Προβλημα με τον πατέρα μου

[samsympan]

Όσο μας πνίγει το "παιδί-θύμα" μέσα μας, δεν πρόκειται να έχουμε ισορροπία ούτε με τον εαυτό μας, ούτε με κανέναν. Όταν αρχίσουμε να αποτινάσουμε τον ρόλο αυτό από πάνω μας κι "ενηλικιωθούμε", τότε τον άδικο/αδιάφορο/απόντα/σκληρό/υποκριτή/δυνάστη/κλπ πατέρα/μάνα/αδερφό/αδερφή/πεθερό-ά/σύντροφο κλπ αρχίζουμε να τον κατανοούμε κι αφού τον κατανοήσουμε, έπειτα είτε τον συγχωρούμε και συμφιλιωνόμαστε, είτε δεν τον συγχωρούμε και αποστασιωπιούμαστε χωρίς να εμπλεκόμαστε συναισθηματικά σε οτιδήποτε. Χρειάζεται να διανύσουμε μεγάλη και δύσκολη πορεία ως εκεί όμως. Δεν είναι καθόλου εύκολο.

[ninaki80]

τι διδασκεις στο παιδι σου οτι αν μας την πουν εμεις καυγαδιζουμε κ μετα δεν ξαναμιλαμε? ή οτι νιωθουμε σιγουροι κ γυρναμε πλατη?

[anemoni1989]

Just now, chocolate_eater είπε:

Με μια προχωρημένη σκέψη ίσως είναι κι ένα καλό σχολείο για το παιδί τι να ΜΗΝ γίνει όταν μεγαλώσει, αν μου επιτρέπεις....

 

Για αρχή, εγώ τον έχω εξαρχής ως παράδειγμα προς αποφυγήν για εμένα. Θα προτιμούσα να πεθάνω αυτή κιόλας τη στιγμή, παρά να εξελιχθω σαν τον πατέρα μου. Και όπως έχω πολλάκις πει, θα μεγαλώσω την κόρη μου με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε αν ποτέ αισθανθεί ότι την εκβιάζω συναισθηματικά και καταλάβει πως πάω να γίνω εμπόδιο στη ζωή της λόγω δικών μου ανασφαλειών και προβλημάτων, να μου ρίξει μια μουτζα, να μου κλείσει την πόρτα κατάμουτρα και να κάνει τα όνειρα της πραγματικότητα. Δεν μπορώ ούτε να διανοηθω να σταθώ εμπόδιο στο παιδί μου. 

Just now, Ilaeira είπε:

. Το βασικό μάθημα που πρέπει να δώσουμε στα παιδιά μας είναι οτι η αγάπη δεν πονάει, κι ότι όποιος μας αγαπάει δεν μας βασανίζει - είτε είναι φίλος, γκόμενος, σύζυγος, γονιός ή αλλος συγγενής.

Πραγματικά αυτό το προσυπογράφω και με τα 2 χέρια και είναι από τους βασικούς λόγους αντιπαράθεσης που είχα από έφηβη με τους γονείς μου και τον πατέρα μου κυρίως. Αυτά τα "έλα κάνε υπομονή θα του περάσει" ή "πατέρας/άντρας/ αφεντικό σου είναι, κάνε υπομονή", "μη μιλάς" με κάναν πάντα έξω φρενών και ήταν βασικός λόγος αντιπαραθέσεων. Μου είναι αδιανόητο εν έτει 2021 να συζητάμε τα αυτονόητα και πως κανένας δεν αξίζει να μας προσβάλλει. Ούτε ο Θεός ο ίδιος να ηταν

Just now, chocolate_eater είπε:

 

Δε σου είπα να το ανεχτείς, απλώς να δεχτείς οτι, για το πεδίο και την οπτική του ανθρώπου αυτού, ενδεχομένως όλα αυτά να μην έχουν καμία σημασία, εφ'όσον δεν κάνεις αυτά που θα ήθελε ο ίδιος να κάνεις. Εν ολίγοις, καλά κάνεις που σε ενοχλεί όταν τα λέει (και σαφώς με τον τρόπο που τα λέει), αλλά το να τα πιστεύει έχει κάθε δικαίωμα, δεν υπάρχει "αντικειμενικά" σ'αυτά τα πράγματα......μπορεί γι'αυτόν να είσαι αποτυχημένη απλώς και μόνο γιατί δε "σέβεσαι τον πατέρα σου". Τόσα ξέρει, τόσα σκέφτεται.....δεν αλλάζει αυτό. Ούτε και είναι εξαίρεση, δυστυχώς, στην ελληνική κοινωνία....πολλοί γονείς το μόνο που θα εκτιμήσουν σε μια κόρη είναι να τους κάνει εγγόνια και μετά να τους γηροκομήσει. Πολλοί το εξασφαλίζουν και με τις ανάλογες διαθήκες....

Σε αυτό πάω πάσο, δεν έχω ειλικρινά τι να απαντήσω και δεν πίστευα ποτέ πως θα μπορούσε η οικογένεια μου να ανήκει σε αυτή την κατηγορία

Just now, ninaki80 είπε:

τι διδασκεις στο παιδι σου οτι αν μας την πουν εμεις καυγαδιζουμε κ μετα δεν ξαναμιλαμε? ή οτι νιωθουμε σιγουροι κ γυρναμε πλατη?

Σίγουρα δεν θα ήθελα να κρατήσει στη ζωή της ανθρώπους που θα της φέρονται σαν σκουπίδι. Είτε αυτός ο άνθρωπος λέγεται"ένας άγνωστος στο δρόμο", "σύζυγος", "μάνα" ή "πατέρας". Σίγουρα κάποια στιγμή θα βρει ανθρώπους να την εκτιμήσουν, αρκεί να μην επιτρέψει σε κανέναν να την υποτιμησει και να την κάνει να αμφιβάλλει για αυτήν.

[chocolate_eater]

Just now, anemoni1989 said:

Σε αυτό πάω πάσο, δεν έχω ειλικρινά τι να απαντήσω και δεν πίστευα ποτέ πως θα μπορούσε η οικογένεια μου να ανήκει σε αυτή την κατηγορία

 

Δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκει η οικογένειά σου, το μόνο που λέω είναι να μην περιμένεις να εκτιμήσουν αυτά που εσύ θεωρείς αυτονότητα ως παράγοντες επιτυχίας. Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό κριτήριο. Αλλά όπως είπα, δεν έχει και καμια σημασία τι πιστεύουν, εφ'όσον έχεις κάνει τη δουλειά που χρειάζεται με τον εαυτό σου για να μην έχεις ανάγκη την έγκριση/αναγνώριση του πατέρα σου......και βέβαια το δικαίωμα κάποιου να σκέφτεται όπως θέλει, δεν του δίνει το δικαίωμα σε τέτοιες συμπεριφορές.

[anemoni1989]

Just now, chocolate_eater είπε:

 

Δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκει η οικογένειά σου, το μόνο που λέω είναι να μην περιμένεις να εκτιμήσουν αυτά που εσύ θεωρείς αυτονότητα ως παράγοντες επιτυχίας. Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό κριτήριο. Αλλά όπως είπα, δεν έχει και καμια σημασία τι πιστεύουν......και βέβαια το δικαίωμα κάποιου να σκέφτεται όπως θέλει, δεν του δίνει το δικαίωμα σε τέτοιες συμπεριφορές.

