Στο όριο της φτώχειας πάνω από ένας στους τρεις Έλληνες

[BabyCute]

Δε θέλω να εκτροχιάσω το θέμα με τα ψυχολογικά μου, αλλά η αλήθεια είναι ότι έτσι όπως τα λες σκέφτομαι πια.

Και απορώ με τον εαυτό μου. Ήμουν πάντα υπέρ της περιπέτειας, των αλλαγών, των νέων εμπειριών. Και τα τελευταία χρόνια έχω γίνει το αντίθετο. Θέλω να "κουρνιάσω", να είμαι ανάμεσα στα γνωστά και τα οικεία.

Γέρασα, τρόμαξα, δεν ξέρω.

Είμαι πια υπερβολικά ρεαλίστρια για να περιμένω ότι θα βρω τη γη της επαγγελίας οπουδήποτε.

Ο άντρας μου ήθελε να φύγουμε. Του έλεγα ότι για να φτάσουμε την υποδομή που έχουμε τώρα (δικό μας σπίτι, οικογένεια, γιαγιάδες baby sitters, φίλους...) θέλουμε πολλά χρόνια πάλης. Αν ρίχναμε αυτή την πάλη εδώ, δεν θα έβγαινε κάτι? Περίπου αυτό κάναμε, αλλά φως δε βλέπω.

Τώρα το παιδί θεωρώ ότι είναι σε ακατάλληλη στιγμή για ξεριζωμό. Έχει την κοινωνία της, τους φίλους της, το νηπιαγωγείο που θα μεταβεί σύσσωμο στη διπλανή αίθουσα του χρόνου...

Λίγο μετανιώνω που δεν το αποφάσισα το 2010 που το πρωτοσυζητήσαμε, εγώ είχα ακόμα αντοχή και το παιδί χρόνο.

Από την άλλη και τι δε θα έδινα να ζω σε μια κοινωνία χωρίς παραλογισμό...αν υπάρχει!!!

'Η χωρίς εθνική κατάθλιψη.

Ή χωρίς εβδομαδιαίο deadline.

 

Άννα μου δεν γεράσες απλα λογικεύτηκες, εγινες ρεαλιστρια, δεν θες να πάρεις ρίσκο!!

Για φίλους και γιαγιάδες εχεις πολύ δίκιο!! Αλλα για σπίτια, baby sitters κλπ ειναι ψιλά πράγματα και βρίσκονται εύκολα (οταν ζεις στην Ελλάδα χρονια σε κάνει να πιστεύεις ότι ΟΛΑ ειναι δύσκολα!!)

Οσο για το παιδί ειναι ακόμα μικρο, ακόμα κάνουν καινούριες παρέες κάθε χρονο.. Απο τα 7,8 και μετά ειναι πιο δύσκολο

Αλλα εχεις δίκιο ειναι ξεβολεμα! Πρεπει να το θες πολύ και να αξίζει πολύ για να το κανεις!

[ΑΝΝΑ24]

οταν ζεις στην Ελλάδα χρονια σε κάνει να πιστεύεις ότι ΟΛΑ ειναι δύσκολα!!

 

Νομίζω ότι αυτή είναι η ουσία του προβλήματός μου.

[BabyCute]

Νομίζω ότι αυτή είναι η ουσία του προβλήματός μου.

 

Δυστυχώς.. Για αυτο το άγχος, η φοβία, η έκπληξη οταν καταφέρνουμε κατι!

Προσωπικά δεν θα μπορούσα να εξελιχτω ποτέ Ελλάδα! θαυμάζω τον κόσμο που τα κατάφερε εκεί!

[Little Monkey]

Το να μείνουμε στο σπίτι τόοοοσο πολύ καιρό δεν είναι απλώς παράλογο. Για εμένα είναι και επικίνδυνο. Γιατί γυρνάει το θέμα της ισότητας πολλές δεκαετίες πίσω. Όταν μια γυναίκα επιστρέψει στη δουλειά, μετά από τόοοσα χρόνια εκτός, α-να-γκα-στι-κά θα υστερεί σε σχέση με τον άνδρα που παρέμεινε μάχιμος όλο αυτόν τον καιρό. Θα πρέπει να επανεκπαιδευθεί... Και δεν θα έχει στα 40 της, με οικογένεια, τα κουράγια και την άνεση που είχε στα 25 της, ως ελεύθερη.

Μια πολύ πιθανή -και λογική- συνέπεια σε ένα τέτοιο σενάριο θα είναι η μη εξέλιξη των γυναικών σε θέσεις ευθύνης και η κατώτερη αμοιβή τους.

Και όταν αρχίσει ο εργασιακός υποβιβασμός, θα έρθουν και άλλα.

 

Αυτό που λες είναι πολύ σημαντικό. Ήδη εδώ και χρόνια υπάρχουν μελέτες από χώρες όπου υπάρχει μεγάλη υποστήριξη προς τις έγκυες και τις μαμάδες με γενναιόδωρες άδειες κυήσεως και μητρότητας (ειδικά Σκανδιναβικές χώρες) που δείχνουν πως οι γυναίκες στις χώρες αυτές σιγά-σιγά αρχίζουν να έχουν κατώτερες θέσεις στις υπηρεσίες τους και να βγάζουν λιγότερα χρήματα λόγω του ότι μένουν εκτός χώρου εργασίας για μεγάλα χρονικά διαστήματα και όταν επιστρέφουν χαίρουν ευκολιών που δεν "ταιριάζουν" με διευθυντικές θέσεις και γενικότερα με θέσεις ευθύνης. Δεν είναι κάτι θεσμοθετημένο αλλά συμβαίνει.

