Δεν παίζει στον παιδικό σταθμό...

[AnastasiaV]

Να σου πω τι μου απάντησαν σε 4-5 παιδικούς σταθμούς των νοτίων προαστίων που ρώτησα όταν έψαχνα για την δική μου, 1,5 έτους

α. Μπορείτε να έρθετε με το παιδί πριν ανοίξουν τα σχολεία για μια - δυο μέρες, να γνωρίσετε τους χώρους και την δασκάλα και μετά το αφήνετε και φεύγετε. Οι δασκάλες ξέρουν τι θα κάνουν. Αν κλαίει σπαρακτικά θα σας πάρουμε τηλέφωνο να έρθετε.

β. Μπορείτε για καμιά εβδομάδα να έρχεστε νωρίτερα, κατά τις 7:30 πχ και να κάθεστε με το παιδί για κάνα τέταρτο. Αλλά θα φεύγετε μόλις έρχονται τα υπόλοιπα παιδιά.

 

Βασικά σε όλους (εκτός ενός) το σενάριο ήταν το αφήνεις και φεύγεις και έρχεσαι στο 2ωρο για καμιά εβδομάδα και μετά το αφήνεις κανονικά. Τον συνδυασμό γονέα-παιδαγωγού-παιδιού στον ίδιο χώρο δεν τον συζητούσαν καν.

 

 

Καλα αλλο το συζητάνε η όχι.

Νομικά στέκει αυτο; Υπάρχει καποιος νόμος που το απαγορεύει;

 

Εδω πάντως κανένας δεν εχει δικαίωμα να απαγορέψει στον γονέα, μπορει οποίος γονέας θέλει να ειναι και ολοκληρη μέρα στον παιδικό αν το θέλει (και ειναι αρκετοί γονεις που το κάνουν)

Η να κάτσει και να παίξει με το παιδι του οςο θέλει την ώρα που το φέρνει η το παιρνει.

[poulxeria]

Εμένα πάντως στο σταθμό που τελικώς επιλέξαμε ουδείς μου απαγόρευσε να μένω όσο θέλω. Απλώς εγώ έφευγα γιατί μου φάνηκε ότι η παρουσία μου από ένα σημείο και μετά περισσότερο αποσυντόνιζε παρά καλό έκανε.

Σε άλλο, πολύ γνωστό σταθμό της Αγ. Παρασκευής (τον οποίο και απορρίψαμε) μας είπαν προσαρμογή 1 βδομάδα και τέλος.

[vtgian]

Καλα αλλο το συζητάνε η όχι.

Νομικά στέκει αυτο; Υπάρχει καποιος νόμος που το απαγορεύει;

 

Εδω πάντως κανένας δεν εχει δικαίωμα να απαγορέψει στον γονέα, μπορει οποίος γονέας θέλει να ειναι και ολοκληρη μέρα στον παιδικό αν το θέλει (και ειναι αρκετοί γονεις που το κάνουν)

Η να κάτσει και να παίξει με το παιδι του οςο θέλει την ώρα που το φέρνει η το παιρνει.

 

Δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο που να υπαγορεύει το πως θα γίνει η προσαρμογή. Στα ιδιωτικά κάνουν ό,τι θέλουν. Στους δημόσιους παιδικούς ακολουθούν συνήθως πιο ήπια προσαρμογή (έως και το κάνουμε λάστιχο, σαν την περίπτωση της tsitsinos). Κοινώς είναι που θα πέσεις. Γι' αυτό το λόγο όταν έρθει η ώρα του παιδικού τρέχουμε σαν τις τρελές να δούμε που θα τα πάμε.

 

Αχ .. Μπορω να σου δώσω πολλα παραδείγματα.. Μπορει να ειναι μικρός αλλα ξερει τα όρια μου, ξερει πως να απαιτήσει αυτο που θελει ενω με εχει φτάσει στα όρια μου. Εννοειται οτι με χειρίζεται εχει να κανει αποκλειστικά με εμενα που τον ανέχομαι. Δηλαδη πχ σημερα ηθελα γλυκο κ του είπα οχι εαν δεν φας κ μου ειπε με σιγουριά " θα μου δωσεις" οχι του λεω δεν ια σου δώσω κ με υφος κ τόνο φωνής μου ειπε παλι το ίδιο " θα μου δωσεις". Με την συμπεριφορά του θα παρει αυτο που θελει. Σε εμενα ομως κανει μαγκιές αλλα τα παιδια τα φοβάται κ αμα κανενα πεσει πανω του με δυναμη ή τπυ παρει κανενα παιχνίδι πανω του τα κανει κ τρέχει να σωθεί χαχα. Κ δεν ξερω σε τέτοιες περιπτώσεις παιδιών που φοβούνται εύκολα ή ντρέπονται τα αλλα παιδια πως μπορει να βοηθήσει η μανούλα;

 

Να σε στεναχωρήσω λιγάκι; Έτσι όπως το λες, δεν είναι το παιδί χειριστικό αλλά μάλλον εσύ δεν είσαι σταθερή στους κανόνες που θέτεις (και πως θα μου πεις, όταν σε κοιτάνε με κάτι μάτια σαν τον γάτο του Σρεκ

Σχετικά με την οριοθέτηση και την πειθαρχία, ίσως σε βοηθήσουν αυτοί οι κανόνες

[annoulen]

.....