Δεν εννοούσα ότι έδωσες συγκεκριμένη ταμπέλα. Απλά επειδή υποτίθεται ο πατέρας μου ήταν από τα "μοντέρνα μυαλά" της εποχής του (μέχρι τα 16 μου), δεν πίστευα ποτέ πως θα μπορούσε να έχει μια πιο συντηρητική σκέψη... Θα μου πεις δεν το έβλεπες? Τόσα μας λες ότι σου έκανε.. ναι τα έβλεπα, προφανώς δεν ήθελα να τα πιστέψω ή είχα πλάσει με το νου μου μια άλλη εικόνα για αυτόν, πιο εξιδανικευμένη...

[ninaki80]

Just now, anemoni1989 είπε:

Για αρχή, εγώ τον έχω εξαρχής ως παράδειγμα προς αποφυγήν για εμένα. Θα προτιμούσα να πεθάνω αυτή κιόλας τη στιγμή, παρά να εξελιχθω σαν τον πατέρα μου. Και όπως έχω πολλάκις πει, θα μεγαλώσω την κόρη μου με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε αν ποτέ αισθανθεί ότι την εκβιάζω συναισθηματικά και καταλάβει πως πάω να γίνω εμπόδιο στη ζωή της λόγω δικών μου ανασφαλειών και προβλημάτων, να μου ρίξει μια μουτζα, να μου κλείσει την πόρτα κατάμουτρα και να κάνει τα όνειρα της πραγματικότητα. Δεν μπορώ ούτε να διανοηθω να σταθώ εμπόδιο στο παιδί μου. 

Πραγματικά αυτό το προσυπογράφω και με τα 2 χέρια και είναι από τους βασικούς λόγους αντιπαράθεσης που είχα από έφηβη με τους γονείς μου και τον πατέρα μου κυρίως. Αυτά τα "έλα κάνε υπομονή θα του περάσει" ή "πατέρας/άντρας/ αφεντικό σου είναι, κάνε υπομονή", "μη μιλάς" με κάναν πάντα έξω φρενών και ήταν βασικός λόγος αντιπαραθέσεων. Μου είναι αδιανόητο εν έτει 2021 να συζητάμε τα αυτονόητα και πως κανένας δεν αξίζει να μας προσβάλλει. Ούτε ο Θεός ο ίδιος να ηταν

Σε αυτό πάω πάσο, δεν έχω ειλικρινά τι να απαντήσω και δεν πίστευα ποτέ πως θα μπορούσε η οικογένεια μου να ανήκει σε αυτή την κατηγορία

Σίγουρα δεν θα ήθελα να κρατήσει στη ζωή της ανθρώπους που θα της φέρονται σαν σκουπίδι. Είτε αυτός ο άνθρωπος λέγεται"ένας άγνωστος στο δρόμο", "σύζυγος", "μάνα" ή "πατέρας". Σίγουρα κάποια στιγμή θα βρει ανθρώπους να την εκτιμήσουν, αρκεί να μην επιτρέψει σε κανέναν να την υποτιμησει και να την κάνει να αμφιβάλλει για αυτήν.

παντως δεν φαινονται οι γονεις σου να σε θεωρουν σκουπιδι... εμενα απλα μου φαινετε πως απλα ειναι κολλημενοι σε ενα δικο τους ονειρο κ απαγοητευτηκαν που δεν το ακολουθησες ...  γιαυτο σου λεω για να νιωθεις οτι σε κανουν ετσι οι γονεις σου κατι πρεπει να δουλεψεις μεσα σου....

[vicky86]

Just now, ninaki80 είπε:

τι διδασκεις στο παιδι σου οτι αν μας την πουν εμεις καυγαδιζουμε κ μετα δεν ξαναμιλαμε? ή οτι νιωθουμε σιγουροι κ γυρναμε πλατη?

οτι φευγουμε απο καπου που δ μας εκτιμουν

κ οτι εχουμε το θαρρος να υπερασπιστουμε τον εαυτο μας

[ninaki80]

Just now, vicky86 είπε:

οτι φευγουμε απο καπου που δ μας εκτιμουν

κ οτι εχουμε το θαρρος να υπερασπιστουμε τον εαυτο μας

δεν ειναι ακριβως ομως καπου ειναι οι γονεις μας... κ με πιο συμπερασμα βγαινει οτι δεν μας εκτιμουν οι γονεις μας επειδη διαφωνουν με μια επιλογη μας? ισως απλα να ηταν λαθος συμπεριφορα του πατερα που πρεπει να αποκρουσουμε καπως διαφορετικα

θελω να πω οτι κ εμεις μπορει να τσακωθουμε αυριο μεθαυριο με τα παιδια μας αλλα εξαρτατε παντα πως θα το αντιμετωπισουν κ αυτα...

Just now, anemoni1989 είπε:

Δεν εννοούσα ότι έδωσες συγκεκριμένη ταμπέλα. Απλά επειδή υποτίθεται ο πατέρας μου ήταν από τα "μοντέρνα μυαλά" της εποχής του (μέχρι τα 16 μου), δεν πίστευα ποτέ πως θα μπορούσε να έχει μια πιο συντηρητική σκέψη... Θα μου πεις δεν το έβλεπες? Τόσα μας λες ότι σου έκανε.. ναι τα έβλεπα, προφανώς δεν ήθελα να τα πιστέψω ή είχα πλάσει με το νου μου μια άλλη εικόνα για αυτόν, πιο εξιδανικευμένη...

ασχετο το εμβολιο το εκανες?

[vicky86]

Just now, ninaki80 είπε:

δεν ειναι ακριβως ομως καπου ειναι οι γονεις μας... κ με πιο συμπερασμα βγαινει οτι δεν μας εκτιμουν οι γονεις μας επειδη διαφωνουν με μια επιλογη μας? ισως απλα να ηταν λαθος συμπεριφορα του πατερα που πρεπει να αποκρουσουμε καπως διαφορετικα

θελω να πω οτι κ εμεις μπορει να τσακωθουμε αυριο μεθαυριο με τα παιδια μας αλλα εξαρτατε παντα πως θα το αντιμετωπισουν κ αυτα...

επειδη ειναι οι γονεις μας δ εχουν το δικαιωμα να μας συμπεριφερονται ασχημα

οπως κ εμεις δ μπορουμε να εχουμε την απαιτηση να συμφωνουν με τις αποφασεις μας κ να μας στηριζουν.απλα εστω ,να μην δημιουργουν προβληματα

 

[ninaki80]

Just now, vicky86 είπε:

επειδη ειναι οι γονεις μας δ εχουν το δικαιωμα να μας συμπεριφερονται ασχημα

οπως κ εμεις δ μπορουμε να εχουμε την απαιτηση να συμφωνουν με τις αποφασεις μας κ να μας στηριζουν.απλα εστω ,να μην δημιουργουν προβληματα

 

οχι αλλα αυτο δεν σημαινει οτι δεν θα πουν κ κατι στραβο.... κ εμεις θα το φτασουμε στα ακρα μπορουμε τωρα που μεγαλωσαμε να το αντικρουσουμε με ψυχραιμια

[Anna3011]

@anemoni1989 είναι όντως πολύ λυπηρό αυτό που συνέβη, αντιλαμβάνομαι απόλυτα το μένος και την απόγνωσή σου, δες όμως και τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Τα περισσότερα παιδιά τοξικών και χειριστικών γονέων συνήθως λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης καταλήγουν κολλημένοι ενήλικες στον τοξικό γονέα ζητιανεύοντας μόνιμα αποδοχή. Το έχω δει πολλές φορές γύρω μου και είναι λυπηρό. Εσύ τουλάχιστον, με όσες πληγές και αν κουβαλάς, έχεις καταφέρει να φτιάξεις τη ζωή που ήθελες. Και φαίνεσαι αποφασισμένη να διαφυλάξεις την ηρεμία του παιδιού σου και να μην επαναλαμβάνεις τις απαράδεκτες συμπεριφορές που βίωσες, συνεπώς ουδέν κακό αμιγές καλού...

