Δεύτερο Παιδί & Προβληματισμοί

[Alex Cross]

Συγνώμη, δεκτή.

Αλλωστε, όλες μανούλες είμαστε που παλεύουμε να κάνουμε το καλύτερο για το παιδί ή τα παιδιά μας.

[MARGIO]

Alex εχεις ρωτησει ποτε το γιο σου αν θα ηθελε ενα αδερφακι?

[anastasiaspil]

αυτος την ικανότητα για τεκνοποίηση θεωρητικα δεν την χανει, εσένα όμως μπορεί να σου τη "βαρέσει" στην εμμηνοπαυση. Φιλικά τα λέω ολα αυτά και με όλο το θαρρος. να μην παρεξηγηθώ κιολας

 

 

Εγώ δεν παρεξηγώ κανέναν. Πάντα ακούω τις γνώμες των άλλων και μαθαίνω απ' αυτές. Δεν είναι ότι ο άντρας μου δε θέλει δεύτερο παιδί αλλά είναι τόσο αγχωμένος αν θα μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα με όλα αυτά που συμβαίνουν. Και εγώ φυσικά το σκέφτομαι. Ως ώρας τα καταφέρνουμε. Στο μέλλον όμως ? Βλέπει και την αδερφή του με δύο αγόρια στην εφηβεία που δεν μπορεί να τα καταφέρει, και όλα αυτά τον επηρρεάζουν.

[culte]

Το ότι αναφέρθηκα και σε υλικά πράγματα, δε σημαίνει ότι πιστεύω ότι είναι το παν στη ζωή. Εννοείται ότι προέχει η αγάπη, η τρυφερότητα, η συναισθηματική σιγουριά που σου προσφέρει η παρουσία του άλλου. Η ψυχή εννοείται πως γεμίζει μόνο από αυτά τα πράγματα. 'Οπως και να έχει όμως, υπάρχουν και άλλα πράγματα πιο πρακτικά που και αυτά παίζουν ένα ρόλο, δευτερεύον μεν, σημαντικό δε.

 

Για παράδειγμα, 2 παιδιά, σίγουρα δε θα μπορούσα να τα πάω σε ιδιωτικό σχολείο. Εδώ δεν ξέρω καλά καλά, εάν θα καταφέρω, να συνεχίσει ο γιος μου το ιδιωτικό, με αυτήν την κατάσταση. Επειδή ξέρεις, όπως το έγραψες (ιδιωτικό σχολείο - ταξίδια) κτλ, εμφανίζομαι λίγο σαν τη Μαντάμ Σουσού. Οχι, κάνουμε το σκ... μας παξιμάδι, έχω κόψει από δικά μου πράγματα για να μπορούμε ακόμα να απολαμβάνουμε διακοπές μία ή δύο φορές το χρόνο, ή για να πηγαίνει το παιδί μου σε ιδιωτικό σχολείο.

 

Γιατί θέλω να του προσφέρω (εκτός από τη συναισθηματική κάλυψη) - το επαναλαμβάνω - που είναι δεδομένη, και όποια εφόδια μπορώ ώστε να μπορεί να ατενίσει το μέλλον με αυτοπεποίθηση.

 

Δε διαφωνώ ότι η αδελφική σχέση είναι μοναδική. Εχω έναν αδελφό τον οποίο υπεραγαπώ. Εχω ζήσει όλα τα στάδια της αδελφικής αγάπης : τσακωμούς, μπουνιές - κλωτσιές, αντιπαλότητα, ζήλεια, αγάπη, σεβασμό, εκτίμηση. Και ναι, υπάρχουν φορές που λέω τα κλασσικά. Οτι εάν αισθανόμουν οικονομικά πολύ ασφαλής, θα είχα τουλάχιστον 2 παιδιά.

 

Ομως δεν είμαι. Το μέλλον προδιαγράφεται τουλάχιστον γκρι, δε θέλω να στερήσω πράγματα από το παιδί μου και συνυπολογίζω όλες τις παραμέτρους.

 

Νομίζω ότι είναι λίγο σκληρό, πάντως, να λες σε μαμάδες με ένα παιδί, ότι "δεν έχουν το δικαίωμα να στερούν από το παιδί τους την αδελφική σχέση". Μην είσαι τόσο απόλυτη.

 

ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ

[anastasiaspil]

Οταν ενα ζευγαρι αποφασιζει να κανει παιδι συνηθως γινεται γαι να δημιουργησει οικογενεια' date='να ολοκληρωθουν σαν ατομα να νιωσουν τη χαρα του να εισαι γονιος!

Αν θελουν να μεινουν στο 1 παιδι γιατι θεωρουν οτι ειναι καλυτερα για την οικογενεια τους που ειναι το κακο? ??Που ειναι ο εγωισμος??

