"Βολεμένοι" παππούδες & γιαγιά "θύμα"

[ekavi_]

Κοίτα, αυτή είναι η οπτική σου και είναι σωστή.

Αυτό που πιστεύω εγώ όμως είναι, ότι αν είχα τη μαμά μου ή την πεθερά μου κοντά και μου έλεγαν: κορίτσι μου, δουλεύαμε από τα 13 μας, μεγαλώσαμε μόνες μας τα παιδιά μας, έχουμε ένα σωρό προβλήματα μυοσκελετικά που συνεπάγονται της κουραστικής ζωής που κάναμε, δεν μπορούμε να σε βοηθήσουμε ή δε θέλουμε γιατί θέλουμε να ξεκουραστούμε πια κι εμείς, πραγματικά δε θα το παρεξηγούσα. Θα το κατανοούσα πλήρως και θα προσάρμοζα τη ζωή μου στις συνθήκες, όπως την προσάρμοσα και τώρα που αντικειμενικά δεν έχω βοήθεια.

Επίσης, δε θα ήθελα να έχω βοήθεια από κάποιον που νιώθει ότι δεν μπορεί ή δε θέλει, αλλά το κάνει από αγάπη και φιλότιμο.

Ας ιά. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τις επιλογές τους και αξιοποιούν ή "εκμεταλλεύονται" την προθυμία του άλλου μέχρι εκεί που τους αφήνει.

 

Κρίνοντας από τον εαυτό μου, αν θεωρούσα ότι δεν μπορούν από μόνη μου θα το λάμβανα υπόψη και δεν θα ζητούσα τίποτα. Ή θα ζητούσα ως εκεί που τους παίρνει (βάζω και τους παππούδες μέσα). Το "δεν θέλω, δεν έχω διάθεση" όμως θα με πείραζε πολύ.

Η μαμά μου με βοηθάει πάρα πολύ ως προς το να κρατάει τα παιδιά όταν λείπω στη δουλειά. Ποτέ δεν ζήτησα να μου κάνει δουλειές στο σπίτι, προσπαθώ να περιορίζω τις ώρες που κρατάει τα παιδιά στις απολύτως απαραίτητες και αν δω ότι για κάποιο λόγο κουράζεται πολύ ή δεν είναι καλά, ψάχνω τρόπους να την απαλλάξω από μόνη μου. Έχει όμως τη διάθεση να προσέχει τα παιδιά, να παίζει μαζί τους και πολλές φορές τα παίρνω για να την απαλλάξω και μου λεει ότι της λείπουν.

Η πεθερά μου έχει πολλά προβλήματα υγείας και είναι μεγάλης ηλικίας και σίγουρα όχι σε θέση να κρατήσει μικρά παιδιά. Παρόλαυτά έχει τη διάθεση και προσφερόταν και αυτό το εκτιμώ. Απλώς αντικειμενικά αυτό δεν γίνεται.

 

Έχω όμως παραδείγματα γιαγιάδων που είτε δηλώνουν ευθαρσώς ότι δεν πρόκειται να ασχοληθούν για να ζήσουν τη ζωή τους ή επειδή βαριούνται, είτε προφασίζονται ένα σωρό δικαιολογίες.

Λοιπόν, αυτές τις περιπτώσεις τις θεωρώ απαράδεκτες. Να πουν για δουλειές σπιτιού, οκ να το καταλάβω και θα τους δώσω και δίκιο. Να λένε όμως ότι δεν θέλουν να ασχοληθούν με τα εγγόνια τους μου φαίνεται πολύ άσχημο και αδικαιολόγητο.

[ekavi_]

εγω παλι πιστευω οτι ενας γονιος ειναι υποχρεωμενος να δημιουργησει ενηλικες που θα ειναι αυταρκεις και θα βρισκουν λυσεις στα προβληματα τους. αυτη ειναι η μεγαλυτερη επιτυχια του γονιου. να δημιουργησει ανθρωπους που θα μπορουν να παρουν τη ζωη στα χερια τους και να μη στηριζονται στους αλλους.

τωρα αν θελει να βοηθησει το παιδι του, ευχαριστως να το κανει. αλλα αν δε θελει ειναι δικαιωμα του να κατσει να ασχοληθει με ο,τι τον ευχαριστει.

