Δεν θέλει να πάει προνήπιο...βοήθεια

[rosetz]

Καλησπέρα σας. Θα ήθελα την βοήθεια σας γιατί έχει γίνει το στομάχι κόμπος. Έχω ένα κοριτσάκι 4 χρονών το οποίο αρνείτε να πάει στο σχολείο. Είναι ένα παιδί δραστήριο και ζόρικο. Ζωγράφιζε και έκανε κατασκευές, παζλ κλπ μόνη της.  Ζόρικη από την άποψη των ρούχων (να βάλει αυτά που θέλει) και πολύ στο φαι, από μωρό. Τα προβλήματα άρχισαν από πέρυσι. Μου είπε ότι  θα ήθελε να πάει στο σχολείο και έτσι την έγραψα στον παιδικό σταθμό (έχω την μαμά μου που την κρατάει γενικά γιατί εγώ δουλεύω). Επειδή ασχολιόταν με τις κατασκευές μου άρεσε το γεγονός να πηγαίνει στον παιδικό, να ξεκολλήσει από το σπίτι και από την γιαγιά και γενικά της άρεσε να μαθαίνει καινούργια πράγματα. Έτσι ξεκινήσαμε (με κλάμα εννοείτε) αλλά με τον καιρό ψιλο συνήθισε (με γκρίνια βέβαια πάλι). Τον περασμένο Μάιο όμως ξεκίνησε  άρχισε μεγάλη άρνηση με κλάμα πολύ από το σπίτι και δεν δεχότανε να ντυθεί.  Πάλεψα αρκετό καιρό να την παρακαλάω να πάει αλλά και με ερωτήσεις για το εάν έχει γίνει κάτι στο σχολείο το οποίο την ενόχλησε και δεν ήθελε να πάει σε τέτοιο βαθμό υστερίας. Αλλά δεν είχε γίνει τίποτα απ' ότι μου είπε. Έτσι παρέμεινε σπίτι. Δεν ήθελα να την ζορίσω περαιτέρω φοβόντας  μήπως με το πολύ ζόρι δεν θα θέλει να πηγαίνει καθόλου σχολείο και από τον Σεπτέμβρη που θα ξεκινούσε το προνήπιο δεν θα ήθελα να πάει καθόλου. Περάσαμε το καλοκαίρι γνωρίζοντας το καινούργιο σχολείο (προνήπιο) μιλάγαμε με την νέα δασκάλα της κάθε μέρα στις κούνιες και όλο έλεγε για το καινούργιο της σχολείο.

Μέχρι που άνοιξαν τα σχολεία. Πηγαίναμε κάθε μέρα με κλάματα όποτε έμπαινε αλλά μετά όλα οκ. Πήγε τις 2 πρώτες βδομάδες και μετά αυτό ήταν. Ξύπναγε και ούρλιαζε για να μην πάει. Δεν ντυνότανε με τίποτα. Ξεκινήσαμε αυστηρά. Φωνές κακό αλλά αυτή δεν την ένοιαζε. Της είπαμε ότι δουλεύουμε και ότι δεν γίνεται να την κρατήσει κάποιος και ότι και η γιαγιά έπιασε δουλειά. Αλλά δεν. Από την περασμένη βδομάδα ήταν σε "τιμωρία"  όχι τιμωρία..... συνέπειες τον πράξεων της... Δεν την πήγαμε πουθενά μέχρι την Δευτέρα το απόγευμα που την πήγα ρυθμική, που κάνει μαθήματα, (και την Κυριακή που της έδωσα καραμέλες)με την προοπτική ότι μου υποσχέθηκε ότι αφού της έκανα εγώ 2 χάρες θα μου κάνει και αυτή μια χάρη να πηγαίνει σχολείο. Αλλά δυστυχώς το πρωί πάλι το ίδιο.

Έχω απελπιστεί. Την έχω απειλήσει. Της έχω φωνάξει. Την έχω καλοπιάσει με δώρα. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να κάνω. Να την πάρω με τις πυτζάμες στο σχολείο ουρλιάζοντας? Δεν ξέρω. Θέλω εάν μπορείτε να με βοηθήσετε με κάποια ιδέα που δεν έχω σκεφτεί ακόμα...

 

Επίσης έχω άλλον έναν γιό 8 χρονών. Και αυτός δεν ήθελε να πηγαίνει αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό αλλά είναι καλόβολο παιδί και δεν είχαμε μετά τέτοια προβλήματα.

[vtgian]

Εσείς προσωπικά έχετε πεισθεί ότι το σχολικό περιβάλλον είναι καλό; Έχετε εμπιστοσύνη στις δασκάλες της. Ξεκινώ από εκεί, γιατί ο παραμικρός δικός σας δισταγμός, μεταφράζεται από το παιδί ως ανασφάλεια . Αν είστε σίγουρη για την επιλογή σας, τότε αφήστε στην άκρη τιμωρίες, συνέπειες κλπ  και αρχικά προσπαθήστε να αποκωδικοποιήσετε την άρνηση του παιδιού. Τι είναι αυτό που δεν της αρέσει; Σας λέει; Κοιμάται επαρκώς (αν πχ είναι αναγκασμένη να ξυπνήσει χωρίς να έχει χορτάσει, σίγουρα δυσκολεύεται); Μήπως δεν της αρέσει ότι το σχολικό περιβάλλον έχει κανόνες, δεν έχει την απόλυτη προσοχή επάνω της και της κακοφαίνεται; Είναι μεγάλη και μπορείτε με ήρεμο πάντα τρόπο και όχι πιεστικό, να την κάνετε να εκφράσει αυτό που νιώθει και να καταλάβετε τι την δυσκολεύει. Από ότι γράφετε, ούτε στον παιδικό προσαρμόστηκε εν τέλει, αφού και εκεί, ποτέ δεν πήγε ήρεμα και όταν αντέδρασε περισσότερο, την σταματήσατε.

