Θυμός & "Υπάρχουν κακά παιδιά?"

[Melina22]

  soevan07 είπε:

Αναρωτιέμαι αν τελικά είναι σωστό να "ωραιοποιούμε"τον κόσμο στον οποίο ζεί ένα παιδί, λέγοντάς του οτι ΞΕΡΕΙΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΚΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΕΙΝΑΙ!

 

Δεν θα πρέπει το παιδί να ξέρει οτι πάντα θα υπάρχει και το κακό

(όπως στα παραμύθια) και να φυλάγεται?

 

Φυσικά δεν λεω να του δημιουργήσουμε και εφιάλτες...

 

Νομίζω ότι δεν ωραιοποιείς τον κόσμο με αυτόν τον τρόπο απλά δίνεις έμφαση στο ότι οι άνθρωποι είναι κατά βάση καλοί απλά για κάποιους λόγους κάνουν πράγματα κακά και γι' αυτό καλό είναι να προσέχουμε αυτούς τους μπερδεμένους ανθρώπους.

Στην ουσία αυτό δεν ισχύει κ για τους μεγάλους που φτάνουν στην εγκληματικότητα ; Τους φέρθηκαν τόσο σκληρά ως παιδιά και γι' αυτό έφτασαν σε αυτό το σημείο.

Άρα δεν ωραιοποιείς απλά διευκρινίζεις θα έλεγα.

Οπότε δίνεις στο παιδί σου σαφές μήνυμα.

[Melina22]

  Melina22 είπε:

Μου κάνει λίγο εντύπωση η συγκεκριμένη έρευνα μήπως θα μπορούσες να μου στείλεις κάποιο λινκ να μάθω περισσότερα; Για το ότι δεν πρέπει να απαγορεύεται αυτού του είδους το παιχνίδι στα παιδιά θα συμφωνήσω κ εγώ 100% αλλά μου φαίνεται περίεργο πώς ακριβώς μελετάται το dna ώστε να βγει ότι είναι καταγραμμένο σε αυτό η ανάγκη για κάτι τόσο αφηρημένο.

 

Απλά με την μέχρι τώρα εμπειρία μου από τη σχολή και από όλα όσα έχω διαβάσει έχω καταλήξει στο ότι είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί συγκεκριμένα αν κάποιο χαρακτηριστικό είναι αποτέλεσμα dna ή αποτέλεσμα αγωγής εφόσον η αγωγή επιδρά στον άνθρωπο από τη στιγμή που γεννιέται κ πιο πριν ακόμα.

Ακόμα και χαρακτηριστικά που έχουν οι γονείς και τα έχουν στη συνέχεια και τα παιδιά (σε θέμα προσωπικότητας εννοώ) είναι αμφίβολο

κατά πόσο είναι αποτέλεσμα κληρονομικότητας ή συνθηκών περιβάλλοντος στις οποίες μεγαλώνει.

Για τις διαφορές ανάμεσα στα φύλα και πάλι είναι πολύ δύσκολο να εξακριβωθεί αν κάποια χαρακτηριστικά είναι έμφυτα ή αποτέλεσμα κοινωνικοποίησης επειδή δεν είναι εφικτό να παρατηρήσουμε τι θα συνέβαινε αν τα παιδιά μεγάλωναν χωρίς τις επιδράσεις της κοινωνίας και τις προσδοκίες των ενηλίκων σε σχέση με το αν είναι αγόρια ή κορίτσια.

Ακόμα κ η επιθετικότητα που είναι υποτίθεται ανδρικό χαρακτηριστικό έχει αποδειχτεί πως είναι κάτι που μαθαίνεται. Τώρα πώς φάνηκε ότι είναι στο dna η ανάγκη των αγοριών να πολεμούν το κακό; Μου ακούγεται κάπως δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις..

 

Τέλος να προσθέσω απλά πληροφοριακά για όσους ενδιαφέρονται ότι αν όντως ισχύει το συγκεκριμένο πόρισμα αυτό δε σημαίνει ότι είναι καλό να διαχωρίζουμε τα παιχνίδια σε αγορίστικα και κοριτσίστικα γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν βοηθάμε τα 2 φύλα να αναπτυχθούν ολόπλευρα.

 

Έχει έρθει κ συγκεκριμένος οδηγός απ' το υπουργείο για το θέμα αυτό που αναφέρει πως είναι σκόπιμο οι νηπιαγωγοί να ενθαρρύνουν τα αγόρια να παίζουν παιχνιδια παραδοσιακά κοριτσίστικα όπως στο κουκλόσπιτο και να μιμούνται στο συμβολικό παιχνίδι ότι φροντίζουν π.χ ένα μωρό κάτι που θα βοηθήσει να αναπτύξουν ενσυναίσθηση και τα κορίτσια αντίστοιχα να παίζουν π.χ ότι είναι σούπερ ηρωίδες ώστε να αποκτήσουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση κτλπ...

 

Είναι κρίμα να στερούνται τα παιδιά ευκαιρίες να αναπτυχθούν και να κάνουν πράγματα που τους αρέσουν κ ενδεχομένως να έχουν και ταλέντο σε κάποια απλά και μόνο επειδή εμείς οι ενήλικες τα κάνουμε να νιώθουν άσχημα γιατί δεν επιτρέπεται με βάση το φύλο. Απευθύνομαι σε όλους τους γονείς..μην λέτε στα παιδιά φράσεις που τις αναπαράγουν στο νηπιαγωγείο κ δίνουν αφορμή να κοροιδεύουν κ να τσακώνονται με τους συμμαθητές τους.

Πόσες φορές έρχονται στεναχωρημένα γιατί τους λένε επειδή π.χ μαγειρεύουν ή κόβουν με φούξια ψαλίδι ότι είναι κορίτσια..ή αντίστροφα στα κορίτσια ότι δεν μπορούν να παίξουν ποδόσφαιρο γιατί είναι μόνο για αγόρια.

 

Κάθε παιδί έχει δικαίωμα να διαλέγει όποιο χρώμα και όποια δραστηριότητα επιθυμεί χωρίς να το κατακρίνουν.

 

Μαρία σε περίπτωση που το δεις θα με ενδιέφερε η γνώμη σου...

[Μαρια Στυλιανακη]

γειά σου.

 

λοιπον όσον αφορά το θέμα της έρευνας, επειδή δεν ήμουν παρούσα στην παρουσίαση αλλά ήταν συνάδελφος, κ η παρουσίαση ήταν στην αμερική, δεν έχω να σου δώσω άλλα στοιχεία πέρα απο τα όσα έμαθα προφορικά, τότε (πριν απο 4 χρόνια σίγουρα).

 

Αυτό που θυμάμαι είναι ότι δεν έχει σχεση καμία με επιθετικότητα,

 

καθώς επιθετικότητα είναι το να υπερβάλλεις στην αντίδρασή σου όταν θυμώνεις και να "επιτιθεσαι" σε κάποιον αντί να μπορείς να επιλύσεις μια διαμάχη με τρόπο παραγωγικό. η επιθετικότητα είναι δηλαδή κάτι μή παραγωγικό. ( κ προφανώς βίαιο εξαιτίας αυτού αν ξεπεράσει το λεκτικό επίπεδο)

 

το να θέλει, κ να έχει την επιθυμία ένας άνθρωπος, να πολεμήσει το κακό, και απο αυτή την επιθυμία και σιγουριά, να αντλεί δύναμη,

για να αντιμετωπίσει με παραγωγικό τρόπο τις διενέξεις,

δεν έχει καμία σχέση με την επιθετικότητα.