Πολλες απο εμας ειχαμε την ευλογια και την τυχη να κανουμε ενα δευτερο παιδακι επειδη οι συνθηκες και η ψυχολογια και πολλοι ακομη παραγοντες μας το επετρεψαν...

Εγω προσωπικα να εβλεπα κατι στραβο στο να κανω ενα δευτερο παιδι δεν θα το σκεφτομουν καν...

Το να κανει καποιος ενα παιδι επειδη καποιοι του δημιουργουν την ανασφαλεια οτι ειναι εγωιστης ή οτι θα αφησει το πρωτοτοκο μονο του το θεωρω πολυ ασχημο!

 

η προσωπικη ευτυχια του καθενα διαφερει απο αυτα που θελει αλλος!Για καποιους το ενα παιδι ισον κανενα για αλλους ειναι αυτο που χρειαζονται για να ναι ευτυχισμενοι!

Ολοι αυτοι που λενε οτι ειναι εγωιστικο θα σου δωσουν λεφτα οταν δεν εχεις να πληρωσεις το φροντηστηριο?Θα σε βοηθησουν ψυχολογικα αν εισαι πατημενα 40-50 και εχεις 2 παιδια στην εφηβεια και κοντευεις να τρελλαθεις?Θα σου κρατησουν τα παιδια να πας ενα διημερο με τον αντρα σου?

Κανεις πραγματα μεχρι εκει που αντεχεις...[/quote']

 

 

Να ξέρες αυτή τη στιγμή πως με ανακουφίζουν τα λόγια σου. Σ' ευχαριστώ πολύ.

[PEPI1979]

και για εμας ειναι δύσκολα αλλά νομίζω ότι το δέσιμο και η παρεα ανάμεσα στα αδέρφια είναι ανεκτίμητη, και εγώ εχω πολύ μικρό παιδικό δωμάτιο αλλά βλεπω πως κάνει η μικρή όταν ειναι με παιδάκια και νομίζω ότι δύσκολα μπορώ να της στερησω ένα αδελφάκι πολύ αργότερα όμως γιατί και ακόμα είναι οικονομικά αδύνατον.

[anastasiaspil]

Το ότι αναφέρθηκα και σε υλικά πράγματα, δε σημαίνει ότι πιστεύω ότι είναι το παν στη ζωή. Εννοείται ότι προέχει η αγάπη, η τρυφερότητα, η συναισθηματική σιγουριά που σου προσφέρει η παρουσία του άλλου. Η ψυχή εννοείται πως γεμίζει μόνο από αυτά τα πράγματα. 'Οπως και να έχει όμως, υπάρχουν και άλλα πράγματα πιο πρακτικά που και αυτά παίζουν ένα ρόλο, δευτερεύον μεν, σημαντικό δε.

 

Για παράδειγμα, 2 παιδιά, σίγουρα δε θα μπορούσα να τα πάω σε ιδιωτικό σχολείο. Εδώ δεν ξέρω καλά καλά, εάν θα καταφέρω, να συνεχίσει ο γιος μου το ιδιωτικό, με αυτήν την κατάσταση. Επειδή ξέρεις, όπως το έγραψες (ιδιωτικό σχολείο - ταξίδια) κτλ, εμφανίζομαι λίγο σαν τη Μαντάμ Σουσού. Οχι, κάνουμε το σκ... μας παξιμάδι, έχω κόψει από δικά μου πράγματα για να μπορούμε ακόμα να απολαμβάνουμε διακοπές μία ή δύο φορές το χρόνο, ή για να πηγαίνει το παιδί μου σε ιδιωτικό σχολείο.

 

Γιατί θέλω να του προσφέρω (εκτός από τη συναισθηματική κάλυψη) - το επαναλαμβάνω - που είναι δεδομένη, και όποια εφόδια μπορώ ώστε να μπορεί να ατενίσει το μέλλον με αυτοπεποίθηση.

 

Δε διαφωνώ ότι η αδελφική σχέση είναι μοναδική. Εχω έναν αδελφό τον οποίο υπεραγαπώ. Εχω ζήσει όλα τα στάδια της αδελφικής αγάπης : τσακωμούς, μπουνιές - κλωτσιές, αντιπαλότητα, ζήλεια, αγάπη, σεβασμό, εκτίμηση. Και ναι, υπάρχουν φορές που λέω τα κλασσικά. Οτι εάν αισθανόμουν οικονομικά πολύ ασφαλής, θα είχα τουλάχιστον 2 παιδιά.

 

Ομως δεν είμαι. Το μέλλον προδιαγράφεται τουλάχιστον γκρι, δε θέλω να στερήσω πράγματα από το παιδί μου και συνυπολογίζω όλες τις παραμέτρους.

