Προσαρμογή στον παιδικό,προσκολληση και θηλασμος

[Melina22]

Περί προσαρμογής: η κόρη μου άρχισε πριν 2 μέρες παιδικο σε έναν δημοτικό σταθμο. Την πρωτη μερα φτάσαμε, δεν υπήρχε άνθρωπος να μας δεχτεί, έστω να μας κατατοπίσει. Η δασκάλα ηταν εξαιρετικά στριφνη, με το ζόρι μιλούσε, και φορούσε ένα μακρύ στενό φόρεμα και πανυψηλα τακουνια!! Ούτε κάν ρώτησε το παιδί πως το λένε, μου λέει βγείτε λίγο έξω κι αφήστε την εδω αλλα δεν έκανε καμια προσπάθεια προσέγγισης. Κάποια στιγμή ένα παιδάκι έκλαιγε πολυ και αυτή κλείνει την πόρτα και η δικιά μου τρομοκρατήθηκε και άρχισε να κλαίει κι αυτή. Δεν περνάνε 3 λεπτά και μας τη βγάζει έξω λέγοντας οτι ειναι πολυ αναστατωμενη και να τη φέρουμε αυριο. Την πήγαμε σήμερα και καθόλου δεν ήθελε να μπει, κι οταν έβλεπε τη δασκάλα εκλαιγε ακόμα περισσότερο. Αυτή δεν έκανε καμια προσπάθεια να την προσεγγίσει ηταν παντελώς αδιάφορη και είχε αναθέσει στην καθαρίστρια να κάθεται δίπλα στα παιδιά. Έχω φρικαρει! Ειναι δυνατόν δασκάλα μικρών παιδιών και να μην προσπαθεί έστω να σπάσει τον πάγο; Δεν ξέρω αν εχει νόημα να πιέσω το παιδί να συνηθίσει μια άσχημη κατάσταση για την οποία δεν νιωθω εγω καλα...

 

Είναι δυνατόν;;; :shock: Έχω μείνει!

[alcyon]

Να ρωτάτε για το είδος του προσωπικού που απασχολείται στον παιδικό σταθμό πριν κάνετε την επιλογή σας. Γιατί μπορεί να είναι πολλά πράγματα εκτός από παιδαγωγοί........... με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

[love4]

Ωχ νατα αυτα που λεγαμε για τα δημοσια νηπιαγωγεια..ισχυουν και στους δημοσιους παιδικους σταθμους!

 

Εμενα η μικρη ξεκινησε αυτη την εβδομαδα παιδικο (ιδιωτικο), την αφησα την 1η μερα 2 ωρες, τη 2η μερα 3κλπ..σημερα την αφησα 5,5 ωρες! Την αλλη εβδομαδα σκοπευω να συμπληρωσει το 8ωρο...η αληθεια ειναι πως βρισκω πιο σωστο να μην ειμαστε και οι μαμαδες μαζι με τα παιδια διοτι τοτε δεν προκειται να συνηθισουν ποτε...αναμενομενο ειναι να δυσκολευτουν λιγο στην αρχη..πιστευω αυτο που αναφερθηκε και πιο πανω, πως παιζει ΜΕΓΑΛΟ ΡΟΛΟ η δικη μας ψυχολογια..αν σκεφτουμε λογικα δεν κανουμε κατι καkο στα μικρα μας για να νιωθουμε τυψεις (εκτος βεβαια και αν εχουμε καμια παρομοια παιδαγωγο σαν αυτη την ξινη που ειπε η zuzunaki!).

 

Στο σταθμο παντως που πηγαμε εμεις ολες οι κοπελες ειναι ευγενεστατες,χαμογελαστες οπως θα επρεπει να ειναι οσοι ανθρωποι αλληλεπιδρουν με μικρα παιδακια...

[Alexia1985]

Εγώ αν είχα την δυνατότητα θα το καθυστερούσα όσο με έπαιρνε. Επειδή υπάρχει το άγχος αποχωρισμού και οι ειδικοί συνήθως προτείνουν εφόσον είναι εφικτό να ξεκινάνε μετά τα δυόμιση με τρία. Οπότε και 3 ή 5 μήνες αργότερα θα το θεωρούσα κέρδος.

 

Εσύ αλήθεια γιατί είχες άσχημη εμπειρία ως παιδί; Τι συνέβη;

Άργησαν αρκετά να με πανε στον σταθμό ημουν περίπου 4 και θυμαμαι κάποια πραγματα... Ειχα τρομάξει π.χ. γιατι είδα δυο φορές κατσαρίδα και ενα αλλο παιδάκι με πειραζε λέγοντας οτι αν κοιμηθώ θα μου μπουν στα αυτιά και θα πεθάνω....(δεν θελει και πολυ ενα παιδι να φοβηθεί...).Οποτε καθε μεσημέρι δεν έκλεινα μάτι..Το φαγητο τους ηταν άθλιο,δεν ηθελα να τρώω και η δασκάλα μου φώναζε να φάω μεχρι που έκανα εμετό κάποιες φορές,και γενικα το κλίμα δεν ηταν πολυ καλο...Η μητέρα μου λεει οτι έκλαιγα απίστευτα πολυ σχεδόν ενα χρονο.Δεν με άκουγε κανείς ομως....Αυτο που μου εχει μείνει μεχρι σημερα ειναι η αδιαφορία που εισέπραττα απο τους γονείς μου και η καταπίεση των συναισθημάτων που αισθανόμουν συνεχώς...Πιστευω ειναι ένας μεγάλος παράγοντας που με εχει αγχώσει τοσο πολυ για το ξεκίνημα του μικρού,+ηλικία,+το αγχος που περνάει ακόμα...

Θα το καθηστερισω τελικα μεχρι τα Χριστούγεννα και μετα λέω να πηγενω μαζι του για κανά μηνα τουλάχιστον να συνηθησει καλα τον χώρο και θα φύγω σιγα σιγα....

[alcyon]

Ένας μήνας είναι πολύ θα έλεγα. Καμιά βδομαδούλα, άντε βαριά μια δεύτερη ... κι αυτή μισή. Μετά δεν έχει νόημα. Θα νομίζει πως ο παιδικός σταθμός είναι για μαμάδες και παιδιά.

[Αγγελίνα_2]

Άργησαν αρκετά να με πανε στον σταθμό ημουν περίπου 4 και θυμαμαι κάποια πραγματα... Ειχα τρομάξει π.χ. γιατι είδα δυο φορές κατσαρίδα και ενα αλλο παιδάκι με πειραζε λέγοντας οτι αν κοιμηθώ θα μου μπουν στα αυτιά και θα πεθάνω....(δεν θελει και πολυ ενα παιδι να φοβηθεί...).Οποτε καθε μεσημέρι δεν έκλεινα μάτι..Το φαγητο τους ηταν άθλιο,δεν ηθελα να τρώω και η δασκάλα μου φώναζε να φάω μεχρι που έκανα εμετό κάποιες φορές,και γενικα το κλίμα δεν ηταν πολυ καλο...Η μητέρα μου λεει οτι έκλαιγα απίστευτα πολυ σχεδόν ενα χρονο.Δεν με άκουγε κανείς ομως....Αυτο που μου εχει μείνει μεχρι σημερα ειναι η αδιαφορία που εισέπραττα απο τους γονείς μου και η καταπίεση των συναισθημάτων που αισθανόμουν συνεχώς...Πιστευω ειναι ένας μεγάλος παράγοντας που με εχει αγχώσει τοσο πολυ για το ξεκίνημα του μικρού,+ηλικία,+το αγχος που περνάει ακόμα...

