Διαχείριση διενέξεων

[Ilaeira]

Έχω προβληματιστεί με κάτι και θέλω τη γνώμη σας.

Πρόσφατα συναντηθήκαμε με φιλικό ζευγάρι που έχει ένα παιδάκι λίγο μεγαλύτερο απ' το δικό μου. Το παιδί απέκτησε πριν από κάποιους μήνες αδερφάκι και δεν το διαχειρίζεται ακόμα πολύ καλά - για την ακρίβεια δεν θέλει να το βλέπει. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το τι έχουν κάνει οι γονείς γι' αυτό, ο καθένας διαχειρίζεται τα πράγματα όπως ξέρει και μπορεί καλύτερα. Το παιδί ωστόσο υποφέρει. Ένα το κρατούμενο.

Ο δικός μου είναι γενικά αρκετά δυνατός, ενθουσιώδης και παρορμητικός. Επειδή πρόσφατα είχε δαγκώσει την ξαδέρφη του την ώρα που έπαιζαν, και κάποιες φορές μας έχει δαγκώσει κι εμάς ή μας έχει γρατζουνίσει την ώρα που κάνουμε αγκαλιές και φιλιά, προσπαθούμε να το δουλέψουμε. Του εξηγούμε συχνά πως όταν αγαπάμε κάποιον και χαιρόμαστε που παίζουμε μαζί του, τον κάνουμε αγκαλιά και τον χαϊδεύουμε απαλά - δεν τον δαγκώνουμε γιατί πονάει. Μέχρι στιγμής δείχνει να αποδίδει αυτή η προσέγγιση (αν έχετε ωστόσο κάποια άλλη συμβουλή ως προς αυτό, θα χαρώ να την ακούσω).

Πριν συναντήσουμε τα παιδιά, υπενθύμισα στον γιο μου τι κάνουμε όταν χαιρόμαστε που βλέπουμε κάποιον επειδή τον αγαπάμε, έχοντας στο νου μου κατά βάση το μωρό της οικογένειας. Με το που βρεθήκαμε, το άλλο παιδάκι ξεκίνησε τις επιθέσεις, οι οποίες ωστόσο δεν ήταν ακριβώς επιθέσεις. Τον πλησίαζε επιθετικά, αλλά άπλωνε το χέρι και του άγγιζε απλά την κοιλιά και μετά έφυγε τρέχοντας. Ο δικός μου μπλόκαρε. Του λέω "Νομίζω ότι θέλει να σε χαϊδέψει, δεν σε πονάει". Ο γιος μου άρχισε να φωνάζει "αγκαλιά, αγκαλιά", μέχρι να βγάλω εγώ τα παπούτσια μου αυτό έγινε άλλες δυο φορές μέχρι που έβαλε τα κλάματα. Τον πήρα αγκαλιά, του είπα ότι αν δεν θέλει να τον χαϊδεύει ο φίλος του μπορεί να κάνει πίσω ή να φύγει, ηρέμησε και ξεκίνησε να παίζει.
Η φάση επαναλήφθηκε μερικές φορές ακόμα, ο γιος μου στην αρχή κοιτούσε το άλλο παιδάκι απορημένος, μετά κάποια στιγμή άπλωσε το χέρι και τον έσπρωξε κανονικά. Του είπα ότι δεν σπρώχνουμε. Η φίλη μας είπε ότι μάλλον θέλει να αγγίξει την μπλούζα του δικού μου, που είχε ένα ανάγλυφο σχέδιο. Στο μεταξύ ξύπνησε και το μωρό, και η ίδια φάση επαναλήφθηκε με το μωρό. Τότε έπεσε το κατοστάρικο και θυμήθηκα ότι τους πρώτους μήνες το μωρό είχε φάει αρκετές γρατζουνιές απ' το αδερφάκι του. Ερμήνευσα την όλη κατάσταση σαν μια μισοαρχινισμένη επίθεση: ότι έχει μάθει ότι δεν πρέπει να χτυπάει ή να τσιμπάει αλλά έχει την παρόρμηση να το κάνει, και το ελέγχει απλά αγγίζοντας. Ωστόσο αυτό σημαίνει ότι το ένστικτο του δικού μου ήταν σωστό. Δεν ήθελε να τον χαϊδέψει, δεν ένιωθε καλά, κι εγώ το διαχειρίστηκα σαν να μην συμβαίνει τίποτα, ακύρωσα αυτό που ένιωθε εκείνη τη στιγμή. Συν ότι οι επεξηγήσεις μου λίγο πριν συναντηθούμε ίσως τον μπλόκαραν από το να αμυνθεί αμέσως, γιατί σκεφτόταν ότι ο φίλος του τον χαϊδεύει επειδή τον αγαπάει; (Στο μεταξύ όταν ήταν μικρότερα, λίγο μετά τη γέννηση του μωρού, τις είχε φάει κι ο δικός μου μια δυο φορές, αλλά από τότε δεν έχει ξανασυμβεί αυτό.)