 

Νομίζω ότι είναι λίγο σκληρό, πάντως, να λες σε μαμάδες με ένα παιδί, ότι "δεν έχουν το δικαίωμα να στερούν από το παιδί τους την αδελφική σχέση". Μην είσαι τόσο απόλυτη.

 

 

Να προσθέσω ακόμα κάτι που δεν είναι η εξαίρεση στις μέρες μας (το έχω δει το έργο πολλές φορές). Αδέρφια να τσακώνονται για κληρονομικά και να μη μιλιούνται. Ηλικιωμένοι γονείς να στεναχωριούνται και να πεθαίνουν μ' αυτό τον καημό. Πίστεψέ με δεν είναι κάτι σπάνιο και όσο περνάει ο καιρός και τα οικονομικά θα δυσκολεύουν, είναι πολύ πιθανόν να τσακωθούν για το σπίτι που τους άφησες κληρονομιά, γιατί αυτά δεν θα μπορούν να δημιουργήσουν κάτι δικό τους.

[viki35]

Εγω ειμαι πολυ πολυ μπερδεμενη , εχω 2 παιδακια (λιγο θηριακια αλλα δεν πειραζει , μου αρεσει ετσι ) ,4 και 2,5 ετων αντιστοιχα . Τον οκτωβριο εμεινα εγκυος στο 3ο (ηταν προγρμματισμενο ) δυστηχως παλλινδρομησε και τελειωσε εκει . Απο τοτε ενω θελαμε 3ο παιδι , μας βγηκε μια αρνητικοτητα , εντα3ει εγω εχω ενα θεμα με τα νευρα μου και καποιου ειδους καταθλιψη που αντιμετωπιζα , χωρις φαρμακα κτλ μονο με ψυχαναλυση λογω αγοραφοβιων και σωματκων συμπτωματων , εντα3ει τα συμπτωματα ενταθηκανε , τα νευρα ξεχιλησανε απο την αποξεση και μετα (οχι συνεχεια ανα περιοδους ομως ) , η υπομονη μου με τα παιδια αρχησε να εξαντλητε και γενικως ειμαι σχεδον συνεχεια σε ενταση (βεβαια δεν περασα και λιγα μεσα σε ενα χρονο ,απο το θανατο του πατερα μου , μεχρι την αποξεση και μεχρι διαφορα με τη θεια και τη μανα μου και τις μετα3υ τους σχεσεις , κληρονομικα , τρεχαματα πολλα πολλα πολλα , που πιστευω οτι πολλα απο αυτα φταινε για την παλλινδρομιση ) . Το μεγαλο θεμα ειναι οτι ναι θελω 3ο παιδι , θελω να 3αναζησω την ολη φαση της εγκυμοσυνης , θελω να εχω ενα τοσο δα μωρακι σπιτι μας και να το φροντιζουμε , ομως πιστευω οτι στην κατασταση μου ειναι σχεδον αδυνατον , τρεμω απο τα συμπτωματα της εγκυμοσυνης (εμενα με πιανουνε παρα πολλες εκτακτες συστολες σε καθε εγκυμοσυνη , ατελειωτες ομως , λογω ορμονων ) εως οτι δεν θα εχω υπομονη μετα , πως θα ανταπεξελθω (τον αντρα μου δεν τον φοβαμαι μια χαρα ειναι και μια χαρα θα τα 3ανακανει ολα απο την αρχη και το βραδυ θα ξυπναει να ταισει το μωρο και ολα θα τα κανει και ισως καταφερουμε με καποιο τροπο να παρουμε το 9μηνο για εκεινον ) , το θεμα ειναι με μενα , φοβαμαι τα παντα πλεον ενω το θελω παρα πολυ

[σπουργίτι]

Νομίζω ότι είναι πολύ προσωπικό και ιδιαίτερο αυτό που αισθάνεται ο καθένας! Εγώ ήθελα πάντα 3 παιδάκια, αλλά τελικά μετά το 2ο "κιότεψα"! Τα οικονομικά μου ποτέ δεν ήταν πολύ καλά, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα μείνω μόνο με ένα παιδί, εφόσον βιολογικά τα κατάφερνα να κάνω και 2ο (δόξα τω Θεό!). Όταν τέθηκε το θέμα του 3ου παιδιού όμως, μπήκαν όλα κάτω (χρόνος, κουράγιο, ζητήματα υγείας, βοήθεια από τρίτους, χρήμα) και η απάντηση ήταν αρνητική!

Ήθελα πάντα τα παιδιά μου να μεγαλώσουν μαζί και να κάνουν παρέα, γι' αυτό και τα έκανα με σχετικά μικρή διαφορά (λιγότερο από 2,5 χρόνια) και πράγματι τώρα παίζουν μαζί και τα χαίρομαι!