 

Βασικά σε όλους (εκτός ενός) το σενάριο ήταν το αφήνεις και φεύγεις και έρχεσαι στο 2ωρο για καμιά εβδομάδα και μετά το αφήνεις κανονικά. Τον συνδυασμό γονέα-παιδαγωγού-παιδιού στον ίδιο χώρο δεν τον συζητούσαν καν.

 

 

 

......

 

Και στις περιοχές μας (πειραιάς κ πέριξ) έτσι είναι πάντως. Το αφήνεις λίγες ώρες στην αρχή για μία εβδομάδα αλλά μόνο του. όχι με τον γονέα.

[tsitsinos]

Να σε στεναχωρήσω λιγάκι; Έτσι όπως το λες, δεν είναι το παιδί χειριστικό αλλά μάλλον εσύ δεν είσαι σταθερή στους κανόνες που θέτεις (και πως θα μου πεις, όταν σε κοιτάνε με κάτι μάτια σαν τον γάτο του Σρεκ

Σχετικά με την οριοθέτηση και την πειθαρχία, ίσως σε βοηθήσουν αυτοί οι κανόνες

 

 

Δεν με στεναχωρεις καθολου γιατι γνωριζω οτι σρκετες φορες ειμαι ελαστικη κ μπορει να το εκμεταλευτει αλλα επιτρεψε μου να σου πω οτι εγω στην ηλικια του ημουν το ιδιο χειριστικη σε αντιθεση με τον αδερφο μου κ μεγαλώσαμε στο ιδιο οικογενειακο περιβαλλον οποτε τα μικρακια μας εχουν χαρσκτηρα. Το θεμα ειναι πως βοηθας ενα παιδι που θελει να κανει το δικο του κ στην προκειμενη περίπτωσή τι κανεις οταν ενα παιδι δεν παιζει, δεν τρωει μεχρι να ερθει η μαμά να το παρει απο το σταθμο.

[demi1981]

Να σε στεναχωρήσω λιγάκι; Έτσι όπως το λες, δεν είναι το παιδί χειριστικό αλλά μάλλον εσύ δεν είσαι σταθερή στους κανόνες που θέτεις (και πως θα μου πεις, όταν σε κοιτάνε με κάτι μάτια σαν τον γάτο του Σρεκ

Σχετικά με την οριοθέτηση και την πειθαρχία, ίσως σε βοηθήσουν αυτοί οι κανόνες

 

 

Δεν με στεναχωρεις καθολου γιατι γνωριζω οτι σρκετες φορες ειμαι ελαστικη κ μπορει να το εκμεταλευτει αλλα επιτρεψε μου να σου πω οτι εγω στην ηλικια του ημουν το ιδιο χειριστικη σε αντιθεση με τον αδερφο μου κ μεγαλώσαμε στο ιδιο οικογενειακο περιβαλλον οποτε τα μικρακια μας εχουν χαρσκτηρα. Το θεμα ειναι πως βοηθας ενα παιδι που θελει να κανει το δικο του κ στην προκειμενη περίπτωσή τι κανεις οταν ενα παιδι δεν παιζει, δεν τρωει μεχρι να ερθει η μαμά να το παρει απο το σταθμο.

 

Εσύ σαν μαμά δεν πρέπει να κάνεις τίποτα. Οι δασκάλες όμως πρέπει να βρουν τρόπο να του αποσπάσουν την προσοχή, να νιώσει ασφάλεια και στην συνέχεια να περνάει ευχάριστα στον σταθμό.

 

Εσύ αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να νιώσεις σιγουριά για το παιδάκι σου. Αυτά τα μικρά παιδάκια έχουν τέτοιο ένσικτο που ακόμα και αν δεν έχεις κλάψει μπροστά στο παίδι ίσως να του έχεις μεταφέρει κάτι χωρίς να το καταλάβεις.

[Niki81]

Εγω καθαρα από την εμπειρια μου θα σου πω ότι το τι συμπεριφορά βγαζει το παιδι μαζι σου δεν εχει καμια σχεση με το πως φερεται στο σχολειο.Και ο δικος μου είναι χειριστικος και γκρινιάρης και δύστροπος πολύ αλλα στο σχολειο είναι κυριος.

 

Προσωπικα το συστημα με τις 2 ωρες το εχω ξανακουσει για δημοσιους παιδικους σταθμούς.Εχω και φιλη φετος που ξεκινησε τη μικρηη της και απ οσο μου ειπε την πρωτη εβδομαδα πηγαιναν για μια ωρα και αυτή την εβδομαδα για 2.

 

Για μενα δε φταινε οι 2 ωρες...δε συμφωνω δλδ με τη λογικη θα τον αφήσω 5 ωρες να δει ότι αργω να τον παω αρα θα αναγκαστεί να παιξει.Μπορεις να το δοκιμασεις βεβαια και βλέποντας και κανοντας.Τα παιδια είναι και απροβλεπτα.Με τη δασκαλα εχεις συζητησει?Μου κανει εντυπωση που η δασκαλα δεχεται να καθεται να κραταει το παιδι αγκαλια για 2 ωρες επειδή κλαιει?παρεπιπτοντως με τα υπολοιπα παιδια ποιος ασχολείται?Θα επρεπε τουλάχιστον να εχει καταφερει να μην εχει το παιδι αγκαλια.Να το παιρνει από το χερακι,να κανουν κατι.Οταν δλδ πανε στην ταξη και αρχιζουν να παιζουν,να ζωγραφιζουν,να τραγουδάνε το δικο σου τι κανει?Μπαινει στην ταξη η δεν μπαινει καν στην ταξη?

