τι να ψηφισω?

[Μίκα]

Και ξέρετε τι άλλο μ' αρέσει στους Οικολόγους Πράσινους? Οτι δεν είναι προσωποκεντρικό κόμμα. Δεν ηγείται ένας αλλά υπάρχει μία εκτελεστική επιτροπή απο 5-6 άτομα που τα ονόματά τους δεν είναι ευρέως γνωστά γιατί αυτό που πρέπει να γνωρίζουμε είναι οι θέσεις του κόμματος, το πρόγραμμά του και όχι τα πρόσωπά του.

 

Ένας από τους λόγους που τους ψήφισα ήταν αυτός ακριβώς.

 

Σοφία, το ότι δεν θέλω πλέον να ψηφίζω, δεν σημαίνει και ότι παραιτούμαι. Παρατούμαι απλώς από το "δικαίωμα" που μου έχουν δώσει αυτοί. Ποτέ δεν θα πάψω να αγωνίζομαι, όπως μπορώ, να "αφυπνίζω", να ενημερώνομαι και να ενημερώνω και να τους "χτυπάω" μέσα από το δικό τους σύστημα.

 

(το καθήκον με καλεί..........θα επανέλθω........)

[Λέγκω]

Θα μπω στα πεταχτα και ελπίζω να μην παρεξηγηθώ... Έχω τους εξης προβληματισμούς για τους Οικολόγους Πράσινους... 1) που ακριβώς βρίσκονται στις μικρές ή μεγάλες περιβαντολλογικές κινητοποιήσεις που γίνονται; Για Αθήνα να μιλάω γιατί για επαρχεία δεν μπορώ να ξέρω... Αθήνα πάντως δεν τους είδα ούτε στον Ελαιώνα, ούτε στο Ελληνικό για την ελεύθερη παραλία, ούτε στο παρκάκι Πατησίων, ούτε στο παρκάκι στα Εξάρχεια και κρατάω μια επιφύλαξη για την Πάρνηθα γιατί με κάτι φίλους που δραστηριοποιούνται ενάντια στην τσιμεντοποίηση της Πάρνηθας μόνο στην αρχή τους είδαν... 2) Είναι λίγο προβληματική η ανοιχτή πορτα συνεργασίας που αφήνουν σε συνεντεύξεις τους για τα δύο μεγάλα κόμματα.

3) Τέλος, εχθές μου στείλανε μια επιστολή αποχωρησης που εξηγεί τους λόγους. Βέβαια για κάποιους αυτοί οι λόγοι μπορεί να μην είναι σημαντικοί ή και να διαφωνούνε με την κυρία Καλογήρου... όπως και να χει, εγώ παραθέτω την επιστολη.

ανοικτή επιστολή της κ. Πέλας Καλογήρου σχετικά με την αποχώρησή της από τους Οικολόγους-Πράσινους.

ΑΠΟΧΩΡΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ

ΝΟΙΩΘΟΝΤΑΣ ΝΤΡΟΠΗ!!!

 

Τον τελευταίο καιρό, καθόλου αβάσιμα είχα αρχίσει να είμαι επιφυλακτική για τους Οικολόγους Πράσινους. Κόμμα με το οποίο ήμουν υποψήφια βουλευτής στον Νομό Πρέβεζας στις εθνικές εκλογές του 2007. Το πρώτο πραγματικό σοκ ήρθε με το δελτίο τύπου της εκτελεστικής γραμματείας στις 7 ή 8 Δεκέμβρη, για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, όπου εστιάζοντας στους κυβερνητικούς χειρισμούς συγκρίνουν το γεγονός, με τις πυρκαγιές του 2007. Αναφέρουν ότι κατανοούν την οργή των νέων, ζητώντας τους όμως να είναι νηφάλιοι και ήσυχοι, μιλώντας για κουλτούρα βίας και κουλτούρα δημοκρατίας.

Στις 27 Δεκέμβρη 2008 στους γεμάτους παιδιά και πολίτες δρόμους της Γάζας άρχισε να εκτυλίσσεται η δολοφονική αεροπορική επέμβαση του Ισραήλ. Μια επέμβαση που προετοιμάζονταν καιρό τόσο σε στρατιωτικό όσο και σε επίπεδο προπαγάνδας. Μέσα σε λίγα λεπτά εκείνη την πρώτη μέρα 200 νεκροί και 700 τραυματίες παιδιά και άμαχοι δολοφονούνταν.

Στις 2 Γενάρη διαβάζοντας το δελτίο τύπου της εκτελεστικής γραμματείας των Οικολόγων Πράσινων για την εισβολή των Ισραηλινών στη Γάζα, αποφάσισα αμετάκλητα να αποστασιοποιηθώ από το κόμμα τους. Ένοιωσα ντροπή και εξοργίστηκα! Κοινοποιώντας τους την απόφασή μου μέσω μηνύματος μου, εξέφρασα την απογοήτευσή μου για το δεύτερο δελτίο τύπου σε σειρά για αυτά τα σοβαρά γεγονότα (τη δολοφονία του Αλέξη και την εισβολή των Ισραηλινών στη Γάζα) και τους δήλωσα ότι διαφωνώ με την λογική των ίσων αποστάσεων. Πως δεν καταφέρνουν να αγγίξουν τις πραγματικές πτυχές των γεγονότων και δυστυχώς νοιώθω να εκθέτουν τους αγώνες μου και να προσβάλουν την πολιτική και ιδεολογική μου ταυτότητα.

Μεταφέρω αυτούσια εδώ μερικά κομμάτια του δελτίου τύπου.

«Οι Οικολόγοι Πράσινοι» καλούν τα εμπλεκόμενα μέρη, Ισραήλ, Παλαιστινιακή Αρχή και διοίκηση της Χαμάς να επιδείξουν την αναγκαία αυτοσυγκράτηση και σωφροσύνη με γνώμονα πάντα το σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή και να αφήσουν κάτω τα όπλα.»

«Οι Οικολόγοι Πράσινοι καλούν το Ισραήλ και την Παλαιστινιακή Αρχή να προχωρήσουν σε άμεση επανέναρξη των συνομιλιών για επίτευξη οριστικής και βιώσιμης λύσης με εξασφάλιση της ειρηνικής διαβίωσης και αξιοπρέπειας των πολιτών των δύο λαών. Καλούν τους εμπλεκόμενους διεθνείς φορείς και κράτη να απαιτήσουν την εφαρμογή των διεθνών συμφωνιών και συμβάσεων.»

«Οι Οικολόγοι Πράσινοι ζητάμε να εγγυηθεί η διεθνής κοινότητα τα σύνορα και την ασφάλεια του Ισραήλ μέσα στο πλαίσιο επίλυσης του Παλαιστινιακού και να προχωρήσει η γενικότερη περιοχή σε αφοπλισμό κινούμενη σ'; ένα πλαίσιο συνεργασίας και αλληλεγγύης με βάση τις πραγματικές ανάγκες των κατοίκων της περιοχής κι όχι των αδίστακτων πολιτικών συμφερόντων που κυριαρχούν στην πολυετή διαμάχη και αυτές των εμπόρων όπλων.»

Μάλλον οι Οικολόγοι Πράσινοι Ελλάδας αποφάσισαν βλέποντας το ποσοστό τους να ανεβαίνει, πάση θυσία να μπούνε στην Ελληνική Βουλή γι αυτό και επιλέγουν ένα τόσο γλυκανάλατο προφίλ, προκειμένου να συμφωνήσουν με όλους, με όλων των αποχρώσεων τις «ιδεολογίες». Μην έχοντας κριτική στάση απέναντι στο σύστημα, μην έχοντας κριτική στάση απέναντι στη σφαγή που εξαπολύει το Ισραήλ με θύματα μωρά, παιδιά και άμαχο πληθυσμό! Πράγμα με το οποίο διαφωνώ απόλυτα και όπως είναι φυσικό δεν αντέχω να είμαι εκφραστής του. Ποιος ξέρει όμως τι άλλου είδους συμφωνίες έχουν κάνει οι Ο.Π. και με ποιους; Το δελτίο τύπου για την εισβολή στη Γάζα θα μπορούσε άνετα να έχει γραφτεί ακόμη κι από το υπουργείο εξωτερικών.

Φαίνεται πως αγνοούν οι έλληνες Ο.Π. ότι στο πλοιάριο "DIGNITY" βρισκόταν και η Σίνθια Μακίνι υποψήφια με τους Ο.Π. στις πρόσφατες Αμερικανικές εκλογές, η οποία σε διάβημά της με άλλους, ανάμεσά τους και ο Νόαμ Τσόμσκι εκφράζουν το σοβαρότατο έγκλημα του εμβολισμού του σκάφους στα διεθνή ύδατα, κάνοντας σφοδρή κριτική στη διεθνή κοινότητα για την αποσιώπησή της και την συνενοχή της απέναντι στα επαναλαμβανόμενα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει το κράτος τρομοκράτης του Ισραήλ.

Η κατοχή της Γάζας έγινε αποδεκτή σιωπηρά από την σάπια διεθνή κοινότητα, από όλους ανεξαιρέτως. Σιωπηρά έχει επιβληθεί η στρατιωτική κατοχή του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη, σιωπηρά και συνένοχα αποδέχονται οι ισχυροί του κόσμου τον σαδιστικό βασανισμό των εγκλωβισμένων Παλαιστίνιων που πλήττονται για μισό αιώνα από τα πιο εξελιγμένα κατά εποχή όπλα της αμερικανικής στρατιωτικής τεχνολογίας.

Κανένας ευσυνείδητος πολίτης του κόσμου δεν στέκεται αμέτοχος απέναντι στην γενοκτονία των Παλαιστινίων. Το Ισραήλ είναι ο μόνος στρατός που έχει κράτος.

Είναι το ΚΡΑΤΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ!

Υποτίθεται πως το προσωνύμιο του κόμματός τους αναφέρεται στην οικολογία. Θέλουν να μιλούν για κλιματική αλλαγή που σαφώς συντελείται αλλά με πιο τρόπο το κάνουν; Θέλουν να αντιτάσσονται υποτίθεται στην πυρηνική ενέργεια αλλά πως επιλεκτικά; Να επισημάνω εγώ δυο τρία πραγματάκια για την καταστροφή που προκαλεί το Ισραήλ και το οπλοστάσιό του που σαφώς δεν είναι ανεξάρτητο από εκείνο της Αμερικανικής στρατιωτικής τεχνολογίας.

Και στην τελευταία δολοφονική επιδρομή στη Γάζα χρησιμοποιήθηκαν βιοχημικά όπλα, βόμβες διασποράς και φωσφόρου.

Σύμφωνα με μαρτυρίες γιατρών, νέα είδη τραυμάτων είχαν να αντιμετωπίσουν όπως ακατάσχετη αιμορραγία σε όλο το σώμα των τραυματιών πράγμα που σημαίνει πως το Ισραήλ χρησιμοποίησε κάποιες ουσίες που διαταράσσουν τον μηχανισμό πήξεως του αίματος και μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ ποιες.

Η καταστροφή που εξαπολύει το Ισραήλ δεν δημιουργεί μόνο ανθρώπινες απώλειες. Η συνέπειες για το περιβάλλον είναι άγνωστες και ως προς τη σοβαρότητα και ως προς το χρόνο. Η χλωρίδα της περιοχής έχει εξαφανιστεί παντελώς.

Δεν είναι τυχαίο που οι Παλαιστίνιοι χαρακτηριστικά λένε πως το Ισραήλ είναι Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ! (Μία από τις χυδαιότερες τακτικές τους είναι η ρήψη παιχνιδιών-βομβών που βρίσκουν τα παιδιά στα συντρίμμια με αποτέλεσμα τον φρικτό θάνατο.)

50χλμ. ανατολικά από τη Λωρίδα της Γάζας βρίσκεται η πόλη Ντιμόνα. Οι πυρηνικοί της αντιδραστήρες με δυναμική παραγωγής πάνω από 50 κεφαλές ανά μήνα αποτελεί μόνο το 1/5 της παραγωγής του Ισραήλ, με τις γνωστές επιπτώσεις για το περιβάλλον και τον άνθρωπο τόσο στη περιοχή της Μ. Ανατολής όσο της Μεσογείου και της Ευρώπης, του πλανήτη μας γενικότερα. (Είναι ωστόσο η μόνη χώρα στον κόσμο που το οπλοστάσιό της παραμένει κρυφό, αφού ποτέ δεν υπέγραψε την «Συμφωνία για τη μη Διάδοση Πυρηνικών Όπλων» (Νon Proliferation Treaty), θέμα το οποίο απαιτεί ολόκληρη αρθρογραφία)

Μια τέτοια προσέγγιση θα περίμενα να διαβάσω σε ένα δελτίο τύπου ενός κόμματος που θέλει να ονομάζεται ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ και θέλει να προέρχεται από το κίνημα.

Αυτό είναι το σκηνικό στην πολύπαθη Παλαιστίνη και όποιος δεν το βλέπει, το αρνείται ή το κρύβει, είναι τυφλός, ψεύτης, πολιτικός ή Ισραηλινός αξιωματούχος !

Ως άνθρωπος και ως πολιτική οντότητα δεν επιτρέπω σε κανέναν να μιλά εξ ονόματος μου για ορθολογικές λύσεις και τραπέζια διαπραγματεύσεων κρατώντας ίσες αποστάσεις, ή πιο σωστά αποστάσεις ασφαλείας. Ντροπή!

 

ΠΕΛΑ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ

Πρέβεζα

[Μίκα]

Αποκλείστηκαν υποψήφιοι

Είκοσι επτά κόμματα θα μετέχουν στις Ευρωεκλογές με την ανακήρυξη του Αρείου Πάγου

 

Το Α' Τμήμα του Αρείου Πάγου ανακήρυξε τα κόμματα και συνασπισμούς κομμάτων που έχουν τις νόμιμες προϋποθέσεις και θα συμμετάσχουν στις Ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου.

 

 

Επιπλέον, το Τμήμα του Αρείου Πάγου δεν επέτρεψε σε κόμματα και συνασπισμούς κομμάτων που είχαν καταθέσει σχετικές αιτήσεις να συμμετέχουν στις Ευρωεκλογές επτά κόμματα, ενώ σε ένα συνασπισμό κομμάτων δεν επέτρεψε να συμμετέχουν επτά κόμματα. Ακόμη, δεν έκρινε νόμιμη τη συμμετοχή σε συνδυασμούς και ορισμένων υποψηφίων ευρωβουλευτών.

 

Συγκεκριμένα:

 

- Ο Αρειος Πάγος απέρριψε τις αιτήσεις των εξής κομμάτων: Δημοκρατικοί (Μ. Μελετόπουλος), Το Κόμμα του Υπεύθυνου Πολίτη

(Κ. Σαρίνας), Παναγροτικό Εργατικό Κίνημα Ελλάδος (ΠΑ.Ε.Κ.Ε.) (Μ. Τζαλαζίδης), Οικολόγοι Εναλλακτικοί (Μιχ. Δερτούζος) και Κομματικός Ξεσηκωμός Συνταξιούχων Ελλάδας.

 

- Δεν ανακηρύχθηκαν, καθώς δεν υπέβαλαν συνδυασμούς τα εξής κόμματα: Πολιτικό Ελληνοευρωπαϊκό Φιλοζωικό Κίνημα (Γ. Μαυρουδής) και Οικολόγοι Ζωόφιλοι Ελλάδας (Αγγ. Κουτηλέκου).

 

- Από τον συνασπισμό των κομμάτων Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς (Α. Τσίπρας), δεν ανακηρύσσονται τα εξής κόμματα: ΔΗΚΚΙ - Κεντρική Επιτροπή, Κίνηση Ενεργών Πολιτών, Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς, Κόκκινο, Ξεκίνημα, Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας και Ομάδα ΡΟΖΑ. Όπως αναφέρεται στην σχετική απόφαση του Αρείου Πάγου, τα επτά κόμματα δεν μπορούν να συμμετέχουν στο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δεν κατέθεσαν τις ιδρυτικές πράξεις τους, ενώ διευκρινίζεται ότι το γεγονός αυτό δεν εμποδίζει τους υποψηφίους των κομμάτων αυτών να συμμετέχουν στις Ευρωεκλογές.

 

- Από το ΚΚΕ ο Εμμανουήλ Συντιχάκης δεν ανακηρύχθηκε υποψήφιος ευρωβουλευτής για τυπικούς λόγους (δεν αναγράφεται στην σχετική αίτηση το έτος γεννήσεως και το δημοτολόγιο που είναι εγγεγραμμένος). Για τον ίδιο λόγο δεν ανακηρύχτηκε και ο Εμμανουήλ Χατζηεμμανουήλ από το Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (Α.Σ.Κ.Ε.).

 

- Από το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ Τροτσκιστές) οι: Luka Scacchi, Maura-Cristina Ooms , Jeremy Paul Lester, Ποιμάλα Γιαν και Μίκκο Νιέμι δεν ανακηρύχθηκαν υποψήφιοι ευρωβουλευτές για τυπικούς λόγους (δεν αναγράφεται το κράτος καταγωγής τους και δεν προσκόμισαν βεβαίωση ότι δεν έχουν εκπέσει του δικαιώματος του εκλέγεσθαι στο κράτος καταγωγής τους).

 

- Από τη Φιλελεύθερη Συμμαχία, ο Ζαννώ Απικιάν δεν ανακηρύχτηκε υποψήφιος ευρωβουλευτής για τυπικούς λόγους (δεν αναγράφεται στην σχετική αίτηση το δημοτολόγιο που είναι εγγεγραμμένος).

 

- Από το κόμμα Οικολόγοι Πράσινοι ο Ρος Ντέιλι δεν ανακηρύχτηκε υποψήφιος ευρωβουλευτής για τυπικούς λόγους (δεν προσκομίστηκε βεβαίωση από το κράτος καταγωγής του, τη Βρετανία, ότι δεν έχει εκπέσει του δικαιώματος του εκλέγεσθαι). Οι Οικολόγοι Πράσινοι διαμαρτυρήθηκαν για την απόφαση του Αρείου Πάγου, τονίζοντας ότι θα προσφύγουν στα αρμόδια όργανα της ΕΕ.

 

- Από το κόμμα Ελληνική Ενότητα ο Νικόλαος Ντερτιλής δεν ανακηρύχτηκε υποψήφιος ευρωβουλευτής για τυπικούς λόγους (δεν υπογράφει ο ίδιος τη σχετική υπεύθυνη δήλωση αλλά ανταυτού ο εκπρόσωπος του κόμματος).

 

- Τέλος, από το κόμμα Δημοσθένης Βεργής - Έλληνες Οικολόγοι ο Χρήστος Τζιβινίκος δεν ανακηρύχτηκε υποψήφιος ευρωβουλευτής για τυπικούς λόγους (υποχρεούται μέχρι το έτος 2021 να παραμείνει στην υπηρεσία του, όπως βεβαιώνεται σε έγγραφο του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού).

 

Τα κόμματα που συμμμετέχουν

 

Τα κόμματα και οι συνασπισμοί κομμάτων που μπορούν να συμμετάσχουν στις ευρωεκλογές του ερχόμενου Ιουνίου σύμφωνα με την απόφαση του Αρείου Πάγου, είναι τα εξής:

 

1) Νέα Δημοκρατία (Κ. Καραμανλής),

2) Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑ.ΣΟ.Κ.) (Γ. Παπανδρέου),

3) Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Α. Παπαρήγα),

4) Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) (Α. Τσίπρας),

5) Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ.) (Γ. Καρατζαφέρης),

6) Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο (ΠΑ.Μ.ΜΕ.) (Σ. Παπαθεμελής),

7) Δράση (Σ. Μάνος, Α. Αβραντίνης, Α. Αϊβαλιώτης, Α. Καρίπογλου. Ι. Κτιστάκης, Ι. Μπουτάρης),

Ένωση Κεντρώων (Β. Λεβέντης),

9) Λαϊκός Σύνδεσμος - Χρυσή Αυγή (Ν. Μιχαλολιάκος),

10) Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (Α.Σ.Κ.Ε.) (Ν. Καργόπουλος, Ν. Λεοντόπουλος, Σ. Στενός),

11) Κόμμα Φιλελευθέρων (Εμμ. Καλιγιάννης),

12) Δημοσθένης Βεργής - Έλληνες Οικολόγοι (Δ. Βεργής),

13) Οικολόγοι Ελλάδας - Κ. Παπανικόλας - Πολιτική Κάθαρση (Κ. Παπανικόλας),

14) Οικολόγοι Πράσινοι (εκτελεστική επιτροπή Φ. Δραγούμης, Ε. Ζώτου, Ο. Κολοκούρης, Α. Λεμπέση, Ε. Μυριβήλη, Ν. Χρυσόγελος),

15) ΟΑΚΚΕ Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ (διοικούσα επιτροπή: Γ. Ζαφειρόπουλος, Ε. Κωνσταντινοπούλου, Δ. Γουρνάς),

16) Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (Αν. Παπαδόπουλος, Π. Κουφοβασίλης),

17) Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ Τροτσκιστές) (Σαμπετάι Μάτσας, Σάββας Μιχαήλ),

18) Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών (Γεωργ. Τσαγκανέλιας),

19) Φιλελεύθερη Συμμαχία (Φωτ. Περλικός),

20) Κοινωνία (Εμμ. Βολουδάκης),

21) Λευκό (Κ. Ντάλιος),

22) Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία - Ουράνιο Τόξο (Σ. Αναστασιάδης),

23) Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία (ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.) διοικούσα επιτροπή 13 ατόμων),

24) Πατριωτικό Ανθρωπιστικό Κίνημα (ΠΑ.ΝΑ.Κ.) (Γ. Δόντας),

25) Κόμμα Νέων (Κ. Τοψόγλου),

26) Ελληνική Ενότητα (ΕΛ.ΕΝ.) (Β. Πρωτόπαπας) και

27) Ελληνικό Κίνημα Αμεσης Δημοκρατίας (Γ. Κόκκας).

 

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1016900

 

.....δεν ήξερα ότι και ο Ρος Ντέιλι ήταν υποψήφιος...ενδιαφέρον.........

[yogini]

Κι εγω θα τους ψηφίσω ετσι για να πάρουν και οι αλλοι ενα μηνυμα! Δηλαδή αυτοι που μας κυβερνουν τωρα ειναι πιο άξιοι; Πρεπει να ανεβουν τα μικρα κόμματα αλλιως σημαινει οτι ειμαστε χαμένοι. Οταν βλεπεις ενα κρατος να καταρρεει και να βγαζει και πάλι κυβέρνηση τοτε ο λαός ειναι βαθεια νυχτωμένος για μενα.

[peony]

Πρεπει να ανεβουν τα μικρα κόμματα αλλιως σημαινει οτι ειμαστε χαμένοι. Οταν βλεπεις ενα κρατος να καταρρεει και να βγαζει και πάλι κυβέρνηση τοτε ο λαός ειναι βαθεια νυχτωμένος για μενα.

 

Συμφωνώ απόλυτα με το παραπάνω. Και για να το πάω λίγο παραπέρα, το θέμα είναι να ανέβουν τα μικρά κόμματα στις βουλευτικές εκλογές - αν έχετε παρατηρήσει, πάντα στις ευρωεκλογές ανεβαίνουν λίγο τα μικρά κόμματα - προφανώς επειδή σε αυτές τις εκλογές δεν παίζει το ρουσφέτι...

 

Και τέλος, το'χω ξαναγράψει, διαφωνώ με την αποχή - η ψήφος είναι δικαίωμα και υποχρέωση, νομίζω ότι κανείς πρέπει πάντα να παίρνει θέση. Στην τελική, γιατί να μην ασκήσει κανείς αυτό του το δικαίωμα;

[Λέγκω]

Θέλει όμως πάντα προσοχή γιατί ένα μικρό κόμμα μπορεί να βοηθήσει σε μια κρίσιμη στιγμή ένα μεγάλο...

Κι εγώ δεν είμαι υπέρ της αποχής παρόλα αυτα και η μεγάλη αποχή λέει πράγματα και μπορεί να έχει αρκετό συχτίρισμα μέσα. Πάντως κι εγώ συμφωνώ ότι είναι καλύτερα να ψηφίζεις ακόμα και άκυρο ή λευκό αν δεν βρίσκεις κάτι να σε εκφράζει.

[peony]

Ναι, σωστό αυτό, δεν το είχα σκεφτεί.

 

Αυτό με την αποχή πάντα το πίστευα, αλλά το ένιωσα πιο έντονα όταν είχε εκλεγεί το κόμμα του Λε Πεν στη γαλλική Βουλή - δεν θυμάμαι λεπτομέρειες τώρα, αλλά θυμάμαι να λέγεται ότι εκείνη τη χρονιά είχε μεγάλο ποσοστό αποχής, κυρίως δε από απογοητευμένους με την κατάσταση νέους, παιδιά μεταναστών κτλ. Αν είχαν πάει όλοι να ψηφίσουν, μπορεί να ήταν διαφορετικό το αποτέλεσμα.

[Λέγκω]

Αυτό με την αποχή πάντα το πίστευα, αλλά το ένιωσα πιο έντονα όταν είχε εκλεγεί το κόμμα του Λε Πεν στη γαλλική Βουλή - δεν θυμάμαι λεπτομέρειες τώρα, αλλά θυμάμαι να λέγεται ότι εκείνη τη χρονιά είχε μεγάλο ποσοστό αποχής, κυρίως δε από απογοητευμένους με την κατάσταση νέους, παιδιά μεταναστών κτλ. Αν είχαν πάει όλοι να ψηφίσουν, μπορεί να ήταν διαφορετικό το αποτέλεσμα.

Δεν θα διαφωνήσω μαζί σου κοριτσάκι, δίκιο έχεις!!!

[Sam]

Δεν πιστεύω ότι μπορούμε να προχωρήσουμε ως κράτος αν ακόμη ρωτάμε

τι να ψηφίσουμε θεωρώ ότι παίζουμε σε στημένο παιχνίδι.

 

Ούτε είμαι υπέρ της αποχής θεωρώ ότι σε όλα τα κόμματα υπάρχουν αξιόλογα

άτομα αλλά για να γίνει κυβέρνηση για όφελος όλων δεν χρειάζεται κανένας

να έχει αυτοδυναμία είμαι υπέρ ενός συνασπισμού με άτομα που έχουν

επιδείξει κοινωνικό και πολιτικό έργο και όχι ανεπάγγελτους που βρήκαν την

ευκαιρία μέσω οικογενειαρχίας να είναι στον πολιτικό στίβο.

[marilia12]

εγω πιστευω οτι χρειαζεται επανιδρυση των κομματων ή τουλαχιστον καινουργια κομματα.

Οι οικολογοι θα ειναι μια νεα δυναμη αλλα δεν με εχουν πεισει για το τι προτεινουν σε καιρια θεματα οπως ειναι η ανεργια, η οικονομια η καθημερινοτητα. Πιστευω οτι η ψηφος εκει ειναι ψηφος διαμαρτυριας για τα δυο μεγαλα κοματα αλλα τουλαχιστον πρεπει να τους δωθει μια ευκαιρια.

[lianakleopatra]

εγω πιστευω οτι χρειαζεται επανιδρυση των κομματων ή τουλαχιστον καινουργια κομματα.

Οι οικολογοι θα ειναι μια νεα δυναμη αλλα δεν με εχουν πεισει για το τι προτεινουν σε καιρια θεματα οπως ειναι η ανεργια, η οικονομια η καθημερινοτητα. Πιστευω οτι η ψηφος εκει ειναι ψηφος διαμαρτυριας για τα δυο μεγαλα κοματα αλλα τουλαχιστον πρεπει να τους δωθει μια ευκαιρια.

Γιατί απο αυτά που προτείνουν οι άλλοι για ανεργία, οικονομία ή παιδεία είδες να κάνουν τίποτα? Συμφωνώ μαζί σου ότι δεν έχουν κάποιες σταθερές και ουσιώδεις θέσεις για τα παραπάνω ζητήματα αλλά έχουν μία σταθερή, την οικολογία που ούτε και γι' αυτήν δεν κάνουν τίποτε οι άλλοι!

[sofia_nefeli]

Με αφορμή τη δημοσιοποίηση της επιστολής της Πέλας Καλογήρου, οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν να σημειώσουν τα εξής:

1. Η Π. Καλογήρου δεν υπήρξε ποτέ μέλος των Οικολόγων Πράσινων ώστε να έχει νόημα να «αποχωρήσει». Εμείς τιμήσαμε τη δουλειά της στην Πρέβεζα, υποστηρίζοντάς την στις βουλευτικές εκλογές του 2007.

2. Ποτέ δεν συμμετείχε στις εσωτερικές δημοκρατικές διαδικασίες του κόμματός μας, ποτέ δεν συμμετείχε σε κάποια από τις τοπικές ή περιφερειακές μας κινήσεις.

3. Ποτέ δεν παράθεσε γραπτά ή προφορικά τις απόψεις της πάνω στα θέματα που αναφέρεται η «ανοιχτή επιστολή» σε κάποιο από τα όργανα του κόμματος, συνεισφέροντας στο δημοκρατικό διάλογο και έτσι κάθε «δημοσιοποίηση» απόψεών της δεν συμβάλλει ούτε στην αλήθεια ούτε στην ανάπτυξη των πράσινων ιδεών.

4. Η ιστορία της Αριστεράς βρίθει από πλήθος κατόχων της μοναδικής αλήθειας, από παραποιήσεις, αποσιωπήσεις και σκόπιμες διαστρεβλώσεις κειμένων και απόψεων αλλά και από σκόπιμη διόγκωση κάθε «διαφωνίας» από τους εχθρούς της. Είναι θλιβερό αυτές οι πρακτικές να επαναλαμβάνονται.

5. Οι θέσεις των Οικολόγων Πράσινων για το θέμα της δολοφονικής επίθεσης του ισραηλινού στρατού στη Γάζα, όπως και για το ζήτημα της υπεράσπισης της αρχής της μη βίας είναι σαφείς και δημοσιευμένες.

6. Οι διαφωνίες στο χώρο μας είναι απόλυτα θεμιτές και κατοχυρωμένες. Αυτό που δεν είναι θεμιτό είναι η συκοφαντία. Επομένως εκκρεμεί μια απάντηση στην απαράδεκτη ερώτηση «Ποιος ξέρει όμως τι άλλου είδους συμφωνίες έχουν κάνει οι Ο.Π. και με ποιους;», που εγείρει αδικαιολόγητες υποψίες σε βάρος μας.

 

Η Εκτελεστική Γραμματεία

 

λιγο εψαξα και βρηκα αυτο. ειναι η απαντηση του κομματος στη Κα Πελλα.

η πηγη απ οπου το αντεγραψα ειναι ενα αθλιο σαιτ που δε το θυμαμαι καν ποιο ειναι. την απαντηση την ειδα γραμμενη αρκετες φορες. σε αυτη την αναζητηση και στην αναζητηση με το ονομα τρεμοπουλος ειδα παααρα πολλα αρθρα που συκοφαντουν τους ο.π. ειναι απιστευτα αυτα που λενε. παιδια εγω το κεφαλι μου δε το κοβω οτι ειναι οι σουπερ καλοι κτλ κτλ. ομως διαβαζα απο το πρωι ενα σωρο παραποιησεις και μακακιες. χθες ακουγα κ την αλλη τη βλαμμενη τη παπαρηγα που ολος ο κοσμος της φταιει που δε παιρνει ψηλα ποσοστα εκτος απο αυτη. και αναπαρηγαγε τα ιδια που λενε κ οι περισσοτεροι δημοσιογραφισκοι τυπου πρετεντερη οτι και καλα δε τους ξερει κανεις και απο που ξεφυτρωσαν. ε λοιπον να πανε να χεστουν γιατι σημερα τα πηρα πολυ ασχημα με αυτα που διαβαζα. και αχρηστοι να ειναι εγω θα τους ψηφισω γιατι μου την εχει δωσει που ολοι χεστηκαν πανω τους. θα επανελθω!!!

[sofia_nefeli]

"Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα.

Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,

πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων.

Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα

αντιλαμβάνονται. Η ακοή

αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών

ταράττεται. Η μυστική βοή

τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.

Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν

έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί". Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

 

 

Πέλα Καλογήρου

 

αυτη ηταν η απαντηση στους οικολογους. παντως δε μπορω να πω οτι την καταλαβα..

[marilia12]

Γιατί απο αυτά που προτείνουν οι άλλοι για ανεργία, οικονομία ή παιδεία είδες να κάνουν τίποτα?

εχεις δικιο δεν εκαναν-ουν τιποτα. Εγω ειμαι πολυ απογοητευμενη γιατι δεν υπαρχει κομμα απο αυτα που υπαρχουν σημερα για να με εκφρασει καπως οχι απολυτα.

Δεν εμπιστευομαι κανεναν και αυτο ειναι το προβλημα.

[Λέγκω]

Βασικά αν η Καλογήρου ήταν ή δεν ήταν μέλος δεν με πολυενδιαφέρει... αυτό που με ενοχλεί (αν όχι φρικάρει) είναι η λογική των ίσων αποστάσεων! Πως μπορεί να μπαίνουν κατακτητές και κατεχόμενοι στο ίδιο τσουβάλι;;; Το '40 θα ήταν λογικό να βγει κάποιος να μιλήσει για ίσες αποστάσεις; Να βάλει θέμα βίας κι απ'τις δύο πλευρές; Αν τότε δεν ήταν λογικό γιατί τώρα έιναι λογικό να είναι το ίδιο η γενοκτονία στη Γάζα με το θάνατο κάποιον Ισραηλινών στρατιωτών;

Επίσης, είναι το ίδιο βία τα νεράτζια και οι πέτρες 15 χρονων σε αστυνομικά τμήματα με τη δολοφονία ενός 15χρονου, με τα καρκινογόνα χημικά και το ανελέητο ξύλο; Δεν θέλω να ανοίξω παλιά θέματα φτου κι απ'την αρχή... απλά βρήκα αυτή την επιστολή και την έβαλα γιατί με σόκαρε η στάση τους σ'αυτα τα δύο θέματα. Να πω όμως ότι ούτε είχα ξανακούσει την Καλογήρου ούτε ξέρω τι καπνό φουμάρει όμως δεν είδα στην απάντησή τους να αρνούνται τίποτα. Δεχτώ ότι αυτές είναι οι απόψεις τους, όμως εμένα δεν μου είναι αρεστές.

[baduz]

θα ψηφίσω όπως κάθε φορά άλλωστε.

Πάντα στις Ευρωεκλογές ψηφίζω αριστερά κόμματα. Το ίδιο θα κάνω και φέτος.

 

Θεωρώ πιο σημαντικές τις ευρωεκλογές από τις εθνικές εκλογές.

Ο λόγος είναι ότι " Κάνουμε ότι μας λένε από την ΕΕ", όσο και να προσπαθούν οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν τα καταφέρνουν.

 

Τώρα για ΝΔ & ΠΑΣΟΚ, δεν θέλω ούτε να τους ακούω πλεον. Τους βαρέθηκα. Τους ταιζουμε και είναι αχόρταγοι, ψεύτες, κλέφτες. Και δεν κλέβουν μόνο λεφτά αλλά και ζωές, όνειρα....

 

Τα δικά μας όνειρα, τους αλήτες!

[Μίκα]

Το ελληνικό 1989

 

Ήταν λάθος οι συγκυβερνήσεις της αριστεράς με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το 1989-90; Και τί οδήγησε σ΄αυτό; Ο Πάνος Γκαργκάνας προσπαθεί να δώσει τις απαντήσεις που αποφεύγουν οι ηγεσίες εδώ και χρόνια

 

 

«Το 1989, όσο δύσκολη χρονιά ήταν για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, τόσο ήταν μια μεγάλη χρονιά για την Αριστερά στη χώρα μας». Δήλωση του Χαρίλαου Φλωράκη στο συγγραφέα της βιογραφίας του Χρήστο Θεοχαράτο

 

Κοντεύουν 20 χρόνια από το καλοκαίρι του 1989 και τη συμμετοχή της Αριστεράς σε κοινές κυβερνήσεις, αρχικά με τη ΝΔ και στη συνέχεια μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Με εξαίρεση τη συμμετοχή των υπουργών του ΕΑΜ στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου μετά την Απελευθέρωση της Ελλάδας από τη Ναζιστική Κατοχή το 1944, ήταν η μοναδική φορά που κορυφαία στελέχη του ΚΚΕ (και του ΚΚΕ εσωτερικού) στα πλαίσια του ενιαίου τότε Συνασπισμού, βρέθηκαν σε υπουργικές θέσεις: ο Φώτης Κουβέλης υπουργός Δικαιοσύνης, ο Γιάννης Δραγασάκης αρχικά στο Εμπορίου και ύστερα στο Εθνικής Οικονομίας, η Μαρία Δαμανάκη στο προεδρείο της Βουλής. Με αυτή την έννοια, ο Φλωράκης είχε δίκιο. Ύστερα από 45 χρόνια κατατρεγμών και διώξεων από το μετεμφυλιακό κράτος και τη χούντα, στελέχη του ΚΚΕ βρίσκονταν όχι στα ξερονήσια αλλά σε υπουργικούς θώκους. Και μάλιστα τη στιγμή που άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα, αυτά που βρίσκονταν στην εξουσία στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης τα ίδια 45 χρόνια, αναγκάζονταν να παραδώσουν την εξουσία. Ο Χαρίλαος Φλωράκης μπορούσε να αισθάνεται περήφανος.

 

Όχι όμως και ο κόσμος της Αριστεράς. Ο ενιαίος ΣΥΝ κέρδισε το 13% στις βουλευτικές εκλογές του Ιούνη 1989. Τρεις μήνες αργότερα, στις νέες βουλευτικές εκλογές, 120 000 ψηφοφόροι του έφυγαν. Την άνοιξη του 1990 το ποσοστό είχε πέσει στο 10%. Πιο δραματική ήταν η εξέλιξη στο χώρο της νεολαίας, όπου η ΚΝΕ αποχώρησε ομαδικά και έτσι ξεκίνησε το Νέο Αριστερό Ρεύμα (ΝΑΡ). Ακολούθησε η διάσπαση του ενιαίου Συνασπισμού και του ΚΚΕ. Στις επόμενες εκλογές του 1993, το άθροισμα των ποσοστών του ΚΚΕ και του ΣΥΝ είχε πέσει στο μισό του Ιούνη 1989. Η «μεγάλη χρονιά για την Αριστερά» αποδείχθηκε πολύ απλά ότι ήταν η αρχή μιας μεγάλης κρίσης για την Αριστερά, μιας πολιτικής ήττας από την οποία ακόμα δεν έχει συνέλθει. Σήμερα, είκοσι χρόνια αργότερα, οι ηγεσίες της κοινοβουλευτικής Αριστεράς στέκονται αμήχανα μπροστά στο 1989. Επίσημα δεν έχει υπάρξει ποτέ αυτοκριτική ούτε από το ΚΚΕ ούτε από τον ΣΥΝ. Όμως και οι δυο ηγεσίες παίρνουν αποστάσεις. Παρόλο που το ζήτημα των συμμαχικών κυβερνήσεων μπαίνει ξανά στην ημερήσια διάταξη, τόσο ο Αλαβάνος όσο και η Παπαρήγα υπόσχονται ότι τα κόμματα τους δεν θα προσχωρήσουν σε κυβερνητικές συνεργασίες ούτε με το ΠΑΣΟΚ ούτε με τη ΝΔ. Το θέμα είναι, όμως, τι αξία έχουν τέτοιες υποσχέσεις χωρίς μια ουσιαστική κριτική ανάλυση του 1989; Ήταν λάθος οι συγκυβερνήσεις ναι ή όχι; Και τι οδήγησε σε εκείνο το λάθος; Υπάρχουν αλλαγές στο ΚΚΕ και στον ΣΥΝ που να δίνουν εγγυήσεις ότι κάτι τέτοιο δεν θα επαναληφτεί; Αυτά είναι ερωτήματα που χρειάζονται απαντήσεις και όχι εξορκισμό, όπως γινόταν επί χρόνια όπου όποιος τα έθετε εισέπραττε την απάντηση ότι παίζει το παιχνίδι του ΠΑΣΟΚ. Η ανάγκη για απαντήσεις γίνεται ακόμα πιο επείγουσα καθώς όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο σχηματισμός αυτοδύναμης κυβέρνησης θα είναι δύσκολος και οι πιέσεις πάνω στις ηγεσίες της Αριστεράς να δείξουν «υπευθυνότητα» ξαναμπαίνοντας σε συγκυβερνήσεις θα είναι μεγάλες.

 

«Συνομωσία»;

 

Ένα πρώτο απαραίτητο ξεκαθάρισμα αφορά το ΠΑΣΟΚ και τη φιλολογία για το «βρώμικο 89». Πολύ απλά, το ΠΑΣΟΚ δεν δικαιούται να παρουσιάζει τα γεγονότα του 1989 σαν μια «συνομωσία» της Αριστεράς με τη δεξιά για να συκοφαντήσουν τον ιστορικό ηγέτη του, Ανδρέα Παπανδρέου. Η κρίση στην οποία είχε οδηγηθεί το ΠΑΣΟΚ ύστερα από τις δυο πρώτες τετραετίες του στην κυβέρνηση ήταν πραγματική. Όχι μόνο τα σκάνδαλα ήταν υπαρκτά και δεν περιορίζονταν μόνο στο σκάνδαλο Κοσκωτά, αλλά και οι πολιτικές διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ είχαν διαψευστεί και οδηγούνταν ραγδαία σε αναθεώρηση προς τα δεξιά.

 

Με την απόσταση των είκοσι χρόνων, τώρα πια αυτή η εξέλιξη του ΠΑΣΟΚ είναι ορατή με γυμνό μάτι. Μπορεί να ωρυόταν ότι η συνεργασία της Αριστεράς με την «επάρατη» ήταν «έγκλημα», αλλά λίγους μήνες μετά το καλοκαίρι του 89 το ΠΑΣΟΚ συμμετείχε στην «Οικουμενική» κυβέρνηση Ζολώτα μαζί με τη ΝΔ και τον ενιαίο Συνασπισμό. Αν το «χάος» που χώριζε το τότε ΠΑΣΟΚ από τη δεξιά ήταν τόσο μεγάλο, πώς γεφυρώθηκε μέσα σε τόσο μικρό διάστημα; Και όπως φάνηκε από τη συνέχεια, η συμμετοχή στην Οικουμενική δεν ήταν κάποιος «τακτικός ελιγμός», ήταν ουσιαστική σύγκλιση με τη ΝΔ προς τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση του ελληνικού καπιταλισμού. Το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν ξαναγύρισε στις σοσιαλιστικές διακηρύξεις του 1981, ακόμα και όταν η κατάρρευση της κυβέρνησης Μητσοτάκη το ξανάφερε πανηγυρικά στην εξουσία το 1993. Αντίθετα, με την Αριστερά συρρικνωμένη, το ΠΑΣΟΚ μετακινήθηκε πιο απροκάλυπτα προς τις ιδιωτικοποιήσεις, την απελευθέρωση των αγορών, την αξιοποίηση της ΕΕ και την περιθωριοποίηση των πιο αριστερών συνδικαλιστών του. Η επικράτηση του Σημίτη στην κούρσα της διαδοχής του Ανδρέα Παπανδρέου το 1995-1996 ήταν το επιστέγασμα αυτής της πορείας. Ο Λαλιώτης είχε ήδη αποκηρύξει τους μαχητικούς συνδικαλιστές «τύπου Σκάργκιλ» πολύ πιο πριν και ο Γεννηματάς είχε εξασφαλίσει την ομαλή συνέχεια της διαχείρισης του Μάνου στο υπουργείο Οικονομίας ήδη το 1993-94.

 

Τα πρώτα σημάδια αυτής της ανοιχτής στροφής είχαν ξεκινήσει πριν το 1989. Η Κεϋνσιανή διαχείριση είχε εγκαταλειφτεί ήδη από τους πρώτους μήνες της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ όταν εκπαραθυρώθηκαν ο Απόστολος Λάζαρης και ο Μανώλης Δρετάκης από τα οικονομικά υπουργεία. Ο Γεράσιμος Αρσένης, ο πρώτος «Τσάρος της Οικονομίας» που πήρε τον έλεγχο των χωριστών τότε υπουργείων Συντονισμού και Οικονομικών μαζί με τη θέση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, ήταν αυτός που ξεκίνησε την αντίστροφη πορεία επιβάλλοντας περιορισμούς στα συνδικάτα (το περιβόητο «άρθρο 4») και «ετεροχρονισμούς» στην ΑΤΑ (Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή) εγκαινιάζοντας το φρενάρισμα των μισθών. Κυρίως, όμως, εγκαινίασε την πολιτική της στήριξης των τραπεζών ανεβάζοντας εξοργιστικά τους τόκους που πλήρωνε το δημόσιο προς τους τραπεζίτες. Ήταν η εποχή όπου η νεοφιλελεύθερη επέλαση αποκτούσε ορμή διεθνώς με τον κεντρικό τραπεζίτη του Ρήγκαν να ανεβάζει το δολάριο στα ύψη και τη Θάτσερ να τσακίζει την απεργία των ανθρακωρύχων.

 

Μετά τις εκλογές του 1985, με νέο υπουργό Οικονομίας τον Σημίτη, η δεξιά προσαρμογή του ΠΑΣΟΚ έγινε ακόμα πιο έντονη με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου να επιβάλλουν ανοιχτά τη λιτότητα και την Επιτροπή Καρατζά να βάζει τις βάσεις για την «απελευθέρωση» του τραπεζικού συστήματος. Ο Κοσκωτάς δεν ήρθε από το πουθενά. Ήταν ένα πρώιμο αρπαχτικό στο χώρο των τραπεζών πολύ πριν προκύψουν οι Βγενόπουλοι και τα άλλα golden boys της τραπεζικής επέκτασης στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.

 

Ωστόσο, αυτή η πορεία δεν ήταν ευθύγραμμη. Το 1987 ο Σημίτης αναγκάστηκε να παραιτηθεί και το ΠΑΣΟΚ βάδισε προς τις εκλογές του 1989 παριστάνοντας ότι έχει σαν σημαία του το σύνθημα «Τσοβόλα δώστα όλα». Δυο παράγοντες έπαιξαν ρόλο σ΄ αυτό. Ο πρώτος ήταν η κρίση που χτυπούσε τα διεθνή Χρηματιστήρια τον Οκτώβρη του 1987 και ανάγκασε τις κυβερνήσεις να ακολουθήσουν επεκτατικές δημοσιονομικές πολιτικές για να αποφύγουν μια νέα διεθνή οικονομική ύφεση. Ο δεύτερος και καθοριστικός ήταν το απεργιακό κύμα που ξέσπασε ενάντια στη λιτότητα του Σημίτη. Για δυο χρόνια, το 1985-87 η μαζική οργή των εργατών ενάντια στο «σταθεροποιητικό πρόγραμμα» Σημίτη εκφράστηκε με τεράστιες αλλά γραφειοκρατικά ελεγχόμενες πανεργατικές 24ωρες απεργίες. Η ΓΣΕΕ είχε ουσιαστικά διασπαστεί, η σφραγίδα είχε μείνει στα χέρια της διορισμένης Διοίκησης, πιστής στο ΠΑΣΟΚ, αλλά ο πραγματικός έλεγχος βρισκόταν στα χέρια της συνεργασίας των διαφωνούντων της ΠΑΣΚΕ (ΣΣΕΚ) με την ΕΣΑΚ και το ΑΕΜ (συνδικαλιστική παράταξη της τότε «ανανεωτικής» Αριστεράς). Οι κινητοποιήσεις που καλούσε αυτή η δημοκρατική αντιπολίτευση της ΓΣΕΕ έκφραζαν μαζικά το θυμό των εργατών, αλλά ταυτόχρονα τον περιόριζαν στα πλαίσια των 24ωρων διαμαρτυριών.

 

Αυτό το κίνημα άρχισε να ξεχειλίζει σε απεργίες διαρκείας από την άνοιξη του 1987. Δυναμικές απεργίες με μαχητικές απεργιακές φρουρές που έδιναν μάχες με τα ΜΑΤ ξέσπασαν στους Δήμους, στους εκπαιδευτικούς, στη ΔΕΗ, στις τράπεζες και κατάφεραν να σπάσουν το πάγωμα των μισθών παρά τους συμβιβασμούς των ηγεσιών τους. Αυτές τις αναγκαστικές υποχωρήσεις προσπαθούσε ο Α. Παπανδρέου να εμφανίσει σαν «απλοχεριά» του Τσοβόλα.

 

Είναι απαραίτητο να θυμηθούμε εκείνους τους αγώνες, γιατί αποτελούν ζωντανή διάψευση για τις θεωρίες που ισχυρίζονταν (και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα ισχυρίζονται) ότι η εργατική τάξη ενσωματώθηκε στα χρόνια της πρώτης οκταετίας του ΠΑΣΟΚ και άρα ήταν μοιραίο η Αριστερά να αναζητήσει αλλού «νέες μήτρες» για την ανάπτυξη της.

 

Έφταιγε η εργατική τάξη;

 

Οι θεωρίες για «αποχαιρετισμό της εργατικής τάξης» άνθισαν διεθνώς στη δεκαετία του 1980 με πρωταγωνιστές διανοούμενους όπως ο ιστορικός Έρικ Χόμπσμπομ (που το 1981 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο «Η ανοδική πορεία της Εργατικής Τάξης σταμάτησε») και ο Αντρέ Γκορτς (το δικό του βιβλίο είχε τίτλο «Αποχαιρετισμός στην Εργατική Τάξη»). Στην Ελλάδα ο πιο σημαντικός απόηχος ήταν ένα άρθρο του Μίμη Ανδρουλάκη στον Ριζοσπάστη τον Σεπτέμβρη του 1985, όπου για πρώτη φορά μιλούσε για «νέες μήτρες» πέρα από την εργατική τάξη. Ο ανερχόμενος τότε νέος θεωρητικός της δεξιάς στροφής του ΚΚΕ ήταν βέβαια εκτός πραγματικότητας. Η ένταση των απεργιών στην Ελλάδα από το 1985 μέχρι το 1993 ήταν τέτοια ώστε διεκδικούσε σταθερά στην πρώτη θέση στην παγκόσμια κατάταξη των χωρών με βάση τις εργατοημέρες που «χάνονταν» σε απεργίες. Δεν ήταν μόνο οι μεγάλες πανεργατικές του 1985-87, ούτε μόνο οι απεργίες για αυξήσεις του 1987-89. Ήταν οι καταλήψεις στις «προβληματικές», οι απεργίες τον χειμώνα της «Οικουμενικής», οι τεράστιες εκρήξεις που συγκλόνισαν την κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1990-93 στην Ολύμπικ Κέτερινγκ, στην Πειραϊκή-Πατραϊκή, στην ΕΑΣ, στη ΔΕΗ και στον ΟΤΕ και οι νέες πανεργατικές ενάντια στις τότε αντιασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις Σουφλιά και Σιούφα.

 

Η εργατική τάξη όχι μόνο δεν «έσβηνε» αλλά και ριζοσπαστικοποιούνταν προς τα αριστερά. Στις δημοτικές εκλογές του 1986 τα ψηφοδέλτια συνεργασίας του ΚΚΕ με τους αντάρτες του ΠΑΣΟΚ σάρωσαν δημιουργώντας «κόκκινα στεφάνια» στις εργατογειτονιές γύρω από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τον Πειραιά. Στην Αθήνα ο Κατριβάνος είχε πάρει 18%, στον Πειραιά ο Νικολινάκος 16% και στη Θεσσαλονίκη ο Νέστωρ το 23%. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν είχε «αντικειμενικούς» λόγους να στρίψει προς τα δεξιά. Και όμως αυτό ήταν ακριβώς που έκανε.

 

Τον Μάρτη του 1987, την ώρα που οι απεργοί των Δήμων έδιναν μάχες στις χωματερές ενάντια στα ΜΑΤ και την επιστράτευσή τους, ο Ριζοσπάστης έγραφε:

 

«Απέναντι σε μια κυβέρνηση ελάχιστα διατεθειμένη να κάνει πίσω στην εισοδηματική της πολιτική. θα ήταν αφελής όποιος βασιζόταν μόνο στα γιουρούσια της πρωτοπορίας». Και ένα χρόνο αργότερα, στην απεργία των Εκπαιδευτικών τον Μάη του 1988 επαναλάμβανε:

 

«Μερικά γιουρούσια την περίοδο των εξετάσεων και μάλιστα με τη μορφή απεργίας διαρκείας, θα οδηγούσαν τον αγώνα των εκπαιδευτικών σε απομόνωση και πολύ πιθανά σε άμεσο αδιέξοδο».

 

Αυτά δεν ήταν αυθαιρεσίες κάποιων αρθρογράφων του Ριζοσπάστη. Ήταν η επίσημη πολιτική του ΚΚΕ που αποκρυσταλλώθηκε στο 12ο Συνέδριο του το Μάη του 1987. Η (μηνιάτικη τότε) Εργατική Αλληλεγγύη είχε υποδεχθεί εκείνο το Συνέδριο με ένα μεγάλο άρθρο με τον προφητικό τίτλο «Ένα «τολμηρό άλμα» προς τα δεξιά και στο. κενό». Πραγματικά η μεγάλη «στροφή» του 12ου Συνέδριου προδίκαζε το φιάσκο του καλοκαιριού του 1989.

 

Η εισήγηση της Κ.Ε. τόνιζε:

 

«Δεν πρέπει να νομιστεί ότι είμαστε συλλέκτες και υπερασπιστές οποιουδήποτε αιτήματος προβάλλεται από μη κεφαλαιοκρατικές δυνάμεις. Πρέπει να αξιολογούμε τα αιτήματα με τα κριτήρια της προόδου και της αλλαγής, με τα κριτήρια των πραγματικών και όχι των αυθαίρετων αναγκών».

 

Ο Δ. Γόντικας πρόσθετε:

 

«Απολυτοποιείται η σημασία της οικονομικής πάλης. Έτσι μαθαίνουμε και διαπαιδαγωγούμε στραβά τις μάζες με την αντίληψη μόνο του άμεσου και συγκεκριμένου αποτελέσματος».

 

Η Αλέκα Παπαρήγα πλειοδοτούσε:

 

«Μήπως είναι λίγες οι φορές που μιλάμε για προβλήματα της εργατικής τάξης και εννοούμε σχεδόν αποκλειστικά τα μισθολογικά; Ενώ το βιοτικό επίπεδο δεν εξαρτάται μόνο από το ύψος των μισθών, όταν μάλιστα έχουν οξυνθεί επικίνδυνα εκτός από τις λεγόμενες παλιές ανάγκες των εργαζομένων και οι σύγχρονες;»

 

Και ο Γιάννης Δραγασάκης επεκτεινόταν εκτός από τους μισθούς και στα ζητήματα των θέσεων εργασίας

 

«Δεν πρέπει να δούμε το θέμα των εθνικοποιήσεων από τη σκοπιά: εθνικοποιήσεις νάναι και όποιες νάναι.

 

Δεν νομίζουμε ότι κρίσιμο θέμα είναι ή ήταν οι αποζημιώσεις. Μπορεί να δώσεις αποζημίωση αν αυτό σε βοηθάει. Όχι επειδή το δικαιούται αυτός που θα του δώσεις αποζημίωση, αλλά αν μ΄ αυτό τον τρόπο νομίζεις ότι μπορείς καλύτερα να εξυπηρετήσεις τα συμφέρονται της αλλαγής».

 

Μετά από όλα αυτά η Απόφαση προειδοποιούσε τα μέλη του κόμματος να αποφύγουν «την ευκολία στη λήψη αποφάσεων για απεργιακούς αγώνες» και «την προκήρυξη βεβιασμένων κινητοποιήσεων».

 

Κύρκος και Φλωράκης

 

Το επιστέγασμα της στροφής του 12ου Συνέδριου ήταν η πρόσκληση στην ΕΑΡ του Λεωνίδα Κύρκου για κοινή συνεργασία. Ο Κύρκος είχε ήδη διασπάσει το ΚΚΕ εσωτερικού για να συγκροτήσει το νέο κόμμα της Ελληνικής Αριστεράς (ΕΑΡ) σε ακόμα πιο δεξιές βάσεις. Η επιστολή-πρόσκληση του ΚΚΕ προς την ΕΑΡ τόνιζε

 

«Σχεδιασμός της ανάπτυξης με νέα κριτήρια. Νέοι όροι λειτουργίας και περιεχομένου της αγοράς με παρέμβαση στο ρόλο και τη δράση των υποκειμένων της. Νέα πλαίσια επιχειρηματικής δράσης του ιδιωτικού κεφαλαίου που να ευνοούν τη νέα αναπτυξιακή πολιτική.

 

Διαμόρφωση μιας νέας αμυντικής πολιτικής με κριτήρια τη φύση και την έκταση του εθνικού αμυντικού προβλήματος και την αποτροπή μονόπλευρών εξαρτήσεων στην προμήθεια εξοπλισμού».

 

Λίγο αργότερα, στη δεύτερη συνάντηση Φλωράκη - Κύρκου τον Οκτώβρη του 1988, ο Φλωράκης απαντούσε στο ερώτημα τι σχέσεις θα έχει η συνεργασία ΚΚΕ-ΕΑΡ με το ΠΑΣΟΚ:

 

«Με την πτέρυγα που κυριαρχεί σήμερα, εμείς χωριό δεν κάνουμε. Τώρα, τι ανακατατάξεις θα γίνουν και μάλιστα αν εφαρμοστεί η απλή αναλογική, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Εμείς πιστεύουμε ότι η χώρα μας δεν θα μείνει χωρίς κυβέρνηση. Κάποια κυβέρνηση θάχει. Εκεί ανάλογα θα καθορίσουμε τη στάση μας».

 

Ήταν η πρώτη τοποθέτηση που άνοιγε το δρόμο για τη συγκυβέρνηση του καλοκαιριού του 1989. Λίγο αργότερα, στις 9 Δεκέμβρη 1988, ο Γρηγόρης Φαράκος έγραφε στο Ριζοσπάστη

 

«Για το γενικότερο ζήτημα, αν κάποιο τμήμα της άρχουσας τάξης θελήσει να στηριχτεί στις δυνάμεις της Αριστεράς, είναι κάτι που δεν πρέπει να αποκλειστεί ότι μπορεί να το επιδιώξουν. Δεν πρέπει δηλαδή να αποκλειστεί ότι μπορεί να προσπαθήσουν να κάνουν τέτοιους εκσυγχρονισμούς και τέτοιες διορθώσεις στην πολιτική της αστικής τάξης που να γίνονται, για ένα τουλάχιστον διάστημα, ας μην πω αποδεκτές αλλά ανεχτές από την Αριστερά».

 

Όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, η άρχουσα τάξη δεν χρειάστηκε να κάνει τεράστιους εκσυγχρονισμούς και διορθώσεις στην πολιτική της για να εξασφαλίσει την ανοχή αυτής της Αριστεράς. Μερικές θέσεις στα υπουργεία, στο προεδρείο της Βουλής και στο Ειδικό Δικαστήριο που θα ξεκαθάριζε υποτίθεται τα σκάνδαλα ήταν αρκετές για τον Συνασπισμό Κύρκου-φλωράκη.

Γιατί οδηγήθηκε τόσο δεξιά το ΚΚΕ; Το «παρέσυραν» ο Ανδρουλάκης, η Δαμανάκη, ο Δραγασάκης, ο Αλαβάνος; Όλοι αυτοί που σήμερα βρίσκονται στα ηγετικά κλιμάκια του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ τότε βρίσκονταν στα ηγετικά κλιμάκια του ΚΚΕ αλλά κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η ευθύνη είναι μόνο δική τους. ʼλλωστε, στη διάσπαση που ακολούθησε, ο Φλωράκης, η Παπαρήγα, ο Γόντικας κατάφεραν να κρατήσουν τον έλεγχο απέναντι σε όλα αυτά τα στελέχη. Αποδείχθηκε δηλαδή ότι αυτή η ομάδα Φλωράκη-Παπαρήγα αποτελούσε την καθοριστική ηγεσία και τότε όπως και σήμερα. Αλλά οι ευθύνες δεν περιορίζονται στα συγκεκριμένα πρόσωπα.

 

Ένας καθοριστικός παράγοντας ήταν η επιρροή του ΚΚΣΕ στο ΚΚΕ. Ήταν η εποχή που ο Γκορμπατσόφ βρισκόταν στην ηγεσία και οι ιδέες της «Περεστρόικα», δηλαδή του ανοίγματος στην αγορά ήταν κυρίαρχες. Το πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη για το 12ο Συνέδριο του ΚΚΕ είχε σαν κύριο τίτλο τη λέξη ΣΤΡΟΦΗ με υπέρτιτλο «Νέοι ορίζοντες στη ζωή και τη δράση του ΚΚΕ», αλλά πάνω και απ΄ όλα είχε ένα ένθετο που διακήρυττε: «Μήνυμα Γκορμπατσόφ στον Α. Παπανδρέου» «Σημαντικές διακρατικές επαφές με την ευκαιρία του 12ου Συνεδρίου». Η σχέση του ΚΚΕ με το ΚΚΣΕ ήταν θεμέλιο για όλα τα ανοίγματα του, ιδεολογικά, πολιτικά και οικονομικά προς τον κόσμο της άρχουσας τάξης και της αγοράς. Οι τότε διακηρύξεις του Ανδρουλάκη για την «τέχνη του επιχειρείν» ήταν αντανάκλαση των θεωρητικών της Περεστρόικα που έπλεκαν το εγκώμιο της αγοράς και εισέπρατταν τα χειροκροτήματα όλου του πολιτικού φάσματος, από τη σοσιαλδημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ μέχρι τη Θάτσερ και τον Μητσοτάκη. Το ΚΚΕ πλήρωσε ακριβά την άκριτη υποστήριξη του για τον «υπαρκτό σοσιαλισμό», την οποία συνεχίζει και σήμερα, έστω και αν τώρα θεωρεί τον Γκορμπατσόφ προδότη και τον Στάλιν θεμελιωτή του σοσιαλισμού.

 

Ρεφορμισμός

 

Όμως, ούτε αυτή η σχέση αρκεί για να εξηγήσει την πορεία του ΚΚΕ προς τον κατήφορο του 1989. Μόνο αν σταθούμε στον ίδιο το ρεφορμιστικό χαρακτήρα του κόμματος μπορούμε να κατανοήσουμε τη συμπεριφορά του. Μπορεί ο ρεφορμισμός των ΚΚ να έχει διαφορές από τον παραδοσιακό ρεφορμισμό της σοσιαλδημοκρατίας ως προς τις πολιτικές καταβολές και τις ιδεολογικές αναφορές του. Αλλά το υπόβαθρο είναι κοινό: για τα κόμματα αυτά η εργατική τάξη δεν είναι το υποκείμενο της κοινωνικής αλλαγής, είναι απλά μια συνιστώσα στην πολυσυλλεκτική πολιτική συμμαχιών του κόμματος. Είναι απλά μια «μήτρα» ψήφων, ένα εφαλτήριο πολιτικής επιρροής με μεγαλύτερη ή μικρότερη σημασία κατά περιόδους ανάλογα με τις ανάγκες αυτών των συμμαχιών. Το κράτος δεν είναι θεσμός που πρέπει να ανατραπεί για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, είναι εργαλείο που μπορεί να κατακτηθεί και να μεταρρυθμιστεί «σε φιλεργατική κατεύθυνση». Και το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων δεν απορρέει από τις ανάγκες της εργατικής τάξης να απαλλαγεί από την εκμετάλλευση και την καταπίεση, αλλά από τις ανάγκες διαχείρισης σύμφωνα με τα «κοινά συμφέροντα» της διαταξικής συμμαχίας.

 

Αυτά τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά των ρεφορμιστικών κομμάτων τα είχαμε επισημάνει από τότε. Στη «Μαμή», που ήταν το θεωρητικό περιοδικό της ΟΣΕ στο διάστημα 1983-1989, σε ένα μεγάλο άρθρο για το «ρεφορμιστικό φαινόμενο» μιλούσαμε για αυτά τα προβλήματα του ΚΚΕ πολύ πριν πάρουν την εκρηκτική μορφή των συγκυβερνήσεων του 1989. Και στην Εργατική Αλληλεγγύη, στις παραμονές του 12ου Συνέδριου, η Μαρία Στύλλου προειδοποιούσε για τη δεξιά στροφή που έπαιρνε το ΚΚΕ σαν «Κόμμα εξουσίας μέσα από το Κοινοβούλιο».

 

Σήμερα ο ΣΥΝ (και ο ΣΥΡΙΖΑ) είναι η πτέρυγα της Αριστεράς που δηλώνει ανοιχτά την προσήλωση της στο ρεφορμιστικό κοινοβουλευτικό δρόμο. Το ΚΚΕ, χωρίς ποτέ να έχει αποκηρύξει τα πεπραγμένα του το 1989, δηλώνει κόμμα που παλεύει για το Σοσιαλισμό και καταγγέλλει με σφοδρότητα όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ αλλά και τον ΣΥΝ. Πίσω, όμως, από τις φραστικές διαφοροποιήσεις η βασική στρατηγική παραμένει ίδια: μια διαταξική «λαϊκή» συμμαχία θα διεκδικήσει την εξουσία όταν ωριμάσουν οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί και θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων μέχρι εκεί που καθορίζουν τα «κοινά συμφέροντα» των συμμάχων. Η εργατική τάξη πρέπει να πειθαρχεί στα όρια που χαράζει αυτή η συλλογιστική. Όποια τμήματα της τάξης παραβιάζουν αυτά τα όρια (π.χ. με καταλήψεις όπως η νεολαία στις σχολές, με απεργίες διαρκείας όπως οι δάσκαλοι πριν τρία χρόνια, με εκρήξεις όπως του Δεκέμβρη που «ρίχνουν το ηθικό της Αστυνομίας» (!)) πρέπει να αποδοκιμάζονται. Τότε ήταν το ίδιο το Συνέδριο του ΚΚΕ που συνιστούσε να αποφεύγονται οι «βεβιασμένες κινητοποιήσεις». Σήμερα τα Συνέδρια μιλάνε για «Ανυπακοή» μέχρι και «Αντεπίθεση», αλλά στην ουσία κυριαρχεί η ίδια ρεφορμιστική γραμμή. «Αν κάποιο τμήμα της άρχουσας τάξης θελήσει να στηριχτεί στις δυνάμεις της Αριστεράς» (για να θυμηθούμε τα λόγια του Φαράκου) θα βρει ξανά την πόρτα της συμμαχίας με το ΚΚΕ ανοιχτή.

