"Βολεμένοι" παππούδες & γιαγιά "θύμα"

[sofi@p]

Ελα όμως Σοφία που σε κάτι τέτοια ζευγάρια οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί ''δεν κανουν" δεν ειναι αρκετά ''καλοι"....

εγω εκει τρελαίνομαι κ δεν συμφωνώ με την ''μονη επιλογή'' που είναι η γιαγιά.

καλο ειναι οταν σκοπεύουμε να κάνουμε παιδιά να τα σκεφτόμαστε ολα αυτά κ να ενεργούμε ανάλογα.

 

α, γεια σου!!!!

 

εγω τρελλαινομαι οταν οι γονεις νευριαζουν που η γιαγια κανει του κεφαλιου της και δεν ακολουθει κατα γραμμα τις εντολες της μαμας στο τι θα κανει με το παιδι. εμ, τζαμπα υπαλληλος, εμ απαιτησεις και νευρα απο πανω!!

[hara86]

Και τα μωρά? Εμένα ήταν έτσι οι συνθήκες της δουλειάς μου που άρχισα να "συχνάζω" στο γραφείο, χαλαρά στην αρχή και σταδιακά όπως πριν, από 15 ημερών.

Τι θα έκανα χωρίς γιαγιάδες? Σίγουρα κάποια λύση θα έβρισκα, αλλά σίγουρα όχι τόσο καλή. Ποιός μπορεί να δείξει τόση αγάπη σε ένα βρέφος όσο η γιαγιά του?

 

 

Η μαμα του και μονο η μαμά του!!!

εκει είμαι καθετη κ οριζοντια κ τα πάντα μαζί...

[ΑΝΝΑ24]

οταν υπαρχει η αναγκη να εργαστεις, βρισκεις τη λυση. γυναικα στο σπιτι η βρεφικο σταθμο (παιρνουν απο 40 ημερων).

αγαπη το βρεφος θα παρει απο τη μαμα και το μπαμπα.

εννοειται οτι αν η γιαγια θελει θα βοηθησει. αν δε θελει ομως?? και το κανει απο αγγαρεια?? θα το αγαπαει εξισου??

 

Κανέναν δε θα πιάσεις από το λαιμό και συμφωνώ γενικά με το πνεύμα σου.

Από την άλλη να πω και ότι στην πράξη (με τα αναμενόμενα παρατράγουδα) έμαθα να εκτιμώ και να απολαμβάνω την πατροπαράδοτη δομή της Ελληνικής οικογένειας που περιλαμβάνει στην καθημερινή λειτουργία της και τους παππούδες.

Αυτό το "εσύ το έκανες, εσύ λούσου το", μου κάνει αρκετά ψυχρό και, αν και αναλαμβάνω πλήρως τις ευθύνες μου, ομολογώ ότι συναισθηματικά θα κρύωνα. Οι οικογένεια άλλωστε είναι ομφαλός ψυχής και συναισθήματος, όχι δίκαιης κατανομής ευθυνών.

[ΑΝΝΑ24]

Η μαμα του και μονο η μαμά του!!!

εκει είμαι καθετη κ οριζοντια κ τα πάντα μαζί...

 

Ναι, μαζί σου. Αλλά όταν αυτό είναι 2-3-4-5-6-... μηνών κι εσύ με το κεφάλι στα deadlines, πως θα παγώσεις το χρόνο μέχρι να γυρίσεις σπίτι?

[hara86]

α, γεια σου!!!!

 

εγω τρελλαινομαι οταν οι γονεις νευριαζουν που η γιαγια κανει του κεφαλιου της και δεν ακολουθει κατα γραμμα τις εντολες της μαμας στο τι θα κανει με το παιδι. εμ, τζαμπα υπαλληλος, εμ απαιτησεις και νευρα απο πανω!!

 

Κ το καλύτερο..;οταν παει η γιαγιά να εκφράσει άποψη ή να δώσει μια συμβουλή αρχίζουν τα ''...εσυ να μην ανακατευεσε και δεν σου πέφτει λόγος''

[sofi@p]

Κανέναν δε θα πιάσεις από το λαιμό και συμφωνώ γενικά με το πνεύμα σου.

Από την άλλη να πω και ότι στην πράξη (με τα αναμενόμενα παρατράγουδα) έμαθα να εκτιμώ και να απολαμβάνω την πατροπαράδοτη δομή της Ελληνικής οικογένειας που περιλαμβάνει στην καθημερινή λειτουργία της και τους παππούδες.

