"μαμα, μερικά παιδάκια με σπρώχνουν και με χτυπάνε"

[kyra]

Η Σοφία όταν βρίσκετε με τις φίλες της το μόνο επιθετικό που κάνει είναι να τραβάει το παιχνίδι από το άλλο παιδάκι και να λέει είναι δικό μου, πάρε το άλλο εσύ, δεν στο δίνω αυτό κλπ. !

 

Να ένα ωραίο παράδειγμα. Εμένα πχ. ο μεγάλος μου γιος στα 4, αν του τράβαγε άλλο παιδάκι το παιχνίδι από το χέρι, το έσπρωχνε και, επειδή ήταν δυνατός, το κόλαγε απέναντι. Όσο και να του έλεγα να μην σπρώχνει, όταν τον έπνιγε το δίκιο του έσπρωχνε. Γιατι το να αρπάξεις ένα παιχνίδι από το χέρι ενός παιδιού δεν είναι κακό και είναι κακό το άλλο που προασπίζεται κάτι πολύτιμο? Η απάντηση δεν εξαρτάται από το ποιο από τα δύο είναι το παιδί μας. Και τα δύο είναι παιδία και πρέπει να μάθουν να παίζουν μαζί.

[antu]

τα παιδια μας δεν ειναι εφηβοι ειναι παιδια , αλλα δεν εχει κανενας δικαιωμα να χτυπησει το παιδι μου, να το πονεσει και να το στεναχωρησει Ειναι παιδι μου δεν δεχομαι να το χτυπανε και να το τσιμπανε "μικρα τερατακια" και ανθρωποι που δεν μπορουν να ελεγχουν το νευρα τους και τα οριο τους. Δεν δεχομαι να του φωναζουν και να το πιεζουν. Ξερω το χαρακτηρα του και ξερω οτι μπορει να αντιμετωπισει και μονη της καποια πραγματα αλλα τι να κανει ? να χτυπησει ή να σπρωξει το αλλο παιδακι που την χτυπαει ενω ξερει οτι δεν ειναι σωστο ???? ή να πει στη δασκαλα της οτι δεν ειναι απαραιτητο να φωναζει καποιος για να επιβληθει????

[DALIA]

Να ένα ωραίο παράδειγμα. Εμένα πχ. ο μεγάλος μου γιος στα 4, αν του τράβαγε άλλο παιδάκι το παιχνίδι από το χέρι, το έσπρωχνε και, επειδή ήταν δυνατός, το κόλαγε απέναντι. Όσο και να του έλεγα να μην σπρώχνει, όταν τον έπνιγε το δίκιο του έσπρωχνε. Γιατι το να αρπάξεις ένα παιχνίδι από το χέρι ενός παιδιού δεν είναι κακό και είναι κακό το άλλο που προασπίζεται κάτι πολύτιμο? Η απάντηση δεν εξαρτάται από το ποιο από τα δύο είναι το παιδί μας. Και τα δύο είναι παιδία και πρέπει να μάθουν να παίζουν μαζί.

 

Έτσι ακριβώς ήταν και ο δικός μου όταν τον έπνιγε το δίκιο. Οι δύο τελευταίες προτάσεις σου ειναι πιστεύω ΟΛΟ του ζουμί όχι μόνο για το συγκεκριμένο θεμα αλλα και για πολλά άλλα.

[antu]

και αν ενα παιδακι ειναι ζωηρο και οι δασκαλες δυσκολευονται να το προσεχουν και σπρωξει επιτειδες ενα αλλο παιδακι το οποιο θα χτυπησει ασχημα ( πχ σπασιμο χεριου) τι θα γινει???? Εσεις τι θα κανατε ??? γιατι την δικια μου την πνιγει το δικιο της επειδη ουτε το γνωριζει το παιδακι αυτο ( ειναι απο αλλο τμημα) και ουτε εχει ανοχλησει κανενα ποτε της

[moon child]

εγώ πάλι βλέπω το ξύλο σε αυτή την ηλικά σαν κάτι φυσικό...

 

και οταν λέω ξύλο δεν εννοώ σοβαρό ξύλο...

 

πχ η κόρη μου, 4 παρα 2, εινα πολύ δυνατή, ορμητική και άγαρμπη. παίρνει πράγματα σβάρνα, κινείται πολύ, έχει πχ φίλη που της φωναζει άσε, μη με τραβάς, σταματά! το παιδί δεν επιτίθεται στην φίλη, αλλά την πονάει γιατί δεν ελέγχει καλά τις κινήσεις και την ορμή της. πρώτη κατηγορία ξύλου : σε χτυπώ ή σε τσιμπώ χωρίς να το καταλαβαίνω, γιατί δεν ξέρω να φρενάρω πάνω στο παιχνίδι εγκαίρως, γιατί θέλω να σε κάνω αγκαλίτσα αλλά καταλήγει σε κεφαλοκλείδωμα.

 

επίσης κάνει αναπαραστάσεις από διάφορα, προχθές δάγκωσε το δάχτυλο μιας συμμαθήτριας, την ρωτάω γιατί το έκανης αυτό στην καημένη την ρηνούλα, και μου λέει γιατί ήθελε αυτή να με φάει πρώτη. εγώ που ξέρω την ατάκα, κατάλαβα οτι στην ουσία επαιζε ένα παραμύθι, η ρηνούλα δυστυχώς όχι. Δεύτερη κατηγορία ξύλου, το θεατρικό, ξέρουμε οτι δεν πρέπει, αλλά πρώτα θα δοκιμάσουμε λίγο δαχτυλάκι.. όπως πήγε ο ιγνάτιος να φάει λίγη γρατζουνίλδη...

 

το τράβηγμα για το παιχνίδι που κρατάς εσύ και είναι πάντα το καλύτερο, όσο πρόλογος και να πέφτει, δυστυχως δεν κόβεται, οπότε 3η κατηγορία ξύλου, δεν στοχεύω σε σένα, απλά μπήκες στην μέση, και δεν με αφήνεις να πάρω αυτό που θέλω... οπότε, ποτέ μήν μπαίνεις ανάμεσα σε ένα ναζγκουλ και στην λεία του...