Θα το καθηστερισω τελικα μεχρι τα Χριστούγεννα και μετα λέω να πηγενω μαζι του για κανά μηνα τουλάχιστον να συνηθησει καλα τον χώρο και θα φύγω σιγα σιγα....

 

Κάτι μου διαφεύγει στην όλη συζήτηση...

 

Αφού έχεις τόσο κακή εμπειρία με παιδικούς κι αφού δεν εργάζεσαι, γιατί στέλνεις το παιδί σου τόσο μωρό; Γιατί δεν περιμένεις να το στείλεις μετά τα 3;

[Alexia1985]

Κάτι μου διαφεύγει στην όλη συζήτηση...

 

Αφού έχεις τόσο κακή εμπειρία με παιδικούς κι αφού δεν εργάζεσαι, γιατί στέλνεις το παιδί σου τόσο μωρό; Γιατί δεν περιμένεις να το στείλεις μετά τα 3;

Εχω μια δουλειά που με περιμένει αλλα αν το καθηστερισω τόσω πολυ δεν ξερω αν θα την εχω για πολυ ακόμα,επισης οικονομικά δεν πετάμε απλα κάπως βγαίνουμε αλλα πρεπει να δουλέψω κάποια στιγμή...Το εχω και ανάγκη...Δεν εχω μαθει να κάθομαι στο σπιτι...Αυτα!

[Alexia1985]

Ένας μήνας είναι πολύ θα έλεγα. Καμιά βδομαδούλα, άντε βαριά μια δεύτερη ... κι αυτή μισή. Μετά δεν έχει νόημα. Θα νομίζει πως ο παιδικός σταθμός είναι για μαμάδες και παιδιά.

Θα το κρατήσω...Πραγματικα αν οι υπήρχαν πτυχια για γονείς εσυ θα ειχες κάτι παραπάνω απο ντοκτορα...αν γινόταν!!Σου βγάζω το καπέλο!

[BabyCute]

Ναι ευτυχώς εχουμε μια φιλη απο την παιδική χαρα που γνωρίζει πολυ καλα! Αυτο ειναι πολυ καλο!!

 

 

Ηθελα να πω την αληθεια να ξεκινήσω να δουλεύω σιγα σιγα...Εχω μια δουλειά που με περιμένει οποτε θελήσω...Οικονομικά θα άντεχαμε λιγο ακόμα αλλα δεν ξερω αν γινετε να ξεκινήσουμε σε 4-5 μηνες π.χ. γιατι η θέση ειναι μέσο ΕΣΠΑ.

Λέτε αν ξεκινούσαμε αργοτερα θα υπήρχε διάφορα; Θα με μπορούσαμε άραγε η θα χάσω την θέση;

 

Alexia προςωπικα δεν θα το άφηνα πολυ αργότερα ειδικά αν ειναι ήδη πολυ προσκολλημένος μαζι σου! Εχω δει παιδακια να υποφέρουν πραγματικά οταν πανε αργότερα ειδικά επειδή έχουν περάσει τοςο καιρό με την μαμα και ως μεγαλύτερα καταλαβαίνουν πολλα!

Αν νομίζεις οτι οσο το μεγαλύτερο τοςο καλύτερα ως προς να μην νιώθει αποχωρισμό κανεις λάθος

Και εμεις με τον μπεμπη που μονο ειχε μάθει σε μένα και ηταν συνεχεια πανω στο στηθος περάσαμε πολλα αλλα στο τελος τα καταφέραμε και τωρα πια τρελλαινεται εκει.. Το πρωί με παιρνει απο το χέρι να παμε στο αυτοκίνητο !

Γνώμη μου πήγαινε τον μείνει μαζι του μερικά λεπτά, να ειςαι πολυ χαλαρή, cool και χαμογελαστή (προσποιησου στην τελική) και άφησε τον λίγο πιο πολυ καθε μερα. Τις πρώτες μερες 1-2 ωρες και μετα περισσότερο!

Οταν πας να τον πάρεις με το χαμόγελο... Βάλε στο μυαλό σου οτι θα κλαψει, παρτο αποφαςη αλλα μην σε αποθαρρύνει αυτο.. Ειναι για το καλο του και σε μερικές μερουλες θα βλέπει τα αλλα παιδάκια και θα τρελλεναιται

[Αγγελίνα_2]

Εχω μια δουλειά που με περιμένει αλλα αν το καθηστερισω τόσω πολυ δεν ξερω αν θα την εχω για πολυ ακόμα,επισης οικονομικά δεν πετάμε απλα κάπως βγαίνουμε αλλα πρεπει να δουλέψω κάποια στιγμή...Το εχω και ανάγκη...Δεν εχω μαθει να κάθομαι στο σπιτι...Αυτα!

 

Τι να σου πω, δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς την κατάσταση που περιγράφεις και είμαι γενικά άλλης νοοτροπίας, αλλά δικό σου παιδί είναι, εσύ αποφασίζεις. Πάντως να περιμένεις σπαραγμό τον πρώτο καιρό...καλή συνέχεια.

[dimela]

Ένας μήνας είναι πολύ θα έλεγα. Καμιά βδομαδούλα, άντε βαριά μια δεύτερη ... κι αυτή μισή. Μετά δεν έχει νόημα. Θα νομίζει πως ο παιδικός σταθμός είναι για μαμάδες και παιδιά.

 

Ναι αυτό ισχύει. 1-2 βδομάδες είναι καλά πιστεύω με το μαλακό. Δεν λέμε ότι δεν θα ζοριστεί, θα ζοριστεί και θα κλάψει, αυτό είναι αναμενόμενο και υγιής αντίδραση, αλλά κάποιον χρόνο τον χρειάζεται. Επίσης κι εγώ είμαι της γνώμης όσο πιο μεγάλο τόσο πιο καλά για πολλούς λόγους αλλά κυρίως επειδή σίγουρα ένα μεγαλύτερο παιδάκι αλλιώς διαχειρίζεται μια τέτοια κατάσταση και σε αυτές τις ηλικίες ακόμη και οι εβδομάδες κάνουν διαφορά. Όσο για την προσκόλληση είναι μια φυσιολογική φάση κι αυτή και θα περάσει πιο ανώδυνα νομίζω αν δεν εναντιωθείς σε αυτήν την ανάγκη του παιδιού σου. Δεν θα ξεκολλήσει απο πάνω σου επειδή θα το στείλεις σχολείο, θα ξεκολλήσει ωριμάζοντας και το σχολείο στην σωστή, όσο γίνεται, στιγμή, θα βοηθήσει.

[Alexia1985]

Alexia προςωπικα δεν θα το άφηνα πολυ αργότερα ειδικά αν ειναι ήδη πολυ προσκολλημένος μαζι σου! Εχω δει παιδακια να υποφέρουν πραγματικά οταν πανε αργότερα ειδικά επειδή έχουν περάσει τοςο καιρό με την μαμα και ως μεγαλύτερα καταλαβαίνουν πολλα!

Αν νομίζεις οτι οσο το μεγαλύτερο τοςο καλύτερα ως προς να μην νιώθει αποχωρισμό κανεις λάθος

Και εμεις με τον μπεμπη που μονο ειχε μάθει σε μένα και ηταν συνεχεια πανω στο στηθος περάσαμε πολλα αλλα στο τελος τα καταφέραμε και τωρα πια τρελλαινεται εκει.. Το πρωί με παιρνει απο το χέρι να παμε στο αυτοκίνητο !