 

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1035627

 

Για αυτά και άλλα πολλά έχω αγανακτήσει με τα κόμματα και τις δήθεν θέσεις τους και τις δήθεν ιδεολογίες τους,και, και, και...

 

Επιμένω στην αποχή ως μια μορφή αντίδρασης και...αηδίασης προς όλους αυτούς

[Μίκα]

Έρευνα του Ευρωκοινοβουλίου

Μόνο ένας στους δύο Ευρωπαίους δηλώνει θα πάει στις κάλπες τον Ιούνιο

 

Reuters

Οι προετοιμασίες για τις εκλογές φαίνεται ότι δεν συγκινούν αρκετά τους ψηφοφόρους

Στρασβούργο

 

Σε πολύ χαμηλά επίπεδα αναμένεται να κινηθεί η προσέλευση των ευρωπαίων πολιτών στις Ευρωεκλογές, αναφέρει έρευνα για λογαριασμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

 

Η έρευνα δείχνει ότι μόλις το 49% των εκλογέων θα πάνε στις κάλπες σε σχέση με το απογοητευτικό 34% που καταγραφόταν τον Ιανουάριο.

 

Συγκεκριμένα, μόλις το 43% δηλώνουν ότι οπωσδήποτε θα ψηφίσουν και το 6% ότι κατά πάσα πιθανότητα θα ψηφίσουν. Ταυτόχρονα, το 12% δηλώνει ότι δεν θα πάει καθόλου.

 

Η ίδια έρευνα έδειξε ότι οι ψηφοφόροι είναι μοιρασμένοι σε όσους ενδιαφέρονται και όσους αδιαφορούν για τις εκλογές.

 

Στις Ευρωεκλογές του 2004 η προσέλευση έφτασε το 45%, με μερικές από τις δέκα χώρες που μόλις είχαν ενταχτεί στην Ένωση να καταγράφουν πολύ χαμηλά ποσοστά συμμετοχής, που δεν ξεπέρασαν το 30%-35%.

 

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1017646&lngDtrID=245

[sofia_nefeli]

μικα μου πολλα δε ξερω...τι εγινε τοτε δε το ξερω. ομως θεωρω αδικο να μη ψηφιζεις εσυ σημερα γιατι θεωρεις τον φλωρακη δηθεν η οτιδηποτε αλλο. μακαρι να ηταν οι μισοι ανθρωποι στην ελλαδα σαν τον φλωρακη. για μενα ειναι αδικη η επιθεση σου και αν δε σε εκτιμουσα τοσο πολυ θα ημουν αρκετα πιο σκληρη. δεν υποστηριζω σε καμμια περιπτωση οτι η αριστερα δεν εχει κανει λαθη -κραυγαλεα πολλες φορες- για να μη μιλησω για το σημερινο κκε αλλα ολοι δικαιουνται να κανουν λαθος. και ιδιως ανθρωποι σαν τον φλωρακη που εχουν αφιερωσει ολη τους τη ζωη σε μια ιδεα για να ερχονται σημερα οι κατοπινοι να τον ονομαζουν "δηθεν". το θεωρω αδικο.

[sofia_nefeli]

Τα ιδια ισχυουν και για τον Κυρκο...μπορω και εγω να παραθεσω κειμενα απο προσωπικες συνεντευξεις...που εξηγουν, παραδεχονται λαθη. δε θα το κανω ομως αν και δε θα ηθελα να παραμεινει αυτο το κειμενο που παρεθεσες το μοναδικο. θα ηθελα να ακουστει και η αλλη πλευρα. ομως αυτο ειναι ασχετο απο το θεμα. επισης ειναι ενα τοοοοσο σημαντικο κεφαλαιο που καθορισε την ιστορια και δε θα επρεπε να ασχοληθουμε με αυτο τοσο επιφανειακα.

[Μίκα]

Σοφία, έβαλα το κείμενο αυτό για να δείξω ότι κανένας μα κανένας δεν αξίζει. Δεν είναι προσωπική επίθεση. Πιστεύω πως όλοι ξεκινούν με τις καλλίτερες των προθέσεων αλλά στην πορεία ενσωματώνονται στο σύστημα. Το σύστημα είναι που με ενοχλεί, με το σύστημα τα έχω ε, και κατ΄επέκταση με αυτούς που το στηρίζουν...

 

Έχω περάσει από τ' αριστερά και ακόμα αριστερίζω, με την έννοια της κομμούνας, αλλά δεν υπάρχει κανένας πολιτικός πλέον που "στηρίζω" ή που θα ήθελα να με "εκπροσωπήσει" στη βουλή. Και ναι, έχω απαξιώσει πλήρως αυτό το σαθρό συστημα που η μόνη του πλέον εγνοια είναι, να το πω λαϊκά, η κονόμα.

 

Προτιμώ τους ανεμόμυλούς μου...

 

...πάντως καλό θα ήταν να έβαζες και την άλλη άποψη...ή αν βρω κάτι εγώ θα το βάλω

[sofia_nefeli]

Κοιτα πολλες φορες η πολιτικη δεν ειναι ξεκαθαρη. θελω να πω οσο σοφος και σωστος και να εισαι λαθος θα κανεις. και σιγουρα στη πολιτικη σε καθε λαθος οι αντιπαλοι ειναι εκει να προσδωσουν διαφορες χροιες. σιγουρα για να μπεις στο πολιτικο στιβο πρεπει να "σπασεις τη μεση σου" που λεει και η μαμα μου. πρεπει να κανεις υποχωρησεις στις αποψεις σου αρκει να μη σε αλλοτριωνουν ως ανθρωπο και αλλοιωνουν τις προθεσεις σου. δε γινεται να μπεις στη βουλη και να σπασεις στο ξυλο τον κωστακη π.χ. θα πρεπει να κατσεις να μιλησεις μαζι του. εγω δε θα του μιλουσα. οπως πχ και στη παπαρηγα αν και σε αυτη θα ηθελα να τα σουρω ενα χερακι.

ο κυρκος πχ ηταν συνενωτικος και γι αυτο απετυχε γιατι οπως λεει στην ελλαδα ειμαστε της ταμπελας, του εσεις και εμεις. δεν ειναι τα πραγματα τοσο απολυτα.

τελοσπαντων ειναι μια τεραστια συζητηση την οποια προσωπικα δεν νομιζω οτι εχω αρκετες γνωσεις για να κανω.

τελος επειδη κ εγω ειμαι ψιλομηδενιστρια προσπαθω να βρισκω μια ελπιδα να πιανομαι. το χειροτερο δεν ειναι οτι ειμαστε μεσα στα σκατα. το χειροτερο ειναι οταν δεν προσβλεπουμε στο να βγουμε απο αυτα. αυτη ειναι η αποψη μου. κατανοω τη δικη σου ομως θεωρω οτι η απελπισια ειναι χειροτερος εχθρος απο τον καπιταλισμο.

[Λέγκω]

Μίκα μου, καταλαβαίνω τους προβληματισμούς σου αλλά έχω τις εξης ενστάσεις...

Πρώτα απ'ολα θεωρώ άδικο το "Σήμερα ο ΣΥΝ (και ο ΣΥΡΙΖΑ) είναι η πτέρυγα της Αριστεράς που δηλώνει ανοιχτά την προσήλωση της στο ρεφορμιστικό κοινοβουλευτικό δρόμο"... το Συριζα δεν είναι το ΣΥΝ, το ΣΥΝ συμμετέχει στο ΣΥΡΙΖΑ... άμα αυτό είναι το πιστεύω σου θα το ήθελα πιο τεκμηριωμένο.

Υπάρχουν πολλά άλλα κομματα ή συνεργασίες κομμάτων που κατεβαινουν στις εκλογές και κάποια έχουν αξιόλογη δραση βλέπε Ανταρσυα. Άρα ίσως θα μπορούσες να βρεις σε κάτι άλλο κοινά σημεία

Οι μισοί γνωστοί μου ανήκουν στον αναρχικό χώρο άρα δεν ψηφίζουν κανέναν αλλά οι περισσότεροι ρίχνουν άκυρο. Όταν δεν ψήφιζα κανέναν κι εγώ άκυρο έριχνα... θεωρούσα ότι έτσι έδειχνα έντονα τη δυσαρέσκειά μου και όχι την αδιαφορία μου. Βέβαια εδώ να ξαναπω ότι υπάρχει πολιτική αποχή απλά συνήθως δεν διακρίνεται απ'την αποχή της αδιαφορίας.

Δεν είναι επίσης προβληματικό που όλα τα κανάλια δίνουν τόσο βάρος στην αποχή και την σιγοντάρουν; Μήπως γιατί αυτό βολεύει τα δύο μεγαλα κόμματα;

Να κλείσω σημειώνοντας ότι δεν θέλω σε κανένα σημείο να σε προσβάλω κι ελπίζω σε καμία περίπτωση να μην το έκανα. Απλά κουβέντα να γίνεται...

[Μίκα]

καλά επειδή κι εγώ δεν είμαι...πολιτικός αναλυτής, ας το αφήσουμε εδώ!!!

 

Μπράβο πάντως για το θέμα. ξεσκονίσαμε λίγο τις γνώσεις μας, μάθαμε κι άλλα και γίναμε και λίγο...σοφότεροι.

 

(τελικά το όνομα σου Σοφία είναι ή Νεφέλη; )

[Λέγκω]

καλά επειδή κι εγώ δεν είμαι...πολιτικός αναλυτής, ας το αφήσουμε εδώ!!!

Ενώ εμείς την πολιτική ανάλυση στο τσεπάκι μας ... τρομάρα μας! Πρόσεξες σύνταξη... είδες ορθογραφία... τη δυσλεξία μου μέσα (παλι καλά που υπάρχει και ο διορθωτής του word:wink:)