 

για όλους τους παραπάνω, εγώ δεν μαλώνω, δεν το θεωρώ τραγικό, προσπαθώ να δώσω μόνο άλλο δρόμο και τρόπο. και όταν ανταποδίδει ξύλο που τρώει, δυστυχώς σπάνια, πάλι δεν μαλώνω, γιατί και εγώ έχω δεχτεί πολύ εκφοβισμό και ξύλο στο δημοτικό, και δεν θέλω να μεγαλώσω ένα ακόμη θύμα. όπως είπε και προλαλλήσασα, τα παιδιά δεν είναι μεγάλοι, δεν θέλω να φέρονται σαν μεγάλοι, μία αντεπίθεση την συγχωρώ μέχρι να μάθουν να ισορροπούν αλιώς.

οπως και όταν τρώει ξύλο, δεν ανακατεύομαι, και δεν στοχοποιώ το άλλο παιδάκι, της λέω πχ για ποιο λόγο το έκανε, θυμίσου οτι και συ πχ κάνεις κάτι ανάλογο, και αν δεν σου αρέσει μήν παίζεις μαζί του, αλλά να θυμάσαι οτι δεν σου αρέσει την άλλη φορά που θα πας πχ να δαγκώσεις την ρηνούλα, δεν κάνουμε στους άλλους οτι δεν μας αρέσει.

 

τώρα παιδί που δέρνει από κακία και από επίθεση και μόνο... ναι έχω δει, αλλά σπάνια, και νομίζω ήταν και μεγαλύτερα. στο προνήπιο όμως, πιστεύω οτι το ξύλο είναι ακόμη σε "πειραματικό" στάδιο, ας μήν του δίνουμε εμείς μεγαλύτερη αξία από ότι έχει.

 

και μένα τώρα τελευταία μου λέει οτι δεν θέλει να πάει σχολείο γιατί την σπρώχνουν και την δέρνουν, και πέρα από μια κουβέντα που θέλω να κάνω με την δασκάλα, της λέω οτι έτσι κάνουν τα παιδάκια, να μήν φοβάσαι, αλλα αν κάποιος το παρακάνει και σε πονέσει πολύ ή δεν σε αφήνει σε υσηχία, πες το στην δασκάλα, και αν δεν μπορεις, διωξε τον μόνη σου (και ναι, της δείχνω και πως) και φυσικά κόψαμε και τα παιχνίδια με τα δαγκώματα, και τον ιγνάτιο με την γρατζουνίλδη, αλιώς θα φάμε κι' άλλα δαχτυλάκια, κρίμα την ρηνούλα...

[moon child]

και αν ενα παιδακι ειναι ζωηρο και οι δασκαλες δυσκολευονται να το προσεχουν και σπρωξει επιτειδες ενα αλλο παιδακι το οποιο θα χτυπησει ασχημα ( πχ σπασιμο χεριου) τι θα γινει???? Εσεις τι θα κανατε ??? γιατι την δικια μου την πνιγει το δικιο της επειδη ουτε το γνωριζει το παιδακι αυτο ( ειναι απο αλλο τμημα) και ουτε εχει ανοχλησει κανενα ποτε της

 

αχ αντού, και μένα με έπνιγε το δίκιο μου κάποτε, πόσο αδικο ηταν που ήμουν ο εύκολος στόχος... αλλά πραγαμτικά δεν μπορεί να γίνει κάτι, παρα μόνο η γυάλα...

 

σκέψου οτι από τώρα τρέμω για το πως θα μεγαλώσει φορώντας γυαλάκια... αλλά μόνη της θα πρέπει να το παλέψει και αυτή, και ο θεός βοηθός...

 

προχθές ήθρε και μου είπε ο τάδε μου είπε οτι τα γυλάκια μου είναι άσχημα, και δεν με θέλει για φίλη... η ψυχή μου πόνεσε, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι... παιδάκια σαν αυτά θα υπάρχουν πάντα, αφού υπάρχουν τέτοιοι γονείς, δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να αλλάξω τα ξένα παιδάκια... με το δικό μου ότι μπορώ...

 

όπως λένε και για τόσα άλλα, φάση είναι, θα περάσει...

[kyra]

και αν ενα παιδακι ειναι ζωηρο και οι δασκαλες δυσκολευονται να το προσεχουν και σπρωξει επιτειδες ενα αλλο παιδακι το οποιο θα χτυπησει ασχημα ( πχ σπασιμο χεριου) τι θα γινει???? Εσεις τι θα κανατε ???

 

Δηλαδή βρε παιδί μου, τί θα κάναμε? Θα τα βάζαμε με το παιδάκι? Φταίει η μητέρα, που εκείνη την ώρα ήταν αλλού? Ή μήπως νομίζετε ότι τα ζωηρά παιδιά 'βγαίνουν' από βίαιες οικογένειες? Ότι οι γονείς δεν τους έχουν πει ποτέ να είναι ήσυχα ή να μην χτυπάνε? Δεν είναι ακριβές αυτό. Εγώ είχα πάει και σε ψυχολόγο για το ζωηρό παιδί μου.

Εμένα, αν μου συνέβαινε αυτό που λές, θα μιλούσα πολύ πολύ αυστηρά στη δασκάλα. Το άτομο που εποπτεύει τα παιδιά, είναι πάντα υπεύθυνο.

 

Και το ξαναλέω, ότι αν μάθουμε στα παιδιά μας τη ΜΗ ανοχή, θα έρθει κάποια στιγμή που κάποια ομάδα δεν θα ανεχθεί και τα ίδια.

[Λαΐδα]

Επειδη υπηρξα υπερπροστατευτικη με τον μεγαλο μου γιο καταλαβα καποια στιγμη οτι δημιουργησα ενα 'θυμα'. Ευτυχως το καταλαβα νωρις, στο προνηπιο.

Οσο και αν με ποναγε οταν μου ελεγε 'μου εκανε αυτο' , απαντουσα 'να μην ξαναφησεις να στο κανει'

Ουτε γιατι, ουτε ποιος, ουτε πολλα λογια....

