Αγχος αποχωρισμού

[BabyCute]

Mkcm ατάκα πεθεράς ΠΟΛΥ αστεία... Εσυ που το έμαθες οτι το είπε;

Και ο δικός μου ετςι κολλητιρι και μου αρέσει! Οταν γίνουν 11 δεν θα θέλουν να μας βλέπουν οπότε εγω το ευχαριστιέμαι !!!

 

Και ατάκα κουνιαδας οταν είδε τον μικρο μου να κλαίει γιατι ήθελε την μαμα του (ενώ η κορη της ειναι ανεξάρτητη!!) : "πα πα πα τι κλαίει ετςι, σαν την όπερα κανει" !!!

[Thumber]

Αυτό το πραγμα που όλοι γίνονται ειδικοι κ σου λένε "μη το κάνεις μαμόθρεφτο το παιδί" ενώ οι ίδιοι δεν έχουν παιδιά εμενα με τρελένει κ πάντα απαντώ '' όταν θα κάνεις παιδί θα καταλάβεις". Λες κ θα γίνει μαμόθρεφτο επειδή το αγκαλιάζεις!!!!

Εμένα ο μικρός μου δεν μπορώ να πώ ότι είχε ποτέ θέμα αποχωρισμού. Τον αφήναμε κ μικρό εστω για μια ώρα στη γιαγιά για να συνηθίσει. Τον θήλαζα κ ναι κ για μένα ήταν το μικρό αξεσουάρ μυ. Τον είχα όόόόόλη μέρα πάνω μου. Παιδικο πήγε 16 μηνών. Έκλαψε για λίγο τις 3 πρώτες μέρες. Μετά του άρεσε τόσο που σημασία δεν μου έδινε όταν τον πήγαινα !! Με ψάχνει αλλά πολύ νορμάλ ρωτάει που είναι η μαμά. Στη τουαλέτα καμιά φορά έρχεται μαζί για παρέα! Έχει πλάκα! Ας το απολαύσουμ βρε κορίτσια...για πόσο ακόμα θα μας ζητάνε κ θα μας ψάχνουν;

[mkcm]

Καλέ, μπροστά ήμουν όταν είπε την ατάκα...... Ναι, εμένα και 2 μέτρα μακριά να είμαι τη μαμάκα της ζητάει......

[Alexia1985]

Πως γινετε κάποια παιδια που μεγαλώνουν αποκλειστικά με την Μαμα, και θηλαζουν πολυ καιρό και ειναι πολυ καλές μαμάδες ,να εμπιστεύονται εύκολα κάποιον ξένο και να μην περνάνε καθολου το αγχος αποχωρισμού...ενω κάποια αλλα οπως ο δικός μου να παθαίνει τέτοιες υστεριες μόλις με χάσει απο τα ματιά του; Τι ειναι πιο υγείες απο τα δυο; Ο άντρας μου λεει οτι το παιδι για καποιο λογο ειναι ανασφαλείς.....ετσι ειναι;; Δεν βρίσκω και κάτι στο ΝΕΤ σχετικό να μου λύσει την απορία...Τι λέτε εσείς;

[Macorina]

Αυτό μπορεί να ισχύει, ότι δηλαδή όταν βιώνει πολύ έντονα το άγχος αποχωρισμού, νιώθει κάπου ανασφάλεια, αλλά δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με το θηλασμό ή με το αν μένει με τη μαμά.

Επίσης, πιστεύω ότι υπάρχουν φάσεις που περνούν τα παιδάκια, και υπάρχουν και ενδιάμεσες καταστάσεις παιδιών. Ο δικός μου πχ, πήγε παιδ. σταθμό ανετότατα, χωρίς κλάμματα, χωρίς δυσκολία, καθόταν με τη γιαγιά άνετα χωρίς φασαρίες, παρ'όλα αυτά όταν καταλάβει ότι κάποιος άλλος εκτός από μένα ή τον πατέρα του, πρόκειται να κάνει τη ρουτίνα του ύπνου του, φρικάρει. Τώρα τελευταία έχω αρχίσει να το κάνω, να φεύγω δηλαδή πριν να τον βάλω για ύπνο μία φορά τη βδομάδα (κι αυτό γιατί το καλοκαίρι δεν μπορώ να τον βάζω για ύπνο από τις 8:30, όπως το χειμώνα), και κάθε φορά, μα κάθε φορά, όταν φεύγω, έχουμε δράματα, αλλά σε πέντε λεπτά έχει ηρεμήσει. Καταλαβαίνει ότι έρχεται η baby sitter, που παρεμπιπτόντως την συμπαθεί πολύ, και ξεκινάει το κολλητηλίκι μαζί μου από πριν πώ ότι θα φύγω. Δηλαδή δεν είναι ασπρα μαύρα, εξαρταται από το παιδί, τις καταστάσεις και άλλους παράγοντες που διαφέρουν από οικογένεια σε οικογένεια.

