Μητέρα δηλώνει έτοιμη να θηλάζει τον γιο της μέχρι να γίνει οκτώ ετών

[Dragonfly]

Ο τρόπος που προβάλει τον θηλασμό, προσωπικά δε μου αρέσει. Γενικά δε μου αρέσει όταν κάνουμε τον θηλασμό σημαία και όταν το συνδέουμε με εναλλακτικότητα, φυσικό τρόπο ζωής κλπ Ο θηλασμός είναι καθαρά επιστημονικά ο καλύτερος τρόπος να θρέψεις το παιδί σου. Θα με ενδιέφεραν περισσότερο άρθρα από γυναίκες που έχουν καταφέρει να θηλάσουν αποκλειστικά τα παιδιά τους έχοντας παράλληλα να αντιμετωπίσουν άμεση επιστροφή στην εργασία, δύσκολα ωράρια.

 

Συμφωνώ!

[tzatzikaki]

Θηλάζω εδώ και 6 μήνες το πρώτο μου παιδί. Πριν την γέννηση της είχα στο μυαλό μου όλα όσα μπορεί να ειπώθηκαν από σένα ως προβληματικές παραπάνω αλλά και δεν με απασχολούσε και πολύ γιατί θεωρούσα ότι είναι ένα θέμα των μαμάδων κι όχι των γυναικών ή της κοινωνίας. Μάλιστα όσες φορές είχε τύχει να δω μητέρα να θηλάζει δημόσια, δεν με ενοχλούσε, αλλά με προκαλούσε να κοιτάω το θέαμα. Είναι προφανές λοιπόν πως ο θηλασμός, κάθε άλλο από φυσικός είναι, σύμφωνα με τα νέα ήθη. Εχει μάλιστα καταντήσει τόσο ξένος, που να αμφισβητούμε "εμείς οι μαμάδες", την αναγκαιότητα του. "Είναι μια επιλογή" όπως λες.

 

Από τότε που έγινα μητέρα όμως, συνειδητοποιώ πόσο διαστρεβλωμένες είναι οι συνήθειες και οι πρακτικές της κοινωνίας μας, σε σχέση με τα μωρά και τα παιδιά, παρόλο που ούτε ένα χρόνο πριν ήμουν απόλυτα εξοικειωμένη με αυτές.

 

Το βρέφος έχει ανάγκη τη μητέρα του ΣΥΝΕΧΕΙΑ, θέλει να είναι μαζί της συνέχεια και έχει ανάγκη το στήθος της για λόγους τρυφερότητας, επαφής, στοργής, χαράς και παιχνιδιού, για να ηρεμήσει, να επικοινωνήσει αλλά και να τραφεί.

 

Ολες αυτές οι ανάγκες έχουν παραγκωνιστεί από τα νέα ήθη της κοινωνίας μας και έχουμε συγκεντρωθεί στις λειτουργικές και μόνον ανάγκες. Τροφή κ ύπνος. Με την απλοποίηση αυτή, περνάει κανείς εύκολα και στην άλλη απλοποίηση της εύκολης τροφής, που "είναι και πιο θρεπτική" για πολλούς κομπογιαννίτες παιδιατρους.

 

Η πραγματικότητα είναι (και μακάρι να μπορούσαν να το πουν και να το γράψουν τα καημένα γιατί με το κλάμα δεν τους δίνεται και πολύ σημασία), πως ο θηλασμός είναι ζωτικής σημασίας για τα μωρά και όταν τον στερούνται, έχει συνέπειες στην ψυχοσωματική τους υγεία.

 

Μόνο που το φυσιολογικό μοιάζει πλέον παραφύση και εκκεντρικότητα (δημόσιος θηλασμός), ενώ το πλαστικό και το καουτσούκ (μπιμπερό/πιπίλα) στο στόμα ενός βρέφους μας μοιάζει χαριτωμένο και τρυφερό σαν εικόνα. Είναι στρέβλωση.

Τώρα το πότε και πόσο θα θηλάζει ένα παιδί, είναι στην ιδιοσυγκρασία τους και στις ανάγκες του να το ορίσει. Κι αν η μαμά έχει την υπομονή να το διαχειριστεί μέχρι τέλους, έχει καλώς.

