ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ!

[elania]

Ουφ ... από πού να ξεκινήσω! Έχω μια κόρη 7χρονών (β δημοτικού) και μία 3,5 . Η μεγάλη είναι πολύ ζόρικη. Είναι πολύ κινητική, δεν ακούει όταν της μιλάς είναι πολύ ανικανοποίητη και γκρινιάρα. Έχω δοκιμάσει όλους τους τρόπους αλλά η αλήθεια είναι ότι η υπομονή μου έχει αρχίσει να εξαντλείται! Το αποτέλεσμα είναι ότι όλο μαλώνουμε, όλο της φωνάζω. Κάνω υπομονή, υπομονή, υπομονή και στο τέλος μπίγω τα ουρλιαχτά. ΜΟΝΟ έτσι καταλαβαίνει, άμα της φωνάξεις.

Γενικώς είναι του παζαρέματος. Της δίνεις 1 (από οτιδήποτε) σου ζητάει 2 ... αν της δώσεις και δεύτερο άνετα ... ζητάει τρίτο. Θα σταματήσει όταν της πεις όχι τέλος και θα αρχίσει το παζάρι (ένα ακόμα, λίγο ακόμα) μέχρι να σου εξαντλήσει την υπομονή και να της πεις απότομα όχι. Αν φανταστείτε ότι όλο αυτό το ζω συνεχόμενα ... είναι πάρα πολύ κουραστικό και η υπομονή εξαντλείται όλο και πιο πολύ μέχρι που υπεραντιδρώ για κάτι που μπορεί να είναι και απλό.

Το παιδί είναι ελατήριο, όλη την ώρα κινείται. Μου έχουν πει ότι είναι κινητική αλλά οι ειδικοί μου είπαν να μην μπλέξω με εργοθεραπίες και τέτοια γιατί δεν είναι κινητική σε υπερβολικό βαθμό και εφόσον στα μαθήματα και στο σχολείο είναι καλή να μην μπλέξω. Αντιδράει βέβαια με το διάβασμα ... δε θέλει να κάτσει με τίποτα. Όλα γίνονται με αγώνα, το να ντυθεί, το να διαβάσει, το να κοιμηθεί. Αργεί να κοιμηθεί, ξυπνάει με γκρίνια, γενικά είναι μονίμως μέσα στη γκρίνια (στο σπίτι, γιατί στο σχολείο μου λένε ότι είναι ένα πολύ καλό και χαρούμενο παιδί). Είναι πολύ κουραστικό. Σε όποιον το λέω μου λέει ότι έτσι είναι τα παιδιά .... αλλά έχω δύο και ξέρω ότι δεν είναι έτσι όλα. Σε όσες δραστηριότητες την έχω πάει έχουμε θέμα. Μου λένε ότι χαζεύει, ότι κάνει τα δικά της, όλο το όνομά της ακούω!!! Βασικά είναι σα να ζει σε έναν παράλληλο κόσμο, χαμένη στις σκέψεις της και στη φαντασία της (όταν είναι με άλλα παιδιά και με φίλους ακολουθεί μια χαρά την παρέα και είναι και πολύ κοινωνική, αρχηγική θα έλεγα!). Αλλά γενικά είναι και λίγο στον κόσμο της, ειδικά στο σπίτι. Τη στέλνεις να κάνει κάτι και στο ενδιάμεσο έχει χαθεί, πάει στην τουαλέτα και κάθεται μιλώντας στον εαυτό της πολύ ώρα, το βράδυ μιλάει στις κούκλες της ή και στον αέρα γενικά. Όλο πλάθει ιστορίες! Είναι κουραστικό το ότι πρέπει να της πεις 10φορές να κάνει κάτι ...

Η αλήθεια είναι ότι είναι καλό παιδί και ευαίσθητο πολύ. Πιστεύω ότι κάνει προσπάθεια να μην τσακωνόμαστε από τη μία, από την άλλη όσο είμαι καλή με φτάνει στα όρια μου, λες και το ζητάει ο οργανισμός της να τη μαλώσω. Εκμεταλλεύεται πλήρως ότι είμαι καλή, σου λέει "με παίρνει κι άλλο". Στο τέλος καταλήγουμε με εμένα να ουρλιάζω και πολλές φορές ξεφεύγω και λέω λόγια και ντρέπομαι γι' αυτό. Περνάω κι εγώ δύσκολα και δε μπορώ να ελέγξω τα νεύρα μου η αλήθεια είναι. Δε μπορώ να πάρω πίσω τα λόγια αλλά μπορώ να μην τα ξαναπώ. Θέλω συμβουλές πώς μπορώ να τη χειριστώ για να μη φτάνουμε σε αυτό το σημείο. Αν υπάρχει κάποιος ειδικός στο forum θα προτιμούσα τη δική του άποψη.

 

Ξέχασα να αναφερθώ στην αδερφή της. Η αδερφή της ακούει πιο πολύ, είναι πιο συνεργάσιμη αλλά αρχίζει κι αυτή να μιμείται τώρα. Όταν είναι μαζί είναι οι χειρότερες καταστάσεις γιατί ουρλιάζουν και οι δύο, τσακώνονται πολύ! Η μεγάλη ζηλεύει, η μικρή ζηλεύει χαμός! Η μεγάλη δε θέλει να της αγγίζουν τα πράγματα αλλά θέλει να παίζει με της μικρής. Η μικρή έχει αρχίσει να γίνεται πολύ νευρική και να ουρλιάζει πολύ όταν θέλει να ακουστεί, να πει κάτι, να περάσει το δικό της γενικά. Η αλήθεια είναι ότι όταν είναι η καθεμία μόνη της είναι πολύ πιο ήρεμα τα πράγματα, όταν είναι και οι δύο μαζί είναι θανατηφόρος συνδυασμός.

 

help pls

[Φραουλίτσα*]

Στο οτι ουρλιάζουν μεταξύ τους μήπως είναι επειδή βλέπουν εσένα να αντιδράς έτσι; Στο ότι συνέχεια διαπραγματεύεται μήπως όταν ήταν μικρή με τις διαπραγματεύσεις περνούσε το δικό της; Ή μήπως την πείθατε με αυτο τον τρόπο; Στα λέω αυτά γιατί τα παιδιά δεν αναπτύσσουν μόνα τους κάποιες συμπεριφορές, ή έχουν δεί εσάς και σας μιμούνται ή κάποια στιγμή έκαναν αυτο που ήθελαν με αυτη την συμπεριφορά. Αφού το παιδί είναι υπερκινητικό θα πρέπει να το αντιμετωπίζεις σαν τέτοιο και όχι να περιμένεις να γίνει ήσυχο και ήρεμο μιας και απο την φύση του δεν μπορεί να γίνει. Μπορείς να ρωτήσεις τον ειδικό που έκανε την διάγνωση στην κόρη σου. Το να της λές άσχημα πράγματα δεν είναι τόσο καλό και θα την απομακρύνεις απο κοντά σου. Όσο και αν σε θυμώνει δεν είναι ωραίο να την πληγώνεις, και να ξέρεις θα αρχίσει και εκείνη να σου λέει πράγματα που σε πληγώνουν. Για να σε ακούει θα πρέπει όταν λές κάτι να είσαι σταθερή σε αυτό και όχι με παρακάλια να αλλάζεις τελικά γνώμη. Αν πείς ένα γλυκό ένα θα της δώσεις και όσες φορές σου ζητάει άλλο ήρεμα θα της λές όχι. Απλά θα πρέπει να κάνεις υπομονή και να περάσει αρκετός καιρός να το καταλάβει ότι όταν λές ένα σημαίνει και ένα. Τα παιδιά δεν αλλάζουν απο την μία μέρα στην άλλη. Μάλλον έχεις κουραστεί πολύ και βλέπεις μόνο τα αρνητικά του παιδιού σου. Προσπάθησε να δικαιολογήσεις κάποιες συμπεριφορές. Μπορεί να είναι αφηρημένη και να ξεχνάει με το να της φωνάζεις την μπλοκάρεις περισσότερο. Εφόσον ξεχνάει να της θυμίζεις τί πρέπει να κάνει πιο συχνά. Το να είστε διαρκώς στην κόντρα μόνο κακό θα σας κάνει. Προσπάθησε να είσαι πιο ήρεμη απέναντί της και όσο μπορείς να μην φωνάζεις. Συγγνώμη αλλά απο την περιγραφή σου λυπάμαι πιο πολύ την μικρή σου.

