ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΠΑΙΔΙΩΝ

[angela_kgr]

θα προτεινω με πολυ αγαπη σε ολους τους γονεις που τους απασχολει το θεμα της σωματικης τιμωριας στα παιδια να διαβασουν τα βιβλια της Alice Miller...

 

1.Miller, Alice. Το ξύπνημα της Εύας : Ανοίγοντας τα μάτια στο συναισθηματικό μας παρελθόν / Alice Miller

Μετά τη διεθνή επιτυχία του βιβλίου της "Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας", η Alice Miller προχωρά στη διερεύνηση των αιτιών και των συνεπειών των παιδικών τραυμάτων, υποστηρίζοντας ότι τα παιδιά που έχουν υποστεί βία από τους γονείς ή τους δασκάλους τους στη βρεφική ή παιδική τους ηλικία κάποια στιγμή θα στρέψουν τη βία αυτή εναντίον της κοινωνίας.

 

Οι νέες έρευνες στον ανθρώπινο εγκέφαλο επιβεβαιώνουν την άποψη της ότι το σώμα μας έχει αποθηκεύσει όλες τις μνήμες των πρώιμων εμπειριών μας, εκείνες που το συνειδητό μας αναγκάστηκε να απωθήσει πολύ νωρίς ώστε να κατορθώσει να επιβιώσει σε συνθήκες κακομεταχείρισης. Ωστόσο, αν οι μνήμες αυτές δε βρουν διέξοδο με ανάλογες συμπεριφορές απέναντι στα παιδιά μας ή την κοινωνία, τότε κάποια στιγμή θα κάνουν την εμφάνιση τους, συχνά με τη μορφή συμπτωμάτων ασθένειας. Στο "Ξύπνημα της Εύας", η Alice Miller, μέσα από αποκαλυπτικά παραδείγματα και την εύστοχη ανάλυση τους, μας παροτρύνει να τολμήσουμε να αντιμετωπίσουμε το τραυματικό μας παρελθόν -να γευτούμε όπως η Εύα τον καρπό από το δέντρο της γνώσης-, ώστε να αποδεσμεύσουμε «το παιδί μέσα μας» στο οποίο ποτέ δεν επέτρεψαν να είναι ο εαυτός του, για να μπορέσει τώρα απελευθερωμένο και υγιές να ζήσει συμφιλιωμένο με τα αυθεντικά του συναισθήματα και τις πραγματικές του ανάγκες.

 

 

 

2. Miller, Alice. Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας ή Το δράμα του προικισμένου παιδιού

 

Πολλοί άνθρωποι αναγκάστηκαν, όταν ήταν παιδιά, να μάθουν να κρύβουν πολύ επιδέξια τα συναισθήματα, τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους προκειμένου να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των γονέων τους και να κερδίσουν την "αγάπη" τους.

Ως ενήλικες μπορεί να κυνηγούν την επιτυχία, έχουν όμως ταυτόχρονα μια υποβόσκουσα αίσθηση ότι δεν αξίζουν τίποτα. Χωρίς ποτέ να τους έχει επιτραπεί να εκφράσουν τα πραγματικά τους συναισθήματα, και έχοντας χάσει την επαφή με τον αληθινό τους εαυτό, εκδραματίζουν τα καταπιεσμένα σναισθήματά τους με επεισόδια κατάθλιψης ή καταναγκαστικής συμπεριφοράς, ή ακόμα και με ιδέες μεγαλείου. Στη συνέχεια, με τη σειρά τους, μεταφέρουν αυτή την κληρονομιά της καταπίεσης στα δικά τους παιδιά. Αυτό το σπαρακτικό και οξυδερκές βιβλίο είναι ένα πρώτο βήμα για την ανακάλυψη των αναγκών μας και της δικής μας αλήθειας στην προσπάθειά μας να ξεφύγουμε από αυτό το φαύλο κύκλο.

νομιζω οτι θα αλλαξει ο τροπος που σκεφτονται παρα πολυ οσον αφορα την επιδραση της σωματικης τιμωριας στα παιδια ...

 

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=47190

 

H Alice Miller σπούδασε στη Βασιλεία (Ελβετία) φιλοσοφία, ψυχολογία και κοινωνιολογία. Μετά τη διδακτορική διατριβή της εκπαιδεύτηκε στη Ζυρίχη ως ψυχαναλύτρια και, για 20 χρόνια, εξάσκησε αυτό το επάγγελμα ενώ παράλληλα δίδασκε. Το 1980 αποφάσισε να σταματήσει την ψυχαναλυτική και διδακτική πρακτική και να ασχοληθεί με τη συγγραφή βιβλίων. Από τότε έχει δημοσιεύσει 10 βιβλία, με τα οποία γνωστοποίησε στο ευρύ κοινό τα αποτελέσματα των ερευνών της όσον αφορά τις αιτίες και τις συνέπειες των τραυμάτων της παιδικής ηλικίας. Γι' αυτές τις έρευνές της η συγγραφέας έχει κερδίσει τη διεθνή αναγνώριση.

Από την αρχική δημοσίευση του Δράματος του Προικισμένου Παιδιού (1979) ως την πρόσφατη αναθεώρησή του (1995) πέρασαν σχεδόν είκοσι χρόνια. Σε αυτό το διάστημα, οι προσωπικές εμπειρίες της συγγραφέως, οι νέες θεραπευτικές μέθοδοι, τα ιστορικά των αναγνωστών και αναγνωστριών που επικοινώνησαν γραπτώς μαζί της και που ο αριθμός τους υπολογίζεται σε αρκετές χιλιάδες, καθώς και η συνεχιζόμενη έρευνά της γύρω από την παιδική ηλικία, την οδήγησαν σε περαιτέρω διευκρινίσεις και αναθεωρήσεις των προηγούμενων απόψεών της, τις οποίες καταγράφει και αναλύεi.

[Dimitrali]

angela_kgr σε ευχαριστούμε πολύ. Προσωπικά έχω ήδη παραγγείλει και τα δύο αυτά βιβλία και τα περιμένω.

 

Και κάτι ακόμη.

 

Το να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους που κακοποιούν ως τέρατα, δεν νομίζω πως λύνει το πρόβλημα. Οι περισσότεροι θύτες έχουν υποστεί βάναυση κακοποίηση στην παιδική ή εφηβική τους ηλικία. Τα παιδάκια που βλέπουμε κακοποιημένα στις φωτογραφίες είναι πάρα πολύ πιθανόν να εκδηλώσουν τάσεις κακοποίησης των παιδιών τους όταν ενηλικιωθούν. Μέτρα καταστολής όπως η φυλάκιση πάλι δε νομίζω πως είναι αποτελεσματικά. Τα αίτια που οδηγούν τους ανθρώπους στο να κακοποιούν είναι ριζωμένα βαθιά μέσα στις ψυχές τους. Αν δεν γίνει προσπάθεια να εξαληφθούν αυτά τα αίτια τότε δε βλέπω φως στο τούνελ.