Γνώμη μου πήγαινε τον μείνει μαζι του μερικά λεπτά, να ειςαι πολυ χαλαρή, cool και χαμογελαστή (προσποιησου στην τελική) και άφησε τον λίγο πιο πολυ καθε μερα. Τις πρώτες μερες 1-2 ωρες και μετα περισσότερο!

Οταν πας να τον πάρεις με το χαμόγελο... Βάλε στο μυαλό σου οτι θα κλαψει, παρτο αποφαςη αλλα μην σε αποθαρρύνει αυτο.. Ειναι για το καλο του και σε μερικές μερουλες θα βλέπει τα αλλα παιδάκια και θα τρελλεναιται

Ειναι και στο παιδι πιστευω... Πρην 2 μηνες δεν τολμούσα να απομακρύνθω ουτε στα 5 μέτρα στην κυριολεξία!γινοταν χαμός!ζουςε ενα δραμμα!!οσο καλα και να περναγε,οσο και να του έλεγα οτι ειμαι εδώ και σε προσέχω...οχι!ηθελε να ειμαι δίπλα..Τωρα μπορω να πω οτι ειναι πολυ καλυτερα...μπορει να παίξει και λιγο μόνος του χωρις να με βλέπει! Τις προάλλες πήγαν με την Γιαγια να πετάξουν τα σκουπίδια στα 300 μέτρα και δεν με ζήτησε καθολου! Αν μου το έλεγες πρην μια βδομάδα δεν θα το πίστευα! Γενικα βλεπω οτι γινεται όλο και πιο ανεξάρτητος και πιστευω σε κανά δυο μηνες θα ειναι πιο έτοιμος! Ισως και νωρίτερα...ειμαι εδώ και παρακολουθώ την εξέλιξη του...

Κάπου διαβασα οτι η χειρότερη περίοδος για παιδικό ειναι απο 14 εώς 24 μηνων λογο του άγχους αποχωρισμού που βιώνουν κάποια παιδάκια και αν βλεπω απο τον δικό μου αληθεύει..Εσεις ποτε ξεκινήσατε; Πως ηταν η πρωτη μερα; Πρεπει να ειναι πολυ δύσκολο...

[Alexia1985]

Ναι αυτό ισχύει. 1-2 βδομάδες είναι καλά πιστεύω με το μαλακό. Δεν λέμε ότι δεν θα ζοριστεί, θα ζοριστεί και θα κλάψει, αυτό είναι αναμενόμενο και υγιής αντίδραση, αλλά κάποιον χρόνο τον χρειάζεται. Επίσης κι εγώ είμαι της γνώμης όσο πιο μεγάλο τόσο πιο καλά για πολλούς λόγους αλλά κυρίως επειδή σίγουρα ένα μεγαλύτερο παιδάκι αλλιώς διαχειρίζεται μια τέτοια κατάσταση και σε αυτές τις ηλικίες ακόμη και οι εβδομάδες κάνουν διαφορά. Όσο για την προσκόλληση είναι μια φυσιολογική φάση κι αυτή και θα περάσει πιο ανώδυνα νομίζω αν δεν εναντιωθείς σε αυτήν την ανάγκη του παιδιού σου. Δεν θα ξεκολλήσει απο πάνω σου επειδή θα το στείλεις σχολείο, θα ξεκολλήσει ωριμάζοντας και το σχολείο στην σωστή, όσο γίνεται, στιγμή, θα βοηθήσει.

Συμφωνώ απόλυτα μαζι σου!!

[alcyon]

Ελπίζω να μου επιτρέψετε μερικά σχόλια κι ας μην είμαι ειδικός. Θα τα πω έτσι όπως τα έχω καταλάβει. Μπορεί να κάνω και λάθος... Στο νου μου όμως τα πράγματα τα έχω κάπως έτσι:

 

Το παιδί χρειάζεται στα πρώτα χρόνια να προσκολληθεί στο πρόσωπο φροντίδας. Συνήθως αυτό είναι η μητέρα, χωρίς να αποκλείεται ο πατέρας ή κάποιο άλλο (γιαγιά, νταντά κτλ). Από αυτή την προσκόλληση αντλεί σιγουριά και συναισθηματική ισορροπία. Εκ των πραγμάτων αντιλαμβάνεται πως έχει ανάγκες τις οποίες μόνο όταν είναι κοντά του αυτό το πρόσωπο μπορεί να τις καλύψει. Με τον καιρό ανεξαρτητοποιείται. Αυτό θα γίνει έτσι κι αλλιώς.

 

Θα έλεγα λοιπόν πως είναι μάλλον θετικό το να αντιληφθούμε πως ένα παιδάκι σε αυτή την ηλικία δείχνει σημάδια ανησυχίας κατά την προσαρμογή του στον παιδικό σταθμό. Σημαίνει πως έχει πραγματικά λειτουργήσει ο ρόλος μας. Δε λέω να το υποβάλουμε δοκιμαστικά σε τέτοια, αλλά -πώς να το πω- θα ανησυχούσα κάπως, αν έβλεπα πως το παιδάκι μου στους 18 μήνες δεν αναστατώνεται για το πού είναι ο άνθρωπος που το φροντίζει, όταν βρεθεί σε έναν εντελώς άγνωστο χώρο με εντελώς άγνωστους ανθρώπους.

 

 

Από την άλλη, είναι φυσιολογικό για το ίδιο παιδί όσο περνά η ηλικία του να αντιλαμβάνεται πως μπορεί να κινηθεί σε μεγαλύτερη απόσταση από το πρόσωπο φροντίδας. Δηλαδή, αν δείχνει πως μπορεί να μείνει λίγο πιο πέρα στους 18 μήνες, τότε στα 2 χρόνια αυτή η δυνατότητα θα αυξηθεί. Και στα τρία θα είναι μεγαλύτερη. Άρα κάθε μήνας που περνά, ακόμα και μέρα-μέρα θα αλλάζει αυτή η ικανότητα. Αυτό θυμίζω ισχύει για το ίδιο παιδί. Δε μπορούμε όμως να συγκρίνουμε διαφορετικά παιδιά μεταξύ τους. Το ακριβές χρονικό σημείο στο οποίο ένα παιδάκι είναι ώριμο για να κάνει μια τέτοια μετάβαση, είναι διαφορετικό για κάθε παιδί.

 

 

Στις ηλικίες για τις οποίες συζητάμε, είναι φυσιολογικό λοιπόν να υπάρξει ένα άγχος αποχωρισμού. Αυτό μπορεί να μετριαστεί με το να αφαιρέσουμε άλλους παράγοντες που το ενισχύουν.

π.χ. Είναι διαφορετικό το αίσθημα, του να φύγει η μαμά αφήνοντας το παιδί με τη γιαγιά στο σπίτι...

και εντελώς διαφορετικό το να φύγει η μαμά και να αφήσει το παιδί σε έναν άγνωστο χώρο (=παιδικός σταθμός) με έναν άγνωστο (=παιδαγωγός).

Έτσι ...

α. ... αν δείξουμε πως εμείς κινούμαστε στο χώρο με άνεση και φυσικότητα, χωρίς να μας ανησυχεί κάτι.