[Φραουλίτσα*]

Αν σε αυτα που κάνει εκτός σχολείου και είναι αφηρημένη μήπως τα βαριέται και δεν θέλει να τα κάνει; Αφού έχει έντονη φαντσία και είναι στον "κόσμο" της δεν δοκιμάζεις να κάνει κάτι πιό καλλιτεχνικό; Χορό, ζωγραφική, θεατρικό παιχνίδι; Μήπως είσαι και εσύ σε ένταση και την περνάς άθελά σου στην κόρη σου; Και γι'αυτό αντιδρά; Μήπως νιώθει ότι την μαλώνεις συνέχεια; Προσπάθησε να είσαι πιο ήρεμη και να συζητάς μαζί της. Και όσο και να προσπαθεί να σε εκνευρίσει εσύ να μένεις ήρεμη. Ένα παιδί δεν είναι δύσκολο ή κακό απο την φύση του, δεν γεννιέται έτσι, κάτι το ενοχλεί ή έχει μάθει σε τέτοια συμπεριφορά. Δεν σε κατηγορώ για κάτι αλλά βλέπεις μόνο το αποτέλεσμα. Για ποιούς λόγους όμως φέρεται έτσι; Γενικά στην ζωή της είχατε πρόγραμμα; Δηλαδή ξυπνάμε μέχρι κάποια ώρα, συγκεκριμένη ώρα για μεσημεριανό, συγκεκριμένη ώρα που πάμε για ύπνο; Όταν απο μικρά έχουν συγκεκριμένο πρόγραμμα μπαίνουν σε μια ρουτίνα και με το σχολείο στον ύπνο δεν έχεις πρόβλημα.

[Φραουλίτσα*]

Συγγνώμη για τα πολλά post απλά προσπαθώ να απαντήσω σε όσα λές. Όταν της ουρλιάζεις δεν σε καταλαβαίνει αλλά σε φοβάται και γιαυτό σταματα.

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

Ουφ ... από πού να ξεκινήσω! Έχω μια κόρη 7χρονών (β δημοτικού) και μία 3,5 . Η μεγάλη είναι πολύ ζόρικη. Είναι πολύ κινητική, δεν ακούει όταν της μιλάς είναι πολύ ανικανοποίητη και γκρινιάρα. Έχω δοκιμάσει όλους τους τρόπους αλλά η αλήθεια είναι ότι η υπομονή μου έχει αρχίσει να εξαντλείται! Το αποτέλεσμα είναι ότι όλο μαλώνουμε, όλο της φωνάζω. Κάνω υπομονή, υπομονή, υπομονή και στο τέλος μπίγω τα ουρλιαχτά. ΜΟΝΟ έτσι καταλαβαίνει, άμα της φωνάξεις.

Γενικώς είναι του παζαρέματος. Της δίνεις 1 (από οτιδήποτε) σου ζητάει 2 ... αν της δώσεις και δεύτερο άνετα ... ζητάει τρίτο. Θα σταματήσει όταν της πεις όχι τέλος και θα αρχίσει το παζάρι (ένα ακόμα, λίγο ακόμα) μέχρι να σου εξαντλήσει την υπομονή και να της πεις απότομα όχι. Αν φανταστείτε ότι όλο αυτό το ζω συνεχόμενα ... είναι πάρα πολύ κουραστικό και η υπομονή εξαντλείται όλο και πιο πολύ μέχρι που υπεραντιδρώ για κάτι που μπορεί να είναι και απλό.

Το παιδί είναι ελατήριο, όλη την ώρα κινείται. Μου έχουν πει ότι είναι κινητική αλλά οι ειδικοί μου είπαν να μην μπλέξω με εργοθεραπίες και τέτοια γιατί δεν είναι κινητική σε υπερβολικό βαθμό και εφόσον στα μαθήματα και στο σχολείο είναι καλή να μην μπλέξω. Αντιδράει βέβαια με το διάβασμα ... δε θέλει να κάτσει με τίποτα. Όλα γίνονται με αγώνα, το να ντυθεί, το να διαβάσει, το να κοιμηθεί. Αργεί να κοιμηθεί, ξυπνάει με γκρίνια, γενικά είναι μονίμως μέσα στη γκρίνια (στο σπίτι, γιατί στο σχολείο μου λένε ότι είναι ένα πολύ καλό και χαρούμενο παιδί). Είναι πολύ κουραστικό. Σε όποιον το λέω μου λέει ότι έτσι είναι τα παιδιά .... αλλά έχω δύο και ξέρω ότι δεν είναι έτσι όλα. Σε όσες δραστηριότητες την έχω πάει έχουμε θέμα. Μου λένε ότι χαζεύει, ότι κάνει τα δικά της, όλο το όνομά της ακούω!!! Βασικά είναι σα να ζει σε έναν παράλληλο κόσμο, χαμένη στις σκέψεις της και στη φαντασία της (όταν είναι με άλλα παιδιά και με φίλους ακολουθεί μια χαρά την παρέα και είναι και πολύ κοινωνική, αρχηγική θα έλεγα!). Αλλά γενικά είναι και λίγο στον κόσμο της, ειδικά στο σπίτι. Τη στέλνεις να κάνει κάτι και στο ενδιάμεσο έχει χαθεί, πάει στην τουαλέτα και κάθεται μιλώντας στον εαυτό της πολύ ώρα, το βράδυ μιλάει στις κούκλες της ή και στον αέρα γενικά. Όλο πλάθει ιστορίες! Είναι κουραστικό το ότι πρέπει να της πεις 10φορές να κάνει κάτι ...

Η αλήθεια είναι ότι είναι καλό παιδί και ευαίσθητο πολύ. Πιστεύω ότι κάνει προσπάθεια να μην τσακωνόμαστε από τη μία, από την άλλη όσο είμαι καλή με φτάνει στα όρια μου, λες και το ζητάει ο οργανισμός της να τη μαλώσω. Εκμεταλλεύεται πλήρως ότι είμαι καλή, σου λέει "με παίρνει κι άλλο". Στο τέλος καταλήγουμε με εμένα να ουρλιάζω και πολλές φορές ξεφεύγω και λέω λόγια και ντρέπομαι γι' αυτό. Περνάω κι εγώ δύσκολα και δε μπορώ να ελέγξω τα νεύρα μου η αλήθεια είναι. Δε μπορώ να πάρω πίσω τα λόγια αλλά μπορώ να μην τα ξαναπώ. Θέλω συμβουλές πώς μπορώ να τη χειριστώ για να μη φτάνουμε σε αυτό το σημείο. Αν υπάρχει κάποιος ειδικός στο forum θα προτιμούσα τη δική του άποψη.

