Ενσυναίσθηση, συγγνώμη και μούτρα

[kitycat]

Δυστυχώς δεν είναι και πολύ εύκολο το θέμα για το οποίο σας γράφω. Ο μικρός μου 4 χρονών και το θέμα έχει πολλές παραμέτρους. Από τη μία δε δείχνει να καταλαβαίνει τα όσα κάνουμε γι’αυτόν π.χ. πάρτυ γενεθλίων, βόλτες, παιχνίδια κτλ (εννοώ ότι με μέτρο ό,τι ζητήσει θα προσπαθήσουμε να του το παρέχουμε ίσως όχι την ίδια στιγμή αλλά θυμόμαστε τι του αρέσει και του έχει κάνει εντύπωση και στη σωστή στιγμή θα του το προφέρουμε). Επίσης ενώ δουλεύουμε και οι δύο γονείς σαν τρελλοί πάντα αυτός είναι νούμερο 1 προτεραιότητα το ΣΚ και θα πάμε όπου μας έχουν καλέσει οι φίλοι του, θα καλέσουμε φίλους του σπίτι, θα κανονίσουμε με δικές του παρέες κούνιες και βολτες και γενικά θα γίνουν όλα γι’αυτόν μιας και μέσα στην εβδομάδα η αλήθεια είναι ότι δεν τον βλέπουμε και τόσο πολύ).

Λοιπόν για ό,τι κάνουμε γι’αυτόν δε δείχνει καμμία μα καμμία «ευγνωμοσύνη», αναγνώριση, ευχαρίστηση… δεν ξέρω πώς να το εκφράσω ακριβώς αλλά δεν συνηδειτοποιεί το τι αγώνας/κόπος/χρήματα/ χρόνος είναι για εμάς όλα αυτά που γίνονται γι’αυτόν. Όταν λοιπόν του τα εξηγούμε είναι πολύ μπλαζέ/αδιάφορος και τα θεωρεί δεδομένα κ.ο.κ. Εμένα εκεί επάνω με πιάνει το παράπανο και η αλήθεια είναι ότι δυο τρεις φορές έχω πλαντάξει στο κλάμα μπροστά του . Αυτός με βλέπει να πλαντάζω να είμαι στεναχωρημένη, το καταλαβαίνω ότι έχει λυπηθει που με βλέπει έτσι αλλά δεν έρχετε να μου πει κάτι (το ιδανικό θα ήταν να μου πει «μανούλα συγγνώμη που σε στεναχώρησα» αλλά αυτός απλά με κοιτά και δε λέει τίποτα). Τότε εγώ αρχίζω να θυμώνω και αφού δεν έχω ακούσει συγγνώμη του κρατάω μούτρα (!) Εννοώ ότι θα μου πει μετά από δύο ώρες να ζωγραφίσουμε και θα του πω δεν θέλω γιατί είμαι ακόμα στεναχωρημένη. ¨Οσο και να το έχω κρατήσει δεν αλλάζει κάτι… θα βρει κάτι άλλο να κάνει, θα περάσει λίγο η ώρα, θα το ψιλοξεχάσουμε γιατί η αλήθεια είναι ότι δε μου φαίνεται και λογικό να κρατάω μούτρα 2 μέρες στο 4χρονο.

Άρα συνοψίζοντας πολλά τα θέματα:

1. Πώς τον κάνουμε να καταλάβει τη σοβαρότητα-δυσκολία-σημασία των πραγμάτων που γίνονται προς όφελός του και πως δεν είναι κάτι δεδομένο αλλά απαιτεί κόπο από τη μεριά των γονιών για να γίνουν όλα αυτά που γίνονται

2. Πώς να δείχνω τον θυμό μου? Δε μου αρέσει να με βλέπει να κλαίω γιατί νομίζω ότι γεμίζω την ψυχούλα του τύψεις και συναισθήματα που δεν μπορεί να διαχειριστεί

3. Κρατάμε «μούτρα» στα παιδιά μας? Για πόση ώρα? Πώς το σταματάμε εάν δεν πει συγγνώμη ή εάν το πει χωρίς να το εννοεί?

Θέλω τη βοήθειά σας και τη γνώμη σας και να μου πείτε λίγο πως το διαχειρίζεστε εσείς αυτό και που κάνω λάθος….

Σας ευχαριστώ πολύ πολύ

[Jarett]

Δυστυχώς δεν είναι και πολύ εύκολο το θέμα για το οποίο σας γράφω. Ο μικρός μου 4 χρονών

Σημαντικό σημείο για την παραπέρα πορεία της κουβέντας. Το παιδί είναι μόλις 4 χρονών.

 

Λοιπόν για ό,τι κάνουμε γιʼαυτόν δε δείχνει καμμία μα καμμία «ευγνωμοσύνη», αναγνώριση, ευχαρίστηση… δεν ξέρω πώς να το εκφράσω ακριβώς αλλά δεν συνηδειτοποιεί το τι αγώνας/κόπος/χρήματα/ χρόνος είναι για εμάς όλα αυτά που γίνονται γιʼαυτόν.

 

Περιμένεις από ένα 4χρονο να νιώθει ευγνωμοσύνη για τα πράγματα που είσαστε ούτως ή άλλως υποχρεωμένοι να του τα προσφέρετε?

Περιμένεις αναγνώριση από ένα 4χρονο που "τώρα μαθαίνει να στέκεται στα πόδια του"?

 

1. Πώς τον κάνουμε να καταλάβει τη σοβαρότητα-δυσκολία-σημασία των πραγμάτων που γίνονται προς όφελός του και πως δεν είναι κάτι δεδομένο αλλά απαιτεί κόπο από τη μεριά των γονιών για να γίνουν όλα αυτά που γίνονται

Μου φαίνεται τελείως τρελλό αυτό που διαβάζω !!!!!!

4χρονών και πρέπει το παιδί να καταλάβει ότι κοπιάζετε!!!!!!

 

2. Πώς να δείχνω τον θυμό μου? Δε μου αρέσει να με βλέπει να κλαίω γιατί νομίζω ότι γεμίζω την ψυχούλα του τύψεις και συναισθήματα που δεν μπορεί να διαχειριστεί

Θυμό ΔΕΝ δείχνουμε στα παιδιά 4 χρονών ιδιαιτέρως για το λόγο που αναφέρεις.

 

 

3. Κρατάμε «μούτρα» στα παιδιά μας? Για πόση ώρα? Πώς το σταματάμε εάν δεν πει συγγνώμη ή εάν το πει χωρίς να το εννοεί?

Μούτρα ΔΕΝ κρατάμε στα παιδιά 4 χρονών ιδιαιτέρως για το λόγο που αναφέρεις.

 

 

να μου πείτε λίγο πως το διαχειρίζεστε εσείς αυτό και που κάνω λάθος….

Σας ευχαριστώ πολύ πολύ

 

Ο τρόπος σκέψης σου και η λογική σου είναι εξαρχής λάθος.

θυμώνεις γιατί ένα τετράχρονο ΔΕΝ αναγνωρίζει τους κόπους σας.

Κόπο τον θεωρείται όλο αυτό που περιγράφεις?

