«Επίβλεψη» παιδιών σε πάρτυ!

[zaxaroulini]

1 hour ago, ΑΡΓΚ said:

 

Θα πάρει τηλέφωνο; Θα πάει ένας φίλος του στο περίπτερο,ψιλικατζίδικο κλπ να πάρει τηλέφωνο;

 

Να εδώ είναι η διαφορά μας, ότι εγώ δεν θα μεταθέσω την δική μου ευθύνη σε ένα άλλο οχτάχρονο, να ανταποκριθεί άμεσα σε ένα δυσάρεστο συμβάν που θα τύχει στο παιδί μου γιατί εγώ δεν θα είμαι εκεί!

5 minutes ago, Έσπερος said:

Αυτό μπορεί να μη συμβαίνει κάθε μέρα, αλλά να είναι πιθανό να συμβεί κάποιες φορές, ανάλογα με τις υποχρεώσεις ή τη δουλειά των γονέων ή τις ανάγκες άλλων μελών της οικογένειας κλπ. Δεν σημαίνει κάτι να είναι το παιδί προετοιμασμένο. Αλλά και το να αυτοεξυπηρετείται στις δουλειές του σπιτιού ασχέτως παρουσίας γονέων, δεν είναι κακό. Ούτε παραμέληση. Σε παιδιά άνω των 10 η φροντίδα είναι πιο πολύ πνευματική κ ψυχική, παρά υλική. Το να φτιάξεις το τοστ είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να προετοιμάσεις το παιδί για την εφηβεία, και το δεύτερο είναι αυτό που έχει περισσότερο ανάγκη.

 

Για το τοστ να σου πω την αλήθεια και γενικά την χρήση ηλεκτρικών συσκευών ίσως να μην δείξω εμπιστοσύνη, εγώ εδώ καίγομαι καμία φορά που πάω να φτιάξω τοστ

Αλλά σε άλλα πράγματα μέσα στο σπίτι και εγώ το θεωρώ αυτονόητο να είναι υπεύθυνο και να αυτοεξυπηρετείται!

[vicky86]

Μηπως γτ η μαμα σου ζαχαρουλινι δ σε αφηνε να κανεις μονη τοστ;

Δλδ τα παιδια σου δ προκειται να μαγειρευουν μονα σαν φοιτητες;

Σορρυ που το κανω προσωπικο αλλα μου κανει εντυπωση

Επισης δ γινεται να εισαι παντα μαζι με το 8χρονο η κ μεγαλυτερο παιδι,ουτε κ κεινο θα θελει

[ΑΡΓΚ]

1 hour ago, erin0000 είπε:

Μα το θέμα είναι πως θα το μάθουμε, αφού έχει γίνει το κακό;;

 

Εγώ πάντως όταν μιλάω για πλατείες, μιλάω πάντα για Αθήνα (όχι για την πλατεία του χωριού). Και ναι μεν υπάρχουν χώροι σχετικά κοντά, αλλά διασχίζεις λεωφόρους και γενικώς είναι πολύ κεντρικά μέρη. Δεν θα αφήσω λοιπόν το 10χρονο να πάρει μόνο του το μετρό ας πούμε, ή να περπατήσει μόνο του σε τόσο κεντρικά μέρη. 

 

Από την άλλη, ακόμα και αν ένα παιδί είναι εξαιρετικά ώριμο και προσεκτικό, είναι ωραίο να μην νιώθει ότι κάποιος το προστατεύει; να μην νιώθει την ασφάλεια και τη φροντίδα του γονιού; Δεν παύει να είναι παιδί.

Δηλαδή θα του πω, πήγαινε και έλα μόνος σου από το σχολείο, βάλε να φας μόνος σου, κάνε τις δουλειές σου και τα μαθήματά σου, πήγαινε το απόγευμα αγγλικά και θα τα πούμε το βράδυ;;; Ο γονιός τι ρόλο έχει ακριβώς; συγκάτοικος είναι;

 

Αν επιτρέπεται, πώς ακριβώς το φαντάζεσαι όταν οι γονείς εργάζονται και δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι; Τα παιδιά θα τα δουν μετά τις 6-7. Αν το παιδί είναι μικρούλι, ασφαλώς θα χρειαστεί μία babysitter/συγγενής/γείτονας αλλά για το παιδί της 6ης δημοτικού  δεν έχω ακούσει κανέναν να πληρώνει babysitter! Και όταν είμαι στο σπίτι, με τα παιδιά έχουμε μία αλληλεπίδραση το μεσημέρι (όταν δεν είμαι μιλάμε τηλεφωνικά στο lunch break) και ουσιαστικά μαζεύονται και αυτά και εγώ αργά το απόγευμα. Μεχρι τότε, είναι στο γραφείο τους και διαβάζουν ή σε κάποια δραστηριότητα. 

Πέραν αυτού, και στο σπίτι να είναι κάποιος, είναι και θέμα άποψης για τη ζωή. Π.χ. όχι δεν σερβίρω παιδιά τόσο μεγάλα. Ναι, μπορούν να σερβιριστούν μόνα. Η εκ περιτροπής να είναι το σερβίρισμα ή το μάζεμα του τραπεζιού η δουλειά ενός από εμάς. Οχι δεν επιβλέπω εργασίες για το σχολείο σε αυτές τις τάξεις, δεν "έχουμε" διαβασμα, "έχει" διάβασμα. 

[zaxaroulini]

3 minutes ago, vicky86 said:

Μηπως γτ η μαμα σου ζαχαρουλινι δ σε αφηνε να κανεις μονη τοστ;

Δλδ τα παιδια σου δ προκειται να μαγειρευουν μονα σαν φοιτητες;

Σορρυ που το κανω προσωπικο αλλα μου κανει εντυπωση

Επισης δ γινεται να εισαι παντα μαζι με το 8χρονο η κ μεγαλυτερο παιδι,ουτε κ κεινο θα θελει

 

Τι σόρρυ καλέ? κουβέντα κάνουμε, εγώ να σου πω την αλήθεια ήμουν και λίγο τεμπελούλα και μου τα φέρνανε στο χέρι, αλλά όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο έμεινα μόνη μου, μια χαρά τα κατάφερνα και μαγείρευα και απέξω έπαιρνα φαγητό. Μετά που πήγα στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό μόνο για βόλτες ερχόντουσαν οι γονείς μου, όχι για να με βοηθήσουν. Τώρα το τι θα κάνω εγώ με τα αγόρια μου όταν έρθει η ώρα μην πω μεγάλη κουβέντα

[vicky86]

Ηταν κ λιγο χαρη αστεισμου το αν εκανες μονη τοστ

Γτ κ μενα η μαμα μου οταν δ δουλευε ολα τα εκανε,αλλα αν δουλευε εβαζα μονη να φαω(ξεκινησε να δουλευει οταν μεγαλωσαμε κ δ ηταν μονιμη καπου)

Κ απο φυσικου μου ειμαι επιρρεπης στα ατυχηματα,αλλα αυτο δ σημαινει οτι θα σταματησω το μαγειρεμα,ουτε οτι θα κλειστω σπιτι

[Έσπερος]

Επίσης στο θέμα των κινδύνων, μην υποτιμάτε την ικανότητα των παιδιών να κρίνουν πότε θέλουν ασφάλεια και πότε όχι. Όταν πηγαίνουμε τους μαθητές περίπατο στο γήπεδο, πιο πολύ φοβόμαστε για τη σκανταλιά τους, παρά όταν τα βάζουμε στο καράβι και τα πάμε σε άλλο νησί. Εκεί επειδή νιώθουν το άγνωστο, επιδιώκουν να είναι σε οπτική επαφή μαζί μας, ακόμα και να μας ακολουθούν κατά πόδας και να κάθονται στο ίδιο μαγαζί, ενώ μπορεί να είμαστε σε ένα χωριό πολύ μικρότερο και πιο ελεγχόμενο από το μέρος τους!

[zaxaroulini]

4 minutes ago, Έσπερος said:

Επίσης στο θέμα των κινδύνων, μην υποτιμάτε την ικανότητα των παιδιών να κρίνουν πότε θέλουν ασφάλεια και πότε όχι. Όταν πηγαίνουμε τους μαθητές περίπατο στο γήπεδο, πιο πολύ φοβόμαστε για τη σκανταλιά τους, παρά όταν τα βάζουμε στο καράβι και τα πάμε σε άλλο νησί. Εκεί επειδή νιώθουν το άγνωστο, επιδιώκουν να είναι σε οπτική επαφή μαζί μας, ακόμα και να μας ακολουθούν κατά πόδας και να κάθονται στο ίδιο μαγαζί, ενώ μπορεί να είμαστε σε ένα χωριό πολύ μικρότερο και πιο ελεγχόμενο από το μέρος τους!

 

Υπάρχει περίπτωση δηλαδή τα παιδιά να κάθονται σε άλλο μαγαζί??

Μην μου λες τέτοια γιατί μέχρι στιγμής δεν συνοδεύω στις σχολικές εκδρομές

[vicky86]

πρίν από 10 λεπτά , zaxaroulini είπε:

 

Υπάρχει περίπτωση δηλαδή τα παιδιά να κάθονται σε άλλο μαγαζί??

