Μεγαλώνοντας και με τη γιαγιά

[Varlen]

Καλησπέρα, 

έχω ένα αγοράκι που μόλις χρόνισε και δυστυχώς επειδή η δουλειά μου είναι τέτοια (ελεύθερος επαγγελματίας) που δε μου επέτρεπει άδειες μητρότητας επέστρεψα στο γραφείο στους δυο μήνες μετά τη γέννα. Τον μικρό τον κρατάει μια μέρα η μητέρα μου και μια μέρα η πεθερά που ευτυχώς με βοήθησαν πολύ. Το πρόβλημα μου είναι ότι πολλες φορές όταν είμαι μαζί τους και είναι και το παιδί συμβαίνει να τον κρατάω εγώ και αυτός να ανοίγει τα χεράκια να πάει στη γιαγιά του, ή όταν τον κρατάνε εκείνες να πάω να τον πάρω και να μην τις αφήνει εύκολα. Εγώ λόγω των τύψεων που λείπω από τόσο νωρίς δεν κάνω τίποτα άλλο από το να γυρνάω τρέχοντας από το γραφείο για να πάρω στο σπίτι τον μικρό μη πηγαίνοντας πουθενά και ποτέ χωρίς αυτόν για να μη χάσω και αλλο χρόνο μακρια του, αλλά νιώθω ότι όταν είμαι μαζί με τις γιαγιάδες του, δείχνει μια προτιμηση. Ανησυχώ μήπως τελικά για τον μικρούλη  δεν έχω καμια διαφορά από τους υπόλοιπους... σκέφτηκα και τη δουλειά μου να αφήσω αλλά δυστυχως δεν είναι εποχές για τέτοια...

[gorilaz]

9 ώρες πρίν, Varlen είπε:

Καλησπέρα, 

έχω ένα αγοράκι που μόλις χρόνισε και δυστυχώς επειδή η δουλειά μου είναι τέτοια (ελεύθερος επαγγελματίας) που δε μου επέτρεπει άδειες μητρότητας επέστρεψα στο γραφείο στους δυο μήνες μετά τη γέννα. Τον μικρό τον κρατάει μια μέρα η μητέρα μου και μια μέρα η πεθερά που ευτυχώς με βοήθησαν πολύ. Το πρόβλημα μου είναι ότι πολλες φορές όταν είμαι μαζί τους και είναι και το παιδί συμβαίνει να τον κρατάω εγώ και αυτός να ανοίγει τα χεράκια να πάει στη γιαγιά του, ή όταν τον κρατάνε εκείνες να πάω να τον πάρω και να μην τις αφήνει εύκολα. Εγώ λόγω των τύψεων που λείπω από τόσο νωρίς δεν κάνω τίποτα άλλο από το να γυρνάω τρέχοντας από το γραφείο για να πάρω στο σπίτι τον μικρό μη πηγαίνοντας πουθενά και ποτέ χωρίς αυτόν για να μη χάσω και αλλο χρόνο μακρια του, αλλά νιώθω ότι όταν είμαι μαζί με τις γιαγιάδες του, δείχνει μια προτιμηση. Ανησυχώ μήπως τελικά για τον μικρούλη  δεν έχω καμια διαφορά από τους υπόλοιπους... σκέφτηκα και τη δουλειά μου να αφήσω αλλά δυστυχως δεν είναι εποχές για τέτοια...

Καλημερα! Νιωθω τη στεναχωρια κ το αγχος σου γιατι και εγω (για τους ιδιους λογους) 2 μηνες εκατσα. Σχετικα με την σχεση σου με το μωρο μην αγχωνεσαι. Δωσε την βαρυτητα σου στην ποιοτητα του χρονου που περνατε μαζι. Και επειγει να δουλεψεις τις τυψεις και το αγχος σου με την ανεπαρκεια. Γιατι αν εσυ νιωθεις ανεπαρκης το παιδι με ενα μαγικο τροπο το εισπρατει. Απο εσενα ξεκιναει αυτο. Τωρα για τη σχεση με τις γιαγιαδες εισαι στην ευχαριστη θεση να τις θελει! Φανταζεσαι να μην τις ηθελε και εσυ να ηξερες οτι οχι απλα λειπεις, αλλα οτι και οσο λειπεις το παιδι δεν περναει καλα η' στεναχωριεται? 

