Ενσυναίσθηση, συγγνώμη και μούτρα

[ekavi_]

.Ουσιαστικά αυτό πάνω στο οποίο ήθελα τη βοήθειά σας είναι το πως δείχνουμε σε ένα τόσο μικρό παιδί ότι μας έχει στεναχωρήσει/πικράνει/προβληματίσει (ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το).... με συμπεριφορά ή πράξη του, δηλαδή ουσιαστικά πως εκφράζουμε τη δικιά μας στεναχώρια στο παιδί και πως το βοηθάμε να νοιώσει συμπόνοια για το δικό μας συναίσθημα: είτε το έχει προκαλέσει άθελα του με κάποια συμπεριφορά ή πράξη είτε είμαστε απλά στεναχωρημένοι για κάποιον εξωγενή λόγο.... Γι'αυτό άλλωστε και ο τίτλος του θέματος δεν ήταν "ευγνωμοσύνη" αλλά ενσυναίσθηση....

 

 

Καταλαβαίνω πως το εννοείς. Πιάνω τον εαυτό μου όπως και εσύ να στενοχωριέται κάποιες φορές όταν έχω κάνει τα πάντα για να περάσει καλά και στο τέλος ας πούμε θέλει κι άλλο και δείχνει να μην έχει ικανοποιηθεί και να μην καταλαβαίνει γιατί εγώ στενοχωριέμαι...

Μετά συνέρχομαι και λέω είναι μόνο 6χρ. Εγώ πρέπει να είμαι ο γονιός, να εξηγήσω ποια όρια υπάρχουν και γιατί και να μην περιμένω και άμεσα αποτελέσματα. Επίσης να είμαι το ζωντανό παράδειγμα για όλα αυτά που θέλω να "περάσω" στο παιδί μου. Δείχνω ενδιαφέρον για τα συναισθήματα του παιδιού μου αλλά και των άλλων, λέω ευχαριστώ ακόμα και για κάτι απλό, συγγνώμη όπου χρειάζεται κτλ

Οπότε η απάντηση στο ερώτημά σου είναι πως ναι μεν εκφράζω την στενοχώρια μου που δεν έχει ικανοποιηθεί το παιδί με όλα αυτά που του πρόσφερα, αλλά παράλληλα εξηγώ και τους λόγους (χρήματα, χρόνος, κούραση κτλ...) που δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω αν και πολύ θα το ήθελα . Προσπαθώ όμως να μην καταρρέω μπροστά του και να μην απαιτώ να μου δείξει τελικά ικανοποίηση. Σιγά σιγά θα το μάθεις να εκτιμά αυτά που του προσφέρονται μέσα από παραδείγματα της καθημερινότητας. Θα πάρει λίγο χρόνο γιατί είναι ακόμα μικρό.

[babyv]

Εγώ σαν πρακτική απάντηση θα έλεγα να προσπαθήσετε να ξεκουράζεστε τα Σαββατοκύριακα και να μην τρέχετε από εδώ και από εκεί. Καθίστε στο καναπέ. Διότι: 1) Τα πάρτυ, οι βόλτες και οι επισκέψεις κουράζουν 2) Δεν είναι σίγουρο ότι αρέσουν στο παιδί (δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια) ειδικά αν το τίμημα είναι μια κουρασμένη και εξαντλημένη μαμά. 3) Μπορεί να έχει την ανάγκη να μένετε στο σπίτι ήρεμοι και χαλαροί για να σας απολαύσει, αφού λείπετε τόσες ώρες. 4) Πιστεύω ότι και εσείς επιλέγετε να κουράζεστε χωρίς λόγο. Αν έχεις φορτωμένο πρόγραμμα λογικό είναι να επιλέξεις την ηρεμία. Παράλογο είναι να επιλέξεις το ξεφάντωμα και να θέλεις το παιδί να καταλάβει την θυσία σου. ΜΗΝ ΘΥΣΙΑΖΕΣΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ. Φέρνεις το εαυτό σου σε αυτή την ψυχική κατάσταση που οδηγεί στο να έχεις αρνητικά συναισθήματα. Ενήλικας σημαίνει συνηδειτοποιώ συναισθήματα και τις καταστάσεις που με οδηγούν σε αυτά. Ελπίζω να σε βοήθησα. Μιλάω εντελώς πρακτικά χωρίς κριτική. Και εγώ η ίδια φυσικά δεν είμαι καθόλου τέλεια Φιλικά

[ΑΝΝΑ24]

Σας ευχαριστώ όλες πάρα πολύ για τις απαντήσεις σας. Με βοηθήσατε πολύ(άλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο).

