Προτιμά την γιαγιά/πεθερά απο την μαμά?

[Penelope78]

αν έχω καταλάβει καλά, το κοριτσάκι "τρελαίνεται" για την θεία του, όμως η θεία δεν συμπεριφέρεται σωστά στη μαμά και αυτό είναι που ενοχλεί τη μαμά.. Αυτό το βρίσκω απαράδεκτο (δεν μπορώ να πάω να παίζω με τα παιδιά μίας κοπέλας και να την υπονομεύω). Επίσης αν η amaria ήταν όντως εγωίστρια δε νομίζω ότι θα προβληματιζόταν και θα αναζητούσε γνώμες στο διαδίκτυο. elenip ακόμα διαφωνούμε και πιστεύω ότι κρίνεις άδικα την amaria για αυτό σχολίασα την ανάρτησή σου ( εξ ου και το "ρε ελένη" άλλωστε, για να δώσω έμφαση!). Δεν θα σχολιάσω κάτι άλλο, ελπίζω αυτά που έγραψα να βοήθησαν την amaria, αυτός ήταν ο σκοπός μου. Σας χαιρετώ

[summer wine]

θα ηθελα να συμπληρωσω κατι ακομα.

Επειδη και εγω ειχα πολυ ασχημες εμπειριες η ιδια σαν παιδι απο την ''αγαπη'' τριτων που δεν ειχαν παιδι , γνωριζω πολυ καλα τι ειδους συμπλεγματα εχουν τετοια ατομα και ποσο κακο μπορουν να κανουν.

Εκτος απο τις προσωπικες μου εμπειρες ομως εχω γνωρισει παρομοιες καταστασεις και σε αλλες οικογενειες.

Κρινοντας παντα απο αυτες που εχω γνωρισει η προσκολληση του ενηλικα στο ξενο παιδι (και ξενο ειναι και για παππουδες) ηταν ολες τις φορες λιγο- πολυ αρρωστημενη γιατι προσπαθουσε ο ενηλικας να καλυψει τα δικα του συναισθηματικα κενα, χρησιμοποιωντας το παιδι.

 

Ετσι πεθερες κυριως χηρες , αδερφες η κουνιαδες που δεν εχουν δικα τους παιδια, προσπαθουν να παρουν το μερος τους και να αποδειξουν με εμμεσο τροπο στην μητερα οτι το παιδι , τις προτιμαει. Εμμεσα, με πονηρο τροπο, υποτιμουν την μητερα στο παιδι, χωρις το παιδι να το αντιλαμβανεται λογω της ηλικας και υπονομευουν τη σχεση μανας -παιδιου. Δεν ειναι λιγες οι οικογενειες που εχουν διαλυθει με αυτες τις παρεμβασεις, και ειδικα οταν η μανα ειναι καλη και πιο αδυναμη σαν χαρακτηρας ωστε να θεσει ορια .

Τα παιδια γινονται πιονια και θυματα των ενηλικων γυρω τους και αβυσσος η ψυχη του ανθρωπου οπως ειπε και η Penelope78. Εμεις σαν γονεις οφειλουμε να τα προστατευουμε .

 

Δεν θεωρω υγιης σχεση θεια -παιδιου , οταν η θεια επισκεπτεται το σπιτι καθημερινα με την πρωτη αφορμη και ποσο μαλλον οταν υπαρχουν θεματα με τη μητερα.

Μου φαινεται οτι η θεια μαλλον χρησιμοποιει το παιδι .

 

Επισης το οτι κοντευει να σκασει η amaria, οπως λεει η ιδια , δεν ειναι δειγμα εγωισμου. Ειναι δειγμα ανησυχιας, στενοχωρειας, ανασφαλειας οτι απομακρυνετσαι το παιδι της, οτι ερχεται η ιδια σε δευτερη μοιρα. Οτι πιο φυσιολογικο. Δεν νομιζω οτι υπαρχει μητερα που δεν θα ενιωθε τα ιδια συναισθηματα στη θεση της. Εκτος εαν ειχε τοσο καλες σχεσεις με την κουνιαδα, την εμπιστευοταν , της ειχε αναθεσει τη φυλαξη του παιδιου κτλ. Αλλα και παλι στενοχωριεσαι και ανησυχεις οτι κατι δεν κανεις καλα σαν μητερα.

Γιατι η μητερα παντα εχει την καλυτερη θεση στη ψυχη του παιδου της.

 

Καποια κοπελα τη ρωτησε οτι θα ενιωθε το ιδιο εαν το παιδι προτιμουσε τον πατερα???

Μα τι σχεση εχει το ενα με το αλλο.