β. ... αν καλύπτουμε τις ανάγκες μας με άλλο τρόπο: Θέλω νερό; Το ζητάω από τη "δασκάλα", ακόμα και εγώ που είμαι μαμά. Τότε αυτό θα λειτουργήσει σα γνώριμη συμπεριφορά, αργότερα, όταν θα το χρειαστεί. Δηλαδή η δική μας ηρεμία ασυναίσθητα μπαίνει και στο παιδί. Καταλαβαίνει πως αυτός ο χώρος είναι φιλικός (ή τουλάχιστον... μη εχθρικός). Όταν έρθει λοιπόν η ώρα για τη μαμά να απομακρυνθεί, το παιδί δε θα έχει το άγχος του χώρου και παράλληλα θα ξέρει από ποιον να ζητήσει την κάλυψη των αναγκών του. Του μένει μόνο να διαχειριστεί το φυσικό συναίσθημα της απουσίας της μαμάς του. (Το ίδιο με αυτό που νιώθει όταν φεύγει η μαμά και μένει με τη γιαγιά στο σπίτι... άρα θα το ξεπεράσει... Είναι κάτι διαχειρίσιμο. Είναι περισσότερο στα μέτρα του).

 

 

Με δυο λόγια, η παρουσία μας στον παιδικό σταθμό δεν έχει στόχο να αποτρέψει το παιδί από το να εκφράσει άγχος αποχωρισμού. Καθόμαστε εκεί για να δείξουμε πως εμπιστευόμαστε το χώρο. Του καθαρίζουμε το τοπίο δηλαδή, για να μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα το άγχος αποχωρισμού.

 

 

Και ένα τελευταίο... Το άγχος αυτό, το περνάνε και οι μαμάδες............... Το νήμα έχει δύο άκρες..... μία που αισθάνεται το παιδί και μία που αισθάνεται η μαμά. Θέλει και από τις μαμάδες να σφίξουν λίγο τα δόντια και να φανούν σταθερές στις αντιδράσεις τους και ήρεμες για το καλό του παιδιού τους. Η όποια ανησυχία ή ο όποιος δισταγμός... παρατείνει την αγωνία και το άγχος όλων.

[Alexia1985]

Ελπίζω να μου επιτρέψετε μερικά σχόλια κι ας μην είμαι ειδικός. Θα τα πω έτσι όπως τα έχω καταλάβει. Μπορεί να κάνω και λάθος... Στο νου μου όμως τα πράγματα τα έχω κάπως έτσι:

 

Το παιδί χρειάζεται στα πρώτα χρόνια να προσκολληθεί στο πρόσωπο φροντίδας. Συνήθως αυτό είναι η μητέρα, χωρίς να αποκλείεται ο πατέρας ή κάποιο άλλο (γιαγιά, νταντά κτλ). Από αυτή την προσκόλληση αντλεί σιγουριά και συναισθηματική ισορροπία. Εκ των πραγμάτων αντιλαμβάνεται πως έχει ανάγκες τις οποίες μόνο όταν είναι κοντά του αυτό το πρόσωπο μπορεί να τις καλύψει. Με τον καιρό ανεξαρτητοποιείται. Αυτό θα γίνει έτσι κι αλλιώς.

 

Θα έλεγα λοιπόν πως είναι μάλλον θετικό το να αντιληφθούμε πως ένα παιδάκι σε αυτή την ηλικία δείχνει σημάδια ανησυχίας κατά την προσαρμογή του στον παιδικό σταθμό. Σημαίνει πως έχει πραγματικά λειτουργήσει ο ρόλος μας. Δε λέω να το υποβάλουμε δοκιμαστικά σε τέτοια, αλλά -πώς να το πω- θα ανησυχούσα κάπως, αν έβλεπα πως το παιδάκι μου στους 18 μήνες δεν αναστατώνεται για το πού είναι ο άνθρωπος που το φροντίζει, όταν βρεθεί σε έναν εντελώς άγνωστο χώρο με εντελώς άγνωστους ανθρώπους.

 

 

Από την άλλη, είναι φυσιολογικό για το ίδιο παιδί όσο περνά η ηλικία του να αντιλαμβάνεται πως μπορεί να κινηθεί σε μεγαλύτερη απόσταση από το πρόσωπο φροντίδας. Δηλαδή, αν δείχνει πως μπορεί να μείνει λίγο πιο πέρα στους 18 μήνες, τότε στα 2 χρόνια αυτή η δυνατότητα θα αυξηθεί. Και στα τρία θα είναι μεγαλύτερη. Άρα κάθε μήνας που περνά, ακόμα και μέρα-μέρα θα αλλάζει αυτή η ικανότητα. Αυτό θυμίζω ισχύει για το ίδιο παιδί. Δε μπορούμε όμως να συγκρίνουμε διαφορετικά παιδιά μεταξύ τους. Το ακριβές χρονικό σημείο στο οποίο ένα παιδάκι είναι ώριμο για να κάνει μια τέτοια μετάβαση, είναι διαφορετικό για κάθε παιδί.

 

 

Στις ηλικίες για τις οποίες συζητάμε, είναι φυσιολογικό λοιπόν να υπάρξει ένα άγχος αποχωρισμού. Αυτό μπορεί να μετριαστεί με το να αφαιρέσουμε άλλους παράγοντες που το ενισχύουν.

π.χ. Είναι διαφορετικό το αίσθημα, του να φύγει η μαμά αφήνοντας το παιδί με τη γιαγιά στο σπίτι...

και εντελώς διαφορετικό το να φύγει η μαμά και να αφήσει το παιδί σε έναν άγνωστο χώρο (=παιδικός σταθμός) με έναν άγνωστο (=παιδαγωγός).

Έτσι ...

α. ... αν δείξουμε πως εμείς κινούμαστε στο χώρο με άνεση και φυσικότητα, χωρίς να μας ανησυχεί κάτι.

β. ... αν καλύπτουμε τις ανάγκες μας με άλλο τρόπο: Θέλω νερό; Το ζητάω από τη "δασκάλα", ακόμα και εγώ που είμαι μαμά. Τότε αυτό θα λειτουργήσει σα γνώριμη συμπεριφορά, αργότερα, όταν θα το χρειαστεί. Δηλαδή η δική μας ηρεμία ασυναίσθητα μπαίνει και στο παιδί. Καταλαβαίνει πως αυτός ο χώρος είναι φιλικός (ή τουλάχιστον... μη εχθρικός). Όταν έρθει λοιπόν η ώρα για τη μαμά να απομακρυνθεί, το παιδί δε θα έχει το άγχος του χώρου και παράλληλα θα ξέρει από ποιον να ζητήσει την κάλυψη των αναγκών του. Του μένει μόνο να διαχειριστεί το φυσικό συναίσθημα της απουσίας της μαμάς του. (Το ίδιο με αυτό που νιώθει όταν φεύγει η μαμά και μένει με τη γιαγιά στο σπίτι... άρα θα το ξεπεράσει... Είναι κάτι διαχειρίσιμο. Είναι περισσότερο στα μέτρα του).

 

 

Με δυο λόγια, η παρουσία μας στον παιδικό σταθμό δεν έχει στόχο να αποτρέψει το παιδί από το να εκφράσει άγχος αποχωρισμού. Καθόμαστε εκεί για να δείξουμε πως εμπιστευόμαστε το χώρο. Του καθαρίζουμε το τοπίο δηλαδή, για να μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα το άγχος αποχωρισμού.

 

 

Και ένα τελευταίο... Το άγχος αυτό, το περνάνε και οι μαμάδες............... Το νήμα έχει δύο άκρες..... μία που αισθάνεται το παιδί και μία που αισθάνεται η μαμά. Θέλει και από τις μαμάδες να σφίξουν λίγο τα δόντια και να φανούν σταθερές στις αντιδράσεις τους και ήρεμες για το καλό του παιδιού τους. Η όποια ανησυχία ή ο όποιος δισταγμός... παρατείνει την αγωνία και το άγχος όλων.