Από την άλλη διευκρίνισέ μου κάτι. Αν θυμάμαι από  posts σου παλαιότερα που τα λέγαμε για το μπαμπά σου, είχα μείνει με την εντύπωση ότι ο πατέρας σου έχει κάποια ψυχική νόσο και παίρνει αγωγή. Πιθανό να μην είσαι εσύ αυτή η κοπέλα που το έλεγε (δεν έψαξα το προφίλ σου), αν κάνω λάθος ζητώ συγγνώμη. Αν όμως ισχύει περιπλέκονται κάπως τα πράγματα και ίσως δε μιλάμε απλά για ένα κακότροπο γονέα αλλά για πιο σύνθετες καταστάσεις.

[anemoni1989]

Just now, ninaki80 είπε:

 

ασχετο το εμβολιο το εκανες?

Όντως ασχετο, αλλά όχι δεν το έχω κάνει

[vicky86]

Just now, ninaki80 είπε:

οχι αλλα αυτο δεν σημαινει οτι δεν θα πουν κ κατι στραβο.... κ εμεις θα το φτασουμε στα ακρα μπορουμε τωρα που μεγαλωσαμε να το αντικρουσουμε με ψυχραιμια

εξαρταται απο το πως το παιρνει ο καθενας.αλλος θα το επαιρνε απλα σαν λαθος επιολγη λεξεων,κ αλλος σαν προσβολη.αλλα δ εχει σχεση μονο με το ποσο σιγουρος εισαι για τον εαυτο σου

κ ειναι παρα πολυ δυσκολο.ακομη κ οταν ξερεις οτι ο γονιος σου,ηθελε κτ αλλο για εσενα.ακομη κ αν ποτε δ ειχες τις τελειες σχεσεις,παντα σοκαρεσαι οταν συμβαινει κτ τετοιο.με τι ψυχραιμια να αντιδρασεις;απεναντι σε καποιον που θες να σε στηριζει ακομη κ οταν δ συμφωνει με τις επιλογες σου.κ πραγματικα εγω δ βρισκω αλλο τροπο αντιδρασης,οταν εισαι κ εκρηκτικος χαρακτηρας.τι θα μπορουσε αλλο να κανει;οτι δ ακουσε;απλα να μην δωσει σημασια;

[anemoni1989]

Just now, Anna3011 είπε:

@anemoni1989 είναι όντως πολύ λυπηρό αυτό που συνέβη, αντιλαμβάνομαι απόλυτα το μένος και την απόγνωσή σου, δες όμως και τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Τα περισσότερα παιδιά τοξικών και χειριστικών γονέων συνήθως λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης καταλήγουν κολλημένοι ενήλικες στον τοξικό γονέα ζητιανεύοντας μόνιμα αποδοχή. Το έχω δει πολλές φορές γύρω μου και είναι λυπηρό. Εσύ τουλάχιστον, με όσες πληγές και αν κουβαλάς, έχεις καταφέρει να φτιάξεις τη ζωή που ήθελες. Και φαίνεσαι αποφασισμένη να διαφυλάξεις την ηρεμία του παιδιού σου και να μην επαναλαμβάνεις τις απαράδεκτες συμπεριφορές που βίωσες, συνεπώς ουδέν κακό αμιγές καλού...

Από την άλλη διευκρίνισέ μου κάτι. Αν θυμάμαι από  posts σου παλαιότερα που τα λέγαμε για το μπαμπά σου, είχα μείνει με την εντύπωση ότι ο πατέρας σου έχει κάποια ψυχική νόσο και παίρνει αγωγή. Πιθανό να μην είσαι εσύ αυτή η κοπέλα που το έλεγε (δεν έψαξα το προφίλ σου), αν κάνω λάθος ζητώ συγγνώμη. Αν όμως ισχύει περιπλέκονται κάπως τα πράγματα και ίσως δε μιλάμε απλά για ένα κακότροπο γονέα αλλά για πιο σύνθετες καταστάσεις.

Καλησπέρα. Ναι εγώ ήμουν που έλεγα πως τον ακολουθεί νευρολόγος- ψυχιατρος λόγω ήπιας κατάθλιψης, η οποία εκδηλώθηκε μέσα στην οικονομική κρίση,την οποία ρυθμίζει μέσω φαρμακευτικής αγωγής.

[ninaki80]

επισης πιστευω οτι οταν οι γονεις ειναι μακρια κ δεν ανακατευονται σε τιποτα στην ζωη μας δεν χρειαζετε να τα περνουμε ολα τοσο της μετρητης γιατι ειναι μονο λογια κ αυτος ο.θυμος του πατερα γιατι απλα θυμο εβγαλε οχι υποτιμηση σε ενα χρονο μπορει να εχει αλλαξει! γιατι πολυ απλα ειναι μονο λογια κ καμια ουσια δεν εχουν στην ζωη μας... 

[anemoni1989]

Just now, vicky86 είπε:

εξαρταται απο το πως το παιρνει ο καθενας.αλλος θα το επαιρνε απλα σαν λαθος επιολγη λεξεων,κ αλλος σαν προσβολη.αλλα δ εχει σχεση μονο με το ποσο σιγουρος εισαι για τον εαυτο σου

κ ειναι παρα πολυ δυσκολο.ακομη κ οταν ξερεις οτι ο γονιος σου,ηθελε κτ αλλο για εσενα.ακομη κ αν ποτε δ ειχες τις τελειες σχεσεις,παντα σοκαρεσαι οταν συμβαινει κτ τετοιο.με τι ψυχραιμια να αντιδρασεις;απεναντι σε καποιον που θες να σε στηριζει ακομη κ οταν δ συμφωνει με τις επιλογες σου.κ πραγματικα εγω δ βρισκω αλλο τροπο αντιδρασης,οταν εισαι κ εκρηκτικος χαρακτηρας.τι θα μπορουσε αλλο να κανει;οτι δ ακουσε;απλα να μην δωσει σημασια;

Επειδή δε θυμάμαι αν το έγραψα στην αρχή, επί 2 συνεχόμενες ημέρες δεν έδινα σημασία... Την 3η ξέσπασα... Προσωπικά μου δίνω Όσκαρ ψυχραιμίας, ειδικά λόγω του χαρακτήρα μου

Just now, ninaki80 είπε:

επισης πιστευω οτι οταν οι γονεις ειναι μακρια κ δεν ανακατευονται σε τιποτα στην ζωη μας δεν χρειαζετε να τα περνουμε ολα τοσο της μετρητης γιατι ειναι μονο λογια κ αυτος ο.θυμος του πατερα γιατι απλα θυμο εβγαλε οχι υποτιμηση σε ενα χρονο μπορει να εχει αλλαξει! γιατι πολυ απλα ειναι μονο λογια κ καμια ουσια δεν εχουν στην ζωη μας... 

Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει...

[ninaki80]

Just now, anemoni1989 είπε:

Επειδή δε θυμάμαι αν το έγραψα στην αρχή, επί 2 συνεχόμενες ημέρες δεν έδινα σημασία... Την 3η ξέσπασα... Προσωπικά μου δίνω Όσκαρ ψυχραιμίας, ειδικά λόγω του χαρακτήρα μου

Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει...

