Εργαζόμενες μητέρες

[Μπαμπουράκι]

Φρίντα σε βρήσκω πάλι...

 

Σε καταλαβαίνω απόλυτα... το ίδιο έζησα και εγώ στους 8 μήνες του τσουρεκίου!

 

Μεγάλη φρίκη... μελαγχολία... και στην αρχή πολυ κούραση...

 

 

Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς.. θα πας, θα συνηθίσεις, πάντα θα σου λείπει το μικρό αλλά ......

θα συνηθίσεις την κούραση και θα παίζεις μαζί του...

θα αρχίσει να μιλάει και θα μιλάτε στο τηλέφωνο..

εμένα 19 μηνών κάθεται και ακούει που του τραγουδάω...

 

κουράγιοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο

[Melduck]

Σίγουρα δεν υπάρχει σωστό και λάθος σε αυτά τα πράγματα, ο κάθε γονιός κάνει ό,τι πιστεύει πως είναι καλύτερο. Όπως είπα και πριν, μπράβο στις μανούλες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους, είναι επάγγελμα και αυτό και μάλιστα δύσκολο. Όμως ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν κάποια επαγγέλματα που αν τα αφήσεις για κάποια χρόνια δύσκολα μπορείς να επανέλθεις και να ξεκινήσεις απο εκεί που έμεινες. Στο κάτω κάτω κρίμα δεν είναι τόσα χρόνια σπουδών και προσπάθειας? Σίγουρα είναι δύσκολο να τα προλαβαίνουμε όλα όμως νομίζω ότι τα πρώτα χρόνια είναι δύσκολα γιατί μετά το παιδί μπαίνει σε μια σειρά. Από την άλλη σκέφτομαι πως σημασία έχει τελικά η ώρα που περνάει κανείς με το παιδί του να είναι ουσιαστική. Κι εγώ νιώθω τύψεις που είμαι μακριά του, όμως του αφιερώνω όλο τον εκτός δουλειάς χρόνο μου και το σαββατοκύριακο είμαι μαζί του από το πρωί με το βράδυ. Σίγουρα δεν είναι αρκετό, όμως νομίζω πως το μωρό μου χαίρεται που έχει μια μαμά χαρούμενη και γεμάτη (ας μην ξεχνάμε πως η δουλειά μας προσφέρει πάρα πολλά και όχι μόνο οικονομικά οφέλη) και ας είναι και λίγο κουρασμένη...

[frinda]

Ax Τεση μου το ξερω οτι με καταλαβαινεις .... Το ξερω οπως κι επισης ξερω οτι δεν γινεται διαφορετικα. Θεωρω κορυφαιο λαθος [ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΤΩΣΩ ΜΙΛΑΩ ] το να αφησεις μια δουλεια που σου εξασφαλιζει την ασφαλιση τη δικη και πανω απ' ολα του παιδιου σου τη στιγμη που εισαι και μονη σου. Και μιλαει τωρα ο ανθρωπος που ηταν με το τηλεφωνο στο χερι για να μαθαινει αν εφαγε η γατα κι αν ηπιε το γαλα της ...

Καταλαβαινετε τι εχει να γινει με το Φριντακι .... Απλως θα του αφιερωνω ολο μου το Σαββατοκυριακο, τις αργιες, θα παιρνω και τις αδειες μου σπαστες .... τι αλλο να κανω; Παντως κοριτσια ειναι πολυ σημαντικο να μπορουμε να συνδυασουμε δουλεια και μητροτητα. Ειναι μεγαλο θεμα η οικονομικη ανεξαρτησια, ειδικα σε τοσο δυσκολους καιρους.

Και δεν εννοω μονο απο οικονομικης πλευρας, ειναι δυσκολοι καιροι πρωτα απ ολα για τις σχσεις των ανθρωπων ....

