Διακοπη κύησης τον 6ο μηνα

[tzenaki1982]

On 19/7/2017 at 8:31 ΜΜ, MARMAT είπε:

Οταν γράφτηκα σε αυτό το φόρουμ ήλπιζα να αρχίσω να γράφω απορίες για την μικρη μου,συμβουλές απο παλιοτερες μαμαδες,και ομορφες κουβεντες.Δυστυχώς γραφτηκα πριν λίγες εβδομάδες που φοβόμουν το μέλλον και έψαχνα παρόμοιες περιπτώσεις να μου δώσουν ελπίδα. Ας τα πάρω από την αρχή. Αρχές φλεβάρη ήρθε η πολυπόθητη εγκυμοσυνη...η δεύτερη μετά από μια περσινή παλινδρομη κυηση στη 10η εβδομάδα. Η χαρά μου ήταν συγκρατημενη ομως όταν η αυχενικη βγήκε άψογη ηρεμησα και άρχισα να χαίρομαι πραγματικα. Μίλαγα στο κοριτσάκι μου,άρχισα να τη νιώθω γύρω στην 16η εβδομάδα κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Έφτασε η μέρα για τη β επιπεδου...βλέπω τον γιατρό να συννεφιάζει .Υπάρχει πρόβλημα στον εγκέφαλο του παιδιου...Διαταση πλαγιων κοιλιων αρκετά πάνω από το όριο...Τι σημαίνει αυτό?ήπια υδροκεφαλια έγραφε το χαρτί. Ένιωσα τον κοσμο να διαλυεται γύρω μου.Έκανα αμνιοπαρακεντηση, και οι επόμενες εβδομάδες ήταν ένα μαρτύριο...με μια μικρή ελπίδα κάπου στο βάθος...ο καλύτερος φίλος και ο χειρότερος εχθρός το ίντερνετ....έψαξα φόρουμ με παρόμοιες περιπτώσεις, τόσα χιλιοστά την τότε εβδομάδα, πως εξελίχθηκαν, τι χειρουργειο γίνεται, πως γίνεται, τι ποιοτητα ζωής έχει το παιδί, τα πάντα...κάποιες περιπτώσεις μου έδιναν ελπίδα, κάποιες άλλες μου τσακίζαν την ψυχολόγια. Η αμνιοπαρακεντηση βγηκε τελεια.πήρα κουράγιο για το επόμενο βήμα μαγνητικη εγκεφαλου.πολεμήσα την κλειστόφοβια μου και άντεξα μισή ώρα. Τρομάζει το παιδί μου από το θόρυβο και με κλωτσουσε. Πάλι η ελπίδα μέσα μου γκρεμιστηκε βγήκε η γιατρός λυπημενη με αυτό το ύφος που τα λέει όλα. "Είναι σοβαρο"είπε. Ραγδαία αύξηση σε δύο εβδομάδες.. Διακοπή κυησης είπαν όλοι. Όχι θα το ψάξω....δεύτερη, τρίτη γνώμη, ραντεβού με παιδονευρολογους,επικοινωνία με Αγγλία σε μια κλινική που ίσως θα μπορούσαν να επεμβουν προγεννητικα.ΌΧΙ...όλοι τα ίδια καμία ελπίδα το παιδί μου στην καλύτερη αν ζούσε μεχρι το τελος της κυησης θα ηταν παραπληγικο ,φυτό μου το περιέγραψαν. Πήγα στην μόνη της Αγίας ειρήνης χρυσοβαλαντου,προσευχήθηκα, έκλαψα, παράκάλεσα, και ο άντρας μου μαζί, δεν τον έχω δει ποτέ να κλαίει...Μου έδωσαν τη ζώνη και το λαδάκι ,γύρισα σπίτι και ήλπιζα για ένα σημάδι...πως να πάρεις τέτοια απόφαση?μετά από δύο μέρες είχα τον τελευταίο υπερηχο....έλεγα πως θα γίνει το θαυμα,θα έχει μειωθεί το υγρό...Ακόμα πιο πολύ, πλέον ο εγκέφαλος είχε συμπιεστει,έλειπαν βασικά μερη και το κεφάλακι άρχισε και μεγαλώνε.ο κύβος εριφθη....πρέπει να γίνει τώρα...

Έχουν περάσει λίγες μέρες μόνο και είμαι σε κατάσταση σοκ.Γεννησα φυσιολογικά το αγγελακι μου,με αφορητους πόνους γιατί η διαστολή έγινε σε μια ώρα χωρίς ούτε ντέπον...όταν φέρανε την ένεση εσπρωχνα το παιδί μου ...Κι όμως νιώθω ότι αυτός είναι ο γολγοθας μου ότι έπρεπε να ζήσω όλους τους πόνους και τις φρικτες παρενέργειες που μου έφεραν  τα cytotec...όταν σταμάτησε η καρδιά της μικρής μου σταμάτησε και η δική μου.το είδα το αγγελακι μου ,είδα πόσο ηρεμα κοιμόταν,αυτή η εικόνα δε θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου.Είναι μια ανοιχτή πληγή που δε θα κλείσει ποτέ...