 

Εσυ σα μαμα το παιδι θεωρεις ότι ηταν ετοιμο να παει σχολειο?Πριν ξεκινησει το σχολειο εσυ το προετομασες?Τοτε τι ελεγε?

 

Το ενδεχομενο να μην είναι ετοιμο ακομα το παιδι και να το κρατησεις αλλον έναν χρονο και να ξεκινησει του χρονου παιζει?Υπαρχει καποιος να κρατησει το παιδι?

 

Αν ηταν το δικο μου παιδι θα εκανα μια μεγαλη κουβεντα με τη δασκαλα...θα ρωταγα πως εχει σκοπο να προχωρησει την προσαρμογή,αν θεωρει λογικο να κραταει το παιδι αγκαλια μεχρι να γυρισω εγω και αναλόγως θα εκρινα αν θα συνεχιζα σε αυτό το σχολειο η όχι.

 

Το να πας και να απαιτησεις απλα ότι εγω θα αφήσω σημερα το παιδι 6 ωρες...δε με βρισκει και απολυτα συμφωνη δεδομενου ότι δικο σου παιδι είναι.Αν εσυ δεν εχεις θεμα να κλαιει για 6 ωρες υποθετω ουτε η δασκαλα θα εχει θεμα.

[mkcm]

Βασικα δεν παίζει ουτε μόνος, μονο στην αγκαλιά της δασκάλας κάθεται, ετσι μου λεει τουλάχιστον. Κ αυτο με στεναχωρεί πολυ.Η αύξηση των ωρών ειναι επιτακτική. Τι να πω, προβληματικό ειναι υο παιδι;;;;

 

Το παιδί είναι μια χαρά. ΑΠλά ο χρόνος που είναι εκεί δεν του επιτρέπει να ανοιχτεί. Τον πας, κανένα μισάωρα να προσαρμοστεί, μετά κανένα μισάωρο το πρωινό και μετά από λίγο πας και τον παίρνεις. Το παιδί δηλαδή είναι σε mode αναμονής για να πάει να τον πάρει η μαμά του.

Σήμερα θα καθίσει μια ώρα παραπάνω, αύριο θα την αξιοποιήσει στο παιχνίδι, μεθαύριο θα κάτσει και για το μεσημεριανό φαγητό, την επόμενη θα κοιμηθεί κιόλας, κοκ.

Πάντως, και στη δασκάλα κολλημένος να είναι, μην ανησυχείς. Η μεγάλη μου, που δυσκολεύτηκε, τον πρώτο 1,5 μήνα δίπλα στη δασκάλα ήταν, έφευγε η κακομοίρα για κατούρημα και η δικιά μου τα έβαφε μαύρα. Ήταν το πρόσωπο αναφοράς της.... Δεν είναι κακό. Δίνει μια ασφάλεια στο παιδί.

[mkcm]

Εγω καθαρα από την εμπειρια μου θα σου πω ότι το τι συμπεριφορά βγαζει το παιδι μαζι σου δεν εχει καμια σχεση με το πως φερεται στο σχολειο.Και ο δικος μου είναι χειριστικος και γκρινιάρης και δύστροπος πολύ αλλα στο σχολειο είναι κυριος.

 

Προσωπικα το συστημα με τις 2 ωρες το εχω ξανακουσει για δημοσιους παιδικους σταθμούς.Εχω και φιλη φετος που ξεκινησε τη μικρηη της και απ οσο μου ειπε την πρωτη εβδομαδα πηγαιναν για μια ωρα και αυτή την εβδομαδα για 2.

 

Για μενα δε φταινε οι 2 ωρες...δε συμφωνω δλδ με τη λογικη θα τον αφήσω 5 ωρες να δει ότι αργω να τον παω αρα θα αναγκαστεί να παιξει.Μπορεις να το δοκιμασεις βεβαια και βλέποντας και κανοντας.Τα παιδια είναι και απροβλεπτα.Με τη δασκαλα εχεις συζητησει?Μου κανει εντυπωση που η δασκαλα δεχεται να καθεται να κραταει το παιδι αγκαλια για 2 ωρες επειδή κλαιει?παρεπιπτοντως με τα υπολοιπα παιδια ποιος ασχολείται?Θα επρεπε τουλάχιστον να εχει καταφερει να μην εχει το παιδι αγκαλια.Να το παιρνει από το χερακι,να κανουν κατι.Οταν δλδ πανε στην ταξη και αρχιζουν να παιζουν,να ζωγραφιζουν,να τραγουδάνε το δικο σου τι κανει?Μπαινει στην ταξη η δεν μπαινει καν στην ταξη?

 

Εσυ σα μαμα το παιδι θεωρεις ότι ηταν ετοιμο να παει σχολειο?Πριν ξεκινησει το σχολειο εσυ το προετομασες?Τοτε τι ελεγε?

 

Το ενδεχομενο να μην είναι ετοιμο ακομα το παιδι και να το κρατησεις αλλον έναν χρονο και να ξεκινησει του χρονου παιζει?Υπαρχει καποιος να κρατησει το παιδι?

 

Αν ηταν το δικο μου παιδι θα εκανα μια μεγαλη κουβεντα με τη δασκαλα...θα ρωταγα πως εχει σκοπο να προχωρησει την προσαρμογή,αν θεωρει λογικο να κραταει το παιδι αγκαλια μεχρι να γυρισω εγω και αναλόγως θα εκρινα αν θα συνεχιζα σε αυτό το σχολειο η όχι.