Αυτό το "εσύ το έκανες, εσύ λούσου το", μου κάνει αρκετά ψυχρό και, αν και αναλαμβάνω πλήρως τις ευθύνες μου, ομολογώ ότι συναισθηματικά θα κρύωνα. Οι οικογένεια άλλωστε είναι ομφαλός ψυχής και συναισθήματος, όχι δίκαιης κατανομής ευθυνών.

 

δηλαδη?

 

θα ενιωθες απορριψη? θυμο? απογοητευση? οργη?

οτι δε σε φροντιζει? δε συμμεριζεται τα προβληματα σου? δε νιωθει τις αναγκες σου? δεν αγαπαει το εγγονι της?

ποια αναγκη σου δε θα καλυπτε μια τετοια δηλωση/κινηση απο την πλευρα της μαμας σου?

[hara86]

Ναι, μαζί σου. Αλλά όταν αυτό είναι 2-3-4-5-6-... μηνών κι εσύ με το κεφάλι στα deadlines, πως θα παγώσεις το χρόνο μέχρι να γυρίσεις σπίτι?

 

Για μένα κανονιζεις τι θα κάνεις με τα deadlines πριν γεννήσεις,τουλάχιστον για τους πρώτους 6μήνες να εισαι με το μωρό σου,μείωσε τις μέρες εργασίας ώστε η γιαγιά να μην χρειαζεται να το κρατά από τοσο μικρό καθε μέρα,μη μου πεις δε γίνεται.

γιατι αν ξεκινήσει ετσι το θέμα,αυτη η γιαγιά πρέπει να το κρατά για 2-3 χρόνια κάθε μέρα.

το θεωρείτε νορμάλ;

[ΑΝΝΑ24]

δηλαδη?

 

θα ενιωθες απορριψη? θυμο? απογοητευση? οργη?

οτι δε σε φροντιζει? δε συμμεριζεται τα προβληματα σου? δε νιωθει τις αναγκες σου? δεν αγαπαει το εγγονι της?

ποια αναγκη σου δε θα καλυπτε μια τετοια δηλωση/κινηση απο την πλευρα της μαμας σου?

 

Θα ένιωθα συναισθηματική απόσταση, γιατί θα αισθανόμουν ότι δε συμπάσχει στο πιο σημαντικό ζήτημα της ζωής μου.

Σημείωση, μιλάω για το σενάριο όπου η γιαγιά μπορεί από πρακτική άποψη και από άποψη υγείας, και με το ρεαλισμό του να έχω ζήσει να χτυπάνε σταθερά και κινητά και να πρέπει να χειριστείς θέματα της δουλειάς πάνω στις πρώτες εβδομάδες του μωρού.

 

* Για μεγαλύτερο παιδί, μόνη μου θα της αφαιρούσα βάρη, όπως και έχω κάνει.

[ΑΝΝΑ24]

Για μένα κανονιζεις τι θα κάνεις με τα deadlines πριν γεννήσεις,τουλάχιστον για τους πρώτους 6μήνες να εισαι με το μωρό σου,μείωσε τις μέρες εργασίας ώστε η γιαγιά να μην χρειαζεται να το κρατά από τοσο μικρό καθε μέρα,μη μου πεις δε γίνεται.

γιατι αν ξεκινήσει ετσι το θέμα,αυτη η γιαγιά πρέπει να το κρατά για 2-3 χρόνια κάθε μέρα.

το θεωρείτε νορμάλ;

 

Τι να πρωτοπω, δε λέω τίποτα...

[sofi@p]

τελικα, μου εχει κανει πολυ καλο που ζω μακρια απο τους γονεις μου απο τα 18 μου. μπορει να ειμαι με το χερι στην τσεπη, αλλα εχω μαθει να βασιζομαι μονο στον εαυτο μου, να λυνω μονη μου τα προβληματα μου και να μη γινομαι βαρος σε κανεναν. κι αν καποιος θελησει να με βοηθησει να ξερω οτι το κανει με την καρδια του κι οχι επειδη "εκβιαστηκε" συναισθηματικα.

και βεβαια, ευχαριστω τους γονεις μου που με μεγαλωσαν με αυτη τη νοοτροπια.