 

(νομίζω δεν είχα και εγώ χρησιμοποιησει κάπου την λέξη επιθετικότητα).

 

το να παίξουν λοιπον τα παιδιά με σπαθιά ξύλινα και ασπίδες πόλεμο,

δεν έχει κάποια σχέση με επιθετικότητα καθώς το παιχνίδι τους μπορεί να περιλαμβάνει

το να μην αγγίζονται κάν τα όπλα τους αλλά να περιλαμβάνουν στατηγική άλλη

(αν σε ακουμπήσω πχ στον ώμο σημαίνει ότι σε κέρδισα, κάτι παρόμοιο με την ξιφασκία).

 

το θέμα είναι ότι η έρευνα αυτή είχε αποδείξει ότι στα αγόρια αυτό είναι κάτι πολύ πιο συχνό (εκεί και η αναφορά στο dna, καθώς είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που δεν μπορεί να έχει μόνο σχέση με την συμπεριφορά, αλλα όπως είπα δεν θυμαμαι περισσότερα)

και ότι η επιθυμία για τέτοιου είδους παιχνίδι δεν θα ήταν καλό να καταπιέζεται.

 

(ακριβώς προφανώς για το λόγο ότι δεν έχει καμία σχέση με την επιθετικότητα και ότι όπως κάποιος παίζει ξιφασκία σαν άθλημα, δεν σημαίνει ότι είναι επιθετικός)...

 

προφανώς και συμφωνώ απολύτως με το να κάνουν και τα δυο φυλα όλες τις δραστηριότητες και χαίρομαι που στις οδηγίες του υπουργείου υπάρχει κάτι τέτοιο!

 

οπότε και θα ενθάρρυνα και κορίτσια να συμμετέχουν σε τέτοια παιχνίδια εφόσον τηρούνται οι κανόνες του ότι όλοι είναι προσεκτικοί.

 

εγώ η ίδια έπαιζα διαρκώς πόλεμο με τα αγόρια, είχα και σπαθί απο κλαδί φοίνικα που το είχα κλαδέψει απο τα φύλλα και το απολάμβανα εντελώς. ή και πόλεμο με μπάλλες άμμου.

 

Το όλο θέμα προέκυψε απο το ότι για κάποιο καιρό θεωρούνταν κακό ή θεωρούταν ότι παιδαγωγικά ήταν κάτι κακό να αφήνεις τα παιδιά να παίζουν "πόλεμο" ή όταν ήταν αγόρια και πηγαινε το παιχνίδι προς κάτι πιο βίαιο.

 

Το θέμα εκεί είναι να τηρούνται οι κανόνες έτσι ώστε το παιχνίδι να παραμένει παιχνίδι και ευχάριστο για όλους, επίσης είχε γίνει αναφορά στο θέμα των "όπλων" ότι πρέπει να είναι πράγματα που και τα ίδια παιδιά κάπως δημιουργούν μόνα τους, πχ χαρτονένια σπαθια΄κτλ, και όχι του εμπορίου καθώς αυτά δίνουν ένα εντελώς άλλο χαρακτήρα σε αυτό που θα έπρεπε να είναι απλώς "παιχνίδι".

 

μην νομίζετε δηλαδή ότι αυτο το πράγμα είχε να κάνει με το οτι δινουν το οκ να παίζουν τα παιδιά με οπλοπολυβόλα. μιλάμε για μια πολύ πιο δημιουργική κατάσταση.

 

και εννοείται ότι, όπως έγραψα και πιο πρίν ότι συμφωνώ προφανώς για αυτά που γράφεις ότι κ τα δυο φυλα πρεπει να κανουν όλων των ειδών τις δραστηριότητες

[Melina22]

Καλησπέρα κ από μένα και ευχαριστώ για την απάντηση.

 

Κατάλαβα τι θες να πεις για το παιχνίδι των παιδιών, ότι δεν έχει καμία σχέση με επιθετικότητα και ότι χρησιμοποιείται ως μέσο για να μάθουν και να διασκεδάσουν τα παιδιά. Έχω διαβάσει σχετικά με αυτό το θέμα και ξέρω ακριβώς τι εννοείς. Γι' αυτό και συμφώνησα απ' το προηγούμενο ήδη μήνυμα ότι δεν είναι ωφέλιμο για τα παιδιά να απαγορεύεται.(Υπάρχει κ μια σχετική προσέγγιση στο βιβλίο της Ντολιοπούλου " Σύγχρονες Τάσεις προσχολικής αγωγής"). Δεν ήταν πάνω στο ¨πολεμικό" παιχνίδι η απορία μου.

 

Ίσως σε μπέρδεψα κ εγώ γιατί χρησιμοποίησα τη λέξη επιθετικότητα ως παράδειγμα θα μπορούσα να πω κάτι άλλο απλά αυτό μου ήρθε εκείνη τη στιγμή, για να τονίσω ότι κάποια χαρακτηριστικά που αποδίδονται στα φύλα είναι χαρακτηριστικά που στην ουσία είναι επίκτητα ανάλογα με την κοινωνία στην οποία αναπτύσσεται ένα παιδί.

 

Για παράδειγμα σε μια έρευνα που έχει γίνει (δυστυχώς δεν θυμάμαι ονόματα το κάναμε στη σχολή σε μάθημα που σχετιζόταν με τα φύλα), έδειξαν μωρά με εκφράσεις συναισθημάτων στο πρόσωπο κ όταν ρωτούσαν τι πιστεύετε ότι νιώθει το μωρό της εικόνας η απάντηση άλλαζε αναλόγως το φύλο που νόμιζαν ότι κάθε φορά είχε το μωρό. Όταν έλεγαν πως είναι αγόρι η έκφραση ερμηνευόταν ως θυμός κ όταν ήταν κορίτσι ως θλίψη.

 

Το αναφέρω ως παράδειγμα για το πόσο δύσκολο είναι να καθορίσεις τι είναι βιολογικό κ τι όχι. Είναι σαν την "εκπληρούμενη προφητεία" που έχουμε μάθει στην ψυχολογία. Γιατί οι αντιδράσεις των γονιών κ γενικά όλων είναι διαφορετικές αναλόγως το φύλο του παιδιού και έτσι ασυνείδητα κατευθύνουν στην εμφάνιση των επιθυμητών ανάλογα με το φύλο συμπεριφορών.

Η απορία μου ήταν για την έκφραση "στο dna είναι καταγεγραμμενη η ανάγκη του άντρα να πολεμάει το κακό".

 

Δεν ξέρω τι ισχύει παγκοσμίως αν δηλ τα αγόρια έχουν τις επιδράσεις που έχουν τα παιδιά στη Δύση, αλλά τουλάχιστον στις δυτικές κοινωνίες, η έμφαση που δίνεται μέσα από διαφημίσεις, παραμύθια, ήρωες, οικογένεια κ περίγυρο ως προς το ότι αγόρι-άντρας συνεπάγεται επιθετικότητα δυναμισμό κτλπ είναι αρκετή για να μπουν στο ρόλο αυτό κ να τον υπηρετήσουν με ευλάβεια όπως άλλωστε κάνουν όλα τα παιδιά απ' τη στιγμή που κατανοούν τι "ταιριάζει" με το φύλο τους.

