Τι (δεν) λέτε στα παιδιά σας για το Θεό;

[alcyon]

Το αλίευσα λίγο πριν

...Ενδογαμική Πορνεία

Ο συγγραφέας του είναι δάσκαλος στο 32ο Δημοτικό Σχολείο Λάρισας.

 

Εκτός των άλλων ... μήπως ο τύπος είναι λιγουλάαακι Μάρτυρας του Ιεχωβά;

 

Στο μεταξύ... τα υπόλοιπα κάπως έτσι τα έχω ακούσει κι εγώ ... και από ΧΟ.

[apeleytheros]

Ακόμη και να υπήρχε ανάγκη:

1) «η δίψα δεν είναι απόδειξη ύπαρξης της πηγής», πόσο μάλλον μιας συγκεκριμένης. Ο άνθρωπος είναι δεισιδαίμων επειδή αυτό το χαρακτηριστικό ευνοήθηκε εξελικτικά. Θα σας εξέπλητταν οι δοξασίες που έχουν άνθρωποι του υπόλοιπου πλανήτη.

 

2) Και στα ναρκωτικά νιώθει υπέεεεεεεεεεροοοοχαααααα ο κόσμος όταν τα παίρνει. «Δώστε ηρωίνη στο λαό τώρα!»; Δεν λέει κάτι για τη χρησιμότητα της πίστης. Ακόμα και η συνέντευξη που παρέθεσες λέει ότι κάποιος που πιστεύει γίνεται καλά στην αρχή αλλά μετά χειροτερεύει κάνοντας την ίαση δυσκολότερη. Αυτό εμένα μου λέει ότι η πίστη είναι επιζήμιος περισπασμός από την πραγματική θεραπεία. Αν συνδιάζονται είναι καλή αλλά το ότι είμαι άθεος με κάνει πιο σίγουρο σαν άνθρωπο (ότι έχω κάνει στη ζωή μου το έκανα μόνος μου, όχι επειδή με βοήθησε κάποιος). Η πίστη στην δύναμη του ανθρώπου μπορεί να βοηθήσει επίσης. Η, μια γενική αισιοδοξία πίστη ότι όλα θα πάνε καλά.

[apeleytheros]

Εκτός των άλλων ... μήπως ο τύπος είναι λιγουλάαακι Μάρτυρας του Ιεχωβά;

δεν έχω ιδέα. απο πού το συμπεραίνεις;

[alcyon]

Έχω την εντύπωση -αλλά μπορεί να κάνω και λάθος γιατί δεν τα θυμάμαι καλά- πως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, συνήθως όταν αναφέρονται στο όνομα του θεού τον αποκαλούν Θεό-Ιεχωβά ή σκέτο Ιεχωβά κτλ.

Αν διαβάσεις τα πρώτα κομμάτια... θα το βρεις.

[alcyon]

Ακόμη και να υπήρχε ανάγκη:

1) «η δίψα δεν είναι απόδειξη ύπαρξης της πηγής»,.........

 

Μιας και επαναφέρεις το θέμα αυτό, νομίζω πως το φαινόμενο placebo εκφράζει ουσιαστικά την ανάγκη αυτή, την οποία οι ειδικοί εύχονται να μπορούσαν να την αποκρυπτογραφήσουν. Σίγουρα όμως δε δίνει καμία ένδειξη για την ύπαρξη ή μη, του θεού. Είναι διαφορετικά πράγματα.

[alcyon]

στην κόλαση θα πας εσύ και θα μου στέλνεις τα νέα με quote:idea:

 

εγώ είπαμε, θα ζήσω για πάντα

 

 

Πέρα από την πλάκα...

σε κάποια από τις πρώτες συζητήσεις μας με τα παιδιά, είχαν εκφράσει το φόβο του θανάτου ως προς το πρόσωπό μου. Στο δε θέλω να πεθάνεις (μαμά)... στην αρχή απάντησα πως ούτε εγώ το έχω σκοπό να πεθάνω και πως όσο περνά από το χέρι μου κι εγώ θέλω να ζω. Το "συνηθισμένο" είναι να συμβεί μετά από πολλέεεες πολλέεεες μέρες που εσείς θα έχετε στο μεταξύ μεγαλώσει και δυναμώσει.

Σε δεύτερη φάση μου λένε δε θέλουμε να πεθάνεις ποτέ. Και εκεί όμως... αισθάνθηκα αυτή την αγωνία. Επομένως δε μου έκανε καρδιά να τα αφήσω με αυτό που αντιλαμβάνονταν πως είναι ουτοπικό. Τους είπα λοιπόν πως... "εγώ όμως δε θέλω να ζω για πάντα". Ξαφνιασμένα με ρώτησαν "γιατί;" Και τους ανέφερα τα "προβλήματα" του να ζει κάποιος για πάντα, δεδομένων των φθορών του κορμιού, το πέρασμα του καιρού, τον περιορισμό των δυνάμεων...