 

Το να υπερασπίζεται τον θηλασμό και την σχέση βρέφους-στήθους, είναι ο καλύτερος τρόπος για να επισημάνεις και να αναδείξεις έμπρακτα πως το στήθος σου, δεν είναι σεξουαλικό αντικείμενο! Το να κρύβεσαι από την άλλη και να νιώθεις υποχρέωση σου να μη δει κανείς το στήθος σου γιατί είναι πρόκληση, είναι σα να λες πως "ναι, το στήθος μου είναι σεξουαλικό αντικείμενο".

 

Το γεγονός πως μπορεί κανείς να επιλέξει να θηλάσει ή να δώσει ξένο, δεν σημαίνει πως οι δύο επιλογές είναι εξίσου καλές για το βρέφος και τη μητέρα. Είναι απλώς δυο επιλογές. Το ότι ο θηλασμός όμως είναι υγεία, ενώ η διακοπή αυτού νοσηρή, μπορεί κανείς να το διαπιστώσει πολύ εύκολα πλέον, που όλοι έχουμε πρόσβαση στην επιστημονική πληροφόρηση.

 

Για τους λόγους αυτους, προσωπικά θα θηλάσω όσο αντέχω και μπορώ, μακάρι να φτάσει αυτό, μέχρι τη μέρα που δεν θα το χρειάζεται πια η κόρη μου, είτε είναι τεσσάρων, είτε δύο, είτε επτά.

Το παραπάνω μανιφέστο, με εξαίρεση την τελευταία πρόταση, αφορά βρέφη, όχι μικρά/ μεγάλα παιδιά.

[tzatzikaki]

Είσαι μωρομάνα και βλέπεις τον κόσμο από ένα άλλο πρίσμα. Όταν με το καλό θα είναι το παιδάκι σου επτά και θα το κοιτάς στην αυλή του σχολείου, θυμίσου τη σημερινή σου δήλωση, και σου υπόσχομαι ότι θα γελάς σε όλο το δρόμο μέχρι το σπίτι.

Πες τα.

[vtgian]

Για τους λόγους αυτους, προσωπικά θα θηλάσω όσο αντέχω και μπορώ, μακάρι να φτάσει αυτό, μέχρι τη μέρα που δεν θα το χρειάζεται πια η κόρη μου, είτε είναι τεσσάρων, είτε δύο, είτε επτά.

 

Θα σε παρακαλούσα να μου απαντήσεις στο εξής:

Η κόρη σου είναι 7 επτών και πάτε σε παιδικό πάρτυ και θέλει να θηλάσει εκεί δημόσια. Τι θα κάνεις??

 

Από τα 3 έτη κιόλας μπορείς άνετα να θέσεις όρια στο παιδί και να ξεκαθαρίσετε ότι αυτό είναι κάτι που μπορείτε να κάνετε ιδιωτικά. Δε χρειάζεται να πάει 7.

 

Το ότι υπάρχουν μαμάδες που δεν έχουν θέσει τα όρια τους και βλέπουμε περιστατικά (σπάνια ευτυχώς) με παιδάκια 4-5 χρονων στον παιδότοπο να ζητάνε να θηλάσουν, είναι πρόβλημα πρωτίστως για τις ίδιες τις μαμάδες. Για το κορόιδεμα που μπορεί να αντιμετωπίσει το μωρό, φταίμε όλοι μας (παλιές και νέες γενιές) που δεν φροντίζουμε να δώσουμε στα παιδιά μας να καταλάβουν ότι ο θηλασμός είναι μια φυσική πράξη και το στήθος μιας μάνας πρώτα αποτελεί τροφή για το παιδί και μετά όργανο ευχαρίστησης. Αν και συνήθως τέτοιες μαμάδες έχουν άλλα θέματα άλυτα, όπως υπερβολική προσκόλληση στο παιδί.

[kine]

Για τους λόγους αυτους, προσωπικά θα θηλάσω όσο αντέχω και μπορώ, μακάρι να φτάσει αυτό, μέχρι τη μέρα που δεν θα το χρειάζεται πια η κόρη μου, είτε είναι τεσσάρων, είτε δύο, είτε επτά.