[Thumber]

Πως γινετε κάποια παιδια που μεγαλώνουν αποκλειστικά με την Μαμα, και θηλαζουν πολυ καιρό και ειναι πολυ καλές μαμάδες ,να εμπιστεύονται εύκολα κάποιον ξένο και να μην περνάνε καθολου το αγχος αποχωρισμού...ενω κάποια αλλα οπως ο δικός μου να παθαίνει τέτοιες υστεριες μόλις με χάσει απο τα ματιά του; Τι ειναι πιο υγείες απο τα δυο; Ο άντρας μου λεει οτι το παιδι για καποιο λογο ειναι ανασφαλείς.....ετσι ειναι;; Δεν βρίσκω και κάτι στο ΝΕΤ σχετικό να μου λύσει την απορία...Τι λέτε εσείς;

 

Ευκολα δεν ξερω πως το κανουν. Αναγκαστικα εστειλα τον μικρο παιδικο κ παρολο που οπως ειπα ηταν καλα εκλαιγα μονη μου. Να σου πω την αληθεια θεωρω πολυ φυσιολογικο τα μικρα μας να εκφραζουν αγχος αποχωρισμου. Ειναι κ στον χαρακτηρα του παιδιου ποσο εντονα θα το εκφρασει αλλα νομιζω δεν πρεπει να ανησυχεις οτι κατι δεν κανεις καλα. Θα το κοψει μεγαλωνοντας

[mkcm]

Εγώ νομίζω ότι έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία του κάθε παιδιού. Για παράδειγμα εγώ σαν παιδάκι ενώ δεν ήμουν τις αγκαλιάς, του γούτσου - γούτσου, κλπ., μάλιστα έδιωχνα από 2 χρονών τους γονείς μου όταν με αγκάλιαζαν και με φιλούσαν (παράπονο το έχει η μάνα μου), όταν ήταν να φύγω από κοντά της πάθαινα πανικό. Η αδερφή μου ήταν το ακριβώς αντίθετο, αγαπησιάρα μέχρι αηδίας, αλλά δεν την ένοιαζε κι αν θα καθόταν με κάποιον άλλο.

Π.χ. εγώ ήμουν 8 και η αδερφή μου 5 και είχαμε πάει διακοπές σε ένα μέρος, όπου κάποιοι συγγενείς με παιδιά είχαν εξοχικό. Εμείς είχαμε κλείσει ξενοδοχείο. Το βράδυ μας κάλεσαν τα ξαδερφάκια να μείνουμε μαζί τους στο εξοχικό. Εγώ δεν έκλεισα μάτι, έκλαιγα απαρηγόρητη ΟΛΗ τη νύχτα, η αδερφή μου πέρασε χάρμα.

Μεγαλώνοντας εγώ είμαι η ανεξάρτητη. Από 18 χρονών που έφυγα για σπουδές κανονίζω μόνη μου όλες μου τις υποθέσεις, τα πάντα. Η αδερφή μου, που επίσης έφυγε στα 18 για σπουδές, ακόμη και σήμερα που είναι 31 πρέπει να της πει η μαμά μου να κάνει τη φορολογική, να κλείσει ραντεβού σε γιατρό (ή να της το κλείσει), να πάει μαζί της να πάρει π.χ. κάποια ηλεκτρική συσκευή που μπορεί να χάλασε, να της υπενθυμίσει να πάει στον οδοντίατρο ή γυναικολόγο κι μάλιστα να έρθει και από την επαρχία και να πάει μαζί της ή όταν θέλει να μετακομίσει να της βρει σπίτι.....