Πως η ζωή είναι όμορφη... και τη ζούμε από την αρχή ως το τέλος με όρεξη... αλλά καλό θα ήταν να μην τραβάει για "πάντα"... θα ήταν τουλάχιστον... βαρετό!

 

Σαν γενική εικόνα και μαζί με όλα τα άλλα που είχαμε αναφέρει και πριν αλλά και μετά από αυτό, βλέπω πως το θέμα του θανάτου δείχνουν να το αντιμετωπίζουν πλέον ως μέρος της ζωής (πάντα σε ιδεατό επίπεδο). Σε κοντινά πρόσωπα που πέθαναν πρόσφατα, δεν τα πήρα στην κηδεία (γιατί ήταν μακριά), όμως εκείνα εκδήλωσαν την επιθυμία να δουν ... πως είναι, πώς γίνεται, τι κάνουν οι άλλοι που εξακολουθούν να ζουν, κτλ κτλ

Αν είχα τη δυνατότητα... δεν ξέρω... ίσως το σκεφτόμουν να τα πάρω μαζί μου. Αν και θεωρώ σκληρές εικόνες... όχι το νεκρό, αλλά τους βαριά πενθούντες κοντινούς συγγενείς.

 

Σε κάτι τέτοια θέματα, πάντα μου φαίνεται θα έχω την αμφιβολία αν τους τα δίνω με κατάλληλο και φιλικό προς τη νοημοσύνη τους τρόπο.

[Λαΐδα]

Το αν ο χριστός υπήρξε και το πως θα το πεις στο παιδί που έχεις η δεν έχεις, δεν έχει σχέση με το αν έχεις παιδί, αλλά με το αν υπήρξε ο χριστός.

το θεμα δεν ειναι πως θα το πεις στο παιδι σου.....δεν ειναι εκει η διαφορα....το θεμα ειναι , εχοντας παιδι, ποσο τελικα θα ειναι καποιος σιγουρα για το αν υπαρχει η οχι...

 

Το ότι δεν εκφράζουν την πίστη τους προς ένα θεό δε σημαίνει πως είναι απελπισμένοι ή παραιτημένος από τη ζωή.

 

. Η πίστη (προς το φάρμακο / γιατρό / θεό / συνάνθρωπο / τύχη / ...) δείχνει να κινητοποιεί μηχανισμούς που δρουν θετικά στο σώμα. Αλλά αυτό... σε ένα πολύ μικρό ποσοστό ανθρώπων.

δεν θεωρω κανεναν ανθρωπο απελπισμενο η παραιτημενο.....εκτος αν μου το αποδειξει.

Μιλησα για την αναγκη της πιστης γιατι πρωτα πιστευω οτι θα πρεπει αυτη να εδραιωθει στην κουβεντα. Ειπωθηκε οτι δεν υπαρχει πανανθρωπινη αναγκη πιστης και για αυτο ρωτησα αν στις δυσκολες στιγμες η πιστη λειτουργει θετικα.. Οι επιστημονες λενε ναι, απο οσο γνωριζω.

Και συνεχιζω οτι θα ηταν ενδιαφερον σε δυσκολες στιγμες των ανθρωπων που εχουν πιστη, να μαθαιναμε σε τι ακριβως η σε ποιον εχουν αυτην την πιστη.

Για εμενα ειναι λεπτο σημειο αυτο..το 'δυσκολη στιγμη'...φανερωνει τον πραγματικο μας χαρακτηρα...

 

Εκτός των άλλων ... μήπως ο τύπος είναι λιγουλάαακι Μάρτυρας του Ιεχωβά;

.

ο τυπος ειναι θεομουρλος!

Ακόμη και να υπήρχε ανάγκη:

1) «η δίψα δεν είναι απόδειξη ύπαρξης της πηγής», πόσο μάλλον μιας συγκεκριμένης. Ο άνθρωπος είναι δεισιδαίμων επειδή αυτό το χαρακτηριστικό ευνοήθηκε εξελικτικά. Θα σας εξέπλητταν οι δοξασίες που έχουν άνθρωποι του υπόλοιπου πλανήτη.

 

2) Και στα ναρκωτικά νιώθει υπέεεεεεεεεεροοοοχαααααα ο κόσμος όταν τα παίρνει. «Δώστε ηρωίνη στο λαό τώρα!»; Δεν λέει κάτι για τη χρησιμότητα της πίστης. Ακόμα και η συνέντευξη που παρέθεσες λέει ότι κάποιος που πιστεύει γίνεται καλά στην αρχή αλλά μετά χειροτερεύει κάνοντας την ίαση δυσκολότερη. Αυτό εμένα μου λέει ότι η πίστη είναι επιζήμιος περισπασμός από την πραγματική θεραπεία. Αν συνδιάζονται είναι καλή αλλά το ότι είμαι άθεος με κάνει πιο σίγουρο σαν άνθρωπο (ότι έχω κάνει στη ζωή μου το έκανα μόνος μου, όχι επειδή με βοήθησε κάποιος). Η πίστη στην δύναμη του ανθρώπου μπορεί να βοηθήσει επίσης. Η, μια γενική αισιοδοξία πίστη ότι όλα θα πάνε καλά.

