Πως σταθήκατε και πάλι στα πόδια σας?

[maroulaki6]

Μακάρι να γίνουμε όλες μανούλες σύντομα

[κυρ]

κορίτσια ο χρονος είναι ο καλυτερος γιατρος.και μια νεα εγκυμοσυνη θα καλυτερεψει λιγο τα πραγματα.ειμαι στην 35 εβδομαδα και δεν χαρηκα στιγμη από την εγκυμοσυνη γιατι φοβομουν αλλα πλεον τουλάχιστον κλαιω σπανια.ακουω και ένα σωρο περιπτώσεις και λεω πως δυστυχως είναι όλα μεσα στην ζωη...κουραγιο γιατι τι να πουν οι μανες που χανουν τα παιδια τους 4 η 10 χρονων ??υπαρχουν τα χειροτερα και υπαρχουν και τα καλυτερα.τα χειροτερα τα ζησαμε και ηρθε ο καιρος για τα καλυτερα

[ερινα]

Αγαπητή ερινα σε ευχαριστώ για την απάντηση σου! Δεν έμαθα ακόμα.. Η γιατρός υποψιάζεται θρομβοφιλια αλλά περιμένουμε ακόμα τα αποτελέσματα από την παθολογοανατομο. Παρακαλώ μόνο να βρεθεί η αιτία και να μην μας πουν "τυχαίο γεγονός"

 

 

 

 

ολα θα πανε καλα ο θεοσ ειναι μεγαλοσ να χεισ πιστη.και θα κρατας συντομα τ αγγελουδι σου στην αγκαλια σου

[katerinaadra]

Πριν ενα χρόνο στις 17 Σεπτεμβρίου δύο αγγελοι ανέβηκαν στον ουρανό....Οι δικοί μου άγγελοι...9 μήνες μεγάλωναν στην κοιλίτσα μου, μου χάρισαν όμορφες κλωτσιές και τις νανούριζα με τον χτύπο της καρδιάς μου....

Οι άγγελοί μου, τα διδυμάκια μου, τα κοριτσάκια μου.....

Δυο μικροί αγγέλοι ένα χρόνο τώρα μας κοιτάνε και μας προσέχουν....

Ενα χρόνο μετά στην ίδια την κοιλίτσα ζει το αδερφάκι τους, που μου χαρίζει περισσότερες κλωτσιές και τη δυνατότητα να μπορώ να ονειρεύομαι!!!!!

Δεν φοβάμαι............

Επαψα να στεναχωριέμαι...............

Δε λιγίζω........................

Δεν αναρωτιέμαι γιατί.............

Ένα πράγμα προσεύχομαι κάθε βράδυ, να είναι ευτυχισμένες..........

Ένα πράγμα παρακαλάω σε κάθε προσευχή μου, να μου δώσει την ευκαιρία ο θεός κάποια στιγμή να τις αγκαλίασω..............

Για τα κοριτσάκια μου που ξέρω ότι είναι κοντά μας, ότι μας προστατεύόυν και μας βοηθάνε..........Σας αγαπάμε και θα σας αγαπάμε και δεν θέλαμε με τίποτα να σας χάσουμε............Η μαμά σας, ο μπαμπάς σας και ο αφρατούλης σας.....

https://www.youtube.com/watch?v=2r9d9c9GOcg

 

 

Επειδή πιστεύω ότι η ζωή συνεχίζεται και μετα το θάνατο, θα πρέπει να κάνω πέτρα την καρδιά μου και να μη στεναχωρώ τα κορίτσάκια μου που με βλέπουν από εκεί ψηλα....ας είναι ήρεμα και χαρούμενα όπου και να βρίσκονται....ας της αφήσω να γαληνεψει η ψυχούλα τους......Θα σταθώ στα πόδια μου και θα προχωρήσω, αυτό θα θέλανε.....θα παλεψω και θα νικήσω οποιαδήποτε δυσκολία.......

[Ιωαννα12]

Κατερίνα μου μας δίνεις πάρα πολλή δύναμη με τη δύναμη σου!! Είσαι ζωντανό παράδειγμα ότι μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας! Κι εγώ μετράω σχεδόν 2 μήνες από την απώλεια και νιώθω ήδη καλύτερα.. Εννοείται ότι ακόμα υπάρχουν τα ξεσπάσματα, ωστόσο προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται απασχολημένη για να περνά ο χρόνος όσο πιο ανώδυνα γίνεται..

Να μας ενημερώσεις όταν με το καλό κρατήσεις το αγοράκι σου στην αγκαλιά σου!!

[gogo86]

Μόλις ολοκλήρωσα την εγγραφή μου.. Και αυτό ήθελα να το κάνω καιρό. Μόνο για να πώ να μη τα παρατάτε! Να είστε δυνατές και το θαύμα θα έρθει! Εγώ έχασα 2 μωράκια μέσα σε 1 1/2 χρόνο περίπου.Ήταν σε πολύ αρχικό στάδιο, παρόλα αυτά ήταν τα παιδάκια μου! Πίκρα, άγχος, στεναχώρια, θυμό, μίσος, ζήλια! όλα τα πέρασα. Ακόμα και να αφήσω τον άντρα μου σκέφτηκα που είμαστε μαζί από παιδιά, για να δημιουργήσει οικογένεια τουλάχιστον αυτός. Και τελικά το θαύμα ήρθε, αυτή τη στιγμή είναι ήδη 13 μηνών... Τον βλέπω και ακόμα δεν το πιστεύω... Θέλω να δώσω κουράγιο σε όλες τισ γυναίκες που περνούν αυτόν τον Γολγοθά.. Θα ήθελα πολύ να βοηθήσω!

