Η συγκλονιστική "εξομολόγηση" μιας δασκάλας, για τα "επιθετικά"παιδιά...

[cateyes]

Παραθέτω την ακόλουθη διεύθυνση:

http://mikroimegaloi.gr/content/%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC%C2%A8%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%AC

Το άρθρο δημοσιεύει στο http://missnightmutters.com/ η εκπαιδευτικός Amy Murray (Καναδάς).

 

Το εν λόγω άρθρο μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον και, αν και αφορά σε εκπαιδευτικό σύστημα άλλης χώρας, μακρινής από εμάς, θεωρώ πως έχει πολλές ομοιότητες με το δικό μας και θα μπορούσε να έχει γραφτεί από Ελληνίδα εκπαιδευτικό (ΠΡΟΣΟΧΗ! Αναφέρομαι πάντα στην συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων εκπαιδευτικών, που τιμούν το "λειτούργημά" τους και όχι στους γνωστούς....(ευτυχώς λίγους) εκπαιδευτικούς, που όλοι απευχόμαστε να βρεθούν στον δρόμο των παιδιών μας...έχουμε συζητήσει σχετικώς σε άλλο θέμα).

[mariab]

Όντως, όμορφο το κείμενο της δασκάλας. Μέχρι φέτος και εγώ θα συγκινούμουν. Δυστυχώς όμως, φέτος έχει τύχει να έχουμε στην τάξη της μικρής μου κόρης ένα τέτοιο παιδί και οφείλω να ομολογήσω ότι δεν μπορώ να δω την κατάσταση αποστασιοποιημένα και θεωρητικά, όπως φαντάζομαι ότι την βλέπουν οι γονείς που δεν έχουν αντιμετωπίσει παρόμοιο πρόβλημα.

 

Η δασκάλα που παρουσιαζεις, όπως και η δική μας δασκάλα, είναι πολύ αναλυτική ως προς το τι κάνει για να βοηθήσει το παιδί που έχει πρόβλημα, αλλά δεν αναφέρει καθολου, όπως και η δική μας η δασκάλα πάλι, το τι κάνει για να βοηθήσει τα παιδιά που υφίστανται το πρόβλημα. Ομολογω ότι αρχικά διάβασα με πολύ όρεξη το άρθρο γιατί περίμενα ότι θα αναφερόταν και στα ψυχολογικά / συναισθηματικά προβλήματα που αποκτούν τα άλλα παιδιά, αλλα δεν είδα κάτι τέτοιο. Ομολογώ ότι αυτή η ασυμμετρη συμπεριφορά με προβληματίζει, μάλλον γιατί δείχνει ότι η εκάστοτε δασκάλα τελικά δεν προβληματίζεται για όλα τα παιδιά κατά τον ίδιο τρόπο.

 

Εάν θεωρείς ότι το ποστ μου σου χαλάει το θέμα, σε παρακαλώ να το αγνοήσεις ή να μου πεις να το σβήσω. Απλώς ήθελα να παρουσιάσω μια πιο σφαιρική άποψη πάνω στο θέμα.

[cateyes]

Όντως, όμορφο το κείμενο της δασκάλας. Μέχρι φέτος και εγώ θα συγκινούμουν. Δυστυχώς όμως, φέτος έχει τύχει να έχουμε στην τάξη της μικρής μου κόρης ένα τέτοιο παιδί και οφείλω να ομολογήσω ότι δεν μπορώ να δω την κατάσταση αποστασιοποιημένα και θεωρητικά, όπως φαντάζομαι ότι την βλέπουν οι γονείς που δεν έχουν αντιμετωπίσει παρόμοιο πρόβλημα.

 

Η δασκάλα που παρουσιαζεις, όπως και η δική μας δασκάλα, είναι πολύ αναλυτική ως προς το τι κάνει για να βοηθήσει το παιδί που έχει πρόβλημα, αλλά δεν αναφέρει καθολου, όπως και η δική μας η δασκάλα πάλι, το τι κάνει για να βοηθήσει τα παιδιά που υφίστανται το πρόβλημα. Ομολογω ότι αρχικά διάβασα με πολύ όρεξη το άρθρο γιατί περίμενα ότι θα αναφερόταν και στα ψυχολογικά / συναισθηματικά προβλήματα που αποκτούν τα άλλα παιδιά, αλλα δεν είδα κάτι τέτοιο. Ομολογώ ότι αυτή η ασυμμετρη συμπεριφορά με προβληματίζει, μάλλον γιατί δείχνει ότι η εκάστοτε δασκάλα τελικά δεν προβληματίζεται για όλα τα παιδιά κατά τον ίδιο τρόπο.

 

Εάν θεωρείς ότι το ποστ μου σου χαλάει το θέμα, σε παρακαλώ να το αγνοήσεις ή να μου πεις να το σβήσω. Απλώς ήθελα να παρουσιάσω μια πιο σφαιρική άποψη πάνω στο θέμα.

 

Σ' ευχαριστώ για την απάντησή σου! Εννοείται πως όλοι μας έχουμε τις απόψεις μας και ο σκοπός που παρέθεσα το άρθρο δεν ήταν για να απαντήσουν μόνο όσοι συμφωνούν, αλλά για να ξεκινήσει ένας διάλογος. Ας πούμε "food for thought". Ευπρόσδεκτες όλες οι απόψεις, αρκεί να είναι κόσμια διατυπωμένες. Και φυσικά, εννοείται, ΠΟΤΕ δεν θα έσβηνα δημοσίευση άλλου, παρά μόνο αν ήταν υβριστική/προσβλητική, και τότε ακόμη, θα έστελνα μήνυμα στους διαχειριστές για να το θέσω υπ' όψιν τους.

Ο σεβασμός είναι το ζητούμενο στην επικοινωνία και ανταλλαγή απόψεων μέσα από ένα φόρουμ και όχι η ταύτιση των απόψεών μας.

[vtgian]

Σε ευχαριστούμε για το άρθρο! Πολύ όμορφο και με μεγάλες αλήθειες που οι γονείς "απροβλημάτιστων" παιδιών συχνά αγνοούν.