 

Θα σε παρακαλούσα να μου απαντήσεις στο εξής:

Η κόρη σου είναι 7 επτών και πάτε σε παιδικό πάρτυ και θέλει να θηλάσει εκεί δημόσια. Τι θα κάνεις??

 

Τα βασικά, σηκώνω μπλούζα, δίνω στήθος. Καταλαβαίνω την ερώτηση σου και γι' αυτό προσθέτω, ότι δεν ντρέπομαι για το γεγονός ότι θηλάζω και δεν θα τρέπεται κι αυτή. Αν ντρέπεται η ίδια επειδή νιώθει "μεγάλη", δεν θα το ζητήσει σε ένα πάρτυ. Οταν έρθει η ώρα, θα φανεί. Και δεν χρειάζεται να το πάμε μακρυά (στα 7 χρόνια), ήδη ο περίγυρος μου ρωτά πότε θα σταματήσω να θηλάζω μιας και το μόνο λογικό για τους περισσότερους είναι να σταματήσω σύντομα, μιας και θα αρχίσουν οι στερεές.

[kine]

Είσαι μωρομάνα και βλέπεις τον κόσμο από ένα άλλο πρίσμα. Όταν με το καλό θα είναι το παιδάκι σου επτά και θα το κοιτάς στην αυλή του σχολείου, θυμίσου τη σημερινή σου δήλωση, και σου υπόσχομαι ότι θα γελάς σε όλο το δρόμο μέχρι το σπίτι.

 

Αννα, έχω πολύ καλή μνήμη. Σου υπόσχομαι, να προσπαθήσω να κρατήσω την στιγμή και αν σε βρω, θα σε ενημερώσω, για το αστείο ή όχι της υπόθεσης

 

Σοβαρά πάντως, πιστεύω ότι υπάρχουν δεκάδες λόγοι για να σταματήσει μια μαμά να θηλάζει. Λέω όμως ότι θα προσπαθήσω το καλύτερο που μπορώ και ΜΑΚΑΡΙ να φτάσει μεχρι την μέρα που αυτή δε θα το θέλει.

 

Μη νομίζεις πως το απολαμβάνω και περνάω τρέλα να θηλάζω. Είμαι στον 6ο μήνα κι ακόμη πονάω κάποιες φορές και ξυπνάω κάθε 1 με 2 ώρες και δεν μπορώ να βάλω κανένα φόρεμα της προκοπής γιατί δεν είναι βολικά για θηλασμό και και και και..... Αλλά είπαμε....όσο μπορώ και μακαρι....

[tzatzikaki]

Η αλήθεια είναι ότι συχνά ναι, έτσι ξεκινα ο απογαλακτισμός. Αν κάποια μαμά θέλει να θηλάσει για καιρό, από τις πιο συχνές συμβουλες είναι να μην κόψει το θηλασμό το βράδυ ή όποια άλλη ώρα ηρεμεί το παιδί, γιατί προς το χρόνο, το μωρό πιο πολύ το βλέπει ως παρηγορια παρά ως φαγητό. Με ένα παιδί απογαλάκτισα το βράδυ, και σε 1-2 μήνες αρνιόταν πια να θηλάσει εντελώς, οπότε σε εμένα επαληθεύτηκε. Δεν ξέρω αν ισχύεει φυσικά για όλα όλα τα παιδάκια.

Τι ηλικία είχε το παιδί που έκανε νυχτερινό απογαλακτισμό?

Αν εφαρμόσεις το δεν προσφέρω δεν αρνούμαι πριν τα 2, τότε το πιο πιθανό (όχι απαραίτητο) είναι να οδηγηθείς σε αποθηλασμό πριν τα 2 έτη, που είναι η σύσταση του ΠΟΥ. Άρα αν θέλεις να ακολουθήσεις τη συγκεκριμένη σύσταση, δεν αντικαθιστάς πχ τον θηλάσμό με φρέσκο γάλα το βράδυ. Συνεχίζεις και προσφέρεις στήθος. Αν ακολουθείς τον CDC ναι, στον ένα χρόνο μπορείς να ξεκινήσεις.

