Νέο αδερφάκι και ζηλια

[Nefeli2014]

Εν ταχει θα σας γράψω για όσες δε γνωριζόμαστε... Η μεγάλη είναι 3 και κάτι και το μωρό ούτε 2 μηνών. Η μεγάλη έχει αλλάξει πολύ. Δεν παίζει πια μαζί μου παρόλο που την παρακαλάω καθημερινά, παίζει πολύ λιγότερο από τι πριν , κάνει λίγα τσισα πάνω της μέσα στη μέρα ενώ το χαμε υποτίθεται κόψει, έχει γίνει επιθετική αγρίμι θα έλεγα. Σήμερα πήγε ο μπαμπάς της μέχρι το φούρνο και την έπιασε κρίση υστερία δεν μπορούσα να τη συνέφερε. Στην πραγματικότητα δεν προσπάθησα, γιατί θα ήταν αρνητική νσ την αγκαλιάσω, δεν με άκουγε, κάθε μου λέξη την έκανε χειρότερα και την άφησα επί 15 λεπτά να χτυπιέται και να τσιριζει για τον μπαμπά της.. Με όλους έχει αλλάξει αλλά κυρίως με εμένα.. Τις προάλλες έδιωχνε τη γιαγιά που τη λατρεύει κ το μωρό. Σήμερα την ζητούσε.. Έχω διαβάσει πως δεν πρέπει να τα μαλώνουμε και προσπαθώ να μην το κάνω. Αποφάσισα δλδ να κόψω κάθε τιμωρία και μόνο να εξηγώ να δω ως που θα πάει... Επίσης αποφάσισα επειδή τα βράδια νύχτα ερχόταν πάντα στο δωμάτιο μας εγώ τη γυρνούσα στο κρεβάτι της. Τωρα έρχεται και με βλέπει με το μωρό στο κρεβάτι και τη γυρνάω Ομορφα και ωραία πίσω. Λέω να μην ρο ξανακάνω γιατί της κακοφαινεται όμως φοβάμαι μήπως πισωγυρισουμε. Έκανα αμάν και πως να την μάθω να κοιμάται μόνη της.. 

Θα συμβουλεύτω τη λογοθερ/"" τρία την άλλη βδομάδα αλλά θα ήθελα κ τη γνώμη σας. Να πάω σε παιδοψυχολόγο? Ως πότε θα κρατήσει? Και τελικά η δική μου η στάση ποια πρέπει να ειναι? Ήμασταν αυτοκόλλητες τώρα με βλέπει με μισό μάτι. Κι όλο νάνι μου λέει... Φοβάμαι μήπως και τα βήματα με τον λόγο της πάνε πίσω... Εγώ είμαι εντελώς απελπισμένη και πολύ πολύ στενάχωρημενη. Αυτά που έχω κάνει μαζί της ως βρέφος ούτε κατά διάνοια τα κάνω τώρα στο μωρό.. Ειχε πάντα την λοξά μου την αμέριστη προσοχή μου, δε φαντάζεστε πόσο πληγωμένη νιώθω. Όλο τη μαλωνω γιατί όλο τσιριζει γκρινιάζει φωνάζει!! Την παω βόλτα από δω από κει.. Είναι αρνητικη..  Πόση παραπάνω σημασία να δώσω εφόσον μου λέει συνέχεια "φύγε"? επίσης όταν παίρνω το μωρό αγκαλιά γεμίζω τύψεις.. Τα φώτα σας.... Έχω φρικάρει, θέλω τη σχέση με το κοριτσάκι μου πίσω... 

Κάτι κάνω λάθοςεγω  δεν εξηγείται..αλλά τι? Το δικό μου παιδί ήταν ήρεμο, βέβαια είναι και η ηλικία της άρνησης.. Δεν ξέρω τι να κάνω.. Εσείς που τα χετε περάσει θα με βοηθούσατε πολύ αν μου δίνατε μερικές συμβουλές.. 

Επεξεργάστηκαν 25 Σεπτεμβρίου,2018 by Nefeli2014

[Deena]

Στο είχα ξαναγράψει νομίζω σε ένα θέμα που γράφαμε πριν γεννήσεις ακόμα. Μην προσπαθείς να φέρεις τα πράγματα στην κατάσταση που ήταν πριν τον ερχομό του δεύτερου παιδιού, μην πασχίζεις να της δημιουργήσεις την ψευδαίσθηση ή την εντύπωση ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει.

 

Φυσικά όλα έχουν αλλάξει πια και πρέπει όλοι να προσαρμοστείτε στις νέες συνθήκες. Η μικρή προφανώς έχει σοκαριστεί, ζηλεύει, κάνει το παν να επαναφέρει την προσοχή πάνω της. Από εσένα χρειάζεται να αναγνωρίσεις το συναίσθημά της, να το αποδεχθείς και να το σεβαστείς, χωρίς ωστόσο να μπεις στην διαδικασία να κάνεις το κάτι παραπάνω. Για παράδειγμα, συνέχεια βόλτες ή παιχνίδι με την μεγάλη με ένα νεογέννητο στο σπίτι αντικειμενικά δεν γίνεται, ο χρόνος σου επιβάλλεται να μοιραστεί και φυσικά να αφιερωθεί κυρίως - στην παρούσα φάση - στο μωρό, αποδέξου το αυτό, μην το πολεμάς, αν ηρεμήσεις εσύ θα ηρεμήσει και η μεγάλη. Αυτή την στιγμή βλέπει ότι με την συμπεριφορά της εσύ της δίνεις έξτρα προσοχή από τις ενοχές και την ανησυχία σου και αυτό είναι που επιζητεί, για τα παιδιά έστω και η αρνητική προσοχή είναι καλύτερη από το τίποτα.

 

Θα σου πρότεινα να κάνεις μια μετάβαση στο positive parenting, δηλαδή αντί να επικεντρώνεσαι στο τί αρνητικό κάνει το παιδί και πώς μπορείς να το διορθώσεις, επικεντρώσου στα καλά της σημεία, στις καλές τις στιγμές. Για παράδειγμα, όταν κάποια στιγμή της ημέρας είναι ήρεμη, κάνει ησυχία όταν κοιμάται το μωρό, σε βοηθάει στην αλλαγή της πάνας ή στο να φτιάξετε το γάλ κλπ, επιβράβευσέ την με εμφατικό τρόπο, του τύπου "Τί καταπληκτική μεγάλη αδερφή που είσαι! Τί καλό παράδειγμα δίνεις στην αδερφή σου! Πόσο σε ευχαριστώ που με βοηθάς και χάρη σε σένα δεν κουράζομαι τόσο πολύ! Ας πάρουμε τηλέφωνο τον μπαμπά να του πούμε πόσο καλά με βοήθησες να φτιάξουμε το γάλα της μπέμπας!", με αυτό τον τρόπο θα πάρει την προσοχή που τόσο θέλει και θα θελήσει να επιδείξει ξανά την καλή συμπεριφορά ώστε να επαναληφθεί η επιβράβευση/θετική προσοχή, το ίδιο που κάνει τώρα με την αρνητική συμπεριφορά (βλέπει ότι ασχολείσαι έξτρα μαζί της και την επαναλαμβάνει ξανά και ξανά).