[ΑΝΝΑ24]

τελικα, μου εχει κανει πολυ καλο που ζω μακρια απο τους γονεις μου απο τα 18 μου. μπορει να ειμαι με το χερι στην τσεπη, αλλα εχω μαθει να βασιζομαι μονο στον εαυτο μου, να λυνω μονη μου τα προβληματα μου και να μη γινομαι βαρος σε κανεναν. κι αν καποιος θελησει να με βοηθησει να ξερω οτι το κανει με την καρδια του κι οχι επειδη "εκβιαστηκε" συναισθηματικα.

και βεβαια, ευχαριστω τους γονεις μου που με μεγαλωσαν με αυτη τη νοοτροπια.

 

Αυτό κατάλαβες?

[sofi@p]

Αυτό κατάλαβες?

Αννα, μην το παιρνεις προσωπικα. δεν εκανα καποια διαπιστωση για σενα. για μενα ηταν η διαπιστωση.

ξερεις, πολλοι μου λενε οτι ειμαι αρκετα σκληρη και με τα παιδια μου καπως αυστηρη, με την εννοια οτι δεν τους κανω ολα τα χατηρια και δεν παιρνω παντα το μερος τους η δεν τα υποστηριζω παντα. ισως για αυτο δεν λεω οτι μολις κανω εγγονια θα τρεξω να τα μεγαλωσω μεσα στα μελια.

προσπαθω απο τωρα, σε ολα τα πραγματα, να τους δειξω το δρομο για να γινουν αυταρκεις και να βρισκουν μονα τους τις λυσεις. ειμαι διπλα τους αλλα ενα βημα πισω, οχι μπροστα να τους ανοιγω το δρομο.

[hara86]

Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα...

δεν γίνεται να πεις όχι γιατί κινδυνεύεις να χάσεις τη δουλειά σου...!

το βρήκα,ε;

[ΑΝΝΑ24]

Αννα, μην το παιρνεις προσωπικα. δεν εκανα καποια διαπιστωση για σενα. για μενα ηταν η διαπιστωση.

ξερεις, πολλοι μου λενε οτι ειμαι αρκετα σκληρη και με τα παιδια μου καπως αυστηρη, με την εννοια οτι δεν τους κανω ολα τα χατηρια και δεν παιρνω παντα το μερος τους η δεν τα υποστηριζω παντα. ισως για αυτο δεν λεω οτι μολις κανω εγγονια θα τρεξω να τα μεγαλωσω μεσα στα μελια

 

Ούτε εγώ υποστηρίζω το μοντέλο "για να είμαι καλή μαμά πρέπει να λύνω όλα τα θέματα εγώ και να αντιμετωπίζω εγώ και τα προβλήματα του παιδιού".

Για την ακρίβεια έχω γίνει μπίλιες με το πεθερό μου που έχει αυτή την αντίληψη και για το γιο του και για το πως θα έπρεπε να φερόμαστε εμείς στο παιδί.

Υπάρχουν όμως και στιγμές στη ζωή που πραγματικά χρειάζεσαι την υποστήριξη, αν μη τι άλλο, της μαμάς σου. Γι αυτό μίλησα για συναίσθημα. Και επαναλαμβάνω, μιλάω για την τραγική περίοδο του να είσαι λεχώνα χωρίς άδεια.

 

Hara86, δεν κατάλαβα το πνέυμα του post σου. Αν θέλεις γίνε πιο σαφής για να σου απαντήσω.

[hara86]

τελικα, μου εχει κανει πολυ καλο που ζω μακρια απο τους γονεις μου απο τα 18 μου. μπορει να ειμαι με το χερι στην τσεπη, αλλα εχω μαθει να βασιζομαι μονο στον εαυτο μου, να λυνω μονη μου τα προβληματα μου και να μη γινομαι βαρος σε κανεναν. κι αν καποιος θελησει να με βοηθησει να ξερω οτι το κανει με την καρδια του κι οχι επειδη "εκβιαστηκε" συναισθηματικα.

και βεβαια, ευχαριστω τους γονεις μου που με μεγαλωσαν με αυτη τη νοοτροπια.

 

Αυτό ακριβώς...ισως γι'αυτο κ εγω το βλέπω έτσι το θέμα,κ δεν θεωρώ υποχρεώση των γονιών να μου κρατουν το παιδί για να δουλέψω...