[osin]

Πάντως, βρε κορίτσια, να σας πω κάτι, αν και λέω ότι το έχω πάρει καλά (και όντως μέσα μου το γεγονός της αποβολής το διαχειρίστηκα με μεγάλη ψυχραιμία) εκείνο που μου έχει στοιχίσει περισσότερο είναι η αντίδραση των δικών μας. Η μαμά μου έλειπε στο εξοχικό όταν απέβαλα, και με πήρε να ρωτήσει πως είμαι, και μόλις τη το είπα μετά εξαφανίστηκε για 3-4 ημέρες (προφανώς ήθελε να διαχειριστεί τη στενοχώρια της). Η αδερφή μου που εκείνο το διάστημα ήταν στο εξοχικό μαζί με τους γονείς μου, μου είπε ότι η μάνα μου κόντεψε να σκάσει και ο πατέρας μου έμεινε 2 βράδια άυπνος από πίεση. Η δε πεθερά μου (η οποία γενικά είναι υπόδειγμα πεθεράς, πραγματικά δεν έχω κανένα παράπονο), μόλις έμαθε για την αιμορραγία της αποβολής πήρε όλο της το σόι να ρωτήσει τι πρέπει να κάνω από τον πανικό της, και άρχισαν όλοι να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους. Γενικά συζητά τα πάντα με τους δικούς της, αλλά ποτέ δε με ένοιαζε, απλά γιατί δε με αφορούσε, όμως τώρα, να πάει να ζητάει συμβουλές από άσχετους για ένα δικό μου θέμα, και να το διαδίδει έτσι, με στενοχώρησε. Ο δε άντρας μου το βίωσε με πολύ κλάμα, και με άπειρους καβγάδες με τη μάνα του που τόλμησε και έκανε ό,τι έκανε. Η μάνα του μετά έπαιρνε τηλέφωνο, να μην της το σηκώνει και να μου έχει απαγορεύσει κι εμένα να απαντήσω....

Φανταστείτε, λοιπόν, να βιώνω τη αποβολή (σωματικά & ψυχικά) και να έχω κι όλη αυτήν την κατάσταση, με μία μάνα εξαφανισμένη, μία πεθερά πανικοβλημένη και μετανιωμένη, με έναν πατέρα ένα βήμα πριν το νοσοκομείο και τον άντρα μου ένα ράκος. Και μέσα μου όλη αυτή την κατάσταση την έχω κρατήσει. Με πλήγωσαν πολύ, ο καθένας με τον τρόπο του. Μου προσέθεσαν πολύ μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, και από τότε τους ψιλο-αποφεύγω όλους (εκτός από τον άντρα μου).

Αν ποτέ ξαναμείνω έγκυος (γιατί ακόμα είμαι σε περίεργη φάση, δηλαδή λέω παίρνω σερβιέτες, όχι για πιθανή περίοδο, αλλά για την αποβολή) δε θέλω να το μοιραστώ με κανέναν, εκτός από τον άντρα μου, βέβαια. Στις μανάδες μας θα αφήσω να φανεί η κοιλιά και να το καταλάβουν μόνες τους. Δεν αντέχω να το ξαναπεράσω όλο αυτό! Σορρυ για το μεγάλο ποστ, αλλά τα έβγαλα από μέσα μου! Oυφ!

[gogo86]

Πάντως, βρε κορίτσια, να σας πω κάτι, αν και λέω ότι το έχω πάρει καλά (και όντως μέσα μου το γεγονός της αποβολής το διαχειρίστηκα με μεγάλη ψυχραιμία) εκείνο που μου έχει στοιχίσει περισσότερο είναι η αντίδραση των δικών μας. Η μαμά μου έλειπε στο εξοχικό όταν απέβαλα, και με πήρε να ρωτήσει πως είμαι, και μόλις τη το είπα μετά εξαφανίστηκε για 3-4 ημέρες (προφανώς ήθελε να διαχειριστεί τη στενοχώρια της). Η αδερφή μου που εκείνο το διάστημα ήταν στο εξοχικό μαζί με τους γονείς μου, μου είπε ότι η μάνα μου κόντεψε να σκάσει και ο πατέρας μου έμεινε 2 βράδια άυπνος από πίεση. Η δε πεθερά μου (η οποία γενικά είναι υπόδειγμα πεθεράς, πραγματικά δεν έχω κανένα παράπονο), μόλις έμαθε για την αιμορραγία της αποβολής πήρε όλο της το σόι να ρωτήσει τι πρέπει να κάνω από τον πανικό της, και άρχισαν όλοι να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους. Γενικά συζητά τα πάντα με τους δικούς της, αλλά ποτέ δε με ένοιαζε, απλά γιατί δε με αφορούσε, όμως τώρα, να πάει να ζητάει συμβουλές από άσχετους για ένα δικό μου θέμα, και να το διαδίδει έτσι, με στενοχώρησε. Ο δε άντρας μου το βίωσε με πολύ κλάμα, και με άπειρους καβγάδες με τη μάνα του που τόλμησε και έκανε ό,τι έκανε. Η μάνα του μετά έπαιρνε τηλέφωνο, να μην της το σηκώνει και να μου έχει απαγορεύσει κι εμένα να απαντήσω....

