Χάνω το μωρό μου στις 24 εβδομάδες

[Δαμασκηνάκι]

Καλή μου June, διαβάζοντας τα πονεμένα σου λόγια νιώθω σαν να ξαναζώ την περασμένη Τρίτη..Τρίτη απόγευμα κι έχουμε ραντεβού για β΄επιπέδου,διαδικασία ρουτίνας νομίζαμε..Όλα τέλεια μέχρι τότε,ξεκινάμε την εξέταση και η εμβρυολόγος αγέλαστη,εγώ κοιτούσα το αγγελουδάκι μου και σχολίαζα τα όμορφα χαρακτηριστικά του..Όλα καλά γιατρέ?Η απάντηση της ακούστηκε σαν κακόγουστο αστείο στα αφτιά μας..Όχι το παιδί σας έχει πρόβλημα ,δεν αναπτύσσεται σωστά και κάτι ακόμη...Έχει υποπλασία στο δεξί χέρι και του λείπουν 3 δάχτυλα...Το δικό μου το αγγελουδάκι?Χωρίς χεράκι και δαχτυλάκια, χωρίς σωστή ανάπτυξη, καταδιακασμένο να ζήσει δυστυχισμένο ή ακόμη να μην καταφέρει να ζήσει..Γιατί Θεέ μου να ζήσω εγώ αυτόν τον πόνο?Γιατί το δικό μου το μωράκι?Τα έκανα όλα σωστά,δεν πήρα ούτε ασπιρίνη,πρόσεχα σαν να κουβαλούσα τον πιο πολύτιμο θησαυρό,γιατί σε εμένα?Οι γιατροί κατηγορηματικοί,διακοπή κύησης και οι 4 στους οποίους απευθυνθήκαμε..Έπειτα ακολούθησε η 2η β΄επιπέδου, η οποία απλά επιβεβαίωσε τα ίδια και η γνώμη του 2ου εμβρυολόγου ξεκάθαρη,το μωρό πρέπει να σταματήσει την πορεία του,δεν θα επιβιώσει.ΕΦΙΑΛΤΗΣ..Έκλαψα,έκλαψα,έκλαψα...πόνος παντού..Το Σάββατο γέννησα το νεκρό μωρό μου μετά από 15 ώρες τοκετού..Στο πλάι μου το στήριγμά μου,ο αντρούλης μου,ο αγγελός μου,το άλλο μου μισό,με κράτησε ζωντανή,με φρόντισε κι εγώ χάρη σε αυτόν τον υπέροχο άντρα είμαι εδώ για να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου 2 μέρες μετα το εξιτήριο μου απ'το νοσοκομείο.Ναι ήταν δύσκολο,ναι έζησα εφιαλτικές μέρες αλλά ο λόγος που με βοήθησε να το περάσω στωικά ήταν οι εμπειρίες μέσα απ'αυτό το forum λίγο πριν πάω στο νοσοκομείο διάβασα κι άλλα παρόμοια γεγονότα και δυνάμωσα,οπλίστηκα με τόση δύναμη που 15 ώρες δεν έβγαλα ούτε μισό δάκρυ..Όλα επουλώνονται σιγά σιγά.Θέλει χρόνο και προσπάθεια κι εγώ προσπαθώ πολύ..Θέλω να πω σε όλες τις κοπέλες που περνούν κάτι αντίστοιχο ότι θα περάσει και το αγγελουδάκι τους θα είναι κάπου στον ουρανό,εκεί που είναι και η πριγκιπισσούλα μου και με βλέπει από ψηλά και ξέρει ότι θα την αγαπώ για πάντα και θα είναι για πάντα το πρώτο μου παιδάκι..Με τον αντρούλη μου δεν έχουμε άλλα παιδάκια,δεν θα το βάλουμε κάτω θα προσπαθήσουμε να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα,μια ευτυχισμένη οικογένεια...

[papakia30]

.................Κλαιω....

[xaralampia]

Δαμάσκηνακι Καλησπέρα, πέρασα τα ίδια σε σένα τον Ιούνιο του 2013 στις 20 εβδομάδες το κοριτσάκι μου διεγνωσθη με δισχιδης ραχη ,γέννησα μετά από 16 ώρες. Έκτοτε είχα 2 παλινδρόμηση κυήσεις, έχω κάνει ότι εξέταση υπάρχει και η απάντηση ήταν μια: δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα όλα είναι τυχαία γεγονότα. Ο χρόνος είναι πραγματικά ο καλύτερος γιατρός , κάποια στιγμή θα σου φαίνεται όλο αυτό πολύ μακρινό αλλά πίστεψε με δεν θα την ξεχάσεις ποτέ την μπεμπουλα, είναι αγγελούδι και σε προσέχει. Κάνε κουράγιο και μην το βάζεις κάτω! !!!

[Δαμασκηνάκι]