[Χαρά.Θ]

Γεια σας!!!

Ο γιος μου ειναι ενός έτους και τον μετακίνησα στο δωματιο του πριν 2 βδομάδες. (Άργησα λίγο αλλά υπήρχαν λόγοι)

Τις πρωτες 3 μέρες ήταν μια χαρά, κοιμόταν όλο το βραδυ και το πρωί ξυπνούσε, έπαιζε με τα αρκουδάκια του χωρίς να γκρινιάζει που δεν ήμουν εκει. Εδώ και μια βδομάδα δεν ξέρω τι έχει πάθει..είναι συνεχως κολλημένος πάνω μου κ στον μπαμπά, όχι μόνο δεν θέλει να μας χάσει από τα μάτια του αλλά μας τρέχει από πίσω κλαίγοντας συνέχεια. Με τα παιχνίδια του παίζει μόνο οταν καθόμαστε δίπλα του. Ο ύπνος του έχει γίνει πολύ ανήσυχος και ξυπνά και όλο κλαίει. Τις περισσότερες ώρες που είναι ξύπνιος κλαίει κ δεν μπορώ να βρω το λόγο.

Πραγματικά έχω απελπιστεί γιατί ο άντρας μου δουλεύει βάρδιες και η μαμά μου είναι μακριά. Δεν έχω βοήθεια από κανέναν και έχω εξαντληθεί.

Έχει καμιά από εσάς περάσει κάτι παρόμοιο????

[smak]

Γεια σας!!!

Ο γιος μου ειναι ενός έτους και τον μετακίνησα στο δωματιο του πριν 2 βδομάδες. (Άργησα λίγο αλλά υπήρχαν λόγοι)

Τις πρωτες 3 μέρες ήταν μια χαρά, κοιμόταν όλο το βραδυ και το πρωί ξυπνούσε, έπαιζε με τα αρκουδάκια του χωρίς να γκρινιάζει που δεν ήμουν εκει. Εδώ και μια βδομάδα δεν ξέρω τι έχει πάθει..είναι συνεχως κολλημένος πάνω μου κ στον μπαμπά, όχι μόνο δεν θέλει να μας χάσει από τα μάτια του αλλά μας τρέχει από πίσω κλαίγοντας συνέχεια. Με τα παιχνίδια του παίζει μόνο οταν καθόμαστε δίπλα του. Ο ύπνος του έχει γίνει πολύ ανήσυχος και ξυπνά και όλο κλαίει. Τις περισσότερες ώρες που είναι ξύπνιος κλαίει κ δεν μπορώ να βρω το λόγο.

Πραγματικά έχω απελπιστεί γιατί ο άντρας μου δουλεύει βάρδιες και η μαμά μου είναι μακριά. Δεν έχω βοήθεια από κανέναν και έχω εξαντληθεί.

Έχει καμιά από εσάς περάσει κάτι παρόμοιο????

 

Αχ καλη μου ποσο σε καταλαβαινω!

Το ιδιο θεμα εχω κ εγω εδω κ κανενα μηνα! Λιγο μετα αφου χρόνισε η μικρη μου, μαμακιαση τρελλη!!! Πριν επαιζε μονη της, σε ξενους χωρους ηταν ανεξαρτητη και πηγαινε απο δω κ απο κει, εφευγα και καθοταν με αλλους (φιλους-γιαγιαδες) χωρις παραπονο... Τωρα...δεν τολμαω να φυγω απο διπλα της-κλαμα! Το διπλα της σημαινει να ειμαστε στο σαλονι και να παω κουζινα για να μαγειρεψω. Την αφηνω στη γιαγια (σπανιως γιατι κ εγω δεν τις εχω για βοηθεια) -κλαμα! Παμε επισκεψη-κολλημενη πανω μου!!!!

Στον υπνο δεν εχουμε θεμα (ακομα). Μαλλον ειναι φαση και θα περασει...σε ενα χρονο!!! Μου ειπαν οτι ειναι φυσιολογικο και να το περιμενω απο ενος μεχρι 2 με τρελλη μαμακιαση!

Μαλλον πρεπει να κανουμε υπομονη...

[Αναιδα]

Γεια σας!!!