Έχω μια ξαδέρφη που από την στιγμή που γέννησε (στο μαιευτήριο ακόμη) δήλωνε ότι δεν θα κάνει άλλο παιδάκι με τίποτα και έτσι έγινε! Ένιωθε ότι είχε καλύψει την ανάγκη της για μητρότητα και δεν ήθελε να ξαναμπεί στην ίδια διαδικασία. Συζητώντας όμως μαζί της, όταν ο γιος της ήταν πλέον 10 χρονών, μου είπε ότι το μετάνιωσε, όχι για εκείνη, αλλά για το παιδάκι της που είχε αρχίσει να εκδηλώνει έντονα την επιθυμία να είχε και αυτός ένα αδερφάκι.

Από την άλλη, φίλη μου που έχει επίσης ένα παιδί (16 χρονών τώρα) δεν έκανε άλλο, αν και η ίδια το ήθελε, γιατί ήταν εντελώς αρνητικός ο άντρας της (μάλλον ένιωθε ότι δεν θα μπορούσε να προσφέρει όλα όσα ήθελε ως πατέρας, εάν είχε και άλλο παιδί - όχι οικονομικά όμως). Η κόρη της φίλης μου από την άλλη ούτε να ακούσει δεν ήθελε ποτέ για αδερφάκι...

Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι είναι κάτι που αφορά αυστηρά και προσωπικά το ζευγάρι, το πως νιώθει και πως έχει σχεδιάσει (ή τι επιθυμεί για) το μέλλον του.

Όσο για το αν θα μείνει μόνος του κλ, τα θεωρώ επίσης μπαρούφες! Μόνος σου μένεις, όχι όταν δεν έχεις αδέρφια, αλλά όταν δεν έχεις κοντά σου ανθρώπους που σε αγαπούν και αγαπάς! Το να έχεις αδέρφια δεν σημαίνει αυτομάτως ότι θα είναι δίπλα σου, θα σε στηρίζουν, θα σε σέβονται κλπ. Αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, που συχνά δεν είναι προβλέψιμοι και σε κάθε περίπτωση δεν είναι ελεγχόμενοι από τους γονείς ή τα ίδια τα αδέρφια.

[natty26]

Εγω παλι δεν ξερω τι θελω. Μερικες φορες σκεφτομαι τι ωραια να κανω αλλο ενα παιδακι, αλλες λεω μα πως θα τα καταφερω?? Οικονομικα πιο πολυ, δυστυχως. Γεννα, μετα το ετος γυναικα να το κραταει , μετα ιδιωτικο παιδικο γιατι ο δημοσιος κλεινει νωρις κλπ κλπ. Δυσκολα τα πραγματα.

[DimiAl]

Διάβασα όλα όσα έχετε γράψει από την αρχή, γιατί με ενδιαφέρει το θέμα. Εχω ένα γιο (επτάμισι ετών) που εννοείται λατρεύω. Από τη γέννησή του και μετά, αμφιταλαντευόμουν στο αν θα μείνω στο ένα παιδί ή αν θα κάνω κι άλλο. Τελικά, μετά και από μία παλίνδρομη κύηση, περνώντας τα χρόνια, (είμαι 38 χρόνων), βάλτε και την οικονομική κρίση, καταλήξαμε ότι θα έχουμε ένα μοναχοπαίδι. Και πιστέψτε με, αισθάνομαι συναισθηματικά γεμάτη. Εχουμε μια όμορφη οικογένεια και κάνουμε μια σχετικά καλή ζωή.

 

Ομως, σχεδόν όλοι, μου λένε ότι θα το μετανιώσω. Οτι σκέφτομαι εγωιστικά, ότι θα μείνει μόνος του κάποια στιγμή, ότι θα αισθανθώ ολοκληρωμένη αν κάνω κι άλλο παιδί (εγώ για να πω την αλήθεια αισθάνομαι ήδη), ότι ένα παιδί ίσον κανένα (αυτό κι αν δεν το καταλαβαίνω), εν πάσει περιπτώσει, παρόλο που έχω ??? καταλήξει στην απόφασή που σας προανέφερα (ότι θα έχω ένα παιδί), υπάρχει ένα αγκαθάκι στην καρδιά μου. Κι αν το μετανιώσω?

 

Εν ολίγοις, ρωτάω, ευτυχισμένες μανούλες με μοναχοπαίδια υπάρχουν? Ή όλες χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο που δεν έκαναν άλλο παιδί?

 

 

Ακριβώς σε αυτό το σημείο είμαι και εγώ. Ο άντρας μου προσπαθεί να με πείσει ότι αργότερα θα το μετανιώσω αλλά εγώ νίωθω ολοκληρωμένη και δεν θέλω να ξαναμπώ στην όλη διαδικασία. Γιατί όμως το σκέφτομαι ξανά και ξανά και ποιόν τελικά προσπαθώ να πείσω?

