Έξοδος χωρίς παιδιά

[Χαρα-Μαρια2]

Βλεπω σημερα στο face φωτογραφιες απο την κολλητη μου στη Σουηδια, πηρε 3 παιδια στο Παρισι και περναει τελεια (φτου φτου) και αναρωτιεμαι, ποσα εμποδια μας εχει βαλει αυτο το ελληνικο DNA στη μητροτητα. Κατανοω οτι ειναι και το οικονομικο στη μεση, ομως ποσες απο εμας σημερα, τελη Οκτωβρη με κρυο, ενω εχει ξεσπασει και ο εμπολα, θα παιρναμε 2 παιδια νηπιακης ηλικιας, κι ενα μωρο, να τα ξαμολησουμε με ενα λεπτο μπουφανακι σε ενα πολυσυχναστο μερος οπως το Παρισι?

 

Προφανως οι περισσοτερες δεν θα το εκαναν, ειτε επειδη θα φοβοντουσαν (ποσες μανουλες ξερω που ακομα και να πανε τα παιδια 6 και 7 χρονων, δεν πανε ταξιδι με πλοιο, πιο μακρια απο λιγα χλμ απο Αθηνα κλπ απο φοβο?), ειτε επειδη ειναι πεπεισμενες, οτι με τα παιδια μαζι, δεν θα περασουν καλα! Μακαρι λοιπον να μιλαγατε με τη συγκεκριμενη μαμα.

[novak]

τί λες τώρα...ωραίο θέμα off topic πιάσατε...

 

Το σκέφτομαι πολύ, τί θα "μείνει" στα παιδιά μου από όσα συμβαίνουν τώρα;; Ο γιος μου πχ. είναι ένα πολύ ευαίσθητο παιδί, αλλά και πάρα πάρα πολύ ζωηρός και "χύμα", με αποτέλεσμα συχνά να είμαι αρκετά αυστηρή μαζί του...όμως όταν του λέω "σε λατρεύω όσο δεν πάει άλλο" μου απαντάει "το ξέρω μαμά"...Αλήθεια το ξέρει, ότι όλα τα "μη" και τα "όχι" και τα "πάλι τα ίδια" και τα "τί σου είπα" που του λέω είναι βασικά μ@λ@κίες, και όχι η ουσία, ότι δηλαδή θα έδινα και τη ζωή μου που λέει ο λόγος για να είναι πάντα ευτυχισμένος;;;

 

Και μετά σκέφτομαι τους δικούς μου γονείς... Τί παράπονα έχω;; Από την παιδική ηλικία τίποτα... Αργότερα με πίεσαν πολύ για το διάβασμα...πολύ όμως...αλλά τελικά τους το έχω συγχωρέσει...Πολύ αργότερα πληγώθηκα, γιατί δεν μου στάθηκαν όσο περίμενα σε δύσκολες στιγμές, μετά που έκανα δική μου οικογένεια...Αλλά δεν τους παρεξηγώ, ίσως έχουν φτάσει κι αυτοί στα όριά τους με την ηλικία και τα διάφορα "χτυπήματα" που έχουν δεχτεί...

 

Αναρωτιέμαι, για να έχει κάποιος έντονη πικρία με τους γονείς του, σημαίνει ότι συνέβη κάτι πολύ χοντρό;; Ή απλά είναι θέμα χαρακτήρα, το πόσο αυστηρά θα κρίνει κανείς και τί θα του μείνει τελικά;;

[LA LATINA]

Αναρωτιέμαι, για να έχει κάποιος έντονη πικρία με τους γονείς του, σημαίνει ότι συνέβη κάτι πολύ χοντρό;; Ή απλά είναι θέμα χαρακτήρα, το πόσο αυστηρά θα κρίνει κανείς και τί θα του μείνει τελικά;;

 

....... για το πως βλέπουνε τη μάνα τα παιδιά όταν μεγαλώσουν, έχω φιλαράκι που την κοιτάει με μισό μάτι "αυτή ποτέ δε δούλεψε όλα έτοιμα στο χέρι τα είχε" και έχω και φιλαράκια που το φέρουν βαρέως ότι μια φορά δεν επέστρεψαν απ το σχολείο και να είναι η μαμά τους εκεί.......άβυσσος!!!

