είμαι σε απόγνωση λόγω...της μαμάς και του μπαμπά μου!!!

[πιγκουινακι]

η γνωμη μου για το θεμα ''υποχρεωση τους να βοηθουν με τα εγγονια'' ειναι η εξης Κανεις δεν ειναι υποχρεωμενος!και μαλιστα οταν βλεπω γνωστες μου να χρησιμοποιουν ηλικιωμενες γυναικες σαν απληρωτες μπειμπι σιττερ δε μου αρεσει.Εκτος κι αν απο μονη της η μαμα θελει να το κανει και εχει τη φυσικη αντοχη ή αν πραγματικα υπαρχει πολυ μεγαλη αναγκη!αλλα να κρατας για λουσα τα λεφτα που εξοικονομεις απο τον παιδικο και να αφαιρεις απο τη μητερα σου τη δυνατοτητα να ξεκουραστει καποτε στη ζωη της...δεν ξερω...

ΑΛΛΑ....αλλο να κρατας κατ'άποκλειστικοτητα τα εγγονια αλλο να βοηθας που και που με καλη διαθεση!να τα προσεξεις για να πανε ένα σαββατο καπου οι δυο τους το ζευγαρι ΄,μια φορα που η κορη σου δεν αισθανεται καλα,ένα τριημερο το χρονο για μια αποδραση ουτε επιβαρυνει τοσο πολυ και κανεις τοσο καλο στο παιδι σου....

και βεβαια αυτο το λιγο αλλα τοσο σημαντικο,να μη στο βγαζουν ξινο μετα

ειτε παιρνοντας υφος οσιομαρτυρα,ειτε θεωροντας πως μια που σου εκαναν μια χαρη τωρα μπορουν να σε ....ξουν με την ησυχια τους!

[mama tou konstantinou]

Καλή μου aria η δική μου μητέρα έκανε τα πάντα για να αποφύγει τις ευθύνες του δικού της παιδιού που το φόρτωνε ποτε στη γιαγιά και πότε σε φίλες με παιδιά για να μην χρειάζεται να το φροντίζει εκείνη και καλά με τη δικαιολογία ότι δούλευε.... στο εγγόνι νομίζεις θα κόλωνε; Και το "δουλεύω" για τη μητέρα μου περιελάμβανε τρελλά ξενύχτια σε χαρτοπαικτικές λέσχες (θυμίζω πως είμαστε μονογονεϊκή οικογένεια για να φρικάρετε λίγο παραπάνω ) που σημαίνει πολύ απλά ότι όταν εγώ σηκωνόμουν για να πάω σχολείο εκείνη γύρναγε για ύπνο! Πρακτικά αυτό σήμαινε ότι το μεσημέρι που γυρνούσα έπρεπε να της φτιάξω καφέ για να την ξυπνήσω γιατι αν την ξύπναγα και δεν είχε καφέ μπορούσε να μας ακούσει όλος ο Ν. Κόσμος, η Δάφνη και ο Βύρωνας μαζί! Άσε που ξεκινούσαμε το ξύπνημα στις 2.30 και σηκωνόταν καλές 5.00

 

Και τόλμησε να μου χτυπήσει πρόσφατα σε μια συζήτηση ότι είχα πει κι εγώ και ο άντρας μου ότι δεν υπάρχει περίπτωση να της αφήσουμε το παιδί για να το προσέχει λες και είναι καμμια άχρηστη και άρα δεν την θέλουμε στη ζωή μας! Εμ δεν είσαι χρυσή μου; Εδώ δεν μπόρεσες να μεγαλώσεις το δικό σου παιδί θα μεγαλώσεις το εγγόνι που δεν ήρθες καν να δεις πως μοιάζει;

 

Α ρε αερικό..τι λύπη

[sternchen]

Αχ "κακούργες" το ανοίξατε το θεματάκι:p:p!!!

Έχω λατρεμένο μπαμπά, δεν έχω λόγια να πω για να τον περιγράψω.

Είναι τόσο καλός, που πεθαίνω γι'αυτόν.

Φυσικά και την μαμά μου την αγαπάω, όπως και εσείς τις μανούλες σας, αλλά έχω πάρα μα πάρα πολλά παράπονα.

Ευτυχώς τώρα που έχω μεγαλώσει αρκετά (είμαι 33), μπορώ να εξηγήσω σε ένα μεγάλο βαθμό, γιατί συμπεριφερόταν έτσι και γιατί εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ακόμη και τώρα έτσι.

-Η μαμά μου μεγάλωσε πολύ άσχημα, είχε άσχημα παιδικά χρόνια.

-Το αποτέλεσμα είναι να έχει πολλά απωθημένα και να της βγαίνει να θέλει να εκδικηθεί γι'αυτό.

-Νομίζει πως όλοι εκμεταλλεύονται την καλοσύνη της.

-Κουβαλάει το μόνιμο σύνδρομο του "θύματος".

-Αυτή ό,τι το παθαίνει, το παθαίνει από την καλή της την καρδιά.

-Εννοείται πως έχει αδυναμία στον αδερφό μου (το ξεπέρασα και αυτό).

-Όταν ήμουν μικρή με απειλούσε πάντα, πως θα πει στον πατέρα μου, "τι έκανα" και θα μάθω "εγώ".

-Ήταν το χειροτερό μου, γιατί δεν ήθελα να πέσω ποτέ στην υπόληψη που μου είχε ο μπαμπάς μου.

-Ό,τι και εαν συμβαίνει, η ίδια δεν φταίει ποτέ και έχει πάντα μα πάντα δίκιο.

-Είναι απίστευτα ξεροκέφαλη και ξερόλας.

-Δεν έχει αίσθηση του χιούμορ.

-Δεν ζητάει ποτέ συγγνώμη γιατί όπως είπαμε δεν φταίει ποτέ.

-Άλλα της λες, άλλα καταλαβαίνει.

-Είναι μονίμως κατσούφα και χαμογελάει δύσκολα.

-Μου επισημαίνει πάντα, πως εαν δεν υπήρχε αυτή, εγώ δεν θα είχα καταφέρει ποτέ τίποτε στην ζωή μου.

-Εγώ κατά τη γνώμη της είμαι μια "άβγαλτη", που δεν ξέρω τι μου γίνεται.

-Εννοείται πως είναι πάντα πάρα πολύ κουρασμένη.

-Όποτε τσακωνόμαστε, επειδή διαφωνούμε, μου λέει πως είμαι κακιά, αχάριστη και ότι ο Θεός βλέπει την αχαριστία μου και άλλα πολλά χαριτωμένα.

-Είναι κυκλοθυμική, εγωίστρια και απίστευτα περίφανη.

Δεν συνεχίζω άλλο, γιατί ήδη έχω φουντώσει.

Πλεον για να είμαστε καλά, έχω συμφιλιωθεί μετά από πάρα πολλούς άσχημους καβγάδες, ότι δεν πρόκειται να αλλάξει, δεν της κρατάω ποτέ μούτρα και κακία, απλά προσπαθώ να μην στενοχωριέμαι, γιατί ξέρω πως πολλά από αυτά, που λέει, δεν τα εννοεί.

Ο άνθρωπος δεν αλλάζει, το γνωρίζουμε όλοι , προτιμώ να έχω σχέσεις μαζί της, παρά να είμαστε μακριά, ξέρω πως κατά βάθος τρέμει για μένα.

Αλλά δεν έχει μάθει να δείχνει την αγάπη της, επειδή και η ίδια δεν εισέπραξε ποτέ αγάπη από την μητέρα της.

Αυτό που κάνω και τώρα, είναι να της εξηγώ με επιχειρήματα και με πιο σοφές κουβέντες, γιατί δεν πρέπει να κάνει αυτό ή να λέει εκείνο.

Και ευτυχώς μπορώ να πω, πως μετά από πολλά χρόνια, τα πάμε πολύ καλύτερα.

[sevoula]

:shock::shock::shock:

τί κυκλοφορεί και δεν το μαζεύουν!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!:mad::mad:

[mama tou konstantinou]

η γνωμη μου για το θεμα ''υποχρεωση τους να βοηθουν με τα εγγονια'' ειναι η εξης Κανεις δεν ειναι υποχρεωμενος!και μαλιστα οταν βλεπω γνωστες μου να χρησιμοποιουν ηλικιωμενες γυναικες σαν απληρωτες μπειμπι σιττερ δε μου αρεσει.Εκτος κι αν απο μονη της η μαμα θελει να το κανει και εχει τη φυσικη αντοχη ή αν πραγματικα υπαρχει πολυ μεγαλη αναγκη!αλλα να κρατας για λουσα τα λεφτα που εξοικονομεις απο τον παιδικο και να αφαιρεις απο τη μητερα σου τη δυνατοτητα να ξεκουραστει καποτε στη ζωη της...δεν ξερω...

ΑΛΛΑ....αλλο να κρατας κατ'άποκλειστικοτητα τα εγγονια αλλο να βοηθας που και που με καλη διαθεση!να τα προσεξεις για να πανε ένα σαββατο καπου οι δυο τους το ζευγαρι ΄,μια φορα που η κορη σου δεν αισθανεται καλα,ένα τριημερο το χρονο για μια αποδραση ουτε επιβαρυνει τοσο πολυ και κανεις τοσο καλο στο παιδι σου....

και βεβαια αυτο το λιγο αλλα τοσο σημαντικο,να μη στο βγαζουν ξινο μετα

ειτε παιρνοντας υφος οσιομαρτυρα,ειτε θεωροντας πως μια που σου εκαναν μια χαρη τωρα μπορουν να σε ....ξουν με την ησυχια τους!

 

ναι ρε πιγκουίνι αυτό ακριβώς

[πιγκουινακι]

Πλεον για να είμαστε καλά, έχω συμφιλιωθεί μετά από πάρα πολλούς άσχημους καβγάδες, ότι δεν πρόκειται να αλλάξει, δεν της κρατάω ποτέ μούτρα και κακία, απλά προσπαθώ να μην στενοχωριέμαι, γιατί ξέρω πως πολλά από αυτά, που λέει, δεν τα εννοεί.

Ο άνθρωπος δεν αλλάζει, το γνωρίζουμε όλοι , προτιμώ να έχω σχέσεις μαζί της, παρά να είμαστε μακριά, ξέρω πως κατά βάθος τρέμει για μένα.

.

ακριβως ετσι!

και μια αλλη αρχη εχω υιοθετησει εγω

να μην περιμενω ποτε τιποτε

ετσι δεν απογοητευομαι,αν κανει τα συνηθη ..τα συνηθισα

αν μου φερθει ομορφα λεω''να μια ευχαριστη εκπληξη!

[Aeriko]

Συγνώμη θα στο πω αλλά είναι απαράδεκτη και μάλλον δεν εχει καθόλου μητρικό ένστικτο.

 

Καμιά φορά απορώ...δεν μας πόνεσαν καθόλου αυτές οι γυναίκες???????....ή μήπως μας το "κρατάνε" επειδή πονέσανε στην γέννα???????

 

και γιατί ζητάς συγνώμη; ο λόγος που με "κράτησε" η μάνα μου ήταν για να εκβιάσει τον πατέρα μου να την παντρευτεί. όταν αυτό δεν της έκατσε ήταν πια πολύ αργά. Δεν λέω... ήταν δύσκολο τα χρόνια εκείνα να γυρίσει στους δικούς της και να τους πει θα το κρατήσω μόνη μου. Τα αδέρφια της όταν στράφηκε προς εκείνους (στο εξωτερικό) της είπαν "δεν γίνεται να έρθεις εδώ γιατί θα μας κάνεις ρεζίλι ".... Όταν γέννησε όμως η γιαγιά μου της στάθηκε λαμπάδα αναμμένη, ήταν και το στερνοπούλι της όπως έλεγε και πήγε κόντρα σε όλους. Τα αδέρφια και οι νύφες της μάνας μου ακόμα το έχουν παράπονο πως ό,τι έκανε η γιαγιά μου για μένα δεν το έκανε για κανένα άλλο εγγόνι. Όταν μου το είπαν αυτό πρόσφατα τους απάντησα πολύ φυσικά το αυτονόητο: "μα καμμία άλλη δεν ήταν τόσο ανίκανη μάνα όσο η δική μου έτσι ώστε να χρειάζεται να παρέμβει η γιαγιά!" και έβγαλαν όλοι το σκασμό γιατί ενώ έβλεπαν δεν έκαναν τίποτα! Το μόνο κακό είναι ότι η γιαγιά μου "εφυγε" στα 13 μου κι έτσι έπρεπε εγώ πλέον να κάνω τη μαμά της μαμάς μου! Το οποίο φρόντιζε και η ίδια να το πατρονάρει με την κλασική ατάκα "εγώ που πέρασα τόσα για να σε κρατήσω και να σε μεγαλώσω"

 

η ακόμα καλύτερη ατάκα δε που τώρα πια όποτε την θυμάμαι σκάω στα γέλια είναι η θεϊκή:

 

"θα γίνεις μάνα και τότε θα με καταλάβεις"

 

Στην πραγματικότητα δεν μου λείπει πια! Από τότε που κόψαμε τις διπλωματικές μας σχέσεις (2ος - 3ος μήνας της εγκυμοσύνης μου) είμαι πολύ πιο ήρεμη. Σταμάτησα να φωνάζω και να συγχίζομαι. Ηρέμησε το σπίτι μου και ο άντρας μου από τις επισκέψεις της που μας έβγαζαν από τα ρούχα μας.

 

Στεναχωριέμαι όμως γι' αυτήν γιατί είναι μόνη της. Γιατί ενώ θα μπορούσε να ανήκει σε μια "οικογένεια" δεν ανήκει πουθενά και τώρα πια δεν ανήκει ούτε στον εαυτό της! Στεναχωριέμαι για το αίσθημα ζήλειας που νιώθω για φίλες ή φίλους μου που οι γονείς τους είναι ΓΟΝΕΙΣ. Δέθηκα με τα πεθερικά μου (όσο μπορεί να δεθεί κανείς με τα πεθερικά του) γιατί εκτίμησα ότι παρά τις δυσκολίες που είχαν σαν οικογένεια στάθηκαν στο γιο τους και ας μην συμφωνούσαν με τις επιλογές τους. Στεναχωριέμαι γιατί με όσα απωθημένα μου δημιούργησε άργησα να κάνω οικογένεια (αν και κάθε εμπόδιο για καλό) και παιδί.

 

Χαίρομαι όμως γιατί αν δεν είχα ένα τόσο καλό παράδειγμα προς αποφυγή μπορεί να μην ήμουν αυτό που είμαι σήμερα και να ήμουν πολύ χειρότερη!

[Aeriko]

:shock::shock::shock:

τί κυκλοφορεί και δεν το μαζεύουν!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!:mad::mad:

 

και θες να κόψεις και το τσιγάρο μετά από όλα αυτά;

[sevoula]

Αχ "κακούργες" το ανοίξατε το θεματάκι:p:p!!!

Έχω λατρεμένο μπαμπά, δεν έχω λόγια να πω για να τον περιγράψω.

Είναι τόσο καλός, που πεθαίνω γι'αυτόν.

και ο δικός μου, είναι αγαπουλάκος μπαμπουλάκος! και σοφός!

Φυσικά και την μαμά μου την αγαπάω, όπως και εσείς τις μανούλες σας, αλλά έχω πάρα μα πάρα πολλά παράπονα.

Ευτυχώς τώρα που έχω μεγαλώσει αρκετά (είμαι 33), μπορώ να εξηγήσω σε ένα μεγάλο βαθμό, γιατί συμπεριφερόταν έτσι και γιατί εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ακόμη και τώρα έτσι.

κι εγώ κλείνω τα 34 σε λίγες μέρες. τα ίδια Αρχοντούλα μου κι εγώ. έχω αποκρυπτογραφήσει τη συμπεριφορά της και δεν εκπλήσσομαι. είναι προβλεπόμενη!

-Η μαμά μου μεγάλωσε πολύ άσχημα, είχε άσχημα παιδικά χρόνια.

όχι άσχημα, αλλά καταπιεσμένα, με πολλή δουλειά, αγροτική και κάθε είδους (ξένοι μου μετέφεραν ότι η μάνα μου δούλευε όσο 10 άντρες), με μια μάνα (γιαγιά μου) το αντίθετο της στοργικής. με φαγητό και ρούχα, αλλά χωρίς τρυφερότητα. καθόλου τυχαίο.

-Το αποτέλεσμα είναι να έχει πολλά απωθημένα και να της βγαίνει να θέλει να εκδικηθεί γι'αυτό.

της έβγαινε να θέλει να είναι πάντα τέλεια, να είμαστε πάντα τέλειες με την αδερφή μου, να κάνουμε ό,τι δεν έκανε, να σπουδάσουμε (δεν την άφησε η γιαγιά), να ζήσουμε στην πόλη, να παντρευτούμε όμορφους άντρες, να κάνουμε παιδιά, να είμαστε κολλητές με τις πεθερές μας (η μάνα μου ήταν μια ζωή στα κλάματα για την μάνα του μπαμπά-όλα κύκλος τελικά),να δουλεύουμε για να προσφέρουμε κα ιγια να είμαστε ανεξάρτητες, να είμαστε σοβαρές, για να μας υπολογίζει ο άντρας μας....μπίρι μπίρι

-Νομίζει πως όλοι εκμεταλλεύονται την καλοσύνη της.

αυτή την καχυποψία μου την μετέδωσε. την έχω κάνει εργαλείο στη δουλειά μου.

-Κουβαλάει το μόνιμο σύνδρομο του "θύματος".

ενοχικό σύνδρομο. κλασική περίπτωση. πιάνει μόνο στην αδερφή μου. δεν μασάω.

-Αυτή ότι το παθαίνει, το παθαίνει από την καλή της την καρδιά.

όλως τυχαίως της ξεφεύγουν λεπτομέρειες από τη ζωή μου, όπως και της αδερφής μου σε άσχετο κόσμο!!!!!!!!!!!!

-Εννοείται πως έχει αδυναμία στον αδερφό μου (το ξεπέρασα και αυτό).

αντιστρόφως. μόνο μη μου χαλάσει τη σχέση μου με την αδερφούλα μου.

-Όταν ήμουν μικρή με απειλούσε πάντα, πως θα πει στον πατέρα μου, "τι έκανα" και θα μάθω "εγώ".

το ίδιο. μόνο που όταν ερχόταν το βράδυ ο μπαμπάς, τελείωνε το μαρτύριο με το διάβασμα, με το φαγητό, με το ξύλο, γιατί έφαγα πολύ ξύλο! ο πατέρας μου ήταν ο σωτήρας μου.

με απειλούσε ότι η Παναγία δεν θα με αγαπάει. το τί μουντζούρες έκανα στην Παναγία, σε εικόνες δεν λέγεται. πόσο γκαγκάουα ήταν!!!!!!!!

-Ήταν το χειροτερό μου, γιατί δεν ήθελα να πέσω ποτέ στην υπόληψη που μου είχε ο μπαμπάς μου.

-Ό,τι και εαν συμβαίνει, η ίδια δεν φταίει ποτέ και έχει πάντα μα πάντα δίκιο.

η μαμά σου είναι συγγενής της μάνας μου;

-Είναι απίστευτα ξεροκέφαλη και ξερόλας.

τα ίδια! κα ιαργεί να πάρει στροφή, να αλλάξει δρόμο.

-Δεν έχει αίσθηση του χιούμορ.

παραδόξως έχει.

-Δεν ζητάει ποτέ συγγνώμη γιατί όπως είπαμε δεν φταίει ποτέ.

έχει ζητήσει. με έκανε κομμάτια.

-Άλλα της λες, άλλα καταλαβαίνει.

κακή μετάφραση. πάντα όμως νιώθει πώς είμαι, κι ας μην μιλήσω, κι ας λέω άλλα.

-Είναι μονίμως κατσούφα και χαμογελάει δύσκολα.

μια χαρά γελάει, αλλά πάντα είναι αρνητική, όταν ξεκινάμε κάτι, χωρίς να το καταλαβαίνει.

-Μου επισημαίνει πάντα, πως εαν δεν υπήρχε αυτή, εγώ δεν θα είχα καταφέρει ποτέ τίποτε στην ζωή μου.

της το λέω εγώ, γιατί είναι αλήθεια!

-Εγώ κατά τη γνώμη της είμαι μια "άβγαλτη", που δεν ξέρω τι μου γίνεται.

-Εννοείται πως είναι πάντα πάρα πολύ κουρασμένη.

αυτή η κούραση πια, σαν το νερό.

-Όποτε τσακωνόμαστε, επειδή διαφωνούμε, μου λέει πως είμαι κακιά, αχάριστη και ότι ο Θεός βλέπει την αχαριστία μου και άλλα πολλά χαριτωμένα.

-Είναι κυκλοθυμική, εγωίστρια και απίστευτα περίφανη.

Δεν συνεχίζω άλλο, γιατί ήδη έχω φουντώσει.

Πλεον για να είμαστε καλά, έχω συμφιλιωθεί μετά από πάρα πολλούς άσχημους καβγάδες, ότι δεν πρόκειται να αλλάξει, δεν της κρατάω ποτέ μούτρα και κακία, απλά προσπαθώ να μην στενοχωριέμαι, γιατί ξέρω πως πολλά από αυτά, που λέει, δεν τα εννοεί.

Ο άνθρωπος δεν αλλάζει, το γνωρίζουμε όλοι , προτιμώ να έχω σχέσεις μαζί της, παρά να είμαστε μακριά, ξέρω πως κατά βάθος τρέμει για μένα.

Αλλά δεν έχει μάθει να δείχνει την αγάπη της, επειδή και η ίδια δεν εισέπραξε ποτέ αγάπη από την μητέρα της.

Αυτό που κάνω και τώρα, είναι να της εξηγώ με επιχειρήματα και με πιο σοφές κουβέντες, γιατί δεν πρέπει να κάνει αυτό ή να λέει εκείνο.

Και ευτυχώς μπορώ να πω, πως μετά από πολλά χρόνια, τα πάμε πολύ καλύτερα.

άργησα να το καταλάβω.

η πρώτη της τρυφερή κουβέντα σε μένα ήταν στα 18 όταν έδινα πανελλήνιες, παραμονή ιστορίας.

ξενύχταγα στην επανάληψη, ώρα 4 το πρωί, με άγχος ότι δεν θυμάμαι τίποτα. εκείνη αμίλητη στο πλάι μου. εγώ να κλαίω και να διαβάζω και να λέω δεν θυμάμαι τίποτα.

πήρε ένα χαρτάκι κι έγραψε "Σεβαστούλα μου είσαι το μωρό μου."

η πρώτη της τρυφερή κουβέντα. έκτοτε έκανε πολλά χρόνια να πει κάτι τρυφερό. πάντα ήταν σαν κλώσσα για τα παιδια της, αλλά δεν είχε τρυφερότητα. μόνο περιποίηση, προστασία, στόχους. άπλωνε τις φτερούγες της και μας έκλεινε μέσα, χωρίς χάδια και γλυκά λόγια.

ούτε καν επιβράβευση στα άριστα.

αλλά εκείνο το χαρτάκι το έχω κρατήσει να μου θυμίζει τα πάντα.

[natty26]

και γιατί ζητάς συγνώμη; ο λόγος που με "κράτησε" η μάνα μου ήταν για να εκβιάσει τον πατέρα μου να την παντρευτεί. όταν αυτό δεν της έκατσε ήταν πια πολύ αργά. Δεν λέω... ήταν δύσκολο τα χρόνια εκείνα να γυρίσει στους δικούς της και να τους πει θα το κρατήσω μόνη μου. Τα αδέρφια της όταν στράφηκε προς εκείνους (στο εξωτερικό) της είπαν "δεν γίνεται να έρθεις εδώ γιατί θα μας κάνεις ρεζίλι ".... Όταν γέννησε όμως η γιαγιά μου της στάθηκε λαμπάδα αναμμένη, ήταν και το στερνοπούλι της όπως έλεγε και πήγε κόντρα σε όλους. Τα αδέρφια και οι νύφες της μάνας μου ακόμα το έχουν παράπονο πως ό,τι έκανε η γιαγιά μου για μένα δεν το έκανε για κανένα άλλο εγγόνι. Όταν μου το είπαν αυτό πρόσφατα τους απάντησα πολύ φυσικά το αυτονόητο: "μα καμμία άλλη δεν ήταν τόσο ανίκανη μάνα όσο η δική μου έτσι ώστε να χρειάζεται να παρέμβει η γιαγιά!" και έβγαλαν όλοι το σκασμό γιατί ενώ έβλεπαν δεν έκαναν τίποτα! Το μόνο κακό είναι ότι η γιαγιά μου "εφυγε" στα 13 μου κι έτσι έπρεπε εγώ πλέον να κάνω τη μαμά της μαμάς μου! Το οποίο φρόντιζε και η ίδια να το πατρονάρει με την κλασική ατάκα "εγώ που πέρασα τόσα για να σε κρατήσω και να σε μεγαλώσω"

 

η ακόμα καλύτερη ατάκα δε που τώρα πια όποτε την θυμάμαι σκάω στα γέλια είναι η θεϊκή:

 

"θα γίνεις μάνα και τότε θα με καταλάβεις"

 

Στην πραγματικότητα δεν μου λείπει πια! Από τότε που κόψαμε τις διπλωματικές μας σχέσεις (2ος - 3ος μήνας της εγκυμοσύνης μου) είμαι πολύ πιο ήρεμη. Σταμάτησα να φωνάζω και να συγχίζομαι. Ηρέμησε το σπίτι μου και ο άντρας μου από τις επισκέψεις της που μας έβγαζαν από τα ρούχα μας.

 

Στεναχωριέμαι όμως γι' αυτήν γιατί είναι μόνη της. Γιατί ενώ θα μπορούσε να ανήκει σε μια "οικογένεια" δεν ανήκει πουθενά και τώρα πια δεν ανήκει ούτε στον εαυτό της! Στεναχωριέμαι για το αίσθημα ζήλειας που νιώθω για φίλες ή φίλους μου που οι γονείς τους είναι ΓΟΝΕΙΣ. Δέθηκα με τα πεθερικά μου (όσο μπορεί να δεθεί κανείς με τα πεθερικά του) γιατί εκτίμησα ότι παρά τις δυσκολίες που είχαν σαν οικογένεια στάθηκαν στο γιο τους και ας μην συμφωνούσαν με τις επιλογές τους. Στεναχωριέμαι γιατί με όσα απωθημένα μου δημιούργησε άργησα να κάνω οικογένεια (αν και κάθε εμπόδιο για καλό) και παιδί.

 

Χαίρομαι όμως γιατί αν δεν είχα ένα τόσο καλό παράδειγμα προς αποφυγή μπορεί να μην ήμουν αυτό που είμαι σήμερα και να ήμουν πολύ χειρότερη!

 

Αγαπίτσα!!!!!

[sevoula]

και θες να κόψεις και το τσιγάρο μετά από όλα αυτά;

ακόμα εξαρτημένη είμαι.

[mama tou konstantinou]

πλέον κι εγώ καυγαδίζω πολύ σπάνια, έχω συνηθίσει την όλη τακτική και αντιπαρέρχομαι τα περισσότερα, αλλά όπως σας είπα και πιο πάνω είναι καλοί άνθρωποι αλλά είμαστε εντελώς αντίθετοι χαρακτήρες, το σπουδαίο είναι ότι ποτέ δεν παραδέχονται ότι με πληγώνουν, λένε μάλιστα ότι αν έχω παράπονο είμαι μεγάλη αχάριστη...η μάνα μου δε δείχνει ποτέ ότι μετανιώνει για κάτι και δεν έχουν καθόλου τακτ, ανοίγουν το στόμα τους και ζωγραφίζουν..και άντε καλά εμένα, αλλά μερικές φορές μιλάνε αγενώς και στον άντρα μου, αλλά είναι πολύ καλό παιδί και δεν παρεξηγεί..και η δική μου μητέρα έχει το σύνδρομο του ιερομάρτυρα..μια φορά μου είχε πει "..καμία γιαγιά πια δεν κρατάει εγγόνι, μόνο εγώ!!" ναι εσύ και άλλες τόσες χιλιάδες..

[mama tou konstantinou]

μπα το τσιγάρο δεν κόβεται με όλα αυτά...τι να κάνεις, πιγκουινάκι κι εγώ δεν περιμένω τίποτα και ούτε ζητάω τίποτα πια...

[Aeriko]

μπα το τσιγάρο δεν κόβεται με όλα αυτά...τι να κάνεις, πιγκουινάκι κι εγώ δεν περιμένω τίποτα και ούτε ζητάω τίποτα πια...

 

αχ όχι μην το λες αυτό πάνω που είπα να το παλέψω σιγά σιγά να το κόψω

[joela]

Εμένα είναι ζωντανή και μου λείπει! Μου έλειπε όταν αποφοίτησα από το λύκειο, μου έλειπε όταν αποφοίτησα από τη σχολή μου, μου έλειπε όταν έπιασα την πρώτη μου "επίσημη" δουλειά, μου έλειπε όταν παντρεύτηκα, μου έλειπε όταν έμεινα έγκυος, μου έλειπε όταν γέννησα, μου έλειπε όταν έσπασα το χέρι μου με 3 μηνών μωρό, μου έλειπε όταν η μικρή έκανε μικρά θαύματα και δεν μπορούσα να τη ρωτήσω τι έκανα εγώ στην ηλικία της (όχι ό,τι θα ήξερε αλλά λέμε τώρα), μου λείπει ακόμα και τώρα που γράφω και ας είναι στην επόμενη γωνία του σπιτιού μου! Οπότε δεν κάνει διαφορά το ζωντανή ή όχι!

 

Η μητέρα μου είναι ό,τι πιο εγωιστικό, ανεγκέφαλο έχω γνωρίσει στη ζωή μου! Υποτίθεται ότι μου συμπαραστεκόταν στις προσπάθειές μου να μείνω έγκυος και όταν μετά από 4 χρόνια προσπάθειας το κατάφερα φρόντισε να τσακωθεί μαζί μου για να σταματήσω να μιλάμε ώστε να μπορεί να κάνει δύο πράγματα: α. να γλιτώσει τις όποιες υποχρεώσεις μπορεί να σήμαινε η εγκυμοσύνη μου β. να μπορεί να διατείνεται ότι την έδιωξα από τη ζωή μου γιατί περίσσευε!!!! Γιατί πέρα από τις όποιες μαμακίες κάνει και έχει κάνει το να το παίζει θύμα όπου και σε όποιον μπορεί είναι το αγαπημένο της χόμπι σε βαθμό που έχει διαστρεβλώσει την πραγματικότητα της ζωής της ακόμα και μέσα στο ίδιο της το μυαλό! Όταν γέννησα όχι μόνο δεν πήρε τηλέφωνο να ευχηθεί αλλά δεν έστειλε ούτε κάρτα!

 

 

αλλά είπαμε... λίγα λίγα

 

Σαν να διαβάζω εμένα.....

 

Απο όταν είμουν παιδί θυμάμαι τη μητέρα μου να μας τονίζει οτι είμαστε στο σπίτι της και είμαστε υποχρεωμένες να κάνουμε τα πάντα(εκείνη πάντα ήταν "άρρωστη" και δεν μπορούσε).

Δεν μπόρεσα ποτέ να έχω προσωπικό χώρο κ όταν της έλεγα φύγε απο το δωματιο μου μου έλεγε εδω είναι το σπίτι μου και κάνω οτι θέλω

Γυριζα απο το σχολείο και αντι να κάτσω να διαβάσω έβρισκα ένα σπιτι μπ@@@λο και καθόμουν πρώτα να καθαρίσω.Και αυτό γινόταν κ αργότερα που δούλευα.

Θυμάμε χαρακτηριστικά ένα φεγγάρι μετά τη δουλεία πήγαινα σε κάτι σεμινάρια πάνω στο αντικείμενο κ μια μέρα με πέρνει κ μου λέει τι θα γίνει πόσο θα τραβήξει το βιολί.Και όταν της είπα οτι δεν κάνω διακοπές αλλά δουλειά μου λέει και τις δουλείες πιος θα τις κάνει?

Κάθε σάβαττο ήθελε καθαριότητα(εννοήτε δεν έκανε τπτ)

Αν της έλεγα καμιά κουβέντα γινότανε καβγας τρικούβερτος και μου έλεγε αν σου αρέσει άλλιώς φύγε(κάποια στιγμή έφυγα για 5 χρόνια)

Δεν με άφηνε να πάω πουθενα.

Και αυτά δεν είναι τπτ.Εχω κι εγω κι άλλα αυτά που πραγματικά "κατεστρεψα" τη ζωή μου.

Και φυσικά ήταν πάντα θύμα, δε τη σκεφτόταν κανείς αυτή που για εμας έκανε υπομονη.

Εχω κι άλλα να γραψω σε επόμενο ποστ

[mama tou konstantinou]

αχ όχι μην το λες αυτό πάνω που είπα να το παλέψω σιγά σιγά να το κόψω

 

καλή και επιτυχημένη προσπαθεια εύχομαι

[linav]

Εγώ ένα έχω να πω για τους γονείς μου: Οταν κάποτε έρθει η στιγμή και τους χάσω και ας έχουν πάει 100 ετών, δεν ξέρω από πού θα μπορέσω να βρω παρηγοριά, ειδικά για τη μαμά μου, ώρες ώρες νιώθω ότι ούτε και τα ίδια μου τα παιδιά δεν θα μπορούν να μου δώσουν κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω. Καλύτερα να μην το σκέφτομαι όμως.

[sevoula]

Εγώ ένα έχω να πω για τους γονείς μου: Οταν κάποτε έρθει η στιγμή και τους χάσω και ας έχουν πάει 100 ετών, δεν ξέρω από πού θα μπορέσω να βρω παρηγοριά, ειδικά για τη μαμά μου, ώρες ώρες νιώθω ότι ούτε και τα ίδια μου τα παιδιά δεν θα μπορούν να μου δώσουν κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω. Καλύτερα να μην το σκέφτομαι όμως.

το ίδιο και για τον μπαμπά μου και για την μαμά μου!

δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.

ό,τι είμαι είναι οι γονείς μου!

η αδερφή μου είναι η δύναμή μου.

ο άντρας μου είναι το όνειρο, η δε κόρη μου είναι ο Παράδεισός μου!

[Aeriko]

A όχι ευτυχώς εμένα δεν "απαιτούσε" να της κάνω τις δουλειές... απλώς δεν έκανε τίποτα και επειδή συζούσαμε και με 5 κανίς σε ένα διαμέρισμα και αφού στο σπίτι έρχονταν οι φίλοι μου και δεν γούσταρα να γίνομαι ρεζίλι θέλοντας και μη τις έκανα! Η μοναδική απαίτηση ήταν ο καφές! Έτσι κι αλλιώς δεν την ένοιαζε για φαί αφού εκείνη θα έτρωγε το βράδυ στη δουλειά...