[rulia]

Τέση δεν το πήρα προσωπικά, ούτε σου επιτίθεμαι. Οι απόψεις όλων ποικίλουν κ είναι σεβαστές. Μην νομίζεις ότι κ εγώ είμαι 100% σίγουρη για το ότι αφήνω τη δουλειά κ ίσως για αυτό να ήθελα να υποστηρίξω την άποψή μου. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω την ελπίδα ότι σε λίγο καιρό που θα έχει μεγαλώσει κάπως η μικρή μου θα βρώ μία δουλειά με λιγότερες ώρες οπότε θα είμαστε όλοι μία χαρά..Ξέρω όμως ότι τα πράγματα μπορεί να μην γίνουν έτσι κ αυτό με τρομάζει. Πάντως τώρα ειλικρινά βρε κορίτσια νοιώθω ότι δεν μπορώ να συνεχίσω πια σ'αυτή τη δουλειά. έρχομαι με το ζόρι, μου λείπει η μικρή κ γυρνάω σπίτι πτώμα...Anyway, μακάρι όλα να πάνε καλά για όλες μας.

[Athena]

Εγω πιστευω οτι τουλαχιστον τα πρωτα 5 χρονια καλο ειναι να μην δουλευει η μαμα.Εμεις ετσι το καναμε κι ας δυσκολευτηκαμε οικονομικα.Γενικα δεν αφηνουμε τα παιδια σε παπουδογιαγιαδες παρα μονο σε σπανιες περιπτωσεις(εξοδους κλπ).Καλα εκανες τωρα που η μικρη ειναι μικρη,μολις ξεκινησει σταθμο το ξανασκεφτεσαι.

[Eleftheria]

το να αφησεις μια δουλεια που σου εξασφαλιζει την ασφαλιση τη δικη και πανω απ' ολα του παιδιου σου τη στιγμη που εισαι και μονη σου. .

 

Ανεξάρτητα αν μεγαλώνουμε μόνες ή όχι τα μικρά μας, πρέπει κάπου μέσα στο μυαλό μας να έχουμε και μία ελάχιστη εξασφάλιση. Τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ. Σε κάποια συζήτηση που είχα με τον καλό μου, μου είπε ξεκάθαρα ότι αισθάνεται πιο ήρεμος, που εγώ είμαι σε θέση να ανταπεξέλθω οικονομικά σε περίπτωση ανάγκης.

 

Η επιστροφή στη δουλειά μετά τη γέννα είναι λίγο δράμα. Το πέρασα και εγώ. Μάτια βουρκωμένα, παραπονεμένα, …κινητά στα αυτιά μέχρι και στη τουαλέτα,… Είναι σαν το «άγχος του αποχωρισμού» που περνάνε τα μικρά μας. Όμως σιγά σιγά ηρεμείς και επανέρχεσαι. Εμένα μου πήρε κάποιους μήνες να συνέλθει το μυαλό μου.

[Μανουλίνι]

Rulia, αφού αισθάνεσαι καλύτερα να αφήσεις τη δουλειά μέχρι να μεγαλώσει λίγο η μικρούλα μην σκέφτεσαι τίποτα άλλο και αγχώνεσαι περισσότερο. Μόλις μεγαλώσει λίγο και την πας παιδικό θα βρεις μια νέα δουλίτσα και όλα θα είναι καλύτερα.

frinda, κάνε υπομονή σκέψου ότι θα πας στη δουλειά και θα αλλάξεις και παραστάσεις, κάνει καλό σε όλες μας. Στη θέση σου θα χαιρόμουν να έπερνα και τόσο καλό μισθό που να μπορούσα να εξασφαλίσω τα καλύτερα για το παιδάκι μου. Πάντως εγώ όταν ξεκίνησα δουλειά μετά τη γέννα είχα βάλει κάμερες στο σπίτι και όταν αισθανόμουν την ανάγκη έβλεπα μέσω internet "live" τη μικρούλα μου και ανακουφιζόμουν κάπως.

Φιλάκια σε όλες και καλή δύναμη.

[Maya]

Απλά σκεφτείτε ότι για μερικές γυναίκες η δουλειά δεν είναι απλό μέσο βιοπορισμού. Είναι στοιχείο του χαρακτήρα τους και πολύ σημαντικό μέρος της ζωής τους. Χωρίς αυτό είναι δυστυχισμένες και ποιος θέλει στο σπίτι μία δυστυχισμένη μαμά ?