Μην μου λες τέτοια γιατί μέχρι στιγμής δεν συνοδεύω στις σχολικές εκδρομές

Καλε μη φοβασαι,για παιδια γυμνασιου μαλλον μιλαει

[Έσπερος]

Καλέ εννοείται για παιδιά γυμνασίου! Κι εξαρτάται κι απ' το μέρος, αν είναι σε πόλη θα κάτσουμε όλοι μαζί. Αν είναι βράδυ, επίσης. Αν όμως είσαι μεσημέρι ή απόγευμα σ' ένα ψαροχώρι με δυο ταβέρνες, ένα σουβλατζίδικο και δυο καφετέριες,  θα κάτσει ο καθένας όπου θέλει - και αν θέλει. Εκεί λοιπόν έχω δει παιδιά γ γυμνασίου που στο νησί τους βγαίνουν για βραδινή έξοδο μετά τις 11, μέρα μεσημέρι  σε άγνωςτο μέρος να ακολουθούν τους καθηγητές σαν κουταβάκια!

[zaxaroulini]

16 minutes ago, Έσπερος said:

Καλέ εννοείται για παιδιά γυμνασίου! Κι εξαρτάται κι απ' το μέρος, αν είναι σε πόλη θα κάτσουμε όλοι μαζί. Αν είναι βράδυ, επίσης. Αν όμως είσαι μεσημέρι ή απόγευμα σ' ένα ψαροχώρι με δυο ταβέρνες, ένα σουβλατζίδικο και δυο καφετέριες,  θα κάτσει ο καθένας όπου θέλει - και αν θέλει. Εκεί λοιπόν έχω δει παιδιά γ γυμνασίου που στο νησί τους βγαίνουν για βραδινή έξοδο μετά τις 11, μέρα μεσημέρι  σε άγνωςτο μέρος να ακολουθούν τους καθηγητές σαν κουταβάκια!

 

Πάλι καλά που μου τα είπες για να μην τα στείλω εκδρομή στο Γυμνάσιο

Καλέ και πως τα προσέχετε τα παιδιά στην εκδρομή?? Μαρούσκα, το εβιάν!!!

 

Πλάκα κάνω(?), Αχ τέλος πάντων αντιλαμβάνομαι (????) ότι σε παιδιά Γυμνασίου, σε εκδρομές μάλλον τα παιδιά θα ακολουθούν πιο free πρόγραμμα και αλλού θα είναι οι δάσκαλοι αλλού τα παιδιά, δεκτό (τι γράφω η γυναίκα, έχει πάει σούμπιτι η πεθερά μαζί)!!!

 

Vicky 86, Κάνω edit αυτό το μήνυμα γιατί για κάποιο λόγο δεν με αφήνει να γράψω, πλακίτσα κάνω ρε συ αλλά να σου πω την αλήθεια ακόμη και παιδιά Γυμνασίου δεν θα ένιωθα άνετα να ξέρω ότι πάνε εκδρομή και δεν τα επιτηρεί ο δάσκαλος, δεν λέω κάτι προς την Εσπερος, προς Θεού, προφανώς οι δάσκαλοι ξέρουν ποια παιδιά πρέπει να προσέχουν ακόμη και στις εκδρομές, αλλά μιλάμε για παιδιά 11-12 χρονών και πάλι να είναι πχ. σε μία διπλανή καφετέρια, δεν ξέρω!

Επεξεργάστηκαν 3 Νοεμβρίου,2017 by zaxaroulini

[vicky86]

Ευχομαι να κανεις πλακα για το καλο των παιδιων σου

Αθηνα μενετε;εκδρομουλα στην αιγινα πανε στο γυμνασιο;

[Έσπερος]

Τα προσέχουμε με βάρδιες ή κάνουμε σποραδικές επισκέψεις! Γιατί εσύ όταν ήσουν μαθήτρια γυμνασίου πώς πηγαίνατε εκδρομές; 

Και για να το πω και πιο χύμα, ένα παιδί 12-15 ετών δεν κινδυνεύει να μείνει σε δημόσιο χώρο χωρίς επίβλεψη. Με τις ανησυχίες που έχουν σε αυτές τις ηλικίες για το σώμα τους και τις διαπροσωπικές σχέσεις, το επικίνδυνο είναι να μείνουν χωρίς επίβλεψη σε ιδιωτικό χώρο. Μόνο μη σου μπει η ιδέα να τα συνοδεύσεις σε πάρτι εφήβων! 

[ravT]

8 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Επίσης κορίτσια, μη θεωρείτε ότι όταν ένας γονιός αφήνει το παιδί ελεύθερο δεν το κάνει συνειδητά. Υπάρχει η σχολή του helicopter parenting, υπάρχει και ο αντίλογος ότι η υπερπροστασία είναι καταστροφικότερη από ένα γδαρμένο γόνατο.

Η αλήθεια είναι ότι σε ηλικίες π.χ. γυρω στα 10 που το έχω πρόσφατο υπάρχουν παιδιά που τα κρατά η μαμά από το χέρι στο δρόμο, κάθεται στις κερκίδες του μπάσκετ στην προπόνηση, τα βοηθα στα μαθήματα, τους ψήνει το τοστ και τους καθαρίζει το μήλο. Υπάρχουν και παιδιά που το πρωί πανε μόνα στο σχολείο, γυρνάνε και ζεσταίνουν το φαγητό για να φάνε, τελειώνουν τα μαθήματά τους, κάνουν τις δουλειές τους και έρχεται πια η μαμά να τα πάρει από την προπόνηση. Και όλα τα ενδιάμεσα.

Τα θεμέλια για το τι θα γίνει τελικά το παιδί, και ως ενήλικας, αν θα έχει  αυτοπεποίθηση, αν θα αναλαμβάνει ευθύνες, αν θα αναρρωτιέται τι είναι το λεωφορείο, αν θα χρειάζεται τη μαμά να του μαγειρέψει στα 30 του ή δεν ξέρω τι άλλο, έχουν μπει από πολύ νωρίτερα, και από τα 2 που το παιδάκι αφέθηκε να πέσει και να ξανασηκωθεί μόνο στην παιδική χαρα. Δε λέω ότι δεν υπάρχουν γονείς που απλά είναι στον κόσμο τους, αλλά έχοντας και εικόνες ενηλίκων που τους στύβει το χυμό η μαμα ή τους πάει στο σπίτι την κατσαρόλα με το φαγητό, για μένα δεν ξέρω μακροπρόθεσμα τι είναι πιο καταστροφικό.

Αλλά όπως εγώ δε θα πω στη μαμα ότι ευνουχίζει το 5χρονο που το κυνηγά κατά πόδας στην παιδική χαρά, περιμένω και εκείνη να αφήσει το παιδί μου να παίξει σαν παιδί, χωρίς να τρέμει τον κόσμο

 

Επειδή ακριβώς το κάνει συνειδητά, δε σημαίνει πως η... συνείδησή του είναι σωστή. Μεγάλωσα σε υπερπροστατευτικό περιβάλλον και έγινα μια χαρά υπεύθυνο ον. Μαγείρευα μόνη μου για να πάω σχολείο στο γυμνάσιο, πήγαινα μόνη μου, ήξερα που δεν θα πάω όχι γιατί μου το απαγόρευαν αλλά γιατί έβλεπα με τα μάτια και άκουγα με τα αυτιά. Έστησα οικογένεια στα 23 και αντιμετωπίζω προβλήματα που δεν έχουν αντιμετωπίσει ούτε οι γονείς μου. Και αυτό το τελευταίο το καταφέρνω απ τις βάσεις που έχω λάβει. Ναι, είμαι υπερπροστατευτική μητέρα και όχι ΔΕΝ μου αρέσει. Μου δημιουργεί σοβαρά προβλήματα. Αλλά έτσι λέει η δικιά μου συνείδηση...Τα περί... ευνουχισμού, είναι χαρακτηρισμοί άκομψοι. 

 

6 ώρες πρίν, erin0000 είπε:

 

Αν συμβεί κάτι σε αυτά τα 10χρονα παιδιά ενώ είναι μόνα στο σπίτι, ή οτιδήποτε, το ξέρεις φαντάζομαι ότι ο γονιός θα κατηγορηθεί για έκθεση σε κίνδυνο ή παραμέληση. 

 

Δεν λέω να ευνουχίζουμε τα παιδιά, αλλά το να αφήνεις ένα 10χρονο να κυκλοφορεί μόνο του, να μένει μόνο του, να πηγαινοέρχεται μόνο του και η μαμά να το παίρνει από την προπόνηση το απόγευμα, εμένα για παραμέληση μου κάνει πάντως.

 

Ζω στην επαρχία, σε ήσυχη περιοχή αλλά δε ζούμε στο '50. Αυτό σημαίνει πως ο γονιός που αφήνει τα παιδιά του να κυκλοφορούν ελεύθερα 10 ετών και να παραβιάζουν στοπ με το ποδήλατο ή να περνούν διασταυρώσεις κοιτάζοντας το κινητό (το γιατί να έχει το 10χρονο κινητό μακριά από επίβλεψη, ας μη το σχολιάσω αυτή τη στιγμή...), είναι ΤΡΟΜΕΡΟ και είναι γεγονότα που έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια. Και στα δυο κόντεψα να πάθω ανακοπή ως αυτόπτης μάρτυρας... Όχι λοιπόν, δεν θα αφήσω το παιδί μου να κυκλοφορεί μόνο με το ποδήλατο κάτω από 12-14 ετών και ενώ ΔΕΝ έχω φροντίσει να μάθει τα βασικά του ΚΟΚ... 