Έχετε υπόψη ότι αν φέτος το προνήπιο είναι προαιρετικό στην περιοχή σας, το νήπιο είναι υποχρεωτικό οπότε τότε δεν θα έχετε επιλογή. Έχετε δοκιμάσει να την πατε, ακόμα και αν τσιρίζει; Πως συμπεριφέρεται μετά την αποχώρησή σας; Το ρωτάω γιατί πολλά παιδιά αντιδρούν στον αποχωρισμό, αλλά αφού φύγει ο γονιός ενσωματώνονται άριστα και συμμετέχουν. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα δυσκολεύει απλώς ο αποχωρισμός και η νέα πραγματικότητα. Αν πάλι δε συμμετέχει, είναι θλιμένη, αλλάζει συνολικά η συμπεριφορά της, τότε ίσως πρέπει να ψάξετε καλύτερα το τι συμβαίνει στο σχολικό περιβάλλον.

Στη θέση σας, θα την πήγαινα με τις πυτζάμες. Χωρίς να χάσω τη ψυχραιμία μου, ήρεμα και σταθερά θα της εξηγούσα ότι δυστυχώς πρέπει να πάει. Θα έδειχνα ειλικρινά στεναχωρημένη που νιώθει άσχημα. Θα της έδινα χρόνο να εκφράσει την αντίδρασή της (φωνές, χτυπήματα κλπ) αλλά θα της έλεγα σταθερά ότι δυστυχώς δεν έχει επιλογή. Αν δεν θέλει να ντυθεί, θα πρέπει να πάει με τις πυτζάμες (ωστόσο πάρτε μια αλλαξιά μαζί, γιατί όσο και αν πεισμώσει, μάλλον θα υποχωρήσει μετά). Όσο ξέρει ότι υπάρχει η επιλογή να κάτσει σπίτι, θα αντιδρά ακόμα περισσότερο. Αν μάλιστα σας πιάσει να λέτε ανακρίβειες (του στυλ η γιαγια δουλεύει αλλά τελικά μένει μαζί της) τότε ακόμα χειρότερα. 

Το βασικό όμως ξεκινάει από εσάς, πόσο εσείς θεωρείτε υποχρεωτικό να πάει, πόσο εντάξει είστε εσείς μέσα σας με αυτή την επιλογή.

[Macgyver]

Χειριστική η κόρη σου ή αυτό "βγαίνει" από τα λεγόμενά σου επειδή είσαι στεναχωρεμένη; Από τον παιδικό τι σου λένε ; 

[Silky]

Στο θέμα των ρούχων τα παιδιά θέλουν να επιλέγουν μόνα τους. Απόλυτα φυσιολογικό σε αυτήν την ηλικία. Άμα ανησυχείς ότι θα ντυθεί καραγκιόζης η για το κρύο από το βράδυ βγάλε 2-3 μπλούζες κλπ, καλσόν κάλτσες κλπ και άστην να επιλέξει αυτή τι θα φορέσει ακόμα και αν είναι πράσινο κάρο το ένα με μπλε κίτρινο πουά το άλλο. Επισης για το σχολείο, άστην να επιλέξει πάλι. Όχι αν θα πάει, αλλά το αν θα πάει με τις πιτζάμες η με τα ρούχα. Το να φωνάζεις σε ένα τετράχρονο η να το βάζεις τιμωρία, να το απειλεις η να το δωροδοκεισ γιατί δεν κάνει αυτό που θες μόνο σε περισσότερα προβλήματα μπορεί να οδηγήσει. 

[rosetz]

Η δασκάλα μου είπε ακριβώς αυτό το πράγμα...ότι είναι χειριστική... ότι να μην την πιέσω... βία όχι εννοείτε... συνέπειες και βλέπουμε...

Από θέμα ρούχων δεν έχω πρόβλημα στο να φορέσει ότι θέλει... απλά είπα ότι γενικά είναι ζόρική με τα ρούχα και το φαί.

Ναι το γνωρίζω ότι δεν έχω το κουράγιο να την δω να φεύγει ουρλιάζοντας από το σπίτι.

Το να φύγει από το σπίτι με ζόρι δεν είναι χειρότερο από το να προσπαθήσω τουλάχιστον, με το να μην πηγαίνει πουθενά λόγο των συνέπειων των πράξεων της , να την παλέψω για λίγο καιρό ακόμα?

 

Σκέφτηκα το να φεύγω πιο νωρίς από το σπίτι ώστε να μην μπορεί να κάνει αλλιώς με τον πατέρα της.

Την δασκάλα την γνωρίζουμε όχι καλά αλλά από πολλούς που έχουν πει τα καλύτερα λόγια εδώ και χρόνια.

Συζήτηση αρκετή. Σου συμπεριφέρονται άσχημα (Η δασκάλα τα παιδάκια?) όχι

Ο ύπνος. Όντως είναι λίγο τεμπέλα. Αλλά πάλι κοιμάται από τις 08:30 εως τις 07:15.. Λέει βέβαια ότι νυστάζει και δεν θέλει να σηκωθεί.

