αυτή νεύρα, υπερένταση κλπ κλπ και έφαγε κι αυτή τα μαλωματάκια της.

 

Προσπαθώ πολύ να μη φωνάζω στη μεγάλη. Δε λειτουργεί. Έχει τις φάσεις που δεν παλεύεται. Δεν την πιάνεις από πουθενά. Κυρίως αυτές είναι περιπτώσεις που είναι και η μικρή στο χώρο. Αν είναι η μικρή γύρω της αποσυντονίζεται ... το μυαλό της είναι μην πιάσει τίποτα η μικρή από τα πράγματά της, μην της πειράξει κάτι. ΠΑΝΤΩΣ προς παρηγοριά της RITA and TEO θα ήθελα να πω ότι υπάρχει ελπίδα. Είμαστε πολύ καλύτερα. Και στο σχολείο είναι πιο συγκεντρωμένη και στο σπίτι πολύ καλύτερη. Διαβάζει και μόνη της πολλές φορές... ελπίζω να μείνουμε έτσι και καλύτερα.