ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΠΑΙΔΙΩΝ

[Ursa Major]

Εχω μια ερώτηση που θεωρώ σοβαρή:

Οι περισσότεροι γονείς που γνωρίζω είναι κατά της βίας και δεν εφαρμόζουν σωματική τιμωρία στα παιδιά τους.

Αλλά τουλάχιστον δύο απο τους συζύγους της συντροφιάς μας έχουν σαν χόμπυ το κυνήγι και συχνά-πυκνά εκδράμουν παρέα στα λαγκάδια σκοτώνοντας ζωάκια.

Πώς συμβιβάζεται η καταδίκη και άρνηση της βίας με το κυνήγι;

[Κυριακή]

επειδη με ενοχλει το να νοιωθω οτι με σκεφτονται σαν κτηνος που χτυπαει το παιδι του και επειδη δε θα απολογηθω σε κανενα για το αν θα χτυπουσα και ποτε το παιδι μου και επειδη οσοι με ξερουν ειναι σιγουροι πως οχι και επειδη με εχει πειραξει προσωπικα το να με βλεπουν ετσι σας αφηνω να συνεχισετε χωρις εμενα...

παντως καλο θα ηταν να μην ειμαστε υπερβολικοι...αυτο πρεσβευω στα παντα...και εχω ερθει αντιμετωπη με πολλους και πολλες φορες απλα επειδη δε μου αρεσουν τα ακρα.

τελοσπαντων σας αφηνω τα γραπτα μου για να τα βλεπετε και να γουρλωνετε τα ματακια σας για το πως γινεται να υπαρχουν τετοιοι απαισιοι γονεις σαν κ εμενα! ( )

Δεν σε είπε κανένας μα κανένας κτήνος που χτυπάει το παιδί του...

Είσαι πολύ καλός άνθρωπος....πολύ καλός άνθρωπος...

Κακώς το βλέπεις έτσι....κάθε άνθρωπος έχει τις καλές του στιγμές και τις κακές του...αν θές διορθώνεις τις κακές σου...

Σταμάτα να λές τέτοια...

Αμάν!!

Είσαι άνθρωπος γεμάτο ευαισθησίες....και όχι απαίσιος άνθρωπος..

Κακό είναι που πιστεύω οτι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι αντιμετώπισης;

Θεωρώ άσχημο...εώς πολύ άσχημο το να νιώθει το παιδί οτι αξίζει την βία...

Εσύ λές οτι δίνεις μία σφαλιάρα το εξάμηνο..π.χ. την επόμενη φορά απέφυγέ την.

Το θέμα είναι οτι υπάρχουν γονείς που σακατεύουν τα παιδιά τους...

Ότι έγραψα...δεν το έγραψα για την δική σου περίπτωση...εντελώς καμία σχέση..γενικά αναφέρομαι για κάθε "ενδιαφερόμενο" που το έχει βρεί σαν γρήγορη λύση, για το οτι βγήκε ο ίδιος έξω απο τα όριά του. Τα παιδιά είναι παιδιά...

Κάνε μου την χάρη και μην αντιμετωπίζεις έτσι αυτή την συζήτηση!!!

[mamyb]

Εχω μια ερώτηση που θεωρώ σοβαρή:

Οι περισσότεροι γονείς που γνωρίζω είναι κατά της βίας και δεν εφαρμόζουν σωματική τιμωρία στα παιδιά τους.

Αλλά τουλάχιστον δύο απο τους συζύγους της συντροφιάς μας έχουν σαν χόμπυ το κυνήγι και συχνά-πυκνά εκδράμουν παρέα στα λαγκάδια σκοτώνοντας ζωάκια.

Πώς συμβιβάζεται η καταδίκη και άρνηση της βίας με το κυνήγι;

ανετα ...ΖΩΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ....υπαρχει λογικη βρε πισω απο αυτο ...ακομα να τοκαταλαβεις ????

[Αντιγόνη]

Sofia-nefeli (και ξέρεις πόσο σε εκτιμώ) και yogini, πιστεύω ότι εσείς γίνεστε λίγο υπερβολικές τώρα.

Απλά ίσως να ξεκινάμε από λάθος βάση. Εγώ π.χ (και άλλα μέλη από τι κατάλαβα) πιστεύω ότι ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ σήκωμα χεριού (ναι, ακόμα και μία στον πωπό) είναι βία, και υπάρχει εναλλακτικός τρόπος αντιμετώπισης. Εσείς ίσως πιστεύετε πως όχι. Εκεί χωρίζουν οι δρόμοι μας.

[Jean]

TOT CAPITA TOT SENSUS

 

Μετάφραση;

 

Οσοι ανθρωποι, τοσες γνωμες!

[Jean]

Παντως εχω να προσθεσω οτι εγω θεωρω κακοποιηση και τον φυσιολογικο ορο στη μυτη!!!!!!!!!! Θεε μου, ποσο ενοχλητικο πρεπει να ειναι! Σπαραζει το πουλακι μου κι αισθανομαι σαν τους Ναζι στο Αουσβιτς!!

 

[Serba]

Eυχαριστώ Jean, και θα συμπληρώσω:

όσους περισσότερους ακούω, τόσο καλύτερος γίνομαι

[gavrias]

αυτο που λες gavrias ...να του στερησεις μια εξοδο! σου στερει εσενα κανεις μια εξοδο επειδη δεν φερθηκες σωστα? ΟΧΙ και δε θα το επιτρεψεις και σε κανενα.

Μου τη στερεί η ίδια η παρέα στην οποία έκανα κάτι που ενόχλησε.Βέβαια έχω πάντα το περιθώριο να "θυμωσω "και γώ γιατί η σχέση μας όπως και με τον άντρα μου ΔΕΝ έιναι σχέση εξουσίας.Με τα παιδιά μας είναι, είτε μας αρέσει έιτε όχι.Το πώς θα διαχειριστούμε την εξουσία αυτή έιναι επιλογή μας όμως.

απλα στα παιδακια καπως πρεπει να τους δειξεις οτι δεν πρεπει να κανουν κατι..αναλογα με τη στιγμη χρησιμοποιεις διαφορετικη μεθοδο...πχ παει στη φωτια θα το τσουβαλιασεις οπως οπως και δε θα σκεφτεις αν το κακοποιεις. και η παντοφλα ειναι εξαιρετικη αν πιανει...ομως συμφωνα με αυτα που λετε ΕΙΝΑΙ βια. οπως και η τιμωρια...