[rulia]

Κορίτσια σας ευχαριστώ όλες πάρα πολύ για τις απαντήσεις/απόψεις σας. Η αλήθεια είναι ότι από τώρα (πριν καν φύγω από την δουλειά μου) το ψάχνω μήπως μπορέσω να βρω μία δουλειά ημιαπασχόληση ή ακόμη καλύτερα δουλειά από το σπίτι (αν κ όλο κάτι δουλειές στυλ προώθηση προιόντων μέσω internet βλέπω).

Εύχομαι να είστε καλά εσείς κ τα παιδάκια σας.

ρούλα

[ΜΑΙΡΑ]

Καλημέρα κορίτσια μάλλον μπήκα λίγο αργά στο θέμα σας γιατί σήμερα πρόλαβα με το τρέξιμο να μπω στο φόρουμ!

Είμαι και εγώ μια εργαζόμενη μανούλα μιας μπεμπίτσας 10 μηνων με τρελά ωράρια και πολλά ταξίδια εκτός ελλάδοα που δουλεύω από τα 18 σπουδάζοντας παράλληλα και αισθάνομαι παρα παρα παρα πολύ κουρασμένη αλλά όταν μπαίνω σπίτι και βλέπω την ζουζούκα μου τα ξεχνάω όλα!

Να πω την αλήθεια θα ήθελα να κάτσω στο σπίτι να μεγαλώνω την μπεμπίτσα μου αλλά όπως είπαν και άλλες εδώ δεν διανοούμε να είμαι ανεξάρτητη 16 χρόνια της ζωής μου και να το αλλάξω τώρα, επίσης επειδη δεν ξέρουμε πως έρχονται τα πράγματα!!! Αν τώρα είχα από κάπου ένα σταθερό εισόδημα ικανοποιητικό (για τα δικά μου δεδομένα) δεν το συζητάω και βέβαια θα καθόμουν στο σπίτι!!

Αλλά βρε κορίτσια δεν μπορώ να πω πως δεν μου λείπει το κοριτσάκι μου και περιμένω πως και πως το σκ να την χορτάσω!! Το χειρότερο δε από όλα είναι πωσ έχασα και πρίν 6 μήνες την αγαπημένη μου μαμά , η πεθερά μου με την οποία έχουμε άριστη σχέση μένει περί τα 40 χλμ από εμένα οπότε πρέπει να εξαρτάμαι από την κάθε (μην εκφραστώ) αλλοδαπή να μου κρατάει το θησαυρό μου!!!Οπότε φαντάζεστε άγχος!!!!!

[Μπαμπουράκι]

Να την χαίρεσαι την κουκλίτσα σου..

 

και εγώ συμφωνώ μαζί σου για τα περί δουλειάς..

 

Πολλά συληπητηρια για την μητέρα σου.. κρίμα δεν μπόρεσε να χαρεί το εγγονάκι της.. πραγματικά κρίμα...

 

Αν νιώθεις έτσι για τις αλλοδαπές γιατί τους εμπιστεύεσαι τον θησαυρό σου ? γιατί δεν προτιμάς μια Ελληνίδα ? Πως αφήνεις το παιδί σου σε οποιονδήποτε δεν εμπιστεύεσαι από πριν ?

 

υ.γ. εγώ προσωπικά θα ήθελα μια καλή γυναίκα για το παιδί μου να το αγαπάει.. από που θα είναι... σκασιλάρα μου..

[ΜΑΙΡΑ]

Τέση μου σε ευχαριστώ ! Δυστηχώς δεν πρόλαβε αλλά η ζωή δεν είναι δίκαιη!!

 

Όσον αφορά τις γυναίκες με ελληνίδα ξεκίνησα αλλά μην σου πω ότι ήταν χειρότερη από την αλλοδαπή -που έχω τώρα- όλη μέρα στο σπίτι έπαιζε μια τηλεόραση και για να ηρεμήσει το παιδί το έστηνε μπροστά της ώρες!

 

Τώρα νομίζω ότι βρήκα σωστό άνθρωπο είναι μαζί μας ένα μήνα και η μπεμπίτσα όλο της γελάει και την παίζει ! Τι να πω κάνω το σταυρό μου!

 

Πάντως από μένα μπράβο σου δουλειά και παιδί μόνη σου σου αξίζουν συγχαρητήρια!!

[eleanax]

γενικά είναι δύσκολη εποχή και για τους γονείς και για τα παιδιά, ούτε εμένα με βρίσκει σύμφωνη το να παρατήσω τη δουλειά μου για να μείνω σπίτι με τα παιδιά για πολλούς λόγους: οικονομικό, χάνεις τη σειρά σου και πολύτιμα εργασιακά χρόνια, αισθάνεσαι μη-δημιουργική κ.α., αυτό που θα έπρεπε να αγωνιστούμε δεν είναι το πισωγύρισμα στην εποχή της γιαγιάς μου που ήταν απλά νοικοκυρά, αλλά ένα σωστό κράτος πρόνοιας, με σωστούς δημόσιους παιδικούς σταθμούς και σταθμούς κοντά ή και μέσα στην εργασία, εξασφάλιση μειωμένου ή ευέλικτου ωραρίου τουλάχιστον για έναν από τους δύο γονείς, επέκταση του εξαμήνου μητρότητας σε όλες τις μανούλες, άδειες, παροχές και φορολογικές ελαφρύνσεις σοβαρές και όχι της πλάκας, γενικά δηλ. υποστήριξη της μητρότητας και όχι αποθάρρυνση όπως γίνεται σήμερα, και ναι για μένα αυτή είναι η λύση όχι να παρατήσω αυτό για το οποίο προσπάθησα τόσα χρόνια να πετύχω...

[anemoni]

γενικά είναι δύσκολη εποχή και για τους γονείς και για τα παιδιά, ούτε εμένα με βρίσκει σύμφωνη το να παρατήσω τη δουλειά μου για να μείνω σπίτι με τα παιδιά για πολλούς λόγους: οικονομικό, χάνεις τη σειρά σου και πολύτιμα εργασιακά χρόνια, αισθάνεσαι μη-δημιουργική κ.α., αυτό που θα έπρεπε να αγωνιστούμε δεν είναι το πισωγύρισμα στην εποχή της γιαγιάς μου που ήταν απλά νοικοκυρά, αλλά ένα σωστό κράτος πρόνοιας, με σωστούς δημόσιους παιδικούς σταθμούς και σταθμούς κοντά ή και μέσα στην εργασία, εξασφάλιση μειωμένου ή ευέλικτου ωραρίου τουλάχιστον για έναν από τους δύο γονείς, επέκταση του εξαμήνου μητρότητας σε όλες τις μανούλες, άδειες, παροχές και φορολογικές ελαφρύνσεις σοβαρές και όχι της πλάκας, γενικά δηλ. υποστήριξη της μητρότητας και όχι αποθάρρυνση όπως γίνεται σήμερα, και ναι για μένα αυτή είναι η λύση όχι να παρατήσω αυτό για το οποίο προσπάθησα τόσα χρόνια να πετύχω...

 

Αντί όμως για όλα αυτά, πηγαίνουμε για εξίσωση ορίων συνταξιοδότησης με τους άντρες! Ε, αυτό είναι ... πραγματική πρόοδος.

Κι εγώ ανήκω στις εργαζόμενες μανούλες, έχω τρία παιδάκια και δουλεύω από τα 18 μου. Έτσι έχω συνηθίσει κι είναι αδύνατον να φανταστώ τον εαυτό μου μόνο σαν νοικοκυρά-μαμά. Όμως είναι κάτι μέρες ανοιξιάτικες που βλέπω τον ήλιο από το παράθυρο του γραφείου μου και λέω "Τι κάνω τώρα εγώ εδώ; Αντί να είμαι στο πάρκο της γειτονιάς με τον μικρούλη μου;"...

