Aγαπάτε τη δουλειά σας;

[Eve]

Σημερα νιωθω ότι δεν παει άλλο.

 

Τα τελευταια 3,5 χρονια δουλέυω σε μια μεγάααααααλη εταιρία, εχω μια καλή θεση, καλο μισθό, αυτοκινητο κ βενζινες πληρωμένα, κινητο τηλέφωνο επισης.

Αυτή την περιοδο έχω και μια πολύ συζητησιμη προισταμένη, και ετσι μπορώ και φευγω από το γραφειο σχετικά νωρις - γυρω στις 5μιση,και να μην ταξιδεύω. Αυτά μου είναι πολύ σημαντικά γιατι θελω να περνάω οσο πιο πολύ χρόνο γινεται με το μικράκι μου..!

Από αυτή την αποψη ειμαι ευχαριστημενη.

Αλλά…..

Τη θέση και το αντικείμενο κυριολεκτικά τα απαιχθάνομαι. Ολη μέρα αισθάνομαι ότι θέλω να κλάψω, το πρωί πηγαινω με βαριά καρδιά και η μονη μου σκέψη κάθε Δευτέρα είναι πότε θα έρθει η Παρασκεύη.

Δεν έχω κανένα κινητρο στη συγκεκριμένη δουλειά, αλλά με όλα αυτά που γινονται, απωλήσεις, ανεργία κλπ διστάζω να φυγω και να βρω κατι άλλο.

Ειμαι όμως 30 χρονων, και νιωθω τοσο συμβιβασμενη σε ένα αντικειμενο (δυστυχως το αντικειμενο των σπουδών μου) που δεν μου αρέσει.. Ως πότε όμως;;;;;

Δεν αγαπώ τη δουλειά μου οσα υλικά και αν μου προσφέρει και ολο αυτό καταρακώνει την ψυχολογια μου….

[peony]

Eve, αυτό το post θα μπορούσα να το έχω γράψει εγώ

Ενώ αγαπώ την επιστήμη που σπούδασα και το αντικείμενο εν γένει, η δουλειά στην εταιρία είναι περισσότερο διεκπεραιωτική/συντονιστική. Αποτέλεσμα είναι να νιώθω ότι τελματώνω, δεν μαθαίνω και βαριέμαι τρελά (σημειώνω ότι δεν είναι εύκολη δουλειά, λόγω του φόρτου εργασίας και της χρονικής πίεσης, απλώς χωρίς ενδιαφέρον).

 

Για το λόγο αυτό, έψαξα για άλλη θέση πριν να γυρίσω στην τωρινή μου. Πέρα από το ότι πουθενά δεν βρήκα τόσο καλούς οικονομικούς όρους, όλες οι θέσεις για τις οποίες πήγα για συνέντευξη απαιτούσαν ωράριο τουλάχιστον 9 -7, κάτι ανέφικτο για μένα αυτή τη στιγμή.

 

Έτσι, ξαναγύρισα με τα πολλά στη θέση μου...ακόμα νιώθω ότι χαραμίζομαι, από την άλλη τέτοιους όρους και ωράριο (10 - 5 ...προς το παρόν) δεν θα βρω αλλού. Ενόψει και της κρίσης, άλλωστε, δεν παίζουν και πολλές τέτοιες θέσεις. Οπότε, κάνω υπομονή.

 

ΥΓ Αυτοκίνητο πάντως, δεν μου παρέχουν. Να το απαιτήσω;

ΥΓ2 Τέτοια ταύτιση δεν την περίμενα! Υπάρχουν (δυστυχώς) κι άλλοι στη θέση μου...

[yasemi]

να σου πω....εχεις σκεφτει τι θα ηθελες να κανεις και να καταστρωσεις ενα πλανο να πεις πχ...θελω να κανω κατι δικο μου ...πως μπορω να το οργανωσω ωστε σε βαθος χρονου να τα καταφερω???

 

εγω εχω αλλαξει δουλειες μονο και μονο γιατι δεν με ικανοποιουσαν....αφου περναμε το μεγαλυτερο μερος της ζωης μας εκει αν μη τι αλλο πρεπει να μας ικανοποιει καπως....