 

Φυσικός αποθηλασμός σημαίνει πρωτοβουλία στο παιδί, όπως και να το κάνουμε. Η Αγγεκ το περιέγραψε ακριβώς όπως έχει.

 

Στο βιβλίο της Πατσούρου, το οποίο αντιμετωπίζουν οι απανταχού θηλάζουσες ως ευαγγέλιο, αναφέρει ότι "μετά το έτος εφαρμόζουμε την πρακτική δεν προσφέρω δεν αρνούμαι, προκειμένου το παιδί να φτάσει στην επιθυμητή κατάσταση, που είναι τελικά ο απογαλακτισμός". Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς τη φράση, αλλά αυτό είναι το νόημα της πρότασης.

Αν αποφασίσεις να αφήσεις κάθε πρωτοβουλία στο παιδί, παίζει να καταλήξεις οδηγηθείς σε πρόωρο αποθηλασμό με ΔΙΚΗ σου πρωτοβουλία , διότι απλούστατα σου την έχει βιδώσει με το πιπίλισμα όλη μέρα. Εξαιρετικά σύνηθες ΚΑΙ αυτό, αλλά δε βλέπω να το λέτε.

[kine]

Kine ωραία τα λες και πράγματι συμφωνώ όσον αφορά στα βρέφη. Άντε και λίγο παραπάνω...

Ενα παιδί όμως στα 4 και ακόμη χειρότερα στα 7 μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του για στοργή,τρυφερότητα, τροφή κτλ με άλλους τρόπους.

 

Φυσικά. Δεν το αμφισβητεί κανείς αυτό. ΚΑΙ με άλλους τρόπους. Και με το θηλασμό. Μα και τώρα που είναι βρέφος, αγκαλιά το παίρνω και το φιλάω και άλλα χαζοχαρούμενα, δε βγάζω στήθος κάθε 3 δευτερόλεπτα. Αλλά όταν θέλει το στήθος, το ζητάει και το παίρνει. Τόσο απλό.

[kine]

Το παραπάνω μανιφέστο, με εξαίρεση την τελευταία πρόταση, αφορά βρέφη, όχι μικρά/ μεγάλα παιδιά.

 

το παραπάνω αφορά παιδιά. Το ότι θα μεγαλώσουν και θα σταματήσουν να θέλουν κάθε λίγο και λιγάκι δε σημαίνει ότι δεν θα θέλουν ποτε στήθος επειδή είναι 2 χρονών πχ

[Dragonfly]

Φυσικά. Δεν το αμφισβητεί κανείς αυτό. ΚΑΙ με άλλους τρόπους. Και με το θηλασμό. Μα και τώρα που είναι βρέφος, αγκαλιά το παίρνω και το φιλάω και άλλα χαζοχαρούμενα, δε βγάζω στήθος κάθε 3 δευτερόλεπτα. Αλλά όταν θέλει το στήθος, το ζητάει και το παίρνει. Τόσο απλό.

 

Καλέ είναι 6 μηνών το δικό σου. Καλά κάνεις!!! Αλλά όταν πλέον μεγαλώσει το παιδάκι πρέπει να κοιτάμε και τον ψυχολογικό παράγοντα. Δεν μπορεί να πηγαίνει νηπιαγωγείο και να ψάχνει τη μαμά του να θηλάσει όταν αναστατώνεται ή όταν πεινάει...

Μιλάμε πάντα για την κοινωνία που ζούμε τώρα...

[ZWH]

Εγω θα το πω απλα, δεν με απαοσχολει τι κανει ο καθενας αρκει να μην μου επιτιθονται για τις δικες μου επιλογες.

[kine]

Καλέ είναι 6 μηνών το δικό σου. Καλά κάνεις!!! Αλλά όταν πλέον μεγαλώσει το παιδάκι πρέπει να κοιτάμε και τον ψυχολογικό παράγοντα. Δεν μπορεί να πηγαίνει νηπιαγωγείο και να ψάχνει τη μαμά του να θηλάσει όταν αναστατώνεται ή όταν πεινάει...

Μιλάμε πάντα για την κοινωνία που ζούμε τώρα...

