Θρησκεία

[Niki81]

Η θρησκεια και η πιστη για μενα είναι κατι εντελως προσωπικο.Κατι αναμεσα σε εμενα και το Θεο.Η δικη μου αυτοκαθαρση.Με βοηθαει να μενω συγκεντρωμενη στις αξιες μου και να βελτιωνω τα δικα μου λαθη.Δεν εχω αναγκη να μοιραστω καμια πνευματικη ανυσηχια μου με κανενας.Προερχομαι από μια θρησκευομενη οικογενεια αλλα ουτε και μαζι τους μοιραστικα ποτε καμια πνευματικη ανησυχια.

 

Ο μονος ισως ανθρωπος με τον οποιο θα συζητησω πραγματα τέτοιας φυσης είναι ο πνευματικος μου.Στην αρχη με στεναχωρουσε το ότι ο αντρας μου δεν πιστευε και ακυρωνε μεσα του τα δικα μου πιστευω.Με στεναχωρουσε για εκεινον βασικα.Ο πνευματικος μου ηταν εκεινος που με βοηθησε να ξεπερασω ολο αυτό.Ομοιως με βοηθησε και σε περιοδους που είχαμε προβλήματα στο γαμο μας.Μαλιστα πολλες φορες τον υπερασπιστηκε και με εβαλε στη θεση να δω τα δικα μου λαθη.

 

Προφανως δε θα μπουμε στη διαδικασια στο σπιτι να συζητάμε το ποιανου οι αποψεις είναι σωστες η λαθος.Δεν προσπαθω να τον πεισω για τιποτα.Κι εκεινος κραταει τις πεποιθήσεις του για τον εαυτο του εφόσον γνωριζει τη δικη μου σχεση με τη θρησκεια.Απο τη στιγμη που υπαρχει αυτος ο αμοιβαίος σεβασμος στα πιστευω του καθενος ειμαστε μια χαρα.

 

 

 

Ένα ζευγαρι μπορει να εχει διαφορετικες αποψεις σε πολλα θεματα...εκει ακριβως δοκιμάζεται η αγαπη...στην ικανοτητα και των δυο να κανουν την υπερβαση και να μενουν ενωμενοι παρα τις οποιες διαφορες...με σαβασμο όμως παντα στη διαφορετικοτητα του αλλου.

 

Στη δικη μας περιπτωση παντως θεωρω μεγαο ρολο παιζει το ότι εγω ουδέποτε προσπαθησα να επιβαλλω με το ζορι κατι.

[livinath]

Κι εγώ για την ουσία μίλησα. Η ουσία όμως δεν ακυρώνει τα μυστήρια και τον τρόπο λατρείας. Είναι όλα μέρος την παράδοσης.

 

Το να μη μπορείς να μοιραστείς τις πνευματικές σου ανησυχίες με τον/την σύντροφό σου, επειδή δεν έχει πνευματικές ανησυχίες, μπορεί να είναι μεγάλος ανασταλτικός παράγοντας σε μια σχέση. Αυτός είναι λόγος ουσίας κι όχι τύπων.

 

Σοβαρα τωρα, πιστευεις οτι πνευματικες ανησυχιες εχουν μονο οι θρησκευομενοι ανθρωποι?

Παραφράζεις.

 

Καθόλου. Και για του λόγου το αληθές παραθέτω ξανά την ακριβή σου φράση:

 

"Το να μη μπορείς να μοιραστείς τις πνευματικές σου ανησυχίες με τον/την σύντροφό σου, επειδή δεν έχει πνευματικές ανησυχίες, μπορεί να είναι μεγάλος ανασταλτικός παράγοντας σε μια σχέση."

 

Αυτό ακριβώς είπες. Ότι ο μη θρησκευόμενος δεν έχει πνευματικές ανησυχίες. Το πιστεύεις? Ή άλλο ήθελες να πεις και άλλο έγραψες?

 

Πάντως τελικά, δεν έχω καταλάβει η ασυνέπεια που είναι και ποιανού. Του ανθρώπου που πιστεύει? Του άθεου? Και των δύο?

 

Δύο άνθρωποι που είναι μαζί και ζουν αρμονικά, είναι απαραίτητο - για μένα - να έχουν τον ίδιο αξιακό κώδικα. Το ότι μοιράζομαι όμως τις ίδιες αξίες, δεν σημαίνει ότι μοιράζομαι και τα ίδια πιστεύω υπό την θρησκευτική έννοια.

 

Πραγματικά όμως, δεν ξέρω πόσο νόημα έχει όλη αυτή η συζήτηση. Ο καθένας και η καθεμιά έχει διαφορετική εικόνα για το πως θα πρέπει να είναι μια σχέση. Πέρα από τα τετριμμένα ή τον γενικό κανόνα αν θέλετε, για πολλούς το σημαντικό και το στοιχείο που τους ενώνει, δεν είναι οι ομοιότητες με τον σύντροφο αλλά οι κοινοί οραματισμοί για την ζωή τους.

[osin]

Εσύ από την άλλη, παίρνεις ελαφρά το πιστεύω του καθενός, ακριβώς για να μην δίνεις προεκτάσεις που μπορεί να φέρουν προστριβές.

alcyon, Niki81, tzatzikaki, livinath, osin (δεν ξέρω αν ξέχασα καμία), Συζητάμε πάνω στη βάση, του αν υπάρχει ή δεν υπάρχει συνέπεια θεωρίας και πράξης, με αναφορά και στην τελετή του γάμου. Μέχρι εκεί. Η συζήτηση δεν είναι επί του προσωπικού και δεν έχει νόημα να κρίνουμε δημόσια, αν είναι ή δεν είναι ο γάμος του οποιουδήποτε υποκριτικός ή όχι. Μη το επιστρέφεται εκεί, γιατί μόνο παρεξηγήσεις μπορούμε να έχουμε έτσι.

kine, εγώ επί προσωπικού πήρα μόνο το πρώτο quote, κι επʼ αυτού σου απάντησα, επειδή ακριβώς δε μπορείς να ξέρεις και να βγάζεις συμπεράσματα για ποιο λόγο ο καθένας κάνει κάτι, ειδικά όταν δεν τον γνωρίζεις προσωπικά. Από κει και πέρα αντιλαμβάνομαι ότι το παράδειγμα του θρησκευτικού γάμου που αναλύουμε εδώ, είναι τροφή για τη συζήτηση, και προσωπικά σταματώ εδώ (edit: εννοώ τα περί προσωπικής αντιπαράθεσης).

 

Να πω λίγο κάτι? Επειδή όταν είναι κάποιος άθεος σημαίνει ότι δεν πιστεύει σε τίποτα απολύτως, λίγη σημασία έχει η ορθοδοξία ή ο βουδισμός. Απλά δεν πιστεύει σε τίποτα. Δεν χρειάζεται να απορρίψει το ένα ή το άλλο θρήσκευμα διότι πολύ απλά για τον άθεο δεν υπάρχει δίλημμα.

Κι εγώ είμαι άθεη αν και παντρεμένη με θρησκευτικό γάμο, βάφτισα και την κόρη μου, έχω γίνει και νονά (οι γονείς ξέρανε εξ'αρχής ότι είμαι άθεη αλλά απ'ότι κατάλαβα στην πορεία δεν τους ενδιέφερε και πολύ το θρησκευτικό του πράγματος, είχαν άλλες προτεραιότητες). Δεν με πειράζει να συμμετέχω σε θρησκευτικές τελετές, ειδικά οι χριστιανικές είναι και συνδεδεμένες με την παράδοσή μας, διότι πολύ απλά δεν μου λένε κάτι. Τις σέβομαι, όπως σέβομαι και όσους έχουν μια πίστη και δεν προσπάθησα ποτέ να πείσω κάποιον για τα πιστεύω μου διότι πολύ απλά δεν με απασχολεί.

Όσο αφορά τα θρησκευτικά δεν έχω καμία αντίρρηση να τα διδαχτεί η κόρη μου, όπως κι αν διδάσκονται. Αν εκείνη αποφασίσει ότι θέλει να γίνει ΧΟ καμία αντίρρηση. Αρκεί - και αυτό ισχύει για όλες τις επιλογές στη ζωή της - να είναι ευτυχισμένη με αυτό.