Αν είναι σε ηλικία που δεν ξέρει ότι δεν πάμε στη φωτιά και δε μπορεί να αντιληφθεί τον κίνδυνο ,δε μπορώ να φανταστώ που αλλού θα είμαι εκτός δίπλα του για να φροντίσω να το κρατήσω μακριά απο τη φωτιά.

[dora]

Ακουσα ατι πολυ ωραιο προχτες στον παιδοτοπο..

Μπαμπας λεει στην τριχρονη κορη του..

"Μην βαρας τα παιδακια γιατι θα σε πλακωσω στο ξυλο"

[Afroditi D]

Πώς συμβιβάζεται η καταδίκη και άρνηση της βίας με το κυνήγι;

 

για μένα δεν συμβιβάζεται , και το ψάρεμα που πηγαίνει ο άντρας μου με ενοχλεί.

[Serba]

επειδη με ενοχλει το να νοιωθω οτι με σκεφτονται σαν κτηνος

δεν είδα πουθενά ούτε καν να υπονοεί κανείς κάτι τέτοιο,

κανείς από εμάς δεν είναι τέλειος και πολλές φορές ό,τι λέμε εδώ τα λέμε για να τα ακούσουμε πρώτοι εμείς και από την θεωρία μας να περάσουμε στην πράξη μας...

[mata]

Πάντως Aria μου έδωσες ιδέα για το πώς να διαμορφώσω την αντίδραση μου, όταν θα είμαι παρούσα σε τέτοια περιστατικά!!!

Μια χαρά τα είπες και ήταν πιο αποδοτική η αντίδραση σου, από τη δική μου που φώναζα και ίσως το μόνο που κατάφερα ΄΄ηταν να κάνω μια εκνευρισμένη μάνα ακόμα πιο εκνευρισμένη!!

Σκέφτομαι να το εφαρμόσω!Βέβαια τα πνευματικά δικαιώματα της ιδέας θα είναι δικά σου!!!

 

ΥΓ. Λέω να αρχίσω να μαλώνω και με τον άντρα μου, που δεν μ'αφήνει να αντιδρώ σε τέτοια περιστατικά. Ας μου ξαναπεί τίποτα και θα του βάλω στο στόμα.....κάλτσα....να μπορώ να εκφραστώ άφοβα!!!!!!

[yogini]

Sofia-nefeli (και ξέρεις πόσο σε εκτιμώ) και yogini, πιστεύω ότι εσείς γίνεστε λίγο υπερβολικές τώρα.

Απλά ίσως να ξεκινάμε από λάθος βάση. Εγώ π.χ (και άλλα μέλη από τι κατάλαβα) πιστεύω ότι ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ σήκωμα χεριού (ναι, ακόμα και μία στον πωπό) είναι βία, και υπάρχει εναλλακτικός τρόπος αντιμετώπισης. Εσείς ίσως πιστεύετε πως όχι. Εκεί χωρίζουν οι δρόμοι μας.

 

 

Πω πω πω πως τα καταφέρατε και μου κάνατε ψυχογράφημα απο την κάθε τελεια στα ποστ μου και απο δασκάλα γιογκα που διδάσκει τη μια βια με καταλήξατε δήμιο ουτε που το καταλαβα

Congratulations!

 

Χάσατε την ουσία δυστυχώς. Εγω δεν εχω παιδί ακόμα και όταν με το καλό αποκτήσω ξέρω πως θα το διαπαιδαγωγήσω για να μου βγει αγγελούδι (λέμε τώρα). Αυτο που εχω λυσσάξει να λέω αλλα αγνοείτε γιατι μάλλον θεωρείτε πιο διασκεδαστικό να βρισκετε μια λέξη που παει κόντρα στα πιστέυω σας και να γραπώνεστε επάνω της ειναι οτι δεν μπορείς να κρίνεις με ευκολία εναν άνθρωπο που δεν τον ξέρεις και που ίσως χρειάζεται βοήθεια.

Εννοώ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΞΥΛΟΥ, ΤΩΝ ΒΡΙΣΙΩΝ κτλ τα οποία ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΩ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ δεν μπορείς να κρινεις μια μαμα που θα φωνάξει στο παιδί οταν το δει γαντωμένο ανάποδα στο μπαλκόνι, ή έτοιμο να περάσει στο δρόμο χωρίς να δει! Δυστυχώς το Παιδων ειναι γεμάτο ατυχήματα με παιδάκια και ειμαι σίγουρη οτι οι γονείς τους τα αγαπάνε και δεν τα άφησαν να πάθουν κάτι εν συνειδήσει αλλα δεν μπορει κάποια στιγμή κατι θα σου ξεφύγει και το παιδί θα τεθεί σε κίνδυνο και θα πρέπει να φωνάξεις ή κι εγω δεν ξέρω τι. Όσες λέτε οτι ειστε πάνω απο τα παιδιά σας ολη την ώρα και δεν τα αφήνετε χωρίς επίβλεψη μαγκιά σας, ειστε καλύτεροι γονείς απ'οτι φαίνεται!

Εγω όταν χάθηκα γιατι ειχα τη φαεινή ιδεα να πάω στην άλλη μεριά της πλατείας (6 χρονών, αισθανόμουν μεγάλη βλέπεις) χωρις να το πω στον πατέρα μου και μετά απο ώρα που με βρήκε μου έδωσε μια σφαλιάρα και μου έβαλε τις φωνές σώθηκα απο αυτή τη συμπεριφορά και δεν το ξαναέκανα...ναι έπρεπε να μου το πει με ευγενικό τρόπο αλλα πάνω στα νεύρα του ξέσπασε έτσι και δεν τον κατηγορώ γιατι αντιλήφθηκα τη σοβαρότητα του θέματος. Δεν μου προκάλεσε κάποιο σοβαρό ψυχολογικό τραύμα αλλα είχα πάντα το νου μου και ενημέρωνα για τις κινήσεις μου...φοβια θα πει ο τρελογιατρός, μια χαρά κοιμαμαι το βράδυ εγω

 

Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ των γονιών!

Ετσι θα αλλάξουν σιγα σιγά τα πράγματα και τα φαινόμενα βιας θα μειωθούν.