 

Το να πας και να απαιτησεις απλα ότι εγω θα αφήσω σημερα το παιδι 6 ωρες...δε με βρισκει και απολυτα συμφωνη δεδομενου ότι δικο σου παιδι είναι.Αν εσυ δεν εχεις θεμα να κλαιει για 6 ωρες υποθετω ουτε η δασκαλα θα εχει θεμα.

 

Νίκη, η κοπέλα είπε πριν, ότι πρέπει να επιστρέψει στη δουλειά σε 10 μέρες, οπότε προφανώς και δεν υπάρχει εναλλακτική να μείνει το παιδί άλλον ένα χρόνο στο σπίτι. Δυστυχώς, όσες από μας βρίσκονται στον εργασιακό στίβο και δεν έχουμε βοήθεια από παπουδογιαγιάδες αναγκαζόμαστε απο πολύ νωρίς να πάμε τα παιδάκια μας σχολείο, ενδεχομένως και σε ηλικίες που να μην είναι "έτοιμα". Κι αν θές τη γνώμη μου, κανένα παιδί δεν είναι ποτέ έτοιμο να φύγει από την αγκαλιά της μητέρας του σε μικρή ηλικία. Αλλά ας όψεται η ανάγκη.

Επίσης, θεωρώ ότι στα 2,5 χρόνια του, θα τον οφελήσει πολύ περισσότερο ο σταθμός από την παραμονή στο σπίτι με παπουδογιαγιάδες. Για πολλούς λόγους.

Κανένας δεν προέτρεψε την κοπέλα να πάει σήμερα και να πει θα τον αφήσω 6 ώρες και κόψτε το κεφάλι σας, δε με νοιάζει. Όμως, 3 εβδομάδες με δίωρα ΔΕΝ είναι προσαρμογή επουδενί. 5 χρόνια είμαι σε βρεφικούς και παιδικούς (είμαι από αυτές που πήγαν τα παιδιά τους σταθμό πριν χρονίσουν) και μάλιστα σε δημοτικούς διαφορετικών δήμων και η νόρμα είναι:

1η μέρα οπωσδήποτε μαζί με τη μαμά, 2η μέρα η μαμά φεύγει για κανένα 15 - 20' (ή και όχι ανάλογα και το παιδί), 3η μέρα η μαμά το αφήνει λίγο παραπάνω, την επόμενη λίγο περισσότερο, κοκ. Πάντως, και στις δύο περιπτώσεις μου είχαν πει οι προϊσταμένες προσαρμογή όχι πάνω από 10 μέρες...

Όμως, υπάρχουν και δασκάλες ή προϊσταμένες που αν σε δουν βολική, προκειμένου να μην τους πέσουν πολλές προσαρμογές μαζεμένες σε τρενάρουν (ευτυχώς δεν είναι η πλειοψηφία).

[vtgian]

Δεν με στεναχωρεις καθολου γιατι γνωριζω οτι σρκετες φορες ειμαι ελαστικη κ μπορει να το εκμεταλευτει αλλα επιτρεψε μου να σου πω οτι εγω στην ηλικια του ημουν το ιδιο χειριστικη σε αντιθεση με τον αδερφο μου κ μεγαλώσαμε στο ιδιο οικογενειακο περιβαλλον οποτε τα μικρακια μας εχουν χαρσκτηρα. Το θεμα ειναι πως βοηθας ενα παιδι που θελει να κανει το δικο του κ στην προκειμενη περίπτωσή τι κανεις οταν ενα παιδι δεν παιζει, δεν τρωει μεχρι να ερθει η μαμά να το παρει απο το σταθμο.

 

Αυτό που σου είπαν και οι υπόλοιπες κοπέλες. Εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι'αυτό. Η δασκάλα του πρέπει να κάνει. Το παιδί πρέπει να αποκτήσεις μια σχέση βάσης με την δασκάλα, σαν (σαφώς όχι ίδια) με αυτή που έχει μαζί σου. Να νιώθει αρκετά ασφαλής να εξερευνήσει και να διαδράσει με το περιβάλλον του, αλλά να ξέρει ότι αν κάτι πάει στραβά μπορεί να γυρίσει στη δασκάλα. Έχω την εντύπωση ότι με το να τον κρατάει απλά αγκαλιά για να μην γκρινιάξει, δεν το βοηθά να καταλάβει ότι ακόμα και αν απομακρυνθεί η βάση ασφαλείας είναι ακόμα εκεί (δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις).

 

Για το θέμα του χειριστικού παιδιού θα σου πω α. σε αυτή την ηλικία (2,5) ο εγκέφαλός τους δεν είναι ακόμα βιολογικά έτοιμος να αναπτύξει πολύπλοκες σκέψεις όπως αυτές ενός χειριστικού ατόμου. Σαφώς και υπάρχει γονιδιακός χαρακτήρας, παιδιά πιο επίμονα, πιο παθητικά κλπ αλλά ακόμα και στην ίδια οικογένεια ο τρόπος που μεγαλώνουν δύο παιδιά ποτέ δεν είναι πανομοιότυπος. Άλλες προσδοκίες στο πρώτο, λιγότερο συνήθως άγχος στο 2ο, πολλές φορές διαφορετική προσέγγιση αν διαφέρει το φύλο. Από τα 3 με 3,5 και μετά μπορούν να αντιληφθούν με σαφήνεια τι μπορεί να προκαλέσουν οι πράξεις τους στους άλλους, να συναισθανθούν δηλαδή. Μέχρι τότε οι επιθυμίες τους τα κατακλύζουν, όταν θέλουν κάτι το θέλουν τώρα, θα κλάψουν για να το αποκτήσουν, θα πέσουν στα πατώματα και άλλα τέτοια ωραία, όχι για να σε κάνουν να τα λυπηθείς (να σε χειριστούν δηλαδή) αλλά επειδή έτσι μόνο μπορούν να εκτονώσουν αυτό που νιώθουν.