 

Φυσικά θα έχει και τις "κακές" στιγμές της, εκεί το σημαντικότερο είναι να αναγνωρίσεις αυτό που αισθάνεται και να την βοηθήσεις να το ξεπεράσει, μπορείς για παράδειγμα να της πεις "Καταλαβαίνω ότι κλαις γιατί θέλεις αγκαλιά/κουράστηκες/πεινάς/έχεις θυμώσει που δεν μπορώ να κάτσω τώρα μαζί σου" και "Θυμάσαι τί καλά που περνάμε όταν καμία από τις δύο μας δεν κλαίει και μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα? Πώς μπορώ να σε βοηθήσω να αισθανθείς καλύτερα?".

 

Υπομονή!

Επεξεργάστηκαν 26 Σεπτεμβρίου,2018 by Deena

[Macgyver]

Να κάνεις ένα ραντεβού μόνη σου με παιδοψυχολόγο γιατί μπορεί να ακούσεις κάποιες χρήσιμες συμβουλές που ούτε καν σου είχαν περάσει από το μυαλό. 

Εγώ να πω την αλήθεια, ως μοναχοπαίδι που δήλωνε ότι αν ερχόταν αδελφάκι " θα το πάταγα στο λαιμό - ΝΑ - έτσι μαμά !!" μπορώ να καταλάβω πώς νιώθει η μεγάλη. 

Δεν ξέρω όμως τι συμβουλή να σου δώσω που να είναι "παιδαγωγικά σωστή". 

Προσωπικά θα της έκανα κάποιο δώρο, θα της επέτρεπα κάποια "απαγορευμένα" πράγματα κλπ Και θα την έπειθα ότι ΑΥΤΗ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΜΑΝΑ και θα είναι πάντα το αγαπημένο μου πρωτότοκο παιδί ( προσοχή όχι το αγαπημένο παιδί , αλλά το αγαπημένο πρωτότοκο παιδί ) . 

Θεωρώ ότι πλάθουμε μία σχέση "πλατωνική" με τους γονείς μας όταν είμαστε μικρούλια, κι έτσι όταν έλθει αδελφάκι στο προσκήνιο , νιώθουμε σαν "τον απατημένο σύζυγο". Αυτή είναι η δική μου αίσθηση βέβαια, και δεν σημαίνει ότι είναι σωστή. Ξαναλέω : μοναχοπαίδι  

Μην απαιτείς να φερθεί ξαφνικά σαν μεγάλη και προσπάθησε να τη συμπεριλαμβάνεις σε όλα. 

Μπορεί να κρατήσει κάποιος για 2 ώρες το μωρό πχ ; Να πηγαίνατε οι δυο σας μόνο βόλτα ; 

Καλή τύχη Να θυμάσαι ότι όλα είναι φάσεις και τελειώνουν , αρκεί να υπάρχει ΑΓΑΠΗ. 

[irin]

Κι εμένα στην αρχή η κατάσταση ήταν λίγο τραγική! Άλλο παιδί από αυτό που ήξερα ως τότε...έλεγα γιατί έκανα τέτοιο κακό στο παιδί μου. Σιγά σιγά όμως ηρέμησαν τα πράγματα, δεν εννοώ ότι δεν υπάρχουν στιγμές ζήλιας, αλλά είναι πολύ πιο φυσιολογική η κατάσταση. Είναι πάλι χαρούμενη, ενώ πέρασε διάστημα που ήταν μόνιμα μέσα στη γκρίνια. Σίγουρα υπάρχουν καλύτεροι και χειρότεροι χειρισμοί, και ίσως κάποιος παιδοψυχολόγος μπορεί να σε κατευθύνει, αλλά δυστυχώς δεν αποφεύγεις 100% τη ζήλια και χρειάζεται και αρκετός χρόνος για να ισορροπήσουν τα πράγματα. Στο 3μηνο νόμιζα ότι έστρωσε η κατάσταση, μετά ξαναυπήρξε κακό διάστημα, στο χρόνο πάνω νομίζω είδα βελτίωση. Ελπίζω να κρατήσει αυτή τη φορά!

[Mama_Anesti_]

Δεν έχω δεύτερο παιδί και οι συμβουλές που θα σου γράψω είναι εντελώς θεωρητικές. 

  Αρχικα στην θέση σου (αν είχα βέβαια την ψυχραιμία) όταν φωνάζει, τσιριζει κτλ δεν θα έδινα καμιά σημασία αντίθετα θα εφευγα με το μωρό απ το δωμάτιο μέχρι να ηρεμήσει.

  Έπειτα θα προσπαθούσα να ενταξω τον γιο μου στην καθημερινοτητα του μωρου. Δηλαδή, στην αλλαγή πάνας, στο μπανάκι, στο να τραγουδήσουμε στο μικρό, να παίζουμε μαζί πχ δίνοντας του κουδουνιστρες. 

   Όταν θα είχε μία ήρεμη στιγμή θα του έδινα το μωρό αγκαλιτσα στον καναπέ, εννοείται με επίβλεψη ώστε να έρθουν πιο κοντά. 

  Έπειτα ο ρόλος του μεγαλύτερου αδελφού μπορεί  να του ήταν πιο ευχάριστος αν ήταν πιο ενεργητικός. Πχ θα του έδινα την "ευθύνη" της πιπιλα, να την δίνει στο μωρό όταν πέφτει, ή να το σκεπάζει. 

  Προσωπικα αν ερχόταν κι ο μεγάλος στο κρεβάτι δεν θα τον εδιωχνα. Θα κοιμομασταν κι οι τρεις(-τεσσερεις) μαζί ώστε να καταλάβει πως το μωρό δεν ήρθε για να του κλέψει την θέση κ ότι κ τα δύο έχουν ίδια -ιση μεταχείριση προσαρμοσμένη φυσικά στις ανάγκες τους. 