xaralampia μου, σε ευχαριστώ πολύ..Με γεμίζει ελπίδα που ξέρω ότι κι άλλες κοπέλες κατάφεραν να ξεπεράσουν μια τέτοια επώδυνη κατάσταση..Μακάρι να μου έλεγε κάποιος πώς μπορώ να προχωρήσω μιας και το μυαλό μου 20 μέρες τώρα είναι άδειο,δεν μπορώ να διαβάσω ,δεν μπορώ να πάω στη δουλειά,να συγυρίσω το σπίτι...Τίποτα..Πώς γυρίζω τη σελίδα?Πώς θα μαζεψω τα κομμάτια μου?Πώς θα συνεχίσω τη ζωή μου απο εκεί που την άφησα?Αυτό με απασχολεί τωρα..Δυστυχώς η θλίψη με κυριεύει...Και το χειρότερο είναι πως δεν ήμουν έτσι αλλά χειροτέρεψα την προηγούμενη εβδομάδα οταν η κουμπάρα μας ενώ 15 ημέρες δεν μου έστειλε ούτε ένα μήνυμα για περαστικά,αποφάσισε να μας στείλει μήνυμα ότι γεννάει μια φίλη και να μας ενημερώσει πόσο τέλειο τοκετό είχε κ.λ.πΔεν ξέρω μπορεί να κάνω εγώ λάθος αλλά όταν μια εβδομάδα πριν σε παίρνει ο κολλητός σου να σου πει ότι έχασε το μωράκι του,ότι πονάει,ότι η γυναίκα του και φίλη σου και κουμπάρα σου υποφέρει ψυχικά,εσύ αντί να στείλεις ένα μηνυμα συμπαράστασης επιλέγεις να στείλεις τα νέα του ΙΑΣΩ..Πόσο άπονοι είναι κάποιοι άνθρωποι..Τι έχουν μέσα τους?Λυπάμαι γιατί επιβεβαιώνεται αυτό που σκεφτόμουν,ότι το παιδάκι μου με τις πολλαπλές του αναπηρίες δεν θα μπορούσε ποτέ να επιβιώσει σ'αυτόν τον άπονο κόσμο..Λυπάμαι πραγματικά..Και ευχαριστώ εσάς κορίτσια μου που με στηρίζετε μέσα σε αυτόν τον ιστότοπο κι εύχομαι κι ελπίζω κι εγώ να μπορώ να δίνω δύναμη σε κάποια από εσάς...

[osin]

Αχ, βρε Δαμασκηνάκι, είχαμε κάνει μία συζήτηση με τα κορίτσια εδώ σε κάποιο άλλο σημείο του φόρουμ, σχετικά με τις αντιδράσεις του περίγυρού μας μετά το θέμα της αποβολής, της παλλίνδρομης ή ό,τι είχε βιώσει, τέλος πάντων, η κάθε μία μας. Άλλη την είχε ενοχλήσει η μαμά, άλλη η πεθερά, άλλη ο άντρας, άλλη η φίλη, κλπ. Το μόνο που θα σου πω είναι ότι δυστυχώς δεν έχουν πάντοτε οι άλλοι τη συμπεριφορά που θα θέλαμε, γιατί ενδεχομένως να μην ξέρουν ούτε και οι ίδιοι ποιος είναι ο καταλληλότερος τρόπος να φερθούν. Ασ' τους όλους λοιπόν να λένε και να κάνουν ό,τι θέλουν. Εσύ κοίτα τον εαυτό σου.

[Ιωαννα12]

Ξέρω πολύ καλά το αίσθημα ότι κανένας γύρω σου δεν σε καταλαβαίνει... Κι εγώ πλέον, 4 μήνες μετά την απώλεια, είμαι σε φάση που δεν θέλω να μιλώ με κανέναν γι αυτό το θέμα! Καταλαβα ότι για τον περισσότερο κόσμο η ιστορία μου είναι μια αφορμή να εκτιμήσει τα καλά που έχει στη ζωή του και τίποτα περισσότερο... Είναι πολύ σκληρό να νιώθεις ότι το βιώνεις μόνη και ότι κανενας δεν σε καταλαβαίνει και το ξέρω πολύ καλά αυτό! Αλλά κακά τα ψέματα, ο κόσμος ακόμα και να θέλει, δεν μπορεί να νιώσει αυτό που βιώνουμε. Εγώ μόνο σε αυτό το φόρουμ βρήκα λίγη κατανόηση...

[katerinaadra]

κορίτσια μου γεια σας....

 

πολλές κοπέλες ξέρετε την ιστορία μου για αυτό δε θα την πω αναλυτικά...

έχασα τα κοριτσάκια μου στον 9 μήνα μια μέρα-δυο μέρες πριν μπω να γεννήσω με προγραμματισμένη καισαρική ενώ όλα πήγαιναν τέλεια στην εγκυμοσύνη μου...

 

όπως ξέρετε όλες, γιατί τα ίδια αισθανόμαστε, γκρεμίστηκε όλος ο κόσμος μου, δεν ήξερα από που να πιαστώ, τι να κάνω, πως να συμπεριφερθώ, όλα με ενοχλούσαν δεν ήθελα το πρώτο διάστημα να κάνω ΤΙΠΟΤΑ....

οι έξι μήνες περάσανε βασανιστικά αργα μεχρι να ξεκινήσω τις προσπάθειες, ο πόνος με είχε μουδιάσει, είχα φτάσει σε σημείο να μην αισθάνομαι τίποτα, ούτε χαρα τούτε λίπη κανένα συναίσθημα.....

 

εμεινα έγκυος, στην αρχή δε τη ζούσα, φοβομουν, ήθελα τα κορίτσια μου και συνηδειτοποιούσα ότι το μωράκι μου μέσα μου δεθα μου τα έφερνε πίσω, ότι δεν άλλαζε την κατάσταση, ότι εκείνα τα μωράκια έιχαν χαθεί....

 

όταν κατάλαβα ότι η κακή μου ψυχολογία θα κάνει κακό στο μπεμπάκι μου άλλαξα από τη μια μέρα στην άλλη ήθελα δεν ήθελα ήμουν χαρούμενη για το μπεμπάκι μου για το καλό του

 

εχει 26 μέρες που έχω το αγγελούδι μου στην αγκαλιά (αν και τις πρώτες μέρες τον είχα στη θερμοκοιτίδα) τα έχω ξεχάσει όλα, δε θυμάμαι κανέναν πόνο, κανένα άσχημο σχόλιο.....όλα για μενα πλέον είναι υπέροχα.....