[Ekabn]

πάντως yogini όταν είχα χαθεί εγώ 5 χρονών, βράδυ, σε ένα φεστιβάλ όπου είχα πάει και είχα μπει σε ένα καφέ μπαρ και είχα κάτσει κανονικά και είχα πιάσει κουβέντα στο μπάρμαν, θυμάμαι ακόμη την αντίδραση της μαμάς μου κι ας μη μου έδωσε σφαλιάρα. Τη θυμάμαι να με αγκαλιάζει και να κλαίει και να χτυπιέται η ίδια και να μου λέει μην το ξανακάνεις ποτέ αυτό ποτέ. Δε χρειάστηκε να με χτυπήσει, δε θα με βοηθούσε το ξύλο να καταλάβω ότι έκανα κάτι κακό, γιατί η σοβαρότητα ενός θέματος δεν εξαρτάται από το πόσο πονάς εσύ εξαιτίας του. Ακόμη το θυμάμαι και με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι (κι ας έλεγα τότε από μέσα μου, καλά γιατί κάνει έτσι;;; )

 

Δηλαδή, όχι ότι ένας άνθρωπος που μέσα στον τρόμο του θα ρίξει ένα χαστούκι ή μια στον πισινό είναι βίαιος και δεν ξέρω, μπορεί κι εγώ να το κάνω, δεν το θέλω, αλλά σε καμία περίπτωση δεν το αποκλείω. Όμως, άλλο αυτό και άλλο να θεωρούμε ότι επειδή δώσαμε τη σφαλιάρα το παιδί κατάλαβε. Κάποιες φορές θα θυμώσεις και ίσως χτυπήσεις. Αλλά συμφωνούμε ότι το ξύλο δε θα έχει καλύτερο αποτέλεσμα από άλλες στρατηγικές, ας πούμε να κρατήσεις την ψυχραιμία σου και να πεις κάτι; (λέω κι εγώ, δεν τα ξέρω, μικρός είναι ο δικός μου και μιλάω εκ του ασφαλούς)

[Κυριακή]

Μου τη στερεί η ίδια η παρέα στην οποία έκανα κάτι που ενόχλησε.Βέβαια έχω πάντα το περιθώριο να "θυμωσω "και γώ γιατί η σχέση μας όπως και με τον άντρα μου ΔΕΝ έιναι σχέση εξουσίας.Με τα παιδιά μας είναι, είτε μας αρέσει έιτε όχι.Το πώς θα διαχειριστούμε την εξουσία αυτή έιναι επιλογή μας όμως.

 

Αν είναι σε ηλικία που δεν ξέρει ότι δεν πάμε στη φωτιά και δε μπορεί να αντιληφθεί τον κίνδυνο ,δε μπορώ να φανταστώ που αλλού θα είμαι εκτός δίπλα του για να φροντίσω να το κρατήσω μακριά απο τη φωτιά.

Σωστά τα λές gavrias!!

Και παραπάνω που αναφέρω οτι μένω άναυδη με τις απαντήσεις που βλέπω εννοώ...οτι αντί να λένε ..."θα προσπαθήσω να βρώ τρόπο να το αποφύγω" ή "την επόμενη φορά θα το ξανασκεφτώ"..βλέπω να θεωρούν το ξύλο κάτι φυσιολογικό...δεν αναφέρομαι σε κάποια συγκεκριμένη μανούλα. Δηλαδή είναι δυνατόν το παιδί να νιώθει οτι αξίζει το ξύλο και οτι είναι κάτι φυσιολογικό;

Φυσιολογικό;;;;;

 

http://b1.ac-images.myspacecdn.com/01444/15/77/1444587751_m.jpg

[Νίκη]

Χριστέ μου τι εικόνες είναι αυτές...

[Jean]

Βρε Κυριακη μου .... σε παρακαλω πολυ δηλαδη...μην βαζεις τετοιες εικονες... με εχει πιασει το στομαχι μου...

[Κυριακή]

Σωματική κακοποίηση του παιδιού

 

Πηγή: Κέντρο πληροφόρησης για την ψυχική υγεία του Παιδιού και του Εφήβου, http://www.childmentalhealth.gr/index.php

Κάθε χρόνο ένας σημαντικός αριθμός παιδιών, ακόμα και της πιο τρυφερής βρεφικής ηλικίας, παραπέμπονται σε παιδιατρικά νοσοκομεία με ανεξήγητους σωματικούς τραυματισμούς που θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική και ψυχοκοινωνική υγεία τους, αλλά ακόμα και την ίδια τους τη ζωή.

 

Ως παιδική σωματική κακοποίηση (ΠΣΚ) (σε διάκριση από την παραμέληση, τη σεξουαλική κακοποίηση και τη συναισθηματική κακοποίηση παιδιού) ορίζουμε την "χρησιμοποίηση βίας ή άλλων ηθελημένων, "όχι τυχαίων" πράξεων εις βάρος παιδιών (ατόμων έως 18 ετών) από γονείς ή άλλα πρόσωπα, η οποία προκαλεί πόνο, τραυματισμό ή μόνιμη βλάβη στη σωματική και κάθε άλλη λειτουργία και ανάπτυξη του παιδιού".

 

Το πρόβλημα της ΠΣΚ είναι δύσκολο να οριστεί με σαφήνεια λόγω των διαφορών που υπάρχουν στις συνήθειες και στις στάσεις των ανθρώπων όσον αφορά στην ανατροφή των παιδιών στις διάφορες χώρες. Η σωματική τιμωρία (το ?ξύλο?) στα παιδιά, λόγου χάριν, αποτελεί συνηθισμένη και αποδεκτή πρακτική για την πειθαρχία των παιδιών σε αρκετές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, ενώ σε άλλες (π.χ. Η.Π.Α., Σουηδία, Ολλανδία) θεωρείται ΠΣΚ και απαγορεύεται δια νόμου.

 

Πότε αναγνωρίστηκε ως πρόβλημα;

 

Μαρτυρίες για κακομεταχείριση ακόμα και θανάτωση παιδιών από τους γονείς τους έχουμε από την αρχαιότητα. H ΠΣΚ αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά ως πρόβλημα ("σύνδρομο κακοποιημένου παιδιού") στις αρχές της δεκαετίας του ?60, από τον Αμερικανό γιατρό C. Kempe και τους συνεργάτες του, μετά από παρατηρήσεις ακτινογραφιών παιδικών καταγμάτων και τραυμάτων που φαίνονταν ανεξήγητα και δεν αιτιολογούνταν επαρκώς από τους γονείς των παιδιών. Μετά από πολλές αρχικές δυσκολίες των ειδικών να παραδεχθούν την ύπαρξη ενός τόσο βίαιου φαινομένου στους κόλπους της οικογένειας, η μελέτη της ΠΣΚ και η δημιουργία σχετικών προστατευτικών νομοθεσιών καθώς και προγραμμάτων θεραπείας και πρόληψης αναπτύχθηκαν ταχύτατα σε όλες τις δυτικές κοινωνίες. Στην χώρα μας οι προβληματισμοί για το σύνδρομο της ΠΣΚ πρωτοπαρουσιάστηκαν κάπως αργότερα, στα τέλη της δεκαετίας του ?70.