Ο γιος μου ειναι ενός έτους και τον μετακίνησα στο δωματιο του πριν 2 βδομάδες. (Άργησα λίγο αλλά υπήρχαν λόγοι)

Τις πρωτες 3 μέρες ήταν μια χαρά, κοιμόταν όλο το βραδυ και το πρωί ξυπνούσε, έπαιζε με τα αρκουδάκια του χωρίς να γκρινιάζει που δεν ήμουν εκει. Εδώ και μια βδομάδα δεν ξέρω τι έχει πάθει..είναι συνεχως κολλημένος πάνω μου κ στον μπαμπά, όχι μόνο δεν θέλει να μας χάσει από τα μάτια του αλλά μας τρέχει από πίσω κλαίγοντας συνέχεια. Με τα παιχνίδια του παίζει μόνο οταν καθόμαστε δίπλα του. Ο ύπνος του έχει γίνει πολύ ανήσυχος και ξυπνά και όλο κλαίει. Τις περισσότερες ώρες που είναι ξύπνιος κλαίει κ δεν μπορώ να βρω το λόγο.

Πραγματικά έχω απελπιστεί γιατί ο άντρας μου δουλεύει βάρδιες και η μαμά μου είναι μακριά. Δεν έχω βοήθεια από κανέναν και έχω εξαντληθεί.

Έχει καμιά από εσάς περάσει κάτι παρόμοιο????

 

Απεκλεισε με το παιδιατρο καθε ενδεχομενο πονου η καποιας ιωσης. .

Επεμενε πολυ.

Για να κλαιει το παιδι εχει λογο.

Η ποναει και νιωθει μεγαλη ανασφαλεια μακρυα σας η κατι τον εχει τρομαξει.

Οταν κλαιει ριχνε και καμια ματια στην κοιλιτσα του.

Και στο γραφω απο προσωπικη εμπειρια. Οταν λυθηκε το προβλημα το παιδι μου ηρεμησε.

Ενιωθε φοβερη ανασφαλεια μακρυα μου.

Ειχα ρωτησει το γιατρο και μου λεγε μια χαρα ειναι, τα δοντια του μπορει να πονανε, οι διπλα μου ελεγαν οτι το εχω κακομαθει και τα κανει επιτηδες γιατι ειμαι ενδοτικη. Γιατι θελει να κοιμαται μαζι μου το βραδυ.

Οτι βλακεια θελεις ειχα ακουσει.

Οταν το θυμαμαι στενοχωριεμαι πολυ και εκνευριζομαι με τον εαυτο μου.

Γιατι το καημενο μου ζητουσε βοηθεια και εγω δεν εκανα τιποτα.

[kerilia]

Δηλαδή Λεμονιά τι θεματάκι είχε ο γιος σου τελικά - αν επιτρέπεται βέβαια ? αντιμετωπίζω το ίδιο με την ενός έτους κόρη μου και δεν ξέρω τι να κάνω. ο παιδίατρος λέει ότι είναι απλά ζωηρή, γκρινιάρια και κακομαθημένη. η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ πιο ζωηρή και γκρινιάρα απο τα υπόλοιπα παιδάκια της ηλικίας της αλλά κατά πόσο αυτό δικαιολογεί τόσο κλάμα και ανησυχία?

[nina@]

Κορίτσια γεια σας! Έχω ένα αγοράκι 7 μηνών, τον θήλαζα αποκλειστικά μέχρι αυτό το διάστημα.. Με τον απογαλακτισμό όλα ομαλά δεν είχε θέμα..τρώει τις τροφές και δεν ζητάει στήθος. Το προβλημά μου είναι άλλο, όταν τον αφήνω στις γιαγιάδες ( Γενάρη επιστρέφω για δουλειά και θα τον αναλλάβουν αυτές) μπορεί να κάτσει μια ώρα ή και λιγότερο και μετά αρχίζει να κλαίει με πείσμα σε σημείο που κοκκινίζει και δεν σταματάει με τίποτα. Προχθές έλλειψα ένα τέταρτο μόνο από το σπίτι και τον είχε η μαμά μου, μόνο 5 λεπτά κάθισε και τα άλλα δέκα κλάμα.. ακόμα και σπίτι όταν είμαι και είμαι στο άλλο δωμάτιο δεν κάθεται με τη μάνα μου. Πώς θα πάω για δουλειά;;; Δεν ξέρω τι να κάνω. Έχει συμβεί σε καμία σας και πώς μπορώ να το αντιμετωπίσω;