[mama tou konstantinou]

Εγώ ένα έχω να πω για τους γονείς μου: Οταν κάποτε έρθει η στιγμή και τους χάσω και ας έχουν πάει 100 ετών, δεν ξέρω από πού θα μπορέσω να βρω παρηγοριά, ειδικά για τη μαμά μου, ώρες ώρες νιώθω ότι ούτε και τα ίδια μου τα παιδιά δεν θα μπορούν να μου δώσουν κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω. Καλύτερα να μην το σκέφτομαι όμως.

 

έτσι..αφού το αίμα νερό δε γίνεται!!

[salomi]

οκ...διαβαζω και φριτω.

εγω παλι στην αλλη μπαντα...

ειμαι σε απόγνωση λόγο της μαμας μου γιατι δεν μ εψησε λίγο παραπάνω στα του σπίτιού και τώρα ζορίζομαι η καλο(κακο)μαθημένη...παν μέτρον άριστο

[sevoula]

ούτε η δική μου με πίεσε. μόνο η αδερφή μου την βοηθούσε. εγώ προτιμούσα να διαβάζω παρά να κάνω δουλειές. επέλεγα ακόμα και λεξικό, παρά να πάρω την σκούπα να βάλω ένα χεράκι. εντελώς τεμπέλα και παρτάκιας!

όταν παντρεύτηκα, όμως, έγινα άλλος άνθρωπος.

[joela]

άργησα να το καταλάβω.

η πρώτη της τρυφερή κουβέντα σε μένα ήταν στα 18 όταν έδινα πανελλήνιες, παραμονή ιστορίας.

ξενύχταγα στην επανάληψη, ώρα 4 το πρωί, με άγχος ότι δεν θυμάμαι τίποτα. εκείνη αμίλητη στο πλάι μου. εγώ να κλαίω και να διαβάζω και να λέω δεν θυμάμαι τίποτα.

πήρε ένα χαρτάκι κι έγραψε "Σεβαστούλα μου είσαι το μωρό μου."

η πρώτη της τρυφερή κουβέντα. έκτοτε έκανε πολλά χρόνια να πει κάτι τρυφερό. πάντα ήταν σαν κλώσσα για τα παιδια της, αλλά δεν είχε τρυφερότητα. μόνο περιποίηση, προστασία, στόχους. άπλωνε τις φτερούγες της και μας έκλεινε μέσα, χωρίς χάδια και γλυκά λόγια.

ούτε καν επιβράβευση στα άριστα.

αλλά εκείνο το χαρτάκι το έχω κρατήσει να μου θυμίζει τα πάντα.

 

Είμαστε πολλές τελικά.....

Ετσι και η μητέρα μου.

Την υπεραγαπώ αλλά εχω μάθει να προφυλάσωμε απο τις κακοτοπίες.

Και το κυριώτερο να θέλω να γίνω έγω καλύτερος άνθρωπος κ να σταματήσει αυτή η αλυσιδα.(δε θέλω να συνεχίσω να κάνω τα ίδια στα παιδιά μου)

Η μητέρα μου πήγε σχολείο εως την τριτη δημοτικού.το ίδιο και η μαμά της.

Μετά μεγάλωνε τον αδερφό της και έκανε τα πάντα στο σπίτ γιατί η μαμά της δούλευε.(η διαφορά είναι οτι η δική μου δεν δούλευε,απλά μας δουλευε).

Παντρευτικε στα δεκατέσσερα της τον μπαμπά μου που ήταν φαντάρος μαζί με το μεγάλο της αδερφό(εξι μηνών έγκυος).

Εκανε 4 παιδιά και περνούσε στις αρχές πολύ άσχημα.

Ο μπαμπάς μου δουλευταράς και καλός πατέρας αλλά χτυπούσε τη μητέρα μου(ο πατέρας του χτυπούσε τη δική του και τα παιδιά του).για τη φτώχεια δε μιλάμε.Αλλά αξιοπρεπεις.

Οταν ο πατέρας μου έβαλε μυαλό και σταμάτησε να χτυπάει τη μαμά μου,εκείνη κάθε φορά που κάναμε κάτι τον μπρίζοναι και χτυπουσε εμάς(με ζώνες,σκουπόξυλα...)

θα συνεχίσω σε λίγο ο μικρός με σπρώχνει....

[mmaria]

στενοχωριεμαι που τα διαβαζω ολα αυτα. τελικα ειναι πολυ αστειο και ανωδυνο να εχεις θεματα με την πεθερα, ενω ειναι σχεδον τραγικο να εχεις θεματα με τη μανα.

[sevoula]

πριν από λίγο με πήρε τηλέφωνο η μάνα μου να με ρωτήσει να πάει τη μικρή στις κούνιες. ο.κ. της λέω.

μου πετάει "σήμερα που θα έρθουν για καφέ η ξαδέρφη του Στέφανου με τον άντρα της (μόνο στο γάμο τους είδα), μήπως να πεις και στα πεθερικά σου να έρθουν;"

"πλάκα κάνεις!"

"μήπως θέλει ο Στέφανος, λέω"

"έχει στόμα ο Στέφανος, αλλά και μυαλό, γι' αυτό δεν μου το ζήτησε."

 

πόσο πρέπει να προσκυνήσω για να ησυχάσει;

στάνταρ τώρα θα πρήξει τον πατέρα μου να με πάρει τηλέφωνο.