 

Σε συζητήσεις που έχω με συγγενείς και φίλους εκπαιδευτικούς, ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι η μη συνεργασία από την πλευρά του γονιού του προβληματικού παιδιού. Ενώ διακρίνουν τα προβλήματα, που για την επίλυσή τους χρειάζεται η βοήθεια γονιού, εκεί είναι που βρίσκουν τοίχο.

Δύο παραδείγματα:

α) γονείς με παιδί με διάγνωση αυτισμού από ΚΕΔΥ, αρνούνται να καταθέσουν την διάγνωση για ανάγκη παράλληλης στήριξης στην τάξη γιατί φοβούνται ότι έτσι θα στιγματιστεί το παιδί τους. Ο δάσκαλος υστερεί στην προσπάθεια να χαλιναγωγήσει την τάξη και το παιδί στερείται την βοήθεια που χρειάζεται.

β) κοριτσάκι με γνωμάτευση για επιθετικότητα ξεκινά την σχολική χρονιά. Αρχικά είναι ήρεμο αλλά με την πάροδο των εβδομάδων γίνεται επιθετική (π.χ. κρατάει πνιχτά την φίλη της όταν αυτή κάνει παρέα με άλλα παιδιά). Της αρέσουν τα γλυκά. Η δασκάλα φτιάχνει πρόγραμμα επιβράβευσης σε συνεργασία με τους γονείς. Για κάθε μέρα που είναι ήρεμη παίρνει αυτοκόλλητο και στο τέλος της επιτυχημένης εβδομάδας η μαμά θα της αγοράζει το γλυκό που θέλει. Το σύστημα δουλεύει για κάποιους μήνες. Όταν το κορίτσι αποφασίζει να δοκιμάσει τα όρια της μαμάς απαιτώντας γλυκό, η μαμά υποχωρεί. Το παιδί αρχίζει και πάλι την επιθετική συμπεριφορά στο σχολείο αφού δεν έχει να κερδίσει κάτι.

 

Και στις δύο περιπτώσεις εγώ αναρωτιέμαι το ίδιο με την mariab. Πέρα από τη βοήθεια που μπορεί να δώσει ο δάσκαλος στο προβληματικό παιδί, με τα υπόλοιπα τι γίνεται; Πως μπορεί να λειτουργήσει σωστά μία τάξη με 1-2 "ταραξίες" χωρίς να επηρεαστεί το σύνολο; Και εννοείται ότι δε μιλάω για απλά ζωηρά παιδάκια αλλά για παιδιά με συμπεριφορά επικίνδυνη. Τι μπορεί να κάνει σε αυτές τις περιπτώσεις ένας δάσκαλος (και ειδικά ο δάσκαλος του Ελληνικού σχολείου, με όλες τις ελλείψεις που αυτό έχει);

[cateyes]

Κατά την γνώμη μου, η δασκάλα του άρθρου νοιώθει την ανάγκη να προστατέψει το "επιθετικό" παιδί, όχι γιατί δεν νοιάζεται για τα άλλα παιδιά, αλλά γιατί θεωρεί ότι αυτό είναι το πιο αδύναμο. Είναι δηλαδή το παιδί, που δεν έχει την υποστήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον, που προσπαθεί μόνο του να αντιμετωπίσει άσχημες καταστάσεις, το παιδί που έχει προβλήματα, που δεν μπορούν να λυθούν με τον απλό διάλογο. Και, χωρίς να είμαι εκπαιδευτικός, αλλά μια απλή μαμά, νοιώθω κι εγώ το ίδιο για τα παιδιά αυτά. Όσο κι αν "θυμώνω", γιατί ο γιος μου που φοιτά στην Γ' Δημοτικού έχει δύο παιδιά στο Τμήμα του "επιθετικά", για τα οποία ακούω διαρκώς παράπονα από εκείνον και από άλλα παιδιά και από υπόλοιπους γονείς, ωστόσο, δυστυχώς τα παιδιά αυτά είναι στην κυριολεξία θύματα πολύ άσχημων οικογενειακών καταστάσεων. Και ναι, όσο κι αν επηρεάζομαι κάποιες φορές κι εγώ με την ακραία συμπεριφορά τους, έχω "μαλακώσει" και πραγματικά λυπάμαι πολύ γι' αυτά. Και ναι, θεωρώ ότι η δασκάλα καλώς προσπαθεί ίσως περισσότερο γι' αυτά τα παιδιά, χωρίς να υποστηρίζω ότι πρέπει να ανέχεται βίαια επεισόδια προς άλλα παιδιά. Άλλωστε από το συγκεκριμένο άρθρο δεν συνάγεται κάτι τέτοιο.

[cateyes]

 

Και στις δύο περιπτώσεις εγώ αναρωτιέμαι το ίδιο με την mariab. Πέρα από τη βοήθεια που μπορεί να δώσει ο δάσκαλος στο προβληματικό παιδί, με τα υπόλοιπα τι γίνεται; Πως μπορεί να λειτουργήσει σωστά μία τάξη με 1-2 "ταραξίες" χωρίς να επηρεαστεί το σύνολο; Και εννοείται ότι δε μιλάω για απλά ζωηρά παιδάκια αλλά για παιδιά με συμπεριφορά επικίνδυνη. Τι μπορεί να κάνει σε αυτές τις περιπτώσεις ένας δάσκαλος (και ειδικά ο δάσκαλος του Ελληνικού σχολείου, με όλες τις ελλείψεις που αυτό έχει);

 

Αυτοί παραμένουν και δικοί μου προβληματισμοί, γιατί όπως ανέφερα, και στην τάξη του παιδιού υπάρχουν δύο τέτοια περιστατικά.