[apricot]

Εγω ειμαι πολυ πολυ μπερδεμενη , εχω 2 παιδακια (λιγο θηριακια αλλα δεν πειραζει , μου αρεσει ετσι ) ,4 και 2,5 ετων αντιστοιχα . Τον οκτωβριο εμεινα εγκυος στο 3ο (ηταν προγρμματισμενο ) δυστηχως παλλινδρομησε και τελειωσε εκει . Απο τοτε ενω θελαμε 3ο παιδι , μας βγηκε μια αρνητικοτητα , εντα3ει εγω εχω ενα θεμα με τα νευρα μου και καποιου ειδους καταθλιψη που αντιμετωπιζα , χωρις φαρμακα κτλ μονο με ψυχαναλυση λογω αγοραφοβιων και σωματκων συμπτωματων , εντα3ει τα συμπτωματα ενταθηκανε , τα νευρα ξεχιλησανε απο την αποξεση και μετα (οχι συνεχεια ανα περιοδους ομως ) , η υπομονη μου με τα παιδια αρχησε να εξαντλητε και γενικως ειμαι σχεδον συνεχεια σε ενταση (βεβαια δεν περασα και λιγα μεσα σε ενα χρονο ,απο το θανατο του πατερα μου , μεχρι την αποξεση και μεχρι διαφορα με τη θεια και τη μανα μου και τις μετα3υ τους σχεσεις , κληρονομικα , τρεχαματα πολλα πολλα πολλα , που πιστευω οτι πολλα απο αυτα φταινε για την παλλινδρομιση ) . Το μεγαλο θεμα ειναι οτι ναι θελω 3ο παιδι , θελω να 3αναζησω την ολη φαση της εγκυμοσυνης , θελω να εχω ενα τοσο δα μωρακι σπιτι μας και να το φροντιζουμε , ομως πιστευω οτι στην κατασταση μου ειναι σχεδον αδυνατον , τρεμω απο τα συμπτωματα της εγκυμοσυνης (εμενα με πιανουνε παρα πολλες εκτακτες συστολες σε καθε εγκυμοσυνη , ατελειωτες ομως , λογω ορμονων ) εως οτι δεν θα εχω υπομονη μετα , πως θα ανταπεξελθω (τον αντρα μου δεν τον φοβαμαι μια χαρα ειναι και μια χαρα θα τα 3ανακανει ολα απο την αρχη και το βραδυ θα ξυπναει να ταισει το μωρο και ολα θα τα κανει και ισως καταφερουμε με καποιο τροπο να παρουμε το 9μηνο για εκεινον ) , το θεμα ειναι με μενα , φοβαμαι τα παντα πλεον ενω το θελω παρα πολυ

καπως ετσι αισθανομαι και εγω και μαλιστα θελω και παντα ηθελα τρια παιδια αλλα βλεπω οτι λογω χαρακτηρα δεν μπορω να τα καταφερω....ετσι ακουω και εγω αυτα που λενε στις αλλες κοπελες οτι θα το μετανοιωσεις που δεν εκανες αλλο. και ενταξει πες οτι με παιρνει χρονικα ,ειμαι 33 στα 34 και ο αντρας μου γενικα θελει και αλλα εγω δεν νομιζω οτι θα τα καταφερω νευρα,κουραση ακομη και τη βοηθεια νομιζω οτι δεν θα την εχω (οχι οτι εχω πολυ) σε ενα τριτο παιδι. οποτε εκει θετεις ορια και νομιζω οτι αν δεν εισαι σιγουρη για κατι καλυτερα να μην το κανεις. παντως στις μανουλες με ενα παιδακι θα προτεινα να το ξανασκεφτουν και οχι για τα χαζα που λενε οτι ενα ισον κανενα, απλα γιατι το παιδι μαθαινει πραγματα και παιρνει πραγματα απο ενα αδερφακι που δεν μπορει να παρει απο αλλου. ασφαλως και υπαρχουν θετικα και αρνητικα παραδειγματα απλα ας αναρωτηθει η καθεμια μας αν θα προτιμουσε να ειναι μοναχοπαιδι. ασφαλως επειδη ειναι ολα σχετικα δεν αναφερω αλλους οικονομικους ή ιατρικους παραγοντες. φιλικα...

[MARGIO]

Έχω μια ξαδέρφη που από την στιγμή που γέννησε (στο μαιευτήριο ακόμη) δήλωνε ότι δεν θα κάνει άλλο παιδάκι με τίποτα και έτσι έγινε! Ένιωθε ότι είχε καλύψει την ανάγκη της για μητρότητα και δεν ήθελε να ξαναμπεί στην ίδια διαδικασία. Συζητώντας όμως μαζί της, όταν ο γιος της ήταν πλέον 10 χρονών, μου είπε ότι το μετάνιωσε, όχι για εκείνη, αλλά για το παιδάκι της που είχε αρχίσει να εκδηλώνει έντονα την επιθυμία να είχε και αυτός ένα αδερφάκι.