  Και το πιο σημαντικό νομίζω είναι να περνάτε χρόνο όλοι μαζί και οι τέσσερεις. Πχ το βραδακι πριν τον ύπνο παιξτε ένα επιτραπέζιο ή ζωγραφιστε έχοντας δίπλα σας κ το μωρό ώστε να αρχίσει να νιώθει την δυναμική και την θαλπωρή της νέας οικογένειας.

  

 

[Sentir...natureza]

Το ειχα βρει παλαιοτερα (πριν γινω μελος στο φορουμ) και μου ειχε φανει πολυ χρησιμο. Μπορεις να δεις καποιες παραγραφους που προτεινουν διαφορες λυσεις για την ομαλοτερη αποδοχη του νεογεννητου απο τα μεγαλυτερα αδερφια

https://parents.org.gr/2007/04/14/iste-egkyos-ti-na-pite-sto-pedi-sas-ti-na-apofygete-ke-pos-na-to-proetimasete/

[Merendoula]

@Mama_Anesti_, όταν γέννησα το δεύτερο μας επισκέφτηκε στο μαιευτήριο παιδοψυχολόγος, ο οποίος μου έδωσε συμβουλές που ακολούθησα και πήγαν όλα κατ ευχήν. Μία από αυτές ήταν να ΜΗΝ κάνουμε το μεγάλο μας παιδί βοηθό μας. Δεν τους αρέσει, τους κάνει κακό μακροπρόθεσμα, όσο και αν εκείνη την ώρα φαίνεται να απασχολούνται και να μην έχουν κάποιο ουσιαστικό πρόβλημα. Τα αφήνουμε να μας βοηθάνε ΜΟΝΟ στην περίπτωση που τα ίδια μας το το ζητήσουν. Πράγματι, ο μεγάλος μου ήρθε μόνος του κάποια στιγμή και ζήτησε να αλλάξει πάνα στο μωρό. Το έκανε, χάρηκε, όλα καλά. Άλλη φορά ζήτησε να τον κάνει μπανάκι. Τον άφησα να του τρίψει το σαπούνι, χάρηκε πάλι. Αυτά γίνανε όμως επειδή το ίδιο το παιδί το ήθελε. Τις υπόλοιπες φορές δεν ζήτησε και προφανώς δεν θα ήθελε κιόλας να τον βάλω να κάνει μπάνιο το μωρό ενω εκείνη την ώρα ήθελε να κάνει κάτι άλλο. Θυμάμαι και από τον εαυτό μου που μου λέγανε συνέχεια αυτό το "είσαι η μεγάλη αδερφή και ...... " και πραγματικά μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι δεν ήθελα αυτές τις ευθύνες και ότι κατέληξα να μισώ το μωρό που "έπρεπε να υπηρετώ", το οποίο μου πήρε χρόνια να ξεπεράσω. 

 

@Nefeli2014 δεν είναι κάτι περίεργο αυτό που περιγράφεις. Ο μεγάλος μου είναι στην ίδια ακριβώς ηλικία με την δικιά σου. Δεν είχα άμεσες ζήλιες όταν ο μικρός ήταν τόσο μωράκι. Ο δικός μου μιλάει πολύ καθαρά εδώ κ ένα χρόνο, οπότε εκφράζεται. Από το καλοκαίρι που έκλεισε τα 3 όλο αντιμιλάει χωρίς λόγο και ό,τι κ αν κάνω δεν φαίνεται να περνάει και τόσο καλά μαζί μου, ενώ αν το ίδιο πράγμα το κάνει με μια γιαγιά ή μια θεία του θα μιλάει γι αυτό μέρες ολόκληρες. Υποθέτω ότι είμαι μάνα του και με θεωρεί δεδομένη, ενώ τη διασκέδαση με τη γιαγιά του τη θεωρεί εξτραδάκι και μη δεδομένη (δεν τη βλέπει και συχνά). Όταν δεν του κάνεις το χατήρι χαλάει τον κόσμο, ενώ ήταν μια χαρά παιδάκι που δεν πέρασε ποτέ αυτο το "terrible two" που διαβάζω. Δε νομίζω όμως ότι του φταίει το μωρό, ειλικρινά. Μάλλον περνάει τη φάση του και θα το έκανε ούτως ή άλλως. Αυτό τουλάχιστον βλέπω από άλλα παιδάκια που είναι στην ίδια ηλικία και δεν έχουν αδερφάκια. Εσύ νιώθεις στεναχωρημένη και απελπισμένη γιατί έχεις πρόσφατα γεννήσει και σου φαίνονται όλα βουνό. Απόλυτα λογικό και φυσιολογικό. Εμένα ο μικρός είναι πια 7 μηνών και είναι κάπως πιο ξεκάθαρα τα πράγματα στα μάτια μου. Δώσε λίγο χρόνο στην οικογένειά σου να βρει τις ισορροπίες της. Είναι πολύ νωρίς, το μωράκι είναι πολύ μικρό και εσύ ακόμη λεχώνα που θέλει χρόνο. Μην έχεις τύψεις για τα πάντα. Και μη στερείς από το δεύτερο πράγματα που έκανες στο πρώτο μόνο και μόνο για να μη ζηλέυει. Κ αυτό θα λειτουργήσει αντίθετα. Είναι και τα 2 σου παιδιά ισότιμα μέλη της οικογένειας, αυτό πρέπει να καταλάβουν τα μεγάλα μας. Όταν μου λέει ο μεγάλος ότι θέλει να παίξουμε ενώ ταίζω το μικρό, του υπενθυμίζω ότι και στον ίδιο έβαλα φαγάκι πριν μισή ώρα, οπότε είναι σειρά του μωρού να φάει. Βλέπει ότι όντως έτσι έγινε και συμφωνεί χωρίς γκρίνιες. (ΥΓ: Μη σου δίνω την εντύπωση ότι είναι όλα ρόδινα!! Καμία σχέση! Απλά δεν είναι τόσο δραματικά όσο φαντάζουν στο κεφάλι μιας γυναίκας που μόλις γέννησε. Έχεις κ εσύ τα "δίκια" σου που λένε!! Υπομονή!)