Προβληματίζομαι συχνά για το ποια είναι η ισορροπία σ' αυτές τις περιπτώσεις. Δουλεύεις το παιδί σου, ειδικά αν είναι πιο έντονη προσωπικότητα και φοβάσαι ότι μπορεί να επιβληθεί σωματικά στα άλλα παιδιά. Πόσο όμως το δουλεύεις; Ποιο είναι το όριο; Δεν βρίσκω τίποτα κακό στο να του μάθεις να αμύνεται. Πώς όμως του μαθαίνεις τη χρυσή τομή; Μπορείς να του τη μάθεις σ' αυτήν την ηλικία; Επεμβαίνεις; Και ειδικά σε μια κατάσταση που είναι αόριστη, δεν είναι προφανής επίθεση. Κι αν η επίθεση γίνει προφανής, πώς το διαχειρίζεσαι; Του λες μπροστά στους άλλους γονείς ότι αν σε ξαναπειράξει φύγε; Σπρώξε; Πες στοπ; Πιάνει το στοπ στα δίχρονα;

Στο μεταξύ η κατάσταση είναι συναισθηματικά μπλεγμένη γιατί αγαπάμε πολύ τους φίλους μας, αγαπάμε πολύ τα παιδιά τους, και μιλάμε για ένα παιδί που υποφέρει. Δεν μπορώ να δώσω οδηγίες στους γονείς για το πώς θα εξαλείψουν το φαινόμενο, δεν μπορώ να αντιμετωπίσω το παιδί σαν ένα άγνωστο παιδάκι στην παιδική χαρά, και ταυτόχρονα δεν θέλω το δικό μου παιδί να επωμιστεί τις συνέπειες. Προσπαθώ να βρω μια ισορροπία ανάμεσα στη διαχείριση και την υπερβολική αντίδραση.

Το ξέρω πως ίσως σας φανεί αστείο και θα μου πείτε ότι συμβαίνουν αυτά. Το ξέρω ότι συμβαίνουν, και δεν το θεωρώ τραγικό να εκτεθεί σ' αυτό από τόσο νωρίς. Θα του συμβούν πολλά τέτοια αργότερα. Ο προβληματισμός μου έγκειται στο τι κάνω εγώ ως γονιός σε τέτοιες περιπτώσεις. Πώς οριοθετώ το δικό μου παιδί και ταυτόχρονα πώς του μαθαίνω να αντιδράει.

[irin]

πρίν από 59 λεπτά , Ilaeira είπε:

Έχω προβληματιστεί με κάτι και θέλω τη γνώμη σας.

Πρόσφατα συναντηθήκαμε με φιλικό ζευγάρι που έχει ένα παιδάκι λίγο μεγαλύτερο απ' το δικό μου. Το παιδί απέκτησε πριν από κάποιους μήνες αδερφάκι και δεν το διαχειρίζεται ακόμα πολύ καλά - για την ακρίβεια δεν θέλει να το βλέπει. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το τι έχουν κάνει οι γονείς γι' αυτό, ο καθένας διαχειρίζεται τα πράγματα όπως ξέρει και μπορεί καλύτερα. Το παιδί ωστόσο υποφέρει. Ένα το κρατούμενο.

Ο δικός μου είναι γενικά αρκετά δυνατός, ενθουσιώδης και παρορμητικός. Επειδή πρόσφατα είχε δαγκώσει την ξαδέρφη του την ώρα που έπαιζαν, και κάποιες φορές μας έχει δαγκώσει κι εμάς ή μας έχει γρατζουνίσει την ώρα που κάνουμε αγκαλιές και φιλιά, προσπαθούμε να το δουλέψουμε. Του εξηγούμε συχνά πως όταν αγαπάμε κάποιον και χαιρόμαστε που παίζουμε μαζί του, τον κάνουμε αγκαλιά και τον χαϊδεύουμε απαλά - δεν τον δαγκώνουμε γιατί πονάει. Μέχρι στιγμής δείχνει να αποδίδει αυτή η προσέγγιση (αν έχετε ωστόσο κάποια άλλη συμβουλή ως προς αυτό, θα χαρώ να την ακούσω).

Πριν συναντήσουμε τα παιδιά, υπενθύμισα στον γιο μου τι κάνουμε όταν χαιρόμαστε που βλέπουμε κάποιον επειδή τον αγαπάμε, έχοντας στο νου μου κατά βάση το μωρό της οικογένειας. Με το που βρεθήκαμε, το άλλο παιδάκι ξεκίνησε τις επιθέσεις, οι οποίες ωστόσο δεν ήταν ακριβώς επιθέσεις. Τον πλησίαζε επιθετικά, αλλά άπλωνε το χέρι και του άγγιζε απλά την κοιλιά και μετά έφυγε τρέχοντας. Ο δικός μου μπλόκαρε. Του λέω "Νομίζω ότι θέλει να σε χαϊδέψει, δεν σε πονάει". Ο γιος μου άρχισε να φωνάζει "αγκαλιά, αγκαλιά", μέχρι να βγάλω εγώ τα παπούτσια μου αυτό έγινε άλλες δυο φορές μέχρι που έβαλε τα κλάματα. Τον πήρα αγκαλιά, του είπα ότι αν δεν θέλει να τον χαϊδεύει ο φίλος του μπορεί να κάνει πίσω ή να φύγει, ηρέμησε και ξεκίνησε να παίζει.
Η φάση επαναλήφθηκε μερικές φορές ακόμα, ο γιος μου στην αρχή κοιτούσε το άλλο παιδάκι απορημένος, μετά κάποια στιγμή άπλωσε το χέρι και τον έσπρωξε κανονικά. Του είπα ότι δεν σπρώχνουμε. Η φίλη μας είπε ότι μάλλον θέλει να αγγίξει την μπλούζα του δικού μου, που είχε ένα ανάγλυφο σχέδιο. Στο μεταξύ ξύπνησε και το μωρό, και η ίδια φάση επαναλήφθηκε με το μωρό. Τότε έπεσε το κατοστάρικο και θυμήθηκα ότι τους πρώτους μήνες το μωρό είχε φάει αρκετές γρατζουνιές απ' το αδερφάκι του. Ερμήνευσα την όλη κατάσταση σαν μια μισοαρχινισμένη επίθεση: ότι έχει μάθει ότι δεν πρέπει να χτυπάει ή να τσιμπάει αλλά έχει την παρόρμηση να το κάνει, και το ελέγχει απλά αγγίζοντας. Ωστόσο αυτό σημαίνει ότι το ένστικτο του δικού μου ήταν σωστό. Δεν ήθελε να τον χαϊδέψει, δεν ένιωθε καλά, κι εγώ το διαχειρίστηκα σαν να μην συμβαίνει τίποτα, ακύρωσα αυτό που ένιωθε εκείνη τη στιγμή. Συν ότι οι επεξηγήσεις μου λίγο πριν συναντηθούμε ίσως τον μπλόκαραν από το να αμυνθεί αμέσως, γιατί σκεφτόταν ότι ο φίλος του τον χαϊδεύει επειδή τον αγαπάει; (Στο μεταξύ όταν ήταν μικρότερα, λίγο μετά τη γέννηση του μωρού, τις είχε φάει κι ο δικός μου μια δυο φορές, αλλά από τότε δεν έχει ξανασυμβεί αυτό.)