 

Τι να πω.... έχω μείνει άφωνη έτσι όπως το τοποθετείς το θέμα.

Να μιλάγαμε για ένα παιδί 8-9 χρονών να το συζητήσω.....αλλά τεσσάρων????????

 

Ίσως είμαι εγώ η παράλογη.

[emmaki]

Είναι πάρα πολύ δύσκολο για ένα 4χρονο να καταλάβει τα συναισθήματα οτυ άλλου. Αυτό γίνεται σταδιακά και σε μεγαλύτερη ηλικία.

Ειδικά τα συναισθήματα που περιγράγεις είναι σχεδόν αδύνατο να τα νιώσει. Ο κόσμος περιστρέφεται γύρω του και ό,τι και αν κάνεις δεν αλλάζει αυτό.

 

Θα πρότεινα μέσα από παραμύθια με συναισθήματα να αρχίσεις να το καλλιεργείς και να προετοιμάζεις το έδαφος για την κατάκτηση τους.

 

Δεν έχει νόημα να θυμώνεις. Ειδικά δεν έχει νόημα να του "κρατάς μούτρα" (συγνώμη, αλλά μου φάνηκε και αστείο έτσι όπως το έγραψες) και μάλιστα να περιμένεις το 4χρονο μετά από 2 ώρες ή και περισσότερο να αντιλαμβάνεται τι συνέβη και να ζητήσει συγνώμη.

Αν θες να ζητά συγνώμη για κάτι, πρέπει αυτό να γίνεται αμέσως μόλις συμβεί η "κακιά" συμπεριφορά. Η αρνητική συνέπεια πρέπει να είναι άμεση, ώστε να συνδέεται με τη συμπεριφορά. Αν περάσει ώρα, το παιδί δεν αντιλαμβάνεται γιατί η μαμά είναι έτσι και μπερδεύεται. (και δεν μιλάω μόνο για τη δική σας περίπτωση, αλλά γενικά για ό,τι μπορεί να κάνει ένα παιδί)

Επίσης (και τελειώνω εδώ( ποτέ δεν κρατάμε μούτρα σε ένα παιδί για μια ανεπιθύμητη συμπεριφορά του. Εισπράττει άμεσα την αρνητική συνέπεια της πράξης του και μετά το βάζουμε στην άκρη και είμαστε όπως πριν.

[marw st.]

kitycat

ειναι λιγο δυσκολο ολο αυτο.θα σου πω καποια πραγματα ισως να ειναι σκληρα,ισως να μην αντικειμενικα ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΣΟΥ ΛΕΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΣΤΑ...!!γιατι οποιος ειναι εξω απο το χορο πολλα τραγουδια ξερει,απλα τι πιστευω οτι ΜΠΟΡΕΙ να εκανα εγω ΑΝ ημουν στη θεση σου..

νομιζω οτι αρχικα να αρχησεις να του κοβεις αυτα τα standars ,ξερεις κατι που εχω δει στη ζωη μου (δυστηχως)ειναι οτι οσο πιο πολλα "χαριζεις" σε ενα παιδι τοσο θελει περισσοτερα..!!οταν καποιο παιδακι που δεν ξερει πως ειναι ο κοσμος βλεπει αυτο για κοσμο(τη μαμα και το μπαμπα να κανουν τα παντα για να ειναι ικανοποιημενο παιχνιδια,βολτες υλικα υλικα υλικα υλικα)τοτε το παιδι το θεωρει δεδομενο ,οτι ξερεις κατι ναι αυτο ειναι η ζωη να μου προσφερουν και πιο πολλα και πιο πολλα...

καλη μου,σε καμια περιπτωση δεν σου λεω να μην περνας χρονο με το παιδακι σου η να μην του περνεισ παιχνιδια η να μην παιζεται μαζι και να μην πατε βολτες αυτο που σου λεω ειναι απλα να τα κανεις ολο με μετρο,να τον κανεις να τα διεκδικει ολα αυτα σαν επιβραβευση ! π.χ θα θελες να φτιαξεισ το δωματιο σου και οταν τελειωσεις παμε στ παιδοτοπο ή π.χ αν θελεις κοιμησου το μεσημερι να ξεκουραστεις να παμε βολτα...!!!τα παιδια δεν θελουν ΜΗ και διαταγες...!!το λενε ολοι οι ψυχολογοι αντιδρανε πεισμονουν..!! και κατι τελευταιο μην κρατας μουτρα στ παιδακι σου,θες να σου κανε τα ιδια οταν μεγαλωσει..??γιατι αυτο θα κανει και να εισαι σιγουρη...!!βρες αλλους τροπους σε παρακαλω οσο ειναι νωρις,καμια φορα λενε οτι ψαχνουμε συντροφο που να μας θυμιζει τους γονεις μας....γεινε η γυναικα που θα θελες να παντρευτει το παιδι σου....

kitycat ΔΕΝ σου λεω οτι ειμαι σωστη αλλανθαστη κλπ.ζητησες γνωμη και απλα σου ειπα και τη δικη μου ...αυτο..!!ευχομαι να βρειτε το τροπο μεταξυ σας..!

[kitycat]

OK. Προφανώς δεν το εξήγησα καλά το θέμα γιατί τώρα που το ξαναδιαβάζω κι εγώ δε μου φαίνεται ότι αντικατοπτρίζει το θέμα στο οποίο θέλω βοήθεια.

Η ερώτηση λοιπόν είναι πως αντιδράτε εάν σας έχει πληγώσει με τη συμπεριφορά του το παιδί σας? Πως το μαθαίνουμε να ζητάει και να εννοεί συγγνώμη από καρδιάς και να νοιώθει ότι αυτό που κάνει έχει πληγώσει τους γονείς του?

[marw st.]

OK. Προφανώς δεν το εξήγησα καλά το θέμα γιατί τώρα που το ξαναδιαβάζω κι εγώ δε μου φαίνεται ότι αντικατοπτρίζει το θέμα στο οποίο θέλω βοήθεια.

Η ερώτηση λοιπόν είναι πως αντιδράτε εάν σας έχει πληγώσει με τη συμπεριφορά του το παιδί σας? Πως το μαθαίνουμε να ζητάει και να εννοεί συγγνώμη από καρδιάς και να νοιώθει ότι αυτό που κάνει έχει πληγώσει τους γονείς του?

 

προσωπικα οχι με το να κλαιω μπροστα της,πιστευω οτι ετσ στιγματιζω τη ψυχουλα της και δημιουργω τυψεις στο παιδακι...!!! θελω να μου εξηγησεις πια συμπεριφορα σε στεναχωρει στο παιδακι τι κανει ???δεν εχω καταλαβει

[ΑΝΝΑ24]

Καλή μου, το μήνυμά σου ξεχειλίζει από απειρία.

Όλα όσα γράφεις ταιριάζουν σε παιδί πάνω από δέκα χρονών, όχι ένα νήπιο τεσσάρων. Να σου το πω απλά, ο εγκέφαλός του δεν είναι αρκετά αναπτυγμένος ώστε να κατανοήσει αυτές τις περίπλοκες σκέψεις.

 

Αυτό που με προβληματίζει είναι η ανάγκη σου να αισθανθεί ο μικρός "ευγνωμοσύνη". Αυτό πραγματικά δεν το καταλαβαίνω καθόλου.