[poulxeria]

Μέχρι τότε οι επιθυμίες τους τα κατακλύζουν, όταν θέλουν κάτι το θέλουν τώρα, θα κλάψουν για να το αποκτήσουν, θα πέσουν στα πατώματα και άλλα τέτοια ωραία, όχι για να σε κάνουν να τα λυπηθείς (να σε χειριστούν δηλαδή) αλλά επειδή έτσι μόνο μπορούν να εκτονώσουν αυτό που νιώθουν.

Συμφωνώ 100%. Οι γονείς είναι που καταλήγουν να υποκύπτουν σε εκείνη τη φάση και μετά το παιδί ξαφνικά είναι χειριστικό . Ε, λίγο να τραβήξει αυτό και στο τέλος θα καταφέρουμε να το κάνουμε χειριστικό.

Ενώ αν το αφήσεις να χτυπιέται (ξέρω σε κάποιες φαίνεται ανήκουστο), κοινώς να εκτονωθεί, το πιθανότερο είναι σε 1' να σταματήσει (αν όχι νωρίτερα) και να συνεχίσει το παιχνίδι ως να μην τρέχει τίποτα . Τρομερό πράγμα, μακάρι να είμασταν έτσι και οι ενήλικες.

[vtgian]

E έχει επίσης και σημασία γιατί χτυπιέται το παιδί και που αρχίζει και τελειώνει η γονεϊκή μας ευθύνη.

 

Παράδειγμα: χτυπιέται γιατί θέλει να πιάσει το βάζο στη μέση του τραπεζιού. Στα μάτια του παιδιού τι να κάνουμε, είναι δελεαστικό έτσι όπως γυαλίζει

α) Πάμε μαζί του, να το εξερευνήσει, να το παίξει, να το βοηθήσουμε να καταλάβει την χρησιμότητά του. Πολύ σύντομα θα βρει καινούριο ενδιαφέρον. Το παιδί νιώθει την περιέργειά του να ικανοποιείται.

β) θέλει σώνει και ντε να το κοπανάει ή να το πετάξει κάτω. Δεν το επιτρέπουμε αφού κινδυνεύει η σωματική του ακεραιότητα. Του εξηγούμε γιατί αυτό δεν επιτρέπεται, προσπαθούμε να το καθοδηγήσουμε σε άλλη δραστηριότητα και αν χτυπιέται δεν υποχωρούμε, είμαστε δίπλα του ήρεμα, παρηγορούμε.

 

Αν αρχικά απαγορεύσουμε και μετά υποχωρήσουμε γιατί δεν αντέχουμε τη γκρίνια/κλάμα τότε δε βοηθάμε το παιδί να καταλάβει ότι υπάρχει πλαίσιο, νιώθει ανασφάλεια και συνδέει το γκρινιάζω-γίνεται αυτό που θέλω.

Αν πάλι απαγορεύουμε τα πάντα (μη το ένα, μη το άλλο) θα βρεθούμε με ένα παιδί φουλ στην καταπιεσμένη ενέργεια, που θα δρα σα σίφουνας μόλις βρει περιθώριο.

[Niki81]

Νίκη, η κοπέλα είπε πριν, ότι πρέπει να επιστρέψει στη δουλειά σε 10 μέρες, οπότε προφανώς και δεν υπάρχει εναλλακτική να μείνει το παιδί άλλον ένα χρόνο στο σπίτι. Δυστυχώς, όσες από μας βρίσκονται στον εργασιακό στίβο και δεν έχουμε βοήθεια από παπουδογιαγιάδες αναγκαζόμαστε απο πολύ νωρίς να πάμε τα παιδάκια μας σχολείο, ενδεχομένως και σε ηλικίες που να μην είναι "έτοιμα". Κι αν θές τη γνώμη μου, κανένα παιδί δεν είναι ποτέ έτοιμο να φύγει από την αγκαλιά της μητέρας του σε μικρή ηλικία. Αλλά ας όψεται η ανάγκη.

Επίσης, θεωρώ ότι στα 2,5 χρόνια του, θα τον οφελήσει πολύ περισσότερο ο σταθμός από την παραμονή στο σπίτι με παπουδογιαγιάδες. Για πολλούς λόγους.

Κανένας δεν προέτρεψε την κοπέλα να πάει σήμερα και να πει θα τον αφήσω 6 ώρες και κόψτε το κεφάλι σας, δε με νοιάζει. Όμως, 3 εβδομάδες με δίωρα ΔΕΝ είναι προσαρμογή επουδενί. 5 χρόνια είμαι σε βρεφικούς και παιδικούς (είμαι από αυτές που πήγαν τα παιδιά τους σταθμό πριν χρονίσουν) και μάλιστα σε δημοτικούς διαφορετικών δήμων και η νόρμα είναι:

1η μέρα οπωσδήποτε μαζί με τη μαμά, 2η μέρα η μαμά φεύγει για κανένα 15 - 20' (ή και όχι ανάλογα και το παιδί), 3η μέρα η μαμά το αφήνει λίγο παραπάνω, την επόμενη λίγο περισσότερο, κοκ. Πάντως, και στις δύο περιπτώσεις μου είχαν πει οι προϊσταμένες προσαρμογή όχι πάνω από 10 μέρες...