[Mama_Anesti_]

2 ώρες πρίν, Merendoula είπε:

@Mama_Anesti_, όταν γέννησα το δεύτερο μας επισκέφτηκε στο μαιευτήριο παιδοψυχολόγος, ο οποίος μου έδωσε συμβουλές που ακολούθησα και πήγαν όλα κατ ευχήν. Μία από αυτές ήταν να ΜΗΝ κάνουμε το μεγάλο μας παιδί βοηθό μας. Δεν τους αρέσει, τους κάνει κακό μακροπρόθεσμα, όσο και αν εκείνη την ώρα φαίνεται να απασχολούνται και να μην έχουν κάποιο ουσιαστικό πρόβλημα. Τα αφήνουμε να μας βοηθάνε ΜΟΝΟ στην περίπτωση που τα ίδια μας το το ζητήσουν. Πράγματι, ο μεγάλος μου ήρθε μόνος του κάποια στιγμή και ζήτησε να αλλάξει πάνα στο μωρό. Το έκανε, χάρηκε, όλα καλά. Άλλη φορά ζήτησε να τον κάνει μπανάκι. Τον άφησα να του τρίψει το σαπούνι, χάρηκε πάλι. Αυτά γίνανε όμως επειδή το ίδιο το παιδί το ήθελε. Τις υπόλοιπες φορές δεν ζήτησε και προφανώς δεν θα ήθελε κιόλας να τον βάλω να κάνει μπάνιο το μωρό ενω εκείνη την ώρα ήθελε να κάνει κάτι άλλο. Θυμάμαι και από τον εαυτό μου που μου λέγανε συνέχεια αυτό το "είσαι η μεγάλη αδερφή και ...... " και πραγματικά μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι δεν ήθελα αυτές τις ευθύνες και ότι κατέληξα να μισώ το μωρό που "έπρεπε να υπηρετώ", το οποίο μου πήρε χρόνια να ξεπεράσω. 

 

@Nefeli2014 δεν είναι κάτι περίεργο αυτό που περιγράφεις. Ο μεγάλος μου είναι στην ίδια ακριβώς ηλικία με την δικιά σου. Δεν είχα άμεσες ζήλιες όταν ο μικρός ήταν τόσο μωράκι. Ο δικός μου μιλάει πολύ καθαρά εδώ κ ένα χρόνο, οπότε εκφράζεται. Από το καλοκαίρι που έκλεισε τα 3 όλο αντιμιλάει χωρίς λόγο και ό,τι κ αν κάνω δεν φαίνεται να περνάει και τόσο καλά μαζί μου, ενώ αν το ίδιο πράγμα το κάνει με μια γιαγιά ή μια θεία του θα μιλάει γι αυτό μέρες ολόκληρες. Υποθέτω ότι είμαι μάνα του και με θεωρεί δεδομένη, ενώ τη διασκέδαση με τη γιαγιά του τη θεωρεί εξτραδάκι και μη δεδομένη (δεν τη βλέπει και συχνά). Όταν δεν του κάνεις το χατήρι χαλάει τον κόσμο, ενώ ήταν μια χαρά παιδάκι που δεν πέρασε ποτέ αυτο το "terrible two" που διαβάζω. Δε νομίζω όμως ότι του φταίει το μωρό, ειλικρινά. Μάλλον περνάει τη φάση του και θα το έκανε ούτως ή άλλως. Αυτό τουλάχιστον βλέπω από άλλα παιδάκια που είναι στην ίδια ηλικία και δεν έχουν αδερφάκια. Εσύ νιώθεις στεναχωρημένη και απελπισμένη γιατί έχεις πρόσφατα γεννήσει και σου φαίνονται όλα βουνό. Απόλυτα λογικό και φυσιολογικό. Εμένα ο μικρός είναι πια 7 μηνών και είναι κάπως πιο ξεκάθαρα τα πράγματα στα μάτια μου. Δώσε λίγο χρόνο στην οικογένειά σου να βρει τις ισορροπίες της. Είναι πολύ νωρίς, το μωράκι είναι πολύ μικρό και εσύ ακόμη λεχώνα που θέλει χρόνο. Μην έχεις τύψεις για τα πάντα. Και μη στερείς από το δεύτερο πράγματα που έκανες στο πρώτο μόνο και μόνο για να μη ζηλέυει. Κ αυτό θα λειτουργήσει αντίθετα. Είναι και τα 2 σου παιδιά ισότιμα μέλη της οικογένειας, αυτό πρέπει να καταλάβουν τα μεγάλα μας. Όταν μου λέει ο μεγάλος ότι θέλει να παίξουμε ενώ ταίζω το μικρό, του υπενθυμίζω ότι και στον ίδιο έβαλα φαγάκι πριν μισή ώρα, οπότε είναι σειρά του μωρού να φάει. Βλέπει ότι όντως έτσι έγινε και συμφωνεί χωρίς γκρίνιες. (ΥΓ: Μη σου δίνω την εντύπωση ότι είναι όλα ρόδινα!! Καμία σχέση! Απλά δεν είναι τόσο δραματικά όσο φαντάζουν στο κεφάλι μιας γυναίκας που μόλις γέννησε. Έχεις κ εσύ τα "δίκια" σου που λένε!! Υπομονή!)

Καταλαβαίνω τι εννοείς. Στο μυαλό μου δεν είχα πως η ένταξη στην καθημερινοτητα του μωρού είναι καταναγκαστικο έργο για το μεγαλύτερο. Φαντάζομαι  πώς αν δεν θέλει δεν θα συμμετάσχει ουτως ή αλλως. 

  Το αναφερα γιατι νομιζω πως η ζήλια διογκώνεται όταν κρατούνται αποστάσεις μεταξύ των αδελφων κ ή επαφή θα τα φέρει πιο  κοντα. Όταν το μωρό αλληλεπιδρά παίζοντας θα δεθούν περισσότερο απλά τώρα δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα μαζί. 

  Δεν διαφωνω με τον παιδοψυχολόγο, αναλυω μόνο το δικό μου σκεπτικό που όπως προείπα είναι μόνο θεωρητικό ακόμα. Σε ευχαριστώ για την διευκρίνηση.

[vtgian]

Δεν έχω δεύτερο παιδί για να έχω εμπειρία, η κόρη μου είναι ίδια σχεδόν ηλικία με την δική σου (3,5) και αντιμετωπίζω νεύρα, θυμό, ξεσπάσματα κλπ (για άλλο λόγο). Έχοντας μικρότερη αδελφή (που ήθελα κατά τα λεγόμενα των γονιών μου πααααρα πολύ), απολογιστικά θα σου πω ότι η ανάθεση δουλειών στο μεγάλο παιδί, ειδικά αν δεν το ζητήσει το ίδιο, μακροπρόθεσμα το "βαραίνουν" και νιώθει ότι έχει την ευθύνη του μικρότερου. Αυτό κάνει κακό και στα δύο παιδιά και στη μεταξύ τους σχέση.

Το παιδί σου δεν επέλεξε να έχει αδελφάκι και ούτε είναι υποχρεωμένο να περνάει χρόνο μαζί του να το συμπαθεί, να το αγαπάει. Αυτά θα καλλιεργηθούν με τον καιρό. Τώρα μόνο έχει χάσει τη μαμά της.