 

Επιδημιολογία

 

Δεν υπάρχουν σαφή επιδημιολογικά δεδομένα για την έκταση του προβλήματος στην Ελλάδα. Ενδεικτικές μελέτες όμως μαρτυρούν πως στο 0,60% παιδιών που νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο Παίδων "Αγία Σοφία" διαπιστώνεται ΠΣΚ ή/και παραμέληση. Υπολογίζεται επίσης ότι 68% περίπου των κρανιοεγκεφαλικών τραυμάτων σε παιδιά κάτω των 2 ετών, όπως και οι περισσότεροι θάνατοι σ? αυτή την ηλικία, οφείλονται σε κακοποίηση από τους γονείς. Σε άλλες χώρες τα ποσοστά ΠΣΚ παρουσιάζονται κάπως υψηλότερα, πράγμα που πιθανότατα οφείλεται στις αποτελεσματικότερες μεθόδους εντοπισμού και καταγραφής του προβλήματος. Στην Αγγλία συγκεκριμένα εκτιμάται ότι 1 στα 1000 παιδιά όλων των ηλικιών κακοποιείται σοβαρά, ενώ μόνο το 1985 στις Η.Π.Α. καταγράφθηκαν πάνω από 6,5 εκατομμύρια περιπτώσεις σοβαρής ΠΣΚ.

 

Αιτιολογία

 

Για χρόνια οι μελέτες εστιάζονταν στην ψυχοπαθολογία του γονέα για να εξηγήσουν το πρόβλημα της ΠΣΚ. Σήμερα όμως αναγνωρίζουμε πως η κακοποίηση παιδιού από τους γονείς του είναι το αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης πολλών παραγόντων που σχετίζονται, όχι μόνο με τους γονείς, αλλά και με τη δυσλειτουργία της οικογένειας και με κοινωνικο-οικονομικούς παράγοντες.

 

Οι Γονείς που Κακοποιούν

 

Τα ευρήματα τόσο στη χώρα μας όσο και σε άλλες χώρες δείχνουν ότι οι γονείς της ΠΣΚ είναι άτομα με ιδιαίτερες ανάγκες για φροντίδα και στήριξη τόσο από κοινωνικούς φορείς, όσο και από ειδικούς ψυχικής υγείας.

 

Μπορεί να χαρακτηρίζονται από:

- Σοβαρές ψυχικές δυσκολίες (π.χ. πληρούν τα κριτήρια για ψυχιατρικές διαγνώσεις όπως, κατάθλιψη, διαταραχή προσωπικότητας, σπανιότερα ψύχωση).

- Περιορισμένες νοητικές ικανότητες.

- Σημαντική δυσκολία να ελέγχουν τον εαυτό τους και τις παρορμήσεις τους (κυρίως τις επιθετικές).

- Συναίσθημα βαθιάς ανεπάρκειας για το γονεϊκό τους ρόλο και για την εικόνα του εαυτού τους γενικότερα.

- Έντονες (ναρκισσιστικές) ανάγκες για εξάρτηση και προσοχή από τους άλλους, τις οποίες τείνουν να καλύπτουν χρησιμοποιώντας τα παιδιά τους ως πηγή φροντίδας. Έτσι, τα παιδιά τους αναλαμβάνουν να στηρίζουν τους γονείς, παραμελώντας τις δικές τους φυσιολογικές ανάγκες για φροντίδα και εξάρτηση (το λεγόμενο σύνδρομο "γονεοποιημένου παιδιού").

- Κακές σχέσεις με τους δικούς τους γονείς. Οι περισσότεροι γονείς που κακοποιούν έχουν υπάρξει θύματα ΠΣΚ ή μάρτυρες βίαιων σκηνών μέσα στις δικές τους οικογένειες. Με την κακοποίηση του παιδιού τους τείνουν ασυνείδητα να ανακουφίζουν και να ελέγχουν τα δικά τους παιδικά ψυχικά τραύματα μέσα από τη διαδικασία της "ταύτισης" με τον βίαιο και επιθετικό γονιό τους (ο λεγόμενος μηχανισμός "ταύτισης με τον επιτιθέμενο"). Έτσι ένα κακοποιημένο παιδί ενδέχεται να γίνει κι εκείνο ένας βίαιος γονιός στο μέλλον, συνεχίζοντας κατά αυτόν τον τρόπο το δια-γενεαλογικό πέρασμα της βίας στην οικογένεια.

- Συχνότερη χρησιμοποίηση λεκτικής επιθετικότητας, σωματικής τιμωρίας και επιβολής δύναμης στα παιδιά συγκριτικά με φυσιολογικούς γονείς. Επίσης, εκδηλώνουν σημαντικά σπανιότερα θετικές αλληλεπιδράσεις (π.χ. παιχνίδι, διάλογο, καθοδήγηση) με τα παιδιά τους.

- Ακαμψία στις στάσεις τους απέναντι στο παιδί, αλλά και σε άλλα θέματα της ζωής γενικότερα.

- Τάση να αντιλαμβάνονται και να περιγράφουν το παιδί με τρόπο αρνητικό ("δύσκολο", "κακό", "προβληματικό"). Έτσι αρνητικά άλλωστε βλέπουν και τον ίδιο τους τον εαυτό.

 

Ο Ρόλος της Οικογένειας

 

Σε οικογένειες που εκδηλώνεται ΠΣΚ υπάρχουν συχνά διαταραγμένες σχέσεις ανάμεσα στους γονείς (π.χ. μητέρες που δεν στηρίζονται επαρκώς οικονομικά και συναισθηματικά από το σύζυγο), στους γονείς και το παιδί και ανάμεσα στους γονείς και την εκτεταμένη οικογένεια (παππούδες και άλλους συγγενείς). Επίσης, οι οικογένειες αυτές είναι συνήθως κοινωνικά απομονωμένες, χωρίς βοήθεια από γείτονες, φίλους ή άλλα κοινοτικά πλαίσια στήριξης.