Από την άλλη, φίλη μου που έχει επίσης ένα παιδί (16 χρονών τώρα) δεν έκανε άλλο, αν και η ίδια το ήθελε, γιατί ήταν εντελώς αρνητικός ο άντρας της (μάλλον ένιωθε ότι δεν θα μπορούσε να προσφέρει όλα όσα ήθελε ως πατέρας, εάν είχε και άλλο παιδί - όχι οικονομικά όμως). Η κόρη της φίλης μου από την άλλη ούτε να ακούσει δεν ήθελε ποτέ για αδερφάκι...

 

Αυτος ειναι ο λογος που πιστευω οτι πρεπει να λαβετε υποψη εστω και λιγο τις επιθυμιες των παιδιων σας ειδικα οσες εχετε λιγο μεγαλυτερα παιδακια εξαλλου νομιζω οτι αρκετες απο εμας το δευτερο παιδι το καναμε για το πρωτο

[mmaria]

ναι τελικα, το προβλημα μου κι εμενα (μετα απο 2 παλινδρομες μετα το γιο μου) ειναι ακριβως αυτο. τι θελει το παιδι μου. εγω νιωθω πολυ "κομματια" για να ξαναπροσπαθησω με αλλες προυποθεσεις και ταλαιπωριες πλεον. αλλά οταν μου λεει ο μικρος μου "...αυτο το κραταω για ... αμα κανω αδερφακι να του το δωσω". εκει καπου σπαω...

εγω εχω αδερφια και ξερω οτι ειναι ομορφο οταν εισαι παιδι και μια σιγουρια οταν εισαι ενηλικας. ο αντρας μου που ειναι μοναχοπαιδι μου λεει "ε δεν παθαινεις και τιποτα..."

[viki35]

Παντως εμενα με τσακισε η παλλινδρομη , δεν το περιμενα , ενοιωθα και τυψεις που συνεβει γιατι οσο ημοθνα εγκυος στο 3ο κουραζομουνα και δεν ενοιωθα δυνατη , φοβομουνα και την εγκυμοσυνη ρε γμτ . Αλλα οσο το σκεφτομαι σοβαρα καμια φορα το θελω παρα πολυ , αλλες φορες που με κουραζουνε τα μωρα λεω "απαπαπα τρελλη ημουνα που ηθελα 3ο, καλυτρερα που ηρθανε ετσι τα πραγματα " βεβαια φετος πανε σχολειο και οταν περασει ο δυσκολος πρωτος καιρος της προσαρμογης , ακομα εστω και ο 1ος χρονος και παει ο μεγαλος Δημοτικο πλεον , τα πρωινα σπιτι πραγματικα δεν θα εχω τι να κανω , θα μου λειψει να εχω ενα μικρο παιδακι και να φροντιζω , δεν 3ερω ρε γμτ , απο τη μια πλεον εχουμε μπει στα πιο ευκολα , ειναι ευκολες οι διακοπες μας πλεον , μεχρι και ε3ωτερικο παμε ολοι μαζι (πηγαμε Βερολινο φετος και καταευχαριστηθηκαμε , χαρηκανε τοσο πολυ τα μικρα με το αεροπλανο και το καινουργιο μερος που ειδανε ) λεγαμε και σε καποιους μηνες να 3αναπαμε η βερολινο η Ντισνευλαντ , πιο ευκολα ολα οσο και να ειναι , πλεον κοιμομαστε το βραδυ , τα παιδια μεγαλωσανε παιζοθνε και μετα3υ τους .Απο την αλλη ποσο θελω ενα μικρο σκατουλι παλι δεν λεγεται , και φοβαμαι παρα πολυ τελικα μην το μετανοιωσω καποια χρονια αργοτερα , εντα3ει δεν με πηρανε και τα χρονια , φετος κλεινω τα 35 (τον αυγουστο ) .

[Alex Cross]

Alex εχεις ρωτησει ποτε το γιο σου αν θα ηθελε ενα αδερφακι?

 

Καλησπέρα.

Ναι. Για να πω την αλήθεια με φόβο ψυχής ρώτησα το γιο μου. Μου είπε ότι δεν ήθελε και αυτό η αλήθεια είναι ότι προσμετρήθηκε στην απόφασή μας, να μείνουμε στο ένα παιδί.