[Ασπασία]

αυτό που θα έπρεπε να αγωνιστούμε δεν είναι το πισωγύρισμα στην εποχή της γιαγιάς μου που ήταν απλά νοικοκυρά, αλλά ένα σωστό κράτος πρόνοιας, με σωστούς δημόσιους παιδικούς σταθμούς και σταθμούς κοντά ή και μέσα στην εργασία, εξασφάλιση μειωμένου ή ευέλικτου ωραρίου τουλάχιστον για έναν από τους δύο γονείς, επέκταση του εξαμήνου μητρότητας σε όλες τις μανούλες, άδειες, παροχές και φορολογικές ελαφρύνσεις σοβαρές και όχι της πλάκας, γενικά δηλ. υποστήριξη της μητρότητας και όχι αποθάρρυνση όπως γίνεται σήμερα, και ναι για μένα αυτή είναι η λύση όχι να παρατήσω αυτό για το οποίο προσπάθησα τόσα χρόνια να πετύχω...

 

 

Καινούργιο ανέκδοτο είναι αυτο χα χα χα δεν το είχα ξανακούσει...

Δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Εγώ θα πρέπει να παω το Σεπτέβρη για δουλειά όταν ο μικρός μου θα είναι 10 μηνών. Βοήθεια απο συγγενείς δεν έχω και αντιμετωπίζω το δίλλημα παιδικό ή νταντα. Ο παιδίατρος μου είπε πως είναι καλύτερα να βρω μια γυναίκα αλλά έτσι θα δίνω το μισό μισθό μου σε κάποιον για να προσέχει το παιδί μου. Το ενδεχόμενο να σταματήσω να εργάζομαι δεν το σκέφτομαι γιατι θα ήθελα να κάνω κι άλλο παιδάκι και δεν με συμφέρει να χάσω τα επιδόματα, την ασφάλιση και το εξάμηνο... Θεωρώ πως το ιδανικό σενάριο για μια γυναίκα είναι να κατορθώσει να έχει εστω και ενα μικρό σταθερο εισίδημα ανεξαρτήτως εργασίας (π.χ. ενα ενοίκιο) γιατι δυστυχως στις μέρες μα ςμια δουλειά δεν σε εξασφαλίζει... Πάντως αν είχα την οικονομική δυνατότητα εγω θα έμενα με το παιδάκι μου μέχρι να πάει 3-4 χρονών και να το στείλω παιδικό κι ας περνούσα πιο φτωχικά (πλούσια όμως απο το μωρό μου)

[tzoutzouka]

Ααααααααααααχ μεγάλο θέμα ανοίξατε κορίτσιααα

 

Κατ' αρχήν να πω ότι δεν υπάρχει μέρα που να μην έχω τύψεις επειδή είμαι στη δουλειά και όχι με τη μικρή μου. Βέβαια χωρίς δουλειά δεν γίνεται μιας και με τον μισθό μόνο του συζύγου δεν βγαίνουμε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν ξέρεις τι σε βρίσκει στη ζωή, οπότε θέλω να είμαι ανεξάρτητη οικονομικά και να μην απλώσω ποτέ το χέρι πουθενά.

 

Αυτό που θα ήθελα να σας ρωτήσω είναι αν αντιμετωπίσατε πρόβλημα με τη δουλειά σας απο τη στιγμή που μείνατε έγκυες. Εγώ πάντως δεν είχα καλή αντιμετώπιση, είχα και έχω ψυχολογικό πόλεμο. Όταν έμεινα έγκυος με έβαλαν να αντικαταστήσω μια άλλη έγκυο που θα έφευγε πιο πριν απο εμένα και μου άλλαξαν ειδικότητα. Και όταν επέστρεψα απο την άδεια εγκυμοσύνης με αλλάξανε πάλι ειδικότητα και διεύθυνση - στο οποίο έβαλε και το χεράκι της μια συνάδελφος που θεωρούσα φίλη - αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Το ζήτημα είναι ότι διαπίστωσα ότι δεν είναι να λείψεις κάποιο χρονικό διάστημα, είναι ικανοί αν θέλουν να σε κάνουν να παραιτηθείς. Εγώ δεν τους κάνω το χατήρι, ας μου δώσουν αποζημίωση κι ας με διώξουνε αν και δε μπορούνε και πολύ εύκολα γιαυτό και κάνουν αυτόν τον πόλεμο. Αλλά μέσα μου είμαι πολύ χάλια ψυχολογικά. Και αφήνω το παιδί μου και φεύγω και άλλαξα και ειδικότητα και πρέπει να τα μάθω όοολα απο την αρχή..