 

Ο Ρόλος Εξω-οικογενειακών Παραγόντων

 

Η σημασία των εξω-οικογενειακών παραγόντων αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Είναι γεγονός ότι ΠΣΚ εκδηλώνεται συχνότερα σε οικογένειες χαμηλού μορφωτικο-οικονομικού επιπέδου. Οι οικονομικές αντιξοότητες (π.χ. ανεργία, στέρηση υλικών αγαθών) και οι περιορισμένες παροχές και πηγές στήριξης (έλλειψη παιδικών σταθμών, κλπ.) αυξάνουν σημαντικά το στρες και μειώνουν την αντοχή του γονέα στις αναμενόμενες πιέσεις από το παιδί και την ανατροφή του. Ακόμα, οι στάσεις της ευρύτερης κοινωνίας και της τοπικής κοινότητας μπορεί να λειτουργήσουν διευκολυντικά στην εκδήλωση της κακοποίησης. Έτσι, η αποδοχή της σωματικής τιμωρίας (π.χ. "Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο") μπορεί να ενθαρρύνει την εμφάνιση ακραίας μορφής βίας στα παιδιά για λόγους πειθαρχίας. Ακόμα, πεποιθήσεις όπως "ποτέ δεν επεμβαίνω στα ενδο-οικογενειακά ζητήματα άλλων" ενισχύουν την απόκρυψη της ΠΣΚ και ενδέχεται να αποτρέπουν τους άλλους από το να παρέμβουν για να προστατέψουν ένα παιδί που κακοποιείται.

 

Το Παιδί που Κακοποιείται

 

Μελέτες έχουν δείξει ότι τα παιδιά που κακοποιούνται, σε σχέση με τα αδέλφια τους ή με παιδιά που δεν κακοποιούνται, παρουσιάζουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά όπως:

- Πρόωρος τοκετός

- Ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη

- Κάποιο πρόβλημα υγείας ή αναπηρία

- Το φύλο παίζει ρόλο. Στη χώρα μας ο αριθμός των κακοποιημένων αγοριών είναι σχεδόν διπλάσιος από αυτόν των κοριτσιών. Η τάση των Ελλήνων γονέων (κυρίως μητέρων) να χτυπούν περισσότερο τα αγόρια απ? ότι τα κορίτσια, ή να έχουν υψηλότερες προσδοκίες από τα αγόρια (π.χ. να συνεχίσουν το όνομα της οικογένειας) έχουν προταθεί ως πιθανές εξηγήσεις για τη συχνότερη ΠΣΚ των αγοριών.

 

Πέρα από τον κίνδυνο θανάτου ή σοβαρής σωματικής βλάβης, η ΠΣΚ τραυματίζει τον ευάλωτο ψυχικό κόσμο του παιδιού και οδηγεί σε δυσκολίες που συνήθως το συνοδεύουν μέχρι την ενήλικη ζωή.

 

Οι επιπτώσεις εξαρτώνται από:

- Τη σοβαρότητα της κακοποίησης (π.χ. σοβαρότερες οι επιπτώσεις της βάναυσης ΠΣΚ, απ? ότι ΠΣΚ με ξύλο που αφήνει μελανιές).

- Την ηλικία του παιδιού (διαταρακτικότερες οι επιπτώσεις ΠΣΚ σε νεαρότερες ηλικίες).

- Την συχνότητα της ΠΣΚ (σοβαρότερες οι επιπτώσεις επανάληψης ΠΣΚ απ? ότι ενός επεισοδίου).

 

Κατά την βρεφική και πρώτη παιδική ηλικία, ως αποτέλεσμα του ψυχικού τραύματος της κακοποίησης και της διαταραγμένης δυαδικής σχέσης γονέα-παιδιού, το παιδί εκδηλώνει έντονο κλάμα ή εκρήξεις οργής που δεν κατευνάζονται εύκολα. Δυσκολεύεται εξαιρετικά να αντέξει τη ματαίωση και την καθυστέρηση στην ικανοποίηση των αναγκών του, ενώ δίνει την εικόνα απαιτητικού και ανυπόμονου παιδιού.

 

Κατά την παιδική και εφηβική ηλικία, το κακοποιημένο παιδί εκδηλώνει συναισθηματικές δυσκολίες, αντιδράσεις και συμπεριφορές όπως:

- Φοβισμένη και επιφυλακτική στάση απέναντι στους άλλους και απέναντι στο σωματικό άγγιγμα, κυρίως όταν βλέπει απότομες κινήσεις (π.χ. σήκωμα χεριού).

- Μια χαρακτηριστική έκφραση που έχει περιγραφθεί ως "παγωμένο βλέμμα", ιδιαίτερα μετά το βίαιο επεισόδιο.

- Έντονη ψυχοκινητική ανησυχία ή/και υπερκινητικότητα.

- Χαμηλή αυτοεκτίμηση, θλίψη, στεναχώρια ή απάθεια, απόσυρση (καταθλιπτικά συμπτώματα).

- Χαμηλή επίδοση στο σχολείο ως αποτέλεσμα του ψυχικού πόνου ή μαθησιακών δυσκολιών.

- Διαταραχές συμπεριφοράς. Ο έντονος θυμός και η επιθετικότητα που βιώνει το κακοποιημένο παιδί μπορεί να εκδηλώνονται ως: α) αντιδραστική ή επιθετική συμπεριφορά απέναντι σε συνομηλίκους ή μεγαλύτερους, β) καταστροφική συμπεριφορά στα παιχνίδια ή άλλα αντικείμενα ή γ) αυτο-επιθετική συμπεριφορά που μπορεί να κλιμακωθεί σε αυτο-ακρωτηριασμούς (χαράζει καρπούς, μπράτσο) και απόπειρες αυτοκτονίας. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις -κυρίως στην εφηβεία- ο θυμός εκτονώνεται μέσω αντικοινωνικής συμπεριφοράς ("διαταραχή διαγωγής") που παραβιάζει τα όρια των ενηλίκων, τους ηθικούς κανόνες ή το νόμο.