 

Τι θέλω να πω με αυτό; Μια κοινωνική πολιτική που θα βοηθούσε πραγματικά θα έπρεπε να περιλαμβάνει κάποια συγκεκριμένα στάδια. Πρώτα απ' όλα προσωρινη απομάκρυνση του παιδιού απ' τον γονέα-θύτη. Στη συνέχεια ψυχολογική υποστήριξη-θεραπεία του γονέα που κακοποιεί ώστε να συνειδητοποιήσει τους πραγματικούς λόγους που τον οδηγούν στην κακοποίηση. Ώστε να μπορεσει πραγματικά να απελευθερώσει εκείνο το παιδί που έχει τόσο καταπιεστεί μέσα του και να σπάσει τα δεσμά που τον εγκλωβίζουν και στη συνέχεια να σπάσει τον κύκλο της βίας. Απαραίτητη είναι βέβαια και η παράλληλη υποστήριξη του παιδιού που έχει υποστεί κακοποίηση ώστε να μην το ακολουθήσουν οι συνέπειές της στη ενήλικη ζωή του.

Εν τέλει, κι εφόσον κριθεί πως ο άνθρωπος αυτός μπορεί να τα καταφέρει να επανασυνδεθεί με το παιδί του και να παρακολουθείται από τις κοινωνικές υπηρεσίες για κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα.

 

Χώρια απ' όλα αυτά θα έπρεπε να υπάρχει καλύτερη ενημέρωση των γονεων σε θέματα συμπεριφοράς απέναντι στα παιδιά τους. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που καταφεύγουν σε λανθασμένες στρατηγικές όχι γιατί είναι κακοί ή γιατί δεν αγαπούν τα παιδιά τους αλλά γιατί δεν έχουν γνώση κάποιων πραγμάτων και γιατί η πρόσβασή τους στην κατάλληλη πληροφόρηση είναι δύσκολη και ανεπαρκής.

 

Όνειρο θερινής νυκτός; Μάλλον. Για όλα αυτά χρειάζονται υποδομές που στην Ελλάδα και σε παρα πολλές άλλες χώρες δεν υπάρχουν. Και τι μας μένει; Πραγματικά δεν ξέρω. Σε μια χώρα που ο ψυχολόγος στο σχολείο θεωρείται είδος πολυτελείας, οι κοινωνικές υπηρεσίες είναι απούσες, η ψυχολογική στηριξη των παιδιών ανεπαρκής και αυτή των γονέων ανύπαρκτη, φοβάμαι πως όλη τη δουλειά πρέπει να την κάνουμε μόνοι μας.

[ΚΡΙΣΤΙΝΑ]

Angela kgr είχα διαβάσει μόνο το πρώτο αγνοούσα τα άλλα δυο thanks λοιπόν γιατί εκτός των άλλων είναι και βιβλία που διαβάζονται εύκολα.(έχω διαβάσει και κάποια άλλα ψυχολογίας τα οποία τελειώνοντας την πρόταση – παράγραφο επέστρεφα στην αρχή να το διαβάσω πάλι και να βγάλω νόημα). Αιθεροβάμων Δήμητρα μου αρέσει πολύ ο τρόπος που τα σκέφτεσαι και τα γράφεις αν και πλέον πιστεύω στη λογική του μυρμηγκιού. Η επιτυχία της κοινωνίας τους στηρίζεται στο γεγονός ότι το κάθε ένα απο αυτά κάνει σωστά τη δουλειά του και τίποτα άλλο. Αν ο καθένας μας λοιπόν έκανε μια προσπάθεια να αυτοθεραπεία και κατά συνέπεια μεγάλωνε τα παιδιά του όπως τους πρέπει θα έσπαγε ο φαύλος κύκλος. καταλήγουμε λοιπόν στο μόνοι μας

[Dimitrali]

Αιθεροβάμων Δήμητρα...

 

:D:D:D:D:D

[angela_kgr]

Το να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους που κακοποιούν ως τέρατα, δεν νομίζω πως λύνει το πρόβλημα.

 

και μας κανει να χανουμε και την ουσια του προβληματος που ειναι κατα τη γνωμη μου η προληψη της κακοποιησης μεσα στην οικογενεια και η αλλαγη της ολης νοοτροπιας και των αντιληψεων σχευικα με την σημασια και τον αντικτυπο που εχει η σωματικη τιμωρια-κακοποιηση των παιδιων σε ολοκληρο το κοσμο.

 

Συμφωνω απολυτα με την Αλις Μιλλερ που εντοπίζει τη βαση των περισσοτερων δεινών της ανθρωποτητας μεσα στην οικογενειακή και παιδικη ηλικια των ανθρωπων.

[Dimitrali]

και μας κανει να χανουμε και την ουσια του προβληματος που ειναι κατα τη γνωμη μου η προληψη της κακοποιησης μεσα στην οικογενεια και η αλλαγη της ολης νοοτροπιας και των αντιληψεων σχευικα με την σημασια και τον αντικτυπο που εχει η σωματικη τιμωρια-κακοποιηση των παιδιων σε ολοκληρο το κοσμο.

 

Συμφωνω απολυτα με την Αλις Μιλλερ που εντοπίζει τη βαση των περισσοτερων δεινών της ανθρωποτητας μεσα στην οικογενειακή και παιδικη ηλικια των ανθρωπων.

 

Ax, αιθεροβάμονας ή όχι, αυτή τη δουλειά μόνοι μας ΔΕΝ μπορούμε να την κάνουμε. Δυστυχώς...

[soevan07]

Δεν υπάρχει πολύ και λίγο ξύλο η διαφορά τους είναι στους μώλωπες αλλά οι μώλωπες στην ψυχή του παιδιού είναι οι ίδιοι. Τι λογικούς συνειρμούς κάνει το παιδί που δέχεται χαστούκι επειδή δεν ακούει..... το παιδί φωνάζει, η μαμά το χτυπάει, το παιδί πονάει άρα δεν το ξανακάνει για να μην πονέσει δεν μαθαίνει ποτέ το “γιατί δεν πρέπει να κάνει κάτι” παρά μόνο τις συνέπειες αν το κάνει....άρα δεν κάναμε τίποτα.

 

 

ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙΣ!!!

 

Επιτέλους ας το καταλάβουν αυτό

 

κάποιοι γονείς σήμερα που ζουν μέσα στην ΑΓΝΟΙΑ, και στις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι αγράμματοι και αστοιχείωτοι γονείς τους!

[Dimitrali]

Σόφη, έχεις δίκιο. Όμως η κακοποίηση δεν είναι θέμα μόρφωσης ή αγραμματοσύνης... άλλά κυρίως ψυχολογικης ανισορροπίας

 

Δυστυχώς στα σχολεία και τα πανεπιστήμια δε διδάσκεται ο τρόπος του να έχει κανείς αυτοεκτίμηση, να αγαπά τον εαυτό του και τους άλλους, να αποδέχεται τον ευατό του και τους άλλους, να παλεύει με τις εσωτερικές του αδυναμίες και να επουλώνει τις πληγές που ίσως του έχουν δημιουργηθεί.