Είστε οι γονείς του, και είναι ευθύνη σας να τον φροντίζετε και φαντάζομαι ότι είναι χαρά σας να τον κάνετε ευτυχισμένο.

Γιατί νιώθεις την ανάγκη να του ζητήσεις τα ρέστα? Στα 4?

 

Τι τρομερή ευθύνη είναι αυτή που ρίχνεις στο κεφαλάκι του?

 

Περνάει ωραία, έχει παιχνίδια, βόλτες ... και ξαφνικά βλέπει τη μαμά του να καταρέει και του δημιουργείται η συγκεχυμένη εντύπωση ότι φταίει αυτός!!!!!!

Ξέρεις πόσο κακό του κάνεις με αυτά τα νάζια? Παίρνεις πίσω όλα όσα απλάχερα του δίνεις.

 

Δώσε όσα θέλεις και όσα μπορείς. Η ανατροφή ενός παιδιού δεν είναι ανταποδοτική κατάσταση. Σου δίνω... άρα...

Αν εσύ και ο άντρας σου υπερβαίνετε τις δυνάμεις σας (σωματικές, ψυχικές, οικονομικές), η υπερβολή είναι δική σας και μόνο δική σας.

Το νήπιο δεν τα χρειάζεται όλα αυτά. Χρειάζεται μια μαμά και έναν μπαμπά χαρούμενους, ισορροπημένους και σταθερούς.

Πάρτο αλλιώς!

[Little Monkey]

Πως το μαθαίνουμε να ζητάει και να εννοεί συγγνώμη από καρδιάς και να νοιώθει ότι αυτό που κάνει έχει πληγώσει τους γονείς του?

 

Κάνουμε υπομονή μέχρι να μεγαλώσει. Αλήθεια. Αυτό μόνο.

[ΑΝΝΑ24]

OK. Προφανώς δεν το εξήγησα καλά το θέμα γιατί τώρα που το ξαναδιαβάζω κι εγώ δε μου φαίνεται ότι αντικατοπτρίζει το θέμα στο οποίο θέλω βοήθεια.

Η ερώτηση λοιπόν είναι πως αντιδράτε εάν σας έχει πληγώσει με τη συμπεριφορά του το παιδί σας? Πως το μαθαίνουμε να ζητάει και να εννοεί συγγνώμη από καρδιάς και να νοιώθει ότι αυτό που κάνει έχει πληγώσει τους γονείς του?

 

 

OK, τώρα καταλαβαίνω καλύτερα.

Δεν είναι εύκολο και θέλει χρόνο.

Θα του λες την αλήθεια (το πως ένιωσες, ποιά συνέπεια είχε αυτό που έκανε...) όσο πιο απλά και με λίγες φράσεις γίνεται. Ήρεμα και σταθερά.

Ξανά και ξανά για χρόνια. Κάποια στιγμή θα το δεις να λειτουργεί.

Μην ξεχνάς να ζητάς και εσύ συγνώμη στον άντρα σου, στο ίδιο, στον περιπτερά... η βιωματική εμπειρία είναι η καλύτερη.

[sofi@p]

κι εγώ πιστεύω ότι είναι άτοπο να ζητάς από ένα τετράχρονο να σου δείξει "ευγνωμοσύνη" με λόγια. την ευγνωμοσύνη του τη δείχνει με τη συμπεριφορά του, αν πχ πάτε σε κάποιο παιδότοπο κι αυτό περάσει καλά και είναι χαρούμενο και ενθουσιασμένο και βλέπεις ότι το καταευχαριστήθηκε. αυτή είναι η "ανταμοιβή" σου. μην περιμένεις κάτι άλλο, μέχρι να μεγαλώσει και να μπορεί να εκφράσει με λόγια τα συναισθήματά του.

 

τώρα, αν εσύ νιώθεις ότι υπερβαίνεις εαυτόν για να είναι το παιδί ευχαριστημένο και δεν έχεις άλλες δυνάμεις και αντοχές, ε, τότε απλά κόβεις λίγο ταχύτητα. δε φταίει σε κάτι το παιδί. εσύ πρέπει να αλλάξεις.

[ekavi_]

Με κάλυψαν οι προλαλήσαντες...

 

Είναι πολύ μικρό το παιδί. Για το ότι είναι νούμερο 1 προτεραιότητα, καλώς είναι και έτσι θα έπρεπε να είναι και δεν νομίζω ότι είναι σε ηλικία που θα δείξει ευγνωμοσύνη.

 

Αυτό που θα πρέπει να κάνετε εσείς οι γονείς είναι απλώς να βάζετε κάποια όρια.

Επειδή δεν είναι σε ηλικία να κατανοήσει όπως λες την έννοια των χρημάτων, του διαθέσιμου χρόνου κτλ, θα του το μάθετε σιγά σιγά. Αν πχ πάτε στο λούνα πάρκ και ζητάει ασταμάτητα να βάζετε χρήματα στα παιχνίδια, θα του πείτε έχω πχ 5 νομίσματα. Όταν τελειώσουν θα φύγουμε. Εννοείται πως δεν θα δείξει ευγνωμοσύνη και όταν τελειώσουν θα θέλει και άλλα. Και μπορεί να βάλει τα κλάμματα. Εκεί δεν θα θυμώσετε και δεν θα του κρατάτε μούτρα. Θα τηρήσετε αυτό που είπατε και σιγά σιγά θα του εξηγείτε για ποιο λόγο μπορείτε να διαθέσετε μόνο 5 νομίσματα.

 

Κάπως έτσι πρέπει να φέρεστε και στα υπόλοιπα θέματα που ανέφερες. Και βέβαια όλη αυτή η διαδικασία θα πάρει χρόνο.

[ekavi_]

τώρα, αν εσύ νιώθεις ότι υπερβαίνεις εαυτόν για να είναι το παιδί ευχαριστημένο και δεν έχεις άλλες δυνάμεις και αντοχές, ε, τότε απλά κόβεις λίγο ταχύτητα. δε φταίει σε κάτι το παιδί. εσύ πρέπει να αλλάξεις.

 

 

Συμφωνώ.

[magdoulini]

Από τη μία δε δείχνει να καταλαβαίνει τα όσα κάνουμε γιʼαυτόν π.χ. πάρτυ γενεθλίων, βόλτες, παιχνίδια κτλ

 

Λοιπόν για ό,τι κάνουμε γιʼαυτόν δε δείχνει καμμία μα καμμία «ευγνωμοσύνη», αναγνώριση, ευχαρίστηση… δεν ξέρω πώς να το εκφράσω ακριβώς αλλά δεν συνηδειτοποιεί το τι αγώνας/κόπος/χρήματα/ χρόνος είναι για εμάς όλα αυτά που γίνονται γιʼαυτόν. Όταν λοιπόν του τα εξηγούμε είναι πολύ μπλαζέ/αδιάφορος και τα θεωρεί δεδομένα κ.ο.κ.