Εισαι συγγραφέας;Αν εχεις γράψει βιβλιο θελω τον τίτλο ,αν οχι πρεπει να γράψεις ενα οπωσδήποτε!

[BabyCute]

Ειναι και στο παιδι πιστευω... Πρην 2 μηνες δεν τολμούσα να απομακρύνθω ουτε στα 5 μέτρα στην κυριολεξία!γινοταν χαμός!ζουςε ενα δραμμα!!οσο καλα και να περναγε,οσο και να του έλεγα οτι ειμαι εδώ και σε προσέχω...οχι!ηθελε να ειμαι δίπλα..Τωρα μπορω να πω οτι ειναι πολυ καλυτερα...μπορει να παίξει και λιγο μόνος του χωρις να με βλέπει! Τις προάλλες πήγαν με την Γιαγια να πετάξουν τα σκουπίδια στα 300 μέτρα και δεν με ζήτησε καθολου! Αν μου το έλεγες πρην μια βδομάδα δεν θα το πίστευα! Γενικα βλεπω οτι γινεται όλο και πιο ανεξάρτητος και πιστευω σε κανά δυο μηνες θα ειναι πιο έτοιμος! Ισως και νωρίτερα...ειμαι εδώ και παρακολουθώ την εξέλιξη του...

Κάπου διαβασα οτι η χειρότερη περίοδος για παιδικό ειναι απο 14 εώς 24 μηνων λογο του άγχους αποχωρισμού που βιώνουν κάποια παιδάκια και αν βλεπω απο τον δικό μου αληθεύει..Εσεις ποτε ξεκινήσατε; Πως ηταν η πρωτη μερα; Πρεπει να ειναι πολυ δύσκολο...

Κοιτά αυτο το 14-24 ειναι σχετικό και εξαρτάται απο παιδι!

 

Εμενα πέρασε άγχος απογχωρισμου παρα πολυ έντονα στους 9-12 μηνες!! Αλλα ηταν μαζι μου και τοςο καιρό ποτε δεν τον άφησα με γιαγιά κλπ οπότε αυτονόητο

Τον άφησα στον χρόνο πανω κατω ο δικός μου πήρε καιρό αλλα οταν αρχίσεις την διαδικασία δεν λέει να γυρίσεις πισω

Στον παιδικό μου είπανε τα αγόρια ειναι πιο δύσκολα εξορκισμού και το πιστεύω

Προςωπικα πιστεύει έντονα και το εχω δει και όλες οτι οσο το αφήνεις πιο αργα τοςο πιο δύσκολο θα ειναι... Όσες φίλες μου δεν πήγανε παιδικό και πήγανε κατευθείαν σχολείο στα 4 (σε αυτη την ηλικια πανε εδω) ακομα το θυμούνται πόσο δύσκολο ηταν 40 χρόνια μετα.. Δεν θα το βρεις αυτο αν έχουν περάσει δυσκολίες στα 2, κανενας δεν το θυμάται

Εδω ανάπτυξιολογοι, παιδιψυγολογοι, εργοθεραπευτές κλπ προτείνουν παρα πολυ παιδικούς απο νωρίς εςτω και 2-3 μερες την βδομαδα γιατι βοηθάει σε πολλα, κοινωνικόποιηση, ανάπτυξη, προσαρμογή κλπ

Ίσως ειναι διαφορετικά τα πραγματα ελλαδα παντως αν και εμενα μου ηταν προςωπικα πολυ δύσκολο στην αρχή (εγω πέρασα χειροτερα απο τον γιο μου) δεν το μετανοιωσα με τιποτα... Ο δικός μου εχει ήδη κοπέλα απο το σταθμο, την λατρεύει, την φιλάει εχουμε φοτο ατο σπίτι και την αγκαλιάζει και ειναι μονο δυο.. Το να βλέπεις τον μικρο σου να μεταμορφώνεται μπροστά αε αλλα παιδακια ειβαι απίστευτο οπότε γνώμη μου αν μπορεις εςτω μαι λίγο καλο θα κανει σε όλους σας

[Melina22]

Κοιτά αυτο το 14-24 ειναι σχετικό και εξαρτάται απο παιδι!

 

Εμενα πέρασε άγχος απογχωρισμου παρα πολυ έντονα στους 9-12 μηνες!! Αλλα ηταν μαζι μου και τοςο καιρό ποτε δεν τον άφησα με γιαγιά κλπ οπότε αυτονόητο

Τον άφησα στον χρόνο πανω κατω ο δικός μου πήρε καιρό αλλα οταν αρχίσεις την διαδικασία δεν λέει να γυρίσεις πισω

Στον παιδικό μου είπανε τα αγόρια ειναι πιο δύσκολα εξορκισμού και το πιστεύω

Προςωπικα πιστεύει έντονα και το εχω δει και όλες οτι οσο το αφήνεις πιο αργα τοςο πιο δύσκολο θα ειναι... Όσες φίλες μου δεν πήγανε παιδικό και πήγανε κατευθείαν σχολείο στα 4 (σε αυτη την ηλικια πανε εδω) ακομα το θυμούνται πόσο δύσκολο ηταν 40 χρόνια μετα.. Δεν θα το βρεις αυτο αν έχουν περάσει δυσκολίες στα 2, κανενας δεν το θυμάται

Εδω ανάπτυξιολογοι, παιδιψυγολογοι, εργοθεραπευτές κλπ προτείνουν παρα πολυ παιδικούς απο νωρίς εςτω και 2-3 μερες την βδομαδα γιατι βοηθάει σε πολλα, κοινωνικόποιηση, ανάπτυξη, προσαρμογή κλπ

Ίσως ειναι διαφορετικά τα πραγματα ελλαδα παντως αν και εμενα μου ηταν προςωπικα πολυ δύσκολο στην αρχή (εγω πέρασα χειροτερα απο τον γιο μου) δεν το μετανοιωσα με τιποτα... Ο δικός μου εχει ήδη κοπέλα απο το σταθμο, την λατρεύει, την φιλάει εχουμε φοτο ατο σπίτι και την αγκαλιάζει και ειναι μονο δυο.. Το να βλέπεις τον μικρο σου να μεταμορφώνεται μπροστά αε αλλα παιδακια ειβαι απίστευτο οπότε γνώμη μου αν μπορεις εςτω μαι λίγο καλο θα κανει σε όλους σας

 

Οι παιδοψυχολόγοι και παιδοψυχίατροι θεωρούν ιδανική ηλικία τα 2μιση με 3 για παιδικό σταθμό. Αυτό που λες BabyCute ότι στα 4 υπάρχει μεγαλύτερη δυσκολία προσαρμογής και άρα είναι χειρότερα, πρώτη φορά το ακούω. Υπάρχει κάτι σχετικό να μας παραπέμψεις;

 

Μιλάω για παιδικό σταθμό όχι για κάποιο παιδικό εργαστήρι ή κάτι αντίστοιχο όπου πάει το παιδί 2 ώρες την εβδομάδα και κάνει κάποια δραστηριότητα μαζί με τον γονιό.

[alcyon]

40 χρόνια πριν οι παιδαγωγικές μέθοδοι, οι χώροι και γενικά η όλη αντιμετώπιση του θέματος ήταν εντελώς διαφορετική. Συνήθως οι παιδαγωγοί είχαν μια κλίση προς το αυταρχικότερο (όχι όλοι φυσικά). Έτσι σε ένα παιδάκι που δε βλέπει το λόγο να χαλάσει την ησυχία του, αυτή η αναστάτωση μπορεί να το ενοχλεί πολύ.