 

Τελειωνοντας amaria εγω σου προτεινω να βαλεις ορια στην κουνιαδα σου με τις επισκεψεις γιατι θα ξεσπας στο παιδι σου με το να ανεχεσαι αυτην την κατασταση και χαμενη θα εισαι εσυ και το παδι τελικα. Κοιταξε ομως και την δικη σου σχεση με το παιδι, μην τυχον και δεν του διαθετεις ποιοτικο χρονο.

Προσπαθησε να καταλαβεις γιατι προτιμαει την κουνιαδα σου απο εσενα, και καλυψε τα κενα μεταξυ σας.

[maela]

Εγω νομιζω πως αν η κουνιαδα δεν επηρεααζει αρνητικα το παιδι προς τη μητερακαι ερχεται και παιζει απο αληθινη αγαπη προς το κοριτσακι.. οτι εχουν μεταξυ τους ας παραμεινει μεταξυ τους και να μην διακοπει η σχεση αυτη.Εφοσον ερχεται σπιτι της ετσι ελεγχει τι γινεται και αν υπαρχει επηρεασμος.Τωρα αγαπητη θεμοθετρια οπως σου ξανειπα ενα παιδακι πρωτο εχει τα μαμα του στην καρδια του.Αφιερωσε και εσυ περισσοτερο χρονο οσο μπορεις αν εχεις τις αμφιβολιες σου.Αλλα τετοιου ειδους ερωτησεις σε ενα μικρο παιδακι ΔΕΝ τις κανουνε.

[eirinako]

θα ηθελα να συμπληρωσω κατι ακομα.

Επειδη και εγω ειχα πολυ ασχημες εμπειριες η ιδια σαν παιδι απο την ''αγαπη'' τριτων που δεν ειχαν παιδι , γνωριζω πολυ καλα τι ειδους συμπλεγματα εχουν τετοια ατομα και ποσο κακο μπορουν να κανουν.

Εκτος απο τις προσωπικες μου εμπειρες ομως εχω γνωρισει παρομοιες καταστασεις και σε αλλες οικογενειες.

Κρινοντας παντα απο αυτες που εχω γνωρισει η προσκολληση του ενηλικα στο ξενο παιδι (και ξενο ειναι και για παππουδες) ηταν ολες τις φορες λιγο- πολυ αρρωστημενη γιατι προσπαθουσε ο ενηλικας να καλυψει τα δικα του συναισθηματικα κενα, χρησιμοποιωντας το παιδι.

 

Ετσι πεθερες κυριως χηρες , αδερφες η κουνιαδες που δεν εχουν δικα τους παιδια, προσπαθουν να παρουν το μερος τους και να αποδειξουν με εμμεσο τροπο στην μητερα οτι το παιδι , τις προτιμαει. Εμμεσα, με πονηρο τροπο, υποτιμουν την μητερα στο παιδι, χωρις το παιδι να το αντιλαμβανεται λογω της ηλικας και υπονομευουν τη σχεση μανας -παιδιου. Δεν ειναι λιγες οι οικογενειες που εχουν διαλυθει με αυτες τις παρεμβασεις, και ειδικα οταν η μανα ειναι καλη και πιο αδυναμη σαν χαρακτηρας ωστε να θεσει ορια .

Τα παιδια γινονται πιονια και θυματα των ενηλικων γυρω τους και αβυσσος η ψυχη του ανθρωπου οπως ειπε και η Penelope78. Εμεις σαν γονεις οφειλουμε να τα προστατευουμε .

 

Διαβαζοντας αυτα που γραφεις επιτελους βρισκω καποιον να κανει λεξη τις σκεψεις μου... εχω κι εγω τεραστιο προβλημα με τα πεθερικα μου και καποιες θειες του αντρα μου που δεν εχουν οικογενεια και παιδια.

Παρολου που το μωρακι μου ειναι πολυ μικρο ακομα και προσπαθω να μην εχουμε και πολυ κολλητες σχεσεις, η συμπεριφορα τους απεναντι της και η εμμονη - προσκοληση που δειχνουν ειναι αρρωστημενη.

Πραγματικα ειμαι πολυ προβληματισμενη για το πως πρεπει να φερομαι και για το αντικτυπο που θα εχουν αυτες οι συμπεριφορες στο χαρακτηρα της μεγαλωνοντας...

 

θεωρω δικαιολογημενη την ανυσηχια της amarias.

[summer wine]

Καταρχην να σου ζησει το μωρακι σου. Να εισαι καλα και να το χαιρεσαι.

Εαν βαλεις ορια , απο τωρα που ειναι μωρο, δεν εχεις να φοβηθεις τιποτα. Δεν μπορεις να στερησεις απο το παιδι σου τους συγγενεις του αντρα σου εφοσον εχετε καλες σχεσεις, αλλα πρεπει να εισαι και να ειμαστε απολυτες σε αυτες τις συμπεριφορες. Απο την αρχη μπαινουν τα ορια και ολα ξεκιναν απο τις πολυ μικρες ηλικιες.

 

Εχω περασει απο αυτη τη φαση και σαν μητερα που η πεθερα μου απο την πρωτη στιγμη που γεννησα εδειχνε μια παραλογη προσκολληση. Εκει που δεν ερχοταν καθολου σπιτι μας ξαφνικα βρεθηκε το σπιτι μας στο δρομο της και καθε μερα ηταν εκει χωρις να την προσκαλουμε, , και προσπαθουσε με καθε τροπο να αποδειξει οτι δηθεν ενδιαφερεται, οτι ανησυχει περισσοτερο απο εμενα για το παιδι, οτι ανταποκρινεται στο κλαμα του πιο γρηγορα , οτι δηθεν δεν μπορει εαν δεν το δει μια ημερα ...

Ετσι αναγκαστηκα να γινω αποτομη και σκληρη μαζι της . Δεν καταλαβαινε αλλιως.

Ακομα και ετσι παλι , προσπαθησα και προσπαθω πολυ να την βαζω στη θεση της.

 

 

Αυτες οι συμπεριφορες εχουν αντικτυπο κυριως σε εμας τις μητερες και στον αντρα μας. Κατ επεκταση βεβαια και στα παιδα μας, που εισπραττουν παντα , τις επιπτωσεις απο την ασχημη ψυχολογικη μας κατασταση.

 

Προσθετω και κατι ακομα οτι για εμενα το ακρως εγωιστικο ειναι να προσπαθεις να κερδισεις η εξαγορασεις την αγαπη του παιδιου με χάρες και ανταλλαγματα , οταν οι σχεσεις με τη μητερα δεν ειναι καλες. Εαν καποιος δεν σεβεται τη μητερα του παιδιου , την στενοχωρει σημαινει οτι δεν αγαπαει πραγματικα το παιδι, με ανιδιοτελεια. Γιατι εαν αγαπαει το παιδι ξερει οτι εχει αναγκη απο μια μητερα χαρουμενη και ψυχικα ισορροπημενη.

Επεξεργάστηκαν 18 Νοεμβρίου,2013 by summer wine
Προσθηκη τελευταις παραγραφου

[elenip]

Και μόνο το γεγονός ότι η κοπέλα δεν απαντάει στο θέμα που άνοιξε δείχνει ότι δεν την ενδιαφέρουν και πολύ οι γνώμες μας

[mkcm]

Νομίζω, ότι οι ανασφάλειες κι οι ανησυχίες σου είναι απόλυτα φυσιολογικές. Σα μητέρες, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τα βρεφάκια μας, νομίζω ότι μας βγαίνει μια κτητικότητα. Κι επειδή είναι σε μια ηλικία, όπου την αγάπη τους δεν μπορούν ακόμη να την εκφράσουν έτσι, όπως την εκφράζουμε εμείς, προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε τις πράξεις τους, προκειμένου να εισπράξουμε την αγάπη τους, την αποδοχή τους, και ό,τι άλλο συναίσθημα μπορεί να έχουν.

Εννοείται, πως όταν το παιδάκι μας δείχνει να προτιμά κάποιον περισσότερο από τη μαμά του ή τον μπαμπά του προβληματιζόμαστε. Αρκεί ο προβληματισμός να μην αφορά στη δική μας ανάγκη για επιβεβαίωση μοναχά, αλλά να αφορά και στο ίδιο το παιδί, δηλαδή να προσπαθούμε να καταλάβουμε αν "φταίμε" σαν γονείς για τη συμπεριφορά του αυτή.

Καταρχήν, να σου πω, ότι προφανώς και το παιδί σου δεν αγαπά περισσότερο τη γιαγιά του. Εσένα αγαπά περισσότερο από τον οποιδήποτε στον κόσμο. Το να την προτιμά, παίζει. Και μην πέσετε να με μαλώσετε, όταν λέω προτιμά, εννοώ ότι ίσως με εκείνη να περνάει καλύτερα.

Για παράδειγμα, εγώ το έχω σαν αρχή όταν γυρίσω στο σπίτι από τη δουλειά και μέχρι το μικράκι μου να πάει για ύπνο να μην ασχολούμε με τίποτε άλλο παρά με εκείνη. Σε περίπτωση που ο μπαμπάς είναι σπίτι, ναι οκ θα πλύνω και κανένα πιάτο, σε περίπτωση όμως που είμαστε μόνες μας, είμαι μαζί της 100%. Αν δω πως κάποια στιγμή απασχολείται με κάτι και η παρουσία μου δεν της είναι απαραίτητη μπορεί να τραβήξω προς κουζίνα μεριά να πλύνο τα πιάτα. Αν όμως τη στιγμή που βρίσκομαι στο νεροχύτη έρθει και ζητήσει να ασχοληθω μαζί της, τα παρτάω έτσι όπως είναι.

Δουλειές κάνω εφόσον κοιμηθεί και τα βαριά το Σάββατο το πρωί, αφού μετά θα έχω όλη την ημέρα να την απολαύσω.

Τι χάνω; Χρόνο από την ξεκούτασή μου, ένα σπίτι που να είναι μονίμως στην εντέλεια, τακτοποιημένο, ασκόνιστο, τζι - τζι με λίγα λόγια. Τι κερδίζω; Ένα παιδί που ενώ μπορεί να περνάει τέλεια με τους παπουδογιαγιάδες, όταν τους βλέπει, μετά το τέταρτο δε θα παραλείψει να έρθει για μια αγκαλιά, για ένα φιλάκια, για ένα χαδάκι. Ένα παιδί που ναι, κάθεται αν χρειαστεί να λείψω με τη γιαγιά του, όμως, όταν επιστρέψω με έχει σε προτεραιότητα.

Άλλο. Χρειάζεται - ειδικά σε αυτές τις ηλικίες - δημιουργικότητα. Μη φοβάσαι να λερωθείς, με φαγητά, με μαρκαδόρους, με χώμα, με λάσπη, με ο,τιδήποτε. Δυστυχώς τα μικράκια μας είναι στα ντουζένια τους σε ό,τι αφορά το να ανακαλύπτουν πράγματα. Αυτό σημαίνει, ότι η προσοχή τους αποσπάται εύκολα, βαριούνται γρήγορα, βρίσκουν στο πιτς φυτίλι κάτι άλλο πιο ενδιαφέρον να επεξεργαστούν και να εξερευνήσουν. Εκεί θέλει αντανακλαστικά, να αφουγκραστείς την ανάγκη του παιδί σου εκείνη την ώρα και να ανταποκριθείς. Ντύσε το καινούργιο με φαντασία, κλπ.

Άλλο. Πολύ καλό, ώστε να υπάρξει στιγμή δική σου μαζί με το παιδί είναι λίγη ώρα πριν τον ύπνο, π.χ. 30 λεπτά να κάτσετε αγκαλίτσα να διαβάσετε ένα παραμύθι. Με χαλαρή φωνή, με τονικότητα, όχι όμως πολύ δυνατά, θα δεις το βλαστάρι σου εκείνη τη στιγμή κυριολεκτικά να κουρνιάζει στην αγκαλιά σου και να επιδιώκει το άγγιγμα σου. Αυτή η στιγμή - για μας τουλάχιστον - είναι η στιγμή της απόλυτης αγάπης.

Δε θέλει κόπο, τρόπο θέλει και εφευρετικότητα, ώστε κάθε λεπτό που μοιράζεσαι με το παιδάκι σου να το κάνεις ξεχωστιστό.

Και αυτό στο λέω εγώ που 1. δουλεύω κανονικά, 2. ο άντρας μου λείπει σχεδόν όλη μέρα με τη δουλειά (γυρίζει μόνο για καμιά ώρα το μεσημέρι) 3. δεν έχω κανέναν να με βοηθάει με το παιδί, το νοικοκυριό, κ.ά. Στα λέω αυτά για να μη νομίζεις ότι έχω δεδομένα κάποια πράγματα και μιλώ εκ του ασφαλούς.

Ελπίζω να βοήθησα.

[oresmy]

Αχ και γω το χω ζήσει αυτό και ομολογώ πως έχω ζηλέψει που έφευγε η μαμά μου και ήταν μαγκωμένος πάνω της και έκλαιγε αλλά ξέρετε κάτι.... κατάλαβα ότι άλλο η γιαγιά και άλλο η μαμά! Δεν ζηλευω πλέον όταν το κάνει! Ξέρω ότι με αγαπάει απλά είναι με τις ώρες του. Όταν αρρώστησα και τον έστειλα στην μαμά μου για να μην τον κολλήσω με φώναζε όλη μέρα και όταν πήγα μου έπιασε το χέρι να έρθει μαζί μου σπίτι. Άλλες φορές σε τραπέζια που είμαστε όλοι μαζί όταν πάει η μαμά μου να τον ταϊσει (που στην ουσία τον ταϊζει κάθε μέρα αφού αυτή τον κρατάει) της γυρνάει πλάτη και δεν τρώει αν δεν τον ταίσω εγώ. Οπότε μην ανυσηχείτε ξέρουν τα παιδάκια μας απλά μας "παίζουν" λίγο.....