Προβληματίζομαι συχνά για το ποια είναι η ισορροπία σ' αυτές τις περιπτώσεις. Δουλεύεις το παιδί σου, ειδικά αν είναι πιο έντονη προσωπικότητα και φοβάσαι ότι μπορεί να επιβληθεί σωματικά στα άλλα παιδιά. Πόσο όμως το δουλεύεις; Ποιο είναι το όριο; Δεν βρίσκω τίποτα κακό στο να του μάθεις να αμύνεται. Πώς όμως του μαθαίνεις τη χρυσή τομή; Μπορείς να του τη μάθεις σ' αυτήν την ηλικία; Επεμβαίνεις; Και ειδικά σε μια κατάσταση που είναι αόριστη, δεν είναι προφανής επίθεση. Κι αν η επίθεση γίνει προφανής, πώς το διαχειρίζεσαι; Του λες μπροστά στους άλλους γονείς ότι αν σε ξαναπειράξει φύγε; Σπρώξε; Πες στοπ; Πιάνει το στοπ στα δίχρονα;

Στο μεταξύ η κατάσταση είναι συναισθηματικά μπλεγμένη γιατί αγαπάμε πολύ τους φίλους μας, αγαπάμε πολύ τα παιδιά τους, και μιλάμε για ένα παιδί που υποφέρει. Δεν μπορώ να δώσω οδηγίες στους γονείς για το πώς θα εξαλείψουν το φαινόμενο, δεν μπορώ να αντιμετωπίσω το παιδί σαν ένα άγνωστο παιδάκι στην παιδική χαρά, και ταυτόχρονα δεν θέλω το δικό μου παιδί να επωμιστεί τις συνέπειες. Προσπαθώ να βρω μια ισορροπία ανάμεσα στη διαχείριση και την υπερβολική αντίδραση.

Το ξέρω πως ίσως σας φανεί αστείο και θα μου πείτε ότι συμβαίνουν αυτά. Το ξέρω ότι συμβαίνουν, και δεν το θεωρώ τραγικό να εκτεθεί σ' αυτό από τόσο νωρίς. Θα του συμβούν πολλά τέτοια αργότερα. Ο προβληματισμός μου έγκειται στο τι κάνω εγώ ως γονιός σε τέτοιες περιπτώσεις. Πώς οριοθετώ το δικό μου παιδί και ταυτόχρονα πώς του μαθαίνω να αντιδράει.

Καλημέρα.

Μου έχει τύχει να πω στο παιδί μου, μπροστά στους άλλους γονείς-φίλους μας, ότι αν κάτι δεν σου αρέσει πες στοπ, φύγε, βάλε τα χέρια σου να το σταματήσεις. Αν σε χτυπήσουν πες όχι, στοπ κλπ και αν δεν σε ακούει το άλλο παιδάκι έλα σε εμένα. Αυτό ειναι κάτι που θα το έλεγα για όλες τις περιπτώσεις, οπότε θεωρώ ότι δεν παρεξηγούνται οι άλλοι γονείς. Από εκεί και πέρα, αν παρεξηγηθούν.. θα τους περάσει! Δεν προσβάλλω το παιδί τους, άλλωστε μπορεί και το δικό μου παιδί να χτυπήσει κάποιον, και βέβαια θα πω ότι δεν χτυπάμε. Όμως δεν μπορώ και να του πω "κάτσε να τρως ξύλο", ειδικά αν οι άλλοι γονείς δεν μαζεύουν το παιδί τους

[kotsifikos]

Το παιδάκι σου είναι δύο ετών?

Νομίζω πως το έχεις αναλύσει πολύ στο μυαλό σου, τα παιδιά αυτής της ηλικίας πολλές φορές θα έχουν τέτοιες αντιδράσεις στις μεταξύ τους ''σχέσεις'' αλληλεπιδρούν το ένα με το άλλο.

Ως συμβουλή και όντας μαμά ενός παιδιού παρορμητικού και αρκετά δυνατού θα σου έλεγα να μη το ''πιέζεις'' ιδιαίτερα με το τι πρέπει να δείχνει και πως στις προσωπικές του σχέσεις. Αν χαίρεται άφησε το να δείξει τη χαρά του, αν δυσαρεστείται άφησε το επίσης να το δείξει, μπορεί εσύ ως ενήλικας να λαμβάνεις την στάση του ως ''ακατάλληλη'' τα παιδιά όμως έχουν άλλο κώδικα επικοινωνίας. Τώρα είναι η ηλικία που αρχίζει να βγαίνει στην επιφάνεια ο χαρακτήρας του, μη το του ''κόβεις''.