 

1) η διψα οχι....αλλα η αναγκη του να πινουμε νερο , ειναι και αποδειξη οτι καπου υπαρχει το νερο....

2)Η πιστη στην δυναμη του ανθρωπου ΣΑΦΩΣ και ειναι σημαντικη!!!!! Ειναι κινητηριος δυναμη. Αλλα οταν ανακαλυπτεις οτι δεν φτανουν οι δυναμεις σου, τοτε θα μαθεις οτι οι δυναμεις σου δεν ειναι αρκετες για τα παντα...

[apeleytheros]

Αν διαβάσεις τα πρώτα κομμάτια... θα το βρεις.

Το αναφέρει μία φορά προσπαθώντας να την πεί στους εβραίους. τεσπα, μπορεί και να παίζει δε ξέρω. στο υπόλοιπο κείμενο τον αναφέρει ως «Θεο» σκέτο, όσο είδα δλδ.

[apeleytheros]

1) η διψα οχι....αλλα η αναγκη του να πινουμε νερο , ειναι και αποδειξη οτι καπου υπαρχει το νερο....

Απλά διαφωνούμε. απόδειξη ότι υπάρχει πηγή είναι να τη βλέπεις κλπ. Να μπορεί να προσδιοριστεί με αντικειμενικά κριτήρια η ύπαρξη της. Αν διψάς, και βλέπεις πηγή σε μια έρημο που δεν τη βλέπει κανένας άλλος, πιθανότατα έχεις παραισθήσεις. Το ίδιο ισχύει αν εσύ «βλέπεις» πηγή, ο άλλος «βλέπει» λίμνη και ο άλλος ντεπόζιτα με νερό, έχετε παραισθήσεις και οι 3. Το «βλέπει» είναι καταχρηστικό. Αν το βλέπατε θα μπορούσαμε να το συζητούσαμε. Και το δίψα δεν είναι ακριβής μεταφορά, καθώς είναι ανάγκη επιβίωσης του ανθρώπου, ενώ αποδεδειγμένα εκατομμύρια άθεοι άνθρωποι ζουν χωρίς πίστη σε θεό.

[Λαΐδα]

Και το δίψα δεν είναι ακριβής μεταφορά, καθώς είναι ανάγκη επιβίωσης του ανθρώπου, ενώ αποδεδειγμένα εκατομμύρια άθεοι άνθρωποι ζουν χωρίς πίστη σε θεό.

και για τους πιστους η σχεση τους με τον Θεο ειναι αναγκη επιβιωσης....

[alcyon]

... ενώ αποδεδειγμένα εκατομμύρια άθεοι άνθρωποι ζουν χωρίς πίστη σε θεό.

 

χωρίς πίστη στο θεό ... ναι.

χωρίς πίστη γενικώς... όχι. Κι ο άθεος, πιστεύει στην αθεϊα του ή στη δύναμη της φύσης (ανεξερεύνητες οι δυνατότητες του ανθρώπινου εγκεφάλου) ή ... ή ...

[Λαΐδα]

Διαβασα και τα προηγουμενα μια που ελειπα και δεν ηθελα να μεινω πισω!!

 

Για τον θανατο εγω τους ειπα οτι ολοι γεννιομαστε, ζουμε υπεροχα και στο τελος που θα εχουμε κουραστει, θα κλεισουμε τα ματακια μας και θα κοιμηθουμε βαθεια......'Για παντα'? ρωτουν..'Κανεις δεν ξερει' απαντω....'αλλοι λενε για παντα , αλλοι λενε οτι ο Θεος τους παιρνει μαζι του ...οπως και να εχει ομως η βλεπουν υπεροχα ονειρα η ειναι αγκαλια με τον Θεο και την υπολοιπη οικογενεια τους'....αυτο δεν τους τρομαζει.

Για την κολαση αν με ρωτησουν τους απαντω οτι αυτα ειναι αηδιες...δεν εχουν να φοβουνται τιποτα. Αν οσο ζουμε δεν ειμαστε καλοι ανθρωποι δεν θα ειμαστε αγαπητοι και θα στεναχωριομαστε....αρα με τη λεξη 'κολαση' μπορει να εννουν αυτο οσοι το λενε.

Προς το παρον τους αρκουν αυτα....

[moon child]

 

 

Πέρα από την πλάκα...