[anemoni]

Ααααααααααααχ μεγάλο θέμα ανοίξατε κορίτσιααα

 

Κατ' αρχήν να πω ότι δεν υπάρχει μέρα που να μην έχω τύψεις επειδή είμαι στη δουλειά και όχι με τη μικρή μου. Βέβαια χωρίς δουλειά δεν γίνεται μιας και με τον μισθό μόνο του συζύγου δεν βγαίνουμε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν ξέρεις τι σε βρίσκει στη ζωή, οπότε θέλω να είμαι ανεξάρτητη οικονομικά και να μην απλώσω ποτέ το χέρι πουθενά.

 

Αυτό που θα ήθελα να σας ρωτήσω είναι αν αντιμετωπίσατε πρόβλημα με τη δουλειά σας απο τη στιγμή που μείνατε έγκυες. Εγώ πάντως δεν είχα καλή αντιμετώπιση, είχα και έχω ψυχολογικό πόλεμο. Όταν έμεινα έγκυος με έβαλαν να αντικαταστήσω μια άλλη έγκυο που θα έφευγε πιο πριν απο εμένα και μου άλλαξαν ειδικότητα. Και όταν επέστρεψα απο την άδεια εγκυμοσύνης με αλλάξανε πάλι ειδικότητα και διεύθυνση - στο οποίο έβαλε και το χεράκι της μια συνάδελφος που θεωρούσα φίλη - αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Το ζήτημα είναι ότι διαπίστωσα ότι δεν είναι να λείψεις κάποιο χρονικό διάστημα, είναι ικανοί αν θέλουν να σε κάνουν να παραιτηθείς. Εγώ δεν τους κάνω το χατήρι, ας μου δώσουν αποζημίωση κι ας με διώξουνε αν και δε μπορούνε και πολύ εύκολα γιαυτό και κάνουν αυτόν τον πόλεμο. Αλλά μέσα μου είμαι πολύ χάλια ψυχολογικά. Και αφήνω το παιδί μου και φεύγω και άλλαξα και ειδικότητα και πρέπει να τα μάθω όοολα απο την αρχή..

 

Δυστυχώς υπάρχει πολλή κακία και ζήλεια γύρω μας. Και όλο αυτό που περιγράφεις από εκεί ξεκινάει. Από την συναισθηματική αναπηρία (γιατί αυτό είναι η κακία και η ζηλοφθονία) ορισμένων ανθρώπων. Εσύ όμως πολύ καλά κάνεις και δε μασάς. Θα συνεχίσεις να δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου και στη δουλειά σου και στο παιδάκι σου και θα νιώθεις εντάξει μέσα σου. Και στη δική μου δουλειά έχω ζήσει παρόμοιες καταστάσεις. Παντού υπάρχουν τέτοιες συμπεριφορές. Ξέρεις όμως τι έχω προσέξει; Ότι όλοι αυτοί που τα δημιουργούν, συνήθως έχουν τόσο μίζερη προσωπική ζωή που είναι να τους λυπάσαι. Ενώ εμείς όταν γυρίζουμε σπίτι και βλέπουμε τα προσωπάκια των παιδιών μας, σβήνονται όλες οι πικρίες και οι στενοχώριες. Αυτή είναι η αληθινή ευτυχία...

 

Σου εύχομαι καλή δύναμη!