Επίσης όσο αφορά τα δαγκώματα και τα χτυπήματα καλό είναι να τονίζεις πως γενικά δεν το κάνουμε αυτό επειδή δεν πρέπει να πονάμε τους άλλους (δεν θα το καταλάβει βέβαια στα δύο αλλά μεγαλώνοντας θα το κατανοήσει) και όχι επειδή τους αγαπάμε. Το λέω επειδή ίσως με αυτή την πληροφορία μπερδευτεί και θεωρήσει πως μπορεί να χτυπάει και να δαγκώνει όποιον δεν αγαπάει - δεν είναι φίλος η οικογένεια του.  Ακόμη, καλό είναι να μάθει πως αν κάνει κάποιος κάτι που δεν του αρέσει πρώτα το λέει , καλό είναι να ξέρει πως μπορεί να μιλάει για αυτό που νιώθει.

Μη με παρεξηγήσεις, δεν σου κάνω υποδείξεις, απλά  έχουμε εμπειρίες από περιστατικά τέτοιου είδους..

[Deena]

1 hour ago, Ilaeira είπε:

Έχω προβληματιστεί με κάτι και θέλω τη γνώμη σας.

Πρόσφατα συναντηθήκαμε με φιλικό ζευγάρι που έχει ένα παιδάκι λίγο μεγαλύτερο απ' το δικό μου. Το παιδί απέκτησε πριν από κάποιους μήνες αδερφάκι και δεν το διαχειρίζεται ακόμα πολύ καλά - για την ακρίβεια δεν θέλει να το βλέπει. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το τι έχουν κάνει οι γονείς γι' αυτό, ο καθένας διαχειρίζεται τα πράγματα όπως ξέρει και μπορεί καλύτερα. Το παιδί ωστόσο υποφέρει. Ένα το κρατούμενο.

Ο δικός μου είναι γενικά αρκετά δυνατός, ενθουσιώδης και παρορμητικός. Επειδή πρόσφατα είχε δαγκώσει την ξαδέρφη του την ώρα που έπαιζαν, και κάποιες φορές μας έχει δαγκώσει κι εμάς ή μας έχει γρατζουνίσει την ώρα που κάνουμε αγκαλιές και φιλιά, προσπαθούμε να το δουλέψουμε. Του εξηγούμε συχνά πως όταν αγαπάμε κάποιον και χαιρόμαστε που παίζουμε μαζί του, τον κάνουμε αγκαλιά και τον χαϊδεύουμε απαλά - δεν τον δαγκώνουμε γιατί πονάει. Μέχρι στιγμής δείχνει να αποδίδει αυτή η προσέγγιση (αν έχετε ωστόσο κάποια άλλη συμβουλή ως προς αυτό, θα χαρώ να την ακούσω).

Πριν συναντήσουμε τα παιδιά, υπενθύμισα στον γιο μου τι κάνουμε όταν χαιρόμαστε που βλέπουμε κάποιον επειδή τον αγαπάμε, έχοντας στο νου μου κατά βάση το μωρό της οικογένειας. Με το που βρεθήκαμε, το άλλο παιδάκι ξεκίνησε τις επιθέσεις, οι οποίες ωστόσο δεν ήταν ακριβώς επιθέσεις. Τον πλησίαζε επιθετικά, αλλά άπλωνε το χέρι και του άγγιζε απλά την κοιλιά και μετά έφυγε τρέχοντας. Ο δικός μου μπλόκαρε. Του λέω "Νομίζω ότι θέλει να σε χαϊδέψει, δεν σε πονάει". Ο γιος μου άρχισε να φωνάζει "αγκαλιά, αγκαλιά", μέχρι να βγάλω εγώ τα παπούτσια μου αυτό έγινε άλλες δυο φορές μέχρι που έβαλε τα κλάματα. Τον πήρα αγκαλιά, του είπα ότι αν δεν θέλει να τον χαϊδεύει ο φίλος του μπορεί να κάνει πίσω ή να φύγει, ηρέμησε και ξεκίνησε να παίζει.
Η φάση επαναλήφθηκε μερικές φορές ακόμα, ο γιος μου στην αρχή κοιτούσε το άλλο παιδάκι απορημένος, μετά κάποια στιγμή άπλωσε το χέρι και τον έσπρωξε κανονικά. Του είπα ότι δεν σπρώχνουμε. Η φίλη μας είπε ότι μάλλον θέλει να αγγίξει την μπλούζα του δικού μου, που είχε ένα ανάγλυφο σχέδιο. Στο μεταξύ ξύπνησε και το μωρό, και η ίδια φάση επαναλήφθηκε με το μωρό. Τότε έπεσε το κατοστάρικο και θυμήθηκα ότι τους πρώτους μήνες το μωρό είχε φάει αρκετές γρατζουνιές απ' το αδερφάκι του. Ερμήνευσα την όλη κατάσταση σαν μια μισοαρχινισμένη επίθεση: ότι έχει μάθει ότι δεν πρέπει να χτυπάει ή να τσιμπάει αλλά έχει την παρόρμηση να το κάνει, και το ελέγχει απλά αγγίζοντας. Ωστόσο αυτό σημαίνει ότι το ένστικτο του δικού μου ήταν σωστό. Δεν ήθελε να τον χαϊδέψει, δεν ένιωθε καλά, κι εγώ το διαχειρίστηκα σαν να μην συμβαίνει τίποτα, ακύρωσα αυτό που ένιωθε εκείνη τη στιγμή. Συν ότι οι επεξηγήσεις μου λίγο πριν συναντηθούμε ίσως τον μπλόκαραν από το να αμυνθεί αμέσως, γιατί σκεφτόταν ότι ο φίλος του τον χαϊδεύει επειδή τον αγαπάει; (Στο μεταξύ όταν ήταν μικρότερα, λίγο μετά τη γέννηση του μωρού, τις είχε φάει κι ο δικός μου μια δυο φορές, αλλά από τότε δεν έχει ξανασυμβεί αυτό.)