 

Ήδη από το 2011 οι μελέτες πρότειναν μέγιστη απομάκρυνση από το χώρο εργασίας τους 12 μήνες, κι αυτούς οριακά.

 

Τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.

[miriki]

Aimee εγώ μίλησα για δυνατότητα δε μίλησα υποχρεωτικά να φεύγει κάποια από τη δουλειά της. Και ναι πώς να το κάνουμε τον πρώτο χρόνο το παιδί έχει ανάγκη από τη μαμά του και ναι στην εγκυμοσύνη καλό είναι η γυναίκα να είναι προστατευμένη όσο γίνεται (από υπερβολικά μικρόβια, τοξικές ουσίες και ατυχήματα μην τρελλαθύμε κιόλας).

 

Και βέβαια όλα αυτά θα πρέπει να συμβαδίζουν και με καλές κοινωνικές παροχές (σχολεία, παιδικούς σταθμούς, άδειες). Πάντε βέβαια θα παίζει η επιλογή καριέρα ή οικογένεια. (όχι δουλειά- επιβίωση και οικογένεια όμως, είναι άλλο πράγμα).

 

Είναι δύσκολα τα πήγαινε έλα. νομίζω ότι αν έφευγα για έξω (πάντα υπάρχει τέτοιο πλάνο κι ας μην μπορώ να το πραγματοποιήσω τώρα λόγω υποχρεώσεων στην υπηρεσία), θα φρόντιζα να ήταν τύπου μαύρη πέτρα πίσω μου κι έρχομαι για διακοπές μόνο.

 

Όσους βλέπω που γύρισαν πάντως, πολύ σύντομα ψάχνονται να ξαναφύγουν. Είναι δύσκολο να μην αναγνωρίζονται αυτά που κάνεις και είναι δύσκολο να μην αμοίβεσαι. Είναι επίσης δύσκολο να μην έχεις παροχές και να ζεις στον παραλογισμό.

 

Πιστεύετε ότι θα ήταν αλλιώς τα πράγματα αν ας πούμε είχε γεμίσει κόσμο να διαμαρτύρεται το σύνταγμα μετά το πόρισμα για τον Παπακωνσταντίνου;

[Little Monkey]

Όσους βλέπω που γύρισαν πάντως, πολύ σύντομα ψάχνονται να ξαναφύγουν. Είναι δύσκολο να μην αναγνωρίζονται αυτά που κάνεις και είναι δύσκολο να μην αμοίβεσαι. Είναι επίσης δύσκολο να μην έχεις παροχές και να ζεις στον παραλογισμό.

Και πού να δεις πόσοι γυρίζουν πίσω από αυτούς που έφυγαν τα τελευταία χρόνια...

 

Εγώ πάντως δεν σκέφτομαι να γυρίσω πίσω, ακόμα. Η ζωή μας εδώ, συνολικά, είναι καλύτερη από τη ζωή μας εκεί (όπου εδώ είναι η Ελλάδα και εκεί είναι η Αγγλία).

[ΑΝΝΑ24]

...Και βέβαια όλα αυτά θα πρέπει να συμβαδίζουν και με καλές κοινωνικές παροχές (σχολεία, παιδικούς σταθμούς, άδειες). Πάντα βέβαια θα παίζει η επιλογή καριέρα ή οικογένεια. (όχι δουλειά- επιβίωση και οικογένεια όμως, είναι άλλο πράγμα)..

 

Πιστεύετε ότι θα ήταν αλλιώς τα πράγματα αν ας πούμε είχε γεμίσει κόσμο να διαμαρτύρεται το σύνταγμα μετά το πόρισμα για τον Παπακωνσταντίνου;

 

Μην το λες καθόλου...άσχετα με το πόσο ανταποδοτική είναι η δουλειά σου, με δυνατότητα εξέλιξης ή όχι, με καλά λεφτά ή όχι, τα διλήμματα και η πίεση είναι ίδια. Και η απουσία σου από τα παιδιά σου.

Και βόθρους να αδειάζεις, πάλι θες υποστήριξη για να λειτουργήσει η οικογένεια.

 

Όσο για τον Παπακωνσταντίνου, σαν τι διαφορά θα κάναμε? Άσε που δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι είναι καλή ιδέα να θεωρούμε de facto τους δικαστές διεφθαρμένους κάθε φορά που μια απόφαση δε συνάδει με το κοινό αίσθημα.

 

Γενικώς, στο σημείο που έχουμε φτάσει δεν πολυπιστεύω στις διαδηλώσεις. Μια γενική στάση πληρωμών στην αρχή του κακού, κάτι θα έλεγε.

[Χαρα-Μαρια2]

Τώρα υπάρχουν και άλλα "βαρίδια".

Κυρίως, το παιδί: Πώς θα προσαρμοστεί; Πώς θα αποχωριστεί σπίτι-παππούδες-γιαγιάδες-φίλους; Σε ποιο σχολείο να πάει; Πώς θα οργανωθεί η καθημερινότητά του;

 

Είναι πολύ δύσκολο όταν έχεις γεννηθεί αλλού να αντιμετωπίσεις το φευγιό. Το αντιλαμβάνεσαι ως ξεριζωμό.