σε κάποια από τις πρώτες συζητήσεις μας με τα παιδιά, είχαν εκφράσει το φόβο του θανάτου ως προς το πρόσωπό μου. Στο δε θέλω να πεθάνεις (μαμά)... στην αρχή απάντησα πως ούτε εγώ το έχω σκοπό να πεθάνω και πως όσο περνά από το χέρι μου κι εγώ θέλω να ζω. Το "συνηθισμένο" είναι να συμβεί μετά από πολλέεεες πολλέεεες μέρες που εσείς θα έχετε στο μεταξύ μεγαλώσει και δυναμώσει.

Σε δεύτερη φάση μου λένε δε θέλουμε να πεθάνεις ποτέ. Και εκεί όμως... αισθάνθηκα αυτή την αγωνία. Επομένως δε μου έκανε καρδιά να τα αφήσω με αυτό που αντιλαμβάνονταν πως είναι ουτοπικό. Τους είπα λοιπόν πως... "εγώ όμως δε θέλω να ζω για πάντα". Ξαφνιασμένα με ρώτησαν "γιατί;" Και τους ανέφερα τα "προβλήματα" του να ζει κάποιος για πάντα, δεδομένων των φθορών του κορμιού, το πέρασμα του καιρού, τον περιορισμό των δυνάμεων...

Πως η ζωή είναι όμορφη... και τη ζούμε από την αρχή ως το τέλος με όρεξη... αλλά καλό θα ήταν να μην τραβάει για "πάντα"... θα ήταν τουλάχιστον... βαρετό!

 

Σαν γενική εικόνα και μαζί με όλα τα άλλα που είχαμε αναφέρει και πριν αλλά και μετά από αυτό, βλέπω πως το θέμα του θανάτου δείχνουν να το αντιμετωπίζουν πλέον ως μέρος της ζωής (πάντα σε ιδεατό επίπεδο). Σε κοντινά πρόσωπα που πέθαναν πρόσφατα, δεν τα πήρα στην κηδεία (γιατί ήταν μακριά), όμως εκείνα εκδήλωσαν την επιθυμία να δουν ... πως είναι, πώς γίνεται, τι κάνουν οι άλλοι που εξακολουθούν να ζουν, κτλ κτλ

Αν είχα τη δυνατότητα... δεν ξέρω... ίσως το σκεφτόμουν να τα πάρω μαζί μου. Αν και θεωρώ σκληρές εικόνες... όχι το νεκρό, αλλά τους βαριά πενθούντες κοντινούς συγγενείς.

 

Σε κάτι τέτοια θέματα, πάντα μου φαίνεται θα έχω την αμφιβολία αν τους τα δίνω με κατάλληλο και φιλικό προς τη νοημοσύνη τους τρόπο.

 

δυο σημεία...

 

θέλω και εγώ να ξανανοίξω το θέμα... αλλά περιμένω έναν ανώδυνο θάνατο (... ξένο κατοικίδιο?) αλλά μόνη μου δεν θα το σκαλίσω χωρίς αφορμή...

 

δεύτερο σημείο (δεν θελω να σας φορτίσω, αλλά ίσως φανεί χρήσιμο)

 

όταν με πήγαν να χαιρετήσω τον μπαμπά μου, για το οποίο είχα μάθει πριν 1 ώρα οτι είναι πολύ άρρωστος, και οτι πέθανε, μου είπαν να μήν κλαίω για να μήν στεναχωρήσω την μαμά μου. στα 9 μου. και φυσικά δεν έκλαψα.

 

θυμάμαι τον κόσμο, πάνω από 300 άτομα στην αυλή που άνοιγαν σαν θάλασσα να περάσω.

 

από το μέσα στο σπίτι δεν θυμάμαι τους τραγικούς συγγενείς, θυμάμαι μόνο το κρύο μάγουλο. το θυμάμαι ακόμη. το κρύο.

 

και το θυμάμαι ακόμη. δεν ξέρω αν η κηδεία θα ήταν χειρότερη. αλλά εγώ δεν θα πάω τα παιδιά μου σε καμία κηδεία. εύχομαι οι γιαγιαδες-παπούς να ζήσουν καμια 15 ακόμη τουλάχιστον, να πιασουμε εφηβεία...

 

αυτά βέβαια θα εντασσόταν σε άλλο θέμα.

 

για αυτο το θέμα θα πω το εξής:

 

-ειμαι πολύ χαλαρή με το θέμα θρησκεία, και λέω οτι θα αφήσω τα παιδιά μου να διαλέξουν ότι θέλουν.

 

Λοιπόν, μετά από αυτά που διαβάζω εδώ, και με τα λινκ που βάζετε, ε λοιπόν όχι. Δεν θα είμαι τόσο χαλαρή.

 

θα φροντίσω τελικά να μήν πάνε ποτέ στο κατηχητικό. Καλά έκανε η μάνα μου και ας μου χάλαγε την βόλτα.