Προβληματίζομαι συχνά για το ποια είναι η ισορροπία σ' αυτές τις περιπτώσεις. Δουλεύεις το παιδί σου, ειδικά αν είναι πιο έντονη προσωπικότητα και φοβάσαι ότι μπορεί να επιβληθεί σωματικά στα άλλα παιδιά. Πόσο όμως το δουλεύεις; Ποιο είναι το όριο; Δεν βρίσκω τίποτα κακό στο να του μάθεις να αμύνεται. Πώς όμως του μαθαίνεις τη χρυσή τομή; Μπορείς να του τη μάθεις σ' αυτήν την ηλικία; Επεμβαίνεις; Και ειδικά σε μια κατάσταση που είναι αόριστη, δεν είναι προφανής επίθεση. Κι αν η επίθεση γίνει προφανής, πώς το διαχειρίζεσαι; Του λες μπροστά στους άλλους γονείς ότι αν σε ξαναπειράξει φύγε; Σπρώξε; Πες στοπ; Πιάνει το στοπ στα δίχρονα;

Στο μεταξύ η κατάσταση είναι συναισθηματικά μπλεγμένη γιατί αγαπάμε πολύ τους φίλους μας, αγαπάμε πολύ τα παιδιά τους, και μιλάμε για ένα παιδί που υποφέρει. Δεν μπορώ να δώσω οδηγίες στους γονείς για το πώς θα εξαλείψουν το φαινόμενο, δεν μπορώ να αντιμετωπίσω το παιδί σαν ένα άγνωστο παιδάκι στην παιδική χαρά, και ταυτόχρονα δεν θέλω το δικό μου παιδί να επωμιστεί τις συνέπειες. Προσπαθώ να βρω μια ισορροπία ανάμεσα στη διαχείριση και την υπερβολική αντίδραση.

Το ξέρω πως ίσως σας φανεί αστείο και θα μου πείτε ότι συμβαίνουν αυτά. Το ξέρω ότι συμβαίνουν, και δεν το θεωρώ τραγικό να εκτεθεί σ' αυτό από τόσο νωρίς. Θα του συμβούν πολλά τέτοια αργότερα. Ο προβληματισμός μου έγκειται στο τι κάνω εγώ ως γονιός σε τέτοιες περιπτώσεις. Πώς οριοθετώ το δικό μου παιδί και ταυτόχρονα πώς του μαθαίνω να αντιδράει.

 

Δεν βλέπω κάτι λάθος στις αντιδράσεις σου και στον τρόπο που το χειρίστηκατε γενικώς οι ενήλικες, ούτε βλέπω να συνέβη κάτι άσχημο ανάμεσα στα δύο παιδιά, συμβαίνουν όντως αυτά  ακόμα και χωρίς την συνθήκη του νέου μέλους.

 

Δύο ετών είναι σχεδόν τα παιδιά, είναι αναμενόμενο, σε αυτή την φάση ο ρόλος των ενηλίκων είναι κυρίως να προλαμβάνουν καταστάσεις, έχετε λίγο ακόμα χρόνο ώστε να μπορούν τα παιδιά να αυτορυθμίζονται χωρίς την δική σας παρέμβαση.

 

Όσο για το πώς θα μάθεις στο παιδί να δείχνει την αντίδρασή του, σε αυτή την ηλικία ο ιδανικός τρόπος είναι να γίνεις εσύ η φωνή του, λέγοντας κάτι σαν "Μάλλον ο (όνομα του παιδιού σου) δεν θέλει τώρα να.......". Φυσικά το παιδί σε αυτή την ηλικία δεν μπορεί να εκφράσει την αντίδρασή του με λόγια, είτε θα χτυπήσει/δαγκώσει/σπρώξει είτε θα κλάψει και θα κολλήσει πάνω σου, αλλά τον βοηθά να ακούει από εσένα την "σωστή" αντίδραση.

 

 

[kotsifikos]

1 hour ago, Ilaeira said:

Το ξέρω πως ίσως σας φανεί αστείο και θα μου πείτε ότι συμβαίνουν αυτά. Το ξέρω ότι συμβαίνουν, και δεν το θεωρώ τραγικό να εκτεθεί σ' αυτό από τόσο νωρίς. Θα του συμβούν πολλά τέτοια αργότερα. Ο προβληματισμός μου έγκειται στο τι κάνω εγώ ως γονιός σε τέτοιες περιπτώσεις. Πώς οριοθετώ το δικό μου παιδί και ταυτόχρονα πώς του μαθαίνω να αντιδράει.

Καθόλου αστείο δεν είναι, αντίθετα, όλοι έχουμε περάσει από αυτή τη φάση. Εγώ προσωπικά μέσα στην ανησυχία μου επειδή έχει πολύ έντονη προσωπικότητα κατάφερα αντίθετα αποτελέσματα με τον χειρισμό μου , ευτυχώς όμως το κατάλαβα νωρίς και διόρθωσα την στάση μου .  Η υπερανάλυση δεν κάνει καλό σε αυτές τις περιπτώσεις, αυτή η τάση να θέλουμε να προλαβαίνουμε τέτοιες άβολες καταστάσεις συνήθως μόνο κακό κάνει στα παιδιά.

[Ilaeira]

πρίν από 25 λεπτά , kotsifikos είπε:

Το παιδάκι σου είναι δύο ετών?

Νομίζω πως το έχεις αναλύσει πολύ στο μυαλό σου, τα παιδιά αυτής της ηλικίας πολλές φορές θα έχουν τέτοιες αντιδράσεις στις μεταξύ τους ''σχέσεις'' αλληλεπιδρούν το ένα με το άλλο.

Ως συμβουλή και όντας μαμά ενός παιδιού παρορμητικού και αρκετά δυνατού θα σου έλεγα να μη το ''πιέζεις'' ιδιαίτερα με το τι πρέπει να δείχνει και πως στις προσωπικές του σχέσεις. Αν χαίρεται άφησε το να δείξει τη χαρά του, αν δυσαρεστείται άφησε το επίσης να το δείξει, μπορεί εσύ ως ενήλικας να λαμβάνεις την στάση του ως ''ακατάλληλη'' τα παιδιά όμως έχουν άλλο κώδικα επικοινωνίας. Τώρα είναι η ηλικία που αρχίζει να βγαίνει στην επιφάνεια ο χαρακτήρας του, μη το του ''κόβεις''.

Επίσης όσο αφορά τα δαγκώματα και τα χτυπήματα καλό είναι να τονίζεις πως γενικά δεν το κάνουμε αυτό επειδή δεν πρέπει να πονάμε τους άλλους (δεν θα το καταλάβει βέβαια στα δύο αλλά μεγαλώνοντας θα το κατανοήσει) και όχι επειδή τους αγαπάμε. Το λέω επειδή ίσως με αυτή την πληροφορία μπερδευτεί και θεωρήσει πως μπορεί να χτυπάει και να δαγκώνει όποιον δεν αγαπάει - δεν είναι φίλος η οικογένεια του.  Ακόμη, καλό είναι να μάθει πως αν κάνει κάποιος κάτι που δεν του αρέσει πρώτα το λέει , καλό είναι να ξέρει πως μπορεί να μιλάει για αυτό που νιώθει.

Μη με παρεξηγήσεις, δεν σου κάνω υποδείξεις, απλά  έχουμε εμπειρίες από περιστατικά τέτοιου είδους..

 

Είναι σχεδόν δύο. Δεν σε παρεξηγώ, προς Θεού!

 

Μάλλον δεν τα έγραψα καλά. Όταν είχε δαγκώσει την ξαδέρφη του, στεναχωρηθήκαμε και προβληματιστήκαμε πολύ. Κυρίως επειδή έγινε στα καλά καθούμενα, εκεί που στέκονταν δίπλα-δίπλα. Αλλά μετά προσέξαμε ότι το έκανε και σ' εμάς όταν δεν μπορούσε να συγκρατήσει τη χαρά και τον ενθουσιασμό του, σαν να προσπαθεί να το διοχετεύσει κάπου όλο αυτό. Οπότε δεν του λέμε ότι δεν δαγκώνουμε αυτούς που αγαπάμε, του λέμε ότι δεν δαγκώνουμε κανέναν. Αλλά αν θέλουμε να δείξουμε την αγάπη μας, αντί να δαγκώσουμε μπορούμε να πάρουμε αγκαλιά. 

Δεν θέλω να τον κόβω, αλλά δεν μπορώ και να τον αφήσω να απλώνει το χέρι γεμάτος χαρά στα μωρά του κόσμου. Είναι σίφουνας, και χαίρομαι γι' αυτό, αλλά θέλω να τον βοηθήσω να εκφράζεται χωρίς να πονάει τους άλλους.

 

 

Με βοηθάνε πολύ τα σχόλιά σας, ίσως εγώ το βλέπω πιο συναισθηματικά απ' όσο πρέπει. 

 

 

πρίν από 9 λεπτά , kotsifikos είπε:

Καθόλου αστείο δεν είναι, αντίθετα, όλοι έχουμε περάσει από αυτή τη φάση. Εγώ προσωπικά μέσα στην ανησυχία μου επειδή έχει πολύ έντονη προσωπικότητα κατάφερα αντίθετα αποτελέσματα με τον χειρισμό μου , ευτυχώς όμως το κατάλαβα νωρίς και διόρθωσα την στάση μου .  Η υπερανάλυση δεν κάνει καλό σε αυτές τις περιπτώσεις, αυτή η τάση να θέλουμε να προλαβαίνουμε τέτοιες άβολες καταστάσεις συνήθως μόνο κακό κάνει στα παιδιά.

 

Ναι, ίσως έχεις δίκιο. Εγώ ένιωσα ότι τον αδίκησα. Υπό κανονικές συνθήκες θα είχε απαντήσει αμέσως με σπρωξιά, δεν θα καθόταν να του λέει "αγκαλιά, αγκαλιά" και στο τέλος να βάλει τα κλάματα. Γι' αυτό σκέφτομαι ότι φταίω. Από την άλλη τι να κάνω, να μην του εξηγήσω ότι δεν δαγκώνουμε τα άλλα παιδιά απ' τη χαρά μας;

[kotsifikos]

56 minutes ago, Ilaeira said:

Ναι, ίσως έχεις δίκιο. Εγώ ένιωσα ότι τον αδίκησα. Υπό κανονικές συνθήκες θα είχε απαντήσει αμέσως με σπρωξιά, δεν θα καθόταν να του λέει "αγκαλιά, αγκαλιά" και στο τέλος να βάλει τα κλάματα. Γι' αυτό σκέφτομαι ότι φταίω. Από την άλλη τι να κάνω, να μην του εξηγήσω ότι δεν δαγκώνουμε τα άλλα παιδιά απ' τη χαρά μας;

Επανάληψη, δεν υπάρχει άλλη λύση από το να το λές ξανά και ξανά, στην ηλικία που είναι το παιδί δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Σκέψου ότι το ίδιο δεν μπορεί καν να καταλάβει ότι δεν πρέπει να πονάει τους άλλους, σκέφτεται εγωκεντρικά τελείως, όπως όλα τα μωρά αυτής της ηλικίας, δεν έχουν καθόλου ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση. Έτσι και αλλιώς σε αυτή την ηλικία είμαστε πίσω τους συνέχεια, οπότε αν δεις πως πάει να κάνει κίνηση μπορείς να παρέμβεις. Ωστόσο μη ξεχνάς πως πολλά από αυτά που κάνει είναι στάδιο ανάπτυξης που περνάει. Εγώ όταν ξεκίνησε να το κάνει αυτό το ανέλυσα τόσο μα τόσο πολύ που το αποτέλεσμα ήταν να ενοχοποιήσει τόσο πολύ τα συναισθήματα του που μετά δεν ήξερε πως να τα εκφράσει, ευτυχώς κατάλαβα έγκαιρα πως κάτι συμβαίνει και έτσι βοήθησα το παιδί μου.

Στα δύο δεν μπορεί να εκφράσει με λόγια αυτό που νιώθει, οπότε στην έντονη χαρά ή λύπη ή ακόμα και θυμό θα αντιδράσει παρορμητικά, τι πιο λογικό για το ίδιο.

Το να μη χτυπάει και να μη το χτυπούν είναι κάτι που το μαθαίνει με το χρόνο, δεν θα το κατακτήσει από τη μία στιγμή στην άλλη,  σε κάθε περίπτωση λες αυτά που μπορεί να καταλάβει το παιδί , απλά και λιτά, και εκεί που νομίζεις πως μιλάς σε τοίχο θα δεις πως σιγά σιγά ότι λες το παιδί την κατάλληλη στιγμή το θυμάται.

[irin]

Γενικά έχω παρατηρήσει από πολλά παιδάκια ότι γύρω στα 2 δαγκώνουν και χτυπάνε. Και σίγουρα όχι με κακία. Πιο μετά αν χτυπάνε, ναι, το κάνουν επίτηδες για να πονέσουν τον άλλον. Αλλά στα δύο το βλέπουν παιχνίδι, έκφραση αγάπης κλπ. Οπότε καλά κάνεις να το λες, αλλά αν δώσεις χρόνο απλά θα το σταματήσει μόνος του

[ΑΡΓΚ]

Το υπεραναλύεις και ειλικρινά, αν και θυμάμαι πώς ένιωθα με το παιδί μου (το πρώτο) σε εκείνη τη φάση, όλο αυτό είναι ανούσιο. Ούτε έπαθε κανείς τίποτα, ούτε σωματικά ούτε ψυχολογικά, ούτε έχει καμία σημασία. Και θα το γρατζουνίσουν κάποτε το παιδί, και θα γρτατζουνίσει. Και θα κλάψει γιατί του συνέβη και θα κάνει άλλα παιδιά να κλάψουν. Και θα κλάψει τρομάζοντας χωρίς λόγο. Και πάλι δε θα πάθει κάτι. Αν η επιθετικότητα, ή η δειλία, δεν είναι συνεχόμενο μοτίβο σε όλες τις επαφές με παιδιά, και μάλιστα για καιρό, το να το αγνοείς και να μην το μεγαλοποιείς, είναι το μακράν καλύτερο που μπορείς να κάνεις για το παιδί.

[irin]

πρίν από 8 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

Το υπεραναλύεις και ειλικρινά, αν και θυμάμαι πώς ένιωθα με το παιδί μου (το πρώτο) σε εκείνη τη φάση, όλο αυτό είναι ανούσιο. Ούτε έπαθε κανείς τίποτα, ούτε σωματικά ούτε ψυχολογικά, ούτε έχει καμία σημασία. Και θα το γρατζουνίσουν κάποτε το παιδί, και θα γρτατζουνίσει. Και θα κλάψει γιατί του συνέβη και θα κάνει άλλα παιδιά να κλάψουν. Και θα κλάψει τρομάζοντας χωρίς λόγο. Και πάλι δε θα πάθει κάτι. Αν η επιθετικότητα, ή η δειλία, δεν είναι συνεχόμενο μοτίβο σε όλες τις επαφές με παιδιά, και μάλιστα για καιρό, το να το αγνοείς και να μην το μεγαλοποιείς, είναι το μακράν καλύτερο που μπορείς να κάνεις για το παιδί.

Λίγο άσχετο αλλά σχετικό με το πώς μεγαλοποιούμε τα πράγματα χωρίς νόημα. Είχα πάει το γιό μου σε παιδικό πάρτυ, όπου έκανε ποδήλατο. Και μάλλον με το πετάλι έγδαρε ένα πρόσφατο χτύπημα στο γόνατο και τον βρήκα με αίματα  να τρέχουν. Εκείνος δεν το είχε δει καν. Οπότε σηκώθηκα και τον πήρα και του είπα πάμε να το καθαρίσουμε. Και ρώτησα τους ανθρώπους του σπιτιού πού μπορώ να το καθαρίσω κλπ. Ε, όταν το είδαν 3-4 ενήλικες, γονείς-γιαγιάδες κλπ άρχισαν τα επιφωνήματα. Δεν έγινε κάτι, τον πήρα και πήγαμε να το καθαρίσουμε, αλλά μου έχει τύχει αντίστοιχη περίπτωση που να αρχίσουν να κλαίνε αφού ακούσουν τα επιφωνήματα τρόμου. Ενώ από μόνα τους ούτε πόνεσαν ούτε τρόμαξαν. 

Οπότε...ψυχραιμία σε όλα, έτσι περνάνε πιο κουλ και απαρατήρητα τα πάντα. Από το χτύπημα, ως τα σπρωξίματα, τα έντομα, τους κινδύνους κλπ

[Yovanna]

..