 

Με εκανεσ να κλαιω μ αυτο που διαβασα...ο θεοσ να σου δωσει δυναμη να το ξεπερασεισ...οσο και να ποναει εκανεσ το σωστο...οχι για σενα...αλλα για το παιδι...ευχομαι γρηγορα να ελαφρυνει ο πονοσ σου..κ ο θεοσ να σου δωσει τη χαρα που σου πηρε πισω ..ολα για τουσ ανθρωπουσ ειναι..ο θεοσ δινει οσα μπορουμε να αντεξουμε...θα το αντεξεισ...θα βρεισ δυναμη κ θα συνεχισεισ...εδω ειμαστε ολεσ για να ακουμε η μια την αλλη...μην διστασεισ να ξανα γραψεισ...

[MARMAT]

Η αλήθεια είναι πως βρίσκω παρηγοριά μιλώντας με όλες εσάς και διαβάζοντας τις απαντήσεις σας.Ακόμη δεν έχω τολμήσει να δω κανέναν ή  να το συζητήσω με κανέναν εκτός από τον άντρα μου και την ψυχολόγο.Σήμερα θα δω μια καλή φίλη. 

 Δεν θέλω να επιβαρυνω κάποιον με όλο αυτό, και ακόμα παραπάνω είμαι στο στάδιο που εκνευριζομαι με αστοχες κουβέντες παρηγοριας ειδικά από άτομα που δεν έχουν βιώσει ούτε στο ελάχιστο κάτι τέτοιο.

Το δύσκολο είναι ότι έγιναν όλα γρήγορα και δεν μπορώ να φανταστώ το παιδί μου βαριά άρρωστο. Το έχω στο μυαλό μου σαν ενα υγιές παιδάκι που θα περπατουσε, θα έλεγε τα πρώτα λογακια και θα μεγαλωνε φυσιολογικά. Ενώ ξέρω πως δεν ισχύει αυτό, 6 μήνες αυτό ονειρευομουν....Είναι τόσο τεράστια η πληγή αυτή.

Και ενώ ήθελα να τη δω και δεν το αλλάζω με τίποτα στον κόσμο, με πονάει που δεν την αγγιξα καθόλου, δεν της έδωσα ένα φιλακι,  δεν την κρατησα αγκαλιά για λίγο.Την είδα για λίγα δευτερόλεπτα.Φοβάμαι πως θα ξεχάσω το πρόσωπακι της,με τον καιρό, πως θα αναλωθω στην καθημερινότητα και θα τη σκέφτομαι όλο και πιο λίγο. 

Και μετά αναρωτιέμαι, αν υπάρχει κάποιο σχέδιο για όλες μας,ποιος ο λόγος για τόσο πόνο?Τι καλό θα βγει με τέτοιες απώλειες?Ήδη περνούσα δύσκολη κατάσταση με τον πατέρα μου,με το ότι δεν έχω δουλειά αυτή τη στιγμή, με την περσινή απώλεια...και καθεμία από εμάς έχει τις δικές τις δυσκολίες. Έβλεπα στο δρόμο μια μαμά που τραβολογουσε το παιδί της γιατί δεν περπατουσε γρήγορα και του φώναζε κι έλεγα γιατί το κάνει αυτό μικρό είναι θέλει υπομονή. Μια φίλη μου γκρινιάζει που ξενύχταει με το μωρό της και θέλω να φώναξω ας είχα το αγγελακι μου γερό και ας μην κοιμηθώ 1 χρόνο...

Όταν χάσεις κάτι το εκτιμας..Μα εγώ το εκτιμούσα ήδη, το λαχταρούσα.

Γιατί να περνάμε 40 κύματα, γιατί να αδειάζει η ψυχή μας έτσι?Ημουν τόσο γέλαστη, το τρελοκομειο της παρέας μου και νιώθω πως δεν θα ξαναγελασω ποτέ. Κι αν αχνογελασω για λίγο με τον άντρα μου νιώθω ενοχές.Κάθε βράδυ παρακαλαω για ένα όνειρο, ένα σημάδι ότι το αγγελακι μου είναι εκεί που πρέπει να είναι και είναι χαρούμενο. 

[gkmpl]

6 ώρες πρίν, MARMAT είπε:

Η αλήθεια είναι πως βρίσκω παρηγοριά μιλώντας με όλες εσάς και διαβάζοντας τις απαντήσεις σας.Ακόμη δεν έχω τολμήσει να δω κανέναν ή  να το συζητήσω με κανέναν εκτός από τον άντρα μου και την ψυχολόγο.Σήμερα θα δω μια καλή φίλη. 

 Δεν θέλω να επιβαρυνω κάποιον με όλο αυτό, και ακόμα παραπάνω είμαι στο στάδιο που εκνευριζομαι με αστοχες κουβέντες παρηγοριας ειδικά από άτομα που δεν έχουν βιώσει ούτε στο ελάχιστο κάτι τέτοιο.

Το δύσκολο είναι ότι έγιναν όλα γρήγορα και δεν μπορώ να φανταστώ το παιδί μου βαριά άρρωστο. Το έχω στο μυαλό μου σαν ενα υγιές παιδάκι που θα περπατουσε, θα έλεγε τα πρώτα λογακια και θα μεγαλωνε φυσιολογικά. Ενώ ξέρω πως δεν ισχύει αυτό, 6 μήνες αυτό ονειρευομουν....Είναι τόσο τεράστια η πληγή αυτή.

Και ενώ ήθελα να τη δω και δεν το αλλάζω με τίποτα στον κόσμο, με πονάει που δεν την αγγιξα καθόλου, δεν της έδωσα ένα φιλακι,  δεν την κρατησα αγκαλιά για λίγο.Την είδα για λίγα δευτερόλεπτα.Φοβάμαι πως θα ξεχάσω το πρόσωπακι της,με τον καιρό, πως θα αναλωθω στην καθημερινότητα και θα τη σκέφτομαι όλο και πιο λίγο. 