Πρακτικά, η μεγάλη σου περνάει μια τεράστια αλλαγή. Δεν θα πω ότι είναι ζήλια, θα πω απλά ότι η καθημερινότητας της όπως την ήξερε έχει αλλάξει δραματικά, η προσοχή σου είναι και αλλού εστιασμένη, ένα νέο άτομο έχει μπει στη ζωή σας και διεκδικεί τον χρόνο σου επίσης και όλο αυτό μπορεί να είναι για ένα τρίχρονο πολύ μεγάλη συναισθηματική αναμπουμπούλα. Εδώ ταράζονται άμα τους πέσει το γλύφιτζουρι  πόσο μάλλον όταν συμβαίνουν τόσο μεγάλα πράγματα.

Στα τρία έτσι και αλλιώς, με αδελφάκι ή χωρίς, δυσκολεύονται πολύ να κυριαρχήσουν το συναίσθημα και η βία, ο θυμός, οι φωνές, είναι πολύ πιο εύκολες ως μέσο από ότι τα λόγια (που πριν λίγο καιρό για τα δικά τους δεδομένα κατέκτησαν). Επίσης μια έκρηξη κάνει τη μαμά να με προσέξει κατευθείαν.

Τι θα έκανα στη θέση σου; Θα προσπαθούσα για έστω μισή ωρίτσα, να περάσω αποκλειστικό χρόνο με το παιδί. Πάτε οι δύο σας μόνο μεχρι το κοντινό σουπερ μάρκετ να αγοράσετε κάτι που θέλει και να μιλήσετε. Κάντε κάτι μαζί που της αρέσει πάρα πολύ. Φέρε της κάτι που θέλει πολύ (πχ μαρκαδόρους με glitter) για να ζωγραφίσετε μαζί κάτι. Μη την μπλέκεις με τις δουλειές του μωρού ή αν πρέπει να γίνει, φρόντισε να την ευχαριστήσεις για την βοήθειά της προς εσένα (όχι προς το μωρό). Όταν είστε μόνες, μπορείς να της λες σαν ιστορία τι έκανες όταν ήταν αυτή μωράκι, ώστε να νιώθει ότι έχει και τη δική σου προσοχή. Στις φωνές και τις εκρήξεις έχεις καταλάβει και μόνη σου ότι η τιμωρία δεν πιάνει. Εγώ θα επικεντρωνόμουν στο ότι έτσι δεν την καταλαβαίνω, προτείνοντας της να χρησιμοποιήσει λέξεις. Το positive parenting έχει όντως θετικά αποτελέσματα. Επίσης θα προσπαθούσα να ονοματίσω το τι νιώθει, μήπως έτσι βοηθηθεί να μιλήσει για το τι νιώθει πχ "Βλέπω ότι είσαι πολύ αναστατωμένη. Σε ενοχλεί το μωρό που είναι συνέχεια μαζί μας;" 

Και φυσικά θα μπορούσες να πας σε παιδοψυχολόγο, ακόμα καλύτερα αν έχει εμπειρία στο parent coaching, γιατί πάντα μπορεί να ακούσουμε κάτι που δεν έχουμε σκεφτεί ή να δούμε τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία.

Επεξεργάστηκαν 26 Σεπτεμβρίου,2018 by vtgian

[xaroumenh mama]

Όλα αυτά που νιώθει το παιδί είναι φυσιολογικά ...!!! Συμφωνώ με τα κορίτσια προσπάθησε να ενισχύεις με θετικό τρόπο την επιθυμητή συμπεριφορά κ να αγνοείς την ανεπιθύμητη . Θέλει χρόνο για να καταλάβει ότι πλέον δεν είναι μόνη της κ ότι η μαμα πρέπει να ασχοληθεί κ με το άλλο αδερφάκι . Ο γιος μου τριών χρόνων αυτό το πέρασε αρκετά έντονα κ ακόμα το περνάει το μωρό μας είναι 5 μηνών αλλά βλέπω πως σιγά σιγά προσαρμόζετε κ αναζητάει το μωρό πχ όταν κοιματε .. 

Αν θες να πας σε παιδοψυχολογο πηγενε για να σας δώσει συμβουλές που θα σας βοηθήσουν .. εγώ σου προτείνω αν θες να πάρεις κ να διαβάσεις το βιβλίο πειθαρχία χωρίς τιμωρία .. το έχω πάρει κ το διαβάζω αυτές τις μέρες είναι πολύ αναλυτικό αγκιζει πολύ συναίσθημα κ σε κάνει να νιώθεις πως μπορεί να νιώθει ένα παιδί κ δίνει συμβουλές πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις τους θυμους του η να τους αποφύγεις ... Εμένα με γύρισε στα παιδικά μου χρόνια πάντως κνπως ένιωθα ανάλογα με τον τρόπο που αντιμετώπιζαν οι γονείς μου την ανεπιθύμητη συμπεριφορά ... 

Σου εύχομαι καλή υπομονή κ όλα θα δρομολογηθούν σιγά σιγά .. !!!!!

[Nefeli2014]

Σας ευχατιστω τόσο πολύ για το άμεσο ενδιαφέρον σας, σας διάβασα πολύ προσεκτικά.. Σήμερα ξύπνησα με αλλαγή διάθεση πιο θετική και είδα πιο θετική και την μικρή... Δεν ξέρω, μπορεί να έτυχε. Όντας κι εγώ μοναχοπαιδι δεν έχω ιδέα τι είναι σωστό κ τι λαθος.. Ξέρω πολύ καλα τι είναι να έχεις σε όλα την πρωτιά κι αυτό μου στοίχισε μελλοντικά  γιαυτό Το μονο που ήθελα πάντα ήταν ένα αδερφάκι να μαστε κοντά πολύ αγαπημένα όπως αδέρφια που έβλεπα τόσο δεμένα και γιαυτό ήθελα να δημιουργήσω μεγάλη οικογένεια.θέλει πολλή δουλειά αυτό καθώς έχω δει και λάθος χειρισμούς γονιών και σήμερα τα αδέρφια σφάζονται για τα λεφτά πχ. Αυτό θα το συζητήσουμε σε άλλο. Θέμα γιατί είναι σημαντικό. Πιστεύω πως η αγάπη τα λύνει όλα, κάποιοι σωστοί χειρισμοί χρειάζονται πιστεύω.. Ήθελα πιο παλια και 3 και 4 παιδιά τρομάρα μου, αδύνατον πλέον. Σε μερικά χρόνια το ξανασυζητάμε.. 