Η καρδουλα μου βεβαια το ηξερε...

Δυο χρονια μετα εχει γινει μια χαρα. Δεν ειναι απο τη φυση του ζωηρος η επιθετικος αλλα μια χαρα αντιδραει και υπερασπιζεταιτον εαυτο του. Ειτε με λογια, ειτε με το να ζητησει τη βοηθεια της δασκαλας, ειτε με το να αποφευγει να εμπλακει καπου....Μια φορα μαλιστα 'επαιξε και ξυλο' μου ειπε (αυτο σημαινει δυο τρεις σπρωξιες)...κολπος μου ρθε.....Δεν τον μαλωσα ομως....ειναι τοσο ηρεμος που ειμαι σιγουρη οτι επρεπε να το κανει.

Για εμενα λοιπον σημασια εχει εμεις να καταφερουμε να ελεγξουμε την υπερπροστασια μας και τα παιδια στην πορεια θα τα βρουν μονα τους.

[Μαριλίνα]

Ο γιος μου από μηνών έκανε παρέα με ένα κοριτσάκι 6 μήνες μεγαλύτερο. Ακριβώς για αυτό εκείνο ήτανε πάντοτε "ο αρχηγός" και ο γιος μου δεν αντιδρούσε.

Ακριβώς, επειδή φοβόμουνα μη γίνει "θύμα" μιλούσα με τις δασκάλες και την παιδοψυχολόγο όταν πήγε στον παιδικό (2,5). Μου είπανε ότι δεν δείχνει τέτοια σημάδια.

Αυτό που του έχω πει είναι ότι δεν είναι σωστό να χτυπήσει πρώτος, ΑΛΛΑ αν τον χτυπήσουν ή την αδελφή του κλπ. να σηκώσει χέρι και να χτυπήσει. Η αλήθεια είναι ότι το καλοκαίρι που έπαιζε στο χωριό με ένα ξαδελφάκι του που γενικά χτυπάει πολύ, μου παραπονιότανε, και κάποια στιγμή του είπα "χτύπα τον κι εσύ".

Εννοείται πως, όταν μου λέει, χτύπησα γιατί με χτύπησαν, δεν του κάνω ποτέ παρατήρηση. Εάν τον δω να σηκώνει χέρι πρώτος, του κάνω.

Όσο για την συμπεριφορά των παιδιών, σχετικά με τους γονείς, η φίλη μου μου είπε το παρακάτω:

Περίμενε να πάρει την κορούλα της από το νηπιαγωγείο. Βγαίνει ένα άλλο κοριτσάκι που έχει και δίδυμο αδελφό και λέει στη γιαγιά που τα περίμενε ότι ο αδελφός της χτύπησε την Α... (το όνομα της κόρης της φίλης μου). Αντίδραση της γιαγιάς: - Ε, κι αυτή δεν είχε χέρι να σηκώσει;; :shock::shock: Η φίλη μου απάντησε: - Όχι, γιατί έχει αρχές από το σπίτι της...

Ε, όταν οι ίδιοι οι μεγάλοι μιλάνε έτσι και προτρέπουν τα παιδιά να χτυπάνε, τι να κάνουν κι αυτά...

Πάντως, για τη θεματοθέτρια, εγώ, πιστεύω, θα κάνω το εξής:

- Θα προσπαθήσω να "ψαρέψω" όσο περισσότερες λεπτομέρειες μπορώ από το παιδί (πως ακριβώς έγινε, αν γίνεται κάθε μέρα) ακόμα και με δωροδοκία (ο γιος μου κάποιες φορές αρνείται να μου μιλήσει).

- Θα ρώταγα πολύ ευγενικά τη δασκάλα του (ποτέ δεν είναι νωρίς για απλές ερωτήσεις, είναι ίσως νωρίς για τσαμπουκά)

- Εάν χρειαζόταν θα απευθυνόμουνα στους γονείς του παιδιού, ποτέ στο παιδί (μη μου γυρίσει μπούμερανγκ).

- Εάν δεν γινότανε τίποτα, θα απευθυνόμουνα στη διευθύντρια να μου πει τι να κάνω.

- Εάν δεν έβρισκα άκρη, ακόμα και σε δικηγόρο ή την αστυνομία...

[DALIA]

- Εάν δεν έβρισκα άκρη, ακόμα και σε δικηγόρο ή την αστυνομία...

 

Μακροπρόσθεσμα όσο τι θα κέρδιζες από το παραπάνω ?

[kyra]

Για εμενα λοιπον σημασια εχει εμεις να καταφερουμε να ελεγξουμε την υπερπροστασια μας και τα παιδια στην πορεια θα τα βρουν μονα τους.

 

Συμφωνώ απολύτως.....

[ΜΑΡΙΤΑ]

Να σας ρωτήσω κάτι που μου έκανε εντύπωση; Τι διαφορά έχει να χτυπήσει δεύτερος ή πρώτος;

Θέλω να πω ότι εγώ στη κόρη μου λέω ότι αν τη χτυπήσει κάποιο παιδάκι να γυρίσει να του πει ότι δεν είναι σωστό να χτυπάμε, δε ντρέπεσαι που με χτυπάς, και όχι να ανταποδώσει....της λέω ότι για κανέναν λόγο δε σηκώνουμε χέρι σε άλλον ή τον σπρώχνουμε και ας μας έσπρωξε κτλ κτλ.

Θεωρώ ότι με το να της πω ότι αν σε βαρέσει βάρα το και εσύ της περνάω λάθος μηνύματα....δε θέλω να της πω να κάνει αυτό που από την αρχή της έχω πει ότι είναι κακό να της κάνουνε;σκέφτομαι λάθος;Έτσι δε περνάμε διαφορετικά μηνύματα στα παιδιά;

[kyra]

Να σας ρωτήσω κάτι που μου έκανε εντύπωση; Τι διαφορά έχει να χτυπήσει δεύτερος ή πρώτος;

Θέλω να πω ότι εγώ στη κόρη μου λέω ότι αν τη χτυπήσει κάποιο παιδάκι να γυρίσει να του πει ότι δεν είναι σωστό να χτυπάμε, δε ντρέπεσαι που με χτυπάς, και όχι να ανταποδώσει....της λέω ότι για κανέναν λόγο δε σηκώνουμε χέρι σε άλλον ή τον σπρώχνουμε και ας μας έσπρωξε κτλ κτλ.