Εμείς ζήσαμε για ένα διάστημα στο εξωτερικό (Γαλλία) όταν ήμουν στο Δημοτικό. Με τα αδέρφια μου κλαίγαμε κάθε βράδυ, επί μήνες. Μας λείπανε οι παππούδες, τα ξαδέρφια μας, το σχολείο μας, οι φίλοι μας, οι δασκάλες μας, το συναίσθημα να μιλάς στη γλώσσα σου, το συναίσθημα να μη νιώθεις ανασφάλεια, το συναίσθημα να μην νιώθεις μόνος και ξένος.

 

Γκρινιάζαμε, γκρινιάζαμε, γκρινιάζαμε και τελικά τα καταφέραμε!

Γυρίσαμε πίσω!

 

Δυσκολο αν εχεις δικη σου εμπειρια τετοια.

 

Οταν ημουν εξω, γνωρισα αρκετους ανθρωπους που ενιωθαν το παω εξω ως "ξενιτια". Και ηταν ολοι, ελληνες. Χρονια εκει, μερικοι δεν αποκομμισαν τιποτα. Επιναν φραπε, ετρωγαν σουβλακι και διαβαζαν τα Νεα. Και γκρινιαζαν, γκρινιαζαν, γκρινιαζαν, για την "πατριδα".

 

Εγω παλι εγινα ενα με τους ντοπιους, τοσο που εχω πια και Αγγλους "παππουδες", με ειχαν υιοθετησει και τρωγαμε καθε Κυριακη. Φιλους αγαπητους και απειρες εμπειριες ζωης.

 

Δεν μπορω να το κατανοησω, ομως το σεβομαι και το δεχομαι. Αν εχεις τετοια διαθεση, και αντι να δεις την υποθεση ως "μια μεγαλη ευκαιρια μου ανοιγεται, μια νεα ζωη, καλυτερη, να δω πως τρωνε εδω, πως ζουν, τι εχει να μου προσφερει το μερος, πως θα προσφερω κι εγω και θα γινω μερος της κοινοτητας" αλλα ολη μερα εισαι "ειμαι ξεριζωμενος, θελω να γυρισω πισω", τοτε και δεν θα προσαρμοστεις και ναι, πρεπει να γυρισεις πισω.

[Χαρα-Μαρια2]

Άννα μου δεν γεράσες απλα λογικεύτηκες, εγινες ρεαλιστρια, δεν θες να πάρεις ρίσκο!!

Για φίλους και γιαγιάδες εχεις πολύ δίκιο!! Αλλα για σπίτια, baby sitters κλπ ειναι ψιλά πράγματα και βρίσκονται εύκολα (οταν ζεις στην Ελλάδα χρονια σε κάνει να πιστεύεις ότι ΟΛΑ ειναι δύσκολα!!)

Οσο για το παιδί ειναι ακόμα μικρο, ακόμα κάνουν καινούριες παρέες κάθε χρονο.. Απο τα 7,8 και μετά ειναι πιο δύσκολο

Αλλα εχεις δίκιο ειναι ξεβολεμα! Πρεπει να το θες πολύ και να αξίζει πολύ για να το κανεις!

 

Δυο ειναι πολυ κοντινοι μου ανθρωποι που πηγαν εξω με παιδια τα τελευταια χρονια.

 

Η πρωτη, πηγε Ν. Ζηλανδια. Με 3 παιδια. Ειχε μια γκινια πριν παει...ε οταν ηρθε στη δουλεια τα Χριστουγεννα φετος, μας ειπε οτι α) τα παιδια στην αρχη γκρινιαζαν, μετα εμαθαν τη γλωσσα απταιστα σε λιγους μηνες, το δευτερο χρονο πηραν ολα διακρισεις στο σχολειο, β) εχει βρει κι εκεινη καλη δουλεια part-time, γ) εχουν κανει απειρους φιλους, με αλλα παιδια, και ελληνες μερικοι, περνουν τελεια και δ) εχουν ΗΡΕΜΗΣΕΙ. Το τονιζε συνεχως...

 

Ο δευτερος, εφυγε πριν την κριση, με 5 (παρακαλω) παιδια, ολων των ηλικιων. Πριν λιγο καιρο στο facebook ειδα την αναρτηση: η μεγαλη του παει μετα απο υποτροφια απο το σχολειο της στις Βρυξελλες, στη Ν Υορκη. Μετα πηρα τηλ ειχα να τον δω χρονια. Ολα του τα παιδια εχουν απειρες και απεριοριστες ευκαιριες. Να ζησουν σαν ανθρωποι. Οχι να γινουν ανεργοι. Και οταν τους λεει τι τραβηξε στην αρχη να τους πεισει (για τους φιλους τους κλπ) γελανε, και λενε κι ευχαριστω. Ιδιως με οσα ακουν και βλεπουν στις διακοπες στην Ελλαδα....

