ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΜΕΙΩΣΗ ΚΑΙ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ

[xrisa2]

καλή μου φίλη,

πάρε το χρόνο σου, θρήνησε, κλάψε. παρήγορήσου από την αγκαλιά του άντρα σου και των δικών σου ανθρώπων. προσπάθησε να μην το περάσεις μόνη σου αυτό, μοιράσου τον πόνο σου με τον άντρα σου και αυτός πονάει μαζί σου, αυτός και οι φίλοι σου θα κάνουν τι θλίψη σου να περάσει πιο γρήγορα.

εμείς θα είμαστε εδώ όταν θα θέλεις να μοιραστείς κάτι μαζί μας.

προσωπικά πιστεύω ότι έκανες ότι καλύτερο μπορούσες για τα παιδιά σου και ότι πάλεψες για αυτά πάνω από τις δυνάμεις σου, όπως κάνει κάθε σωστή μάνα. μη ξεχάσεις ποτέ ότι άλλος αποφασισε για σένα, δεν ήταν πια στο δικό σου χέρι.

σε φιλώ και εύχομαι να γρήγορα να έρθει το χαμόγελο στα χείλια σου.

[ΑΝΝΑ4]

Κορίτσια σας ευχαριστώ όλες τόσο πολύ.. Κι εγώ σας νιώθω δικούς μου ανθρώπους και μου δώσατε πολύ κουράγιο τις τελευταίες βδομάδες ειδικά, στο νοσοκομείο..

Σας ευχαριστώ προσωπικά μία μία, όχι μόνο εσάς που μιλάμε πιο συχνά αλλά κι εσάς που διαβάζατε και συμμετείχατε σε όλο αυτό ψυχικά και σιωπηλά.

Τα λόγια όλων σας είναι πολύ παρήγορα. Από το μεσημέρι και μετά που άρχισε να περνάει λίγο λίγο η επίδραση των φαρμάκων άρχισα να νιώθω χειρότερα ψυχολογικά. Φοβάμαι λίγο τις μέρες που έρχονται αν και ξέρω ότι η ζωή σε πάει μπροστά θες δεν θες και αλήθεια πιστεύω ότι θα ξαναγίνω καλά. Αυτό που δεν μπορούσα να φανταστώ, όσο τα είχα μέσα μου, είναι ότι αν τα έχανα, ήξερα ότι θα υποφέρω αλλά δεν ήξερα αυτόν τον πόνο.

Το ότι δεν είμαι η μόνη με παρηγορεί πολύ, ακούγεται εγωιστικό αλλά δεν θέλω να βουλιάζω σε αυτολύπηση, ξέρω ότι δεν είμαι η πρώτη, μακάρι να είμαι η τελευταία. Αλλά τώρα πονάω για εκείνα και μόνο, σκέφτομαι αν και πόσο υπέφεραν, και αυτόν τον πόνο δεν τον γνώριζα μέχρι τώρα

 

ακριβως ετσι ειχα νιωσει κ εγω....και οταν καποια στιγμη το κουβεντιασα με την μανουλα μου μου ειπε ''κοριτσι μου εγινες μανουλα,μια μανουλα που δυστυχως εχασε το μωρακι της,και αυτο ποναει...''...αχ κοριτσακι μου δεν ξερω τι αλλο να σου πω...σημερα μαζι σου μου ρθαν κ εμενα ολα ξανα στο μυαλλο μου...σου λεω ομως πως μαζι με τις αναμνησεις δεν ηρθε ΕΚΕΙΝΟΣ ο πονος,ελπιζω αυτο να σου δινει θαρρος κ παρηγορια....

επιτελους καμμια αλλη μανουλα να μην ζησει αυτον τον γολγοθα...ειναι τοσο αδικο...

[roxanne_]

Προβατάκι δεν ξέρω τι να πω!

Πραγματικά λυπάμαι για όλα όσα πέρασες και περισσότερο λυπάμαι που δεν είχατε ένα χαρούμενο τέλος.

 

Δυστυχώς έτυχε σε εσένα όπως και σε άλλες γυναίκες αυτό το τραγικά δύσκολο πράγμα.