Θεωρώ ότι με το να της πω ότι αν σε βαρέσει βάρα το και εσύ της περνάω λάθος μηνύματα....δε θέλω να της πω να κάνει αυτό που από την αρχή της έχω πει ότι είναι κακό να της κάνουνε;σκέφτομαι λάθος;Έτσι δε περνάμε διαφορετικά μηνύματα στα παιδιά;

 

Και σε αυτό συμφωνώ. Και ακριβώς επειδή είχα ένα πολύ δυνατό παιδί, ποτέ δεν ανέχτηκα δικαιολογίες τύπου: με χτύπησε πρώτος κλπ κλπ.

Για κανένα λόγο δε σηκώνουμε χέρι σε άλλον!

Αυτό όμως είναι κάτι που τους το μαθαίνουμε, και αν είμαστε συνέχεια στις 'επάλξεις', δεν παίρνει αυτό το μήνυμα!

[Λαΐδα]

και ειδικα τα αγορια.....ειναι στη φυση τους να αντιδρουν αναλογα, οποτε απλα το περιοριζεις.....

[nancy14]

Επειδη υπηρξα υπερπροστατευτικη με τον μεγαλο μου γιο καταλαβα καποια στιγμη οτι δημιουργησα ενα 'θυμα'. Ευτυχως το καταλαβα νωρις, στο προνηπιο.

Οσο και αν με ποναγε οταν μου ελεγε 'μου εκανε αυτο' , απαντουσα 'να μην ξαναφησεις να στο κανει'

Ουτε γιατι, ουτε ποιος, ουτε πολλα λογια....

 

 

Για εμενα λοιπον σημασια εχει εμεις να καταφερουμε να ελεγξουμε την υπερπροστασια μας και τα παιδια στην πορεια θα τα βρουν μονα τους.

 

Και εγώ μεγάλωνα ένα παιδί θύμα..το πρώτο μου ..κοριτσάκι αν και νομίζω οτι δεν παίζει ρόλο. Στο προνήπιο κατάλαβα πόσο κακό της είχε κάνει η δική μου προστατευτικότητα. Και αρχίσαμε καθημερινα να παίζουμε παιχνίδια τα απογεύματα και να κάνω εγω τα "κακά" παιδάκια...Να την σπρώχνω, να την ζουλάω, να της μιλάω απότομα, να μιλάω πολύ κοντά στο πρόσωπο της". Στην αρχή δεν αντιδρούσε καθόλου. Δεν ήταν καν ικανή να μου πει δυνατά και αποφασιστικά το απλό και καθαρό ΜΗ. Της πήρε καιρό να μάθει να αντιδρά και να προστατεύεται και το μόνο που της έμαθα είναι να λέει δυνατά ΜΗ και να σηκώνει το χέρι της όχι για να χτυπήσει αλλά για να προστατευτεί.

Θυμάμαι οτι η κα Στυλιανάκη το έλεγε αυτο το να προστατευόμαστε σε περιπτώσεις που τα νήπια μας χτυπάνε....

Ο δεύτερος μου, αγοράκι, στα δυο ήδη έχει αρχίσει να χτυπά. Πολύ πιο επιθετικός, πολύ πιο αντάρτης. Δεν νομίζω οτι θα χρειαστεί να το μάθω να προστατεύεται αλλα από τώρα έχω αρχίσει να του μαθαίνω ότι δεν σηκώνουμε χέρι ΠΟΤΕ.

Το σημαντικό ειναι αυτό που λεει η Λάιδα , να μάθουμε στα παιδιά να συμπεριφέρονται σωστα μακριά μας ΧΩΡΙΣ την μαμα συνέχεια δίπλα τους.

[προβατάκι]

Διάβασα όλα τα μηνύματα και σκέφτηκα πολύ αν έπρεπε να γράψω..

Πήγα παιδικό σταθμό μόλις στα 2 χρόνια μου, πολύ πολύ νωρίς για τα 80' s! Τότε τα περισσότερα παιδάκια πήγαιναν μετά τα 4. Ήμουν η μικρότερη σε όλο το νηπειαγωγείο και 3-4 κοριτσάκια γύρω στα 3, με χτυπούσαν συστηματικά. Όχι πάνω στο παιχνίδι. Επειδή ήμουν τόσο μικρή συνήθως καθόμουν σε ένα καρεκλάκι. Εκεί ερχόντουσαν και με χτυπούσαν, επίσης (δεν θα το ξεχάσω ποτέ) έπαιρναν μυρμήγκια, τα έλιωναν, έφτυναν τα ρούχα μου και τα κολλούσαν πάνω μου. ( μα πού τα σκεφτόντουσαν;;;)

Είμαι από οικογένεια που μου έμαθε από μωρό να σέβομαι, να μην χτυπάω και να τους αγαπάω όλους. Ήμουν και μωρό και δεν μπορούσα να αντιδράσω. Κάποια στιγμή αποφάσισα να το πω στη μαμά μου, αν και ντρεπόμουν (γιατί σκεφτόμουν ότι κάτι έκανα και με χτυπάνε). Το είπε στη δασκάλα η οποία της απάντησε ότι λέω προαφνώς ψέμματα και ότι δεν είχαν δει να γίνεται κάτι τέτοιο. Οι γονείς μου την πίστεψαν κι εγώ σώπασα... (Είπαμε, τοτε ήταν δεκαετία του 80:D)

Άρχισα να κάνω παρέα με τα αγοράκια του σταθμού και απέφευγα τα συγκεκριμένα κοριτσάκια τα οποία με κορόιδευαν συνεχώς. Ώσπου μια μέρα, γύρω στα 3 με 3,5 χρόνια μου, τις δείραμε μαζί με τα αγοράκια (καταλαβαίνετε τι εννοώ όταν λέω τις δείραμε, έτσι και έβγαλα το άχτι μου

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όντως τα παιδιά βρίσκουν την άκρη μόνα τους στο τέλος. Αλλά συνήθως, η "άκρη" είναι αυτό που έκανα εγώ. Πολύ θα ήθελα να με είχαν υπερασπιστεί οι δασκάλες αλλά να που δεν έγινε και δεν γίνεται και σήμερα σε πολλές περιπτώσεις. Τι πρέπει να κάνει τότε το παιδί; να το παίζει οσιομάρτυρας;;; Όλες ξέρετε ότι το να λέει ένα παιδί σε ένα άλλο παιδί "μη με χτυπάς" δεν έχει αποτέλεσμα.