[Ilaeira]

3 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Το υπεραναλύεις και ειλικρινά, αν και θυμάμαι πώς ένιωθα με το παιδί μου (το πρώτο) σε εκείνη τη φάση, όλο αυτό είναι ανούσιο. Ούτε έπαθε κανείς τίποτα, ούτε σωματικά ούτε ψυχολογικά, ούτε έχει καμία σημασία. Και θα το γρατζουνίσουν κάποτε το παιδί, και θα γρτατζουνίσει. Και θα κλάψει γιατί του συνέβη και θα κάνει άλλα παιδιά να κλάψουν. Και θα κλάψει τρομάζοντας χωρίς λόγο. Και πάλι δε θα πάθει κάτι. Αν η επιθετικότητα, ή η δειλία, δεν είναι συνεχόμενο μοτίβο σε όλες τις επαφές με παιδιά, και μάλιστα για καιρό, το να το αγνοείς και να μην το μεγαλοποιείς, είναι το μακράν καλύτερο που μπορείς να κάνεις για το παιδί.

 

Ναι βρε παιδί μου, θα κάνει και θα του κάνουν. Κι εγώ το έγραψα. 

Εξήγησα τι με απασχολεί, το πώς οριοθετώ το δικό μου παιδί χωρίς να τον αφοπλίζω. 

 

πρίν από 51 λεπτά , Yovanna είπε:

..

 

Ελπίζω να το ανέβασες κατά λάθος και να μην είναι περιφρόνησης σημαντικό!

[Yovanna]

44 minutes ago, Ilaeira said:

Ελπίζω να το ανέβασες κατά λάθος και να μην είναι περιφρόνησης σημαντικό!

Χα χα! έγραψα κατά λάθος εδώ αντί στο θέμα με τον κορονοϊό! 

[kotsifikos]

Πάντως πολλές φορές εμείς οι γονείς πέφτουμε σε αυτή την παγίδα και υπεραναλύουμε την συμπεριφορά - αντίδραση - σχέση των παιδιών μας με τα άλλα παιδιά.

Εγώ τώρα πια στα έξι του αφήνω τον χώρο του, και τον αφήνω να λύσει μόνος του τις διαφορές του όμως βλέπω πως ακόμα και σε αυτές τις ηλικίες πολλοί γονείς δεν αφήνουν το πεδίο ελεύθερο στα παιδιά τους να αντιδράσουν , να επιλέξουν.

Συμφωνώ με την @ΑΡΓΚ, υπερανάλυση, η οποία είναι ανούσια πολλές φορές.

[irin]

πρίν από 8 λεπτά , kotsifikos είπε:

Πάντως πολλές φορές εμείς οι γονείς πέφτουμε σε αυτή την παγίδα και υπεραναλύουμε την συμπεριφορά - αντίδραση - σχέση των παιδιών μας με τα άλλα παιδιά.

Εγώ τώρα πια στα έξι του αφήνω τον χώρο του, και τον αφήνω να λύσει μόνος του τις διαφορές του όμως βλέπω πως ακόμα και σε αυτές τις ηλικίες πολλοί γονείς δεν αφήνουν το πεδίο ελεύθερο στα παιδιά τους να αντιδράσουν , να επιλέξουν.

Συμφωνώ με την @ΑΡΓΚ, υπερανάλυση, η οποία είναι ανούσια πολλές φορές.

Το βλέπω κι εγώ,βρισκόμαστε με παιδάκια 4-5-6 και αν ακούσουν οι γονείς φωνές αμέσως μπλέκονται. Λέω άστα βρε παιδί μου να τα βρούνε μόνα τους, καλό τους κάνει και ο τσακωμός. Προφανώς όχι να πέσει άγριο ξύλο... αλλά ακόμα και καμιά σπρωξιά δεν πειράζει, ας τα βρούνε

[tzenaki1982]

On 9/7/2021 at 8:54 ΠΜ, irin είπε:

Το βλέπω κι εγώ,βρισκόμαστε με παιδάκια 4-5-6 και αν ακούσουν οι γονείς φωνές αμέσως μπλέκονται. Λέω άστα βρε παιδί μου να τα βρούνε μόνα τους, καλό τους κάνει και ο τσακωμός. Προφανώς όχι να πέσει άγριο ξύλο... αλλά ακόμα και καμιά σπρωξιά δεν πειράζει, ας τα βρούνε

Διαβάζω το θέμα γιατί με ενδιαφέρει ..μιασ κ έχω 2 κοριτσάκια 20 μηνών κ 3 μισή χρόνων..

Εγώ βρε κορίτσια ακόμη κ στο μεταξύ τους μαλωμα φοβάμαι πολύ...τι θα γίνει αν από μια σπρωξια συμβεί κάποιο ατύχημα??τρέμω στην ιδέα..κ συνέχεια τισ λέω δεν χτυπάμε..δεν θέλω να μάθουν να χτυπάνε..θέλω να το κόψουν..αλλά πωσ θα προστατέψουν τον εαυτό τους αν συμβεί κάτι ανάλογο με ένα ξένο παιδί?? Ναι οκ στην μεγάλη που είναι κ μεγαλυτερη τησ λέω θα λεσ στοπ όχι ..μη.θα φωνάζεις εμένα ή την δασκάλα αν δεν σταματάει το άλλο παιδάκι..αλλά τι θα γίνει αν πχ αυτό γίνει αργότερα στο προαύλιο του σχολείου? Κ το άλλο δεν σταματήσει.,ή δεν είναι παρούσα  η δασκάλα? Δεν θέλω να δέχεται τετοιεσ συμπεριφορές..κ ούτε να νιώθει αδύναμη..είναι κ άλλα παιδάκια που δεν ξέρουν να σταματάνε..