5 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Ειδες πώς διαφέρουν οι άνθρωποι τελικά; Εμένα το να μην ξέρει το 10χρονο να κυκλοφορήσει έξω (οκ, δε θα διασχίσει την εθνική προφανώς) ή να μην μπορεί να μείνει μία ώρα

μόνο, επίσης για παραμέληση μου κάνει  

 

Τώρα μιλάμε για το αν ξέρει να κυκλοφορήσει ή για το αν ΠΡΕΠΕΙ να κυκλοφορεί μόνο; Επίσης, εγώ προσωπικά δεν μπορώ να μιλήσω για 10χρονο διότι δεν έχω ακόμα παιδί σε αυτή την ηλικία. Απ τα παιδιά του κύκλου μου όμως, ΥΠΟ ΣΥΝΘΗΚΕΣ μια καλή ηλικία για να κυκλοφορεί το παιδί μόνο, να μένει μόνο και όποια άλλη ελευθερία σκέφτει κάποιος, είναι η ηλικία των 12 ετών. 

 

3 ώρες πρίν, vicky86 είπε:

Κ γω γενικα μιλαω παντα

Απλα κ οι γονεις που στελνουν τα παιδια σχολειο μονα δ ειναι εξωγηινοι ουτε ανευθυνοι,ισως απλα μενουν επαρχια

Η το οτι τα παιδια τρωνε μονα ειναι αναγκη,μιλαμε για μετα τα 7

Κ φανταζομαι τα περισσοτερα μετα την τριτη δημοτικου διαβαζουν μονα

Ακομη κ αν ειμαι σπιτι ειναι κακο το 10χρονο να κανει μονο του τοστ να φαει το βραδυ;

 

Και ποιος είπε οτι η επαρχία δεν ενέχει κινδύνους; Θα τρελαθούμε δηλαδή; 

Το παιδί "μιλάει" κιόλας. Η κόρη μου δεν επιθυμεί να είναι μόνη της στο σπίτι, ούτε για να πετάξω τα σκουπίδια. Πρέπει δηλαδή να της πω "μην φοβάσαι γιατί αν το γράψω στο παρεντς θα σε πουν προβληματική και εσένα και εμένα"; Αν έχουμε την πολυτέλεια, ας αφήνουμε τα παιδιά να μεγαλώσουν στην ώρα τους...

Για τα υπόλοιπα, προφανώς δε νομίζω πως αναφέρεται κανείς. Η δικιά μου διαβάζει μόνη απ την Α' δημοτικού. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να την αφήσω μόνη να διαβάσει για να πάω στο σούπερ μάρκετ; Το να φτιάξει κάτι να φάει ενώ είμαι στο σπίτι, υπόκειται στα πλαίσια της εκπαίδευσης για να τα καταφέρνει μόνη της και δεν είναι πανάκεια στην ηλικία των 8 ετών. Και επειδή μοιάζει να σου επιτίθομαι, απλά παίρνω βήμα απ τα λόγια σου για να πω τις σκέψεις μου. 

3 ώρες πρίν, vicky86 είπε:

Μηπως γτ η μαμα σου ζαχαρουλινι δ σε αφηνε να κανεις μονη τοστ;

Δλδ τα παιδια σου δ προκειται να μαγειρευουν μονα σαν φοιτητες;

Σορρυ που το κανω προσωπικο αλλα μου κανει εντυπωση

Επισης δ γινεται να εισαι παντα μαζι με το 8χρονο η κ μεγαλυτερο παιδι,ουτε κ κεινο θα θελει

 

Αυτό δεν το γνωρίζεις. Και επειδή τα παιδιά σου είναι μικρά και επειδή είναι και στο παιδί. Νομίζω όλες βιάζεστε να τα μεγαλώσετε πια... Ας είναι παιδιά για λίγο. Δεν είπε καμία (νομίζω) να κάνεις τραμπάλα μαζί με το 8χρονο για να μη σου πέσει αλλά οπτική επαφή χρειάζεται. Με μεγάλη μου χαρά, ο γιος μου 2 ετών έπαιξε πρώτη φορά ολομόναχος σε παιδότοπο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον παρακολουθούσα από μακριά ή ότι δεν πήγαινα κάθε τόσο να τον ρωτήσω πως περνάει αλλά το να αφήσεις το παιδί 8 ετών να γυρνάει μόνο απ το φροντιστήριο, όπως κάνει ο πατέρας μιας συμμαθήτριας της δικιάς μου, είναι τραβηγμένο. Και το λέω γιατί εγώ έχω δει το άγχος που έχει το παιδί και τις σπασμωδικές κινήσεις που κάνει. Αυτό ακριβώς δε, το έχω παρατηρήσει και σε άλλο παιδί 7-8 ετών. Εκείνοι, τα έχουν δει τα παιδάκια τους πόσο ΔΕΝ τους αρέσει η τόση ελευθερία; 

Δηλαδή, σύμφωνα με εσάς, ας είναι αυτόνομο το παιδί κι ας είναι και φοβισμένο; Όχι ευχαριστώ, δεν το θέλω φοβισμένο το παιδί μου. Όταν θα ναι έτοιμο, θα μου το δείξει και θα κάνω πίσω. Και 8 ετών, τα παιδιά ΔΕΝ είναι έτοιμα για ευθύνες. 

Επεξεργάστηκαν 3 Νοεμβρίου,2017 by ravT

[zaxaroulini]

Εγώ κορίτσια συμφωνώ με αυτά που λέει η ravt! Πιστεύω πως ανάλογα με την ηλικία και τον χαρακτήρα του κάθε παιδιού θα πρέπει να υπάρχουν και οι ανάλογες ελευθερίες, στο μέτρο που το παιδί δεν το εκθέτουμε σε κίνδυνο.

Από εκεί και πέρα είτε κάποιος μένει Αθήνα είτε επαρχία αλλάζουν οι συνθήκες ζωής έως ένα βαθμό αλλά νομίζω ότι οι κίνδυνοι παραμένουν οι ίδιοι σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό!

3 hours ago, Έσπερος said:

Τα προσέχουμε με βάρδιες ή κάνουμε σποραδικές επισκέψεις! Γιατί εσύ όταν ήσουν μαθήτρια γυμνασίου πώς πηγαίνατε εκδρομές; 

Και για να το πω και πιο χύμα, ένα παιδί 12-15 ετών δεν κινδυνεύει να μείνει σε δημόσιο χώρο χωρίς επίβλεψη. Με τις ανησυχίες που έχουν σε αυτές τις ηλικίες για το σώμα τους και τις διαπροσωπικές σχέσεις, το επικίνδυνο είναι να μείνουν χωρίς επίβλεψη σε ιδιωτικό χώρο. Μόνο μη σου μπει η ιδέα να τα συνοδεύσεις σε πάρτι εφήβων! 

 

Καταλαβαίνω αυτό που λες αλλά έχουν αλλάξει οι εποχές, δυστυχώς!

4 hours ago, vicky86 said:

Ευχομαι να κανεις πλακα για το καλο των παιδιων σου

Αθηνα μενετε;εκδρομουλα στην αιγινα πανε στο γυμνασιο;

 

Ναι Αθήνα μένουμε!

[vicky86]

3 ώρες πρίν, ravT είπε:

 

Επειδή ακριβώς το κάνει συνειδητά, δε σημαίνει πως η... συνείδησή του είναι σωστή. Μεγάλωσα σε υπερπροστατευτικό περιβάλλον και έγινα μια χαρά υπεύθυνο ον. Μαγείρευα μόνη μου για να πάω σχολείο στο γυμνάσιο, πήγαινα μόνη μου, ήξερα που δεν θα πάω όχι γιατί μου το απαγόρευαν αλλά γιατί έβλεπα με τα μάτια και άκουγα με τα αυτιά. Έστησα οικογένεια στα 23 και αντιμετωπίζω προβλήματα που δεν έχουν αντιμετωπίσει ούτε οι γονείς μου. Και αυτό το τελευταίο το καταφέρνω απ τις βάσεις που έχω λάβει. Ναι, είμαι υπερπροστατευτική μητέρα και όχι ΔΕΝ μου αρέσει. Μου δημιουργεί σοβαρά προβλήματα. Αλλά έτσι λέει η δικιά μου συνείδηση...Τα περί... ευνουχισμού, είναι χαρακτηρισμοί άκομψοι. 

 

 

Ζω στην επαρχία, σε ήσυχη περιοχή αλλά δε ζούμε στο '50. Αυτό σημαίνει πως ο γονιός που αφήνει τα παιδιά του να κυκλοφορούν ελεύθερα 10 ετών και να παραβιάζουν στοπ με το ποδήλατο ή να περνούν διασταυρώσεις κοιτάζοντας το κινητό (το γιατί να έχει το 10χρονο κινητό μακριά από επίβλεψη, ας μη το σχολιάσω αυτή τη στιγμή...), είναι ΤΡΟΜΕΡΟ και είναι γεγονότα που έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια. Και στα δυο κόντεψα να πάθω ανακοπή ως αυτόπτης μάρτυρας... Όχι λοιπόν, δεν θα αφήσω το παιδί μου να κυκλοφορεί μόνο με το ποδήλατο κάτω από 12-14 ετών και ενώ ΔΕΝ έχω φροντίσει να μάθει τα βασικά του ΚΟΚ... 

 

Τώρα μιλάμε για το αν ξέρει να κυκλοφορήσει ή για το αν ΠΡΕΠΕΙ να κυκλοφορεί μόνο; Επίσης, εγώ προσωπικά δεν μπορώ να μιλήσω για 10χρονο διότι δεν έχω ακόμα παιδί σε αυτή την ηλικία. Απ τα παιδιά του κύκλου μου όμως, ΥΠΟ ΣΥΝΘΗΚΕΣ μια καλή ηλικία για να κυκλοφορεί το παιδί μόνο, να μένει μόνο και όποια άλλη ελευθερία σκέφτει κάποιος, είναι η ηλικία των 12 ετών. 