 

Οι περισσότεροι γονείς αγνοούν την ψυχολογική κακοποίηση που συχνά έχει σοβαρότερες επιπτώσεις απ' τη σωματική. Συγκρίνουν διαρκώς το παιδί τους με άλλα παιδιά, του φωνάζουν, το υποβιβάζουν, μειώνουν την αξία των επιτευγμάτων τους... καταρρακώνουν έτσι την αυτοεκτίμησή του. Σε πολλές περιπτώσεις δεν το κάνουν από κακία ή για να κάνουν κακό στο παιδί τους ή γιατί δεν το αγαπάνε. Απλά έτσι τους συμπεριφέρθηκαν στην παιδική τους ηλικία και αυτή τη συμπεριφορά γνωρίζουν ως σωστή και αποδεκτή. Πιστεύουν ότι με τον τρόπο τους δίνουν κίνητρα στο παιδι τους για να γίνει καλύτερο.

 

Τα πράγματα όμως δε λειτουργούν έτσι... δυστυχώς ή ευτυχώς...

 

Γι' αυτό λέω πως δεν μπορούμε μόνοι μας να τα καταφέρουμε. Χρειάζεται ενημέρωση και η ενημέρωση δεν είναι μόνο προσωπική μας υπόθεση. Γιατί απλά μπορεί να μη γνωρίζουμε ή να μη συνειδητοποιούμε το κακό που κάνουμε...

[ΚΡΙΣΤΙΝΑ]

έχει δίκιο Δήμητρα αλλά λέω η γιαγιά μου δεν είχε τη δυνατότητα να ενημερωθεί γιατί δεν ήξερε γράμματα η “φιλενάδα” μου όμως έχει όλα τα μέσα να αποκομίσει γνώσεις αντί να περνάει την ώρα της στο cosmopolitan και τις συμβουλές τύπου “καν τον να πέσει στα πόδια σου” (τα διαβάζω και εγώ αυτά αλλά όχι μόνο αυτά- μη παρεξηγηθούμε.) και όταν ο Γιαννάκης χτυπιέται δίπλα της γυρνάει εκνευρισμένη (της έκοψε τον ειρμό των σκέψεων της) και φωνάζει “σκάσε παιδάκι μου επιτέλους” άμα σηκωθώ θα δεις τι έχει να πάθεις”. Τα βλέπω στο πάρκο και στεναχωριέμαι

[Dimitrali]

KΡΙΣΤΙΝΑ, πίστεψέ με, η κάθε "φιλενάδα" καθόλου δεν έχει τα μέσα να ενημερωθεί. Γιατί τα έχει σκεπάει το πέπλο της εικονικής πραγματικότητας. Έχει υποστεί πλήση εγκεφάλου για το λάιφ στάιλ, τις επιταγές της μόδας, τις ιλουστρασιόν ψευτοανάγκες που μας κατατρέχουν.

 

Αλλά δεν έχει υποστεί την ίδια πλήση εγκεφάλου για τα ουσιατικά πράγματα που χαρακτηρίζουν το πέρασμά μας απ' τη ζωή.

 

Πέρα όμως από αυτό, η κάθε "φιλενάδα" αναπαράγει απλά το μοντέλο της δικής της διαπαιδάγώγησης. Εγώ κι εσύ δεν αποτελούμε εξαίρεση από αυτόν τον κανόνα. Ότι παίρνω δίνω. Χρειάζεται πολύ μεγάλη αυτογνωσία για να αξιολογήσει κανείς αυτό το μοντέλο και αν χρειάζεται να το αναθεωρήσει. Πού την πουλάνε όμως την αυτογνωσία; Και πώς να τη φτάσει κανείς όταν κανένας στο κοντινό του περιβάλλον δεν τον βοηθάει; Πόση δύναμη και πόσες αντιστάσεις χρειάζεται κάποιος για να σπάσει τον κύκλο;

 

Δεν είναι μόνο θέμα ενημέρωσης η κακοποίηση. Ούτε μόνο θέμα αυτογνωσίας και αυτορρύθμισης. Είναι πολλοί οι παράγοντες που συμβάλλουν στην εκδήλωσή της και πολλοί αυτοί που απαιτούνται για τη διακοπή της...

[ΚΡΙΣΤΙΝΑ]

απλά η ίδια μαμά θα βγεί αύριο στο σχολείο και θα πει ο δάσκαλος δεν κάνει καλά τη δουλειά του....κατάλαβες ποιο είναι το ειρωνικό. Θα δει τα στραβά των άλλων αλλά όχι το δικό της.... Από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή. Πειράζει που είμαι λίγο πιο ονειροπόλα και πιστεύω πως κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε.???? (xa xa xa) (επιτέλους πως βάζετε αυτές τις φατσούλες και εγώ δεν μπορώ????????)

[Dimitrali]

(επιτέλους πως βάζετε αυτές τις φατσούλες και εγώ δεν μπορώ????????)

 

Κάνε κλικ στο User CP και στην ενότητα Settings & Options κάνε κλικ στο Edit Options. Στο τέλος θα βρεις την ενότητα Διάφορες επιλογές. Εκεί διάλεξε ως Message Editor Interface την επιλογή: Enhanced Interface - full WYSIWYG Editing. Με αυτή την επιλογή θα δεις στο πλάι του παραθύρου του Editor ένα μενού που έχει τα Smilies.

[soevan07]

Χώρια απ' όλα αυτά θα έπρεπε να υπάρχει καλύτερη ενημέρωση των γονεων σε θέματα συμπεριφοράς απέναντι στα παιδιά τους. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που καταφεύγουν σε λανθασμένες στρατηγικές όχι γιατί είναι κακοί ή γιατί δεν αγαπούν τα παιδιά τους αλλά γιατί δεν έχουν γνώση κάποιων πραγμάτων και γιατί η πρόσβασή τους στην κατάλληλη πληροφόρηση είναι δύσκολη και ανεπαρκής.

 

 

Ναι αυτό λέω κι εγώ,

 

αλλά στην προηγούμενη φωτογραφία, παρατηρώντας το παιδί πόσα ράμματα, μώλοπες, μελανιές και σημάδια είχε

 

δεν μου θύμιζε απλά οτι οι γονείς του δεν ήταν ενημερωμένοι...

[Dimitrali]

Ναι αυτό λέω κι εγώ,

 

αλλά στην προηγούμενη φωτογραφία, παρατηρώντας το παιδί πόσα ράμματα, μώλοπες, μελανιές και σημάδια είχε

 

δεν μου θύμιζε απλά οτι οι γονείς του δεν ήταν ενημερωμένοι...