 

Ξέχασα να αναφερθώ στην αδερφή της. Η αδερφή της ακούει πιο πολύ, είναι πιο συνεργάσιμη αλλά αρχίζει κι αυτή να μιμείται τώρα. Όταν είναι μαζί είναι οι χειρότερες καταστάσεις γιατί ουρλιάζουν και οι δύο, τσακώνονται πολύ! Η μεγάλη ζηλεύει, η μικρή ζηλεύει χαμός! Η μεγάλη δε θέλει να της αγγίζουν τα πράγματα αλλά θέλει να παίζει με της μικρής. Η μικρή έχει αρχίσει να γίνεται πολύ νευρική και να ουρλιάζει πολύ όταν θέλει να ακουστεί, να πει κάτι, να περάσει το δικό της γενικά. Η αλήθεια είναι ότι όταν είναι η καθεμία μόνη της είναι πολύ πιο ήρεμα τα πράγματα, όταν είναι και οι δύο μαζί είναι θανατηφόρος συνδυασμός.

 

help pls

 

Μπαμπάς υπάρχει? συγνώμη που ρωτάω απλα για να μπορεσω να εχω μια ολοκληρωμενη εικονα πριν σου πω και εγω την προσωπική μου γνώμη.

[ekavi_]

Πολύ σωστά όσα σου λέει η Φραουλίτσα.

 

Γενικώς η ένταση, φέρνει ένταση. Προσπάθησε να ηρεμήσεις πρώτα εσύ και μετά θα ηρεμήσει και το παιδί.

 

Μην υποχωρείς σε όλες τις διαπραγματεύσεις. Βάλε κάποιες κόκκινες γραμμές (δηλαδή θέματα που δεν επιδέχονται διαπραγμάτευσης) και άστην να διαπραγματεύεται κάποια δευτερεύουσας σημασίας (πχ τι ρούχα να φορέσει), αλλά μόνο αν διαπραγματεύεται σε ήρεμο τόνο. Έτσι θα νιώθει και εκείνη ότι έχει κάποιον λόγο.

 

Αν ξεφύγεις και φωνάξεις ή μιλήσεις άσχημα, ζήτα συγγνώμη. Αλλά προσπάθησε να μην το κάνεις.

[ekavi_]

Μπαμπάς υπάρχει? συγνώμη που ρωτάω απλα για να μπορεσω να εχω μια ολοκληρωμενη εικονα πριν σου πω και εγω την προσωπική μου γνώμη.

 

Ήθελα και εγώ να ρωτήσω.

[elania]

Μπαμπάς υπάρχει? συγνώμη που ρωτάω απλα για να μπορεσω να εχω μια ολοκληρωμενη εικονα πριν σου πω και εγω την προσωπική μου γνώμη.

 

Μπαμπάς υπάρχει. Και πολύ καλός μάλιστα. Κι αυτον που είναι ήρεμος εκτός εαυτού τον βγάζει.

[LA LATINA]

Δευτέρα δημοτικού......πρέπει να βάλεις στοπ. Μέχρι που επιδέχεσαι παζάρεμα. Χωρίς φωνές. Με ηρεμία. Λίγο πολύ τα περάσαμε και τα περνάμε όλοι. Και το κακό είναι ότι παίρνουν "αέρα" και τα μικρά. Αυτό που λέει η Εκάβη. Κόκκινες γραμμές.

[AMD080911]

Εχετε ψαχτει για ΔΕΠΥ?

[miriki]

Μήπως αφού υπάρχει η διάγνωση έστω και χαμηλή να κάνατε λίγο έργο να πάρει μπρος το παιδάκι;

 

Αν υπαρχει θέμα υπερκινητικότητας το παιδί ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ από μόνο του, χρειάζεται κάποιον να του δείξει πώς να συγκεντρωθεί.

[elania]

Μήπως αφού υπάρχει η διάγνωση έστω και χαμηλή να κάνατε λίγο έργο να πάρει μπρος το παιδάκι;

 

Αν υπαρχει θέμα υπερκινητικότητας το παιδί ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ από μόνο του, χρειάζεται κάποιον να του δείξει πώς να συγκεντρωθεί.

 

Διάγνωση επίσημη δεν υπάρχει αλλά φίλος σε δημόσιο νοσοκομείο στην ομάδα για το ΔΕΠΥ μου έδωσε κάτι ερωτηματολόγια και μου είπε ότι δε φαίνεται κάτι από εκεί. Για έργο μου είπε ότι με το πρόγραμμα του σχολείου κι επειδή κάνει και λογοθεραπία γιατί δε λέει καλά ένα γράμμα θα είναι τελικά χειρότερο να μπλέξει το παιδί και με έργο. Από τη στιγμή δλδ που τα πάει καλά στο σχολείο μου είπε να μην το πήξω με έργο. Τι να πω ... Γενικώς και από φίλους βλέπω ότι υπάρχει μια υπερδιάγνωση ΔΕΠΥ και τελικά ξεκινάει το παιδί μια ιστορία χωρίς τελειωμό. Εν πάσει περιπτώσει αν υπάρχει μεγάλη ανάγκη εντάξει αλλά δε μου έχουν πει κάτι τέτοιο...

 

Μου είπαν μήπως το παλέψω λίγο με ομοιοπαθητική ή με κάτι φυτικά χάπια ω3 και Β12 που είναι ουσιαστικα βιταμίνες και βοηθάνε στη συγκέντρωση.

[elania]

Στο οτι ουρλιάζουν μεταξύ τους μήπως είναι επειδή βλέπουν εσένα να αντιδράς έτσι; Στο ότι συνέχεια διαπραγματεύεται μήπως όταν ήταν μικρή με τις διαπραγματεύσεις περνούσε το δικό της; Ή μήπως την πείθατε με αυτο τον τρόπο; Στα λέω αυτά γιατί τα παιδιά δεν αναπτύσσουν μόνα τους κάποιες συμπεριφορές, ή έχουν δεί εσάς και σας μιμούνται ή κάποια στιγμή έκαναν αυτο που ήθελαν με αυτη την συμπεριφορά. Αφού το παιδί είναι υπερκινητικό θα πρέπει να το αντιμετωπίζεις σαν τέτοιο και όχι να περιμένεις να γίνει ήσυχο και ήρεμο μιας και απο την φύση του δεν μπορεί να γίνει. Μπορείς να ρωτήσεις τον ειδικό που έκανε την διάγνωση στην κόρη σου. Το να της λές άσχημα πράγματα δεν είναι τόσο καλό και θα την απομακρύνεις απο κοντά σου. Όσο και αν σε θυμώνει δεν είναι ωραίο να την πληγώνεις, και να ξέρεις θα αρχίσει και εκείνη να σου λέει πράγματα που σε πληγώνουν. Για να σε ακούει θα πρέπει όταν λές κάτι να είσαι σταθερή σε αυτό και όχι με παρακάλια να αλλάζεις τελικά γνώμη. Αν πείς ένα γλυκό ένα θα της δώσεις και όσες φορές σου ζητάει άλλο ήρεμα θα της λές όχι. Απλά θα πρέπει να κάνεις υπομονή και να περάσει αρκετός καιρός να το καταλάβει ότι όταν λές ένα σημαίνει και ένα. Τα παιδιά δεν αλλάζουν απο την μία μέρα στην άλλη. Μάλλον έχεις κουραστεί πολύ και βλέπεις μόνο τα αρνητικά του παιδιού σου. Προσπάθησε να δικαιολογήσεις κάποιες συμπεριφορές. Μπορεί να είναι αφηρημένη και να ξεχνάει με το να της φωνάζεις την μπλοκάρεις περισσότερο. Εφόσον ξεχνάει να της θυμίζεις τί πρέπει να κάνει πιο συχνά. Το να είστε διαρκώς στην κόντρα μόνο κακό θα σας κάνει. Προσπάθησε να είσαι πιο ήρεμη απέναντί της και όσο μπορείς να μην φωνάζεις. Συγγνώμη αλλά απο την περιγραφή σου λυπάμαι πιο πολύ την μικρή σου.