 

 

Και ποιος είπε οτι η επαρχία δεν ενέχει κινδύνους; Θα τρελαθούμε δηλαδή; 

Το παιδί "μιλάει" κιόλας. Η κόρη μου δεν επιθυμεί να είναι μόνη της στο σπίτι, ούτε για να πετάξω τα σκουπίδια. Πρέπει δηλαδή να της πω "μην φοβάσαι γιατί αν το γράψω στο παρεντς θα σε πουν προβληματική και εσένα και εμένα"; Αν έχουμε την πολυτέλεια, ας αφήνουμε τα παιδιά να μεγαλώσουν στην ώρα τους...

Για τα υπόλοιπα, προφανώς δε νομίζω πως αναφέρεται κανείς. Η δικιά μου διαβάζει μόνη απ την Α' δημοτικού. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να την αφήσω μόνη να διαβάσει για να πάω στο σούπερ μάρκετ; Το να φτιάξει κάτι να φάει ενώ είμαι στο σπίτι, υπόκειται στα πλαίσια της εκπαίδευσης για να τα καταφέρνει μόνη της και δεν είναι πανάκεια στην ηλικία των 8 ετών. Και επειδή μοιάζει να σου επιτίθομαι, απλά παίρνω βήμα απ τα λόγια σου για να πω τις σκέψεις μου. 

 

Αυτό δεν το γνωρίζεις. Και επειδή τα παιδιά σου είναι μικρά και επειδή είναι και στο παιδί. Νομίζω όλες βιάζεστε να τα μεγαλώσετε πια... Ας είναι παιδιά για λίγο. Δεν είπε καμία (νομίζω) να κάνεις τραμπάλα μαζί με το 8χρονο για να μη σου πέσει αλλά οπτική επαφή χρειάζεται. Με μεγάλη μου χαρά, ο γιος μου 2 ετών έπαιξε πρώτη φορά ολομόναχος σε παιδότοπο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον παρακολουθούσα από μακριά ή ότι δεν πήγαινα κάθε τόσο να τον ρωτήσω πως περνάει αλλά το να αφήσεις το παιδί 8 ετών να γυρνάει μόνο απ το φροντιστήριο, όπως κάνει ο πατέρας μιας συμμαθήτριας της δικιάς μου, είναι τραβηγμένο. Και το λέω γιατί εγώ έχω δει το άγχος που έχει το παιδί και τις σπασμωδικές κινήσεις που κάνει. Αυτό ακριβώς δε, το έχω παρατηρήσει και σε άλλο παιδί 7-8 ετών. Εκείνοι, τα έχουν δει τα παιδάκια τους πόσο ΔΕΝ τους αρέσει η τόση ελευθερία; 

Δηλαδή, σύμφωνα με εσάς, ας είναι αυτόνομο το παιδί κι ας είναι και φοβισμένο; Όχι ευχαριστώ, δεν το θέλω φοβισμένο το παιδί μου. Όταν θα ναι έτοιμο, θα μου το δείξει και θα κάνω πίσω. Και 8 ετών, τα παιδιά ΔΕΝ είναι έτοιμα για ευθύνες. 

Δ τα παιρνω προσωπικα αλλα δ ειπα αυτα που λες

Αν το 10χρονο δ ξερει τον κοκ ουτε εγω θα το αφησω να παει μονο με ποδηλατο καπου,με τα ποδια ομως ναι

Εγω πηρα κινητο στα 13φανταζομαι η κορη μου θα μου ζητησει νωριτερα

Εχω γραψει πολλες φορες οτι τα λεω θεωρητικα γτ ακριβως εχω μικρα παιδια

Κ οτι παντα εξαρταται απο τις συνθηκες αλλα κ το καθε παιδι

Δ ενοουσα αφηνουμε το παιδι να φαει μονο κ να παει στις δρστηριοτητες γτ εχουμε παει σινεμα,αλλα αν ειμαστε στη δουλεια

Οταν με αφηναν μονη οι γονεις στο σπιτι εκανα παρτυ.η αδερφη μου δ ηθελε ποτε να ναι μονη.μεγαλωμενες στην ιδια οικογενεια.τελειως διαφορετικες κ σαν μαμαδες πλεον

Δ θεωρω προβληματικες τετοιες συμπεριφορες να ξεκαθαρισω

Κ φυσικα υπαρχουν κινδυνοι κ στην επαρχια,σιγουρα ομως τα παιδια κυκλοφορουνε πιο πολυ μονα παρα στην αθηνα

Κ ναι δ ειναι το ιδιο με πριν 20χρονια το ξαναειπαμε

Αλλα δ φοβουνται ολα τα 8χρονα να γυρισουν σπιτι μονα

[Έσπερος]

Παιδιά δεν έχω δικά μου, και τη μισή μου μέρα την περνώ με εφήβους, οπότε δεν έχω γνώμη για την επιπβλεψη που χρειάζεται ένα 6χρονο ή 8χρονο γιατί πραγματικά δεν το γνωρίζω. Επειδή όμως ειπώθηκε πριν για τα 12, θα έλεγα ότι είναι όντως ηλικία που φαίνετσι λογικό να αναλάβει κάποιες ευθύνες, όμως είναι κσι ηλικία που ξυπνάει σιγσ´ σιγά κ η εφηβική αντίδραση, η απόρριψη των διαφόρων αυθεντιών, η επιθυμία να το παίξει κανείς μεγάλος κλπ. Οπότε ίσως δεν είναι αυτή η κατάλληλη ηλικία για να αναλάβει κάποιος ευθύνες για πρώτη φορά, γιατί ίσως να μην μπορεί να τις διαχειριστεί και να ξεπεράσει κάποια όρια. Ενώ αν τις αναλάβει λίγο νωρίτερα, πχ σταδιακά μετά τα 10, κι ενώ θα είναι ακόμα στην παιδική νοοτροπία κ θα φοβάται κάποια πράγματα, θα είναι πιο έτοιμο αργότερα. Το τι είδους ευθύνες βέβαια, είναι θέμα συνηθειών της οικογένειας, συνθηκών της περιοχής κ πολλών άλλων παραγόντων που πρέπει να κρίνονται κατά περίπτωση.

 

Επίσης, η ηλικία κ η ωριμότητα μετά τα 10-11 είναι κάτι σχετικό, γιατί εκεί οι αναπτυξιακές αποκλίσεις αρχίζουν να φαίνονται σαν χάσματα, με κάποια παιδιά να ψηλώνουν πολύ ή να μπαίνουν στην εφηβεία και άλλα συνομήλικα να είναι ακόμη παιδάκια. Εκεί μπορεί ο γονιός να ανησυχεί ακόμα για παιδικούς κινδύνους, από κεκτημένη ταχύτητα ή επειδή έχει ένα προκατσκευασμένο πλάνο ανάπτυξης στο μυαλό του, κ να μην βλέπει ότι το παιδί μπαίνει σε άλλο στάδιο, με άλλους κινδύνους, κι ενώ ο γονιός θα αναρωτιέται αν είναι έτοιμο να διασχίσει τη λεωφόρο μόνο του, το παιδί να μελετά με τους φίλους του "επιμορφωτικό υλικό" μέσα στο σπίτι, με τους γονείς στο διπλανό δωμάτιο...

 

 

Τέλος, για να κάνω κ τον δικηγόρο του διαβόλου, οι ελευθερίες δν σε κάνουν απαραίτητα υπεύθυνο, αν απολαμβάνεις μόνο ελευθερίες χωρίς υποχρεώσεις. Τα παιδιά εδώ στο νησί κυκλοφορούν μόνα τους μέρα νύχτα, με τς πόδια ή με ποδήλατα, έχουν πάνω τους χρήματα κ κινητά, δλδ πράγματα που ένας γονιός της πόλης φοβάται. όμως την ευθύνη πχ του επιμελητή της τάξης δεν την αναλαμβάνουν, θεωρούν δεδομένο ότι με κάποιον μαγικό τρόπο, οι εφημερεύοντες θα έχουν περισκοπική όραση ή ιδιότητες τρισυπόστατης θεότητας για να ελέγχουν ταυτόχρονα όλες τις αίθουσες μην τυχόν χαθεί ή χσλάσει κάτι, ακόμα και προσωπικό τους αντικείμενο.

 

@zaxaroulini, για να συνεχίσω την εκτός θέματος συζήτηση για τις εκδρομές, να ξέρεις ότι είναι ο εφιάλτης των σκπαιδευτικών γιατί πραγματικά υπάρχουν κίνδυνοι, οπότε το πιο πιθανό είναι να υπάρχει παραπανίσια παρά λειψή επίβλεψη. Στο καράβι η καλύτερή μου είναι να τα δω καλωδιωμένα με τα ακουστικά κ τα παιχνίδια τους για να είμαι ήσυχη, αλλά ξέρω ότι είναι αντιπαιδαγωγικό. Όμως το να είμαι στην ίδια καφετέρια ή να ακολουθώ κατά πόδας παιδιά 12 -13 ετών μέρα μεσημέρι σε ένα μικρό μέρος, είναι αφύσικο. Αν είναι έτσι, ας μην τα πάμε εκδρομή, να τους δώσουμε απλώς μια μπάλα να εκτονωθούν στην αυλή. Πανευτυχή θα είναι γιατί θα χάσουν μάθημα. Θα χάσουν όμως κ ένα σπουδαιότερο μάθημα, το να μάθουν να κυκλοφορούν ή να περνούν λίγη ώρα σε ένα μέρος δικής τους επιλογής, να συμπεριφέρονται πολιτισμένα κ υπεύθυνα σ' ένα δημόσιο χώρο κλπ, μέσα σε ένα προστατευμένο περιβάλλον κ τους καθηγητές σε μια τέτοια απόσταση που να μπορούν να επέμβουν αν χρειαστεί.