[vtgian]

Κατά την γνώμη μου, η δασκάλα του άρθρου νοιώθει την ανάγκη να προστατέψει το "επιθετικό" παιδί, όχι γιατί δεν νοιάζεται για τα άλλα παιδιά, αλλά γιατί θεωρεί ότι αυτό είναι το πιο αδύναμο. Είναι δηλαδή το παιδί, που δεν έχει την υποστήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον, που προσπαθεί μόνο του να αντιμετωπίσει άσχημες καταστάσεις, το παιδί που έχει προβλήματα, που δεν μπορούν να λυθούν με τον απλό διάλογο. Και, χωρίς να είμαι εκπαιδευτικός, αλλά μια απλή μαμά, νοιώθω κι εγώ το ίδιο για τα παιδιά αυτά. Όσο κι αν "θυμώνω", γιατί ο γιος μου που φοιτά στην Γ' Δημοτικού έχει δύο παιδιά στο Τμήμα του "επιθετικά", για τα οποία ακούω διαρκώς παράπονα από εκείνον και από άλλα παιδιά και από υπόλοιπους γονείς, ωστόσο, δυστυχώς τα παιδιά αυτά είναι στην κυριολεξία θύματα πολύ άσχημων οικογενειακών καταστάσεων. Και ναι, όσο κι αν επηρεάζομαι κάποιες φορές κι εγώ με την ακραία συμπεριφορά τους, έχω "μαλακώσει" και πραγματικά λυπάμαι πολύ γι' αυτά. Και ναι, θεωρώ ότι η δασκάλα καλώς προσπαθεί ίσως περισσότερο γι' αυτά τα παιδιά, χωρίς να υποστηρίζω ότι πρέπει να ανέχεται βίαια επεισόδια προς άλλα παιδιά. Άλλωστε από το συγκεκριμένο άρθρο δεν συνάγεται κάτι τέτοιο.

 

Μην παρεξηγηθώ, αισθάνομαι ακριβώς όπως εσύ. Λόγω κύκλου γνωρίζω πολλά περιστατικά τέτοιων παιδιών και πίσω τους κρύβονται δυστυχώς πολύ άσχημες ιστορίες. Λυπάμαι πολύ για αυτά και δε θα τα κατηγορούσα ποτέ. ΠΟΤΕ δεν φταίνε τα ίδια. Καθρέφτης είναι, των γονιών τους και της κοινωνίας. Γι'αυτό μου άρεσε και το άρθρο, γιατί ρίχνει λίγο φως στις περιπτώσεις αυτών των παιδιών.

Ο προβληματισμός έρχεται σε 2ο στάδιο...

[Miss sunshine]

Παραθέτω την ακόλουθη διεύθυνση:

http://mikroimegaloi.gr/content/%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC%C2%A8%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%AC

Το άρθρο δημοσιεύει στο http://missnightmutters.com/ η εκπαιδευτικός Amy Murray (Καναδάς).

 

Το εν λόγω άρθρο μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον και, αν και αφορά σε εκπαιδευτικό σύστημα άλλης χώρας, μακρινής από εμάς, θεωρώ πως έχει πολλές ομοιότητες με το δικό μας και θα μπορούσε να έχει γραφτεί από Ελληνίδα εκπαιδευτικό (ΠΡΟΣΟΧΗ! Αναφέρομαι πάντα στην συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων εκπαιδευτικών, που τιμούν το "λειτούργημά" τους και όχι στους γνωστούς....(ευτυχώς λίγους) εκπαιδευτικούς, που όλοι απευχόμαστε να βρεθούν στον δρόμο των παιδιών μας...έχουμε συζητήσει σχετικώς σε άλλο θέμα).

 

Εξαιρετικό το άρθρο και είναι επισης πολύ ενθαρρυντική η αποψη σου για τον πολύπαθο Ελληνα εκπαιδευτικό του σήμερα!

Κανονικά ο νόμος προβλέπει παραλληλη στηριξη για παιδιά όπως αυτό αλλά δυστυχώς έχει θυσιαστει και αυτη στο βωμο της κρισης και καλειται ο δασκαλος της τάξης ''να βγαλει το φιδι από την τρυπα''... ο οποιος βασικα πρεπει οσο μπορει να κρατησει καποιες ισορροπιες μεσα στην τάξη.

[Aimee]

Εξαιρετικό το άρθρο που παρέθεσες Cateyes!

 

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι μπορεί να έχει τόσο προβληματική συμπεριφορά (σε σημείο να γίνονται συνεχή παράπονα) ένα παιδί που φαίνεται να λαμβάνει υποστήριξη από το οικογενειακό του περιβάλλον. Γιατί λέει ότι η δασκάλα βλέπει κάθε εβδομάδα τους γονείς που κλαίνε κατά τις sessions... Πώς είναι δυνατόν να εκδηλώνει ένα παιδάκι τόση επιθετικότητα, όταν υπάρχει τέτοια συνεργασία γονιών-δασκάλας;

 

Πιστεύω κι εγώ ότι οι Δάσκαλοι (με κεφαλαίο το "δ") έχουν μία ιδιαίτερη αδυναμία στα "δύσκολα" παιδιά. Κάπως σαν την παραβολή με το "απολωλός πρόβατο". Θα τη θυμάστε... Και εκεί υπήρχε το παράπονο του καλού γιου προς τον Πατέρα ότι δεν εκτιμούσε τη δική ΤΟΥ καλή συμπεριφορά...

 

Επίσης, νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα έδειχναν συμπόνοια και κατανόηση, ΑΝ γνώριζαν τα προβλήματα που έχει βιώσει ή βιώνει ένα παιδί... Εκεί που δυσκολεύουν τα πράγματα είναι με παιδιά που (φαινομενικά τουλάχιστον) τα έχουν όλα, οι δε γονείς τους επιλέγουν να ζουν στην κοσμάρα τους θεωρώντας ότι ανατρέφουν τον πρίγκιπα του παραμυθιού... Και εκεί βέβαια, η οργή πρέπει να στρέφεται στους γονείς του "πρίγκιπα" και όχι στο ίδιο το παιδί...

[cateyes]

Εξαιρετικό το άρθρο που παρέθεσες Cateyes!