 

Συμφωνώ σε αυτά που λες.

 

Αυτό που με χαλάει είναι να μην θέλει να ασχοληθεί η γιαγιά ή ο παππούς με το εγγόνι γιατί το βλέπει σαν αγγαρεία. Δεν σου λέω να το υιοθετήσει. Αλλά να το παίρχει πχ από το σχολείο, να το βγάζει βόλτες, να το κρατάει κάποιες ωρες στο σπίτι κτλ.

Δεν μιλάω για άλλου είδους βοήθεια. Να βλέπει το εγγόνι όμως σαν αγγαρεία ή να βαριέται να πάρει το λεωφορείο έστω να πάει να το δει σαν επίσκεψη είναι τραγικό.

[BabyCute]

Συμφωνώ σε αυτά που λες.

 

Αυτό που με χαλάει είναι να μην θέλει να ασχοληθεί η γιαγιά ή ο παππούς με το εγγόνι γιατί το βλέπει σαν αγγαρεία. Δεν σου λέω να το υιοθετήσει. Αλλά να το παίρχει πχ από το σχολείο, να το βγάζει βόλτες, να το κρατάει κάποιες ωρες στο σπίτι κτλ.

Δεν μιλάω για άλλου είδους βοήθεια. Να βλέπει το εγγόνι όμως σαν αγγαρεία ή να βαριέται να πάρει το λεωφορείο έστω να πάει να το δει σαν επίσκεψη είναι τραγικό.

 

Και μένα θα με χάλαγε αυτο.... Αν δεν υπάρχουν λεφτά για babysitter κλπ δεν πρεπει να βοηθάνε οι γιαγιάδες; Αλλα άλλο αυτο και άλλο να τους λέμε βολεμένους

Και πανω απο ολα να αναγνωρίζουμε και το ρίσκο οταν έχουμε μεγάλους ανθρώπους να προσέχουν τα παιδια μας

[Macorina]

Συμφωνώ με τη sofi@p 100%

Τα παιδιά μας είναι δική μας ευθύνη και η δουλειά των γονιών είναι να δημιουργούν αυτόνομους ενήλικες, που βρίσκουν λύσεις στα προβλήματά τους. Τώρα αν θέλουν να συμμετέχουν, είναι επιλογή τους και ευχαρίστως. Αν δεν θέλουν, βαριούνται ή είναι κουρασμένοι, όχι δεν τους λες απαράδεκτους. Έχουν κάνει μια επιλογή, και υφίστανται τις συνέπειες, όπως πχ, το ότι δεν δένονται με τα εγγόνια τους, ή δεν παρακολουθούν την εξέλιξή τους.

[LA LATINA]

Κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και οι γενικεύσεις απλά αδικούν.

 

Ξέρω γιαγιά που είπε εξ αρχής, δε θέλω να κρατάω εγγόνια........έχει τη ζωή της, τις εκδρομές της, τα χόμπυ της, τις φίλες της, εμένα μου φάνηκε πολύ τραβηγμένο, και το ίδιο και στην κόρη της, η οποία έφυγε σε νησί και δεν μιλάνε κιόλας με τη μάνα.

 

Ξέρω γιαγιά που παρακαλάει να τα πάρει, αλλά τα θέλει στη βολή της, δλδ μόνο σπίτι της, δεν τα προσέχει ιδιαίτερα, ούτε από άποψη σίτισης, ούτε από άποψη υγιεινής, έχουν γίνει και κάποια ατυχήματα, και η κακιά νύφη δεν της τα δίνει.

 

Ξέρω και γιαγιά που είπε -σε τί μπορώ να φανώ χρήσιμη? Και επειδή είναι ηλικιωμένη, φάνηκε χρήσιμη σε πλύσιμο και σιδέρωμα και ξεκουράζει τη μάνα και έτσι υπάρχει χρόνος εποικοδομητικός με τα παιδιά, πολύ παιχνίδι, βόλτες.....

 

Δεν θα ήθελα να ακούσω κατάμουτρα το "εγώ δεν κρατάω εγγόνια, κόψτε το λαιμό σας!" θα μου κακοφαινόταν ομολογώ. Εκτιμώ αφάνταστα και το ψίχουλο που θα μου προσφέρουν....