 

Εύχομαι να καταφέρεις σύντομα να σταθείς ξανά στα πόδια σου, να βρεις τη χαρά, την αισιοδοξία και την όρεξη για ζωή.

Είμαι σίγουρη ότι θα μπορέσεις να τα κάνεις όλα αυτά ξανά γιατί μας έχεις αποδείξει ότι είσαι ένας πάρα πολύ δυνατός ανθρωπος.

 

Πρέπει να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου να θρηνήσει όπως είναι φυσιολογικό, αλλά μη διστάσεις να ζητήσεις τη βοήθεια ενός ειδικού αν δεις ότι σε τραβάει προς τα κάτω.

 

Θα περιμένω νέα σου και είμαι σίγουρη ότι σε λίγο καιρό θα έχεις και πάλι ευχάριστα νέα να μοιραστείς μαζί μας!

Σε φιλώ

[margiota]

Δεν έχω να σου πω πολλά. Λυπάμαι πολύ! Σε καταλαβαίνω γιατί πέρασα τα ίδια αλλά και δεν σε καταλαβαίνω γιατί κάθε γυναίκα βιώνει αυτή την κατάσταση διαφορετικά.

Ένα μόνο θα σε συμβουλέψω. Αυτή την στιγμή πρέπει να πενθήσετε και εσύ και ο άντρας σου. Ο καθένας με τον τρόπο του και τον χρόνο του. Μη το κρατήσετε μέσα σας. Θα σας "τρώει" μια ζωή. Μόνο όταν κλείσετε τον κύκλο του πένθους θα μπορέσετε να συνεχίσετε.

Κουράγιο!

[PEPI1979]

Μπήκα με τόση αγωνία για σας . Ξερω ότι αυτο που είπες για το νόημα πριν και μετά εγκυμοσύνης είναι πολύ σημαντικό .Να το παλέψεις όσο μπορείς για να βρεις γρήγορα το "καινούργιο μετά" της νέας σου εγκυμοσύνης .πραγματικά ότι και να πούμε είναι τοσο λιγο.καλό ξημέρωμα , σε φιλώ !

[zouzounel]

μην αντιδράς σ αυτό που νιώθεις... τα δάκρυα θα φερουν τη λύτρωση απ τον πόνο...

κι άλλα μάτια κλαίνε μαζί σου, κι άλλες καρδιές σφίγγονται... κι ας μη γνωριζομαστε άγνωστη φίλη, θρηνούμε μαζί σου γι αυτα τα μωράκια... γιατί σε νιώθουμε...

να είσαι καλά

[BLUBLU]

Ειλικρινα λυπαμαι....τοσες μερες δεν ηξερα τι να γράψω....πιστευα...ηλπιζα!

Να χεις δυναμη!

[*tingerbell*]

μπηκα με μια λαχταρα να διαβασω αν ειχαμε νεα σου και με θλιψη ειδα πως τα πραγματα δεν πηγαν καλα τελικα...

και παλι με γεμισες με δακρυα...δακρυα για σενα και τα αγγελουδια σου που πια θα σε φυλανε απο ψηλα...

παρε ολο το χρονο που χρειαζεσαι,κλαψε,ξεσπασε! δεν θα τα ξεχασεις ποτε αλλα καποτε ο πονος θα μαλακωσει και θα εισαι ετοιμη για μια νεα αρχη...

μιλα με κοπελες που περασαν παρομοιες καταστασεις...κι αν τις δεις να χαμογελανε δεν ειναι επειδη ξεχασαν αλλα επειδη η ζωη προχωραει...απλα θελει χρονο!

αναψα ενα κερακι σημερα για σενα και τα αγγελακια σου.αυτα να ειναι καλα εκει ψηλα κι εσυ να βρεις δυναμη και κουραγιο και να ξανασταθεις στα ποδια σου!

σε γλυκοφιλω και ευχομαι αυτη να ειναι η τελευταια στεναχωρια στη ζωη σας!

[margiota]

Σε περίπτωση που δεν το ξέρεις (και έχεις κάποια σχέση με την θρησκεία) στις 20 μέρες μπορείς να πας να πάρεις ευχή. Η ευχή είναι για τέτοιες περιπτώσεις και εμένα εκείνη την εποχή μου είχε κάνει πολύ καλό στην ψυχή μου...