 

δεν ξέρω ποιο είναι το ποσοστό των επικύνδινων αυτών ιερέων, αλλά μου εχει σηκωθεί η τρίχα. αυτά που διαβάζω είναι επικίνδυνα.

 

και επειδή ξέρω οτι περιβάλλονται και αυτοί όπως και οι βουλευτές με μια εξοργιστική ατιμωρησιία, κομμένες και η καλημέρες.

 

τα ατομα θα έπρεπε να διώκονται ποινικά.

[alcyon]

moon αυτό με το ... κρύο το έχω κι εγώ. Με απωθεί. Γνωρίζοντας πως ο νεκρός δε θα ξανασηκωθεί (τουλάχιστον υλικά -για να μιλάμε και την ίδια γλώσσα) και θα "ζει" μέσα στη μνήμη μου, δε θέλω να συμπεριλάβω αυτή την ανάμνηση του κρύου που δεν αντιλαμβάνομαι και τη σημασία της. Γιατί να χαιρετίσω ένα νεκρό σώμα; Αφού ο άνθρωπος που είχα μπροστά μου δε θα το καταλάβει (τουλάχιστον με τις γνωστές μας αισθήσεις). Ακόμα κι ΑΝ θεωρήσεις πως "βλέπει" από κάπου αλλού, και πάλι ο χαιρετισμός του άψυχου κορμιού μου φαίνεται ... κάπως άσκοπος.

 

 

Στους δικούς μου ανθρώπους που πέθαναν (παππούς, γιαγιά, θείος)... όχι δε χαιρέτησα το κορμί. Στάθηκα πιο πέρα. Δε μου αρέσει η συγκεκριμένη τελετουργία. Ούτε τα παιδιά θα έβαζα να πάνε πιο κοντά. Εκείνα δεν είχαν ζήσει αυτούς τους ανθρώπους άρα θα ήταν σίγουρα πιο αποστασιοποιημένα και φαντάζομαι θα οδηγούνταν από την περιέργεια.

 

Από την άλλη... ευτυχώς που δεν τα πήρα στις τελευταίες κηδείες... γιατί στο τελετουργικό υπήρχε κάποια διαφοροποίηση από τα συνηθισμένα, την οποία τη θεωρώ κάπως προσβλητική στο νεκρό (αν μπορεί κάποιος να μιλήσει για αξιοπρέπεια εκείνες τις ώρες).

[alcyon]

......

-ειμαι πολύ χαλαρή με το θέμα θρησκεία, και λέω οτι θα αφήσω τα παιδιά μου να διαλέξουν ότι θέλουν.

 

Λοιπόν, μετά από αυτά που διαβάζω εδώ, και με τα λινκ που βάζετε, ε λοιπόν όχι. Δεν θα είμαι τόσο χαλαρή.

 

θα φροντίσω τελικά να μήν πάνε ποτέ στο κατηχητικό. Καλά έκανε η μάνα μου και ας μου χάλαγε την βόλτα.

 

δεν ξέρω ποιο είναι το ποσοστό των επικύνδινων αυτών ιερέων, αλλά μου εχει σηκωθεί η τρίχα. αυτά που διαβάζω είναι επικίνδυνα.

 

και επειδή ξέρω οτι περιβάλλονται και αυτοί όπως και οι βουλευτές με μια εξοργιστική ατιμωρησιία, κομμένες και η καλημέρες.

 

τα ατομα θα έπρεπε να διώκονται ποινικά.

Εδώ διαφωνώ κάπως. Επειδή είναι επικρατέστερη θρησκεία (πλασματικά ή πραγματικά δεν έχει σημασία), κατά τη γνώμη μου οφείλουν να έρθουν σε επαφή. Οφείλω να τους δείξω αν διαφωνώ, πού διαφωνώ και γιατί διαφωνώ. Να ξέρουν γιατί οι άνθρωποι τα λένε αυτά, ποια κίνητρα τους ωθούν, ποιοι φόβοι. Έτσι θα είναι σε θέση να μην ξαφνιαστούν σε επόμενη φορά ή να μην εντυπωσιαστούν αν αργότερα κάποιος "εμπνευσμένος" τύπος τους τα παρουσιάσει μαγευτικά και ιδανικά και καταπληκτικά.

Να ξέρουν τουλάχιστον περί τίνος πρόκειται. Αν όμως πραγματικά τους αρέσει, ας αναλάβουν το ρίσκο τους κι ας πάνε.

 

Δηλαδή, στη φάση εκείνη με τον παπά και του κόσμου τα παράξενα...