 

Από συζητήσεις μεταξύ μαμάδων έχω αποκομίσει την εντύπωση πως συνήθως τα παιδάκια που πάνε στο νήπιο κατευθείαν, χωρίς παιδικό, περνάνε τότε τη φάση προσαρμογής και του αποχωρισμού, πολύ πιο ανώδυνα και σύντομα σε σχέση με τα μικρότερα παιδιά.

 

Στα πιο μεγάλα μπορείς να το συζητήσεις το παιδί και να εξηγήσεις τι να περιμένει, επομένως μειώνεται κατά πολύ το άγχος του. Ενώ στις μικρότερες ηλικίες έχεις φυσικούς περιορισμούς στην επικοινωνία.

[nikol*]

Αλεξία, θα σου πω κι εγώ την εμπειρία μου ως μαμά ενός αγοριού περίπου 3,5 χρονών που σήμερα ξεκίνησε για 2η χρονιά σε δημόσιο παιδικό σταθμό. Επίσης θυμάμαι πολύ καλά και το άλλο θέμα που είχες ανοίξει περί αποχωρισμού και με χαρά βλέπω ότι ο μικρός σου βελτιώνεται !!

Ο γιος μου πέρσι που πήγε πρώτη φορά παιδικό μέσω ΕΣΠΑ σε δημόσιο της περιοχής ήταν περίπου 30 μηνών και μπήκε στο μεταβρεφικό τμήμα.Απ ότι καταλαβαίνω εσείς μπήκατε σε ιδιωτικό σταθμό , αφού διάβασα για ιδιοκτήτρια. Η νοοτροπία ήταν ''ασε το παιδί να κλαίει και φύγε'' .Το ίδιο μου είχε πει και μια φίλη μου, με 2 αγόρια που είχαν περάσει από παιδικούς.Δεν επιτρεπόταν ούτε να κάτσουμε έξω από την αίθουσα .Μια-δύο φορές που έκατσα μαζί του σε ένα παγκάκι έξω από την τάξη , δεν βοήθησε σε τίποτα.Απλά έκλαιγε περισσότερο.Δεν υποστηρίζω καθόλου αυτό το σύστημα είναι τραγικό και για τα παιδιά και για εμας. Ο μικρός έκλαιγε μέσα κι εγώ έξω.Κάθε μέρα ,έκλαιγε αλλά έμπαινε και μετά από λίγο σταματούσε.Αν θυμάμαι καλά την πρώτη μέρα έκατσε μισή ώρα και σιγ-σιγά αυξανόταν ο χρόνος.Βέβαια την 1η μέρα βγήκε με λυγμούς.Ειλικρινά δεν ξέρω πως μπορούμε να το αποφύγουμε !!! Φυσικά το θέμα τους είναι ότι είναι μόνα τους ,σε ένα νέο-άγνωστο χώρο με ανθρώπους που επίσης δεν γνωρίζουν και δεν εμπιστεύονται.Θέλει λίγο χρόνο να καταλάβουν ότι η μαμά θα γυρίσει να τα πάρει.Ο γιος μου τον πρώτο καιρό δεν ήθελε να πηγαίνει σε παιδότοπους (μια φορά που πήγαμε έκλαιγε και δεν έφευγε από κοντά μου),γιατί νόμιζε ότι θα φύγω,Για να μην τα πολυλογώ , μας πήρε ένα μήνα ακριβώς ,να μπει ήρεμα ...ένα πρωί μου είπε ''εγώ πάω να παίξω , έλα να σου δώσω φιλάκι''

Το δικό σου αγοράκι τώρα , είναι πιο μικρό αλλά μπορεί να σε εκπλήξει ευχάριστα και να μην αντιδράσει τόσο έντονα όσο φοβάσαι. Πέρσι είδα 2 παιδάκια ,10 κ 18 μηνών αντίστοιχα να προσαρμόζονται πολύ πιο εύκολα από τα μεγαλύτερα. Ολες οι δασκάλες του παιδικού μας είναι πολύ καλές , αλλά όσο να ναι ,από τα μεγάλα έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις ...να μην κλαίνε, τα είναι αυτόνομα κλπ.Ενώ στα μκρά λογικό είναι να είναι πιο τρυφερές.Δεν θα πω ψέμματα ,τις πρώτες μέρες ήμουν κι εγώ τσιτωμένη , αλλά σιγά-σιγά προσαρμοζόμαστε όλοι και τα παιδάκια μας απολαμβάνουν το παιχνίδι και την φροντίδα.

Οσον αφορά στο ΕΣΠΑ ,αν δεν κάνω λάθος μετά από ένα συνεχόμενο τρίμηνο απουσίας χάνεις την θέση .Η δική μου γνώμη είναι να ξεκινήσει τώρα και να προσαρμοστεί σιγά-σιγά γιατί ακόμη κι αν υπογράφεις και κρατάς την θέση , όταν θα πάει σε κάποιος μήνες τα υπόλοιπα παιδιά θα έχουν προσαρμοστεί πλήρως.θα γνωρίζονται , θα παίζουν,θα έχουν τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας και ο δικός σου θα είναι κάπως ''απέξω''.Πέρσι στο τμήμα του γιου μου , ήρθε ένα αγοράκι σχεδόν 4 ετών , τον Δεκέμβρη και ξαφνικά βλέπαμε ένα παιδί να κλαίει ,ενώ τα άλλα κάνανε παρέα ,παίζανε κλπ.

 

Είναι πολύ δύσκολο , εγώ σκεφτόμουν γιατί του το κάνω αυτό τώρα , αλλά ανταμειφθήκαμε και οι 2.Σύντομα άρχισε να απολαμβάνει τις ώρες εκεί (όταν μου το ειπε κάποια πέρσι ήθελα να την δείρω...χαχαχαχαα) , έγινε πιο ανεξάρτητος , έκανε νέους φίλους και σήμερα πήγαμε ήρεμα κ ωραία για την 2η σχολική χρονιά μας !!!!!!!!!!!!!

[Macorina]

Ο μικρός μου ξεκίνησε πέρσι τέτοια εποχή σε ηλικία 22 μηνών. Ήταν λίγο δύσκολο, έκλαψε λίγο όταν άρχισαν να κλαίνε όλα την πρώτη μέρα, και σταμάτησε σύντομα. Τις υπόλοιπες μέρες δεν έκλαψε καθόλου σχεδόν, αλλά για καμια βδομάδα περίπου, όταν έβγαινε από την τάξη χτυπούσε δυνατά η καρδούλα του και έβαζε τα κλάμματα όταν μας έβλεπε (από ανακούφιση περισσότερο). Μετά από αυτήν την πρώτη βδομάδα, τελείωσε. Όλα καλά. Και βέβαια, είχαμε τρομερή εξέλιξη στην ομιλία, και στην αυτονόμησή του, πχ στο φαγητό, ή στην κοινωνικοποίησή του, πάρα πολύ γρήγορα.

Φέτος τα πράγματα ήταν πολύ πιο ανώδυνα, γιατί είχε παιδάκια στην τάξη του, που ήταν και πέρσι, είναι στο ίδιο κτίριο (σε άλλη αίθουσα), και γενικά είναι πιο εξοικειωμένος με την έννοια του προγράμματος και της πειθαρχίας στα πλαίσια που είναι ανεκτά για τη συγκεκριμένη ηλικία. Έκλαψε την πρώτη μέρα, την ώρα που φεύγαμε, και αυτό ήταν. Σταμάτησε μετά από 1-2 λεπτά, και ήταν ήρεμος από την πρώτη μέρα. Τώρα μιλάει και μας απαντάει όταν τον ρωτάμε πως πέρασε, και αν του αρέσουν οι δασκάλες του κλπ (ψαρεύουμε και λίγο για να μάθουμε τι γίνεται όσο μπορούμε).