Όμως, υπάρχουν και δασκάλες ή προϊσταμένες που αν σε δουν βολική, προκειμένου να μην τους πέσουν πολλές προσαρμογές μαζεμένες σε τρενάρουν (ευτυχώς δεν είναι η πλειοψηφία).

 

Στη συγκεκριμενη περιπτωση για μενα το λαθος δεν είναι αν το παιδι καθεται 2 η 3 η 5 ωρες.Το λαθος είναι ότι οσο καθεται η δασκαλα το κραταει αγκαλια.Και λεω...η δασκαλα τι λεει επ αυτου?Τι προσπάθειες εχει κανει και με πιο τροπο προσπαθει να βοηθησει το παιδι.Γνωριζει η μαμα?Κανει κατι η δασκαλα αλλα το παιδι δεν ανταποκρίνεται ή απλα μενει να το κραταει αγκαλια και να το παρηγορει.

[poulxeria]

E έχει επίσης και σημασία γιατί χτυπιέται το παιδί και που αρχίζει και τελειώνει η γονεϊκή μας ευθύνη.

 

Παράδειγμα: χτυπιέται γιατί θέλει να πιάσει το βάζο στη μέση του τραπεζιού. Στα μάτια του παιδιού τι να κάνουμε, είναι δελεαστικό έτσι όπως γυαλίζει

α) Πάμε μαζί του, να το εξερευνήσει, να το παίξει, να το βοηθήσουμε να καταλάβει την χρησιμότητά του. Πολύ σύντομα θα βρει καινούριο ενδιαφέρον. Το παιδί νιώθει την περιέργειά του να ικανοποιείται.

β) θέλει σώνει και ντε να το κοπανάει ή να το πετάξει κάτω. Δεν το επιτρέπουμε αφού κινδυνεύει η σωματική του ακεραιότητα. Του εξηγούμε γιατί αυτό δεν επιτρέπεται, προσπαθούμε να το καθοδηγήσουμε σε άλλη δραστηριότητα και αν χτυπιέται δεν υποχωρούμε, είμαστε δίπλα του ήρεμα, παρηγορούμε.

 

Αν αρχικά απαγορεύσουμε και μετά υποχωρήσουμε γιατί δεν αντέχουμε τη γκρίνια/κλάμα τότε δε βοηθάμε το παιδί να καταλάβει ότι υπάρχει πλαίσιο, νιώθει ανασφάλεια και συνδέει το γκρινιάζω-γίνεται αυτό που θέλω.

Αν πάλι απαγορεύουμε τα πάντα (μη το ένα, μη το άλλο) θα βρεθούμε με ένα παιδί φουλ στην καταπιεσμένη ενέργεια, που θα δρα σα σίφουνας μόλις βρει περιθώριο.

Καλά δεν είπα να το έχουμε ολημερίς στο όχι και το μη, και όταν τα πάρει να το αφήσουμε να χτυπιέται από πάνω. Αναφέρομαι στη φάση που το όχι πρέπει να σημαίνει όχι (διότι οι εξηγήσεις δεν είχαν αποτέλεσμα ή/και επειδή το παιδί κινδυνεύει να καταλήξει με ράμματα).

 

Τι με πέρασες, για καμιά άκαρδη μάνα?????

 

Χωρίς πλάκα τώρα, στη φάση που είναι στα πατώματα, έχω παρατηρήσει ότι η πολλή παρηγοριά παρατείνει το μαρτύριο. Οπότε της λέω "εντάξει, όταν είσαι καλύτερα έλα να κάνουμε αυτό", και την αφήνω να "ολοκληρώσει":-D.

Όταν ήμουνα δίπλα και τη χάιδευα μπορεί και να γκρίνιαζε και 5 λεπτά. Ενώ έτσι σε δευτερόλεπτα επανέρχεται, δηλαδή το βλέπεις μετά το παιδί να παίζει και να γελάει με δάκρυα στα μάτια ακόμα και λες πώς το κάνουν αυτό βρε παιδάκι μου...

[mkcm]

Καλά δεν είπα να το έχουμε ολημερίς στο όχι και το μη, και όταν τα πάρει να το αφήσουμε να χτυπιέται από πάνω. Αναφέρομαι στη φάση που το όχι πρέπει να σημαίνει όχι (διότι οι εξηγήσεις δεν είχαν αποτέλεσμα ή/και επειδή το παιδί κινδυνεύει να καταλήξει με ράμματα).

 

Τι με πέρασες, για καμιά άκαρδη μάνα?????

 

Χωρίς πλάκα τώρα, στη φάση που είναι στα πατώματα, έχω παρατηρήσει ότι η πολλή παρηγοριά παρατείνει το μαρτύριο. Οπότε της λέω "εντάξει, όταν είσαι καλύτερα έλα να κάνουμε αυτό", και την αφήνω να "ολοκληρώσει":-D.