 

 

Κι εγώ τη μικρή μου λυπάμαι πιο πολύ μη νομίζεις.

 

Δεν ουρλιάζουν γιατί ουρλιάζω εγώ. Μαλώνουν απλά πολύ γιατί υπάρχει μεγάλη ζήλια. Το ότι γενικώς μιλάνε δυνατά και δεν υπάρχει ηρεμία φταίω κι εγώ αλλά να σας πω και την αλήθεια η μεγάλη μου από μικρή που ήταν ήταν μονίμως σε μια ένταση.

 

Εγώ δεν πιστεύω ότι το παιδι δε γεννιέται κιόλας. Δύο παιδιά έχω. Εντάξει ... ακολουθεί και η μικρή είναι αλήθεια αλλά αυτό που τραβάω με τη μεγάλη δεν υπάρχει καθόλου στη μικρή. Το κάθε παιδί κουβαλάει και κάποια γονίδια. Το ότι είναι ανικανοποίητη και γκρινιάρα το έχει από τη μητέρα μου. Όπως και η διαρκής κίνηση.

 

Σε κάποιες περιπτώσεις όμως μπορεί να κάτσει super ήσυχη. Ας πούμε μπορεί να κάτσει με τις ώρες να ζωγραφίζει, μπορεί να δει ένα θέατρο και να κάθεται ήρεμα. Έχει πολλή ένταση στο σπίτι και κυρίως όταν είναι και η αδερφή της.

 

Περισσότερο θέλω συμβουλές για το πώς πρέπει να χειριστώ ένα τέτοιο παιδί κυρίως για να μην τρελλαθώ και τρελλάνω και το παιδί. Προσπαθώ πραγματικά να είμαι ήρεμη ... αλλά νιώθω ότι εκμεταλλεύεται την ηρεμία μου για να μου σπάσει τα νεύρα. Δε νομίζω ότι το κάνει επίτηδες, δεν είναι κακό παιδί αλλά υποσυνείδητα μου φαίνεται σα να γουστάρει να τη μαλώνεις, σα να έχει μια ροπή προς το δράμα και τη μελαγχολία σε κάποιες φάσεις, σα να είναι ναρκωτικό γι' αυτήν η φωνή. Drama queen που λέμε!

 

Γενικά όταν της φωνάζω είμαι ενταλώς απαράδεκτη και ειδικά αυτά που λέω τη στιγμή που τα λέω τα μετανιώνω. Αλλά όταν φτάσω σε αυτήν την κατάσταση (που πλέον φτάνω εύκολα) δε μπορώ να ηρεμίσω ... με πιάνουν τα νεύρα μου και θέλω να της πω λόγια. Το ξέρω ότι ακούγεται πολύ κακό αλλά είναι σα να κουνάει μια χορδή στο κεφάλι μου. Δεν το παθαίνω με την άλλη μου κόρη. Δε θέλω να ακούσω κρίσεις για το πόσο απαράδεκτη είμαι, αυτό το ξέρω από μόνη μου, θέλω να ρωτήσω αν βγένετε κι εσείς έξω από τα ρούχα σας και αν ξέρετε τρόπους να χειριστώ τα νεύρα μου και το παιδί το οποίο πραγματικά είναι πολύ πολύ κουραστικό!!! Θα προτιμούσα και από κάποιον πιο ειδικό αν υπάρχει. Μη φανταστείτε ότι είμαι μια μέγαιρα που δέρνει το παιδί ή που δεν του μιλάει ποτέ γλυκά. Τόσο μάλλον της κάνω τόσα πράγματα και περνάμε τόση ώρα να κάνουμε πράγματα που με πιάνει το παράπονο όταν τελειώνει η μέρα και είναι παραπονεμένη και γκρινιάζει για το ένα που δεν της έχω κάνει. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν την παλεύω και πολύ άλλο. Η υπομονή μου έχει εξαντληθεί. Είναι πλέον συχνοί οι τσακωμοί, δλδ όχι τσακωμοί, εγώ ουρλιάζω κι αυτό κάθεται και μάλιστα με εκνευρίζει ακόμα περισσότερο γιατί έχει ένα ύφος σα να μη με ακούει καθόλου. ΄Οταν της έχω πει λόγια το μετανιώνω στάνταρ μετά και συνήθως είμαστε αγκαλιά και κλαίμε! Πολύ super ε????? Τι να πω ... κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη!

[Χαρα-Μαρια2]

Χωρις να θελω να...τρολλαρω, τι ακριβως κανει, που δεν κανουν τα 7χρονα?? Το να του δινεις και δευτερο που ενω αρχικα αρνηθηκες, ζητησε και υποχωρησες αμεσως, οποτε να ζητα κι αλλο, το να μιλαει στις κουκλες του, το να βαριεται να διαβασει η το να τσακωνεται με το μικρο του αδερφακι???

Η ομοιοπαθητικη τι ακριβως σκοπο θα εχει? Ρωτω για να δω τι με περιμενει αυριο, τι εχω να ακουσω απο δασκαλες.

[elania]

Αν σε αυτα που κάνει εκτός σχολείου και είναι αφηρημένη μήπως τα βαριέται και δεν θέλει να τα κάνει; Αφού έχει έντονη φαντσία και είναι στον "κόσμο" της δεν δοκιμάζεις να κάνει κάτι πιό καλλιτεχνικό; Χορό, ζωγραφική, θεατρικό παιχνίδι;

 

Όλα τα βαριέται? Πήγαμε τέννις, κολύμβηση, πήγαμε μπαλέτο πολύ καιρό σε διαφορετικές σχολές, τώρα πάμε ρυθμική ... Τα συζητάμε πριν πάμε κάπου, δεν αποφασίζω εγώ. Το μόνο που δεν έχω δοκιμάσει γιατί δεν έχει βολέψει είναι στίβο που μου το ζητάει αλλά δεν έχει κοντά μου και δε βολεύουν οι ώρες.

 

Για καλλιτεχνικό που λες κάνουμε ... τι άλλο να κάνω? Πέρσυ πηγαίναμε ζωγραφική και είχε βρει ένα παιδάκι και μπαίναν κάτω από το τραπέζι και ζωγράφιζαν και γενικώς κατάλαβα ότι ήταν χάσιμο χρόνου και ήταν και άταχτη. Θεατρικό παιχνίδι πάλι έκανε πέρσυ, τα ίδια! Βέβαια ήταν με πιο μικρά παιδιά και μπορεί να μην της άρεσε τόσο αλλά αυτό είχαμε. Δηλαδή είναι δύσκολο να δοκιμάσεις όλες τις σχολές και όλους τους δασκάλους. Σε όλα ήταν ατυχής η επιλογή? Τώρα κάνει ρυθμική .... πάλι τα ίδια ακούω από τη δασκάλα.