Άλλη φορά το ρίχνει στο ότι της είπε η δασκάλα να φάει όλο το φαί της... και της έχω εξηγήσει (και η δασκάλα) ότι θα φας όσο θέλεις.

 

Οι ανακρίβειες με την γιαγιά όντως δεν έπρεπε να γίνουν...

 

Εάν θεωρώ υποχρεωτικό να πάει?

Πέρυσι πίστευα ότι δεν είναι υποχρεωτικό να πάει... απλά την πίεσα λιγάκι μόνο και μόνο για της δείξω ότι θα περνάει καλά με άλλα παιδάκια και ότι θα μάθει κατασκευές από το να είναι κλεισμένη μέσα στο σπίτι.

 

Όχι δεν θεωρώ υποχρεωτικό το να πάει και φέτος και δεν βλέπω κάτι κακό στο να πήγαινε κατευθείαν νήπιο. Α

 

Αλλά από την στιγμή που ξεκίνησα να την πηγαίνω θα παραμείνω στην άποψη μου. Γιατί έχει γίνει ήδη μια φορά και φοβάμαι ότι του χρόνου στο νήπιο θα νομίζει ότι πάλι θα περάσει το δικό της.

 

 

[vtgian]

Δε μου αρέσει η ταμπέλα "χειριστικός" γιατί έτσι χαρακτηρίζουμε κάποιον που προσχεδιάζει τις αντιδράσεις του για να πετύχει το σκοπό του. Πιστεύεις ότι στα τέσσερα σχεδιάζει εκ των προτέρων ότι θα κλάψει για να πετύχει το δικό της; Η νευροψυχολογία πάντως λέει ότι σε αυτή την ηλικία ο παιδικός εγκέφαλος δεν έχει κατακτήσει ακόμα τέτοια δυνατότητα. Σε αυτή την ηλικία επίσης, το μυαλό τους δεν είναι αναπτυξιακά έτοιμο να κατανοήσει αόριστες συνεπειες. Δεν έχουν ακόμα καλά καλά ακριβη αισθηση του χρόνου. Όταν την τιμωρείς με στέρηση προνομίων το απογευμα, για κάτι που έκανε το πρωι, της φαίνεται άδικο και δεν έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Είναι άδικη τιμωρία για αυτήν και δεν καταλαβαίνει γιατι γινετε κάτι τέτοιο.

Σίγουρα προσπαθεί με το κλάμα να πετύχει αυτό που θέλει, ειδικά αν της έχετε κάνει το χατήρι πολλές φορές όταν αντιδρά με αυτό τον τρόπο. Δεν λειτουργεί όμως με πρόθεση. Το κάνει εκείνη τη στιγμή, γιατί εκείνη τη στιγμή της είναι πιο εύκολο να αντιδράσει με αυτό τον τρόπο. Αν αυτό το χαρακτηρίσουμε χειρισμό, ο μόνος τρόπος να το σταματήσει είναι εσείς να σταματήσετε να ανταποκρίνεστε σε αυτόν τον τρόπο αντίδρασης. Μη φοβάστε το να κλάψει, υγιής αντίδραση είναι. Το θέμα είναι τι κάνουμε όταν κλαίει. Πως διατηρούμε την ψυχραιμία μας; Πως ανταποκρινόμαστε στο αίτημα του παιδιού; Αν κλαίει για κάτι μη εφικτό (όπως το να μην πάει σχολείο ενώ δεν υπάρχει τέτοια επιλογή) τότε του δίνουμε χρόνο αλλά παραμένουμε σταθεροί στην απόφασή μας. Ακόμα και αν είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε, κατευθύνουμε το παιδί στο να εκφράσει με λόγια αυτό που θέλει. Αλλά η σταθερότητα είναι το παν για να νιώθει ασφάλεια.

 

Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο και τι χειρότερο στην περίπτωσή σας, προσωπικά δεν πείθομαι με την χρήση των συνεπειών όπως τις αναφέρεις (άλλωστε από ότι βλέπεις δεν έχουν αποτέλεσμα). Προτιμώ να χρησιμοποιώ συνέπειες που έχουν προφανές αντίκτυπο (πχ λέρωσες τον τοίχο με μαρκαδόρο ενώ σου είπα ότι δεν μου αρέσει και τώρα θέλεις να παίξουμε; δεν μπορώ γιατί πρέπει να καθαρίσω τον τοίχο, δεν έχω τώρα χρόνο για παιχνίδι). Ένα σταθερό πλαίσιο και πολύ κουβέντα αλλά ανυποχώρητη θέση στο θέμα του σχολείου, νομίζω θα λειτουργούσε καλύτερα. Αν πραγματικά θέλετε να πηγαίνει σχολείο.   

 

[rosetz]

Έχεις απόλυτο δίκιο.... δεν είμαι υπέρ της τιμωρίας ούτε βεβαίως της βίας...πονάω...

 

Στο εάν θέλω να πάει σχολείο.... νομίζω ότι θα της έκανε καλό να φύγει λίγο από το σπίτι....

Από την άλλη, όμως, νομίζω ότι έχει όλο τον καιρό μπροστά της για να πηγαίνει και να την πιέζω..

 

Ήδη όμως από πέρυσι δέχομαι πιέσεις από τον σύζυγο, και γενικά το περιβάλλον ότι δεν είναι σωστό.

 

Σκέφτομαι το γεγονός να την αφήσω και φέτος που δεν είναι υποχρεωτικό. Αλλά δεν ξέρω εάν θα της κάνω κακό από την άποψη ότι θα υποχωρήσω και πάλι.