[kine]

Προσπαθώ να κατανοήσω γιατί ένα παιδί 8 ετών δεν είναι έτοιμο για ευθύνες - κάποιες ευθύνες, ή γιατί παιδιά γυμνασίου, είναι τρομακτικό να κυκλοφορούν μόνα τους ή γιατί παιδιά δημοτικού, είναι ανεύθυνο να παίζουν μόνα τους στο περιορισμένο περιβάλλον ενός σπιτιού και πραγματικά, δεν μπορώ να βρω λόγο. Καταλαβαίνω τις ανησυχίες του γονέα, αλλά δεν βρίσκω κάποια έλλειψη, ανικανότητα, ανετοιμότητα στα παιδιά, με κριτήριο την ηλικία τους. Από που προκύπτει η άποψη ότι οι ελευθερίες ενός 8 χρονου, είναι νέα μόδα; Παλιά και παμπάλαια είναι και σίγουρα δεν είναι μόδα. Μάλλον η υπερπροστατευτικότητα είναι της μόδας, παρά το αντίθετο.

 

Και για του λόγου το αληθές, θυμήθηκα το εξής: Κατασκήνωση! Κατασκήνωση δεν έχει πάει καμιά μαμά; Γιατί εγώ πήγαινα από πρώτη δημοτικού. Και θυμάμαι ότι από πρώτη δημοτικού, ΟΛΑ τα παιδιά ήταν ικανά να αυτοεξυπηρετηθούν και είχαν την εποπτεία-συνοδεία της ομαδάρχισας, στις περισσότερες δραστηριότητες, αλλά όχι την αυστηρή παρακολούθηση. Δηλαδή υπήρχαν ώρες που ήταν ελεύθερες και μπορούσαμε να παίξουμε όπου κι όπως θέλαμε, στο περιορισμένο αλλά τεραστίων διαστάσεων, περιβάλλον της κατασκήνωσης. Για να πάμε στην τραπεζαρία ή στην τουαλέτα ή στις ντουζιέρες ή στο αναψυκτήριο κτλ. δεν μας συνόδευε κανείς. Για να πάμε πισίνα ή σε μια οργανωμέη δραστηριότητα, να πάμε στη θάλασσα και να βγούμε βόλτα στο χωριό, μας συνόδευαν κανονικά. Μάλιστα τα κορίτσια της δευτέρας γυμνασίου, ήταν ομαδάρχισες πλέον και υπεύθυνες για παιδιά 5-10 χρονών. Ημασταν το σύνολο, τουλάχιστον 1500 παιδιά, από 5-6 έως 14-15 χρονών. Και φυσικά αυτό συνέβαινε και συμβαίνει και σήμερα. Οπότε, "νέα μόδα" ; Δεν το νομίζω. Οπως επίσης, συνειδητοποιώ ότι δεν είναι καμία εκκεντρικότητα οι ελευθερίες ενός 8χρονου σε περιορισμένο και ελεγχόμενο περιβάλλον. 

 

Οπότε, το να φοβάσαι λίγες ώρες παιχνιδιού με συμμαθητές, σε ένα σπίτι, μου φαίνεται απλώς ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ και υπερπροστατευτισμός. Σπίτι τελείως άγνωστο, χωρίς να γνωρίζω συμμαθητές και γονείς, για ένα 8χρονο, είναι κάπως. Αλλά σπίτι γειτονικό, με παιδιά που γνωρίζω στην πλειοψηφία και γονείς που γνωρίζω, δεν καταλαβαίνω γιατί να μην μπορεί να μείνει μόνο του το παιδί να παίξει για λίγες ώρες. Ατυχήματα συμβαίνουν παντού. Ατυχήματα συμβαίνουν και παρουσία του πιο προσεκτικού γονέα. Εκτεθειμένο σε κινδύνους είναι ανά πάσα ώρα και στιγμή κάθε παιδί (όπως και κάθε ενήλικας). Για να μην πάθει ΤΙΠΟΤΑ, πρέπει να μην κάνει τίποτα. Το να καείς από μια τοστιέρα ή να κοπείς από ένα μαχαίρι, να σκοντάψεις και να πέσεις ή να έχεις μικροατυχήματα, δεν καταλαβαίνω καν γιατί είναι ζήτημα συζήτησης. Δηλαδή, ένα παιδί δεν πρέπει ούτε να σκοντάψει;! Δεν λέω ότι πρέπει να πάθει κάτι, αλλά είναι φυσικό να έχει κάποια μικροατυχήματα, στην προσπάθεια του να εξοικειωθεί με εργαλεία και πρακτικές της καθημερινότητας, όσο μεγαλώνει. πχ. στο σχολείο, ακόμη και στο 10λεπτο διάλειμμα και με την εποπτεία δασκάλου, μπορεί να τρέξει και να σκοντάψει, να πέσει πάνω σε άλλο παιδί, ακόμη και να ανοίξει το κεφάλι του. 

Στον φόβο τώρα της εγκληματικότητας, θα ήθελα να μάθω με ποια στοιχεία λέμε ότι τότε οι εποχές ήταν καλές και τώρα είναι επικίνδυνες. Τότε δηλαδή δεν υπήρχε σεξουαλική κακοποίηση ή ενδοοικογενειακή βία, αλλά σήμερα υπάρχει;

 

Νομίζω ότι όλα είναι ζήτημα κοσμοθεωρίας. Ο σκοπός δηλαδή του κάθε γονέα, καθορίζει και τον τρόπο διαπαιδαγώγησης του. Αν σκοπός είναι να μην πάθει κάτι το παιδί, προφανώς θα συνοδεύεις σε όλο το δημοτικό και στο γυμνάσιο αν μπορείς και θα προσπαθείς να αποτρέψεις και να προλάβεις πιθανούς κι απίθανους κινδύνους. Ο δικός μου σκοπός είναι να μεγαλώσει το παιδί ελεύθερα. Στο βαθμό που μπορώ να του παράσχω ελευθερίες και μπορεί να τις διαχειριστεί, θα τις έχει. Τώρα είναι 17μηνών και έχει 4-5 μήνες που ζητά να κάνει μόνη της πράγματα, που δεν μπορεί να τα υποστηρίξει. Το πιο απλό. Πριν καλά καλά περπατήσει, δεν ήθελε να κρατά το χέρι κανενός, όταν περπατούσε. Η απάντηση μου σε αυτό είναι η εξής: όταν είμαστε στο δρόμο ή σε κίνηση πεζών, σε κρατώ από το χέρι θέλεις δε θέλεις. Οταν είμαστε στο πεζοδρόμειο ή σε πεζόδρομο ή σε οποιοδήποτε μέρος που δεν πιθανολογείται να πεταχτεί από κάπου αυτοκίνητο, περπατάς μόνη σου και ας πέφτεις κι ας σκοντάφτεις. Αφού θέλει να περπατά μόνη της, γιατί να της το στερήσω; 

 

Να προσθέσω κι ένα άλλο παράδειγμα. Είχα φίλη (από 4 ετών) που μεγάλωσε με την απόλυτη προστασία, παρουσία, εποπτεία και συνοδεία των γονιών της, τουλάχιστον μέχρι τα 18 που την έβλεπα. Ισως να συνέχισε και αργότερα, δεν το γνωρίζω. Δεν έβγαινε ποτέ να παίξει έξω, μόνο στο σπίτι της πηγαίναμε. Και ακόμη και έφηβη, θυμάμαι ότι έκανε βόλτα με τους γονείς της κι όχι με φίλες/ους ή μόνη της. Σας πληροφορώ, ότι το κορίτσι και χαιρόταν τους γονείς της και δεν επιδίωκε την παρέα άλλων παιδιών, περισσότερο απ' ότι της το προσέφεραν οι γονείς της. Δηλαδή, δεν έμοιαζε να έχει καταπιεστεί, δεν αποζητούσε περισσότερες ελευθερίες - ούτε ως έφηβη. Δεν ήταν κακομαθημένη, το αντίθετο, ήταν πολύ τρυφερό και ευγενικό πλάσμα, πάντα χαμογελαστή και καλόκαρδη. Αισθανόμουν, ότι οι γονείς της, είναι πραγματικά ΜΑΖΙ της, όχι απλώς εποπτικά για να την προσέχουν, αλλά γιατί όντως ζούσαν όλοι μαζί το μεγάλωμα της. Δεν ξέρω ποιος άνθρωπος είναι τώρα και τι κάνει στην ενήλικη ζωή της, αλλά μπορεί η κοπέλα να ζει μια χαρά την οικογένεια της και να συνεχίζει με τις φροντίδες των γονιών της κι αυτή με τη σειρά της, υπερπροστατεύοντας τα δικά της παιδιά. Δεν σημαίνει ούτε ότι δεν μπορεί να μαγειρέψει, ούτε ότι την ταϊζουν ακόμη στο στόμα. 