ναι αλλα ειναι μια φορα στα δυο χρονια οποτε τι σε νοιαζει? εσυ μακρια δεν εισαι εκεινοι ανακατευονται? οχι οποτε μια χαρα 

[Anna3011]

Just now, anemoni1989 είπε:

Καλησπέρα. Ναι εγώ ήμουν που έλεγα πως τον ακολουθεί νευρολόγος- ψυχιατρος λόγω ήπιας κατάθλιψης, η οποία εκδηλώθηκε μέσα στην οικονομική κρίση,την οποία ρυθμίζει μέσω φαρμακευτικής αγωγής.

Δεν ξέρω βρε κορίτσι αλλά εγώ δίνω πολύ μεγάλη βαρύτητα στις ψυχικές νόσους, όσο ήπιες και αν μπορεί να φαίνονται θεωρώ ότι επηρεάζουν πολύ τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Βέβαια εσύ τη συμπεριφορά του την ξέρεις χρόνια, αλλά αν προσπαθήσεις να προσπεράσεις για λίγο την αγανάκτησή σου (διικαιη αν με ρωτάς), μήπως όλη αυτή η επιθετικότητα αιτιολογείται κάπως;

[anemoni1989]

7 ώρες πρίν, Anna3011 είπε:

Δεν ξέρω βρε κορίτσι αλλά εγώ δίνω πολύ μεγάλη βαρύτητα στις ψυχικές νόσους, όσο ήπιες και αν μπορεί να φαίνονται θεωρώ ότι επηρεάζουν πολύ τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Βέβαια εσύ τη συμπεριφορά του την ξέρεις χρόνια, αλλά αν προσπαθήσεις να προσπεράσεις για λίγο την αγανάκτησή σου (διικαιη αν με ρωτάς), μήπως όλη αυτή η επιθετικότητα αιτιολογείται κάπως;

Τα έχω σκεφτεί όλα αυτά κοριτσι μου.... Αλλά πηγαίνουν τακτικά με τη μάνα μου στον ψυχίατρο και υποτίθεται είναι ρυθμισμένος... Βέβαια αμφιβάλλω ότι του λέει όλη την αλήθεια, αλλά από την άλλη επειδή το συγκεκριμένο ιατρό τον έχω επισκεφτεί και εγώ στο παρελθόν συμβουλευτικά και έχω συνομιλήσει μαζί του, έχω απόλυτη εμπιστοσύνη... Είναι της άποψης πως ο καθένας μας έχει το χαρακτήρα του, δεν θα πρέπει να καταπιέζεται για τις κοινωνικές νόρμες και απλά για να είναι αληθινός και να μην αισθάνεται καταπίεση ίσως χρειαστεί να ξεκόψει με κάποιες σχέσεις.. Αν με ρωτάς προσωπικα, θα ήθελα να κάνω μια επίσκεψη μαζί του, για να τα συζητήσουμε όλα αυτά μπροστά σε ειδικό και να τα λύσουμε, αλλά όσες φορές το πρότεινα στο παρελθόν, μου το αρνήθηκε. Προσωπικά, και στεναχωριεμαι που το λέω, θεωρώ πως ο πατέρας μου είναι τελειωμένος. Δεν έχει χόμπι, περνάει τα τελευταία 5 χρόνια της σύνταξης του ξαπλωμένος σε έναν καναπέ από επιλογή, υποτίθεται έκανε όνειρα για τα εγγόνια του κλπ και δεν έβγαλε την κόρη μου ούτε μέχρι την πλατεία να κάνει αεροπλανακι σε ένα περίπτερο. Είχε όνειρο να πάει να μείνει στο χωριό, αλλά η μάνα μου δεν τον ακολουθεί και επειδή αυτός αδυνατεί να μείνει μόνος του (το ρίχνει στη μάνα μου ότι δεν μπορεί να ζήσει μόνη της) μουχλιάζει σε ένα διαμέρισμα. Ακόμα και η εμφάνιση του παραπέμπει σε άνθρωπο παρατημένο από τη ζωή, μαραζώνει και με στεναχωρεί γιατί δεν ήταν έτσι. Όσες φορές όμως προσπάθησα να τον βοηθήσω, η απάντηση ήταν πως τώρα έχει μεγαλώσει και έτσι είναι η ζωή. Τον πατέρα μου τον ξέρω χρόνια. Κακός πατέρας δεν ήταν. Μας έδωσε τα πάντα. Και με το παραπάνω. Θυσία έγινε. Όταν όμως ζοριστηκε (όταν μπήκα εγώ στην εφηβεία, ξέσπασε η οικονομική κρίση, ζοριστηκαν οικονομικα), άλλαξε δραματικά ο χαρακτήρας του. Καταλαβαίνω πως όλα αυτά είναι πολλά για έναν άνθρωπο, αλλά στην τελική δεν φταίω εγώ που έβαλε μεγαλυτερα βάρη στην πλάτη του από όσα μπορούσε να αντέξει. Δε γίνεται να του χρωστάω τη ζωή μου επειδή έχτισε ένα σπίτι, ούτε μπορώ να μείνω προσκολλημένη πάνω του για να δείξω την ευγνωμοσύνη μου. Ούτε μπορώ να του λέω μια ζωή ευχαριστώ επειδή έκανε τα αυτονόητα και "με τάιζε και με σπούδασε", όπως είπε. Δε γίνεται να αποδεχτώ την άποψη του ότι επειδή μου έδωσε περισσότερα λεφτά (το κόστος της οικοδομής) από τα λεφτά που έδωσαν τα πεθερικά μου σε εμένα και στον άντρα μου, θα πρέπει εμείς να μείνουμε προσκολλημένοι εκεί. Δηλαδή, τι? Οι σχέσεις γονεων-παιδιων είναι παρε-δωσε??? Ο γονέας θα έπρεπε να επιβραβεύεται όταν τα παιδιά του προκοβουν και όχι όταν εξαγοράζονται. Ο πατέρας μου πιστεύω έχει κακιωσει επειδή έφυγα μακρια. Γιατί και έδειξα πως δεν έχει καμία απολύτως εξουσία πάνω μου και κάνω πραγματικά ότι θέλω και γιατί κατάφερα αυτά που αυτός δεν μπόρεσε. Πήγα να μείνω στην επαρχία και να κάνω τη ζωή που θέλω, ενώ αυτός όχι. Δεν μπορώ όμως μια ζωή να τον δικαιολογώ. Δεν είναι παιδί, είναι ενήλικας. Και δεν έχει κανένα δικαίωμα να ασκεί βία (γιατί περί λεκτικής βίας θεωρώ ότι πρόκειται) επάνω σε εμένα ή οποιοδήποτε άλλο, επειδή αισθάνεται πληγωμένος, αδικημένος ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο.

[mama16]

8 ώρες πρίν, ninaki80 είπε:

γιατι να νιωθεις ομως υποβιβασμενη απο καποια λογια.... δεν λεω οτι δεν θα αντιμιλησεις με καποιο τροπο αλλα γιατι να νιωθεις οτι σε υποβιβαζουν τα λογια οταν εσυ νιωθεις καλα μεσα σου... το παιδι σου δεν θα μαθει πια εισαι??? γιατι να μην απαντησεις με τροπο που αλλος δεν θα βρει λογια να σου πει? με τροπο που δεν θα γινει καυγας?κ απλα θα φυγεις κυρια.... το υπερανω το εχεις ακουσει ποτε?