 

Αλλά η βάση είναι πως τα παιδιά είναι δική μας ευθύνη, σε εξαιρετικές περιπτώσεις έχουν μείνει κάποιες λίγες ώρες μακριά μας, και λέγοντας εξαιρετικές εννοώ νοσοκομεία ....

 

Το "κακό" είναι πως οι γιαγιάδες βλέπουν τριγύρω τους τις άλλες γιαγιάδες που έχουν τα παιδιά "υιοθετημένα", βδομάδες σπίτι τους, και θυμώνουν!

Ναι, δεν κάνω πλάκα.....

[sofi@p]

Συμφωνώ σε αυτά που λες.

 

Αυτό που με χαλάει είναι να μην θέλει να ασχοληθεί η γιαγιά ή ο παππούς με το εγγόνι γιατί το βλέπει σαν αγγαρεία. Δεν σου λέω να το υιοθετήσει. Αλλά να το παίρχει πχ από το σχολείο, να το βγάζει βόλτες, να το κρατάει κάποιες ωρες στο σπίτι κτλ.

Δεν μιλάω για άλλου είδους βοήθεια. Να βλέπει το εγγόνι όμως σαν αγγαρεία ή να βαριέται να πάρει το λεωφορείο έστω να πάει να το δει σαν επίσκεψη είναι τραγικό.

 

κοιτα, αλλο ειναι να το παει μια βολτα, οποτε μπορει και θελει η να παει να το δει κι αλλο να αναλαβει μια ευθυνη, που, οπως και να το κανουμε, ειναι μια δεσμευση.

το να κρατας ενα παιδι, καθημερινα, για 9 ωρες ειναι πολυ δυσκολο, κουραστικο και δεσμευτικο.

κακο ειναι να θες να ησυχασεις με τον ανθρωπο σου τα τελευταια χρονια της ζωης σου? να μην εχεις καθε μερα κλαμματα, γκρινιες, ταισμα, αλλαγμα και ευθυνη??

οι περισσοτεροι δεν εουμε καταλαβει τι ευθυνη και κουραση τους μεταθετουμε. απο το δικο μου περιβαλλον, παντως, γνωριζω αρκετες περιπτωσεις που οι γιαγιαδες με χαρα δεχτηκαν να αναλαβουν τη φυλαξη του παιδιου και στην πορεια το μετανιωσαν γιατι κουραστηκαν (ειδικα οταν

προστεθηκε και αλλο εγγονακι). τοτε, ειτε αρχισαν τη γκρινια και τα παραπονα και τη φαγωμαρα με τα παιδια τους, ειτε αρχισαν να κανουν παραπονα στους γυρω (και οχι στα ιδια τα παιδια, για να μην τα στενοχωρησουν) οτι δεν αντεχουν αλλο. καποιες, παλι, ενεπλακησαν τοσο πολυ στην καθημερινοτητα του παιδιου και στην ανατροφη του, που παλι αρχισαν τα παρατραγουδα με τους γονεις του παιδιου.

[LA LATINA]

Εκαβη ήρθε η μέρα να διαφωνήσουμε........

Το να τύχει κάποια φορά να χρειαστεί η μάνα μια έκτακτη βοήθεια, να το δεχτώ......το να είναι όμως καθημερινό, πάρε τα παιδιά απ το σχολείο πχ είναι καθημερινό.......ή τόσα απογεύματα τη βδομάδα στανταράκι.....είναι συχνό....εκεί διαφωνώ.

Μετά όπως λέει η σοφία πάλι παρατράγουδα δημιουργούνται......

[ekavi_]

κοιτα, αλλο ειναι να το παει μια βολτα, οποτε μπορει και θελει η να παει να το δει κι αλλο να αναλαβει μια ευθυνη, που, οπως και να το κανουμε, ειναι μια δεσμευση.

το να κρατας ενα παιδι, καθημερινα, για 9 ωρες ειναι πολυ δυσκολο, κουραστικο και δεσμευτικο.

κακο ειναι να θες να ησυχασεις με τον ανθρωπο σου τα τελευταια χρονια της ζωης σου? να μην εχεις καθε μερα κλαμματα, γκρινιες, ταισμα, αλλαγμα και ευθυνη??

 

Εκαβη ήρθε η μέρα να διαφωνήσουμε........