 

βεβαια πλέον συνειδητοποιώ τι ακριβως έχασα, τι ακριβως ειναι να έχεις μωράκι και με πόνεσε για ακόμα μια φορά το γεγονός ότι έχασα τα κορίτσια μου άλλα ο αγγελός μουμε ένα χαμόγελό του με κάνει να είμαι υπερευτυχισμένη και να τα ξεχνάω όοοοοοοοολα

 

μη δίνετε σημασία στους άλλους, ελάχιστοι μπορούν να μας καταλάβουν και να μας νιώσουν....επίσης ο καθε άνθρωπος τα βλέπει όλα πολύ διαφορετικά.....

 

η ζωή συνεχίζεται, και ρόδα είναι και γυρίζει για όλους μας έρχεται και η χαρούμενη στιγμή....

[Ιωαννα12]

Καλημερα Katerinaadra!! Nα σου ζήσει!!!!! Το μήνυμα σου πρόσθεσε ένα χαμόγελο στα χείλη μου! Περίμενα πως και πως αυτό το χαρμόσυνο μήνυμα από σενα! Πραγματικά χάρηκα με τα νέα σου!! Να χαίρεσαι το θαυματάκι σου! Αντε, ήρθε η ώρα να ζήσεις ευτυχισμένες στιγμές!!

[Stacy!!!]

κορίτσια μου γεια σας....

 

πολλές κοπέλες ξέρετε την ιστορία μου για αυτό δε θα την πω αναλυτικά...

έχασα τα κοριτσάκια μου στον 9 μήνα μια μέρα-δυο μέρες πριν μπω να γεννήσω με προγραμματισμένη καισαρική ενώ όλα πήγαιναν τέλεια στην εγκυμοσύνη μου...

 

όπως ξέρετε όλες, γιατί τα ίδια αισθανόμαστε, γκρεμίστηκε όλος ο κόσμος μου, δεν ήξερα από που να πιαστώ, τι να κάνω, πως να συμπεριφερθώ, όλα με ενοχλούσαν δεν ήθελα το πρώτο διάστημα να κάνω ΤΙΠΟΤΑ....

οι έξι μήνες περάσανε βασανιστικά αργα μεχρι να ξεκινήσω τις προσπάθειες, ο πόνος με είχε μουδιάσει, είχα φτάσει σε σημείο να μην αισθάνομαι τίποτα, ούτε χαρα τούτε λίπη κανένα συναίσθημα.....

 

εμεινα έγκυος, στην αρχή δε τη ζούσα, φοβομουν, ήθελα τα κορίτσια μου και συνηδειτοποιούσα ότι το μωράκι μου μέσα μου δεθα μου τα έφερνε πίσω, ότι δεν άλλαζε την κατάσταση, ότι εκείνα τα μωράκια έιχαν χαθεί....

 

όταν κατάλαβα ότι η κακή μου ψυχολογία θα κάνει κακό στο μπεμπάκι μου άλλαξα από τη μια μέρα στην άλλη ήθελα δεν ήθελα ήμουν χαρούμενη για το μπεμπάκι μου για το καλό του

 

εχει 26 μέρες που έχω το αγγελούδι μου στην αγκαλιά (αν και τις πρώτες μέρες τον είχα στη θερμοκοιτίδα) τα έχω ξεχάσει όλα, δε θυμάμαι κανέναν πόνο, κανένα άσχημο σχόλιο.....όλα για μενα πλέον είναι υπέροχα.....

 

βεβαια πλέον συνειδητοποιώ τι ακριβως έχασα, τι ακριβως ειναι να έχεις μωράκι και με πόνεσε για ακόμα μια φορά το γεγονός ότι έχασα τα κορίτσια μου άλλα ο αγγελός μουμε ένα χαμόγελό του με κάνει να είμαι υπερευτυχισμένη και να τα ξεχνάω όοοοοοοοολα

 

μη δίνετε σημασία στους άλλους, ελάχιστοι μπορούν να μας καταλάβουν και να μας νιώσουν....επίσης ο καθε άνθρωπος τα βλέπει όλα πολύ διαφορετικά.....

 

η ζωή συνεχίζεται, και ρόδα είναι και γυρίζει για όλους μας έρχεται και η χαρούμενη στιγμή....

Συγχαρητήρια!!! Να σου ζήσει!!! Τώρα είσαι πιο δυνατή και πιο "έτοιμη" μάνα, αυτό να σκέφτεσαι! Και το μωράκι σου είναι πολύ τυχερό γιατί θα πάρει την τριπλάσια αγάπη!!!

[osin]

katerinaadra, καλημέρα!

Μπήκα προχθές στο φόρουμ, και σε θυμήθηκα, που έλεγες ότι περιμένεις να γεννήσεις αυτόν τον καιρό, και αναρωτήθηκα τι να έγινε, καθώς δεν είχαμε νεώτερά σου! Και ορίστε, λοιπόν, που είχες ήδη γεννήσει!

Χαίρομαι πάρα πολύ για 'σενα! Να σου ζήσει το μωράκι σου! Εύχομαι να είναι υγιές και καλότυχο! Κι σε εσάς, τους γονείς του, εύχομαι κάθε μέρα να σας γεμίζει με χαρά ο μπέμπης σας!

[xaralampia]

Κορίτσια Καλησπέρα , διάβασα την ιστορία της Katerina, πήρα κουράγιο , σκέφτομαι θετικά και το μόνο που θέλω να γράψω είναι ότι πάντα υπάρχουν χειρότερα . Πρέπει να το πιστέψουμε και θα γίνει! ! Ας μην το βάζουμε κάτω, πάντα πίστευα και ακόμα το πιστεύω πως η ψυχολογία και το άγχος παίζουν το χειρότερο ρόλο σε θέματα κύησης.