Και μετά αναρωτιέμαι, αν υπάρχει κάποιο σχέδιο για όλες μας,ποιος ο λόγος για τόσο πόνο?Τι καλό θα βγει με τέτοιες απώλειες?Ήδη περνούσα δύσκολη κατάσταση με τον πατέρα μου,με το ότι δεν έχω δουλειά αυτή τη στιγμή, με την περσινή απώλεια...και καθεμία από εμάς έχει τις δικές τις δυσκολίες. Έβλεπα στο δρόμο μια μαμά που τραβολογουσε το παιδί της γιατί δεν περπατουσε γρήγορα και του φώναζε κι έλεγα γιατί το κάνει αυτό μικρό είναι θέλει υπομονή. Μια φίλη μου γκρινιάζει που ξενύχταει με το μωρό της και θέλω να φώναξω ας είχα το αγγελακι μου γερό και ας μην κοιμηθώ 1 χρόνο...

Όταν χάσεις κάτι το εκτιμας..Μα εγώ το εκτιμούσα ήδη, το λαχταρούσα.

Γιατί να περνάμε 40 κύματα, γιατί να αδειάζει η ψυχή μας έτσι?Ημουν τόσο γέλαστη, το τρελοκομειο της παρέας μου και νιώθω πως δεν θα ξαναγελασω ποτέ. Κι αν αχνογελασω για λίγο με τον άντρα μου νιώθω ενοχές.Κάθε βράδυ παρακαλαω για ένα όνειρο, ένα σημάδι ότι το αγγελακι μου είναι εκεί που πρέπει να είναι και είναι χαρούμενο. 

Ακριβώς έτσι... Και οι ενοχές για όταν χαμογελάσουμε η ξεχαστουμε φυσιολογικο στάδιο πένθους. Όπως και να το κάνουμε είναι πένθος. 

Εγώ τη μικρή μου δεν την είδα καν, δεν με ρώτησαν αν θέλω να τη δω , από ότι έμαθα αργότερα ήταν κομματιασμένη γιατι δεν μπορούσαν να τη βγαλουν,η φαντασία της εικόνας και αυτής της σκέψης με τσακιζει. Με το που άνοιξα τα μάτια μου ρώτησα κατευθείαν  που είναι το παιδί , άστο το παιδί μου ειπαν.Τον μικρουλη μου τον σήκωσα και τον έπιασα με το ένα χέρι πριν την απολίνωση πάνω από το σεντόνι. Πόσο πολύ θα ήθελα να τον έχω σφίξει στην αγκαλιά μου.... Αυτό που λες, να τον φιλήσω , ή πλατουλα του ήταν τόσο ζεστη και είμασταν ακόμα "συνδεδεμένοι'.  Είπα όχι όμως στο να τον δω,δεν ξέρω γιατί. Ο άντρας μου τον είδε και έκλαιγε σαν μικρό παιδι. Είχαμε και συμβουλή να μη τον πάρουμε για ταφη. Μάλλον δεν ήθελα να δεχτώ το γεγονός. Δεν ήθελα να συνέβαινε όλο αυτό. Μέχρι τη στιγμή που όλα τελείωσαν και ξέσπασα.  Ψυχοσωματικά στο φουλ, κρίσεις άγχους ,πανικού κτλ κτλ 

Όλα "φυσιολογικά" για τη δική μου ιδιοσυγκρασία. 

Αγάπη μου γλυκιά.... Πόσο σε νιώθω δεν φαντάζεσαι!

 

[Pleiad]

αχ πόσο σε καταλαβαίνω...είναι και για εμένα ακομα πολυ φρέσκο και νιώθω ακριβώς όπως και εσύ... δυστυχώς δεν υπάρχουν απαντήσεις στα ερωτήματα σου... εγώ τουλάχιστον δεν τις βρίσκω. Είναι τόσο άδικο... όχι για εμάς αλλά για τα παιδιά μας. δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο σχέδιο για εμάς τελικά... εγώ απλά νιώθω πως παλεύω μόνη...

το μόνο που θα σε συμβουλέψω, είναι να πάρεις τον χρόνο σου, όσο χρόνο χρειαστείς εσύ, και να πενθήσεις, να περάσεις όλα τα στάδια του πένθους γιατί μόνο έτσι θα μπορέσεις να πας παρακάτω. και σου υπόσχομαι πως όσο δύσκολο και αν φαίνεται τώρα, θα βρεις την δύναμη και θα προχωρήσεις και η επόμενη προσπάθεια σας να είναι αυτή που θα σου φέρει το παιδάκι σου αγκαλιά. Δεν θα ξεχάσεις ποτέ το παιδάκι σου...μην σε φοβίζει αυτό. αν δεν θες να δεις κόσμο μην ζοριστείς να το κάνεις. σίγουρα όλοι θα θέλουν να σε βοηθήσουν αλλά δεν ξέρουν πως να το κάνουν. Και εσύ δεν θες λόγια, θες χρόνο. Μίλα με την ψυχολόγο και με τον άντρα σου και με όποιον άλλον θες εσύ, και βγάζε τα συναισθήματα σου, κλάψε όσο θες, το χρειάζεσαι! και να μην σκέφτεσαι αν βαραίνεις τους άλλους, χρειάζεσαι υποστήριξη, να σου την προσφέρουν! όσοι δεν μπορούν να μείνουν μακριά. 