 

Γιατί θεωρούμε ότι θα του κοστίσει ψυχολογικά να θηλάσει σε μια ηλικία που ήδη έχει αρχίσει η κοινωνικοποίηση με συνομηλίκους; Είναι δεδομένο δηλαδή ότι είναι νοσηρό και όλοι θα του το δείξουν έμμεσα ή άμεσα στο παιδί και θα το προσβάλουν με κάποιο τρόπο;

[mkcm]

Ο δεύτερος μου είναι 19 μηνών και θηλάζουμε ακόμα. Όχι όταν κλαίει βαριέται νυστάζει. Αλλά πρωί και βράδυ κι όταν είναι άρρωστος. Δεν προσφέρω δεν αρνούμαι ούτε βιάζομαι να αποθηλασω αλλά προσωπικά θεωρώ ότι η αναδημοσίευση της φίλης μου της λιβι δείχνει ότι της κοπέλας της έχει λασκάρει κάποια βίδα.

[tzatzikaki]

το παραπάνω αφορά παιδιά. Το ότι θα μεγαλώσουν και θα σταματήσουν να θέλουν κάθε λίγο και λιγάκι δε σημαίνει ότι δεν θα θέλουν ποτε στήθος επειδή είναι 2 χρονών πχ

Το ότι τα παιδιά μεγαλώνουν ΔΕ σημαίνει ότι θα σταματήσουν να ζητάνε στήθος κάθε λίγο και λιγάκι, μπορείς να κάνεις και μια βόλτα στην ενότητα του αποθηλασμού και θηλασμού πέραν του έτους και θα δεις περίπου σε τι αναφέρομαι. Αυτές οι μαμάδες εφάρμοσαν ό,τι διάβασαν στο kellymom, στα άρθρα του Παπαβέντση, στο manual του attachment parenting κτλ. θεωρώντας ότι το παιδί μεγαλώνοντας θα ελαττώσει τα πολλά "περάσματα" και ότι η κατάσταση αυτή θα διαρκούσε λίγο.

Και ήρθε η μέρα που κοπάνησαν το κεφάλι τους στον τοίχο και αναρωτιόντουσαν αν το παιδί θα πάθει ψυχολογικό που δεν αντέχουν άλλο και τελικά θα αποθηλάσουν, όχι "φυσικά" εννοείται. Αυτή την παράμετρο δεν την αναλύει κανείς.

[vtgian]

Στο βιβλίο της Πατσούρου, το οποίο αντιμετωπίζουν οι απανταχού θηλάζουσες ως ευαγγέλιο, αναφέρει ότι "μετά το έτος εφαρμόζουμε την πρακτική δεν προσφέρω δεν αρνούμαι, προκειμένου το παιδί να φτάσει στην επιθυμητή κατάσταση, που είναι τελικά ο απογαλακτισμός". Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς τη φράση, αλλά αυτό είναι το νόημα της πρότασης.

Αν αποφασίσεις να αφήσεις κάθε πρωτοβουλία στο παιδί, παίζει να καταλήξεις οδηγηθείς σε πρόωρο αποθηλασμό με ΔΙΚΗ σου πρωτοβουλία , διότι απλούστατα σου την έχει βιδώσει με το πιπίλισμα όλη μέρα. Εξαιρετικά σύνηθες ΚΑΙ αυτό, αλλά δε βλέπω να το λέτε.

 

Μα το ίδιο λέμε, μετά το έτος η πρακτική "δεν προσφέρω δεν αρνούμαι" οδηγεί σε αποθηλασμό. Ο μη παραγωγικός θηλασμός (πιπίλισμα) είναι εξαιρετικά σημαντικός για τη διατήρηση της γαλουχίας και πολύ ανακουφιστικός για το παιδί το διάστημα μέχρι να ολοκληρωθεί η 1η οδοντοφυΐα. Ναι είναι κουραστικό, δε θα διαφωνήσω. Αλλά νομίζω ότι είναι και λίγο θέμα μαμάς. Προσωπικά, όταν η δική μου (21 μηνών) ξεκινά να πιπιλάει, αν με ενοχλεί την σταματάω. Δεν το κάνει πάντα, βλέπω ότι γίνεται όταν δεν είναι καλά.