[Endelweiss]

Καλημερα!Συμφωνω τη @gorilaz.Δες την καλη πλευρα της υποθεσης.Πρωτον εισαι τυχερη που εχεις 2 γιαγιαδες διαθεσιμες και δευτερον που το παιδι περναει καλα μαζι τους.Εγω στις αρχες οταν αφηνα στην πεθερα μου(πριν παει παιδικο σταθμο)εκλαιγε και ηθελε μονο εμενα.ξερεις ποσο δυσκολο ηταν αυτο;Οταν πια τον εβλεπα οτι περναει καλα και θελει να παει στη γιαγια ημουν τρισευτυχισμενη και ηρεμη στη δουλεια μου..Η μαμα του εισαι εσυ κι αυτο δεν αλλαζει για το παιδι.ο ποιοτητος χρονος που περνας μαζι του ναι εχει σημασια...Να εισαι χαρουμενη!!!!!Δεν υπαρχει καλυτερο πραγμα απο το εχεις κοντα σου ανθρωπους που σε βοηθανε και ξερεις οτι το παιδι σου μαζι τους ειναι καλα

[ath2018]

Θα συμφωνήσω με όσα είπαν τα κορίτσια πιο πάνω ειλικρινά είμαστε τυχερές που έχουμε καποια βοήθεια και μας έχουν κάνει δυστυχώς έτσι που δεν μπορούμε να αφήσουμε τις δουλειές μας για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας..(και εγώ το σκέφτομαι σε 2 μήνες που θα γυρίσω στη δουλειά πως θα το αντιμετωπίσω που θηλάζω κιόλας)όσο μπορείς απόλαυσε τις στιγμές με το παιδάκι σου και εννοείται πως μανα είναι μόνο μία και δεν την αντικαθιστά κανείς..

 

[kotsifikos]

Nα χαίρεσαι που το παιδί σου περνάει καλά μαζί τους, αυτό και μόνο δείχνει πως κάτι κάνουν σωστά οι γιαγιάδες, υπάρχουν μητέρες που δεν έχουν κανέναν για βοήθεια.

Και εγώ όταν πηγαίνω το παιδί του στους παππούδες του (μία φορά την εβδομάδα ή στις 10 ημέρες γιατί λόγω παιδικού δεν μπορεί να πηγαίνει συχνά) μου κλείνει και την πόρτα για να φύγω γρήγορα...όμως χαίρομαι, γιατί  τον αγαπούν, τους αγαπάει, περνάει όμορφα μαζί τους και δημιουργεί δεσμούς που είναι σημαντικοί για εκείνον.  Προσωπικά χαίρομαι όταν το παιδί μου περνάει καλά και χωρίς εμένα, και θεωρώ λίγο εγωιστικό όταν ζηλεύουμε επειδή  μπορούν να είναι καλά και χωρίς εμάς γύρω τους (για λίγες ώρες).

Την θέση την δική σου δεν μπορεί ποτέ κανείς να την πάρει!!ΠΟΤΕ! μητέρα είναι μόνο μία και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ για το παιδί σου,παιδί που νιώθει ασφάλεια εκεί που το αφήνεις, πίστεψε με αυτό μόνο κακό δεν είναι.

[Mary1976]

Είναι φυσιολογικό που στενοχωριέσαι, είναι γιατί αγαπάς το παιδάκι σου και είσαι καλή μαμά. Εγώ γύρισα στο χρόνο στη δουλειά αλλά μετά χρειάστηκε και εγώ να τον αφήνω λίγο στην πεθερά και είχα τις ίδιες σκέψεις, τύψεις και άγχος. Τώρα που έχει μεγαλώσει λίγο βλέπω όμως πόσο σημαντική είμαι για αυτόν και ότι με προτιμάει από όλους. Και εγώ επίσης δεν κάνω κάτι άλλο, ασχολούμαι μόνο μαζί του τον ελεύθερό μου χρόνο.

Να θυμάσαι ότι εσύ θα είσαι πάντα η μαμά του, είναι μια σχέση που δεν περιορίζεται μόνο στους πρώτους μήνες ή χρόνια ζωής του, είναι για πάντα.

[Varlen]

Δε θέλω να είμαι αχάριστη και για αυτό το λόγο δεν έχω μιλήσει σε κανένα δικό μου για αυτό, ξέρω ότι είναι δικό μου το θέμα και προφανώς δε στενοχωριέμαι όταν περνάει καλά το μωρό. Εννοείται ότι δε θέλω να κλαίει τις ώρες που λείπω και φυσικά είμαι ήσυχη όταν ξέρω ότι θα φάει και θα κοιμηθεί ήρεμος! Ανασφάλεια ότι ίσως πρέπει να κάνω κάτι παραπάνω τις ώρες που είμαστε μαζί με πιάνει κάποιες φορές, επειδή λείπω πολύ και αυτό πρεπει να δουλέψω όπως ανέφερε η @gorilaz! Προς Θεού δε θέλω να δώσω λανθασμένη εντύπωση σκέφτηκα να γράψω εδώ ίσως από ανάγκη να μιλήσω κάπου εκτός των δικών μου γιατί ξέρω ότι ακούγεται λίγο παράλογο όλο αυτό... Ευχαριστώ πάντως για την ανταπόκριση!