 

Μήπως είσαι και εσύ σε ένταση και την περνάς άθελά σου στην κόρη σου; Και γι'αυτό αντιδρά; Μήπως νιώθει ότι την μαλώνεις συνέχεια;

 

Ναι σε όλα αυτά. Είμαι σε ένταση. Δουλεύω και γυρνάω το απόγευμα. Είμαι γενικώς αγχώδες άτομο, τελειομανής, control freak και με αναζητήσεις. Τρελλός συνδυασμός! Θέλω να γίνονται όλα τέλεια, να τα κάνω όλα αν είναι δυνατόν (και τα παιδιά και εγώ) και φυσικά να τα ελέγχω εγώ για να γίνονται σωστά. Δε μπορώ και πολύ να το παλέψω αυτό, πιστεύω ότι το έχω ελέγξει σε αρκετά μεγάλο βαθμό και έχω συμβιβαστεί ότι το παιδί μου δε μπορεί να κάνει και γλώσσες, να είναι και καλή μαθήτρια, να πηγάινει και σε αθλήματα και πατινάζ και χορό και θέατρο και ό,τι άλλο μου αρέσει και βρίσκω ενδιαφέρον. Πελαγώνω που ακούω τις άλλες μαμάδες να προτίνουν πράγματα, αν ακούσω κάτι καλό θέλω να το κάνω. Ακούω πχ ότι το παιδί είναι καλό να διαβάζει βιβλία, να πηγαίνει θέατρο, να αθλείται, να βγαίνει βόλτα στη φύση. Θέλω να τα προλαβαίνουμε όλα και ο προγραμματισμός αυτός με πελαγώνει! Φυσικά και νιώθει ότι τη μαλώνω συνέχεια αφού αυτό γίνεται. Αλλά το θέμα είναι : Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα? Αυτή είναι νευρική επειδή τη μαλώνω συνέχεια ή εγώ τη μαλώνω συνέχεια επειδή είναι πολύ νευρική???

 

Προσπάθησε να είσαι πιο ήρεμη και να συζητάς μαζί της. Και όσο και να προσπαθεί να σε εκνευρίσει εσύ να μένεις ήρεμη. Ένα παιδί δεν είναι δύσκολο ή κακό απο την φύση του, δεν γεννιέται έτσι, κάτι το ενοχλεί ή έχει μάθει σε τέτοια συμπεριφορά. Δεν σε κατηγορώ για κάτι αλλά βλέπεις μόνο το αποτέλεσμα. Για ποιούς λόγους όμως φέρεται έτσι; Γενικά στην ζωή της είχατε πρόγραμμα; Δηλαδή ξυπνάμε μέχρι κάποια ώρα, συγκεκριμένη ώρα για μεσημεριανό, συγκεκριμένη ώρα που πάμε για ύπνο; Όταν απο μικρά έχουν συγκεκριμένο πρόγραμμα μπαίνουν σε μια ρουτίνα και με το σχολείο στον ύπνο δεν έχεις πρόβλημα.

 

Είχαμε πολύ πρόγραμμα. Η μεγάλη κοιμόταν 8 η ώρα κάθε μέρα μέχρι τα 3 και μετά άντε 8:30. Μόλις γεννήθηκε η μικρή δυσκόλεψε το πράγμα με το πρόγραμμα και άρχισε και η ζήλια. Γενικά όμως δε μπορώ να πω ότι δεν υπήρχε πρόγραμμα. Πάντα υπήρχε πρόγραμμα.

[mmdad]

Και εμενα το δικο μου το 7αχρονο λιγο πολυ τα ιδια κανει και τον ακολουθει και το 5αχρονο,,, Τα δωσαμε ολα οταν ηταν μωρο. Τον θεωρησαμε μωρο για πολυ καιρο και τωρα που μισοξυπνησαμε εχει παγιωθει μια κατασταση. Στο σχολειο πανε καλα γιατι τα ορια δεν ειναι διαπραγματευσιμα στο σπιτι ομως (και ειδικα οταν δεν συμφωνουν οι γονεις μεταξυ τους για το τι πρεπει να γινει οπως εμεις) γινεται το δικο τους. Τωρα αν τυχει και ενα παιδακι εχει και πιο εντονο τεπεραμεντο τα θεματα γινοναται μεγαλυτερα.

[KonstantinaDimitris]

Μου μετέφερες το άγχος σου κ την ένταση σου. Καταρχήν είναι μεγάλο παιδί. Δεν είναι 3 χρ ώστε να απαιτεί κ να μην καταλαβαίνει. Εχει καταλάβει ότι σου σπάει τα νεύρα κ γι αυτό συνεχίζει να διεκδικεί.

 

Σταμάτα ΤΩΡΑ....βάλε κανόνες. Πχ θα φας μια γκοφρέτα. ΔΕν Τρώμε άλλη. Σταθερά . Να καταλάβει οτι το εννοείς. Μην φωνάζεις για κανένα λόγο. Αδιαφορία!!! Συγκρατήσου...

Εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι ολα τα κάνει για να σου τραβάει την προσοχή.

[Φραουλίτσα*]

Αφού άλλαξε η ρουτίνα της όταν ήρθε η αδελφή της λογικό ήταν να αντιδρά. Ότι σου έγραψα δεν ήταν για να σου μεταφέρω τις ευθύνες ή για να σε κάνω να νιώσεις τύψεις, απλά κάποιες φορές πελαγώνουμε και δεν βλέπουμε τις καταστάσεις σωστά. Όσο μπορείς να μην θυμώνεις και να μην φωνάζεις. Όταν σε θυμώνει της δείχνεις ότι μπορεί να σε τσιγκλάει και να σε εκνευρίζει. Το να φωνάζεις και μετά να την παίρνεις αγκαλιά πάλι δεν είναι λύση. Δεν λέω ότι το κάνεις πάντα παραδείγματα φέρνω. Θα πρέπει να είσαι ήρεμη και σταθερή απέναντι και στις δύο. Όταν δεν σε ακούνε δεν χρειάζεται να φωνάζεις αλλά να τους δώσεις να καταλάβουν ότι η κάθε συμπεριφορά επιπτώσεις, π.χ. να χάνουν κάποια προνόμια. Μην έχεις ως στόχο να κάνετε πολλά και να ανχώνεσαι και να φορτίζεσαι. Όσα προλαβαίνετε αρκεί να τα κάνετε χωρίς άνχος. Και όσο μπορείς να έχεις χρόνο που θα περνάς με την κάθε μία ξεχωριστά. Πρέπει να βρείς τρόπο να επικονωνείς μαζί της και να φτιάξεις μια καλή σχέση ανάμεσά σας, γιατί όταν έρθει η εφηβεία θα είναι πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα. Δυσκολεύομαι πάντως να πιστέψω ότι έτσι γεννήθηκε η κόρη σου η μεγάλη. Κάτι θέλει να σου πεί με την συμπεριφορά της. Μήπως της λείπεις; Μήπως πιέζεται στο σχολείο;

[ΑΝΝΑ24]

elania, μακάρι μέσα από τη συζήτησή μας εδώ να μπορέσεις να νιώσεις καλύτερα και γιατί όχι, να εμφανιστούν κάποιες ιδέες που μπορεί να σε βοηθήσουν.