οπως απο τοτε που ζω μονη μου έκοβα το κεφάλι μου να βρίσκω λύσεις,ώστε να μην επιβαρύνω τους γονείς μου,ετσι κ οταν αποφάσισα να κάνω παιδί έκοψα το λαιμό μου να βρω λύση..

[hara86]

Αννα ειχα ετσι κ αλλιώς σκοπό να σου διευκρινίσω ώστε να μην το εκλάβεις ειρωνικά...

προς Θεού δεν ηταν πνεύμα ειρωνείας,

ο λόγος που απάντησα έτσι είναι πως μου ήρθε στο νου το πως λειτουργούσα εγω στην προηγούμενη δουλειά μου,δεν είπα ποτέ όχι,εκανα θυσίες κ δούλευα διπλοβάρδιες για να βγαίνει η δουλειά,οταν τολμούσα να ζητήσω μια χάρη ή να πω ενα όχι γινόταν χαμός κ άρχιζαν οι απειλές...

ελα όμως που ερχόταν κ κάποιοι τύποι που απο την αρχή τους κοβαν τον αέρα κ δήλωναν ορθά κοφτά τις μέρες κ τις ωρες που μπορούν χωρίς να δεχτούν καμία αντίδραση κ παίρνοντας πάντα οτι ζητούσαν,οταν το ζητούσαν...

γι'αυτο πλέον λεω οτι ναι γίνεται,οσο εσυ δεν λες οχι τοσο το εκμεταλλεύονται..

και εχω αλλάξει τακτική..

ελπιζω να με κατάλαβες..

[LA LATINA]

Αννούλα καλώς μας ξανάρθες! Άντε και μας έλειψες!

[AthinaP]

H παραδοχή σε αυτή την κουβέντα είναι ότι η φροντίδα της γιαγιάς και της νταντάς ή του παιδικού είναι συγκρίσιμες... Δηλαδή είναι θέμα διαδικαστικό, λες και είναι ίδια η ποιότητα που προσφέρουν αυτές οι δύο λύσεις... Η ποιότητα που προσφέρει μια γιαγιά που ενδιαφέρεται είναι ασύγκριτη... Η νταντά που θα κάνει το ίδιο είναι λαχείο...

 

Και εγώ ανήκω στην κατηγορία των παιδιών που οι γιαγιάδες των δικών μου παιδιών ήθελαν να κάνουν τη ζωή τους. Ενώ η ίδια είχα υπέροχη σχέση με τις δικές μου γιαγιάδες. Απογοητεύτηκα οικτρά και περισσότερο γιατί όταν έμεινα ξεκρέμαστη, είτε δεν το ξεκαθάρισαν και ήταν όλο δικαιολογίες είτε δεν το ξεκαθάρισαν εγκαίρως να κάνω τα κουμάντα μου. Βέβαια δεν ξέραμε τι θα μας κληρωνόταν, αν ήξερα εγώ ως μαμά τι θα μου κληρωνόταν ως προς τα παιδιά και αν μου έπεφτε λόγος δεν θα ήταν τα πράγματα όπως ήταν! Εμένα ήταν το λαχείο μου και δεν μπορούσα να το αρνηθώ, η γιαγιά όμως μια χαρά το αρνήθηκε. Στην αρχή, που ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα που την είχαμε περισσότερη ανάγκη.

 

Πάντως το attachment parenting έχει μια απίστευτα επιλεκτική θεώρηση των πραγμάτων. Ισχυρίζεται περί επιστροφής στις ρίζες, δεν υπάρχει όμως στον κανονικό άνθρωπο αυτό το να είναι ένας ενήλικας μόνος του μαμ κακά και νάνι για 52 εβδομάδες το χρόνο με ένα μικρό παιδί περιορισμένος σπίτιστα όποια τετραγωνικά και προαυλισμό ίσαμε την παιδική χαρά. Και η γιαγιά εξαφανισμένη και πουθενά στον ορίζοντα, αλλά αυτό έχει να κάνει με τα προσωπικά τραύματα του Dr Sears που είχε κάκιστη σχέση με τους δικούς του γονείς και όταν έγραφε τα βιβλία του, σου λεει εγώ θα σας πω πώς γίνεται η σωστή ανατροφή, όχι τυχαία είχε τη γιαγιά εξαφανισμένη. Δεν είναι όμως ο κανόνας, ούτε στις παραδοσιακές κοινωνίες, ούτε καν στις μοντέρνες δυτικές, η τόση εξαφάνιση της γιαγιάς.