Φανταστείτε, λοιπόν, να βιώνω τη αποβολή (σωματικά & ψυχικά) και να έχω κι όλη αυτήν την κατάσταση, με μία μάνα εξαφανισμένη, μία πεθερά πανικοβλημένη και μετανιωμένη, με έναν πατέρα ένα βήμα πριν το νοσοκομείο και τον άντρα μου ένα ράκος. Και μέσα μου όλη αυτή την κατάσταση την έχω κρατήσει. Με πλήγωσαν πολύ, ο καθένας με τον τρόπο του. Μου προσέθεσαν πολύ μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, και από τότε τους ψιλο-αποφεύγω όλους (εκτός από τον άντρα μου).

Αν ποτέ ξαναμείνω έγκυος (γιατί ακόμα είμαι σε περίεργη φάση, δηλαδή λέω παίρνω σερβιέτες, όχι για πιθανή περίοδο, αλλά για την αποβολή) δε θέλω να το μοιραστώ με κανέναν, εκτός από τον άντρα μου, βέβαια. Στις μανάδες μας θα αφήσω να φανεί η κοιλιά και να το καταλάβουν μόνες τους. Δεν αντέχω να το ξαναπεράσω όλο αυτό! Σορρυ για το μεγάλο ποστ, αλλά τα έβγαλα από μέσα μου! Oυφ!

 

Πόσο πολύ σε νιώθω να ήξερες! Όταν απέβαλα πρώτη φορά είχα κάνει το τραγικό λάθος να το πω παντού, ήμουν τόσο χαρούμενη! ΄Ώσπου όλα κατέρρευσαν και μετά ερωτήσεις, βλέμματα συμπόνοιας, και άλλα τέτοια... Μόνο με τον άντρα μου ήμουν εντάξει, μόνο αυτός με έκανε να γελάω! Στη δεύτερη εγκυμοσύνη είπαμε να το πούμε μονο στους γονείσ και τα αδέρφια μας, Δυστηχώς ξανά αποβολή. Ξανά εξηγείσεις (ευτυχώς μόνο για λίγους) Πίστευα πως δεν θα κάνω παιδί, ποτε. Είχα και ένα απαίσιο γιατρό, ο οποίος κατάλαβε το άγχος μου και προσπάθησε να μας φάει λεφτά. Φαντάσου οτι στην πρώτη αποβολή μου είπε να κάνω εξετάσεις θρομβοφιλίας, και καλώς που μου το είπε, και στην δεύτερη χώρισ καμία άλλη εξέταση μου μίλησε για εξωσωματική με προεμφυτευτικό ελεγχο. Τρελάθηκα, δεν είχαμε κατα δοιάνοια την οικονομική δυναότητα να το κάνω αυτό. Και τότε ξύπνησα απο τον λήθαργο που μου δημιουργούσε αυτός ο γιατρός! Ξαναμένω εγκυοσ αλλάζω γιατρό, αλλα αναγκάστηκα να το πω στουσ γονεισ γιατί είχα αποκόλληση και χρειαζόμουν βοήθεια,αλλιώς όπως το λές, μέχρι να φαινόταν η κοιλιά.Κάθε που πήγαινα στον γιατρό, ο θεός να τον έχει καλά, νόμιζα οτι το παιδί μου δεν θα ήταν ζωντανό. Πόσο λάθος σκεφτόμαστε όμως, να ήξερες πόσο λάθος σκεφτεσαι... Σου το λέω γιατί τα ίδια με ετρωγαν σιγά σιγα μερα με τη μερα! τελικα μετα απο 9 μηνεσ στο κρεβάτι λόγω πολύ κακής εγκυμοσύνης καταφερα να γεννησω τον γιό μου! Πιστευω όμως οτι αν είχα καλύτερη ψυχολογία θα είχα καλύτερη εγκυμοσύνη και οχι όσα συνέβησαν κατα τη περίοδο αυτη. ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ....

[danae2014]

Πάντως, βρε κορίτσια, να σας πω κάτι, αν και λέω ότι το έχω πάρει καλά (και όντως μέσα μου το γεγονός της αποβολής το διαχειρίστηκα με μεγάλη ψυχραιμία) εκείνο που μου έχει στοιχίσει περισσότερο είναι η αντίδραση των δικών μας. Η μαμά μου έλειπε στο εξοχικό όταν απέβαλα, και με πήρε να ρωτήσει πως είμαι, και μόλις τη το είπα μετά εξαφανίστηκε για 3-4 ημέρες (προφανώς ήθελε να διαχειριστεί τη στενοχώρια της). Η αδερφή μου που εκείνο το διάστημα ήταν στο εξοχικό μαζί με τους γονείς μου, μου είπε ότι η μάνα μου κόντεψε να σκάσει και ο πατέρας μου έμεινε 2 βράδια άυπνος από πίεση. Η δε πεθερά μου (η οποία γενικά είναι υπόδειγμα πεθεράς, πραγματικά δεν έχω κανένα παράπονο), μόλις έμαθε για την αιμορραγία της αποβολής πήρε όλο της το σόι να ρωτήσει τι πρέπει να κάνω από τον πανικό της, και άρχισαν όλοι να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους. Γενικά συζητά τα πάντα με τους δικούς της, αλλά ποτέ δε με ένοιαζε, απλά γιατί δε με αφορούσε, όμως τώρα, να πάει να ζητάει συμβουλές από άσχετους για ένα δικό μου θέμα, και να το διαδίδει έτσι, με στενοχώρησε. Ο δε άντρας μου το βίωσε με πολύ κλάμα, και με άπειρους καβγάδες με τη μάνα του που τόλμησε και έκανε ό,τι έκανε. Η μάνα του μετά έπαιρνε τηλέφωνο, να μην της το σηκώνει και να μου έχει απαγορεύσει κι εμένα να απαντήσω....