[Aimee]

Aimee εγώ μίλησα για δυνατότητα δε μίλησα υποχρεωτικά να φεύγει κάποια από τη δουλειά της. Και ναι πώς να το κάνουμε τον πρώτο χρόνο το παιδί έχει ανάγκη από τη μαμά του και ναι στην εγκυμοσύνη καλό είναι η γυναίκα να είναι προστατευμένη όσο γίνεται (από υπερβολικά μικρόβια, τοξικές ουσίες και ατυχήματα μην τρελλαθύμε κιόλας).

 

 

Συμφωνώ απόλυτα ότι είναι ανάγκη για το παιδί, το συμφέρον του οποίου το ιεραρχούμε πάνω από το οτιδήποτε, να έχει τη μαμά του όλο τον πρώτο χρόνο της ζωής του. Και αυτό πρέπει να κατοχυρωθεί για όλους.

Νόμιζα ότι η αναφορά γινόταν σε μεγαλύτερο του έτους διάστημα.

 

Για την εγκυμοσύνη, η λέξη κλειδί είναι "υπερβολικά", όπως λες κι εσύ. Και για το αν είναι υπερβολικό ή όχι το ρίσκο μπορούν να μας πουν είτε οι γιατροί (αν οι λόγοι κινδύνουν αφορούν μια συγκεκριμένη έγκυο) ή η διεθνής εμπειρία.

Κατά τα άλλα, η έννοια του ρίσκου είναι σχετική.

Π.χ.

- Εγώ μπορεί να κάνω δουλειά γραφείου αλλά να εργάζομαι 9-10 την ημέρα, να ξοδεύω 2 ώρες σε μετακίνηση, να παίρνω ηλεκτρικό και μετρό και να υποχρεώνομαι να περπατάω 2 εικοσάλεπτα επιπλέον. Τι ρίσκο έχω;

- Τα πολλά επιπλέον κιλά δεν συνεπάγονται ρίσκο; Τι μέτρα πρέπει να λφηθούν;

- Τι μέτρα ασφαλείας να προνοήσει η Πολιτεία για μια έγκυο που καπνίζει; Πόσο συχνό φαινόμενο...

 

 

Για την απόφαση του Παπακωνσταντίνου, πάλι καλά να λες.

Η υπόθεση έμπαζε από παντού. Όταν έφθασε στα δικαστήρια, υπήρχαν τόσα κενά (π.χ. κανείς δεν ξέρει ακόμα το πόσα αρχεία υπήρχαν αρχικά) που φαντάζομαι το δίλημμα ήταν "καταστρατηγώ τον -αυστηρό- ποινικό νόμο για να τιμωρήσω τον Παπ. που μου φαίνεται τουλάχιστον ύποπτος" ή "τηρώ το νόμο, που επιβάλλει την ύπαρξη ατράνταχτων αποδείξεων, και αφήνω να μου ξεγλιστρήσει ένας πιθανός εγκληματίας";

[ΑΝΝΑ24]

Τι να πω βρε Χαρά, μακάρι να είναι πιο εύκολο από ό,τι το φαντάζομαι. Ο άντρας μου λέει μια παροιμία, δεν είναι πολύ δόκιμη αλλά μου ταιριάζει γάντι:

σου γ#$%ε τα μάτια και βλέπεις τον κόσμο να γ^&**αι!!

 

Ελπίζω να μη φάω κάρτα.

[BabyCute]

Τι να πω βρε Χαρά, μακάρι να είναι πιο εύκολο από ό,τι το φαντάζομαι. Ο άντρας μου λέει μια παροιμία, δεν είναι πολύ δόκιμη αλλά μου ταιριάζει γάντι:

σου γ#$%ε τα μάτια και βλέπεις τον κόσμο να γ^&**αι!!

 

Ελπίζω να μη φάω κάρτα.

 

Μήπως να αφήσεις τον άντρα και να έρθεις κατα δω;; (Πλάκα κάνω μην με βαρεςείς )

[BabyCute]

Δυο ειναι πολυ κοντινοι μου ανθρωποι που πηγαν εξω με παιδια τα τελευταια χρονια.

 

Η πρωτη, πηγε Ν. Ζηλανδια. Με 3 παιδια. Ειχε μια γκινια πριν παει...ε οταν ηρθε στη δουλεια τα Χριστουγεννα φετος, μας ειπε οτι α) τα παιδια στην αρχη γκρινιαζαν, μετα εμαθαν τη γλωσσα απταιστα σε λιγους μηνες, το δευτερο χρονο πηραν ολα διακρισεις στο σχολειο, β) εχει βρει κι εκεινη καλη δουλεια part-time, γ) εχουν κανει απειρους φιλους, με αλλα παιδια, και ελληνες μερικοι, περνουν τελεια και δ) εχουν ΗΡΕΜΗΣΕΙ. Το τονιζε συνεχως...

 

Ο δευτερος, εφυγε πριν την κριση, με 5 (παρακαλω) παιδια, ολων των ηλικιων. Πριν λιγο καιρο στο facebook ειδα την αναρτηση: η μεγαλη του παει μετα απο υποτροφια στο σχολειο της, στη Ν Υορκη. Μετα πηρα τηλ ειχα να τον δω χρονια. Ολα του τα παιδια εχουν απειρες και απεριοριστες ευκαιριες. Να ζησουν σαν ανθρωποι. Οχι να γινουν ανεργοι. Και οταν τους λεει τι τραβηξε στην αρχη να τους πεισει (για τους φιλους τους κλπ) γελανε, και λενε κι ευχαριστω. Ιδιως με οσα ακουν και βλεπουν στις διακοπες στην Ελλαδα....