Ακόμη δεν καταφέραμε με τον άντρα μου να κάνουμε ένα παιδάκι αλλά αισιοδοξω. ..!!

[Δαμασκηνάκι]

Κοριτσάκια μου καλησπέρα,

 

Κατερίνα πόσο γενναία είσαι,σε θαυμάζω που δεν το έβαλες κάτω..Συγχαρητήρια για το μωράκι σου..Είναι σπουδαίο που συνέχισες και διεκδίκησες την ευτυχία ξανά...Εγώ ήθελα τοοοόσο πολύ το μωράκι μου,είχε γίνει η ζωή μου ολόκληρη..Όμως τώρα είμαι τόσο φοβισμένη που σκέφτομαι ότι δεν ξέρω αν θα μπορούσα να περάσω 9 μήνες με την αγωνία αν το παιδί μου θα είναι υγιές..Κι αν του λείπει ένα χέρι,αν έχει σύνδρομο ντάουν,αν αν αν...Μπορεί τελικά να μην είναι όλα για όλους..Δεν ξέρω,αυτό που ξέρω είναι ότι γυναίκες σαν εσένα που συνέχισαν με πίστη και κουράγιο αξίζουν την ευτυχία,την διεκδικούν και τα καταφέρνουν..Δυστυχώς δεν είμαι σίγουρη ότι είμαι μια απ'αυτές..

 

Υ.Γ:Συγγνώμη για το μελό...

[stallitsa]

Δαμασκηνάκι ακριβώς τα ίδια σκεφτόμουν και εγώ μετα απο αναγκαστική διακοπή κύησης στις 13 εβδ λόγω σοβαρού προβλήματος στο εγκέφαλο σε συνδυασμό με τρισωμία 13 (πολύ δύσκολη κατάσταση). Δεν πιστευα ποτέ οτι θα μπορέσω να αντέξω ψυχολογικά τους 9 μήνες αναμονής σε ενδεχόμενη νέα εγκυμοσύνη.

 

Αφησα 6 μήνες να περάσουν χωρις να θελω να μπω καν στη διαδικασία για νεο μωρο. Οταν τελικά έμεινα έγκυος δε θα πω οτι ήταν εύκολο. ειδικα στην αρχή δεν το χάρηκα καθόλου. με πολύ υποστήριξη απο συζηγο, γιατρο, γονεις, γιογκα κλπ περνούσε ο καιρός. ¨ημουν η μονη εγκυος που δεν ειχε ετοιμάσει καν δωματιο γαι το μωρό της. Μετα τον 6ο μήνα αρχισα να χαλαρώνω ελάχιστα.

 

Θέλω να σου πω 2 πράγματα:

1) ολα πήγαν καλα στο τέλος και τώρα έχω το γιο μου. Εκτιμω αυτο το δώρο νομίζω στο υπερδεκαπλάσιο απο το αν δεν ειχα περάσει όσα πέρασα και νομίζω με έχει κάνει καλύτερη μητέρα και άνθρωπο

2) το πιο σημαντικό: οταν άρισα να το συζητάω και να βλέπω τι γίνεται γύρω μου ανακάλυψα παρα πολλές γυναίκες πυ έχουν ζήσει αντίστοιχα βιώματα και είχαν δύσκολες εγκυμοσύνες. Η εγκυμοσύνη δεν είναι παντα το χαχαχα που νόμιζα.

Ευτυχώς (κατ εμε) υπάρχουν εξετάσεις σήμερα που μπορούν να σε ενημερώσουν με σχετική ακρίβεια για το πως πανε τα πράγματα και επίσης όσο εξελίσεεται η εκγυμοσύνη και προχωραει τοσο το νεο μωρο σε χαλαρώνει.

 

Θα τα καραφέρεις σίγουρα όταν νοιώσεις έτοιμη. σιγουρα

[Δαμασκηνάκι]

Καλή μου stalitsa,έχω διαβάσει πολλές πολλές φορές το μήνυμά σου και προσπαθώ να αντλώ κουράγιο κάθε φορά που το διαβάζω..Σ'ευχαριστώ κι ελπίζω καποια μέρα να είμαι πιο αισιοδοξη.Προς το παρον μαυριλα,κλαματα,χαμος..Αντί καλύτερα καθημερινα πηγαινω χειροτερα..Με κατακλύζει η ματαιοτητα κ κανενας γυρω μου δεν μπορει να με βοηθησει.Ισως καποια στιγμη συνελθω,τι να πω κουραγιο σε ολες τις μανουλες που εχασαν τα παιδακια τους.Και εσυ να χαιρεσαι το μωρακι σου και να εισαι ευτυχισμενη..

[mangel]

Δαμασκηνάκι διάβασα την ιστορία σου.

Καταλαβαίνω και νιώθω τι περνάς, γιατί έχασα και εγώ το μωράκι στους 5 μήνες.

Έχω ένα αγοράκι αλλά η απώλεια και ο πόνος είναι μεγάλος. Κάνείς δε νιώθω να με καταλαβαίνει παρά μόνο όσοι δυστυχώς έχουν βιώσει αυτό που έχω βιώσει και εγώ. Μπήκα στο forum γιατί έχω ανάγκη να μιλήσω και έχω και την ανάγκη να εκφράσω τη συμπαράσταση μου σε όλες τισ κοπέλες που πέρασαν αυτό που πέρασα και εγώ. Να είσαι καλά και να μη το βάζεις κάτω. Θα τα καταφέρουμε

[osin]

Δαμασκηνάκι μου, δε μπορείς να φανταστείς πόσο σε καταλαβαίνω. Εγώ μετά την αποβολή, με έναν κύκλο ασ' τα να πάνε, με κύστη στην ωοθήκη, με διαφορά μικροπροβλήματα (ευτυχώς) υγείας, είμαι έγκυος (ούτε εγώ δεν το πιστεύω ακόμα).