Αρχικά αποφάσισα να από δεσμευτώ από τις ενοχές. Είναι επιλογή μου το δεύτερο μωράκι το αγαπώ εξίσου καο πρέπει να γίνει από όλους κατανοητό. Όταν με έχει ανάγκη πηγαίνω εκεί. Πηγαίνω δίνοντας προτεραιότητα. Τώρα κλαίει εκείνο θα φάει, τώρα η σειρά σου. Κοκ. 

 

Θα την αφήνω να έρχεται στο κρεβάτι μας όσοτου ηρεμησουν τα πνεύματα..αλλωστς δε συμβαίνει κάθε βράδυ. Εφόσον προτιμά τον μπαμπα της να την κοιμίζει θα το αποδεχτώ.. (τη νύχτα πάω και τη φιλαω και καμιά φορά στριμωχνομαι δίπλα της να την αγκαλιάσω...) 

 

Έπαινο πιο πολύ στα καλά της σημεία, στόχευω σε κάθετι καλό που κανει να την επάινω μου το χει πει και η λογοθεραπςυτρια. Και πολλή εξήγηση. Δυστυχώς είμαι τόσο κομμάτια πολλές; φορές που δεν αντέχω να εξηγώ, αλλά θα σταματήσω να σκέφτομαι την κούραση μου και θα το κάνω.. 

 

Στο μωράκι θα δώσω περισσότερη σημασία νιώθω πως με έχει ανάγκη... Ούτε τα παιχνιδια αυτής της ηλικίας έχω αναζητήσει... Μόνο με τη μεγάλη και τα παιχνίδια της ασχολούμαι... Αυτό έχει αρχίσει να πιάνει με τα χεράκια του  καιρός για μομπιλε και γυμναστήριο παρέα με την αδερφούλα αν θέλει κι εκείνη. 

 

Συμφωνώ πως δεν της ζητάω βοήθεια. Δε θέλει πάντα.. Από μόνη της έρχεται. Σήμερα της έβαλε την πιπίλα κι επειδή έτρεχα να φτιάξω το γάλα κ το μωρό εσκουζε λέω στη μεγάλη μιλά της λιγάκι μέχρι να το ετοιμάσω και πήγε και της έλεγε νανουρισμα. Βέβαια είμαι από πάνω διότι ώρες ώρες τσιμπάει κάνει κάποια απότομα.. 

 

Θα την αφήσω ελεύθερη να εκφραστεί αυτό λέει το ένστικτο μου κι εγώ να απενοζοποιηθω. Δυστυχώς δεν έχω κάποιον να με συμβουλέψει καθώς η μαμά μου μόνο εμένα είχε κι εκείνη από μένα περιμένει οδηγιες.. Πάω με ένστικτο... Θα δω πως θα πάει και θα μιλήσω με λογοθερ. Μου ζήτησε να με συμβουλεύσει όταν τη δω γιατί με είδε ανήσυχη. Σε όσα μου έχει πει έχουν πιάσει τόπο και στο λόγο της βοήθησε η πολύ καλή σχέση που ανέπτυξα με το κορίτσι μου. Δλδ δώσαμς έμφαση στο μεταξύ μας παιχνίδι. 

 

Κάνουμε πράγματα μαζί, κάθε μέρα παιζουμε και κάτι άλλοτς δέκα άλλοτε περισσότερα λεπτά, όταν δε θέλει δεν την πιέζω. Σήμερα κάναμε μπάνιο μαζί όπως παλιά, πήγαμε για ψώνια να πάρουμε τα νέα της παπούτσια, αποφάσισα να της αφιερώνω ένα θέατρο το μήνα, και το Σάββατο της έταξα τζαμπο. Για να δούμε... 

 

Πιστευω όλα θα πάνε καλά. Και να δώσω επιτέλους λίγη παραπάνω σημασία στο μωράκι που όλο μου χαμογελάει... 

 

Ειναι κι αυτή η "παλιό" δουλειά που απορροφάει τόσο πολύ χρόνο, μέχρι που έχω σκεφτεί σε στιγμές κρίσης να την παρατήσω, αλλά η λογική μου έρχεται και με μουτζωνει. Τόσο κόπο έκανα να φτάσω ως εδώ, όχι και να εγκαταλείψω με την πρώτη δυσκολία.. 

Σας ζάλισα συγνώμη σας γράφω τον πόνο μου, σταματαω:) 

 

Θα σας ενημερώνω για την πορεία... Οποιαδήποτε κι άλλη συμβουλή πολύ πολύ ευπρόσδεκτη!!! 

Επεξεργάστηκαν 26 Σεπτεμβρίου,2018 by Nefeli2014

[Macgyver]

9 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

Σας ευχατιστω τόσο πολύ για το άμεσο ενδιαφέρον σας, σας διάβασα πολύ προσεκτικά.. Σήμερα ξύπνησα με αλλαγή διάθεση πιο θετική και είδα πιο θετική και την μικρή... Δεν ξέρω, μπορεί να έτυχε. Όντας κι εγώ μοναχοπαιδι δεν έχω ιδέα τι είναι σωστό κ τι λαθος.. Ξέρω πολύ καλα τι είναι να έχεις σε όλα την πρωτιά κι αυτό μου στοίχισε μελλοντικά  γιαυτό Το μονο που ήθελα πάντα ήταν ένα αδερφάκι να μαστε κοντά πολύ αγαπημένα όπως αδέρφια που έβλεπα τόσο δεμένα και γιαυτό ήθελα να δημιουργήσω μεγάλη οικογένεια.θέλει πολλή δουλειά αυτό καθώς έχω δει και λάθος χειρισμούς γονιών και σήμερα τα αδέρφια σφάζονται για τα λεφτά πχ. Αυτό θα το συζητήσουμε σε άλλο. Θέμα γιατί είναι σημαντικό. Πιστεύω πως η αγάπη τα λύνει όλα, κάποιοι σωστοί χειρισμοί χρειάζονται πιστεύω.. Ήθελα πιο παλια και 3 και 4 παιδιά τρομάρα μου, αδύνατον πλέον. Σε μερικά χρόνια το ξανασυζητάμε.. 

Αρχικά αποφάσισα να από δεσμευτώ από τις ενοχές. Είναι επιλογή μου το δεύτερο μωράκι το αγαπώ εξίσου καο πρέπει να γίνει από όλους κατανοητό. Όταν με έχει ανάγκη πηγαίνω εκεί. Πηγαίνω δίνοντας προτεραιότητα. Τώρα κλαίει εκείνο θα φάει, τώρα η σειρά σου. Κοκ. 