μου δόθηκε η ευκαιρία να εξηγήσω

- πώς μερικοί άνθρωποι θυμώνουν με το παραμικρό... και φυσικά να κρίνουμε αν έχει δίκιο ή όχι,

- πώς φανατίζονται κάποιοι και τι κινδύνους κρύβει αυτό,

- πώς αν δεν κρίνουμε οτιδήποτε ακούμε από τι κινδυνεύουμε

- πως πριν μιλήσουμε πρέπει να σκεφτόμαστε τι θα πούμε

Επίσης...

αναγκάστηκα να δείξω την μέγιστη αντίθεση του "αγαπάτε" από αυτό το κήρυγμα μισανθρωπισμού, μισογυνισμού, ρατσισμού, φυλεκτικών διακρίσεων, ενοχών κτλ

και κυρίως...

αναγκάστηκα να μιλήσω για το "πακέτο": δημιουργία ενοχών -> φόβος -> εκμετάλλευση από "ηγέτη" (θρησκευτικό ή πολιτικό) -> (έλλειψη κριτικής σκέψης) -> πράξεις φανατισμού ... άρα ανήθικες!

 

 

Θα μου πεις... από τόσο νωρίς όλα αυτά;

Εμ... αφού τώρα ήρθε το ερέθισμα ... αναγκαστικά... έπρεπε. Και φυσικά αυτό δεν κράτησε όσο το κήρυγμα. Οι διορθώσεις συνήθως παίρνουν περισσότερο χρόνο... και περισσότερες επαναλλήψεις.

 

Δεν πάω γυρεύοντας, αλλά αυτή τη στιγμή δε με χαλάει που τα παιδιά αν ακούνε καμιά "θρησκευτική κορώνα" (εννοώ θρησκόληπτη), από κάποιον άσχετο στο σχολείο ή στην παρέα ή σε καμιά θείτσα... την αντιλαμβάνονται και σχολιάζουν αντίστοιχα απορρίπτοντας μόνα τους το προφανές παράδοξο. (Τώρα πια είναι 7 ετών τα μεγάλα).

 

 

Αντίστοιχα όμως έχει τύχει να βρεθώ και σε ιερωμένο που έχει δώσει όλη του τη ζωή στα παιδιά πραγματικά. Και πάμε πότε-πότε και μπλέκονται μαζί τους κι αυτά. Και εκεί σχολιάζουμε το πόσο καλός άνθρωπος είναι. Αλλά δε μπορώ παρά να σχολιάσω πως ... ο συγκεκριμένος ιερωμένος για κάποιο λόγο........ είναι το "μαύρο πρόβατο" της μητρόπολης. Δεν τον έχουν βοηθήσει σε τ-ι-π-ο-τ-α ... τα έχει κάνει όλα μόνος του (με τη βοήθεια του απλού κόσμου)!

 

Άρα, νομίζω πως ... η εκκλησία από μόνη της... δείχνει το χαρακτήρα της. Εγώ φροντίζω για τη λειτουργία της κριτικής σκέψης των παιδιών.

[moon child]

μμμ δικιο εχεις, οτι το κακο δεν κρυβεται και δεν εξαφανιζεται, οποτε better the devil you know...

 

η αναπτυξη της κριτικής ικανότητας ειναι σημαντική, και θέλει εξάσκηση (ειδες που τελικα όλοι είναι χρήσιμοι κάπου, ακόμη και ως κακό πράδειγμα)

 

αλλά να είμαι και εγώ από δίπλα, να ξέρω τι ειπώθηκε... να ελέγχω την κατάσταση, όχι να την αφήσω να πάει μόνη της στο κατηχητικό σε μιρκή ηλικία...

 

η αληθεια ειναι οτι οι φιλοι μου δεν ειναι θρησκοι, κανεις δεν μιλαει για τα θεια, την εκκλησια, τους παπαδες... ειχα ξεχασει τι ειχα ακουσει κατα καιρους στο ασχετο και αυτη η κουβεντα τις τελευταιες μερες καπως με εχει σοκαρει...

[Daphne-]

Οι ερωτήσεις τέθηκαν στον κύριο Γιωσαφάτ στα πλαίσια των σεμιναρίων του στο Ίδρυμα Θεοχαράκη.

 

Και στην ιατρική ότι άμα πιστεύεις κάτι γίνεται η πίστη πολλές φορές είναι ένα φάρμακο κανονικό. Όταν ήμουν παθολόγος, όταν άρχισα την ειδικότητα μου, έδινα χαπάκια από αλεύρι σε ασθενείς που δεν μπορούσαν να κοιμηθούνε. Τους έλεγα είναι πάρα πολύ δυνατά, να τα πάρετε μόνο εάν έχετε μεγάλο πρόβλημα. Την άλλη μέρα μου φιλούσαν το χέρι και μου έλεγαν με σώσατε! Άρα η πίστη βοηθά, δεν υπάρχει αμφιβολία γι αυτό. Και μιλάμε για την πίστη με κάθε της μορφή.