 

Προφανώς δεν είμαι η τέλεια μάνα και προφανώς ήξερα ότι δεν το χειρίζομαι σωστά γι' αυτό και ζήτησα βοήθεια. Ευχαριστώ από καρδιάς όσες την πρόσφεραν εποικοδομητικά και ασχολήθηκαν με το δικό μου πρόβλημα.

 

Απλά και χωρίς να θέλω να επεκταθώ επειδή αρκετές σταθήκατε στην "ευγνωμοσύνη" την οποία από την αρχή είχα βάλει σε εισαγωγικά, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι δεν ήταν αυτό η ουσία της απορίας μου.Ουσιαστικά αυτό πάνω στο οποίο ήθελα τη βοήθειά σας είναι το πως δείχνουμε σε ένα τόσο μικρό παιδί ότι μας έχει στεναχωρήσει/πικράνει/προβληματίσει (ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το).... με συμπεριφορά ή πράξη του, δηλαδή ουσιαστικά πως εκφράζουμε τη δικιά μας στεναχώρια στο παιδί και πως το βοηθάμε να νοιώσει συμπόνοια για το δικό μας συναίσθημα: είτε το έχει προκαλέσει άθελα του με κάποια συμπεριφορά ή πράξη είτε είμαστε απλά στεναχωρημένοι για κάποιον εξωγενή λόγο.... Γι'αυτό άλλωστε και ο τίτλος του θέματος δεν ήταν "ευγνωμοσύνη" αλλά ενσυναίσθηση....

 

Όπως και να έχει, σας ευχαριστώ και πάλι πάρα πολύ.

 

 

Καμμιά μας δεν είναι η τέλεια μάνα!

Ίσως να γινόμασταν τέλειες στο.. εικοστό πέμπτο παιδί μετά την εμπειρία που θα είχαμε μαζέψει και τους συνεχείς κύκλους επανάληψης.

 

Εμένα τουλάχιστον κορίτσια πρέπει να ομολογήσω ότι με έχουν βοηθήσει πολύ οι κουβέντες μας, ειδικά στο να κρατάω την ψυχραιμία μου και να ψάχνω για πιο επικοδομητικές εναλλακτικές.

Πλέον όταν έχουμε κρίση τα γρανάζια μου δουλεύουν στο φουλ για να καταστρώσω instant στρατηγική!!!

[moon child]

Kitty cat… cool.

Να θυμάσαι ότι το πρόβλημα το έχει πάντα ο γονιός, και ποτέ το παιδί. Σε αυτές τις ηλικίες τουλάχιστον. Μήν περιμένεις συγνώμη που σε στεναχώρησα - ας πει συγνώμη που σε χτύπησα κατά λάθος - αυτό το καταλαβαίνει πιό εύκολα, και για αυτή την ηλικία αυτό φτάνει.

Ερωτήσεις για σένα (όχι για να απαντηθούν εδώ δλδ)

 

Γιατί κάνεις ότι κάνεις? Ποιόν ευχαριστούν περισσότερο τα γενέθλια πάρτυ? Τα δώρα? Οι εξορμήσεις?

Ποιόν νοιάζει περισσότερο αν γίνονται και πως γίνονται? Πχ, όταν γίνονται, γίνονται αυθόρμητα ή σχεδιασμένα, με προσεγμένες λεπτομέρειες ή όπως όπως?