[Nefeli_13]

Κορίτσια γεια σας! Έχω ένα αγοράκι 7 μηνών, τον θήλαζα αποκλειστικά μέχρι αυτό το διάστημα.. Με τον απογαλακτισμό όλα ομαλά δεν είχε θέμα..τρώει τις τροφές και δεν ζητάει στήθος. Το προβλημά μου είναι άλλο, όταν τον αφήνω στις γιαγιάδες ( Γενάρη επιστρέφω για δουλειά και θα τον αναλλάβουν αυτές) μπορεί να κάτσει μια ώρα ή και λιγότερο και μετά αρχίζει να κλαίει με πείσμα σε σημείο που κοκκινίζει και δεν σταματάει με τίποτα. Προχθές έλλειψα ένα τέταρτο μόνο από το σπίτι και τον είχε η μαμά μου, μόνο 5 λεπτά κάθισε και τα άλλα δέκα κλάμα.. ακόμα και σπίτι όταν είμαι και είμαι στο άλλο δωμάτιο δεν κάθεται με τη μάνα μου. Πώς θα πάω για δουλειά;;; Δεν ξέρω τι να κάνω. Έχει συμβεί σε καμία σας και πώς μπορώ να το αντιμετωπίσω;

 

Νίνα να σου ζήσει το μωράκι σου! Έχω κι εγώ ένα αγοράκι 15 μηνών, τον άφηνα με τις γιαγιάδες για λίγες ώρες τη βδομάδα και στους 9 μήνες τον πήγα σε βρεφονηπιακό σταθμό γιατί έπρεπε να γυρίσω στη δουλειά. Ο δικός μου ποτέ δεν έκλαιγε για ώρα αλλά γενικά με απασχολούσε το άγχος αποχωρισμού και είχα διαβάσει πολλά βιβλία και συζητήσει με παιδοψυχολόγο για το πώς θα χειριστώ τη φάση προσαρμογής... Θα σου μεταφέρω λοιπόν δυο συμβουλές που ακολούθησα κι εγώ και με βοήθησαν πάρα πολύ:

1) Κάθε φορά που είναι να φύγεις τον ενημερώνεις από πριν και την ώρα που φεύγεις του εξηγείς ότι θα γυρίσεις πάλι. Όλη αυτή η διαδικασία με ψυχραιμία, όχι δηλαδή πολλές αγκαλιές και φιλιά λες και πας στον πόλεμο! Σημασία έχει να του δώσεις να καταλάβει ότι εσύ πρέπει να φύγεις, εκείνος θα μείνει με τη γιαγιά και όλα θα κυλήσουν ήρεμα! Αν αρχίσει να κλαίει την ώρα που φεύγεις από την πόρτα, ΔΕ ΓΥΡΙΖΕΙΣ ΠΙΣΩ! Είπες ότι θα φύγεις και αυτό πρέπει να κάνεις! Αν γυρίσεις είναι σα να του λες ότι με το κλάμα μπορεί να σε φέρει πίσω κι ακόμα χειρότερα αν τον πάρεις αγκαλιά και τον παρηγορείς είναι σα να του λες ότι μόνο η μανούλα μπορεί να σε κάνει να νιώσεις καλά άρα καλά κάνεις και κλαις όποτε λείπει! Σίγουρα τις πρώτες φορές θα κλάψει αλλά μετά από λίγες μέρες θα μάθει ότι όποτε λες ότι φεύγεις φεύγεις αλλά πάντα ξαναγυρίζεις! Αυτό θα του δημιουργεί ένα σχετικό αίσθημα ασφάλειας...