 

έχω 4 εγκυμοσύνες κάνει, αλλα 1 παιδί στα χέρια μου. Μετά την τελευταία μου απώλεια νιώθω εγκλωβισμένη... αφού δεν μπορώ να πενθήσω όπως θα ήθελα. Δεν θέλω μπροστά στην μικρή μου να δείχνω τι νιώθω, θέλω να με βλέπει χαρούμενη,με έχει ανάγκη και πρέπει να είμαι καλά. Δεν θέλω να το περάσει όλο αυτό μαζί μου, δεν φταίει το παιδί σε τίποτα. Λένε πως όταν έχεις ήδη ένα παιδί είναι πιο εύκολο να περάσει... εγώ απλά υποκρίνομαι για το καλό του παιδιού μου και μόνο. έτσι θα συνεχίσω άραγε? δεν ξέρω... είναι πρωτόγνωρο για εμένα. ο πόνος και οι τύψεις είναι εδώ... μιλάω στον σύζυγο και στην κολλητή μου και γράφω εδώ. μόνο έτσι μπορώ και το εξωτερικεύω κατά διαστήματα. 

 

 

[tzenaki1982]

1 hour ago, Pleiad είπε:

αχ πόσο σε καταλαβαίνω...είναι και για εμένα ακομα πολυ φρέσκο και νιώθω ακριβώς όπως και εσύ... δυστυχώς δεν υπάρχουν απαντήσεις στα ερωτήματα σου... εγώ τουλάχιστον δεν τις βρίσκω. Είναι τόσο άδικο... όχι για εμάς αλλά για τα παιδιά μας. δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο σχέδιο για εμάς τελικά... εγώ απλά νιώθω πως παλεύω μόνη...

το μόνο που θα σε συμβουλέψω, είναι να πάρεις τον χρόνο σου, όσο χρόνο χρειαστείς εσύ, και να πενθήσεις, να περάσεις όλα τα στάδια του πένθους γιατί μόνο έτσι θα μπορέσεις να πας παρακάτω. και σου υπόσχομαι πως όσο δύσκολο και αν φαίνεται τώρα, θα βρεις την δύναμη και θα προχωρήσεις και η επόμενη προσπάθεια σας να είναι αυτή που θα σου φέρει το παιδάκι σου αγκαλιά. Δεν θα ξεχάσεις ποτέ το παιδάκι σου...μην σε φοβίζει αυτό. αν δεν θες να δεις κόσμο μην ζοριστείς να το κάνεις. σίγουρα όλοι θα θέλουν να σε βοηθήσουν αλλά δεν ξέρουν πως να το κάνουν. Και εσύ δεν θες λόγια, θες χρόνο. Μίλα με την ψυχολόγο και με τον άντρα σου και με όποιον άλλον θες εσύ, και βγάζε τα συναισθήματα σου, κλάψε όσο θες, το χρειάζεσαι! και να μην σκέφτεσαι αν βαραίνεις τους άλλους, χρειάζεσαι υποστήριξη, να σου την προσφέρουν! όσοι δεν μπορούν να μείνουν μακριά. 

 

έχω 4 εγκυμοσύνες κάνει, αλλα 1 παιδί στα χέρια μου. Μετά την τελευταία μου απώλεια νιώθω εγκλωβισμένη... αφού δεν μπορώ να πενθήσω όπως θα ήθελα. Δεν θέλω μπροστά στην μικρή μου να δείχνω τι νιώθω, θέλω να με βλέπει χαρούμενη,με έχει ανάγκη και πρέπει να είμαι καλά. Δεν θέλω να το περάσει όλο αυτό μαζί μου, δεν φταίει το παιδί σε τίποτα. Λένε πως όταν έχεις ήδη ένα παιδί είναι πιο εύκολο να περάσει... εγώ απλά υποκρίνομαι για το καλό του παιδιού μου και μόνο. έτσι θα συνεχίσω άραγε? δεν ξέρω... είναι πρωτόγνωρο για εμένα. ο πόνος και οι τύψεις είναι εδώ... μιλάω στον σύζυγο και στην κολλητή μου και γράφω εδώ. μόνο έτσι μπορώ και το εξωτερικεύω κατά διαστήματα. 

 

 

Οτι κ να πω ειναι λιγο...εδω μεσα οι περισσοτερεσ απο μασ εχουν περασει το δικο τουσ Γολγοθά..λιγο πολυ καταλαβαινομαστε...κ εγω αυτο που ζουσα πριν 1 μιση χρονο νομιζσ δεν θα το ξεπερνουσα ποτε..ουτε εγω νομιζα πωσ θα ξαναχαμογελασω...πρωτα εχασα τον πατερα μου σπο καρκινο μεσα σε 3 μηνεσ απο ρη διαγνωση..κ καπακι ειχα εξωμητριο ..επιδιωκα εγκτμοσυνη μπασ κ δει εγγονι κ βρει δυναμη..κ τελικα ηταν εξωμητριο..ολα μου φαινοντουσαν βουνο...αλλα ηλπιζα..κ ελεγα πωσ δεν μπορει να μδ εχει αδικησει τοσο πολυ ο θεοσ..κ τελικα μαλλον με λυπηθηκε..κ μου δωσε αλλη μια εγκυμοσυνη..ξερω πωσ δεν μπορουμε να ρα βαλουμε σε ζυγαρια..απλα ευχομαι ο θεοσ να δωσει σε ολεσ τισ γυναικεσ αυτο που καποτε μασ απαρνηθηκε...pleiad...gkmpl...