 

 

Και πάλι συμφωνώ μαζί σου. Oι γονείς αυτού του παιδιού έχουν πάρα πολύ σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Πιθανόν πχ. πάσχουν από κάποια μορφή κατάθλιψης. Ο καταθλιπτικός συχνά δεν μπορεί να ελέγξει την οργή του... Το πιθανότερο είναι ότι ο δράστης της συγκεκριμένης κακοποίησης έχει ο ίδιος υποστεί κακοποίηση στην παιδική του ηλικία... Και δυστυχώς, αυτό το κοριτσάκι όταν θα ενηλικιωθεί θα κουβαλάει στο ασυνείδητό του την κακή αυτή εμπειρία και είναι πολύ πιθανόν να την επαναλάβει στα δικά του παιδιά. Ο κύκλος της βίας θα σπάσει μόνο αν το κοριτσάκι τύχει σωστής ψυχιατρικής και ψυχολογικής φροντίδας και καταφέρει να συνειδητοποιήσει τι και γιατί του συνέβη...

 

Η παράγραφος που κουοτάρησες δεν αναφέρεται σε τέτοιου είδους ακραία κακοποίηση αλλά στην καθημερινή γονική συμπεριφορά η οποία λόγω ελλιπούς ενημέρωσης δεν είναι σωστή.

[ΚΡΙΣΤΙΝΑ]

ακριβώς sophie δεν είναι μόνο θέμα ενημέρωσης είναι μια ακραία συμπεριφορά που έχει πολλές αιτίες , στις πιο πολλές περιπτώσεις πηγάζει από τα τραυματικά παιδικά χρόνια των ίδιων γονέων απλά λέω όταν γνωρίζουμε τι γίνεται δίπλα μας μπορούμε να διορθώσουμε τα λάθη μας. Δεν δικαιολογούνται αυτοί οι άνθρωποι αν και η συμπεριφορά τους είναι εξηγήσιμη, το κακό που κάνουν θέλει πολύ δουλειά για να ξεπεραστεί αν υποθέσουμε ότι ένα παιδί μπορεί να ξεπεράσει μια τέτοια κακοποίηση αλλά η εικόνα αυτού του παιδιού πέρα απο την απερίγραπτη θλίψη που μου προκαλεί εμένα μου δίνει το ερέθισμα να ψάξω τον εαυτό μου, τη συμπεριφορά μου το τι μπορώ να κάνω για να βλέπω στο βλέμμα του παιδιού μου αισιοδοξία για το μέλλον και όχι φόβο.....η ενημέρωση είναι για μας να ξεκινήσουμε να σκεφτόμαστε παραπάνω...

[angela_kgr]

10 ΜΙΚΡΑ & ΠΡΑΚΤΙΚΑ

 

Το έργο ενός γονέα, θαυμαστό απ' όλες τις απόψεις, ξεκινά πριν από την εκδήλωση της ζωής και συνεχίζει όσο η ζωή συνεχίζεται. Η γυναίκα μέσα από την αγάπη συνδέεται με τον άνδρα και οι δύο μαζί επιτρέπουν να ενωθούν τα σώματά τους και να δημιουργήσουν έναν νέο φορέα μέσα στον οποίο θα κατοικήσει η νέα ζωή για να κάνει κι εκείνη τη δική της διαδρομή στον κόσμο και να εξελιχτεί με την εμπειρία που θα συσσωρεύσει.

 

1. Οι γονείς απλά προσφέρονται σ' αυτή τη διαδικασία χωρίς προσωπικές προσδοκίες, χωρίς ιδιαίτερες προτιμήσεις για φύλο (αγόρι ή κορίτσι) ή ιδιότητες (όλες οι αρετές του κόσμου ας είναι η ευχή τους για το παιδί) και απλά επιτρέπουν την ανάδυση και εξέλιξη της ζωής και την υποστηρίζουν.

 

2. Κάνουν χώρο για να εμφανιστεί το παιδί στη ζωή τους, και βρίσκουν το χρόνο που απαιτείται. Φροντίζουν τα όσα μπορούν να αναλάβουν επαγγελματικά ή προς άλλους να είναι τέτοια και τόσα ώστε να επιτρέπουν την καλλιέργεια της γονεϊκής σχέσης. Το παιδί έχει κύρια την ανάγκη της ποιοτικής παρουσίας του γονέα κι όχι των άλλων όσο καλών κι αν είναι και που θα παίξουν τους αντίστοιχους ρόλους.

 

3. Ο γονέας νιώθει την αξία του παιδιού του, όπως νιώθει και την αξία του εαυτού του και ανταποκρίνεται με προσοχή και ενδιαφέρον στις ανάγκες του. Το κρατά αγκαλιά και του εκφράζει με κάθε τρόπο την αγάπη του, σ' όποια ηλικία κι αν είναι. Δεν ανησυχεί μήπως το κακομάθει, γιατί το παιδί που δέχεται αγάπη δεν καταφεύγει σε παιγνίδια για να κερδίσει την προσοχή του γονιού του. Στον χρόνο που είναι μαζί, παρατηρούν το παιδί τους, το ακούν με όλη τους την προσοχή σε όλα όσα λέει κι όσα δεν λέει, ανταποκρίνονται στα κάλεσμά του και συμμετέχουν στο παιγνίδι (αν τους έχει ζητηθεί) χωρίς να κατευθύνουν αυτοί το παιγνίδι του παιδιού τους.

 

4. Ο γονέας δέχεται όλα τα συναισθήματα του παιδιού του, κι ακούει με προσοχή και χωρίς να επικρίνει κάθε συναισθηματική έκφραση του παιδιού του. Γνωρίζει, επίσης, ότι δεν μπορεί να εμποδίσει τη λύπη, τον θυμό, τα αισθήματα ματαίωσης κλπ που το παιδί του ενδεχομένως να νιώσει στη ζωή του. Έτσι, δεν προσπαθεί να σταματήσει το παιδί του από το να έρθει σ' επαφή με τέτοια συναισθήματα. Του διδάσκει, όμως, πώς να παίρνει τα μηνύματα των όποιων συναισθημάτων κάθε φορά, και πώς να τα χρησιμοποιούν για να προχωράνε.

 

5. Ο γονιός σέβεται το ρυθμό ανάπτυξης που το κάθε παιδί έχει. Προσφέρει, λοιπόν, εκείνα τα ερεθίσματα που ενδείκνυνται για την ωρίμανση του παιδιού του (παιγνίδια, γνώσεις, δραστηριότητες) και εμπιστεύεται το παιδί του να μάθει με τον δικό του ρυθμό και με τον δικό του τρόπο. Δεν βιάζουν το παιδί τους να περνά σε νέα στάδια ανάπτυξης χωρίς να είναι έτοιμο. Ενθαρρύνει και ενδυναμώνει το παιδί του κάθε φορά αλλά δεν κρίνει αυτό που κάνει είτε με σύγκριση είτε με έπαινο.