 

σκεψου τι θα ηθελες να κανεις,οργανωσε το στο μαυλο σου και βαλε ενα χρονικο πλαισιο...αυτο θα σου δωσει υπομονη να ξεπερασεις τα αρνητικα συναισθηματα που εχεις τωρα....εμενα επιασε σε μια δουλεια που ξυπναγα το πρωι και μονο που δε γυρναγανε τα αντερα μου στην ιδεα οτι θα παω εκει ....

μη συμβιβαστεις....νομιζω οτι και τα παιδια σου θελουν να εισαι πραγματικα ευτυχισμενη

[RENAH]

  Eve είπε:

Σημερα νιωθω ότι δεν παει άλλο.

 

Τα τελευταια 3,5 χρονια δουλέυω σε μια μεγάααααααλη εταιρία, εχω μια καλή θεση, καλο μισθό, αυτοκινητο κ βενζινες πληρωμένα, κινητο τηλέφωνο επισης.

Αυτή την περιοδο έχω και μια πολύ συζητησιμη προισταμένη, και ετσι μπορώ και φευγω από το γραφειο σχετικά νωρις - γυρω στις 5μιση,και να μην ταξιδεύω. Αυτά μου είναι πολύ σημαντικά γιατι θελω να περνάω οσο πιο πολύ χρόνο γινεται με το μικράκι μου..!

Από αυτή την αποψη ειμαι ευχαριστημενη.

Αλλά…..

Τη θέση και το αντικείμενο κυριολεκτικά τα απαιχθάνομαι. Ολη μέρα αισθάνομαι ότι θέλω να κλάψω, το πρωί πηγαινω με βαριά καρδιά και η μονη μου σκέψη κάθε Δευτέρα είναι πότε θα έρθει η Παρασκεύη.

Δεν έχω κανένα κινητρο στη συγκεκριμένη δουλειά, αλλά με όλα αυτά που γινονται, απωλήσεις, ανεργία κλπ διστάζω να φυγω και να βρω κατι άλλο.

Ειμαι όμως 30 χρονων, και νιωθω τοσο συμβιβασμενη σε ένα αντικειμενο (δυστυχως το αντικειμενο των σπουδών μου) που δεν μου αρέσει.. Ως πότε όμως;;;;;

Δεν αγαπώ τη δουλειά μου οσα υλικά και αν μου προσφέρει και ολο αυτό καταρακώνει την ψυχολογια μου….

Kαι γω το ιδιο ακριβως νοιωθω με υη μονη διαφορα οτι δεν εχω τοσες παροχες!!!!!!ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΜΩΣ ΕΤΣΙ!!!!!!!!

Ποτε θα ερθει η Παρασκευη;;;;;;;;

[Diana Dee]

Eve σε καταλαβαινω απολυτα!! Αληθεια,σε ποσους αρεσει πραγματικα η δουλεια τους?? Εμενα μου αρεσει αρκετα,αλλα θα προτιμουσα να κανω κατι πιο δημιουργικο...Βαριεμαι αφορητα αυτο το Δευτερα-Παρασκευη 9-5. Αλλα και παλι θεωρουμαι τυχερη. Βλεπω γυρω μου φιλους μου να δουλευουν μεχρι τις 7 και 8 το βραδυ Κυριακες και αργιες και για πολυ λιγα χρηματα.

Δεν νομιζω οτι αν πας σε αλλη μεγαλη εταιρεια θα αλλαξει κατι γιατ το πως νιωθεις...Ειναι η ρουτινα και η καθημερινοτητα και το οτι ΠΡΕΠΕΙ να πηγαινεις. Η δουλεια του αντρα μου ειναι ακριβως οπως περιγραφεις την δικη σου (μπας και δουλευετε στην ιδια εταιρεια??). Οι μεγαλες εταιρειες εχουν και τα καλα τους οπως ολες τις παροχες που αναφερεις και τα κακα τους,οπως το οτι για να ανεβεις πρεπει πραγματικα να ξεχωρισεις απο ενα ματσο συναδελφους με τους οποιους συνηθως δεν εχεις τιποτα αλλο κοινο εκτος απο την δουλεια και σκυλοβαριεσαι να τους βλεπεις...