Ναι, είναι πολύ πιθανό αν δε διαχειριστείς την κατάσταση από νωρίς, να καταλήξεις με σπασμένα νεύρα και να θέλεις να εξαφανιστείς στη σκέψη ότι το παιδί σου ζητάει να θηλάσει. Δεν είναι μόνο το πιπίλισμα, όσες θηλάζουν ξέρουν ότι υπάρχουν ένα σωρό ενοχλητικές συνήθειες (στρίψιμο της άλλης θηλής, τραβάνε μαλλιά, πειράζουν ελιές). Αυτά τα κόβεις από την αρχή για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Αν είσαι στο κάνω υπομονή, κάποια στιγμή θα σκάσεις, λογικό είναι.

 

Το παιδί που θα πάει νηπιαγωγείο και θα ζητάει τη μαμά του να θηλάσει, έχει άλλα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί από την μητέρα του. Δεν είναι ο θηλασμός από μόνος του το πρόβλημα. Τα υπόλοιπα παιδάκια του κόσμου δηλαδή που θηλάζουν και είναι από 1 έως και 3 και πάνε παιδικό γιατί δε ζητάνε;

[tzatzikaki]

Δεν προσφέρω δεν αρνούμαι ούτε βιάζομαινα αποθηλασω αλλά προς προσωπικά θεωρώ ότι η αναδημοσίευση της φίλης μου της λιβι δείχνει ότι της κοπέλας της έχει λασκάρει κάποια βίδα.

Νομίζω το συνοψίζεις πολύ ωραία.

[vtgian]

Ο δεύτερος μου είναι 19 μηνών και θηλάζουμε ακόμα. Όχι όταν κλαίει βαριέται νυστάζει. Αλλά πρωί και βράδυ κι όταν είναι άρρωστος. Δεν προσφέρω δεν αρνούμαι ούτε βιάζομαινα αποθηλασω αλλά προς προσωπικά θεωρώ ότι η αναδημοσίευση της φίλης μου της λιβι δείχνει ότι της κοπέλας της έχει λασκάρει κάποια βίδα.

 

Αυτό!

[kine]

Και θα συμφωνήσω κι εγώ με την vtgian ότι δεν μου αρέσει να γίνεται σημαία ή τρόπος να δηλώσει κάποιος την εναλλακτικότητά του ή το πόσο ψαγμένος είναι. Αλλά δεν είναι μονάχα μέσο διατροφής.

 

Σε κάθε περίπτωση, όντως, η πρόκληση είναι ο σύγχρονος τρόπος ζωής της αστικής τάξης, με εργασία και χίλιες άλλες υποχρεώσεις εντός κι εκτός σπιτιού. Κυρίως όμως με την εργασία.

[vtgian]

Το ότι τα παιδιά μεγαλώνουν ΔΕ σημαίνει ότι θα σταματήσουν να ζητάνε στήθος κάθε λίγο και λιγάκι, μπορείς να κάνεις και μια βόλτα στην ενότητα του αποθηλασμού και θηλασμού πέραν του έτους και θα δεις περίπου σε τι αναφέρομαι. Αυτές οι μαμάδες εφάρμοσαν ό,τι διάβασαν στο kellymom, στα άρθρα του Παπαβέντση, στο manual του attachment parenting κτλ. θεωρώντας ότι το παιδί μεγαλώνοντας θα ελαττώσει τα πολλά "περάσματα" και ότι η κατάσταση αυτή θα διαρκούσε λίγο.

Και ήρθε η μέρα που κοπάνησαν το κεφάλι τους στον τοίχο και αναρωτιόντουσαν αν το παιδί θα πάθει ψυχολογικό που δεν αντέχουν άλλο και τελικά θα αποθηλάσουν, όχι "φυσικά" εννοείται. Αυτή την παράμετρο δεν την αναλύει κανείς.

 

Δεν είναι όμως και απαραίτητο ότι αν θηλάσεις μετά τον 1 χρόνο, σώνει και ντε θα βρεθείς με ένα παιδί να σου τραβάει τη μπλούζα όπου σταθεί και όπου βρεθεί.

[tzatzikaki]

Δεν είναι όμως και απαραίτητο ότι αν θηλάσεις μετά τον 1 χρόνο, σώνει και ντε θα βρεθείς με ένα παιδί να σου τραβάει τη μπλούζα όπου σταθεί και όπου βρεθεί.