Φανταστείτε, λοιπόν, να βιώνω τη αποβολή (σωματικά & ψυχικά) και να έχω κι όλη αυτήν την κατάσταση, με μία μάνα εξαφανισμένη, μία πεθερά πανικοβλημένη και μετανιωμένη, με έναν πατέρα ένα βήμα πριν το νοσοκομείο και τον άντρα μου ένα ράκος. Και μέσα μου όλη αυτή την κατάσταση την έχω κρατήσει. Με πλήγωσαν πολύ, ο καθένας με τον τρόπο του. Μου προσέθεσαν πολύ μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, και από τότε τους ψιλο-αποφεύγω όλους (εκτός από τον άντρα μου).

Αν ποτέ ξαναμείνω έγκυος (γιατί ακόμα είμαι σε περίεργη φάση, δηλαδή λέω παίρνω σερβιέτες, όχι για πιθανή περίοδο, αλλά για την αποβολή) δε θέλω να το μοιραστώ με κανέναν, εκτός από τον άντρα μου, βέβαια. Στις μανάδες μας θα αφήσω να φανεί η κοιλιά και να το καταλάβουν μόνες τους. Δεν αντέχω να το ξαναπεράσω όλο αυτό! Σορρυ για το μεγάλο ποστ, αλλά τα έβγαλα από μέσα μου! Oυφ!

 

συμπάσχω μαζί σου osin. Σε πολλά σημεία έχουμε κοινά εκτός από αυτό με τους γονείς που ειπες γιατι ευτυχως οι δικοι μου κρατησαν την ψυχραιμια τους για να με στηριξουν. Και μεις εχουμε παρει αποφαση να μην το πουμε σε κανεναν και απλως να δουν την κοιλια να φουσκωνει και να το καταλαβουν ετσι. Αυτο ειδικα με τις εξηγησεις σε ενα καρο κοσμο το ειχα βιωσει και γω αλλα στην πρωτη αποβολη που το εχασα στις 23μιση εβδομαδες. Λογικο να το ειχε μαθει πολυς κοσμος. Ακομα τα σκεφτομαι ολα! Και τωρα με την παλινδρομη παλι ειχα διαφορα που συνεβησαν αλλα φυσικα πολυ πιο λιγα γιατι οκ δεν συγκρινοταν με το πρωτο συμβαν. Παντως μετα την παλινδρομη πηραν ολοι το μαθημα τους και ειδικα η πεθερουλα μου η οποια μονη της μου ζητησε να μην της το πω την επομενη φορα για να μην την στειλω αδιαβαστη. Το ξερω οτι οι δικοι μας οι πιο κοντινοι νοιαζονται για μας και μας αγαπανε αλλα οταν βλεπεις οτι δεν μπορουν να διαχειριστουν τον πονο καλυτερα να μην ξερουν τιποτα για δικο τους καλο και φυσικα για δικο μας.

Ο αντρας μου ευτυχως επεδειξε μεγαλο θαρρος και κουραγιο και ετσι με στηριξε πολυ. Αν και γνωστη κουτσομπολα (απο την χαρα του μωρε κι αυτος ) μου υποσχεθηκε οτι την επομενη φορα δεν θα του ξεφυγει τιποτα κατα λαθος.... Ελπιζω να πανε ολα καλα την επομενη φορα και να φουσκωσω επιτελους και γω. Αλλα ας μην κλαιγομαι, υπαρχουν πολυ χειροτερα, εγω τωρα αρχισα εδω και ενα χρονο τις εγκυμοσυνες, αλλες κοπελες εχουν τραβηξει πολλα περισσοτερα και για μεγαλυτερο χρονικο διαστημα.

[danae2014]

Είχα και ένα απαίσιο γιατρό, ο οποίος κατάλαβε το άγχος μου και προσπάθησε να μας φάει λεφτά. Φαντάσου οτι στην πρώτη αποβολή μου είπε να κάνω εξετάσεις θρομβοφιλίας, και καλώς που μου το είπε, και στην δεύτερη χώρισ καμία άλλη εξέταση μου μίλησε για εξωσωματική με προεμφυτευτικό ελεγχο. Τρελάθηκα, δεν είχαμε κατα διάνοια την οικονομική δυναότητα να το κάνω αυτό. Και τότε ξύπνησα απο τον λήθαργο που μου δημιουργούσε αυτός ο γιατρός!.

 

λοιπόν αυτό που λες με τον γιατρό που ήθελε να σου πάρει λεφτά το έχω ακούσει και από άλλες κοπέλες. Είναι ντροπή πραγματικά! Για την θρομβοφιλία όντως καλά στο είπε αλλά για το δεύτερο....ελεος! τσαντίζομαι με κάτι τέτοια που ακούω!!!! γιατροί είναι αυτοί;;; φυλάκη θέλουν να ησυχάσουμε από δαύτους! ευτυχώς που έφυγες και γλίτωσες!

[Ιωαννα12]

Καλημέρα κορίτσια! Τελικά όλες σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο... Κι εγώ με τον άντρα μου έχουμε πει ότι δεν θα το πούμε σε κανένα την επομενη φορά. Βεβαια κάποια στιγμή αναγκαστικά θα πεταχτεί η κοιλίτσα και θα το μάθουν όλοι, αλλά τουλάχιστον να το μάθουν όσοι με δουν. Γιατί την πρώτη φορά από τη χαρά μου άρχησα να παίρνω τηλέφωνα και να λέω "Είμαι έγκυος!!". Αργησε κιόλας να μου φανεί η εγκυμοσύνη, οπότε φορουσα επίτηδες στενά για να τονίζεται η κοιλίτσα... Τρομαρα μου... Τελικά το έχασα στην 34 εβδομαδα και όπως καταλαβαίνετε ακόμα είμαι αντιμέτωπη με κόσμο που μόλις με δει στο δρόμο έρχεται χαμογελαστός και μου λέει "Ωωωωωω, γέννησες!! Να σου ζήσει!!" Και εκεί πρέπει να κάθομαι εγώ βράχος να εξηγώ τα ανεξήγητα και μάλιστα σε πολλές φορές είμαι εγώ αυτή που τους παρηγορεί...