Άλλοι πιστεύουν στο Στάλιν, άλλοι στον Θεό. Η πίστη βοηθάει το ανοσοποιητικό σύστημα το οποίο είναι η άμυνα του οργανισμού. Έχει βρεθεί ότι πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν στην ιατρική που πιστεύουν στον γιατρό τους παρουσιάζουν βελτίωση. Οι περισσότεροι άρρωστοι όταν βρίσκονται στην αρχή της θεραπείας, βελτιώνονται πάρα πολύ αλλά αυτό δε διαρκεί πολύ. Λένε θα με σώσει, και παροδικά γίνονται καλά. Μετά όμως, κυλούν πάλι και η ίαση γίνεται δύσκολη. Εάν μπορεί να πιστέψει κανένας, τυχερός είναι.

 

http://www.enikos.gr/various/141400,H_pisth_mporei_na_kanei_akoma_kai_8aymat.html

Ο Γιωσαφάτ πιθανότατα είναι άθεος. Στην Ελλάδα όμως ζει και εργάζεται και δεν το δηλώνει. Πάντως Χ.Ο. δεν είναι, εβραική ειναι η καταγωγή του . Κι ο Γιάλομ (άθεος και Εβραίος κι αυτός συμπτωματικά) αναφέρεται πιο διεξοδικά στο θέμα αυτο σε πολλά βιβλία του. Το "Στον κήπο του Επίκουρου. Αφηνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου" αναλυει το θέμα πίστη/φόβος θανάτου.

Το θέμα έχει βγει εκτός εντελώς όμως μιλάμε!

[Daphne-]

εμενα με εχουν ρωτησει απο τα 3 (τωρα 4)...

καταλαβαινεις λοιπόν ότι ένας παραδεισος εινα απαραιτητος...

και η αληθεια δεν θα προσφερει κανενος ειδος οφελεια στο παιδι...

Ποια αλήθεια? Και γιατί δεν θα προσφέρει κανένα ειδος οφέλειας?

[Daphne-]

όταν με πήγαν να χαιρετήσω τον μπαμπά μου, για το οποίο είχα μάθει πριν 1 ώρα οτι είναι πολύ άρρωστος, και οτι πέθανε, μου είπαν να μήν κλαίω για να μήν στεναχωρήσω την μαμά μου. στα 9 μου. και φυσικά δεν έκλαψα.

Τραγικό...

 

Το πένθος, οι ετοιμοθάνατοι αποφεύγονται με διάφορους τρόπους. Φτάνουν οι άνθρωποι που ξέρουν οτι θα πεθάνουν λόγω ανίατης ασθένεις π.χ. να υποκρίνονται και οι ίδιοι. Και η μοναξιά είναι χειρότερη και από το θάνατο. Παλιότερα οι νεκροί θρηνούνταν και μάλιστα μαζικά. Σήμερα ο πόνος δεν πρέπει να περιφέρεται και να εκφράζεται. Γι αυτο μιλάμε στον ψυχολόγο...

Τα παιδιά βλέπουν ένα σωρό ταινίες βίας και τρόμου στην τηλεοραση, αλλά "προστατευονται" κατά τα άλλα από το θάνατο κοντινων ανθρώπων.

Τι να πω? Αβυσσος....

[κανίνα]

Τραγικό...

 

Το πένθος, οι ετοιμοθάνατοι αποφεύγονται με διάφορους τρόπους. Φτάνουν οι άνθρωποι που ξέρουν οτι θα πεθάνουν λόγω ανίατης ασθένεις π.χ. να υποκρίνονται και οι ίδιοι. Και η μοναξιά είναι χειρότερη και από το θάνατο. Παλιότερα οι νεκροί θρηνούνταν και μάλιστα μαζικά. Σήμερα ο πόνος δεν πρέπει να περιφέρεται και να εκφράζεται. Γι αυτο μιλάμε στον ψυχολόγο...

Τα παιδιά βλέπουν ένα σωρό ταινίες βίας και τρόμου στην τηλεοραση, αλλά "προστατευονται" κατά τα άλλα από το θάνατο κοντινων ανθρώπων.

Τι να πω? Αβυσσος....

και ακομα πιο τραγικο το κανει κατα τη γνωμη μου,οτι αν "φυγει" το σκυλακι,το γατακι..τα παιδια εχουν το ελευθερο να εκφρασουν τη λυπη τους και να κλαψουν,ενω αν χασουν καποιο συγγενη πρεπει να γινουν πετρα και να καταπιουν τη λυπη τους...?δεν καταλαβαινω με ποια λογικη συμβαινει αυτο και τι δηλαδη με αυτον τον τροπο θα αποφυγει κανεις τη λυπη,η δεν θα νιωσει την απωλεια??