 

Όμως, δεν με απασχολεί αν θα μάθει να μαγειρεύει ή όχι κάποιος - το μαθαίνεις όποτε θέλεις, ανα πάσα στιγμή, ακόμη και στα γεράματα. Αυτό που είναι σημαντικό για μένα, είναι το αν θα φοβάσαι τον κόσμο και τους ανθρώπους γύρω σου. Αν ζεις με άγχος για πιθανούς κινδύνους και απειλές ή αν κυκλοφορείς με αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης για τον κόσμο που σε περιβάλλει. Το να πας μέχρι τον γείτονα ασυνόδευτος, συμαίνει ότι οι γονείς σου, σε εμπιστεύονται, εμπιστεύονται και τους γείτονες και τον φίλο σου. Το να παίξεις στο πάρκο απέναντι, ενώ οι γονείς σου κάθονται στην ταβέρνα, σημαίνει ότι οι γονείς σου πιστεύουν, ότι οι άνθρωποι και τα παιδιά στην παιδική χαρά, δεν σε απειλούν, δεν θα σου κάνουν κακό, αλλά μπορούν κιόλας να σε περιθάλψουν ή να σε προστατέψουν. Το να πας μια εκδρομή στο Γυμνάσιο μόνος σου, σημαίνει ότι οι γονείς σου αναγνωρίζουν ότι έχεις ικανότητα αυτοελέγχου και αυτοπρροστασίας, ότι εμπιστεύονται εσένα, τους καθηγητές σου και τους συμμαθητές σου, να έχετε μια όμορφη εμπειρία εξωστρέφειας και κοινωνικοποίησης, διαφορετική από αυτή μου σου προσφέρει το οικογενειακό περιβάλλον. 

Αυτό είναι το μακροπρόθεσμο όφελος που πιστεύω μπορεί να έχει ένα παιδί που μεγαλώνει με ελευθερίες, σε σχέση με ένα παιδί που ζει κάτω από την υπερπροστατετικότητα των οικείων του.

 

Επεξεργάστηκαν 4 Νοεμβρίου,2017 by kine

[ΑΡΓΚ]

Δε νομίζω ότι κανείς λογικός άνθρωπος θα άφηνε ξαφνικά ένα παιδί στα 10 ή σε οποιαδήποτε άλλη ηλικία μόνο του με ένα ποδήλατο, ένα κινητό, και ένα 20ευρω να τα βγάλει πέρα. Είναι κάτι που γίνεται σιγά σιγά.

Πρώτα θα μείνει το παιδί στην παιδική χαρά π.χ. υπό την διακριτική επιβλεψη της μαμάς και αποφεύγοντας τις πολλές παρεμβάσεις, μετά θα μείνει μόνο στην πισίνα/γήπεδο κλπ υπό την επίβλεψη του προπονητή, ή στο φιλικό σπίτι χωρίς τους γονείς του, μετά θα πάει και στο πάρτυ του σχολείου μόνο του.

Δεν μπορεί από εκει που σε όλο το δημοτικό δεν ξέφευγε από την επίβλεψη της μαμάς και δεν πήγαινε στο πάρτυ των φίλων του ασυνόδευτο στα 10-11, ξαφνικά να βρεθεί στα 13 στο πρώτο πάρτυ στο γυμνάσιο στο μισοσκόταδο με παιδιά ως και 15-16, παρά την όποια επίβλεψη προσπαθεί να κάνει ο σύλλογος γονέων. Η στο πάρτυ των συμμαθητών του για τα 13ητα γενέθλια, όπου σίγουρα δεν θα υπάρχουν γονείς σε πάρτυ εφήβων, όπου το βασικό θέμα είναι ποιος αρέσει σε ποια  

Η ακόμη νωρίτερα, πολλά σχολεία κάνουν στην έκτη ημερήσιες εκδρομές, όπου τα παιδιά μετά το εκπαιδευτικό κομμάτι (π.χ. ένας αρχαιολογικός χώρος) είναι ελεύθερα να περιηγηθούν σε ομάδες στο κοντινό χωριό, να επιλέξουν πού θα φάνε κλπ. Αν το παιδί δεν ξέρει καν να πάει στο σχολείο ή την πλατεία μόνο, πώς θα το εμπιστευτούμε με μία παρέα 12χρονων να ψάχνει π.χ. στην Επίδαυρο σουβλατζίδικο να φάνε; Η αν ανήκει σε κάποια αθλητική ομάδα, πώς θα πάει σε έναν αγώνα εκτός έδρας ή ενα camp προετομασίας, όπου δεν είναι δυνατό να παραβρεθούν όλοι οι γονείς;

Η το ποιο από, πώς θα γυρίζει από το γυμνάσιο, που φυσικά δεν έχει ολοήμερο; Οχι πως το ολοημερο έτσι κι αλλιώς εξυπηρετεί τους περισσότερους εργαζόμενους, αλλά λέμε τώρα.

Μπορεί βέβαια το παιδί να μην πηγαίνει πουθενά στο γυμνάσιο σαν να ήταν 5 χρονών, και να υπάρχει babysitter να το παραλαμβάνει, αλλά από τη στιγμή που θα είναι έτοιμη να συμμετάσχει όλη σχεδόν η τάξη, θα είναι ένας τομέας στον οποίο είναι πίσω από την ηλικία του. Πέραν από την καζούρα που θα είναι αναπόφευκτη, οπως θα ανησυχούσα αν ένα παιδί δεν μπορεί να διαβάσει τόσο καλά όσο οι συνομήλικοί του, το ίδιο θα με ανησυχούσε αν δεν εχει τη δυνατότητα να αυτοεξυπηρετηθεί όσο καλά οι συνομηλικοί του.

 

Παρομοίως με το κινητό, αν δεν έχει το παιδί μάθει τους κανόνες από μικρό, με επιτήρηση, κουβέντα ή και περιορισμούς ανάλογα το παιδί, πώς θα βρεθεί ξαφνικά στο γυμνάσιο με ένα κινητό; Που και θα το χρειάζεται γιατί τα γυμνάσια συχνά αφήνουν τα παιδιά να φύγουν ο,τι ώρα να 'ναι αν μπορούν να μαζεψουν κενά στο τέλος, συν έτσι κι αλλιώς αν δεν έχει κινητό, θα του δώσουν οι φίλοι του. 

 

[ΑΡΓΚ]

3 ώρες πρίν, kine είπε:

Προσπαθώ να κατανοήσω γιατί ένα παιδί 8 ετών δεν είναι έτοιμο για ευθύνες - κάποιες ευθύνες, ή γιατί παιδιά γυμνασίου, είναι τρομακτικό να κυκλοφορούν μόνα τους ή γιατί παιδιά δημοτικού, είναι ανεύθυνο να παίζουν μόνα τους στο περιορισμένο περιβάλλον ενός σπιτιού και πραγματικά, δεν μπορώ να βρω λόγο. Καταλαβαίνω τις ανησυχίες του γονέα, αλλά δεν βρίσκω κάποια έλλειψη, ανικανότητα, ανετοιμότητα στα παιδιά, με κριτήριο την ηλικία τους. Από που προκύπτει η άποψη ότι οι ελευθερίες ενός 8 χρονου, είναι νέα μόδα; Παλιά και παμπάλαια είναι και σίγουρα δεν είναι μόδα. Μάλλον η υπερπροστατευτικότητα είναι της μόδας, παρά το αντίθετο.

 

Και για του λόγου το αληθές, θυμήθηκα το εξής: Κατασκήνωση! Κατασκήνωση δεν έχει πάει καμιά μαμά; Γιατί εγώ πήγαινα από πρώτη δημοτικού. Και θυμάμαι ότι από πρώτη δημοτικού, ΟΛΑ τα παιδιά ήταν ικανά να αυτοεξυπηρετηθούν και είχαν την εποπτεία-συνοδεία της ομαδάρχισας, στις περισσότερες δραστηριότητες, αλλά όχι την αυστηρή παρακολούθηση. Δηλαδή υπήρχαν ώρες που ήταν ελεύθερες και μπορούσαμε να παίξουμε όπου κι όπως θέλαμε, στο περιορισμένο αλλά τεραστίων διαστάσεων, περιβάλλον της κατασκήνωσης. Για να πάμε στην τραπεζαρία ή στην τουαλέτα ή στις ντουζιέρες ή στο αναψυκτήριο κτλ. δεν μας συνόδευε κανείς. Για να πάμε πισίνα ή σε μια οργανωμέη δραστηριότητα, να πάμε στη θάλασσα και να βγούμε βόλτα στο χωριό, μας συνόδευαν κανονικά. Μάλιστα τα κορίτσια της δευτέρας γυμνασίου, ήταν ομαδάρχισες πλέον και υπεύθυνες για παιδιά 5-10 χρονών. Ημασταν το σύνολο, τουλάχιστον 1500 παιδιά, από 5-6 έως 14-15 χρονών. Και φυσικά αυτό συνέβαινε και συμβαίνει και σήμερα. Οπότε, "νέα μόδα" ; Δεν το νομίζω. Οπως επίσης, συνειδητοποιώ ότι δεν είναι καμία εκκεντρικότητα οι ελευθερίες ενός 8χρονου σε περιορισμένο και ελεγχόμενο περιβάλλον. 