 

6. Ο γονιός προστατεύει το παιδί του από κάθε κίνδυνο, αλλά δεν προσπαθεί να εμποδίσει τη δράση του παιδιού από φόβο μήπως κάνει λάθος. Κανένας δεν θέλει το λάθος, αλλά είναι κι αυτό μέσα στη διαδικασία της εμπειρίας. Όπως και η σύγκρουση, και η αντιπαράθεση, και το πρόβλημα και πολλά άλλα. Μπορεί όμως να διδάξει στο παιδί πώς να τα αναγνωρίζει και πώς να τα χρησιμοποιεί για την εξέλιξή του όταν αυτά εμφανίζονται. Ενθαρρύνει το παιδί του να επιλύει τα προβλήματα όταν αυτά αναφύονται κι έτσι σιγά σιγά να οδηγούνται στην αυτονομία και την εμπιστοσύνη στις δυνατότητές τους. Ο ίδιος ο γονιός είναι βοηθός όταν χρειάζεται κι όταν του ζητά το παιδί την βοήθειά του, όμως, δεν λύνει ο ίδιος τα προβλήματα του παιδιού του αποκλείοντας το παιδί του από την συγκεκριμένη ευκαιρία ανάπτυξης.

 

7. Ο γονέας καθοδηγεί με σοφία το παιδί στα της ζωής. Με ευγένεια του δείχνει ποιες συμπεριφορές είναι αποδεκτές και ποιες όχι, του δείχνει πώς να σέβεται τον εαυτό του αλλά και τους άλλους, του διδάσκουν την ένωση με τους άλλους συνανθρώπους, την συμπόνια και την εκτίμηση. Σε καμία περίπτωση δεν ελέγχουν το παιδί τους με ανταμοιβές, απειλές, εκφοβισμό, δωροδοκία ή τιμωρία.

 

8. Ο γονέας φροντίζει τον εαυτό του, ικανοποιεί τις ανάγκες του και υλοποιεί τα οράματά του. Δεν απομακρύνεται από τον δικό του δρόμο για να περπατήσει το δρόμο αλλονών. Το ίδιο κάνει και με το παιδί του. Τιμά την πορεία του στη ζωή και τα προσωπικά του οράματα και δεν του ζητά έμμεσα ή άμεσα να θυσιάζει την ζωή του για να καλύπτει τα κενά ή τις επιθυμίες ή προσδοκίες άλλων. Και το κάνει μέσα από την αγάπη και όχι μέσα από την αδιαφορία και τον εγωκεντρισμό.

 

9. Ο γονέας παίρνει την ευθύνη του δικού του πόνου σαν παιδί και μπαίνει στη διαδικασία να επιλύει τα όσα εκείνος ο πόνος συσσώρευσε στη δική του ψυχή. Έτσι, δεν μεταφέρει τις δικές του πληγές στο παιδί του και στις επόμενες γενιές.

 

10. Γονέας και παιδί απολαμβάνουν την κοινή διαδρομή, υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον στην πορεία του και ανταλλάσσουν εμπειρίες, επιτρέποντας ο ένας να εμπλουτίζεται από τον άλλο. Γνωρίζοντας ποιος είναι ο γονέας και ποιο είναι το παιδί πρόθυμα διδάσκουν και διδάσκονται, αναπτύσσουν καθώς αναπτύσσονται και εξελίσσονται και οι δύο.

 

Ας είναι μακρύ το ταξίδι τους, γεμάτο δώρα και δημιουργικότητα.

 

http://www.progenitiki.gr/arthra.htm

[ΚΡΙΣΤΙΝΑ]

10 ΜΙΚΡΑ & ΠΡΑΚΤΙΚΑ

 

Το έργο ενός γονέα, θαυμαστό απ' όλες τις απόψεις, ξεκινά πριν από την εκδήλωση της ζωής και συνεχίζει όσο η ζωή συνεχίζεται. Η γυναίκα μέσα από την αγάπη συνδέεται με τον άνδρα και οι δύο μαζί επιτρέπουν να ενωθούν τα σώματά τους και να δημιουργήσουν έναν νέο φορέα μέσα στον οποίο θα κατοικήσει η νέα ζωή για να κάνει κι εκείνη τη δική της διαδρομή στον κόσμο και να εξελιχτεί με την εμπειρία που θα συσσωρεύσει.

 

1. Οι γονείς απλά προσφέρονται σ' αυτή τη διαδικασία χωρίς προσωπικές προσδοκίες, χωρίς ιδιαίτερες προτιμήσεις για φύλο (αγόρι ή κορίτσι) ή ιδιότητες (όλες οι αρετές του κόσμου ας είναι η ευχή τους για το παιδί) και απλά επιτρέπουν την ανάδυση και εξέλιξη της ζωής και την υποστηρίζουν.

 

2. Κάνουν χώρο για να εμφανιστεί το παιδί στη ζωή τους, και βρίσκουν το χρόνο που απαιτείται. Φροντίζουν τα όσα μπορούν να αναλάβουν επαγγελματικά ή προς άλλους να είναι τέτοια και τόσα ώστε να επιτρέπουν την καλλιέργεια της γονεϊκής σχέσης. Το παιδί έχει κύρια την ανάγκη της ποιοτικής παρουσίας του γονέα κι όχι των άλλων όσο καλών κι αν είναι και που θα παίξουν τους αντίστοιχους ρόλους.

 

3. Ο γονέας νιώθει την αξία του παιδιού του, όπως νιώθει και την αξία του εαυτού του και ανταποκρίνεται με προσοχή και ενδιαφέρον στις ανάγκες του. Το κρατά αγκαλιά και του εκφράζει με κάθε τρόπο την αγάπη του, σ' όποια ηλικία κι αν είναι. Δεν ανησυχεί μήπως το κακομάθει, γιατί το παιδί που δέχεται αγάπη δεν καταφεύγει σε παιγνίδια για να κερδίσει την προσοχή του γονιού του. Στον χρόνο που είναι μαζί, παρατηρούν το παιδί τους, το ακούν με όλη τους την προσοχή σε όλα όσα λέει κι όσα δεν λέει, ανταποκρίνονται στα κάλεσμά του και συμμετέχουν στο παιγνίδι (αν τους έχει ζητηθεί) χωρίς να κατευθύνουν αυτοί το παιγνίδι του παιδιού τους.

 

4. Ο γονέας δέχεται όλα τα συναισθήματα του παιδιού του, κι ακούει με προσοχή και χωρίς να επικρίνει κάθε συναισθηματική έκφραση του παιδιού του. Γνωρίζει, επίσης, ότι δεν μπορεί να εμποδίσει τη λύπη, τον θυμό, τα αισθήματα ματαίωσης κλπ που το παιδί του ενδεχομένως να νιώσει στη ζωή του. Έτσι, δεν προσπαθεί να σταματήσει το παιδί του από το να έρθει σ' επαφή με τέτοια συναισθήματα. Του διδάσκει, όμως, πώς να παίρνει τα μηνύματα των όποιων συναισθημάτων κάθε φορά, και πώς να τα χρησιμοποιούν για να προχωράνε.