Κι εγώ μεσα στο πένθος μου στεναχωριούμουνα αφάνταστα για το φαρμάκι που έδωσα στους δικούς μου και ιδιαίτερα στην μητέρα μου..

Gogo σε ευχαριστώ πάρα πολύ που γράφτηκες μόνο και μόνο για να μας δώσεις θάρρος!!! Να χαίρεσαι το αγγελούδι σου!

[gogo86]

Ιωάννα το μονο που θελω ειναι να πω σε ολεσ τισ γυναικεσ που εχουν περασει και περνουν απο αυτο το δρομο τον σκληρο να μη λυγίσουν, να σηκώσουν το κεφάλι και να κλείσουν τα αυτιά τουσ σε τυχόν σχόλια που μπορει να ακούσουν! όλα θα γίνουν! και το μωρακι θα ερθει... συντομα!!!! Μακάρι να σκεφτόμουν οπωσ τώρα! Και τώρα που γράφω εχω αυτό το βάροσ στην καρδιά μου! Νιώθω τον πόνο σας..

[Ekabn]

Κορίτσια, μη με παρεξηγησετε, δε συμφωνώ πολύ με το οτι μετανοιωσατε. Ετσι σας βγήκε , ετσι έγινε, τελεία. Η πεθερά σου ίσως το παράκανε, αλλα αν διαβάσεις και παραπάνω θα δεις κοπέλες που λένε πόσο το νέο της αποβολής τους έκανε ανθρώπους να τους πουν παρόμοιες ιστορίες και πόσο αυτό τις βοήθησε. Ήθελε να βοηθήσει η γυναίκα, και τον εαυτό της και σένα. Κι εμένα με βοήθησε να ακούσω άλλες τέτοιες ιστορίες. Εγώ μάλιστα δεν είχα πει οτι ήμουν έγκυος, το είπα μετά, όταν απέβαλα και στις δυο περιπτώσεις. Αν δε σου βγαίνει οκ, μην το πεις, αλλα μη μετανοιωνετε.

 

Και κάτι άλλο που ειναι σημαντικό νομίζω: μας ενοχλεί να μας βλέπουν τρωτούς, γιατί δε θελουμε να φαινόμαστε ετσι και να μας λυπούνται. Όμως είμαστε τρωτοί. Αν εχει ένα θετικό αυτη η ιστορία ειναι αυτό ακριβώς, σου θυμίζει ποιος είσαι, πόσο εύκολο ειναι να πάθεις κάτι, διαμορφώνει χαρακτήρα και ίσως βοηθήσει σε μελλοντικές δυσκολίες. Καλύτερα λοιπόν να αφήσουμε οσο γίνεται την προσπάθεια να αποφύγουμε τη "λύπηση", γιατί κάποιες στιγμές ειναι αναπόφευκτη, σκέψου όταν το παιδάκι σου ας πούμε δε θα τα καταφέρνει σε κάτι και τα αλλα θα τα καταφέρνουν, αν δεν ειναι αστέρι μαθητής, αν δεν ειναι σούπερ ποδοσφαιριστής, πάντα υπάρχουν κάποιοι που θα σε κοιτάξουν κάπως και θα σε συζητήσουν, ε, τι να κάνουμε, καλα να ειναι όλοι

[gogo86]

δανάη, αυτοι δεν ειναι γιατροι, ειναι καθαρματα. ειναι απαισιοι ανθρωποι που σε κοιτουν σαν να εισαι πορτοφολι και οχι ανθρωπος. υπαρχουν λοιπον αυτοι, που βλεπουν ποσο πονασ και ποσο διατεθημενη εισαι να κάνεισ τα παντα για να αποκτησεισ παιδι και σε πατανε. σου ριχνουν την ψυχολογια ακομα πιο πολυ και εκει ειναι που αρχιζει μια δύνη μεσα στο μυαλό σου. Ασε σου λεω τραγικεσ καταστασεισ. Ευτυχω σ ξυπνησα με τη βοηθεια το αντρα μου και εφυγα απο κει.. Τελικα αυτοσ ο αγιοσ ανθρωποσ που με αναλαβε, που χωρισ αυτον δεν θα προχωρουσε ουτε η τριτη εγκυμοσυνη, ηταν φυλακασ αγγελοσ μου..χωρισ ποτε να ζητησει ανταλλαγμα!

[gogo86]

λοιπόν αυτό που λες με τον γιατρό που ήθελε να σου πάρει λεφτά το έχω ακούσει και από άλλες κοπέλες. Είναι ντροπή πραγματικά! Για την θρομβοφιλία όντως καλά στο είπε αλλά για το δεύτερο....ελεος! τσαντίζομαι με κάτι τέτοια που ακούω!!!! γιατροί είναι αυτοί;;; φυλάκη θέλουν να ησυχάσουμε από δαύτους! ευτυχώς που έφυγες και γλίτωσες!