 

Γιατί θέλεις να ακούς ευχαριστώ? Γιατί κλαις? Γιατί περιμένεις να καταλάβει τον λόγο που κλαις το παιδί (αρκέσου αν τον καταλαβαίνει ο σύζηγος)

 

Είναι απίστευτο πόσες δικές μας επιθυμίες χρεώνουμε στα παιδιά μας. Μην τους στέλνουμε και τον λογαριασμό στο τέλος, ως γνωστόν, δεν έχουν μία.

 

Και εδώ το success story για το "ευχαριστώ"!

 

(δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είχα ένα, γιατί ποτέ δεν το προσπάθησα να ακούσω ευχαριστώ δλδ, αλλά να που μια άλλη μαμά με έκανε να εκτιμήσω την ύπαρξή του!)

 

Η δική μου κόρη μου λέει συνέχεια ευχαριστώ. Στα 5. Ενώ εγώ, αντίθετα με σένα :

-δεν της κάνω πολλαααά από αυτά που θέλει,

- πολύ σπάνια όταν το θέλει,

- ποτέ χωρίς και την δική της συμμετοχή,

 

κοινώς, είμαι μεγάλη μουλάρα, αλλά μάλλον μόνο αυτό το είδος περνάει καλά.

 

Μου λέει ευχαριστώ που της έκανα γενέθλια στα νήπια και όχι στον ωραίο παιδότοπο όπως ήθελε. Που την πάω βόλτα στην πόλη, μόνο για περπάτημα, και με συμφωνία ότι δεν θα αγοράσουμε τίποτα που κάνει πάνω από 2 ευρώ- και θα πάμε να κάνει και η μαμά μια δουλειά που θέλει. Ευχαριστώ μαμά, που καλώ φιλενάδες να παίξει στο σπίτι. Που της πήρα ένα kinder αυγό από το σουπερμάρκετ! (χαρακτηριστικά για την σοκολάτα, που την τρώει με το δελτίο, μου λέει ευχαριστώ – μου την πήρες γιατί με λυπάσαι που στενοχωριέμαι ε? είσαι η καλύτερη μαμά!)

 

Πως γίνεται? Μου ζητάει, πχ να καλέσει κοριτσάκι. Διαλέγουμε ποιο κοριτσάκι ανάλογα με την μαμά του, αν δουλεύει, αν μπορεί – αν οι μαμάδες γνωρίζονται κτλ. Της λέω ότι το σπίτι θέλει συμμάζεμα και είμαι πολύ κουρασμένη, ήταν δύσκολη εβδομάδα, να το αφήσουμε για την άλλη εβδομάδα που θα προλάβουμε να το καθαρίσουμε και θα κάνουμε και ένα γλυκό? Εντάξει μου λέει, όχι περιχαρής βέβαια. Την άλλη εβδομάδα βοηθάει και αυτή μαζεύοντας τα δικά της -με πολύ γκρίνια- αλλά είναι κανόνας, τα ετοιμάζουμε, την ευχαριστώ και εγώ που βοήθησε, και είναι τρισευτυχισμένη. 10 φορές ευχαριστώ. Μου ζητάει το κάστρο playmobil από τον αι Βασίλη. Της λέω ότι ο καημένος ο παππούς άγιος δεν έχει τόσα λεφτά, παίρνει το σπίτι της lalaloopsy, και είναι μια χαρά, του λέει και πολλά ευχαριστώ. Μου κάνει παζάρια, όταν θα έχουμε τα ευρώ που χρειάζονται να της πάρω το κάστρο με τα πόνυ, και της λέω οκ, θα τα μαζεύουμε μαζί και θα δούμε το Πάσχα. Τρισευτυχισμένη, θα πάρω πάνω από 20 ευχαριστώ για το κάστρο.

 

Αποτέλεσμα? Το παιδί έχει προσαρμόσει τα θέλω του στην δυναμική της οικογένειας. Συμμετέχει και προσπαθεί και η ίδια για την ικανοποίηση των επιθυμιών της. Με το να συμμετέχει, καταλαβαίνει ότι μερικά πράγματα θέλουν κόπο, μοιραζόμαστε όλοι την ίδια εμπειρία – προετοιμασία, προσπάθεια, ανταμοιβή - και μετά χαίρεται διπλά.

