Αφήγηση παραμυθιών στην προσχολική ηλικία

[kyra]

χα χα και εγώ το ίδιο, τον ονομάζω Μεγάλο Λύκο, που ψάχνει για φαγητό και κλείνιε τη γιαγιά στη ντουλάπα, και δελεάζει την κοκκινοσκουφίτσα να έρθει πιό κοντά για να της πάρει το φαγητό της γιαγιάς.... και ο κυνηγός δεν τον σκοτώνει, αλλά τον φοβίζει με το όπλο του για να μην ξαναγυρίσει...

Μια μέρα που με άκουσε η γυναίκα μου μου είπε οτι το έκανα αγνώριστο το κλασικό παραμύθι, και τι θα γίνει όταν ακούσει την κλασική εκδοχη....

 

Κι εγώ το ίδιο κάνω, έτσι το λέω το παραμύθι. Και νόμιζα ότι είμαι η μόνη αλλά διάβασα πρόσφατα και το παραμυθάκι της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, που το μοίραζαν με σετ κουκλοθέατρου, και το έχει έτσι, όπως το λες. Όταν με ρωτάει αν ο λύκος είναι κακός, του λέω ότι ο λύκος είναι ένα αγριο ζώο που ψάχνει για φαγητό και ότι κοκκινοσκουφίτσα δεν έπρεπε να τρυγυρνάει μέσα στα δάση μόνη της, γιατί είναι επικίνδυνο. Γενικά πάντως τα αποφεύγουμε αυτά τα παραμύθια, γιατί δεν νομίζω ότι συμφωνούν με τον τρόπο που μεγαλώνουμε πια τα παιδιά μας.

Έχε υπόψη σου xazomanoula ότι η ηλικία που είναι το παιδάκι σου, είναι η ηλικία που κορυφώνονται οι φόβοι, καταλαβαίνει πια καλύτερα αυτά που ακούει και η φαντασία του .... καλπάζει.

[xazomanoula]

Αχ ευχαριστώ όλους σας για την συμβουλές σας. Είχα πράγματι ακούσει πως είναι περίεργη αυτή η ηλικία, αλλά για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν πίστευα πως ξαφνικά αυτά τα παραμύθια, που ο ίδιος λάτρεψε (τα οποία κι εμείς κάπως τροποποιούσαμε), θα του είναι εντελώς δυσάρεστα.

Όσο για τα "αντίθετα" παραμύθια που προτείνετε, η αλήθεια είναι πως δεν τα γνώριζα. Πράγματι όμως το παιδικό μυαλουδάκι πλάθει τρελές ιστορίες.

Αλήθεια γιατί πρέπει σχεδόν όλα τα παραμύθια να έχουν πάντα έναν κακό? (είτε μάγισσα, είτε λύκο, είτε μητριά....)

[anthie g]

Eίναι ηλικία ορόσημο για τον κακό λύκο αυτή. και οι δύο κόρες μου στα 2 άρχισαν να αντιμετωπίζουν αυτά τα παραμύθια σαν ψυχολογικό θρίλερ για γερα νεύρα. Αναπτύσσονται φοβίες.

[Aeriko]

Αλήθεια γιατί πρέπει σχεδόν όλα τα παραμύθια να έχουν πάντα έναν κακό? (είτε μάγισσα, είτε λύκο, είτε μητριά....)

 

Ίσως γιατί και ο κόσμος μας έχει κακούς; Κατά τη γνώμη καλώς έχουν κακούς... το θέμα είναι από πότε μπορείς να μιλάς για τους "κακούς" σε ένα παιδί.

[kyra]

Πάντως εγώ, ως το πιο απαίσιο παραμύθι, θεωρώ τον Κοντορεβυθούλη. Δύο γονείς, επειδή δεν είχαν χρήματα, αφήνουν τα παιδιά τους στο δάσος. Και όταν αυτά βρίσκουν το δρόμο να γυρίσουν, πάνε και τα ξανααφήνουν. Φρικτό????? Μα καλά, εμείς όλα αυτά ως παιδιά τα βρίσκαμε φυσιολογικά? Δεν θυμάμαι!

[elepet]

Πάντως εγώ, ως το πιο απαίσιο παραμύθι, θεωρώ τον Κοντορεβυθούλη. Δύο γονείς, επειδή δεν είχαν χρήματα, αφήνουν τα παιδιά τους στο δάσος. Και όταν αυτά βρίσκουν το δρόμο να γυρίσουν, πάνε και τα ξανααφήνουν. Φρικτό????? Μα καλά, εμείς όλα αυτά ως παιδιά τα βρίσκαμε φυσιολογικά? Δεν θυμάμαι!

 

ΧΑΝΣΕΛ ΚΑΙ ΓΚΡΕΤΕΛ ειναι αυτο το παραμυθι!

[anna+]

Όταν ήμουν μικρή είχα διαβάσει ένα παραμύθι πολύ ωραίο κατά τα άλλα εκτός από το τέλος...

Ήταν η "Λευκή". Ως υπόθεση έμοιαζε λίγο με τη Σταχτοπούτα αλλά ήταν πολύ πιο ωραίο καθώς είχε πολλές λεπτομέρειες (νάνους, θαύματα, μεταμορφώσεις κ.λπ). Το πρόβλημα είναι πως στο τέλος η κακιά μητριά και η κακή κόρη της καταδικάστηκαν σε θάνατο με τον εξής τρόπο:

θα έπρεπε να τις κλείσουν σε ένα βαρέλι με καρφιά και να το τσουλήσουν στην πλαγιά του λόφου μέχρι να πέσει στο ποτάμι ή τη λίμνη (δε θυμάμαι καλά) για να πνιγούν αφού είχαν πρώτα πληγωθεί σακατευτεί από την πορεία στην κατηφόρα μέσα στο βαρέλι.

Φυσικά η Λευκή τις συγχώρεσε και τη γλίτωσαν αλλά η ποινή τους μου έμεινε αξέχαστη!!!

 

Αν το πω τελικά στην κόρη μου γιατί είναι πολύ όμορφο (εκτός από το συγκεριμένο κομμάτι) θα της το πω χωρίς αυτό...

[xazomanoula]

Ίσως γιατί και ο κόσμος μας έχει κακούς; Κατά τη γνώμη καλώς έχουν κακούς... το θέμα είναι από πότε μπορείς να μιλάς για τους "κακούς" σε ένα παιδί.

 

 

Συμφωνώ. Φυσικά ο κόσμος μας έχει και κακούς. Όμως τα παραμύθια είναι παραμύθια κι ενώ όλα έχουν αίσιο τέλος, δίνουν αρκετή βάση στον κακό της υπόθεσης.

Άλλωστε όλα αυτά είναι παραμυθάκια που απο νωρίς τα λέμε στα παιδάκια μας, χωρίς αυτά ακόμη να μπορούν να ξεχωρίσουν απόλυτα τον κακό και τον καλό. Δεν θα πεις τα γουρουνάκια, τα κατσικάκια, την κοκκινοσκουφίτσα, τη σταχτομπούτα κ.α. επειδή δεν είναι σε θέση να τα ξεχωρίσει?

Αυτό που σίγουρα μπορείς να κάνεις είναι να αποφεύγεις ίσως τα "επίμαχα" σημεία κάνοντας δικές σου μετατροπές.

[xazomanoula]

Πάντως εγώ, ως το πιο απαίσιο παραμύθι, θεωρώ τον Κοντορεβυθούλη. Δύο γονείς, επειδή δεν είχαν χρήματα, αφήνουν τα παιδιά τους στο δάσος. Και όταν αυτά βρίσκουν το δρόμο να γυρίσουν, πάνε και τα ξανααφήνουν. Φρικτό????? Μα καλά, εμείς όλα αυτά ως παιδιά τα βρίσκαμε φυσιολογικά? Δεν θυμάμαι!

 

 

Συμφωνώ απόλυτα!!!

Οταν βρέθηκε στα χέρια μου, διάβασα την ιστορία διότι δεν τη θυμόμουν καθόλου (ίσως επειδή κι οι δικοί μου είχαν αποφύγει να μου τη διαβάσουν) κι έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Τελικά έφυγε στα σκουπίδια και φυσικά είναι ένα απο τα παραμύθια που ο μικρός δεν το ξέρει καν!

[agentP]

Αλήθεια γιατί πρέπει σχεδόν όλα τα παραμύθια να έχουν πάντα έναν κακό? (είτε μάγισσα, είτε λύκο, είτε μητριά....)

Είχα διαβάσει κάπου ότι τα παιδιά αντιλαμβάνονται τους χαρακτήρες είτε σαν καλούς, είτε σαν κακούς, χωρίς ενδιάμεσες διαβαθμίσεις. Οπότε ο κακός στο παραμύθι πρέπει να είναι πολύ κακός και να έχει παραδειγματική τιμωρία... και ότι μέσα από αυτό μαθαίνουν ότι το καλό νικάει το κακό, ενώ αν παρουσιάσουμε και καλές πλευρές του κακού του παραμυθιού, μπερδεύονται.

Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ πολλές φορές αλλάζω λίγο τό τέλος του παραμυθιού ή τα σημεία που βρίσκω πολύ σκληρά, είτε στα παραμύθια, είτε στη μυθολογία. Αργά ή γρήγορα όμως κάπου θ' ακούσουν ολόκληρο το παραμύθι. Τους είχα διαβάσει με λογοκρισία την ιστορία του Θησέα. Δεν είχα πει τίποτα για τα βασανιστήρια που έκαναν οι ληστές, ούτε για τον Αιγαία, ώσπου μια μέρα γύρισαν από τον παιδικό και μου εξήγησαν τι έκαναν ο Προκρούστης και ο Σκίρωνας και ότι ο Αιγαίας πνίγηκε. Απλώς διαλέγω πιο ωραίες ιστορίες για να τους διαβάσω πριν κοιμηθούν.

[Aeriko]

Είχα κάποτε ένα βιβλίο (και κάπου πρέπει να το έχω καταχωνιασμένο και πρέπει να ψάξω να το βρω) που λεγόταν "Παραμύθια από το τηλέφωνο". Ο συγγραφέας του ήταν ένας μπαμπάς που επειδή έλειπε από το σπίτι έπαιρνε κάθε βράδυ την κόρη του και της έλεγε σύντομα παραμύθια. Κάθε παραμύθι είναι περίπου μία σελίδα αλλά είναι τόσο γλυκά που παρόλο που έχουν περάσει πολλάααααααα χρόνια από τότε που το διάβασα (27 ακριβώς) ακόμα το θυμάμαι σαν μια γλυκειά ανάμνηση. Αν το πετύχετε πουθενά ρίχτε του μια ματιά

 

edit: Πρόκειται γι' αυτό: http://www.perizitito.gr/product.php?productid=65785

[Aeriko]

Ψάχνοντας στο google βρήκα κι ένα δημοσιευμένο:

 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας ετοιμοθάνατος βασιλιάς. Ήταν πανίσχυρος βασιλιάς, αλλά ήταν άρρωστος πολύ βαριά κι απελπιζόταν: «Είναι δυνατόν ένας τόσο ισχυρός βασιλιάς να πρέπει να πεθάνει; Τι κάνουν οι μάγοι μου; Γιατί δε με γλιτώνουν;»

Αλλά οι μάγοι το είχαν βάλει στα πόδια, από φόβο μήπως τους πάρει το κεφάλι. Μόνο ένας είχε απομείνει, ένας γέρος μάγος, που κανένας δεν του έδινε σημασία, γιατί ήταν μάλλον ιδιότροπος κι ίσως λίγο τρελούτσικος. Εδώ και πολλά χρόνια ο βασιλιάς δεν τον συμβουλευόταν , αυτή τη φορά όμως πρόσταξε να τον καλέσουν.

–Μπορείς να σωθείς, είπε ο μάγος, αλλά με μία συμφωνία: να παραχωρήσεις για μία μέρα το θρόνο σου στον άνθρωπο που θα σου μοιάζει πιότερο απʼ όλους τους ανθρώπους. Έτσι θα πεθάνει αυτός στη θέση σου.

Αμέσως βγήκε φιρμάνι σʼ όλο το βασίλειο: «Όσοι μοιάζουν στο βασιλιά να παρουσιαστούν στην Αυλή μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες, αλλιώς θα θανατωθούν.»

Παρουσιάστηκαν πολλοί: κάποιοι είχαν γενειάδα ίδια με του βασιλιά, αλλά η μύτη τους ήταν λίγο πιο μακριά ή λίγο πιο κοντή και ο μάγος τούς απέρριπτε, άλλοι έμοιαζαν στο βασιλιά όπως ένα πορτοκάλι μοιάζει με το διπλανό του στο καφάσι του μανάβη, αλλά ο μάγος τούς απέρριπτε, γιατί είτε τους έλειπε ένα δόντι ή έιχαν μια κρεατοελιά στην πλάτη.

–Μα εσύ τους απορρίπτεις όλους, διαμαρτυρόταν ο βασιλιάς στο μάγο του. Άσε με να δοκιμάσω εγώ μʼ έναν απʼ όλους, να γίνει μια αρχή.

–Άδικα θα παιδευτείς, αποκρινόταν ο μάγος.

Ένα βράδυ, ο βασιλιάς κι ο μάγος του έκαναν περίπατο στις επάλξεις της πόλης και κάποια στιγμή ο μάγος φώναξε: « Να ο άνθρωπος που σου μοιάζει πιότερο απʼ όλους!» Και με τα λόγια αυτά, έδειξε ένα ζητιάνο σακάτη, καμπούρη, μισότυφλο, βρόμικο και γεμάτο πληγές.

–Μα πώς είναι δυνατόν; διαμαρτυρήθηκε ο βασιλιάς. Αμέτρητες διαφορές μάς χωρίζουν.

–Ένας βασιλιάς ετοιμοθάνατος, επέμενε ο μάγος, μοιάζει μονάχα με τον πιο φτωχό, τον πιο κακότυχο της πόλης. Εμπρός, άλλαξε αμέσως ρούχα μαζί του για μία μέρα, βάλε τον στο θρόνο και θα σωθείς.

Αλλά ο βασιλιάς δε θέλησε με κανέναν τρόπο να παραδεχτεί πως έμοιαζε μʼ ένα ζητιάνο. Γύρισε στο παλάτι κατσουφιασμένος κι άκεφος και το ίδιο βράδυ πέθανε, με το στέμμα στο κεφάλι και το σκήπτρο σφιχτά στην παλάμη.

 

κι άλλο ένα:

 

Το παλάτι από παγωτό

 

 

 

 

Μια φορά στη Μπολόνια, έφτιαξαν ένα παλάτι από παγωτό μέσα στην πιάτσα Ματζόρε και τα παιδιά έρχονταν από μακριά για να γλείψουν λιγάκι.

Η σκεπή του σπιτιού ήταν από σαντιγί, ο καπνός στις καπνοδόχους από μαλλί της γριάς, οι καπνοδόχοι από φρουί γλασέ. Όλα τα υπόλοιπα ήταν από παγωτό: οι πόρτες από παγωτό, οι τοίχοι από παγωτό, τα έπιπλα από παγωτό.

Ένα παιδάκι μια σταλιά είχε κολλήσει σʼ ένα τραπέζι και έγλειφε τα πόδια ένα ένα, ώσπου το τραπέζι τού έπεσε πάνω του, μαζί με όλα τα πιάτα, τα οποία ήταν από παγωτό σοκολάτα, το καλύτερο!

Ένας φύλακας σε μια στιγμή, αντιλήφθηκε ότι ένα παράθυρο έλιωνε. Τα τζάμια ήταν από παγωτό φράουλα και έλιωναν σε ροζ ποταμάκια.

-Γρήγορα, φώναξε ο φύλακας, ακόμα πιο γρήγορα!

Και να, όλοι μαζί έγλειφαν πιο γρήγορα για να μην πάει χαμένη ούτε μια σταγόνα απʼ αυτό το υπέροχο αριστούργημα.

-Μια πολυθρόνα! Παρακαλούσε μια γριούλα, που δεν τα κατάφερνε να κάνει δρόμο μες στον κόσμο, μια πολυθρόνα για τη φτωχή γριούλα. Ποιος θα μου τη φέρει; Με χερούλια, αν είναι δυνατόν.

Ένας γενναιόδωρος πυροσβέστης έτρεξε να πάρει μια πολυθρόνα από παγωτό κρέμα και φιστίκι και η φτωχή γριούλα, ευτυχισμένη, άρχισε να τη γλείφει αρχίζοντας από τα χερούλια.

Ήταν μεγάλη μέρα για όλους και, κατά διαταγή των γιατρών, κανένας δεν έπαθε πονόκοιλο.

Ακόμα και σήμερα, όταν τα παιδιά ζητούν κι άλλο παγωτό, οι γονείς αναστενάζουν: «Το ξέρω, για σένα χρειάζεται ένα ολόκληρο παλάτι από παγωτό, όπως εκείνο της Μπολόνια».

 

 

Τζιάνι Ροντάρι

«Παραμύθια από το τηλέφωνο»

[katerinak]

Είχα διαβάσει κάπου ότι τα παιδιά αντιλαμβάνονται τους χαρακτήρες είτε σαν καλούς, είτε σαν κακούς, χωρίς ενδιάμεσες διαβαθμίσεις. Οπότε ο κακός στο παραμύθι πρέπει να είναι πολύ κακός και να έχει παραδειγματική τιμωρία... και ότι μέσα από αυτό μαθαίνουν ότι το καλό νικάει το κακό, ενώ αν παρουσιάσουμε και καλές πλευρές του κακού του παραμυθιού, μπερδεύονται.

.

 

Ακριβως ετσι

[jannis]

Είχα διαβάσει κάπου ότι τα παιδιά αντιλαμβάνονται τους χαρακτήρες είτε σαν καλούς, είτε σαν κακούς, χωρίς ενδιάμεσες διαβαθμίσεις. Οπότε ο κακός στο παραμύθι πρέπει να είναι πολύ κακός και να έχει παραδειγματική τιμωρία... και ότι μέσα από αυτό μαθαίνουν ότι το καλό νικάει το κακό, ενώ αν παρουσιάσουμε και καλές πλευρές του κακού του παραμυθιού, μπερδεύονται.

.

Και όμως οταν κάτι είναι γραμμένο έντεχνα μπορεί να δώσει στα παιδιά το περιθώριο να ξεχωρίσουν "το καλό" από "τον καλό" και "το κακό" από "τον κακό", τι σπουδαίο "μάθημα" μπορεί να είναι κιόλας αυτό αφού τα παιδιά προσωποποιούν τους ρόλους. Παράδειγμα τα 3 μικρά λυκάκια. Στο τέλος νικάει "το καλό" όχι ο καλός. "Το κακό" γουρούνι γινεται "καλό" - να ναι καλά το λουλουδόσπιτο...

Λίγοι έχουν το ταλέντο του Τριβιζά (είμαι φανατική) αλλά όσα παιδιά ξέρω λατρεύουν το παραμύθι και δεν μπερδεύονται. Είναι κάτι εντυπωσιακό για αυτά η αλλάγή από το κακό στο καλό και πως οι "εχθροί" γίνονται "φίλοι".

Και σε άλλα βιβλία του συγγραφέα έχω δει παρομοιες ιδέες και νομίζω ότι είναι καλό γιατί δείχνει στα παιδιά το περιθώριο αλλαγής, πάνω κάτω αυτό που θέλουμε να περάσουμε και εμεις όταν χαρακτηρίζουμε τις πράξεις τους και όχι τα ίδια.

[katerinak]

ο Τζιάνι Ροντάρι

προτεινει κ το παραμυθιμε το φανταστικο δυωνυμο.τα παιδια λενε 2 λεξεις κ ξεκιναει μια ιστορια..πχ σπιτι,δεντρο.προχωραει η ιστορια γυρω απο κει κ πλαθεται ολοκληρη εξελιξη

[jannis]

ο Τζιάνι Ροντάρι

προτεινει κ το παραμυθιμε το φανταστικο δυωνυμο.τα παιδια λενε 2 λεξεις κ ξεκιναει μια ιστορια..πχ σπιτι,δεντρο.προχωραει η ιστορια γυρω απο κει κ πλαθεται ολοκληρη εξελιξη

Πες μας περισσότερα

[xazomanoula]

ο Τζιάνι Ροντάρι

προτεινει κ το παραμυθιμε το φανταστικο δυωνυμο.τα παιδια λενε 2 λεξεις κ ξεκιναει μια ιστορια..πχ σπιτι,δεντρο.προχωραει η ιστορια γυρω απο κει κ πλαθεται ολοκληρη εξελιξη

 

 

Δεν είναι κακό. Κι έτσι όλοι γινόμαστε παραμυθοπλάστες. Αρκεί να έχουμε μπόοολικη φαντασία.;)

[katerinak]

Πες μας περισσότερα

 

φαντασου οτι ολη η ιστορια ξεκινα με 2 λεξεις κ προχωραει με ερωτησεις πχ,που πηγαν,κ μετα;συναντησαν καποιον;καλο ειναι οι λεξεις να ειναι ασχετες μεταξυ τους για να υπαρξει εντονη φαντασια για την εξελιξη!το παιδι μπορει να προχωρησει πολυ την ιστορια.στο σχολειο σε κατι παρομοιο το ζωγραφισανε,γραψαμε αυτα που λεγανε κ το πλαστικοπιησα!εχει πλακα,ειναι βιβλιο!

 

http://peristerdask.blogspot.com/2009/02/blog-post.html

 

κοιτα κ εδω

[lovely people]

Εδώ και ίγο καιρό ξεκίνησα να διαβάζω παιδικά παραμύθια στην μικρή μου αλλά διαπίστωσα οτι τα περισσότερα περνάν μνματα που προσωπικά δεν με βρίσκουν σύμφωνη...και εξηγούμαι:

 

1. ο κακός ο λύκος (κανένα ζώο δεν είναι απο την φύση του κακό) που τρώει την γιαγιά και ο ξυλουργός που τον σκοτώνει και σκίζει την κοιλιά του λύκου
   
2. Η χιονάτη ή η σταχτοπούτα με την κακιά μητριά που κάνει τα πάντα για να την τιμωρήσει..Μία κατάσταση, που πολλά παιδάκια είναι πιθανό να βρεθουν στις μέρες μας, και περνάει το λάθος μνμ οτι η μητριά ή πατριός θέλουν το κακό του
   
3. το ασχημόπαπο που μας λέει οτι η εξωτερική ομορφιά μας κάνει αποδεκτούς στους γύρω μας
   
4. Χενσελ κ Γκρέτελ ή ο κοντορεβιθούλης που οι γονείς τους τα παρατάν στο δάσος..Τι λέει αυτό για τους γονείς;;
   

Ξέρω οτι είναι ένας τρόπος να εισαγουμε το παιδί στην πραγματικότητα αλλα μήπως έτσι τα προκαταβάλλουμε αρνητικά;; Eγώ προτιμώ να προωθώ, μελλοντικά, γιατί η κόρη μου ακόμα είναι πολύ μικρή, την κριτική σκέψη του παιδιού απο το να τα επηρεάζω κατα αυτό τον τρόπο... Δεν ξέρω βρε παιδιά είμαι η μόνη τρελή ή υπάρχουν και άλλοι

[Ellemphriem]

χεχεχε νομιζω πως τελικα ολοι μας κανουμε την τριχα τριχιά......απο μουσική-παραμύθια-απορρυπαντικά-ασύρματα κ.ο.κ. Εν ολιγης και εγω με αυτα μεγαλωσα και δεν εχω κανενα κρυφο αποθυμενο απο αυτα που ανεφερες παραπανω.............

[lovely people]

Ναι το ξέρω και στο πρώτο μνμ μου που χάθηκε και έγω το έγραψα αυτό, οτι και εμεις με αυτά μεγαλώσαμε, αλλα μην ξεχνάς οτι έχουν περάσει και 30 χρόνια απο τότε..Τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση...εσύ μπορέι να είσαι μικρότερη. Οι συνθήκες τώρα είναι διαφορετικές. Στην περίπτωση δηλαδή της σταχτοπούτας..Το μεγαλύτερο ποσοστού των ζευγαριών καταλήγει χωρισμένο με το παιδάκι να πρέπει να μεγαλώσει με κάποιο 3 ή 4 πρόσωπο στην ζωή του. Ή παλιότερα ο ρόλος της γυναίκας ήταν διαφορετικός απο ότι σήμερα...

[Iride]

Θα το έχετε ακούσει: έχουν βγει και τα ΑΝΤΙ-παραμύθια, με τον καλό το λύκο και την κοκκινοσκουφίτσα και γενικά παραλλαγές των αυθεντικών. Όταν ήμουν μικρή δεν με τρόμαζαν, τώρα με ενοχλούν κι εμένα ειδικά το Χάνσελ και Γκρέτελ που πήγαμε να το δούμε θεατρικό και ο γιος μου έβαλε τα κλάματα απαρηγόρητος στη μέση του έργου και δεν συνερχότανε με τίποτα! Φυσικά φύγαμε. Όμως, να πω την αλήθεια, σε γενικές γραμμές τους αρέσουν πολύ τα κλασικά παραμύθια, δεν ξέρω τι αντίκτυπο έχουν κάποια μηνύματα από αυτά που αναφέρεις lovely people, αλλά όταν ήταν πιο μικρά τους τα διάβαζα.

[lovely people]

Θα το έχετε ακούσει: έχουν βγει και τα ΑΝΤΙ-παραμύθια, με τον καλό το λύκο και την κοκκινοσκουφίτσα και γενικά παραλλαγές των αυθεντικών. Όταν ήμουν μικρή δεν με τρόμαζαν, τώρα με ενοχλούν κι εμένα ειδικά το Χάνσελ και Γκρέτελ που πήγαμε να το δούμε θεατρικό και ο γιος μου έβαλε τα κλάματα απαρηγόρητος στη μέση του έργου και δεν συνερχότανε με τίποτα! Φυσικά φύγαμε. Όμως, να πω την αλήθεια, σε γενικές γραμμές τους αρέσουν πολύ τα κλασικά παραμύθια, δεν ξέρω τι αντίκτυπο έχουν κάποια μηνύματα από αυτά που αναφέρεις lovely people, αλλά όταν ήταν πιο μικρά τους τα διάβαζα.

 

Αυτό με τα ANTI-παραμύθια πρώτη φορά το ακούω..Που μπορώ να τα βρώ ξέρεις;;;

[Αγγελίνα#2]

Ναι αλλά δεν αντιδράμε όλοι το ίδιο Ellemphriem...εγώ θυμάμαι που έκλαιγα με το "Κοριτσακι με τα σπίρτα" και την "Καλύβα του μπάρμπα-Θωμά" και ήμουνα 10 χρονών γαϊδούρα, όχι 18 μηνών που άρχισα να διαβάζω στον δικό μου...

Σε νιώθω lovely people, κι εγώ αντιμετώπισα αυτόν τον προβληματισμό και το αντιμετώπισα ως εξής: αγόρασα καινούρια, σύγχρονα παραμυθάκια που είναι γραμμένα για μικρά παιδάκια,

με λεξιλόγιο και έννοιες που να είναι πιο κοντά στην ηλικία τους, κατανοητά μηνύματα, λιγότερη πλοκή και χαρούμενη ατμόσφαιρα από την αρχή ως το τέλος! Τα κλασσικά ας περιμένουν για αργότερα...ή μπορείς να της διηγηθείς μια απλουστευμένη και ωραιοποιημένη εκδοχή-εγώ αυτό έκανα! Η μόνη παγίδα είναι να θυμηθείς την επόμενη φορά πώς ακριβώς τα είχες πει την προηγούμενη!

[Iride]

Μμμμ, δεν ξέρω κάποιο συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο να σου προτείνω... Πρόκειται όμως για μοντέρνους συγγραφείς που, βασιζόμενοι σε κλασικά παραμύθια, γράφουν την παραλλαγή της συγκεκριμένης ιστορίας περνώντας και κάποια άλλα μηνύματα. Αυτό που σίγουρα έχω δει πολλές φορές μπροστά μου είναι εκείνο με την κοκκινοσκουφίτσα. Θα κάνω μία έρευνα στο google και αν βρω κάτι θα επανέλθω.