Γι' αυτό ήθελα να μάθω περισσότερα για να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου στο θέμα. Δεν πειράζει που δεν τη θυμάσαι ακριβώς.

 

Υ.Γ Κι εγώ μικρή έπαιζα πόλεμο με τα παιδιά της γειτονιάς και εκτός των άλλων φτιάχναμε κ τόξα. Το διασκέδαζα πάρα πολύ!

[Γουργούρες]

Ο δικός μου μικρός 2,5 χρονών όταν νευριάσει επειδή δεν γίνεται το δικό του αρχίζει και με χτυπάει με μανία!!! Να σημειώσω ότι ούτε εγώ ούτε κανείς αλλός στο σπίτι δεν τον χτυπάει!!! Να πιστέψω ότι είναι μια συμπεριφορά που έχει αντγράψει από τον παιδικό που ξεκίνησε φέτος; Πως θα τον βοηθήσω να σταματήσει αυτή τη συμπεριφορά; Το θέμα είναι ότι έχω καταλάβει ότι το κάνει για με δοκιμάσει γιατί όταν μια φορά ήμουν σκημένη, προσπαθώντας να τον ντύσω και με χτυπούσε, όταν έπεσαν κάτω τα γυαλιά μου, αυτομάτως σταμάτησε τις τσιρίδες και τα χτυπήματα και είπε "ΧΕ, ΧΕ, ΧΕ έπεσαν τα γυαλιά σου!"...

[elenik]

Εγω δεν του δινω σημασια οταν το κανει. Το να τραβηξει την προσοχη σου ειναι αυτο που θελει και αν βρηκε τον τροπο θα τον εκμεταλλευτει .

Αν το κανει σε αλλον παω τον κανω καλο καλο και δινω και φιλακι και παει και εκεινος μετα.

 

Οταν τον ντυνω και κοπανιεται του εξηγω οτι αν δεν μπορει να μεινει ακινητος θα τον βοηθησω και περιοριζω λιγο της κινησης του κρατοντας (χωρις να πονεσει εννοειτε) λιγο ποδια οταν κλωτσαει και χερια οταν κοπανιεται.

Αν ειναι να βγουμε βολτα τον αφηνω αντυτο λεγοντας οτι μαλλον δεν θελει να ερθει οποτε δεν χρειαζεται να ντυθει.:mrgreen: Παναγιτσα μετα ο κυριος :lol:

[magdaz]

Καλημέρα, δεν ήμουν σίγουρη αν έπρεπε να ανοίξω καινούριο θέμα, καθώς αυτα που αντιμετωπίζουμε εδώ και δύο εβδομάδες, περίπου κάθε πρωί, μάλλον σχετίζονται άμεσα με το καλό-κακό και τις λεγόμενες κρίσεις θυμού. Το παιδάκι μας, αγόρι 2,5 περίπου ετώ, πηγαίνει από τον Σεπτέμβριο παιδικό σταθμό. Τιε τελευταίες μέρες, ασχολείται πολύ έντονα με το κακό κυρίως, και από ότι κατάλαβα αφού μίλησα και με το σχολείο, ακούγεται πολύ συχνά η λέξη στην τάξη. Οι δασκάλες βέβεια λένε ότι χαρακτηρίζουν τις πράξεις και όχι τα παιδιά, αλλά φαίνεται πως δεν είναι και χαζά σε αυτή την ηλικία και έχουν κάνει την αναγωγή. Όπως και να έχει, εδώ και λίγες μέρες, δεν συνεργάζεται για να φύγει για το σχολείο. Τον πρώτο καιρό νόμιζα ότι έχει να κάνει με καπρίτσια της ηλικίας (δεν θέλω τα παπούτσια, άλλες κάλτσες κτλ), σήμερα όμως έπαθε την απόλυτη κρίση, έτρεμε σαν υστερικό, αρνιόταν να φορέσει τα παπούτσια του, ούρλιαζε και έλεγε ότι θέλει να μείνει στο σπίτι. Σας λένε κάτι όλα αυτή. Να ανησυχήσω παραπάνω; Μπορεί να είναι ένας τρόπος να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του με το σχολείο; Απελπισία με έπιασε και καθώς δεν το χειρίστηκα και πολύ καλά, αισθάνομαι απίστευτες τύψεις για το ότι τον έστειλα σήμερα εκεί...

[LA LATINA]

[quote=magdaz;

 

Θα σου πω τι μου ειπε ο παιδιατρος οταν και ο δικος μου τα εκανε αυτα.....

 

"τι νομιζεις οτι την περναει ζαχαρη εκει που παει??? καθολου σε πληροφορω...εκει δεν ειναι πριγκηπας, εκει εχει κανονες, εκει εχει μαχες με τα παιδακια, και ερχεται νευριασμενος η δε θελει να παει....πρεπει να μαθει ομως να ζει στο συνολο"

 

το τι κανει ο δικος μου θα το δεις στο

"παραπονα δασκαλας απο την πρωτη μερα στον παιδικο"

[elenik]

Συμφωνω με την προλαλησασα και τονιζοντας οτι ανοιγει ο καιρος και ολα κουραζονται ωστε να μην σε πανικοβαλω θα ελεγα να εχεις τα ματια σου ανοιχτα (ειμαι καμενη σε θεμα σταθμου οποτε δεν αφηνω πια τιποτα να περναει στο ντουκου).

 

Τα κανει μονο σπιτι? Δλδ οταν φτασει εκει πως αντιδρα?

[SKEK]

  magdaz είπε:

Καλημέρα, δεν ήμουν σίγουρη αν έπρεπε να ανοίξω καινούριο θέμα, καθώς αυτα που αντιμετωπίζουμε εδώ και δύο εβδομάδες, περίπου κάθε πρωί, μάλλον σχετίζονται άμεσα με το καλό-κακό και τις λεγόμενες κρίσεις θυμού. Το παιδάκι μας, αγόρι 2,5 περίπου ετώ, πηγαίνει από τον Σεπτέμβριο παιδικό σταθμό. Τιε τελευταίες μέρες, ασχολείται πολύ έντονα με το κακό κυρίως, και από ότι κατάλαβα αφού μίλησα και με το σχολείο, ακούγεται πολύ συχνά η λέξη στην τάξη. Οι δασκάλες βέβεια λένε ότι χαρακτηρίζουν τις πράξεις και όχι τα παιδιά, αλλά φαίνεται πως δεν είναι και χαζά σε αυτή την ηλικία και έχουν κάνει την αναγωγή. Όπως και να έχει, εδώ και λίγες μέρες, δεν συνεργάζεται για να φύγει για το σχολείο. Τον πρώτο καιρό νόμιζα ότι έχει να κάνει με καπρίτσια της ηλικίας (δεν θέλω τα παπούτσια, άλλες κάλτσες κτλ), σήμερα όμως έπαθε την απόλυτη κρίση, έτρεμε σαν υστερικό, αρνιόταν να φορέσει τα παπούτσια του, ούρλιαζε και έλεγε ότι θέλει να μείνει στο σπίτι. Σας λένε κάτι όλα αυτή. Να ανησυχήσω παραπάνω; Μπορεί να είναι ένας τρόπος να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του με το σχολείο; Απελπισία με έπιασε και καθώς δεν το χειρίστηκα και πολύ καλά, αισθάνομαι απίστευτες τύψεις για το ότι τον έστειλα σήμερα εκεί...

