ΚΕΔΔΥ ,ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΑΠΕΜΠΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ?

[Aimee]

...Δηλαδή όσοι είστε εδώ εκπαιδευτικοί, αποκλείεται εντελώς το ενδεχόμενο κάποιοι δάσκαλοι να ανησυχήσουν κάποιους γονείς άδικα; Και αν το κάνουν, θεωρείται ότι δεν έγινε και τίποτα; Πήγε σε έναν γιατρό παραπάνω το παιδί;

 

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με όσα γράφεις. Η διαφορά μας είναι μάλλον στην προσέγγιση της "πιθανότητας προβλήματος". Αλλά αυτό είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας.

Προσωπικά, έχω το συνήθειο να ψειρίζω τα πράγματα και να ανησυχώ προκαταβολικά. Έχει τύχει να πάω "τσάμπα" σε ορθοπαιδικό γιατί ανησυχούσα για το βάδισμα του παιδιού μου ("ανώριμο" το βάδισμα του παιδιού μέχρι τα δύο χρόνια), "τσάμπα" στον παιδίατρο γιατί 3-4 βράδια στη σειρά έκανε 37,5 πυρετό, "τσάμπα" στον παιδοδοντίατρο (δεν ανησυχούμε για χάσμα ανάμεσα στα δόντια σε παιδί κάτω των 18 μηνών), "τσάμπα" σε παιδοδερματολόγο (το φούσκωμα και η κοκκινίλα ήταν από τριπλό τσίμπημα κουνουπιού). Επίσης, "τσάμπα" θεώρησα καλό να δώσει το παιδί μου όταν τελείωνε το Νηπιαγωγείο το "Α ΤΕΣΤ".

 

Πολύ πρόσφατα, τον περασμένο μήνα, "τσάμπα" πήγα τον δεύτερο γιο μου για αξιολόγηση σε Ιατροπαιδαγωγικό Κέντρο των ΒΠ. Είχα ανησυχήσει από μία καθυστέρηση στην ομιλία που είχε. ΝΑΙ, γνώριζα ότι "ο γονιός δεν χρειάζεται να ανησυχήσει αν το παιδί του δεν έχει συμπληρώσει τα 2,5 χρόνια". Αλλά έλεγα: "Αν στη δική μας περίπτωση, πρέπει να ανησυχήσουμε;" Όταν, μετά από μήνες, ήρθε η ώρα του ραντεβού μας, ο μικρούλης μου ήταν 2 χρονών και 8 μηνών ΚΑΙ μιλούσε. Οπότε, μου είπαν "Είδατε που δεν χρειαζόταν να ανησυχήσετε;". Η εμπειρία ήταν άριστη (ΚΑΙ από την αίθουσα αναμονής). Και θεωρώ ότι βγήκα κερδισμένη και από τη συζήτηση με το προσωπικό: Μου έλεγαν ότι πλέον πολλά παιδιά δυσκολεύονται στην έννοια των ακολουθιών και -προληπτικά- μου πρότειναν τρόπους για να εξοικειωθεί το παιδί μου...

 

Όλα λοιπόν εξαρτώνται από τον τρόπο που τα αντιμετωπίζουμε.

 

Τέλος, πρέπει να αποφασίσουμε: Θέλουμε ΠΡΟΛΗΨΗ ή εκ των υστέρων ΕΠΕΜΒΑΣΗ;;;;

Αν θέλουμε πρόληψη, ας συμφιλιωθούμε με το ενδεχόμενο εσφαλμένων διαγνώσεων.

Αν θέλουμε εκ των υστέρων επέμβαση, ας συμφιλιωθούμε με το ενδεχόμενο μιας δυσεπίλυτης κατάστασης...

ΕΥΤΥΧΩΣ, όσο υπάρχουν ακόμα αυτές οι δομές, ο κάθε γονιός μπορεί να κάνει την επιλογή του.

 

 

--> Christina 87, παρανόησες τα λόγια μου. Κρίμα!

[LA LATINA]

Κι εγώ έχω πάει τσάμπα σε παιδοορθοπεδικό, για τα πατουσάκια μας, τσάμπα δυο φορές το χρόνο σε καρδιολόγο, ενώ μου έχει πει να πηγαίνω μια, τσάμπα σε παιδοοδοντίατρο, γιατί φοβόμουν για το κενό στα δόντια του μεγάλου, και έχω κάνει και πολλές τσάμπα αιματολογικές γιατί θέλω να ξέρω τι μου γίνεται.

Δεν το βρίσκω το ίδιο όμως, δεν ξέρω γιατί. Η κόρη της φίλης μου δεν είχε τύχει να ξαναδεί βαριά περιστατικά παιδιών με ειδικές ανάγκες. Τα είδε εκεί λοιπόν. Μήνες έκανε να ηρεμήσει λέει η μητέρα της, μέχρι και εφιάλτες έβλεπε. Δεν είναι το ίδιο με το να πάω σε ένα γιατρό ιδιωτικά να δει το παιδί μου στην ώρα μου και στο ραντεβού μου.

Εξάλλου κι εμένα μου είπανε οι ίδιοι στο τηλέφωνο ότι τα κέντρα αυτά είναι για σοβαρά περιστατικά και επειδή δεν είμαστε ένα απ αυτά θα αργήσουν τόσο να μας δουν.......

[Aimee]

Όχι, δεν νομίζω. Από την άλλη, κάποιες πιο δύσκολες περιπτώσεις που δεν θα μπορούσε ίσως να χειριστεί, μπορεί να τις παρέπεμπε με μεγαλύτερη ευκολία.

 

Όπως και να΄χει γενικά μιλάω. Δηλαδή, αρχικά πρέπει να βλέπουμε λίγο το προφίλ του δασκάλου. Δεν σημαίνει ότι όλοι οι δάσκαλοι είναι ενημερωμένοι, έμπειροι και με καλές προθέσεις.