 

Ούτως ή άλλως 40+ ώρες την εβδομάδα, 52 εβδομάδες το χρόνο στο σπίτι, μια νέα γυναίκα τα παίζει, ένα παιδί τα παίζει εκτός και αν είναι αρκετά καλόβολο και ως εκ τουτου αποφασίζουν και οι μη εργαζόμενες μαμάδες στο σπίτι ότι στα 2 το παιδί "πρέπει να κοινωνικοποιηθεί"! Γιατί δεν αντέχει το παιδί πρώτα απόλα για ατέρμονο διάστημα μόνο το σπίτι και τη ρουτίνα. Η μαμά που αποφασίζει για τη μοίρα του πρωτότοκου χρονιάρικου παιδιού της, ό,τι λύση και να διαλέξει, δεν μπορεί να φανταστεί τι σημαίνει ακριβώς το παιδί να μεγαλωνει στους 4 τοίχους και τι επιπτώσεις έχει και στον ενήλικα αυτό, όσο περνάει ο καιρός. Ο νορμάλ ενήλικος, υγιής άνθρωπος θα τα παίξει από το κλείσιμο. Οπότε γιατί το ζητάμε αυτό από μια γιαγια; Και γιατί στο κάτω κάτω θεωρούμε ανήμπορη μια γυναίκα κάτω των 60 όταν εμείς οι εργαζόμενες στην ηλικία τους και θα οδηγούμε και θα είμαστε κανονικά ενεργά μέλη της κοινωνίας; Θέλω να πω ότι ούτε και η 60χρονη επιβάλλεται να εγκλωβιστεί σε ένα σπίτι να κοιτάει πότε θα φάει και θα κοιμηθεί το παιδί στην ώρα του, μπορεί μια χαρά να πηγαίνει εκδρομες, με τις φίλες της, επισκέψεις, όπου θέλει, μαζί με το παιδί στο κάτω κάτω, όπως θα έκανε πιθανόν και η μητέρα του εφόσον συνειδητοποιούσε ότι στο σπίτι δεν βρίσκεται ό,τι το καλύτερο. Εφόσον αναμένεται μια άλλη στη θέση της και στην ηλικία της γιαιγάς να εργάζεται κανονικότατα και να κρατάει σπίτι. Εφόσον η ίδια το θέλει και τη γεμίζει το εγγόνι φυσικα...

 

Οι δικές μου τελικά πεθερογιαγιάδες βοηθάνε τώρα που τα παιδιά μεγάλωσαν και είναι πιο λάιτ τα πράγματα, αλλά όχι στην εποχή που θεωρούσα την πιθανή βοήθειά τους αναντικατάστατη. Δεν πειράζει, ακόμα και έτσι είναι σημαντικό να έχουν τις γιαγιάδες τα παιδιά στη ζωή τους. Έτσι το έζησα και το βρίσκω σημαντικό.

 

Πάντως ξεφύγαμε από το αρχικό θέμα που είναι όχι μόνο ότι τα πεθερικά πηραν στην πράξη το καπελάκι τους, αλλά θέλουν να φανούν προς τρίτους ότι κάνουν και το παραδοσιακό τους ρόλο, εκεί που στην πραγματικότητα δεν τον κάνουν. Αυτό ναι, το ότι μετράνε και την εικόνα τους προς τρίτους με βγάζει προσωπικά αρκετά έξω από τα ρούχα μου... Ενώ προς το παιδί τους δεν είναι σωστοί.

[LA LATINA]

Τη μεγαλύτερη κουβέντα είπες Αθηνά..........αυτές οι διηγήσεις ότι τα μεγαλώνουν αυτοί ρε παιδί μου, ενώ δεν τα έχουν πάρει ποτέ ούτε καν για ένα ολόκληρο απόγευμα.........ξεπερνούν κάθε επιστημονική φαντασία......και μεγάλο μέρος της "προσφοράς" πολλές φορές είναι όσο να φανούν στον κύκλο τους......λυπηρό.......

[ΑΝΝΑ24]

Αννα ειχα ετσι κ αλλιώς σκοπό να σου διευκρινίσω ώστε να μην το εκλάβεις ειρωνικά...