 

Κορίτσια, μη με παρεξηγησετε, δε συμφωνώ πολύ με το οτι μετανοιωσατε. Ετσι σας βγήκε , ετσι έγινε, τελεία. Η πεθερά σου ίσως το παράκανε, αλλα αν διαβάσεις και παραπάνω θα δεις κοπέλες που λένε πόσο το νέο της αποβολής τους έκανε ανθρώπους να τους πουν παρόμοιες ιστορίες και πόσο αυτό τις βοήθησε. Ήθελε να βοηθήσει η γυναίκα, και τον εαυτό της και σένα. Κι εμένα με βοήθησε να ακούσω άλλες τέτοιες ιστορίες. Εγώ μάλιστα δεν είχα πει οτι ήμουν έγκυος, το είπα μετά, όταν απέβαλα και στις δυο περιπτώσεις. Αν δε σου βγαίνει οκ, μην το πεις, αλλα μη μετανοιωνετε.

 

Και κάτι άλλο που ειναι σημαντικό νομίζω: μας ενοχλεί να μας βλέπουν τρωτούς, γιατί δε θελουμε να φαινόμαστε ετσι και να μας λυπούνται. Όμως είμαστε τρωτοί. Αν εχει ένα θετικό αυτη η ιστορία ειναι αυτό ακριβώς, σου θυμίζει ποιος είσαι, πόσο εύκολο ειναι να πάθεις κάτι, διαμορφώνει χαρακτήρα και ίσως βοηθήσει σε μελλοντικές δυσκολίες. Καλύτερα λοιπόν να αφήσουμε οσο γίνεται την προσπάθεια να αποφύγουμε τη "λύπηση", γιατί κάποιες στιγμές ειναι αναπόφευκτη, σκέψου όταν το παιδάκι σου ας πούμε δε θα τα καταφέρνει σε κάτι και τα αλλα θα τα καταφέρνουν, αν δεν ειναι αστέρι μαθητής, αν δεν ειναι σούπερ ποδοσφαιριστής, πάντα υπάρχουν κάποιοι που θα σε κοιτάξουν κάπως και θα σε συζητήσουν, ε, τι να κάνουμε, καλα να ειναι όλοι

 

εκάβη εγω ξερεισ γιατι το μετανοιωσα; γιατι στεναχωρησα ανθρωπουσ που με αγαπανε και μαλλον χαροποιησα κάποιουσ αλλουσ. και αυτο το καταλαβα οταν τελικα καταφερα να αποκτησω το παιδακι μου! Ειναι κακο να κανουν πωσ σε λυπουντε...

[Ekabn]

εκάβη εγω ξερεισ γιατι το μετανοιωσα; γιατι στεναχωρησα ανθρωπουσ που με αγαπανε και μαλλον χαροποιησα κάποιουσ αλλουσ. και αυτο το καταλαβα οταν τελικα καταφερα να αποκτησω το παιδακι μου! Ειναι κακο να κανουν πωσ σε λυπουντε...

 

Αυτοί που σε αγαπάνε θα χαρούμε όταν το ξεπεράσεις, για σένα ανησυχούμε, αν εσύ ειςαι καλα, ειναι κι αυτοί καλά. Οι άλλοι ειναι για λύπηση, το να ψάχνεις να συγκρίνεςαι συνέχεια ειναι πολυ κουραστικό, εξουθενωτικό, δεν ειναι ζωη αυτό, τα λέω για να το ακούω κι εγώ, κι εγώ το κανω το λάθος, δεν το αποφεύγω κι ας προσπαθώ, ε, τι; Ειναι καλό πράμα αυτό τώρα; ΄Εχει καποια πλακα; Όχι μου λέει η πείρα μου, ασε... Άστους, ανασφάλειες ειναι αυτά, εσύ κοιτά να σαι εσύ καλα, να κανεις καμία εξέταση μηπως σου βρούνε καποια αιτία και να συνεχίσεις τις προσπάθειες και το μωρό θα έρθει. Άντε γιατί καταλαβαίνω είστε και νέα κορίτσια εσείς, τι να πούμε κι εμείς οι Σαρες

[gogo86]

μην

Αυτοί που σε αγαπάνε θα χαρούμε όταν το ξεπεράσεις, για σένα ανησυχούμε, αν εσύ ειςαι καλα, ειναι κι αυτοί καλά. Οι άλλοι ειναι για λύπηση, το να ψάχνεις να συγκρίνεςαι συνέχεια ειναι πολυ κουραστικό, εξουθενωτικό, δεν ειναι ζωη αυτό, τα λέω για να το ακούω κι εγώ, κι εγώ το κανω το λάθος, δεν το αποφεύγω κι ας προσπαθώ, ε, τι; Ειναι καλό πράμα αυτό τώρα; ΄Εχει καποια πλακα; Όχι μου λέει η πείρα μου, ασε... Άστους, ανασφάλειες ειναι αυτά, εσύ κοιτά να σαι εσύ καλα, να κανεις καμία εξέταση μηπως σου βρούνε καποια αιτία και να συνεχίσεις τις προσπάθειες και το μωρό θα έρθει. Άντε γιατί καταλαβαίνω είστε και νέα κορίτσια εσείς, τι να πούμε κι εμείς οι Σαρες

 

εκάβη μου αυτο ειναι ενα κομματι που πανω στον πονο σου δεν το διαχειριζεσαι οπωσ θα επρεπε! Και υπαρχουν πολυ κακοι ανθρωποι. Τελικα καποιοι που με λυποταν οταν εχασα τα 2 μου παιδια, οταν τελικα τα καταφερα και απεκτησα τον γιο μου, δεν ειδα να χαιρονται και τοσο! Υπαρχει πολυ κακια εκει εξω!