Γιατί πονάει όταν σε υποβιβάζει ο ίδιος σου ο γονιός που υποτίθεται ότι είναι απ' τους ανθρώπους που σ αγαπάνε πιο πολύ στη ζωή.. Η Ανεμώνη έκανε τις επιλογές της κ οφείλουν να τις σεβαστούν όποιες κ αν είναι. Οι γονείς δεν κάνουν τα παιδιά για να να είναι για πάντα κοντά τους όπως ήθελαν αυτοί φτιάχνοντας κ την οικογενειακή πολυκατοικία αλλά να μας δώσουν τα εφόδια κ να ανοίξουμε τα φτερά μας, να σταθούμε στα πόδια μας κ να κάνουμε την δική μας ευτυχισμένη οικογένεια. Αν δεν είναι αυτό επιτυχία τότε τι είναι? Κ αν έχει επιτύχει τόσα στη ζωή της με σπουδές κλπ γιατί να μην το πει? Οι ίδιοι οι γονείς θα έπρεπε να είναι περήφανοι για την κόρη τους. Η αδερφή της από την άλλη εννοείται ότι βγάζει ζήλια κ για αυτό προσπαθεί να είναι η πιο αγαπητή στους γονείς, να δείξει ότι αξίζει περισσότερο στα μάτια τους. Ίσως ναι να είναι πιο εκρηκτικός χαρακτήρας, πήρε μάλλον απ' τον μπαμπά της κ για αυτό δεν μπορούν να τα βρουν, δεν κάνει κάνεις πίσω αλλά απ' την άλλη δεν της δίνω άδικο

8 ώρες πρίν, Anna3011 είπε:

Δεν ξέρω βρε κορίτσι αλλά εγώ δίνω πολύ μεγάλη βαρύτητα στις ψυχικές νόσους, όσο ήπιες και αν μπορεί να φαίνονται θεωρώ ότι επηρεάζουν πολύ τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Βέβαια εσύ τη συμπεριφορά του την ξέρεις χρόνια, αλλά αν προσπαθήσεις να προσπεράσεις για λίγο την αγανάκτησή σου (διικαιη αν με ρωτάς), μήπως όλη αυτή η επιθετικότητα αιτιολογείται κάπως;

Σε αυτό συμφωνώ, δεν το θυμόμουν καν

[ΑΡΓΚ]

Just now, anemoni1989 είπε:

Τα έχω σκεφτεί όλα αυτά κοριτσι μου.... Αλλά πηγαίνουν τακτικά με τη μάνα μου στον ψυχίατρο και υποτίθεται είναι ρυθμισμένος... Βέβαια αμφιβάλλω ότι του λέει όλη την αλήθεια, αλλά από την άλλη επειδή το συγκεκριμένο ιατρό τον έχω επισκεφτεί και εγώ στο παρελθόν συμβουλευτικά και έχω συνομιλήσει μαζί του, έχω απόλυτη εμπιστοσύνη... Είναι της άποψης πως ο καθένας μας έχει το χαρακτήρα του, δεν θα πρέπει να καταπιέζεται για τις κοινωνικές νόρμες και απλά για να είναι αληθινός και να μην αισθάνεται καταπίεση ίσως χρειαστεί να ξεκόψει με κάποιες σχέσεις.. Αν με ρωτάς προσωπικα, θα ήθελα να κάνω μια επίσκεψη μαζί του, για να τα συζητήσουμε όλα αυτά μπροστά σε ειδικό και να τα λύσουμε, αλλά όσες φορές το πρότεινα στο παρελθόν, μου το αρνήθηκε. Προσωπικά, και στεναχωριεμαι που το λέω, θεωρώ πως ο πατέρας μου είναι τελειωμένος. Δεν έχει χόμπι, περνάει τα τελευταία 5 χρόνια της σύνταξης του ξαπλωμένος σε έναν καναπέ από επιλογή, υποτίθεται έκανε όνειρα για τα εγγόνια του κλπ και δεν έβγαλε την κόρη μου ούτε μέχρι την πλατεία να κάνει αεροπλανακι σε ένα περίπτερο. Είχε όνειρο να πάει να μείνει στο χωριό, αλλά η μάνα μου δεν τον ακολουθεί και επειδή αυτός αδυνατεί να μείνει μόνος του (το ρίχνει στη μάνα μου ότι δεν μπορεί να ζήσει μόνη της) μουχλιάζει σε ένα διαμέρισμα. Ακόμα και η εμφάνιση του παραπέμπει σε άνθρωπο παρατημένο από τη ζωή, μαραζώνει και με στεναχωρεί γιατί δεν ήταν έτσι. Όσες φορές όμως προσπάθησα να τον βοηθήσω, η απάντηση ήταν πως τώρα έχει μεγαλώσει και έτσι είναι η ζωή. Τον πατέρα μου τον ξέρω χρόνια. Κακός πατέρας δεν ήταν. Μας έδωσε τα πάντα. Και με το παραπάνω. Θυσία έγινε. Όταν όμως ζοριστηκε (όταν μπήκα εγώ στην εφηβεία, ξέσπασε η οικονομική κρίση, ζοριστηκαν οικονομικα), άλλαξε δραματικά ο χαρακτήρας του. Καταλαβαίνω πως όλα αυτά είναι πολλά για έναν άνθρωπο, αλλά στην τελική δεν φταίω εγώ που έβαλε μεγαλυτερα βάρη στην πλάτη του από όσα μπορούσε να αντέξει. Δε γίνεται να του χρωστάω τη ζωή μου επειδή έχτισε ένα σπίτι, ούτε μπορώ να μείνω προσκολλημένη πάνω του για να δείξω την ευγνωμοσύνη μου. Ούτε μπορώ να του λέω μια ζωή ευχαριστώ επειδή έκανε τα αυτονόητα και "με τάιζε και με σπούδασε", όπως είπε. Δε γίνεται να αποδεχτώ την άποψη του ότι επειδή μου έδωσε περισσότερα λεφτά (το κόστος της οικοδομής) από τα λεφτά που έδωσαν τα πεθερικά μου σε εμένα και στον άντρα μου, θα πρέπει εμείς να μείνουμε προσκολλημένοι εκεί. Δηλαδή, τι? Οι σχέσεις γονεων-παιδιων είναι παρε-δωσε??? Ο γονέας θα έπρεπε να επιβραβεύεται όταν τα παιδιά του προκοβουν και όχι όταν εξαγοράζονται. Ο πατέρας μου πιστεύω έχει κακιωσει επειδή έφυγα μακρια. Γιατί και έδειξα πως δεν έχει καμία απολύτως εξουσία πάνω μου και κάνω πραγματικά ότι θέλω και γιατί κατάφερα αυτά που αυτός δεν μπόρεσε. Πήγα να μείνω στην επαρχία και να κάνω τη ζωή που θέλω, ενώ αυτός όχι. Δεν μπορώ όμως μια ζωή να τον δικαιολογώ. Δεν είναι παιδί, είναι ενήλικας. Και δεν έχει κανένα δικαίωμα να ασκεί βία (γιατί περί λεκτικής βίας θεωρώ ότι πρόκειται) επάνω σε εμένα ή οποιοδήποτε άλλο, επειδή αισθάνεται πληγωμένος, αδικημένος ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο.

 

Κάτσε @anemoni1989 μπλέκεις πολλά πράγματα.