 

....αλλά δεν έρχετε να μου πει κάτι (το ιδανικό θα ήταν να μου πει «μανούλα συγγνώμη που σε στεναχώρησα» αλλά αυτός απλά με κοιτά και δε λέει τίποτα). Τότε εγώ αρχίζω να θυμώνω και αφού δεν έχω ακούσει συγγνώμη του κρατάω μούτρα (!)

Άρα συνοψίζοντας πολλά τα θέματα:

 

1. Πώς τον κάνουμε να καταλάβει τη σοβαρότητα-δυσκολία-σημασία των πραγμάτων που γίνονται προς όφελός του και πως δεν είναι κάτι δεδομένο αλλά απαιτεί κόπο από τη μεριά των γονιών για να γίνουν όλα αυτά που γίνονται

2. Πώς να δείχνω τον θυμό μου?

 

3. Κρατάμε «μούτρα» στα παιδιά μας? Για πόση ώρα? Πώς το σταματάμε εάν δεν πει συγγνώμη ή εάν το πει χωρίς να το εννοεί?

 

 

διαβαζεις καθολου τι γραφεις?? μηπως πρεπει να "σας ειναι ευγνωμων" που δεν το αφηνετε να κοιμαται στον κηπο του σπιτιου σας αλλα του παρεχετε ενα δωματιο??????????αγωνας-κοπος-χρηματα-χρονος ειναι ολα αυτα που κανετε ΕΣΕΙΣ οι γονεις του για αυτον?????και πρεπει να μαθει κιολας να ζητα συγνωμη που δεν σας ευχαριστει μερα-νυχτα για το ποσο επιτυχημενο παρτυ διοργανωσατε για χαρη του?????????

 

τι κριμα που ειναι μολις τεσσαρων ετων και το μονο πραγμα που πραγματικα θελει η καρδουλα του, δεν ειναι ουτε τα παρτυ,ουτε οι κουνιες,ουτε οι φιλοι...αλλα πρωτιστως θελει τους γονεις του να το παιζουν,να το αγκαλιαζουν,να κυλιουνται μαζι του στα πατωματα και ΑΠΛΑ να παιζουν μαζι του....οσο για την ευχαριστηση απο τα παρτυ που τοσο κουραζεστε να οργανωνσετε: αν τον ευχαριστουσαν, δεν θα χρειαζοταν να σας το δηλωσει...θα το βλεπατε στα ματια του...γιατι την χαρα των παιδιων την βλεπουμε στα ματακια τους και δεν περιμενουμε να μας ευχαριστουν μερα νυχτα για τις ομορφες στιγμες που αυτονοητα, τους προσφερουμε...

 

και συγνωμη κιολας για το ειρωνικο των ανωτερω παραγραφων,αλλα πραγματικα δεν μπορω να πιστεψω αυτα που γραφεις για τα συναισθηματα σου απεναντι στο μολις 4 ετων ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ...

[Niki81]

Ανεξαρτητως ηλικιας παιδιου...ειτε μιλαμε για 4 ετων ειτε για 24 ετων...το να αισθανεται ο γονιος οτι το παιδι του χρωσταει ευγνωμοσυνη ειναι επικινδυνη κατασταση για μενα.αν απο τωρα αισθανεσαι οτι το παιδι σου χρωσταει...τοτε περπατας σε περιεργα μονοπατια.α παιδια τα καναμε γιατι τα θελαμε...εφοσον λοιπον παιρνεις την αποφαση να φερεις ενα παιδι στον κοσμο εισαι υποχρεωμενη να το φροντισεις και να το μεγαλωσεις οσο καλυτερα μπορεις.

 

Μαθαινεις ενα παιδι να μιλαει ομορφα οτανκι εσυ του μιλας ομορφα.Του ζητας εσυ πρωτα συγγνωμη...κι ετσισιγα σιγα μαθαινει κι αυτο να ζηταει συγγνωμη.Του λες ευχαριστω οποτε κανει κατι σωστο κι ετσι μαθαινει κι αυτο να λεει ευχαριστω.

 

Οχι δεν κραταμε στο παιδι μουτρα....δεν καραταμε σε κανεναν μουτρα...ειμαστε οντα με νοημοσυνη και λογο...αν κατι μας ενοχλει...στεναχωρει...θυμωνει...καθομαστε κατω και το κουβεντιαζουμε.αυτο ακριβως μαθαινουμε και στα παιδια μας...να μιλανε...να εκφραζουν τα συναισθηματα τους.Εσενα σου αρεσει να σου κραταει ο αντρας σου μουτρα και να ειναι με τη μουρη στα πατωματα αγνοωντας σε? Δεν ειναι προτιμοτερο να σου μιλησει και να σου εξηγησει αν κατι τον ενοχλει?

[elenip]

OK. Προφανώς δεν το εξήγησα καλά το θέμα γιατί τώρα που το ξαναδιαβάζω κι εγώ δε μου φαίνεται ότι αντικατοπτρίζει το θέμα στο οποίο θέλω βοήθεια.

Η ερώτηση λοιπόν είναι πως αντιδράτε εάν σας έχει πληγώσει με τη συμπεριφορά του το παιδί σας? Πως το μαθαίνουμε να ζητάει και να εννοεί συγγνώμη από καρδιάς και να νοιώθει ότι αυτό που κάνει έχει πληγώσει τους γονείς του?

 

Συγνώμη βρε κοπέλα μου αλλά μάλλον έχεις αντιστρέψει τους ρόλους.... φέρεσαι εσύ σαν 4χρονο!!! και επειδή θέλω να σε βοηθήσω θα σου έλεγα τα εξής: νομίζω ότι το θέμα είναι σε εσένα όχι στο παιδί.. θεωρώ πως νιώθεις πως προσφέρεις τα πάντα σε ένα παιδί, βάζοντας στην άκρη προσωπικά σου θέλω, προσωπικό σου χρόνο, προσωπική ζωή και σου "φταίει" το παιδί που δεν τα εκτιμά!!!! δεν θέλω να σε στενοχωρήσω αλλά όταν κάποιος γίνεται γονιός πρώτη προτεραιότητα είναι το παιδί... όχι μόνο στο να του καλύψουμε τις σωματικές ανάγκες (να το ταίσουμε, να το ντύσουμε, να το κοιμήσουμε) αλλά κυρίως τις ψυχολογικές (φροντίδα, διασκέδαση, ποιοτικό χρόνο, παιχνίδι κλπ)... οι άλλοι γονείς τι νομίζεις ότι κάνουν τα σαββατοκύριακα?? πάνε για σπα? μπορεί η Μενεγάκη εμείς οι κοινές θνητές δεν νομίζω ότι το κάνει καμιά! όλοι οι γονείς για τα παιδιά τους δεν δουλεύουν? όλοι στην ίδια θέση είμαστε... δουλεύουμε για να προσφέρουμε στα παιδιά μας το καλύτερο.... εάν εσύ για αυτό περιμένεις ευχαριστώ από το παιδί σου το βλέπεις τελείως λάθος.. είσαι υποχρεωμένη ως γονιός να προσφέρεις το καλύτερο για το παιδί σου χωρίς κανένα αντάλλαγμα... ειλικρινά με ξαφνιάζει μία μητέρα να κρατάει μούτρα σε ένα παιδί... είναι δυνατόν να κλαις μπροστά του, να σου ζητά να παίξετε και εσύ να έχεις μούτρα???? νομίζω ότι πρέπει να συνέλθεις και να αναθεωρήσεις κάποια πράγματα στη ζωή σου.. μας ρωτάς τι κάνουμε εμείς... ο δικός μου ο γιος είναι 3,5 χρονών και δουλεύω για να μην του λείψει τίποτε.... όλα τα απογεύματα και τα ΣΚ τα περνάμε μαζί με δραστηριότητες αποκλειστικά για αυτόν... εννοείται ότι μου έχει λείψει ο καφές με την φίλη μου ή να πάω να δω μία ταινία στο σινεμά μόνη μου... περιμένω όμως ότι με το που θα μεγαλώσει το παιδί και θα είναι πιο ανεξάρτητο θα μπορεί π.χ. να είναι σε μία δραστηριότητα και εγώ να ξεκλέψω χρόνο για ένα καφεδάκι.. μέχρι τότε ο μπόμπιρας από κοντά... νομίζω ότι το θέμα είναι πως σου λείπει χρόνος για τον εαυτό σου.. άσε το παιδί σε κάποιον δικό σου και βγες και λίγο μόνη σου να ξελαμπικάρεις... νομίζω ότι αυτό σου φταίει και όχι οτι το παιδί δεν εκτιμά κάποια πράγματα... το 4 χρονο ούτως ή άλλως δεν μπορεί να το κάνει σε αυτή την ηλικία που είναι αλλά έχεις δει πολλά παιδιά ακόμη και στην ηλικία της εφηβείας να λενε στους γονείς "σας ευχαριστώ??" .. πρέπει να αναθεωρήσεις σύντομα για να είσαι και καλύτερα ψυχολογικά.... βρες χρόνο για σένα, μην θεωρείς ότι φταίει το παιδί!!!