[Mary1976]

Προσωπικά νομίζω ότι έχεις 2 επιλογές ανάλογα με το τι ισχύει.

 

Αν το παιδί με το που το αφήσεις στο σχολείο σταματάει να κλαίει και παίζει, μιλάει, γελάει κανονικά κατά τη διάρκεια του σχολείου και όταν πας να την πάρεις είναι ήρεμη και χαρούμενη τότε νομίζω ότι καλύτερα να συνεχίσει το σχολείο αλλά να κάνεις απόλυτα σαφές ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να μην πηγαίνει. Όπως εσείς πάτε στη δουλειά σας και ο μεγάλος γιος πάει σχολείο έτσι και αυτή πρέπει να πηγαίνει στο σχολείο της. Μην πείτε ψέματα για τη γιαγιά απλά πείτε ότι δεν μπορεί πλέον να την κρατάει γιατί μεγάλωσε και σε αυτή την ηλικία τα παιδάκια πάνε σχολείο και δεν κάθονται με τις γιαγιάδες. Επίσης συμφωνώ ότι οι τιμωρίες κτλ δεν κάνουν δουλειά μόνο αντίδραση και πίκρα προκαλούν. Μόνο συζήτηση με επιμονή.

 

Αν όμως κατά τη διάρκεια του σχολείου δεν συμμετέχει, δεν παίζει, κλαίει, είναι στενοχωρημένη και μετά το σχολείο κτλ. τότε θεωρώ ότι δεν πρέπει να την πιέσεις. Κάτι άλλο παίζει και πρέπει να το ψάξετε. Πηγαίνετε σε κάποιον ειδικό να σας πει την άποψή του.

 

Αλλά σίγουρα εσύ ξέρεις καλύτερα το παιδάκι σου,  άκου και το ένστικτό σου.

[vtgian]

Από αυτά που γράφεις και μόνο, φαίνεται ότι η απόφασή σας, δεν είναι ακριβώς και απόφασή "σου". Από την στιγμή που εσύ η ίδια έχεις τις αμφιβολίες σου, σίγουρα δεν είσαι στην καταλληλότερη θέση να υποστηρίξεις το παιδί. Φαίνεται ότι δεν σου είναι εύκολο να διαχειριστείς την αντίδρασή της και μοιάζεις σαν να είσαι σε θέση άμυνας.

 

Πάντως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο στα 4 η πλειοψηφία των παιδιών είναι έτοιμη να φύγει από την οικογενειακή εστία και να περάσει χρόνο σε εξωοικογενειακό περιβάλλον. Τα περισσότερα μάλιστα επιζητούν την συντροφιά άλλων παιδιών και δεν είναι τυχαίο που η υποχρεωτική εκπαίδευση (όχι με την έννοια του μαθήματος) ξεκινά στις περισσότερες χώρες σε αυτή την ηλικία. Η δικιά σου φαίνεται να δυσκολεύεται από την αλλαγή συνήθειας και ίιισως την έχετε λίγο καλομαθημένη;

[julia1980]

μια πρόταση είναι να την κοιμίζεις με τα ρούχα που θα φορέσει την άλλη μέρα για να ει ναι έτοιμη το πρωί...δηλαδή άπλα πραγματάκια κολάν και μπλουζάκι...

επίσης  μπορείς να συνεννοηθείς με την δασκάλα να σου δώσει ένα παιχνίδι από το σχολείο και καλά να το πλύνετε και το καθαρίσετε και να το πάτε την επόμενη μέρα...

κάπως σαν κολπάκια...

νομιζω οτι πρεπει να παει προνηπιο για να μπει και στο πνευμα της ομαδασ και γενικα το τι κανουν στο σχολειο...

επίσης να της εξηγήσεις οτι πέρσι ήταν πιο μικρή και πήγαινε παιδ. σταθμό αλλα φέτος μεγάλωσε και πήγαινει προνηπιο...δηλαδη δεν διαπραγματευεσαι το να μην παει....

φανταζομαι δεν την αφηνεισ πολλεσ ωρες αλλα μεχρι την 1? 

το πρωι βαλε κανενα παιδικο που τησ αρεσει, δωσε να φαει κατι που τησ αρεσει....σε μας βοηθησαν αυτα χωρισ να εχουμε βεβαια μεγαλο προβλημα...

[ΑΡΓΚ]

Είναι το ίδιο κτίριο με πέρσι;  Αν ναι, σαφώς θα δοκίμαζα και αλλού.

Πόσες ώρες κάθεται στο σχολείο; Είναι αυστηρά προνήπιο ή είναι ελάχιστα προνηπια σε μία τάξη νήπιων;

Παρέες γενικά έχει; Παίζει με άλλα παιδιά, έχετε φωνάξει νέους συμμαθητές στο σπίτι ή στην παιδική χαρά να παίξουν;

[Mama_Anesti_]

Το παιδί μου είναι μικρότερο κ δεν έχω εμπειρία στο θέμα.

  Αυτό που μπορώ να σκεφτώ είναι ή λάθος προσέγγιση απο μέρους σας.Δηλαδη όταν ρωτάτε "έγινε κάτι στο σχολείο?" ή "τι έγινε και δεν το θες?" το παιδί μπορεί πανευκολα να απαντήσει οχι ή τιποτα. 