Εν αντιθέσει με ό,τι θα θέλαμε να πιστεύουμε, η ψυχιατρική είναι κάπου λίγο μπροστά από το Μεσαίωνα ακόμη. Δεν θα το πίστευα αν δεν το είχα ζήσει. Είναι εντελώς μύθος ότι πας στον ψυχίατρο και γίνεσαι καλά. Οι περισσότεροι ψυχικά ασθενείς παλεύουν χρόνια και το νέο "καλά" ουδμεία σχέση έχει με το προηγούμενο "καλά". Λόγω βαρειών ψυχικών νόσων στην ευρύτερη οικογένεια, έχω δει πόσο περιορισμένες είναι οι θεραπείες, πόσο χρόνο θέλουν, έχω γνωρίσει ουκ ολίγους άλλους ασθενείς και τελικά όλοι έχουν μια οδύσσεια μπροστά τους.Συμβαίνει να βρεις γρήγορα το σωστό γιατρό και το σωστό συνδυασμό φαρμάκων και να ανταποκριθείς, αλλά είναι η εξαίρεση να είναι τόσο απλό, και πάλι συνήθως το "καλά" δεν είναι "καλά" όπως το εννοούμε. Οπότε, αν ο πατέρας σου έχει διάγνωση και δεν ήταν πριν έτσι, ξέχασε το ότι ρυθμισμένος σημαίνει καλά και ξέχασε το καλά όπως ήταν. Καλά μπορεί απλά να σημαίνει ότι δεν αυτοκτόνησε ας πούμε, όχι ότι μπορείς να κάνεις διάλογο μαζί του όπως πριν αρρωστήσει.

 

Όλα όσα περιγράφεις, είναι βαρειά κατάθλιψη (καναπές, αδιαφορία, παραίτηση στην εμφάνιση, νεύρα). Δε θα σου πω να ασχοληθείς σε αυτή τη φάση, μιλάς για κατάσταση που θέλει νοσοκόμα και λογικά το ρόλο έχει αναλάβει η μαμά. Αλλά μην το βλέπεις σαν "το κάνει επίτηδες". Ο πατέρας σου είναι άρρωστος, η μαμά σου έχει ανάγκη στήριξης γιατί περνά γολογοθά και ας μην το βλέπεις, και αν αυτό το ρόλο έχει αναλάβει η αδερφή σου λόγω απόστασης, όχι μην της κακιώνεις, λαμπάδα να της ανάψεις γιατί είναι δύσκολη η υποστήριξη σε ψυχικά ασθενείς και ψυχοφθόρα. Και δεν είναι και αναμενόμενο; Έτσι δεν είναι παντού; Αν ένα ενήλικο παιδί μείνει κοντά στους γέρους γονείς και αναλάβει τη φροντίδα σιγά σιγά, πώς να υπάρχει πια η ίδια σχέση με τα άλλα παιδιά; Χωρίς να αναιρεί αυτό την αγάπη, δεν είναι αναπόφευκτο να έρχεσαι πιο κοντά σε αυτόν που μένει δίπλα σου; 

 

Από εκεί και πέρα, αν σε μία ασθένεια, και ενώ η οικογένεια περνά αυτή την αλλαγή, και ενώ οι γονείς σου είχαν επενδύσει σε ένα σπίτι για εσένα, επιλέξατε να φύγετε και να τους βλέπετε σποραδικά, λογικό δεν είναι να έχουν στρεσαριστεί; Δεν είναι κάτι που περίμεναν και έγινε και σε μία φάση που είχαν ανάγκη. Δεν είναι ωραίος ο τρόπος που το δείχνει μεν, αλλά είναι άρρωστος. Με έναν καταθλιπτικό δεν μπορείς να συνεννοηθείς για το τι θα φας το μεσημέρι, εσύ θες να κάνετε ψύχραιμη κουβέντα για απόφαση που το χαλάει το πλάνο που είχε για τη ζωή του; Αν είναι άρρωστος, δεν γίνεται.

 

Οικονομικές δυσκολίες οι γονείς σου έχουν; Αν επένδυσαν σε ένα σπίτι για εσάς, το σπίτι τώρα τι έγινε; Τους βοηθάτε κάπως τώρα που είναι σε ανάγκη (π.χ. νοικιάζοντας το σπίτι;)  

 

 

 

 

 

[Adios amigos]

Ανεμώνη μου καλημέρα, λυπάμαι που περνάς δύσκολα. Έχεις σκεφτεί ότι η συμπεριφορά του μπαμπά σου να είναι ξεσπάσματα επειδή ο ίδιος νιώθει χαλιά? Δεν δικαιολογείται και δεν είναι σωστό, αλλά αντιπροσωπεύει τη δική του άσχημη εσωτερική κατάσταση.

Για εμένα έκανες πολύ καλά , και ήσουν σωστη που έβαλες όρια. Έτσι θα πρέπει κάνουμε σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Να αποζητούμε και να διεκδικούμε το δίκαιο και το λογικό. Η μάνα άσου για εμένα έχει λογική στάση, γιατί ο μπαμπάς σου είναι αδύναμος, όσο και αν θέλει να δείχνει το αντίθετο. Ειδ άλλως δε θα είχε αυτή τη συμπεριφορά. Η αδερφή σου μπορεί να στον στηρίζει επειδή ακριβώς υπάρχει θέμα, ή επειδή ο χαρακτήρας της είναι αυτός. Αλλά μην την κατηγορείς απλά σκέψου ότι οκ αυτή είναι έτσι εγώ είμαι έτσι,δε μου κάνει, μένουμε στα απολύτως απαραίτητα. 

Δε σε απέρριψαν. Σε αγαπούν , αλλά έτσι όπως φαίνεται σε εμένα , προσπαθούν να προστατέψουν αυτόν που είναι πιο ευάλωτος ( και ας φωνάζει, και ας φαίνεται ότι κάνει κουμάντο) 

Πάμε τώρα σε εσένα. Νομίζω ότι η στάση σου ήταν σωστή. Κάνεις πολύ καλά που διεκδικείς το σεβασμό. Αυτό που θέλω να σου πω σα συμβουλή  είναι να αποβάλλεις το θυμό. Οι γονείς σου σε αγαπάνε. Εάν δεν αντέχεις την αγάπη τους, πάρτη ως δεδομένη, και χτισε τη σχέση που μπορείς, έως εκεί που αισθάνεσαι καλά. Χωρίς θυμό, και χωρις διάθεση να τους αλλάξεις. Μέχρι εκεί που θα είναι καλά τα πράγματα. Και κάνε φοκους στη δική σου οικογένεια. Η ευτυχία και η ισορροπία ξεκινάει εκ των έσω. 

[anemoni1989]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Κάτσε @anemoni1989 μπλέκεις πολλά πράγματα.

Εν αντιθέσει με ό,τι θα θέλαμε να πιστεύουμε, η ψυχιατρική είναι κάπου λίγο μπροστά από το Μεσαίωνα ακόμη. Δεν θα το πίστευα αν δεν το είχα ζήσει. Είναι εντελώς μύθος ότι πας στον ψυχίατρο και γίνεσαι καλά. Οι περισσότεροι ψυχικά ασθενείς παλεύουν χρόνια και το νέο "καλά" ουδμεία σχέση έχει με το προηγούμενο "καλά". Λόγω βαρειών ψυχικών νόσων στην ευρύτερη οικογένεια, έχω δει πόσο περιορισμένες είναι οι θεραπείες, πόσο χρόνο θέλουν, έχω γνωρίσει ουκ ολίγους άλλους ασθενείς και τελικά όλοι έχουν μια οδύσσεια μπροστά τους.Συμβαίνει να βρεις γρήγορα το σωστό γιατρό και το σωστό συνδυασμό φαρμάκων και να ανταποκριθείς, αλλά είναι η εξαίρεση να είναι τόσο απλό, και πάλι συνήθως το "καλά" δεν είναι "καλά" όπως το εννοούμε. Οπότε, αν ο πατέρας σου έχει διάγνωση και δεν ήταν πριν έτσι, ξέχασε το ότι ρυθμισμένος σημαίνει καλά και ξέχασε το καλά όπως ήταν. Καλά μπορεί απλά να σημαίνει ότι δεν αυτοκτόνησε ας πούμε, όχι ότι μπορείς να κάνεις διάλογο μαζί του όπως πριν αρρωστήσει.

 

Όλα όσα περιγράφεις, είναι βαρειά κατάθλιψη (καναπές, αδιαφορία, παραίτηση στην εμφάνιση, νεύρα). Δε θα σου πω να ασχοληθείς σε αυτή τη φάση, μιλάς για κατάσταση που θέλει νοσοκόμα και λογικά το ρόλο έχει αναλάβει η μαμά. Αλλά μην το βλέπεις σαν "το κάνει επίτηδες". Ο πατέρας σου είναι άρρωστος, η μαμά σου έχει ανάγκη στήριξης γιατί περνά γολογοθά και ας μην το βλέπεις, και αν αυτό το ρόλο έχει αναλάβει η αδερφή σου λόγω απόστασης, όχι μην της κακιώνεις, λαμπάδα να της ανάψεις γιατί είναι δύσκολη η υποστήριξη σε ψυχικά ασθενείς και ψυχοφθόρα. Και δεν είναι και αναμενόμενο; Έτσι δεν είναι παντού; Αν ένα ενήλικο παιδί μείνει κοντά στους γέρους γονείς και αναλάβει τη φροντίδα σιγά σιγά, πώς να υπάρχει πια η ίδια σχέση με τα άλλα παιδιά; Χωρίς να αναιρεί αυτό την αγάπη, δεν είναι αναπόφευκτο να έρχεσαι πιο κοντά σε αυτόν που μένει δίπλα σου; 

 

Από εκεί και πέρα, αν σε μία ασθένεια, και ενώ η οικογένεια περνά αυτή την αλλαγή, και ενώ οι γονείς σου είχαν επενδύσει σε ένα σπίτι για εσένα, επιλέξατε να φύγετε και να τους βλέπετε σποραδικά, λογικό δεν είναι να έχουν στρεσαριστεί; Δεν είναι κάτι που περίμεναν και έγινε και σε μία φάση που είχαν ανάγκη. Δεν είναι ωραίος ο τρόπος που το δείχνει μεν, αλλά είναι άρρωστος. Με έναν καταθλιπτικό δεν μπορείς να συνεννοηθείς για το τι θα φας το μεσημέρι, εσύ θες να κάνετε ψύχραιμη κουβέντα για απόφαση που το χαλάει το πλάνο που είχε για τη ζωή του; Αν είναι άρρωστος, δεν γίνεται.

 

Οικονομικές δυσκολίες οι γονείς σου έχουν; Αν επένδυσαν σε ένα σπίτι για εσάς, το σπίτι τώρα τι έγινε; Τους βοηθάτε κάπως τώρα που είναι σε ανάγκη (π.χ. νοικιάζοντας το σπίτι;)  

 

 

 

 

 

Το ότι κάποιος πάσχει από ήπια κατάθλιψη δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα αυτοκτονήσει σώνει και ντε. Υπάρχει τεράστια πορεία μέχρι εκεί κι όχι δεν φτάνουν όλοι στην αυτοκτονία. Ο πατέρας μου δεν χρειάζεται νοσοκόμα. Περίμενε πως και πως να βγει στη σύνταξη για να ζήσει και όταν βγήκε, δεν ήταν όπως το περίμενε και έχει απογοητευτεί. Είναι ο κλασικός σύζυγος που περιμένει από τη σύζυγό του τα περισσότερα, αλλά θα "βοηθήσει" και στο σπίτι ως ένα βαθμό... Η αδερφή μου σε καμία περίπτωση δεν έχει αναλάβει τη φροντίδα τους και πραγματικα εκεί γελάω, αφού από δικές της δηλώσεις και από συμπεριφορές της στο παρελθόν όταν χρειάστηκε φροντίδα ο πεθερός της, έκανε σαφές πως δε σκοπεύει να δώσει ούτε νερό στον άλλο αν δεν το θέλει η ίδια!!! Δυσλειτουργική οικογένεια είναι. Ο πατέρας μου νομίζοντας ότι είναι τέλειος τα έχει κάνει μαντάρα και απλά αδυνατεί πιστεύω να αποδεχθεί πως δεν του βγαίνουν τα πράγματα όπως είχε υπολογίσει.

Δε θυμάμαι αν το ρώτησες εσύ, αλλά όχι, οι γονείς μου δεν έχουν οικονομικο θέμα . Πληρώνουν το δάνειο σιγουρα, είναι ένα σεβαστό ποσό το οποίο θα μπορούσαν να διαθέσουν σε άλλα πράγματα αν δεν είχαν το δάνειο (προφανώς), έχω προσφερθεί να βοηθήσω οικονομικα και το έχουν αρνηθεί και το δικό μου σπίτι (γιατί δικό μου είναι με συμβόλαια κλπ) το εκμεταλλευομαι προς όφελος μου, προφανώς. Αυτά.

Just now, jellyfishch είπε:

Ανεμώνη μου καλημέρα, λυπάμαι που περνάς δύσκολα. Έχεις σκεφτεί ότι η συμπεριφορά του μπαμπά σου να είναι ξεσπάσματα επειδή ο ίδιος νιώθει χαλιά? Δεν δικαιολογείται και δεν είναι σωστό, αλλά αντιπροσωπεύει τη δική του άσχημη εσωτερική κατάσταση.

Για εμένα έκανες πολύ καλά , και ήσουν σωστη που έβαλες όρια. Έτσι θα πρέπει κάνουμε σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Να αποζητούμε και να διεκδικούμε το δίκαιο και το λογικό. Η μάνα άσου για εμένα έχει λογική στάση, γιατί ο μπαμπάς σου είναι αδύναμος, όσο και αν θέλει να δείχνει το αντίθετο. Ειδ άλλως δε θα είχε αυτή τη συμπεριφορά. Η αδερφή σου μπορεί να στον στηρίζει επειδή ακριβώς υπάρχει θέμα, ή επειδή ο χαρακτήρας της είναι αυτός. Αλλά μην την κατηγορείς απλά σκέψου ότι οκ αυτή είναι έτσι εγώ είμαι έτσι,δε μου κάνει, μένουμε στα απολύτως απαραίτητα. 

Δε σε απέρριψαν. Σε αγαπούν , αλλά έτσι όπως φαίνεται σε εμένα , προσπαθούν να προστατέψουν αυτόν που είναι πιο ευάλωτος ( και ας φωνάζει, και ας φαίνεται ότι κάνει κουμάντο) 

Πάμε τώρα σε εσένα. Νομίζω ότι η στάση σου ήταν σωστή. Κάνεις πολύ καλά που διεκδικείς το σεβασμό. Αυτό που θέλω να σου πω σα συμβουλή  είναι να αποβάλλεις το θυμό. Οι γονείς σου σε αγαπάνε. Εάν δεν αντέχεις την αγάπη τους, πάρτη ως δεδομένη, και χτισε τη σχέση που μπορείς, έως εκεί που αισθάνεσαι καλά. Χωρίς θυμό, και χωρις διάθεση να τους αλλάξεις. Μέχρι εκεί που θα είναι καλά τα πράγματα. Και κάνε φοκους στη δική σου οικογένεια. Η ευτυχία και η ισορροπία ξεκινάει εκ των έσω. 