[ΑΝΝΑ4]

Σε περίπτωση που δεν το ξέρεις (και έχεις κάποια σχέση με την θρησκεία) στις 20 μέρες μπορείς να πας να πάρεις ευχή. Η ευχή είναι για τέτοιες περιπτώσεις και εμένα εκείνη την εποχή μου είχε κάνει πολύ καλό στην ψυχή μου...

 

ναι αυτο ειχα ξεχασει να σου το πω.και γω οταν τελειωσαν ολα και η μικρη μας εγινε αγγελακι φωναξα στο σπιτι τον πατερ μου εδωσε την ευχη κ πραγματικα τα λογια του μου ξαλαφρωσαν την καρδια...margiota εχεις τοσο δικιο...

[Marirena]

Να έχεις δύναμη κορίτσι μου και πίστη.

Δεν ξέρω τί άλλο να πω.

Έδειξες μεγαλείο ψυχής και δύναμης και τα πλασματάκια σου το ίδιο.

Σίγουρα, κάποτε θα ανταμειφθείς για όλα αυτά.

[marchalina]

Καλημερα Προβατακι

Δεν ξερω τι μπορει να γλυκανει την ψυχουλα σου τωρα..μαλλον τιποτα..

Στη θλιψη στο θυμο την απογνωση και το κενο που σου αφησε αυτη η ιστορια,και οταν νομιζεις οτι τρελλαινεσαι να σκεφτεσαι οτι δεν εισαι η μονη (ειναι μια αληθεια που ισως σε βοηθησει) Γενικα φαινεσαι ατομο θετικο που η λογικη σκεψη ειναι σε ισορροπια με το συναισθημα σου και αυτο θα σε βοηθησει να ανακαμψεις πιο γρηγορα

Σιγουρα ειναι πολυ πολυ δυσκολο

Η ιδια η ζωη θα σε παει μπροστα Προς το παρον συμφωνω με οσα διαβασα ,προσπαθησε να μην πνιγεις το συναισθημα σου

Και γραφε μας τα συναισθηματα σου αν το θελεις και σε βοηθαει

[Nikolekaki]

:cry::cry:

 

Koριτσάκι μου γλυκό τώρα μπήκα και είδα τα νέα σου... Έκλαψα πολύ. Ήλπιζα... Άναψα και δυο κεράκια για τα προβατάκια σου το Σάββατο...

 

Τώρα πάρε το χρόνο σου, κλάψε, πάρε αγκαλίτσα τον αντρούλη σου (προφανώς κι εκείνος είναι απαρηγόρητος) κι όταν νοιώσεις κάπως καλύτερα πάρε μια βαθιά ανάσα και γύρνα στους ρυθμούς σου... Συνήθως βοηθάει. Και πάνω απ' όλα προσπάθησε να μην αφήσεις τη θλίψη να κλέψει τον εαυτό σου.

 

Κουράγιο και υπομονή. Μια τεράστια αγκαλιά σου κάνω...

((((((((((((((((((((())))))))))))))))))))

[Mary_84]

Προβατάκι, διαβάζω την ιστορία σου λίγο καιρό. Αν και ποτέ δε σου έχω γράψει, είχα την αγωνία να μαθαίνω τα νέα σου.

Λυπαμαι πάρα πολύ που πήραν τα πράματα τόσο άσχημη τροπή. Ήλπιζα ότι θα τα καταφέρνατε.

Τέτοιες στιγμές δεν υπάρχουν λόγια και ό,τι κι αν πω ξέρω πως δεν θα ηρεμήσει τον πόνο σου. Εύχομαι να έρθουν καλύτερες στιγμές και μια μέρα να ακούσεις εκείνο το κλάμα που θα σε κάνει τόσο ευτυχισμένη.

[PEPI1979]

Μακάρι να μπορεσεις γρήγορα να προχωρήσεις. Πραγματικά είναι άδικο. Εσύ έκανες ότι μπορούσες !Δεν ξέρω τι έιναι καλό σε αυτη την περίπτωση πάντως όταν αποφασίσετε να προσπαθησετε ξανά αυτό θα γλυκάνει τις πληγες ........Πραγματικά ευχομαι να βρεις γρήγορα δύναμη να συνεχισεις πιο ΔΥΝΑΤΑ !