Εμένα πάντως μου είχε δημιουργήσει τραύματα. Δεν ήθελα να πηγαίνω σχολείο και επίσης επειδή οι δασκάλες δεν με πίστεψαν, ντρεπόμουν να λέω τι συμβαίνει.

Πάντως, αν ανησυχείτε για την εξέλιξή μου όσες έχετε παιδί-θύμα, έγινα υπέρκοινωνική και ανεξάρτητη. Κάνω επίσης ένα απίστευτα κοινωνικό επάγγελμα.

Επίσης οι γυναίκες παραμένουν οι καλύτερές μου φίλες αν και μέχρι την εφηβεία τα πήγαινα καλύτερα με τα αγόρια.

Αυτό που θέλω να πω εν συντομία, είναι ότι όντως τα παιδιά την βρίσκουν την άκρη και πως δεν είναι κακό να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας.

[pax]

Οσο και αν με ποναγε οταν μου ελεγε 'μου εκανε αυτο' , απαντουσα 'να μην ξαναφησεις να στο κανει'

 

Συμφωνώ γενικά, όμως μήπως με αυτή τη φράση δεν τους ρίχνουμε πολύ βάρος, σαν να φταίνε αυτά που τα χτυπούν; Δλδ. εντάξει, να τα εκπαιδεύσουμε να αμύνονται, αλλά να μην περνούμε το μήνυμα "εσύ φταις που δίνεις δικαίωμα", γιατί έτσι μπορεί να πληγωθεί η αυτοπεποίθησή τους και να βυθιστούν ακόμη περισσότερο στο ρόλο του θύματος. Δεν ξέρω, σκέψεις κάνω...

[Maya]

Συμφωνώ γενικά, όμως μήπως με αυτή τη φράση δεν τους ρίχνουμε πολύ βάρος,...

 

Μα στις σχέσεις τους με τα συνομήλικα ΑΥΤΑ έχουν το βάρος σε κάθε περίπτωση. Πρέπει να βρουν λύση, και μάλιστα αυτή που τους ταιριάζει, η οποία να ανταποκρίνεται στις αρχές της οικογένειας.

Διαφορετικά θα ήταν αν η ΄παρενόχληση' ήταν από πολύ μεγαλύτερο παιδάκι.

 

Η φράση αυτή σημαίνει:

1. σε εμπιστεύομαι

2. είσαι ικανός να το κάνεις

3. ξέρεις την αποδεκτή συμπεριφορά, οπότε

4. λύσε το πρόβλημα, μπορείς

 

Απλά ως γονείς πρέπει να τα πιστεύουμε όλα αυτά, γιατί το παιδί καταλαβαίνει πότε το θεωρούμε ανίκανο να διαχειριστεί τις υποθέσεις του.

 

Εννοείται βέβαια ότι δεν θα του πούμε 'βρες μόνος σου λύση'. Θα συζητήσουμε πολύ θα επαναφέρουμε το θέμα, όταν θεωρούμε ότι ... ξεχάστηκε, όχι όμως ως αυθεντίες που ξέρουν το μυστικό της επιτυχίας. Αλλά θα ασχοληθούμε με το παιδί μας και μόνο, ώστε να του μάθουμε ότι έχει τον έλεγχο της κατάστασης. Αυτή είναι η μέθοδος που ακολουθώ εγώ.

Επίσης εννοείται ότι η μανούλα φουντώνει με την αδικία και το δείχνει κιόλας.

[Λαΐδα]

Pax και εγω τοτε, το ελεγα με μιση καρδια....,μην ξεροντας τελικα αν ειναι το σωστο. Αλλα επειδη σε εμενα επιασε νομιζω ηταν σωστη επιλογη. Βεβαια η καθε μια ξερει καλυτερα το παιδι της. Εξαλλου ειναι και ο τροπος που το λες. Προσπαθεις με τον τονο και το υφος σου να τον κανεις να νιωσει ολα αυτα που πολυ ωραια ειπε η Μaya

[mar-tha]

Και εγώ δεν πιστεύω πως υπάρχει πανάκεια του είδους..

 

Δεν θα ήθελα η στάση μου να παροτρύνει βίαιες απαντήσεις, ούτε να ενθαρρύνει μία αντίδραση προβάτου!

 

Θεωρώ ότι πολύ σημαντικό ρόλο παίζει το φύλλο και ο χαρακτήρας κάθε παιδιού, όπου μόνο η μητέρα μπορεί σε κάθε περίπτωση να κρίνει τελικά το ύφος της συμβουλής. Δηλαδή.. δεν είναι άσπρο-μαύρο.

 

Προσωπικά, που είμαι εγκεφαλικός άνθρωπος και θαυμάζω την ευστροφία και την εξυπνάδα γενικότερα, της μιλάω για αντιμετωπίσεις λεκτικές, που ορθώνουν ανάστημα με σεβασμό, αλλά μπορεί να κατακεραυνώσουν με τον λόγο. Και όταν λέμε λόγο.. εννοούμε ανάλογο της ηλικίας. Ή ακόμα αγγίζω τρόπους που φανερώνουν κάποια διπλωματία, ώστε να φτάσει (ελπίζω) σε κάποιο σημείο να προστατεύει τον εαυτό της προκαταβολικά.. από την κρίση της.

 

Με ενδιαφέρει να αυξήσω τη δυναμικότητα και αυτοπεποίθησή της, χωρίς να ισοπεδώνω τις αρχές και την διαπαιδαγώγηση που ελπίζω να της περνάω.