Καλημέρα! Θεωρώ δεδομένο πως ο πατέρας μου αντιδρά έτσι επειδή έχει πειραχτει που έφυγα. Ωστόσο, δεν μπορώ να το διακιολογησω, δεδομένου ότι πραγματικα δεν με απασχολεί αν τον ενοχλει ή όχι, είναι επιλογή μου και οφείλει να τη σεβαστεί, είτε συμφωνεί με αυτή είτε όχι. Κουράστηκα πολύ για να φτάσω στο σημείο να μην επηρεάζονται οι αποφάσεις μου από το φόβο για την αντίδραση και τη ψυχοσύνθεση των άλλων. Ήξερα ότι θα στεναχωρεθουν οι γονείς μου, αλλά δεν ανέχομαι να ξεσπούν επανω μου επειδή αυτοί (στην προκειμένη περίπτωση αυτός) δεν μπορεί να διαχειριστεί τα όποια θέματα του. Είναι λογικό δηλαδή η πορεία της οικογένειας μου να κριθεί βάση ποιών αποφάσεων θα είναι ευτυχισμένοι οι γονείς μου??? Όχι βέβαια. Αυτοί έκαναν τις επιλογές τους. Τώρα θα κάνω εγώ τις δικές μου. Αύριο το παιδί μου θα κάνει τις δικές του. 

[Adios amigos]

Just now, anemoni1989 είπε:

Το ότι κάποιος πάσχει από ήπια κατάθλιψη δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα αυτοκτονήσει σώνει και ντε. Υπάρχει τεράστια πορεία μέχρι εκεί κι όχι δεν φτάνουν όλοι στην αυτοκτονία. Ο πατέρας μου δεν χρειάζεται νοσοκόμα. Περίμενε πως και πως να βγει στη σύνταξη για να ζήσει και όταν βγήκε, δεν ήταν όπως το περίμενε και έχει απογοητευτεί. Είναι ο κλασικός σύζυγος που περιμένει από τη σύζυγό του τα περισσότερα, αλλά θα "βοηθήσει" και στο σπίτι ως ένα βαθμό... Η αδερφή μου σε καμία περίπτωση δεν έχει αναλάβει τη φροντίδα τους και πραγματικα εκεί γελάω, αφού από δικές της δηλώσεις και από συμπεριφορές της στο παρελθόν όταν χρειάστηκε φροντίδα ο πεθερός της, έκανε σαφές πως δε σκοπεύει να δώσει ούτε νερό στον άλλο αν δεν το θέλει η ίδια!!! Δυσλειτουργική οικογένεια είναι. Ο πατέρας μου νομίζοντας ότι είναι τέλειος τα έχει κάνει μαντάρα και απλά αδυνατεί πιστεύω να αποδεχθεί πως δεν του βγαίνουν τα πράγματα όπως είχε υπολογίσει.

Δε θυμάμαι αν το ρώτησες εσύ, αλλά όχι, οι γονείς μου δεν έχουν οικονομικο θέμα . Πληρώνουν το δάνειο σιγουρα, είναι ένα σεβαστό ποσό το οποίο θα μπορούσαν να διαθέσουν σε άλλα πράγματα αν δεν είχαν το δάνειο (προφανώς), έχω προσφερθεί να βοηθήσω οικονομικα και το έχουν αρνηθεί και το δικό μου σπίτι (γιατί δικό μου είναι με συμβόλαια κλπ) το εκμεταλλευομαι προς όφελος μου, προφανώς. Αυτά.

Καλημέρα! Θεωρώ δεδομένο πως ο πατέρας μου αντιδρά έτσι επειδή έχει πειραχτει που έφυγα. Ωστόσο, δεν μπορώ να το διακιολογησω, δεδομένου ότι πραγματικα δεν με απασχολεί αν τον ενοχλει ή όχι, είναι επιλογή μου και οφείλει να τη σεβαστεί, είτε συμφωνεί με αυτή είτε όχι. Κουράστηκα πολύ για να φτάσω στο σημείο να μην επηρεάζονται οι αποφάσεις μου από το φόβο για την αντίδραση και τη ψυχοσύνθεση των άλλων. Ήξερα ότι θα στεναχωρεθουν οι γονείς μου, αλλά δεν ανέχομαι να ξεσπούν επανω μου επειδή αυτοί (στην προκειμένη περίπτωση αυτός) δεν μπορεί να διαχειριστεί τα όποια θέματα του. Είναι λογικό δηλαδή η πορεία της οικογένειας μου να κριθεί βάση ποιών αποφάσεων θα είναι ευτυχισμένοι οι γονείς μου??? Όχι βέβαια. Αυτοί έκαναν τις επιλογές τους. Τώρα θα κάνω εγώ τις δικές μου. Αύριο το παιδί μου θα κάνει τις δικές του. 

Ακριβώς έτσι είναι όπως το λες!! Αυτοί έκαναν τη ζωή και τις επιλογές τους! Δε χρωστάς σε κανέναν, δεν πειράξες κανέναν, δεν έχεις να απολογηθεις σε κανέναν. Να είσαι ήρεμη και σίγουρη για τον εαυτό σου.κανεις το καλύτερο για εσένα και την οικογένειά σου. Σέβεσαι τους γονείς σου. Οι προσδοκίες που έχουν αυτοί από εσένα δεν είναι δικό σου θέμα. Δε σε αφορούν. Τους αγαπάς αλλά δε θα ανεχτείς να σε χειρίζονται, να μη σέβονται εσένα και την οικογένειά σου, να αποφασίζουν για εσένα χωρίς εσένα. Σε αγαπούν και αυτοί. Όποιος δεν αγαπάει, δεν ασχολείται. Θέλουν να το διαχειρίζονται έτσι, όμως δε θα αποφασίσουν αυτοί  μόνο για τη σχέση σας, πόσο μάλλον για να η ζωή σου!!

Απέβαλλε το θυμό και κάνε τους σαφές ότι δεν έχουν δικαίωμα να χειρίζονται τις αποφάσεις σου. Μπορούν να εκφράζουν ήπια τη γνώμη τους και  αν μπορούν και αν θέλουν να σε στηρίξουν. Έως εκεί. 

Επεξεργάστηκαν 10 Ιανουαρίου,2021 by jellyfishch

[ninaki80]

Just now, jellyfishch είπε:

Ακριβώς έτσι είναι όπως το λες!! Αυτοί έκαναν τη ζωή και τις επιλογές τους! Δε χρωστάς σε κανέναν, δεν πειράξες κανέναν, δεν έχεις να απολογηθεις σε κανέναν. Να είσαι ήρεμη και σίγουρη για τον εαυτό σου.κανεις το καλύτερο για εσένα και την οικογένειά σου. Σέβεσαι τους γονείς σου. Οι προσδοκίες που έχουν αυτοί από εσένα δεν είναι δικό σου θέμα. Δε σε αφορούν. Τους αγαπάς αλλά δε θα ανεχτείς να σε χειρίζονται, να μη σέβονται εσένα και την οικογένειά σου, να αποφασίζουν για εσένα χωρίς εσένα. Σε αγαπούν και αυτοί. Όποιος δεν αγαπάει, δεν ασχολείται. Θέλουν να το διαχειρίζονται έτσι, όμως δε θα αποφασίσουν αυτοί  μόνο για τη σχέση σας, πόσο μάλλον για να η ζωή σου!!

Απέβαλλε το θυμό και κάνε τους σαφές ότι δεν έχουν δικαίωμα να χειρίζονται τις αποφάσεις σου. Μπορούν να εκφράζουν ήπια τη γνώμη τους και  αν μπορούν και αν θέλουν να σε στηρίξουν. Έως εκεί. 

μα δεν αποφασισε κανεις για αυτην .... απλα της ειπαν μια μαλ..σε ενα τραπεζι.. οταν οι γονεις δεν ανακατευονται πουθενα κ μενουν χιλιομετρα μακρια δεν ζητανε τιποτα απο βοηθεια κ δεν παρεμβαινουν πως φαινετε η παρεμβαση..