προς Θεού δεν ηταν πνεύμα ειρωνείας,

ο λόγος που απάντησα έτσι είναι πως μου ήρθε στο νου το πως λειτουργούσα εγω στην προηγούμενη δουλειά μου,δεν είπα ποτέ όχι,εκανα θυσίες κ δούλευα διπλοβάρδιες για να βγαίνει η δουλειά,οταν τολμούσα να ζητήσω μια χάρη ή να πω ενα όχι γινόταν χαμός κ άρχιζαν οι απειλές...

ελα όμως που ερχόταν κ κάποιοι τύποι που απο την αρχή τους κοβαν τον αέρα κ δήλωναν ορθά κοφτά τις μέρες κ τις ωρες που μπορούν χωρίς να δεχτούν καμία αντίδραση κ παίρνοντας πάντα οτι ζητούσαν,οταν το ζητούσαν...

γι'αυτο πλέον λεω οτι ναι γίνεται,οσο εσυ δεν λες οχι τοσο το εκμεταλλεύονται..

και εχω αλλάξει τακτική..

ελπιζω να με κατάλαβες..

 

 

Σε καταλαβαίνω.

Οπωσδήποτε ισχύουν αυτά που λες. Εγώ έχω δική μου δουλειά, αλλά κάπως αντίστοιχα είναι κι εδώ τα πράγματα.

Μη σας πρήξω με τα επαγγελματικά μου, γιατί δε με φτάνουν 3 φόρουμ και 20 παρεντςκαφέ.

 

Για την ώρα, τώρα που αποφοιτήσαμε από το προνήπιο την έγραψα στο ολοήμερο νηπιαγωγείο και κάνω μεγάλα όνειρα ότι θα μπορέσω να την παίρνω εγώ τα μεσημέρια. Θα είναι μεγάλο breakthrough για τη δουλειά, στο πνεύμα της αλλαγής τακτικής που περιγράφεις.

Ελπίζω πραγματικά να μου 'βγει.

 

* Μη με βαρέσετε, αλλά νιώθω λίγο άσχημα απέναντι στην πεθερά μου που ζει για να έρχεται να κρατάει τη μικρή. Δεν της έχω πει τίποτα ακόμα για το ωράριο, περιμένω να δω αν θα είναι εφαρμόσιμο.

[hara86]

Σαφώς Άννα οταν έχεις δική σου δουλειά κ είναι η φύση της δουλειάς τέτοια που δεν σου δίνει περιθώρια να την αφήσεις κ να την ξαναπιασεις καποια στιγμή αργότερα,τα πράγματα ειναι διαφορετικά,

δε σου λεω να πας το μωρό απο 2 μηνών στον παιδικό,ούτε εγω θα το εκανα,εφόσον υπάρχει γιαγιά διαθέσιμη...

Απλά απο αυτα που βλέπω γύρω μου,είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που πραγματικά υπάρχει τοση άμεση ανάγκη για να εργαστεί η μαμά τοσο νωρίς...

[mkcm]

Αυτό που έχω καταλάβει εγώ είναι ότι όλες μας - δικαίως - κρίνουμε από τα δικά μας βιώματα. Έγω έχω και τις δυο γιαγιάδες μακριά, οπότε αναγκαστικά βρήκα άλλη λύση. Βέβαια, τους πρώτους 5 μήνες, μέχρι να πάει η μικρή 10 μηνών και βρω θέση σε δημοτικό ΠΣ (δεν μας περίσσευαν για ιδιωτικό) μόνες τους οι γιαγιάδες προθυμοποιήθηκαν κι έρχονταν κάθε μήνα εναλλάξ από την επαρχία να την κρατάνε. Δεν το ζήτησα, δεν το περίμενα, αν δεν προσφέρονταν δε θα ξίνιζα, το δέχτηκα με ευγνωμοσύνη μεγάλη. Εξάντηλησα όλα τα περιθώρια όμως για να τις απαλλάξω όσο το δυνατόν συντομότερα από τα μηνιαία πέρα - δόθε και στο δεύτερο θα φροντίσω να βρω άλλη λύση, δε θα τις αναγκάσω να το ξανακάνουν. Και η ίδιες από κουβέντες που έχουμε κάνει καταλαβαίνω ότι την περίοδο αυτή ζορίστηκαν πάρα πολύ.