- Στοιχεία ψευδοωριμότητας. Το παιδί δείχνει σοβαρό, λιγότερο αυθόρμητο και πιο προβληματισμένο από τους συνομηλίκους του. Μπορεί ακόμα να καταβάλλει υπερβολική προσπάθεια να γίνει αγαπητό, εκδηλώνοντας υποδειγματική ή πειθήνια συμπεριφορά, άριστη σχολική επίδοση ή τελειομανία. Η ψευδής αυτή εικόνα ωριμότητας συνδέεται με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση του κακοποιημένου παιδιού, το φόβο απόρριψης ή επανάληψης της κακοποίησης, αλλά και τις αυξημένες ευθύνες του για τη φροντίδα του γονέα ("γονεοποιημένο" παιδί).

 

Σε περιπτώσεις σοβαρής κακοποίησης έχουν παρατηρηθεί και "ψυχωσικές" αντιδράσεις, όπου χάνεται ή περιορίζεται προσωρινά η επαφή του παιδιού με την πραγματικότητα και τους άλλους γύρω του.

 

Θεραπεία

 

Στις περιπτώσεις ΠΣΚ, η πιθανότητα να κακοποιηθεί εκ νέου το παιδί φτάνει στο 60%, αν δεν μεσολαβήσει θεραπευτική παρέμβαση των γονέων, ενώ ο κίνδυνος κακοποίησης αδελφών του θύματος φτάνει και το 70%. Γι? αυτό, χρειάζονται παρεμβάσεις που εστιάζονται στη φροντίδα και θεραπεία τόσο του θύματος, όσο και της οικογένειας του, αλλά και στην αποτροπή της επανάληψης της κακοποίησης.

 

Όταν υπάρχει υποψία ΠΣΚ χρειάζεται να:

 

- Ενημερώνονται οι αρμόδιες αρχές (εισαγγελέας, αστυνομία) και να εισάγεται το παιδί στο νοσοκομείο προκειμένου, κατ? αρχήν, να προστατευθεί η ζωή του και να αντιμετωπιστούν τα ιατρικά προβλήματα.

 

- Παρέχεται βοήθεια στο παιδί και στην οικογένεια από διεπιστημονική ομάδα ειδικών (παιδίατρος, κοινωνικός λειτουργός, ψυχολόγος και παιδοψυχίατρος) με:

- - Μεταφορά του παιδιού σε ασφαλές πλαίσιο διαμονής (μακριά από τους γονείς, για κάποιο τουλάχιστον διάστημα, αν κριθεί αναγκαίο).

- - Ψυχοδιαγνωστική εκτίμηση παιδιού και γονέων για την πιθανότητα ύπαρξης ψυχολογικών ή άλλων αναπτυξιακών (για το παιδί) δυσκολιών που χρειάζονται φροντίδα.

- - Συμβουλευτική στήριξη - ψυχοθεραπεία γονέων.

- - Ψυχοθεραπευτική βοήθεια παιδιού.

 

Διευθετούνται νομικά ζητήματα, όπως αφαίρεση (προσωρινή ή όχι) της επιμέλειας από τους γονείς, εάν ενδείκνυται, προκειμένου να είναι ασφαλές το παιδί. Αυτό χρειάζεται μέχρι οι γονείς (ει δυνατόν, μέσω ψυχο-εκπαιδευτικών και υποστηρικτικών προγραμμάτων) να καταστούν ικανότεροι να ανταποκριθούν σωστά στις υποχρεώσεις τους απέναντι στο παιδί. Σημαντικότερο όλων όμως είναι να αναπτυχθούν ενέργειες και προγράμματα που προλαμβάνουν την ΠΣΚ πριν την εκδήλωσή της. Αυτά, καλό είναι να πραγματοποιούνται από ποικίλους φορείς και σε πολλούς τομείς συγχρόνως, αφού η ΠΣΚ είναι αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης πολλών παραγόντων. Πιο συγκεκριμένα χρειάζονται:

 

Πρώτο Eπίπεδο Πρόληψης:

 

Ανάπτυξη κοινωνικής πολιτικής που ενισχύει τις οικογένειες χαμηλού εισοδήματος τόσο με προγράμματα γενικά (π.χ. μείωση ανεργίας, οικονομική ενίσχυση στους χαμηλόμισθους γονείς), όσο και με παροχή ειδικότερων υπηρεσιών (π.χ. δημόσιοι βρεφονηπιακοί σταθμοί, κοινοτικά κέντρα συμβουλευτικής και στήριξης).

 

Προγράμματα κοινωνικής ευαισθητοποίησης για την τροποποίηση στάσεων και αντιλήψεων που ενθαρρύνουν την ΠΣΚ (π.χ. αποδοχή σωματικής τιμωρίας, το απαραβίαστο των ενδο-οικογενειακών υποθέσεων, ακόμα και όταν ένα παιδί κινδυνεύει).

 

Προγράμματα οικογενειακού προγραμματισμού για πρόληψη ανεπιθύμητων εγκυμοσύνων που οδηγούν σε ανεπιθύμητα παιδιά με κίνδυνο ΠΣΚ.

 

Ψυχο-εκπαιδευτικά προγράμματα ανάπτυξης γονεϊκών ικανοτήτων για μελλοντικούς ή νέους γονείς ή και νέους, φοιτητές ή μαθητές λυκείων.

 

Εντοπισμός γονέων/οικογενειών "υψηλού κινδύνου" για ΠΣΚ - ακόμα και πριν τη γέννηση του παιδιού - και παραπομπή σε προγράμματα ψυχολογικής στήριξης και ανάπτυξης γονεϊκών ικανοτήτων.

 

Δεύτερο Eπίπεδο Πρόληψης:

 

Ευαισθητοποίηση των επαγγελματιών που ασχολούνται με παιδιά (εκπαιδευτικοί, παιδίατροι, κ.α.) στην έγκαιρη αναγνώριση και παραπομπή για βοήθεια των παιδιών και οικογενειών "υψηλού κινδύνου".

 

Τροποποίηση της υπάρχουσας νομοθεσίας προκειμένου: α) να ενισχυθεί η υποχρεωτική αναφορά περιστατικών κακοποίησης στις αρχές και β) να επιλύονται οι υποθέσεις κακοποίησης και γονεϊκής επιμέλειας έγκαιρα από αρμόδιο οικογενειακό δικαστήριο.

 

Ανάπτυξη κατάλληλων εναλλακτικών δομών φιλοξενίας του παιδιού όταν απομακρύνεται από τους βίαιους γονείς (π.χ. θετές οικογένειες, στέγες νέων, κατάλληλα θεραπευτικά κέντρα/κοινότητες, κλπ.)