Καλή χρονιά σε όλα τα παιδάκια!!!

[Alexia1985]

Αλεξία, θα σου πω κι εγώ την εμπειρία μου ως μαμά ενός αγοριού περίπου 3,5 χρονών που σήμερα ξεκίνησε για 2η χρονιά σε δημόσιο παιδικό σταθμό. Επίσης θυμάμαι πολύ καλά και το άλλο θέμα που είχες ανοίξει περί αποχωρισμού και με χαρά βλέπω ότι ο μικρός σου βελτιώνεται !!

Ο γιος μου πέρσι που πήγε πρώτη φορά παιδικό μέσω ΕΣΠΑ σε δημόσιο της περιοχής ήταν περίπου 30 μηνών και μπήκε στο μεταβρεφικό τμήμα.Απ ότι καταλαβαίνω εσείς μπήκατε σε ιδιωτικό σταθμό , αφού διάβασα για ιδιοκτήτρια. Η νοοτροπία ήταν ''ασε το παιδί να κλαίει και φύγε'' .Το ίδιο μου είχε πει και μια φίλη μου, με 2 αγόρια που είχαν περάσει από παιδικούς.Δεν επιτρεπόταν ούτε να κάτσουμε έξω από την αίθουσα .Μια-δύο φορές που έκατσα μαζί του σε ένα παγκάκι έξω από την τάξη , δεν βοήθησε σε τίποτα.Απλά έκλαιγε περισσότερο.Δεν υποστηρίζω καθόλου αυτό το σύστημα είναι τραγικό και για τα παιδιά και για εμας. Ο μικρός έκλαιγε μέσα κι εγώ έξω.Κάθε μέρα ,έκλαιγε αλλά έμπαινε και μετά από λίγο σταματούσε.Αν θυμάμαι καλά την πρώτη μέρα έκατσε μισή ώρα και σιγ-σιγά αυξανόταν ο χρόνος.Βέβαια την 1η μέρα βγήκε με λυγμούς.Ειλικρινά δεν ξέρω πως μπορούμε να το αποφύγουμε !!! Φυσικά το θέμα τους είναι ότι είναι μόνα τους ,σε ένα νέο-άγνωστο χώρο με ανθρώπους που επίσης δεν γνωρίζουν και δεν εμπιστεύονται.Θέλει λίγο χρόνο να καταλάβουν ότι η μαμά θα γυρίσει να τα πάρει.Ο γιος μου τον πρώτο καιρό δεν ήθελε να πηγαίνει σε παιδότοπους (μια φορά που πήγαμε έκλαιγε και δεν έφευγε από κοντά μου),γιατί νόμιζε ότι θα φύγω,Για να μην τα πολυλογώ , μας πήρε ένα μήνα ακριβώς ,να μπει ήρεμα ...ένα πρωί μου είπε ''εγώ πάω να παίξω , έλα να σου δώσω φιλάκι''

Το δικό σου αγοράκι τώρα , είναι πιο μικρό αλλά μπορεί να σε εκπλήξει ευχάριστα και να μην αντιδράσει τόσο έντονα όσο φοβάσαι. Πέρσι είδα 2 παιδάκια ,10 κ 18 μηνών αντίστοιχα να προσαρμόζονται πολύ πιο εύκολα από τα μεγαλύτερα. Ολες οι δασκάλες του παιδικού μας είναι πολύ καλές , αλλά όσο να ναι ,από τα μεγάλα έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις ...να μην κλαίνε, τα είναι αυτόνομα κλπ.Ενώ στα μκρά λογικό είναι να είναι πιο τρυφερές.Δεν θα πω ψέμματα ,τις πρώτες μέρες ήμουν κι εγώ τσιτωμένη , αλλά σιγά-σιγά προσαρμοζόμαστε όλοι και τα παιδάκια μας απολαμβάνουν το παιχνίδι και την φροντίδα.

Οσον αφορά στο ΕΣΠΑ ,αν δεν κάνω λάθος μετά από ένα συνεχόμενο τρίμηνο απουσίας χάνεις την θέση .Η δική μου γνώμη είναι να ξεκινήσει τώρα και να προσαρμοστεί σιγά-σιγά γιατί ακόμη κι αν υπογράφεις και κρατάς την θέση , όταν θα πάει σε κάποιος μήνες τα υπόλοιπα παιδιά θα έχουν προσαρμοστεί πλήρως.θα γνωρίζονται , θα παίζουν,θα έχουν τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας και ο δικός σου θα είναι κάπως ''απέξω''.Πέρσι στο τμήμα του γιου μου , ήρθε ένα αγοράκι σχεδόν 4 ετών , τον Δεκέμβρη και ξαφνικά βλέπαμε ένα παιδί να κλαίει ,ενώ τα άλλα κάνανε παρέα ,παίζανε κλπ.

 

Είναι πολύ δύσκολο , εγώ σκεφτόμουν γιατί του το κάνω αυτό τώρα , αλλά ανταμειφθήκαμε και οι 2.Σύντομα άρχισε να απολαμβάνει τις ώρες εκεί (όταν μου το ειπε κάποια πέρσι ήθελα να την δείρω...χαχαχαχαα) , έγινε πιο ανεξάρτητος , έκανε νέους φίλους και σήμερα πήγαμε ήρεμα κ ωραία για την 2η σχολική χρονιά μας !!!!!!!!!!!!!

Μπράβο σας που τελικα ολα πήγαν καλα και του αρεσει! Πιστευω πως κι ο δικός μου αν συνηθησει θα του αρεσει γιατι του αρέσουν πολυ τα παιδια!το μεχρι να συνηθησει ειναι το θεμα... Στην ηλικία που ειμαστε εμεις και με το αγχος που περνάμε η καθε βδομάδα ειναι κέρδος και αφού ο σύζυγος το στηρίζει ακόμα το θεμα λέω να το εκμεταλλευτούμε! Φίλους ειμαι σίγουρη οτι θα κανει πολυ γρηγορα οποτε και να παει.ασε που στο τμήμα του ειναι απο 3 μηνων εώς 2,5 χρόνων..τι παρέες να κανουν αυτα...Μίλησα με μια παιδοψυχολογο και μου είπε οτι καλα κάνω να το καθηστερισω λιγο γιατι οσο πιο ήρεμο το περιβάλλον τοσο πιο εύκολη η προσαρμογή...και μου φαίνεται λογικο. Επισης μου είπε να τον αφήσω και να φύγω αλλα λέω να ακούσω το ένστικτο μου και να μείνω για λίγες μερες στον χώρο του σταθμού..ελπίζω να σκέφτομαι καλα! Ευχαριστω που μοίραςτικες την εμπειρία σου! Εχω ανάγκη κάτι τέτοιο για να το παρω ΕΓΩ πιο εύκολα απόφαση...