 

Θα την αφήνω να έρχεται στο κρεβάτι μας όσοτου ηρεμησουν τα πνεύματα..αλλωστς δε συμβαίνει κάθε βράδυ. Εφόσον προτιμά τον μπαμπα της να την κοιμίζει θα το αποδεχτώ.. (τη νύχτα πάω και τη φιλαω και καμιά φορά στριμωχνομαι δίπλα της να την αγκαλιάσω...) 

 

Έπαινο πιο πολύ στα καλά της σημεία, στόχευω σε κάθετι καλό που κανει να την επάινω μου το χει πει και η λογοθεραπςυτρια. Και πολλή εξήγηση. Δυστυχώς είμαι τόσο κομμάτια πολλές; φορές που δεν αντέχω να εξηγώ, αλλά θα σταματήσω να σκέφτομαι την κούραση μου και θα το κάνω.. 

 

Στο μωράκι θα δώσω περισσότερη σημασία νιώθω πως με έχει ανάγκη... Ούτε τα παιχνιδια αυτής της ηλικίας έχω αναζητήσει... Μόνο με τη μεγάλη και τα παιχνίδια της ασχολούμαι... Αυτό έχει αρχίσει να πιάνει με τα χεράκια του  καιρός για μομπιλε και γυμναστήριο παρέα με την αδερφούλα αν θέλει κι εκείνη. 

 

Συμφωνώ πως δεν της ζητάω βοήθεια. Δε θέλει πάντα.. Από μόνη της έρχεται. Σήμερα της έβαλε την πιπίλα κι επειδή έτρεχα να φτιάξω το γάλα κ το μωρό εσκουζε λέω στη μεγάλη μιλά της λιγάκι μέχρι να το ετοιμάσω και πήγε και της έλεγε νανουρισμα. Βέβαια είμαι από πάνω διότι ώρες ώρες τσιμπάει κάνει κάποια απότομα.. 

 

Θα την αφήσω ελεύθερη να εκφραστεί αυτό λέει το ένστικτο μου κι εγώ να απενοζοποιηθω. Δυστυχώς δεν έχω κάποιον να με συμβουλέψει καθώς η μαμά μου μόνο εμένα είχε κι εκείνη από μένα περιμένει οδηγιες.. Πάω με ένστικτο... Θα δω πως θα πάει και θα μιλήσω με λογοθερ. Μου ζήτησε να με συμβουλεύσει όταν τη δω γιατί με είδε ανήσυχη. Σε όσα μου έχει πει έχουν πιάσει τόπο και στο λόγο της βοήθησε η πολύ καλή σχέση που ανέπτυξα με το κορίτσι μου. Δλδ δώσαμς έμφαση στο μεταξύ μας παιχνίδι. 

 

Κάνουμε πράγματα μαζί, κάθε μέρα παιζουμε και κάτι άλλοτς δέκα άλλοτε περισσότερα λεπτά, όταν δε θέλει δεν την πιέζω. Σήμερα κάναμε μπάνιο μαζί όπως παλιά, πήγαμε για ψώνια να πάρουμε τα νέα της παπούτσια, αποφάσισα να της αφιερώνω ένα θέατρο το μήνα, και το Σάββατο της έταξα τζαμπο. Για να δούμε... 

 

Πιστευω όλα θα πάνε καλά. Και να δώσω επιτέλους λίγη παραπάνω σημασία στο μωράκι που όλο μου χαμογελάει... 

 

Ειναι κι αυτή η "παλιό" δουλειά που απορροφάει τόσο πολύ χρόνο, μέχρι που έχω σκεφτεί σε στιγμές κρίσης να την παρατήσω, αλλά η λογική μου έρχεται και με μουτζωνει. Τόσο κόπο έκανα να φτάσω ως εδώ, όχι και να εγκαταλείψω με την πρώτη δυσκολία.. 

Σας ζάλισα συγνώμη σας γράφω τον πόνο μου, σταματαω:) 

 

Θα σας ενημερώνω για την πορεία... Οποιαδήποτε κι άλλη συμβουλή πολύ πολύ ευπρόσδεκτη!!! 

Εύχομαι όλα να στρώσουν γρήγορα !!!! Κάθε ... αρχή και δύσκολη αλλά τις ισορροπίες μας τις βρίσκουμε πάλι ! Αν έχει μακρύ μαλλί, πάρτης και κανένα σούπερ κοκκαλάκι για τα μαλλιά - το μωρό δεν μπορεί να βάλει τέτοια πράγματα γιατί είναι πολύ μικρό οπότε θα νιώσει "κυρία" 

[Nefeli2014]

Και σήμερα ήταν μια πολύ καλή μέρα.. Με αγκαλίτσες και φιλάκια.. Σήμερα ήθελε να τη βαλω εγώ για ύπνο.. Παράγγειλαμε σουβλάκια, φάγαμε παρέα στην κουζίνα ενώ είχα νανουρισει το μωράκι, έφτιαξα το γάλα της, της διάβασα παραμυθάκι και κοιμήθηκε ευχαριστημένη.. Σιγά σιγά νιώθω πως όλα θα μπουν στη θέση τους.. Έχω αρχίσει να απενοχοποιουμαι... Νομίζω αυτή είναι η ρίζα του προβλήματος.. 

Διότι οσο ζωηρό κι αν είναι σε φάσεις το παιδί ή ανήσυχο η οτιδήποτε, όταν η σχέση με τη μαμα πάει καλα και νιώθει καλά και ασφαλής, νομίζω όλα γίνονται ομαλότερα..τι λέτε κι εσείς? Καλό σας βραδυ:) 

[Anna3011]

13 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

Και σήμερα ήταν μια πολύ καλή μέρα.. Με αγκαλίτσες και φιλάκια.. Σήμερα ήθελε να τη βαλω εγώ για ύπνο.. Παράγγειλαμε σουβλάκια, φάγαμε παρέα στην κουζίνα ενώ είχα νανουρισει το μωράκι, έφτιαξα το γάλα της, της διάβασα παραμυθάκι και κοιμήθηκε ευχαριστημένη.. Σιγά σιγά νιώθω πως όλα θα μπουν στη θέση τους.. Έχω αρχίσει να απενοχοποιουμαι... Νομίζω αυτή είναι η ρίζα του προβλήματος.. 

Διότι οσο ζωηρό κι αν είναι σε φάσεις το παιδί ή ανήσυχο η οτιδήποτε, όταν η σχέση με τη μαμα πάει καλα και νιώθει καλά και ασφαλής, νομίζω όλα γίνονται ομαλότερα..τι λέτε κι εσείς? Καλό σας βραδυ:) 

Συνέχισε έτσι! Τα πας υπέροχα! Είναι απίστευτό πάντως πως η διάθεση της μαμάς επηρεάζει τόσο πολύ τη συμπεριφορά τους... 