Πολύ σωστά, εξαρτάται τόσο από το παιδί, όσο και από τη μαμά.

[sofi@p]

έχει δει ποτέ καμμιά από σας ένα παιδί 7 χρονών να θηλάζει ή να ζητάει να θηλάσει? (εγώ πάντως όχι)

[kine]

 

Το παιδί που θα πάει νηπιαγωγείο και θα ζητάει τη μαμά του να θηλάσει, έχει άλλα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί από την μητέρα του. Δεν είναι ο θηλασμός από μόνος του το πρόβλημα. Τα υπόλοιπα παιδάκια του κόσμου δηλαδή που θηλάζουν και είναι από 1 έως και 3 και πάνε παιδικό γιατί δε ζητάνε;

 

Θα κάνω την υπόθεση (συμφωνώντας με τα παραπάνω) πως ένα παιδί που τρέχει, παίζει, κοινωνικοποιείται και είναι υγιές, δεν έχει λόγο να παρατάει τους συνομηλίκους του για να ζητάει από τη μαμά του να θηλάσει. Τα ενδιαφέροντα του πρέπει να είναι το παιχνίδι και τα άλλα παιδάκια. Μπορεί να θηλάσει όμως στο σπίτι του, όταν θα είναι με τη μαμά του, ίσως χαϊδολογιούνται, ή θέλει να κοιμηθεί αγκαλιά της (κι αυτό όχι ως σύστημα για να κοιμηθεί.)

[vtgian]

έχει δει ποτέ καμμιά από σας ένα παιδί 7 χρονών να θηλάζει ή να ζητάει να θηλάσει? (εγώ πάντως όχι)

 

Με τα ποσοστά θηλασμού στην Ελλάδα, δε νομίζω να υπάρχει καν.

 

Θα κάνω την υπόθεση (συμφωνώντας με τα παραπάνω) πως ένα παιδί που τρέχει, παίζει, κοινωνικοποιείται και είναι υγιές, δεν έχει λόγο να παρατάει τους συνομηλίκους του για να ζητάει από τη μαμά του να θηλάσει. Τα ενδιαφέροντα του πρέπει να είναι το παιχνίδι και τα άλλα παιδάκια. Μπορεί να θηλάσει όμως στο σπίτι του, όταν θα είναι με τη μαμά του, ίσως χαϊδολογιούνται, ή θέλει να κοιμηθεί αγκαλιά της (κι αυτό όχι ως σύστημα για να κοιμηθεί.)

 

Υπόθεση είναι που μοιάζει λογική αλλά όχι και σωστή. Το καλοκαίρι μιλούσα με φίλη της μαμάς μου (60+) που μου έλεγε ότι θυμόταν να αφήνει το κρυφτό στη γειτονιά, να τρέχει στη μάνα της που καθόταν έξω με τις γειτόνισσες και να ζητάει να θηλάσει, 2 ρουφηξιές και μετά πάλι πίσω. Οπότε, ποτέ δεν ξέρεις...

 

Αυτές οι μαμάδες εφάρμοσαν ό,τι διάβασαν στο kellymom, στα άρθρα του Παπαβέντση, στο manual του attachment parenting κτλ. θεωρώντας ότι το παιδί μεγαλώνοντας θα ελαττώσει τα πολλά "περάσματα" και ότι η κατάσταση αυτή θα διαρκούσε λίγο.

Και ήρθε η μέρα που κοπάνησαν το κεφάλι τους στον τοίχο και αναρωτιόντουσαν αν το παιδί θα πάθει ψυχολογικό που δεν αντέχουν άλλο και τελικά θα αποθηλάσουν, όχι "φυσικά" εννοείται. Αυτή την παράμετρο δεν την αναλύει κανείς.