[melina08]

γεια σου κοπέλα μου!

εμείς σε σκεφτόμαστε κι ευχόμαστε το ανοιξιάτικο αεράκι να πάρει μακριά τις άσχημες σκέψεις!!

 

θυμάμαι ότι εγώ, λίγες μέρες μετά τη "γέννα", αν και ήπια χάπι, άρχισα να 'χω γάλα...αυτό ήταν το χειρότερο. γάλα για ποιο μωρό:::

όλες τα χουμε περάσει, σε καταλαβαίνουμε...

 

προσπάθησε να μην κολλάει το μυαλό σου και, κυρίως, να μην αναρωτιέσαι και να μην ψάχνεις μέσα σου τα γιατί και τα αν!!! έτσι έγιναν τα πράγματα, όπως σε πάμπολλες άλλες γυναίκες, για χίλιους γνωστούς ή άγνωστους λόγους κι εσύ έκανες τα πάντα!!! ό, τι μπορούσες και πριν και μετά.

 

σου εύχομαι να αρχίσεις τα όνειρα ξανά!!!

[ΑΝΝΑ4]

καλησπερα προβατακι,να θυμασαι οτι σε σκεφτομαστε κ οτι οποτε θελεις ειμαστε εδω για σενα!!!φιλακια πολλα!!!

[lovely people]

:cry::cry::cry::cry:

Oτι και να πούμε είναι λίγο!!

[προβατάκι]

Φίλες μου γύρισα σπίτι την Κυριακή και όλα φαίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Τα μηνύματά σας, να ξέρετε όλες μα όλες, κάθε μία από εσάς, μου ζεσταίνουν την καρδιά. Είναι ίσως οι μόνες στιγμές μέσα στη μέρα που νιώθω λίγη ανακούφιση, όταν διαβάζω εσάς, ουσιαστικά άγνωστους ανθρώπους να νοιάζονται τόσο πολύ, παίρνω θάρρος, να ξέρετε όλες σας πως ότι μου γράφετε μπαίνει στην καρδιά μου, όσο μικρή ή μεγάλη κουβέντα κι αν είναι.

Εσείς που το περάσατε αυτό που τώρα ζω, μου δίνετε κουράγιο ότι κάποια στιγμή θα αναπνεύσω ξανά.

Αυτή τη στιγμή μου μοιάζει αδύνατο. Προσπαθώ αλλά ξαφνικά το μυαλό μου συνειδητοποιεί όλη την κατάσταση και νιώθω να τρελαίνομαι. Με πονάει να μην ξέρω αν υπέφεραν, αν καταλάβαιναν τί ένιωθα κι εγώ κι ο άντρας μου γι αυτά.

Φοβάμαι μήπως νόμιζαν ότι δεν τα θέλω επειδή αρκετές φορές ένιωσα απελπισία και κούραση από την κατάσταση, και στο σπίτι και στο νοσοκομείο, όμως ποτέ δεν εννοούσα οτι κουράστηκα από αυτά. Εννοούσα ότι είχα κουραστεί να μην πηγαίνουν καλά τα πράγματα, να τρέμω μήπως τα χάσω..

Φοβάμαι ακόμα και για εκείνη τη μέρα που συζητήσαμε για την διακοπή. Ευχαριστώ τον Θεό που τη μέρα που βρήκαμε τη μόλυνση άρχισε ο τοκετός κι έτσι δεν χρειάστηκε να αποφασσίσουμε τίποτα, όλα πια είχαν ξεφύγει από τα χέρια μας. Άν ήταν τελικά ποτέ στα χέρια μας.

 

Σας ευχαριστώ που είστε δίπλα μου, δεν έχω λόγια να περιγράψω το πώς νιώθω. Σήμερα δεν άντεξα και είδα τα τελευταία υπερηχογραφήματά τους, για μένα δεν ήταν έμβρυα όπως προσπαθούν όλοι να μου πουν. Ήταν τα παιδιά μου και τα γέννησα κανονικά. Και δεν τα χω. Και τα θέλω πίσω, τα θέλω πίσω τόσο πολύ!

Ελπίζω να ξαναβρώ το νόημα, προς το παρόν νιώθω μόνο τύψεις που δεν είμαι πια μαζί τους και που δεν ξέρω αν ήξεραν πόσο τα αγαπούσα. Τις τελευταίες βδομάδες στο νοσοκομείο, ούτε την κοιλιά μου δεν με άφηναν να χαιδέψω... Πια γυναίκα το κάνει αυτό;;; Είχα πάψει να τα αγγίζω, να τους μιλάω, φοβόμουν μήπως κάνω περισσότερο κακό και τελικά δεν κατάφερα τίποτα μα τίποτα, μόνο να αναρωτιέμαι αν ένιωθαν την αγάπη μου

[προβατάκι]

Σας ευχαριστώ επίσης για τα κεράκια και τις προσευχές, σημαίνουν πολλά για μένα. Αυτό με την ευχή πού λέτε πώς γίνεται; Πάω απλώς στην εκκλησία και τί λέω;

[ΑΝΝΑ4]

Σας ευχαριστώ επίσης για τα κεράκια και τις προσευχές, σημαίνουν πολλά για μένα. Αυτό με την ευχή πού λέτε πώς γίνεται; Πάω απλώς στην εκκλησία και τί λέω;

 

Nα μην μας ευχαριστεις καθολου,στο δικο σου τοπικ μαθαμε πολλα,αλλα κυριως ειδαμε πως υπαρχουν ακομα ανθρωποι...και αυτο ειναι μεγαλο κερδος για ολους μας!!!

οσον αφορα την προσευχη,εγω ειχα παρει τηλ τον πατερ της ενοριας μας κ ηρθε ο ιδιος στο σπιτι μου,με βοηθησε απιστευτα.....νομιζω οτι αν πας στην εκκλησια κ μιλησεις με ενα πατερουλη θα καταλαβει κ θα σου πει αυτα που πρεπει...παντως εγω μετα την ευχη,ενιωσα σαν να εφτανα κοντα στις τελευταιες σελιδες ενος μεγαλου κεφαλαιου...καπου εκει αρχισα να το κλεινω...

[ΑΝΝΑ4]

Φίλες μου γύρισα σπίτι την Κυριακή και όλα φαίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Τα μηνύματά σας, να ξέρετε όλες μα όλες, κάθε μία από εσάς, μου ζεσταίνουν την καρδιά. Είναι ίσως οι μόνες στιγμές μέσα στη μέρα που νιώθω λίγη ανακούφιση, όταν διαβάζω εσάς, ουσιαστικά άγνωστους ανθρώπους να νοιάζονται τόσο πολύ, παίρνω θάρρος, να ξέρετε όλες σας πως ότι μου γράφετε μπαίνει στην καρδιά μου, όσο μικρή ή μεγάλη κουβέντα κι αν είναι.

Εσείς που το περάσατε αυτό που τώρα ζω, μου δίνετε κουράγιο ότι κάποια στιγμή θα αναπνεύσω ξανά.

Αυτή τη στιγμή μου μοιάζει αδύνατο. Προσπαθώ αλλά ξαφνικά το μυαλό μου συνειδητοποιεί όλη την κατάσταση και νιώθω να τρελαίνομαι. Με πονάει να μην ξέρω αν υπέφεραν, αν καταλάβαιναν τί ένιωθα κι εγώ κι ο άντρας μου γι αυτά.

Φοβάμαι μήπως νόμιζαν ότι δεν τα θέλω επειδή αρκετές φορές ένιωσα απελπισία και κούραση από την κατάσταση, και στο σπίτι και στο νοσοκομείο, όμως ποτέ δεν εννοούσα οτι κουράστηκα από αυτά. Εννοούσα ότι είχα κουραστεί να μην πηγαίνουν καλά τα πράγματα, να τρέμω μήπως τα χάσω..

Φοβάμαι ακόμα και για εκείνη τη μέρα που συζητήσαμε για την διακοπή. Ευχαριστώ τον Θεό που τη μέρα που βρήκαμε τη μόλυνση άρχισε ο τοκετός κι έτσι δεν χρειάστηκε να αποφασσίσουμε τίποτα, όλα πια είχαν ξεφύγει από τα χέρια μας. Άν ήταν τελικά ποτέ στα χέρια μας.

 

Σας ευχαριστώ που είστε δίπλα μου, δεν έχω λόγια να περιγράψω το πώς νιώθω. Σήμερα δεν άντεξα και είδα τα τελευταία υπερηχογραφήματά τους, για μένα δεν ήταν έμβρυα όπως προσπαθούν όλοι να μου πουν. Ήταν τα παιδιά μου και τα γέννησα κανονικά. Και δεν τα χω. Και τα θέλω πίσω, τα θέλω πίσω τόσο πολύ!

Ελπίζω να ξαναβρώ το νόημα, προς το παρόν νιώθω μόνο τύψεις που δεν είμαι πια μαζί τους και που δεν ξέρω αν ήξεραν πόσο τα αγαπούσα. Τις τελευταίες βδομάδες στο νοσοκομείο, ούτε την κοιλιά μου δεν με άφηναν να χαιδέψω... Πια γυναίκα το κάνει αυτό;;; Είχα πάψει να τα αγγίζω, να τους μιλάω, φοβόμουν μήπως κάνω περισσότερο κακό και τελικά δεν κατάφερα τίποτα μα τίποτα, μόνο να αναρωτιέμαι αν ένιωθαν την αγάπη μου

 

ακριβως ετσι ενιωσα κ εγω...ειχα μια εγκυμοσυνη με συνεχες αιμα σχεδον ανα 15μερες,ενιωθα τοοοοσο κουρασμενη..λιγες μερες πριν σπασουν τα νερα,ειχα δει παλι αιμα...ημουν τοοσο απογοητευμενη,μεσα μου ελεγα μα δεν μπορω αλλο,ποσο να αντεξω...αυτα τα λογια αργοτερα με τρελλαναν,ελεγα να φταιω,το προκαλεσα,το ζητησα κ αλλα τετοια..ξερεις μεχρι κ το σωμα μου μισησα που δεν μπορεσε να τα καταφερει,ειδικα οταν εβλεπα την μικρη να προσπαθει να ζησει...αστα ηθελα να πεθανω...και ομως η αληθεια ειναι οτι εγω,εσυ,κ αλλες κοπελες ΚΑΝΑΜΕ οτι ηταν καλυτερο,ΔΕΝ φταιγαμε σε τιποτα!!!δυστυχως αυτο ηταν γραμμενο κ αυτο εγινε...τωρα εγω ενα χρονο μετα νιωθω καλα με το εαυτο μου,ευτυχως τον ξαναγαπησα...το ιδιο θα συμβει κ σε σενα,πιστευω οτι τα αγγελουδια μας ειναι αυτα που μας βοηθουν να ξεπερναμε τα εμποδια...αλλωστε στα ουρανια κατοικουν οι καλυτεροι φυλακες αγγελοι μας...τα παιδακια μας...

[xenia:-)]

Φίλες μου γύρισα σπίτι την Κυριακή και όλα φαίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Τα μηνύματά σας, να ξέρετε όλες μα όλες, κάθε μία από εσάς, μου ζεσταίνουν την καρδιά. Είναι ίσως οι μόνες στιγμές μέσα στη μέρα που νιώθω λίγη ανακούφιση, όταν διαβάζω εσάς, ουσιαστικά άγνωστους ανθρώπους να νοιάζονται τόσο πολύ, παίρνω θάρρος, να ξέρετε όλες σας πως ότι μου γράφετε μπαίνει στην καρδιά μου, όσο μικρή ή μεγάλη κουβέντα κι αν είναι.

Εσείς που το περάσατε αυτό που τώρα ζω, μου δίνετε κουράγιο ότι κάποια στιγμή θα αναπνεύσω ξανά.

Αυτή τη στιγμή μου μοιάζει αδύνατο. Προσπαθώ αλλά ξαφνικά το μυαλό μου συνειδητοποιεί όλη την κατάσταση και νιώθω να τρελαίνομαι. Με πονάει να μην ξέρω αν υπέφεραν, αν καταλάβαιναν τί ένιωθα κι εγώ κι ο άντρας μου γι αυτά.

Φοβάμαι μήπως νόμιζαν ότι δεν τα θέλω επειδή αρκετές φορές ένιωσα απελπισία και κούραση από την κατάσταση, και στο σπίτι και στο νοσοκομείο, όμως ποτέ δεν εννοούσα οτι κουράστηκα από αυτά. Εννοούσα ότι είχα κουραστεί να μην πηγαίνουν καλά τα πράγματα, να τρέμω μήπως τα χάσω..

Φοβάμαι ακόμα και για εκείνη τη μέρα που συζητήσαμε για την διακοπή. Ευχαριστώ τον Θεό που τη μέρα που βρήκαμε τη μόλυνση άρχισε ο τοκετός κι έτσι δεν χρειάστηκε να αποφασσίσουμε τίποτα, όλα πια είχαν ξεφύγει από τα χέρια μας. Άν ήταν τελικά ποτέ στα χέρια μας.

 

Σας ευχαριστώ που είστε δίπλα μου, δεν έχω λόγια να περιγράψω το πώς νιώθω. Σήμερα δεν άντεξα και είδα τα τελευταία υπερηχογραφήματά τους, για μένα δεν ήταν έμβρυα όπως προσπαθούν όλοι να μου πουν. Ήταν τα παιδιά μου και τα γέννησα κανονικά. Και δεν τα χω. Και τα θέλω πίσω, τα θέλω πίσω τόσο πολύ!

Ελπίζω να ξαναβρώ το νόημα, προς το παρόν νιώθω μόνο τύψεις που δεν είμαι πια μαζί τους και που δεν ξέρω αν ήξεραν πόσο τα αγαπούσα. Τις τελευταίες βδομάδες στο νοσοκομείο, ούτε την κοιλιά μου δεν με άφηναν να χαιδέψω... Πια γυναίκα το κάνει αυτό;;; Είχα πάψει να τα αγγίζω, να τους μιλάω, φοβόμουν μήπως κάνω περισσότερο κακό και τελικά δεν κατάφερα τίποτα μα τίποτα, μόνο να αναρωτιέμαι αν ένιωθαν την αγάπη μου

 

ποτε μην αφησεις καποιον να σε πεισει για κατι τετοιο.........παιδια σου ηταν...οι ψυχουλες σου.και βεβαια ηξεραν ποσο πολυ τα αγαπουσατε, και ποσο πολυ παλεψατε με νυχια και με δοντια για να τα κρατησετε.

δεν τους ελειψε το χαδι σου γιατι ηταν περικυκλωμενα απο εσενα,δεν τους ελειψε η φωνη σου γιατι ακουγαν τους χτυπους της καρδιας σου.....

 

η γυναικα που παλευει να κρατησει τα παιδακια της ασφαλη...

παρε το χρονο σου να επανελθεις και μην αμφισβητεις τον εαυτο σου .

πολλα φιλια

παντα σε σκεφτομαστε

[marchalina]

Καλημερα προβατακι μου

Τα αγορακια σου εζησαν μεσα σου χωρις να μπουν στη διαδικασια να ταλαιπωρηθουν στον εξω κοσμο Δεν τα τσιμπησαν συριγγες δεν ταλαιπωρηθηκαν σε εντατικες δεν αναγκαστηκαν να παλεψουν για να αναπνευσουν και να ζησουν στον κοσμο μας

Θα μου πεις βεβαια ας τα περνουσαν ολα αυτα και ας ζουσαν τωρα

Οταν ομως το αποτεσμα ειναι το ιδιο ..σκεφτεσαι ευτυχως που δεν το περασαν και αυτο

Το μονο σιγουρο ειναι οτι πηραν αγαπη Ακομα και οι στιγμες της απελπισιας σου ηταν απο την αγαπη σου για αυτα Και τα μωρα ξερουν (ενστικτωδως ισως να παιρνουν το καλυτερο) Δεν χαιδεψες την κοιλια σου αλλα τα χαιδευες ωρες ατελειωτες στη σκεψη σου ..και αυτο το εχουν εισπραξει

Και αν δεν τους μιλαγες αυτα ακουγαν την αγαπη σου απο τους χτυπους της καρδιας σου