[Μαρια2010]

 

Με ενδιαφέρει να αυξήσω τη δυναμικότητα και αυτοπεποίθησή της, χωρίς να ισοπεδώνω τις αρχές και την διαπαιδαγώγηση που ελπίζω να της περνάω.

Αυτο ειναι ολο το ζουμι της υποθεσης,αυτο νομιζω πως θελουν ολοι οι γονεις.....γιαυτο πες καμια ιδεα για το πως γινετε γιατι ειμαι στην προσπαθεια και εχω ψηλομπερδευτει.Αν σου ειναι ευκολο.Καθημερινα δινουμε μαχες και πραγματικα εχω την εντυπωση οτι στις περισσοτερες χανω,ελπιζω στην τελικη να μην χασω και τον πολεμο.

[FEHKO]

Καλημερα, κοριτσια

Το θέμα που έθεσε η m4ri4 είναι αρκετά σοβαρό και αρκετα περιπλοκο. Η επιθετικότητα είναι πολύ επικίνδυνη και δεν πρέπει με κανένα τρόπο να τη δικαιολογούμαι, επειδή τυχαίνει να είναι επιθετικό το δικό μας το παιδί . Τα νήπια εννοειται ότι δεν έχουν πληρης συναίσθηση των πράξεων τους γιαυτο θέλουν συνεχόμενη και σωστή επίβλεψη στο σχολείο η οπουδήποτε αλλού . Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που παιδάκια χτύπηθηκαν πολύ άσχημα από καποια αλλα, ειτε γιατι τους πεταξαν μια πετρα στο κεφαλι η ένα αιχμηρο αντικειμενο στο ματι η πεταξαν αμμο στα ματια στην παραλια η τα εσπρωξαν από μια σκαλα …. Το πιο απλό παράδειγμα είναι στις παιδικές χαρες στις τσουλήθρες, που βλέπουμε παιδάκια που δεν έχουν μάθει να περιμενουν την σειρά τους και σπρώχνουν τα άλλα τα μικροτερα επανω στην σκαλα για να τα παρακάμψουν και οι γονείς τους σιωπούν η πολλές φορές χαίρονται κιόλας γιατι το θεωρουν και εξυπναδα . Μην πάω πιο μακριά και σας πω ακραία περιστατικά, όπως του Αλεξ, βεβαια με μεγαλυτερα παιδια. Η επιθετικότητα όμως καλλιεργείται η καταπολεμάται σε μικρές ηλικίες. Δυστυχως στο δημοτικο πιστευω ότι είναι λιγο αργα.

Αυτό που θα ελεγα στην θεματοθετρια πουφαινεται να έχει μεγαλώσει το κοριτσάκι της με τρόπους και ευγενεια εκτος από αυτά τα πολυ ωραια που έγραψε η mmaria ,

είναι να εξηγησει στο παιδί της ότι όσο κακό είναι να χτυπάμε τα άλλα παιδιά , εξίσου κακό είναι και να επιτρέπουμε σε άλλα παιδιά να μας χτυπάνε η να μας συμπεριφερονται ασχημα. Επισης να της μαθει ότι δεν είναι καθολου ντροπη να ζητησει την παρεμβαση της δασκαλας , όταν βλεπει ότι δεν μπορει να τα καταφερει μονη της, εάν βεβαια πιστευει ότι θα ξανασυμβει .

 

Γενικοτερα θα ηθελα να πω οτι οπως διδάσκουμε στα παιδιά μας κανόνες καλής συμπεριφοράς, να σέβονται τους μεγαλύτερους, να μην προσβάλλουν τα άλλα παιδάκια , να μην χρησιμοποιούν άσχημες λέξεις έτσι πρέπει να τα διδάξουμε ότι δεν πρέπει να ανέχονται άσχημες συμπεριφορές και δεν πρέπει να επιτρέπουν σε κανέναν να τα βλάπτει και να τα προσβάλλει . Πρεπει να ενισχυουμε την αυτοπεποίθηση τους και το θάρρος τους ωστε να υπερασπιζονται τον εαυτο τους γιατί σήμερα έχουν να αντιμετωπίσουν την επιθετικότητα κάποιων παιδιών σωματικη και λεκτικη αύριο στη ζωή θα έχουν να αντιμετωπίσουν πολύ χειρότερες καταστάσεις που δυστυχως πρέπει να παλέψουν για να επιβιώσουν. Δεν πρεπει να μεγαλωνουμε παιδια που εχουν μονο υποχρεωσεις απεναντι στους αλλους, γιατι ετσι θα μεγαλωσουμε θυματα και δυστυχως η ζωη ειναι πολύ σκληρη.

Όταν είδα τον μικρό μου έκπληκτο και αμήχανο 2 χρονών σε παιδότοπο την πρώτη φορά που τον χτύπησε ένα άλλο παιδακι στα καλα καθουμενα ,προβληματιστηκα για την παθητικη του σταση και θυμωσα με τον εαυτό μου που δεν παρενέβηκα , για να μην προσβάλλω τους αλλους γονεις . Την δεύτερη φορά , ήμουν πιο προετοιμασμένη . Περίμενα την παρέμβαση της νηπιαγωγου η της μητέρας του παιδιού και όταν είδα αδιαφορία , μίλησα με αυστηρό τόνο στο άλλο παιδί λέγοντας του ότι αυτό που κάνει είναι κακό και δεν πρέπει να το επαναλάβει, κάτι που όφειλαν να το κάνουν οι γονείς και εφοσον δεν το εκαναν οφειλα και εγω να προστατεψω το δικο μου παιδι. Μετά πλησίασα τον δικό μου, με αυστηρό ύφος πάλι και του είπα ότι δεν πρέπει να επιτρέπει σε κανένα παιδί να τον σπρώχνει . . Σπίτι του εξήγησα ξανά και ξανά ότι πρέπει να λέει στο άλλο παιδί ότι είναι κακό αυτό που κάνει (όπως εκανε η μαμα) , και εάν το άλλο συνεχίσει αυτήν την συμπεριφορά πρέπει να φεύγει από δίπλα του και να το λεει στην δασκαλα η στην ανάγκη να το σπρώξει κιολας. (Παράδειγμα σε 2ο παιδότοπο είχε πέσει επάνω του ένα 5 χρονο και δεν τον άφηνε ούτε να ανασάνει. Έπρεπε οπωσδήποτε να τον σπρώξει και να παλέψει, εφόσον οι υπεύθυνες κοιμόντουσαν) .