 

Αυτά που γίνονται γίνονται σαν εξαίρεση, και όχι σαν κανόνας. Θα πάμε βόλτα στην θάλασσα όταν ο καιρός θα είναι καλός, δεν θα είναι κανείς λίγο η πολύ άρρωστος, θα έχουμε χρήματα για βενζίνη, θα έχουμε όρεξη για βόλτα – όλοι. Όταν θα πάμε, θα παίξουμε στην άμμο που θέλεις εσύ, θα κάνουμε πικ νικ που σου αρέσει, αλλά θα βγάλει και η μαμά φωτογραφίες που θέλει (θα πάρεις και καμιά πόζα για χάρη της δλδ, και ας βαριέσαι) και θα αφήσεις και τον μπαμπά να αράξει λίγο που θέλει, χωρίς πολλά πολλά.

 

Μην φανταστείς φυσικά ότι πριν δεχτεί ένα όχι, αργόοτερα, και θα δούμε πως θα γίνει αυτό που θέλεις, και μέχρι να φτάσει στο ευχαριστώ, δεν υπάρχει το στάδιο του «θέλω», γκρίνια κακιά και παζάρι σκληρό- κάθε άλλο, αλλά με την συζήτηση, την πρότερη εμπειρία της ότι έτσι γίνονται τα πράγματα, και κυρίως με την ωρίμανση και την ηλικία τους που προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και πιο εύκολα.

Και μιλάει μια μαμά που τα tantrums τα είχε κάποτε τρεις ημερησίως, που και που και σήμερα ακόμη, για το τίποτα - γιατί έπιασα να της δώσω κίτρινο καλαμάκι και όχι φουξ, αλλά σιγά σιγά, με πολύ μπίρι μπίρι, όλα γίνονται…

 

Και έτσι όλοι είναι χαρούμενοι, όσο μπορούν, κανείς δεν χρωστάει ευγνωμοσύνη σε κανέναν, όλοι κάνουν το κέφι τους όσο μπορούν, και όταν κάνεις τα δικά σου παιδιά, όοοοχι αγάπη μου, δεν θέλω να τα πεις ούτε Ευθυμία, ούτε Χριστόφορο ούτε Βρασίδα! (γιατί εγώ σε σπούδασα, και σε είχα άρρωστο μήνες στο νοσοκομείο κτλ κτλ ελληνικά κλασικά αποφθέγματα που κάπως έτσι ξεκινούν και μετά γίνονται στάση ζωής)

[kardoulini]

Προσωπική μου άποψη/συμβουλή.....είσαι πολύ πιεσμένη....τρεχεις όλη μέρα....πιέζεσαι....καταπιέζεσαι....κουράζεσαι.....δεν έχεις χρόνο για τον εαυτό σου.....και σου βγαίνει παράπονο για το παιδι. Το παιδι είναι μόνο 4 χρονών.....λαμβάνει ότι του δίνεις....και όπως το μάθεις.....τα παιδια σε αυτη την ηλικία δοκιμάζουν τις συμπεριφορες και τις αντοχες των μεγαλων.....συγνωμη αλλα βρισκω πολυ μεγαλο λαθος να κλαις μπροστα στο παιδι.....νομιζω πως αν πας πισω στα παιδικα σου χρονια....δεν νομιζω πως θα σε ευχαριστούσε αυτη η εικόνα (αν ειχες δει ποτε την μαμα σου να κλαιει)....πρέπει να βαλετε κανονες και να οριοθετησετε τις απαιτησεις και τα δικαιωματα του καθενος. Να γινουν ολα πολύ ξεκάθαρα. Ώστε ο καθενας να εχει το χρόνο του, το χώρο του, να κάνει αυτά που τον ευχαριστούν ώστε να έχει δυναμη να μπορεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεωσεις.

[ΑΝΝΑ24]

moonchild, συμφωνώ και επαυξάνω! Στον ίδιο δρόμο πορεύομαι κι εγώ!