 

Οπότε, το να φοβάσαι λίγες ώρες παιχνιδιού με συμμαθητές, σε ένα σπίτι, μου φαίνεται απλώς ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ και υπερπροστατευτισμός. Σπίτι τελείως άγνωστο, χωρίς να γνωρίζω συμμαθητές και γονείς, για ένα 8χρονο, είναι κάπως. Αλλά σπίτι γειτονικό, με παιδιά που γνωρίζω στην πλειοψηφία και γονείς που γνωρίζω, δεν καταλαβαίνω γιατί να μην μπορεί να μείνει μόνο του το παιδί να παίξει για λίγες ώρες. Ατυχήματα συμβαίνουν παντού. Ατυχήματα συμβαίνουν και παρουσία του πιο προσεκτικού γονέα. Εκτεθειμένο σε κινδύνους είναι ανά πάσα ώρα και στιγμή κάθε παιδί (όπως και κάθε ενήλικας). Για να μην πάθει ΤΙΠΟΤΑ, πρέπει να μην κάνει τίποτα. Το να καείς από μια τοστιέρα ή να κοπείς από ένα μαχαίρι, να σκοντάψεις και να πέσεις ή να έχεις μικροατυχήματα, δεν καταλαβαίνω καν γιατί είναι ζήτημα συζήτησης. Δηλαδή, ένα παιδί δεν πρέπει ούτε να σκοντάψει;! Δεν λέω ότι πρέπει να πάθει κάτι, αλλά είναι φυσικό να έχει κάποια μικροατυχήματα, στην προσπάθεια του να εξοικειωθεί με εργαλεία και πρακτικές της καθημερινότητας, όσο μεγαλώνει. πχ. στο σχολείο, ακόμη και στο 10λεπτο διάλειμμα και με την εποπτεία δασκάλου, μπορεί να τρέξει και να σκοντάψει, να πέσει πάνω σε άλλο παιδί, ακόμη και να ανοίξει το κεφάλι του. 

Στον φόβο τώρα της εγκληματικότητας, θα ήθελα να μάθω με ποια στοιχεία λέμε ότι τότε οι εποχές ήταν καλές και τώρα είναι επικίνδυνες. Τότε δηλαδή δεν υπήρχε σεξουαλική κακοποίηση ή ενδοοικογενειακή βία, αλλά σήμερα υπάρχει;

 

Νομίζω ότι όλα είναι ζήτημα κοσμοθεωρίας. Ο σκοπός δηλαδή του κάθε γονέα, καθορίζει και τον τρόπο διαπαιδαγώγησης του. Αν σκοπός είναι να μην πάθει κάτι το παιδί, προφανώς θα συνοδεύεις σε όλο το δημοτικό και στο γυμνάσιο αν μπορείς και θα προσπαθείς να αποτρέψεις και να προλάβεις πιθανούς κι απίθανους κινδύνους. Ο δικός μου σκοπός είναι να μεγαλώσει το παιδί ελεύθερα. Στο βαθμό που μπορώ να του παράσχω ελευθερίες και μπορεί να τις διαχειριστεί, θα τις έχει. Τώρα είναι 17μηνών και έχει 4-5 μήνες που ζητά να κάνει μόνη της πράγματα, που δεν μπορεί να τα υποστηρίξει. Το πιο απλό. Πριν καλά καλά περπατήσει, δεν ήθελε να κρατά το χέρι κανενός, όταν περπατούσε. Η απάντηση μου σε αυτό είναι η εξής: όταν είμαστε στο δρόμο ή σε κίνηση πεζών, σε κρατώ από το χέρι θέλεις δε θέλεις. Οταν είμαστε στο πεζοδρόμειο ή σε πεζόδρομο ή σε οποιοδήποτε μέρος που δεν πιθανολογείται να πεταχτεί από κάπου αυτοκίνητο, περπατάς μόνη σου και ας πέφτεις κι ας σκοντάφτεις. Αφού θέλει να περπατά μόνη της, γιατί να της το στερήσω; 

 

Να προσθέσω κι ένα άλλο παράδειγμα. Είχα φίλη (από 4 ετών) που μεγάλωσε με την απόλυτη προστασία, παρουσία, εποπτεία και συνοδεία των γονιών της, τουλάχιστον μέχρι τα 18 που την έβλεπα. Ισως να συνέχισε και αργότερα, δεν το γνωρίζω. Δεν έβγαινε ποτέ να παίξει έξω, μόνο στο σπίτι της πηγαίναμε. Και ακόμη και έφηβη, θυμάμαι ότι έκανε βόλτα με τους γονείς της κι όχι με φίλες/ους ή μόνη της. Σας πληροφορώ, ότι το κορίτσι και χαιρόταν τους γονείς της και δεν επιδίωκε την παρέα άλλων παιδιών, περισσότερο απ' ότι της το προσέφεραν οι γονείς της. Δηλαδή, δεν έμοιαζε να έχει καταπιεστεί, δεν αποζητούσε περισσότερες ελευθερίες - ούτε ως έφηβη. Δεν ήταν κακομαθημένη, το αντίθετο, ήταν πολύ τρυφερό και ευγενικό πλάσμα, πάντα χαμογελαστή και καλόκαρδη. Αισθανόμουν, ότι οι γονείς της, είναι πραγματικά ΜΑΖΙ της, όχι απλώς εποπτικά για να την προσέχουν, αλλά γιατί όντως ζούσαν όλοι μαζί το μεγάλωμα της. Δεν ξέρω ποιος άνθρωπος είναι τώρα και τι κάνει στην ενήλικη ζωή της, αλλά μπορεί η κοπέλα να ζει μια χαρά την οικογένεια της και να συνεχίζει με τις φροντίδες των γονιών της κι αυτή με τη σειρά της, υπερπροστατεύοντας τα δικά της παιδιά. Δεν σημαίνει ούτε ότι δεν μπορεί να μαγειρέψει, ούτε ότι την ταϊζουν ακόμη στο στόμα. 

 

Όμως, δεν με απασχολεί αν θα μάθει να μαγειρεύει ή όχι κάποιος - το μαθαίνεις όποτε θέλεις, ανα πάσα στιγμή, ακόμη και στα γεράματα. Αυτό που είναι σημαντικό για μένα, είναι το αν θα φοβάσαι τον κόσμο και τους ανθρώπους γύρω σου. Αν ζεις με άγχος για πιθανούς κινδύνους και απειλές ή αν κυκλοφορείς με αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης για τον κόσμο που σε περιβάλλει. Το να πας μέχρι τον γείτονα ασυνόδευτος, συμαίνει ότι οι γονείς σου, σε εμπιστεύονται, εμπιστεύονται και τους γείτονες και τον φίλο σου. Το να παίξεις στο πάρκο απέναντι, ενώ οι γονείς σου κάθονται στην ταβέρνα, σημαίνει ότι οι γονείς σου πιστεύουν, ότι οι άνθρωποι και τα παιδιά στην παιδική χαρά, δεν σε απειλούν, δεν θα σου κάνουν κακό, αλλά μπορούν κιόλας να σε περιθάλψουν ή να σε προστατέψουν. Το να πας μια εκδρομή στο Γυμνάσιο μόνος σου, σημαίνει ότι οι γονείς σου αναγνωρίζουν ότι έχεις ικανότητα αυτοελέγχου και αυτοπρροστασίας, ότι εμπιστεύονται εσένα, τους καθηγητές σου και τους συμμαθητές σου, να έχετε μια όμορφη εμπειρία εξωστρέφειας και κοινωνικοποίησης, διαφορετική από αυτή μου σου προσφέρει το οικογενειακό περιβάλλον. 

Αυτό είναι το μακροπρόθεσμο όφελος που πιστεύω μπορεί να έχει ένα παιδί που μεγαλώνει με ελευθερίες, σε σχέση με ένα παιδί που ζει κάτω από την υπερπροστατετικότητα των οικείων του.

 

 

Συμφωνώ 100% και επαυξάνω.

Διάβαζα κάπου ένα άρθρο για το πώς περιμένουμε να έχουμε ανεξάρτητα μωρά αλλά εξαρτημένα παιδιά και μου το θύμισες  Αυτό που το μωρό δεν κάνει να το παίρνουμε αγκαλιά, δεν κάνει να κοιμάται μαζί μας, δεν κάνει να τρώει όποτε θέλει, πρέπει να ψυχαγωγείται μόνο του, και του συμπεριφερόμαστε σαν να είναι μινι ενήλικος ως προς τις ανάγκες του, αλλά μετά το κρατάμε το παιδί στην νηπιακή ηλικία μέχρι την εφηβεία . Μπορεί δηλαδή το μωρό να κλαίει για να κοιμηθεί για να αυτονομηθεί και αυτό είναι εκπαίδευση, αλλά δεν κάνει το παιδί να πέσει τρέχοντας μήπως πάθει ανεπανόρθωτο τραύμα. 

 

 

[ravT]

Kine δεν διαφωνώ σε τίποτα απ ότι ανέφερες. Επειδή αναφέρθηκες στη φράση "νέα μόδα" την οποία εγώ ανέφερα, δεν το ανέφερα σχετικά με την ικανότητα ενός παιδιού να δρα μόνο του αλλά στη μόδα (γιατί εγώ δε θυμάμαι τέτοιο πράγμα στα παιδικά μου χρόνια) "αφήνω παιδί και φεύγω" σε ένα παιδικό πάρτυ. Εγώ προσωπικά, όταν καλώ κάποιον, ή θέλω να τον φιλοξενήσω και να τα πω μαζί του ή θέλει το παιδί μου το παιδί του επομένως και εγώ θέλω πραγματικά να τον μάθω και να περάσουμε καλά. 