[Χαρά-Μαρία]

Χμμμ...να το παρω απο μια αλλη αποψη εγω??? Μηπως εννοεις οτι δινετε στο παιδι παρα πολλα, σε σχεση με αλλα παιδακια, και περιμενετε να το καταλαβει?

Θα σου μιλησω με ενα παραδειγμα γιατι μου αρεσουν.....

Tα Χριστουγεννα η δικια μας πηρε πολλα δωρα, ενα απο εμας, ενα απο τον παππου τον ενα, ενα απο τον αλλο, ενα απο τη δουλεια του αντρα μου, ενα απο τη θεια του....κλπ. Πηγαμε για βολτα μετα τις γιορτες στο εκπτωτικο χωριο, της πηραμε ρουχα στις εκπτωσεις. Για να μην τα πληρωσουμε διπλα του χρονου βεβαια αλλα η μικρη δεν το καταλαβε ετσι, τα ειδε ως δωρα. Προχθες με το που γυρισα σπιτι, μου λεει «Γιατι μαμα, δεν εχει δωρο σημερα? Θελω και την Μπαρμπι ταδεεεεε?» και φωναζε-απαιτουσε μαλλον.

Προφανως, εμεις φταιμε. Της δειξαμε τοσες μερες, οτι το φυσικο, ειναι να εχει δωρα το προγραμμα καθε μερα. Περιμεναμε και ευχαριστω, ενω ειχαμε το αντιθετο αποτελεσμα-το παιδι εμαθε οτι ειναι φυσικο, το να απαιτει. Φυσικα και δεν της θυμωσα, πρωτον γιατι ειναι μικρη ακομα για να καταλαβει και δευτερον, γιατι φταιω εγω για το συγκεκριμενο....γιατι να της θυμωσω?

Επειδη περιγραφεις πολλα πραγματα που κανεις για το παιδι και καλα κανεις με τη χαρα σου τα εκανες, μηπως το παρακανες ομως? Δεν ειναι καθε μερα Σαββατο ελεγε η γιαγια μου και κατι ηξερε....για να εκτιμησει, πρεπει να καταλαβει τη διαφορα.

Κατα τ αλλα, συμφωνω και για την ηλικια....ειναι πολυ μικρα....οποτε οταν λεμε να καταλαβει, μην περιμενεις σημερα αυριο, οταν μεγαλωσει λιγο ακομα με το καλο.

[marw st.]

Χμμμ...να το παρω απο μια αλλη αποψη εγω??? Μηπως εννοεις οτι δινετε στο παιδι παρα πολλα, σε σχεση με αλλα παιδακια, και περιμενετε να το καταλαβει?

Θα σου μιλησω με ενα παραδειγμα γιατι μου αρεσουν.....

Tα Χριστουγεννα η δικια μας πηρε πολλα δωρα, ενα απο εμας, ενα απο τον παππου τον ενα, ενα απο τον αλλο, ενα απο τη δουλεια του αντρα μου, ενα απο τη θεια του....κλπ. Πηγαμε για βολτα μετα τις γιορτες στο εκπτωτικο χωριο, της πηραμε ρουχα στις εκπτωσεις. Για να μην τα πληρωσουμε διπλα του χρονου βεβαια αλλα η μικρη δεν το καταλαβε ετσι, τα ειδε ως δωρα. Προχθες με το που γυρισα σπιτι, μου λεει «Γιατι μαμα, δεν εχει δωρο σημερα? Θελω και την Μπαρμπι ταδεεεεε?» και φωναζε-απαιτουσε μαλλον.

Προφανως, εμεις φταιμε. Της δειξαμε τοσες μερες, οτι το φυσικο, ειναι να εχει δωρα το προγραμμα καθε μερα. Περιμεναμε και ευχαριστω, ενω ειχαμε το αντιθετο αποτελεσμα-το παιδι εμαθε οτι ειναι φυσικο, το να απαιτει. Φυσικα και δεν της θυμωσα, πρωτον γιατι ειναι μικρη ακομα για να καταλαβει και δευτερον, γιατι φταιω εγω για το συγκεκριμενο....γιατι να της θυμωσω?

Επειδη περιγραφεις πολλα πραγματα που κανεις για το παιδι και καλα κανεις με τη χαρα σου τα εκανες, μηπως το παρακανες ομως? Δεν ειναι καθε μερα Σαββατο ελεγε η γιαγια μου και κατι ηξερε....για να εκτιμησει, πρεπει να καταλαβει τη διαφορα.

Κατα τ αλλα, συμφωνω και για την ηλικια....ειναι πολυ μικρα....οποτε οταν λεμε να καταλαβει, μην περιμενεις σημερα αυριο, οταν μεγαλωσει λιγο ακομα με το καλο.

 

θα συνφωνησω μαζι σου...!!!και εγω αυτο καταλαβα οτι εννοει ..!!τελος παντων με τοσο επιθετικα μυνηματα ειναι λογικο να μην απαντησει η κοπελα ομως ρε κοριτσια...!!!δεν απευθύνομαι σε ολες..!!