Πριν δύο ημέρες το έμαθα. Έχουν συμβεί διάφορες βλακείες (τις έχω αναλύσει σε άλλο τόπικ) αλλά δε μπορώ να πω σε καμία περίπτωση πως είμαι χαλαρή. Ειλικρινά, καμία σχέση με την ανεμελιά που είχα στην πρώτη εγκυμοσύνη (που δεν ήξερα τι με περίμενε). Τώρα, δυστυχώς, απλά περιμένω να αποβάλλω, έτσι νιώθω. Δεν πιστέυω ότι θα καταφέρω να περάσω τις 6 εβδομάδες, που απέβαλλα παλιά. Νιώθω υγρά κάτω και τρέχω τουαλέτα να δω εάν είναι κόκκινα. Προς το παρόν το βιώνω πολύ αρνητικά, και είμαι πάρα πολύ μαζεμένη. Δεν κάνω σκέψεις και όνειρα για το μέλλον, ζω το σήμερα, το τώρα. Μία κοπέλα μου έγραψε (και με ταρακούνησε-προβλημάτισε) ότι δεν πρέπει να γράφω πια στις δύσκολες στιγμές, αλλά στο μέρος του φόρουμ περί εγκυμοσύνης. Αλλά δε νιώθω έτσι. Προς το παρόν νιώθω το (όποιο) έμβρυο ως κάτι προσωρινό, που θα φύγει, οπότε αποφέυγω να σκέφτομαι θετικά. Δε μπορώ. Νομίζω ότι σε αυτήν την ενότητα των δύσκολων στιγμών ανήκω. Ότι κατά κάποιο τρόπο έχω ριζώσει εδώ και δε θα φύγω ποτέ.

Συνειδητοποιώ ότι είναι λάθος, αλλά δε μπορώ να το ελέγξω, δε μπορώ να κάνω αλλιώς. Εύχομαι, απλα, ότι κάποια στιγμή (εάν συνεχιστεί η εγκυμοσύνη) θα συνηθίσω αυτό το άγχος και την απογοητευση που νιώθω και ότι μάλλον τότε θα μου φαίνεται ως φυσιολογικό το ότι είμαι έγκυος.

Ωστόσο, επειδή δε μπορώ να τα εφαρμόσω στον εαυτό μου, και ως ομοιοπαθούσα, σε συμβουλεύω να χαλαρώσεις! Σε παρακαλώ!

Η στενοχώρια δεν οδηγεί πουθενά. Χειρότερα κάνει τα πράγματα.

Να φανταστείς είμαι άνθρωπος που δεν το βάζει κάτω, είμαι πολύ δυναμική, εάν αρρωσταίνω δεν το παραδέχομαι, και νομίζω ότι το αντιμετωπίζω καλύτερα και γρηρότερα, όμως στο θέμα της εγκυμοσύνης γενικά έχω σηκώσει τα χέρια, και έχω παραιτηθεί. Ούτε το να μείνω έγκυος εξαρτάται απαραίτητα από εμένα, ούτε το να έχω μία τελειόμηνη εγκυομοσύνη. Οπότε η όλη κατάσταση με υπερβαίνει, και με έχει πάρει από κάτω.

Εσύ μην παραιτείσαι λοιπόν!!! Μην κάνεις τα λάθη που κάνω εγώ!!!!

Δεν είσαι μόνη, όπως βλέπεις. Και στην επόμενη φάση (της επόμενης εγκυμοσύνης) θα έχεις να αντιμετωπίσεις "άλλους δαίμονες"!

Στα λέω με πολύ αγάπη και κατανόηση!

[katerinaadra]

Δαμασκηνάκι μου, δε μπορείς να φανταστείς πόσο σε καταλαβαίνω. Εγώ μετά την αποβολή, με έναν κύκλο ασ' τα να πάνε, με κύστη στην ωοθήκη, με διαφορά μικροπροβλήματα (ευτυχώς) υγείας, είμαι έγκυος (ούτε εγώ δεν το πιστεύω ακόμα).

Πριν δύο ημέρες το έμαθα. Έχουν συμβεί διάφορες βλακείες (τις έχω αναλύσει σε άλλο τόπικ) αλλά δε μπορώ να πω σε καμία περίπτωση πως είμαι χαλαρή. Ειλικρινά, καμία σχέση με την ανεμελιά που είχα στην πρώτη εγκυμοσύνη (που δεν ήξερα τι με περίμενε). Τώρα, δυστυχώς, απλά περιμένω να αποβάλλω, έτσι νιώθω. Δεν πιστέυω ότι θα καταφέρω να περάσω τις 6 εβδομάδες, που απέβαλλα παλιά. Νιώθω υγρά κάτω και τρέχω τουαλέτα να δω εάν είναι κόκκινα. Προς το παρόν το βιώνω πολύ αρνητικά, και είμαι πάρα πολύ μαζεμένη. Δεν κάνω σκέψεις και όνειρα για το μέλλον, ζω το σήμερα, το τώρα. Μία κοπέλα μου έγραψε (και με ταρακούνησε-προβλημάτισε) ότι δεν πρέπει να γράφω πια στις δύσκολες στιγμές, αλλά στο μέρος του φόρουμ περί εγκυμοσύνης. Αλλά δε νιώθω έτσι. Προς το παρόν νιώθω το (όποιο) έμβρυο ως κάτι προσωρινό, που θα φύγει, οπότε αποφέυγω να σκέφτομαι θετικά. Δε μπορώ. Νομίζω ότι σε αυτήν την ενότητα των δύσκολων στιγμών ανήκω. Ότι κατά κάποιο τρόπο έχω ριζώσει εδώ και δε θα φύγω ποτέ.