Ο άντρας μου ομως είναι απόλυτος σε αυτό το θέμα επειδή είναι και αγοράκι. ΄΄όταν σε χτυπάνε , χτυπάς . ΄΄ Εγω προσπαθω να τον συγκρατησω σαν μανα . Του διδασκει πώς να παλεύει προκαλώντας τον ο ίδιος και του μαθαινει πότε παλεύουμε για πλάκα-για παιχνίδι, πότε αμυνόμαστε πιο σοβαρά , ποιες κινησεις είναι πιο επικυνδυνες , ωστε καθως παιζουμε να μην βλαψουμε τα αλλα παιδακια., επισης τα πιο μεγαλα ειναι και πιο δυνατα οποτε πρεπει να ειμαστε πιο προσεκτικοι (οσο μπορει να καταλαβει βεβαια) . Επίσης τον αφηνουμε να παλεύει με τα μεγαλύτερα παιδάκια φίλων μας μεσα στο παιχνιδι κάτω από την επιβλεψη μας εννοείται, έτσι για να σκληραγωγείται και να εκπαιδεύεται. Βεβαια εφαρμοζουμε αυτην την τακτικη , γιατι εχουμε παρατηρησει ότι ποτε δεν χτυπαει τα αλλα παιδακια .

Τώρα είναι 3 χρονων και κατι , και αισθάνομαι λίγο περισσότερη ασφάλεια, γιατί έχει μάθει να αντιδρά επιπλήττοντας το άλλο παιδί και δεν ειναι πια παθητικός. Ίσως βέβαια να είναι και που μεγάλωσε. Μάλιστα έκανε πολύ εντύπωση στις υπεύθυνες του 1ου παιδότοπου , μετα απο 1 χρονο, που όταν έριξε κάτω κατά λάθος ένα άλλο παιδάκι καθως ετρεχε του ζήτησε συγγνώμη . Έτσι πιστευω ότι μαθαίνει σιγα σιγα ότι η επιθετικότητα ή η βιαιη πραξη είναι μια άσχημη πραξη είτε γίνεται από τον ιδιο ειτε απο καποιον αλλο. Γενικα θελει πολυ προσοχη απο εμας τους γονεις γιατι το καθε παιδι θελει και διαφορετικη μεταγχειρηση αναλογα με την ηλικια του και τον χαρακτηρα του , ωστε να μην το κανουμε θυμα αλλα ουτε και να το κανουμε επιθετικο επειδη φοβομαστε μη γινει θυμα.

Δυστυχώς δυσδιάκριτα τα όρια , γιαυτο είναι δύσκολος ο ρόλος μας και επίσης δύσκολος και σοβαρός είναι ο ρόλος του εκπαιδευτικού, ο όποιος πρέπει να έχει την ικανότητα και τις γνώσεις να καταλαβαίνει το χαρακτήρα του κάθε παιδιού και να το εκπαιδεύει ανάλογα και μετά να συμβουλεύει εμάς σωστά.

[pax]

Εξαλλου ειναι και ο τροπος που το λες. Προσπαθεις με τον τονο και το υφος σου να τον κανεις να νιωσει ολα αυτα που πολυ ωραια ειπε η Μaya

 

Έτσι νομίζω κι εγώ. Απλά επειδή έχει γίνει και λίγο καραμέλα η φράση "εσύ φταις που το άφησες να σου συμβεί", και σ΄αυτό το thread αλλά και σε πολλές άλλες άσχετες περιπτώσεις, έγραψα τον ενδοιασμό μου.

 

Πάντως γράφηκαν πολύ χρήσιμα πράγματα εδώ. Ενδεικτικά παραθέτω δύο:

 

Επειδη υπηρξα υπερπροστατευτικη με τον μεγαλο μου γιο καταλαβα καποια στιγμη οτι δημιουργησα ενα 'θυμα'. Ευτυχως το καταλαβα νωρις, στο προνηπιο.

Οσο και αν με ποναγε οταν μου ελεγε 'μου εκανε αυτο' , απαντουσα 'να μην ξαναφησεις να στο κανει'

Ουτε γιατι, ουτε ποιος, ουτε πολλα λογια....

Η καρδουλα μου βεβαια το ηξερε...

Δυο χρονια μετα εχει γινει μια χαρα. Δεν ειναι απο τη φυση του ζωηρος η επιθετικος αλλα μια χαρα αντιδραει και υπερασπιζεταιτον εαυτο του. Ειτε με λογια, ειτε με το να ζητησει τη βοηθεια της δασκαλας, ειτε με το να αποφευγει να εμπλακει καπου....Μια φορα μαλιστα 'επαιξε και ξυλο' μου ειπε (αυτο σημαινει δυο τρεις σπρωξιες)...κολπος μου ρθε.....Δεν τον μαλωσα ομως....ειναι τοσο ηρεμος που ειμαι σιγουρη οτι επρεπε να το κανει.

Για εμενα λοιπον σημασια εχει εμεις να καταφερουμε να ελεγξουμε την υπερπροστασια μας και τα παιδια στην πορεια θα τα βρουν μονα τους.

 

Και εγώ μεγάλωνα ένα παιδί θύμα..το πρώτο μου ..κοριτσάκι αν και νομίζω οτι δεν παίζει ρόλο. Στο προνήπιο κατάλαβα πόσο κακό της είχε κάνει η δική μου προστατευτικότητα. Και αρχίσαμε καθημερινα να παίζουμε παιχνίδια τα απογεύματα και να κάνω εγω τα "κακά" παιδάκια...Να την σπρώχνω, να την ζουλάω, να της μιλάω απότομα, να μιλάω πολύ κοντά στο πρόσωπο της". Στην αρχή δεν αντιδρούσε καθόλου. Δεν ήταν καν ικανή να μου πει δυνατά και αποφασιστικά το απλό και καθαρό ΜΗ. Της πήρε καιρό να μάθει να αντιδρά και να προστατεύεται και το μόνο που της έμαθα είναι να λέει δυνατά ΜΗ και να σηκώνει το χέρι της όχι για να χτυπήσει αλλά για να προστατευτεί.