[μανούλα 2012]

Μου κέντρισε το ενδιαφέρον το θέμα σου και ομολογώ ότι εξεπλάγην όταν διάβασα οτι το παιδάκι σου είναι μόλις 4 χρόνων.Ο γιος μου είναι μόλις 16 μηνών και δεν είναι σωστό να εκφέρω άποψη, ωστόσο, ως άνθρωπος κι εγώ, αισθάνομαι τύψεις αν κάποια φορά είμαι παραπάνω νευρική από όσο πρέπει.Τελικά κατάλαβα ότι αφενός φοβόμουν μήπως παραχαιδεύω το παιδί κάνοντας όλα του τα χατήρια και αφετέρου υπάρχουν φορές που κάνω παραπάνω από όσα αντέχω,αλλά βέβαια στο τέλοςγελάω γιατί το αγοράκι μου με κοιτάζει έκπληκτο, σαν να λεει ''βρε μάνα, τι με νοιάζει αν είσαι κουρασμένη, δεν θα κάνω κακά στον καναπέ;''. Βέβαια σου μιλάω για πρακτικά πράγματα αλλά και πάλι, όπως είπαν κι οι άλλες κοπέλες, δεν περιμένεις την αναγνώριση από ένα τετράχρονο , ούτε του κάνεις μούτρα, γιατί πολύ απλά κάνεις πράγματα που ως γονιός δεν είναι προγραμματισμένα και, στο κάτω κάτω, με τα μούτρα που να το σκάσει το χαμόγελο!μήπως πιέζεσαι πολύ;είναι φυσιολογικό να αισθάνεσαι πικραμένη αν αφήνεις τον εαυτό σου απέξω, άρα στοχεύεις στο να ικανοποιείς και τον εαυτό σου και, βέβαια, όχι πολλά χατήρια γιατί κι αυτό το καημένο τα θεωρεί αυτονόητα και στην ουσία υποφέρει όταν δεν ικανοποιούνται οι ανάγκες του.Όλα με μέτρο και θα δεις πόσο θα αλλάξεις κι εσύ και το παιδάκι θα ηρεμήσει!

[AthinaP]

Αυτό που περιγράφεις με λίγα λόγια αν έπρεπε να το βάλει κανείς σε ένα κουτάκι θα το έλεγε εγωκεντρισμό. Δεν πιστεύω ότι όλα τα παιδιά το έχουν. Το ένα το δικό μου το έχει σε σημαντικό βαθμό, το άλλο όχι και τόσο! Μάλιστα μου είχε πει από μόνο του ευχαριστώ για τα γενέθλια που του είχα κάνει στα 2! Οπότε δεν κάνεις απαραίτητα κάτι λάθος σαν μητέρα! Καλά, εννοείται έδινα το καλό παράδειγμα, το ευχαριστώ ήταν στο ρεπερτόριό μου, αλλά το ένα παιδί επέλεξε να το αντιγράψει, το άλλο καθόλου! Δεν είναι όλα τα πράγματα άσπρο - μαύρο. Αν και μου φαίνεται ότι το να κρατάς μούτρα δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος να περάσεις το μήνυμα που θες!

 

Loving parents can unintentionally raise self-centered, unhappy children. One way it happens is when parents continually give their children the message that the childrenʼs needs, desires and happiness are superior over anyone elseʼs. These children grow up learning to focus on themselves, not others.

 

Θα το πήγαινα το θέμα στο πιο πρακτικό, πώς και πόσο θα αντέχεις και εσύ σαν άνθρωπος και εσείς ως ζευγάρι να περνάτε τα ΣΚ όπως τα περνάτε! Εμείς στην πράξη από τα 4 και πέρα ανακαλύψαμε τα DVD και τον υπολογιστή! Τα ΣΚ όλο έξω, αλλά τις καθημερινές ο υπολογιστής και το DVD έπαιζαν αρκετά, εφόσον τα παιδιά είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους εννοείται. Διαφορετικά, το παιδί θα εξαρτάται από εσένα, ως τα 7 περίπου, όπου ίιιιισως το ενδιαφέρει να ανοίξει ένα βιβλίο να περάσει την ώρα του! Ίσως πάλι επειδή έτσι θα έχει συνηθισει, θα απαιτήσει εσένα και για αυτό! Θέλω να πω ότι το να προσφέρεις τα "σωστά" ερεθισματα έχει κατά κάποιον τρόπο ένα τίμημα και θα πρέπει σε αυτή τη φάση να πάρεις μια απόσταση και να δεις τι θες και τι αντέχεις και για πόσο. Θα το κάνεις αυτό και για ένα δεύτερο και τρίτο παιδί αλήθεια;

[ΑΝΝΑ24]

Loving parents can unintentionally raise self-centered, unhappy children. One way it happens is when parents continually give their children the message that the childrenʼs needs, desires and happiness are superior over anyone elseʼs. These children grow up learning to focus on themselves, not others.

 

ΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ! Βαρύς καημός.

Θα το τοιχοκολήσω αυτό να το βλέπουν οι παπουδογιαγιάδες μας!!!

Πηγή?

[Λαΐδα]

Καλή μου, το μήνυμά σου ξεχειλίζει από απειρία.

Όλα όσα γράφεις ταιριάζουν σε παιδί πάνω από δέκα χρονών, όχι ένα νήπιο τεσσάρων. Να σου το πω απλά, ο εγκέφαλός του δεν είναι αρκετά αναπτυγμένος ώστε να κατανοήσει αυτές τις περίπλοκες σκέψεις.

 

Αυτό που με προβληματίζει είναι η ανάγκη σου να αισθανθεί ο μικρός "ευγνωμοσύνη". Αυτό πραγματικά δεν το καταλαβαίνω καθόλου.

Είστε οι γονείς του, και είναι ευθύνη σας να τον φροντίζετε και φαντάζομαι ότι είναι χαρά σας να τον κάνετε ευτυχισμένο.

Γιατί νιώθεις την ανάγκη να του ζητήσεις τα ρέστα? Στα 4?

 

Τι τρομερή ευθύνη είναι αυτή που ρίχνεις στο κεφαλάκι του?

 

Περνάει ωραία, έχει παιχνίδια, βόλτες ... και ξαφνικά βλέπει τη μαμά του να καταρέει και του δημιουργείται η συγκεχυμένη εντύπωση ότι φταίει αυτός!!!!!!

Ξέρεις πόσο κακό του κάνεις με αυτά τα νάζια? Παίρνεις πίσω όλα όσα απλάχερα του δίνεις.

 

Δώσε όσα θέλεις και όσα μπορείς. Η ανατροφή ενός παιδιού δεν είναι ανταποδοτική κατάσταση. Σου δίνω... άρα...

Αν εσύ και ο άντρας σου υπερβαίνετε τις δυνάμεις σας (σωματικές, ψυχικές, οικονομικές), η υπερβολή είναι δική σας και μόνο δική σας.

Το νήπιο δεν τα χρειάζεται όλα αυτά. Χρειάζεται μια μαμά και έναν μπαμπά χαρούμενους, ισορροπημένους και σταθερούς.

Πάρτο αλλιώς!

δεν διαβασα ολα τα ποστ γιατι βρηκα το εξαιρετικο!

 

ο,τι εγραψε η αννα ειναι η ουσια....

Σκεφτομαι αν με πληγωσε ποτε καποιο παιδι μου...και δεν βριςκω ουτε μια στιγμη. Πως μπορει να σε πληγωσει ενα παιδι σε αυτες τις ηλικιες??