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα για εμάς τις μαμάδες που θέλουμε να κάνουμε και δεύτερο. Να ξέρουμε τι μας περιμένει 

[Nefeli2014]

Τα νέα μας... Όλα βαίνουν καλύτερα.. Η μπεμπα έχει στρώσει πολύ το πρόγραμμα της,η μεγάλη μάλλον το πήρε απόφαση κι έχει αλλάξει, έχει ηρεμήσει αρκετά.. Ειμαστε πολύ πολύ κοντά και περνάμε αρκετές ωρες μαζί μέσα στην ημερα.,παίζουμε μαγειρεύουμε.. Όταν κλαίει η μπεμπα της τη δίνω αγκαλιά, κρατάω τα δάκρυα μου γιατί συγκινούμαι με τις αδερφούλες.. Η μία σταματά να κλαίει στην αγκαλιά της άλλης και η άλλη από την χαρά της που έχει τη μικρή της αδερφή αγκαλιά κοκκινίζει από ευτυχία και δε σταματά να τη φιλάει. Κάθε μέρα την πιπίλαω με κουβέντες πόσο αγαπημένες είστε και πόσο φιλενάδες οι καλύτερες φιλενάδες και τέτοια! 

Χθες πήγαμε εκδρομή και δε με κούρασε καμία. Πάω για δουλειά και μελαγχολω.. Αρχίζω να χαιρομαι πάλι, ο πρώτος καιρός ήταν δύσκολος, τώρα οι δεσμοί μεταξύ όλων μας γίνονται πολύ πιο δυνατοί μέρα με τη μέρα.. 

Μεγάλη τύχη η οικογένεια, ευλογία.. 

Να ευχαριστούμε τον Θεό να χουν υγεία τα παιδιά μας και οι οικογένειες μας.. Όλα τα άλλα φτιάχνουν αργά ή γρήγορα... 

 

Πιθανόν κι αυτό καταλαβαίνω παίζει πολύ ρόλο η δική μου η στάση.. Τον πρώτο καιρό δεν ξέρω ήμουν πολύ χαμένη.. Και μάλλον το παιδί μου το διαισθάνοταν κι αντιδρούσε.. Όσο ησυχάσω τόσο ησυχάζει.. Όταν είμαι τσιτωμενη ειναι κι εκείνη.. Ειναι φοβερό αυτο το πράγμα.. 

[Nefeli2014]

Τα τελ νέα μας και νομίζω κάπου εδώ θα κλείσω.. Θέλω πιο πολύ να γράψω για να καθησυζασω μαμάδες που έχουν το ίδιο άγχος που Ειχα κι εγώ. 

Όλα ρέουν πολυ ομαλά, νορμαλ. Ζηλιτσα υπάρχει κι από τις δύο αλλά σε νορμάλ πλαίσια και έχει αρχίσει και χτίζεται ένα ισχυρό δέσιμο. Λίγο υπομονή ήθελε. Καμμια φορά διαβάζω από τοτε που ήμουν έγκυος έως σήμερα βλέπω φοβερή εξέλιξη και λέω αχ θε μου τι περάσαμε.. Αλλά όλα καλά, είναι πολύ καλές και οι δύο, τα πανε μια χαρά, έχουμε πρόγραμμα και η μεγάλη μου πλέον δεν έχει τις ανασφάλειες που είχε, ηρέμησε πολύ. Όλα καλά

[mama16]

8 ώρες πρίν, Nefeli2014 είπε:

Τα τελ νέα μας και νομίζω κάπου εδώ θα κλείσω.. Θέλω πιο πολύ να γράψω για να καθησυζασω μαμάδες που έχουν το ίδιο άγχος που Ειχα κι εγώ. 

Όλα ρέουν πολυ ομαλά, νορμαλ. Ζηλιτσα υπάρχει κι από τις δύο αλλά σε νορμάλ πλαίσια και έχει αρχίσει και χτίζεται ένα ισχυρό δέσιμο. Λίγο υπομονή ήθελε. Καμμια φορά διαβάζω από τοτε που ήμουν έγκυος έως σήμερα βλέπω φοβερή εξέλιξη και λέω αχ θε μου τι περάσαμε.. Αλλά όλα καλά, είναι πολύ καλές και οι δύο, τα πανε μια χαρά, έχουμε πρόγραμμα και η μεγάλη μου πλέον δεν έχει τις ανασφάλειες που είχε, ηρέμησε πολύ. Όλα καλά

Χαίρομαι πάρα πολύ με τα νέα σας γιατί πλέον εγώ είμαι στη θέση σου.. Η κόρη μου είναι 2,5 χρόνων κ ο μπέμπης 2 μηνών. Πολύ ζήλια από μεριά της, βέβαια είναι λίγο καλύτερα από τον πρώτο καιρό. Αλλά ένιωθα κ εγώ τύψεις που δεν μπορώ να ασχοληθώ όσο ασχολιομουν μαζί της γιατί είμαι μονίμως με ένα μπέμπη στην αγκαλιά. Προσπαθώ ενώ τον έχω αγκαλιά να παίζω κ να δίνω την προσοχή μου στην μεγάλη. Άλλες φορές είναι καλύτερα ενώ άλλες φορές θέλω να πέσω απ' το παράθυρο... Είμαι όμως στο ισόγειο σε μονοκατοικία!!!  Όλη την ώρα τον χτυπάει τον μπέμπη κ είτε την πάρω με το καλό είτε με το "άγριο" δεν πετυχαίνει! Πάλι τα ίδια κάνει. Την πρώτη φορά που την κοίμισε ο άντρας μου έκλαιγα με λυγμούς, τώρα πλέον έχει γίνει καθημερινή συνήθεια. Άλλες φορές είναι επιθετική μαζί μου κ δεν θέλει ούτε αγκαλιά κ άλλες φορές με το που πάω να πάρω τον μπέμπη κλαίει με λυγμούς κ ζητάει να πάρω αυτή. Εγώ γίνομαι κόμματια γιατί είτε θα κλαίει αυτή είτε ο μπέμπης κ δεν μου αρέσει.. ανυπομονώ να μεγαλώσει για να παίζουν μαζί κ να ηρεμήσουν τα πράγματα... Βέβαια δεν θέλω να λέω μόνο τα αρνητικά.. Υπάρχουν κ στιγμές που παίζουμε καλά μαζί κ γελάμε.. Αλλά θα ήθελα να είναι πάντα έτσι!!