[Alex Cross]

Να προσθέσω ακόμα κάτι που δεν είναι η εξαίρεση στις μέρες μας (το έχω δει το έργο πολλές φορές). Αδέρφια να τσακώνονται για κληρονομικά και να μη μιλιούνται. Ηλικιωμένοι γονείς να στεναχωριούνται και να πεθαίνουν μ' αυτό τον καημό. Πίστεψέ με δεν είναι κάτι σπάνιο και όσο περνάει ο καιρός και τα οικονομικά θα δυσκολεύουν, είναι πολύ πιθανόν να τσακωθούν για το σπίτι που τους άφησες κληρονομιά, γιατί αυτά δεν θα μπορούν να δημιουργήσουν κάτι δικό τους.

 

Οντως παίζουν και αυτά στη ζωή πολύ συχνά στις μέρες μας, αλλά για να πω την αλήθεια δεν είχα σκεφτεί τέτοιες καταστάσεις όταν κατέληξα στην απόφαση για ένα παιδί. Είναι όμως άλλος ένας λόγος που μπορώ να προσθέσω στα επιχειρήματά μου.

[Alex Cross]

Ακριβώς σε αυτό το σημείο είμαι και εγώ. Ο άντρας μου προσπαθεί να με πείσει ότι αργότερα θα το μετανιώσω αλλά εγώ νίωθω ολοκληρωμένη και δεν θέλω να ξαναμπώ στην όλη διαδικασία. Γιατί όμως το σκέφτομαι ξανά και ξανά και ποιόν τελικά προσπαθώ να πείσω?

 

Νομίζω ότι αν διαβάσεις τα όσα έγραψε η boy'smam θα σε βοηθήσουν αρκετά. Εμένα πάντως με βοήθησαν.

Και να σου πω και κάτι άλλο? Δεν είναι άσπρο - μαύρο όλα τα πράγματα στη ζωή. Λογικό είναι να αμφιταλαντευόμαστε, έτσι δεν είναι?

[Morchelina]

Λογικό είναι να αμφιταλαντευόμαστε, έτσι δεν είναι?

 

Ομολογώ ότι η απόφαση για το 2ο είναι δύσκολη όταν έχεις την εμπειρία. Πώς ξαναβουτάς στο κενό; Για μένα παρόλο που οι συνθήκες ήταν πολύ καλές δεν το αποφασίζαμε όπως κάναμε στο 1ο. Και έγινε τυχαία . Όπως γίνονται πολλά πολλά παιδιά όπως βλέπω στα παντρεμένα ζευγάρια. Και μας απαντήθηκε το δίλημμα.

[agentP]

Να προσθέσω ακόμα κάτι που δεν είναι η εξαίρεση στις μέρες μας (το έχω δει το έργο πολλές φορές). Αδέρφια να τσακώνονται για κληρονομικά και να μη μιλιούνται. Ηλικιωμένοι γονείς να στεναχωριούνται και να πεθαίνουν μ' αυτό τον καημό. Πίστεψέ με δεν είναι κάτι σπάνιο και όσο περνάει ο καιρός και τα οικονομικά θα δυσκολεύουν, είναι πολύ πιθανόν να τσακωθούν για το σπίτι που τους άφησες κληρονομιά, γιατί αυτά δεν θα μπορούν να δημιουργήσουν κάτι δικό τους.

Σεβαστά όλα τα επιχειρήματα για το δισταγμό των γονιών να κάνουν δεύτερο παιδί αλλά διαφωνώ με το επιχείρημα ότι θα τσακωθούν τ΄αδέρφια. Έχω δει και περιπτώσεις όπου το μοναχοπαίδι που το έχουν προικίσει με το παραπάνω, σπίτι-δουλειά- εξοχικό και σπουδές ως εκεί που έφτανε, γιαγιά που κρατούσε τα εγγόνια κλπ να βρίζει και να χορεύει στο ταψί τους γονείς του, να γυρίζει ο γέρος πατέρας από το νοσοκομείο και να μη βγαίνει στην πόρτα να τον δει... κι εκεί οι γονείς δεν έχουν εναλλακτική, μόνο τα εγγόνια.

[anastasiaspil]

Οντως παίζουν και αυτά στη ζωή πολύ συχνά στις μέρες μας, αλλά για να πω την αλήθεια δεν είχα σκεφτεί τέτοιες καταστάσεις όταν κατέληξα στην απόφαση για ένα παιδί. Είναι όμως άλλος ένας λόγος που μπορώ να προσθέσω στα επιχειρήματά μου.

 

Ο λόγος που το έγραψα αυτό είναι γιατί δεν μπορεί κανείς να θεωρεί δεδομένο ότι θα του στερήσω την αδελφική αγάπη ή ότι θα το αφήσω μόνο του στη ζωή. Άλλωστε πιστεύω ότι αν έχει καλούς φίλους που θα τους έχει επιλέξει ο ίδιος και φυσικά όταν δημιουργήσει ο ίδιος την οικογένειά του δεν θα είναι και τόσο μόνος.