[rosaki]

Μεγάλο θέμα τώρα και θα συμφωνήσω με τη Latina, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. και ολίγη από αυτοβιογραφία. Η σχέση μου με τους γονείς μου ήταν στο πλαίσιο λίγος ποιοτικός χρόνος. και οι δύο εργαζόμενοι πολλές ώρες, ιδιαίτερα ο πατέρας μου ασχολιόταν με πολλά πράγματα και τον έβλεπα πολύ λίγο τις καθημερινές.

 

Αλλά το Σ/Κ ήταν πάντα δικό μας. Δεν θυμάμαι να υπάρχει Σ/Κ στην παιδική και εφηβική μου ηλικία που να καθίσαμε σπιτι και να μην πήγαμε μια μονοήμερη ή διήμερη εκδρομή. Αλλά δεν ήταν μόνο η εκδρομή. κάθε στιγμή ήταν έντονη -ειδικά με τον πατέρα μου- γιατί μας μάθαινε τόσα πολλά, γιατί γελάγαμε πολύ, είχαμε φτιάξει όλη η οικογένεια ένα δικό μας κώδικα χιούμορ -οι έξω δεν αντιλαμβανόνταν- και περνούσαμε πολύ όμορφα. σε μένα ήταν σχεδόν από πάντα διακριτό το ότι ο γονιός ήταν άνθρωπος και όφειλε να έχει ένα ξεχωριστό κομμάτι ζωής. και αυτό δεν με στιγμάτισε σαν παιδάκι, αλλά πάντα μέχρι και σήμερα ένιωθα γεμάτη από τη σχέση μαζί τους. όταν μάλιστα μεγάλωσα μπορούσαμε να συζητάμε και να τους συμβουλεύω για τις δικές του εξω οικογενειακές ασχολίες.

 

Είμαι οπαδός του ποιοτικού χρόνου. και όπως είπα στην αρχή αν κανείς μπορεί να συνδυάσει ποσότητα και ποιότητα έχει φτάσει το ιδανικό. Εγώ έχω εξιδανικεύσει τους γονείς μου -ειδικά τον πατέρα μου- (δεν είναι και αυτό καλό) γιατί τον θεωρώ τον πιο ενδιαφέρον τύπο που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα στη ζωή μου. Είναι συνταξιούχος ακαδημαϊκός και με συγκινεί που ακόμη και τώρα στα 72 θα περάσει απαραίτητα 2 ώρες στο γραφείο του μελετώντας για ένα αντικείμενο που αγαπά πολύ.

[LA LATINA]

;) Να τον χαίρεσαι κοπέλα μου!

[Λαΐδα]

χαρα μαρια, ειμαι απο αυτες που οχι μονο δεν φοβαμαι αλλα το επιδιωκω να πηγαινω ταξιδια οταν μπορω.....μαζι με τα παιδια εχουμε γυρισει τον κοσμο ....Ηταν κατι που σταματησα μονο την περιοδο της εγκυμοσυνης.

Εγω πιστευω οτι οταν το παιιδ νιωθει αγαπητο, ολα τα μικροπροβληματα τα ξεπερναει....εννοω στη σχεση του με τους γονεις του. Σε εμας δεν υπηρχε η ιδανικη σχεση....υπαρχει ομως ακομη στην ψυχη μου η αγαπη τους....,που μαλλον την ζεστανε τοσο πολυ που δεν καταφερε να παγωσει με τα μικρολαθακια....

[Χαρα-Μαρια2]

χαρα μαρια, ειμαι απο αυτες που οχι μονο δεν φοβαμαι αλλα το επιδιωκω να πηγαινω ταξιδια οταν μπορω.....μαζι με τα παιδια εχουμε γυρισει τον κοσμο ....Ηταν κατι που σταματησα μονο την περιοδο της εγκυμοσυνης.

Εγω πιστευω οτι οταν το παιιδ νιωθει αγαπητο, ολα τα μικροπροβληματα τα ξεπερναει....εννοω στη σχεση του με τους γονεις του. Σε εμας δεν υπηρχε η ιδανικη σχεση....υπαρχει ομως ακομη στην ψυχη μου η αγαπη τους....,που μαλλον την ζεστανε τοσο πολυ που δεν καταφερε να παγωσει με τα μικρολαθακια....