Συμφωνω με την κοπελα που ειπε οτι μιας και περναμε το μεγαλυτερο μερος της ζωης μας θα πρεπει τουλαχιστον να μας αρεσει. Αρα γνωμη μου ειναι να το ψαξεις λιγο, να στειλεις κανα βιογραφικο, να δεις τι παιζει τωρα στην πιατσα και αμα βρεις κατι που σε καλυπτει περισσοτερο καντην!!

Δεν μπορεις να μεταπηδησεις σε αλλο τομεα?? Αυτο που σπουδασες ειναι πολυ συγκεκριμενο???

[ELENA1974]

Εχω αλλαξει τρεις δουλειες μεχρι τωρα. Η πρωτη ηταν η πρωτη μου δουλεια στον ιδ.τομεα, Ακριβως στο αντικειμενο των σπουδων μου και μου αρεσε πολυ σαν δουλεια. ΑΛΛΑ.....ολα τα μειον του ιδιωτικου τομεα: ανασφαλεια, απαισιος μισθος, απαισιοι συνεργατες και αλλα χαρωπα. Εφυγα με την πρωτη ευκαιρια. Η δευτερη δουλεια τρ υπαλληλος. Πετυχα αναπαντεχα στο διαγωνισμ της τραπεζας. Ασχετο τελειως με τις σπουδες μου. Πολυ καλες αποδοχες ΑΛΛΑ......δεν μου αρεζε. Ενιωθα οτι ημουν η προσωποποιηση του υπαλληλακου (ημουν ταμιας). Εφυγα με την πρωτη ευκαιρια. Η τριτη και τωρινη δουλεια μου δημοσιος υπαλληλος. Διορισμενη από σποντα με το πτυχιο μου, απολαβες δημ υπαλληλου, προνομια δημ.υπαλληλου ΑΛΛΑ τη δουλεια μου θα μπορουσε να την κανει οποιοσδηποτε αποφοιτος λυκειου. Τελοσπαντων δεν προκειται φυσικα να την αφησω γιατι μου δινει τα περιθωρια να βρισκομαι με τα παιδια μου και να κανω ολα οσα θελω για α μην νιωθω οτι τελματωνω(το παθαινουμε αυτο εμεις οι δημ.υπαλληλοι) Η ιδανικη δουλεια για μενα θα ηταν να μη δουλευω αλλα να σπουδαζω για ολη μου τη ζωη. Αν βρισκοταν καποιος να με πληρωνει για αυτο εγω θα σπουδαζα ολη μου τη ζωη!!!!!!

Εν κατακλειδι βλεπω τη δουλεια (μάρεσει-δεν μαρεσει) σαν μεσο. Μεσο για να κανω ολα οσα μου αρεσουν.

Υ.Γ. Δουλευω για να ζω και δεν ζω για να δουλευω.

[ilonka19]

Λατρεύω τη δουλεία μου. Νομίζω οτι ακόμα και εθελοντικά θα μπορούσα να την κάνω. Από αυτή την αποψη πρέπει να θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό.

[Eve]

Ναι ilonka19 εισαι πάρα πολύ τυχερή και φαντάζομαι και καλή στη δουλειά σου, δοτι την αγαπάς. Αντιθετα εγώ δε νομιζω να διαπρέψω και ποτε σε αυτό που κάνω διοτι το αντιπαθώ...

 

ELENA1974 ξερεις ποσες φορές θα ηθελα να κανω αυτο που λές, να σπουδαζα σε ολη μου τη ζωή; Εμαθα 2 νέες ξενες γλώσσες μετα τα 20 και τελειωσα ματαπτυχιακο παραλληλα με τη δουλεια μου με την κοιλια στο στομα.. Αλλά έλα που δεν γινεται...