 

Όπως έχει αναφερθεί, ο δάσκαλος δεν είναι εκπαιδευμένος στην ειδική αγωγή. Η πανεπιστημιακή του μόρφωση αφορά τη μεταδοτικότητα γνώσεων υπό φυσιολογικές συνθήκες. Φυσικά, η εμπειρία μπορεί να σε "διδάξει". Αρκείσαι όμως στα "διδάγματα της εμπειρίας", όταν γνωρίζεις ότι στις αποσκευές σου ΔΕΝ διαθέτεις συγκροτημένη και πολύπλευρη γνώση όπως μόνο το Πανεπιστήμιο μπορεί να προσφέρει; (Αρκούν σε τέτοιες περιπτώσεις τα σεμινάρια και οι διαλέξεις; Δεν νομίζω...)

Διαβάζοντας και το ποστ του Μιρικιού, ο δάσκαλος πρέπει να αντιμετωπίσει α) την ύλη (γιατί θα έχει συνέπειες από το Υπουργείο), β) τα δύσκολα παιδιά, γ) τα παιδιά με ιδιαιτερότητες και δ) τα υπόλοιπα παιδιά που ίσως η αυτοπεποίθησή τους και οι μαθησιακές τους δυνατότητες να υπονομεύονται από βίαιες συμπεριφορές / ξεσπάσματα/ αντικοινωνικές - αντικανονικές συμπεριφορές κλπ...

Θεωρώ ότι ο δάσκαλος πρέπει να σκύψει πάνω από κάθε παιδί, αλλά η πρωταρχική του ευθύνη είναι η ΤΑΞΗ (ως σύνολο μαθητών) και όχι το παιδάκι Χ.

[Aimee]

Kαι βέβαια υπάρχει περίπτωση να σε ανησυχήσουν άδικα.....ξεχνάμε κάτι βασικό εδώ.....στα παιδιά μας διδάσκουν κάθε μέρα 5-6 άτομα, δεν είναι ένας ο δάσκαλος! Αποτέλεσμα? Η νεοδιοριζόμενη, φοβισμένη ακόμα, και χωρίς καθόλου πείρα, εύκολα θα "τα παίξει" και θα αρχίσει να κάνει παραπομπές......Σε εμάς τουλάχιστον αυτό συμβαίνει......στη βασική δασκάλα κάθονται παναγίτσες, έχει όμως 27 χρόνια πείρα......στις νέες, και δη αυτές των συμπληρωματικών μαθημάτων, παίζουν μέσα μέχρι και ποδόσφαιρο.....!!!!!!

 

Τα ίδια παιδιά, την ίδια μέρα!!!!!

 

Αυτό εμένα μου λέει πολλά......και ναι, είναι και στο χέρι τους να βάλουν λίγο τάξη στην τάξη!!!!!

....

 

Δηλαδή, οι γονείς αυτών των παιδιών είναι ΟΚ με το ότι τα παιδιά τους παίζουν ποδόσφαιρο ΜΕΣΑ στην τάξη παρουσία του δασκάλου;;;;;

Είναι στοιχειώδες, Λατίνα, ότι έχουμε μάθει στο παιδί μας (άνω των 4 ετών) πώς συμπεριφερόμαστε ΜΕΣΑ στην τάξη... Αν δεν το έχουμε κάνει εμείς, είναι κατά τη γνώμη μου δειλία να ρίχνουμε την ευθύνη στον δάσκαλο που δεν επιβάλλεται...

Αν οι γονείς ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ και ΔΕΝ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ στο παιδί ΤΟΥΣ, που είναι σε σχολική ηλικία, όταν αυτό παίζει ποδόσφαιρο μέσα στην τάξη / ουρλιάζει / πετάγεται / ασχολείται με άλλα πράγματα, τι μπορεί να κάνει ο δάσκαλος... Τον μπαμπούλα σε παιδιά (και γονείς παιδιών) που αγνοούν στοιχειώδεις κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς και ανατροφής;;;

[Λαΐδα]

Όλα λοιπόν εξαρτώνται από τον τρόπο που τα αντιμετωπίζουμε.

 

Τέλος, πρέπει να αποφασίσουμε: Θέλουμε ΠΡΟΛΗΨΗ ή εκ των υστέρων ΕΠΕΜΒΑΣΗ;;;;

Αν θέλουμε πρόληψη, ας συμφιλιωθούμε με το ενδεχόμενο εσφαλμένων διαγνώσεων.

Αν θέλουμε εκ των υστέρων επέμβαση, ας συμφιλιωθούμε με το ενδεχόμενο μιας δυσεπίλυτης κατάστασης...

!

ετσι ακριβως....και εγω αγχωδης Aimee και ευτυχως ως τωρα τσαμπα αγχωμενη ....αλλα δεν το διακινδυνευω

 

 

Θεωρώ ότι ο δάσκαλος πρέπει να σκύψει πάνω από κάθε παιδί, αλλά η πρωταρχική του ευθύνη είναι η ΤΑΞΗ (ως σύνολο μαθητών) και όχι το παιδάκι Χ.

ετσι είναι....δυστυχως ( και για εμενα) το παιδι μας δεν είναι το κεντρο του κοσμου....

 

Δηλαδή, οι γονείς αυτών των παιδιών είναι ΟΚ με το ότι τα παιδιά τους παίζουν ποδόσφαιρο ΜΕΣΑ στην τάξη παρουσία του δασκάλου;;;;;

Είναι στοιχειώδες, Λατίνα, ότι έχουμε μάθει στο παιδί μας (άνω των 4 ετών) πώς συμπεριφερόμαστε ΜΕΣΑ στην τάξη... Αν δεν το έχουμε κάνει εμείς, είναι κατά τη γνώμη μου δειλία να ρίχνουμε την ευθύνη στον δάσκαλο που δεν επιβάλλεται...

Αν οι γονείς ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ και ΔΕΝ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ στο παιδί ΤΟΥΣ, που είναι σε σχολική ηλικία, όταν αυτό παίζει ποδόσφαιρο μέσα στην τάξη / ουρλιάζει / πετάγεται / ασχολείται με άλλα πράγματα, τι μπορεί να κάνει ο δάσκαλος... Τον μπαμπούλα σε παιδιά (και γονείς παιδιών) που αγνοούν στοιχειώδεις κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς και ανατροφής;;;

Αυτό για εμενα ειναι το σοβαροτερο θεμα....από εκει πιστευω ξεκινουν οι 'διαφορες ' με την δασκαλα... Ο γονιος θεωρει απλη και φυσιολογικη τη συμπεριφορα του παιδιου του και απορει γιατι η δασκαλα δεν κανει το ιδιο...