Όταν ήμουνα δίπλα και τη χάιδευα μπορεί και να γκρίνιαζε και 5 λεπτά. Ενώ έτσι σε δευτερόλεπτα επανέρχεται, δηλαδή το βλέπεις μετά το παιδί να παίζει και να γελάει με δάκρυα στα μάτια ακόμα και λες πώς το κάνουν αυτό βρε παιδάκι μου...

 

Ισχύει... κοπανιέται κάτω; Το μόνο που λέω είναι: θες να το συζητήσουμε; Να σου εξηγήσω; Συνεχίζει το ουρλιαχτό. Λέω: μόλις ηρεμήσεις έλα στη μαμά. Συνήθως ξεσπάει κι έρχεται. Παλιότερα που έμπαινα στο τριπάκι να παρηγορώ, να προσπαθώ να εξηγήσω, κλπ. η προσοχή που τις έδινα πυροδοτούσε περισσότερη υστερία.

Στο μικρό ακόμα πιάνει το να στρέψω την προσοχή του αλλού.

[mkcm]

Στη συγκεκριμενη περιπτωση για μενα το λαθος δεν είναι αν το παιδι καθεται 2 η 3 η 5 ωρες.Το λαθος είναι ότι οσο καθεται η δασκαλα το κραταει αγκαλια.Και λεω...η δασκαλα τι λεει επ αυτου?Τι προσπάθειες εχει κανει και με πιο τροπο προσπαθει να βοηθησει το παιδι.Γνωριζει η μαμα?Κανει κατι η δασκαλα αλλα το παιδι δεν ανταποκρίνεται ή απλα μενει να το κραταει αγκαλια και να το παρηγορει.

 

Κοίτα, σε αυτό που λες έχεις δίκιο: η δασκάλα πρέπει να εντάξει το παιδί στη δυναμική της τάξης. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει σταδιακά να προσαρμοστεί στο περιβάλλον. Και σε αυτό ο χρόνος παραμονής στο σταθμό παίζει καθοριστικό ρόλο. Τη στιγμή που η ουσιαστική παραμονή του στην τάξη - χωρίς την αρχική προσέλευση, όπου χρειάζεται λίγη παρηγοριά, το πρωινό, την αλλαγή πάνας, το πήγαινε - έλα στο σερβίρισμα του πρωινού, κλπ. - δεν είναι πάνω από βία 1 ώρα αυτό εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να γίνει.

[vtgian]

Καλά δεν είπα να το έχουμε ολημερίς στο όχι και το μη, και όταν τα πάρει να το αφήσουμε να χτυπιέται από πάνω. Αναφέρομαι στη φάση που το όχι πρέπει να σημαίνει όχι (διότι οι εξηγήσεις δεν είχαν αποτέλεσμα ή/και επειδή το παιδί κινδυνεύει να καταλήξει με ράμματα).

 

Τι με πέρασες, για καμιά άκαρδη μάνα?????

 

 

Ναι βρε, δεν είπα ότι το εννοούσες έτσι. (Έλα, παραδέξου το, μεταξύ μας, είσαι λίγο αυταρχική :lol: )

 

Σοβαρά τώρα, συμφωνούμε (και με την mkcm). Οταν λέω παρηγοριά, εννοώ σε στυλ καταλαβαίνω ότι είναι ωραίο το βάζο, έχεις δίκιο είναι γυαλιστερό ε; αλλά κόβει άμα σπάσει. Θέλεις να κάνουμε αγκαλιά να ηρεμήσουμε; Αν χτυπιέται, της λέω δεν καταλαβαίνω τι θέλεις, μπορείς να μιλήσεις ήρεμα να καταλάβω; Ή της λέω, επειδή δεν καταλαβαίνω όταν κλαις, πες μου με λεξούλες (είμαι τυχερή γιατί είναι γλωσσοκοπάνα και ξέρω ότι μπορεί να μου πει τι θέλει).

Αν κάθομαι πολύ ώρα στο τι είναι καρδούλα μου, και ω ω ω και έτσι, ναι αποτέλεσμα δεν έχει. Και αυτή δεν ηρεμεί και εγώ αυξάνω τις πιθανότητες να υποχωρήσω. Συνήθως της προτείνω (με πολύ ενθουσιασμό) να κάνουμε κάτι άλλο που της αρέσει και αμέσως ηρεμεί.

 

Όντως βρε παιδί μου, αυτό το το δάκρυ κυλάει από τη μια και από την άλλη τριαλαριλαλο, μαγική ιδιότητα!

[poulxeria]

Συνήθως της προτείνω (με πολύ ενθουσιασμό) να κάνουμε κάτι άλλο που της αρέσει και αμέσως ηρεμεί.

 

Όντως βρε παιδί μου, αυτό το το δάκρυ κυλάει από τη μια και από την άλλη τριαλαριλαλο, μαγική ιδιότητα!

Α ναι, αυτό με τον ενθουσιασμό δυστυχώς δεν έπιασε ποτέ σε μας, παίρνει ένα ύφος "καλα με δουλεύετε τώρα"?

 

Ποικίλες οι προσεγγίσεις, όσες και τα παιδιά (πσσσσσσσσσσσσσσ................)

[vtgian]

Α ναι, αυτό με τον ενθουσιασμό δυστυχώς δεν έπιασε ποτέ σε μας, παίρνει ένα ύφος "καλα με δουλεύετε τώρα"?

 

Ποικίλες οι προσεγγίσεις, όσες και τα παιδιά (πσσσσσσσσσσσσσσ................)