 

Η δικιά μου, 2.9 το κάνει κάθε μέρα τις τελευταίες μέρες παντού και με κάθε αφορμή. Σε παρηγορεί καθόλου αυτό?

 

Θες να σου περιγράψω λίγο τη χθεσινή μέρα. Θέλει να πηγαίνει σχολείο αλλά δεν θέλει να ετοιμάζεται το πρωί, μου βγαίνει η πίστη.

Απογευματάκι μας πήρε μια ώρα να την πείσω να φύγουμε από τον παιδικό, σε όλη τη διαδρομή κλάματα και υστερίες. Τα ίδια συνεχίστηκαν στο σπίτι, νεύρα απίστευτα και τσιρίδες. Τραβούσε τα μαλλιά της να τα βγάλει κάποια στιγμή από τα νεύρα. Στην παιδική χαρά όλα καλά, στο μπάνιο όλα καλά και την ώρα του φαγητού δεν έφαγε από τα νεύρα και κοιμήθηκε (όπως κοιμήθηκε) νηστική. Στις 3.30 ξημερώματα ξύπνησε και άρχισε τα ίδια μέχρι που άρχισα να κλαίω από την απόγνωση και τότε σιώπησε και κοιμήθηκε. Σήμερα το πρωί άρχισε η ίδια ιστορία.

 

Να σας πω και το περίεργο? Στο σχολείο είναι το καλύτερο παιδί!!

[demisz]

το ιδιο προβλημα με απασχολει και μενα. Ενω της μιλαω ηρεμα εκεινη ουρλιαζει τοσο που πεταγονται οι φλεβες στο λαιμο της. Οτι και να της πω εχει αυτη την αντιδραση. Προσπαθω να μην υψωνω φωνη μιλαω χαμηλοφωνα περιμενω να ηρεμησει της μιλαω μετα αλλα παλι τιποτα. Κοιμαται καλα τρωει καλα δεν εχει να κανει με αυτο, δεν ξερω τι φταιει. Φετος δεν την παω και παιδικο σταθμο. Καμια ιδεα;

[moon child]

Καλησπέρα σε όλους,

Μάλλον μετά από 1 περίπου χρόνο δεν παρακολουθεί κανείς την συζήτηση, τα προβλήματα αυτά όμως είναι δυστυχώς πάντα εδώ… ίσως κάποιος από όλους να βρήκε κάποια φόρμουλα αντιμετώπισης, αν ναι να την πεί και σε μας του πιο φρέσκους μπας και γλιτώσουμε τα ψυχοφάρμακα. Η κόρη μου λοιπόν είναι 2 και 9 μηνών. Από μωρό – νεογέννητο ήταν σούπερ γκρινιάρα, το νευρικό κλάμα δεν σταμάτησε ποτέ. Πρόσφατα έχουμε αναγάγει την αντίδραση σε παιχνίδι, ότι μου λένε, κάνω το αντίθετο. Και καθώς περνάει και πολύ χρόνο με γιαγιάδες, το θέλω της έχει γίνει πολύ ισχυρό και σχεδόν υστερικό.

Τα πρωινά που πρέπει να πάει παιδικό θέλει να κοιμηθεί και μαλώνουμε για να ετοιμαστούμε. Τα πρωινά που μπορεί να κοιμηθεί ξυπνά από τις 7 για να παίξει. Στον παιδικό πάει εδώ και 10 μέρες, και από την Τρίτη μέρα μπαίνει χαρούμενη χωρίς διαμαρτυρίες, οπότε δεν φταίει το σχολείο.

Όταν το παρακάνει με το θέλω θέλω και φέρεται άσχημα (τσιρίζει, προσπαθεί να μας σύρει ή πετάει πράγματα) την τιμωρούμε αφαιρώντας της πράγματα που αγαπάει (πρόσφατα ο άντρας μου ξήλωσε το dvd και η μικρή είπε, ξερά, δεν με νοιάζει, θα κάνω κάτι άλλο). Πολλές φορές φωνάζουμε – πόσα επεισόδια να αντέξει κάποιος σε μία μέρα? Μερικές φορές καταφέρνουμε να την αποσπάσουμε αλλά μερικές φορές, ιδιαίτερα στην μέση της νύχτας, στερεύουμε από ιδέες – τι να πείς σε ένα νήπιο που σου λέει ότι το κουνούπι μπήκε τελικά στην ντουλάπα, της λές ότι αυτό είναι καλό γιατί τώρα δεν μπορεί να ξαναβγεί, και επιμένει πως όχι, θα χτυπήσει την πόρτα, η πόρτα της ντουλάπας θα ανοίξει και το κουνούπι θα ξαναβγεί να με τσιμπίσει? και όλα αυτά στις 3 το πρωί και η μικρή έχει όρεξη για κουβέντα και είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα για να σε κρατήσει εκεί?

Καταλαβαίνω ότι «τσιμπάμε» και της αρέσει, αλλά πως της μαθαίνεις να ακούει το όχι χωρίς να μαλώσεις, δεν μπορεί όλο το οικογενειακό περιβάλλον να έχει την ίδια αντίδραση. Περιττό να πώ πως με τις γιαγιάδες κάνει τρεις χειρότερα πράγματα…

[alcyon]

  effie salonika είπε:

......

Καταλαβαίνω ότι «τσιμπάμε» και της αρέσει, αλλά πως της μαθαίνεις να ακούει το όχι χωρίς να μαλώσεις, δεν μπορεί όλο το οικογενειακό περιβάλλον να έχει την ίδια αντίδραση. Περιττό να πώ πως με τις γιαγιάδες κάνει τρεις χειρότερα πράγματα…

 

Ξέρεις πολύ καλά τι πρέπει να κάνεις. Το αισθάνεσαι. Γνωρίζεις επίσης και το τι φταίει. Αν δεν αλλάξουν οι αιτίες, τα αποτελέσματα θα είναι τα ίδια.

 

Αν συντονιστείτε... θα έχετε ένα θετικό αποτέλεσμα.

[moon child]

alcyon ευχαριστώ, αλλά οι γιαγιάδες είναι 68 και 78, μιλάμε για μεγάλα "παιδιά", η μία λέει ψέματα (η πεθερά) και η άλλη λέει την αλήθεια (η μαμά) οτι παραβαίνει τις οδηγίες, και δεν την νοιάζει. αλλά και που μπορούν να την κρατήσουν χάρη μας κάνουν, και από λόγια δεν παίρνουν, κράσαρε πια ο επεξεργαστής τους, δεν μπορεί να αφομοιώσει νέα δεδομένα...

κρασάρουμε και μεις, η ισοροπία δεν "επιβάλεται" με το ζόρι και ο όλος χειρισμός μας ώρες ώρες μας κάνει να νιώθουμε τελείως χάλια... το κερασάκι είναι οτι περιμένουμε και δεύτερο... αφού πρώτα κάνουμε και δεύτερες δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα... γενικώς, είμαστε στα πρόθυρα!

[alcyon]

Αντιλαμβάνομαι τις δυσκολίες σας. Γι' αυτό άλλωστε δεν επεκτάθηκα.

Το κριτήριο το έχεις. Αντιλαμβάνεσαι το θέμα, τις αιτίες του και τις συνέπειές του.

 

Άρα, προσωπικά δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω. Ότι και να πω.. τα γνωρίζεις ήδη. Πώς θα κάνεις το "φακίρι"... χμμμ δεν έχω λύση σ' αυτό.

 

Ισορροπίες θα πρέπει να βρειτε εσείς ως ζευγάρι και κοινή πορεία.

 

Μόνο ένα μικρό tip: Τα παιδιά μπορούν να αντιληφθούν πως σε διαφορετικά περιβάλλοντα, ισχύουν διαφορετικοί κανόνες.

Εκμεταλλευτείτε το. Δείξτε τη διαφορετικότητά σας, με υπομονή, επιμονή και.... συνέπεια λόγων και πράξεων.

 

Από το κείμενό σου φαίνεσαι ικανή για κάτι τέτοιο... Άρα ας μη γίνομαι κουραστική.

 

Με το καλό το επόμενό σου παιδάκι!

[new mummy]

Σε παρακαλω πολυ πολυ !!πες μου και εμενα τι να κανω με το αγορακι μου γιατι εχω χασει τη μπαλα!!!ειναι 2ετων και 9 μηνων ειναι πανεξυπνος(μου εχουν πει και γιατροι και παιδαγωγοι οτι ψυχοσωματικα ειναι εξαιρετικος)ομως δυστυχως οταν δε γινεται το δικο του πεφτει κατω και χτυπιεται ή κλαιει δυνατα ή με χτυπαει κτλ και ετσι γινομαστε ρεζιλι,δινει την εντυπωση οτι ειναι κακομαθημενος κτλ και κυριως το κανει σε επισκεψεις ή οταν δεχομαστε ή οταν παμε με αποτελεσμα κυριως εγω να εχω αποκοπει απόλους.απ΄την αλλα ομως για να τα λεω ολα ειναι ενα παιδι που για παρ.αν του πεις σε παρακαλω θοδωρακη μη χτυπας τη μπαλα γιατι ποναει το κεφαλι μου και του τοπεις με ναζιαρικο υφος θα σκεφτει απο μονος του ενναλλακτικες πχ θα φερει τη μαλακια τη μπαλα ή θα σου πει 2 φορες θα το κανω μαμα και μετα θα την αφησει.οχι παντα βεβαια αλλα τις περισσοτερες φορες.το προβλημα ομως ειναι οτι εγω ειμαι αυταρχικος χαρακτηρας και εχω αναγκη καποιες φορες το μη να βρισκει αμεση ανταποκριση ειτε γιατι ειμαι πολυ κουρασμενη(ειναι πολυ πολυ ζωηρο παιδι κινειται και μιλαει διαρκως και πειραζει πραγματα και μου δινει οδηγιες οταν ξεκιναμε να κανουμε κατι..)ειτε γιατι ειμαι σε ξενο σπιτι με αντιπαθητικους ανθρωπους που καυχιονται για το ποσο υπακουα εχουν γινει τα παιδια τους με τη σωστη τους διαπαιδαγωγηση αδιαφορωντας βεβαια αν τα παιδια τους ειναι 2 ,3 ,4 ετων και δε μιλανε δε παιζουν κτλ.Συγνωμη αν σε κουρασα αλλα δυστυχως το περιβαλλον μου ειναι πολυ περιορισμενο σε γνωση πανω σε θεματα που εμενα με ΚΑΙΝΕ και αν μπορεις να με βοηθησεις να βρω τη λυση....σε χιλιοευχαριστώ!!!!για οποιαδηποτε συμβουλη θα σου ειμαι υποχρεη!!!

[moon child]

new mummy σήμερα είδα στο mail μου αυτα που γράφεις, και μετά από τόσο καιρό... δυστυχώς είναι σαν να μήν πέρασε μια μέρα..., δεν ξέρεις πόσο σε νιώθω!

 

η αντίδραση είναι αντίδραση, απλά όσο μεγαλώνουν αλλάζει μορφή... και πολλές φορές γίνεται πιο σθεναρή και αποκτά και επιχειρήματα...

 

η δική μου σε αντίθεση με τον Θοδωράκη σου είναι άψογη εκτος σπιτιού, για να με τρελλάνει, και στο σχολείο υπόδειγμα, συνεννοήσιμη, υπάκουη, κοινωνική, άψογη. στο σπίτι, κόλαση. τώρα με το δεύτερο, που το καημένο μεγαλώνει μόνο του σε μία γωνία, λίγο χειρότερα...

 

και γω ώρες ώρες γίνομαι αυταρχική με την μικρή, είναι οι ώρες που θέλω κάτι να γίνει την στιγμή που το λέω - όταν την ετοιμάζω πχ το πρωί για να πάει αυτή παιδικό και εγώ δουλειά. και την ετοιμάζουμε 3 συνήθως, και πάλι μας κάνει και τους 3 ταντέλα. και λυπάμαι γι' αυτό γιατί ποτέ δεν έχω μιλήσει σε κανέναν τόσο απότομα όσο μιλώ στο παιδί μου...

 

έχω δοκιμάσε διάφορες τακτικές κατά καιρούς, με προσωρινά αποτελέσματα μόνο...

 

τα δικά μου λάθη είναι η πολύ παρέα με τις γιαγιάδες και τον παπού, που της έχουν μάθει οτι μπορεί να σύρει τους άλους από την μύτη, ο μπαμπάς που είναι πιο μαλακός αλλά και πιο απότομος απ' ότι πρέπει, και η πολύ προσήλωση που της έδειξα στην αρχή, και έπρεπε να διακοπεί κάποια στιγμή λόγω έλλειψης χρόνου και αντοχών (κάνω δύο δουλειές και λείπω πολλές ώρες) και επειδή δεν μπορώ να αλλάξω τίποτε απ' όλα αυτά, περιμένω απλά να μεγαλώσει και να συνενοούμστε καλύτερα.

 

μία συμβουλή έχω μόνο να σου δώσω - μήν ακούς τους ξερόλες, τους γονείς με τα τέλεια παιδιά - δεν υπάρχουν. και οι γονείς απλά προβάλουν την εικόνα έτσι όπως θέλουν για να ικανοποιηθούν προσωπικές ματαιοδοξίες. το δεύτερο μωρό μου τώρα, είναι το τέλειο μωρό του βιβλιου. δεν κλαίει σχεδόν καθόλου, ξυπνάει, γελάει, παίζει, τρώει με πρόγραμμα, κοιμάται. θα μπορούσα να λέω πως εγώ ξέρω και χειρίζομαι το μωρό και το έχω μάθει έτσι- κολοκύθια δηλαδή. η κόρη μου ήταν εφιάλτης από την ώρα που γεννήθηκε- τσιρίδα, γκρίνια, απαίτηση, 24 ώρες ασταμάτητα. και στα δύο έκανα τα ίδια, με διαφορά ίσως στην προσήλωση που έδειξα στην κόρη που ήταν το πρώτο...

φίλη μου βιώνει ακριβώς το αντίθετο - ήσυχο αγοράκι το πρώτο, κιόσσα η δεύτερη, την έχει ψοφήσει. με τις περισσότερες μαμάδες που μιλάω εκτός φόρουμ, μου μιλάνε για ψυχοφάρμακα- χθες ήμουν σε κάτι γενέθλεια σε ένα παιδότοπο και μία μαμά τριών μου ελεγε οτι ήθελε να πηδήξει από το μπαλκόνι, αλλά τα ζωηρά παιδιά της μεγάλωσαν και έγιναν άψογοι έφηβοι ενώ το ήσηχο αγόρι της τώρα στα 12 τα βγάζει όλα - εδώ στο φόρουμ έχουν μαζευτεί πολλοί τέλειοι γονείς.

 

ψυχραιμία, υπομονή και λίγη παραπάνω αδιαφορία για το καθημερινό τσίρκο, και πού θα πάει, θα μεγαλώσουν!

[yogini]

Είμαι έγκυος 7 μηνών σχεδόν και ο μικρός μου ειναι κοντά 4. Γενικά πολύ ήσυχο και συνεννοήσιμο παιδί χωρίς πολλές εξάρσεις κτλ. Εδω και δύο μήνες όμως έχει γίνει άλλο παιδί. Γενικά τρελαίνεται για αστυνομικούς και πυροσβέστες και τώρα πηγαίνει συνέχεια και φωνάζει στα παιδάκια στα καλά καθούμενα είμαι αστυνομικός θα σε πάω φυλακή κτλ. Φυσικά εκείνα θυμώνουν και ή θα μαλώσουν ή θα τον διώξουν. Φαίνεται ότι θέλει να παίξει με τα παιδιά αλλά τα αντιμετωπίζει πολύ άσχημα. Δεν πάει ακόμα παιδικό.

Επίσης έχει φοβερό θέμα στο να μοιραστεί τα παιχνίδια του...οταν παίζει με παιχνίδια άλλων παιδιών ειναι άγγελος αλλά αν κρατάει κάτι δικό του δεν θέλει να το πιάσει κανείς και γίνεται χαμός.

Του εξηγώ οτι δεν λέμε παλιόπαιδό όποιο παιδάκι δεν θέλει να παίξει μαζί μας ή δεν πάμε να χαλάμε τα παιχνίδια των άλλων κτλ άλλα εκείνος επιμένει και μετά θυμώνει και κολλάει. Μου είπε μια κοπέλα στην παραλία ότι ειναι επειδή είμαι έγκυος.

Πως να το χειριστώ; στεναχωριέμαι γιατί ειναι καλό παιδί με βάσεις και ειναι εντελώς ξενη για μένα η επιθετική συμπεριφορά (πάντα μόνο λεκτική).

[Μαρια.X]

αχ και που να γεννηθει..... εμενα ειναι αλλο παιδι 10 μηνες τωρα,και φαντασου οτι θηλαζει κιολας!!

Ποτε θα συνηθισει τον αδερφο της δεν ξερω,και οσο μεγαλωνει το μωρο και απαιτει παιχνιδια κλπ εχω ακουσει οτι χειροτερευει η κατασταση.

Ευτυχως τον σεπτεμβρη θα παει προνηπιο οποτε μπορει να ξεχαστει λιγο...

[MARILYN]

  Ευάκι είπε:

Ζητώ κι εγώ βοβήθεια (όπως λέει και η κόρη μου). Δε ξέρω πραγματικά τι να κάνω με τη μικρή μου κόρη! Είναι τόσο αντιδραστική και ανυπάκουη που πραγματικά με κάνει και μένα και τον άντρα μου (που έχει μαζί της άπειρη υπομονή) αεροπλάνο. Μου φαίνεται θα πάθω εγκεφαλικό από τα νεύρα μου! Έχω δοκιμάσει όλες τις μεθόδους που μπορώ να βρω στο parents. Της αποσπώ την προσοχή, της μιλάω στο ύψος της, επιβραβεύω τις καλές πράξεις, αδιαφορία σε κάποιες περιπτώσεις, έχει σταθερό πρόγραμμα, υπάρχει ηρεμία στο σπίτι, είμαστε πολύ τρυφεροί μαζί της, της δίνουμε εναλλακτικές, αλλά είναι άπαιχτη. Δεν ακούει με τίποτα. Το κακό επίσης είναι πως μ'εκνευρίζει τόσο πολύ που δεν μπορώ ν'ασχοληθώ όπως πρέπει με την μεγάλη μου κόρη που δε φταίει σε τίποτα. Μου φαίνεται θα πάρω ηρεμιστικά

 

Ακριβώς στα ίδια είμαστε και ζητάω την βοήθειά σας!!!

Η μεγάλη με παιδεύει στα πάντα από μωρό! Δεν ήθελε να της αλλάζουμε την πάνα, δεν θέλει μπάνιο για να μη βραχούν τα μαλλιά, μου ανακατεύει τα πάντα στο σπίτι....ασχολούμαι μαζί τους όλο το πρωί παίζοντας αλλά η σκανταλιά είναι συνέχεια...το απόγευμα πάνε στον παιδικό και ευτυχώς λίγο ηρεμώ και τότε μόνο κάνω όλες τις δουλειές του σπιτιού. Όλο το πρωί είμαι δίπλα τους...

πάω για βαλεριάνες αν συνεχιστεί αυτό...

Πείτε μου κάτι που κάνατε και έπιασε....

[ioannam]

η μικρη ειναι 2 μηνων και 9 μηνων και εδω και ενα μηνα οταν την χαιρετανε καποιοι ή τη χαιδευουν και της λενε καλημερα ή καλησπερα στο δρομο,που την ξερουν ολοι,αφου ειναι μικρο το μερος εδω ή χτυπαει ελαφρα το χερι τους και λεει"φυγε" ή αν της λενε καλημερα λεει "δε σ'αγαπαω"

καταλαβαινω οτι δε θελει ισως να την ακουμπανε και προστατευει τον εαυτο της

της λεω αν δε θες να σε χαιδευει καποια στα μαλλια ή στο χερακι να το λες και οχι "φυγε,ή δε σ'αγαπαω ή εισαι κακια"

αλλα αν σου μιλανε και δε θες να πεις και εσυ καλημερα μη λες κατι γιατι στεναχωριεται ο αλλος οταν λες φυγε

να στεχωριεται θελω λεει

κα το κανει σε ολους εκτος απο μενα το μπαμπα της και καποιες 2-3 κυριες που τις μιλαει πιο καλα

πως να το χειριστω?

χτες καποιος για πλακα ενω περπατουσε της εκλεισε το δρομο τον χτυπησε στη κοιλια κι ο παππους θυμωσε και ειχαμε τοση ωρα με το παππου να μας ψελνει

οταν τη ρωτησα μου λεει μαμα μου εκλεισε το δρομο δε μπορουσα να περπατησω

επισης στην εκκλησια στο ασχετο πρωτη φορα χτες χτυπησε ελαφρια 2 παππουδες στο ποδι,ευτυχως νομιζαν τους χαιδεψε και μου λεει μαμα κοιτα τους χτυπησα δε τους αγαπαω

τι κανω?

[ChristinaESL]

Η επιθετικότητα στα παιδιά προσχολικής ηλικίας αποτελεί σύνηθες φαινόμενο, αν και οι επιθέσεις με σκοπό τον τραυματισμό άλλων παιδιών δεν είναι συχνές. Η λεκτική επιθετικότητα, οι σπρωξιές, οι κλοτσιές και άλλα είδη επιθετικότητας είναι παρόντα στην προσχολική ηλικία, αν και ο βαθμός στον οποίο εκφράζεται η επιθετικότητα αλλάζει καθώς το παιδί μεγαλώνει.

Επιθετικότητα είναι η σκόπιμη πρόκληση βλάβης σε ένα άλλο άτομο. Τα βρέφη δε συμπεριφέρονται επιθετικά. Είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι η συμπεριφορά τους έχει ως στόχο να βλάψει τους άλλους, ακόμα και όταν χωρίς τη θέλησή τους συμβαίνει αυτό. Αντίθετα, τα παιδιά προσχολικής ηλικίας εκδηλώνουν σαφή επιθετικότητα.

Στα πρώτα χρόνια της προσχολικής περιόδου, ένα μέρος της επιθετικότητας έχει ως στόχο να εξασφαλίσει ένα ευχάριστο, για το παιδί, αποτέλεσμα, όπως π.χ. το παιχνίδι ενός άλλου παιδιού. Επομένως, η επιθετικότητα δεν έχει σοβαρό περιεχόμενο, όπως φαίνεται και από τους διαπληκτισμούς, οι οποίοοι αποτελούν τυπικό χαρακτηριστικό της προσχολικής ηλικίας. Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις όπου ένα παιδί δεν εμπλέκεται, τουλάχιστον περιστασιακά, σε μία επιθετική πράξη. Από την άλλη, η ακραία και παρατεταμένη επιθετικότητα αποτελεί σοβαρή αιτία ανησυχίας. Στα περισσότερα παιδιά, η επιθετικότητα μειώνεται στο τέλος της προσχολικής περιόδου, όπως επίσης μειώνονται η συχνότητα και η μέση διάρκεια των επισοδείων επιθετικής συμπεριφοράς.

Αυτό στο οποίο εν μέρει οφείλεται η μείωση της επιθετικότητας στο παιδιί είναι η αναπτυσσόμενη προσωπικότητα και η κοινωνική του ανάπτυξη. Συγκεκριμένα, μεταξύ των άλλων, το παιδί μαθαίνει να ελέγχει καλύτερα τα συναισθήματα που βιώνει. Η ικανότητα αυτή ονομάζεται συναισθηματική αυτό-ρύθμιση. Από το 2ο έτος και μετά, το παιδί είναι ικανό να μιλήσει για τα συναισθήματά του και να χρησιμοποιεί στρατηγικές για να τα ρυθμίσει. Καθώς μεγαλώνει, υιοθετεί όλο και πιο αποτελεσματικές στρατηγικές ρύθμισης και μαθαίνει να αντιμετωπίζει καλύτερα τα αρνητικά συναισθήματα.

Παρά τη συνήθη μείωση της επιθετικότητας στο μέσο παιδί, ορισμένα παιδιά συνεχίζουν να είναι επιθετικά καθ'όλη τη διάρκεια της προσχολικής περιόδου. Επιπλέον, η επιθετικότητα είναι ένα σχετικά σταθερό γνώρισμα της προσωπικότητας (τα παιδιά με τη μεγαλύτερη επιθετικότητα στην περίοδο αυτή, συνεχίζουν να είναι επιθετικά κατα τη σχολική ηλικία).

Υπάρχουν δύο είδη επιθετικότητας για τα οποία μιλάμε σε αυτές τις ηλικίες. Η Συντελεστική και η Διαπροσωπική. Η πρώτγ είναι η επιθετικότητα που προκαλείται από την επιθυμία επίτευξης ενός συγκεκριμένου στόχου και η δεύτερη είναι η μη σωματική επιθετικότητα που έχει σκοπό της να προκαλέσει βλάβη στην ψυχολογική ευεξία ενός άλλου ατόμου.

Τα γενικότερα αίτια της επιθετικής συμπεριφοράς είναι η επιθετικότητα κατά τη θεωρία της κοινωνικής μάθησης , δηλαδή όταν ένα παιδάκι προσπαθεί να μιμηθεί μια επιθετική συμπεριφορά που έχει παρακολουθήσει στο παρελθόν, η παρακολούθηση της τηλεοπτικής βίας, που είναι υπερβολικά σύνηθες φαινόμενο στις εποχές μας και άλλα.

 

Τρόποι για μείωση της επιθετικότητας

*Προσφέρουμε ευκαιρίες στο παιδί προσχολικής ηλικίας να παρατηρεί άλλους που συμπεριφέρονται με συνεργατικό και θετικό κοινωνικό τρόπο.

*Δεν παραβλέπουμε την επιθετική συμπεριφορά.

*Δείχνουμε στο παιδί προσχολικής ηλικίας πώς να επινοεί εναλλακτικές ερμηνείες για τη συμπεριφορά των άλλων.

*Ελέγχουμε τα τηλεοπτικά προγράμματα που παρακολουθεί το παιδί, ιδιαιτέρως όσα περιέχουν βίαιες σκηνές.

*Βοηθούμε το παιδί προσχολικής ηλικίας να κατανοήσει τα συναισθήματά του.

*Εκπαιδεύουμε το παιδί στον ηθικό συλλογισμό και αυτοέλεγχο.

 

Επίσης, θα ήθελα να αναφερθώ στη Διαταραχή ελλειματικής προσοχής-υπερκινητικότητας που έχει κάποιες επιθετικές συμπεριφορές, οι οποίες σπάνια βέβαια γίνονται εσκεμένα. Δεν υπάρχει απλό τεστ για την αναγνώριση του ΔΕΠ-Υ, ωστόσο υπολογίζεται ότι το ποσοστό των παιδιών κάτω των 18 μηνών με ΔΕΠ-Υ είναι περίπου 3-7%. Μη φοβάστε να εξετάσετε τα παιδιά σας από ειδικούς ιατρούς. Προσωπικά, θεωρώ ότι η εξέταση από λογοθεραπευτή και εργοθεραπευτή είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ, για να είναι όλοι οι γονείς σίγουροι για τις συμπεριφορές των παιδιών τους και την καλύτερη επιλογή εκπαίδευσης.

 

Τέλος, να προσθέσω κάτι, το οποίο, περιέργως παρατηρείται σε μεγάλο βαθμό ακόμα και σήμερα. Πρόκειται για τη δηλητηρίαση από ΅όλυβδο, που προκαλείται κυρίως από τα οικοδομικά υλικά σχολείων/σπιτιών και σχετίζεται με την επιθετική συμπεριφορά. Για να βεβαιωθείτε, μιλήστε με τον παιδίατρό σας για να σας γράψει μία απλή εξέταση αίματος.

[ChristinaESL]

Και ένα κολπάκι από το νηπιαγωγείο μου, που μπορείτε να φτιάξετε όλοι με τα παιδιά σας. Θα σας καταπλήξει το πόσο πολύ θα το σέβονται, αν έχουν βοηθήσει στην κατασκευή του!

 

[Titina37]

Καλησπέρα και από εμένα! Συνεχίζω και εγώ το θέμα μου εδώ καθώς πιστεύω πως είναι σχετικό. Αν το δεί καμιά μανούλα με παρόποια εμπειρία ή κάποια κοπέλα με γνώσεις πάνω σε αυτό ας μου δώσει τα φώτα της.