[naina]

Εγώ πάλι έχω συμβιβαστεί πλήρως με τη σκληρή πραγματικότητα. Όταν ήμουν μικρή ήμουν τρομερά δραστήρια, σπούδασα πολλά χρόνια, έχω περισσότερους από 1 μεταπτυχιακούς τίτλους, μιλώ άπτεστα 5 γλώσσες και έχω εργαστεί στο εξωτερικό σε πάνω από μία χώρες. Γενικά με αυτό το προφίλ πίστευα ότι θα πετύχαινα επαγγελματικά και πίστευα ότι είχα κάνει το καλύτερο για τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να πω, καλή δουλειά έχω, μου αρέσει αυτό που κάνω, αποδοχές αρκετά πάνω από το μέσο όρο αλλά έχω πολλούς συναδέλφους που κάνουν την ίδια δουλειά με μένα με τραγικά λιγότερα προσόντα. Για να μην πω ότι τρόμαξα να βρω δουλειά γιατί όπου έστελνα βιογραφικό γουρλώνανε τα μάτια και δεν με καλούσαν καν για συνέντευξη... Τώρα που το ξανασκέφτομαι έχω πειστεί ότι απλά το παράκανα για τα ελληνικά δεδομένα και πήγαν στράφι πολλά πράγματα από αυτά που έκανα. Πλησιάζω τα 35 και είμαι πολύ μακριά από εκεί που ήθελα να φτάσω... κρίμα δεν είναι με τόση προσπάθεια? Πλέον αισθάνομαι μόνο συζυγούλα και μανούλα και καθόλου καριερίστα. Επαγγελματικά είμαι απλά αποτυχημένη.

[yls]

Λοιπόν θα εξομολογηθώ και γω κάποια πράγματα.

 

Ξεκίνησα να δουλεύω στα 19 ενώ παράλληλα σπούδαζα. Ήθελα πολύ να γίνω καριερίστα, όντας επηρρεασμένη από τα 80ς.

 

Στην εταιρεία που δούλευα το περιβάλλον ήταν πολύ glamorous. Σαν αυτό που βλέπουμε στα σήριαλ. Άψογος τεχνολογικός εξοπλισμός, τέλεια έπιπλα κτλ. Οι συνάδελφοί μου ήταν πολύ ανταγωνιστικοί και κακοί. Άντεξα όμως 6 χρόνια μόνο και μόνο επειδή δεν άντεχα την ανεργία.

 

Κάποια στιγμή τα παράτησα, επειδή ένιωθα πως πνιγόμουν. Όταν έπιασα δουλειά στο δημόσιο, πρώτα ως stage και μετά μόνιμη, κατάλαβα πως η γκλαμουριά είναι τελικώς καλή αλλά μόνο για τα σήριαλ. Και αυτό το λέω γιατί αμέσως συμπάθησα στο δημόσιο την "χαλαρότητα" στην εργασία, το cool ύφος του στυλ "δεν έχω να μοιράσω τίποτα μαζί σας αφού όλοι τα ίδια παίρνουμε".

 

Λίγους μήνες αφότου δούλευα στο δημόσιο, μου τηλεφωνούν από μια μεγάλη ιδιωτική τράπεζα. Μου είπαν πως τους άρεσε το βιογραφικό μου και ήθελαν να κανονίσουν συνέντευξη. Αρνήθηκα κατευθείαν. Είχα ήδη καταλάβει πως δεν έκανα για καριερίστα παρά μόνο στην φαντασία μου.

 

Μου αρέσει η εργασία μου. Έχω ασφάλεια, καλούς συναδέλφους και μια ρουτίνα που υπεραγαπώ.

[peony]

  Παράθεση

ιδανικη δουλεια για μενα θα ηταν να μη δουλευω αλλα να σπουδαζω για ολη μου τη ζωη. Αν βρισκοταν καποιος να με πληρωνει για αυτο εγω θα σπουδαζα ολη μου τη ζωη!!!!!!

 

Αυτό και για μένα θα ήταν το ιδανικό! Τώρα σκεφτόμουν να κάνω αίτηση για κάτι προγράμματα του Πανεπιστημίου ΑΘηνών e-learning, αλλά δεν πιστεύω να έχω χρόνο...