[KonstantinaDimitris]

Άνθρωπος είναι κ έκλαψε. Δεν είναι κατακριτέο..κ γω θυμάμαι την μαμά μου κλαμμένη επειδή μπορεί να ταν κουρασμένη, αγανακτισμένη, συγκινημένη. Ποτέ δεν με τραυμάτισε αυτό.Ισα ισα κατάλαβα ότι οι γονείς δεν είναι υπεράνθρωποι.

 

Κ μένα ο γιος μου συνέχεια ζητάει ζητάει, κ του τα προσφέρω γιατί θέλω κ γιατί μπορώ. Δεν περιμένω να το αναγνωρίσει γιατί εδώ δεν εκτιμούν οι μεγάλοι. Θα εκτιμήσει κ θα καταλάβει ενα τρίχρονο παιδί;;;

 

Ηρέμησε...κ γω πιστεύω πως είσαι πιεσμένη, κουρασμένη.

Εμένα ο γιος μου μου λέει ευχαριστω για τα απλά καθημερινά πχ επειδή του έδωσα νεράκι. Οπότε καταλαβαίνω ότι αντιλαμβάνεται την εννοια της προσφοράς για τα πράγματα που αφορούν την επιβίωση του κ όχι για τα παιχνίδια....

[novak]

Εμένα ο γιος μου μου λέει ευχαριστω για τα απλά καθημερινά πχ επειδή του έδωσα νεράκι. Οπότε καταλαβαίνω ότι αντιλαμβάνεται την εννοια της προσφοράς για τα πράγματα που αφορούν την επιβίωση του κ όχι για τα παιχνίδια....

 

Κι εμένα έχει αρχίσει και μου λέει παρακαλώ, ευχαριστώ και συγνώμη για απλά καθημερινά πραγματάκια, το βρίσκω απλά μαγικό!

 

Αλλά φυσικά δεν μπορεί να καταλάβει ότι η μαμά δεν μπορεί να σηκωθεί για 10η φορά μέσα στη νύχτα για να του δώσει άλλη μία γουλιά νερό...αυτό το θεωρεί αυτονόητο

[KonstantinaDimitris]

Ναι είναι μαγικό...πιστεύω ότι η αναγνώριση έρχεται με τα χρόνια..μου φτάνουν οι αγκαλίτσες ....

[didiblom]

Το να κρατάς μούτρα σε ένα παιδί είναι 1000 φορές μεγαλύτερο λάθος από το να κρατάς μούτρα σε έναν ενήλικα. Στο λέω εγώ που έχω ζήσει πολλά "μούτρα" στην οικογένειά μου και έγινα κάργα ενοχική και πέρασα πάρα πολύ δύσκολα μέχρι να το ξεπεράσω, αν το ξεπέρασα τελικά. Αν νομίζεις οτι κάνετε πολλές υποχωρήσεις για το παιδί, ή οτι υπερβαίνετε τις δυνάμεις σας, τότε καλύτερα να κάνετε λιγότερα και να σε βλέπει χαρούμενη παρά να σε βλέπει να κλαις χωρίς να καταλαβαίνει το λόγο. Στα παιδιά μας προσφέρουμε χωρίς αντάλλαγμα, αυτή είναι η αγάπη του γονιού.

[LA LATINA]

Καλή μου, το μήνυμά σου ξεχειλίζει από απειρία.

Όλα όσα γράφεις ταιριάζουν σε παιδί πάνω από δέκα χρονών, όχι ένα νήπιο τεσσάρων. Να σου το πω απλά, ο εγκέφαλός του δεν είναι αρκετά αναπτυγμένος ώστε να κατανοήσει αυτές τις περίπλοκες σκέψεις.

 

Αυτό που με προβληματίζει είναι η ανάγκη σου να αισθανθεί ο μικρός "ευγνωμοσύνη". Αυτό πραγματικά δεν το καταλαβαίνω καθόλου.

Είστε οι γονείς του, και είναι ευθύνη σας να τον φροντίζετε και φαντάζομαι ότι είναι χαρά σας να τον κάνετε ευτυχισμένο.