Θυμάμαι οτι η κα Στυλιανάκη το έλεγε αυτο το να προστατευόμαστε σε περιπτώσεις που τα νήπια μας χτυπάνε....

 

Με άλλα λόγια... μαθαίνουμε στα παιδιά μας διακριτικά και υπομονετικά να προστατεύονται μόνα τους ... και δεν κάνουμε την τρίχα τριχιά παρεμβαίνοντας και απαιτώντας το δίκιο μας και κατηγορώντας υπεύθυνους και μη, εκτός αν είναι κάτι πραγματικά πολύ σοβαρό.

[Maya]

Ο άντρας μου ομως είναι απόλυτος σε αυτό το θέμα επειδή είναι και αγοράκι. ΄΄όταν σε χτυπάνε , χτυπάς . ΄΄ Εγω προσπαθω να τον συγκρατησω σαν μανα . Του διδασκει πώς να παλεύει προκαλώντας τον ο ίδιος και του μαθαινει πότε παλεύουμε για πλάκα-για παιχνίδι, πότε αμυνόμαστε πιο σοβαρά , ποιες κινησεις είναι πιο επικυνδυνες , ωστε καθως πιαζουμε να μην βλαψουμε τα αλλα παιδακια. (οσο μπορει να καταλαβει βεβαια) . Επίσης τον αφηνουμε να παλεύει με τα μεγαλύτερα παιδάκια φίλων μας κάτω από την επιβλεψη μας εννοείται, έτσι για να σκληραγωγείται και να εκπαιδεύεται. Βεβαια εφαρμοζουμε αυτην την τακτικη , γιατι εχουμε παρατηρησει ότι ποτε δεν χτυπαει τα αλλα παιδακια .[/size][/font]

 

Δεν θα αναλύσω τώρα το 'όταν χτυπάνε, χτυπάς' αδιακρίτως ή με κριτήρια:shock: στο τρίχρονο! Θα μου βγει το μήνυμα πολύ προσβλητικό.

Αλήθεια όμως δεν σκέφτηκες ποτέ ότι το παιδάκι σου 'δεν χτυπάει τα άλλα παιδάκια' γιατί δεν του ΄ταιριάζει' ο τρόπος αυτός και ότι αν εμπλακεί σε καυγά, μόνο επειδή του το λέτε εσείς, μπορεί να φάει ξύλο?

Αυτό το να εκπαιδεύουμε το παιδί στο ξύλο, είναι η πρώτη φορά που το ακούω. Όσο ζω, μαθαίνω!

[mar-tha]

Αυτο ειναι ολο το ζουμι της υποθεσης,αυτο νομιζω πως θελουν ολοι οι γονεις.....γιαυτο πες καμια ιδεα για το πως γινετε γιατι ειμαι στην προσπαθεια και εχω ψηλομπερδευτει.Αν σου ειναι ευκολο.Καθημερινα δινουμε μαχες και πραγματικα εχω την εντυπωση οτι στις περισσοτερες χανω,ελπιζω στην τελικη να μην χασω και τον πολεμο.

 

Η βασικότερη και πιο σημαντική προϋπόθεση είναι η επικοινωνία με τα παιδιά μας. Αυτή ανοίγει όλους του δρόμους, και εμείς χαράζουμε τα μονοπάτια..

 

Πολλές φορές που μου αναφέρει ένα συμβάν η μικρή, όπου από την αντίδρασή της μαθαίνω περισσότερα για τον χαρακτήρα της, όταν δεν συμφωνώ ή βρίσκω τη στάση "ελλιπή" δεν την αντιμετωπίζω με ένα στυλ επίπληξης/παρατήρησης. Φροντίζω να τονίσω το θετικό σημείο της στάσης της, και παράλληλα να τις προσθέσω τις δικές μου πινελιές.

πχ "καλά το σκέφτηκες να το αναφέρεις στην κυρία, μήπως όμως θα έπρεπε να ζητήσουμε συγνώμη και από τον φίλο μας;..".

 

Αυτός ο τρόπος αποτελεί για μένα τον γενικό μπούσουλα, καθώς δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές. Κρίνω ότι πρέπει να εκμεταλλευόμαστε την κάθε κίνηση για να διαμορφώσουμε ή να τονίσουμε στοιχεία στον χαρακτήρα του παιδιού μας.

 

Δεν μπορούμε πχ να θέλουμε το παιδί μας να εκτιμάει τα υλικά αγαθά, όταν δεν βρίσκουμε ευκαιρίες στην καθημερινότητά μας να μνημονεύουμε για αυτά που έχουμε. Δεν τα μνημονεύω=τα θεωρώ δεδομένα. Με το να γίνει κάτι ουάου (απόκτηση ΜΕΓΑΛΟΥ δώρου, ταξίδι στη disneyland) και να το πούμε μόνο τότε, ε... δεν θα δοθεί η σωστή σημασία.

 

Έτσι κάπως της μιλώ και για αυτά που άπτονται στο θέμα 'φιλίες'. Της τονίζω τα καλά στοιχεία πχ "δεν ήταν πολύ όμορφο που η ειρήνη μοιράστηκε τα παιχνίδια της μαζί σου';; Το βρίσκω πολύ πιο αποτελεσματικό, από το να το "θυμηθώ" να το αναφέρω, όταν η Χ ειρηνούλα έρθει στο σπίτι μας και η μικρή δεν την αφήνει να παίξει "μα γιατί το κάνεις αυτό;.. όταν είχες πάει στης ειρηνούλας αν θυμάσαι, μοιράστηκε όλα τα παιχνίδια της μαζί σου!".

 

Ανέφερα γενικά παραδείγματα εστιάζοντας στην επικοινωνία, καθώς για μένα εκεί κρύβεται ο πυρήνας όλης της λεκτικής μας δύναμής.