Το να τύχει κάποια φορά να χρειαστεί η μάνα μια έκτακτη βοήθεια, να το δεχτώ......το να είναι όμως καθημερινό, πάρε τα παιδιά απ το σχολείο πχ είναι καθημερινό.......ή τόσα απογεύματα τη βδομάδα στανταράκι.....είναι συχνό....εκεί διαφωνώ.

Μετά όπως λέει η σοφία πάλι παρατράγουδα δημιουργούνται......

 

Δεν πειράζει Λατίνα μου (για τη διαφωνία).

 

Εσείς κορίτσια όταν θα γίνετε γιαγιάδες δεν θα θέλατε να κρατάτε τα εγγόνια σας (στο μέτρο των δυνάμεών σας και στο μέτρο της λογικής ; )

Δεν λέω να τα υιοθετήσετε, ούτε να τα κρατάτε όλη μέρα κάθε μέρα. Αλλά δεν θα θέλατε να προσφέρετε την όποια βοήθεια θα μπορείτε στα παιδιά σας, έχοντας την ευκαιρία παράλληλα να έρθετε κοντά με τα εγγόνια σας;

 

Εγώ είμαι υπερ του παιδικού σταθμού γενικώς, αλλά χρειαζόμουν τη γιαγιά τους να τα παραλαμβάνει και να τα κρατήσει μέχρι να γυρίσω σπίτι, να τα κρατήσει αν τυχόν αρρωστήσουν και δεν μπορέσω να πάρω άδεια, να τα κρατήσει κάποιες μέρες όταν κλείνουν τα σχολεία και δεν έχω που να τα αφήσω κτλ και η ίδια το θεωρούσε δεδομένο. Δεν τη φώναζα όταν εγώ ήμουν αραχτή ή όταν δεν υπήρχε λόγος συγκεκριμένος, ούτε είχα βγάλει εβδομαδιαίο πρόγραμμα (πλην της παραλαβής από το σχολείο) και φρόντιζα να μην την επιβαρύνω καθόλου τα ΣΚ. δεν λέω ότι δεν είναι κουραστικό για εκείνη. Αλλά τα εγγόνια της κρατάει, βοηθώντας παράλληλα την κόρη της και είναι κάτι που το κάνει με χαρά. Δεν θέλετε να κάνετε το ίδιο για τα δικά σας εγγόνια;

[ekavi_]

κ παντως, γνωριζω αρκετες περιπτωσεις που οι γιαγιαδες με χαρα δεχτηκαν να αναλαβουν τη φυλαξη του παιδιου και στην πορεια το μετανιωσαν γιατι κουραστηκαν (ειδικα οταν

προστεθηκε και αλλο εγγονακι). τοτε, ειτε αρχισαν τη γκρινια και τα παραπονα και τη φαγωμαρα με τα παιδια τους, ειτε αρχισαν να κανουν παραπονα στους γυρω (και οχι στα ιδια τα παιδια, για να μην τα στενοχωρησουν) οτι δεν αντεχουν αλλο. καποιες, παλι, ενεπλακησαν τοσο πολυ στην καθημερινοτητα του παιδιου και στην ανατροφη του, που παλι αρχισαν τα παρατραγουδα με τους γονεις του παιδιου.

 

Ίσως τα παιδιά να καταχράστηκαν της βοήθειας.

[sofi@p]

Δεν πειράζει Λατίνα μου (για τη διαφωνία).

 

Εσείς κορίτσια όταν θα γίνετε γιαγιάδες δεν θα θέλατε να κρατάτε τα εγγόνια σας (στο μέτρο των δυνάμεών σας και στο μέτρο της λογικής ; )

Δεν λέω να τα υιοθετήσετε, ούτε να τα κρατάτε όλη μέρα κάθε μέρα. Αλλά δεν θα θέλατε να προσφέρετε την όποια βοήθεια θα μπορείτε στα παιδιά σας, έχοντας την ευκαιρία παράλληλα να έρθετε κοντά με τα εγγόνια σας;

 