 

Τι μου λες; Καλα να σου πω υπάρχει άνθρωπος που δεν ηρεμεί στην Ν. Ζηλανδία;

 

Παρα πολύ ενθαρρυντικό πάντως και άκρως πιστευτό για Έλληνες οι οποίοι γενικώς προοδεύουν εξωτερικό - ισως γιατί έχουν περάσει τα χίλια πίσω

[Χαρα-Μαρια2]

Δε θέλω να εκτροχιάσω το θέμα με τα ψυχολογικά μου, αλλά η αλήθεια είναι ότι έτσι όπως τα λες σκέφτομαι πια.

Και απορώ με τον εαυτό μου. Ήμουν πάντα υπέρ της περιπέτειας, των αλλαγών, των νέων εμπειριών. Και τα τελευταία χρόνια έχω γίνει το αντίθετο. Θέλω να "κουρνιάσω", να είμαι ανάμεσα στα γνωστά και τα οικεία.

Γέρασα, τρόμαξα, δεν ξέρω.

Είμαι πια υπερβολικά ρεαλίστρια για να περιμένω ότι θα βρω τη γη της επαγγελίας οπουδήποτε.

Ο άντρας μου ήθελε να φύγουμε. Του έλεγα ότι για να φτάσουμε την υποδομή που έχουμε τώρα (δικό μας σπίτι, οικογένεια, γιαγιάδες baby sitters, φίλους...) θέλουμε πολλά χρόνια πάλης. Αν ρίχναμε αυτή την πάλη εδώ, δεν θα έβγαινε κάτι? Περίπου αυτό κάναμε, αλλά φως δε βλέπω.

Τώρα το παιδί θεωρώ ότι είναι σε ακατάλληλη στιγμή για ξεριζωμό. Έχει την κοινωνία της, τους φίλους της, το νηπιαγωγείο που θα μεταβεί σύσσωμο στη διπλανή αίθουσα του χρόνου...

Λίγο μετανιώνω που δεν το αποφάσισα το 2010 που το πρωτοσυζητήσαμε, εγώ είχα ακόμα αντοχή και το παιδί χρόνο.

Από την άλλη και τι δε θα έδινα να ζω σε μια κοινωνία χωρίς παραλογισμό...αν υπάρχει!!!

'Η χωρίς εθνική κατάθλιψη.

Ή χωρίς εβδομαδιαίο deadline.

 

Ειναι φυσιολογικο, εισαι ρεαλιστρια οπως λες. Ναι, δεν υπαρχει η Γη της Επαγγελιας. Και ζουμε σε ομορφη χωρα και ειναι η χωρα "μας".

 

Απο την αλλη δε νομιζω να πιστευουμε πραγματικα οτι δεν υπαρχουν χωρες με καλυτερη ποιοτητα ζωης. Υπαρχουν αλλα μερη του κοσμου οπου θα βρεις πχ μια καλυτερη εργασια. Καλυτερο μισθο. Σχολειο με υποδομες για το παιδι. Ευκαιριες για το παιδι για το μελλον του σε μια αναπτυγμενη οικονομια. Να μιλησει απταιστα μια γλωσσα. Να εχει διεθνη εμπειρια. Να ταξιδεψει και να διευρυνει το πνευμα του. Εδω δεν υπαρχουν πλεον χρηματα ουτε για τα βασικα-ακομα κι αν δεν εχεις πολλες απαιτησεις, μια τιμια εργασια για να πληρωνει λογαριασμους, τη θελεις για το παιδι σου.

 

Το παιδι μην ανησυχεις, θα προσαρμοστει. Θα κανει νεους φιλους και το κυριοτερο, θα εχει μπροστα της ευκαιριες για μια καλυτερη ζωη. Και φυσικα και μπορει να γυρισει πισω μετα αν θελει, με πολλα εφοδια κιολας.

 

Το βασικο ομως ειναι εσυ τι θελεις και πως το αξιολογεις. Μονο εσυ γνωριζεις και τι θελεις πραγματικα: και πως θα αισθανεσαι σε μια τετοια αλλαγη, και πως θα αισθανεσαι σε λιγα χρονια αν μεινεις εδω.

 

Οπως και να χει, πραγματικα θελω να σου πω οτι σε εχω και για πολυ δυνατο ατομο και πολυ λογικο-για να μην εφυγες παλια, καλα εκανες ετσι αισθανοσουν, το ιδιο και σημερα, ειτε μεινεις ειτε οχι η αποφαση σου, θα ειναι η σωστη για εσενα.

[argini]

.

Π.χ.

- Τι μέτρα ασφαλείας να προνοήσει η Πολιτεία για μια έγκυο που καπνίζει; Πόσο συχνό φαινόμενο...

 

 

QUOTE]

 

H πολιτεια οφειλει να ενημερωσει την εγκυο ότι πρεπει να διακοψει το καπνισμα...αν καποια θελει να καπνιζει ενώ είναι εγκυος δεν σημαινει αυτό ότι πρεπει να μην δουλευει ή να παίρνει και επιδομα ΚΑΠΝΙΖΟΥΣΑΣ εγκυου!!!! Το εμβρυο υποφερει από τον καπνο της μαμας...ειτε αυτή βλεπει τηλεοραση στο σπιτι είτε δουλευει στο γραφειο της...

