Πως σταθήκατε και πάλι στα πόδια σας?

[katerinaadra]

κοριτσάκι μου καλό, ότι και να πεις ότι και να αισθανθείς είναι απολυτα φυσιολογικά και δικαιολογημένο...

θα σου πω με λίγα λόγια για μένα.

1η εγκυμοσύνη: έληξε στην 7η εβδομάδα

2η εγκυμοσύνη: μού ήρθαν δίδυμα και είπα το παιδάκι μου μου έφυγε ξαναήρθε... δυστυχώς έληξε στην 35 και 2 ημερών μία μέρα πριν το προγραμματισμένο τοκετό

όολα πήγαιναν πολύ πολύ καλα, ώσπου γύρισα σε ένα σπίτι γεμάτο ρουχαλάκια,μπιμπερο κλπ ετοιμμο να υποδεχτεί τα κοριτσάκια μου....

όμως τα κοριτσάκια μου αποφάσισαν να γίνουν αγγελουδάκια και να με βλέπουν από εκεί ψηλά, να μας χαίρονται και να μας προστατεύουν....

 

δεν σου κρύβω ότι ήταν πολύ πολύ πολύ πολύ δύσκολο, όμως από την αρχή δε το άφησα να με καταβάλει, αφού δε θα το ήθελαν με τίποτα τα κορίτσια μου....

μόλις μου επέτρεψε ο γιατρός να σηκωθώ από το κρεβάτι έκανα βόλτες στην κλινική και έβλεπα μανούλες με τα μωράκια τους, χαρούμενους φίλους και συγγενείς με μπαλόνια και το χαμόγελο στα χείλη, ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΓΥΡΝΟΥΣΑ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ.....

δεν θα ήθελα αν ήμουν σε αντίθετη πλευρά να με ζηλεψουν και να με φθουνίσει μια μανούλα που έχασε το μωράκι της, γιατί εγω δε θα έφταιγα σε κάτι....

 

το συζητούσα το όλο θέμα συνέχεια και με όποιον έβρισκα, μάζεψα τα ρούχα και όλα τα μωρουδιακά όσο και αν με πονούσε, άλλα μόνο έτσι αντιμετωπισα το προβλημα....αν δε μιλόυσα για αυτό το θέμα, αν δε κοιτούσα και δε μιλούσα για τις χαρές των άλλων εγκύων δε θα αντιμετωπιζα το προβλημα αλλα απλά θα του γυρνούσα την πλάτη και μόλις έβλεπα κάτι όλα θα με πονούσαν....

 

εκλαψα, φωναξα, έβρισα, έπεσα στα πατώματα αλλα είχα στο μυαλό μου ότι δεν έφταιγα εγω, δεν τα απαρνήθηκα εγω, δεν τα έδιωξα εγω....

σίγουρα υπήρξε μια απόσταση με το συζηγο μου αλλα δε τον αφησα απεξω γιατί και αυτός πονόύσε....

 

μετα από καιρό μου είπε ότι δεν ήταν καθόλου ευκολο να πρέπει να δηλώσει τη γεννηση τους και το θάνατό τους, περιμένοντας σε μια σειρά που όλοι οι άλλες πατεράδες χαιρόντουσαν και κορδωνόντουσαν για τα μωράκια τους....

 

πάρε το χρόνο σου, κάνε ότι σε ευχαριστέι αλλα μην ξεχάσεις ότι μόλις πιάσεις πάτο πρέπει να σηκωθείς...σίγουρα αυτό που περάσαμε δεν ήταν καθόλου εύκολο όμως αν κοιτάξεις γύρω σου υπάρχει πολύ πονος....σκέψου γονείς που γέννησαν το παιδάκι τους και είτε πέθανε 2-3 χρονών είτε είναι αρρωστο και πράγματα που εμεις τα θεωρούμε δεδομένα πχ ναπερπατήσει να μπουσουλήσει κλπ αυτοί οι γονείς ΔΙΝΟΥΝ ΑΓΩΝΑ κάθε μέρα κάθε λεπτο και έχουν και το φόβο τι θα γίνει το παιδί τους όταν αυτοι θα φύγουν από τη ζωή....

 

ο καθε ένας κουβαλάει το δικό του σταυρο, ας τον δεχτούμε και ας σηκωθούμε να τον κουβαλήσουμε...ή προχωράμε ή τα παρατάμε, κάτι ενδιάμεσο δεν υπάρχει....

 

μετα από 6 μήνες ου έδωσε το οκ ογιατρος και είμαι πάλι έγκυος στην 21 εβδομάδα, δε σου κρύβω ότι ο φόβος είναι πολύ πολύ πολύ μεγαλός και μέχρι πριν λίγο καιρό έκλαιγα ακόμα για τα κοριτσάκια μου, όμως διάβασα ότι η στεναχώρια κάνει κακό στο μπεμπάκι μου έτσι θέλω δε θέλω μπορω΄δε μπορώ θα πρέπει να είμαι αχαρούμενη, γιατί αυτός είναι ο ρόλος της μαμας να είναι ο βράχος της οικογένειας....

πίστη και αισιοδοξία και όλα θα πάνε καλά και σίγουρα ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, όμως ΕΣΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΣΥ θα πρεπει να θέλεις να γίνεις καλύτερα ψάχνοντας τρόπους να απασχολείς το μυαλό σου, όταν θα αποφασίσεις να πατήσεις στα πόδια σου....

 

η ζωή είναι απροβλεπτη και πολύ μικρή, μην τη σπαταλας, αγωνίσου, να χαίρεσαι τα άλλα καλά που έχεις και όχι να στεναχωριέσαι για αυτά ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕς να αποκτήσεις (ενας τυφλός θα ήθελε μόνο το φως του, ένας αναπηρος μόνο τα πόδια του, ένας καρκινοπαθής λίγο ακόμα χρόνο να ζήσεις) είδες πόσα πολλα έχεις????

[ΡΕΑ REA]

Αχ βρε κοριτσάκια μου τι έχετε τραβήξει και εσείς... Σας ευχαριστώ πολύ που παρότι σας πονάει το φέρνετε στη θύμηση σας και το ξαναζήτε από την αρχή για να με συμβουλέψετε, να με καθησυχάσετε και να με εμψυχώσετε.

Πραγματικά με έχετε βοηθήσει...Δεν θα πω πως είμαι καλά, είμαι όμως καλύτερα και το σημαντικότερο είναι πως το αισθάνομαι. Χθές βγήκα και όλας.. Πήγα για καφέ με μία φίλη μου σε μια παραλία (το καλό της επαρχίας) γαλήνεψα με την θάλασσα, ανέπνευσα. Μιας και πήρα φόρα το βράδυ βγήκαμε για τσιπουράκι (εκτός χωριού) αλλά εκεί ήταν αλλιώς, όσοι γνωστοί (εκτός παρέας φυσικά) με κοιτούσαν με λύπηση, πάλι καλά που δεν πετύχαμε και πολλούς γνωστούς... εγώ έδειχνα χαρούμενη μήπως και την επόμενη φορά που με δουν με κοιτάξουν αλλιώς:''τι κάνεις? - Με ρωτούσανε, Μια χαρά εσείς - Απαντούσα? Έγκυες παντού (ακόμα και στο διπλανό τραπέζι), μωράκια και να και μία γνωστή με την οποία ήξερα πως είμασταν στον ίδιο μήνα με την κοιλιά τούρλα! Μάλλον έκανε πως δεν μας είδε...Καλύτερα..δεν θα ήθελα να την στεναχωρήσω..και εγώ να αισθάνομαι σαν τον φτωχό συγγενή. Πάντως τα αντιμετώπισα όλα. Δεν έκλαψα καθόλου. Σκεφτόμουνα συνέχεια τα λόγια σας.

Επίσης βρε κορίτσια μου τι είναι αυτά που γίνονται στη Γάζα?...Χτυπάνε συνέχεια άμαχο πληθυσμό...Χθες βομβαρδίσανε και ένα σχολείο...Κάθε φορά που κλαίω για το μωρό μου κλαίω και για όλα αυτά τα μωρά και τα παιδάκια που φύγανε τόσο άδικα...

Όποιος θέλει μπορεί να βοηθήσει τους "Γιατρούς χωρίς σύνορα" και τους "Γιατρούς του κόσμου" που είναι εκεί. Υπάρχουν στο διαδίκτιο τα τηλ όπου μπορούμε να πάρουμε πληροφορίες, μαζεύουνε φάρμακα και χρήματα.