Αν προσπαθούσαμε να βάλουμε τις σκέψεις σου σε μια τάξη, θα διακινδυνεύσω ένα συμπέρασμα ότι σε βασανίζουν:

 

- το ανικανοποίητό της, ενώ προσπαθείς πολύ να την έχεις ικανοποιημένη

- η εντάσεις που δημιουργεί μέσα στο σπίτι

- ο εαυτός σου που "ξεφεύγει"

- η μικρή που "κοπιάρει"

 

Είμαι κι εγώ ανάμεσα σε αυτούς που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος γεννιέται, παρόλα αυτά πιστεύω ότι υπάρχει ένα μεγάλο φάσμα πιθανών εαυτών για τον καθένα μας, και εξαρτάται από τις συνθήκες της ζωής μας ποιός εαυτός θα επικρατήσει και ποιός θα υποχωρήσει.

Εκεί είναι που έχεις περιθώριο δράσης.

 

Προφανώς η κόρη σου αυτή τη στιγμή δεν είναι (και ίσως δεν γίνει ποτέ) ένας εύκολος και καλόβολος χαρακτήρας. Για μένα, το πρώτο βήμα είναι να δεις καθαρά το παιδί σου, που τόσο καλά ξέρεις, με τα καλά του και τα στραβά του και να το αποδεχτείς.

Μην σκεφτείς ποτέ γιατί η Σμαρούλα πάει τη δικιά της μπαλέτο και ακούει μόνο καλά λόγια, γιατί η Άρτεμις πίνει καφέ ενώ η μικρή της ντύνεται και τρώει μόνη της μετά το σχολείο, και γιατί η κουμπάρα της θείας της αρραβωνιαστικιάς του Αχιλλέα έχει τρίδυμα που πήραν μετάλιο στη συγχρονική κολύμβηση διαβάζοντας μαθηματικά.

Η κορούλα σου είναι ένας πολύτιμος θησαυρός (όπως πολύ καλά ξέρεις), πιθανώς να είναι ευφυέστερη από το μέσο όρο, κι έχει για την ώρα το ζιζάνιο μέσα της. Αυτό μπορεί να περάσει, μπορεί και όχι. Το θέμα είναι πως μπορείτε να το στρέψετε προς το όφελος όλων σας.

Δεν ξέρω αρκετά πράγματα για την λειτουργία της οικογένειάς σου για να αρχίσω να σου αραδιάζω συμβουλές.

Θα τολμήσω κάποιες ιδέες, με κάθε επιφύλαξη.

 

Ένας τρόπος να μπολιαστεί το ανικανοποίητο είναι όταν δίνουμε σε ένα παιδί πάρα πολλά. Τότε συχνά χάνει το μέτρο και δημιουργεί την πεποίθηση ότι αν δεν τα έχει όλα ακριβώς όπως τα θέλει, δεν μπορεί να βρει ικανοποίηση.

Η μικρότερη απόκλιση από το απόλυτο, του γκρεμίζει το οικοδόμημα.

Δεν παίρνω την πρωτοβουλία να πω ότι αυτό συμβαίνει σε εσάς, δεν μπορώ να ξέρω.

 

Προσπάθησε να απαντήσεις (όχι σε μένα) στα εξής:

 

-στις κρίσεις γκρίνιας, πιστεύεις ότι υποφέρει, ότι πραγματικά "τρελλαίνεται", ή είναι καθαρή διεκδίκηση?

Είναι διαφορετικός ο τρόπος χειρισμού, ανάλογα με την απάντηση.

 

-το ότι "χάνεται", μιλάει μόνη της... από τη στιγμή που στο σχολείο και στις παρέες είναι ικανή να συγκεντρωθεί, γιατί το θεωρείς πρόβλημα?

 

-από τις 10 φορές που θα της πεις να κάνει κάτι, πόσες φορές είσαι αποφασισμένη? δηλ. έχεις σηκώσει τα μανίκια κι έχεις πει μέσα σου "τώρα θα πάει για ύπνο, τέλος"? Από την πρώτη, ή από την έβδομη και μετά που έχεις αρχίσει να φορτώνεις?

 

- όταν ζητάει κάτι, και μετά κι άλλο, έχεις προαποφασίσει μέχρι που θα ενδώσεις? Ποιός είναι το αφεντικό σε αυτές τις συναλλαγές?

 

-λες ότι είσαι control freak. Υπάρχει περίπτωση να την "πνίγεις"? Όταν πάει να κάνει κάτι, πχ να διαλέξει ρούχα, να βάλει τα παπούτσια της, να φάει το φαί της, την αφήνεις ήσυχη να το κάνει όπως μπορεί και όπως τα καταφέρνει, ή την κριτικάρεις και χώνεσαι να το κάνεις εσύ?

 

Ρωτάς αν η κότα έκανε το αυγό ή αντίστροφα. Το έχω αναρωτηθεί κι εγώ αυτό παλαιότερα. Και βρήκα την απάντηση.

IT TAKES TWO TO TANGO.

 

Ένα τελευταίο που θέλω να σου ζητήσω.

Πάρε ένα μπλοκάκι και γράψε τις 10 πιο πρόσφατες άσχημες φράσεις που της είπες. Όπως τις θυμάσαι.

Βάλε το μπλοκάκι στην τσάντα σου και πάρε το μαζί σου στη δουλειά. Όταν θα τρως το μεσημεριανό σου σάντουιτς, άνοιξέ το και διάβασέ τες.

Αν σου δημιουργηθεί η ανάγκη να φύγεις από τη δουλειά για να πας να τη βρεις και να ζητήσεις συγνώμη, σημαίνει ότι ξεφεύγεις περισσότερο από όσο μπορεί το παιδί να αντέξει. Σε αυτή την περίπτωση κάνε οτιδήποτε για να το σταματήσεις τώρα.

Δυστυχώς δεν έχεις τα περιθώρια να περιμένεις να βελτιωθεί η δική της συμπεριφορά για να το αλλάξεις αυτό.

Αυτό το κομμάτι είναι δικό σου και θα πρέπει να το δουλέψεις μόνη σου.

Με τον εαυτό σου, με τον άντρα σου, με ψυχολόγο, με βαλεριάνες, με ό,τι μπορέσεις.

Δεν σε κρίνω, ούτε σε θεωρώ κάτι διαφορετικό από μια μέση μαμά που παλεύει για την οικογένειά της. Και για τις αναμάρτητες, ακόμα ψάχνω.

 

Που θα πάει, θα τα καταφέρουμε.

[AthinaP]

Έχω τέτοιο παιδί σε τέτοια ηλικία... Εμείς είμαστε καλά σχετικά με άλλες χρονιές... Καλά το δικό μου παιδί δεν υπηρχε περίπτωση να μπει στο δικό μου πρόγραμμα ύπνου, από μωρό Να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό που ειχες τα πρώτα χρόνια μια προβλεψιμότητα και βολικοτητα! Κοιμόταν για βράδυ, αλλά δεν ηθελε να χάσει οξεια από τα όσα συνέβαιναν σπίτι, οπότε δεν κοιμόταν πριν από εμάς! Έχω και εγώ το αδερφάκι-αρνί, που δείχνει ξεκάθαρα ότι "είναι θέμα παιδιού" κάτι τέτοις συμπεριφορές που περιγράφεις, τουλάχιστον σε σημαντικό βαθμό.

 

Εμείς ελέγχουμε θα έλεγα την κατάσταση στο σπίτι, αλλά κατα καιρούς ακούμε παράπονα ότι υπάρχει ζωηράδα στο σχολείο, είστε επίσης τυχεροί, σε αυτό το θέμα!