   Εγώ θα χρησιμοποιούσα πιο πλαγιες ερωτήσεις πχ "πως ήταν ή μέρα σου? Επαιξες με τα παιδάκια ? Τι παιξατε? Με ποια ? Ποιοι είναι οι φίλοι σου? Σου αρέσει που είστε μαζί? Μήπως κάποιο παιδί θυμώνει όταν παιζετε? Εσύ δίνεις παιχνίδια? Ή δασκάλα τι σας έμαθε σήμερα? Ή κύρια μήπως φωνάζει αν δεν κάνετε ησυχία ή τις εργασίες σας? " 

  Και ένα σωρό άλλες ερωτήσεις μπορείς να θέσεις καθημερινα ωστε να καταλάβεις τι γίνεται μες στην τάξη, πως νιώθει το παιδί και πώς συμπεριφέρεται. 

  Νομίζω οι συνεπειες κ οι τιμωρίες σας έχουν βάλει σε ένα φαύλο κύκλο άρνησης. Αν προσπαθήσεις να προσεγγίσεις διαφορετικά το ζήτημα ίσως να βρεις λύση. 

  Ελπίζω να βοηθήσα.

[Macgyver]

Αν είναι χειριστικο παιδί , θα πρέπει να συμπεριφερθείς με πονηριά . Τι εννοώ : όπως εμείς πάμε στη δουλειά μας , έτσι και τα παιδιά πάνε στο «σχολείο» τους . Ήρεμα και απλά . Οποίος γκρινιάζει το πρωί : αντί να την ξυπνάς στις επτά για να προλαβαίνετε να πηγαίνετε σχολείο στις οκτώ πχ , ξεκινά να την ξυπνάς ακόμα πιο νωρίς ώστε να έχει το περιθώριο να «χτυπηθεί» χωρίς να καθυστερείτε . Βάλε μικρά λαστιχακια στο χέρι σου ώστε να τα τραβάς όταν θες να βάλεις τις φωνές γιατί σε έχει φέρει στα όρια σου . Καθόλου φωνές . Σταθερότητα . Κι εξήγησε της ότι αν είναι συνεργάσιμη όλη την εβδομάδα , θα πάτε το σαββατο στο ζωολογικό κήπο πχ . Τήρησε το ευλαβικά όμως . Μην της στερείς προνόμια που ήδη έχει γιατί μπορεί να γίνει ακόμα πιο αντιδραστική . 

Βαλε και το σύζυγο στο παιχνίδι : χτυπιέται η μικρή; ΠΑΡΤΕ την σηκωτη , με ηρεμία και χωρίς φωνές . Όσο πιο βράχος μείνεις , Θα καταλάβει να μην αντιδρά με αυτόν τον τρόπο .ελεγχε όμως ότι όντως περνάει καλά , ότι έχεις φίλους , ότι της αρέσει έστω κάτι από το φαγητό κλπ 

[Dust pink]

7 ώρες πρίν, rosetz είπε:

Καλησπέρα σας. Θα ήθελα την βοήθεια σας γιατί έχει γίνει το στομάχι κόμπος. Έχω ένα κοριτσάκι 4 χρονών το οποίο αρνείτε να πάει στο σχολείο. Είναι ένα παιδί δραστήριο και ζόρικο. Ζωγράφιζε και έκανε κατασκευές, παζλ κλπ μόνη της.  Ζόρικη από την άποψη των ρούχων (να βάλει αυτά που θέλει) και πολύ στο φαι, από μωρό. Τα προβλήματα άρχισαν από πέρυσι. Μου είπε ότι  θα ήθελε να πάει στο σχολείο και έτσι την έγραψα στον παιδικό σταθμό (έχω την μαμά μου που την κρατάει γενικά γιατί εγώ δουλεύω). Επειδή ασχολιόταν με τις κατασκευές μου άρεσε το γεγονός να πηγαίνει στον παιδικό, να ξεκολλήσει από το σπίτι και από την γιαγιά και γενικά της άρεσε να μαθαίνει καινούργια πράγματα. Έτσι ξεκινήσαμε (με κλάμα εννοείτε) αλλά με τον καιρό ψιλο συνήθισε (με γκρίνια βέβαια πάλι). Τον περασμένο Μάιο όμως ξεκίνησε  άρχισε μεγάλη άρνηση με κλάμα πολύ από το σπίτι και δεν δεχότανε να ντυθεί.  Πάλεψα αρκετό καιρό να την παρακαλάω να πάει αλλά και με ερωτήσεις για το εάν έχει γίνει κάτι στο σχολείο το οποίο την ενόχλησε και δεν ήθελε να πάει σε τέτοιο βαθμό υστερίας. Αλλά δεν είχε γίνει τίποτα απ' ότι μου είπε. Έτσι παρέμεινε σπίτι. Δεν ήθελα να την ζορίσω περαιτέρω φοβόντας  μήπως με το πολύ ζόρι δεν θα θέλει να πηγαίνει καθόλου σχολείο και από τον Σεπτέμβρη που θα ξεκινούσε το προνήπιο δεν θα ήθελα να πάει καθόλου. Περάσαμε το καλοκαίρι γνωρίζοντας το καινούργιο σχολείο (προνήπιο) μιλάγαμε με την νέα δασκάλα της κάθε μέρα στις κούνιες και όλο έλεγε για το καινούργιο της σχολείο.

Μέχρι που άνοιξαν τα σχολεία. Πηγαίναμε κάθε μέρα με κλάματα όποτε έμπαινε αλλά μετά όλα οκ. Πήγε τις 2 πρώτες βδομάδες και μετά αυτό ήταν. Ξύπναγε και ούρλιαζε για να μην πάει. Δεν ντυνότανε με τίποτα. Ξεκινήσαμε αυστηρά. Φωνές κακό αλλά αυτή δεν την ένοιαζε. Της είπαμε ότι δουλεύουμε και ότι δεν γίνεται να την κρατήσει κάποιος και ότι και η γιαγιά έπιασε δουλειά. Αλλά δεν. Από την περασμένη βδομάδα ήταν σε "τιμωρία"  όχι τιμωρία..... συνέπειες τον πράξεων της... Δεν την πήγαμε πουθενά μέχρι την Δευτέρα το απόγευμα που την πήγα ρυθμική, που κάνει μαθήματα, (και την Κυριακή που της έδωσα καραμέλες)με την προοπτική ότι μου υποσχέθηκε ότι αφού της έκανα εγώ 2 χάρες θα μου κάνει και αυτή μια χάρη να πηγαίνει σχολείο. Αλλά δυστυχώς το πρωί πάλι το ίδιο.

Έχω απελπιστεί. Την έχω απειλήσει. Της έχω φωνάξει. Την έχω καλοπιάσει με δώρα. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να κάνω. Να την πάρω με τις πυτζάμες στο σχολείο ουρλιάζοντας? Δεν ξέρω. Θέλω εάν μπορείτε να με βοηθήσετε με κάποια ιδέα που δεν έχω σκεφτεί ακόμα...

 

Επίσης έχω άλλον έναν γιό 8 χρονών. Και αυτός δεν ήθελε να πηγαίνει αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό αλλά είναι καλόβολο παιδί και δεν είχαμε μετά τέτοια προβλήματα.

Πιστεύω το πρόβλημα σας είναι παροδικό. Μόλις ενταχθεί στο περιβάλλον ,γνωρίσει τα παιδάκια και την δασκάλα θα αλλάξει συμπεριφορά. Είναι λογικό να αντιδρά έτσι. Από ότι περιγράφεις είναι ένα παιδί που ως κόσμο του είχε το σπίτι,ως δασκάλα την γιαγιά και ως "παρέα" εσάς και το αδερφάκι του. Το πεδίο του ήταν πολύ περιορισμένο και η μετάβαση στο νηπιαγωγείο είναι μεγάλη,κατι που του δημιουργεί άγχος και φόβο. Ως αντιδραση και προφαση βρίσκει δικαιολογίες για να μην πάει γιατί ακόμη δεν έχει "γνωρίσει" και εμπιστευτεί το νέο του περιβάλλον. Δώστε της χρόνο ,εξηγώντας της τι θα μάθει εκεί που πάει  και πόσο ωραία είναι!Ησχολική χρονιά αρχισε πριν ένα μήνα...μην περιμένεις θαύματα και άμεσες προθυμιες,ειδικά αν πρόκειται και για κακομαθημένο η κλειστό παιδί. Μια άλλη λύση που κάνουν κάποιοι γονείς είναι η επαφή με τα άλλα παιδάκια του νηπιαγωγείου εκτός σχολείου προκειμένου να εξοικειωθούν μεταξύ τους. Αν έχεις επαφή με κάποιους γονείς που είναι συμμαθητές του παιδιού σου ,δεν θα έχανες κάτι αν κανονίζατε καφέ η μία χαλαρή βόλτα ώστε τα παιδιά να βρουν χρόνο για γνωριμία και παιχνίδι σε πιο χαλαρό κλίμα.

[kotsifikos]

@rosetz εμένα ο γιος μου είναι τριών πάει παιδικό (δηλαδή βρεφικό) από όταν ήταν 9-10 μηνών και σήμερα το πρωί είχαμε ένα πρωινό όπως το δικό σας, απλά έτυχε...υπάρχουν ημέρες που δεν έχει όρεξη να πάει σχολείο, έχει το δικαίωμα να μην έχει όρεξη όμως δεν έχει εναλλακτική να μην πάει και προσπαθώ να του δώσω να το καταλάβει. Μάλιστα συγκεκριμένα σήμερα φύγαμε από το σπίτι αγκαλιά και με τα παπούτσια στο χέρι γιατί επειδή δεν ήθελε να πάει σχολείο τα έβγαζε, και μιλάμε για ένα παιδί που τον αφήνω στην αυλή του σχολείου και δεν γυρνάει ούτε να με κοιτάξει.. Θεωρώ πως όλα τα παιδιά λίγο πολύ περνούν αυτή την φάση.

Θα σου πρότεινα αρχικά να μάθεις πως περνάει στο σχολείο, αν εκεί συμβαίνει κάτι που δεν της αρέσει και για αυτό δεν θέλει να πηγαίνει, μίλα με τις δασκάλες να μάθεις πως είναι η συμπεριφορά της εκεί, προσπάθησε να μάθεις από το παιδί σου πως είναι η συμπεριφορά των υπολοίπων απέναντι του.  Να είσαι σταθερή, ήρεμη και ψύχραιμη στις αντιδράσεις σου, μην καταλάβει πως όταν αντιδρά έτσι μπορεί να σε ελέγχει. Πρέπει να βρεις τρόπο έτσι ώστε το παιδί να θεωρεί δεδομένο πως θα πάει σχολείο, πως το να μείνει σπίτι δεν υπάρχει ως επιλογή.