 

Κοίτα, γενικά άμα χρειάζεσαι μόνο manual για να μεγαλώσεις το παιδί σου, αντί να κοιτάς το ίδιο το παιδί και τις ισορροπίες της οικογένειάς σου, σίγουρα θα το χάσεις το παιχνίδι, είτε στο θηλασμό, είτε στα όρια. Διαβάζουμε αλλά κρίνουμε και με το ποιον έχουμε απέναντί μας. Αν ακολουθείς το AP χωρίς να έχεις καταλάβει ότι δε σημαίνει να καταργήσεις τα δικά σου προσωπικά όρια, αλλά να σεβαστείς το αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού σου, τότε θα οδηγηθείς σε παιδοκεντρισμό στο πιτς φυτίλι. Και φυσικά μετά άντε να σώσεις τα ασυμμάζευτα. Αλλά πολλές νομίζουν οτι AP είναι να μη κλάψει το παιδί με όποιο κόστος (χρησιμοποιώ τον θηλασμό ως πανάκεια, του κάνω όλα τα χατίρια κλπ). Γενικά το να ακολουθείς ότι διάβασες από δω και από εκεί είναι επικίνδυνο.

[Dragonfly]

Θα κάνω την υπόθεση (συμφωνώντας με τα παραπάνω) πως ένα παιδί που τρέχει, παίζει, κοινωνικοποιείται και είναι υγιές, δεν έχει λόγο να παρατάει τους συνομηλίκους του για να ζητάει από τη μαμά του να θηλάσει. Τα ενδιαφέροντα του πρέπει να είναι το παιχνίδι και τα άλλα παιδάκια. Μπορεί να θηλάσει όμως στο σπίτι του, όταν θα είναι με τη μαμά του, ίσως χαϊδολογιούνται, ή θέλει να κοιμηθεί αγκαλιά της (κι αυτό όχι ως σύστημα για να κοιμηθεί.)

 

Να κάνουν αγκαλίτσες και φιλάκια με τη μαμά του ναι. Το να θηλάσει το 5χρονο και βάλε, για ποιο λόγο να το κάνει; για να νιώθει μωρό; για να φάει; Δεν μπορώ να το καταλάβω.

[tzatzikaki]

Μα το ίδιο λέμε, μετά το έτος η πρακτική "δεν προσφέρω δεν αρνούμαι" οδηγεί σε αποθηλασμό...

Ναι, είναι πολύ πιθανό αν δε διαχειριστείς την κατάσταση από νωρίς, να καταλήξεις με σπασμένα νεύρα και να θέλεις να εξαφανιστείς στη σκέψη ότι το παιδί σου ζητάει να θηλάσει. Δεν είναι μόνο το πιπίλισμα, όσες θηλάζουν ξέρουν ότι υπάρχουν ένα σωρό ενοχλητικές συνήθειες (στρίψιμο της άλλης θηλής, τραβάνε μαλλιά, πειράζουν ελιές). Αυτά τα κόβεις από την αρχή για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Αν είσαι στο κάνω υπομονή, κάποια στιγμή θα σκάσεις, λογικό είναι.

 

Το παιδί που θα πάει νηπιαγωγείο και θα ζητάει τη μαμά του να θηλάσει, έχει άλλα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί από την μητέρα του. Δεν είναι ο θηλασμός από μόνος του το πρόβλημα. Τα υπόλοιπα παιδάκια του κόσμου δηλαδή που θηλάζουν και είναι από 1 έως και 3 και πάνε παιδικό γιατί δε ζητάνε;

Τώρα είδα το ποστ.

Μάλλον αυτό που λέει η Πατσούρου δε γίνεται κατανοητό. Ξεκινάς να θηλάζεις με σκοπό κάποια στιγμή να σταματήσεις, είτε όταν είναι έτοιμο το παιδί, είτε όταν είσαι εσύ. Δεν το θηλάζεις με σκοπό να κρατήσει για πάντα. Το να μην προσφέρεις μετά το έτος δε σημαίνει ότι οδηγείς το παιδί σε άμεσο αποθηλασμό, με το να μην προσφέρεις το βοηθάς να κατακτήσει αυτό το στάδιο γρηγορότερα.

Από εκεί και πέρα και χρονικούς περιορισμούς μπορείς να θέσεις και τοπικούς, χωρίς να αποθηλάσει το παιδί αν δεν το θέλεις (ή δεν το θέλει εκείνο βεβαίως). Πχ θηλάζουμε μόνο στο σπίτι ή δε θηλάζουμε μπροστά σε κόσμο. Big deal!