Ο μικρός μας που είναι 26 μηνών έχει αρχίσει εδώ και κανένα μήνα τουλάχιστον να γίνεται κάπως επιθετικός με τα άλλα παιδάκια (όχι όλα -τα 2 πιο κοντινά του). Στον έναν (23 μηνών) του τράβηξε τα μαλιά, τον έσπρωξε και τέλος τον τράβαγε έντονα για να τον ρίξει από μια καρέκλα -που τελικά τον έριξε και φοβήθηκα πως χτύπησε το άλλο παιδάκι. Να σημειώσω πως το συγκεκριμένο παιδάκι δεν το αφήνει να παίξει σχεδόν με κανένα παιχνίδι, του τα παίρνει όλα.

Και χθες με ένα κοριτσάκι (29 μηνών εκείνο) προσπαθούσε να του πάρει ένα παιχνίδι με πολύ ένταση και στο τέλος τελικά την γρατζούνισε στο πρόσωπο.

Πεἰτε μου σας παρακαλώ πως μπορώ να το αντιμετωπίσω?Πως πρέπει εγώ να φέρομαι στο παιδι?Να φωνάξω?Να τιμωρήσω?Απλά να απομακρύνω και να του εξηγήσω?? Ποια η θέση μας?Γιατί φοβάμαι πως αν του φωνάζω θα τον κάνω πιο νευρικό?

[Melina22]

  Titina37 είπε:

Καλησπέρα και από εμένα! Συνεχίζω και εγώ το θέμα μου εδώ καθώς πιστεύω πως είναι σχετικό. Αν το δεί καμιά μανούλα με παρόποια εμπειρία ή κάποια κοπέλα με γνώσεις πάνω σε αυτό ας μου δώσει τα φώτα της.

Ο μικρός μας που είναι 26 μηνών έχει αρχίσει εδώ και κανένα μήνα τουλάχιστον να γίνεται κάπως επιθετικός με τα άλλα παιδάκια (όχι όλα -τα 2 πιο κοντινά του). Στον έναν (23 μηνών) του τράβηξε τα μαλιά, τον έσπρωξε και τέλος τον τράβαγε έντονα για να τον ρίξει από μια καρέκλα -που τελικά τον έριξε και φοβήθηκα πως χτύπησε το άλλο παιδάκι. Να σημειώσω πως το συγκεκριμένο παιδάκι δεν το αφήνει να παίξει σχεδόν με κανένα παιχνίδι, του τα παίρνει όλα.

Και χθες με ένα κοριτσάκι (29 μηνών εκείνο) προσπαθούσε να του πάρει ένα παιχνίδι με πολύ ένταση και στο τέλος τελικά την γρατζούνισε στο πρόσωπο.

Πεἰτε μου σας παρακαλώ πως μπορώ να το αντιμετωπίσω?Πως πρέπει εγώ να φέρομαι στο παιδι?Να φωνάξω?Να τιμωρήσω?Απλά να απομακρύνω και να του εξηγήσω?? Ποια η θέση μας?Γιατί φοβάμαι πως αν του φωνάζω θα τον κάνω πιο νευρικό?

 

 

Όχι μην του φωνάξεις δεν θα πετύχεις κάτι θετικό. Μείνε ψύχραιμη.

 

Εφόσον είναι καινούργια συμπεριφορά σκέψου τι μπορεί να την πυροδότησε. Π.χ κάποια ένταση στην οικογένεια, νέο μωρό, κάτι που του προξενεί συναισθήματα που δυσκολεύεται να διαχειριστεί.

 

Ενδέχεται να μην συμβαίνει κάτι τέτοιο απλά να είναι το ότι δεν ξέρει άλλον τρόπο να επικοινωνήσει κ να εκφράσει τον θυμό του όταν του παίρνουν το παιχνίδι. Αρχικά να σου πω ότι έχει το δικαίωμα να μην θέλει να μοιραστεί κάποιο δικό του παιχνίδι κ θα πρέπει με την παρουσία σου να βοηθήσεις ώστε να γίνει σεβαστό. Θα τον ρωτήσεις: Θέλεις να δώσεις το παιχνίδι σου να παίξετε μαζί με τον Γιωργάκη; Αν η απάντηση είναι όχι ας το κρατήσει.

 

Εδώ τον βοηθάς να καταλάβει ότι το λέμε με λόγια: Γιωργάκη δεν θέλω να στο δώσω τώρα ...κλπ

 

 

Αν γίνει σεβαστό το ότι δεν θέλει να του το δώσει μια δυο φορές, μετά με την δική σου ενθάρρυνση (όχι όμως επιμονή) κάποια στιγμή θα θελήσει ο ίδιος να το μοιραστεί...Θα καταλάβει ότι έχει πιο πολύ ενδιαφέρον να μοιράζεσαι κ να παίζεις με τον άλλον.

 

Είναι λογικό αφού ο φίλος του του παίρνει όλα τα παιχνίδια να θυμώνει. Αισθάνεται ανήμπορος.

 

Το παιδί που θύμωσε και χτύπησε το άλλο παιδάκι, θα είναι καλό να γνωρίζει εναλλακτικούς τρόπους έκφρασης του θυμού κ των συναισθημάτων του οπότε ο ενήλικας μπορεί να του πεί με ευγενικό τόνο στην φωνή του τα εξής:

 

 

"Αν θύμωσες μπορείς να φωνάξεις δυνατά, ή να πείς στο παιδάκι ότι αυτό που εκανε -που σου πήρε το αγαπημένο σου παιχνίδι π.χ. - σε θύμωσε πάρα πολύ! Πες του να μην το ξανακάνει" ή

"Πες του να σου δώσει πίσω το παιχνίδι που σου πήρε".

 

 

Βοήθησέ τον να ζητά αυτό που θέλει κ εξήγησέ του ότι με το χτύπημα το άλλο παιδάκι πονάει πολύ κ κλαίει.

 

"Ω, αυτό πόνεσε τον /την τάδε"

Θα είναι καλό μέσα απο τις λέξεις αυτές να εκφραστεί το συναίσθημα που προκλήθηκε από την πράξη αυτή (πόνος, στεναχώρια) στον τόνο της φωνής, όπως και επίσης να στραφεί περισσότερο η προσοχή επάνω στο "θύμα", το παιδί/τον ενήλικα τον οποίο πόνεσε.

Μην αντιδράς υπερβολικά ούτε φωνές τιμωρίες κλπ. Θα πετύχεις το αντίθετο αποτέλεσμα. Για να καταφέρεις να είσαι ήρεμη έχε στο μυαλό σου ότι γι' αυτόν είναι απλά κάτι που δεν ξέρει, δεν το κάνει με κακή πρόθεση. Σαν μια καινούργια ικανότητα. Και χρειάζεται στήριξη όπως τον στηρίζεις π.χ να μάθει να αυτοεξυπηρετείται. Προσπάθησε να μπεις στην θέση του. Και θέλει λίγο υπομονή, μην απογοητευτείς αν δεν το καταφέρει άμεσα. Αν είσαι σταθερή κ επαναλαμβάνεις το ίδιο θα το μάθει.

 

Δεν ξέρω πως σου ακούγονται όλα αυτά. Ελπίζω να σε βοήθησα λίγο. Με αγχώνει κ εμένα το πως θα διαχειριστώ ανάλογες καταστάσεις (ακόμα δεν έχει τύχει) γιατί ωραία η θεωρία αλλά η πράξη αποδεικνύεται πιο δύσκολη.