Εγώ είμαι υπερ του παιδικού σταθμού γενικώς, αλλά χρειαζόμουν τη γιαγιά τους να τα παραλαμβάνει και να τα κρατήσει μέχρι να γυρίσω σπίτι, να τα κρατήσει αν τυχόν αρρωστήσουν και δεν μπορέσω να πάρω άδεια, να τα κρατήσει κάποιες μέρες όταν κλείνουν τα σχολεία και δεν έχω που να τα αφήσω κτλ και η ίδια το θεωρούσε δεδομένο. Δεν τη φώναζα όταν εγώ ήμουν αραχτή ή όταν δεν υπήρχε λόγος συγκεκριμένος, ούτε είχα βγάλει εβδομαδιαίο πρόγραμμα (πλην της παραλαβής από το σχολείο) και φρόντιζα να μην την επιβαρύνω καθόλου τα ΣΚ. δεν λέω ότι δεν είναι κουραστικό για εκείνη. Αλλά τα εγγόνια της κρατάει, βοηθώντας παράλληλα την κόρη της και είναι κάτι που το κάνει με χαρά. Δεν θέλετε να κάνετε το ίδιο για τα δικά σας εγγόνια;

 

Στην ερωτηση εχω απαντησει σε προηγουμενο σχολιο μου.

 

κι εγω χρειαζομαι τη γιαγια να κανει αυτα που λες, δυστυχως μενουν ολοι επαρχια οποτε αναγκαστηκα να βρω αλλη λυση στα προβληματα μου.

 

η διαφορα μας ειναι οτι αν η γιαγια ηταν διαθεσιμη αλλα δεν ηθελε να βοηθησει, θα το κατανοουσα πληρως και δε θα ειχα καμμια απαιτηση και καμμια πικρια/κακια. ειναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ να ζησει τη ζωη της οπως την ευχαριστει, οπως ειναι και δικο μου ΔΙΚΑΙΩΜΑ να κανω ο,τι θελω στη ζωη μου.

[sofi@p]

και μην ξεχναμε οτι πολλοι απο τους γονεις μας ζουν αρκετα χρονια μονοι τους στο σπιτι, εχουν βρει την ησυχια τους, τους ρυθμους τους και ειναι δυσκολο να πρεπει να προσαρμοστουν σε νεα δεδομενα με ευθυνες, παλι απο την αρχη, με προγραμμα και σιγουρα πιο κουραστικη καθημερινοτητα.

 

επισης, πως μπορω απο τωρα να δεσμετω για το τι θα θελω να κανω σε 30 χρονια (αν ζω και ειμαι και σχετικα υγιης??) μπορει να θελω να το ριξω στα ταξιδια, στην ξαπλα, στην κηπουρικη. τα παιδια μου θα θελω να τα βλεπω και να τα βοηθαω οπου μπορω και κυριως θα θελω να εκτιμουν την οποια βοηθεια θα τους προσφερω χωρις να τη θεωρουν δεδομενη.

[Macorina]

και μην ξεχναμε οτι πολλοι απο τους γονεις μας ζουν αρκετα χρονια μονοι τους στο σπιτι, εχουν βρει την ησυχια τους, τους ρυθμους τους και ειναι δυσκολο να πρεπει να προσαρμοστουν σε νεα δεδομενα με ευθυνες, παλι απο την αρχη, με προγραμμα και σιγουρα πιο κουραστικη καθημερινοτητα.

 

επισης, πως μπορω απο τωρα να δεσμετω για το τι θα θελω να κανω σε 30 χρονια (αν ζω και ειμαι και σχετικα υγιης??) μπορει να θελω να το ριξω στα ταξιδια, στην ξαπλα, στην κηπουρικη. τα παιδια μου θα θελω να τα βλεπω και να τα βοηθαω οπου μπορω και κυριως θα θελω να εκτιμουν την οποια βοηθεια θα τους προσφερω χωρις να τη θεωρουν δεδομενη.

 

Προσυπογράφω

[LA LATINA]

Η υγεία μου είναι σε τέτοια κατάσταση που όνειρα για να βοηθάω σε 30 χρόνια δε μπορώ να κάνω, μακάρι να μπορώ και να βοηθάω...αλλά μη φτάνουμε και σε υπερβολές.....κάπου είχα διαβάσει σε κάποια συζήτηση παλιότερα πως "αφού δε σε βοηθάνε με τα παιδιά, όταν γεράσουν και χρειαστούν να τους συνδράμεις φέρσου αναλόγως".....όχι ρε παιδιά, δεν είναι έτσι.....