 

Έγραψες! Να αντικαταστήσεις την υπογραφή σου με αυτό :p:p

[AnastasiaV]

Κοίτα, σε αυτό που λες έχεις δίκιο: η δασκάλα πρέπει να εντάξει το παιδί στη δυναμική της τάξης. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει σταδιακά να προσαρμοστεί στο περιβάλλον. Και σε αυτό ο χρόνος παραμονής στο σταθμό παίζει καθοριστικό ρόλο. Τη στιγμή που η ουσιαστική παραμονή του στην τάξη - χωρίς την αρχική προσέλευση, όπου χρειάζεται λίγη παρηγοριά, το πρωινό, την αλλαγή πάνας, το πήγαινε - έλα στο σερβίρισμα του πρωινού, κλπ. - δεν είναι πάνω από βία 1 ώρα αυτό εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να γίνει.

 

Συμφωνω οτι με οτι έγραψε η Niki18 για το οτι οι γονεις θα πρέπει να ειναι επιλεκτικοί να εξετάζουν ολα τα ενδεχόμενα κτλ

Αλλα στα υπόλοιπα συμφωνω με Mkcm.

 

πρώτον ο παιδικός εχει παρατείνει για κάποιο λόγο την προσαρμογή (υποψιάζομαι χώρις να γνωρίζω την θέματοθετρια η την κατάσταση οτι η στάση της ίδιας μπορει να εχει επηρεάσει την προσαρμογή αυτο το γράφω με αφορμή τα όσα έγραψε η ίδια οτι εχει κλάψεις λά μπροστά στην δασκάλα)

Δεύτερον ας κανει μια κουβέντα για το πως ακριβώς συμπεριφερεται ο μικρός και αν όντως περνάει την ώρα του εκει αποκλειςτικα ΜΟΝΟ στην αγκαλιά της δασκάλας και πως σκέφτονται οι δασκάλες να χειριστούν την κατάσταση οταν το παιδι πλέον θα περνάει πιο πολλές ωρες στον παιδικό. Ποια ειναι η τακτική που ακολουθούν;

Τρίτον θεωρώ οτι ειναι ακομα πιο οδυνηρό για το παιδι , εφόσον η μαμά σε λίγες μέρες επιστρέφει στην δουλειά , να το αφήσει ξαφνικά αντί για 2 ωρες 8.

Αυτο αναγκαστικά εφόσον ειναι τέτοιες οι συνθήκες θα πρέπει προς το τέλος της εβδομάδας το παιδι να παραμείνει σχεδόν τις ωρες ωραρίου στον παιδικό άσχετα με το αν η μαμά δουλεύει η όχι.

 

Τέλος συμφωνω οτι το καλύτερο για το παιδι ειναι η μαμά και ο μπαμπάς (στην ιδανική περίπτωση που ασχολούνται μαζι του και δραστηριοποιούνται γύρω απο τα ενδιαφέροντα του ) περιπου μεχρι την ηλικία των τριών (ανάλογα πάντα με τον χαρακτήρα του κάθε παιδιου)

[vtgian]

Παρεπιπτόντως, διάβαζα πρόσφατα τι έκαναν σε ένα παιδικό σταθμό για την προσαρμογή και μου άρεσε πάρα πολύ.

 

Βασίζεται στο βιβλίο "The kissing hand" της Αudrey Penn. Μπορείτε να διαβάσετε την ιστορία σε αυτή τη σελίδα

 

 

Η ιδέα είναι ότι οι γονείς έκαναν το ίδιο με τα παιδιά τους. Αφού εξήγησαν στο παιδί τι πρόκειται να συμβεί (σχολείο, δασκάλα, νέοι φίλοι, παιχνίδια), φίλησαν την παλάμη του παιδιού και ζωγράφισαν μια καρδιά, ώστε όταν αισθάνεται την ανάγκη της μαμάς, να βάζει το χεράκι του στο μάγουλο και να θυμάται το φιλί της. Το βρήκα πολύ συγκινητικό!

[AnastasiaV]

Παρεπιπτόντως, διάβαζα πρόσφατα τι έκαναν σε ένα παιδικό σταθμό για την προσαρμογή και μου άρεσε πάρα πολύ.

 

Βασίζεται στο βιβλίο "The kissing hand" της Αudrey Penn. Μπορείτε να διαβάσετε την ιστορία σε αυτή τη σελίδα

 

 

Η ιδέα είναι ότι οι γονείς έκαναν το ίδιο με τα παιδιά τους. Αφού εξήγησαν στο παιδί τι πρόκειται να συμβεί (σχολείο, δασκάλα, νέοι φίλοι, παιχνίδια), φίλησαν την παλάμη του παιδιού και ζωγράφισαν μια καρδιά, ώστε όταν αισθάνεται την ανάγκη της μαμάς, να βάζει το χεράκι του στο μάγουλο και να θυμάται το φιλί της. Το βρήκα πολύ συγκινητικό!

 

Πολυ όμορφο!

Υπαρχει κατι ανάλογο (στα παιδαγωγικά βιβλία που έχουμε στην δουλειά) η διαφορά ειναι πως η καρδιά ειναι απο μαλακο υφαςμα που η μαμά η παιδαγωγός εχει ράψει με παρουσία συνεργασία του παιδιου.

Πάντως αυτα ειναι όμορφα και απλα και διευκολύνουν την προσαρμογή των παιδιών.