[Ιωαννα12]

Κι εγώ θα συμφωνήσω. Είναι εύκολο να "συγκινηθεί" ο άλλος με την λύπη σου και πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο να χαρεί με τη χαρα σου. Κι εγώ σε όλη αυτή την ιστορία έκανα ένα "ξεκαθάρισμα" των ανθρώπων που με περιβάλλουν. Όπως και να έχει, πάντα θα υπάρχει κάποιος άνθρωπος να μας στεναχωρεί. Γι αυτό πρέπει να είμαστε αληθινά μέσα μας καλά, ώστε να μην επηρεάζεται η δική μας ηρεμία από τον κάθε άσχετο. Εγώ πάντως δεν το πετυχαίνω...

[gogo86]

Εχεισ απόλυτο δίκιο ιωάννα... Ούτε εγω το πετυχαίνω αλλα τουλάχιστον τώρα ξερουμε πωσ να συμπεριφερθουμε σε αυτουσ τουσ ανθρωπουσ..

[Ekabn]

Δεν το πετυχαίνουμε οσο θα θέλαμε, αλλα σίγουρα το πετυχαίνουμε καλύτερα απο παλιότερα, όταν δεν προδπαθουσαμε καν, δεν ειναι λίγο αυτό

[danae2014]

Κι εγώ θα συμφωνήσω. Είναι εύκολο να "συγκινηθεί" ο άλλος με την λύπη σου και πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο να χαρεί με τη χαρα σου. Κι εγώ σε όλη αυτή την ιστορία έκανα ένα "ξεκαθάρισμα" των ανθρώπων που με περιβάλλουν. Όπως και να έχει, πάντα θα υπάρχει κάποιος άνθρωπος να μας στεναχωρεί. Γι αυτό πρέπει να είμαστε αληθινά μέσα μας καλά, ώστε να μην επηρεάζεται η δική μας ηρεμία από τον κάθε άσχετο. Εγώ πάντως δεν το πετυχαίνω...

 

θα σας πω μια φραση που διαβασα καπου και ταιριαζει απολυτα: " όσο πιο λίγοι γνωρίζουν την ευτυχία σου τόσο πιο πολύ θα κρατήσει...." σκληρό αλλά αληθινό. φυσικά δεν ισχύει για όλους τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν αλλά σίγουρα για την πλειοψηφία..είναι αυτο που ειπατε, δυσκολα χαιρονται με την χαρα σου.

[osin]

Κορίτσια, καλημέρα.

Όπως βλέπω πολλές είμαστε αυτές που βιώσαμε τα παραλκόμενα της αποβολής.

Δεν ξέρω αν θα ήθελα η μάνα μου, ή η πεθερά μου ή ο πατέρας μου να μη με δει τρωτη. Δεν ξέρω, μπορεί να είναι κι αυτό. Και σίγουρα δεν πιστεύω ότι το έκαναν από αδιαφορία ή κουστομπολιό ό,τι έκαναν. Απλά λέω ότι με ενοχλησε, με πλήγωσε και μου προσέθεσε επιπλέον συναισθηματική φόρτιση και προβλήματα από αυτά που είχα ήδη. Να μου πεις ο σοφός λαός λέει "ενός κακού μύρια έπονται". Κι έτσι ειναι εν προκειμένω.

Θα ήθελα μία άλλη στήριξη ίσως, ίσως πάλι λόγω της κατάστασης να μου έφταιγαν όλα. Δεν ξέρω.

Πάντως, επειδή πρέπει να προφυλάξω πρωτίστως τον εαυτό μου, και επειδή ένιωσα υπεύθυνη για την πικρία τους και την αναστάτωσή τους, επιμένω ότι δεν πρόκειται να τους πω τίποτα την επόμενη φορά (αν υπάρξει).

[danae2014]

Κορίτσια, καλημέρα.

Όπως βλέπω πολλές είμαστε αυτές που βιώσαμε τα παραλκόμενα της αποβολής.

Δεν ξέρω αν θα ήθελα η μάνα μου, ή η πεθερά μου ή ο πατέρας μου να μη με δει τρωτη. Δεν ξέρω, μπορεί να είναι κι αυτό. Και σίγουρα δεν πιστεύω ότι το έκαναν από αδιαφορία ή κουστομπολιό ό,τι έκαναν. Απλά λέω ότι με ενοχλησε, με πλήγωσε και μου προσέθεσε επιπλέον συναισθηματική φόρτιση και προβλήματα από αυτά που είχα ήδη. Να μου πεις ο σοφός λαός λέει "ενός κακού μύρια έπονται". Κι έτσι ειναι εν προκειμένω.

Θα ήθελα μία άλλη στήριξη ίσως, ίσως πάλι λόγω της κατάστασης να μου έφταιγαν όλα. Δεν ξέρω.

Πάντως, επειδή πρέπει να προφυλάξω πρωτίστως τον εαυτό μου, και επειδή ένιωσα υπεύθυνη για την πικρία τους και την αναστάτωσή τους, επιμένω ότι δεν πρόκειται να τους πω τίποτα την επόμενη φορά (αν υπάρξει).

 

εγω σε καταλαβαινω πολυ καλα και συμφωνω. Δεν γινεται καθε φορα να δινεις εξηγησεις σε ενα σωρο κοσμο. Ενταξει τωρα αν σου τυχει οταν πλεον θα εχει φανει (οπως εμενα στην πρωτη εγκυμοσυνη) ε τι να κανεις τοτε ειναι αλλιως, αλλα στο πρωτο τριμηνο και μεχρι και τον 4 μηνα αντε αρχες 5ου πιστευω οτι δεν φαινεται καθολου οποτε μπορεις να το κρατησεις για σενα και τον αντρα σου αντε και την μητερα σου. Εγω παντως ανακουφιστηκα που αυτη την φορα δεν το ειχα πει στην εργασια μου διοτι επεστρεψα μετα την αδεια λογω της αποξεσης και ημουν ανετη αφου δεν ειχα να δωσω σε κανεναν "αναφορα" για το τι συνεβει. Επισης ισχυει αυτο που λες για την φορτιση διοτι οταν νιωθεις οτι το ξερουν πολλοι αισθανεσαι το αγχος τους και ειναι λες και ολοι οι προβολεις ειναι πανω σου. Σιγουρα ειναι ωραιο μερικες φορες να εισαι το κεντρο της προσοχης αλλα για τα ευχαριστα!!!!