 

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι μπορεί να έχει τόσο προβληματική συμπεριφορά (σε σημείο να γίνονται συνεχή παράπονα) ένα παιδί που φαίνεται να λαμβάνει υποστήριξη από το οικογενειακό του περιβάλλον. Γιατί λέει ότι η δασκάλα βλέπει κάθε εβδομάδα τους γονείς που κλαίνε κατά τις sessions... Πώς είναι δυνατόν να εκδηλώνει ένα παιδάκι τόση επιθετικότητα, όταν υπάρχει τέτοια συνεργασία γονιών-δασκάλας;

 

Πιστεύω κι εγώ ότι οι Δάσκαλοι (με κεφαλαίο το "δ") έχουν μία ιδιαίτερη αδυναμία στα "δύσκολα" παιδιά. Κάπως σαν την παραβολή με το "απολωλός πρόβατο". Θα τη θυμάστε... Και εκεί υπήρχε το παράπονο του καλού γιου προς τον Πατέρα ότι δεν εκτιμούσε τη δική ΤΟΥ καλή συμπεριφορά...

 

Επίσης, νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα έδειχναν συμπόνοια και κατανόηση, ΑΝ γνώριζαν τα προβλήματα που έχει βιώσει ή βιώνει ένα παιδί... Εκεί που δυσκολεύουν τα πράγματα είναι με παιδιά που (φαινομενικά τουλάχιστον) τα έχουν όλα, οι δε γονείς τους επιλέγουν να ζουν στην κοσμάρα τους θεωρώντας ότι ανατρέφουν τον πρίγκιπα του παραμυθιού... Και εκεί βέβαια, η οργή πρέπει να στρέφεται στους γονείς του "πρίγκιπα" και όχι στο ίδιο το παιδί...

 

Συμφωνώ μαζί σου καλή μου Aimée, σε ό,τι αφορά τα κακομαθημένα "πριγκηπόπουλα"! Και φυσικά, τις ευθύνες επιρρίπτω όχι στα ίδια, αλλά στους γονείς τους. Και πάλι όμως, εγώ δεν είμαι σίγουρη ότι ακόμη και στις περιπτώσεις αυτές είναι ό,τι φαίνεται, δηλ. αυτό που λες, "φαινομενικά τα έχουν όλα", ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβαίνει σε μια οικογένεια όταν κλείνει η πόρτα...

Τώρα σχετικά με το άρθρο, νομίζω ότι παραθέτει όλες τις περιπτώσεις των "επιθετικών" παιδιών, και αυτών που οι γονείς τους φαίνεται να νοιάζονται και να στενοχωριούνται (χωρίς αυτό να σημαίνει πως όταν γυρίζουν στο σπίτι τους κάνουν κάτι γι' αυτό) και αυτών με προβλήματα υγείας, που, όσο και να προσπαθούν οι γονείς τους, φαίνεται ότι αυτή η προσπάθεια δεν επαρκεί και αυτών που δεν έχουν καμιά βοήθεια. Έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ, χωρίς να είμαι και απολύτως σίγουρη ότι το αντιλαμβάνομαι σωστά.

[elenip]

Όντως, όμορφο το κείμενο της δασκάλας. Μέχρι φέτος και εγώ θα συγκινούμουν. Δυστυχώς όμως, φέτος έχει τύχει να έχουμε στην τάξη της μικρής μου κόρης ένα τέτοιο παιδί και οφείλω να ομολογήσω ότι δεν μπορώ να δω την κατάσταση αποστασιοποιημένα και θεωρητικά, όπως φαντάζομαι ότι την βλέπουν οι γονείς που δεν έχουν αντιμετωπίσει παρόμοιο πρόβλημα.

 

Η δασκάλα που παρουσιαζεις, όπως και η δική μας δασκάλα, είναι πολύ αναλυτική ως προς το τι κάνει για να βοηθήσει το παιδί που έχει πρόβλημα, αλλά δεν αναφέρει καθολου, όπως και η δική μας η δασκάλα πάλι, το τι κάνει για να βοηθήσει τα παιδιά που υφίστανται το πρόβλημα. Ομολογω ότι αρχικά διάβασα με πολύ όρεξη το άρθρο γιατί περίμενα ότι θα αναφερόταν και στα ψυχολογικά / συναισθηματικά προβλήματα που αποκτούν τα άλλα παιδιά, αλλα δεν είδα κάτι τέτοιο. Ομολογώ ότι αυτή η ασυμμετρη συμπεριφορά με προβληματίζει, μάλλον γιατί δείχνει ότι η εκάστοτε δασκάλα τελικά δεν προβληματίζεται για όλα τα παιδιά κατά τον ίδιο τρόπο.

 

Εάν θεωρείς ότι το ποστ μου σου χαλάει το θέμα, σε παρακαλώ να το αγνοήσεις ή να μου πεις να το σβήσω. Απλώς ήθελα να παρουσιάσω μια πιο σφαιρική άποψη πάνω στο θέμα.

 

Ωραία όπως το θέτεις, γιατί:

 

α) λες μέχρι φέτος, δηλ. μέχρι το "πρόβλημα" να χτυπήσει την δική μας πόρτα, εγώ δεν θεωρώ όμως ότι μόνο όσοι είναι εκτός κάποιου προβλήματος ευαισθητοποιούνται και συγκινούνται.. είναι αυτό που σου έγραψα "μέχρι να χτυπήσει την δική μας πόρτα"

β) ποια είναι τα προβλήματα που δημιουργούνται στα άλλα παιδιά που θεωρείς ότι η δασκάλα πρέπει να επέμβει και δεν επεμβαίνει??