Τον Μάιο έκανα ένα πάρτυ στον κήπο μας για τις ονομαστικές εορτές των παιδιών μου. Είχα μεριμνήσει τα πάντα για μικρούς και μεγάλους. Έρχεται η κολλητή της κόρης μου, συνοδευόμενη απ τον μπαμπά (με τον οποίο έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας αλλά σίγουρα θα είχαμε πράγματα να συζητήσουμε). Τον ρωτώ τι θα πιει και μου απάντα "τίποτα ευχαριστώ, πάω να παίξω μπάλα"! Δηλαδή μου άφησε το παιδί του, χωρίς να με ενημερώσει προηγουμένως, να το προσέχω ενώ είχα να φροντίσω τόσο κόσμο. ΟΚ, είναι η φιλοσοφία τους αυτή και καθώς όλοι οι άλλοι γονείς παρέμειναν, είχαμε απλά με τον σύζυγο να παρατηρούμε ακόμα ένα παιδί μαζί με τα δικά μας. Αργότερα, οι κολλητοί μου, μου άφησαν τα παιδιά τους για να πεταχτούν σε μια δουλειά. Για να δείτε πόσο διαφορά έχουν τα παιδιά χρόνο με τον χρόνο, αλλά και οι χαρακτήρες των παιδιών, η κόρη τους, 1 χρόνο μεγαλύτερη απ τη δική μου, και επιδιώκει τέτοιες ελευθερίες και τα καταφέρνει με αυτές. 

Τέλος, Kine, όχι δεν πήγα κατασκήνωση και σε κάθε ερώτηση προς την κόρη μας αν θέλει να πάει, λαμβάνουμε αρνητική απάντηση. Δηλαδή πρέπει να τη στείλω κι ας μη θέλει, όπως επί λέξη μου είπε μια μαμά το καλοκαίρι ή να την πάω στην Α' Δημοτικού όπως έκανε το 9χρονο κορίτσι που λέω παραπάνω πόσο καλά τα καταφέρνει με τις ελευθερίες που πλέον απολαμβάνει (και τις ευθύνες παράλληλα), και έκλαιγε κάθε μέρα μέχρι να πάνε να την πάρουν;

Ξαναλέω, αφήστε τα παιδιά να είναι παιδιά. Θα μεγαλώσουν. Κανείς δεν έμεινε 8...

[Έσπερος]

Να ρωτήσω εγώ κάτι αφελώς: τι εννοείτε όταν λέτε ότι προσέχετε παιδιά σε ένα πάρτι, παιδιά γύρω στα 7-8, που έχουν μια εξοικείωση με τα πάρτι κ με τους συγκεκριμένους συμμαθητές; Δεν ρωτάω προκλητικά, αλλά πραγματικά με ενδιαφέρει επαγγελματικά γιατί θέλω να ξέρω τι προσδοκίες έχει ο κάθε γονιός για το θέμα της επίβλεψης. Δηλαδή ένα παιδί 8 χρονών σε τι πρέπει να το προσέχει κανείς την ώρα του πάρτι; Αν θα φάει; Αν θα πέσει από την εσωτερική σκάλα; Αν θα βγει στο μπαλκόνι; Αν θα βγάλει τη ζακέτα; Όταν δηλαδή είναι κ όλοι οι γονείς, κοιτάνε διαρκώς τα παιδιά τους; Είναι από πάνω τους μήπως τσακωθούν; 

[ravT]

Προσωπικά δεν χρησιμοποίησα τη λέξη "επίβλεψη" αλλά τη λέξη "παρατήρηση". Κοινώς, είμαι εκεί αν με χρειαστεί. Αυτό. 

[Έσπερος]

Ένα παιδί που τουλάχιστον από τα 4 περνάει ολόκληρο το πρωινό του στο σχολείο χωρίς τους γονείς, τι μπορεί να χρειαστεί τον γονιό σε ένα πάρτι σε σπίτι;

[little lamb]

Πολύ ενδιαφέρουσα η όλη συζήτηση, και βλέπει κανείς ποικιλία νοοτροπιών και απόψεων, που ως ένα βαθμό δεν είναι καθόλου κακό. Όπως είχα διαβάσει εξάλλου κάπου, ο κόσμος θα ήταν πολύ βαρετός αν ήμασταν όλοι ίδιοι.

Να ρωτήσω όμως, στα πάρτυ που πηγαίνατε εσείς ως παιδιά, όντως ήταν παρόντες και γονείς; Προσωπικά ουδέποτε το θυμάμαι αυτό, και όχι μόνο από τα δικά μου πάρτυ, αλλά και από τα πάρτυ που πήγαινα. Είμαι 28, που σημαίνει ότι ήμουν στο δημοτικό 1995-2001. Ποτέ πραγματικά δεν υπήρχαν γονείς σε πάρτυ. Ίσως κάθονταν κάποιοι που γνώριζαν λίγο καλύτερα τους οικοδεσπότες για λίγο μόνο την ώρα που έρχονταν να πάρουν τα παιδιά τους. Και μιλάμε για πάρτυ που ήταν καλεσμένη όλη η τάξη, δηλαδή 25 παιδιά τουλάχιστον, αν προσθέσεις δε και παιδιά εκτός σχολείου, πάνω από 30! Σε πολλά πάρτυ υπήρχαν βέβαια και άλλοι ενήλικες, που ήταν όμως συγγενείς (πχ αδέλφια των οικοδεσποτών, παππούδες-γιαγιάδες) ή φίλοι των οικοδεσποτών, όχι όμως οι γονείς της τάξης.

[kine]

@ravT ίσως παρανόησα με το "νέα μόδα", αν και το ανέφερε και το ζαχαρουλίνι. Από κείνη αφορμούμαι, αλλά δεν έχει σημασία. Εγώ πάντως δεν πήγαινα σε κανένα πάρτυ με τη μαμά μου. Με πήγαινε και ερχόταν να με πάρει. Δεν έμενε στο πάρτυ. Το ίδιο ίσχύει και για τα υπόλοιπα παιδιά. Ούτε στα δικά μου πάρτυ ερχοντουσαν γονείς. οκ. μπορεί να υπήρχε κάποια μαμά που ήταν και γειτόνισα ή φίλη, κάποια θεία ή κάτι τέτοιο, αλλά η πλειοψηφία των παιδιών, δεν είχαν τους γονείς να παρίστανται. Και πήγα σε πολλααααα πάρτυ! Ακόμη και στους παιδότοπους, δεν ήταν όλοι οι γονείς. Ηταν κάποιοι, αλλά όχι όλοι. Το θέμα είναι ότι ποτέ δεν το συζήτησα αυτό με τη μαμά μου ή με συμμαθητές. Ποτέ δεν έδωσα και δεν έλαβα προσκλητήριο με ειδική σημείωση για το αν είναι μόνο για παιδιά ή και για γονείς. Απλώς δεν αποτέλεσε ποτέ θέμα η συνοδεία σε πάρτυ.  Πρώτη φορά , εδώ μέσα το ακούω, ως μητέρα πλέον. Δεν αμφιβάλλω ότι θα συνέβαινε και παλιότερα, αλλά δεν υπήρχε στον ορίζοντα όλων των γνωστών, φίλων, των φίλων των φίλων μου και οποιουδήποτε ήξερα, μέχρι πρόσφατα που άρχισα να το βλέπω στις συζητήσεις εδώ.

Θυμάμαι πολύ καλά, μαμά που ήρθε και διέκοψε το μάθημα, στην πρώτη δημοτικού, για να μας καλέσει όλους στο πάρτυ της κόρης της. Δεν ήταν ούτε και εκεί γονείς. Μόνο παιδιά.

 

Την κατασκήνωση την ανέφερα για να σκεφτούμε λίγο, το τι είναι ή δεν είναι ικανό να κάνει ένα 8 χρονο. Φυσικά και δεν έχει κανένας υποχρέωση ούτε να πάει, ούτε να του αρέσει. Αλλά ότι είναι ικανό να αυτοεξυπηρετηθεί, να κινηθεί με αυτονομία σε περιορισμένο πλαίσιο, να παίξει και να συναναστραφεί άλλα παιδιά χωρίς εποπτεία ή παρακολούθηση.

 

Και αν καταλαβαίνω καλά τι εννοεί η @Έσπερος με την ερώτηση της, θα συμφωνήσω ότι εφόσον τα παιδιά μπορούν να υπάρξουν χωρίς την παρουσία του γονέα, στον παιδικό σταθμό, στο νήπιο, στο δημοτικό, για τόοοοσες ώρες, γιατί δεν μπορούν να το κάνουν σε ένα πάρτυ λίγων παιδιών, αφού υπάρχουν κάποιοι ενήλικες κι εκεί, να προστρέξουν σε περίπτωση που χρειαστεί ο οτιδήποτε; 

 

Αλλο πράγμα να θέλεις να γνωρίσεις τους γονείς και να τους καλείς στο πάρτυ (κι αυτοί να προτιμούν, να κάνουν κάτι άλλο) κι άλλο πράγμα, να έρχεται ένα παιδί χωρίς τον γονέα και να θεωρείς ότι σου "πασάρει" τις ευθύνες του. Ως παιδί, θεωρούσα υπεύθυνο τον εαυτό μου κι όχι τους γονείς της φίλης μου, που με είχε καλέσει. Αν χρειαζόταν κάτι έξω από τις δυνατότητες μου, θα ενημέρωνα φυσικά τους οικοδεσπότες κι αυτοί με τη σειρά τους, τους γονείς μου. Δεν είναι τόο σύνθετο ή περίεργο θαρρώ.