Εγώ αυτό που έχω προσέξει από τον γιο μου είναι πως όταν αρρωσταίνει και μένει σπίτι (έχω την πολυτέλεια να μπορώ να λείπω από την δουλειά μου όταν είναι άρρωστος) μετά την επόμενη ημέρα έχει λίγο ζόρι να πάει, και μου το λέει ξεκάθαρα πως θέλει να μείνει σπίτι μαζί μου, να μην πάει σχολείο ούτε εγώ στην δουλειά.

 

[ZWH]

Για εμενα ειναι λαθος της εκανες μια χαρη, θα σου κανει την χαρη να παει σχολειο. Το σχολειο δεν ειναι χαρη αλλα υποχρεωση .

[RITA8]

Το παιδι πως ειναι κατα τη διαρκεια της μερας/νυχτας? Προσωπικα σταματησα τον γιο μου 3,8 ετων απο τον παιδικο επειδη το παιδι ειχε στρεσαριστει πολυ κ ειχε μπει εε κατασταση συναγερμου.ενω καναμε προσαρμογη με μοντελο βερολινου,μετα ξεκινησε το αγχος,να ξυπνα μες τη νυχτα με γοερο κλαμα,να φοβαται οταν σκοτεινιαζε κ θα ξημερωνε να παει παιδικο. Σταματησε να τρωει εκει,απο τις δασκαλες ηξερα οτι δν συμμετεχει κ οτι το μονο που ηθελε ηταν να γυρισει σπιτι.το αποκορυφωμα ηταν μια μερα που εκλαιγε επι μια ωρα στο σπιτι με την νταντα κ της ελεγε γιατι να παω παιδικο(οπως εμεις οι μεγαλοι λεμε γιατι θεε μου μου συνεβη αυτο?) Κ αποφασισαμε τελος.το παιδι μετα απο 10 μερες συνηλθε κ μας ειπε θα παω κατευθειαν νηπιο που ειναι υποχρεωτικο. Αυτο με το οτι τα πιο πολλα 4χρονα θελουν,με προβληματιζει λιγο καθως βασει της αναπτυξιακης ψυχολογιας ενα παιδι δεν ειναι ετοιμο για σχολικο περιβαλλον πριν τα 5-6.

[vtgian]

πρίν από 14 λεπτά , RITA8 είπε:

Το παιδι πως ειναι κατα τη διαρκεια της μερας/νυχτας? Προσωπικα σταματησα τον γιο μου 3,8 ετων απο τον παιδικο επειδη το παιδι ειχε στρεσαριστει πολυ κ ειχε μπει εε κατασταση συναγερμου.ενω καναμε προσαρμογη με μοντελο βερολινου,μετα ξεκινησε το αγχος,να ξυπνα μες τη νυχτα με γοερο κλαμα,να φοβαται οταν σκοτεινιαζε κ θα ξημερωνε να παει παιδικο. Σταματησε να τρωει εκει,απο τις δασκαλες ηξερα οτι δν συμμετεχει κ οτι το μονο που ηθελε ηταν να γυρισει σπιτι.το αποκορυφωμα ηταν μια μερα που εκλαιγε επι μια ωρα στο σπιτι με την νταντα κ της ελεγε γιατι να παω παιδικο(οπως εμεις οι μεγαλοι λεμε γιατι θεε μου μου συνεβη αυτο?) Κ αποφασισαμε τελος.το παιδι μετα απο 10 μερες συνηλθε κ μας ειπε θα παω κατευθειαν νηπιο που ειναι υποχρεωτικο. Αυτο με το οτι τα πιο πολλα 4χρονα θελουν,με προβληματιζει λιγο καθως βασει της αναπτυξιακης ψυχολογιας ενα παιδι δεν ειναι ετοιμο για σχολικο περιβαλλον πριν τα 5-6.

 

Καλά κάνατε και σταματήσατε εφόσον το παιδί στρεσαρίστηκε τόσο. Σαφώς και κάθε παιδί είναι μοναδικό και το δικό σας φαίνεται πως δεν ήταν ακόμα έτοιμο. Αν σχολικό περιβάλλον εννοείτε το κλασικό σχολικό (μαθήματα, υποχρεώσεις, τιμωρίες κλπ) σαφώς και κανένα παιδί δεν είναι έτοιμο στην ηλικία των 4. Από την στιγμή που υποχωρεί το άγχος αποχωρισμού στα 2,5,  σταδιακά και ανάλογα την ιδιοσυγκρασία κάθε παιδιού, ένα παιδί μπορεί να διαχειριστεί ευκολότερα τον αποχωρισμό (καθώς μεταξύ άλλων είναι πιο ώριμο στη διαχείριση των συναισθημάτων γενικότερα). Αν είστε μέλος της ομάδας "ενσυναίσθηση" στο fb θα βρείτε πολλά σχετικά σχόλια από τους διαχειριστές της ομάδας (πχ της Χριστίνας Γκίκα που είναι πιστοποιημένη Attachment Parenting Educator). Αντιγράφω σχόλιό της [...Ο γιος μου πήγε στα τρία και ήταν ολοφάνερο ότι απλά συμβιβάζοταν και σταματήσαμε πολύ σύντομα. Στα τεσσεράμισι δεν έβγαλε δάκρυ. Το παιδί όσο μεγαλώνει έχει καλύτερη λεκτική επικοινωνία, μεγαλύτερη ανάγκη για συνομηλίκους, καλύτερες κοινωνικές δεξιότητες, πολύ μικρό άγχος αποχωρισμού, καλύτερη νοητική ικανότητα και επεξεργασία, καλύτερη αντιμετώπιση της ματαίωσης χωρίς βοήθεια γονέα, καλύτερη κινητική δραστηριότητα, οπότε είναι και πιο εύκολο να πάρει όλα τα θετικά του σχολείου και να μπορεί να σταθεί στη νέα κοινωνία του.] Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, ο Neufeld μιλάει για ετοιμότητα στην ηλικία των 5-6 υποστηρίζοντας ότι μέχρι τα 5 το παιδί πρέπει να έχει ολοκληρωτικό δεσμό με τον φροντιστή του, τον οποίο να μην υποκαθιστά δεσμός με συνομήλικους όταν το παιδί αποχωρίζεται τον φροντιστή. Γι'αυτό και είναι σημαντικό να ακολουθούμε προσαρμογή που μεταθέτει τον δεσμό με τον γονέα, στο νέο φροντιστή. Ο Neufeld βέβαια εκφράζει μια άποψη πάνω στην οποία έχει στήσει και την καριέρα του. Από την άλλη υπάρχουν και τα αποτελέσματα αυτής της πολύ πρόσφατης μελέτης σε παιδιά σχολικής πια ήλικίας, που συνδέει τον τρόπο φροντίδας νηπίου μέχρι τα 3 με την μετέπειτα κοινωνικοποίησή του, και ανατρέπει κάποια δεδομένα (ότι πχ τα παιδιά που πηγαίνουν νωρίς σε βρεφονηπιακούς έχουν αργότερα συναισθηματικές δυσκολίες, ανασφάλεια κλπ).

ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/30279186

[...Compared with children in informal childcare, those who attended centre-based childcare had a lower likelihood of having high levels of emotional symptoms, peer relationship problems and low prosocial behaviours. Those who were looked after by a childminder had a higher likelihood of following a high trajectory of conduct problems . Attendance of centre-based childcare for more than 1 year was especially protective of high levels of emotional, peer-related difficulties and low prosocial behaviours...]

Βέβαια το τονίζει ότι η μελέτη έγινε στη Γαλλία που η ποιότητα των child care centre είναι πολύ υψηλή.

 

Το κλειδί σε κάθε περίπτωση είναι το ίδιο το παιδί καθώς παιδί με παιδί έχει τεράστια διαφορά. Από τα παιδιά που βλέπω γύρω μου, τα περισσότερα 4χρονα επιζητούν το παιχνίδι και τη διάδραση με συνομήλικα και όταν αυτό συμβαίνει, νιώθουν καλά ακόμα και μακρυά από το γονέα. Να ρωτήσω όμως κάτι, αφού πιστεύετε το παιδί δεν είναι έτοιμο πριν τα 5-6, γιατί προσπαθήσατε να το πάτε σχολείο τόσο νωρίς (έχετε και νταντά αν κατάλαβα καλά);

[RITA8]

Του ειπαμε εξαρχης οτι θα κανει μια δοκιμη κ αν του αρεσει καλως,αν οχι σπιτι καθως δεν ειναι υποχρεωτικο.το εκανα για να δει κατι διαφορετικο επαφη με παιδια κλπ που δεν εχει κ τοσο.κ σε κδαπ 3 φορες τη βδομαδα απο 3μισι ωρες,οχι κλασσικο παιδικο.

[vtgian]

Νομίζω ότι είναι λίγο δύσκολο να εφαρμοστεί μοντέλο Βερολίνου σε εκ περιτροπής απασχόληση, γιατί μεταξύ άλλων βασίζεται σε συνέπεια προγράμματος. Αν είναι σπαστές οι μέρες ίσως δυσκολεύει το παιδί να αισθανθεί ασφάλεια, καθώς το μοντέλο περιγράφεται στο πλαίσιο εβδομάδας, όχι διάσπαρτων ημερών. Πάντως ακόμα και με μοντέλο Βερολίνου, είναι λογικό να υπάρχει το πρώτο διάστημα και αντίδραση και ανασφάλεια, είναι μια μεγάλη αλλαγή όπως και να το κάνουμε. Έχετε παιδάκια στον κύκλο σας με τα οποία να κάνει παρέα πχ μια-δυο φορές την εβδομάδα τουλάχιστον; Εγώ διέκρινα ετοιμότητα για παιδικό στη δική μου όταν στη παιδική χαρά σταμάτησε να με θέλει από δίπλα και την ενδιέφερε περισσότερο να παίξει με άλλα παιδιά. Το καλό βέβαια με εμάς είναι ότι έχουμε πολλά συνομήλικα στη γειτονιά με τα οποία πρακτικά μεγάλωσαν μαζί και έτσι δεν περιμέναμε το σχολείο για να κάνουμε φίλους. Όταν είχα επιχειρήσει να την πάω παιδικό πέρυσι, τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά οπότε και εμείς είπαμε ας μείνει σπίτι, δεν έγινε τίποτα. Φέτος ήταν εντελώς διαφορετικά (εννοώ πολύ καλύτερα) και χωρίς μοντέλο Βερολίνου. Όχι ότι δεν αντέδρασε, απλά φέτος καταλαβαίνουμε ότι είναι αντίδραση στην αλλαγή ρουτίνας και όχι πραγματική αδυναμία προσαρμογής.

 

@rosetz πες μας πως πάτε...

[RITA8]

Παμε καθε μερα σε στανταρ παιδικη χαρα οποτε εχει καποια παιδια που τα βλεπει σχεδον καθε μερα.οχι ακομα εχει αναγκη κ να παιζουμε μαζι στο παρκο,δεν ειναι οτι με ξεχναει δλδ,με θελει κοντα.