[ekavi_]

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με όσα γράφεις. Η διαφορά μας είναι μάλλον στην προσέγγιση της "πιθανότητας προβλήματος". Αλλά αυτό είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας.

Προσωπικά, έχω το συνήθειο να ψειρίζω τα πράγματα και να ανησυχώ προκαταβολικά.

 

 

Τέλος, πρέπει να αποφασίσουμε: Θέλουμε ΠΡΟΛΗΨΗ ή εκ των υστέρων ΕΠΕΜΒΑΣΗ;;;;

 

 

Εγώ δεν ψειρίζω τα πράγματα γενικώς, προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη , αλλά όπου και αν χρειαστεί δεν θα διστάσω να ψειρίσω κάτι μέχρι τελικής πτώσεως (και το έχω κάνει )

Και βεβαίως είμαι υπέρ της πρόληψης.

Αλλά μέχρι ενός σημείου και αν υπάρχει κάποια αφορμή. Τώρα το αν η αφορμή θα είναι ο δάσκαλος που θα μου πει κάτι, αυτό εξαρτάται. Πρώτα θα αξιολογήσω το δάσκαλο. Σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες και αν θεωρήσω και το δάσκαλο αξιόπιστο, θα δώσω άλλη βαρύτητα στη γνώμη του. Έχω πέσει και σε δασκάλες που μόνο εμπιστοσύνη δεν σου εμπνέουν... Έχω πέσει και σε άλλες που δείχνουν να είναι πολύ έμπειρες και να ξέρουν τι λένε.

Ωστόσο, για θέματα συμπεριφοράς, διαταραχών κτλ θα δώσω βαρύτητα στη γνώμη του παιδίατρου-αναπτυξιολόγου.

Οπότε αν αργότερα μας παραπέμψει κάποιος δάσκαλος σε ΚΕΔΔΥ (γιατί βλέπω ότι αφορά ηλικίες από 7-8 και άνω), θα πάω πρώτα σε παιδίατρο-αναπτυξιολόγο και μετά θα δω τι θα κάνω επί του πρακτέου και που θα απευθυνθώ. Διαφωνεί κανείς σε αυτό;

[ekavi_]

http://oiko.wordpress.com/2011/08/30/%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%83-%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%85%CF%80%CE%BF/

 

"Καλό είναι, λοιπόν, να αποφεύγεται η παραπομπή στο ΚΕΔΔΥ για περιπτώσεις, οι οποίες μπορούν να αντιμετωπιστούν στα Σχολεία και το ΚΕΔΔΥ να θεωρείται ως το έσχατο μέσο Διάγνωσης-Αξιολόγησης"

[Aimee]

Εγώ δεν ψειρίζω τα πράγματα γενικώς, προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη , αλλά όπου και αν χρειαστεί δεν θα διστάσω να ψειρίσω κάτι μέχρι τελικής πτώσεως (και το έχω κάνει )

Και βεβαίως είμαι υπέρ της πρόληψης.

Αλλά μέχρι ενός σημείου και αν υπάρχει κάποια αφορμή. Τώρα το αν η αφορμή θα είναι ο δάσκαλος που θα μου πει κάτι, αυτό εξαρτάται. Πρώτα θα αξιολογήσω το δάσκαλο. Σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες και αν θεωρήσω και το δάσκαλο αξιόπιστο, θα δώσω άλλη βαρύτητα στη γνώμη του. Έχω πέσει και σε δασκάλες που μόνο εμπιστοσύνη δεν σου εμπνέουν... Έχω πέσει και σε άλλες που δείχνουν να είναι πολύ έμπειρες και να ξέρουν τι λένε.

Ωστόσο, για θέματα συμπεριφοράς, διαταραχών κτλ θα δώσω βαρύτητα στη γνώμη του παιδίατρου-αναπτυξιολόγου.

Οπότε αν αργότερα μας παραπέμψει κάποιος δάσκαλος σε ΚΕΔΔΥ (γιατί βλέπω ότι αφορά ηλικίες από 7-8 και άνω), θα πάω πρώτα σε παιδίατρο-αναπτυξιολόγο και μετά θα δω τι θα κάνω επί του πρακτέου και που θα απευθυνθώ. Διαφωνεί κανείς σε αυτό;

 

Δεν πολυκαταλαβαίνω...

Ο αναπτυξιολόγος είναι άλλη ειδικότητα. Τι θα πει "παιδίατρος-αναπτυξιολόγος". Θα πας σε δύο γιατρούς ή σε ένα γιατρό που να έχει ολοκληρώσει και τις δύο ειδικότητες. Αν αναφέρεσαι στη δεύτερη περίπτωση, από όσο ξέρω στην Αθήνα υπάρχει μόνο ένας...

 

Συνήθως, οι δάσκαλοι παραπέμπουν στο ΚΕΔΔΥ νωρίτερα: στην αρχή της πρώτης Δημοτικού. Ίσως γιατί πολλά παιδιά δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην "πίεση" της πρώτης Δημοτικού ή δεν έχουν διαγνωστεί νωρίτερα, στο Νηπιαγωγείο.

 

Μεγάλη σημασία έχει το "πρόβλημα" του παιδιού. Αν το πρόβλημα είναι μαθησιακό, ο γονιός που παρακολουθεί στενά το παιδί του, λογικά θα το έχει εντοπίσει ΠΡΙΝ καν του το πει ο δάσκαλος. Είναι δυνατόν να σου διαφεύγει ότι το παιδί δεν προφέρει σωστά κάποιους φθόγγους, ότι δεν μπορεί να διαβάσει σωστά, να γράψει σωστά, να κάνει σωστά μια ακολουθία;;;

 

Αν το πρόβλημα είναι νοητικό, επίσης θα το έχει αντιληφθεί ο γονιός πολύ ΝΩΡΙΣ. Ήδη από τα τρία χρόνια του παιδιού, υπάρχουν ενδείξεις.