 

Μπραβο, εισαι η εξαιρεση πραγματικα...ευχομαι να συνεχισετε δυναμικα!

 

Περισυ ηθελα να παρω την τοτε 4χρονη κορη μου στο εξωτερικο. Το τι ακουσα απο το συγγενικο, φιλικο και συναδελφικο μου περιβαλλον (αλλη φορα μουγγα, δεν λεω τιποτα, θα το μαθουν οταν γυρισω), μεχρι οτι ειμαι εγωιστρια, που θα ταλαιπωρησω το παιδι για δικη μου ευχαριστηση...νομιζα οτι το επαθα μονο εγω αλλα μετα κατι παρομοιο διαβασα στο φορουμ απο αλλη κοπελα.

Και ποσα αλλα παραδειγματα εχω. Ακομα και απο δυναμικες, μορφωμενες γυναικες, εχω πχ μια συναδελφο, προισταμενη, ειναι τωρα το μικρο της 4 και το μεγαλο 8, με πολλη σκεψη πηγαν....Πορτο Χελι για διακοπες.

Εκτος απο το φοβο, για το να μην περασεις θαλασσα (?), την ελλειψη γιατρων κλπ λοιπον, εχω διακρινει και μια αποψη, οτι μονο χωρις τα παιδια μπορεις να ξεκουραστεις και να περασεις καλα. Αποψη με την οποια διαφωνω.

[love4]

Λοιπον...ειμαι κι εγω μια απο τις μαμαδες που δε σκαλωνουν πουθενα, τα παιρνω και τα 4 και παω παντου...ειδικα καραβια αεροπλανα με μωρακια μικρα τα εχουμε φαει με το κουταλι...αν υπηρχαν περισσοτερα λεφτα δεν το συζηταω για εξωτερικο...τρεχοντας θα πηγαιναμε. Πραγματικα στενοχωριεμαι να βλεπω γονεις να περιοριζονται τοσο πολυ και να προβληματιζονται με καθημερινα πραγματα ωστε να μη ξεμυτιζουν απο το σπιτι. Χανουν την ουσια της ζωης για μενα...

 

Οσο για τη μελλοντικη γνωμη των παιδιων μας...ειναι αληθεια πως η ανευ ορων αγαπη μπορει να κανει θαυματα, οπως επισης και η αποδειξη αυτης καθημερινα...

[rosaki]

Χαίρομαι τις δυναμικές μαμάδες που ταξιδεύουν και μοιράζονται εμπειρίες με τα μικρά. Εγώ δεν ανήκω στην κατηγορία φοβισμένη μαμά. Δηλαδή δεν θα σκεφτώ, αποστάσεις, γιατρούς, θάλασσες κ.α, αλλά έχω ένα βασικό πρόβλημα τη διατροφή.

 

Εξηγούμαι: το καλοκαίρι 10 μέρες διακοπές με την μικρή (23 μηνών τότε) στην Κέρκυρα. άλλο ένα φιλικό ζευγάρι με ένα παιδάκι 4 ετών. όπως καταλαβαίνετε μετά τις πρώτες 2 μέρες το πρόγραμμα έγινε κομμάτια. δεν ήταν σταθερή η ώρα του μπάνιου, ούτε η ώρα του μεσημεριανού κ.ο.κ.

Με αποτέλεσμα η μικρή να μην τρώει σχεδόν τιποτα. Τι και αν έπαιρνα μαζί της το μαγειρεμένο μεσημεριανό της δεν ήθελε, τι και αν της πρότεινα νέες γεύσεις στο εστιατόριο τίποτα. Έτρωγε πολύ λίγο και μιλάμε για ένα παιδάκι "που το τρώει το φαγητό του". Αν εξαιρέσουμε το πρωινό και βραδινό γάλα, την υπόλοιπη ημέρα υποσιτιζόταν.

Αποτέλεσμα, μείον δεν ξέρω και εγώ πόσα κιλά. γιατί στην άρνηση για φαγητό προσθέστε και διαρκή κίνηση. όταν επιστρέψαμε όλοι σχολίασαν ότι το παιδί είχε αδυνατήσει πολύ.

 

Αυτός λοιπόν είναι ένας βασικός λόγος που με αποτρέπει να βιώνω χαλαρά διακοπές και ταξίδια με την μικρή. είμαι υπερβολική? και τι θα μπορούσα να κάνω?

[love4]

rosaki και αυτο που εθεσες παλι υποκειμενικο ειναι...ΓΙΑ ΜΕΝΑ εισαι υπερβολικη, στη θεση σου δε σκοτιζομαι καθολου για τετοια..οταν ενα παιδι ειναι υγιες ακομη και να χασει βαρος καποια στιγμη θα το παρει..ποσο μαλλον αν κανονικα τρωει το φαγητο του

 

Σε αναλογες φασεις διακοπων, τιναζουμε πραγματικα καθε προγραμμα στο αερα!!!! (υπνου, φαγητου ΤΑ ΠΑΝΤΑ!)

Βεβαια...το θεμα ειναι να ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να μη σε νοιαζει. ΠΧ εμενα που δε με νοιαζει καθολου, ευχαριστιεμαι τις διακοπες και την παρεα των φιλων, αν ομως δεν μπορεις να το βγαλεις απο το μυαλο σου τι θα φαει, ποτε θα κοιμηθει κλπ κλπ ΟΤΙ και να σου λεω εγω ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΘΕΙΣ

[rosaki]

για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι σταθερή στο πως αισθάνομαι.

 

 

Δηλαδή υπάρχουν στιγμές που λέω δεν έγινε και τίποτα, θα φάει όταν πεινάσει και άλλες που νιώθω ενοχές και αγχώνομαι.

Βασικά θα ήθελα να ξέρω αν και τα υπόλοιπα παιδάκια σ΄αυτή την ηλικία κάπως έτσι συμπεριφέρονται ή είναι μόνο το δικό μου.

[love4]

rosaki για να σε παρηγορησω, η δικη μου ειναι ειναι 2 χρονων και δεν τρωει οχι μονο στις διακοπες, αλλα ουτε και στο σπιτι, ουτε στο σχολειο, πουθενα....Καλα ειδικα αν ειμαστε σε διακοπες, οτι να ναι...μπορει να εχει γυρω τις 1000 λιχουδιες, απο αυτες που θελω να πεσω να τις φαω ολες, ενω αυτη να κρατει ενα κομματακι ψωμι...και αυτο οχι για να το φαει...αλλα για να ταισει τα πουλια!!!!

 

Επισης εχω να συμπληρωσω πως ειναι πολλα παιδια σαν το δικο σου...βεβαια υπαρχουν και αλλα πολυ καλυτερα (στο θεμα του φαγητου δηλ) που τρωνε οοολο τους το φαι οπου και αν βρεθουν, υπαρχουν και τα αλλα (σαν τη μικρη μου) που δεν τρωνε ποτε...οποτε εισαι καπου στη μεση θα ελεγα, να μη σου πω και μια χαρα αφου κανονικα τρωει το φαγητο της.

[rosaki]

σ΄ευχαριστώ love4 για την "αποφόρτιση".

δεν το περίμενα ποτέ ότι θα ήμουν μαμά που θα αγχωνόταν για το φαγητό, δηλ, θα γινόμουνα σαν την μαμά μου... αλλά να που συνέβη.

το θέμα είναι πως ουσιαστικά δεν αγχώνομαι, αλλά η φωνή της ενοχής που ξυπνάει μέσα μου κάποιες φορές του τύπου "πως κάθεσαι και τρως εσύ και το μικρό είναι νηστικό 2 μέρες" με αγχώνει.

 

μάλλον, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, δεν είναι καθαρό άγχος που δεν τρώει η μικρή, αλλά ενοχές.

[love4]

χα χα εγω ευτυχως δεν εμοιασα στη μαμα μου σχετικα με το φαγητο

Αφου οταν κραταγε καποιο παιδι και γυριζα σπιτι αρχιζε να μου λεει τι εφαγε με καμαρι και εγω της το ξεκοβα λεγοντας της "καλα καλα ειμαι σιγουρη οτι εφαγε μια χαρα βαριεμαι να ακουω!!!" τη γειωνα κανονικα την καημενη...

[ΑΝΝΑ24]

rosaki μου, κι εμένα στις ηλικίες 1,5 - 3,5 (είναι γεννημένη χειμώνα και τα καλοκαίρια μας βρίσκουν στο μισό), περνούσε μόνο με γάλα στις διακοπές, και κανένα τσιμπολόγημα - μη φανταστείς τίποτα ικανοποιητικό.

Χώνευα τις τύψεις μου με τη διήγηση της πεθεράς μου ότι ο γιατρός της είχε πει για τον άντρα μου στην αντίστοιχη ηλικία "αν πίνει γάλα μην ανησυχείς".

Δεν ξέρω αν ισχύει για το γάλα, αλλά βοήθησε εμένα.

 

Ευτυχώς το ξεπεράσαμε πια. Δεν πιστεύω ότι ένα παιδί που τρώει καλά όλο το χρόνο και είναι εντάξει στα κιλά του θα βλαφθεί από 10 μέρες μη ικανοποιητικής διατροφής. Ελπίζω δηλαδή.

Ένα καλό κόλπο είναι να ανακαλύψεις μέσα στη χρονιά κάτι που το τρώει σε όλες τις συνθήκες (πάντα υπάρχει κάτι) που είναι εύκολα προσβάσιμο και αρκετά θρεπτικό (σε εμάς βοήθησαν κάπως οι μπανάνες, τα κριτσίνια και τα μπισκότα τύπου all bran).

Μη φτάσεις και στο άλλο άκρο. Έχω φίλη που πήρε τον μικρό της στο εξωτερικό για 4 μέρες, και σε τρεις περιπτώσεις που ήμουν μπροστά όταν τη ρωτούσαν πως περάσατε στην Ιταλία, απαντούσε : ο Γιάννης, δεν έτρωγε!

[rosaki]

πραγματικά το γεγονός ότι και άλλα παιδάκια συμπεριφέρονται έτσι στις διακοπές με χαλαρώνει. ελπίζω και εγώ 10 μέρες το χρόνο που δεν τρώνε καλά, να μην είναι σημαντικός παράγοντας αναστολής της ανάπτυξής τους.

[Χαρα-Μαρια2]

σ΄ευχαριστώ love4 για την "αποφόρτιση".

δεν το περίμενα ποτέ ότι θα ήμουν μαμά που θα αγχωνόταν για το φαγητό, δηλ, θα γινόμουνα σαν την μαμά μου... αλλά να που συνέβη.

το θέμα είναι πως ουσιαστικά δεν αγχώνομαι, αλλά η φωνή της ενοχής που ξυπνάει μέσα μου κάποιες φορές του τύπου "πως κάθεσαι και τρως εσύ και το μικρό είναι νηστικό 2 μέρες" με αγχώνει.

 

μάλλον, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, δεν είναι καθαρό άγχος που δεν τρώει η μικρή, αλλά ενοχές.

 

Σημασια εχει: πειναει? Αν ειναι καλα, τοτε ολα καλα. Αν πεινασει πιστεψε με, θα φαει.

Φαντασου τη δικη μας περιπτωση, που το παιδι εχει προβλημα με το στομαχι της και δεν κανει να φαει το ενα, δεν κανει να φαει το αλλο...για να καταλαβεις, δεν κανει να φαει τσιγαριστα, τηγανητα, αγελαδινο γαλα-βουτυρο-τυρια κλπ! Εκει να δεις προβλημα στις διακοπες, που να βρεις αυτα που φτιαχνουμε εδω σπιτι. Εκτος αν εισαι διακοπες ελλαδα, με κουζινακι, και μαγειρευεις. Που δεν μας ταιριαζει αλλα το καναμε οταν ηταν μικροτερη και ειχε και αλλεργιες.

Η επιλογη που εκανα ειναι να ηρεμησω και να μην το σκεφτομαι. Στην αναγκη, την αφηνω να τρωει ο,τι θελει για λιγες μερες δεν χαλασε ο κοσμος. Τυψεις δεν εχω γιατι το παιδι περναει τοσο καλα και ειναι σε τοσο καλη κατασταση, που σημαινει ολα καλα.

Για την αναπτυξη τους 10 μερες δεν ειναι τιποτα.

[free dom]

Λοιπον, κοριτσια, διαβαζω τοσες μερες για βολτες με παιδια, ξεσηκωθηκα! Ξυπνησα πρωι πρωι, ξεσηκωσα και τον αντρα μου, φορτωσαμε τα καμαρια μας(2 μηνων, 2 χρονων και 9 χρονων) και ολη την προικα μας και πηγαμε σε μια γειτονικη πολη. Βολτιτσα, ζωολογικος κηπος, φαγακι, μια χαρα ηταν τελικα. Χαρηκαν και τα παιδια, αλλαξαμε κι εμεις παραστασεις. Νομιζω πως οσο πιο συχνα τα παιρνουμε μαζι μας, εκπαιδευονται κι αυτα να φερονται αναλογα και δε μας κουραζουν τοσο πολυ. Α και για το θεμα του φαγητου, να αναφερω πως ο διχρονος εφαγε μονο πατατες που πρωτα τις επιανε με τα χερια και μετα τις καρφωνε στο πιρουνι. Προκειμενου να φαει κατι, εκανα κι εγω τα στραβα ματια..

[rosaki]

τέλεια freedom! φαντάζομαι ότι το 9χρονο παιδάκι σου θα είναι και σημαντική βοήεια τουλάχιστον με το 2χρονο.

 

και εγώ είχα κανονίσει φαγητό με φίλους στη θάλασσα. έχω εντοπίσει σε άλλο τόπικ ταβέρνα πάνω στην άμμο και φαντασιωνόμουνα να τρώμε και η μικρή να παίζει. αλλά δυστυχώς η μικρή είναι με πυρετό και λαιμό, οπότε μέσα.

 

το δικό μου είναι το μοναδικό δίχρονο που δεν αγαπάει τις τηγανητές πατάτες ή υπάρχουν και άλλα στον κόσμο? σε τέτοια φάση σαν την δική σας, η μικρούλα μου τρώει μόνο ψωμί, ντομάτα και αγγούρι.

[free dom]

τέλεια freedom! φαντάζομαι ότι το 9χρονο παιδάκι σου θα είναι και σημαντική βοήεια τουλάχιστον με το 2χρονο.

 

και εγώ είχα κανονίσει φαγητό με φίλους στη θάλασσα. έχω εντοπίσει σε άλλο τόπικ ταβέρνα πάνω στην άμμο και φαντασιωνόμουνα να τρώμε και η μικρή να παίζει. αλλά δυστυχώς η μικρή είναι με πυρετό και λαιμό, οπότε μέσα.

 

το δικό μου είναι το μοναδικό δίχρονο που δεν αγαπάει τις τηγανητές πατάτες ή υπάρχουν και άλλα στον κόσμο? σε τέτοια φάση σαν την δική σας, η μικρούλα μου τρώει μόνο ψωμί, ντομάτα και αγγούρι.

Περαστικα για τη μικρουλα σου..Δεν πειραζει ας ειστε καλα και οι ταβερνουλες σας περιμενουν Η αληθεια ειναι οτι το καλοκαιρακι ειναι πιο πολλες οι επιλογες, το χεμωνα δεν ξερω που θα τους βολεψω..

 

Ο μεγαλος μου μεχρι και τα εξι, σε οποιο τραπεζι η μπουφε και να ημασταν οτι αλμυρο η γλυκο και να ειχε μπροστα του, αυτος την εβγαζε με ψωμι, αγγουρι, ντοματα,κρεμμυδι, μπροκολο και γενικα οτι ζαρζαβατικο υπηρχε! Στα παιδικα παρτυ, ολα τα παιδακια ανυπομονουσαν για την τουρτα κι αυτος κυκλοφορουσε με κατι λωριδες καροτου(ευτυχως υπηρχε κι αυτο).Αβυσσος η ψυχη του..

[ΑΝΝΑ24]

Λοιπον, κοριτσια, διαβαζω τοσες μερες για βολτες με παιδια, ξεσηκωθηκα! Ξυπνησα πρωι πρωι, ξεσηκωσα και τον αντρα μου, φορτωσαμε τα καμαρια μας(2 μηνων, 2 χρονων και 9 χρονων) και ολη την προικα μας και πηγαμε σε μια γειτονικη πολη. Βολτιτσα, ζωολογικος κηπος, φαγακι, μια χαρα ηταν τελικα. Χαρηκαν και τα παιδια, αλλαξαμε κι εμεις παραστασεις. Νομιζω πως οσο πιο συχνα τα παιρνουμε μαζι μας, εκπαιδευονται κι αυτα να φερονται αναλογα και δε μας κουραζουν τοσο πολυ. Α και για το θεμα του φαγητου, να αναφερω πως ο διχρονος εφαγε μονο πατατες που πρωτα τις επιανε με τα χερια και μετα τις καρφωνε στο πιρουνι. Προκειμενου να φαει κατι, εκανα κι εγω τα στραβα ματια..

 

YESSSSSSS!!!

Η group therapy αρχίζει και φέρνει αποτελέσματα.

 

* Κι εγώ πήγα σινεμά!!!!

 

rosaki περαστικά. Την άλλη βδομάδα περιμένουμε αναφορά καλοπέρασης.

 

Α, κι εμείς τηγανιτές πατάτες ούτε με σφαίρες.

[free dom]

YESSSSSSS!!!

Η group therapy αρχίζει και φέρνει αποτελέσματα.

 

* Κι εγώ πήγα σινεμά!!!!

 

rosaki περαστικά. Την άλλη βδομάδα περιμένουμε αναφορά καλοπέρασης.

 

Α, κι εμείς τηγανιτές πατάτες ούτε με σφαίρες.

Μπραβο Αννα! Νομιζω πως αυτος θα ειναι και ο δικος μου επομενος στοχος. (Ο αντρας μου αν ακουσει για μια ακομη ιδεα που πηρα απ το φορουμ θα μου εξαφανισει τον υπολογιστη!)

[ΑΝΝΑ24]

...(Ο αντρας μου αν ακουσει για μια ακομη ιδεα που πηρα απ το φορουμ θα μου εξαφανισει τον υπολογιστη!)

 

:mrgreen:

 

TIP: Είδα "Το κορίτσι που εξαφανίστηκε". Εμένα με ικανοποίησε πλήρως.

[rosaki]

ευχαριστώ κορίτσια για τα περαστικά. το μικρούλι ταλαιπωρήθηκε πολύ σήμερα.

Μπράβο Άννα!! είναι από τις ταινίες που ήθελα να δω. δεν βλέπω να το καταφέρνω αυτή την περίοδο (η γιαγιά για κάποιους σοβαρούς λόγους αδυνατεί να την κρατήσει βράδυ αυτή την εποχή), αλλά θα βάλω τον άντρα μου να την κατεβάσει από το ιντερνετ.

 

προτείνω να ανοίξουμε τόπικ "Τι έκανα αυτό το Σ/Κ" και να γράφουμε για οικογενειακές ή ζευγαρο ή μοναχικές εξόδους έτσι ώστε να παίρνουμε ιδέες, κοινώς να ξεσηκωνόμαστε.

[Χαρα-Μαρια2]

Μου αρεσει η τροπη που πηρε το θεμα. Rosaki περαστικα...μεσα στο προγραμμα αυτα δυστυχως.

Κι εμεις ειμασταν λιγο συναχωμενες, οποτε δεν καναμε μπανιο στη θαλασσα αλλα πηγαμε απλα βολτα στην παραλια και μετα εκπτωτικο για να κανει ψωνια η μαμα (παλι μεσα μπηκα... ) . Μαζευω και τα μαγιο πλεον αρχισαν τα κρυα....

Πολυ καλη ιδεα να ανταλλασσουμε προτασεις για εξορμησεις, αν κι εχει σημασια που μενει η καθεμια και η ηλικια των παιδιων. Πχ εμεις αν αττικη περισσοτερο πηγαινουμε απεναντι με το πλοιο Ανδρο (1 ωρα), η με το φερρυ Ευβοια (20'), κοντινες λιμνη Μαραθωνα, Βαρναβας, Κηφισια και Τατοι. Οταν μεναμε Χαλανδρι με την Αττικη οδο πηγαιναμε μεχρι και λουτρακι για φαγητο και παιχνιδι στη θαλασσα. Αλλα για να ειμαι ειλικρινης, συνηθως μεναμε Βριλησσια (που εχει υπεροχα παρκα) η Πεντελη γιατι ακομα ηταν μωρο.