Γιατί νιώθεις την ανάγκη να του ζητήσεις τα ρέστα? Στα 4?

 

Τι τρομερή ευθύνη είναι αυτή που ρίχνεις στο κεφαλάκι του?

 

Περνάει ωραία, έχει παιχνίδια, βόλτες ... και ξαφνικά βλέπει τη μαμά του να καταρέει και του δημιουργείται η συγκεχυμένη εντύπωση ότι φταίει αυτός!!!!!!

Ξέρεις πόσο κακό του κάνεις με αυτά τα νάζια? Παίρνεις πίσω όλα όσα απλάχερα του δίνεις.

 

Δώσε όσα θέλεις και όσα μπορείς. Η ανατροφή ενός παιδιού δεν είναι ανταποδοτική κατάσταση. Σου δίνω... άρα...

Αν εσύ και ο άντρας σου υπερβαίνετε τις δυνάμεις σας (σωματικές, ψυχικές, οικονομικές), η υπερβολή είναι δική σας και μόνο δική σας.

Το νήπιο δεν τα χρειάζεται όλα αυτά. Χρειάζεται μια μαμά και έναν μπαμπά χαρούμενους, ισορροπημένους και σταθερούς.

Πάρτο αλλιώς!

 

Συμφωνώ σε όλα.

[Βερενίκη]

OK. Προφανώς δεν το εξήγησα καλά το θέμα γιατί τώρα που το ξαναδιαβάζω κι εγώ δε μου φαίνεται ότι αντικατοπτρίζει το θέμα στο οποίο θέλω βοήθεια.

Η ερώτηση λοιπόν είναι πως αντιδράτε εάν σας έχει πληγώσει με τη συμπεριφορά του το παιδί σας? Πως το μαθαίνουμε να ζητάει και να εννοεί συγγνώμη από καρδιάς και να νοιώθει ότι αυτό που κάνει έχει πληγώσει τους γονείς του?

 

Θα πω τη γνώμη μου αποκλειστικά γι αυτό, χωρίς να έχω διαβάσει τι σου έχουν πει, γι αυτό και αναφέρομαι κατευθείαν στο ερώτημά σου, αποκλειστικά με βάση αυτά που κάνουμε στο σπίτι μας (δεν έχω βιβλιογραφία).

Για να μάθεις το παιδί να ζητά συγνώμη και να το εννοεί, πρέπει πρώτα πρώτα να το κάνεις εσύ αυτό. Δεν μπορεί να μην κάνεις λάθη! Ε, πάρε μία αφορμή, και ζήτα του συγνώμη, χωρίς μελοδραματισμούς και ενοχές: Λυπάμαι που σε στεναχώρησα, δεν έπρεπε να σου φωνάξω, θα προσπαθήσω να μην το ξανακάνω, σου ζητώ συγνώμη.

 

Επίσης όταν σε στενοχωρά, 'δείξε' τη στεναχώρια σου (όχι με μούτρα, φυσικά) και εξήγησέ του τη διαδικασία: Με στεναχώρησες πολύ και θέλω να το συζητήσουμε. Το ξέρεις ότι κάνουμε κάθε προσπάθεια να είσαι ευχαριστημένος, αλλά η αντίδρασή σου ήταν απαράδεκτη. Θα ήθελα να το σκεφτείς και να μου ζητήσεις συγνώμη.

 

 

Εννοείται ότι αυτά δεν πρέπει να γίνονται κάθε μέρα. Στην αρχή μπορεί να είναι μηχανικά, μετά όμως το παιδί κάνει τους συσχετισμούς. Η γνώμη μου είναι ότι απαιτείται ειλικρίνεια και δεν πρέπει να γίνεται με προσπάθεια να ενοχοποιηθεί το παιδί ή να μην απαξιώνεται για κάτι.

Ξέρεις πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι μεγαλώνουμε τα παιδιά μας όπως ακριβώς θέλουμε. Αν το μεγαλώνω σαν πρίγκιπα δεν μπορώ να έχω ενοχές γι αυτό.