[valiagz]

μεγαλο θεμα ειναι αυτο σιγουρα.....τουλαχιστον αυτο που κανανε με το 6μηνο ζωσει λιγο την κατασταση....το προβλημα μεταφερεται λιγους μηνες μετα...στο γιο μου που δεν ειχα βοηθεια αναγκαστηκα να τον παω 5 μηνων παιδικο σταθμο.Αποτελεσμα ηταν καθε μερα να μου ειναι αρρωστος.τον σταματησα μετα απο λιγους μηνες γιατι ειχε παρει του κοσμου την αντιβιωση και πειρα γυναικα...καποια στιγμη αρχισα να παρατηρω φοβιες στο παιδι κατι δεν μου πηγαινε καλα...μεχρι που την επιασα να αφηνει το παιδι μονο του για να παει να πεταξει τα σκουπιδια θαρεις και εγω την πληρωνα για αυτο....ευτυχως μετα ανελαβε η μητερα μου και ισοροπησαν

τα πραγματα...κακα τα ψεματα οταν η μητερα πρεπει να δουλεψει και δεν εχει βοηθεια ειναι απιστευτο το τρεξιμο και το αγχος.αλλα το συναισθημα της μητροτητας δεν εξαγοραζεται με τιποτα...

[Eve]

μια απο τα ιδια κι εγώ...

ωραριο 9-5 οποτε εκτος σπιτιου 8-6 στην καλύτερη περίπτωση..!

περαν απο την οικονομική ανεξαρτησία, νομιζω οτι η δουλεια δινει πολλά παραπανω. Καλυπτει αλλες αναγκες απο αυτές που καλύπτει η μητροτητα, δινει άλλες χαρές απο αυτές που δινει το παιδι. Προς Θεού δεν συγκρινω ποιες ειναι πιο σημαντικές, αλλά δεν περιοριζω τα καλά της δουλειάς μονο στο οικονομικό κομματι. Κοιταω να αλλάξω δουλειά (ιδανικά για δημοσιο, πράγμα δυσκολο...) αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ το να μεινω στο σπιτι αποκλειστικά.... Τυψεις έχω, τρέχω σαν το Βέγγο ολιμερίς, αλλά και πάλι δεν αλλάζω τις λιγες ώρες που δημιουργώ εκτός οικογένειας... Αυτά απο μένα!

[Μπαμπουράκι]

Γεια σας κορίτσια..

 

ΝΟμίζω πως δεν έχουμε θίξει ένα πολύ σημαντικό παράγοντα όταν μιλάμε για τις δουλειές μας και την πιθανότητα να τις αφήσουμε έστω για λίγο καιρό..

 

Τι δουλειά ? Σουπερμαρκετ? ή δικηγόρος ? έχει διαφορά...

μια δουλειά που θα βρεις ανα πάσα στιγμή όταν το θελήσεις (καλά δύσκολο όπου και να δουλεύεις) ή μια δουλειά που για να την βρεις έχεις περάσει τα πάνδεινα και έχεις επενδύσει χρόνιαααα και χρόνια ???

[Melduck]

Μπαμπουράκι συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Όσο πιο πολύ κόπο κάνεις για να φτάσεις κάπου σε ένα επάγγελμα τόσο πιο δύσκολο είναι να το αφήσεις και επιστρέφοντας να συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησες. Επίσης, υπάρχουν επαγγέλματα - "κλίκες" (π.χ. το δικό μου, πολιτικός μηχανικός) που αν λείψω για μεγάλο χρονικό διάστημα θα είναι πολύ δύσκολο μετά να βρω δουλειά.

[valiagz]

ΑΚΡΙΒΩΣ κοριτσια....σιγουρα παιζει ρολο τη δουλεια κανει η καθεμια απο εμας και ποσα χρονια ειναι σε αυτη....εγω ειμαι στην ιδια εταιρεια 10 χρονια και δυσκολα θα εφευγα.....θα επρεπε να ηταν πολυ μεγαλη αναγκη.Αλλωστε ετσι οπως εχει γινει η αγορα εργασιας δεν μπορεις να ρισκαρεις για κανενα λογο... δυστυχως