Κρίσεις Οργής - θυμός - temper tantrum

[Sam]

Έχω διαβάσει ήδη τι κάνουμε στις περιπτώσεις που το παιδί μας χτυπάει ή ουρλιάζει αλλά θα ήθελα να μάθω πως αντιδράμε όταν το 15μηνο μωρό μας μέσα σε πολυκατάστημα αρνείται να καθίσει είτε στο καρότσι είτε στη αγκαλιά μας θέλει να περπατάει και να παίρνει τα πάντα κι αν προσπαθήσεις να το σταματήσεις πέφτει στο πάτωμα το σώμα του γίνεται σαν ξύλο και αρχίζει και ουρλιάζει...

Εμείς τον βγάλαμε άρον άρον έξω και φύγαμε αλλά το σόου δεν σταμάτησε μέσα στο αυτοκίνητο άρχισε να ουρλιάζει και να κλαίει γοερά να φανταστείτε ότι αναγκάστηκα και τον έβγαλα από το καθισματάκι του φοβούμενη να μην κάνει εμετό γιατί φαινόταν να πνίγεται από το κλάμα και το ευχαριστώ ήταν να φάω ξύλο κι ένα καταπληκτικό ξεμάλλιασμα δεν σταμάτησε για 15 ολόκληρα λεπτά ...

να αναφέρω ότι και στο σπίτι όταν κολλήσει με κάτι δεν αποσπάται η προσοχή του ότι και να κάνω με αποτέλεσμα να τον απομακρύνω με αγκαλιά και φυσικά αρχίζουν οι τσιρίδες τα κλάματα και τα χτυπήματα..........

η αδιαφορία δεν μπορεί να υπάρχει όταν κινδυνεύει στις εξερευνήσεις του πχ σπασμένα γυαλιά ..................

[Μαρια Στυλιανακη]

πρώτα απο όλα η ασφάλεια του παιδιού και η δική σας φυσικά.

 

που σημαίνει ότι παίρνεις το παιδί πάς στην τουαλέτα ή κάποιο δωμάτιο ή γωνιά πιο κλειστή όπου να μην ακούσει δηλαδή όλο το σουπερμάρκετ να έχετε κάποια ησυχία (μην έρχονται και ρωτάνε όλοι οι ασχετοι)

και κρατώντας το στο καθισματάκι του απαλά, προσέχετε να μην πέσει αλλά και ούτε να καταφέρει να σας χτυπήσει -

απλώς τεντώνετε τα χέρια μπροστά και κρατάτε σε απόσταση ασφαλείας το παιδάκι αλλά ταυτόχρονα το αποτρέπετε και απο το να κάνει κάτι επικίνδυνο.

δεν είναι κακό να σταματήσετε κάποια δραστηριότητα έτσι ώστε να δώσετε λίγο χρόνο να σταματήσει,

μιλήστε του, η φωνή, η ήρεμη αποφασιστικότητα είναι κάτι που περνάει σαν μύνημα.

 

με λύπη αλλά αποφασιστικότητα μιλάτε και λέτε.

"αχ,,, δυστυχώς ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να σε αφήσω να κάνεις αυτό που θέλεις αυτή τη στιγμή... ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.... άλλη φορά όταν μεγαλώσεις θα μπορείς να πηγαίνεις απο δώ και απο κεί, αλλά τώρα είσαι μικρούλης ακόμα,

(με πειστική αποφασιστική αλλά και συμπονετική φωνή) και είναι επικίνδυνο... μπορείς να είσαι στην αγκαλιά μου ή στο καρότσι....

(δοκιμάζετε το αν του αρέσει καλύτερα σε κάποιο απο τα δύο και συνεχίζεται εκεί.) (ακόμα και να κλαίει κάνετε αυτή τη ρουτίνα όταν συμβαίνει αυτό. μπορεί να κλαίει αλλά δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του).

μετά απλώς βοηθάει ο χρόνος. είναι δηλαδή αναγκαστικό ότι περιμένετε μέχρι να εκτονωθεί.

εάν υπάρχει κάτι επικίνδυνο απλώς το κρατάτε σε ένα σημείο κοντά σε ένα σταθερό σημείο που είναι ασφαλές -δίπλα σε έναν τοίχο πχ όπου δεν μπορεί να ξεφύγει να τρέξει και να τραυματιστεί, προτάσσοντας τα χέρια σας, προφυλάσσοντας και αυτό και εσάς απο το επερχόμενο κύμα θυμού.

βάζετε τα χέρια σαν προστατευτικό περιγυρο όχι απαραίτητα ακουμπώντας το παιδί απλά περιορίζοντας τις πιθανότητες διαφυγής προς κάτι επικίνδυνο.

(δεν του κρατάτε δηλαδή τα χέρια, ούτε το σώμα και τα πόδια - απλώς δημιουργείτε μια μπάρα προστασίας ανάμεσα στο παιδί και εσάς ή τον κίνδυνο. ).

 

εάν ο κίνδυνος είναι στο πάτωμα μετακινηθείτε αλλού παίρνοντάς το αγκαλιά για όσο πιο σύντομο διάστημα γίνεται ετσι ώστε να φτάσετε σε σημείο που να υπάρχει κάποια ασψάλεια. όταν φτάσετε το αφήνετε να βρεί ένα σημείο που να μπορεί να εκτονωθεί με ασφαλή τρόπο.

 

εάν αυτό είναι το σπίτι αναγκαστικά μέχρι να φτάσετε περνάτε τα πάνδεινα,... δυστυχώς δεν μπορούν να αποφευχθούν με τρόπο άλλο.. είναι μια εκτόνωση που κάνει καλό στο παιδί να βλέπει ότι όταν συμβαίνει αυτό, δεν χαλάει όλος ο κόσμος. Ίσα Ίσα όταν όλοι είναι ήρεμοι, το παιδί μόλις ηρεμήσει, κατανοεί ότι τελικά δεν υπήρχε κάποιο τόσο μεγάλο πρόβλημα. ακόμα και μικρό να είναι σε ηλικία θα το πάρει αυτό το μύνημα και στο επόμενο tantrum θα το θυμάται και θα λειτουργήσει σαν αποτρεπτικός παράγοντας.

 

τα 15 λεπτά μου ακούγονται συνηθισμένα, δηλαδή όχι σαν κάτι υπερβολικό. είναι temper tantrum, κάπου το είχαμε συζητήσει, και είχα βάλει και ένα καλό βιβλίο με αυτά σε ένα τόπικ. πρέπει να το ψάξω λίγο.

 

 

αντίστοιχο θέμα ( για παιδί 18 μηνών), έχει συζητηθεί και εδώ:

 

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=826&postdays=0&postorder=asc&start=0

[dora]

Όταν ο Χάρης παθαινει υστερία και θέλει σωνει και καλα να κάνει κατι επικίνδυνο δεν καθομαι να το συζυτήσσω ιδιαίτερα.. Του κανω μια κουνγκ φου λαβη και τον ακινητοποιω , τον απομακρυνω και στο καπάκι του δίνω να κανει κάτι άλλο...

[Sam]

ευχαριστώ για την άμεση ανταπόκριση θα προσπαθήσω να μην τον τσουβαλιάζω και να φεύγω άρον άρον

[ΕΛΕΝΑΧ]

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ. Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ 2 ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΜΗΝΑ. ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙ ΖΩΗΡΟ ΑΛΛΑ ΕΙΧΑΜΕ ΒΡΕΙ ΚΩΔΙΚΕΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΦΥΓΑΜΕ ΓΙΑ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ. ΕΚΕΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΣΕ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ ΒΑΘΜΟ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΣ ΕΛΕΓΑ ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΟΥΓΕ ΤΙΠΟΤΑ. ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ ΕΝΤΟΝΑ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΧΘΕΣ ΕΝΩ ΗΜΑΣΤΑΝ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΞΥΠΝΗΣΕ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΕΚΛΑΙΓΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΤΙ ΗΘΕΛΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕ ΤΙ ΤΗΣ ΕΛΕΓΕΣ. ΕΠΙΣΗΣ ΕΓΙΝΕ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΗ ΤΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΡΙΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΚΙ ΕΝΩ ΤΗΝ ΜΑΛΩΣΑΜΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΞΑΝΑΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ. ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ?

[VASILIKI]

Σαν να τα έγραψα εγώ. Κι ο δικός μου γίνεται 2 τον άλλο μήνα και κάνει ακριβώς τα ίδια. Πήγαμε στο χωριό για Πάσχα και ξεσάλωσε τελείως. Εμείς το αποδίδουμε στα δόντια. Βγάζει τώρα τους πίσω τραπεζίτες. Τη νύχτα ξυπνάει ξαφνικά και κλαίει. Αν τον ρωτήσω ή δεν μου λέει τίποτα ή μου δείχνει τα δόντια του. Επίσης νομίζω ότι όταν πονάει είναι περισσότερο ζωηρός, γιατί πρέπει να ξεδώσει λιγάκι για να ξεχάσει τους πόνους του.

[mamavasia]

Η δικιά μου τον Ιούνιο θα γίνει 2 χρονών και την έχει πιάσει και αυτήν μια υστερία...μάλον είναι της ηλικίας. γενικά η δικιά μου δεν στρώνει΄τον ποπό της με τίποτα...κινείται συνέχεια πέρα δώθε..και δεν σταματά να καβαλάει καναπέδες, καρέκλες, να πηγαίνει όπου δεν πρέπει κλπ...επίσης τώρα τελευταία την έχει πιάσει να ρίχνει στην βεράντα τα χώματα απο τισ γλάστρες, να βγάζει το φαγητό που μασάει απο το στόμα της και να χίνει το νερό που πίνει σαν συντριβανάκι....

 

Έχω πάθει κρίση, ότι και να της λέω, όσο και να την μαλώνω συμμορφώνεται για λίγο και μετά ξανααρχίζει τα ίδια...Καμία φορά κοιτάω μερικά παιδιάκια στα πάρκα που πάμε που είναι ίδιας ηλικίας και είναι τόσο ήρεμα...κάθονται δίπλα στην μαμά τους και εγώ είμαι πάνω κάτω και κυνηγάω την δικιά μου μήν τυχόν και ξεφύγει και χτυπήσει...Αναρρωτιέμαι πολλές φορές τι λάθος έχω κάνει και έχει βγεί τόσο ζωηρή....

 

Η κόρη μου λέει καμία 20αριά λέξεις αλλά απο μικρή που ήταν καταλάβαινε ότι και να της έλεγες π.χ. πήγαινε εκεί, κάνε αυτό... θεωρώ ότι εμένα έχει τρελαθεί επειδή ακόμα δεν μπορεί να μιλήσει...μόλις τα καταφέρει θα ηρεμήσει...θέλω να πιστεύω!!!!!

 

Το Πάσχα και εμάς ξεσάλώσε αφού ήταν στον κήπο στο εξοχικό και αλλώνιζε σύνέχεια...όταν γυρίσαμε σπίτι σίγουρα τησ κόστισε να είναι περιορισμένη σε 4 τοίχους.

[ΕΛΕΝΑΧ]

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΕΠΑΝΗΛΘΕ ΣΤΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΤΗΣ ΒΕΒΑΙΑ ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΠΟΙΑ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΕΧΕΙ ΖΩΗΡΕΨΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΛΛΑ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΑ ΣΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΟΕΣ ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΣΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΠΑΘΑΙΝΕ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ. ΕΚΛΑΙΓΕ ΚΑΙ ΟΥΡΛΙΑΖΕ ΔΥΝΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΘΟΤΑΝ ΚΑΤΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ ΚΑΛΑ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. ΔΙΑΒΑΣΑ ΚΑΠΟΥ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΘΑΙΝΟΥΝ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΜΙΑ ΣΦΙΧΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΕΑΝ ΞΑΝΑΤΥΧΕΙ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΝΑ ΤΟ ΕΦΑΡΜΟΣΩ. ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΑ ΗΣΥΧΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΠΟΥ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΜΑΜΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ ΑΠΛΑ ΤΟ ΕΧΩ ΑΠΟΔΕΧΤΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗΡΟ ΚΑΙ ΥΠΕΡΚΙΝΗΤΙΚΟ ΠΑΙΔΙ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΔΕΝ ΚΟΥΡΑΖΕΤΑΙ ΠΟΤΕ!

[tboys]

Μα να μου συμβαίνουν όλα τα παραπάνω με το γιο μου, μα ΟΛΑΑΑΑΑ...

 

Μόνο που εγώ ανησυχώ μήπως έχει κάποιο σύνδρομο, αλλά όταν με ακούν οι υπόλοιποι με βρίζουν αγχωτική μάνααααααααα

[tboys]

  mamavasia είπε:

Η δικιά μου τον Ιούνιο θα γίνει 2 χρονών και την έχει πιάσει και αυτήν μια υστερία...μάλον είναι της ηλικίας. γενικά η δικιά μου δεν στρώνει΄τον ποπό της με τίποτα...κινείται συνέχεια πέρα δώθε..και δεν σταματά να καβαλάει καναπέδες, καρέκλες, να πηγαίνει όπου δεν πρέπει κλπ...επίσης τώρα τελευταία την έχει πιάσει να ρίχνει στην βεράντα τα χώματα απο τισ γλάστρες, να βγάζει το φαγητό που μασάει απο το στόμα της και να χίνει το νερό που πίνει σαν συντριβανάκι....

 

Έχω πάθει κρίση, ότι και να της λέω, όσο και να την μαλώνω συμμορφώνεται για λίγο και μετά ξανααρχίζει τα ίδια...Καμία φορά κοιτάω μερικά παιδιάκια στα πάρκα που πάμε που είναι ίδιας ηλικίας και είναι τόσο ήρεμα...κάθονται δίπλα στην μαμά τους και εγώ είμαι πάνω κάτω και κυνηγάω την δικιά μου μήν τυχόν και ξεφύγει και χτυπήσει...Αναρρωτιέμαι πολλές φορές τι λάθος έχω κάνει και έχει βγεί τόσο ζωηρή....

 

Η κόρη μου λέει καμία 20αριά λέξεις αλλά απο μικρή που ήταν καταλάβαινε ότι και να της έλεγες π.χ. πήγαινε εκεί, κάνε αυτό... θεωρώ ότι εμένα έχει τρελαθεί επειδή ακόμα δεν μπορεί να μιλήσει...μόλις τα καταφέρει θα ηρεμήσει...θέλω να πιστεύω!!!!!

.

 

αδελφές ψυχές με τον γιο μου, να κάνουνε παρέα βρε

[Μαρια Στυλιανακη]

αυτό που περιγράφετε ονομάζεται temper tantrum.

 

θα προσπαθήσω να συγκεντρώσω καποιες πληροφορίες εχουμε σίγουρα ξαναμιλήσει για αυτό.

 

πάντως είναι κατι εντελώς φυσιολογικό, είναι κρίσεις θυμού και συνηθισμένες εντελώς στα παιδιά αυτής της ηλικίας.

το καλύτερο είναι να τα αφήνετε να ξεσπάνε εφόσον δεν κανουν κακό σε πράγματα ή στον εαυτό τους και να μην δίνετε μεγάλη σημασία, να μην παθαίνετε πανικό την στιγμή εκείνη.

μόνο εάν το παιδί κανει κακό στον εαυτό του,

δηλ χτυπάει το κεφάλι του στο πάτωμα, (πολύ συχνό) σε μια τέτοια κρίση,

 

τότε οφείλετε να το αγκαλιάσετε χωρίς να το σφίγγετε αλλα αποφασιστικά να μπλοκάρετε αυτή του την κίνηση, και να πείτε ΜΟΝΟ " Προσέχουμε το σώμα μας"

τιποτε αλλο. και συνεχίζετε την αγκαλιά "προστατευτική μπάρα" στην οποία το παιδί ακόμα μπορεί να κουνιέται και να κανει πανω κατω αλλα δεν μπορεί να πονέσει τον εαυτό του. (προστατευτείτε και εσείς με τα χέρια σας, πιθανώς στην προσπάθειά του να χτυπήσει τον εαυτό του να σας περάσει εσάς καποιο χτυπηματάκι).

όχι σφιχτή αγκαλιά, γιατί αυτό θα ήταν ένας περιορισμός του ξεσπάσματος με το ζόρι.

 

 

αυτές οι κρίσεις είναι απλώς ξεσπάσματα, οτιδήποτε αλλη προσπάθεια συζήτησης κατα την διάρκεια ενός τέτοιου ξεσπάσματος, το παρατείνει,

το εντείνει,...

 

όμως είναι σημαντικό να βλέπετε το αν είναι κρίση θυμού/ξεσπάσματος

ή μια πραγματική ανησυχία ή ανάγκη την οποία το παιδί ζητάει με πείσμα.

 

η διαφορά του ενός με το άλλο,

 

είναι ότι το παιδί φαίνεται να δρά παράλογα έντονα, πιθανώς εκτός ελέγχου στον τρόπο που ουρλιάζει και χτυπιέται, συνήθως ξαπλώνει και στο πάτωμα και δεν δέχεται να το ακουμπήσει κανείς ενώ σε καθε προσπάθεια συζήτησης ή ακουμπημα, ουρλιάζει ακόμα πιο έντονα και εκκωφαντικά και χτυπά γυρω του, προλαβαίνει ίσα ίσα να παίρνει ανάσες απο τα πολλά ουρλιαχτά, κοκκινίζει κτλ.

 

τα παιδιά βγάζουν όλη τους την ενέργεια με μιάς, σαν μια έκρηξη θυμού η οποία δεν έχει φαινομενικά τέλος.

 

όμως, έχει τέλος, και το τέλος έρχεται όταν αφήνετε το παιδί να έχει αυτή την έκρηξη θυμού, δεν δείχνετε να σας επηρεάζει ή να σας εντυπωσιάζει, (χωρίς να εκφέρεστε ειρωνικά ή να κάνετε γκριμάτσες!) και όταν περάσει, συνεχίζετε εκεί που είχατε μείνει.

Μπορεί να κρατήσει και μισή ώρα αλλά οταν το παιδί μάθει οτι δεν πετυχαίνει καμια αντίδραση με αυτή την πράξη ξέρει ότι δεν εχει νόημα και σταματάει πολύ νωρίτερα, αλλά και με τον καιρό σταματάει και εντελώς τέτοια ξεσπάσματα.

 

δεν είναι καλό να δεχτείτε μια έκρηξη θυμού σαν επιχείρημα να αλλάξετε αυτό που είχατε σκοπό να κάνετε μιας και τότε το παιδί θα γνωρίζει ότι

α - όποτε θέλω κατι διαφορετικό απο αυτό που λέει η μαμά, το μόνο που έχω να κάνω είναι να χτυπιέμαι στο πάτωμα και να ουρλιάζω.

είναι καλό ,

να περιμένετε να τελειώσει η έκρηξη θυμού, όσο κουραστικό και αν είναι αυτό,

και τότε να συνεχίσετε κανονικά την ροή δραστηριοτήτων.

Συνήθως τα παιδιά όταν βγάζουν έτσι απότομα την ενέργειά τους, είναι μετά πάρα πολύ ήρεμα και έχουν εκτονωθεί και τότε μπορείτε ξανά να μιλήσετε και να συζητήσετε και να συνεχίσετε την όποια δραστηριότητα.