[Mama_Anesti_]

Εγώ δεν δουλεύω. Είμαι συνέχεια με τον μικρό. Κι όμως όταν δει την γιαγιά του απότρελαίνεται. Παρατάει ότι κάνει κ θέλει μονο την πεθερα μου. Για να τον κοιμησω το μεσημέρι πρέπει να 

τον πάρω απ τα χέρια της με τεχνάσματα. Οπότε δεν εχει να κανει ή δουλειά σου...

  Είναι καλό που το παιδί εμπιστεύεται κ του αρέσει να περνά χρονο με τις γιαγιάδες. Όπως αναφέρθηκε ή φιγούρα της μάνας είναι αναντικατάστατη!

[kotsifikos]

1 hour ago, Varlen said:

Δε θέλω να είμαι αχάριστη και για αυτό το λόγο δεν έχω μιλήσει σε κανένα δικό μου για αυτό, ξέρω ότι είναι δικό μου το θέμα και προφανώς δε στενοχωριέμαι όταν περνάει καλά το μωρό. Εννοείται ότι δε θέλω να κλαίει τις ώρες που λείπω και φυσικά είμαι ήσυχη όταν ξέρω ότι θα φάει και θα κοιμηθεί ήρεμος! Ανασφάλεια ότι ίσως πρέπει να κάνω κάτι παραπάνω τις ώρες που είμαστε μαζί με πιάνει κάποιες φορές, επειδή λείπω πολύ και αυτό πρεπει να δουλέψω όπως ανέφερε η @gorilaz! Προς Θεού δε θέλω να δώσω λανθασμένη εντύπωση σκέφτηκα να γράψω εδώ ίσως από ανάγκη να μιλήσω κάπου εκτός των δικών μου γιατί ξέρω ότι ακούγεται λίγο παράλογο όλο αυτό... Ευχαριστώ πάντως για την ανταπόκριση!

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως ότι κάνω είναι λίγο και δεν φτάνει, γενικά νιώθω λίγη, μιλάω με μαμάδες που έχουν μεγαλύτερα παιδιά και μου λένε πως είναι φυσιολογικό, λίγο πολύ οι περισσότερες εργαζόμενες μητέρες έτσι νιώθουμε.

Απόλαυσε το παιδάκι σου και μην βασανίζεις το μυαλό σου με τέτοια πράγματα.

[mama16]

2 ώρες πρίν, Varlen είπε:

Δε θέλω να είμαι αχάριστη και για αυτό το λόγο δεν έχω μιλήσει σε κανένα δικό μου για αυτό, ξέρω ότι είναι δικό μου το θέμα και προφανώς δε στενοχωριέμαι όταν περνάει καλά το μωρό. Εννοείται ότι δε θέλω να κλαίει τις ώρες που λείπω και φυσικά είμαι ήσυχη όταν ξέρω ότι θα φάει και θα κοιμηθεί ήρεμος! Ανασφάλεια ότι ίσως πρέπει να κάνω κάτι παραπάνω τις ώρες που είμαστε μαζί με πιάνει κάποιες φορές, επειδή λείπω πολύ και αυτό πρεπει να δουλέψω όπως ανέφερε η @gorilaz! Προς Θεού δε θέλω να δώσω λανθασμένη εντύπωση σκέφτηκα να γράψω εδώ ίσως από ανάγκη να μιλήσω κάπου εκτός των δικών μου γιατί ξέρω ότι ακούγεται λίγο παράλογο όλο αυτό... Ευχαριστώ πάντως για την ανταπόκριση!

Μην ανησυχείς δεν δίνεις καμία λάθος εντύπωση, όλες μπορεί να περνάμε απ το στάδιο να νιώθουμε λίγο ζήλια.. Πιστευω ότι είναι φυσιολογικό. Νιώθεις τύψεις που αφήνεις το μωρό γι αυτό τα βλέπεις έτσι τα πράγματα, σιγά σιγά που θα μεγαλώσει το μωρό κ θα καταλαβαίνει θα δεις ότι περισσότερο απ όλους εσένα κ τον μπαμπά του έχει ανάγκη. Εγώ πολλές φορές ζηλεύω κ τον άντρα μ αν η μικρή κλαίει για να πάει σε αυτόν!!! 