2) Να είσαι εσύ σίγουρη ότι κάνεις τη σωστή κίνηση! Αν εσύ έχεις αμφιβολίες που φεύγεις και τον αφήνεις με τις γιαγιάδες, εκείνος ενστικτωδώς το αντιλαμβάνεται και το βγάζει σα δικό του συναίσθημα πολλές φορές πιο έντονα! Αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της ιστορίας γιατί μπορεί να μην το καταλαβαίνεις εσύ αλλά μέσα σου όντως να νιώθεις ότι δεν έχεις εμπιστοσύνη στις γιαγιάδες. Θα πρέπει να το σκεφτείς πολύ σοβαρά και ήρεμα μόνη σου και αν χρειαστεί να κάνεις μια συζήτηση μαζί τους.

Ελπίζω να βρείτε σύντομα τους ρυθμούς σας και να επιστρέψεις κι εσύ στη δουλειά ήρεμη ότι το παιδάκι σου περνάει καλά στο σπίτι χωρίς εσένα!

[Christina884]

Γεια σας,

Εχω μια μικρουλα 19 μηνων η οποια εδω και 3-4 μερες φοβαται τα παντα. Παντα ηταν κολλημενη πανω μου αλλα εδω κ λιγες μερες εκει που παιζει κλαιει και τρεχει στην αγκαλια μου. Δεν μπορω να απομακρυνθω απο κοντα της κι ας ειμαι στο οπτικο της πεδιο, κλαιει!

Το βραδυ ξυπναει και κλαιει φωναζει μαμα μαμα και φανταστειτε οτι κοιμομαστε μαζι!

Δεν την εχω μαλωσει ποτε, δεν της εχω πει ποτε κατι τρομακτικο ακομη και τα παραμυθια τα εχω αλλαξειωστε ολοι να ειναι καλοι!

Ειμαστε ολη μερα μαζι, την αφηνω στη μαμα μου μια φορα τη βδομαδα για 2-3 ωρες να κανω δουλειες και παντα της εξηγω που παω ( εννοειται κλαιει)

Κλαιει ακομη κι αν αλλαξω τον τονο της φωνης μου ( πχ ενθουσιασμος)

Ο παιδιατρος λεει φασηειναι θα περασει!

Εσεις τι λετε απτην εμπειρια σας;

[BabyCute]

Ναι φάση ειναι αν ειναι άγχος αποχωρισμού , το περνάνε τα πρώτα δυο χρονια συνηθως- εμείς το περάσαμε έντονα στους 9 μηνες

Τώρα το γεγονός ότι κλαίει οταν αλλάζεις τη φωνή σου ειναι λίγο διαφορετικό, ίσως ειναι λίγο υπέρ ευαίσθητη αυτές τις μέρες και αυτο έχουμε περάσει

Πως ειναι οταν την πας έξω σε καινουρια μέρη σε φίλους κλπ;

[krinaki2004]

Εμένα είναι 9 μηνών και ενώ είναι κοινωνική, πηγαίνει σε όλους και παίζει με όλους, έχει ώρες που το μόνο που θέλει είναι να κάθεται πάνω μου! Όχι δίπλα μου... Πάνω μου!

Τώρα που το γράφω μου φαίνεται αστείο, αλλά όταν το ζω με δυσκολεύει.

Δεν το συζητάω όταν είμαστε μόνες.... Δεν μπορώ να την αφήσω σχεδόν καθόλου.

Μέχρι 2 χρονών είπατε διαρκεί.... Καλό κουράγιο!

[Christina884]

Ναι φάση ειναι αν ειναι άγχος αποχωρισμού , το περνάνε τα πρώτα δυο χρονια συνηθως- εμείς το περάσαμε έντονα στους 9 μηνες

Τώρα το γεγονός ότι κλαίει οταν αλλάζεις τη φωνή σου ειναι λίγο διαφορετικό, ίσως ειναι λίγο υπέρ ευαίσθητη αυτές τις μέρες και αυτο έχουμε περάσει

Πως ειναι οταν την πας έξω σε καινουρια μέρη σε φίλους κλπ;

 

Καλη ειναι ιδιως αν εχει παιδακια χαιεται! Αν εχει μεγαλους τρεχει λιγο σε μενα ιδιως αν θελουν να την αγκαλιαζουν κ να τη φιλανε! Εντωμεταξυ εδω και λιγες μερες εχουμε αλλαγη κ στον υπνο. Ενω μεσα σε ενα δεκαλεπτο κοιμοταν τις τελευταιες μερες κανει 1-2 ωρες να κοιμηθει! Μιλαει, φωναζει, χτυπιεταικαι στο τελος απο τον εκνευρισμο κλαιει σπαρακτικα και κοιμαται ( εγω παρουσα σε ολη τηδιαδικασια αρχικα της λεω παραμυθια μετα με πιο αυστηρο τονο τη " μαλωνουμε και τελικα καταληγω να την παρηγορω! ). Η ρουτινα μας ειναι ιδια δεν αλλαξαμε κατι! Φοβαμαι οτι κανω κατι λαθος και δεν μπορω να βρω τι!