[gkmpl]

Marmat....πως είσαι κορίτσι μου; 

 

[MARMAT]

3 ώρες πρίν, gkmpl είπε:

Marmat....πως είσαι κορίτσι μου; 

 

Προσπαθώ...Για τον άντρα μου,για μένα, για την αγάπη μου για τη ζωή. Δεν θέλω να βγάλω τα μαύρα, δεν θέλω να φτιαχνομαι, ακούω που και που μουσική αλλά δεν τραγουδάω, κλαίω με το παραμικρό, σήμερα είδαμε τον κουμπαρο μας,μόλις τον είδα ξέσπασα σε κλάματα, περιμενε τη βαφτιστηρα του πως και πως.Το κακό είναι ότι θα αργήσει η ιστολογικη θα αργήσει και η ταφή του μωρου γιατί δεν υπάρχουν άλλα μωρακια προς το παρόν για ομαδική ταφή(και να μην υπαρξουν ευχομαι,κάνεις να μην υποφερει με τετοια απωλεια)και δεν με βοηθάει όλο αυτό.Τα λοχεια συνεχίζονται, το ίδιο και ο θυμός τα νεύρα. Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου.Η ψυχολογος λέει να μη βιασμού με για μωρό γιατί δεν πρέπει να ερθει ένα παιδί στη σκιά του προηγούμενου. Πάντα θα υπάρχει η σκιά του προηγούμενου. Πάντα θα λεω ότι έχω ένα κοριτσάκι στον ουρανό. 

Εσύ πως είσαι gkmpl, pleiad, και τα υπόλοιπα κορίτσια? 

[gkmpl]

Μία καλά , μία άσχημα... Η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ καλύτερα τωρα μετά από 4 μήνες.  Βέβαια όταν βλέπω μωράκια, έγκυες κτλ κάνω συνειρμούς που δεν βοηθούν αλλά προσπαθώ. Είναι νωρίς ακόμα για σένα, το πένθος είναι βαρύ. Όντως πάρε το χρόνο σου για να ξεσπασεις. Ότι θέλεις είμαι εδώ..

Επεξεργάστηκαν 24 Ιουλίου,2017 by gkmpl

[χρυσα1981]

On 19/7/2017 at 8:31 ΜΜ, MARMAT είπε:

Οταν γράφτηκα σε αυτό το φόρουμ ήλπιζα να αρχίσω να γράφω απορίες για την μικρη μου,συμβουλές απο παλιοτερες μαμαδες,και ομορφες κουβεντες.Δυστυχώς γραφτηκα πριν λίγες εβδομάδες που φοβόμουν το μέλλον και έψαχνα παρόμοιες περιπτώσεις να μου δώσουν ελπίδα. Ας τα πάρω από την αρχή. Αρχές φλεβάρη ήρθε η πολυπόθητη εγκυμοσυνη...η δεύτερη μετά από μια περσινή παλινδρομη κυηση στη 10η εβδομάδα. Η χαρά μου ήταν συγκρατημενη ομως όταν η αυχενικη βγήκε άψογη ηρεμησα και άρχισα να χαίρομαι πραγματικα. Μίλαγα στο κοριτσάκι μου,άρχισα να τη νιώθω γύρω στην 16η εβδομάδα κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Έφτασε η μέρα για τη β επιπεδου...βλέπω τον γιατρό να συννεφιάζει .Υπάρχει πρόβλημα στον εγκέφαλο του παιδιου...Διαταση πλαγιων κοιλιων αρκετά πάνω από το όριο...Τι σημαίνει αυτό?ήπια υδροκεφαλια έγραφε το χαρτί. Ένιωσα τον κοσμο να διαλυεται γύρω μου.Έκανα αμνιοπαρακεντηση, και οι επόμενες εβδομάδες ήταν ένα μαρτύριο...με μια μικρή ελπίδα κάπου στο βάθος...ο καλύτερος φίλος και ο χειρότερος εχθρός το ίντερνετ....έψαξα φόρουμ με παρόμοιες περιπτώσεις, τόσα χιλιοστά την τότε εβδομάδα, πως εξελίχθηκαν, τι χειρουργειο γίνεται, πως γίνεται, τι ποιοτητα ζωής έχει το παιδί, τα πάντα...κάποιες περιπτώσεις μου έδιναν ελπίδα, κάποιες άλλες μου τσακίζαν την ψυχολόγια. Η αμνιοπαρακεντηση βγηκε τελεια.πήρα κουράγιο για το επόμενο βήμα μαγνητικη εγκεφαλου.πολεμήσα την κλειστόφοβια μου και άντεξα μισή ώρα. Τρομάζει το παιδί μου από το θόρυβο και με κλωτσουσε. Πάλι η ελπίδα μέσα μου γκρεμιστηκε βγήκε η γιατρός λυπημενη με αυτό το ύφος που τα λέει όλα. "Είναι σοβαρο"είπε. Ραγδαία αύξηση σε δύο εβδομάδες.. Διακοπή κυησης είπαν όλοι. Όχι θα το ψάξω....δεύτερη, τρίτη γνώμη, ραντεβού με παιδονευρολογους,επικοινωνία με Αγγλία σε μια κλινική που ίσως θα μπορούσαν να επεμβουν προγεννητικα.ΌΧΙ...όλοι τα ίδια καμία ελπίδα το παιδί μου στην καλύτερη αν ζούσε μεχρι το τελος της κυησης θα ηταν παραπληγικο ,φυτό μου το περιέγραψαν. Πήγα στην μόνη της Αγίας ειρήνης χρυσοβαλαντου,προσευχήθηκα, έκλαψα, παράκάλεσα, και ο άντρας μου μαζί, δεν τον έχω δει ποτέ να κλαίει...Μου έδωσαν τη ζώνη και το λαδάκι ,γύρισα σπίτι και ήλπιζα για ένα σημάδι...πως να πάρεις τέτοια απόφαση?μετά από δύο μέρες είχα τον τελευταίο υπερηχο....έλεγα πως θα γίνει το θαυμα,θα έχει μειωθεί το υγρό...Ακόμα πιο πολύ, πλέον ο εγκέφαλος είχε συμπιεστει,έλειπαν βασικά μερη και το κεφάλακι άρχισε και μεγαλώνε.ο κύβος εριφθη....πρέπει να γίνει τώρα...