 

Συγγενείς δεν έχετε, που βλέπεις ότι τα καταφέρνουν πιο καλά με το παιδί, να κλέψεις ιδέες;

 

Κάτι επισης που επιβαρύνει την κατάσταση είναι να μη συμφωνείτε με τον άντρα σου σε πράγματα. Το παιδί θα κοιτάξει να διαπραγματευτεί όταν βλέπει ότι και μεταξύ σας δεν έχετε μια στάση σταθερή στο χρόνο. Στο δικό μας ζευγάρι επίσης ο μπαμπάς είναι "πολύ καλός" με αποτέλεσμα στην πράξη να αναγκάζομαι να παίρνω το ρόλο της "κακιάς", δηλαδή εκείνης που θα επιβάλει τα όρια.

 

Λοιπόν, το βασικό που βρίσκω να σου προτείνω σε αυτή τη φάση, είναι παιχνίδι με συνομιλήκους, αντί για "δραστηριότητες"! Αφού βλέπεις ότι για το δικό σου το παιδί δεν έχουν νόημα. Τουλάχιστον για αυτή τη χρονιά που είναι ακόμα μικρούλια. Βέβαια είναι δύσκολο να ψαχτείς και να συμφωνήσεις με άλλους που έχουν κενά στο δικό τους πρόγραμμα δραστηριοτήτων, αλλά αξίζει τον κόπο, έστω για μια μέρα καθημερινής την εβδομάδα. Ίσως πετύχεις και οικογένεια που έχει αδερφάκια που μπορεί να ταιριάξουν με το μικρό σου. Και να κάτσεις να πιεις καφέ και με έναν μεγάλο άνθρωπο, την άλλη μαμά, ενδεχομένως... Το καλοκαιρι πιο εύκολα κανονιζονται/τυχαίνουν αυτά στις πλατείες, το χειμώνα θέλει λίγο να τύχει να βρεις ανθρώπους σε ανάλογη φάση.

 

Επίσης τα δικά μου τα παίρνω και πηγαίνουμε μεγάλες βόλτες στο βουνό, έτσι γυμναζόμαστε όλοι και περνάμε ευχάριστα και δεν έχουμε κανέναν στο κεφάλι μας...

 

Εκτός από τα Αγγλικά του έχω άλλη μια δραστηριότητα, μια φορά την εβδομάδα φέτος και πιστεύω έχουμε φτάσει στα όριά μας, γιατί εμείς έχουμε και ολοήμερο, που υποτίθεται κάνουν ένα κάρο δραστηριότητες και εκεί!

 

Εμένα φέτος με προβληματίζει που δεν παίρνει ακόμα ένα βιβλίο να διαβάσει μόνος του, διαβάζουμε μαζί και ο στόχος είναι να διαβάζει με όρεξη και αβίαστα, για να βλέπει ως κάτεργο τα θεωρητικά μαθήματα της Τρίτης τάξης που έρχονται.. Οι ιστοριούλες τον κάνουν και βαριέται, το καταλαβαίνω. Προσπαθώ να βρω κάτι κοντά στα ενδιαφέροντά του. Αν έβρισκε κάτι κοντά στα ενδιάφεροντά του να διαβάσει, σαφώς και θα υπήρχε για ώρα τουλάχιστον, ηρεμία στο σπίτι!

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

Πιστεύω οτι η μικρή σου ειναι μια πολύ δυνατή και έντονη προσωπικότητα για την ηλικία της η οποία σιγά σιγά θα ΄΄αποδυναμώνει΄΄ όσο μεγαλώνει καθώς θα ανακαλύπτει πράγματα και ανθρώπους ή πιθανόν φιλίες που την ενδιαφέρουν. Προσπάθησε να μην της πας κόντρα το ξέρω ότι τα όρια ειναι πολύ πολυ λεπτά απλά μόνο έτσι θα της κατεβάσεις τα όρια αντοχής της και να καταλαβαίνει το λάθος της. Το πιστεύω ότι μονο με τις φωνές ακούει και εκεί τότε ηρεμείς εσυ αφου επιτελους κανει αυτο που τόση ώρα της το λες με χιλιους δυο τροπους. Αλλα οπως και εσυ ξέρεις αυτο δνε ειναι λύση . Προσπαθεί να σε φέρει εκεί που θέλει η μικρή να ξεπεράσεις στα όρια άσχετα και αν στο τέλος υπακούσει στις ΄΄εντολές΄΄ σου. Δώστης εναν ρόλο φτίαξε μια ιστορία που να να την βάλεις να έχει ενεργό ρόλο. Πχ πες της οτι οι αρχηγοί του σπιτιού ειναι ο μπαμπάς και η μαμά και επειδή ειναι πολύ δύσκολος ο ρόλος θέλουν μια βοηθεια και αποφάσισαν να μοιράζεστε μαζί τις εντολές που θα δίνετε . Ετσι οταν δεν υπακούει πχ στο ελα να διαβάσουμε το μάθημα τότε πολύ απλά θα της τονίζεις ότι οι αρχηγοί μένουν σταθεροί και κρατάνε τον ρόλο τους. Πολύ πιθανόν να μην την αρεσει και σαν ιδέα και να σου πει δεν με ενδιαφέρει καθόλου τότε θα βάλεις εναν πίνακα ή θα γράψεις ένα χαρτί στο οποίο θα γραφετε μαζί το σκορ της ημέρας πόσες φορές υπάκουσε και πόσες οχι. Δωστης κίνητρα. Θα σου έλεγα να την έβαζες σε μια εξωσχολική δραστηριότητα . Το ξέρω οτι δεν της αρεσει οπως ειπες , πιθανόν δεν βρήκε αυτο που την συνεπείρε. Δοκιμασε της το μπαλέτο αν της αρέσει ο χορός και αν της αρέσει η πειθαρχία και η ασφάλεια βάλτην σε μια πολεμική τέχνη. Νομίζω οτι θα την βοηθήσει παρα πολύ να βρει εναν τρόπο να εκτονωθεί .

[mkcm]

Λοιπόν, έτσι όπως τα διαβάζω έχω την αίσθηση ότι ήμουν η κόρη σου και είσαι η μαμά μου.... Οπότε όντας πλέον κι εγώ μαμά κι έχοντας φιλτράρει κάποια πράγματα ίσως να μπορώ να σου απαντήσω ως κόρη σου...:

1. Η συμπεριφορά που έχω είναι αυτή που περιμένεις να έχω. Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου σε ακούω να λες (στον μπαμπά, στους συγγενείς και φίλους) ότι είμαι γκρινιάρα, απαιτητική, φωνακλού και ανικανοποίητη.

2. Όταν κάθομαι και διαβάζω ένα βιβλίο ή κάνω κάτι και δε σε "ενοχλώ" δεν αναρωτιέσαι που είμαι και τι κάνω, δεν έρχεσαι να ρίξεις μια ματιά, άρα για να ασχοληθείς μαζί μου πρέπει να σου σπάσω τα νεύρα.

3. Μου τη δίνει που η μικρή είναι η μικρή και εγώ η μεγάλη. Μου τη δίνει που την παίρνεις αγκαλιά, τη χτενίζεις και την υπερασπίζεσαι πάντα, ενώ εμένα θα με πάρεις αγκαλιά μόνο όταν τσακωθούμε ή όταν η άλλη έχει πάει για ύπνο. Μου τη δίνει που αυτή είναι η καλή κι εγώ η κακή.

4. Αγχώνομαι όταν πρέπει να κάνω κάτι, γιατί συνήθως δεν το κάνω καλά. Μου λες όχι έτσι, κάντε αλλιώς, στο έχω δείξει 100 φορές γιατί δεν μπορείς να το κάνεις σωστά; Και θέλω να σου απαντήσω ότι είμαι μικρή και δεν το έχω καταλάβει, αλλά θα με περάσεις για χαζή και δε λέω τίποτα και αποφεύγω να το κάνω.