[Christina884]

Εμένα είναι 9 μηνών και ενώ είναι κοινωνική, πηγαίνει σε όλους και παίζει με όλους, έχει ώρες που το μόνο που θέλει είναι να κάθεται πάνω μου! Όχι δίπλα μου... Πάνω μου!

Τώρα που το γράφω μου φαίνεται αστείο, αλλά όταν το ζω με δυσκολεύει.

Δεν το συζητάω όταν είμαστε μόνες.... Δεν μπορώ να την αφήσω σχεδόν καθόλου.

Μέχρι 2 χρονών είπατε διαρκεί.... Καλό κουράγιο!

Το περασαμε κι αυτο! 😝 βεβαια απο τοτε που περπατησε ουτε να μας φτυσει για αγκαλια. Αντιθετα θελει να κατεβαινουμε στο υψος της και να ασχολουμαστε μονο μαζι της! Ενα μαγειρεμα κανω μονο ολη μερα κι αυτο οπως να ναι! Ουφ!

[Δωρα]

κοριτσια καλημερα, μαλλον μας ξεκηνησε και αυτο, σε συνδιασμο με τα δοντακια.. ειναι 6,5 μηνων  τωρα η μπεμπα. θελει συνεχεια ακγαλια, και εμενα θελει μονο. ο υπνος της ειναι χαλια ξυπναει το πολυ ανα 2 ωρες τη νυχτα. επησης αρνειται το φαγητο, μονο στηθος θελει. στους ξενους θα χαμογελασει αρκει να την εχω ακγαλια εγω. εχω δικιο και εχουμε αγχος αποχωρισμου η ειναι κατι αλλο; ποτε θα καλητερεψει καπως;

[vicky86]

Λογικα αγχος αποχωρισμου.εχετε ακομη δρομο.ισως να ξεχνιεται για λιγο αν μπουσουλαει η καθεται μονη ισως λιγο ξεκουραζεσαι.μετα με το περπατημα ισως να καθεται λιγο παραπανω μονη.μεχρι τα 1,5-2ειναι το αγχος.οχι συνεχομενα ετσι.καλο κουραγιο

[Mama_Anesti_]

13 ώρες πρίν, Δωρα είπε:

κοριτσια καλημερα, μαλλον μας ξεκηνησε και αυτο, σε συνδιασμο με τα δοντακια.. ειναι 6,5 μηνων  τωρα η μπεμπα. θελει συνεχεια ακγαλια, και εμενα θελει μονο. ο υπνος της ειναι χαλια ξυπναει το πολυ ανα 2 ωρες τη νυχτα. επησης αρνειται το φαγητο, μονο στηθος θελει. στους ξενους θα χαμογελασει αρκει να την εχω ακγαλια εγω. εχω δικιο και εχουμε αγχος αποχωρισμου η ειναι κατι αλλο; ποτε θα καλητερεψει καπως;

Αν εξαιρέσεις τον ύπνο και το φαγητό έτσι ήταν και ο μικρός μου. Γκρινιάζε για να τον έχω αγκαλιά μόνο εγώ, δεν καθόταν ούτε στον πατέρα του, ήταν πολύ αγκαλιτσας και είναι ακόμη, και με τους ξένους δεν είχε ιδιαίτερο θέμα αρκεί να τον κρατούσα και να μην κάναν απόπειρα να τον πάρουν  απ τα χέρια μου.

  Εγώ δεν το απεδιδα στο άγχος αποχωρισμού αλλά στο χαρακτήρα του γιατί έτσι έκανε από ημερών.