[Aimee]

Δυσκολο αν εχεις δικη σου εμπειρια τετοια.

 

Οταν ημουν εξω, γνωρισα αρκετους ανθρωπους που ενιωθαν το παω εξω ως "ξενιτια". Και ηταν ολοι, ελληνες. Χρονια εκει, μερικοι δεν αποκομμισαν τιποτα. Επιναν φραπε, ετρωγαν σουβλακι και διαβαζαν τα Νεα. Και γκρινιαζαν, γκρινιαζαν, γκρινιαζαν, για την "πατριδα".

 

Εγω παλι εγινα ενα με τους ντοπιους, τοσο που εχω πια και Αγγλους "παππουδες", με ειχαν υιοθετησει και τρωγαμε καθε Κυριακη. Φιλους αγαπητους και απειρες εμπειριες ζωης.

 

Δεν μπορω να το κατανοησω, ομως το σεβομαι και το δεχομαι. Αν εχεις τετοια διαθεση, και αντι να δεις την υποθεση ως "μια μεγαλη ευκαιρια μου ανοιγεται, μια νεα ζωη, καλυτερη, να δω πως τρωνε εδω, πως ζουν, τι εχει να μου προσφερει το μερος, πως θα προσφερω κι εγω και θα γινω μερος της κοινοτητας" αλλα ολη μερα εισαι "ειμαι ξεριζωμενος, θελω να γυρισω πισω", τοτε και δεν θα προσαρμοστεις και ναι, πρεπει να γυρισεις πισω.

 

 

Αυτή ήταν η δική μου εμπειρία ως δεκάχρονο παιδί.

Πήγα όμως και Erasmus και πέρασα τέλεια.

Πήγα και για Μεταπτυχιακό. Τέλεια, επίσης.

Πήγα και για εργασία και με αντιμετώπιζαν ως επιστήμονα και ως άνθρωπο, ενώ εδώ η "ασκούμενη δικηγόρος" είναι ... άστα.

Έως εδώ ήταν οι γαλλόφωνες χώρες.

 

Πήγα (και στην Αγγλία), ακολουθώντας τον άντρα μου, όταν είχαμε ένα παιδί, που ήταν 3 ετών. Πολύ ωραία επίσης.

 

Δεν έκανα ποτέ παρέα με Έλληνες. Συνειδητά. Ήθελα να τελειοποιήσω τη γλώσσα, να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα, να εμπλουτίσω την εμπειρία μου, να οικοδομήσω επαφές και γνωριμίες (...δεν λέω φιλίες, είναι πολύ βαρύς όρος για μένα και τον απονέμω τιμητικά σε άτομα που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού μου).

Βέβαια, όλα αυτά τα έκανα γιατί ... ήθελα να γυρίσω πίσω. Στόχος μου (και στόχος μας μετά) ήταν να γυρίσουμε με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Έτσι, είδαμε το "εξωτερικό" ως σταθμό του ταξιδιού μας και ως "εργαλείο" και όχι ως προορισμό. Και για αυτό το απολαύσαμε δεόντως!!!! (Και γαστρονομικώς )

Είμαι πεπεισμένη ότι έχουμε την ωραιότερη χώρα, με την ομορφότερη φύση, τα πιο γραφικά χωριά, τα πιο ξεχωριστά πολιτιστικά μνημεία, την πιο απολαυστική κουζίνα και τους ... καλύτερους ανθρώπους (δηλαδή όλους τους αγαπημένους μου).

[Χαρα-Μαρια2]

Τι να πω βρε Χαρά, μακάρι να είναι πιο εύκολο από ό,τι το φαντάζομαι. Ο άντρας μου λέει μια παροιμία, δεν είναι πολύ δόκιμη αλλά μου ταιριάζει γάντι:

σου γ#$%ε τα μάτια και βλέπεις τον κόσμο να γ^&**αι!!

 

Ελπίζω να μη φάω κάρτα.

 

:lol:

εντιτ

[Aimee]

.

Π.χ.

- Τι μέτρα ασφαλείας να προνοήσει η Πολιτεία για μια έγκυο που καπνίζει; Πόσο συχνό φαινόμενο...

 

 

QUOTE]

 

H πολιτεια οφειλει να ενημερωσει την εγκυο ότι πρεπει να διακοψει το καπνισμα...αν καποια θελει να καπνιζει ενώ είναι εγκυος δεν σημαινει αυτό ότι πρεπει να μην δουλευει ή να παίρνει και επιδομα ΚΑΠΝΙΖΟΥΣΑΣ εγκυου!!!! Το εμβρυο υποφερει από τον καπνο της μαμας...ειτε αυτή βλεπει τηλεοραση στο σπιτι είτε δουλευει στο γραφειο της...

 

Το αντίθετο εννοούσα Αργίνη αλλά δεν το διατύπωσα καλά.

Ότι είναι οξύμωρο να προστατεύει η Πολιτεία από την εργασία μια έγκυο που δεν προστατεύει το παιδί της από το τσιγάρο.

[Χαρα-Μαρια2]

Είμαι πεπεισμένη ότι έχουμε την ωραιότερη χώρα, με την ομορφότερη φύση, τα πιο γραφικά χωριά, τα πιο ξεχωριστά πολιτιστικά μνημεία, την πιο απολαυστική κουζίνα και τους ... καλύτερους ανθρώπους (δηλαδή όλους τους αγαπημένους μου).