5. Μου προτείνεις να κάνω πράγματα και εγώ σου λέω ναι, γιατί νομίζω ότι έτσι θα σε ευχαριστήσω, αλλά στην πραγματικότητα δε μου αρέσουν. Επειδή είσαι πολύ συχνά νευριασμένη και μου έχεις πει πολλές φορές ότι σε στενοχωρώ και σε απογοητεύω θέλω να σε ευχαριστήσω.

6. Τελικά εγώ φταίω που έχεις νεύρα και δεν είσαι χαρούμενη, γιατί όποτε με μαλώνεις και μου μιλάς άσχημα και μετά με παίρνεις αγκαλιά μου λες ότι δε σου αρέσει να μου λες αυτά τα πράγματα, αλλά κι εγώ με τη συμπεριφορά μου σε φτάνω στα όρια.

 

Ελπίζω να καταλάβες.... Η κορούλα σου ξέρει πολύ καλά ότι την αγαπάς κι εκείνη σε αγαπάει, αλλά στην οικογένειά σας έχει δημιουργηθεί μια κατάσταση που έχει παγιώσει συμπεριφορές. Δες το παιδάκι σου σαν αυτό που είναι... ένα μικρό παιδί. Μείωσε τις απαιτήσεις, αύξησε τις αγκαλιές, κόψε την κριτική. Η μικρή σου είναι πολύ ευαίσθητη και δεν την έχεις ακόμη αφουγκραστεί την ευαισθησία της αυτή. Η όλη της συμπεριφορά δείχνει έντονα σημάδια ανασφάλειας..... Κάνε την να νιώσει ασφαλής...

[ΑΝΝΑ24]

mkcm, ωραία ανάλυση!!!

 

Μείωσε τις απαιτήσεις, αύξησε τις αγκαλιές, κόψε την κριτική

 

Ειδικά αυτό!

[elania]

Αφού άλλαξε η ρουτίνα της όταν ήρθε η αδελφή της λογικό ήταν να αντιδρά. Ότι σου έγραψα δεν ήταν για να σου μεταφέρω τις ευθύνες ή για να σε κάνω να νιώσεις τύψεις, απλά κάποιες φορές πελαγώνουμε και δεν βλέπουμε τις καταστάσεις σωστά. Όσο μπορείς να μην θυμώνεις και να μην φωνάζεις. Όταν σε θυμώνει της δείχνεις ότι μπορεί να σε τσιγκλάει και να σε εκνευρίζει. Το να φωνάζεις και μετά να την παίρνεις αγκαλιά πάλι δεν είναι λύση. Δεν λέω ότι το κάνεις πάντα παραδείγματα φέρνω. Θα πρέπει να είσαι ήρεμη και σταθερή απέναντι και στις δύο. Όταν δεν σε ακούνε δεν χρειάζεται να φωνάζεις αλλά να τους δώσεις να καταλάβουν ότι η κάθε συμπεριφορά επιπτώσεις, π.χ. να χάνουν κάποια προνόμια. Μην έχεις ως στόχο να κάνετε πολλά και να ανχώνεσαι και να φορτίζεσαι. Όσα προλαβαίνετε αρκεί να τα κάνετε χωρίς άνχος. Και όσο μπορείς να έχεις χρόνο που θα περνάς με την κάθε μία ξεχωριστά. Πρέπει να βρείς τρόπο να επικονωνείς μαζί της και να φτιάξεις μια καλή σχέση ανάμεσά σας, γιατί όταν έρθει η εφηβεία θα είναι πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα. Δυσκολεύομαι πάντως να πιστέψω ότι έτσι γεννήθηκε η κόρη σου η μεγάλη. Κάτι θέλει να σου πεί με την συμπεριφορά της. Μήπως της λείπεις; Μήπως πιέζεται στο σχολείο;

 

Καλημέρα!

 

Δε λέω ότι ΕΤΣΙ γεννήθηκε απλά ότι παίζουν ρόλο και τα γονίδια. Δεν ήταν ένα εύκολο παιδί ήταν ένα κουραστικό παιδί. Επίσης είναι ένα ζηλιάρικο παιδί. Η αδερφή της της δίνει ό,τι ζητήσει αρκεί να της το ζητήσει, η μεγάλη ψάχνει τρόπους να πάρει και τα δικά της! Λίγο τα γονίδια παίζουν ρόλο.

 

Την εφηβεία την τρέμω ... πραγματικά μέχρι τότε πρέπει να έχω ηρεμήσει, να έχω βρει τα κουμπιά της.

 

Ένα μεγάλο λάθος που έχω καταλάβει ότι κάνω από μικρή που ήταν είναι να πετάγομαι από το ένα στο άλλο. Δηλαδή εκεί που κάνει κάτι της λέω και κάτι άλλο.

 

Της λείπω αλλά δε μπορώ να κάνω κ'άτι σε αυτό. Πιέζεται στο σχολείο όπως όλα τα παιδιά. Εκεί που πιέζεται πολύ είναι στις παρέες της. Έχει πληγωθεί πολύ από μια φιλενάδα της και υποφέρει

[elania]

Κορίτσια πραγματικά με βοηθήσατε πολύ αλλά έχω σπαστεί τόσο πολύ γιατί έγραφα σε όλες σας μία ώρα και χάθηκε το μήνυμα!

 

Γενικά ήθελα να πω ότι όταν έγραφα σε αυτό το forum δεν περίμενα ότι θα βοηθηθώ τόσο. Έχετε όλες πέσει αρκετά μέσα σε αυτά που λέτε. Θα απαντήσω σε καθεμία χωριστά όταν βρω το χρόνο και το κουράγιο. Το θέμα που με απασχολεί είναι γιατί ένα παιδί 7 χρονών να ΘΕΛΕΙ να τραβήξει αυτά που τραβάει. Να θέλει τέτοιου είδους προσοχή από εμένα! Αφού φανερά δεν της αρέσει ούτε να της λέω λόγια ούτε να έρχομαι σε αυτή την κατάσταση. Μετά πάντα κλαίει και δεν κλαίει όσο είμαι εκνευρισμένη. Όσο είμαι εκνευρισμένη έχει ύφος πολύ εκνευριστικό. Κλαίει όταν την αγκαλιάσω μετά. Και έχει αυτό το κλάμα που είναι σα να μου λέει: "Πάλι σκατά τα έκανα!" Και με σκοτώνει ακόμα περισσότερο.

 

Σας έγραφα επίσης στο μήνυμα που έχασα ότι αιτίες καυγάδων επίσης είναι οι διατροφικές της επιλογές. Ό,τι σαβούρα υπάρχει τη θέλει και γκρινιάζει για το δεκατιανό που της βάζω στο σχολείο και για ό,τι υγιεινό της δίνω. Δεν τρώει φρούτα και λαχανικά. Δλδ φρούτα τρώει λίγο αλλά γίνεται πόλεμος για να φάει.

Επίσης με το διάβασμα έχει πολύ άρνηση. Όλο ωχού και ωχού είναι. Κανεί λάθη στην ορθογραφία και πρέπει να την ξαναγράψει και δε θέλει με τίποτα, γκρνιάζει. Διαμαρτύρεται που η μικρή της αδερφή παίζει κι αυτή πρέπει να διαβάσει (Η μικρή εντωμεταξύ ψοφάει για να κάτσει κι αυτή να διαβάσει με τη μαμά!)