Έχουν περάσει λίγες μέρες μόνο και είμαι σε κατάσταση σοκ.Γεννησα φυσιολογικά το αγγελακι μου,με αφορητους πόνους γιατί η διαστολή έγινε σε μια ώρα χωρίς ούτε ντέπον...όταν φέρανε την ένεση εσπρωχνα το παιδί μου ...Κι όμως νιώθω ότι αυτός είναι ο γολγοθας μου ότι έπρεπε να ζήσω όλους τους πόνους και τις φρικτες παρενέργειες που μου έφεραν  τα cytotec...όταν σταμάτησε η καρδιά της μικρής μου σταμάτησε και η δική μου.το είδα το αγγελακι μου ,είδα πόσο ηρεμα κοιμόταν,αυτή η εικόνα δε θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου.Είναι μια ανοιχτή πληγή που δε θα κλείσει ποτέ...

 

Πόσο σε καταλαβαίνω κορίτσι μου... Πριν τρία χρόνια 25 εβδομάδων έπαθα προεκλαμψια και κατέληξε μέσα μου. Εγώ δεν άντεξα να το δω και μετανιώνω τώρα γι αυτό. Δεν έχω καν την εικόνα του.. Τώρα έχω ένα κοριτσάκι 2 χρονών. Αλλά πάντα θα είναι στην καρδιά μου το κοριτσάκι που ποτέ δεν αγκαλιασα.. Ο πόνος δεν φευγει ποτέ. Απλά καταλαγιαζει.. Μετά από 8 μήνες το πήρα απόφαση να κάνω άλλο παιδάκι. Κουράγιο κοπέλα μου! 

[Pleiad]

εδώ και εγώ, μία από τα ίδια. έχω ραντεβού με τον γιατρό την πέμπτη να με εξετάσει να βεβαιωθούμε ότι η μήτρα έχει επανέλθει. και θα συζητήσουμε κιόλας γιατί θα κάνουμε εξωσωματική. φυσικά όχι άμεσα αφού και εγώ χρειάζομαι χρόνο. αλλά επειδή χρειάζεται μια προετοιμασία για την επιτροπή πρέπει να ξεκινήσουμε με εξετάσεις, ραντεβού με γιατρούς να είμαστε σίγουροι ότι δεν αφήνουμε τίποτα στην τύχη του, ωοληψίες να μαζεύουμε έμβρυα μέχρι να έρθει η ώρα της διέγερσης μου. κατά τα άλλα... νομίζω είμαι στο στάδιο του θυμού, τα έχω βάλει με όλους και με όλα. δεν αφήνω να πέσει κάτω καρφίτσα που λένε...

[gkmpl]

5 ώρες πρίν, Pleiad είπε:

εδώ και εγώ, μία από τα ίδια. έχω ραντεβού με τον γιατρό την πέμπτη να με εξετάσει να βεβαιωθούμε ότι η μήτρα έχει επανέλθει. και θα συζητήσουμε κιόλας γιατί θα κάνουμε εξωσωματική. φυσικά όχι άμεσα αφού και εγώ χρειάζομαι χρόνο. αλλά επειδή χρειάζεται μια προετοιμασία για την επιτροπή πρέπει να ξεκινήσουμε με εξετάσεις, ραντεβού με γιατρούς να είμαστε σίγουροι ότι δεν αφήνουμε τίποτα στην τύχη του, ωοληψίες να μαζεύουμε έμβρυα μέχρι να έρθει η ώρα της διέγερσης μου. κατά τα άλλα... νομίζω είμαι στο στάδιο του θυμού, τα έχω βάλει με όλους και με όλα. δεν αφήνω να πέσει κάτω καρφίτσα που λένε...

Δεν πειράζει, ας μας ανεχτούν για λίγο καιρό και με νεύρα και με ότι να 'ναι!Δεν περάσαμε και λίγα.... Καταλαβαινουν όσο μπορούν.

 Εύχομαι όλα να πάνε καλά με πολλά πολλά αυγουλάκια!!!

[Pleiad]

On 25/7/2017 at 3:32 ΜΜ, gkmpl είπε:

Δεν πειράζει, ας μας ανεχτούν για λίγο καιρό και με νεύρα και με ότι να 'ναι!Δεν περάσαμε και λίγα.... Καταλαβαινουν όσο μπορούν.

 Εύχομαι όλα να πάνε καλά με πολλά πολλά αυγουλάκια!!!