 

Αν το πρόβλημα είναι κάποιο ψυχολογικό σύνδρομο, και αναλόγως τη βαρύτητά του, ο γονιός επίσης μπορεί να καταλάβει ότι "κάτι δεν πάει καλά" από τη νηπιακή ηλικία. Έχω διαβάσει στο φόρουμ περίπτωση παιδιού που διαγνώστηκε με αυτισμό στους 18 μήνες...

Επίσης, σε άλλες αντικανονικές συμπεριφορές (βιαιότητα, κλοπή, βανδαλισμός, ξεσπάσματα, άρνηση υπακοής κλπ.) μου φαίνεται περίεργο το παιδί να εκδηλώνει ξαφνικά αυτήν τη συμπεριφορά και μάλιστα μόνο στο σχολείο... Οπότε, αν δεν έχει συμβεί, κάτι συγκεκριμένο στο σχολείο που να το επηρέασε μόνο το ίδιο προσωπικά (και όχι τους συμμαθητές του), τότε νομίζω ότι απλά αυτό το παιδί δεν το "πρόσεξαν" όπως έπρεπε νωρίτερα...

 

Οπότε, νομίζω ότι ανεξαρτήτως από τους λόγους παραπομπής, ο γονιός που παρακολουθεί πραγματικά την πρόοδο του παιδιού του και δεν φορά παρωπίδες, πρέπει να έχει δει "σημάδια" νωρίτερα... Ίσως δεν τα αξιολόγησε σωστά και να θεώρησε με αισιοδοξία ότι αυτά δεν είναι κάτι ουσιώδες ή ότι θα υποχωρήσουν...

Και ο νηπιαγωγός, που δεν έχει την πίεση της ύλης όπως στο Δημοτικό Σχολείο, μπορεί και πρέπει να έχει δει τα "σημάδια". Και η γνώμη του είναι βαρύνουσα, γιατί μπορεί να συγκρίνει... Αλλά, δυστυχώς, παρατηρείται το φαινόμενο της "υπερευαισθησίας" ορισμένων γονιών που εκλαμβάνουν την παρατήρηση του εκπαιδευτικού ως "απόρριψη" δική τους και του παιδιού τους... Οι εκπαιδευτικοί της οικογένειάς μου συνήθιζαν να λένε με πικρία ότι οι πιο δημοφιλείς εκπαιδευτικοί είναι εκείνοι που τα βρίσκουν όλα ρόδινα και όλα τα παιδιά τέλεια.

[Λαΐδα]

εγω δεν διαφωνω Εκαβη και θεωρω αδιανοητο να φτασει 7-8 χρονων το παιδι μου, αν αυτος είναι ο χρονος που αξιολογείται το παιδι, και να μην εχω καταλαβει ότι χρειαζεται ενισχυση...οπιασδηποτε φυσεως.

[Aimee]

http://oiko.wordpress.com/2011/08/30/%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%83-%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%85%CF%80%CE%BF/

 

"Καλό είναι, λοιπόν, να αποφεύγεται η παραπομπή στο ΚΕΔΔΥ για περιπτώσεις, οι οποίες μπορούν να αντιμετωπιστούν στα Σχολεία και το ΚΕΔΔΥ να θεωρείται ως το έσχατο μέσο Διάγνωσης-Αξιολόγησης"

 

 

Είναι αυτό που έχει γράψει τόσες φορές η Emmaki με τα διάφορα βήματα ΠΡΙΝ το ΚΕΔΔΥ...

[Λαΐδα]

Οπότε, νομίζω ότι ανεξαρτήτως από τους λόγους παραπομπής, ο γονιός που παρακολουθεί πραγματικά την πρόοδο του παιδιού του και δεν φορά παρωπίδες, πρέπει να έχει δει "σημάδια" νωρίτερα... Ίσως δεν τα αξιολόγησε σωστά και να θεώρησε με αισιοδοξία ότι αυτά δεν είναι κάτι ουσιώδες ή ότι θα υποχωρήσουν...

.

 

μαζι γράφαμε, αυτό ακριβως εννοω.

Σιγουρα λοιπον ο γονιος δεν εχει αξιολογησει σωστα τα σημαδια του παιδιου....και τωρα του δινεται η ευκαιρια να αξιολογηθεί και από αλλους.

Και αυτό είναι ο λογος που πιστευω, με καποιες ελάχιστες εξαιρέσεις, ότι οι δάσκαλοι παραπεμπουν στο ΚΕΔΥΥ όταν θεωρουν ότι ο γονιος δεν εχει κανει κατι ηδη για το παιδι και ότι δεν προκειται να κανει κατι ....είναι πιστευω η εσχατη λυση για να βοηθησουν το παιδι...

[Aimee]

μαζι γράφαμε, αυτό ακριβως εννοω.

Σιγουρα λοιπον ο γονιος δεν εχει αξιολογησει σωστα τα σημαδια του παιδιου....και τωρα του δινεται η ευκαιρια να αξιολογηθεί και από αλλους.

Και αυτό είναι ο λογος που πιστευω, με καποιες ελάχιστες εξαιρέσεις, ότι οι δάσκαλοι παραπεμπουν στο ΚΕΔΥΥ όταν θεωρουν ότι ο γονιος δεν εχει κανει κατι ηδη για το παιδι και ότι δεν προκειται να κανει κατι ....είναι πιστευω η εσχατη λυση για να βοηθησουν το παιδι...

 

Nαι, φίλη μου!

[LA LATINA]

Δηλαδή, οι γονείς αυτών των παιδιών είναι ΟΚ με το ότι τα παιδιά τους παίζουν ποδόσφαιρο ΜΕΣΑ στην τάξη παρουσία του δασκάλου;;;;;

Είναι στοιχειώδες, Λατίνα, ότι έχουμε μάθει στο παιδί μας (άνω των 4 ετών) πώς συμπεριφερόμαστε ΜΕΣΑ στην τάξη... Αν δεν το έχουμε κάνει εμείς, είναι κατά τη γνώμη μου δειλία να ρίχνουμε την ευθύνη στον δάσκαλο που δεν επιβάλλεται...

Αν οι γονείς ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ και ΔΕΝ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ στο παιδί ΤΟΥΣ, που είναι σε σχολική ηλικία, όταν αυτό παίζει ποδόσφαιρο μέσα στην τάξη / ουρλιάζει / πετάγεται / ασχολείται με άλλα πράγματα, τι μπορεί να κάνει ο δάσκαλος... Τον μπαμπούλα σε παιδιά (και γονείς παιδιών) που αγνοούν στοιχειώδεις κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς και ανατροφής;;;

 

Αιμέ υπερβάλλεις λίγο.....εγώ στο παιδί μου έμαθα μια χαρά κανόνες και μάλιστα στο σχολείο τηρεί και κανόνες που στο σπίτι είναι πιο χαλαροί γιατί ξέρει οτι εκεί ακούει την κυρία του....

 

.....όταν λοιπόν ένα παιδάκι πετάξει μια τύπου μπαλίτσα και η κυρία δεν του την πάρει, και ο ένας την πετάξει στον άλλο και κάνουνε άλλα αντ' άλλων

ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑ ΛΕΕΙ

"""ΚΑΝΤΕ ΟΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΕΓΩ ΘΑ ΔΟΥΛΕΨΩ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ"""

 

--- με συγχωρείς αλλά την ευθύνη δεν την έχω εγώ από το σπίτι!!!!!

Στα εφτάχρονα δε λες κάντε οτι θέλετε αν θες να λέγεσαι δάσκαλος!!!!!!!!

Και επειδή τα εφτάχρονα παρασύρονται κιόλας, αν το παιδί μου παίξει μπάλα μαζί με άλλα 3 θα το ψάξω εγώ, αν παίζει όμως με άλλα 19, άρα η δασκάλα κάνει μάθημα με 3 θα πρέπει να το ψάξει αυτή.

Είπαμε να έχουν και οι γονείς ευθύνη, αλλά όχι κι έτσι.

[ekavi_]

Δεν πολυκαταλαβαίνω...

Ο αναπτυξιολόγος είναι άλλη ειδικότητα. Τι θα πει "παιδίατρος-αναπτυξιολόγος". Θα πας σε δύο γιατρούς ή σε ένα γιατρό που να έχει ολοκληρώσει και τις δύο ειδικότητες. Αν αναφέρεσαι στη δεύτερη περίπτωση, από όσο ξέρω στην Αθήνα υπάρχει μόνο ένας...

 

 

Μεγάλη σημασία έχει το "πρόβλημα" του παιδιού. Αν το πρόβλημα είναι μαθησιακό, ο γονιός που παρακολουθεί στενά το παιδί του, λογικά θα το έχει εντοπίσει ΠΡΙΝ καν του το πει ο δάσκαλος. .

 

Ο αναπτυξιολόγος δεν έχει ήδη την ειδικότητα του παιδιάτρου; τέλοσπάντων, αν κάνω λάθος, γράψε σκέτο αναπτυξιολόγος.

 

Πράγματι ο γονιός θα πρέπει και οφείλει να το έχει εντοπίσει νωρίτερα (το όποιο θέμα). Δεν διαφωνώ σε αυτό.

 

Αυτό που λέω είναι σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί ο δάσκαλος να κάνει λάθος ή να υπερβάλλει και κακώς να παραπέμπει σε αξιολόγηση. Και αναφέρω αυτήν την εκδοχή μόνο και μόνο γιατί βλέπω ότι το θεωρείτε αδιανόητο ή εξαιρετικά σπάνιο να συμβεί κάτι τέτοιο.

[ekavi_]

μαζι γράφαμε, αυτό ακριβως εννοω.

Σιγουρα λοιπον ο γονιος δεν εχει αξιολογησει σωστα τα σημαδια του παιδιου....και τωρα του δινεται η ευκαιρια να αξιολογηθεί και από αλλους.

Και αυτό είναι ο λογος που πιστευω, με καποιες ελάχιστες εξαιρέσεις, ότι οι δάσκαλοι παραπεμπουν στο ΚΕΔΥΥ όταν θεωρουν ότι ο γονιος δεν εχει κανει κατι ηδη για το παιδι και ότι δεν προκειται να κανει κατι ....είναι πιστευω η εσχατη λυση για να βοηθησουν το παιδι...

 

Εγώ απλώς αναφέρω αυτές τις περιπτώσεις (ότι υπάρχουν και ίσως και να είναι και λίγο παραπάνω από ελάχιστες).

 

Συμφωνούμε στα υπόλοιπα.

Σαφώς ο γονιός οφείλει να έχει σαφή εικόνα του παιδιού του και να έχει τρέξει νωρίτερα για διάγνωση ή για παρέμβαση.

Το ότι τα ΚΕΔΔΥ είναι γεμάτα και δεν προλαβαίνουν να εξετάζουν περιπτώσεις αυτό τι σημαίνει ακριβώς; (λαμβάνοντας υπόψη το μειωμένο προσωπικό) ότι οι παραπομπές είναι παραπάνω από όσες θα έπρεπε; ότι είναι τόσο πολύ συχνά τα μαθησιακά προβλήματα; ότι είναι τόσοι πολλοί οι γονείς που δεν έχουν ασχοληθεί με το παιδί τους; Αυτό αναρωτιέμαι.

[ekavi_]

Να ρωτήσω κάτι;

 

Αν υπάρχει ήδη διάγνωση, το ΚΕΔΔΥ έχει λόγο ύπαρξης; Δηλαδή τα σχολεία δέχονται διαγνώσεις από δημόσια νοσοκομεία;

[LA LATINA]

Επίσης, λάβετε υπ' όψιν σας ότι δεν είμαστε όλοι οι γονείς "μυγιάγγιχτοι" με τα παιδιά μας και μάλιστα πολλές φορές πρώτοι ψάχνουμε πράγματα για τα οποία θεωρούμε-- ίσως και από υπερβολική ευσυνειδησία-- πως έχουμε ενδείξεις...

Την πρώτη φορά που μίλησα με λογοθεραπευτή γιατί ο γιος μου δεν έλεγε καθαρά κάποια γράμματα ο γιατρός μου είπε να μην ανησυχώ γιατί είναι πολύ μικρός (3,5) και ότι θα δούμε πώς θα πάει στο νηπιαγωγείο. Πριν ένα μήνα ξαναμίλησα με άλλον ειδικό (4,5) και μου είπε ότι θα τον δει ΜΟΝΟ εάν συνεχιστεί το θεματάκι μετά τα Χριστούγεννα στην τάξη του νηπίου και όχι νωρίτερα. (για το συγκεκριμένο γράμμα και με το συγκεκριμένο τρόπο που το προφέρει το παιδί)

Την πρώτη φορά που μίλησα με παιδοψυχολόγο γιατί νόμιζα πως είχα ενδείξεις διάσπασης, με όσα διάβαζα κι εγώ και είχα θορυβηθεί από μικροπράγματα που όμως διογκώθηκαν στο κεφάλι μου, με διαβεβαίωσε ότι οι εκπαιδευτικοί θέλανε ψυχολόγο και ότι ο συγκεκριμένος παιδικός είχε ένα σωρό καταγγελίες γιατί ήταν αλώνι......τέσσερα χρόνια μετά ακόμα καταγγελίες τους κάνουν!

Και τώρα πάλι με τη βία στο σχολείο μας, 4 συνεργάτες παιδοψυχολόγοι του φόρουμ εδώ και άλλοι 2 που πήγα εξωτερικά, με διαβεβαίωσαν ότι άδικα ανησύχησα. Το ίδιο είπε και η δασκάλα μας η ίδια.....ότι οι νέοι εκπαιδευτικοί έχουν κοινώς χάσει τη μπάλα και τα παιδιά κάνουν ότι θέλουν, μαζικά, όχι ένα και δυο παιδάκια. Η δασκάλα μας αναγκάζεται να μένει μέσα στην τάξη και στα υπόλοιπα μαθήματα των άλλων, γιατί απλά γίνεται χαμός!!!!!

Επειδή έχετε ευσυνείδητους εκπαιδευτικούς γνωστούς και συγγενείς, δε σημαίνει ότι πρέπει να βγάλετε off όλες τις μαμάδες.......συγνώμη κιόλας. Κι εμείς του επαγγέλματος είμαστε και ξέρουμε ότι έχει και καλούς και κακούς όπως σε κάθε επάγγελμα. Μόνο που αυτό το επάγγελμα δομεί τις ψυχές των παιδιών μας.

[jannis]

Το πρόβλημα υπάρχει με τα πρωτάκια (και σε μεγάλο ποσοστό) πιστεύω επειδή υπάρχει μεγάλη ασυνέχεια μεταξύ νηπιαγωγείου και Δημοτικού. Και δεν λέω ότι θα πρέπει να αλλάξει κάτι στο νηπιαγωγείο.

Αλλά τα παιδιά στην πρώτη έρχονται αντιμέτωπα με παρα πολλές αλλαγές. Από κει που μαθαίναν με δημιουργικό τρόπο (και βιωματικό) τώρα έχουν πολύ πιο δομημένο καθεστώς και ''αγκαρίες'' (πχ αντιγραφή). Πρέπει να κάθονται περισσότερη ώρα ''ακίνητα'', Δεν υπάρχει ελευθερο παιχνίδι, τα διαλλείματα είναι πιο μικρά, όταν πανε σπίτι έχουν εργασίες...

Σε αυτό δεν αντιδρουν όλα τα παιδιά το ίδιο. Γνωρίζω προσωπικά περίπτωση με παιδιά που ολη η τάξη είχε αξιολογηθεί στον νηπιαγωγείο (όπως είπε η Latina) και στη πρώτη Δημοτικού εισηγήθηκε στα περισσότερα αγόρια της τάξης να παρακολουθησουν πρόγραμμα για να βελτιώσουν την συμπεριφορά στην τάξη (η δράση ήταν προληπτική με ψυχολόγο στο σχολείο).

 

Θέλω να πω ότι δεν έχουν όλες οι περιπτώσεις σημάδια που θα έπρεπε να αξιολογηθούν πιο πριν από γονείς, νηπιαγωγούς ή άλλους ειδικούς. Είναι πολλά παιδιά που αγαπουν την μάθηση και απεχθάνονται το σχολείο στην Α (μετά συμβιβάζονται ή αρχίζουν να βρίσκουν κάποιο ενδιαφέρον σε καποια μαθήματα). Αυτό συνισφέρει στην μη αποδεκτή συμπεριφορά.

 

Και ναι θα μπορούσαν να αντιμετωπίζονται κάποια στο σχολείο πριν στειλουν τα παιδιά στο ΚΕΔΔΥ, αλλά πως αν οι δάσκαλοι δεν έχουν καθόλου υποστήριξη σε αυτό από ειδικούς;

[ekavi_]

Το πρόβλημα υπάρχει με τα πρωτάκια (και σε μεγάλο ποσοστό) πιστεύω επειδή υπάρχει μεγάλη ασυνέχεια μεταξύ νηπιαγωγείου και Δημοτικού. Και δεν λέω ότι θα πρέπει να αλλάξει κάτι στο νηπιαγωγείο.

Αλλά τα παιδιά στην πρώτη έρχονται αντιμέτωπα με παρα πολλές αλλαγές. Από κει που μαθαίναν με δημιουργικό τρόπο (και βιωματικό) τώρα έχουν πολύ πιο δομημένο καθεστώς και ''αγκαρίες'' (πχ αντιγραφή). Πρέπει να κάθονται περισσότερη ώρα ''ακίνητα'', Δεν υπάρχει ελευθερο παιχνίδι, τα διαλλείματα είναι πιο μικρά, όταν πανε σπίτι έχουν εργασίες...

 

Έχεις δίκιο σε αυτό που λες για ασυνέχεια νηπιαγωγείου και α΄δημοτικού. Επίσης βλέπω ότι στην α΄δημοτικού προχωρούν εξαιρετικά γρήγορα...

[jannis]

Αυτό που λέω είναι σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί ο δάσκαλος να κάνει λάθος ή να υπερβάλλει και κακώς να παραπέμπει σε αξιολόγηση. Και αναφέρω αυτήν την εκδοχή μόνο και μόνο γιατί βλέπω ότι το θεωρείτε αδιανόητο ή εξαιρετικά σπάνιο να συμβεί κάτι τέτοιο.

 

Να κανει λάθος σε τί; Αφού ο δάσκαλος δεν κάνει διάγνωση. Βλέπει ότι υπάρχει μια αδυναμία στην μάθηση ή άτυπη συμπεριφορά και υποψιάζεται ότι μπορεί να υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Δεν συμπεραίνει. Γι αυτό στέλλει σε αξιολόγηση. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος στην κρίση του δασκάλου αφού δεν έβγαλε απόφθεγμα.

 

Θα μου πεις καλύτερα πρώτα να δοκιμασει στην τάξη, στο σχολείο, αλλά πρώτα δεν έχει υποστήριξη στο σχολείο από ειδικούς και αν υπάρχει πρόβλημα θα χαθεί μια χρονιά για το παιδί.

 

Τώρα αν ενας δάσκαλος υπερβάλει ή όχι, ναι υπάρχει περίπτωση, αυτό μπορεί να φανεί και από το τι λένε οι αξιολογήσεις των παιδιών που έστειλε .

 

Πολλές φορές η προληπτική δράση είναι υπερβολή, αφού κάνεις πράγματα που ίσως να μην είναι απαραίτητα.

 

Αν είχα να διαλέξω μεταξύ δασκάλου που μπορεί υπερβάλλει αλλά δρα προληπτικά και δασκάλου που περιμένει να αντιδράσει αφού είναι σίγουρος για ύπαρξη προβλήματος θα διάλεγα τον πρώτο.

 

Φυσικά δεν διαλέγουμε. Αλλά καλό είναι να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε την ''φιλοσοφία'' του δασκάλου, για να ζυγίσουμε τις αποφάσεις και τις δράσεις και τις ανησυχίες μας όταν μας πουνε κάτι για το παιδί μας.

[ekavi_]

Να κανει λάθος σε τί; Αφού ο δάσκαλος δεν κάνει διάγνωση. Βλέπει ότι υπάρχει μια αδυναμία στην μάθηση ή άτυπη συμπεριφορά και υποψιάζεται ότι μπορεί να υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Δεν συμπεραίνει. Γι αυτό στέλλει σε αξιολόγηση. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος στην κρίση του δασκάλου αφού δεν έβγαλε απόφθεγμα.

 

Θα μου πεις καλύτερα πρώτα να δοκιμασει στην τάξη, στο σχολείο, αλλά πρώτα δεν έχει υποστήριξη στο σχολείο από ειδικούς και αν υπάρχει πρόβλημα θα χαθεί μια χρονιά για το παιδί.

 

Τώρα αν ενας δάσκαλος υπερβάλει ή όχι, ναι υπάρχει περίπτωση, αυτό μπορεί να φανεί και από το τι λένε οι αξιολογήσεις των παιδιών που έστειλε .

 

Πολλές φορές η προληπτική δράση είναι υπερβολή, αφού κάνεις πράγματα που ίσως να μην είναι απαραίτητα.

 

Αν είχα να διαλέξω μεταξύ δασκάλου που μπορεί υπερβάλλει αλλά δρα προληπτικά και δασκάλου που περιμένει να αντιδράσει αφού είναι σίγουρος για ύπαρξη προβλήματος θα διάλεγα τον πρώτο.

 

Φυσικά δεν διαλέγουμε. Αλλά καλό είναι να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε την ''φιλοσοφία'' του δασκάλου, για να ζυγίσουμε τις αποφάσεις και τις δράσεις και τις ανησυχίες μας όταν μας πουνε κάτι για το παιδί μας.

 

Όχι ο δάσκαλος δεν κάνει διάγνωση επισήμως. Ανεπισήμως έχω ακούσει να λένε (όχι σε μένα για να μην παρεξηγηθώ), υποψιάζομαι ότι έχει το ταδε πρόβλημα, την τάδε διαταραχή κτλ...

Οπότε εγώ θα προτιμούσα να υπάρχει κάποιος ειδικός σε κάθε σχολείο, όπου ο ίδιος θα παρέπεμπε σε περαιτέρω αξιολόγηση, παρά να έγκειται στην κρίση του κάθε δασκάλου.

 

Όσο για τη φιλοσοφία του δασκάλου που λες ότι πρέπει να καταλάβουμε, συμφωνώ. Αυτό έλεγα πριν. Ότι πρώτα αξιολογούμε τον δάσκαλο σε συνδυασμό με άλλες συνθήκες, ώστε να αποφασίσουμε αν πρέπει να κάνουμε κάτι και τι...

[Aimee]

Ο αναπτυξιολόγος δεν έχει ήδη την ειδικότητα του παιδιάτρου; τέλοσπάντων, αν κάνω λάθος, γράψε σκέτο αναπτυξιολόγος.

 

Πράγματι ο γονιός θα πρέπει και οφείλει να το έχει εντοπίσει νωρίτερα (το όποιο θέμα). Δεν διαφωνώ σε αυτό.

 

Αυτό που λέω είναι σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί ο δάσκαλος να κάνει λάθος ή να υπερβάλλει και κακώς να παραπέμπει σε αξιολόγηση. Και αναφέρω αυτήν την εκδοχή μόνο και μόνο γιατί βλέπω ότι το θεωρείτε αδιανόητο ή εξαιρετικά σπάνιο να συμβεί κάτι τέτοιο.

 

Ναι, ο αναπτυξιολόγος έχει ήδη την ειδικότητα του παιδιάτρου. Και είναι πράγματι πολύ λίγοι...

 

Συμφωνώ βεβαίως ότι μπορεί να μην συντρέχει ο λόγος τον οποίο υποπτεύεται ο δάσκαλος και παραπέμπει στο ΚΕΔΔΥ. Αφού, όπως λέμε, εξ ορισμού ο δάσκαλος ΔΕΝ είναι αρμόδιος.

Εκεί που διαφωνώ είναι στον ισχυρισμό ότι ΔΕΝ υφίσταται αποκλίνουσα συμπεριφορά... Τώρα, τα αίτια αυτής είναι υπό διερεύνηση...

[ekavi_]

Ναι, ο αναπτυξιολόγος έχει ήδη την ειδικότητα του παιδιάτρου. Και είναι πράγματι πολύ λίγοι...

 

Συμφωνώ βεβαίως ότι μπορεί να μην συντρέχει ο λόγος τον οποίο υποπτεύεται ο δάσκαλος και παραπέμπει στο ΚΕΔΔΥ. Αφού, όπως λέμε, εξ ορισμού ο δάσκαλος ΔΕΝ είναι αρμόδιος.

Εκεί που διαφωνώ είναι στον ισχυρισμό ότι ΔΕΝ υφίσταται αποκλίνουσα συμπεριφορά... Τώρα, τα αίτια αυτής είναι υπό διερεύνηση...

 

Μάλλον εκεί έγκειται το θέμα. Ότι ο δάσκαλος δεν θα έπρεπε να είναι αρμόδιος. Δεν θα έπρεπε να είναι εκείνος που κινεί τη διαδικασία.

 

Κοίτα αποκλίνουσα συμπεριφορά μπορεί όντως να υφίσταται. Αλλά δεν είναι όλες οι αποκλίνουσες συμπεριφορές φαντάζομαι υποψήφιες για αξιολόγηση από διεπιστημονική όμαδα... Μου φαίνεται υπερβολή.

[Aimee]

Αιμέ υπερβάλλεις λίγο.....εγώ στο παιδί μου έμαθα μια χαρά κανόνες και μάλιστα στο σχολείο τηρεί και κανόνες που στο σπίτι είναι πιο χαλαροί γιατί ξέρει οτι εκεί ακούει την κυρία του....

 

.....όταν λοιπόν ένα παιδάκι πετάξει μια τύπου μπαλίτσα και η κυρία δεν του την πάρει, και ο ένας την πετάξει στον άλλο και κάνουνε άλλα αντ' άλλων

ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑ ΛΕΕΙ

"""ΚΑΝΤΕ ΟΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΕΓΩ ΘΑ ΔΟΥΛΕΨΩ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ"""

 

--- με συγχωρείς αλλά την ευθύνη δεν την έχω εγώ από το σπίτι!!!!!

Στα εφτάχρονα δε λες κάντε οτι θέλετε αν θες να λέγεσαι δάσκαλος!!!!!!!!

Και επειδή τα εφτάχρονα παρασύρονται κιόλας, αν το παιδί μου παίξει μπάλα μαζί με άλλα 3 θα το ψάξω εγώ, αν παίζει όμως με άλλα 19, άρα η δασκάλα κάνει μάθημα με 3 θα πρέπει να το ψάξει αυτή.

Είπαμε να έχουν και οι γονείς ευθύνη, αλλά όχι κι έτσι.

 

Η ατάκα "ΚΑΝΤΕ ΟΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΕΓΩ ΘΑ ΔΟΥΛΕΨΩ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ" δεν παίζει να λέγεται σαν προσπάθεια να έρθουν στο φιλότιμο;;;

Νομίζω ότι, αν ήμουν παιδί, θα ντρεπόμουν να έλεγε η δασκάλα ότι ΕΓΩ δεν περιλαμβάνομαι στους μαθητές με τους οποίους δουλεύει...

 

Σε κάποιο άλλο σχολείο, η δασκάλα θα έπαιρνε τη μπάλα, θα στερούσε το διάλειμμα από τους μαθητές και θα έψελνε τους γονείς... Και οι γονείς θα απολογούνταν στη δασκάλα και θα έψελναν το παιδί τους.

 

Αυτό το "δεν έχω εγώ την ευθύνη" δεν μου αρέσει καθόλου σαν ιδέα. Αν αποδεχόμαστε τόσο εύκολα το ότι παιδιά 7 χρονών "παρασύρονται"... Και μέχρι ποιο σημείο παρασύρονται; Και για πόση ώρα παρασύρονται;

Επειδή σου αρέσει να διαβάζεις, αν κοιτάξεις το θέμα του μπούλινγκ, θα δεις πολλές μαρτυρίες ότι ΘΥΤΕΣ μπούλινγκ ήταν και είναι πολλά παιδιά, καλά παιδιά, φυσιολογικά παιδιά που παρασύρθηκαν από την παρέα / πλειοψηφία...

Πιστεύω ότι αυτό που θέλουμε όλοι είναι το παιδί μας να ανήκει σε αυτήν τη ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ (όσο μικρή και αν είναι) που ΔΕΝ θα παρασυρθεί σε θέματα που ΕΜΕΙΣ οι γονείς του τα έχουμε ορίσει ως "κόκκινη γραμμή". Έτσι δεν είναι;

[emmaki]

Να ρωτήσω κάτι;

 

Αν υπάρχει ήδη διάγνωση, το ΚΕΔΔΥ έχει λόγο ύπαρξης; Δηλαδή τα σχολεία δέχονται διαγνώσεις από δημόσια νοσοκομεία;

 

Γίνεται δεκτή η διάγνωση από δημόσιο ιατροπαιδαγωγικό κέντρο που είναι αναγνωρισμένο από το υπουργείο παιδείας.

Υπάρχουν όμως κάποια "αλλά".

1) Αν το παιδί χρήζει παράλληλης στήριξης, πρέπει να υπάρχει γνωμάτευση από ΚΕΔΔΥ που θα την εισηγείται

2) Τα ΙΠ δεν δίνουν εξατομικευμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, το οποίο περιέχει στόχους και δραστηριότητες για την επιτευξη τους, βγαλμένους από την εικόνα του συγκεκριμένου παιδιού