Τα παιδια μας μας λατρευουν!!!!

 

Αθηνα οντως....μπορουμε να φτιαξουμε χειριστικους, εγωκεντρικους και εγωιστες ανθρωπους αλλα πιστευω μονο αν ειμαστε και εμεις! Τα παιδια δεν κανουν ο,τι τους μαθαινουμε με τα λογια αλλα ο,τι τους μαθαινουμε με την πραξη, αυτο πιστευω....η ανιδιοτελης και αστειρευτη αγαπη ενος γονιου δεν πιστευω οτι μπορει να βλαψει ενα παιδι. Και ειναι αποτρεπτικη στο να κανει ΄κακο ΄ στο παιδι μας .

Απο την αγαπη και το ενδιαφερον μας αυτοματα θα ξεπηδησει η αναγκη να τα οριοθετησουμε και να τους καλιεργησουμε την ενσυναισθηση....σιγα σιγα ομως ρε παιδια!!

[alcyon]

Καλησπέρα kitycat

Όταν μία μαμά έχει ένα παιδάκι σε αυτή την ηλικία, είναι αναμενόμενο να προσπαθεί να βρει τρόπους να επικοινωνήσει μαζί του. Το να μοιράζεται τα συναισθήματά της μαζί του, είναι κάτι όμορφο και επιθυμητό. Δεν μοιραζόμαστε μόνο την καλή πλευρά της ζωής αλλά και τα πιθανά δύσκολα σημεία. Αρκεί να μην ξεφεύγουμε. Σίγουρα μπορούμε να πούμε πως είμαστε στενοχωρημένοι ή θυμωμένοι. Δεν χρειάζεται όμως να το "κρατήσουμε". Το παιδί δεν ξέρει πώς να το χειριστεί αυτό. Νιώθει πως θέλει να το αντιστρέψει αλλά δεν ξέρει το πώς, άρα φορτώνεται άθελά του ενοχές και αίσθημα αδυναμίας. Αισθάνεται πως για αυτή την κατάσταση φταίει αυτό, αλλά δεν έχει τη δύναμη να κάνει κάτι. Όπως καταλαβαίνεις δε χρειάζεται να το τραβάμε περισσότερο απ' όσο αναλογεί στην περίσταση.

 

Το να επικοινωνείς τα συναισθήματά σου μαζί του, του δείχνουν τον τρόπο να εκφράσει τα δικά του. Αυτό είναι βασική δεξιότητα που όσο πιο γρήγορα την κατακτήσει ένα παιδί τόσο πιο καλά θα μπορεί να επικοινωνεί με τον περίγυρό του και να ερμηνεύει τις ανάγκες του. Ερμηνεύοντας τις ανάγκες του θα φτάνει γρηγορότερα στο στόχο του χωρίς να μπλέκεται σε δαιδαλώδεις σκέψεις. Αυτά βέβαια εν καιρώ. Κάνω μια προέκταση στο μέλλον δηλαδή.

 

 

Το άλλο θέμα τώρα. Αυτό με την "ευγνωμοσύνη". Αυτό το συναίσθημα θα έρθει πολύ αργότερα ίσως στο απόγειό του να είναι κατά την ενηλικίωση. Εκεί δηλαδή που δε θα υπάρχει εξάρτηση από τη φροντίδα του γονιού και γυρνώντας πίσω θα μπορεί να εκτιμήσει και να αναγνωρίσει ποιες ήταν οι αντιξοότητες που οι γονείς του τόλμησαν να προσπαθήσουν και να ξεπεράσουν.

 

Όσο όμως είναι κάτω από τη δική μας φροντίδα και εξάρτηση, ότι τους δίνουμε τους φαίνεται δεδομένο. Μην ξεχνάς πως τα παιδιά μας δεν ξέρουν τον κόσμο. Εμείς τους τον δείχνουμε. Ότι λοιπόν εισπράττουν από εμάς το γενικεύουν και νομίζουν πως "έτσι είναι ο κόσμος". Αν εμείς κάνουμε υπερπροσπάθεια, εισπράττουν πως οφείλεις να κάνεις υπερπροσπάθεια. Έτσι αν κάποια στιγμή κουραστείς και υπαναχωρήσεις, τότε κι αυτό θα διεκδικήσει τα κεκτημένα του... άρα θα σου θυμώσει πιθανά.

Θα ήταν καλύτερο να δίνεις όσο αντέχεις για να βγάζεις μια ήρεμη καθημερινότητα. Κάτι δηλαδή που θα κρατάει το παιδί αλλά κυρίως εσάς σε μια ισορροπία. Αν είστε εσείς καλά, θα είναι κι αυτό καλά. Αν κάποια στιγμή λοιπόν μαζέψεις δυνάμεις και κάνεις κάτι "παραπάνω" τότε θα του φανεί σα να του χαρίζεις τον κόσμο όλο. Χαρούμενο θα ήταν και πριν, κι ακόμα πιο χαρούμενο για αυτή την "έκτακτη" έκπληξη. Και μετά, επιστροφή πάλι στην απλή καθημερινότητα.

 

Ο κόσμος που μπορούμε να γνωρίσουμε μέσα από τα παιδιά μας είναι πραγματικά μαγευτικός και σίγουρα μας κάνει να αναρωτιόμαστε και να ψαχνόμαστε, οπότε εκ των πραγμάτων κάθε μέρα γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Λίγο καλύτερα από αυτό που ήμασταν εχθές.

 

Είναι πολύ θετικό πως μία μαμά με ένα μικρό παιδάκι... εκφράζει τους προβληματισμούς της με τέτοια ειλικρίνεια. Είναι η βάση για τη συναισθηματική έκφραση, που είναι τόσο βασική σε γονείς και παιδιά για την εδραίωση μιας υγιούς επικοινωνίας.

 

Καλή συνέχεια στην όμορφη καθημερινότητά σας... Κάθε μέρα και καλύτερα!

[goody]

Με εχουν καλυψει οι παραπανω απαντησεις ειδικα της harlow και της anna24, απλα ηθελα να πω κι εγω, εχοντας κι εγω ενα τετραχρονο οτι τα παιδακια ειναι ενας λευκος καμβας κατα καποιο τροπο, οτι βλεπουν σπιτι τους το θεωρουν δεδομενο και φυσιολογικο, νομιζουν οτι ολοι ετσι κανουν και ζουν! Επισης ειναι αχορταγα, παντα θελουν κατι περισσοτερο, οπως ολοι μας αλλωστε, ολοι εχουμε το ανικανοποιητο ως ενα βαθμο, απλα ωριμαζουμε και προσγειωνομαστε ή μαθαινουμε την υπομονη και την επιμονη.