Προσωπικά, όχι εμένα το "δε θέλω" να το κρατάω μόνιμα κάθε μέρα δε θα με κρύωνε, ούτε θα με θύμωνε. Η μαμά μου δουλεύει από τα 13 της χρόνια, μεγάλωσε με χίλια βάσανα 2 παιδιά δουλεύοντας στο εξωτερικό απίστευτες ώρες, είχε γίνει σωματικά και ψυχολογικά κουρέλι προκειμένου να μη μας λείψει τίποτα συναισθηματικά, ψυχολογικά, υλικά. Θα την καταλάβαινα και θα τη δικαιολογούσα αν μου έλεγε "δε θέλω", νομίζω έχει το δικαίωμα και της αξίζει να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής της ξεκούραστα και χαλαρά.

Η πεθερά μου δεν έχει δουλέψει ποτέ, αλλά και πάλι - ίσως επειδή είναι "ξένος" άνθρωπος (καταλαβαίνετε τι εννοώ) - δε θα με πείραζε να μου έλεγε "κορίτσι μου δε θέλω να αναλάβω την ευθύνη".

Γενικά, προσαρμοζόμαστε στα δεδομένα που βρίσκουμε και κάτι που μας φαίνεται σήμερα ακατόρθωτο αν αναγκαστούμε αύριο να το αντιμετωπίσουμε θα βρούμε λύση.

[ekavi_]

Οχι δεν το θεωρώ καθόλου κακό,μακάρι να μπορεί να το κρατήσει,αλλα να είναι μια προσωρινή λύση λίγων μηνών μέχρι να παει παιδικό,όπως είπες(απλα είμαι λιγο αρνητικη στην ολη Ιστορία γιατι σχεδόν πάντα αυτη η κατάσταση κρατά μέχρι να πάει Δημοτικό το παιδί,καθως οσο υπάρχει η γιαγιά ο παιδικός ολο κ αναβάλλεται....)ελπιζω να καταλαβαίνεις με πιο σκεπτικό το λέω.

και στο κατω κάτω σε ενα ζευγάρι που δουλεύουν κ οι δύο δεν νομίζω οτι ειναι τοσο δύσκολο να στείλουν το παιδί στο παιδικό...

 

Συμφωνώ.

 

 

γιατι αν ξεκινήσει ετσι το θέμα,αυτη η γιαγιά πρέπει να το κρατά για 2-3 χρόνια κάθε μέρα.

το θεωρείτε νορμάλ;

 

 

Κορίτσια έχω πει και νωρίτερα ότι εγώ είμαι υπέρ του παιδικού σταθμού.

 

Το αν κάποιος έχει τη δυνατότητα να πληρώσει παιδικό σταθμό ή όχι είναι άλλο θέμα και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.

 

Μόνο που στρέψαμε πάλι την κουβέντα στην ανάγκη φύλαξης του παιδιού μόνο.

Από την πλευρά της γιαγιάς, δεν είναι φυσιολογικό και η ίδια η γιαγιά να νιώθει την ανάγκη να είναι κοντά στο εγγόνι της; Τόσο αγγαρεία είναι να χρειαστεί να κρατήσει κάποιος το μωρό εγγόνι του από το πρωί έως το μεσημέρι, έστω κάθε μέρα, έστω για 2-3 χρόνια; Εφόσον είναι σε θέση σωματικά να το κάνει, είναι τόσο μεγάλη αγγαρεία;

[hara86]

Προσωπικά ekavi ,οχι δεν το θεωρώ αγγαρεία,το θεωρώ όμως κάτι πολύ κουραστικό,

Ακομα κ η γιαγιά που τρελαίνεται να κρατα το εγγόνι,αν το κάνει κάθε μέρα για 2-3 χρόνια αναπόφευκτα θα κουραστεί κ θα χάσει σε κάποιο βαθμό την χαρα που είχε αρχικά.

αυτό θελω να αποφύγω εγω..

 

Βλεπω τον γιο μου,είναι 15 μηνών κ δεν κάθεται στα αυγά του για ενα λεπτό,αλωνίζει,τρέχει,σκαρφαλώνει,σκορπά πράγματα ολη μέρα...

πως είναι δυνατόν μια γυναίκα 50και να ανταπεξέλθει σε μια τέτοια καθημερινότητα χωρίς να κουραστεί;

[mkcm]

Για άλλες μπορεί να είναι, για άλλες όχι. Αυτό που λέμε είναι, ότι ακόμη και να το θεωρούν κάποιες αγγαρία ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΚΡΙΝΟΥΜΕ.....