Αφήγηση παραμυθιών στην προσχολική ηλικία

[mmaria]

με εχει απασχολησει πολυ αυτο το θεμα.

ρωτησα λοιπον ανθρωπους σχετικους με το παιδικο βιβλιο, και μου ειπαν οτι η αποψη των ψυχολογων ειναι οτι η μητρια, ο κακος λυκος, η κακια αλεπου εκπροσωπουν το "κακο" που υπαρχει ετσι κι αλλιως στον κοσμο μας. ειναι ενας τροπος να μαθουν τα παιδια με σχετικα ηπιο τροπο οτι δεν ειναι ολα "αγγελικα πλασμενα". περνανε τα κλασσικα παραμυθια ενα διδαγμα, ενα νοημα.

κι εγω βρισκω ορισμενα κλασσικα παραμυθια ή του αντερσεν ανατριχιαστικα, αλλά ....

εχω καταφυγει σε αδιαφορες ιστοριες μικυ, μπομπ μαστορα. όμως σκεφτομαι μηπως πρεπει να τον φερω σε επαφη και με τα παραμυθια τα κλασσικα για να του περασει και το διδαγμα περι κακου.

[lovely people]

Ναι αλλά δεν αντιδράμε όλοι το ίδιο Ellemphriem...εγώ θυμάμαι που έκλαιγα με το "Κοριτσακι με τα σπίρτα" και την "Καλύβα του μπάρμπα-Θωμά" και ήμουνα 10 χρονών γαϊδούρα, όχι 18 μηνών που άρχισα να διαβάζω στον δικό μου...

Σε νιώθω lovely people, κι εγώ αντιμετώπισα αυτόν τον προβληματισμό και το αντιμετώπισα ως εξής: αγόρασα καινούρια, σύγχρονα παραμυθάκια που είναι γραμμένα για μικρά παιδάκια,

με λεξιλόγιο και έννοιες που να είναι πιο κοντά στην ηλικία τους, κατανοητά μηνύματα, λιγότερη πλοκή και χαρούμενη ατμόσφαιρα από την αρχή ως το τέλος! Τα κλασσικά ας περιμένουν για αργότερα...ή μπορείς να της διηγηθείς μια απλουστευμένη και ωραιοποιημένη εκδοχή-εγώ αυτό έκανα! Η μόνη παγίδα είναι να θυμηθείς την επόμενη φορά πώς ακριβώς τα είχες πει την προηγούμενη!

 

Θα γράφω και παραμύθια λοιπόν....Μάθε τέχνη και άστην.. Τί άλλο θα κάνουμε οι έρημες μάνες για τα παιδιά μας...

Κατι τέτοιο κάνω και εγώ.. οτι δεν μου κάνει το κόβω

[Lucy]

Εγώ αυτό που διευκρινίζω όταν διαβάζω τέτοια παραμύθια, είναι πως δεν είναι όλοι οι λύκοι κακοί, δεν είναι όλες οι μητριές κακιές, δεν υπάρχουν βασιλιάδες και πρίγκηπες στην εποχή μας (αυτό είναι ψέμα, δυστυχώς υπάρχουν...) κτλ

Εμένα μου την σπάνε τα στερεότυπα, ότι το όμορφο πλην φτωχο και άτυχο κοριτσάκι, σώζεται πάντα από έναν πλούσιο πρίγκηπα που το παίρνει στο παλάτι του και το παντρεύεται.

[lovely people]

Εγώ αυτό που διευκρινίζω όταν διαβάζω τέτοια παραμύθια, είναι πως δεν είναι όλοι οι λύκοι κακοί, δεν είναι όλες οι μητριές κακιές, δεν υπάρχουν βασιλιάδες και πρίγκηπες στην εποχή μας (αυτό είναι ψέμα, δυστυχώς υπάρχουν...) κτλ

Εμένα μου την σπάνε τα στερεότυπα, ότι το όμορφο πλην φτωχο και άτυχο κοριτσάκι, σώζεται πάντα από έναν πλούσιο πρίγκηπα που το παίρνει στο παλάτι του και το παντρεύεται.

 

Ναι, γιατί τότε αυτό ήταν το ζητούμενο΄..ένας καλός γάμος για το κορίτσι και μια καλή και όμορφη νύφη για το παλικάρι.

Θα έπρεπε να βγάλουν κ σύγχρονα παραμύθια με την Χιονάτη για παράδειγμα την εργαζόμενη κοπέλα που προσπαθεί να συνδιάσει δουλειά και σπίτι, να είναι εντάξει και τον άντρα της αλλα να μην παραμελεί ταυτόχρονα τον εαυτό της, βρίσκοντας πάντα χρόνο να κάνει πράγματα που αγαπά..Αν μεγάλωνα με τέτοια παραμύθια ίσως μέσα στο χάος της μέρας να έκανα πράγματα και για μένα (πάρεμβολή απο το θέμα του φυστικιού)

[Αγγελίνα#2]

Εγώ έχω γιους, αλλά αν είχα κόρη θα τα απέφευγα αυτά μετά βδελυγμίας, δεν σας κάνω πλάκα. Δεν το θεωρώ σύμπτωση που ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ της ηλικίας μου πάσχουν απο το σύνδρομο της Σταχτοπούτας και ακόμα περιμένουν στο παραθύρι να φανεί ο πρίγκηπας ο πλούσιος, ο μορφωμένος, ο πανέμορφος, που θα τις αγαπήσει αιώνια και θα τις πάρει μακριά καβάλα στ' άλογό του! Ακόμα και των φιλενάδων μου τα κοριτσακια, που φοράνε τιάρες στο κεφάλι και παριστάνουν τις πριγκήπισσες, συναλλάζουν φουστάνια 10 φορές τη μέρα και δίνουν διαταγές, μου κάνουν κάπως, δεν ξέρω! Μπορεί να είμαι και υπερβολική βέβαια, να είναι μια φαση, αλλά κατά τη γνώμη μου όλο και κάτι θα αφήσει, όσο κι αν ξεπεραστεί!

[alcyon]

Κατά τη δική μου γνώμη, τα παραμύθια βγαίνουν από την πραγματικότητα. Παλιότερα οι συνθήκες ήταν διαφορετικές.

Αλλάζουν οι συνθήκες, προσαρμόζονται και τα παραμύθια μας....

Αυτό κάνω... Διασκευάζω τα παραμύθια σε ποιο "οικολογική" μορφή.

 

Ο δικός μας λύκος κυνηγούσε την κοκκινοσκουφίτσα για να φάει το φαγητό που είχε στο καλάθι της. Τη γιαγιά την έκλεισε σε ντουλάπα. Και ο κυνηγός πήρε τον λύκο και αφού ελευθέρωσε τη γιαγιά, τον πήγε πίσω ξανά στο δάσος, δίνοντάς του την οδηγία να κυνηγά μόνο στο δάσος και όχι στο χωριό.

 

Ομοίως και τα άλλα.

 

Τα φτιάχνω όπως θέλω, με τα νοήματα που θέλω.

 

Και για να μην έχω παρεξηγήσεις, ούτε να κυνηγάω τον κόσμο να λέει τα παραμύθια όπως θέλω εγώ.... Έχω πει στα παιδιά πως αυτές οι ιστορίες είναι παλιές και ο καθένας τις ξέρει με διαφορετικό τρόπο.

 

Έτσι αποδέχονται και τις άλλες που ακούν απ' έξω (γιαγιά, σχολείο, φίλους κτλ), αλλά έχουν και την "ασφάλεια" της δικής μας ιστορίας. Τους είπα πως κι εκείνα μπορούν να διαλέγουν από τις ιστορίες που ακούν, αυτές τις διασκευές που τους αρέσουν.

[lovely people]

Μπράβο Alcyon..πολύ καλά τα λές..Δεν μου λές και άλλες διασκευές να πάρω ιδέες..Η πείρα όμως δεν κρύβεται!! Ισως στο δεύτερο να ξέρω καλύτερα.

[christine06]

με εχει απασχολησει πολυ αυτο το θεμα.

ρωτησα λοιπον ανθρωπους σχετικους με το παιδικο βιβλιο, και μου ειπαν οτι η αποψη των ψυχολογων ειναι οτι η μητρια, ο κακος λυκος, η κακια αλεπου εκπροσωπουν το "κακο" που υπαρχει ετσι κι αλλιως στον κοσμο μας. ειναι ενας τροπος να μαθουν τα παιδια με σχετικα ηπιο τροπο οτι δεν ειναι ολα "αγγελικα πλασμενα". περνανε τα κλασσικα παραμυθια ενα διδαγμα, ενα νοημα.

κι εγω βρισκω ορισμενα κλασσικα παραμυθια ή του αντερσεν ανατριχιαστικα, αλλά ....

εχω καταφυγει σε αδιαφορες ιστοριες μικυ, μπομπ μαστορα. όμως σκεφτομαι μηπως πρεπει να τον φερω σε επαφη και με τα παραμυθια τα κλασσικα για να του περασει και το διδαγμα περι κακου.

 

Θα συμφωνήσω με αυτά που αναφέρεις. Και εγώ πιστεύω ότι είναι καλό για τα παιδιά να μαθαίνουν ότι υπάρχει και το "κακό" μέσα από τα παραμύθια και μέσα από συμβολισμούς....

[alcyon]

 

Η σταχτοπούτα δεν είχε σχέση με τις άλλες δυο κοπέλες και τη μαμά τους. Ήταν απλά δύο ξένες με άσχημο χαρακτήρα.

 

Ο μολυβένιος στρατιώτης...

πέφτει στο τζάκι και τον ζεσταίνει η αγάπη της καρδιάς του. Η μπαλαρινούλα έρχεται κι αυτή χορεύοντας και η ζέστη της καρδιάς τους, τους ενώνει σε μια μολυβένια καρδιά με ένα ασημένιο αστέρι. Και βρίσκονται πάντα μαζί, απλά με άλλη μορφή. Έτσι ο μοχθηρός καραγκιοζάκος μένει μόνος του (αφού ήταν τόσο εγωιστής και κτητικός).

 

Το άσχημο παπάκι... έχει φάει μεγάλο ρετους...

Η μαμά του το αγαπάει πολύ γιατί δεν έχει σημασία το χρώμα του! Άσε που είναι άριστος κολυμβητής και τον καμαρώνει!

Οι άλλοι δεν έχουν ξαναδεί γκρίζα παπάκια (γιατί ΔΕΝ το έμαθαν... οι αγράμματοι! ) Κι έτσι τον κοροϊδεύουν, επειδή εκείνοι ΔΕΝ ξέρουν!

Η γυναίκα που το διώχνει.... "γιατί δεν ξέρει τίποτα να κάνει"... γίνεται αντίστροφα: Θέλει να το κρατήσει, μα το παπάκι αναζητά όμοια παπάκια.... και φεύγει μόνο του (με δική του θέληση).

Και φυσικά όταν βρίσκει την οικογένειά του, γυρίζει κάθε καλοκαίρι στη λίμνη που μεγάλωσε για να συναντήσει τη (θετή) μαμά του (πάπια) και να παίξει με τα άλλα κίτρινα παπάκια (ετεροθαλή αδερφάκια του).

 

Αυτά μου έρχονται προς το παρόν...

 

Αν δώσεις τίτλο παραμυθιών... μπορώ να σου πω τη δική μας εκδοχή...

 

 

Να σημειώσω πως τα παραμύθια μεγαλώνουν μαζί με τα παιδιά. Δηλαδή, μεγαλώνοντας τα παιδιά και βλέποντας πως καταλαβαίνουν περισσότερο, προσθέτω πληροφορίες στην ιστορία (άρα διαρκεί περισσότερο και αυξάνεται η πλοκή της).

 

 

 

Γενικά δεν είναι δύσκολο να το διασκευάσεις. Η πρώτη φορά είναι δύσκολη... μετά μπαίνεις στο νόημα!

Διαβάζεις μια φορά το παραμύθι μόνη σου, και κοιτάς που "πάσχει". Μετά... το φτιάχνεις ακούγοντας την καρδιά σου και τις επιθυμίες σου!

Θυμάμαι πάντα (όταν ήμουν μικρή) που στενοχωριόμουν για τα παραμύθια και την έκβασή τους. Κι έλεγα... αχ να μην ήταν έτσι... αλλά αλλιώς.

 

Εεε, τώρα έχουμε τη δύναμη να το κάνουμε στα παιδάκια μας!

[lovely people]

Ναι αλλα όταν γίνεται συσχέτιση του κακού για παράδειγμα με όλους τους λύκους ή με όλες τις μητριές αυτό δεν περνάει το μνμ οτι όλοι οι λύκοι ή όλες οι μητριες είναι κακές? Kαι γιατί να βάλω το παιδί μου τόσο μικρό σε αυτήν την διαδικασία όταν η ίδια η καθημερινότητά του αναλαμβάνει τον ρόλο μια χαρά?

[alcyon]

Θα συμφωνήσω με αυτά που αναφέρεις. Και εγώ πιστεύω ότι είναι καλό για τα παιδιά να μαθαίνουν ότι υπάρχει και το "κακό" μέσα από τα παραμύθια και μέσα από συμβολισμούς....

 

Να συμπληρώσω πως τα παραμύθια -κατά τη γνώμη μου- θα πρέπει να έχουν όχι μόνο την ύπαρξη του κακού, αλλά και τη διαχείρησή του. Αρκετές ιστορίες (κλασσικές) υστερούν κάπως σ' αυτό.

 

Από την άλλη όμως, να μη φτιάχουν "δαίμονες".

 

 

π.χ. κακός λύκος... όχι... πεινασμένος λύκος... ναι.

Ένας λύκος/λιοντάρι/νυφίτσα... σκοτώνει για να φάει... ΜΟΝΟ. Όχι για διασκέδαση. Εμείς... τρώμε τα κοτόπουλα... ... ΜΟΝΟ φαγητό όμως.. Έτσι είναι η ζωή....

Άρα δεν δαιμονοποιείται ο λύκος... ή οι πράξεις τους. Από την άλλη... κανένας δε θέλει να γίνει... φαγητό!

[lovely people]

H απάντηση πήγαινε στην Christine06, όχι σε εσένα Alcyon (by the way thank you;))

[alcyon]

Το κατάλαβα... Μας "έφαγε" η συγχώνευση... χιχιχιχι και μπλεχτήκαμε λίγο!

[leman]

κι εγω μετα απο πολυ προβληματισμο κατεληξα στη λυση της διασκευης. δηλαδη ο κυνηγος δε σκοτωνει τον λυκο, απλα τον τραυματιζει (τι να κανω δε μας αρκουσε η λυση της συμβουλης) και τα τρια γουρουνακια δε βραζουν το λυκο, απλα τον τσουρουφλιζουν.

κατα τα αλλα υπαρχουν και Τα τρια μικρα Λυκακια με το Ρουνι Ρουνι το υπουλο κακο γουρουνι και η σειρα με τον Καλοκαρδο Λυκο αν θελουν τα παιδια μας να εχουν μια σφαιρικη εικονα για τα... τεκταινομενα στο δασος!

[mamaroma]

Εχετε διαβάσει τον Κυανοπωγωνα? Εκεί να δεις φρίκη.

Μου το έφεραν δώρο και το πέταξα!

Σκοτωνε τις γυναίκες του σ'ενα υπογειο και τις έθαβε γιατί κάτι (δεν θυμάμαι) δεν του άρεσε. Και βρέθηκε μια έξυπνη που τον σκότωσε αυτή...

 

Το πέταξα σας λέω!!!!

[Melina22]

Πολύ ωραίο θέμα που με έχει απασχολήσει και εμένα πάρα πολύ... εκτός των άλλων γιατί έχω και εγώ παρόμοιες ενστάσεις για κάποια απ' τα μηνύματα των κλασικών παραμυθιών. Η προκατάληψη για κάποια ζώα, τα στερεότυπα των φύλων, οι φοβίες που ίσως προκύψουν απ' το διάβασμά τους.

Διαβάζοντας ένα βιβλίο που λέγεται η"Η γοητεία των παραμυθιών μια ψυχαναλυτική προσέγγιση" μπήκα σε σκέψεις...Θα παραθέσω μερικά αποσπάσματα.

 

"Το παιδί δεν είναι ακόμα ικανό να βάλει μόνο του σε τάξη και να δώσει νόημα στις εσωτερικές του διαδικασίες. Τα παραμύθια του προσφέρουν Πρόσωπα στα οποία μπορεί να εξωτερικεύσει με ελέγξιμους τρόπους τι συμβαίνει στο μυαλό του...Όταν όλες οι σκέψεις του παιδιού για εκπλήρωση επιθυμιών ενσαρκώνονται σε μια καλή νεράιδα όλες οι καταστροφικές του επιθυμίες σε μια κακή μάγισσα, όλοι του οι φόβοι σε εναν αδηφάγο λύκο, τότε το παιδί μπορεί τελικά να αρχίσει να ξεχωρίζει τις αντιφατικές τάσεις του και να τις αντιμετωπίσει καλύτερα....

 

...Μερικοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι τα παραμύθια δεν αποδίδουν αληθινές εικόνες της ζωής και επομένως είναι νοσηρά. Δεν περνά από τη σκέψη τους πως η "αλήθεια" στη ζωή του παιδιού μπορεί να είναι διαφορετική απ' αυτή των ενηλίκων. Δεν κατανοούν ότι τα παραμύθια δεν προσπαθούν να περιγράψουν την "πραγματικότητα". Φοβούνται ότι περιγράφοντας τα φανταστικά γεγονότα των παραμυθιών τους λένε ψέματα. Η έγνοια τους τροφοδοτείται απ' την ερώτηση του παιδιού:"Είναι αλήθεια;"...Αρκετά συχνά αυτό που εννοούν τα παιδιά όταν ρωτούν "Είναι αλήθεια" είναι "Μου αρέσει αλλά είναι σύγχρονο; Είμαι ασφαλής στο κρεβάτι μου;" Η απάντηση "σίγουρα δεν υπάρχει κανένας δράκος στην Αγγλία σήμερα" είναι όλο κι όλο αυτό που θέλουν να ακούσουν...Τις περισσότερες φορές το ίδιο το παραμύθι καθιστά σαφές απ' την αρχή(Μια φορά και έναν καιρό ,σε μια μακρινή παραμυθένια χώρα...) ότι δε συμβαίνει εδώ και τώρα. Το παιδί ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για την ερώτηση "Ήταν καλός; Ήταν κακός;" δηλαδή για το σωστό και το λάθος.

 

....Ενώ μερικοί γονείς που παίρνουν τα πράγματα με την κυριολεκτική τους σημασία δεν το καταλαβαίνουν,τα παιδιά ξέρουν ότι όποιο και να είναι το φύλο του ήρωα, η ιστορία αναφέρεται στα προβλήματά τους...Και καθώς υπάρχουν χιλιάδες παραμύθια μπορούμε να εικάσουμε ότι ο αριθμός των παραμυθιών στα οποία το θάρρος γυναικείων προσώπων σώζουν αντρικά πρόσωπα είναι πιθανόν ίσος με εκείνον των παραμυθιών όπου συμβαίνει το αντίστροφο...:roll:

 

Στην κοκκινοσκουφίτσα η καλοσυνάτη γιαγιά αντικαθισταται ξαφνικά από τον αρπακτικό λύκο που απειλεί να εξολοθρέψει το παιδί. Μια πολύ ανόητη αν τη δούμε αντικειμενικά και πολύ τρομακτική μεταμόρφωση αντίθετη με κάθε πιθανή πραγματικότητα.Όμως αν τη δούμε με τον τρόπο που βιώνει το παιδί τις εμπειρίες του είναι άραγε στ' αλήθεια πιο τρομερή από τη ξαφνική μεταμόρφωση της καλής γιαγιάς του σε ένα πρόσωπο που το ταπεινώνει επειδή έβρεξε το παντελόνι του; Για το παιδί η γιαγιά δεν είναι το ίδιο πρόσωπο που ήταν πριν ένα λεπτό έχει γίνει δράκαινα. Για το παιδί η γιαγιά είναι 2 ξεχωριστά πρόσωπα. Διχοτομώντας την κατ αυτό τον τρόπο μπορεί να διατηρήσει την εικόνα της καλής γιαγιάς. Αν μεταβάλλεται σε λύκο ,ναι αυτό είναι σίγουρα τρομακτικό αλλά δε χρειάζεται να διακυβεύσει την εικόνα της καλοπροαίρετης γιαγιάς.Στο κάτω κάτω όπως του λέει η ιστορία ο λύκος είναι μια παροδική εηδήλωση, η γιαγιά θα επιστρέψει θριαμβευτικά.

 

Παρομοίως ενώ τις περισσότερες φορές η μητέρα είναι μια προστάτρια που δίνει τα πάντα,μπορεί να μεταβληθεί στην άκαρδη μητριά, αν είναι τόσο κακιά ώστε να αρνείται στο παιδάκι κάτι που θέλει. Η φαντασίωση της κακιάς μητριάς διαφυλάσσει την εικόνα της καλής μητέρας και το παραμύθι βοηθά το παιδί να μη συνθλίβεται όταν βιώνει τη μητέρα του ως κακή.

[Melina22]

Αυτά και πολλά άλλα "παράξενα" :roll:για κάποιον που τα ακούει πρώτη φορά περιγράφονται στο βιβλίο αυτό. Τα γράφω απλά για να μας προβληματίσω χωρίς να σημαίνει ότι αποτελούν και δικές μου θέσεις. Για να κατανοήσεις επαρκώς το νόημά του χρειάζονται γνώσεις ψυχολογίας, διαφορετικά δυσκολεύεσαι και πολλές φορές ίσως μοιάζει και αστείο. Πάντως δίνει μια εντελώς διαφορετική διάσταση στα πρόσωπα και τα γεγονότα των παραμυθιών. Κάποιος ή κάποια ψυχολόγος θα μπορούσε να μας βοηθήσει περισσότερο...

[Melina22]

Να προσθέσω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο το κάναμε στη σχολή(παιδαγωγικό νηπιαγωγών) όχι ότι σημαίνει κάτι, απλά για να τονίσω ότι δεν πρόκειται για ένα τυχαίο βιβλίο.

[alcyon]

Ενδιαφέρουσα προσέγγιση..

[Melina22]

Ουπς! Μόλις είδα ότι το ίδιο βιβλίο έχει προτείνει και η DaF. Δεν είχα διαβάσει το θέμα αναλυτικά.

Πάντως μεγάλος προβληματισμός για το θέμα των παραμυθιών...Και επειδή τα χρησιμοποιούμε και στο σχολείο η ευθύνη είναι μεγάλη...

[jannis]

Ας λένε οι ψυχαναλυτές...

Εγώ προτιμώ μια προσέγγιση όπως της alcyon για τα "κλασικά" παραμύθια τα οποία βρίσκω πολύ σκληρά στην "κλασική" τους έκδοση. Το θέμα δεν είναι ότι τα βρίσκω εγώ μόνο σκληρά, το θέμα είναι ότι πραγματικά αγχώνουν τα παιδιά μου, ειδικά εκείνα που οι γονείς εγκαταλείπουν τα παιδιά γιατί δεν έχουν να φάνε ...(βλέπε κοντορεβυθούλης), εγώ - με ελάχιστες γνώσεις ψυχολογίας - βλέπω ότι δρουν αρνητικά μερικές φορές όταν ειπωθούν έτσι ωμά. Ετσι συνήθως προτιμώ τα πιο μοντέρνα και σύγχρονα παραμύθια και εκεί πάλι αντιπαρατείθετε το καλό και το κακό αλλά λείπει αυτή η υπερβολή/ωμότητα και συνήθως δίνεται έμφαση στην έκφραση των συναισθημάτων.

[alcyon]

Έναν παράγοντα δεν πρέπει να ξεχνάμε στα παραμύθια. Την ηλικία των παιδιών.

 

Ένα παιδάκι 2 ή 3 ετών δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί την κατάσταση "οι γονείς άφησαν στο δάσος τα παιδιά γιατί δεν είχαν να τα ταϊσουν". Αυτό προκαλεί άγχος και ερωτηματικά. Αναρωτιούνται μήπως συμβεί κάτι τέτοιο και στα ίδια. Τα παιδιά ταυτίζονται πολύ με τους ήρωες και βιώνουν τις ιστορίες ως αληθινές.

 

Ένα παιδί 5-6 ετών (ίσως) μπορεί να καταλάβει πως δεν κινδυνεύει από κάτι τέτοιο ή ακόμα ίσως να μπορούμε να του εξηγήσουμε πως παλαιότερα (σε εποχές πολέμων κτλ... υπήρχαν ιδιαίτερες συνθήκες).

 

Επίσης ένα παιδί 5-6 ετών μπορεί να καταλάβει (αν δεν κάνω λάθος) το ψευδές από το αληθές. Πως δηλαδή δεν είναι αληθινό το "έκοψε την κοιλιά του λύκου και έβγαλε τη γιαγιά από μέσα" κτλ.

 

Άρα.... όπως δε δίνω στραγάλια σε μωρό χωρίς δόντια, όμοια δε λέω τις ιστορίες αυτές με τον κλασικό τους τρόπο σε παιδιά 2-4 ετών. (Για μεγαλύτερα δεν ξέρω πολλά... επομένως θα ήθελα να αποφύγω, το ποια θεωρώ την ακριβή ηλικία για να τα φέρω σε επαφή με την παραδοσιακή εκδοχή των παραμυθιών).

 

 

Ας μην ξεχνάμε π.χ. πως στη Χιονάτη η παραδοσιακή ιστορία έλεγε πως η μητριά ζήτησε από τον κυνηγό να σκοτώσει την κοπέλα και να της φέρει την καρδιά της ως απόδειξη για αυτή του την πράξη (!!!!) Ενώ ο κυνηγός έπιασε ένα ελάφι και πήρε την καρδιά του για να ξεγελάσει τη μητριά, ενώ έδιωξε τη Χιονάτη (αφού πρώτα είχε προσπαθήσει να τη σκοτώσει -μετά τη λυπήθηκε).

 

Νομίζω πως οι περιγραφές είναι σκληρές. Ειδικά τέτοιες... ακόμα και για μεγαλύτερα παιδιά.

 

Αν αναλογιστούμε όμως γενιές που έζησαν τη φρίκη του πολέμου... μάλλον θα τους φαίνονταν ως μια "φυσιολογική" ιστορία.

 

 

Γι' αυτό ανέφερα πριν το θέμα των συνθηκών που ανατράφηκε μια γενιά, καθώς και την ηλικία του παιδιού.

 

Επίσης πολλά παραμύθια παραδοσιακά έχουν πολύ φτωχό λεξιλόγιο και υποτυπώδες συντακτικό. Γι' αυτό λέω πως το "ρετουσ-ακι" τους το χρειάζονται.

[Αγγελίνα#2]

Συμφωνώ απόλυτα. Άλλωστε σε δέκα ψυχολόγους να πας, δέκα διαφορετικά πράγματα θα σου πουν, όχι μόνο για το θέμα μας, αλλά γενικότερα.

[lovely people]

οκ!!Τώρα μπερδεύτηκα περισσότερο νομίζω. Μία άλλη προσέγγιση που έχει να κάνει με πολύ βαθιά ψυχολόγια, κάτι που δεν είχα σκεφτεί, πραγματικά. Μάλλο θα προσπαθησω να τα φέρω κάπου στην μέση. Να διατηρήσω τους χαρακτηρισμούς - καλό, κακό κτλ- και να τα 'μαλακώσω' λίγο ανάλογα με την ηλικία του παιδιού.

[Melina22]

Και εγώ ομολογώ ένα μπέρδεμα το έχω μέσα μου...Όσο διαβάζω το βιβλίο τόσο περισσότερο "βλέπω" πράγματα που δεν έβλεπα αλλά ταυτόχρονα μου δημιουργούνται κ απορίες. Πάντως το μήνυμα σε γενικές γραμμές είναι πως ανάλογα τη σύγκρουση την οποία βιώνει ένα παιδί "κερδίζει" ψυχολογικά απ' το παραμύθι με τον τρόπο που ταιριάζει στην περίπτωσή του. Δεν μιλά για "διαχωρισμό" ηλικιών. Λέει πως με άλλο τρόπο θα βοηθηθεί ένα παιδί τριών και με άλλο ένα παιδί 6 χρονών απ' το ίδιο παραμύθι. Και αντιμετωπίζει εντελώς αντίθετα αυτό που εμείς σκεφτόμαστε για την εγκατάλειψη(Χάνσελ και Γκρέτελ)Λέει ότι βοηθάει σε αυτό ακριβώς που εμείς φοβόμαστε ότι κάνει ζημιά. Γιατί προσφέρει στο παιδί την ανακούφιση μέσα απ' το ευτυχισμένο τέλος. Υποστηρίζει ότι τα παιδιά φοβούνται την εγκατάλειψη και το παραμύθι τα καθησυχάζει. Κανένας ψυχολόγος στο φόρουμ δεν υπάρχει; Να μας δώσει τα φώτα του; Σίγουρα κάθε επιστήμονας έχει την δική του άποψη αλλά αυτό δε μηδενίζει τη βαρύτητα της γνώμης του. Και στο γιατρό όταν πας δεν ακούς πολλές διαφορετικές απόψεις; Λαμβάνεις υπόψιν σου τη διάγνωση και συμβουλή αυτού που θεωρείς "καλού" στη δουλειά του. Έτσι δεν είναι;