 

http://www.specialeducation.gr/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=232&mode=thread&order=0&thold=0

 

 

 

http://bp0.blogger.com/_Gt-IDSGHrQ4/SE0XxWH0ShI/AAAAAAAAAL4/NWC_8jMOXM8/s400/10951899_800e75151212498599_m.jpg

[Athena]

Τον περασμένο Φεβρουάριο ένα βρέφος 45 ημερών άφηνε την τελευταία πνοή του στα χέρια των γονιών του. Το βρέφος έκλαιγε, δεν επέτρεπε στην 21χρονη μητέρα του να κοιμηθεί και αυτή το ταρακούνησε μέχρι θανάτου. Νωρίτερα η νεαρή μητέρα είχε διαπληκτιστεί με τον 26χρονο πατέρα του άτυχου μωρού. Αρχικά, τηλεφώνησαν στο EKAB και ισχυρίστηκαν ότι το βρέφος πέθανε στον ύπνο, στη συνέχεια όμως αναγκάστηκαν να ομολογήσουν το έγκλημα στους αστυνομικούς που τους ανέκριναν.

 

 

Δεν μπορει να μην θυμαστε αυτη την ιστορια ε;;

[vera]

Δεν ξερω ρε παιδια, πραγματικα... Εγω παιδευτηκα πολυ για να κανω αυτο το παιδι...και παιδευτηκε κι αυτο για κερδισει τη ζωή του, πονεσε πολυ στους πρωτους 3 μηνες της ζωής του μεσα σε μια θερμοκοιτιδα να το χιλιοτρυπανε, χωρις ενα χαδι απ' τη μαμα του, χωρις μια αγκαλια... Επρεπε να περιμενει πολυ γι' αυτη την αγκαλια... Την πρωτη φορα που του αγγιξα το χερακι το τραβηξε και το εκρυψε γιατι ειχε μαθει οτι καθε φορα που το αγγιζουν σημαινει πονος. Παιδευτηκα πολυ για να του μαθω το χαδι... Δεν θα μπορουσα ποτε μα ποτε ουτε ψιλη να του ριξω...

Κι αναρωτιεμαι μ' αυτους το γονεις που το παιρνουν τοσο αναλαφρα το "χαστουκακι", τοσο ευκολα τους ηρθαν τα παιδια; Αν αυριο μεθαυριο χτυπα ξυλο και μακρια απο ολους μας αυτα τα παιδακια αρρωστησουν και τα δουν να υποφερουν στο κρεβατι του πονου δενθα κλαψουν πικρα για καθε φορα που τους εχωσαν καμια ψιλη ή χοντρη ή τα χτυπησαν; Αναρωτιεμαι πραγματικα και συγχωρεστε με, δεν κατακρινω κανεναν, εναν προβληματισμο θετω... Εγω ετσι το σκεφτομαι κι οποιος πειραξει ποτε το παιδι μου, η το χαστουκισει ή το εκφοβισει με αγριοφωναρες θα με βρει μπροστα του και δεν θα ειμαι καθολου ευχαριστο θεαμα...

 

 

Μ εκανες και βουρκωσα!!!!

[Jean]

Δεν ξερω ρε παιδια, πραγματικα... Εγω παιδευτηκα πολυ για να κανω αυτο το παιδι...και παιδευτηκε κι αυτο για κερδισει τη ζωή του, πονεσε πολυ στους πρωτους 3 μηνες της ζωής του μεσα σε μια θερμοκοιτιδα να το χιλιοτρυπανε, χωρις ενα χαδι απ' τη μαμα του, χωρις μια αγκαλια... Επρεπε να περιμενει πολυ γι' αυτη την αγκαλια... Την πρωτη φορα που του αγγιξα το χερακι το τραβηξε και το εκρυψε γιατι ειχε μαθει οτι καθε φορα που το αγγιζουν σημαινει πονος. Παιδευτηκα πολυ για να του μαθω το χαδι... Δεν θα μπορουσα ποτε μα ποτε ουτε ψιλη να του ριξω...

Κι αναρωτιεμαι μ' αυτους το γονεις που το παιρνουν τοσο αναλαφρα το "χαστουκακι", τοσο ευκολα τους ηρθαν τα παιδια; Αν αυριο μεθαυριο χτυπα ξυλο και μακρια απο ολους μας αυτα τα παιδακια αρρωστησουν και τα δουν να υποφερουν στο κρεβατι του πονου δενθα κλαψουν πικρα για καθε φορα που τους εχωσαν καμια ψιλη ή χοντρη ή τα χτυπησαν; Αναρωτιεμαι πραγματικα και συγχωρεστε με, δεν κατακρινω κανεναν, εναν προβληματισμο θετω... Εγω ετσι το σκεφτομαι κι οποιος πειραξει ποτε το παιδι μου, η το χαστουκισει ή το εκφοβισει με αγριοφωναρες θα με βρει μπροστα του και δεν θα ειμαι καθολου ευχαριστο θεαμα...

 

 

Μ εκανες και βουρκωσα!!!!

 

..με συγχωρεις.....

 

Θελω απλα να πω οτι τα παιδια ειναι δωρο... ειναι η μεγαλυτερη ευλογια...κι ειναι υβρις απεναντι στο Θεο που τα στελνει να τα κακομεταχειριζονται ορισμενοι... Υπαρχουν γονεις που βιωνουν τον απολυτο πονο πλαι σε καποιο παιδικο κρεβατακι νοσοκομειου... Φτανει μονο μια ματια στο βλεμμα ενος τετοιου γονιου για να πεισει τον οποιονδηποτε να μην ξανασηκωσει χερι στο παιδι του.

[vera]

Ετσι που περιεγραψες το μωρο σου και τις αντιδρασεις του στα χαδια συγκινηθηκα......εβλεπα τα μωρακια στις θερμοκοιτιδα και αυτο σκεφτομουν........στεναχωριεμαι πολυ με μωρα που υποφερουν τοσο.......