Και για να καταλήξω κάπου..... Όλες αυτές οι συζητήσεις είναι άνευ νοήματος! Και ο λόγος είναι γιατί ερμηνεύονται υπό το πρίσμα του καθενός μας. Ο καθένας, από την ίδια κουβέντα, τραβάει διαφορετικές προεκτάσεις, ανάλογα με το μυαλό και την κρίση του. Άρα η πίστη ή καλύτερα να πω οι πεποιθήσεις περί θρησκείας, παραμένουν κάτι βαθιά προσωπικό για τον καθένα, όποιες κι αν είναι αυτές.

 

Εαν ομως για τον εναν ειναι σημαντικο, και ο αλλος το κανει με σεβασμο, οχι για χαβαλε, ωστε ο ανθρωπος του να το ζησει οπως το εχει αναγκη, ποσο περισσοτερο υποκριτικο ειναι απο το συνηθες: δηλωνω ΧΟ, κανω θρησκευτικο γαμο και δεν παω στην εκκλησια παρα μονο το Πασχα, δεν ακολουθω τις διδαχες της εκκλησιας στην καθημερινοτητα μου, γενικα δεν ασχολουμαι με το θεμα? Προσωπικα δεν μπορω να απαντησω, και δεν με θεωρω και εξουσιοδοτημενη να το κανω.

Συμφωνώ απολύτως και με τις 3 σας!

 

 

Μην το λες... Υπαρχει και ο αξιακος κωδικας που μπορει να ενωνει βαθια δυο ανθρωπους.

Ακριβώς υπάρχουν πολλά περισσότερα πράγματα που μπορεί να ενώνουν ένα ζευγάρι από τη θρησκεία.

 

Το ότι καποιος πιστευει και θελει να παντρευτεί με θρησκευτικο δε σημαινει ότι θεωρει πως ετσι εκφραζει/αποδεικνυει την πιστη του.

Συμφωνώ (και) με αυτό. Πιστεύετε ότι όσοι παντρεύονται με θρησκευτικό γάμο συναινετικά (δηλαδή δηλώνουν Χ.Ο. χωρίς «αντιδράσεις»), είναι επί της ουσίας χριστιανοί; Εξομολογούνται; Κοινωνούν; Μετέχουν ουσιαστικά και ειλικρινά στα μυστήρια και τις λειτουργίες; Χωρίς να θέλω να το γενικεύσω, δε νομίζω.

[vtgian]

Επειδή έγραψα αρκετές φορές για υποκρισία, θυμήθηκα αυτό το σχόλιο της mariab

 

Εχω παντρευτεί χριστιανικά και έχω βαφτίσει και τα δύο μου παιδιά. Γιατί; Επειδή είμαι κότα και δεν ήθελα να τσακωθώ με την μαμά μου, την πεθερά μου και τον άντρα μου. Γι' αυτό όμως δεν μου φταίει η εκκλησία. Εγώ είμαι λάθος και ασυνεπής με τα πιστεύω μου. Εάν το θεωρούσα τοσο σημαντικό εγώ θα έπρεπε να το αρνηθώ.

 

Αυτή τη στάση την καταλαβαίνω.

 

Και φυσικά αν είσαι αυτός που πιστεύει σε μία σχέση, επιδιώκεις να συμμετέχεις σε όλα τα μυστήρια.

 

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το εξής. Είσαι πχ άθεος. Θέλει η σύζυγος να κάνετε θρησκευτικό γάμο. Άντε και συμφωνείς για να μη της χαλάσεις το χατήρι, ή να μη χαλάσεις το χατήρι της μάνας σου να βαφτίσετε το παιδί σας. Εσένα άλλωστε δε σου λέει τίποτα η όλη φάση. Όταν είσαι μέσα στην εκκλησία δε νιώθεις ότι κοροϊδεύεις; Έχεις απέναντί σου ένα ιερέα που εκείνη τη στιγμή εκτελεί μια ιερή πράξη, γύρω σου ανθρώπους που το μυστήριο γίνεται κομμάτι της ψυχής τους, εκτελείται μια συμβολική στιγμή και εσύ απλά είσαι μέρος της παράστασης. Το όποιο μυστήριο όμως δεν εκτελείται μόνο μεταξύ αυτών που συμμετέχουν (πχ ζευγάρι) αλλά και μεταξύ αυτών και της εκκλησίας. Με τη σύζυγο τα έχεις βρει. Με την εκκλησία όμως; Γιατί δε νομίζω ότι πήγε ποτέ κανένας στον παπά να του πει "κοίτα εγώ είμαι άθεος αλλά θέλω να συμμετέχω στο μυστήριο". Ε δε ντρέπεσαι που εξαπατάς εκκλησία και όσους πραγματικά είναι εκεί και πιστεύουν; Εγώ προσωπικά έτσι ένιωσα τη τελευταία φορά και γι'αυτό αποφάσισα ότι δεν θέλω ξανά να συμμετέχω (ακόμα και αν δεν είμαι άθεη και η θρησκεία στην οποία κλίνω είναι η χριστιανική). Σας παρακαλώ μη κολλήσουμε στο πόσο ηθικός είναι ο παπάς ή πόσο πιστοί είναι όλοι όσοι παρεβρίσκονται.

[osin]

Και φυσικά αν είσαι αυτός που πιστεύει σε μία σχέση, επιδιώκεις να συμμετέχεις σε όλα τα μυστήρια.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το εξής. Είσαι πχ άθεος. Θέλει η σύζυγος να κάνετε θρησκευτικό γάμο. Άντε και συμφωνείς για να μη της χαλάσεις το χατήρι, ή να μη χαλάσεις το χατήρι της μάνας σου να βαφτίσετε το παιδί σας. Εσένα άλλωστε δε σου λέει τίποτα η όλη φάση. Όταν είσαι μέσα στην εκκλησία δε νιώθεις ότι κοροϊδεύεις; Έχεις απέναντί σου ένα ιερέα που εκείνη τη στιγμή εκτελεί μια ιερή πράξη, γύρω σου ανθρώπους που το μυστήριο γίνεται κομμάτι της ψυχής τους, εκτελείται μια συμβολική στιγμή και εσύ απλά είσαι μέρος της παράστασης. Το όποιο μυστήριο όμως δεν εκτελείται μόνο μεταξύ αυτών που συμμετέχουν (πχ ζευγάρι) αλλά και μεταξύ αυτών και της εκκλησίας. Με τη σύζυγο τα έχεις βρει. Με την εκκλησία όμως; Γιατί δε νομίζω ότι πήγε ποτέ κανένας στον παπά να του πει "κοίτα εγώ είμαι άθεος αλλά θέλω να συμμετέχω στο μυστήριο". Ε δε ντρέπεσαι που εξαπατάς εκκλησία και όσους πραγματικά είναι εκεί και πιστεύουν; Εγώ προσωπικά έτσι ένιωσα τη τελευταία φορά και γι'αυτό αποφάσισα ότι δεν θέλω ξανά να συμμετέχω (ακόμα και αν δεν είμαι άθεη και η θρησκεία στην οποία κλίνω είναι η χριστιανική). Σας παρακαλώ μη κολλήσουμε στο πόσο ηθικός είναι ο παπάς ή πόσο πιστοί είναι όλοι όσοι παρεβρίσκονται.

vtgian, αντιλαμβάνομαι τον προβληματισμό σου, και δε θα εκφράσω την ειλικρινή μου άποψη στο ερώτημα που θέτεις, καθώς ενδεχομένως θεωρηθεί ότι προσβάλω την εκκλησία, τον παπά, κλπ, ενώ πραγματικά δεν έχω τέτοια πρόθεση. Όμως, θα σου πω εγώ πώς ένιωθα και στο γάμο μου και στη βάπτιση της κόρης μου. Νομίζω ότι δεν θα είχε διαφορά μέσα μου αν ήμουν απένταντι από τον αρμόδιο αντιδήμαρχο για την τέλεση του μυστηρίου, αλλά απο ΄κει και πέρα, ένιωθα μεγάλη χαρά και συγκίνηση που έβλεπα τον άντρα μου, τους γονείς μου και τα πεθερικά μου να λάμπουν από χαρά, να νιώθουν (τη "χαζή" μπαμπαδο-παπουδο-)υπερηφάνεια που βλέπουν το παιδί/εγγόνι τους να βαπτίζεται (γιατί προφανώς γι αυτούς είχε μεγάλη αξία), κι αυτό για μένα ήταν αρκετό και πάνω και πέρα από οποιαδήποτε θρησκεία ή πιστεύω μου.