[osin]

Έτσι είναι, όπως τα λες Δανάη. Εγώ δεν είχα πει τίποτα, περίμενα να μου επιβεβαιώσει η γυναικολόγος ότι είναι ενδομήτριο (στις 6εβδομάδες), οπότε δεν είχα προλάβει (ευτυχώς!!!) να το διαδώσω σε κανεναν άλλον πέρα από τους γονείς και τα αδέρφια μας. Η αποβολή έγινε 3 ημέρες μετά, αλλά, όπως σας είπα, από την πεθερά μου το έμαθε πάρα πολύς κόσμος... που σε καμία περίπτωση δεν θα τους το έλεγα εγώ, και μάλιστα εκ των υστέρων! Και αν και τους απέφυγα μετά για ένα διάστημα, δυστυχώς έπρεπε να πάω σε μνημόσυνο (για τον παππού του άντρα μου), και πηγαίνοντας στο χωριό έκλαιγα σε όλη τη διαδρομή, γιατί δεν ήθελα να δω και να αντιμετωπίσω κανέναν. Φοβόμουν τι μπορεί να μου πουν και πώς θα αντιδρούσα εγώ. Βέβαια απέφυγα τις πολλές συνομιλίες με όλους και είχα πει του άντρα μου ότι θα είμαστε αυτοκόλλητοι, ώστε αν μου έλεγε κάποιος κάτι, να απαντούσε αυτός, γιατί εγώ μπορεί και να παρεκτρεπόμουν!

Είναι άσχημο πράγμα να έχεις να χειριστείς τον εαυτό σου, και τη συνειδητοποίηση της απώλειάς σου, και να έχεις να δειαχειριστείς την πικρία των δικών σου ή την αδιακρισία των απ' έξω.

[katerinaadra]

πω πω μία μέρα δε διάβασα και γράψατε πάρα πολλά, μπραβο βρε κοριτσάκια μου....

εμείς μόολις χάσαμε τα κοριτσάκια μου, ερχόντουσαν κάθε μέρα οι γονείς μου και τα πεθερικά μου για συμπαράσταση....εγω όμως δεν ήθελα γιατί μπροστά τους δεν ήθελα να κλαίω, και κρατιόμουν βασανιστηκά. όταν φεύγανε μετα από ώρες ξεκινόυσα να κλάιω και να χτυπιέμαι....είπα τον άντρα μου να τους πει να ελαττωσουν τον ερχομό τους ώστε να μπορέσω με την ηρεμία μου να θρηνήσω, που είναι και το φυσιολογικό.....

με στεναχωρούσε που στεναχωριόντουσαν οι γονείς μου αλλα δε μπορούσα να κάνω τίποτα παραπάνω από το να μη τους αφήνω να με βλέπουν να κλαίω....

 

είχα δώσει ρητες εντολές σε πεθερά και μαμά να μη με πάρει κανένας τηλς, θεια, ξαδέρφη κλπ Εγω επέλεγα σε ποιον θα μιλήσω.........

αλλα όπως είιπατε πολλές κοπέλες ο κόσμος θελει να είναι εν μέρη δίπλα σου στη λύπή, αλλα στη χαρά όχι....

με το να μιλάω σε κόσμο με βοήθησε γιατί δεν τα κρατούσα μέσα μου αλλα το έκανα όλο αυτό τον πόνο μου κομμάτι της καθημερηνότητάς μου που μετα από καιρό δε με άγγιζε.........όμως παράλληλα με το να μιλάς με κόσμο και να τους λες το οπρόβλημά σου, όλοι γίνονται γνώστες και προσπαθουν να σου πουν ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕΣ ΑΥΤΟ???? λες και τωρα εσυ μπορεις να αλλαξεις τον χρόνο.....ή σου κάνουν ερωτήσεις μόνο από περιέργεια........

 

όταν ξαναέμεινα έγκυος δεν το ειπα σε κανέναν εκτός από τους γονείς μου και τα πεθερικά μου αλλα τους είπα μην το πουν σε κανέναν....ακόμα και όταν άρχισε να φουσκώνει η κοιλιά μου έλεγα ότι πρήστικά από φαγητό....

είμαι 7,5 μηνών και μόνο όταν με δει κάποιος του λέω ότι είμαι εγκυος.....

οι κακοπροέραιτοι άνθρωποι ακόμα και τώρα πάνε με πληγώσουν με ερωτήσεις για την προηγούμενη, λες και το ότι επειδή είμαι ξανα εγκυος όλα λύθηκαν και δεν πειράζει που εχασα τα κοριτσάκια μου, αφού θα κάνω άλλο μωρο..........

 

η πληγή μου δεν γιατρεύτητκε πάντα θα έχω σημάδι στην καρδιά μου, απλά ο μπεμπούλης μου θα μου χαρήσεις στιγμές χαράς και ξεγνοιασιάς....

κάντε ότι σας ευχαριστεί και σας ηρεμεί μην λογαριάζεται κανέναν, εκτός φυσικά από τον άντρα σας