Κουκλα μου στο υποσχομαι οτι δεν θα εισαι για παντα οπως τωρα Θελει χρονο ..και δεν θα γινουν ολα οπως πριν αλλα θα συνεχισεις να ζεις με την αναμνηση (οχι ομως με τον πονο που νιωθεις τωρα)

Εζησες τη φρικτη εμπειρια να γεννας φυσιολογικα 1 νεκρο μωρο και ενα μωρο περιμενοντας να σβησει.. Μονο εσυ ξερεις ποσο πονας τωρα

Ειναι πολυ σκληρο αλλα στο μελλον θα ευχαριστεις που γεννησες φυσιολογικα γιατι αυτη η κοιλιτσα καποια στιγμη αργοτερα θα ξαναφουσκωσει και δεν θα εχεις στο ιστορικο σου μια καισαρικη

Εισαι λεχωνα χωρις μωρα Εζησες ενα μηνα περιπου στο νοσοκομειο Θα παρεις τον χρονο σου σου να προσαρμοστεις στα νεα δεδομενα

Τα κοριτσια που μιλησαν για αγγελους φυλακες εχουν πολυ δικιο Δεν το πιστευα αλλα το εχω ζησει ..ειναι εκει ψηλα και μας προστατευουν εμας και τα αδερφακια τους

Στο υποσχομαι δεν θα ειναι παντα τοσο μαυρα

[προβατάκι]

Καλημέρα κορίτσια, να ξέρατε πόσο με βοηθάτε αυτές τις στιγμές!

Ο πόνος είναι αβάσταχτος, ειλικρινά νιώθω λες και μετά τη γέννα είμαι ένας άλλος άνθρωπος, ο πόνος που νιώθω τώρα δεν μπορεί να συγκριθεί με τον πόνο που ένιωθα στην προοπτική να τα χάσω... Δεν ξέρω αν όλα άλλαξαν επειδή δεν τα έχω πια μέσα μου και τώρα το συνειδητοποιώ ή αν μόνο όταν γεννάς πραγματικά καταλαβαίνεις...

Νιώθω σαν να με χωρίζει ένα γυαλί από όλους τους δικούς μου και τους φίλους μου που προσπαθούν να με παρηγορήσουν. Βλέπω ότι πονάνε μαζί μου αλλά ο πόνος τους είναι πιο κοντά στον πόνο που ένιωθα πριν γεννήσω, τώρα είναι ένας άλλος πόνος.

Ο άντρας μου υποφέρει μαζί μου αλλά τα κρατάει μέσα του, σπάνια μιλάει γι αυτό και έχει επικεντρωθεί στο να συνέλθω εγώ. Αλλά εμένα δεν είναι ακόμα η ώρα μου να συνέλθω, χρειάζομαι χρόνο αρκετό, ακόμα είναι νωρίς.

Κι εγώ μόνο γι αυτά του μιλάω γιατί είναι ο μόνος που νιώθει τον πόνο, ήταν δικά του παιδιά, και δεν ξέρω αν κάνει καλό τελικά...

Οι γονείς μου, η αδερφή μου, οι φίλοι μου προσπαθούν να με κάνουν να συνεχίσω, το ξέρω ότι θα συνεχίσω αλλά δεν θέλω ακόμα, ακόμα δεν έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η κοιλιά μου είναι άδεια, ότι γέννησα και στο δωμάτιό μου δεν είναι τα μωράκια μου... Νιώθω μεγάλη πίεση από όλους να το αφήσω πίσω μου και δεν μπορώ ακόμα... Καταλαβαίνω πόσο ανησυχούν αλλά ακόμα είναι νωρίς, βδομάδα δεν πέρασε που γέννησα, είμαι τρελή;;;

Το μόνο που με παρηγορεί τώρα είναι ότι την Παρασκευή έχω ραντεβού με τον γιατρό μου, μόνο αυτόν θέλω να βλέπω, εκείνος ήταν μαζί μου κάθε δευτερόλεπτο, δεν με άφησε λεπτό με τις μαίες, έμεινε στο πλάι μου από την αρχή της γέννας μέχρι το τέλος, δεν το κάνουν αυτό συνήθως, αλλά εκείνος έμεινε και με παρηγορούσε, μου έλεγε πότε να κλείσω τα μάτια μου για να ξεκουραστώ ανάμεσα στους πόνους...