[MARGIO]

Εννοειται οτι ο καθενας εχει την αποψη του η οποια ισως εχει διαμορφωθει και απο τις εμπειριες του.Εγω προσωπικα πιστευω οτι στις περισσοτερες περιπτωσεις που μαλωνουν τα αδερφια φταινε και οι γονεις ειδικα οταν προκειται για κληρονομιες αν δεν τα ισομοιραζουν τοτε υπαρχει προβλημα.

Επισης πιστευω οτι οσους φιλους και να κανεις αδερφια δεν γινονται.Εμενα ο μπαμπας μου ειναι μοναχοπαιδι επειδη η γιαγια μου δεν μπορεσε να κανει αλλο παιδι ξερει δηλαδη οτι δεν γινοταν αλλιως, υπαρχει ομως μεσα του ενα αγκαθι ειδικα μετα που πεθαναν οι γονεις του.Οταν δενεται πολυ με καποιον ανθρωπο αμεσως λεει ο ταδε ειναι αδερφος μου εμενα αυτο μου δειχνει οτι του λειπει απο τη ζωη του.

[apricot]

εγω δεν ξαναμιλαω γιατι εχω 5 μερες καθυστερηση και εχω αγχωθει πραγματικα....

δεν το εχω πει σε κανενα (εκτος τον αντρα μου φυσικα) και δεν ξερω πως να νοιωσω! ουτε τεστ δεν τολμαω να παω να παρω..φοβαμαι!

[pilarin]

Τα παιδιά μου έχουν 15 μηνές διαφορά.

 

Τώρα είναι 2,5 και 3,5. Η χαρά που κάνουν όταν είναι τα δυο τους και παίζουν δε λέγεται.

 

Έχουν φτιάξει μία μικρή συμμορία και μας έχουν πάρει τα μυαλά!!!

 

Με τον αδερφό μου επίσης έχω μικρή διαφορά, στους 18 μήνες.

 

Μικρά παίζαμε μαζί, συζητάγαμε, περνούσαμε πολύ ωραία.

 

Τα παιδιά όντως μεγαλώνουν πολύ γρήγορα και το βλέπω από τα δικά μου.

 

Με το πέρασμα του χρόνου τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο εύκολα.

 

Η διαδικασία του να μεγαλώνεις δυο παιδιά μαζί δεν είναι και τόσο δύσκολη (εξαρτάται πάντα από την κάθε περίπτωση ξεχωριστά.. εγώ μιλάω αποκλειστικά για τη δική μου εμπειρία).

 

Ένα τρίτο παιδάκι (και τέταρτο ακόμα) θα ήταν ευπρόσδεκτα κυρίως όμως αν υπήρχε μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα, όχι τόσο για το παρόν αλλά κυρίως για το μέλλον, αν δεν έπρεπε να δουλεύω και να λείπω τόσες ώρες (και λυπάμαι και τις καημένες τις γιαγιάδες...), αν αν αν

 

Δεν υπάρχει κανόνας που να λέει ότι τα μοναχοπαίδια είναι δυστυχισμένα και τα παιδιά με αδέρφια πιο ευτυχισμένα.

 

Απλώς ένα αδερφάκι θεωρώ ότι αυξάνει την έννοια της οικογένειας όπως μπορεί να την αντιλαμβάνονται τα παιδιά και οι γονείς.

 

Από τη μία όταν υπάρχει πολύ αγάπη να δωθεί, ίσως η λύση του να γίνει κάποιος ανάδοχος ενός παιδιού με ανάγκες (οποιεσδήποτε ανάγκες) να συμπλήρωνε το κενό που μπορεί να νιώσει μία γυναίκα η οποία θέλει κι άλλα παιδιά.

 

Από την άλλη η ηλικία δεν είναι και τόσο μεγάλο θέμα πια.

 

Η Μόνικα Μπελούτσι πέρσι έφερε στο κόσμο το δεύτερο παιδί της...και ήταν 46!!

 

Θα μου πείτε άλλα μέτρα κι άλλα σταθμά... αλλά το παράδειγμα παραμένει..

[lovely people]

εγω δεν ξαναμιλαω γιατι εχω 5 μερες καθυστερηση και εχω αγχωθει πραγματικα....

δεν το εχω πει σε κανενα (εκτος τον αντρα μου φυσικα) και δεν ξερω πως να νοιωσω! ουτε τεστ δεν τολμαω να παω να παρω..φοβαμαι!

 

Nα φανταστώ οτι δεν το επιδειώξατε ε!! Κοίτα αν είσαι έγκυος τότε το σποράκι πήρε μόνο του πρωτοβουλία και ήρθε για να μείνει

Απο την άλλη αν δεν είσαι είναι μια καλή ευκαιρία να δεις πως αισθάνεσαι με το ερχομό ενος 3 παιδιού..Τα αισθήματα σου είναι θετικά ή αρνητικά;