 

Αυτό πάντως που θα κάνει ένα παιδί να επαναλάμβάνει πιο συχνά τέτοιες εκρήξεις θυμού,

είναι το να αλλάξετε τις προθέσεις σας, σύμφωνα με αυτό που θέλει το παιδί, επειδή είχε την έκρηξη θυμού.

 

είναι μια επιβράβευση της έκρηξης θυμού και θα οδηγήσει μόνο στην επανάληψή της, κάτι που δεν είναι καλό για το ίδιο το παιδί, καθώς θα μάθει λάθος τρόπο να επικοινωνεί και να ζητάει αυτό που θέλει,.

 

αντιθέτως πάντα όταν ένα παιδί ζητάει κατι με τρόπο λεκτικό και ευγενικό, πρεπει να επιβραβεύβετε αυτή του την ενέργεια,

 

..μην μπαίνετε στον πειρασμό να ενδώσετε ακόμα και αν το παιδί σας

δημόσια, κλαίει χτυπιέται και ουρλιάζει, αλλιώς χάνετε την δυνατότητα να δημιουργηθεί ένας ωραίος και ευχάριστος τρόπος επικοινωνίας μεταξύ σας.

δεν χρειάζετε να κάνετε κατι απλώς μπορείτε να το πάρετε καπου πιο απομονωμένα, (για να μην αισθάνεστε οτι το κλάμα κ το ουρλιαχτό ενοχλεί) και να το αφήσετε να ξεσπάσει.

 

φροντίστε όμως και να αναρωτηθείτε μήπως ο θυμός είναι μαζεμένος για καποιο άλλο λόγο, δηλαδή μια πιο γενική ανάγκη του παιδιού για επικοινωνία και εισακουσμα των επιθυμιών του.

δείχνει δηλαδή και κάπου ότι θέλει να ακουστεί, και βγάζει με μιας το παράπονο "δεν με ακούει κανείς! ακούστε με επιτέλους" επιβάλλοντας με αυτό το τρόπο (ουρλιαχτό) καποιος να το ακούσει.

 

αυτό μπορείτε να το ενισχύσετε όταν σκεπτόμενοι όλα αυτά,

κανονίσετε σε ώρες άλλες, στις οποίες δεν εχει τις εκρήξεις θυμού, να ακούτε πολύ περισσότερο το τι θέλει, να το ρωτάτε, και να ενδίδετε σε αυτά που θέλει εφ όσον είναι εφικτά, και τα ζητά με τρόπο ωραίο.

 

Το να ενδίδετε όταν σας ζητάει κατι ή θέλει κατι δε σημαίνει ότι να κάνετε εδώ και τώρα αυτό που σας λέει η σκέφτηκε, αλλά να το συζητήσετε και να διαπραγματευτείτε πότε μπορείτε να το κάνετε αυτό, ή να πάτε ήρεμα προς τα εκεί που θέλει σιγά σιγά, και όχι τρέχοντας. Στόχος είναι να αισθανθεί το παιδί οτι συζητάτε, οτι δεν υπάρχει ένας τοιχος αδιαπραγμάτευτος μπροστά του που του λέει ΟΧΙ. Είναι το αντίθετο της αδιαλλαξίας.

 

Θυμηθείτε το πόσο αβοήθητο αισθάνεται ένα παιδί, σε αυτή την ηλικία όπου η κάθε του επιθυμία εξαρτάται πλήρως απο την θέληση του γονέα να την ικανοποιήσει. Φανταστείτε τον εαυτό σας, να πρέπει συνεχώς να ζητάτε την άδεια, για να κανετε το ένα ή το άλλο, να μην μπορείτε να κατεβάσετε αυτό το πράγμα, να το ζητάτε και να σας λένε "οχι τώρα" ή "σε λίγο" συνέχεια πχ.

Κάθε ημέρα υπάρχει και ένα όριο στο οποίο τα παιδιά μπορουν να δέχονται το όχι, και όταν αυτό υπερβαίνει το όριο υπάρχουν συνήθως τέτοια ξεσπάσματα.

Κάθε παιδί, είναι διαφορετικό σε αυτό πάντως και σίγουρα έχει σχέση με το πως έχει διαπαιδαγωγηθεί τον προηγούμενο καιρό (πάρα πολλοί παράγοντες φυσικά).

 

με λίγα λόγια, επιβραβεύστε και ακούστε ,τις υπόλοιπες ώρες, περισσότερο,

ενώ τις ώρες που έχει το ξέσπασμα θυμού, συγκρατείστε, το αφήνετε να ξεσπάσει (εκτός και αν πονάει τον εαυτό του οπότε κανετε αυτό που γραφω πιο πάνω) παίρνετε βαθιές ανάσες, και προχωράτε.

 

η προσωπική μου άποψη, είναι ότι όταν ένα παιδί έχει συνέχεια με το παραμικρό τέτοια ξεσπάσματα, οτι οι γονείς επικοινωνιακά κάνουν καποια λαθάκια σε θέματα αδιαλλαξίας και κανόνων ή τιμωριών, που δεν είναι ιδανικοί για την ηλικία αυτή και προκαλούνται τέτοιου είδους ξεσπάσματα απο συσσωρευμένο θυμό. Οποτε μου έχει τυχει κατι τέτοιο και το εχω συζητήσει υπηρχαν πολυ καλά αποτελέσματα και μεγαλες αλλαγες στην συμπεριφορά του παιδιού.

Απο την άλλη όμως μπορεί οι γονείς να είναι υποδειγματικοί, και απλώς το παιδί να έχει πολύ έντονα συναισθήματα για το τι θέλει και να του είναι δυσκολο να διαχειριστεί τα συναισθήματά του ένα επίσης πολυ συχνό στοιχείο του χαρακτήρα που εχει σχεση όμως και με την ιδιοσυγκρασία του παιδιού (ισχυρή θέληση που είναι κατι θετικό για αργότερα!).

Εκεί θα βοηθούσαν παιχνίδια συναισθημάτων, βιβλία με αυτό το θέμα κτλ. (τι μπορώ να κανω όταν είμαι θυμωμένος, τι μπορώ να κανω όταν είμαι στεναχωρημένος, τι μπορώ να κάνω όταν θέλω κατι πολύ και δεν μπορώ να το έχω κτλ κτλ)

 

 

να θυμηθούμε οτι αλλο να εχει μια ασχημη μέρα ένα παιδί, και να κλαίει και να βλεπουμε οτι αισθάνεται χάλια και κακόκεφο και γκρινιάζει, ή ένα παιδί που εχει συνηθίζει να ζητάει τα πραγματα με φωνές και ουρλιαχτά,

 

και άλλο μια έκρηξη θυμού.

(η οποια ονομάζεται στο εξωτερικό temper tantrum και υπάρχει στο google σίγουρα σε πολλά άρθρα. )

αυτά που γράφω τα γράφω για τα temper tantrum.

 

αυτό είναι ένα βίντεάκι (πηγαιντε στο 0.44) που δείχνει τα temper tantrums απο όπου φαίνεται κιόλας οτι όταν βρίσκεται ένα παιδί σε μια τέτοια κρίση θυμού, δεν είναι συζητίσιμο, αλλά απλώς ξεσπάει, αλλά και βλέπει το αν το προσέχει καποιος και θέλει να ξεσπάσει με "θεατές".

(είναι ηπιων τονων tantrum ...... ) προς το τέλος φαινεται και πως χτυπιέται και πονάει και τον εαυτό της απο το χτυπημα. εχω ζήσει πολυ πιο έντονα temper tantrum απο κοντά,...

 

 

πάντως είναι πολύ λογικό στις διακοπές τα παιδιά να θυμώνουν για την αλλαγή του περιβάλλοντος και να αλλαζουν και εκείνα την συμπεριφορά τους, να ειναι πιο ευερέθιστα κτλ.

και οι ενήλικες καποιες φορές εχουν κακη διάθεση οταν πρωτοφευγουν για διακοπές, τα παιδιά απλώς δεν ξέρουν πως να διαχειριστούν αυτή την κακή διάθεση και τους βγαίνει έτσι πολύ έντονα.

(αλλα και εκτος διακοπών την κακή τους διάθεση λογω ηλικίας δεν ξέρουν πως να την διαχειριστούν)

[ΕΛΕΝΑΧ]

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΑΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΓΡΑΨΑΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΠΩΣ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΘΑΙΝΕΙ. ΜΑΛΛΟΝ ΕΧΕΙ ΠΙΕΣΤΕΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΕΙ ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΔΥΣΚΟΛΕΨΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΕΝΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΜΗ ΕΚΤΟΣ ΣΠΙΤΙΟΥ ΔΕΝ ΣΥΝΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΝΤΙΔΡΑΕΙ ΑΣΧΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΠΟΥ ΤΗΣ ΛΕΜΕ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΠΑΝΤΩΣ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΟΥΜΕ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ!

[Λίτσα]

Mαρία μου καλημέρα,

ότι ακριβώς περιγράφεις παραπάνω το πέρασα με τον μικρό μου πριν αρκετό καιρό. Με την "αδιαφορία" κατάφερα το παιδί να μην πέφτει κάτω και να χτυπιέται και να αποφύγουμε κυρίως το ατύχημα. (γιατί ο μικρός χτυπαει πολυ δυνατα το κεφάλι του).

Πριν ένα μήνα περίπου ξεκίνησε πάλι το ίδιο αυτή τη φορά όμως με πολυ άσχημο τρόπο. Δηλ ακόμα και να μην τα "βρει" με την αδερφή του, ή άλλο παιδάκι ο μικρός κάθεται στον πωπώ του και πεφτει πισω με αποτέλεσμα να χτυπάει παρα πολυ δυνατά το κεφάλι του και να σπαράζει στο κλάμα αλλά να το επαναλλαμβάνει. Σε μια τέτοια κίνηση και εγώ αλλά κυρίως η γιαγιά του που τον φροντίσει κατά την απουσιά μου στην δουλειά προσπαθούμε να τον προστατευσουμε για να μην χτυπήσει. Αυτός ομως ακόμη και να τον αποσπάσουμε την προσοχή για λίγο και να μην χτυπήσει εκεινη την στιγμή το κεφαλι του κάτω θα το κάνει σε ανυποπτο χρονικό διαστημα. Τι επιπλέον μπορώ να κάνω για να το σταματήσει? Γιατί φοβάμαι να μην χτυπήσει άσχημα καποια φορά. Ειναι τρομερά επιμονος, ζωηρός και πεισματάρης. Επίσης αν δεν γίνει το χατιρι του έχει ξεκινήσει να χτυπάει την αδερφή του και κυρίως να την τραβάει τα μαλλιά. (χθες μπροστα στα ματια μου της ξεριζωσε μια όλοκληρη τουφα!!!) . Δεν καταλαβαινει απο τιμωρια -στερηση προνομιων. Ειναι μαλλον δυσκολη περιπτωση τι να κάνω? Πως να τον προσεγγισω?

[tboys]

Χθεσινή Εμπειρία:

Είχαμε ανέβει το Σ/Κ Αθήνα να δούμε τη γιαγιά μας. Την Κυριακή το πρωϊ είπαμε να πάμε το Γιωργάκι στο Alou Fun Park, να χαρεί λίγο το παιδί. Στην αρχή φοβόταν λίγο, αλλά επειδή γενικά έχει αναπτύξει κάτι φοβίες τελευταία προσπαθήσαμε να τον ενθαρρύνουμε.

Αποτέλεσμα: Χαλάσαμε 40 ευρώ στα συγκρουόμενα (χαλάλι του του παιδιού αφού το χάρηκε) και φύγαμε... Σε όλο το δρόμο έκλαιγε και ήθελε να γυρίσουμε , όταν δε φτάσαμε στην πεθερά μου άρχισε να κλαίει και να γυρνάει μέσα στο σπίτι σα χαμένο, πιανόταν από τον πατέρα του για να τον πάει στα... μπιμπι... Αυτό κράτησε για μισή ώρα. Βρε τι του εξηγούσα ότι θα ξαναπάμε απλά έπρεπε πρώτα να ξεκουραστούν τα αυτ/κια γιατί κουράστηκαν... τίποτα αυτός κλάμα και κακό...

 

Αδιαφόρησα αρκετά μπορώ να πω, αλλά αυτός πήγαινε στον πατέρα του και στη γιαγιά του.

Εντελώς συμπτωματικά στο Alou Fun Park είδαμε και τον παιδίατρό μας, τον οποίο ο Γιωργάκης μισεί για ευνόητους λόγους.

Τελικά ξέρετε πως σταμάτησε το κλάμα... Του εξήγησα ότι φύγαμε επειδή είδαμε το γιατρό και εμεις δε θέλαμε σήμερα να κάνουμε ενεσούλα... Μπορώ να σας πω ότι το παιδί ηρέμησε μετά από αυτό.

 

Μαρία ξέρω ότι αυτό που έκανα δεν είναι σωστό. Τόσο καιρό προσπαθώ να κάνω το γιο μου να συμπαθήσει το γιατρό και του μιλάω συχνά γιʼαυτόν σε άσχετες φάσεις με τα καλύτερα. Νομίζω ότι τα γκρέμισα... αλλά πίστεψέ με είχε τρελάνει το κλάμα του (ευτυχώς δε νευριάζω εύκολα αλλά δεν μπορώ και να τον ακούω...)

 

Να προσθέσω επίσης ότι κατά τη διάρκεια της μικρής μας «κρίσης» έτρωγε και ένα κουλουράκι, γιατί πείναγε κιόλας ....

Γενικά προσέχει και δεν γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνος ούτε χτυπιέται, προτιμά να κρεμιέται από πάνω μας, βέβαια αυτό με το κουλουράκι μπορούσε να αποβεί και μοιραίο, αλλά που να του πάρεις και το κουλουράκι...

 

Συγγνώμη αν σας κούρασα

 

[Μαρια Στυλιανακη]

  Παράθεση

Αδιαφόρησα αρκετά μπορώ να πω, αλλά αυτός πήγαινε στον πατέρα του και στη γιαγιά του.

 

τυπωσε αυτα που εγραψα και δωσε τους τα να τα διαβάσουν.

μονο αν όλοι ειναι ενήμεροι και ίδια η στάση τους τότε θα πετυχετε να εχετε λιγότερα και πιο συντομα ξεσπάσματα.

(αυτός ειναι ο στόχος, όχι να εξαφανιστούν).

θα είδες οτι η προσοχή των αλλων θα εκανε προφανώς πιο μακρόχρονο το ξέσπασμα?

 

αν ολοι είχαν την δική σου στάση απο την αρχη ίσως σταματαγε το ξέσπασμα.

 

το να πεις μια φορά κατι λαθος δεν καταστρέφει όλη σου την προσπάθεια.

 

θυμήσου οτι δεν εχει νοημα η συζήτηση σε τετοιο ξεσπασμα έτσι?

μιλαμε παντα για ξεσπασματα τα οποιεα είναι ΕΝΤΟΝΑ και φαινεται οτι δεν είναι συνεννοήσιμα τα παιδιά.

[tboys]

Μαρία σε ευχαριστώ για την άμεση απάντηση!!!

 

Τα έχουμε πει αρκετές φορές αλλά απάντηση είναι «Δε μπορώ να βλέπω το παιδί έτσι ... ». Θα τους τα τυπώσω όμως πραγματικά μπας και αλλάξουν κάποια μυαλά (σε αυτά τα μυαλά ανήκουν και οι γονείς μου ...)

Άσε ειδικά ο μπαμπάς του τον έχει κακομάθει απίστευτα, έχουν γίνει αυτοκόλλητοι. Το φαντάζεσαι ότι του αγοράζει πατατάκια γιατί δε θέλει το παιδί να ζηλεύει και να ζητάει από άλλους

Ό,τι θέλει ο Γιωργάκης ....

 

το θετικό είναι ότι αυτές οι κρισούλες είναι πραγματικά μικρές και δε θα τις χαρακτήριζα αρκετά έντονες ούτε θα έλεγα ότι συμβαίνουν πολύ συχνά. Από την άλλη βέβαια πως να συμβαίνουν συχνά αφού το παιδί έχει ό,τι θέλει πολύ πριν ... μπει στον κόπο να το ... ζητήσει...

Γιʼαυτο δε μιλάει ακόμα, υπάρχει λόγος??????

[Μαρια Στυλιανακη]

σαφως !

φυσικά και αν όλοι ικανοποιούν το παιδί πριν χρειαστεί να ζητήσει κατι είτε με μορφασμούς ή λέξεις ή να δείχνει, τότε το παιδί δεν εχει ανάγκη την ομιλία!

είναι απο τις πρώτες συμβουλές που λενε γενικα, οτι είναι ανάγκη το να υπάρχει συζήτηση και διαπραγμάτευση έτσι ώστε να καταλαβει το παιδί σε τι του χρησιμεύει η λεκτική επικοινωνία...

για την ζήλεια δεν ειναι κατι κακο να ζηλευει ομως αν δειχνει οτι ζηλευει τα παντα και τους παντες, ειναι ενδειξη συναισθημάτων ανεπάρκειας οτι δηλαδή όλοι οι άλλοι εχουν κατι που δεν εχει εκείνος.

εκεί είναι πολύ σημαντκό να μην προσπαθήσει καποιος με υλικα αγαθά να καλύψει αυτο το συναίσθημα αλλα να του δωσει αγκαλιά, και φιλιά, και να του πει κατι γλυκό, παίρνοντας την προσοχή απο το υλικό αγαθό σε κατι συναισθηματικό.

Είναι σημαντικό δηλαδή να υπάρχει η συνειδητοποίηση του ενήλικα οτι αυτή η "ζήλια" δεν αφορά πραγματικά τα τσίπς αλλά ένα συναίσθημα που έχει το παιδί για τον εαυτό του... Δεν είναι τα τσίπς που στην πραγματικότητα φωνάζει οτι εχει ανάγκη. Εχει ένα αδερφάκι και περνάει ακόμα την αλλαγή αυτή, που είναι πάρα πολύ σημαντική και τεράστια με πολυ μεγάλες επιπτώσεις για ένα τόσο μικρό παιδί. δεν ξέρω αν εχετε διαβασει τα άρθρα τα σχετικά στην αρχική σελίδα.

 

 

Τυπωσε και δωσε το αυτό στον πατέρα σου. (και το άρθρο για τον ερχομο του δευτερου παιδιού)

 

Λίτσα,

 

δεν θα ασχοληθείς ΚΑΘΟΛΟΥ με τον μικρό στο θέμα τραβήγματος μαλλιών.

Θα ασχοληθείς αποκλειστικά με την μεγάλη σου κόρη η οποια θα πρεπει να μαθει να αμύνετε και να φωνάζει στον αδερφό της να σταματήσει και να μην τον αφήνει να κανει ότι της κάνει.

μόνο αν δει ο μικρός οτι αυτή η πράξη του οδηγεί στο να δινει καποιος προσοχή στην αδερφή του, θα σταματήσει να την κάνει και θα την θεωρήσει περιττή και άσκοπη.

 

όσο και αν είναι δυσκολο, αυτό που κανει το κανει για να παρει προσοχη...

 

η τεχνική που κανεις οταν χτυπιέται και υπαρχει κίνδυνος είναι δεν του μιλάς δεν τον κοιτάς σταμάτια (δεν δίνεις δηλαδή καθόλου εγγύτητα)

απλώς τον πιάνεις έτσι ώστε να μην μπορεί να χτυπήσει και δεν ασχολείσαι με το τι λέει η τι κάνει, δεν το σχολιάζεις δηλαδή.

 

αν κανεις κατι απο αυτά θα λειτουργήσει σαν ενίσχυση αυτής της πράξης του.

όποτε χτυπιέται θα ξέρει οτι θα ερθει καποιος να με αγκαλιάσει και να με φροντίσει.

είναι λαθος τρόπος επικοινωνίας αυτό φυσικά, καθώς προκαλεί οικτο για τον εαυτό του, είναι χειριστικό.

 

Όταν ένα παιδί φαίνεται να δρα χειριστικά, δηλαδή επιτηδες κανει κατι την ώρα που βλεπουν όλοι που να οδηγεί σε καποια συμπεριφορά η κατάσταση (κοιτάει τους ενήλικες, κοιτά το αντικείμενο, ξανακοιτά αν το κοιτούν και μετά ρίχνει το αντικείμενο με πολύ δύναμη στο πάτωμα)

είναι πολύ σημαντικό να μην παίρνει εγγύτητα,

δηλαδή ακόμα και φωνές , ή βλεμματική επαφή, ή αγκαλιά η σωματική επαφή αλλου είδους. ακόμα και αν το πιάσετε απο το χέρι είναι μια σωματική επαφή την οποία το παιδί θεωρή ενισχυτική της συμπεριφοράς του. σας εχει φέρει κοντά του.

εσείς λοιπόν απλώς πρέπει να μαζέψετε το παιχνίδι και να μη νσχολιασετε καθόλου την δραστηριότητα αυτή.

μετα απο λίγο του δίνεται ένα παιχνίδι να παίξετε και συνεχίζετε κανονικά τα παιχνίδια κτλ.

όσο λετε μή μη μη οχι κτλ κτλ. αυτό δρα ενισχυτικά.

όταν ένα παιδί εισπράξει σε μια χειριστική του πράξη, την πληρη και ισοπεδωτική ουδετερότητα,

είναι το πιο δυνατό αποτρεπτικό κίνητρο που υπάρχει.

 

είναι ίσως το αντίθετο απο ότι λεει το ένστικτο μας που μας λεει ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ,

για προστασία του παιδιού, του αντικειμένου κτλ,

αλλά είναι μια απο τις περιπτώσεις, όπου ειναι ανάγκη να χαλιναγωγήσουμε το ένστικτο και να επικρατήσει η λογική της

προσοχής - της θετικής προσοχής και της αρνητικής όπου τα λόγια και οι πράξεις είναι καθοριστικές για το τι θα μαθει το παιδί να κάνει.

 

 

Πιο συγκεκριμένα τώρα για την περιπτωσή σας Λίτσα, είναι μικρός ο γιός σου, και πιθανώς να αισθάνεται ανήμπορος και οτι ισως δεν παίρνει πολύ θετική προσοχή? βλέπει και την αδερφή του που σίγουρα μπορεί πολύ περισσότερα πράγματα και απελπίζεται.?

 

εξέτασε το ενδεχόμενο το αν παίρνει αρκετή θετική προσοχή στις υπόλοιπες στιγμές? μήπως συνέχεια ασχολείστε μαζί του όταν χτυπάει τον εαυτό του ενώ στις άλλες οι αντιδράσεις σας είναι πολύ χαλαρές και όχι έντονες?

 

Σε συνδυασμό με την πλήρη ουδετερότητα, πρεπει να "εμφυτεύετε" καπου το θέμα της θετικής ενίσχυσης του να προσέχουμε το σώμα μας.

διαβαστε παραμύθια κ βιβλία με το σώμα. πως λειτουργεί, τι ειναι στην κοιλιά, τι είναι στον θώρακα τι είναι στο κεφάλι, και επίσης αγοράστε μαζί αυτοκόλλητα, όπου θα τα παίρνει όταν προσέχει τον εαυτό του.

Αυτό τελευταίο μετά που θα εχετε δει τα βιβλία και θα εχει καταλαβει ποσο σημαντικό ειναι το σώμα μας.

[Λίτσα]

Mαρία μου ποσό δίκιο έχεις για όσα αναφέρεις.

 

Με τον μικρό μου δεν "ασχολήθηκα" τόσο όσο με την κόρη μου. Πολλές φορές το νιώθω ότι προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή μας.....

Σίγουρα νιώθει ανυμπορος μπροστά στην αδερφή του που πηγαίνει και παιδικό σταθμό και κάνει πολλύ περισσότερα πραγματα από τον ίδιο και προσπαθει να την μιμιθεί.

Πολλες φορες το τραβηγμα των μαλλιων γινεται χωρις να υπάρχει "λόγος". Βεβαια η κορη μου έχει αρχισει να αμυνεται και εγω θα το ενισχυσω αυτο, το λάθος βεβαια που έκανα ήταν να μαλώνω τον ίδιο παρά να παρηγορώ και να στραφω την προσοχη μου στην κόρη μου.

 

Για τα εντονα χτυπηματα ευθυνεται αποκλειστικά η γιαγια μας και ο άντρας μου οι οποιοι δεν καταλαβαινουν όσο και να μιλάω ( έχω και εγω το ιδιο προβλημα tboys) και ΔΙΝΟΥΝ ΠΟΛΥ ΕΝΤΟΝΗ ΠΡΟΣΟΧΗ οταν ο μικρός κανει αυτή την πράξη.

Από σήμερα θα ειμαι μόνη μονη με τα παιδια (λογω επαγγελματικων καθηκοντων του συζηγου) έτσι θα προσπαθήσω να ακολουθήσω τις συμβουλες σου.

 

  Μαρια Στυλιανακη είπε:

Πιο συγκεκριμένα τώρα για την περιπτωσή σας Λίτσα, είναι μικρός ο γιός σου, και πιθανώς να αισθάνεται ανήμπορος και οτι ισως δεν παίρνει πολύ θετική προσοχή? βλέπει και την αδερφή του που σίγουρα μπορεί πολύ περισσότερα πράγματα και απελπίζεται.?

 

εξέτασε το ενδεχόμενο το αν παίρνει αρκετή θετική προσοχή στις υπόλοιπες στιγμές? μήπως συνέχεια ασχολείστε μαζί του όταν χτυπάει τον εαυτό του ενώ στις άλλες οι αντιδράσεις σας είναι πολύ χαλαρές και όχι έντονες?

 

Σε συνδυασμό με την πλήρη ουδετερότητα, πρεπει να "εμφυτεύετε" καπου το θέμα της θετικής ενίσχυσης του να προσέχουμε το σώμα μας.

διαβαστε παραμύθια κ βιβλία με το σώμα. πως λειτουργεί, τι ειναι στην κοιλιά, τι είναι στον θώρακα τι είναι στο κεφάλι, και επίσης αγοράστε μαζί αυτοκόλλητα, όπου θα τα παίρνει όταν προσέχει τον εαυτό του.

Αυτό τελευταίο μετά που θα εχετε δει τα βιβλία και θα εχει καταλαβει ποσο σημαντικό ειναι το σώμα μας.

 

Αν και εχουμε πολλά βιβλία θα αγοράσω και ένα με το σώμα μας για να δουλέψουμε πανω σε αυτό. Καταπληκτική ιδέα !

 

Ελπίζω να εχω συντομα αποτελεσματα. Θα σας ενημερώσω για την εξέλιξη μας.

 

Ευχαριστώ!

[christina6]

Καλησπέρα ο ανιψίος μου είναι 15 μήνων, εκδηλώνει νεύρα,αν θέλει κάτι και δεν το πάρει φωνάζε, χτυπάει τα πόδια,χέρια, κλαίει.Είναι φυσιολογικά ολά αυτά????Πως να του τα κόψουμε?Α και επίσης όταν βλέπει τον παππού του και δεν τον πάρει τον ακούει όλο το τετράγωνο αυτό πως κόβεται???

[amarylis]

Καλημέρα.

 

Συγνώμη που θα το πω αλλά ακούγεται βαρύ να πούμε ότι ένα 15μηνών παιδάκι έχει νεύρα. Είναι μικροπεισματάκια που σε όλα τα παιδάκια αρχίζουν αλλά μπορεί να συνεχίζουν επειδή εμείς τα ενισχύουμε.

 

Και εμένα ο μικρός μου είναι 15,5 μηνών και τώρα έχει αρχίσει να διεκδικεί πράγματα.

Αυτό δεν μπορώ να πω ότι είναι και τόσο κακό από την μία γιατί αρχίζει να αποκτά "πρωτοβουλίες" και να διεκδικεί αυτό που θέλει.

Από την άλλη όμως ίσως πρέπει να κρατάμε τις ισορροπίες, δηλ. σε κάποια πράγματα που μπορεί να τα έχει, κατά την δική μας εκτίμηση, να του τα δίνουμε σε άλλα όχι.

 

Μία καλή αντιμετώπιση, κατά την δική μου πάντα άποψη, είναι όταν συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο, να γονατίζει ο γονιός στο ύψος του παιδιού και κοιτόντας το στα μάτια να του εξηγεί με ήρεμο τρόπο, ότι έτσι όπως φέρεται δεν μπορεί να καταλάβει τί θέλει και αν ζητήσει αυτό που θέλει με ήρεμο τρόπο θα το σκεφτεί για το αν θα του το δώσει.

 

Όσον αφορά στο περιστατικό με τον παππού σου και εμένα ο Γιαννάκης μου, όταν πχ. έπλενα τα πιάτα ήθελε να τον πάρω αγκαλιά και ψιλοέκλαιγε, αλλά όταν τον κοίταζα στα μάτια και του έλεγα με σταθερό και ήρεμο τρόπο ότι αυτή την στιγμή η μανούλα έχει δουλειά αλλά υπόσχεται ότι όταν θα τελειώσει θα παίξετε, θα το καταλάβει ..υπομονή θέλουν όλα και να βρεις (με την καλή έννοια) το κουμπί του κάθε παιδιού, γιατί παιδί από παιδί διαφέρει

 

Δεν μας είπες όμως ποιά είναι η αντιμετώπιση των γονιών του σε αυτή του την συμπεριφορά?

[christina6]

και των γονιών του αλλά και η δικιά μας αντιμετώπιση είναι αυτή που είπες, με ήρεμο τρόπο προσπαθούμε να του εξηγήσουμε. Και θεωρώ πως τα καταλαβαίνει όλα πολύ καλά.

[Maya]

Στην ηλικία αυτή είναι φυσικό να κάνουν ξεσπάσματα θυμού, γιατί δεν μπορούν να ελέγξουν τα συναισθήματά τους. Εμένα τέντωνε μπροστά τα χέρια και έκανε ... μπουνίτσες! ¨Οταν κατάφερε να εκφράζεται, περασε κι αυτό. Η τακτική της aristea είναι η καλύτερη!

[jodido]

Σε αυτή την φάση είμαστε και εμείς....

 

Υπομονή και ψυχραιμία... όχι έντονες αντιδράσεις σε αυτές τις εκδηλώσεις και όλα θα περάσουν.

[katerina2]

Γεια σας.

Η κόρη μου είναι 10μιση μηνών και εδώ και 2 εβδομάδες περίπου, ειδικά τα απογεύματα (ξεκινάει καμιά ώρα μετά το μεσημεριανό ύπνο και σταματάει πριν πέσει για το βραδυνό της ύπνο) ουρλιάζει πάρα πολύ δυνατά και κάποιες φορές ακατάπαυστα. Πέραν του ότι σπάει τα δικά μας νεύρα, αναρωτιέμαι αν κάνει κάτι κακό στον εαυτό της (π.χ. στο λαιμό της, ή στην ψυχολογία της), αν είναι κάποια φάση που θα περάσει, αν υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για να τη σταματήσω και αν πρέπει ή όχι να κάνω κάτι.

Αν κάποιος από εσάς έχει παρόμοια εμπειρία ή/και συμβουλή θα με ενδιέφερε πολύ να τη διαβάσω.

[χριστινα χ]

μηπως δοκιμαζει τη φωνη της;

βαριεται;

διψαει;

θελει αγκαλια;

βολτα;

βγαζει δοντια;

παιζει με τα νευρα σας;

 

η δικια μου εδω κι εναμιση μηνα το κανει αυτο το βραδυ(1-3 η 2-4)ξυπναει κι ουρλιαζει ενω δε θελει τι-πο-τα,ουτε πιπιλα,νανι,αγκαλιακλπ

 

...υπομονη