Όλα με μέτρο, σε ώρα ανάγκης φυσικά και να με βοηθήσουν εάν μπορούν, αλλά εδώ μιλάμε για γενιά ολόκληρη που τους γονείς τους βλέπουν με τα κυάλια.....

[ekavi_]

Βλέπω ότι όλοι μας έχουμε στο μυαλό μας τα δικά μας βιώματα και τους δικούς μας γονείς και απαντάμε αναλόγως.

 

Αν έπρεπε να πω κάτι εντελώς γενικό αυτό θα ήταν:

ούτε τα παιδιά να θεωρούν δεδομένους τους γονείς τους, ούτε οι γονείς να είναι αδιάφοροι προς τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Και οι μεν να εκτιμούν την όποια προσφορά των δε.

[LA LATINA]

Βλέπω ότι όλοι μας έχουμε στο μυαλό μας τα δικά μας βιώματα και τους δικούς μας γονείς και απαντάμε αναλόγως.

 

Αν έπρεπε να πω κάτι εντελώς γενικό αυτό θα ήταν:

ούτε τα παιδιά να θεωρούν δεδομένους τους γονείς τους, ούτε οι γονείς να είναι αδιάφοροι προς τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Και οι μεν να εκτιμούν την όποια προσφορά των δε.

 

τώρα συμφωνώ με χίλια.......

[ekavi_]

Η υγεία μου είναι σε τέτοια κατάσταση που όνειρα για να βοηθάω σε 30 χρόνια δε μπορώ να κάνω, μακάρι να μπορώ και να βοηθάω...αλλά μη φτάνουμε και σε υπερβολές.....κάπου είχα διαβάσει σε κάποια συζήτηση παλιότερα πως "αφού δε σε βοηθάνε με τα παιδιά, όταν γεράσουν και χρειαστούν να τους συνδράμεις φέρσου αναλόγως".....όχι ρε παιδιά, δεν είναι έτσι.....

Όλα με μέτρο, σε ώρα ανάγκης φυσικά και να με βοηθήσουν εάν μπορούν, αλλά εδώ μιλάμε για γενιά ολόκληρη που τους γονείς τους βλέπουν με τα κυάλια.....

 

Λατίνα μου,

άλλο το "θα ήθελα να βοηθήσω αλλά δεν μπορώ λόγω υγείας, λόγω απόστασης, λόγω δουλειας κτλ " (απολύτως σεβαστό και αναμενόμενο)

 

εντελώς άλλο το "εγώ μπορώ, αλλά δεν θα σου κρατάω τα παιδιά, γιατί θέλω να ζήσω τη ζωή μου, εσένα σε μεγάλωσα και ξεμπέρδεψα" κτλ

 

Εμένα σκοπός μου είναι όταν τα παιδιά μου κάνουν δική τους οικογένεια, να μην τα επιβαρύνω με κανέναν τρόπο και να τους προσφέρω ό,τι βοήθεια μπορώ. Εννοείται να τα κάνω ανεξάρτητα και ικανά να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, αλλά θέλω να τα διευκολύνω όσο περνάει από το χέρι μου και επίσης θέλω να είμαι μέρος της ζωής των εγγονιών μου.

 

Αυτή είναι η πρόθεσή μου. Αν θα μπορέσω να τα κάνω αυτά, αν θα είμαι υγιής ή αν θα είμαι εν ζωή είναι άλλο θέμα...

[ekavi_]

τώρα συμφωνώ με χίλια.......

 

:-)

 

Βέβαια θα μου κακοφαινόταν τα παιδιά να μου πάρκαραν τα εγγόνια για να ζήσουν τη δική τους ζωή...

 

Όλα με μέτρο και με σεβασμό ο ένας στον άλλον και ο καθένας να αναλαμβάνει τις ευθύνες-υποχρεώσεις που του αναλογούν.

[LA LATINA]

καταλαβαίνω τι λες...........να είσαι σίγουρη!

[hara86]

Ekavi συμφωνω στο οτι ενας γονιός είναι ''υποχρεωμενος" να φροντίζει το παιδί του κ να το βοηθά,αλλα οχι κ το παιδί του,κ τα παιδια του παιδιού του κ το σπίτι του παιδιού του κοκ (καθώς πολλές φορές εκει καταλήγει το πραγμα)

κ τα παιδια εχουν πάντα τη στάση ''...ελα μωρέ,παππούδες είναι,τι άλλο εχουν να κάνουν;''

στην ερώτηση σου ναι θα ήθελα να κραταω τα εγγόνια μου,να βοηθώ οσο μπορω,αλλα το να κρατα μια γιαγιά 8 ωρες την μέρα το εγγόνι για 5 μέρες την βδομάδα δεν είναι βοήθεια,ειναι υιοθεσία για μενα...