Η ευγνωμοσυνη μπορει να διδαχτει. Δεν κανουμε ολα τα χατηρια, κραταμε μια ισορροπια στην καθημερινοτητα πχ θα παμε για τις δουλειες της μαμας και μετα κουνιες, να ειναι ολοι ευχαριστημενοι δηλαδη. Επισης καποια χατηρια μπορουν να γινουν ως επιβραβευση σε μια συμπεριφορα, πχ μαζεμα δωματιου. Και το σπουδαιοτερο ολων, μιλαμε! Μιλαμε πολυ, συνεχεια, μεσα απο παραμυθια, μεσα απο το παιχνιδι, επανω σε ενα ''καβγα'', πριν τον υπνο, μιλαμε. Τα μουτρα και τα σπαρακτικα κλαματα απλα το μπερδευουν, που να καταλαβει ενα παιδακι γιατι το απορριπτει η μαμα του; Γιατι τα μουτρα το μονο μηνυμα που περνανε ειναι της απορριψης.

Οι παιδοψυχολογοι επισης συμβουλευουν να μην τραβαμε σε βαθος χρονου μια τιμωρια, εαν το παιδι κανει κατι που δεν μας αρεσει το συζηταμε επι τοπου (οχι σε μια ωρα) και ειτε οριζουμε μια συντομη τιμωρια ή μια συνεπεια που θα εφαρμοστει αμεσα και θα κρατησει σχετικα λιγο. Και μετα φερομαστε παλι στο παιδι με αγαπη, δεν το συνεχιζουμε, η κουβεντα και η αμεση ''τιμωρια'' ειναι αρκετα για να συνδεσει το αιτιο με το αποτελεσμα (πχ βαραω=τελειωνει το παιχνιδι).

Αυτον τον καιρο προσπαθω κι εγω να μαθω στον γιο μου την υπομονη (δεν εχει καθολου!!) οποτε ολο αργω λιγο να του κανω αυτο που θελει, πχ ''βαλε μου παραμυθι!'' ''ειναι ωραιος τροπος αυτος που το ζητας?'' ''θα μου βαλεις παραμυθι παρακαλω?'' ''φυσικα! ειδικα τωρα που το ζητησες ευγενικα! περιμενε να σβησω το φαγητο/παω τουαλετα/ παρω ενα τηλεφωνο κλπ και αμεσως θα σου βαλω'' σκαει λιγο (μιλαμε ουτε 5 λεπτα αναμονη) αλλα συνηθως λεει και ευχαριστω οταν του το βαλω! Ετσι εξασκουμε και την ευγνωμοσυνη και την υπομονη!

[alcyon]

OK. Προφανώς δεν το εξήγησα καλά το θέμα γιατί τώρα που το ξαναδιαβάζω κι εγώ δε μου φαίνεται ότι αντικατοπτρίζει το θέμα στο οποίο θέλω βοήθεια.

Η ερώτηση λοιπόν είναι πως αντιδράτε εάν σας έχει πληγώσει με τη συμπεριφορά του το παιδί σας? Πως το μαθαίνουμε να ζητάει και να εννοεί συγγνώμη από καρδιάς και να νοιώθει ότι αυτό που κάνει έχει πληγώσει τους γονείς του?

 

Δε χρειάζεται να "ζητήσει συγγνώμη", τουλάχιστον όχι λεκτικά.

Τι θέλω να πω...

 

Αν κάτι σε έχει ενοχλήσει και θες να το επισημάνεις στο παιδί, το πιάνεις εκείνη τη στιγμή ή σε μια άλλη ήρεμη στιγμή που είναι δεκτικό στη συζήτηση και του εξηγείς τι έγινε (περιγράφεις τα γεγονότα) και προσθέτεις το τι νιώθεις και γιατί. Αφού το βάλεις "στο τραπέζι" την εικόνα σα σύνολο του εξηγείς τι έγινε αλλά και τι θα ήθελες να γίνει. Του εξηγείς επίσης πώς νιώθεις για αυτό που έγινε και πώς θα ένιωθες αν γίνονταν κάπως αλλιώς τα πράγματα.

Τα παιδιά μας συνήθως θέλουν να μας ικανοποιούν. Άρα αν εμείς τους παρέχουμε τον τρόπο να μας ευχαριστούν, τότε κατά πάσα πιθανότητα να το κάνουν.

Λόγω περιορισμών της ηλικίας δεν πρέπει να ξεχνάμε να ερμηνεύουμε αυτά που θέλουμε ως επιθυμητά... αλλά με τα δικά του μέτρα και τα δικά του μάτια.

 

π.χ. Αντί: "Θέλω να μη γκρινιάζεις όταν μια φορά δε μπορούμε να πάμε βόλτα. Τόσες έχουμε πάει! Κατάλαβέ μας δεν αντέχουμε, δε μπορούμε σήμερα!"

 

Μπορούμε να πούμε:

"Στενοχωρέθηκα κι εγώ που δεν μπορέσαμε να βγούμε. Πόσο μου αρέσει να σε βλέπω χαρούμενο! Γι' αυτό βγαίνουμε συχνά. Όμως σήμερα έγινε ....(αυτό)... και δεν τα καταφέραμε. Αλλά επειδή εγώ σε θέλω χαρούμενο, θα τη φυλάξω αυτή τη φορά και θα βγούμε μια άλλη στιγμή, μόλις μπορέσουμε για να διασκεδάσουμε."

 

 

Αν το παιδί δεχθεί τη νέα συμπεριφορά ή κατάσταση που του λέμε... ουσιαστικά με τη στάση του δείχνει αυτή την διάθεση συνεργασίας μαζί μας. Η "συγγνώμη" σα λέξη περισσεύει. Μεγαλώνοντας θα μάθει, σ' αυτή την κατάσταση να δίνει... όνομα. Κι έτσι τότε θα ακούς από το στόμα του συγγνώμη για να εκφράσει το ίδιο πράγμα και λεκτικά.

[kitycat]

Σας ευχαριστώ όλες πάρα πολύ για τις απαντήσεις σας. Με βοηθήσατε πολύ(άλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο).

 

Προφανώς δεν είμαι η τέλεια μάνα και προφανώς ήξερα ότι δεν το χειρίζομαι σωστά γι' αυτό και ζήτησα βοήθεια. Ευχαριστώ από καρδιάς όσες την πρόσφεραν εποικοδομητικά και ασχολήθηκαν με το δικό μου πρόβλημα.

 

Απλά και χωρίς να θέλω να επεκταθώ επειδή αρκετές σταθήκατε στην "ευγνωμοσύνη" την οποία από την αρχή είχα βάλει σε εισαγωγικά, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι δεν ήταν αυτό η ουσία της απορίας μου.Ουσιαστικά αυτό πάνω στο οποίο ήθελα τη βοήθειά σας είναι το πως δείχνουμε σε ένα τόσο μικρό παιδί ότι μας έχει στεναχωρήσει/πικράνει/προβληματίσει (ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το).... με συμπεριφορά ή πράξη του, δηλαδή ουσιαστικά πως εκφράζουμε τη δικιά μας στεναχώρια στο παιδί και πως το βοηθάμε να νοιώσει συμπόνοια για το δικό μας συναίσθημα: είτε το έχει προκαλέσει άθελα του με κάποια συμπεριφορά ή πράξη είτε είμαστε απλά στεναχωρημένοι για κάποιον εξωγενή λόγο.... Γι'αυτό άλλωστε και ο τίτλος του θέματος δεν ήταν "ευγνωμοσύνη" αλλά ενσυναίσθηση....

 

Όπως και να έχει, σας ευχαριστώ και πάλι πάρα πολύ.