 

Σας φιλώ γλυκά μου κορίτσια,

[jannis]

Ρεα πέρασα παρομοια ιστορία, δύσκολα, πένθησα κανοκνικά, περασα ψυχολογικά απο διάφορε φάσεις, θυμού, απόγνωσης ,θλίψης και πάλι από τη αρχή. Ο χρόνος βοηθά. Είναι κάτι που ποτέ δεν ξεχνάς αλλά όταν εχεις τελικά το παιδάκι σου θαείσαι τόσο χαρούμενη που θα περάσει αυτό σε άλλο επίπεδο. Εμενα ακολούθησαν παλλίνδρομες και διάφορα άλλα κουφά ιατρικά που τα έκαναν χειρότρα. Πριν κανω τα παιδάκια μου, με υποβοηθούμενη, πήγα σε ψυχολόγο καμοιά 15 επισκέψεις και με βοήθησε πραγματικά. Μην διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια από επαγγελματία. Είχα φίλους που με στήριζαν πραγματικά, αλλά ο ψυχολόγος / ψυχίατρος σε βοηθάει να δουλέψεις με τον εαυτό σου. Θα έλεγα μην πας αμέσωα όμως, άσε πρώτα τον εαυτό σου να πενθήσει, εξήσε στον άντρα σου ότι είναι απαραίτητο για να μπορέσεις να το ξεπεράσεις και παρότρυνε τον να εκφράσει και αυτός τον πόνο του, μην τον αφήσεις να πάρει ρόλο παρηγορητή, γιΤί έτσι αυτός θάβει τα δικά του και θα τουν βγουν αργότερα. Είναι κάτι που συνέβηκε και στους 2, και θα το πενθυσετε και μαζι και χωρια και μστα θα προχωρισετε. Κουράγιο.

[ΡΕΑ REA]

Ρέα λυπάμαι πάρα πολύ.... Έχουμε ξαναμιλήσει, έχω ξαναπεί την ιστορία μου πολλές φορές (αποβολή 26η εβδομάδα πέρυσι τν Απρίλιο). Πέρασα 5 μήνες δύσκολους με κλάματα, διάθεση καμία, κρίσεις πανικού, νεύρα και άλλα πολλά...

Δεν ήθελα κανέναν ούτε τον άντρα μου... Μόνο το σκύλο μου ήθελα και ειλικρινά πιστεύω ότι ο μικρός μ έσωσε από την κατάθλιψη.

Επίσης έπεσα με ταμούτρα στη δουλειά. Έκανα ο,τι περνούσε από το χέρι μου για ν απασχολώ το μυαλό μου με τη δουλειά, ανέλαβα καινούργια καθήκοντα, έτρεχα όλη μέρα. Δεν πήγα διακοπές κ ευγνωμωνώ το Θεό γιατί δε θα μπορούσα να διαχειριστώ μια χαλαρή κατάσταση μόνη με τν άνδρα μου... Πήγα όμως επαγγελματικό ταξίδι το Σεπτέμβρη γεγονός που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ψυχολογία μου. Ήθελα να μαι μόνιμα απασχολημένη. Δε σου κρύβω επίσης ότι τους 3 πρώτους μήνες μόλις αδιαθετούσα έπεφτα σε χειρότερη κατάθλιψη... Ήξερα ότι δν έπρεπε να μείνω έγκυος πριν το 3 μηνο κ πριν ν κάνω τς απαραίτητες εξετάσεις αλλά ήθελα τόσο πολύ ένα παιδί....

 

Λίγο πριν του Αγ. Δημητρίου ήρθε το θετικό τεστ. Και μετά 9 μήνες άγχος αγωνία κλάματα. Εξετάσεις, κάθε βδομάδα έτρεχα στο γιατρό μου.. Κράταγα την ανάσα μου ώσπου ν ακούσω την καρδιά της... Μόλις με ακουμπούσε με τον υπέρηχο ρωτούσα αν ζει... Τρέλα!!!! Άρχισα να ηρεμώ μόλις την ένιωσα... Και ευτυχώς για μένα δε σταματούσε να κουνιέται γεγονός που με βοηθούσε να καταλαβαίνω ότι είναι εκεί.... Λίγες εβδομάδες πριν τη γέννα έλεγα στο γιατρό μου ότι δε θα τα καταφέρουμε και ότι θα βγει άρρωστη. Ο γιατρός μου, ο υπέροχος αυτός άνθρωπος με τον οποίο βιώσαμε την απώλεια αλλά και βήμα βήμα τη νέα εγκυμοσύνη πάντα εκεί να με ηρεμήσει και να νε συνεφέρει!!!! Σ αυτόν οφείλω πάρα πολλά... Σ αυτόν και στον άντρα μου που σεβάστηκε την ανάγκη μου για χώρο και χρόνο και με άφησε μόνη μου να σταθώ στα πόδια μου ήταν όμως δίπλα μου έτοιμος ν απλώσει το χέρι του όποτε το ζητούσα... Και κυρίως με ανέχτηκε όλον αυτόν τον καιρό (και συνεχίζει με την τρέλα που με δέρνει λόγω της λοχείας....)

 

Σήμερα έχω αγκαλιά την 42 ημερών κόρη μου. Κ όταν χαμογελά φωτίζεται η ζωή μου... Δεν θα ξεχάσω ποτέ το γιο μου, ήταν το πρώτο μου παιδί που ακομη κ αν δεν τα κατάφερε να έρθει φώτισε τη ζωή μας... Τον σκέφτομαι κάθε μέρα και παρακαλω την Παναγία να ναι καλά εκεί που είναι... Ποτέ δε θα το ξεχάσεις... Πάντα θα ναι στην ψυχούλα σου να σκέφτεσαι όμως ότι θα σου στείλει σύντομα το αδερφάκι του για να γεμίσει την αγκαλιά σου... Ζήσε μέχρι τέλους το πένθος σου εγώ έπιασα πάτο για τα δεδομένα μου αλλά μόνο τότε μπόρεσα κ συνειδητοποίησα τι συνέβαινε.

 

Στο πεζό αλλά ουσιαστικό κομμάτι... Ψάξε ό,τι ψάχνετε... Κάνε όσες εξετάσεις πρέπει μην αφήσεις τίποτα στην τύχη... Το γιο μου τν έχασα απο λανθάνουσα μορφή διαβήτη... Βρες γιατρούς που εμπιστεύεσαι κ ψάξτο!!!!

Ό,τι χρειαστείς μη διατάσεις στείλε μου κ πμ αν θέλεις....

 

Καλή μου moody εννοείτε πως σε θυμάμαι... Ήσουν το άτομο που σκέφτηκα στείλω π.μ. πριν ανοίξω το θέμα μετά όμως θυμήθηκα πως είσαι φρεσκομανούλα και δεν ήθελα να σε φορτώνω γιατί η ψυχολογία σας είναι πολύ ευαίσθητη. Να σου ζήσει η κορούλα σου! Σου το χρωστούσε ο Θεός...

Σε ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου και τις ευχές σου, είναι πολύτιμες.

[ΡΕΑ REA]

Ρεα πέρασα παρομοια ιστορία, δύσκολα, πένθησα κανοκνικά, περασα ψυχολογικά απο διάφορε φάσεις, θυμού, απόγνωσης ,θλίψης και πάλι από τη αρχή. Ο χρόνος βοηθά. Είναι κάτι που ποτέ δεν ξεχνάς αλλά όταν εχεις τελικά το παιδάκι σου θαείσαι τόσο χαρούμενη που θα περάσει αυτό σε άλλο επίπεδο. Εμενα ακολούθησαν παλλίνδρομες και διάφορα άλλα κουφά ιατρικά που τα έκαναν χειρότρα. Πριν κανω τα παιδάκια μου, με υποβοηθούμενη, πήγα σε ψυχολόγο καμοιά 15 επισκέψεις και με βοήθησε πραγματικά. Μην διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια από επαγγελματία. Είχα φίλους που με στήριζαν πραγματικά, αλλά ο ψυχολόγος / ψυχίατρος σε βοηθάει να δουλέψεις με τον εαυτό σου. Θα έλεγα μην πας αμέσωα όμως, άσε πρώτα τον εαυτό σου να πενθήσει, εξήσε στον άντρα σου ότι είναι απαραίτητο για να μπορέσεις να το ξεπεράσεις και παρότρυνε τον να εκφράσει και αυτός τον πόνο του, μην τον αφήσεις να πάρει ρόλο παρηγορητή, γιΤί έτσι αυτός θάβει τα δικά του και θα τουν βγουν αργότερα. Είναι κάτι που συνέβηκε και στους 2, και θα το πενθυσετε και μαζι και χωρια και μστα θα προχωρισετε. Κουράγιο.