σε ευχαριστώ πολύ! συμφωνώ φυσικά! να μας ανεχτούν! εγώ πλέον το απαιτώ! όποιος δεν με μπορεί να μην είναι δίπλα μου!

δυστυχώς δεν έχω καλή ανταπόκριση στα φάρμακα... και έτσι μάλλον δεν θα έχω πολλά αυγουλάκια. ας είναι τουλάχιστον καλής ποιότητας και να δώσουν καλής ποιότητας έμβρυα για να αντέξουν τον προεμφυτευτικό έλεγχο γιατί είναι μεγάλη ταλαιπωρία για αυτά. και να είναι υγιεί για να τα πάρω σπίτι!

[gkmpl]

Ρε κορίτσια νιώθω πολύ άσχημα για ένα συναίσθημα που έχω. Ζηλεύω!!!! Κάθε φορά που βλέπω μωρό η έγκυο, κάθε φορά που ακούω ότι κάποια γέννησε η έμεινε έγκυος... Ζηλεύω! Λέω, γιατί εγώ τόση ατυχία; Νιώθω κενή, νιώθω να μου λείπουν τα παιδάκια μου. Κάθε φορά συγκρίνω πόσο θα ήταν τα δικά μου τώρα (σε ηλικία) 

Μετά θυμώνω, θυμώνω πολύ με μένα που νιώθω έτσι και μου λέω ότι έτυχε και δεν μπορώ να κάνω κάτι, αλλά....

Είναι καμία άλλη έτσι; Τι γίνεται;

[tzenaki1982]

7 ώρες πρίν, gkmpl είπε:

Ρε κορίτσια νιώθω πολύ άσχημα για ένα συναίσθημα που έχω. Ζηλεύω!!!! Κάθε φορά που βλέπω μωρό η έγκυο, κάθε φορά που ακούω ότι κάποια γέννησε η έμεινε έγκυος... Ζηλεύω! Λέω, γιατί εγώ τόση ατυχία; Νιώθω κενή, νιώθω να μου λείπουν τα παιδάκια μου. Κάθε φορά συγκρίνω πόσο θα ήταν τα δικά μου τώρα (σε ηλικία) 

Μετά θυμώνω, θυμώνω πολύ με μένα που νιώθω έτσι και μου λέω ότι έτυχε και δεν μπορώ να κάνω κάτι, αλλά....

Είναι καμία άλλη έτσι; Τι γίνεται;

Δεν εισαι η μονη.. κ εγω το ειχα αυτο το συναισθημα..απο την μια ζηλευα  παραλληλα χαιρομουν για τουσ νεουσ γονεισ...απο την αλλη στεναχωριομουν για μενα..αλλα ενιωθα πωσ το κανανε επιτηδεσ οταν μου το λεγανε αυτοι που ξερανε τι περνουσα...θυμωνα κ μ αυτουσ..  μετα εκλαιγα και τα βαζα με μενα..θελει ψυχραιμια η ολη κατασταση...μονο που δεν ξερω πωσ την βρισκουνε...εγω ντρεπομουνα να το πω μεχρι κ στον αντρα μου..δεν ηθελα να ακουω για εγκυμοσυνεσ..ηταν μια μειξη συναισθηματων..πιο πολυ ομωσ με μενα τα ειχα...

[Pleiad]

έτσι ακριβώς όπως τα λέει το tzenaki είναι... μείξη συναισθημάτων που δύσκολα καταλαγιάζει. όλες το έχουμε νιώσει. εγώ επίσης πρόσφατα έχασα έναν φίλο... και νιώθω πολύ άσχημα που δεν συμπαραστάθηκα στους δικούς του, και νιώθω πολύ άσχημα που όταν το έμαθα σκέφτηκα μόνο τα παιδάκια μου και όχι εκείνον, ότι έχω το δικό μου πένθος και δεν μπορώ να ασχοληθώ με άλλους. 

[Jo_]

Καλησπέρα σας η Καλήμέρα σας θα μπορούσα να πω. 

Είναι η πρώτη φορά που γραφομαι σε φορούμ και γράφω αυτη τη στιγμη για πρώτη φορά.συγχωρέστε την άγνοια μου ...δεν ξέρω ακόμα να το χειρίζομαι. 

Είμαι στην 24 εβδομάδα κυησης στο πρώτο μου παιδάκι. Την Τετάρτη στις 13 του μήνα πήγαμε με τον άντρα μου για την β επιπέδου. Η εγκυμοσύνη και οι εξετασει μεχρι εκεινη την στιγμη,ήταν απλά τέλειες... 

Στο τέλος της εξέτασης η γιατρός μας ενημέρωσε ότι έχει δει κάτι στην 3η κοιλια του εγκεφάλου του μωρού που συνδέεται με την 4η κοιλια. Η μέτρηση δηλαδή είναι πάνω από το όριο. Τρελάθηκα...

 Μας είπε ότι ίσως κάποιος άλλος να μην έδινε την απαραίτητη σημασία η να το προσπερνουσε... για να ειναι ομως σίγουρη και να αποκλείσει καθε τι συνέστησε αιματολογικές εξετάσεις και μαγνητικη εμβρυου. 

Έκανα επαναληπτικές εξετάσεις για τοξόπλασμα και μεγαλοκυτταροιο?! Την επόμενη ημέρα... περιμένοντας να μου κλείσει ραντεβού για μαγνητικη του εμβρυου. Κλείστηκε για Παρασκευή...εγινε η έξεταση και περιμέναμε τα απότελεσματα που βγήκαν " μόλις" Δευτέρα απόγευμα!...  