[Olg@]

πάντως yogini όταν είχα χαθεί εγώ 5 χρονών, βράδυ, σε ένα φεστιβάλ όπου είχα πάει και είχα μπει σε ένα καφέ μπαρ και είχα κάτσει κανονικά και είχα πιάσει κουβέντα στο μπάρμαν, θυμάμαι ακόμη την αντίδραση της μαμάς μου κι ας μη μου έδωσε σφαλιάρα. Τη θυμάμαι να με αγκαλιάζει και να κλαίει και να χτυπιέται η ίδια και να μου λέει μην το ξανακάνεις ποτέ αυτό ποτέ. Δε χρειάστηκε να με χτυπήσει, δε θα με βοηθούσε το ξύλο να καταλάβω ότι έκανα κάτι κακό, γιατί η σοβαρότητα ενός θέματος δεν εξαρτάται από το πόσο πονάς εσύ εξαιτίας του. Ακόμη το θυμάμαι και με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι (κι ας έλεγα τότε από μέσα μου, καλά γιατί κάνει έτσι;;; )

 

Δηλαδή, όχι ότι ένας άνθρωπος που μέσα στον τρόμο του θα ρίξει ένα χαστούκι ή μια στον πισινό είναι βίαιος και δεν ξέρω, μπορεί κι εγώ να το κάνω, δεν το θέλω, αλλά σε καμία περίπτωση δεν το αποκλείω. Όμως, άλλο αυτό και άλλο να θεωρούμε ότι επειδή δώσαμε τη σφαλιάρα το παιδί κατάλαβε. Κάποιες φορές θα θυμώσεις και ίσως χτυπήσεις. Αλλά συμφωνούμε ότι το ξύλο δε θα έχει καλύτερο αποτέλεσμα από άλλες στρατηγικές, ας πούμε να κρατήσεις την ψυχραιμία σου και να πεις κάτι; (λέω κι εγώ, δεν τα ξέρω, μικρός είναι ο δικός μου και μιλάω εκ του ασφαλούς)

 

Με κάλυψες απόλυτα!!!

[kiknaki]

Αναφέρω το παρακάτω περιστατικό που έζησα τον περασμένο χειμώνα το οποίο με άφησε κυριολεκτικά άφωνη με συναισθήματα οργής και λύπης συγχρόνως.

Μία μέρα πήγα να ψωνίσω σε ένα super market και λίγο πριν μπω μέσα βλέπω ένα αγοράκι 2 χρονών μόνο του στη βροχή και το κρύο πίσω από ένα φορτηγό να κλαίει και να ζητάει τη μαμά του. Αμέσως έτρεξα κοντά του να δω τι συμβαίνει και κατάλαβα οτι το αγοράκι είχε χαθεί. Το πήρα αγκαλιά να το παρηγορήσω λέγοντας του οτι η μαμά του θα έρθει όπου να'ναι.Κοιτούσα τριγύρω αν υπήρχε καμιά γυναίκα να ψάχνει επίμονα κάτι ή να φωνάζει το όνομα του παιδιού.Πέρασαν κοντά 20 λεπτά και η μαμά άφαντη.Ωσπου σε μια στιγμή εμφανίζεται αρπάζει το παιδί από το χέρι και του δίνει μια σφαλιάρα και άρχισε να φωνάζει. Σε μωρό 2 χρονών παρακαλώ!!!Αμέσως αρπάχτηκα μαζί της και η γυναίκα σέρνοντας το παιδί της από το χέρι μου τα χωσε κιόλας.Εκεί είχα μείνει άφωνη! Φυσικά ούτε λόγος για ευχαριστώ!

Και τώρα εγώ ρωτώ ήταν αντιμέτωπιση αυτή στο παιδί?

Αντί να το πάρει αγκαλιά και να το καθυσηχάσει από το τρόμο που έζησε το μωρό μένοντας μόνο του του έδωσε και μια σφαλιάρα?

Δηλαδή προκαλούμε τρόμο πάνω σε τρόμο?

Πίστεψε δηλαδή οτί το μωρό κατάλαβε οτι δεν πρέπει να απομακρύνεται από τη μαμά του?

Δηλαδή εν ολίγοις από δικό της λάθος που δεν πρόσεχε καλα το μωρό και το έχασε αυτό την πλήρωσε.

 

Και επειδή αναφέρονται μητέρες με παιδιά ζωηρά και ατίθασα και είμαι κι εγώ μία από αυτές θέλω να πω οτι ο κάθε γονιός γνωρίζει πολύ καλά το παιδί του και μέχρι που μπορεί να φτάσει έτσι και πράττει ανάλογα δίνοντας την προσοχή που απαιτείται.

Για παράδειγμα η κόρη μου είναι επικύνδινη στο δρόμο δεν έχει την αίσθηση του φόβου ακόμη και πολλές φορές έχω αντιμετωπίσει πρόβλημα με αυτό.Θέλει να μη μου κρατάει το χέρι ενώ περπατάμε σε δρόμο μεγάλης κυκλοφορίας. Φυσικά προσπαθεί με πείσματα και καμώματα να περάσει το δικό της αλλά εγώ χρησιμοποιώ μια τεχνική που πιάνει πάντα και έτσι περνάει και η ώρα μας ευχαριστα χωρίς φωνές και άγχος. Την απασχολώ συνέχεια δηλ. λέμε τραγουδάκια αναγνωρίζουμε χρώματα, σχήματα σε ότι βλέπουμε οταν περπατάμε, συζητάμε λέμε παραμύθια κ.α.

Δηλαδή τι θα κατάφερνα με το να της δώσω και μια στο πωπώ ή να της φωνάξω???Να πεισμώνει περισσότερο και να ουρλιάζει κάτι που θα μου έκανε τα νεύρα κρόσια και η μία στον πωπώ θα γινόταν δύο και οι φωνές που θα της έβαζα θα γινόταν όλο και πιο έντονες κ.ο.κ

Έτσι για να το ξαναπώ είμαι κατά της βίας στο παιδί ακόμη και αν υπάρχει έκτακτη ανάγκη και δεν μιλάω εκ του ασφαλούς έχοντας ένα ήσυχο παιδί αλλά ένα πολύ ζωηρό παιδί που θέλει διαρκή παρακολούθηση και προσοχή.

Το κάθε παιδί έχει το δικό του τρόπο επικοινωνίας και ο κάθε γονιός οφείλει να τον γνωρίζει.Αλοίμονο αν περιμένουμε εμείς να μας πλησιάσουν πρώτα τα παιδιά μας..τότε θα περιμένουμε πάρα πολύ!!

 

[Λαμπρινή]

Τι το θελα να διαβάσω αυτο το θεμα ...

 

Jean εισαι ΜΑΝΑ !!!!!