[Daphne-]

και ακομα πιο τραγικο το κανει κατα τη γνωμη μου,οτι αν "φυγει" το σκυλακι,το γατακι..τα παιδια εχουν το ελευθερο να εκφρασουν τη λυπη τους και να κλαψουν,ενω αν χασουν καποιο συγγενη πρεπει να γινουν πετρα και να καταπιουν τη λυπη τους...?δεν καταλαβαινω με ποια λογικη συμβαινει αυτο και τι δηλαδη με αυτον τον τροπο θα αποφυγει κανεις τη λυπη,η δεν θα νιωσει την απωλεια??

Στην εποχή μας η λύπη απαγορευέται. Το πένθος είναι ταμπού. Το θέμα του θανάτου κανείς δεν το αγγίζει.

Και να σκεφτεί κανείς ότι η Ευρώπη είναι η ήπειρος των ηλικιωμένων. Οι γεννήσεις έχουν μειωθεί, ο μέσος όρος ζωής έχει ανέβει. Στην Ελλάδα δε τα ίδια και χειρότερα. Ισως φοβόμαστε πολύ το θάνατο και γι αυτό ΠΡΕΠΕΙ να μην αγγίζουμε το θέμα....

[alcyon]

Απελεύθερε, έστω πως είχες παιδιά. Ας πούμε δηλαδή πως έρχεται το αγοράκι σου ... στα 6-7 (δηλαδή α' δημοτικού) και σου λέει:

- Μπαμπά ο Δημήτρης (= ο κολλητός του φίλος), πηγαίνει στην εκκλησία την Κυριακή και μετά κάθεται με τα άλλα παιδιά και τους λένε ιστορίες και παίζουνε. Θέλω κι εγώ να πάω με το Δημήτρη! Θα με πας;

 

 

Εκεί... τι θα του έλεγες;

Εντάξει... ξέρω πως είναι φανταστικό το σενάριο. Μα σκέψου λίγο και αν δε σε ενοχλεί, πες μου τι προτείθεσαι να του έλεγες του μικρού;

[alcyon]

Παιδιά, είναι προφανές πως η αντιμετώπιση που είχε η moon σαφώς δεν είναι η ενδεδειγμένη! Ουσιαστικά αυτά που της είπαν αντικατοπτρίζουν την αμηχανία και το φόβο ως προς το θάνατο, του ενηλίκου που τη συμβούλευσε.

[alcyon]

...

Το θέμα έχει βγει εκτός εντελώς όμως μιλάμε!

Είναι;;

Γιατί ενώ με μια πρώτη ματιά φαίνεται πως εκτροχιάζεται εύκολα το θέμα ... ... Έχω την εντύπωση πως είναι απλά πολυπαραγοντικό... και γι' αυτό δίνει αυτή την αίσθηση.

 

Νομίζω όμως πως... πιο εντός... δε γίνεται!

[apeleytheros]

Απελεύθερε, έστω πως είχες παιδιά. Ας πούμε δηλαδή πως έρχεται το αγοράκι σου ... στα 6-7 (δηλαδή α' δημοτικού) και σου λέει:

- Μπαμπά ο Δημήτρης (= ο κολλητός του φίλος), πηγαίνει στην εκκλησία την Κυριακή και μετά κάθεται με τα άλλα παιδιά και τους λένε ιστορίες και παίζουνε. Θέλω κι εγώ να πάω με το Δημήτρη! Θα με πας;

 

Θα έχει μάθει πιο πριν για τις ιστορίες που πιστεύουν οι άνθρωποι, και ότι δεν είναι αληθινές αλλά δεν τους το λέμε για να μην τους στεναχωρήσουμε. Αν παρόλα αυτά μου το ζητήσει, θα τον πάω, για 2 λόγους:

1) Αν θέλεις το παιδί να αποφύγει κάτι στη ζωή του, είναι πολύ σημαντικό να μη δημιουργούνται απωθημένα.

2) πιστεύω ειλικρινά ότι η εκκλησία είναι το πιο βαρετό πράγμα, και ότι θα το βαρεθεί μόνος του. Εννοείται ότι θα κάτσουμε όλη τη λειτουργία (3ωρη) ακίνητοι και αμίλητοι, γιατί έτσι πρέπει να κάνουμε εκεί μέσα, μη σου πώ ότι θα τον ξυπνήσω από τις 6:00 να πάμε. Λες να μου ζητήσει δεύτερη;

 

Πιθανότατα τη δεύτερη η τρίτη φορά θα του προτείνω να πάμε μαζί με το Δημητράκη στο ζωολογικό κήπο, η κάπου αλλού που θα του αρέσει. Για μόνο του να παίξει με τα παιδάκια μετά δεν τον αφήνω που να χτυπιέται. Τα σεξουαλικώς κακοποιημένα παιδιά από ορθόδοξους ιερείς είναι τόσα πολλά που έχουν κάνει δικό τους σωματείο.