[nikol*]

Μπράβο σας που τελικα ολα πήγαν καλα και του αρεσει! Πιστευω πως κι ο δικός μου αν συνηθησει θα του αρεσει γιατι του αρέσουν πολυ τα παιδια!το μεχρι να συνηθησει ειναι το θεμα... Στην ηλικία που ειμαστε εμεις και με το αγχος που περνάμε η καθε βδομάδα ειναι κέρδος και αφού ο σύζυγος το στηρίζει ακόμα το θεμα λέω να το εκμεταλλευτούμε! Φίλους ειμαι σίγουρη οτι θα κανει πολυ γρηγορα οποτε και να παει.ασε που στο τμήμα του ειναι απο 3 μηνων εώς 2,5 χρόνων..τι παρέες να κανουν αυτα...Μίλησα με μια παιδοψυχολογο και μου είπε οτι καλα κάνω να το καθηστερισω λιγο γιατι οσο πιο ήρεμο το περιβάλλον τοσο πιο εύκολη η προσαρμογή...και μου φαίνεται λογικο. Επισης μου είπε να τον αφήσω και να φύγω αλλα λέω να ακούσω το ένστικτο μου και να μείνω για λίγες μερες στον χώρο του σταθμού..ελπίζω να σκέφτομαι καλα! Ευχαριστω που μοίραςτικες την εμπειρία σου! Εχω ανάγκη κάτι τέτοιο για να το παρω ΕΓΩ πιο εύκολα απόφαση...

 

Και βέβαια θα του αρέσει :p Βέβαια έχεις δίκιο ,ότι θα είναι στο τμήμα με τις μικρές ηλικίες, δεν μπορώ να ξέρω πως φέρονται ,παίζουν κλπ τα παιδιά , γι αυτό έγραψα ότι ο δικός μου πηγε στο τμήμα 2,5-4 ετών.Αφού μίλησες με παιδοψυχολόγο και νιώθεις έτσι καλά κάνεις.

 

Βέβαια , χθες ο γιος μου έκλαψε και με ζητούσε , πράγμα που δεν περίμενα , αφού όλο τον Αύγουστο ,μας τρέλανε πότε θα ανοίξουν τα σχολεία.Το ''κακό'' είναι ότι όλα τα παιδάκια που ήταν πέρσι μαζί έχουν περάσει τα 4 και πήγαν στο μεγαλύτερο τμήμα ,και μόνο ένα κοριτσάκι που έχουν την ίδια ηλικία έμεινε.Τα υπόλοιπα είναι καινούρια και κλαίνε κι αυτός επηρεάζεται κ ''θέλει την μαμά του''

 

Σου εύχομαι να πάνε όπως τα θέλεις και να προσαρμοστεί ο μικρούλης σου . ΄όσο πιο ανώδυνα γίνεται και για τους 2 σας !!!!

[Alexia1985]

Και βέβαια θα του αρέσει :p Βέβαια έχεις δίκιο ,ότι θα είναι στο τμήμα με τις μικρές ηλικίες, δεν μπορώ να ξέρω πως φέρονται ,παίζουν κλπ τα παιδιά , γι αυτό έγραψα ότι ο δικός μου πηγε στο τμήμα 2,5-4 ετών.Αφού μίλησες με παιδοψυχολόγο και νιώθεις έτσι καλά κάνεις.

 

Βέβαια , χθες ο γιος μου έκλαψε και με ζητούσε , πράγμα που δεν περίμενα , αφού όλο τον Αύγουστο ,μας τρέλανε πότε θα ανοίξουν τα σχολεία.Το ''κακό'' είναι ότι όλα τα παιδάκια που ήταν πέρσι μαζί έχουν περάσει τα 4 και πήγαν στο μεγαλύτερο τμήμα ,και μόνο ένα κοριτσάκι που έχουν την ίδια ηλικία έμεινε.Τα υπόλοιπα είναι καινούρια και κλαίνε κι αυτός επηρεάζεται κ ''θέλει την μαμά του''

 

Σου εύχομαι να πάνε όπως τα θέλεις και να προσαρμοστεί ο μικρούλης σου . ΄όσο πιο ανώδυνα γίνεται και για τους 2 σας !!!!

Ευχαριστω παρα πολυ!!το ελπίζω..Οταν έρθει η ωρα θα ενημερώσω για την πρόοδο μας...

[BabyCute]

Οι παιδοψυχολόγοι και παιδοψυχίατροι θεωρούν ιδανική ηλικία τα 2μιση με 3 για παιδικό σταθμό. Αυτό που λες BabyCute ότι στα 4 υπάρχει μεγαλύτερη δυσκολία προσαρμογής και άρα είναι χειρότερα, πρώτη φορά το ακούω. Υπάρχει κάτι σχετικό να μας παραπέμψεις;

 

Μιλάω για παιδικό σταθμό όχι για κάποιο παιδικό εργαστήρι ή κάτι αντίστοιχο όπου πάει το παιδί 2 ώρες την εβδομάδα και κάνει κάποια δραστηριότητα μαζί με τον γονιό.

 

Μελινα το σχόλιο για τους ειδικούς και το τι πιςτευουν δεν ηταν για το άγχος αποχωρισμού αλλα για την πρόοδο του παιδιου. Το έμαθα γιατι επρεπε να παω τον μικρο μου σε όλους αυτούς προαναφέρθηκα για διάφορους λόγους και ΟΛΟΙ μου ζήτησαν να επιβεβαίωσω οτι τον παω σε παιδικό. Έχουν γίνει αρκετές μελέτες αγγλια για το πως οι παιδικοί βοηθάνε τα μικρα να προοδεψουν. Αυτο για παιδικούς καλούς που με πραγματικούς εκπαιδευτές που ξέρουν πως να απασχολήσουν το παιδι και οχι απλα με κάποιους που αλλάζουν πάνες

 

Για το άγχος αποχωρισμού το είπα καθαρά απο γονείς που ξερω που δεν πήγαν παιδικό και πήγαν κατευθείαν σχολείο στα 4 ακομα θυμούνται πόσο σκληρό ηταν. Και νομιζω οτι ειναι κοινή λογική. Το οτι ενα παιδάκι ειβαι μεγαλύτερο δεν σημαινει οτι δέχεται τέτοιου είδους πραγματα εύκολα, ειναι μεγαλο χτύπημα για ενα μικρο μετα απο τόσα χρόνια με την μαμα ξαφνικά να πηγαίνει σχολείο να πρεπει να συναναστραφεί με ξένους ενώ δεν εχει συνηθισει να κανει τέτοιου είδους φιλίες πριν, να μαθαίνει βασικούς κανόνες κλπ

Εδω δεν υπαρχει σχετική έρευνα πανω σε άγχος αποχωρισμού και κατάλληλη ηλικια - υπαρχει ελλαδα; Αυτά συνηθως ειναι απο εμπειρίες και την σοφία της καθε μαμάς!

[emma.c]

miriki ή emmaki ή όποια κοπέλα γνωρίζει, σας παρακαλώ τα φώτα σας: Ο διευθυντής της Α΄βάθμιας εκπαίδευσης της πόλης μου, είναι σύμφωνος για τη μεταγραφή του παιδιού μου από ενα δημόσιο νηπιαγωγείο στο οποίο έχουμε κάνει εγγραφή σε κάποιο άλλο το οποίο έχει κενές θέσεις και μας δέχεται. Από δω και πέρα τι κάνω; Μου είπαν να ετοιμάσω μια αίτηση προς το νηπιαγωγείο που είμαστε τώρα, η οποία να αναφέρει τους λόγους για τους οποίους φεύγουμε.Κάποιοι άλλοι μου λένε ότι απλά πάω και ζητάω ένα αποδεικτικό μετεγγραφής. Έχω ¨χαθεί¨, δεν ξέρω ποια είναι η ακριβής διαδικασία. Μπορείτε σας παρακαλώ πολύ να μου πείτε τι ακριβώς πρέπει να κάνω;