 

δεν ειρωνεύομαι, σοβαρά ρωτάω.. θεωρώ πως στο συγκεκριμένο άρθρο που αναρτήθηκε η δασκάλα "βλέπει" σε αυτό το παιδί αυτό που δεν βλέπουν ή δεν ενδιαφέρονται να δουν οι άλλοι... και ναι εννοείται ότι το συγκεκριμένο παιδί μπορεί να το "προστατέψει" περισσότερο από τα άλλα... ίσως γιατί αυτό το παιδί δεν έχει κανέναν άλλον να το προστατέψει, όπως το δικό σου παιδί έχει εσένα και το δικό μου εμένα... επίσης, με αφορμή αυτό το άρθρο φαίνεται ξεκάθαρα πως εάν όλοι γονείς - δάσκαλοι - παιδιά συνεργάζονταν αρμονικά δεν θα υπήρχαν όλα αυτά τα φαινόμενα στο σχολείο... τι να πρωτοκάνει και ο δάσκαλος!! εγώ προσωπικά δεν τον αδικώ εάν μεροληπτούσε υπέρ ενός τέτοιου παιδιού...

[mariab]

Ωραία όπως το θέτεις, γιατί:

 

α) λες μέχρι φέτος, δηλ. μέχρι το "πρόβλημα" να χτυπήσει την δική μας πόρτα, εγώ δεν θεωρώ όμως ότι μόνο όσοι είναι εκτός κάποιου προβλήματος ευαισθητοποιούνται και συγκινούνται.. είναι αυτό που σου έγραψα "μέχρι να χτυπήσει την δική μας πόρτα"

β) ποια είναι τα προβλήματα που δημιουργούνται στα άλλα παιδιά που θεωρείς ότι η δασκάλα πρέπει να επέμβει και δεν επεμβαίνει??

 

δεν ειρωνεύομαι, σοβαρά ρωτάω.. θεωρώ πως στο συγκεκριμένο άρθρο που αναρτήθηκε η δασκάλα "βλέπει" σε αυτό το παιδί αυτό που δεν βλέπουν ή δεν ενδιαφέρονται να δουν οι άλλοι... και ναι εννοείται ότι το συγκεκριμένο παιδί μπορεί να το "προστατέψει" περισσότερο από τα άλλα... ίσως γιατί αυτό το παιδί δεν έχει κανέναν άλλον να το προστατέψει, όπως το δικό σου παιδί έχει εσένα και το δικό μου εμένα... επίσης, με αφορμή αυτό το άρθρο φαίνεται ξεκάθαρα πως εάν όλοι γονείς - δάσκαλοι - παιδιά συνεργάζονταν αρμονικά δεν θα υπήρχαν όλα αυτά τα φαινόμενα στο σχολείο... τι να πρωτοκάνει και ο δάσκαλος!! εγώ προσωπικά δεν τον αδικώ εάν μεροληπτούσε υπέρ ενός τέτοιου παιδιού...

 

Μπορώ να σου παραθέσω τα προβλήματα που δημιουργούνται στα άλλα παιδιά αναφερόμενη στην κόρη μου και έχοντας αυτήν σαν παράδειγμα. Προφανώς υπάρχουν και άλλες εκφάνσεις τις οποίες εγώ δεν έχω σκεφτεί.

 

Η κόρη μου λοιπόν φοβάται (κυριολεκτικά) να καθίσει δίπλα στο βίαιο παιδί. πριν διαλέξει μία καρέκλα περιμένει να καθίσει πρώτα αυτός. Μία φορά που είχε καθίσει πρώτος το παιδί έβαλε τα κλάματα προκαταβολικά και ζητούσε να αλλάξει θέση. Στο διάλειμμα επίσης εποπτεύει το χώρο και αποσύρεται από μία παρέα όταν μπαίνει το παιδί που φέρεται βίαια. Το ίδιο κάνει στο κυλικείο κλπ κλπ. Επίσης, το βίαιο παιδί γελάει και την κοροιδεύει όταν βλέπει ότι φεύγει.

 

Σε γενικές γραμμές αυτά συμβαίνουν, τα οποία θα μου επιτρέψεις να τα θεωρώ πολύ σημαντικά και άξια λήψης μέτρων από τη δασκάλα. Να πω ότι σκοπίμως χρησιμοποιώ για το άλλο παιδί την λέξη βίαιος, γιατί αυτό ακριβώς κάνει. Χειροδικεί και κοροιδεύει. Δεν είναι "ταραξίας". Δεν κάνει φασαρία. Κάνει κάτι παραπάνω.

 

Νομίζω ότι ένα παιδί με τέτοια συμπεριφορά προφανώς και επηρεάζει αρνητικά όλα τα άλλα παιδιά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Πώς είναι δυνατόν να μην επηρεάζονται;

 

Όσο για το εάν φταίει αυτός ή οι γονείς του, προφανώς και δεν φταίει αυτός. Εμείς σαν γονείς εχουμε την απόλυτη ευθύνη για την συμπεριφορά των παιδιών μας (εκτός από ασθένειες προφανώς).

 

Να πω πάντως γενικά ότι όταν μεροληπτούμε υπέρ κάποιου, αυτομάτως μεροληπτούμε κατά κάποιου άλλου. Εξ' ορισμού. Γι' αυτό η μεροληψία είναι άδικη από τη φύση της. Δεν είναι δυνατόν να μεροληπτούμε "δίκαια". Φαντάζομαι πως όσοι γονείς έχουν δύο παιδιά το καταλαβαίνουν αυτό απόλυτα :-P Έχουμε συνέχεια μια ζυγαριά μέσα μας και παλεύουμε να την ισορροπούμε.

[elenip]

Μπορώ να σου παραθέσω τα προβλήματα που δημιουργούνται στα άλλα παιδιά αναφερόμενη στην κόρη μου και έχοντας αυτήν σαν παράδειγμα. Προφανώς υπάρχουν και άλλες εκφάνσεις τις οποίες εγώ δεν έχω σκεφτεί.

 

Η κόρη μου λοιπόν φοβάται (κυριολεκτικά) να καθίσει δίπλα στο βίαιο παιδί. πριν διαλέξει μία καρέκλα περιμένει να καθίσει πρώτα αυτός. Μία φορά που είχε καθίσει πρώτος το παιδί έβαλε τα κλάματα προκαταβολικά και ζητούσε να αλλάξει θέση. Στο διάλειμμα επίσης εποπτεύει το χώρο και αποσύρεται από μία παρέα όταν μπαίνει το παιδί που φέρεται βίαια. Το ίδιο κάνει στο κυλικείο κλπ κλπ. Επίσης, το βίαιο παιδί γελάει και την κοροιδεύει όταν βλέπει ότι φεύγει.

 

Σε γενικές γραμμές αυτά συμβαίνουν, τα οποία θα μου επιτρέψεις να τα θεωρώ πολύ σημαντικά και άξια λήψης μέτρων από τη δασκάλα. Να πω ότι σκοπίμως χρησιμοποιώ για το άλλο παιδί την λέξη βίαιος, γιατί αυτό ακριβώς κάνει. Χειροδικεί και κοροιδεύει. Δεν είναι "ταραξίας". Δεν κάνει φασαρία. Κάνει κάτι παραπάνω.

 

Νομίζω ότι ένα παιδί με τέτοια συμπεριφορά προφανώς και επηρεάζει αρνητικά όλα τα άλλα παιδιά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Πώς είναι δυνατόν να μην επηρεάζονται;

 

Όσο για το εάν φταίει αυτός ή οι γονείς του, προφανώς και δεν φταίει αυτός. Εμείς σαν γονείς εχουμε την απόλυτη ευθύνη για την συμπεριφορά των παιδιών μας (εκτός από ασθένειες προφανώς).

 

Να πω πάντως γενικά ότι όταν μεροληπτούμε υπέρ κάποιου, αυτομάτως μεροληπτούμε κατά κάποιου άλλου. Εξ' ορισμού. Γι' αυτό η μεροληψία είναι άδικη από τη φύση της. Δεν είναι δυνατόν να μεροληπτούμε "δίκαια". Φαντάζομαι πως όσοι γονείς έχουν δύο παιδιά το καταλαβαίνουν αυτό απόλυτα :-P Έχουμε συνέχεια μια ζυγαριά μέσα μας και παλεύουμε να την ισορροπούμε.

 

Αυτό που περιγράφεις σαφώς για τον κάθε γονιό είναι πρόβλημα και πάνω απόλα τον νοιάζει το δικό του παιδί.. εμένα ο μικρός ακόμη δεν έχει πάει δημοτικό που νομίζω ότι εκεί είναι το πρόβλημα θα σου πω όμως πως το χειρίζεται η κολλητή μου που είναι δασκάλα πολλά χρόνια σε σχολείο και ο γιος της πηγαίνει δημοτικό.. της κάνει παράπονα ότι τον χτυπάει ένα παιδάκι.... η απάντηση της μαμάς του: αμύνσου, απώθησέ το, απομακρύνσου.... το παιδί κάνει παράπονα ότι το κοροιδεύει / γελάει μαζί του.. η απάντηση της μαμάς του: απάντησέ του και εσύ με έξυπνο τρόπο, αγνόησέ τον, προστάτεψε τον ευατό σου....

από ότι μου λέει το να επιβιώσεις στο σχολείο είναι δύσκολο πράγμα σήμερα οπότε δυστυχώς ή ευτυχώς ένα παιδί θα πρέπει να μάθει να προστατεύει τον εαυτό του, να αναπτύξει άμυνες!

από την άλλη επέτρεψέ μου να εμμείνω στο γεγονός ότι δικαιολογώ την κάθε δασκάλα που θα μεροληπτήσει απέναντι σε ένα παιδί με σοβαρά προβλήματα (διελυμένη οικογένεια - ενδοοικογενειακή βία κλπ κλπ) σε σχέση με ένα παιδί που έχει το σπίτι στήριγμα σε ότι "πρόβλημα" αντιμετωπίσει.... αυτό που με θλίβει πραγματικα είναι ότι πολύ εύκολα τα παιδιά στιγματίζονται και στοχοθετούνται σε ένα σχολείο...

[ekavi_]

Η δασκάλα που παρουσιαζεις, όπως και η δική μας δασκάλα, είναι πολύ αναλυτική ως προς το τι κάνει για να βοηθήσει το παιδί που έχει πρόβλημα, αλλά δεν αναφέρει καθολου, όπως και η δική μας η δασκάλα πάλι, το τι κάνει για να βοηθήσει τα παιδιά που υφίστανται το πρόβλημα.

 

Συμφωνώ σε όλα αυτά.

Μπράβο στη δασκάλα που δεν αφήνει στην τύχη του το παιδί, που το κατανοεί και προσπαθεί να το βοηθήσει, αλλά εγώ θα ήθελα να ακούσω τι μέτρα παίρνει για την ψυχολογία και την σωματική ακεραιότητα των υπόλοιπων παιδιών.

[ekavi_]

Μια απορία... Πως προστατεύει υποτίθεται αυτή η δασκάλα τα προσωπικά δεδομένα του παιδιού, αφού υπογράφει το άρθρο επώνυμα και στην ουσία φωτογραφίζει το παιδι; Όσοι γνωρίζουν τη δασκάλα, δεν καταλαβαίνουν αμέσως για ποιο παιδί μιλάει;...

[vvassoula]

Να ρωτήσω: το αμύνσου σημαίνει χτύπα κι εσύ αν σε χτυπήσουν ;;;

 

Εμείς ακόμα είμαστε στα θεωρητικά (5 χρονών στο νηπιαγωγείο):

 

Το μοτο του αντρα μου είναι "Δεν χτυπάς ποτέ πρώτος, αν σε χτυπήσουν χτυπάς πίσω".

 

Εγώ πάλι είμαι της άποψης: "Δεν χτυπάς ποτέ πρώτος, αν σε χτυπήσουν, πήγαινε να το πεις στην δασκάλα σου".

 

Το έχουμε τρελλάνει το παιδί ...

[ΑΝΝΑ24]

Το άρθρο αναλύει πολύ όμορφα ένα θέμα. Δεν το βρίσκω απαραίτητο στο ίδιο κείμενο να ανέλυε και το τι κάνει για τα άλλα παιδιά, είναι ένα άλλο κεφάλαιο.

Εκάβη, μπορεί τα στοιχεία που δίνει να μην είναι τα αληθινά, να είναι παραδείγματα από διάφορα παιδιά.

 

Αν είναι να το δούμε το θέμα ρεαλιστικά, στο στυλ, ναι, έχεις ευαισθησίες αλλά μέχρι να συμβεί στο δικό σου παιδί, τότε στη θέση "το δικό μου παιδί", δεν πρέπει να δούμε μόνο το θύμα της επιθετικής συμπεριφοράς, αλλά και το θύτη.

Δυστυχώς, κανείς μας δεν έχει κάνει συμφωνία με άνωθεν ότι στη δική μας οικογένεια θα πηγαίνουν όλα πάντα ρολόι.

[ekavi_]

Να ρωτήσω: το αμύνσου σημαίνει χτύπα κι εσύ αν σε χτυπήσουν ;;;

 

Εμείς ακόμα είμαστε στα θεωρητικά (5 χρονών στο νηπιαγωγείο):

 

Το μοτο του αντρα μου είναι "Δεν χτυπάς ποτέ πρώτος, αν σε χτυπήσουν χτυπάς πίσω".

 

Εγώ πάλι είμαι της άποψης: "Δεν χτυπάς ποτέ πρώτος, αν σε χτυπήσουν, πήγαινε να το πεις στην δασκάλα σου".

 

Το έχουμε τρελλάνει το παιδί ...

 

Αμύνσου, σημαίνει μην αφήσεις τον άλλο να σε χτυπήσει.

 

Και εγώ λέω ότι δεν θα χτυπάς πίσω, γιατί αν εμπλακείς σε καυγά θα βρεις τον μπελά σου και εσύ. Ή αν σε βρίσουν και αρχίζεις να βρίζεις, επίσης θα βρεις τον μπελά σου γιατί ο δάσκαλος δεν θα κάτσει να ψάξει ποιος φταίει. Θα δει 2 παιδιά να χτυπιούνται ή να βρίζονται και θα τιμωρηθούν και τα 2.

 

Οπότε η δικιά μου συμβουλή είναι πως σε πρώτη φάση, δεν αφήνεις τον άλλο να σε χτυπήσει, αν χρειαστεί να τον απωθήσεις (πχ με σπρώξιμο κτλ κάντο), μετά φεύγεις και πας κατευθείαν σε κάποιον δάσκαλο να του πεις τι έγινε. Δεν ανταποδίδεις.

Αν τώρα κάποιος σου μιλάει άσχημα, σε κοροιδεύει ή σε βρίζει, του απαντάς χωρίς να βρίσεις (πχ "ό,τι λες είσαι") και απομακρύνεσαι δηλώνοντας ότι αν φέρεται άσχημα δεν τον θες για φίλο. Αν ο άλλος το παρακάνει, πχ σε ακολουθεί, τότε πάλι πας στη δασκάλα.

[ekavi_]

Το άρθρο αναλύει πολύ όμορφα ένα θέμα. Δεν το βρίσκω απαραίτητο στο ίδιο κείμενο να ανέλυε και το τι κάνει για τα άλλα παιδιά, είναι ένα άλλο κεφάλαιο.

 

Το άρθρο επικεντρώνεται στο να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά του θύτη και να αναδείξει τις προσπάθειες της δασκάλας.

Δυστυχώς όμως ούτε όλοι οι δάσκαλοι ασχολούνται, ενώ οι συνέπειες της συμπεριφοράς του θύτη πάνω στα άλλα παιδιά είναι οι ίδιες, όποια και αν είναι η αιτία της συμπεριφοράς του.

Οπότε θεωρώ ότι ένα σωστό άρθρο, θα έπρεπε να επικεντρωθεί και στα 2 σημεία. Αφήνοντας τις επιπτώσεις στην άκρη, είναι σαν να λέει ότι επειδή από πίσω κρύβεται μια τραγική ιστορία και επειδή η δασκάλα κάνει υπερπροσπάθειες, ακόμα και να χτυπηθεί το δικό σου παιδί μην θυμώσεις. Ε, δεν είναι έτσι ακριβώς...

[ΑΝΝΑ24]

Εγώ πιστεύω ότι το κείμενο έχει στόχο να ευαισθητοποιήσει πάνω σε ένα συγκεκριμένο θέμα. Μπορείς να αναδείξεις κάποια στοιχεία χωρίς υποχρεωτικά να καλύψεις και τον αντίλογο.

Αν πχ γράψει κάποιος μια μελέτη για την καταστροφή του περιβάλλοντος λόγω της υπερκατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας, δεν είναι υποχρεωμένος στο ίδιο άρθρο να λύσει και τα ενεργειακά προβλήματα του πλανήτη.

Κάθε πρόβλημα έχει πολλές οπτικές γωνίες. Αυτό δε σημαίνει ότι αν δεν έχουμε τη λύση δεν μιλάμε για το πρόβλημα.

[ekavi_]

Κάθε πρόβλημα έχει πολλές οπτικές γωνίες. Αυτό δε σημαίνει ότι αν δεν έχουμε τη λύση δεν μιλάμε για το πρόβλημα.

 

Δεν διαφωνώ.

 

Απλώς μιλάει επώνυμα για τις προσπάθειες που κάνει η ίδια και για τις τραγικές ιστορίες που κρύβονται πίσω από τα επιθετικά παιδιά που έχει στην τάξη της.

 

Οπότε δεν μου φαίνεται για ανάλυση ενός θέματος, αλλά για αυτοπροβολή και προσπάθεια δικαιολόγησης τυχόν περιστατικών που δεν γνωρίζουμε. Εφόσον μιλάει λοιπόν επώνυμα για τον εαυτό της και τη δουλειά της, καλό θα ήταν να αναφέρει σε 2-3 γραμμές έστω και το τι μέτρα προφύλαξης των άλλων παιδιών παίρνει...

 

Συγγνώμη αν είμαι κυνική... Μου βγαίνει αυθόρμητα...

[ΑΝΝΑ24]

Δε διαφωνώ για την αυτοπροβολή.

Δεν θα γινόμουν φανατική θαυμάστριά της από αυτό και μόνο, αλλά με ευχαριστεί το γεγονός ότι έστω και με εγωιστικά κίνητρα, ρίχνει τον προβολέα σε ένα σημαντικό θέμα. Και ένας να ευαισθητοποιηθεί λίγο, είναι θετικό.

 

Μην κρίνεις από τον εαυτό σου που δε μασάς μεν από συναισθηματικές κορώνες, αλλά είσαι δίκαιη.

Υπάρχει κόσμος που πιστεύει ακόμη στον Καιάδα (ή στον Καιάδα βλ.λ Χ.Α ).

[ekavi_]

Δε διαφωνώ για την αυτοπροβολή.

Δεν θα γινόμουν φανατική θαυμάστριά της από αυτό και μόνο, αλλά με ευχαριστεί το γεγονός ότι έστω και με εγωιστικά κίνητρα, ρίχνει τον προβολέα σε ένα σημαντικό θέμα. Και ένας να ευαισθητοποιηθεί λίγο, είναι θετικό.

 

Μην κρίνεις από τον εαυτό σου που δε μασάς μεν από συναισθηματικές κορώνες, αλλά είσαι δίκαιη.

Υπάρχει κόσμος που πιστεύει ακόμη στον Καιάδα (ή στον Καιάδα βλ.λ Χ.Α ).

 

Δεν έχεις άδικο...

[miriki]

Στα διάφορα που γράφετε και σκέπτεστε θα ήθελα να προσθέσετε τον παράγοντα χρόνο. ΌΟΟΟΟΟΟΟΟΟ,ΤΙ και να κάνεις με συνεργασία, χωρίς συνεργασία, με υποστήριξη, χωρίς υποστήριξη, με γνώση, με διαίσθηση με με με με , για να αποδώσουν χρειάζεται χρόνος. όσο πιο μεγάλο το παιδί και πιο παγιωμένες οι συμπεριφορές τόσο πιο πολύς χρόνος. όσο μεγαλύτερα τα προβλήματα του σπιτιού ή της νοητικής κια/ ή ψυχικής κατάστασης του παιδιού, τόσο πιο πολύ χρόνος χρειάζεται.

 

Γιαυτό και πολύ συχνά φαίνεται ότι δεν κάνουμε κάτι ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να γίνονται πάρα πολλά.

 

Κι εγώ θεωρώ ότι δεν φωτογραφίζει κάποια συγκεκριμένη περίπτωση, απλά αναφέρει μερικά από τα ενδεχόμενα που υπάρχουν. Επίσης το κείμενο αυτό έχει σκοπό να προκαλέσει τη σκέψη "αχ, γιαυτό το καημένο τα κάνει όλα αυτά", γιατί κακά τα ψέματα οι περισσότεροι έχουμε την τάση να τα βλέπουμε όλα υπό το πρίσμα της δικής μας "τέλειας" οικογένειας. κι αν όχι τέλειας, τουλάχιστον λειτουργικής.

 

Φέρνοντας τους άλλους γονείς να κατανοήσουν τη θέση του παιδιού που χτυπάει, μπορεί πιο εύκολα μετά να τους προσεγγίσει ώστε αφενός μεν να σταματήσουν τις επιθέσεις εναντίον της (και εναντίον του παιδιού) και ταυτόχρονα να τους καλέσει να βρουν κοινούς δρόμους και λύσεις.

 

Επίσης΄οταν έρχεσαι και μου παραπονιέσαι για ΕΚΕΙΝΟ το παιδί, πραγματικά δεν μπορώ να σου πω τίποτα. Επομένως έλα να μου ζητήσεις πώς θα βοηθήσουμε το δικό σου παιδί να βρει λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει στο σχολείο, ακόμη κι αν προέρχονται από ΕΚΕΙΝΟ το παιδί. Γιατί στη ζωή μας πάντα θα υπάρχει ένας ΕΚΕΙΝΟΣ μια ΕΚΕΙΝΗ που με τον α ή β τρόπο θα απειλεί τη δική μας ευημερία. Οπότε πρέπει να ξέρουμε πώς να τον αντιμετωπίζουμε.

 

Είναι πολύ δύσκολες οι ισορροπίες και μη νομίζετε ότι είναι όλοι οι γονείς σαν κι εσάς. Πολλοί είναι εκείνοι που θα έρθουν με διάθεση κουτσομπολιού ή με διάθεση αποκλεισμού ΕΚΕΙΝΟΥ του παιδιού ή με διάθεση "καύσης στο πυρ το εξώτερον" την εκπαιδευτικού....

[ekavi_]

Είναι πολύ δύσκολες οι ισορροπίες και μη νομίζετε ότι είναι όλοι οι γονείς σαν κι εσάς. Πολλοί είναι εκείνοι που θα έρθουν με διάθεση κουτσομπολιού ή με διάθεση αποκλεισμού ΕΚΕΙΝΟΥ του παιδιού ή με διάθεση "καύσης στο πυρ το εξώτερον" την εκπαιδευτικού....

 

 

Εγώ θα πήγαινα με διάθεση: "τι κάνεις για να προστατεύσεις το δικό μου παιδί που μπορεί να υφίσταται πχ ψυχολογική ή σωματική βία". Ούτε με νοιάζει να κουτσομπολεύσω το άλλο παιδί (πως και γιατί φέρεται έτσι), ούτε να καταδικάσω τη δασκάλα που θα είναι σε δύσκολη θέση.

Αλλά, επειδή ακριβώς το να βοηθήσει το άλλο παιδί, όσο καλή διάθεση και να έχει, θα πάρει χρόνο όπως είπες και βέβαια δεν αρκεί μόνο η βοήθεια της δασκάλας, θέλω στο μεσοδιάστημα να ρίχνει το βάρος στην προφύλαξη των υπολοίπων.