 

 

Για τους αγαπημενους σου τι να αντιπαραθεσουμε? Συμφωνουμε 100%!!

Μα εκει ειναι το θεμα, αυτος ειναι ο λογος που μενουμε σε εναν τοπο, πρωτιστως

 

Για την ωραιοτερη χωρα, με τα ωραιοτερα τοπια, γκουχ γκουχ θα ψιλοδιαφωνησω...εχουμε τις ωραιες μας γωνιες, Κυκλαδες πχ μου αρεσουν παρα πολυ...αλλα οχι και top of the top...

[Aimee]

...

 

Απο την αλλη δε νομιζω να πιστευουμε πραγματικα οτι δεν υπαρχουν χωρες με καλυτερη ποιοτητα ζωης. Υπαρχουν αλλα μερη του κοσμου οπου θα βρεις πχ μια καλυτερη εργασια. Καλυτερο μισθο. Σχολειο με υποδομες για το παιδι. Ευκαιριες για το παιδι για το μελλον του σε μια αναπτυγμενη οικονομια. Να μιλησει απταιστα μια γλωσσα. Να εχει διεθνη εμπειρια. Να ταξιδεψει και να διευρυνει το πνευμα του. Εδω δεν υπαρχουν πλεον χρηματα ουτε για τα βασικα-ακομα κι αν δεν εχεις πολλες απαιτησεις, μια τιμια εργασια για να πληρωνει λογαριασμους, τη θελεις για το παιδι σου.

 

....

 

Νομίζω ότι όλοι είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχουν χώρες που παρέχουν 1-2-3 ή και περισσότερα από τα παραπάνω.

Απλώς στην ιεράρχηση διαφωνούμε.

Μπορεί για εμένα να έχει πολύ μεγάλη σημασία (μη αποτιμητή σε χρήματα) το να είναι σε επαφή το παιδί μου με τις "ρίζες" του: και οικογενειακές και λαϊκές και εθνικές.

 

Αν βέβαια δεν μπορούσαμε να καλύψουμε τα προς το ζην, θα φεύγαμε. Βασικός κανόνας επιβίωσης.

 

Όμως, αν κάποιος δεν εκτιμά όσα του προσφέρει η χώρα του και τα βρίσκει λίγα (... και είναι πράγματι λίγα, αν δεν βάλουμε στη ζυγαριά και τις "ρίζες" και τις ομορφιές της Ελλάδας), γιατί μένει ακόμη εδώ; Πέρασαν ήδη πέντε χρόνια σε μνημόνια. Και η κατάσταση χειροτερεύει και η ψυχοσύνθεση επιβαρύνεται. Γιατί δεν έχει φύγει;

Αυτή η συνεχής γκρίνια δεν είναι εξουθενωτική;

[Aimee]

Για τους αγαπημενους σου τι να αντιπαραθεσουμε? Συμφωνουμε 100%!!

Μα εκει ειναι το θεμα, αυτος ειναι ο λογος που μενουμε σε εναν τοπο, πρωτιστως

 

Για την ωραιοτερη χωρα, με τα ωραιοτερα τοπια, γκουχ γκουχ θα ψιλοδιαφωνησω...εχουμε τις ωραιες μας γωνιες, Κυκλαδες πχ μου αρεσουν παρα πολυ...αλλα οχι και top of the top...

 

Top of the top με σιγουριά!

Δεν έχω δει τίποτε ωραιότερο από την Ακρόπολη.

Και από φυσικά τοπία, είναι όλα μοναδικά!

[mmdad]

Και εγω πινω φραπε καθε μερα και στο γραφειο ακομη. Σουβλακια δυστυχως δεν βρισκουμε. Θα φτιαξουμε μαγειριτσα και παλευουμε με νυχια και με δοντια για να αποκτησουν τα παιδια και ελληνικη κουλτουρα και να μην πιστευουν οτι το Πασχα γιορταζουμε τις καμπανες ή τις κοτες (αυτο δεν μου το εξηγησαν καλα) που κανουν σοκολατενια αυγα.

Και πως να το κανουμε σε καποια πραγματα ειχαμε συνηθισει διαφορετικα....

 

Παντως το ποσο γκρινιαζει ο καθενας ειναι θεμα χαρακτηρα και οχι χωρας στην οποια ζει. Καλα και κακα υπαρχουν παντου.

[Little Monkey]

Όμως, αν κάποιος δενεκτιμά όσα του προσφέρει η χώρα του και τα βρίσκεις= λίγα (... και είναι πράγματι λίγα, αν δεν βάλουμε στη ζυγαριά και τις "ρίζες" και τις ομορφιές της Ελλάδας), γιατί μένει ακόμη εδώ; Πέρασαν ήδη πέντε χρόνια σε μνημόνια. Και η κατάσταση χειροτερεύει και η ψυχοσύνθεση επιβαρύνεται. Γιατί δεν έχει φύγει;

Αυτή η συνεχής γκρίνια δεν είναι εξουθενωτική;

Ήμουν έτοιμη να απαντήσω στο προηγούμενο μήνυμά σου και να σου πω ότι διαφωγώ οριζοντίως, διαγωνίως και καθέτως για το ότι η Ελλάδα είναι η καλύτερη και ομορφότερη χώρα στον κόσμο, αλλά τώρα θα απαντήσω για να πω ότι συμφωνώ 100% με το πιο πάνω σχόλιο.

 

Την γκρίνια δεν παλεύεται με τίποτα. Ευτυχώς λόγω δουλειάς και προσωπικών συνηθειών δεν βλέπω ειδήσεις και γενικά δεν πιάνω κουβέντα με πολύ κόσμο, οπότε έχω γλιτώσει τη γκρίνια. Έχω κόψει και τα πάρε δώσε με δημόσιες υπηρεσίες, είναι κι αυτό σημαντικό πιστεύω. Στην αρχή που περνούσα το χρόνο μου σε τράπεζες, εφορίες, ΙΚΑ, ΔΕΗ κλπ είχα σαλτάρει. Τα έκοψα όλα μαχαίρι και είμαι πολύ ζεν

[Little Monkey]

Και εγω πινω φραπε καθε μερα και στο γραφειο ακομη. Σουβλακια δυστυχως δεν βρισκουμε.

Γιατί δεν βρίσκετε σουβλάκια; Βρυξέλλες δεν είσαι ή κάνω λάθος; Εγώ όταν ήμουν Αγγλία το πρώτο πράγμα που έκανα όποτε ερχόμουν Βρυξέλλες ήταν να πάω για σουβλάκι

 

Παντως το ποσο γκρινιαζει ο καθενας ειναι θεμα χαρακτηρα και οχι χωρας στην οποια ζει. Καλα και κακα υπαρχουν παντου.

Οι Έλληνες γκρινιάζουν πάρα πολύ!! Πολύ περισσότερο από άλλους λαούς. Και το χειρότερο είναι πως κάνουν τη γκρίνια κοινωνικό σχόλιο. Δηλαδή θεωρείται αποδεκτό να γκρινιάζεις ακόμα και σε αγνώστους στο λεωφορείο ή σε δημόσιες υπηρεσίες ή στο ίντερνετ. Μου το έλεγε κάποτε ένας φίλος μου που είχε φύγει μικρός και είχε πάει στην Αμερική, ότι οι Έλληνες γκρινιάζουν πολύ σε σύγκριση με τους Αμερικανούς, και έλεγα σιγά μωρέ, αλλά τελικά έφτασα να συμφωνώ μαζί του.

[Χαρα-Μαρια2]

Νομίζω ότι όλοι είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχουν χώρες που παρέχουν 1-2-3 ή και περισσότερα από τα παραπάνω.

Απλώς στην ιεράρχηση διαφωνούμε.

Μπορεί για εμένα να έχει πολύ μεγάλη σημασία (μη αποτιμητή σε χρήματα) το να είναι σε επαφή το παιδί μου με τις "ρίζες" του: και οικογενειακές και λαϊκές και εθνικές.

 

Αν βέβαια δεν μπορούσαμε να καλύψουμε τα προς το ζην, θα φεύγαμε. Βασικός κανόνας επιβίωσης.

 

Όμως, αν κάποιος δεν εκτιμά όσα του προσφέρει η χώρα του και τα βρίσκει λίγα (... και είναι πράγματι λίγα, αν δεν βάλουμε στη ζυγαριά και τις "ρίζες" και τις ομορφιές της Ελλάδας), γιατί μένει ακόμη εδώ; Πέρασαν ήδη πέντε χρόνια σε μνημόνια. Και η κατάσταση χειροτερεύει και η ψυχοσύνθεση επιβαρύνεται. Γιατί δεν έχει φύγει;

Αυτή η συνεχής γκρίνια δεν είναι εξουθενωτική;

 

Συμφωνω για τις ριζες, αν και για να ειμαι ειλικρινης οι συγγενεις μου στην Αυστραλια ειναι πιο ελληνες απο εμενα. Εκκλησια καθε Κυριακη, ελληνικα σχολεια, γιορτες κανονικα με ηθη κι εθιμα. Δεν τα χανεις παντου αυτα. Και ισως να προτιμω το παιδι μου να εχει και διεθνη εμπειρια, οχι μονο ελληνικη αυτη δεν τη χανει, εχει ελληνες γονεις και η Ελλαδα εδω ειναι για διακοπες.

 

Εννοειται οτι αγαπω τη χωρα μου και χαιρομαι οσα μου προσφερει, επισης ζω σε παραθαλασσια περιοχη και κανω 90 μπανια το χρονο-σε λιγες μερες ξεκιναω με το καλο και φετος.

 

Το να εχεις στοχο για κατι καλυτερο δεν σε κανει γκρινιαρη, οργανωτικο σε κανει. Δεν μπορεις να φυγεις ετσι, με 2 βαλιτσες στο χερι κι ενα παιδι, χωρις να εχεις στρωσει την κατασταση οπως πρεπει. Εκτος οπως λες αν μεινεις ανεργος.

 

Παντως αν σταματουσα να το σκεπτομαι, να το συζητω και να το επιδιωκω, θα γελουσα τον εαυτο μου-γιατι παντα ξερω τι θελω. Οταν ημουν εξω, δεν γκρινιαζα...ουτε μου ελειπε η πατριδα μου. Ολα οσα αγαπας, τα παιρνεις μαζι σου οπου πας.