Αραχνοειδης κύστη εγκεφαλου... ανάθεμα και αν ήξερα τι ακριβώς μου έλεγε... 

Χάθηκα...

εξήγησε πως ο διευθυντής του ακτινολογικου είπε πως δεν νομίζει ότι είναι κάτι αλλά καλό θα ήταν να μας δει ένας παιδονευρολογος.  

Το ραντεβού μαζί του είναι σε λίγες ώρες..  Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Έχω εξαντλήσει τις σκέψεις μου και τα σενάρια με όλα όσα δεν γνωριζω και απλά εικάζω...  Δεν ξέρω τι μέρα μου ξημερώνει ο Θεός... 

Όλη αυτή αναμονή μας έχει τσακίσει με τον άντρα μου... ανα 2 μέρες να περιμένουμε να μάθουμε και κάτι... ελαχιστο που δεν μπορει να μας βοηθησει. Πολλα τα ερωτηματα που γεννώνται... τις πιθανοτητες.. τα ποσοστα...  τις παραμετρους... κανεις δεν εγγυάται 100% τι θα συμβει αν συνεχιστει η κυηση...  μεχρι που μπορει να φτασει... κτλ.κτλ... 

 

Γολγοθάς όλο αυτό... μέσω της αναμονής το μυαλό σου καλπάζει σε δρόμους που δεν μπορείς να ελέγξεις και τα ερωτήματα σε κατακεραυνωνουν...και είσαι αναγκασμένος να περιμένεις.

 

 Διαβάζω τις ιστορίες σας  και εύχομαι να μην τις είχατε ζήσει...  Δεν ξέρω τι άλλο να πω.... να μην υποχρεωθεί ξανά κάνεις  να περάσει κάτι τέτοιο?! Υπομονή?! Κουράγιο?!  Τα λόγια μου είναι πολύ φτωχά...

 

Ήθελα να γράψω κάτι...κάπου... επέλεξα εσάς... Σας Ευχαριστώ!  

 

[Lenia16]

Δε γνωρίζω τι είναι αυτή η κυστη που βρήκαν στο μωράκι σου αλλά εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είναι κάτι ασήμαντο κ να συνεχιστεί η εγκυμοσύνη σου χωρίς κανένα προβλημα. Για την ιστορία να σου πω ότι σε φίλη μου εντόπισαν σοβαρη καρδιοπάθεια στο μωρό της στον 8ο μήνα, όταν γέννησε το πήγαν κατευθείαν στο παίδων στην εντατική , τους ετοιμαζαν για εγχείριση στο Ωνάσειο και τελικά μετά από περαιτέρω εξετάσεις διαπιστώθηκε ότι το πρόβλημα ήταν ασήμαντο και αν προκύψει κάτι στο μέλλον θα το αντιμετωπίσουν τότε. Μην απελπίζεσαι ψαξτο όσο μπορείς κ ύστερα πάρε την απόφαση σου.

[tzenaki1982]

Κοριτσι ευχομαι να πανε ολα καλα....

Και  να μασ πεισ γρηγορα πωσ ηταν κατι σημαντο..

Εχω μια  υπεροχη ανηψια ενοσ ετουσ....οταν εκανε νομιζω την αυχενικη διαφανεια τησ βρηκαν κυστουλεσ στον εγκεφαλο..ο γιατροσ   απλα τουσ το ανεφερε επισημαινοντασ πωσ ειναι συνηθισμενο και καθωσ μεγαλωνει η κυηση θα απορροφηθούν..και πραγματικα η μπεμπα μασ ειναι μια χαρα...

Σου ευχομαι μεσα απο ρην καρδια μου να ειναξ το ιδιο..

[MARMAT]

Jo,

Σε καταλαβαίνω απόλυτα.. Έγραψες την Τετάρτη σήμερα το είδα αν έχεις νέα και θέλεις να τα μοιραστείς είμαστε εδώ. 

[tzenaki1982]

9 ώρες πρίν, MARMAT είπε:

Jo,

Σε καταλαβαίνω απόλυτα.. Έγραψες την Τετάρτη σήμερα το είδα αν έχεις νέα και θέλεις να τα μοιραστείς είμαστε εδώ. 

Μαρματ πωσ εισαι??

[Sansa]

On 27/7/2017 at 3:18 ΜΜ, gkmpl είπε:

Ρε κορίτσια νιώθω πολύ άσχημα για ένα συναίσθημα που έχω. Ζηλεύω!!!! Κάθε φορά που βλέπω μωρό η έγκυο, κάθε φορά που ακούω ότι κάποια γέννησε η έμεινε έγκυος... Ζηλεύω! Λέω, γιατί εγώ τόση ατυχία; Νιώθω κενή, νιώθω να μου λείπουν τα παιδάκια μου. Κάθε φορά συγκρίνω πόσο θα ήταν τα δικά μου τώρα (σε ηλικία) 

Μετά θυμώνω, θυμώνω πολύ με μένα που νιώθω έτσι και μου λέω ότι έτυχε και δεν μπορώ να κάνω κάτι, αλλά....

Είναι καμία άλλη έτσι; Τι γίνεται;

Πόσο σε καταλαβαίνω. ..ειναι πολυ ανθρωπινο αυτο που νιώθεις. .μην αισθάνεσαι και τύψεις.

[Pleiad]

ούτε εγώ ξερω τι είναι αυτό... Jo τι σας είπαν τελικά? είμαστε εδώ για ότι χρειαστείς!