 

  Παράθεση

Πλησιάζω τα 35 και είμαι πολύ μακριά από εκεί που ήθελα να φτάσω... κρίμα δεν είναι με τόση προσπάθεια? Πλέον αισθάνομαι μόνο συζυγούλα και μανούλα και καθόλου καριερίστα. Επαγγελματικά είμαι απλά αποτυχημένη.

 

Και εγώ αισθάνομαι έτσι ώρες - ώρες.

[souzy]

  ilonka19 είπε:

Λατρεύω τη δουλεία μου. Νομίζω οτι ακόμα και εθελοντικά θα μπορούσα να την κάνω. Από αυτή την αποψη πρέπει να θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό.

Το ίδιο κι εγώ!

Παρ' όλα αυτά, δεν με χαλάει και η Παρασκευή!!!

[elias-christina]

Eιμαι στην δουλεια μου περιπου 5 χρονια.

Στην αρχη την λατρευα... Τωρα πια την κανω για βιοποριστικους λογους κ μονο.

Δεν εχω αλλη εννοια απο το να σχολασω κ να βρεθω με την κορη μου.

Κυριως με ενοχλει το ωραριο, που ειδικα αυτες τις μερες ειναι ανυποφορο.

Εδω κ 5 χρονια δεν εχω καταλαβει γιορτες...

Νοιωθω οτι θελω να φυγω αλλα δεν θα βρω κατι με τα χρηματα αυτα, και πλεον νοιωθω ασφαλης κ οτι κατεχω αυτην την ειδικοτητα πολυ καλα.

[maggie73]

η αληθεια ειναι οτι στις περισσοτερες δουλειες απο ενα σημειο και μετα μπορει να μην νιωθεις τον ενθουσιασμο που εχες στην αρχη.

Αλλα αν παρω πχ απο εμενα που ειναι 11 χροναι σε μεγαλη εταιρία και εχω αλλαξει δυο τμηματα , νιωθω καποιες φορες οτι εχω βαρεθει αλλα εχω τα εξης πλεονεκτηματα.

- ξερω καλα την δουλεια και την παιζω στα δαχτυλα

-γνωριζουν ολοι οτι ειμαι μητερα και εχω προτεραιοτητα σε καποια πραγματα ( αδειες κτλ)

-οι αποδοχες ειναι στανταρ και δεν εχω την ανασφαλεια

βεβαια στον ιδιωτικο τομεα δεν μπορεις να εχεις ποτε το κεφαλι σου ησυχο , αλλα αω δεν εισαι και πολύ γυναικα καριερας που θα πρεπει να αναζητας συνεχως την εξελιξη , τα πραγματα ειναι βολικα.

[SOTOS-DORA]

Η δική μου περίπτωση είναι μάλλον λίγο διαφορετική λατρευω το αντικείμενο μου το οποίο και σπούδασα...όμως απαιχθάνομαι την δουλεια μου....θα ήθελα να δουλευω άλλα ωράρια...να δουλευω και απο το σπίτι...στο εξωτερικο είναι πολύ διαδεδομένο...και φυσικά να αμοίβομαι καλύτερα!!!

Είμαι σε μία μικρή επιχείρηση ως βοηθός λογιστή... απο τα χέρια μου περνανε τα πάντα...απο το εμπορικό κομάτι έως και το λογιστικο... εκτελώ χρέη γραμματεως και πωλήτριας...ενιωτε και καφετζη....είμαι εδω απο την ύδριση της εταιρίας και την είδα σιγά σιγά να στέκετε στα πόδια της και να κερδοφωρει... όταν η εταιρία δεν έβγαζε κέρδη πολύ σωστά αμοιβώμουν κι εγω με πολύ λίγα...τώρα όμως δεν πρέπει να αναγνωριστεί η δουλεια που έκανα και να αμοιφθω ανάλογα;

κάποια στιγμή δεν πρέπει να αναγνωρίζονται τα όσα προσφέρουμε ή διαφορετικά πολύ απλά να την κάνουμε με ελαφρα;

Πρίν γίνω μανούλα μπορούσα να δουλευω ακόμη και για χόμπυ... πλέον όμως απαιτώ κάθε λέπτο μου δουλειας να πληρώνετε...Και μήπως έχω αρχίσει να βαλτώνω σιγά σιγά γιατι έχω πραγματική ανάγκη(πλεον) τα χρήματα απ' τη δουλεια μου; Και πραγματικά φοβάμαι τι θα αντιμετοπίσω εξω ενώ εδώ είναι "το σπίτι μου";

...αυτα...μπερδεμένα τα είπα...γιατι κι εγω μπερδεμένη είμαι....

[Jen.]

Εγώ συντείνω μάλλον με την ELENA1974...

 

Με λίγα λόγια αφού τέλειωσα το πολυτεχνείο εργάστηκα για 3 χρόνια σε ένα ερευνητικό κέντρο και μετά έφυγα για μια ερευνητική θέση postdoc σε ένα μεγάλο πανεπιστήμιο της Μ. Βρετανίας όπου έμεινα για 2,5 χρόνια και λόγω έρωτα και κακού καιρού αποφάσισα να γυρίσω πίσω και να μείνω για πρώτη φορά στην Αθήνα με τον έρωτα μου.

 

Βρήκα θέση στελέχους σε μια πολύ μεγάλη εταιρεία με πολλές απαιτήσεις με προκλήσεις και δημιουργική με τρελά ωράρια ως τις 10-11 το βράδυ, εργασία το σκ, ταξίδια στο εξωτερικό με ειδοποίηση μιας μέρας ("αυρίο έχει meeting στις βρ___λες άρα πετάς" σαν να μου λέγαν και καλά να πεταχτώ μέχρι Κόρινθο, καλά έκανα μεγάλη φασαρία για αυτό γιατί δεν μπορούσα να προγραμματίσω ούτε γιατρό)...τεσπα όταν μου πρότειναν προϊσταμενική θέση είχα ήδη περάσει σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ και έτσι τους άφησα και επέλεξα την θέση στο δημόσιο με την λογική ότι φτάνει πλέον άλλο η καριέρα θέλω να κάνω και οικογένεια (είχα φτάσει ήδη τα 31) και να έχω ελεύθερο χρόνο να πιω ένα καφέ βρε αδερφέ!

 

Έτσι τώρα είμαι μια μικροαστή (! !) δημόσιος υπάλληλος (καμιά σχέση δηλαδή με τα προσόντα και τα όνειρα που έκανα παλιά) που έχει πρώτη προτεραιότητα την οικογένεια της με ένα αντικείμενο εργασίας πολύ πιο κάτω των δυνατοτήτων μου αλλά κάνω υπομονή γιατί το δημόσιο μου δίνει την δυνατότητα προς το παρόν να μείνω με το μωράκι μου 1 χρόνο και μου προσφέρει έναν πολύ αξιοπρεπή μισθό...

Όταν με το καλό επιστρέψω πάλι στην δουλειά βλέπουμε...

[katrin]

Όλες όσες μιλήσατε με καλύψατε με τον ένα ή άλλο τρόπο στα όσα είχα να πω για τους λόγους που σταμάτησα να δουλεύω!

 

Τελείωσα το πολυτεχνείο, αρχιτεκτονική συγκεκριμένα, δούλεψα και σε κάποια τεχνικά γραφεία, μετά έκανα ελεύθερο επάγγελμα για μερικά χρόνια. Εκανα το μεράκι μου πράξη, έχω σπίτι που σχεδίασα να κυκλοφορεί σε περιοδικά και βιβλία, δοκίμασα και τον δημόσιο τομέα (με σύμβαση για λίγο καιρό) και αφού απέριψα και διορισμό στον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας, αποφάσισα να μείνω σπίτι με τα κοριτσάκια μου! Οι λόγοι, είναι λίγο πολύ τα όσα αναφέρατε παραπάνω, σύν το ότι (δεν είμαι σίγουρη ότι το διάβασα) γινόμουν -ακόμη και στο δημόσιο όταν δούλευα- κουρέλι από την κούραση να τα προλάβω όλα.

 

Τελικά για μένα κάνω αυτό που ονειρευόμουν από μικρή: να είμαι μαμά!!

[Jen.]

Μπράβο σου Katrin για την γενναία επιλογή σου...

εγώ από την άλλη δεν νομίζω να αντέξω για πολύ καιρό να είμαι νοικοκυρά μιας και ποτέ δεν είχα όνειρο την οικογένεια όταν ήμουν μικρή (τα τελευταία χρόνια μου προέκυψε) και έτσι θα αναγκαστώ να δουλεύω ακόμη και αν δεν μου αρέσει για να βγαίνω από το σπίτι και να αλλάζω παραστάσεις (και για βιοποριστικούς λόγους βέβαια)...να πω την αλήθεια εδώ και λίγο καιρό που βγήκα σε άδεια έχω βαρεθεί να ασχολούμαι μόνο με το σπίτι...

[evi_mik]

Θεωρώ κι εγώ ότι είμαι από τις τυχερές που αγαπάνε ΤΡΕΛΑ τη δουλειά τους.

Είμαι κι εγώ αρχιτέκτονας (έχουμε μαζευτεί πολλές εδώ μέσα!!!! ) έκανα το μεταπτυχιακό μου στην Αμερική και επέστρεψα στην Ελλάδα όπου με περίμενε ο καλός μου. Με πολλές ελπίδες και ιδέες και όνειρα πέρασα από διάφορα αρχιτεκτονικά γραφεία (δεν άντεξα τους εργοδότες - όχι τα ωράρια, όχι τα λίγα λεφτά, τα άτομα) και μετά τη συνεργασία μου με εργολάβους ξεκίνησα δικό μου γραφείο το οποίο έχω εγκαταλείψει προσωρινά (ημιαπασχολούμαι ουσιαστικά) και μεγαλώνω το παιδάκι μου.Επίσης, εργάζομαι σαν ωρομίσθια στα ΤΕΙ, πράγμα που επίσης απολαμβάνω.

Μπορώ όμως να πω ότι μου λείπει πολύ η δουλεία μου, μα πάρα πολύ.

Αυτό το διάστημα δεν αναλαμβάνω μαζεμένες δουλειές. Έχω γίνει εκλεκτική!!!! Αυτό μου έχει δώσει χρόνο για να κάνω πράγματα με το παιδί μου και τη ευκαιρία να δουλεύω αποκλειστικά με ανθρώπους που "ψάχνονται" για το σπίτι τους.

Θεωρώ ότι θα κάνω μια "κοιλιά" για μερικά χρόνια και θα επανέλθω δρυμήτερη.

[beboulix]

ανεκαθεν ημουν ανθρωπος με καλλιτεχνικες ανησυχιες,ηθελα να περασω ΑΣΚΤ αλλα αμα δεν στρωσεις τον μπιθα σου δεν καταφερνεις κ πολλα.

ετσι αποφοιτησα απο μια ιδιωτικη σχολη,γραφιστικη,οπου ασκησα κ το επαγγελμα για ενα χρονο.

τα λεφτα τραγικα λιγα ηθελα να τα παρατησω αλλα δεν εβρισκα κατι αλλο κ (πως ερχονται τα πραγματα μερικες φορες),μου λεει ενας θειος για εναν φιλο του που ειχε αεροπορικη εταιρεια στην θεσσαλονικη κ ηθελε αεροσυνοδους.πηγα ΄πετωντας΄

εκει γνωρισα κ τον αντρουλη μου.

μπορει βεβαια να ειναι κουραστικη δουλεια,να μην εχει καποια σχεση με τα αρχικα μου ονειρα αλλα ειναι ερωτας το αεροπλανο

[Eve]

  evi_mik είπε:

Θεωρώ ότι θα κάνω μια "κοιλιά" για μερικά χρόνια και θα επανέλθω δρυμήτερη.

 

ισως αυτό να έχει νοημα, το έχω σκεφτει κι εγώ..

και απο αυτή την αποψη, αν εχεις σκοπο να κανεις παραπάνω απο ενα παιδι, καλο ειναι να τα κανεις κοντά κοντά....ωστε να πεις "για τα ερχομενα x χρονια κανω λιγο πισω στη δουλειά μου και μετά μπορώ να φορτσάρω..."

Αν και δυστυχως σε πολλους τομεις η δουλειά και το αντικειμενοδεν περιμένει, εξελισσεται τοσο γρηγορα που θελει κυνηγι συνεχως....(δυστυχως και στην περιπτωση μου καπως ετσι ειναι...)

[peony]

  Παράθεση

Αν και δυστυχως σε πολλους τομεις η δουλειά και το αντικειμενοδεν περιμένει, εξελισσεται τοσο γρηγορα που θελει κυνηγι συνεχως....(δυστυχως και στην περιπτωση μου καπως ετσι ειναι...)

 

Ακριβώς αυτό

[evi_mik]

  Eve είπε:

και απο αυτή την αποψη, αν εχεις σκοπο να κανεις παραπάνω απο ενα παιδι, καλο ειναι να τα κανεις κοντά κοντά....ωστε να πεις "για τα ερχομενα x χρονια κανω λιγο πισω στη δουλειά μου και μετά μπορώ να φορτσάρω..."

Εγώ αυτό έχω σκοπό να κάνω

 

  Eve είπε:

Αν και δυστυχως σε πολλους τομεις η δουλειά και το αντικειμενοδεν περιμένει, εξελισσεται τοσο γρηγορα που θελει κυνηγι συνεχως....(δυστυχως και στην περιπτωση μου καπως ετσι ειναι...)

Και αυτό ισχυεί, ωστόσο -για την δική μου την περίπτωση-

α) αυτόν τον καιρό η οικοδομή περνάει μια μικρή κρίση.

β) φροντίζω να συνεχίζω να ενημερώνομαι σχετικά με τη δουλειά μου

(εκθέσεις - συνέδρια - διαγωνισμοί - υλικά)

γ) το κυνήγι το δικό μας αφορά κυρίως σε πελάτες...

[monbebe]

εγω μιας και απο μικρη στα βασανα, αποφασισα αφου δεν περασα καπου στις πανελληνιες να μην το ζορισω πολυ. ημουν ηδη και 3-4 χρονια με τον αντρα μου -σχεση τοτε-, και αφου ειχαμε βλεψεις για κατι σοβαρο το αφησα απλα να κυλησει με τις γνωσεις που ειχα... δουλευα ηδη τα καλοκαιρια απο τα 16 μου περιπου σε διαφορες δουλειες, κυιριως γραφειου. ομως απο μικρη ειχα αυτο το σαρακι του θελω να μαθαινω, να διαβαζω και κυριως οτι ειχε να κανει με ξενη γλωσσα.... καποια στιγμη εγκυος στον γιο μου, και ενω δουλευα παραλληλα, αποφασιζω οτι θελω να τελειωσω αυτο που ειχα αφησει στα 14 μου γιατι θεωρουσα οτι θα ηταν οικονομικο βαρος αν συνεχιζα... να παρω δηλ. το ανωτατο πτυχιο στην ξενη γλωσσα που αγαπουσα απο μικρη... τα καταφερνω αμεσως και φτιαχνω και τα χαρτια μου για αδεια διδασκαλιας... συνεχισα να δουλευω στον ιδιωτικο τομεα χειμωνα-καλοκαιρι και παραλληλα περυσι ειχα ξεκινησει και 2 ιδιαιτερα. φετος το χειμωνα αποφασισα να σταματησω απο τον ιδιωτικο τομεα, δουλευω με 2 ιδιαιτερα -μου αρκουν στην κατασταση μου-, ειμαι χαρουμενη που κανονιζω εγω τις ωρες μου, και ειμαι οταν θελω σπιτι μου. οσο για ενσημα και συνταξη το εχω παρει αποφαση οτι δνε υπαρχει περιπτωση να την παρω ποτε, οποτε μια καλοκαιρινη δουλιτσα για την ασφαλεια μου και το ταμειο ανεργιας με καλυπτει... την ιδεα της αυτασφαλισης την εχω αποριψει γιατι νομιζω ειναι αρκετα ασυμφορη!