 

Σε ευχαριστώ πολύ κορίτσι μου που μπήκες στη διαδικασία να μου γράψεις αλλά και για τις συμβουλές σου. Έχω κάνει στο παρελθόν ψυχοθεραπεία για 1 χρόνο, γνωρίζω τη διαδικασία και ξέρω πως θα πρέπει να έχεις γερό στομάχι..Εγώ παρότι έχω νεύρωση στομάχου, όπου με πιάνει όποτε περνάω δύσκολα όπως και τώρα, και ενώ ξέρω πως με την ψυχοθεραπεία θα αναμοχλεύσουμε πράγματα και ο πόνος στο στομάχι θα είναι αφόρητος αποφάσισα να ξεκινήσω. Περιμένω σε ένα μήνα που θα γυρίσει η ψυχοθεραπεύτρια μου από το εξωτερικό (ναι και εγώ αισθάνομαι πως θέλω λίγο χρόνο ακόμα) Μου έχουν πέσει πολλά μαζεμένα, αν καθόμουν και σας έγραφα κορίτσια μου τι έχει γίνει τα τελευταία 3 χρόνια... Συν τοις άλλοιςέχω αρχίσει να κάνω άσχημες σκέψεις πως θα χάσω τους ανθρώπους που αγαπώ, υπαρξιακά και τέτοια. Σε ένα μήνα ξεκινάω λοιπόν.

[ερινα]

εγω εχασα τ αγγελουδακι μου 10 βδομαδων ειχαμε ακουσει καρδουλα το περιμεναμε πωσ και πωσ.τετοια εποχη προπερσυ ειχα μεινει εγκυοσ τρελαμενη απ την χαρα ωσπου στισ 13 σεμπτεβρη απλα ειχε σταματησει η καρδουλα του.το μονο που ειπα εκεινη την ωρα ηταν <<το ξερα >>και κυλησε ενα δακρυ ο αντρα ς μου εκλαιγε με λιγμουσ.οταν καταλαβα τι ειχε γινει τρελαθηκα μησουσα ολουσ κ ολα αυτο το παιδι ηταν ο κοσμος μου εκλαιγα θυμωνα φωναζα αλλα ακουγα που ελεγαν ολοι μην κανεισ ετσι ισως ηταν για καλο μπορει να γενιοταν αρωστο και μετα τι θα κανες.τοτε δεν το καταλαβανα απλα θυμωνα.ακριβωσ ενα χρονο μετα γεννηθηκε η μπουμπου μου.οταν εμαθα οτι εμεινα εγκυος ετρεμα μην μου ξανασυμβει πηγαινα καθε βδομαδα στο γιατρο να τ ακουσω να το δω μονο ετσι ξεπερνουσα το ανχος μου.πιστευα πωσ ολα θα πανε καλα οπωσ και πηγαν.τωρα προσπαθουμε για το δευτερο κ παλι φοβαμαι νην ξανατυχει ομως θα το παλεψω.γι αυτο κουραγιο και υπομονη το μωρακι θα ρθει και θα σου απαλημει τον πονο και που ξερεις ισως εκει ψηλα να το κιοιταω τ αδελφακι του και να το προστατευει.

 

 

<<<αξιζει να παλευουμε για το ωραιοτερο δωρο του θεου τα παιδια μασ>>>>>:-P:-P:-P:-P:-P:-P:-P

[Ιωαννα12]

Γεια σας και από μένα. Κι εγώ έχασα το αγορακι μου πριν μερικές βδομάδες, ενώ ήμουν στην 33 εβδομάδα. Σε όλη την εγκυμοσύνη δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα. Το σοκ μεγάλο. Κάποιες μέρες κλαίω ασταμάτητα, ενώ κάποιες άλλες νιώθω να έχουν στερέψει τα δάκρυα.. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως μπορεί να χάθηκε το μωρό μου από τη μια στιγμή στην άλλη και μαζί με αυτό όλα τα όνειρα που είχαμε κάνει με τον άντρα μου. Νιώθω κενή, νιώθω ότι τίποτα στη ζωή μου δεν θα είναι ξανα το ίδιο. Όλοι μου λένε να μην ανησυχώ και θα έρθουν άλλα παιδάκια.. Πως όμως να μπορέσω να μπω σε μία άλλη εγκυμοσύνη? Πως να βρω το κουράγιο? Για μένα ποτέ ξανά η εγκυμοσύνη δεν θα είναι ευτυχισμένη περίοδος..

Νιώθω ότι κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει, νιώθω απιστευτη μοναξιά. Βαρέθηκα τα λόγια παρηγοριάς από τους γύρω μου γιατί δεν με αγγίζουν. Γι αυτό μπήκα στο φόρουμ. Χρειάζομαι λόγια παρηγοριάς από γυναίκες που έχουν ζήσει κάτι αντίστοιχο, αφού μόνο αυτές μπορούν να καταλάβουν τον πονο που βιώνω. Ευχαριστώ πολυ.

[ΡΕΑ REA]

Γεια σας και από μένα. Κι εγώ έχασα το αγορακι μου πριν μερικές βδομάδες, ενώ ήμουν στην 33 εβδομάδα. Σε όλη την εγκυμοσύνη δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα. Το σοκ μεγάλο. Κάποιες μέρες κλαίω ασταμάτητα, ενώ κάποιες άλλες νιώθω να έχουν στερέψει τα δάκρυα.. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως μπορεί να χάθηκε το μωρό μου από τη μια στιγμή στην άλλη και μαζί με αυτό όλα τα όνειρα που είχαμε κάνει με τον άντρα μου. Νιώθω κενή, νιώθω ότι τίποτα στη ζωή μου δεν θα είναι ξανα το ίδιο. Όλοι μου λένε να μην ανησυχώ και θα έρθουν άλλα παιδάκια.. Πως όμως να μπορέσω να μπω σε μία άλλη εγκυμοσύνη? Πως να βρω το κουράγιο? Για μένα ποτέ ξανά η εγκυμοσύνη δεν θα είναι ευτυχισμένη περίοδος..

Νιώθω ότι κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει, νιώθω απιστευτη μοναξιά. Βαρέθηκα τα λόγια παρηγοριάς από τους γύρω μου γιατί δεν με αγγίζουν. Γι αυτό μπήκα στο φόρουμ. Χρειάζομαι λόγια παρηγοριάς από γυναίκες που έχουν ζήσει κάτι αντίστοιχο, αφού μόνο αυτές μπορούν να καταλάβουν τον πονο που βιώνω. Ευχαριστώ πολυ.

 

Καλή μου Ιωάννα πόσο πολύ σε καταλαβαίνουμε όλες εμείς...

Πόσο μεγάλη είναι η λύπη που νιώθω για τον χαμό του μωρού σου και πόση συμπόνια για σένα...

Ίσως να μην είμαι ο καταληλότερος άνθρωπος για να σε κάνω να αισθανθείς καλύτερα μιας και είμαι η θεματοθέτρια και η δική μου απώλεια μετράει τώρα 2,5 μήνες..Εγώ τώρα άρχισα να βγαίνω δειλά - δειλά και να συναναστρέφομαι (όχι συχνά) με λίγα άτομα του στενού μου κύκλου, εννοείται κουβέντα επί του θέματος, κάποιους τους είχες προειδοποιηση και ο άντρας μου. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο εισέπραττα και εγώ τα γνωστά λόγια παρηγοριάς (νεόι είστε θα κάνετε άλλο, όλα θα πάνε καλά κτλ) και κάποιες φορές θύμωνα μέσα μου διότι αισθανόμουνα έτσι ακριβώς πως ''δεν με καταλαβαίνει κανένας!'' Δεν καταλαβαίνουν πως εγώ πενθώ για το μωρό που έχασα και όχι για το αύριο??

Τώρα γλυκιά μου 2,5 μήνες μετά καταλαβαίνω πως έχουν όλη τη καλή διάθεση να βοηθήσουν απλά δεν ξέρουν τον τρόπο, και η αλήθεια Ιωάννα μου είναι πως δεν υπάρχει. Μόνο ο χρόνος μπορεί να μας βοηθήσει και ύστερα τα μωρά μας στην αγκαλιά μας, εγώ αυτό κατάλαβα από τα μηνύματα των κοριτσιών αλλά και από τη δική μου περίπτωση ..

Βέβαια άλλο είναι να σου λέει η θειά σου ''άντε κοπέλα μου μη στεναχωριέσαι θα κάνετε άλλα παιδάκια'' και άλλο να διαβάσεις όλες αυτές τις ιστορίες των κοριτσιών που βίωσαν τα ίδια με εσένα και πλέον βλέπουν την ευτυχία στο πρόσωπο του μωρού τους. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, αυτό είναι σίγουρο και υπάρχει ομοφωνία.

Έχω λιώσει στις σειρές στο internet, και στις παλιές ελληνικές ταινίες. Έχω σπάσει όλα τα ρεκόρ. Με βοήθησε το ζαβλάκωμα.. Κάθε βράδυ κλείνω τα πατζούρια και σκέφτομαι ''πάει και αυτή η μέρα''Τώρα αρχίζω να σηκώνομαι σιγά σιγά και να μπαινω στους ρυθμούς μου. Καλή μου πρέπει να βιώσεις το πένθος σου, όλα όσα αισθάνεσαι είναι φυσιολογικά.

Αν δεν θες να μιλάς να τους το κόβεις από την αρχή! Συγνώμη αλλά δεν μου κάνει καλό να το συζητάω θα λες και θα τελειώνει εκεί.

Το μητρικό σου ένστικτο θα νικήσει και θα θελήσεις και εσύ να προσπαθήσεις ξανά, είναι νωρίς γλυκιά μου ακόμα πενθούμε για αυτό αισθανόμαστε έτσι. Κοριτσάκι μου ο φόβος δεν θα φύγει ποτέ όμως, δεν θα νικήσει την λαχτάρα μας να κρατήσουμε στην αγκαλιά μας τα μωρά μας. Και εγώ φοβάμαι πολύ και δεν έχω ιδέα πως θα βιώσω την επόμενη εγκυμοσύνη μου, βλέπω όμως όσο περνάει ο καιρός η λαχτάρα μου να γίνω μάνα να ξεπερνάει τους φόβους μου, η καλύτερη μανούλα του κόσμου..Σε φιλώ.

[Ιωαννα12]

Αγαπητη μου ρεα σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια! Η αλήθεια είναι ότι καποιες στιγμές νιώθω ότι ο πόθος μου να κρατήσω ένα μωρό στην αγκαλιά μου είναι τόσο μεγάλη που θα υπερνηκησει στο τέλος αυτή την πίκρα που νιώθω τώρα και θα με δυναμωσει ώστε να κάνω τα αδύνατα δυνατά για να βιωσω το θαύμα αυτό.. Πραγματικά εύχομαι να σταθούμε σύντομα στα πόδια μας

[ερινα]

Γεια σας και από μένα. Κι εγώ έχασα το αγορακι μου πριν μερικές βδομάδες, ενώ ήμουν στην 33 εβδομάδα. Σε όλη την εγκυμοσύνη δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα. Το σοκ μεγάλο. Κάποιες μέρες κλαίω ασταμάτητα, ενώ κάποιες άλλες νιώθω να έχουν στερέψει τα δάκρυα.. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως μπορεί να χάθηκε το μωρό μου από τη μια στιγμή στην άλλη και μαζί με αυτό όλα τα όνειρα που είχαμε κάνει με τον άντρα μου. Νιώθω κενή, νιώθω ότι τίποτα στη ζωή μου δεν θα είναι ξανα το ίδιο. Όλοι μου λένε να μην ανησυχώ και θα έρθουν άλλα παιδάκια.. Πως όμως να μπορέσω να μπω σε μία άλλη εγκυμοσύνη? Πως να βρω το κουράγιο? Για μένα ποτέ ξανά η εγκυμοσύνη δεν θα είναι ευτυχισμένη περίοδος..

Νιώθω ότι κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει, νιώθω απιστευτη μοναξιά. Βαρέθηκα τα λόγια παρηγοριάς από τους γύρω μου γιατί δεν με αγγίζουν. Γι αυτό μπήκα στο φόρουμ. Χρειάζομαι λόγια παρηγοριάς από γυναίκες που έχουν ζήσει κάτι αντίστοιχο, αφού μόνο αυτές μπορούν να καταλάβουν τον πονο που βιώνω. Ευχαριστώ πολυ.

 

σε καταλαβαινω απολυτα ετσι ενιωθα κ γω στην αρχηαλλα θα δεις θα ρθει κ αλλο μωρακι και θα ξαναχαμογελασεις.τι εγι νε κ εχχασες το μωρακι σου ?

[Ιωαννα12]

Αγαπητή ερινα σε ευχαριστώ για την απάντηση σου! Δεν έμαθα ακόμα.. Η γιατρός υποψιάζεται θρομβοφιλια αλλά περιμένουμε ακόμα τα αποτελέσματα από την παθολογοανατομο. Παρακαλώ μόνο να βρεθεί η αιτία και να μην μας πουν "τυχαίο γεγονός"

[osin]

Καλημέρα κι από μένα, Ιωάννα, και υπόλοιπα κορίτσια. Κι εγώ βίωσα πρόσφατα μία αποβολή, αλλά στις πρώτες εβδομάδες. Εγώ, δεν πρόλαβα να ζήσω και πολλά, να συνειδητοποιήσω την εγκυμοσύνη, γιατί απέβαλα νωρίς. Σίγουρα δε μπορώ να βιώσω και να καταλάβω τον πόνο όλων των κοριτσιών που είχαν μία τέτοια άσχημη και πικρή εμπειρία σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, αλλά αυτό που μπορώ να αντιληφθώ είναι αυτός ο απαίσιος φόβος και το άγχος που θα υπάρχει στην επόμενη, όταν με το καλό έρθει. Σκέφτομαι ότι από την στιγμή που θα έχω στα χέρια μου θετικό τεστ θα τρέμουν τα πόδια μου, κι όχι από ευχάριστη και γλυκιά αγωνία, όπως την πρώτη φορά, αλλά από άγχος. Θα φοβάμαι να πάω τουαλέτα μήπως δω αίμα όπως την πρώτη φορά, θα παρατηρώ βασανιστικά όλα τα σημάδια στο σώμα μου (γιατί εκ των υστέρων συνειδητοποίησα ότι ο οργανισμός μου μου έστελνε σήματα, τα οποία τότε δεν τα καταλάβαινα, και απλά μετά εκ του αποτελέσματος "συμπλήρωσα το πάζλ"). Δε νομίζω ότι θα είμαι πια ανέμελη. Αυτό είναι που με απασχολεί.

Εμένα ευτυχώς το ήξερε μόνο ο στενός οικογενειακός κύκλος, και γλίτωσα τα πολλά-πολλά και βασανιστικά με τους άσχετους. Αλλά και με αυτούς είχα προβλήματα. Το πήραν όλοι πάρα πολύ βαριά, κι αυτό με έριξε ακόμα πιο πολύ ψυχολογικά. Να φανταστείτε δεν πήγαμε στα πατρικά μας τώρα στις διακοπές, γιατί δεν έχω καμία διάθεση να συζητήσω το θέμα με κανέναν τους. Νομίζω ότι εγώ, επειδή ήταν πολύ πιο απλό από τις δικές σας περιπτώσεις, το έχω πάρει αρκετά ψύχραιμα σαν γεγονός. Το μόνο που με αγχώνει είναι, όπως σας είπα μία μελλοντική εγκυμοσύνη.

Τέλος πάντων, δυστυχώς τα γεγονότα δεν αλλάζουν, και το θέμα είναι αυτό που είπες Ιωάννα, να βρούμε τι έφταιξε, μήπως και το προλάβουμε την επόμενη φορά. Τώρα εκ των υστέρων που έκανα εξετάσεις για θρομβοφιλία βγήκα θετική, αλλά δεν ξέρω αν αυτό έφταιξε τώρα στη δική μου αποβολή, κι αν με την κατάλληλη αγωγή (ενέσεις ηπαρίνης, κλπ.) θα τα καταφέρω στην επόμενη. Μπορεί τότε να φταίξει κάτι άλλο. Δεν ξέρω.

Εύχομαι ό,τι καλύτερο σε όλες, και αυτά που γράφουμε εδώ να είναι κάποια μέρα μια μακρινή ανάμνηση.

[katerinaadra]

Γεια σας και από μένα. Κι εγώ έχασα το αγορακι μου πριν μερικές βδομάδες, ενώ ήμουν στην 33 εβδομάδα. Σε όλη την εγκυμοσύνη δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα. Το σοκ μεγάλο. Κάποιες μέρες κλαίω ασταμάτητα, ενώ κάποιες άλλες νιώθω να έχουν στερέψει τα δάκρυα.. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως μπορεί να χάθηκε το μωρό μου από τη μια στιγμή στην άλλη και μαζί με αυτό όλα τα όνειρα που είχαμε κάνει με τον άντρα μου. Νιώθω κενή, νιώθω ότι τίποτα στη ζωή μου δεν θα είναι ξανα το ίδιο. Όλοι μου λένε να μην ανησυχώ και θα έρθουν άλλα παιδάκια.. Πως όμως να μπορέσω να μπω σε μία άλλη εγκυμοσύνη? Πως να βρω το κουράγιο? Για μένα ποτέ ξανά η εγκυμοσύνη δεν θα είναι ευτυχισμένη περίοδος..

Νιώθω ότι κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει, νιώθω απιστευτη μοναξιά. Βαρέθηκα τα λόγια παρηγοριάς από τους γύρω μου γιατί δεν με αγγίζουν. Γι αυτό μπήκα στο φόρουμ. Χρειάζομαι λόγια παρηγοριάς από γυναίκες που έχουν ζήσει κάτι αντίστοιχο, αφού μόνο αυτές μπορούν να καταλάβουν τον πονο που βιώνω. Ευχαριστώ πολυ.

 

ιωάννα μου, γλυκια μου κοπέλα, δε σου κρύβω ότι μία επόμενη εγκυμόσύνη θα είναι ευκολή αλλα ούτε καιι τόσο δύσκολη όσο τη φαντάζεσαι....

μετα το χαμό των κοριτσιών μου περιμενα πως και πως να ξαναβάλουμε μπρος για παιδάκι, λες και ότι αυτό θα άλλαζε την κατάσταση και θα μου έφερνε τα κοριτσάκια μου πίσω....

μόλις ξαναεμεινα έγκυος η χαρα μου ήταν πάρα πάρα πολύ μεγάλη...όμως όσο περνούσε ο καιρός και συνηδιτοποιούσα ότι αυτό θα είναι ένα άλλο μωράκι, ότι δεν άλλαξα καμιά κατάσταση απλά προχώρησα στη ζωή μου, αυτό με στεναχωρούσε....συνέχιζα να κλαίω κάθε μέρα και δε μπορούσα να χαρω τη νέα εγκυμοσύνη.

κάποια στιγμή διάβασα ότι αυτή η ψυχολογία μου θα κάνει κακό στο μωράκι μου, με το να του δημιουργήσει εν μέρη έναν αδύναμο χαρακτήρα και πολλά άλλα, που τότε σαν να ξύπνησα ξαφνικά και είπα όχι τι σόι μάνα είμαι εγω που κάνω τόσο κακό στο παιδί μου????

 

ΖΩ την κάθε στιγμή της εγκυμοσύνης μου μαζί με τον άντρα μου, σαν να ήταν η πρώτη μας φορά, του τραγουδάμε, το χαιδεύουμε, του μιλάμε, κάνουμε πολλά όνειρα για αυτό....

βέβαια ο φόβος μήπως κάτι δεν πάει πάλι καλά και το χάσω (γιατί τα προηγούμενα τα έχασα στην 36 εβδομάδα, μία μέρα πριν γεννήσω) δεν φεύγει, άλλα κάνω πράγματα για να ξεχνιέμαι...δε σου κρύβω ότι θέλει πολύ πολύ δύναμη και αποφασιστηκότητα, αλλα όλες μας μπορούμε να τα καταφέρουμε.....

 

και για να μην τρελαθω, το έχω φυλοσοφίσει ότι ο θεούλης με επέλεξε να του χαρίσω δύο αγγελους......πάρε τον αντρούλή σου από το χέρι γιατί και αυτός υποφέρει και ΖΗΣΤΕ.....

[Ιωαννα12]

ιωάννα μου, γλυκια μου κοπέλα, δε σου κρύβω ότι μία επόμενη εγκυμόσύνη θα είναι ευκολή αλλα ούτε καιι τόσο δύσκολη όσο τη φαντάζεσαι....

μετα το χαμό των κοριτσιών μου περιμενα πως και πως να ξαναβάλουμε μπρος για παιδάκι, λες και ότι αυτό θα άλλαζε την κατάσταση και θα μου έφερνε τα κοριτσάκια μου πίσω....

μόλις ξαναεμεινα έγκυος η χαρα μου ήταν πάρα πάρα πολύ μεγάλη...όμως όσο περνούσε ο καιρός και συνηδιτοποιούσα ότι αυτό θα είναι ένα άλλο μωράκι, ότι δεν άλλαξα καμιά κατάσταση απλά προχώρησα στη ζωή μου, αυτό με στεναχωρούσε....συνέχιζα να κλαίω κάθε μέρα και δε μπορούσα να χαρω τη νέα εγκυμοσύνη.

κάποια στιγμή διάβασα ότι αυτή η ψυχολογία μου θα κάνει κακό στο μωράκι μου, με το να του δημιουργήσει εν μέρη έναν αδύναμο χαρακτήρα και πολλά άλλα, που τότε σαν να ξύπνησα ξαφνικά και είπα όχι τι σόι μάνα είμαι εγω που κάνω τόσο κακό στο παιδί μου????

 

ΖΩ την κάθε στιγμή της εγκυμοσύνης μου μαζί με τον άντρα μου, σαν να ήταν η πρώτη μας φορά, του τραγουδάμε, το χαιδεύουμε, του μιλάμε, κάνουμε πολλά όνειρα για αυτό....

βέβαια ο φόβος μήπως κάτι δεν πάει πάλι καλά και το χάσω (γιατί τα προηγούμενα τα έχασα στην 36 εβδομάδα, μία μέρα πριν γεννήσω) δεν φεύγει, άλλα κάνω πράγματα για να ξεχνιέμαι...δε σου κρύβω ότι θέλει πολύ πολύ δύναμη και αποφασιστηκότητα, αλλα όλες μας μπορούμε να τα καταφέρουμε.....

 

και για να μην τρελαθω, το έχω φυλοσοφίσει ότι ο θεούλης με επέλεξε να του χαρίσω δύο αγγελους......πάρε τον αντρούλή σου από το χέρι γιατί και αυτός υποφέρει και ΖΗΣΤΕ.....

 

Σε ευχαριστώ τόσο πολύ για τα παρηγορα σου λόγια! Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να πάνε όλα καλά στην εγκυμοσύνη σου και να κρατήσεις σύντομα ένα υγιέστατο μωράκι στην αγκαλιά σου! Εσύ από τις έχασες το παιδί σου;

[Stav77]

Αγαπημένες μου κοπέλες.......

Πόσες πολλές θύμησες μου φέρατε στο νου με τα μυνήματά σας.......

Πόσα δάκρυα, πόσο πόνο......

Κοριτσάκια μου πόσο πολύ σας καταλαβαίνω και ας βρίσκομαι τώρα στην ¨"αντιπέρα όχθη"....

Και εγώ έχασα το μωράκι μου, 2 μηνων έγκυος, "γλύστρησε" στο εσωρουχό μου και τελείωσε......

Ήταν η 2η εγκυμοσύνη μου και έχοντας μία καθόλα "τέλεια" προηγούμενη.....

Δε θα σας πω τα τετριμμένα "θα κάνετε άλλο", "γιατί κλαις, λες και ήταν σχηματισμένο?" "έχεις το αλλο σου παιδί, τι να πουν και άλλες...."

Άκουσα πολλά, έμαθα πολλά, ούρλιαξα, φωναξα, έκλαψα, πένθησα και απομωνώθηκα......και ξανασηκώθηκα....

Έκανα εξετάσεις, βρέθηκε θρομβοφιλία, και σε έναν τυχαίο ορμονολογικό έλεγχο "μηδέν ωάρια και αποθήκες".....σοκ.....

Αυτό που με βοήθησε ήταν η προσευχή και η πίστη μου

21 Νοεμβριου 2012 'εκανα την απόξεση

10 Αυγουστου 2013 είχα θετική χωριακή....

Δε θα σας πω ότι η εγκυμοσύνη 'ήταν εύκολη......πάντα φοβόμουν και πάντα αγχωνόμουν...το ανακοινωσα στο ευρυτερο περιβαλλον 5 μηνων, όταν πλέον δεν κρυβόταν.....είχα αιμορραγίες κ.λ.π...

 

Τώρα όλα μου φαίνονται μακρυνά, αλλά αυτό το "εν δυνάμει" παιδί μου δεν έχει φύγει ποτε από το μυαλό μου......έπλασα μια ιστορία ότι έγινε αγγελάκι στον ουρανό και με πρεσέχει απο ψηλά...πίστεψα ότι αυτό το μωράκι μου μου έστειλε την αδελφούλα του να απαλύνει τις πληγές μου και να μου δωσει το χαμόγελο στα χείλη μου.....

 

Ήταν μια δύσκολη πίστα που έπρεπε να ανέβω.......

Τώρα που πλέον έφτασα στον προορισμό, ξέρω ότι μερικά πράγματα ειναι προδιαγεγραμμένα να συμβούν....

 

Ο χρονος θα απαλύνει τις πληγές σας, αλήθεια..όσο κοινότυπο και αν σας ακούγεται.......σφίξτε το χερι του άνδρα σας, σας χρειάζεται......και εγώ κατάλαβα πολύ αργά πόσο πόνεσε και εκείνος....

 

Κάντε πράγματα που σας ευχαριστούν, αφού πενθήσετε και γαληνέψει η ψυχή σας.....και όλα θα μπουν στη σωστή τους διάσταση όταν θα πάρετε ένα θετικό τεστ στα χέρια σας.....

 

Συγνώμη που τα λέω έτσι μπερδεμένα αλλά........

Μια μεγάλη αγκαλιά έχετε.........

[Ιωαννα12]

Αγαπημένες μου κοπέλες.......

Πόσες πολλές θύμησες μου φέρατε στο νου με τα μυνήματά σας.......

Πόσα δάκρυα, πόσο πόνο......

Κοριτσάκια μου πόσο πολύ σας καταλαβαίνω και ας βρίσκομαι τώρα στην ¨"αντιπέρα όχθη"....

Και εγώ έχασα το μωράκι μου, 2 μηνων έγκυος, "γλύστρησε" στο εσωρουχό μου και τελείωσε......

Ήταν η 2η εγκυμοσύνη μου και έχοντας μία καθόλα "τέλεια" προηγούμενη.....

Δε θα σας πω τα τετριμμένα "θα κάνετε άλλο", "γιατί κλαις, λες και ήταν σχηματισμένο?" "έχεις το αλλο σου παιδί, τι να πουν και άλλες...."

Άκουσα πολλά, έμαθα πολλά, ούρλιαξα, φωναξα, έκλαψα, πένθησα και απομωνώθηκα......και ξανασηκώθηκα....

Έκανα εξετάσεις, βρέθηκε θρομβοφιλία, και σε έναν τυχαίο ορμονολογικό έλεγχο "μηδέν ωάρια και αποθήκες".....σοκ.....

Αυτό που με βοήθησε ήταν η προσευχή και η πίστη μου

21 Νοεμβριου 2012 'εκανα την απόξεση

10 Αυγουστου 2013 είχα θετική χωριακή....

Δε θα σας πω ότι η εγκυμοσύνη 'ήταν εύκολη......πάντα φοβόμουν και πάντα αγχωνόμουν...το ανακοινωσα στο ευρυτερο περιβαλλον 5 μηνων, όταν πλέον δεν κρυβόταν.....είχα αιμορραγίες κ.λ.π...

 

Τώρα όλα μου φαίνονται μακρυνά, αλλά αυτό το "εν δυνάμει" παιδί μου δεν έχει φύγει ποτε από το μυαλό μου......έπλασα μια ιστορία ότι έγινε αγγελάκι στον ουρανό και με πρεσέχει απο ψηλά...πίστεψα ότι αυτό το μωράκι μου μου έστειλε την αδελφούλα του να απαλύνει τις πληγές μου και να μου δωσει το χαμόγελο στα χείλη μου.....

 

Ήταν μια δύσκολη πίστα που έπρεπε να ανέβω.......

Τώρα που πλέον έφτασα στον προορισμό, ξέρω ότι μερικά πράγματα ειναι προδιαγεγραμμένα να συμβούν....

 

Ο χρονος θα απαλύνει τις πληγές σας, αλήθεια..όσο κοινότυπο και αν σας ακούγεται.......σφίξτε το χερι του άνδρα σας, σας χρειάζεται......και εγώ κατάλαβα πολύ αργά πόσο πόνεσε και εκείνος....

 

Κάντε πράγματα που σας ευχαριστούν, αφού πενθήσετε και γαληνέψει η ψυχή σας.....και όλα θα μπουν στη σωστή τους διάσταση όταν θα πάρετε ένα θετικό τεστ στα χέρια σας.....

 

Συγνώμη που τα λέω έτσι μπερδεμένα αλλά........

Μια μεγάλη αγκαλιά έχετε.........

 

Σε Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που αφιέρωσες να γράψεις την ιστορία σου.. Είναι πολύ σημαντικό να βλέπουμε κοπέλες που έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν την απώλεια.. Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου!

[maroulaki6]

Καλησπέρα κι απο εμένα.Είμαι καινούρια στην παρέα αν και διαβάζω το φόρουμ εδώ και ένα χρόνο περίπου.Είχα κι εγώ ατυχή εγκυμοσύνη.

Εμεινα έγκυος χωρίς να προσπαθούμε και πραγματικά ένιωθα η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο .Λόγω ασταθούς κύκλου και χρήσης αντισυλληπτικής θεραπείας προηγούμενων μηνών πήγα στο γιατρό μετά απο 2 μήνες καθυστέρησης.

Ημουν σίγουρη πως θα μου έδινε τα primolut nor να μου έρθει η περίοδος αφού δεν ήταν η πρώτη φορά που καθυστερούσε. Τελικά ήμουν έγκυος 10 εβδομάδων.Η χαρά μου δεν περιγραφόταν .

Όλα κυλούσαν τέλεια, τέλειες οι εξετάσεις τέλεια εγκυμοσύνη ένιωθα τόσο ευλογημένη. Ηρθε η ώρα της β επιπέδου εξέτασης και όλα γκρεμίστηκαν. Διαγνώστηκε στο μωρό μου ένα σπάνιο σύνδρομο dandy walker 1 στις 35000 γεννήσεις.

Το μωρό είχε σοβαρο πρόβλημα μου είπαν και ίσων να μην προλάβαινε να γεννηθεί και αν γεννιόταν δε θα ζούσε πολύ. Πήγα σε 3 γιατρούς να μου το επιβεβαιώσουν και όλοι μου έλεγαν τα ίδια. Επρεπε να περάσω τη διαδικασία της πρόκλησης τοκετού που έζησα κανονικά στις 22 εβδομάδες.Με πόνο, σπάσιμο νερών και όλα.Ο πόνος αβασταχτος όχι τόσο ο σωματικός που πέρασε μια βδομάδα μετά που σας γράφω τώρα όσο ο ψυχολογικός

Εχει περάσει μια βδομάδα απο τότε που βγήκα απο τον Παπαγεωργίου που μου συμπεριφέρθηκαν άψογα και τους ευχαριστώ γ αυτό και νιώθω τόσο κενή...

Ηταν το πρώτο μου αγοράκι, είμαι 33 και χαμένη και όλο κλαίω και λέω γιατί... γιατί σ εμένα...Περνάω τη λοχεία κανονικά χωρίς να έχω το αγοράκι μου... Συγνώμη για το μεγάλο μνμ

Σε καταλαβαίνω και σε νιώθω απόλυτα γιατι τα ίδια βιώνω κι εγώ...Ο χρόνος λένε είναι ο καλύτερος γιατρός..τι να πω

[ΡΕΑ REA]

Καλησπέρα κι απο εμένα.Είμαι καινούρια στην παρέα αν και διαβάζω το φόρουμ εδώ και ένα χρόνο περίπου.Είχα κι εγώ ατυχή εγκυμοσύνη.

Εμεινα έγκυος χωρίς να προσπαθούμε και πραγματικά ένιωθα η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο .Λόγω ασταθούς κύκλου και χρήσης αντισυλληπτικής θεραπείας προηγούμενων μηνών πήγα στο γιατρό μετά απο 2 μήνες καθυστέρησης.

Ημουν σίγουρη πως θα μου έδινε τα primolut nor να μου έρθει η περίοδος αφού δεν ήταν η πρώτη φορά που καθυστερούσε. Τελικά ήμουν έγκυος 10 εβδομάδων.Η χαρά μου δεν περιγραφόταν .

Όλα κυλούσαν τέλεια, τέλειες οι εξετάσεις τέλεια εγκυμοσύνη ένιωθα τόσο ευλογημένη. Ηρθε η ώρα της β επιπέδου εξέτασης και όλα γκρεμίστηκαν. Διαγνώστηκε στο μωρό μου ένα σπάνιο σύνδρομο dandy walker 1 στις 35000 γεννήσεις.

Το μωρό είχε σοβαρο πρόβλημα μου είπαν και ίσων να μην προλάβαινε να γεννηθεί και αν γεννιόταν δε θα ζούσε πολύ. Πήγα σε 3 γιατρούς να μου το επιβεβαιώσουν και όλοι μου έλεγαν τα ίδια. Επρεπε να περάσω τη διαδικασία της πρόκλησης τοκετού που έζησα κανονικά στις 22 εβδομάδες.Με πόνο, σπάσιμο νερών και όλα.Ο πόνος αβασταχτος όχι τόσο ο σωματικός που πέρασε μια βδομάδα μετά που σας γράφω τώρα όσο ο ψυχολογικός

Εχει περάσει μια βδομάδα απο τότε που βγήκα απο τον Παπαγεωργίου που μου συμπεριφέρθηκαν άψογα και τους ευχαριστώ γ αυτό και νιώθω τόσο κενή...

Ηταν το πρώτο μου αγοράκι, είμαι 33 και χαμένη και όλο κλαίω και λέω γιατί... γιατί σ εμένα...Περνάω τη λοχεία κανονικά χωρίς να έχω το αγοράκι μου... Συγνώμη για το μεγάλο μνμ

Σε καταλαβαίνω και σε νιώθω απόλυτα γιατι τα ίδια βιώνω κι εγώ...Ο χρόνος λένε είναι ο καλύτερος γιατρός..τι να πω

 

Ναι κοριτσάκι μου ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός...Εγώ μετράω 3 μήνες. Δεν είμαι καλά όμως είμαι καλύτερα. Βέβαια όσο σκέφτομαι αυτά που θέλω να σου γράψω και μου έρχονται στο μυαλό μου, καταλαβαίνω πόσο νωπά είναι όλα. Η λοχεία που βιώνουμε με ότι περιλαμβάνει αυτή, είναι κανονικά το κερασάκι στην τούρτα. Όταν άρχισε να επανέρχεται το στήθος μου και η κοιλιά μου αισθάνθηκα καλύτερα. Διάβασε όλα τα μηνύμα των κοριτσιών που έχουν γράψει στο θέμα, θα σε βοηθήσει. Είμαστε εδώ για εσένα.

 

Σε φιλώ,

[ΡΕΑ REA]

Καλησπέρα κι απο εμένα.Είμαι καινούρια στην παρέα αν και διαβάζω το φόρουμ εδώ και ένα χρόνο περίπου.Είχα κι εγώ ατυχή εγκυμοσύνη.

Εμεινα έγκυος χωρίς να προσπαθούμε και πραγματικά ένιωθα η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο .Λόγω ασταθούς κύκλου και χρήσης αντισυλληπτικής θεραπείας προηγούμενων μηνών πήγα στο γιατρό μετά απο 2 μήνες καθυστέρησης.

Ημουν σίγουρη πως θα μου έδινε τα primolut nor να μου έρθει η περίοδος αφού δεν ήταν η πρώτη φορά που καθυστερούσε. Τελικά ήμουν έγκυος 10 εβδομάδων.Η χαρά μου δεν περιγραφόταν .

Όλα κυλούσαν τέλεια, τέλειες οι εξετάσεις τέλεια εγκυμοσύνη ένιωθα τόσο ευλογημένη. Ηρθε η ώρα της β επιπέδου εξέτασης και όλα γκρεμίστηκαν. Διαγνώστηκε στο μωρό μου ένα σπάνιο σύνδρομο dandy walker 1 στις 35000 γεννήσεις.

Το μωρό είχε σοβαρο πρόβλημα μου είπαν και ίσων να μην προλάβαινε να γεννηθεί και αν γεννιόταν δε θα ζούσε πολύ. Πήγα σε 3 γιατρούς να μου το επιβεβαιώσουν και όλοι μου έλεγαν τα ίδια. Επρεπε να περάσω τη διαδικασία της πρόκλησης τοκετού που έζησα κανονικά στις 22 εβδομάδες.Με πόνο, σπάσιμο νερών και όλα.Ο πόνος αβασταχτος όχι τόσο ο σωματικός που πέρασε μια βδομάδα μετά που σας γράφω τώρα όσο ο ψυχολογικός

Εχει περάσει μια βδομάδα απο τότε που βγήκα απο τον Παπαγεωργίου που μου συμπεριφέρθηκαν άψογα και τους ευχαριστώ γ αυτό και νιώθω τόσο κενή...

Ηταν το πρώτο μου αγοράκι, είμαι 33 και χαμένη και όλο κλαίω και λέω γιατί... γιατί σ εμένα...Περνάω τη λοχεία κανονικά χωρίς να έχω το αγοράκι μου... Συγνώμη για το μεγάλο μνμ

Σε καταλαβαίνω και σε νιώθω απόλυτα γιατι τα ίδια βιώνω κι εγώ...Ο χρόνος λένε είναι ο καλύτερος γιατρός..τι να πω

 

Σου έστειλα πμ

[maroulaki6]

Ναι κοριτσάκι μου ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός...Εγώ μετράω 3 μήνες. Δεν είμαι καλά όμως είμαι καλύτερα. Βέβαια όσο σκέφτομαι αυτά που θέλω να σου γράψω και μου έρχονται στο μυαλό μου, καταλαβαίνω πόσο νωπά είναι όλα. Η λοχεία που βιώνουμε με ότι περιλαμβάνει αυτή, είναι κανονικά το κερασάκι στην τούρτα. Όταν άρχισε να επανέρχεται το στήθος μου και η κοιλιά μου αισθάνθηκα καλύτερα. Διάβασε όλα τα μηνύμα των κοριτσιών που έχουν γράψει στο θέμα, θα σε βοηθήσει. Είμαστε εδώ για εσένα.

 

Σε φιλώ,

 

Αχ κοριτσάκι μου, τίποτα δεν είναι το ίδιο όπως πριν.Όσος χρόνος κι αν περάσει θα υπάρχει πάντα η ανάμνηση αυτή απλά πιστεύω κι εύχομαι να έχει απαλύνει λίγο τον πόνο.

Για μένα αυτό το μωρό ήταν ένα δώρο Θεού αφού πέρυσι είχα κάνει κάποιες ορμονικές εξετάσεις λόγω ασταθούς περιόδου,αυξημένη προλακτίνη, και μου είχαν πει ότι θα χρειαστούν προσπάθειες για σύλληψη.

Όχι προσπάθειες δεν έκανα,έτυχε και με τη μία φορά κι έλεγα τι υπέροχο δώρο μας έστειλε ο Θεός...Αλλά το έκανε αγγελούδι.

Τι να πω...Περιμένω να περάσει ο ένας μήνας να πάω στο γιατρό και να βγουν τ αποτελέσματα της βιοψίας και μετά θα ξεκινήσουμε προσπάθειες.

Εύχομαι όλα τα κορίτσια σύντομα να κρατήσουμε στην αγκαλιά μας τα μωράκια μας γιατί το θέλουμε πολύ.

Λέω κάθε μέρα στον εαυτό μου υπομονή, τα καλύτερα έρχονται, και θα έρθουν το πιστεύω.

Φιλιά

[Ιωαννα12]

Μαρουλακι ξερω ακριβώς πως νιώθεις. Εγώ μετράω πλέον 40 μέρες από την πιο τραγική μέρα της ζωής μου... Ο πόνος είναι ακριβώς ο ίδιος, όπως την πρώτη μέρα που μου ανακοίνωσε η γιατρός τα δυσάρεστα... Εξακολουθώ να ξεσπώ σε κλάματα με την παραμικρή αφορμή... Ομως αυτό που άλλαξε είναι ότι προσπαθώ να είμαι όρθια. Επέστρεψα στη δουλειά, στη ρουτίνα μου και προσπαθώ όσο γίνεται να ξεχνιέμαι. Οχι να ξεχνάω, αλλά να ξεχνιέμαι. Ξέρω πως μια καινούρια εγκυμοσύνη θα είναι το αντίδοτο σε όλο αυτό που πέρασα και γι αυτό αποφάσησα σε πρώτο στάδιο να "σκοτώνω" το χρόνο μου, ώστε να περάσει ο καιρός (ξερω, ο χρόνος περνάει πολύ βασανιστικά....) μέχρι να βιώσω ξανά το θαύμα της εγκυμοσύνης, με την ελπίδα ότι θα κρατήσω αυτή τη φορά το μωρό μου στην αγκαλιά μου.

Τουλάχιστον εδώ μέσα μας βοηθά το γεγονός ότι δεν νιώθουμε μονες σε αυτό το δύσκολο μονοπάτι που μας έφερε η ζωη... Όλες μαζί πρέπει να βοηθηθούμε να βγούμε πιο δυνατές!

Καλή δύναμη λοιπόν σε όλες μας!

[maroulaki6]

Μαρουλακι ξερω ακριβώς πως νιώθεις. Εγώ μετράω πλέον 40 μέρες από την πιο τραγική μέρα της ζωής μου... Ο πόνος είναι ακριβώς ο ίδιος, όπως την πρώτη μέρα που μου ανακοίνωσε η γιατρός τα δυσάρεστα... Εξακολουθώ να ξεσπώ σε κλάματα με την παραμικρή αφορμή... Ομως αυτό που άλλαξε είναι ότι προσπαθώ να είμαι όρθια. Επέστρεψα στη δουλειά, στη ρουτίνα μου και προσπαθώ όσο γίνεται να ξεχνιέμαι. Οχι να ξεχνάω, αλλά να ξεχνιέμαι. Ξέρω πως μια καινούρια εγκυμοσύνη θα είναι το αντίδοτο σε όλο αυτό που πέρασα και γι αυτό αποφάσησα σε πρώτο στάδιο να "σκοτώνω" το χρόνο μου, ώστε να περάσει ο καιρός (ξερω, ο χρόνος περνάει πολύ βασανιστικά....) μέχρι να βιώσω ξανά το θαύμα της εγκυμοσύνης, με την ελπίδα ότι θα κρατήσω αυτή τη φορά το μωρό μου στην αγκαλιά μου.

Τουλάχιστον εδώ μέσα μας βοηθά το γεγονός ότι δεν νιώθουμε μονες σε αυτό το δύσκολο μονοπάτι που μας έφερε η ζωη... Όλες μαζί πρέπει να βοηθηθούμε να βγούμε πιο δυνατές!

Καλή δύναμη λοιπόν σε όλες μας!

 

 

Καλή μου και για σένα πρόσφατο είναι...Εγώ τη Δευτέρα λέω να πάω στη δουλειά και πραγματικά δεν ξέρω πως θα αντιδράσω όταν θα με ρωτάνε οι πελάτες για το μωρό.Ευτυχώς τους περισσότερους τους ενημέρωσε ο άντρας μου.Το κλάμα και το ξέσπασμα είναι καθημερινό έχω συνηθίσει....

Υπομονή για όλες μας θα έρθουν και για εμάς καλύτερες μέρες.Το πιστεύω...

Καλή δύναμη και σ εσένα κορίτσι μου,σε νιώθω τόσο πολύ

[Ιωαννα12]

Καλή μου και για σένα πρόσφατο είναι...Εγώ τη Δευτέρα λέω να πάω στη δουλειά και πραγματικά δεν ξέρω πως θα αντιδράσω όταν θα με ρωτάνε οι πελάτες για το μωρό.Ευτυχώς τους περισσότερους τους ενημέρωσε ο άντρας μου.Το κλάμα και το ξέσπασμα είναι καθημερινό έχω συνηθίσει....

Υπομονή για όλες μας θα έρθουν και για εμάς καλύτερες μέρες.Το πιστεύω...

Καλή δύναμη και σ εσένα κορίτσι μου,σε νιώθω τόσο πολύ

 

Κι εγώ ήρθα αντιμέτωπη με όλους στη δουλειά. Παρόλο που είχαν ενημερωθεί, όλοι έρχονται να μου μιλήσουν και να δουν πως είμαι. Θα εκπλαγείς ίσως όταν ανακαλύψεις πόσοι πέρασαν τα ίδια ή παρόμοια με εσένα και τόσο καιρό το έκρυβαν.. Εγώ π.χ. έμαθα για ένα στενό μου συνεργάτη ότι έχασε το παιδί του μετά τη γέννα από πρόβημα που είχε η γυναίκα του (το οποίο είχαν συλλάβει μετά από πολλές εξωσωματικές) και ότι το παιδί που τελικά έχει είναι υιοθετημένο. Δεν θα μου το έλεγε ποτε αν δεν ήξερε ότι περνώ κάτι παρόμοιο.. Ο καθε άνθρωπος έχει το σταυρό του. Κάποιοι το δείχνουν και άλλοι το κρύβουν επιτυχώς! Να μην νιώθεις άσχημα λοιπόν, ακόμα και να έρθουν δάκρυα στα μάτια σου με κάποιες συζητήσεις που θα τύχουν.

Και επειδή το μυαλό παίζει πολλά παιχνίδια, κατέληξα στο γεγονός ότι είναι καλύτερα να το κρατάμε όσο γίνεται απασχολημενο.. Και σε αυτό βοηθά η δουλειά.

[maroulaki6]

Κι εγώ ήρθα αντιμέτωπη με όλους στη δουλειά. Παρόλο που είχαν ενημερωθεί, όλοι έρχονται να μου μιλήσουν και να δουν πως είμαι. Θα εκπλαγείς ίσως όταν ανακαλύψεις πόσοι πέρασαν τα ίδια ή παρόμοια με εσένα και τόσο καιρό το έκρυβαν.. Εγώ π.χ. έμαθα για ένα στενό μου συνεργάτη ότι έχασε το παιδί του μετά τη γέννα από πρόβημα που είχε η γυναίκα του (το οποίο είχαν συλλάβει μετά από πολλές εξωσωματικές) και ότι το παιδί που τελικά έχει είναι υιοθετημένο. Δεν θα μου το έλεγε ποτε αν δεν ήξερε ότι περνώ κάτι παρόμοιο.. Ο καθε άνθρωπος έχει το σταυρό του. Κάποιοι το δείχνουν και άλλοι το κρύβουν επιτυχώς! Να μην νιώθεις άσχημα λοιπόν, ακόμα και να έρθουν δάκρυα στα μάτια σου με κάποιες συζητήσεις που θα τύχουν.

Και επειδή το μυαλό παίζει πολλά παιχνίδια, κατέληξα στο γεγονός ότι είναι καλύτερα να το κρατάμε όσο γίνεται απασχολημενο.. Και σε αυτό βοηθά η δουλειά.

 

Ναι όντως έχεις απόλυτο δίκιο ότι ο κάθε ένας κουβαλάει το σταυρό του...Ο καθένας μόνος του.

Γι αυτό είπα από Δευτέρα να ξεκινήσω γιατί όσο κάθομαι χαλιέμαι, άσε που έχω ξαναρχίσει το κάπνισμα κι έχω αναπληρώσει τα τσιγάρα που δεν έκανα τόσο καιρό,μη σου πω παραπάνω..

[Ιωαννα12]

Αν κρίνω από μένα, κάνει καλό η δουλειά. Κουράζομαι κιόλας, οπότε κοιμαμαι καλύτερα και τα βράδια. Ισως αυτός ο πόθος μας για μητρότητα, μας κάνει πιο καλές μανούλες, γιατί πιστεύω ότι αργά ή γρήγορα όλες θα γίνουμε μανούλες!