και ρωτώ...για πόσο καιρό νομίζετε οτι μπορούν να το κάνουν αυτό πρόθυμα κ ευχάριστα;

γρήγορα κουράζονται,πολλοι ίσως δεν το εκφράζουν για να μην στεναχωρισουν τα παιδιά τους,αλλά αργα ή γρήγορα θα γίνει αγγαρεία...

αυτό δεν θέλω εγω,η βοήθεια ειναι μόνιμη κ καθημερινή...

το πιο σωστό είναι όντως να υπάρχει κατανόηση κ απο τις δυο πλευρές κ πριν ζητήσουμε βοήθεια,να βάλουμε οσο το δυνατόν γίνεται τον εαυτό μας στη θέση ''της γιαγιάς'' προσπαθώντας να κατανοήσουμε τον οποιοδήποτε περιορισμό κ χωρίς να θεωρούμε τίποτα δεδομένο...

[ekavi_]

στην ερώτηση σου ναι θα ήθελα να κραταω τα εγγόνια μου,να βοηθώ οσο μπορω,αλλα το να κρατα μια γιαγιά 8 ωρες την μέρα το εγγόνι για 5 μέρες την βδομάδα δεν είναι βοήθεια,ειναι υιοθεσία για μενα...

 

Μα αν δουλεύουν οι γονείς του παιδιού και δεν υπάρχει δυνατότητα για παιδικό σταθμό ή αν το μωρό είναι ακόμα μηνών και η γιαγιά είναι σε θέση (σωματικά κτλ) να το κρατήσει, το βρίσκεις σωστό να αρνηθεί; Για ποιον λόγο; Το 8 ώρες κάθε μέρα δεν θα είναι εφόρου ζωής. Θα είναι μέχρι το παιδί να μπορέσει να πάει παιδικό σταθμό και εφόσον δεν υπάρχει άλλη λύση (αν πχ δεν υπάρχει 2η γιαγιά να συμβάλλει). Και βέβαια δεν μιλάμε για ένα οποιοδήποτε παιδί. Μιλάμε για το εγγόνι της.

 

Εννοείται ότι δεν μιλάω για δουλειές του σπιτιού σε καμία περίπτωση. Μιλάω μόνο για φύλαξη του εγγονιού όταν δεν υπάρχει άλλη λύση. Και εννοείται ότι το ζευγάρι θα πρέπει να αναγνωρίζει την συμβολή αυτής της γιαγιάς.

[hara86]

Μα αν δουλεύουν οι γονείς του παιδιού και δεν υπάρχει δυνατότητα για παιδικό σταθμό ή αν το μωρό είναι ακόμα μηνών και η γιαγιά είναι σε θέση (σωματικά κτλ) να το κρατήσει, το βρίσκεις σωστό να αρνηθεί; Για ποιον λόγο; Το 8 ώρες κάθε μέρα δεν θα είναι εφόρου ζωής. Θα είναι μέχρι το παιδί να μπορέσει να πάει παιδικό σταθμό και εφόσον δεν υπάρχει άλλη λύση (αν πχ δεν υπάρχει 2η γιαγιά να συμβάλλει). Και βέβαια δεν μιλάμε για ένα οποιοδήποτε παιδί. Μιλάμε για το εγγόνι της.

 

Εννοείται ότι δεν μιλάω για δουλειές του σπιτιού σε καμία περίπτωση. Μιλάω μόνο για φύλαξη του εγγονιού όταν δεν υπάρχει άλλη λύση. Και εννοείται ότι το ζευγάρι θα πρέπει να αναγνωρίζει την συμβολή αυτής της γιαγιάς.