Και ειδικά απέναντι στον παπά, όχι δεν ένιωσα άσχημα. Γιατί, αν του έλεγα ότι είμαι π.χ. μουσουλμάνα κι επειδή ο άντρας μου είναι χριστιανός, θέλουμε να βαπτίσουμε χριστιανή την κόρη μας, πιστεύεις ότι θα είχε αντίρρηση; Δε νομίζω. Υπάρχουν πολλά αλλόθρησκα ζευγάρια που επιλέγουν μία θρησκεία για το παιδί τους. Το ότι δεν έκατσα να αναλύσω μαζί του τα φρονήματά μου, δε νομίζω ότι συνιστά ένα είδος κοροϊδίας.

Εγώ, προσωπικά, λοιπόν, δεν αισθάνθηκα άσχημα (άλλωστε ένας από τους λόγους που "έφυγα" από αυτή τη θρησκεία, ήταν η εντελώς προσωπική μου αίσθηση περί διαρκούς απολογίας για "κάτι"), αλλά επειδή δε νιώθω και τίποτα το ιδιαίτερο, δεν πηγαίνω πια εκκλησία γενικά (εκτός αν με καλέσουν σε κάποιο γάμο, κλπ) και την Ανάσταση (ως μια μορφή έκφρασης και συμμετοχής στην ελληνική παράδοση).

[Χαρά-Μαρία]

Επειδή έγραψα αρκετές φορές για υποκρισία, θυμήθηκα αυτό το σχόλιο της mariab

 

 

 

Αυτή τη στάση την καταλαβαίνω.

 

Και φυσικά αν είσαι αυτός που πιστεύει σε μία σχέση, επιδιώκεις να συμμετέχεις σε όλα τα μυστήρια.

 

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το εξής. Είσαι πχ άθεος. Θέλει η σύζυγος να κάνετε θρησκευτικό γάμο. Άντε και συμφωνείς για να μη της χαλάσεις το χατήρι, ή να μη χαλάσεις το χατήρι της μάνας σου να βαφτίσετε το παιδί σας. Εσένα άλλωστε δε σου λέει τίποτα η όλη φάση. Όταν είσαι μέσα στην εκκλησία δε νιώθεις ότι κοροϊδεύεις; Έχεις απέναντί σου ένα ιερέα που εκείνη τη στιγμή εκτελεί μια ιερή πράξη, γύρω σου ανθρώπους που το μυστήριο γίνεται κομμάτι της ψυχής τους, εκτελείται μια συμβολική στιγμή και εσύ απλά είσαι μέρος της παράστασης. Το όποιο μυστήριο όμως δεν εκτελείται μόνο μεταξύ αυτών που συμμετέχουν (πχ ζευγάρι) αλλά και μεταξύ αυτών και της εκκλησίας. Με τη σύζυγο τα έχεις βρει. Με την εκκλησία όμως; Γιατί δε νομίζω ότι πήγε ποτέ κανένας στον παπά να του πει "κοίτα εγώ είμαι άθεος αλλά θέλω να συμμετέχω στο μυστήριο". Ε δε ντρέπεσαι που εξαπατάς εκκλησία και όσους πραγματικά είναι εκεί και πιστεύουν; Εγώ προσωπικά έτσι ένιωσα τη τελευταία φορά και γι'αυτό αποφάσισα ότι δεν θέλω ξανά να συμμετέχω (ακόμα και αν δεν είμαι άθεη και η θρησκεία στην οποία κλίνω είναι η χριστιανική). Σας παρακαλώ μη κολλήσουμε στο πόσο ηθικός είναι ο παπάς ή πόσο πιστοί είναι όλοι όσοι παρεβρίσκονται.

 

Συγγνωμη αλλα ενω ειμαστε στην ιδια πλευρα, κι εγω ΧΟ ειμαι και πιστευω, το βλεπεις απο λαθος σκοπια και καταληγεις σε λαθος συμπερασμα-που προφανως σου προκαλει και θυμο, χωρις λογο.

 

1. Η τελετη γινεται αναμεσα στο ζευγαρι και το Θεο. Οχι τον παπα ή τους παρευρισκομενους. Οι οποιοι καλεσμενοι, μπορει να ειναι και αθεοι, βουδιστες ή οτιδηποτε, απλα ηρθαν να παραστουν σε μια χαρουμενη μερα του ζευγους οι περισσοτεροι, αλλοι ηρθαν απο απλη υποχρεωση και σημασια δε δινουν. Σε ΧΟ που λενε οτι ειναι και δεν ειναι, και στο ποσοι τελικα εκει μεσα αισθανονται κατανυξη, δε θα σταθω το σχολιασα παραπανω. Οσοι ομως εχουν ερθει ως ΧΟ πραγματικα πιστοι, και παλι δεν θα επρεπε να προσβαλλονται γιατι δεν εχει να κανει με αυτους οπως προειπα. Η δικη τους σχεση, με το Θεο, δεν επηρεαζεται εκεινη τη στιγμη, απο την σχεση ενος αλλου. Θα καταλαβαινα οτι υπαρχει θεμα αν προεβαινε σε ασεμνες πραξεις, προσεβαλλε ή κοροιδευε ενα μυστηριο. Κανεις δεν εχει το δικαιωμα να το κανει σε καμμια εκκλησια του κοσμου, οταν διαφωνεις απλα απεχεις. Οταν ομως ειναι εκει συνειδητοποιημενος, να το ακολουθησει με σεβασμο, απο ποια σκοπια ειναι προσβλητικο?

 

2. Δεν εχεις φιλους σε αλλη θρησκεια? Δεν εχεις παει σε τελετη αλλης θρησκειας? Σε αλλη χωρα, δεν εχεις παει σε τελετη ασχετη με τις αντιληψεις μας? Δεν σε δεχτηκαν εκει? Οχι μονο, σε δεχονται, αλλα χαιρονται που καποιος βρισκεται εκει και συμμετεχει, απο αλλη θρησκεια, σου δειχνουν με ενθουσιασμο τον πολιτισμο, τα εθιμα τους, τις τελετες τους. Δεν λενε, οτι επειδη συμμετεχεις ενω δεν πιστευεις, τους προσβαλλεις.

Φιλος μου, εχει κανει Ταυλανδεζικο γαμο. Και θεωρει τη θρησκεια τους, ασχετη. Ομως το εκανε με σεβασμο κι ενδιαφερον, ακολουθησε οσα του ειπαν, το χαρηκε. Απλα δεν ενστερνιστηκε τη θρησκεια. Κανεις δεν προσβληθηκε.

 

3. Ποσο λιγοτερο προσβλητικο για τον παπα ειναι να δηλωνει καποιος ΧΟ, να βαφτιζει και μετα να απατα τη συζυγο του, να κλεβει στη δουλεια και να μην κοινωνα ποτε? Η δικη μου απαντηση δεν ειναι αυτη που νομιζεις. Δεν ειναι περισσοτερο ή λιγοτερο. Ο παπας ειναι το μεσο. Το πως το χειριζεσαι εσυ, ο πιστος, ειναι δικο σου θεμα. Εσυ εισαι υπευθυνος για τις πραξεις και τις επιλογες σου. Κι εκει καταληγω στο οτι δεν προσβαλλεται ποτε ο παπας απο κατι τετοιο, εκεινος απλα προσπαθει, και κανει το εργο του. Το πως θα το χειριστεις εσυ, ειναι δικο σου προσωπικο θεμα.

[osin]

Συμφωνώ απολύτως με τη Χαρά-Μαρία,

και εγώ προσωπικά αν ο άντρας μου ήταν π.χ. βουδιστής και ήθελε να παντρευτούμε ντε και σώνει, θα έκανα και βουδιστική τέλετη, δε με νοιάζει (αρκεί να μην έμπλεκα με γραφειοκρατίες να αλλάζω τυπικά θρήσκευμα, κλπ)

[Niki81]

vtgian, αντιλαμβάνομαι τον προβληματισμό σου, και δε θα εκφράσω την ειλικρινή μου άποψη στο ερώτημα που θέτεις, καθώς ενδεχομένως θεωρηθεί ότι προσβάλω την εκκλησία, τον παπά, κλπ, ενώ πραγματικά δεν έχω τέτοια πρόθεση. Όμως, θα σου πω εγώ πώς ένιωθα και στο γάμο μου και στη βάπτιση της κόρης μου. Νομίζω ότι δεν θα είχε διαφορά μέσα μου αν ήμουν απένταντι από τον αρμόδιο αντιδήμαρχο για την τέλεση του μυστηρίου, αλλά απο ΄κει και πέρα, ένιωθα μεγάλη χαρά και συγκίνηση που έβλεπα τον άντρα μου, τους γονείς μου και τα πεθερικά μου να λάμπουν από χαρά, να νιώθουν (τη "χαζή" μπαμπαδο-παπουδο-)υπερηφάνεια που βλέπουν το παιδί/εγγόνι τους να βαπτίζεται (γιατί προφανώς γι αυτούς είχε μεγάλη αξία), κι αυτό για μένα ήταν αρκετό και πάνω και πέρα από οποιαδήποτε θρησκεία ή πιστεύω μου.

Και ειδικά απέναντι στον παπά, όχι δεν ένιωσα άσχημα. Γιατί, αν του έλεγα ότι είμαι π.χ. μουσουλμάνα κι επειδή ο άντρας μου είναι χριστιανός, θέλουμε να βαπτίσουμε χριστιανή την κόρη μας, πιστεύεις ότι θα είχε αντίρρηση; Δε νομίζω. Υπάρχουν πολλά αλλόθρησκα ζευγάρια που επιλέγουν μία θρησκεία για το παιδί τους. Το ότι δεν έκατσα να αναλύσω μαζί του τα φρονήματά μου, δε νομίζω ότι συνιστά ένα είδος κοροϊδίας.

Εγώ, προσωπικά, λοιπόν, δεν αισθάνθηκα άσχημα (άλλωστε ένας από τους λόγους που "έφυγα" από αυτή τη θρησκεία, ήταν η εντελώς προσωπική μου αίσθηση περί διαρκούς απολογίας για "κάτι"), αλλά επειδή δε νιώθω και τίποτα το ιδιαίτερο, δεν πηγαίνω πια εκκλησία γενικά (εκτός αν με καλέσουν σε κάποιο γάμο, κλπ) και την Ανάσταση (ως μια μορφή έκφρασης και συμμετοχής στην ελληνική παράδοση).

 

Αν οα ντρας σου ηταν μουσουλμάνος...με την ιδια ευκολια θα πηγαινες να κανεις έναν γαμο ή να βαφτισεις το παιδι σου μουσουλμανο?Δε νομιζω.

 

Εμενα εκει είναι μονο η ενσταση μου.Υπο αυτή την εννοια παραδέχομαι καλυτερα καποιον ο οποιος θα μπου πει δεν πιστευω και αρνουμαι να συμμετάσχω σε οποιο μυστηριο.

 

Το δεν πιστευω αλλα οκ συμμετεχω και στα μυστηρια αμα τυχει μου κανει λιγο...δε θελω να νηστευω,βαριεμαι να πηγαινω και στην εκκλησια οποτε λεω ότι δεν πιστευω και τα ξεφορτώνομαι όλα αυτά.

 

Δεν ξερω αν καταλαβαίνεις τι εννοω

[lydiap]

Επειδή έγραψα αρκετές φορές για υποκρισία, θυμήθηκα αυτό το σχόλιο της mariab

 

Αυτή τη στάση την καταλαβαίνω.

 

Και φυσικά αν είσαι αυτός που πιστεύει σε μία σχέση, επιδιώκεις να συμμετέχεις σε όλα τα μυστήρια.

 

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το εξής. Είσαι πχ άθεος. Θέλει η σύζυγος να κάνετε θρησκευτικό γάμο. Άντε και συμφωνείς για να μη της χαλάσεις το χατήρι, ή να μη χαλάσεις το χατήρι της μάνας σου να βαφτίσετε το παιδί σας. Εσένα άλλωστε δε σου λέει τίποτα η όλη φάση. Όταν είσαι μέσα στην εκκλησία δε νιώθεις ότι κοροϊδεύεις; Έχεις απέναντί σου ένα ιερέα που εκείνη τη στιγμή εκτελεί μια ιερή πράξη, γύρω σου ανθρώπους που το μυστήριο γίνεται κομμάτι της ψυχής τους, εκτελείται μια συμβολική στιγμή και εσύ απλά είσαι μέρος της παράστασης. Το όποιο μυστήριο όμως δεν εκτελείται μόνο μεταξύ αυτών που συμμετέχουν (πχ ζευγάρι) αλλά και μεταξύ αυτών και της εκκλησίας. Με τη σύζυγο τα έχεις βρει. Με την εκκλησία όμως; Γιατί δε νομίζω ότι πήγε ποτέ κανένας στον παπά να του πει "κοίτα εγώ είμαι άθεος αλλά θέλω να συμμετέχω στο μυστήριο". Ε δε ντρέπεσαι που εξαπατάς εκκλησία και όσους πραγματικά είναι εκεί και πιστεύουν; Εγώ προσωπικά έτσι ένιωσα τη τελευταία φορά και γι'αυτό αποφάσισα ότι δεν θέλω ξανά να συμμετέχω (ακόμα και αν δεν είμαι άθεη και η θρησκεία στην οποία κλίνω είναι η χριστιανική). Σας παρακαλώ μη κολλήσουμε στο πόσο ηθικός είναι ο παπάς ή πόσο πιστοί είναι όλοι όσοι παρεβρίσκονται.

 

Είναι πολύ ''ρομαντική'' η άποψή σου. Την κατανοώ, αλλά δεν έχεις απόλυτο δίκαιο. Για κάποιους, ο γάμος/η βάπτιση είναι απλά μία τελετή, μία παράδοση, που την κάνουν για χατήρι των γονιών. Όχι, δεν αισθάνονται άσχημα απέναντι σε κανέναν, καθώς για αυτούς η τελετή/το μυστήριο δεν έχει καμία θρησκευτική σημασία, είναι καθαρά μία τελετή, όπως θα ήταν ο πολιτικός . Άλλωστε, δεν πρόκειται για κοροϊδία, αλλά απλώς για παραχώρηση...Αν δηλαδή μία μουσουλμάνα μητέρα παντρεμένη με ΧΟ συνανινούσε να βαπτιστεί το παιδί, θα ήταν κοροϊδία? Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ

[summer wine]

Koριτσια η kine βλεπει το γαμο απο ενα διαφορετικο πρισμα, οπως το βλεπει και η εκκλησια. Ειναι δυο ατομα που εχουν ενωθει με κοινο σκοπο, και το ανελυσε πιο πανω πολυ ωραια, την καθαρση της ψυχης. Δεν θεωρει οτι υφισταται θρησκευτικος γαμος οταν ο καθενας τραβαει το δικο του δρομο. "Και εσονται οι δυο εις σαρκα μιαν", ειναι μια ευχη του μυστηριου.

 

Απλα εχει διαφορετικη θεωρηση του γαμου απο ολες εμας, χωρις διαθεση κατακρισης. Εμας ο σκοπος μας ειναι η οικογενεια για αυτην η οικογενεια ειναι ο δρομος.

 

Το όποιο μυστήριο όμως δεν εκτελείται μόνο μεταξύ αυτών που συμμετέχουν (πχ ζευγάρι) αλλά και μεταξύ αυτών και της εκκλησίας. Με τη σύζυγο τα έχεις βρει. Με την εκκλησία όμως; Γιατί δε νομίζω ότι πήγε ποτέ κανένας στον παπά να του πει "κοίτα εγώ είμαι άθεος αλλά θέλω να συμμετέχω στο μυστήριο". Ε δε ντρέπεσαι που εξαπατάς εκκλησία και όσους πραγματικά είναι εκεί και πιστεύουν;

Η αληθεια ειναι αυτη. Παμε συχνα εκκλησια, συμμετεχουμε στα μυστηρια αλλα ουσιαστικα απεχουμε. Αυτο ειναι μια μορφη υποκρισιας και δεν ειμαστε ειλικρινεις ουτε με τον εαυτο μας. Δεν ειναι ευκολο να το αναγνωρισουμε . Και για να μην παρεξηγηθω και εγω σε αυτη την κατηγορια ανηκω.

[tzatzikaki]

Κι εγώ για την ουσία μίλησα. Η ουσία όμως δεν ακυρώνει τα μυστήρια και τον τρόπο λατρείας. Είναι όλα μέρος την παράδοσης.

 

Το να μη μπορείς να μοιραστείς τις πνευματικές σου ανησυχίες με τον/την σύντροφό σου, επειδή δεν έχει πνευματικές ανησυχίες, μπορεί να είναι μεγάλος ανασταλτικός παράγοντας σε μια σχέση. Αυτός είναι λόγος ουσίας κι όχι τύπων.

Με κάλυψε η livinath στο συγκεκριμένο.

 

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ (δεν είναι προτροπή ή κατεύθυνση ή κρίση για τον γάμο άλλων ζευγαριών) :

 

Επειδή την σχέση την θεωρώ ΜΟΙΡΑΣΜΑ, μοιράζομαι εμένα με όλο μου το είναι, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Μοιράζομαι τα μύχια της ψυχής μου. Αν δεν μοιράζομαι (και δεν μοιράζεται και το άλλο πρόσωπο), δεν έχω λόγο ύπαρξης σε μια σχέση. Το ίδιο είμαι και στις φιλίες μου, το ίδιο και στην οικογένεια.

Είναι συνεπώς, ανέφικτο να υπάρχω σε μια σχέση, όπου ο καθένας έχει κλεισμένη σε μια άκρη κάποια άποψη, κάποια πεποίθηση, πνευματικές υπαρξιακές ανησυχίες και δεν έρχονται ποτέ σε κοινή θέα, δεν τις έχουμε μοιραστεί.

 

Προτιμώ την οικογένεια χωρίς γάμο, σε μια τέτοια υποθετική περίπτωση. Αλλά όλα αυτά είναι σχετικά και διαμορφώνονται από ΔΥΟ. Αρα, είναι απόλυτα εξαρτημένο από τις πεποιθήσεις και του άλλου προσώπου. Δεν μπορώ να πω, ΕΓΩ θα έκανα αυτό.

 

Δεν ήμουν πάντοτε πιστή, αλλά είχα πάντοτε υπαρξιακές ανησυχίες (που δεν μοιράζονταν ή δεν απασχολούσαν πάντοτε, τους συντρόφους μου) οπότε έχω έρθει και σε αυτή τη θέση.

 

Κατάλαβα. Δεν μπορώ όμως να μη φέρω πάλι και το προσωπικό μου παράδειγμα στη συζήτηση. Από μικρό παιδί είχα υπαρξιακές ανησυχίες και ας μη μετουσιώθηκαν σε πίστη. Ο σύζυγός μου είναι ένας άνθρωπος που είναι σε "ανοικτή γραμμή επικοινωνίας" με τον lord jesus himself. Δεν είναι "ντεμέκ" πιστός, είναι επί της ουσίας πιστός.

Αυτή ακριβώς η αντίθεση έχει τροφοδοτήσει ατέρμονες συζητήσεις μεταξύ μας (προ παιδιών κυρίως, τώρα δεν αντέχουμε), από αυτές που έκανες στα φοιτητικά χρόνια, δηλ. χωρίς απαραίτητα σκοπό, αρχή-μέση-τέλος ή πρακτικό πόρισμα. Ουσιαστική επικοινωνία και μοίρασμα ακριβώς όπως το περιγράφεις παραπάνω. Αν δεν είχες παρόμοια εμπειρία με κάποια σχέση σου στο παρελθόν, λογικό να το βλέπεις διαφορετικά, αλλά δεν ξέρω και αν η όποια δυσλειτουργία θα μπορούσε να αποδοθεί στη διαφορετική στάση απέναντι στη θρησκεία ή στην έλλειψη επικοινωνίας γενικότερα και στο γεγονός ότι ο καθένας κρατούσε βασικά πράγματα για τον εαυτό του.

Το δε σύζυγό μου να σου πω ότι τον ζηλεύω που έχει έστω κάποια ζητήματα "λυμένα" μέσα του, εν αντιθέσει με μένα.

 

Στη δικη μας περιπτωση παντως θεωρω μεγαο ρολο παιζει το ότι εγω ουδέποτε προσπαθησα να επιβαλλω με το ζορι κατι.

Εμ αυτό είναι το κλειδί της επιτυχίας...

[osin]

Niki 81, καταλαβαίνω τι εννοείς, κι αν και σε πρόλαβα περί βουδιστικής τελετής γάμου, όντως μουσουλμάνο δε θα παντρευόμουν, καθώς στο δικό μου το μυαλό είναι θρησκευτικά φανατισμένοι, κάτι το οποίο απεχθάνομαι (και φοβάμαι, βεβαίως).

Επίσης, για όσους πιστεύουν όλο αυτό είναι "κάπως", το κατανοώ. Άλλωστε είναι ο μόνιμος καυγάς μου με τη μαμά μου.

Απλά (όσο άσχημο κι αν φαίνεται απέναντι στη θρησκεία) δε με νοιάζει (και σόρρυ, γιατί ξαναλέω δε θέλω να προσβάλλω τα πιστεύω κανενός).

[Niki81]

Koριτσια η kine βλεπει το γαμο απο ενα διαφορετικο πρισμα, οπως το βλεπει και η εκκλησια. Ειναι δυο ατομα που εχουν ενωθει με κοινο σκοπο, και το ανελυσε πιο πανω πολυ ωραια, την καθαρση της ψυχης. Δεν θεωρει οτι υφισταται θρησκευτικος γαμος οταν ο καθενας τραβαει το δικο του δρομο. Και εσονται οι δυο εις σαρκα μιαν, ειναι μια ευχη του μυστηριου.

 

Απλα εχει διαφορετικη θεωρηση του γαμου απο ολες εμας, χωρις διαθεση κατακρισης. Εμας ο σκοπος μας ειναι η οικογενεια για αυτην η οικογενεια ειναι ο δρομος.

 

 

Τι εννοεις τραβάει ο καθενας το δικο του δρομο?

[iouliana]

Συγγνωμη αλλα ενω ειμαστε στην ιδια πλευρα, κι εγω ΧΟ ειμαι και πιστευω, το βλεπεις απο λαθος σκοπια και καταληγεις σε λαθος συμπερασμα-που προφανως σου προκαλει και θυμο, χωρις λογο.

 

1. Η τελετη γινεται αναμεσα στο ζευγαρι και το Θεο. Οχι τον παπα ή τους παρευρισκομενους. Οι οποιοι καλεσμενοι, μπορει να ειναι και αθεοι, βουδιστες ή οτιδηποτε, απλα ηρθαν να παραστουν σε μια χαρουμενη μερα του ζευγους οι περισσοτεροι, αλλοι ηρθαν απο απλη υποχρεωση και σημασια δε δινουν. Σε ΧΟ που λενε οτι ειναι και δεν ειναι, και στο ποσοι τελικα εκει μεσα αισθανονται κατανυξη, δε θα σταθω το σχολιασα παραπανω. Οσοι ομως εχουν ερθει ως ΧΟ πραγματικα πιστοι, και παλι δεν θα επρεπε να προσβαλλονται γιατι δεν εχει να κανει με αυτους οπως προειπα. Η δικη τους σχεση, με το Θεο, δεν επηρεαζεται εκεινη τη στιγμη, απο την σχεση ενος αλλου. Θα καταλαβαινα οτι υπαρχει θεμα αν προεβαινε σε ασεμνες πραξεις, προσεβαλλε ή κοροιδευε ενα μυστηριο. Κανεις δεν εχει το δικαιωμα να το κανει σε καμμια εκκλησια του κοσμου, οταν διαφωνεις απλα απεχεις. Οταν ομως ειναι εκει συνειδητοποιημενος, να το ακολουθησει με σεβασμο, απο ποια σκοπια ειναι προσβλητικο?

 

2. Δεν εχεις φιλους σε αλλη θρησκεια? Δεν εχεις παει σε τελετη αλλης θρησκειας? Σε αλλη χωρα, δεν εχεις παει σε τελετη ασχετη με τις αντιληψεις μας? Δεν σε δεχτηκαν εκει? Οχι μονο, σε δεχονται, αλλα χαιρονται που καποιος βρισκεται εκει και συμμετεχει, απο αλλη θρησκεια, σου δειχνουν με ενθουσιασμο τον πολιτισμο, τα εθιμα τους, τις τελετες τους. Δεν λενε, οτι επειδη συμμετεχεις ενω δεν πιστευεις, τους προσβαλλεις.

Φιλος μου, εχει κανει Ταυλανδεζικο γαμο. Και θεωρει τη θρησκεια τους, ασχετη. Ομως το εκανε με σεβασμο κι ενδιαφερον, ακολουθησε οσα του ειπαν, το χαρηκε. Απλα δεν ενστερνιστηκε τη θρησκεια. Κανεις δεν προσβληθηκε.

 

3. Ποσο λιγοτερο προσβλητικο για τον παπα ειναι να δηλωνει καποιος ΧΟ, να βαφτιζει και μετα να απατα τη συζυγο του, να κλεβει στη δουλεια και να μην κοινωνα ποτε? Η δικη μου απαντηση δεν ειναι αυτη που νομιζεις. Δεν ειναι περισσοτερο ή λιγοτερο. Ο παπας ειναι το μεσο. Το πως το χειριζεσαι εσυ, ο πιστος, ειναι δικο σου θεμα. Εσυ εισαι υπευθυνος για τις πραξεις και τις επιλογες σου. Κι εκει καταληγω στο οτι δεν προσβαλλεται ποτε ο παπας απο κατι τετοιο, εκεινος απλα προσπαθει, και κανει το εργο του. Το πως θα το χειριστεις εσυ, ειναι δικο σου προσωπικο θεμα.

 

Συμφωνω με τη Χαρα-Μαρια απλα νομιζω ότι είναι καθαρα θεμα ανθρωπου και δεν εχει να κανει με τη θρησκεια απαραιτητα. Κι εγω εχω παει σε αρκετους ναους αλλων θρησκειων και πηγα με σεβασμο και όχι κοροιδευτικα αλλα το ιδιο θα εκανα σε οποιοδήποτε μερος και αν βρισκομουν.

[Χαρά-Μαρία]

Κατάλαβα. Δεν μπορώ όμως να μη φέρω πάλι και το προσωπικό μου παράδειγμα στη συζήτηση. Από μικρό παιδί είχα υπαρξιακές ανησυχίες και ας μη μετουσιώθηκαν σε πίστη. Ο σύζυγός μου είναι ένας άνθρωπος που είναι σε "ανοικτή γραμμή επικοινωνίας" με τον lord jesus himself. Δεν είναι "ντεμέκ" πιστός, είναι επί της ουσίας πιστός.

Αυτή ακριβώς η αντίθεση έχει τροφοδοτήσει ατέρμονες συζητήσεις μεταξύ μας (προ παιδιών κυρίως, τώρα δεν αντέχουμε),

 

Τα ιδια με τον δικο μου, tzatzikaki! Κι εμεις σταματησαμε τις συζητησεις κι απλα δεχομαστε ο καθενας τη προσεγγιση του αλλου, στην ιδια θρησκεια.

 

Αυτο μονο που εχω να προσθεσω στα παραπανω ειναι οτι ειναι απολυτα δυσκολο να βρεις δυο ατομα, ΧΟ, με την ιδια προσεγγιση στη θρησκεια για να τελεσουν ενα μυστηριο. Στο τελος θα γινοντουσαν 2 γαμοι καθε 5 χρονια. Βεβαια αυτο δεν την ενδιαφερει την πιστη μας, οσοι πιστοι προσελθετε αλλα δεν ξερω αν ειναι η ορθη προσεγγιση, προβληματιζομαι. Ειναι ο σκοπος μας, ο αποκλεισμος, οσων δεν πληρουν τα "κριτηρια", ή μηπως το αντιθετο? Δεν μιλαμε για μια θρησκεια που δινει ευκαιριες?

[lydiap]

Τι εννοεις τραβάει ο καθενας το δικο του δρομο?

 

έτσι όπως το καταλαβάινω, μάλλον εννοεί ότι ο καθένας τραβάει το δικό του δρόμο στα παλίσια της πίστης/της θρησκείας/των πνευματικών αναζητήσεων.

 

summerwine, διόρθωσέ με!

[iouliana]

kine, εγώ επί προσωπικού πήρα μόνο το πρώτο quote, κι επʼ αυτού σου απάντησα, επειδή ακριβώς δε μπορείς να ξέρεις και να βγάζεις συμπεράσματα για ποιο λόγο ο καθένας κάνει κάτι, ειδικά όταν δεν τον γνωρίζεις προσωπικά. Από κει και πέρα αντιλαμβάνομαι ότι το παράδειγμα του θρησκευτικού γάμου που αναλύουμε εδώ, είναι τροφή για τη συζήτηση, και προσωπικά σταματώ εδώ (edit: εννοώ τα περί προσωπικής αντιπαράθεσης).

 

 

 

 

 

Συμφωνώ απολύτως και με τις 3 σας!

 

 

 

Ακριβώς υπάρχουν πολλά περισσότερα πράγματα που μπορεί να ενώνουν ένα ζευγάρι από τη θρησκεία.

 

 

Συμφωνώ (και) με αυτό. Πιστεύετε ότι όσοι παντρεύονται με θρησκευτικό γάμο συναινετικά (δηλαδή δηλώνουν Χ.Ο. χωρίς «αντιδράσεις»), είναι επί της ουσίας χριστιανοί; Εξομολογούνται; Κοινωνούν; Μετέχουν ουσιαστικά και ειλικρινά στα μυστήρια και τις λειτουργίες; Χωρίς να θέλω να το γενικεύσω, δε νομίζω.

 

Kοριτσια καταλαβαινω τι λετε και συμφωνω εν μερει. Αυτό που ελεγα είναι ότι είναι δυσκολο ενας ανθρωπος που είναι καλος Χριστιανος (όχι με τις δικες μας ερμηνείες) να συναψει σχεση ζωης με καποιον που είναι εντελως αθεος. Εχω δηλαδη μια φιλη η οποια κοπελα είναι οντως, ε δεν τη φανταζομαι να εχει καποιον διπλα της που να είναι τοσο αντίθετος.

[lydiap]

Τα ιδια με τον δικο μου, tzatzikaki! Κι εμεις σταματησαμε τις συζητησεις κι απλα δεχομαστε ο καθενας τη προσεγγιση του αλλου, στην ιδια θρησκεια.

 

Αυτο μονο που εχω να προσθεσω στα παραπανω ειναι οτι ειναι απολυτα δυσκολο να βρεις δυο ατομα, ΧΟ, με την ιδια προσεγγιση στη θρησκεια για να τελεσουν ενα μυστηριο. Στο τελος θα γινοντουσαν 2 γαμοι καθε 5 χρονια. Βεβαια αυτο δεν την ενδιαφερει την πιστη μας, οσοι πιστοι προσελθετε αλλα δεν ξερω αν ειναι η ορθη προσεγγιση, προβληματιζομαι. Ειναι ο σκοπος μας, ο αποκλεισμος, οσων δεν πληρουν τα "κριτηρια", ή μηπως το αντιθετο? Δεν μιλαμε για μια θρησκεια που δινει ευκαιριες?

 

 

Συμφωνώ απόλυτα! Η πίστη, είναι ζήτημα πολύ προσωπικό, ο καθένας το προσεγγίζει διαφορετικά, οπότε είναι σπάνιο να υπάρχει πλήρης ταύτιση. Παράδειγμα οικογένειας: ο σύζυγος θεωρεί ότι πιστεύει, πηγαίνει σπάνια εκκλησία, δεν έχει μυστηριακή ζωή, δεν ακολουθεί πιστά τις επιταγές της θρησκείας, όμως ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του πιστό ΧΟ και είναι υπέρ του θρησκευτικού γάμου. Η σύζυγος είναι πιστή ΧΟ, ακολουθεί τις επιταγές της θρησκείας, πηγαίνει εκκλησία, νηστεύει κλπ κλπ. Και οι 2 είναι Χρστιανοί ορθόδοξοι, όμως ουσιαστικά έχουν βασικές διαφορές στην προσέγγιση της πίστης!

[Χαρά-Μαρία]

έτσι όπως το καταλαβάινω, μάλλον εννοεί ότι ο καθένας τραβάει το δικό του δρόμο στα παλίσια της πίστης/της θρησκείας/των πνευματικών αναζητήσεων.

 

summerwine, διόρθωσέ με!

 

Υπαρχει αυτη η θεωρηση, σε αυστηρη ερμηνεια της θρησκειας μας, οτι ο γαμος πρεπει να ειναι αναμεσα σε δυο ατομα με τις ιδιες ακριβως αντιληψεις και να πηγαινουν μαζι στον ιδιο πνευματικο, κλπ. Το αν το προβλεπει αυτο η θρησκεια μας, ή αν απλα ειναι μια αποψη που εχει προωθησει μερος της εκκλησιας απο παλαιοτερα, ειναι αλλο θεμα.

Με απασχολει το θεμα και δεν εχω καταληξει προσωπικα, στο τι ειναι σωστο και τι λαθος.

Αν και εκει που περισσοτερο τεινω, ειναι οτι ενας γαμος βασιζεται στην αγαπη, ακομα και αναμεσα σε δυο ατομα με εντελως διαφορετικες αντιληψεις, αρκει να υπαρχει αλληλοσεβασμος.

[Niki81]

έτσι όπως το καταλαβάινω, μάλλον εννοεί ότι ο καθένας τραβάει το δικό του δρόμο στα παλίσια της πίστης/της θρησκείας/των πνευματικών αναζητήσεων.

 

summerwine, διόρθωσέ με!

 

Πρακτικα τι σημαινει?Στα πλαισια μιας οικογενειας.?

[iouliana]

Τα ιδια με τον δικο μου, tzatzikaki! Κι εμεις σταματησαμε τις συζητησεις κι απλα δεχομαστε ο καθενας τη προσεγγιση του αλλου, στην ιδια θρησκεια.

 

Αυτο μονο που εχω να προσθεσω στα παραπανω ειναι οτι ειναι απολυτα δυσκολο να βρεις δυο ατομα, ΧΟ, με την ιδια προσεγγιση στη θρησκεια για να τελεσουν ενα μυστηριο. Στο τελος θα γινοντουσαν 2 γαμοι καθε 5 χρονια. Βεβαια αυτο δεν την ενδιαφερει την πιστη μας, οσοι πιστοι προσελθετε αλλα δεν ξερω αν ειναι η ορθη προσεγγιση, προβληματιζομαι. Ειναι ο σκοπος μας, ο αποκλεισμος, οσων δεν πληρουν τα "κριτηρια", ή μηπως το αντιθετο? Δεν μιλαμε για μια θρησκεια που δινει ευκαιριες?

 

εχω την εντυπωση (μπορει να κανω λαθος, ας με διορθωσει οποια γνωριζει καλυτερα) ότι η σταση της θρησκείας μας είναι αυτή ακριβως! Δηλαδή θελει να <αγιαζεται> η σχεση και μεσω αυτης και των παιδιων ακομη και αν πρόκειται για χλιαρούς πιστους

[osin]

Kοριτσια καταλαβαινω τι λετε και συμφωνω εν μερει. Αυτό που ελεγα είναι ότι είναι δυσκολο ενας ανθρωπος που είναι καλος Χριστιανος (όχι με τις δικες μας ερμηνείες) να συναψει σχεση ζωης με καποιον που είναι εντελως αθεος. Εχω δηλαδη μια φιλη η οποια κοπελα είναι οντως, ε δεν τη φανταζομαι να εχει καποιον διπλα της που να είναι τοσο αντίθετος.

Κοίτα, γίνεται δύσκολο αν το αφήσεις να γίνει (όπως άλλωστε και με οποιαδήποτε άλλη διαφωνία απόψεων μπορεί να έχεις με τον άλλον).

Νομίζω τό έγραψα κι εχθές, εγώ προσωπικά είμαι ό,τι είμαι, αλλά δεν πρόκειται ούτε να πάω να σπάσω σταυρούς και εκκλησίες κι ούτε πρόκειται να πέσω στις ρόδες του αυτοκινήτου του άντρα μου προκειμένου να τον εμποδίσω να πάει εκκλησία

Αν είσαι φανατισμένη αντι-χριστιανή, φαντάζομαι ότι με έναν εξίσου φανατισμένο χριστιανό δε θα μπορούσες να συνυπάρξεις. Όμως, σίγουρα η αρμονική συνύπαρξη έχει να κάνει με τις ισορροπίες του κάθε ζευγαριού, και το πώς χειρίζεται τις διαφωνίες του γενικώς (όχι μόνο στο θέμα διαφορετικών απόψεων περί θρησκείας).

[lydiap]

Υπαρχει αυτη η θεωρηση, σε αυστηρη ερμηνεια της θρησκειας μας, οτι ο γαμος πρεπει να ειναι αναμεσα σε δυο ατομα με τις ιδιες ακριβως αντιληψεις και να πηγαινουν μαζι στον ιδιο πνευματικο, κλπ. Το αν το προβλεπει αυτο η θρησκεια μας, ή αν απλα ειναι μια αποψη που εχει προωθησει μερος της εκκλησιας απο παλαιοτερα, ειναι αλλο θεμα.

Με απασχολει το θεμα και δεν εχω καταληξει προσωπικα, στο τι ειναι σωστο και τι λαθος.

Αν και εκει που περισσοτερο τεινω, ειναι οτι ενας γαμος βασιζεται στην αγαπη, ακομα και αναμεσα σε δυο ατομα με εντελως διαφορετικες αντιληψεις, αρκει να υπαρχει αλληλοσεβασμος.

 

 

Χαρά-Μαρία, για να το ξεκαθαρίσω, δε λέω ότι συμφωνώ ή διαφωνώ με αυτή τη θεώρηση, απλά νομίζω ότι αυτό εννοεί η summerwine.

Εγώ συμφωνώ μαζί σου. Νομίζω ότι το παν σε ένα γάμο είναι η αγάπη και ο αμοιβαίος σεβασμός. Θεωρητικά τουλάχιστον...γιατί πρακτικά, είμαι σίγουρη ότι προκύπτουν πολλά προβλήματα από την ένωση δύο πιστών διαφορετικών θρησκειών. Όχι αξεπέραστα μεν, σημαντικότατα δε.

[Niki81]

Υπαρχει αυτη η θεωρηση, σε αυστηρη ερμηνεια της θρησκειας μας, οτι ο γαμος πρεπει να ειναι αναμεσα σε δυο ατομα με τις ιδιες ακριβως αντιληψεις και να πηγαινουν μαζι στον ιδιο πνευματικο, κλπ. Το αν το προβλεπει αυτο η θρησκεια μας, ή αν απλα ειναι μια αποψη που εχει προωθησει μερος της εκκλησιας απο παλαιοτερα, ειναι αλλο θεμα.

 

 

Αυτό από που προκυπτει?ποιος το λεει αυτό?Η θρησκεια προφανως τελει ένα γαμο αναμεσα σε 2 ατομα που ακολουθουν τη θρησκεια...εχουν βαφτιστεί.Το ότι πρεπει να εχουν τις ιδιες αντιληψεις και να πηγαινουν μαζι στον ιδιο πνευματικο που το λεει?Στο μυστηριο της εξομολογησης ο καθενας πηγαινει μονος του δεν πας σα ζευγαρι να πεις τα προβλήματα σου.

[vtgian]

θα σου πω εγώ πώς ένιωθα και στο γάμο μου και στη βάπτιση της κόρης μου. Νομίζω ότι δεν θα είχε διαφορά μέσα μου αν ήμουν απένταντι από τον αρμόδιο αντιδήμαρχο για την τέλεση του μυστηρίου, αλλά απο ΄κει και πέρα, ένιωθα μεγάλη χαρά και συγκίνηση που έβλεπα τον άντρα μου, τους γονείς μου και τα πεθερικά μου να λάμπουν από χαρά, να νιώθουν (τη "χαζή" μπαμπαδο-παπουδο-)υπερηφάνεια που βλέπουν το παιδί/εγγόνι τους να βαπτίζεται (γιατί προφανώς γι αυτούς είχε μεγάλη αξία), κι αυτό για μένα ήταν αρκετό και πάνω και πέρα από οποιαδήποτε θρησκεία ή πιστεύω μου.

 

Αυτό το καταλαβαίνω. και εκεί νομίζω είναι η διαφωνία μου. Θεωρώ τα θρησκευτικά πιστεύω του καθενός πολύ σημαντικότερα από το αν θα χαλαστεί η μαμά του. Δεν μπορώ να συναινέσω σε κάτι που θεωρώ προσβλητικό για την ύπαρξη μου. Αν πχ είσαι άθεος, έχεις απορρίψει την ύπαρξη του θεού. Δεν είναι ανακολουθία με τα πιστεύω σου να συμμετέχεις ενεργά σε κάτι που θεωρείς γελοίο για εσένα προσωπικά; Η στάση απέχω αλλά συμμετέχω για τους άλλους, μου κάνει λίγο θέλω και τη πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο (γενικά μιλάω, όχι ειδικά για εσένα, μη παρεξηγηθούμε pls).

 

Και ειδικά απέναντι στον παπά, όχι δεν ένιωσα άσχημα. Γιατί, αν του έλεγα ότι είμαι π.χ. μουσουλμάνα κι επειδή ο άντρας μου είναι χριστιανός, θέλουμε να βαπτίσουμε χριστιανή την κόρη μας, πιστεύεις ότι θα είχε αντίρρηση;

 

Η βάφτιση είναι άλλο πράγμα από τον γάμο. Δε νομίζω ότι υπάρχει παπάς που θα του έλεγες είμαι άθεος και θέλω να γίνω νονός και θα το δεχόταν (και λογικό μου φαίνεται)

 

1. Η τελετη γινεται αναμεσα στο ζευγαρι και το Θεο. Οχι τον παπα ή τους παρευρισκομενους.

 

Όταν παντρεύεσαι θρησκευτικά, δεν ακολουθείς, συμμετέχεις ενεργά στο μυστήριο. Δέχομαι την άποψή σου για τους καλεσμένους, ναι εκεί κάνω λάθος. Αλλά στο κομμάτι της σχέσης νεόνυμφων-παπά-Θεού διαφωνώ. Εκτελείται ένα ιερό μυστήριο, μεταξύ της τετράδας αυτής και ορκίζεσαι βάσει αυτού. Δεν παρακολουθείς απλά.

 

Οι οποιοι καλεσμενοι, μπορει να ειναι και αθεοι, βουδιστες ή οτιδηποτε, απλα ηρθαν να παραστουν σε μια χαρουμενη μερα του ζευγους οι περισσοτεροι, αλλοι ηρθαν απο απλη υποχρεωση και σημασια δε δινουν. Σε ΧΟ που λενε οτι ειναι και δεν ειναι, και στο ποσοι τελικα εκει μεσα αισθανονται κατανυξη, δε θα σταθω το σχολιασα παραπανω. Οσοι ομως εχουν ερθει ως ΧΟ πραγματικα πιστοι, και παλι δεν θα επρεπε να προσβαλλονται γιατι δεν εχει να κανει με αυτους οπως προειπα. Η δικη τους σχεση, με το Θεο, δεν επηρεαζεται εκεινη τη στιγμη, απο την σχεση ενος αλλου. Θα καταλαβαινα οτι υπαρχει θεμα αν προεβαινε σε ασεμνες πραξεις, προσεβαλλε ή κοροιδευε ενα μυστηριο. Κανεις δεν εχει το δικαιωμα να το κανει σε καμμια εκκλησια του κοσμου, οταν διαφωνεις απλα απεχεις. Οταν ομως ειναι εκει συνειδητοποιημενος, να το ακολουθησει με σεβασμο, απο ποια σκοπια ειναι προσβλητικο?

 

 

 

2. Δεν εχεις φιλους σε αλλη θρησκεια? Δεν εχεις παει σε τελετη αλλης θρησκειας? Σε αλλη χωρα, δεν εχεις παει σε τελετη ασχετη με τις αντιληψεις μας? Δεν σε δεχτηκαν εκει? Οχι μονο, σε δεχονται, αλλα χαιρονται που καποιος βρισκεται εκει και συμμετεχει, απο αλλη θρησκεια, σου δειχνουν με ενθουσιασμο τον πολιτισμο, τα εθιμα τους, τις τελετες τους. Δεν λενε, οτι επειδη συμμετεχεις ενω δεν πιστευεις, τους προσβαλλεις.

Ναι στο προηγούμενο bullet και εδώ έχεις δίκιο, κάνω λάθος στο κομμάτι αυτό. Φυσικά και θεμιτό είναι να παρακολουθήσεις μια τελετή, με σεβασμό σε όποια θρησκεία να αν ανήκεις

Φιλος μου, εχει κανει Ταυλανδεζικο γαμο. Και θεωρει τη θρησκεια τους, ασχετη. Ομως το εκανε με σεβασμο κι ενδιαφερον, ακολουθησε οσα του ειπαν, το χαρηκε. Απλα δεν ενστερνιστηκε τη θρησκεια. Κανεις δεν προσβληθηκε.

 

Δεν ξέρω καθόλου τον βουδισμό (? ή τι θρησκεία έχουν στην Ταϋλάνδη) και τι ανοχές έχει για τους μη βουδιστές.

 

3. Ποσο λιγοτερο προσβλητικο για τον παπα ειναι να δηλωνει καποιος ΧΟ, να βαφτιζει και μετα να απατα τη συζυγο του, να κλεβει στη δουλεια και να μην κοινωνα ποτε? Η δικη μου απαντηση δεν ειναι αυτη που νομιζεις. Δεν ειναι περισσοτερο ή λιγοτερο. Ο παπας ειναι το μεσο. Το πως το χειριζεσαι εσυ, ο πιστος, ειναι δικο σου θεμα. Εσυ εισαι υπευθυνος για τις πραξεις και τις επιλογες σου. Κι εκει καταληγω στο οτι δεν προσβαλλεται ποτε ο παπας απο κατι τετοιο, εκεινος απλα προσπαθει, και κανει το εργο του. Το πως θα το χειριστεις εσυ, ειναι δικο σου προσωπικο θεμα.

 

Το ίδιο νομίζουμε Δεν εννοώ όμως τον παπά γενικά σαν άνθρωπο αλλά στη μορφή που παίρνει συγκεκριμένα όταν εκτελεί ένα μυστήριο. Δε θεωρώ τον παπά μέσο που χειρίζομαι όπως θέλω, το ξεχειλώνω πολύ νομίζω έτσι το θέμα

 

Είναι πολύ ''ρομαντική'' η άποψή σου. Την κατανοώ, αλλά δεν έχεις απόλυτο δίκαιο. Για κάποιους, ο γάμος/η βάπτιση είναι απλά μία τελετή, μία παράδοση, που την κάνουν για χατήρι των γονιών. Όχι, δεν αισθάνονται άσχημα απέναντι σε κανέναν, καθώς για αυτούς η τελετή/το μυστήριο δεν έχει καμία θρησκευτική σημασία, είναι καθαρά μία τελετή, όπως θα ήταν ο πολιτικός . Άλλωστε, δεν πρόκειται για κοροϊδία, αλλά απλώς για παραχώρηση...Αν δηλαδή μία μουσουλμάνα μητέρα παντρεμένη με ΧΟ συνανινούσε να βαπτιστεί το παιδί, θα ήταν κοροϊδία? Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ

 

Καμία τελετή για εμένα, δεν είναι απλά μια τελετή. Και ο πολιτικός γάμος, όρκο έχει και σημαίνει πέντε πράγματα. Αν ήμουν πχ αναρχική δεν θα μπορούσα να παντρευτώ πολιτικά. Τη μία θα αποκήρυττα με τις πράξεις μου το σύστημα και από την άλλη θα το ακολουθούσα; Η βάφτιση αποτελεί κακό παράδειγμα γιατί αφορά το παιδί και όχι τους γονείς. Θα σου πω όμως τη γνώμη μιας άθεης φίλης στο θέμα αυτό. Ναι, η βάφτιση για αυτήν είναι προσβλητική γιατί ως άθεη πιστεύει ότι η εκκλησία θεωρεί το βρέφος αμαρτωλό και ότι χρίζει εξαγνισμού (σωστό/λάθος δε με αφορά επι της παρούσης). Πως μπορεί να συναινέσει σε μία τέτοια τελετή χωρίς να έρθει σε σύγκρουση με τα πιστεύω της;

 

Όπως έγραψα και παραπάνω, στο δικό μου αξιακό κώδικα τα πιστεύω μου με καθορίζουν ως άνθρωπο και έρχονται πιο πάνω από τα πιστεύω πχ της μαμάς μου. Υπό αυτό το πρίσμα, ίσως δεν θα μπορούσα να συμβιώσω με έναν πιστό Χ.Ο.

Δε λέω ότι αυτό είναι το σωστό, απλά εξηγώ τη θέση μου.