[Δωρα]

σαν να εχει εξαρσεις δηλαδη; η συνεχες με μικρα διαλημματα; οταν ειναι σε αλμα ειναι πιο εντονο; η τιποτα απο αυτα;

[Mama_Anesti_]

3 ώρες πρίν, Δωρα είπε:

σαν να εχει εξαρσεις δηλαδη; η συνεχες με μικρα διαλημματα; οταν ειναι σε αλμα ειναι πιο εντονο; η τιποτα απο αυτα;

Ο δικός μου μέχρι σήμερα ενός έτους έτσι είναι από νεογέννητος. Εμενα δεν μου φάνηκε ούτε για άγχος ούτε για άλμα ή συμπεριφορά του. Πιστεύω έτσι είναι ο χαρακτήρας του!

[vicky86]

8 ώρες πρίν, Δωρα είπε:

σαν να εχει εξαρσεις δηλαδη; η συνεχες με μικρα διαλημματα; οταν ειναι σε αλμα ειναι πιο εντονο; η τιποτα απο αυτα;

Εμενα αυτο ξεκινησε μετα τους 7μηνες.να τον κραταει ο μπαμπας κ επειδη περασα απο μπροστα η με ακουσε να κλαιει μεχρι να τον παρω.μεχρι σημερα κ μενα 14μηνων ετσι ειναι,θα κατσει μερικες μερες κ με τον μπαμπα,αλλα αλλες μονο σε μενα

Με την ευρυτερη οικογενεια ειναι επισης αναλογως τις μερες του.αλλες φορες θα παει αγκαλια,αλλες οχι.ενω η κορη μου ηταν πολυ κοινωνικη

Γενικα με θελει διπλα του οταν κοιμαται η οταν παιζει

Σε αλματα βαρβατα σε συνδυασμο με δοντια εμας χαλαει ο υπνος,δ θα ελεγα οτι επηρεαζει το αγχος

Επισης μπορω να πω οτι μετα τον 10ο μηνα που αρχισε να μπουσουλαει-στεκεται κ πλεον περπαταει δ ειναι τοσο συχνες αυτες οι μερες.απασχολειται πολυ την μερα κ παιζει με την αδερφη του

Η κορη μου ηταν κολλημενη στο στηθος αλλα οχι λογω τους αγχους,απο νεογεννητο.ενω ο μικρος οχι,κ ειναι σαν να βγαζει τα σπασμενα με το απλα να καθομαι μαζι του

Πχ 5μηνων τον αφηνα ανετα ενα διωρο στον μπαμπα να παω καπου,ενω στον 8ο οχι.τωρα ξανακαθεται πιο ευκολα

[anath]

Είναι αναμενόμενο ένα παιδάκι σχεδόν 3 ετών να έχει άγχος αποχωρισμού;

 

Μετά από 10 ημέρες άδειας επέστρεψα στη δουλειά και άρχισε να δυσκολεύεται τα απογεύματα (δουλεύω πρωι - απόγευμα). Το αμέσως επόμενο ΣΚ έφυγα με τον άντρα μου λόγω κάποιας υποχρέωσης και αφήσαμε τα παιδιά στη γιαγιά. Δεν παραπονέθηκε καθόλου κατά τη διάρκεια του ΣΚ, αλλά από τότε που επέστρεψα κλαίει κάθε φορά που φεύγω. Πρωί, απόγευμα, όπου και να είναι, ακόμα κι όταν μένει σπίτι με τον μπαμπά.

Το συζητάμε όταν είναι ήρεμος, ξέρει ότι η μαμά δουλεύει (από όταν ήταν 6 μηνών!), καταλαβαίνει και το ωράριό μου πλεον (με χρονικά ορόσημα), απλά αρνείται να το αποδεχτεί την ώρα που ετοιμάζομαι να φύγω. Ξεκινάει με αναβολές (θα φύγεις όταν πιω το γάλα μου, όταν τελειώσω το παιχνίδι κλπ) και καταλήγουμε με κραυγές στην πόρτα, να τρέχει πίσω μου και άλλα τέτοια!

Αισθάνομαι πολύ άσχημα που του προκαλώ όλο αυτό το άγχος, αλλά εως τώρα δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα. Αναρωτιέμαι πώς μπορώ να τον βοηθήσω... Και αγχώνομαι για τη "σχολική" χρονιά που αρχίζει...