 

Οχι δεν το θεωρώ καθόλου κακό,μακάρι να μπορεί να το κρατήσει,αλλα να είναι μια προσωρινή λύση λίγων μηνών μέχρι να παει παιδικό,όπως είπες(απλα είμαι λιγο αρνητικη στην ολη Ιστορία γιατι σχεδόν πάντα αυτη η κατάσταση κρατά μέχρι να πάει Δημοτικό το παιδί,καθως οσο υπάρχει η γιαγιά ο παιδικός ολο κ αναβάλλεται....)ελπιζω να καταλαβαίνεις με πιο σκεπτικό το λέω.

και στο κατω κάτω σε ενα ζευγάρι που δουλεύουν κ οι δύο δεν νομίζω οτι ειναι τοσο δύσκολο να στείλουν το παιδί στο παιδικό...

[sofi@p]

Μα αν δουλεύουν οι γονείς του παιδιού και δεν υπάρχει δυνατότητα για παιδικό σταθμό ή αν το μωρό είναι ακόμα μηνών και η γιαγιά είναι σε θέση (σωματικά κτλ) να το κρατήσει, το βρίσκεις σωστό να αρνηθεί; Για ποιον λόγο; Το 8 ώρες κάθε μέρα δεν θα είναι εφόρου ζωής. Θα είναι μέχρι το παιδί να μπορέσει να πάει παιδικό σταθμό και εφόσον δεν υπάρχει άλλη λύση (αν πχ δεν υπάρχει 2η γιαγιά να συμβάλλει). Και βέβαια δεν μιλάμε για ένα οποιοδήποτε παιδί. Μιλάμε για το εγγόνι της.

 

Εννοείται ότι δεν μιλάω για δουλειές του σπιτιού σε καμία περίπτωση. Μιλάω μόνο για φύλαξη του εγγονιού όταν δεν υπάρχει άλλη λύση. Και εννοείται ότι το ζευγάρι θα πρέπει να αναγνωρίζει την συμβολή αυτής της γιαγιάς.

 

οι γονεις που εργαζονται και δεν εχουν δυνατοτητα για παιδικο σταθμο αλλα και που οι γιαγιαδες μενουν επαρχια, τι κανουν??

 

ειναι δυνατον να εργαζονται 2 ατομα και να μην υπαρχουν 300 ευρω για παιδικο? ειναι, θα απαντησεις. ε, για αυτο υπαρχουν οι δημοτικοι παιδικοι σταθμοι και το ΕΣΠΑ.

[ΑΝΝΑ24]

Και τα μωρά? Εμένα ήταν έτσι οι συνθήκες της δουλειάς μου που άρχισα να "συχνάζω" στο γραφείο, χαλαρά στην αρχή και σταδιακά όπως πριν, από 15 ημερών.

Τι θα έκανα χωρίς γιαγιάδες? Σίγουρα κάποια λύση θα έβρισκα, αλλά σίγουρα όχι τόσο καλή. Ποιός μπορεί να δείξει τόση αγάπη σε ένα βρέφος όσο η γιαγιά του?

[hara86]

Ελα όμως Σοφία που σε κάτι τέτοια ζευγάρια οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί ''δεν κανουν" δεν ειναι αρκετά ''καλοι"....

εγω εκει τρελαίνομαι κ δεν συμφωνώ με την ''μονη επιλογή'' που είναι η γιαγιά.

καλο ειναι οταν σκοπεύουμε να κάνουμε παιδιά να τα σκεφτόμαστε ολα αυτά κ να ενεργούμε ανάλογα.

[sofi@p]

Και τα μωρά? Εμένα ήταν έτσι οι συνθήκες της δουλειάς μου που άρχισα να "συχνάζω" στο γραφείο, χαλαρά στην αρχή και σταδιακά όπως πριν, από 15 ημερών.

Τι θα έκανα χωρίς γιαγιάδες? Σίγουρα κάποια λύση θα έβρισκα, αλλά σίγουρα όχι τόσο καλή. Ποιός μπορεί να δείξει τόση αγάπη σε ένα βρέφος όσο η γιαγιά του?

 

οταν υπαρχει η αναγκη να εργαστεις, βρισκεις τη λυση. γυναικα στο σπιτι η βρεφικο σταθμο (παιρνουν απο 40 ημερων).

αγαπη το βρεφος θα παρει απο τη μαμα και το μπαμπα.

εννοειται οτι αν η γιαγια θελει θα βοηθησει. αν δε θελει ομως?? και το κανει απο αγγαρεια?? θα το αγαπαει εξισου??