Συνειδητοποιώ ότι είναι λάθος, αλλά δε μπορώ να το ελέγξω, δε μπορώ να κάνω αλλιώς. Εύχομαι, απλα, ότι κάποια στιγμή (εάν συνεχιστεί η εγκυμοσύνη) θα συνηθίσω αυτό το άγχος και την απογοητευση που νιώθω και ότι μάλλον τότε θα μου φαίνεται ως φυσιολογικό το ότι είμαι έγκυος.

Ωστόσο, επειδή δε μπορώ να τα εφαρμόσω στον εαυτό μου, και ως ομοιοπαθούσα, σε συμβουλεύω να χαλαρώσεις! Σε παρακαλώ!

Η στενοχώρια δεν οδηγεί πουθενά. Χειρότερα κάνει τα πράγματα.

Να φανταστείς είμαι άνθρωπος που δεν το βάζει κάτω, είμαι πολύ δυναμική, εάν αρρωσταίνω δεν το παραδέχομαι, και νομίζω ότι το αντιμετωπίζω καλύτερα και γρηρότερα, όμως στο θέμα της εγκυμοσύνης γενικά έχω σηκώσει τα χέρια, και έχω παραιτηθεί. Ούτε το να μείνω έγκυος εξαρτάται απαραίτητα από εμένα, ούτε το να έχω μία τελειόμηνη εγκυομοσύνη. Οπότε η όλη κατάσταση με υπερβαίνει, και με έχει πάρει από κάτω.

Εσύ μην παραιτείσαι λοιπόν!!! Μην κάνεις τα λάθη που κάνω εγώ!!!!

Δεν είσαι μόνη, όπως βλέπεις. Και στην επόμενη φάση (της επόμενης εγκυμοσύνης) θα έχεις να αντιμετωπίσεις "άλλους δαίμονες"!

Στα λέω με πολύ αγάπη και κατανόηση!

 

κουκλίτσα μου είσαι ΕΓΚΥΟΣ?????γιούπι.........αχ τι ευχάριστα νέα.....στο λέω από τώρα το άγχος δε θα σου φύγει και αφού γεννήσεις θα σου έχει μέινει η συνήθεια να πηγαίνεις τουαλέτα και να βλέπεις στο χαρτί μήπως και έχεις αίμα....

ομως όταν νιώθεις το μπεμπάκι σου να σε κλωτσάει και καταλάβεις ότι με το αγχος σου και τη στεναχωρια σου το επηρεάζεις θα πεις ¨ΣΤΟΠ εγω θέλω το καλύτερο για το μωράκι μου και θέλω δε θέλω θα γίνω καλά¨

αυτό ειπα εγω στον εαυτό μου και σταμάτησα να στεναχωριέμαι....

 

 

δε σου κρύβω ότι ενω έχω το μωράκι μου το καλό στη ζωή μου ένα κομμάτι της καρδιάς μου είναι κενό...καθημερινά ακόμα και τώρα σκέφτομαι τα κοριτσάκια μου όμως λέω στον εαυτό μου να συνέλθει γιατί θέλω να μεγαλώσω ένα χαρούμενο παιδί.......

 

κοριτσάκια μου κάντε υπομονή....όλα θα πάρουν αργα ή γρήγορα το δρόμο τους θέλουμε δε θέλουμε. το μόνο που μπορούμε να κάνουμε έιναι να μην τα παρατάμε και να πολεμάμε ότι μας επηρεάζει αρνητικά.....

 

 

ααααα osin ξεχασα να σου πω ότι αναγκαζα τον εαυτό μου να χαίρεται την εγκυμοσύνη με το να τραγουδάω, να μιλάω, να χαιδεύω το μωράκι...φυσικά και δεν ετοίμασα ΤΙΠΟΤΑ όλα μετα τη γέννα τα έκανα και φοβόμουν να κάνω όνειρα από προκατάληψη.......όμως όλες οι αγωνίες μου και οι φόβοι μου ανταμήφθηκαν.....

[osin]

Katerinaadra, καλημέρα! Ναι, ειμαι έγκυος (ούτε εγώ το έχω συνειδητοποιήσει ακομα). Νομίζω ότι καταλαβαίνεις ΑΚΡΙΒΩΣ πως νιώθω. Είμαι πολυ μαζεμενη κ "δεν τρέχει το μυαλό μου" στο μετά. Ξυπνάω κ σκέφτομαι ότι θα αντιμετωπίζω μια μια την κάθε μέρα. Σκέφτομαι το σημερα κ όχι το αύριο. Ελπίζω, αν καταφέρουν κ περάσουν κάποιες πρωτες εβδομάδες, ότι ενδεχομένως θα μπορέσω να ελέγξω τις σκέψεις μου. Προσπαθω να ειμαι ψύχραιμη, όσο μπορώ!

πώς ειναι ο μπεμπακος σου?

[alexele]

Έχουν περάσει 8 χρόνια αλλά το πρώτο μωρό μου εξακολουθεί να είναι εκείνο, εξακολουθώ να μελαγχολώ σκπετόμενη τι πέρασα, εξακολουθώ να πηγαίνω εκεί που το θάψαμε κλπ!

Ο χρόνος θα κάνει τη δουλειά του, άλλα μωρά θα γεμίσουν τα σπίτια σας, και μην τα "αδικείτε" με αγχωμένες εγκυμοσύνες και ανησυχίες! Έχετε δίκιο, τα πέρασα, αλλά η ζωή συνεχίζετε..............

[γιαννα!]

Osin η κοπελα που σ ειπε να σταματησεις να γραφεις στις δυσκολες στιγμες ειμαι ΕΓΩ...

Κοριτσι μου η χοριακη σου διπλασσιαστικε κ παραπανω μαλιστα.... Οποτε ολα πανε καλα...... Και ολα καλα θα πανε ειμαι σιγουρη.!! Μην κανεις αρνητικες σκεψεις δεν το αξιζει το μωρακι σου!!! Αυτα στα λεω γιατι κ εγω ειχα μια αποβολη στην 10 εβδομαδα κ τωρα εχω 2 ανταρτες 24+7 μηνων!! Χαμος!! Ολα καλα θα πανε θα το δεις!!!!!!

[γιαννα!]

Εννοω 24 μηνων ο ενας κ 7 μηνων ο αλλος!!!

[osin]

γιαννα!, καλησπέρα,

ξέρω ότι εσύ μου είπες να μη γράφω πια εδώ. Το θυμάμαι πολύ καλά, αφού μου εντυπώθηκε για τα καλά στο μυαλό, και σε ευχαριστώ πολύ γι΄αυτό! Απλά, νομίζω ότι ανήκω εδώ ακόμα, ότι νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια εδώ, μάλλον το μυαλό μου έχει κολλήσει στα προηγούμενα δεδομένα. Ίσως φοβάμαι να το πιστέψω ή να επενδύσω συναισθηματικά στην εγκυμοσύνη μου.

Πάντως, έγραψα κι αλλού σήμερα

στον τομέα της θρομβοφιλίας (μάλλον έκανα κοτσάνα με την ένεση ηπαρίνης...)

Θα αρχίσω να "βγαίνω" σιγά-σιγά και σε άλλα μέρη του φόρουμ! Σας ευχαριστώ πολύ κορίτσια! Ειλικρινά!

[moody]

Καλές μου Δαμασκηνάκι και June..... Αλλά και κάθε μανούλα με παρόμοια εμπειρία.... Εύχομαι ολόψυχα ο πόνος να περάσει γρήγορα και να δώσει τη θέση του στη χαρά μιας νέας και όμορφης εγκυμοσύνης.... Έχω πει αρκετές φορές την ιστορία μου, όμως όσο πιστεύω ότι βοηθάει το να τη μοιραστώ θα τη γράφω....

 

Μετά από πολλές προσπάθειες, εξετάσεις και την απόλυτη διαβεβαίωση του γιατρούλη μου ότι με φυσιολογικό τρόπο δε θεωρεί ότι μπορώ να μείνω έγκυος, έμεινα το ίδιο βράδυ (ω ναι είμαι σίγουρη) έγκυος στο γιο μου.... Αντιλαμβάνεστε τη χαρά μας όταν πήρα τη θετική χοριακή (ο γιατρός μου, μου είπε επί λέξη ότι τον ξεφτίλισα...)όταν ακούσαμε καρδούλα, όταν το βλέπαμε να μεγαλώνει.... Ως τη β επιπέδου όλα καλά.... μόνο θέμα ένα μικρό πρόβλημα στις μητριαίες όμως ο μικρός οκ σε βάρος, ανάπτυξη, στα πάντα.... μόνο λίγο τεμπέλης όπως μας έλεγαν.,. δεν τον είχα νιώσει ως την 25η εβδομάδα, κάτι που σε παχύσαρκες γυναίκες, όπως ήμουν τότε, δεν είναι και απίθανο... (το χει ζήσει φίλη που ένιωσε τη μικρή της μετά την 26η εβδομάδα...)... 25+3, 10/4/2013, σε τακτικό ραντεβού στο γιατρό, πάνω που με ενημέρωσε για την καμπύλη σακχάρου διαπιστωνουμε διακοπή καρδιακής λειτουργίας...... Τα υπόλοιπα γνωστά λίγο πολύ.... ξημερώματα γέννησα το νεκρό μου αγοράκι... δεν το είδα. ο άντρας μου ναι., κάτι που μου αποκάλυψε πολύ πρόσφατα.....

 

6 μήνες έζησα το πένθος.... δεν ήθελα άνθρωπο δίπλα ου, ούτε τον άντρα μου, ο οποίος το σεβάστηκε και μ άφησε να το ζήσω όπως ήθελα.. κλείστηκα μέσα, έκλαιγα, πόναγα....βαθιά... Κανείς εκτός από το σκύλο μου και τον άντρα μου δεν ήξεραν τι πέρναγα..... Στην περίπτωσή μου η σωτηρία μου ήταν η δουλειά... έπεσα με τα μούτρα... ευτυχώς με βοήθησε πολύ να ξεχνιέμαι....τα βράδια όμως.... πολύ δύσκολες ώρες....

 

6 μήνες μετά.... θετικό τεστ.... Δύσκολη κύηση, ηπαρίνες, διαβήτης κύησης, δύο αποκολλήσεις.... χώρια την τρέλα και το άγχος του αν είναι καλά...Πήγαινα κάθε βδομάδα στο γιατρούλη μου....για να το ακούω.... η πρώτη μου ερώτηση ήταν ζει???? και οι 4 μαζί, εγώ ο άντρας μου ο γιατρός και η μαία, κρατάγαμε την ανάσα μας μέχρι ν ακούσουμε την καδιά του.... 19 κ 3 την ένιωσα.... Πάλι όμως δεν ηρέμησα. Δωμάτιο έβαψα στις 34 εβδομάδες, έπιπλα παρήγγειλα στις 30 ζήτησα να μου τα φέρουν στις 36..... παραμονές της γέννας αγόραζα ρουχαλάκια και κρέμαγα κουρτίνες..... ώσπου ήρθε η μαγική μέρα που την αντίκρισα... και τώρα..... κοιμάται στην κούνια της.....

 

ΘΑ ΠΟΝΕΣΕΤΕ....ΠΟΛΥ..... ΘΑ ΚΛΑΨΕΤΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ...... όμως αυτή θα ναι και η λύτρωσή σας.... δυστυχώς ο πόνος είναι μεγάλος και θέλει πολύ χρόνο για να ξεπεραστεί... για μένα ποτέ δεν τέλειωσε..... κάθε φορά που βλέπω την κόρη μου θυμάμαι και το γιο μου..... πάντα θα ναι το πρώτο μου παιδί που μας κοιτάζει από ψηλά.... Όμως ο γιος μου μου έστειλε την αδελφή του ..... Μη χάνετε την ελπίδα και την πίστη σας στη ζωή και στο όνειρο..... Το μωρό σας είναι εκεί και σας περιμένει να συναντηθείτε.....Να κάνετε ό,τι σας βοηθάει αν νιώσετε καλύτερα δίχως να σκέφτεστε τι θα πουν οι άλλοι .........

 

σας φιλώ γλυκά και περιμένω ν ακούσω τα ευχάριστα νέα σας.....

[Δαμασκηνάκι]

Osin εισαι έγκυος????????????

Please προσπάθησε να είσαι χαλαρή,αυτό που σου συμβαίνει είναι υπέροχοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο...Μην αγχώνεσαι καταλαβαίνω ότι δεν θέλεις να σκέφτεσαι το μετά αλλα πετύχαμε το σκοπό μας είμαστε έγκυες(εσύ δηλαδή αλλά η χαρά μου είναι διπλή)...Ενημέρωσε μας για τις εξετασούλες σου..Ξέρω ότι δεν ανήκεις πια στις δύσκολες στιγμές αλλά δεν ξερεις πόσο ευτυχισμένες μας κανεις όλες εμάς που ανήκουμε σε αυτές και παίρνουμε αυτά τα υπέροχα νέα από εσένα...Έχω πολύ αγωνία να μας πεις για την αυχενική..Ευχαριστώ όλες εσάς που με θυμάστε και μου δίνετε κουράγιο..Σας στέλνω την αγάπη μου..

[elenanik]

μπήκα για να μοιραστώ κ εγω αυτό που περασα πολύ πρόσφατα .Στα 42 αποφάσισα να κάνω αλλο ενα παιδάκι και τελικά ήμουν τυχερή γιατι ηρθε τον πρώτο μηνα!!δεν το πίστευα όταν μου είπε ο γιατρος οτι βλεπει σάκο κ αργοτερα την καρδούλα του! είχα χαρα που θα ξαναγινόμουν μαμά ματα απο 21 χρόνια,ο γιος μου είναι 21 ετων!ο καιρός περνούσε εκανα την Α επιπέδου κου είπαν πως ανήκω στην ομάδα υψηλου κινδύνου..επόμενη ήταν η αμνιοπαρακέντηση, μου είπε ο γενετιστής ότι δεν του αρέσουν οι πιθανότητες που εβλεπε κ αν με επαιρνε τηλ δε θα ηταν για καλό..προσπάθησα μα μη το σκεφτομαι κ ευελπιστούσα ότι θα ειναι ολα καλα...μα το τηλ μου τελικά χτύπησε κ δεν ήταν για καλό.από κοντά με ενημέρωσαν πως το κοριτσάκι μου έχει Τρισωμία18!! έχασα το φως μου δεν ήξετα τι ήταν κ έλπιζα για λάθος,σκέφτηκα για δεύτερη κ τρίτη γνώμη από άλλους γιατρούς..κανένας δε το συζήτησε ούτε δεχτηκε να κάνω εξέταση αφου η αμνιοπαρακέντηση είναι σίγουρη κατα ποσοστό 99,κατι τις%..

ο γιατρός μου είπε να πάω κατευθείαν στο Αλεξάντρας αφου εκεί είχαν βγει τα αποτελέσματα για να με αναλάβουν..μόλις έδειξα το χαρτί με τα αποτελέσματα τρισωμίας18 μου έκαναν κατεθείαν εισαγωγη!γέννησα αφου ήμουν 3μέρες με φάρμακα κ πόνους στις 22 εβδομάδες στο δωμάτιο που ήμουν με ορό για να έρθουν οι πονοι αφου μου έσπασαν τα νερά..ήταν η αδερφή μου κ η ξαδέρφη μου μαζι μου!! πρόλαβαν κ αεροβάφτισαμ τη μικρούλα μου..Μαρία/Μελίνα κ φώναζαν την νοσοκόμα σαστισμένες μην ξέροντας τι άλλο να κάνουν.. ήταν ζωντανή κινούταν κ έβγαζε ήχους προσπαθόντας να αναπνεύσει ..εγώ την αποχαιρέτισα μετά την απόξεση που ζήτησα μα τη δω..μια ομορφια ίδια ο μπαμπάς της!! θα την θυμάμαι πάντα το ξέρω κ λυπάμαι που το έκανα..μα κανένας δε μου είπε γιαία πιθανότητα λάθους!θα πέθενε πριν γεννηθεί ή λίγο μετα με προβλήματα καρδιάς κ εγκεφαλικά..δεν το ήθελα,έπρεπε να γίνει..τώρα εχω τον Άγγελο μου στον ουρανό λυπάμαι μόνο που δεν την κράτησα αγκαλιά...