 

5. Ο γονιός σέβεται το ρυθμό ανάπτυξης που το κάθε παιδί έχει. Προσφέρει, λοιπόν, εκείνα τα ερεθίσματα που ενδείκνυνται για την ωρίμανση του παιδιού του (παιγνίδια, γνώσεις, δραστηριότητες) και εμπιστεύεται το παιδί του να μάθει με τον δικό του ρυθμό και με τον δικό του τρόπο. Δεν βιάζουν το παιδί τους να περνά σε νέα στάδια ανάπτυξης χωρίς να είναι έτοιμο. Ενθαρρύνει και ενδυναμώνει το παιδί του κάθε φορά αλλά δεν κρίνει αυτό που κάνει είτε με σύγκριση είτε με έπαινο.

 

6. Ο γονιός προστατεύει το παιδί του από κάθε κίνδυνο, αλλά δεν προσπαθεί να εμποδίσει τη δράση του παιδιού από φόβο μήπως κάνει λάθος. Κανένας δεν θέλει το λάθος, αλλά είναι κι αυτό μέσα στη διαδικασία της εμπειρίας. Όπως και η σύγκρουση, και η αντιπαράθεση, και το πρόβλημα και πολλά άλλα. Μπορεί όμως να διδάξει στο παιδί πώς να τα αναγνωρίζει και πώς να τα χρησιμοποιεί για την εξέλιξή του όταν αυτά εμφανίζονται. Ενθαρρύνει το παιδί του να επιλύει τα προβλήματα όταν αυτά αναφύονται κι έτσι σιγά σιγά να οδηγούνται στην αυτονομία και την εμπιστοσύνη στις δυνατότητές τους. Ο ίδιος ο γονιός είναι βοηθός όταν χρειάζεται κι όταν του ζητά το παιδί την βοήθειά του, όμως, δεν λύνει ο ίδιος τα προβλήματα του παιδιού του αποκλείοντας το παιδί του από την συγκεκριμένη ευκαιρία ανάπτυξης.

 

7. Ο γονέας καθοδηγεί με σοφία το παιδί στα της ζωής. Με ευγένεια του δείχνει ποιες συμπεριφορές είναι αποδεκτές και ποιες όχι, του δείχνει πώς να σέβεται τον εαυτό του αλλά και τους άλλους, του διδάσκουν την ένωση με τους άλλους συνανθρώπους, την συμπόνια και την εκτίμηση. Σε καμία περίπτωση δεν ελέγχουν το παιδί τους με ανταμοιβές, απειλές, εκφοβισμό, δωροδοκία ή τιμωρία.

 

8. Ο γονέας φροντίζει τον εαυτό του, ικανοποιεί τις ανάγκες του και υλοποιεί τα οράματά του. Δεν απομακρύνεται από τον δικό του δρόμο για να περπατήσει το δρόμο αλλονών. Το ίδιο κάνει και με το παιδί του. Τιμά την πορεία του στη ζωή και τα προσωπικά του οράματα και δεν του ζητά έμμεσα ή άμεσα να θυσιάζει την ζωή του για να καλύπτει τα κενά ή τις επιθυμίες ή προσδοκίες άλλων. Και το κάνει μέσα από την αγάπη και όχι μέσα από την αδιαφορία και τον εγωκεντρισμό.

 

9. Ο γονέας παίρνει την ευθύνη του δικού του πόνου σαν παιδί και μπαίνει στη διαδικασία να επιλύει τα όσα εκείνος ο πόνος συσσώρευσε στη δική του ψυχή. Έτσι, δεν μεταφέρει τις δικές του πληγές στο παιδί του και στις επόμενες γενιές.

 

10. Γονέας και παιδί απολαμβάνουν την κοινή διαδρομή, υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον στην πορεία του και ανταλλάσσουν εμπειρίες, επιτρέποντας ο ένας να εμπλουτίζεται από τον άλλο. Γνωρίζοντας ποιος είναι ο γονέας και ποιο είναι το παιδί πρόθυμα διδάσκουν και διδάσκονται, αναπτύσσουν καθώς αναπτύσσονται και εξελίσσονται και οι δύο.

 

Ας είναι μακρύ το ταξίδι τους, γεμάτο δώρα και δημιουργικότητα.

 

http://www.progenitiki.gr/arthra.htm

 

ναι αυτό με εκφράζει απόλυτα

[Dimitra83]

ηθελα να ρωτησω αν στην συναισθηματικη βια περιλαμβανεται κ η αδιαφορια των γονιων.πχ μπορει να μη το χτυπανε κ να μη το απειλουν αλλα να αδιαφορουν γενικως.να μη του δειχνουν αγαπη να μη το αγκαλιαζουν να μη του μιλανε με στοργη κ γενικως τιποτα που να εχει να κανει με τη συναισθηματικη σιγουρια ενος παιδιου.μπορει απλα να νοιαζονται για το αν ειναι καλος μαθητης κ να φερνει τα αριστα στα διαγωνισματα κ αν δε το κανει να γινεται χαμος στο σπιτι με εκφρασεις ''εισαι αχρηστο τοσα καναμε για σενα''ή '' του ταδε το παιδι τα εχει ολα αριστα κ εσυ οχι'' ενας γονιος που κανει το παν για τη μορφωση του παιδιου αλλα αδιαφορει ΠΛΗΡΩΣ στο να δειξει τα συναισθηματα του.ενας γονιος που πηγαινει στη δουλεια κ εχει αφησει 8 ωρες το παιδι σπιτι (ηλικιας 10 ετων ας πουμε) κ μολις γυρισει το πρωτο που ρωταει ειναι ''διαβασες???'' κ ουτε μια αγκαλια ουτε να ρωτησει αν ειναι καλα ουτε τιποτα.στηριζει στο οτι ειναι καλος γονιος μονο επειδη κανει το παν για τη μορφωση του παιδιου.δεν διχνει ομως ΠΟΤΕ την αγαπη του αλλα αδιαφορει εντελως για το πως αισθανεται το παιδι.αυτα ολα ειναι ψυχολογικη βια?συγνωμη αν σας κουρασα

[ΚΡΙΣΤΙΝΑ]

Κάνε κλικ στο User CP και στην ενότητα Settings & Options κάνε κλικ στο Edit Options. Στο τέλος θα βρεις την ενότητα Διάφορες επιλογές. Εκεί διάλεξε ως Message Editor Interface την επιλογή: Enhanced Interface - full WYSIWYG Editing. Με αυτή την επιλογή θα δεις στο πλάι του παραθύρου του Editor ένα μενού που έχει τα Smilies.

:lol::lol: thank you (sorry για την κατάχρηση του τοπικ )

[DALIA]

ηθελα να ρωτησω αν στην συναισθηματικη βια περιλαμβανεται κ η αδιαφορια των γονιων.πχ μπορει να μη το χτυπανε κ να μη το απειλουν αλλα να αδιαφορουν γενικως.να μη του δειχνουν αγαπη να μη το αγκαλιαζουν να μη του μιλανε με στοργη κ γενικως τιποτα που να εχει να κανει με τη συναισθηματικη σιγουρια ενος παιδιου.μπορει απλα να νοιαζονται για το αν ειναι καλος μαθητης κ να φερνει τα αριστα στα διαγωνισματα κ αν δε το κανει να γινεται χαμος στο σπιτι με εκφρασεις ''εισαι αχρηστο τοσα καναμε για σενα''ή '' του ταδε το παιδι τα εχει ολα αριστα κ εσυ οχι'' ενας γονιος που κανει το παν για τη μορφωση του παιδιου αλλα αδιαφορει ΠΛΗΡΩΣ στο να δειξει τα συναισθηματα του.ενας γονιος που πηγαινει στη δουλεια κ εχει αφησει 8 ωρες το παιδι σπιτι (ηλικιας 10 ετων ας πουμε) κ μολις γυρισει το πρωτο που ρωταει ειναι ''διαβασες???'' κ ουτε μια αγκαλια ουτε να ρωτησει αν ειναι καλα ουτε τιποτα.στηριζει στο οτι ειναι καλος γονιος μονο επειδη κανει το παν για τη μορφωση του παιδιου.δεν διχνει ομως ΠΟΤΕ την αγαπη του αλλα αδιαφορει εντελως για το πως αισθανεται το παιδι.αυτα ολα ειναι ψυχολογικη βια?συγνωμη αν σας κουρασα

 

για'μενα ναι είναι και αυτό μορφή βίας...όπως και πολλά άλλα...όπως επίσης ψυχολογική βία για'μενα είναι ας πούμε ένα αγόρι 5 ετών να του απαγορεύεται να δει power ranger...

 

επίσης δεν πιστεύω ότι οι μόνοι λόγοι που οδηγούν κάποιους ασυνειδητους σε οποιαδήποτε μορφή βιας είναι μόνο βιωματα της παιδικής τους ηλικίας....

είναι και άλλα πολλά...

ας μην είμαστε απόλυτοι...

εγώ πιστεύω ότι και ένα παιδί που έχει μεγαλώσει με βία ίσως γίνει ο ίδιος πολύ καλύτερος γονιός...

θα σας δώσω και παραδείγματα....η μητέρα μου έφαγε πολύ ξύλο και από τους γονεις της και από το δάσκαλο επειδή έγραφε με το αριστερό χέρι...ούτε εμένα όυτε την αδερφή μου μας έδωσε ποτε έστω ένα χαστούκι...

[Dimitrali]

ηθελα να ρωτησω αν στην συναισθηματικη βια περιλαμβανεται κ η αδιαφορια των γονιων.πχ μπορει να μη το χτυπανε κ να μη το απειλουν αλλα να αδιαφορουν γενικως.να μη του δειχνουν αγαπη να μη το αγκαλιαζουν να μη του μιλανε με στοργη κ γενικως τιποτα που να εχει να κανει με τη συναισθηματικη σιγουρια ενος παιδιου.μπορει απλα να νοιαζονται για το αν ειναι καλος μαθητης κ να φερνει τα αριστα στα διαγωνισματα κ αν δε το κανει να γινεται χαμος στο σπιτι με εκφρασεις ''εισαι αχρηστο τοσα καναμε για σενα''ή '' του ταδε το παιδι τα εχει ολα αριστα κ εσυ οχι'' ενας γονιος που κανει το παν για τη μορφωση του παιδιου αλλα αδιαφορει ΠΛΗΡΩΣ στο να δειξει τα συναισθηματα του.ενας γονιος που πηγαινει στη δουλεια κ εχει αφησει 8 ωρες το παιδι σπιτι (ηλικιας 10 ετων ας πουμε) κ μολις γυρισει το πρωτο που ρωταει ειναι ''διαβασες???'' κ ουτε μια αγκαλια ουτε να ρωτησει αν ειναι καλα ουτε τιποτα.στηριζει στο οτι ειναι καλος γονιος μονο επειδη κανει το παν για τη μορφωση του παιδιου.δεν διχνει ομως ΠΟΤΕ την αγαπη του αλλα αδιαφορει εντελως για το πως αισθανεται το παιδι.αυτα ολα ειναι ψυχολογικη βια?συγνωμη αν σας κουρασα

 

Δε μας κούρασες καθόλου και ΝΑΙ όλα αυτά αποτελούν ψυχολογική βία. Η έλλειψη συναισθηματικών εκδηλωσεων προς το παιδί - αδιαφορία για τη συναισθηματική του ανάπτυξη, ο χαρακτηρισμός "άχρηστος", η σύγκρισή του με το άλλο παιδί αποτελούν στοιχεία συναισθηματικής κακοποίησης. Ένας τέτοιος γονιός επιδιώκει να είναι το παιδί του καλός μαθητής κυρίως για λόγους αυτοπροβολής και λιγότερο από ενδιαφέρον για το ίδιο το παιδί.

 

 

Πηγή: http://www.hamogelo.gr/default.asp?la=1&pid=19

[Dimitrali]

για'μενα ναι είναι και αυτό μορφή βίας...όπως και πολλά άλλα...όπως επίσης ψυχολογική βία για'μενα είναι ας πούμε ένα αγόρι 5 ετών να του απαγορεύεται να δει power ranger...

 

επίσης δεν πιστεύω ότι οι μόνοι λόγοι που οδηγούν κάποιους ασυνειδητους σε οποιαδήποτε μορφή βιας είναι μόνο βιωματα της παιδικής τους ηλικίας....

είναι και άλλα πολλά...

ας μην είμαστε απόλυτοι...

εγώ πιστεύω ότι και ένα παιδί που έχει μεγαλώσει με βία ίσως γίνει ο ίδιος πολύ καλύτερος γονιός...

θα σας δώσω και παραδείγματα....η μητέρα μου έφαγε πολύ ξύλο και από τους γονεις της και από το δάσκαλο επειδή έγραφε με το αριστερό χέρι...ούτε εμένα όυτε την αδερφή μου μας έδωσε ποτε έστω ένα χαστούκι...

 

Δε θα μπορούσα να μη συμφωνήσω με αυτό. Ντάλια έχεις απόλυτο δίκιο και πρέπει να το αναφέρουμε για να μην υπάρχει παρεξήγηση.

 

Φυσικά ένας γονιός μπορεί να τύχει κακοποίησης στην παιδική του ηλικία όμως να μην την αναπαράγει στην ενήλικη ζωή του ή στα παιδιά του. Αυτό που εγώ λεω είναι πως τα θύματα κακοποίησης έχουν αυξημένες πιθανότητες να κακοποιήσουν αλλους ανθρώπους, εν προκειμένω τα παιδιά τους. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως όποιος έχει κακοποιηθεί θα κακοποιήσει στο μέλλον...

[Dimitra83]

Δε μας κούρασες καθόλου και ΝΑΙ όλα αυτά αποτελούν ψυχολογική βία. Η έλλειψη συναισθηματικών εκδηλωσεων προς το παιδί - αδιαφορία για τη συναισθηματική του ανάπτυξη, ο χαρακτηρισμός "άχρηστος", η σύγκρισή του με το άλλο παιδί αποτελούν στοιχεία συναισθηματικής κακοποίησης. Ένας τέτοιος γονιός επιδιώκει να είναι το παιδί του καλός μαθητής κυρίως για λόγους αυτοπροβολής και λιγότερο από ενδιαφέρον για το ίδιο το παιδί.

 

 

Πηγή: http://www.hamogelo.gr/default.asp?la=1&pid=19

 

 

τοτε εχω υποστει τετοιου ειδους βια.ολα τα παραπανω τα εκαναν οι γονεις ΜΟΥ σε μενα.κ ξυλο εχω φαει βεβαια.οχι να εχω μωλοπες κ ουτε να χρειαστω νοσοκομειο.αλλα σφαλιαρες παντοφλες τραβηγμα μαλλιων κ αυτιων απο τη μανα μου!οχι καθε μερα αλλα το εκανε αρκετες φορες.ο πατερας μου 5-6 φορες εχει σηκωσει χερι αλλα ηταν πιο δυνατο.κλωτσιες κ μπουνιες!γιαυτο κ ποτε ΠΟΤΕ δεν ειχα καλη σχεση μαζι τους.γιαυτο ποτε δε τους εμπιστευτικα ποτε δε τους ανοιχτικα κ ακομα κ μετα που εκανα οικογενεια μαλωναμε!την τελευταια φορα μαλωσαμε τελη ιουλιου κ απο τοτε δε τους εχω ξαναμιλισει ουτε μια φορα.μενουν ελλαδα.ο λογος που μαλωσα?μου κανανε συνεχεια κυρηγμα για το πως να μεγαλωνω τα παιδια μου!ποιοι?αυτοι?το ξερω πως θα ακουστω καπως αλλα τους μισω δε θελω ουτε να τους ξερω κ αν πεθανουν δε προκειτε να παω ελλαδα ουτε για την κηδεια τους.να μην αναφερθω σε χαρακτηρισμους που ακουγα στην εφηβια.οχι γιατι δε θελω αλλα γιατι ισως ενοχληθουν καποιοι με τετοιες απαισιες εκφρασεις!συγνωμη για το ξεσπασμα απλα ηθελα να δειξω πως σκεφτομαι εγω για τους γονεις μου οι οποιοι με μεγαλωσαν οχι μονο με σωματικη αλλα κ με ψυχικη βια.κ ναι ακομα ειμαι ενα ατομο χωρις αυτοπεποιθηση!κ ευχομαι ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ να μη γινω σα τη μανα μου!

θελω τα παιδια μου να ξερουν πως τα ΑΓΑΠΑΩ κ τα μαθηματα ειναι σε κατωτερη μοιρα.κ οχι πως ειμαι καλη μαμα μονο αν μου φερνουν αριστα στον ελεγχο!dimitrali για την αυτοπροβολη που ειπες ειχες απολυτο δικιο.εκφραση της μανας μου οταν εβγαλα την 1η γυμνασιου''οι αλλες μανες κρατουσαν τον ελεγχο ΕΤΣΙ να φαινεται κ εγω τον εκριβα απο ντροπη τον δικο σου!'' να σημειωσω οτι ειχα βγαλει 18 στην 1η γυμνασιου αλλα η μανα μου λυσσαξε γιατι δεν εβγαλα παραπανω ωστε να παρω επαινο κ να το λεει στις φιλεναδες.αποτελεσμα?την αλλη χρονια εβγαλα 14!!!!

[Dimitrali]

Αίτια

Η αιτιολογία της συναισθηματικής κακοποίησης μπορεί να αποδοθεί στην επίδραση των χαρακτηριστικών της προσωπικότητας των γονέων-παιδιών, καθώς και του κοινωνικοπολιτιστικού πλαισίου στην εγγενή τάση για κακοποίηση. . Οι περισσότερες περιπτώσεις συναισθηματικής κακοποίησης συμβαίνουν για τους ίδιους ακριβώς λόγους για τους οποίους συμβαίνει και η σωματική κακοποίηση. Οι γονείς είναι ευάλωτοι στη δημιουργία σχέσεων κακοποίησης όταν οι πηγές άγχους στη ζωή τους πολλαπλασιάζονται και εκείνοι αποδεικνύονται ανίκανοι να τις χειριστούν. Επιπλέον, είναι πιθανό να έχουν περιορισμένες ικανότητες κατανόησης και χειρισμού παιδιών, λανθασμένες αντιλήψεις σχετικά με τις ανάγκες και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, ίσως πάσχουν από κάποιας μορφής ψυχασθένεια, είναι αλκοολικοί ή χρήστες ουσιών). Ακόμα, ο στόχος του γονέα που κακοποιεί μπορεί να σχετίζεται ή να είναι ο έλεγχος του παιδιού του. Η ύπαρξη ενός από τους αναφερθέντες παράγοντες δε συνεπάγεται κατ' ανάγκη την εκδήλωση κακοποίησης, αλλά ο συνδυασμός τους είναι αυτός που δημιουργεί την απαραίτητη κοινωνικο-συναισθηματική πίεση που οδηγεί οδηγεί στη συναισθηματική κακοποίηση. . Έχουν καταγραφεί συγκεκριμένα προβλήματα που αυξάνουν το ενδοοικογενειακό άγχος και καθιστούν περισσότερο πιθανή την άσκηση συναισθηματικής κακοποίησης. Kοινωνικά (ανεργία, φτώχια, κοινωνική απο μόνωνση, διαζύγιο, θάνατος). Yγείας (αρρώστια μέλους διανοητικά (νοητικά ανεπάρκεια, κατάθλιψη) της οικογένειας).

 

 

http://hamomilaki.blogspot.com/2009/02/blog-post_4733.html

[ΜΙΡΕΛΟΥ]

Τα παιδια σου δεν ειναι παιδια σου. Ειναι οι γιοι και οι κορες της λαχταρας της ζωης για τη ζωη.

 

Για τη ζωη τους εισαι το μεσο και οχι η αρχη, κι ας μενουν κοντα σου, δεν ανηκουν σε σενα.

 

Μπορεις να τους δωσεις μια στεγη στο σωμα τους, οχι ομως και στην ψυχη τους, γιατι η ψυχη τους κατοικει στο σπιτι του αυριο που εσυ δεν μπορεις να επισκευθεις, ουτε και στα ονειρα σου.

 

Μπορεις να προσπαθησεις να τους μοιασεις, ομως μην προσπαθησεις να τα κανεις ομοια σου.

 

Γιατι η ζωη δεν παει προς τα πισω και δεν σταματα στο χθες.

 

Εισαι το τοξο απ΄το οποιο εκτοξευονται τα παιδια σου σαν ολοζωντανα βελη.

 

...................................................................................................

 

Κανε τοξοτη, τη σαιτα που στα χερια σου κρατας να σημαινει ΧΑΡΑ

 

KAHLIL GIRBAN

Αραβας Σοφος

 

Δεν ξερω αν συμφωνειτε αλλα πιστευω πως οσο και αν ''ποναει'' ειναι αληθεια

 

φιλικα

Η μαμα της ΜΙΡΕΛΑΣ