[ninika84]

Τι να πω και εγώ που επέστρεψα στην δουλειά στις 20 μέρες αρχικά για 2 μέρες την εβδομάδα και μετά τους 3 μήνες καθε μέρα.ετσι  αφήνω  τον  μπεμπουλη μου στη  μαμά μου.Μην αγχωνεσαι και στεναχωριεσαι.Αφηνεις το μωρό σου στα καλύτερα χέρια!

[Josephine]

Σε νιώθω πολύ βαθιά, γιατί κι εγώ παρ' όλο που περνάω άπειρες ώρες με τον γιο μου για μεγάλες περιόδους, το ίδιο και ο μπαμπάς, όπου παίζουμε όλη μέρα, γελάμε και κυλιόμαστε σε χαλιά και κρεβάτια, όταν βλέπει τη γιαγιά του λάμπει ο κόσμος του (όπως και όταν του έχουμε λείψει κι εμείς βέβαια), αλλά πραγματικά λάμπει! Κι επειδή το έχουμε επεξεργαστεί πολύ σε συζήτηση με τον άντρα μου ήθελα να φωτίσω και μερικές άλλες πλευρές αυτής της σχέσης των εγγονιών με τους παππούδες:

 

Οι παππούδες τις 2-3 ώρες που θα τον κρατήσουν θα είναι δοσμένοι σε αυτόν, θα είναι ξεκούραστοι και έτοιμοι να γίνουν αλογάκια, γαϊδουράκια, αυτοκινητάκια κι ένα σωρό άλλα για ν' ανέβει ο μπόμπιρας επάνω, θα ενδώσουν στα παρακάλια για πράγματα που συνήθως εμείς περιορίζουμε κάνοντας πολλά χατήρια, θα αφήσουν το σπίτι να γίνει ολοκαύτωμα γιατί θα τα καθαρίσουν όλα με την ησυχία τους μετά. Συνεπώς, είναι ένα σπίτι απόλυτης διασκέδασης και παιχνιδιού για τα εγγόνια συνήθως και -πρέπει και να το παραδεχτούμε κι αυτό- απόλυτης αγάπης και λατρείας από πλευράς των παππούδων, που πια στα εγγόνια τους δεν έχουν άγχη να μην τα κακομάθουν, να μην τους χαλάσουν τη ρουτίνα, τη διατροφή, τη ζαχαρένια κ.λπ. Αυτά τα έκαναν στα παιδιά τους και τώρα ήρθε η ώρα να κάνουν όλες τις παρασπονδίες με τα εγγόνια τους, αφού το πηδάλιο στην ανατροφή κυρίως εμείς οι γονείς το κρατάμε. 

 

Επομένως, πάντα θα υπάρχει ένα τσίμπημα στο πόσο τους λατρεύουν τα παιδιά μας, αλλά έτσι πρέπει να είναι και αυτός είναι ο ρόλος των παππούδων ακριβώς! Δεν αλλάζει την αγάπη που θα 'χουν στον μπαμπά και στη μαμά τους. Και θα σου πω να βρίσκεις χρόνο ξεκούρασης, έστω μισή ώρα καθημερινά, και για σένα μετά τη δουλειά σου και μην αφήνεις τις τύψεις να σε κάνουν να τρέχεις ξέπνοη εκεί. Ή τελοσπάντων όπως νιώθεις. Εγώ έχει τύχει να τρέχω κι ας ήμουν κοτόπουλο από την ένταση της δουλειάς, με αποτέλεσμα απλώς να είμαι παρούσα εκεί χωρίς να μπορώ να παίξω έντονα και δραστήρια όπως ήθελε το αγόρι μου και διαπίστωσα ότι ήταν τύψεις, εκτός από έλλειψη, γιατί πολλές φορές ήταν μόνο 2 ωρίτσες που τον είχαν. Απόλαυσε τη σχέση εμπιστοσύνης που έχει το παιδάκι σου μαζί τους, τα λέω κι εγώ για να τα ακούω, έχω τόσες συναδέλφους που τα αφήνουν σε ξένες κοπέλες ή παιδικούς με σπαρακτικά κλάματα και πίστεψέ με είναι χάλια η ψυχολογία της μαμάς μετά. 

[ΑΡΓΚ]

18 ώρες πρίν, Varlen είπε:

Καλησπέρα, 

έχω ένα αγοράκι που μόλις χρόνισε και δυστυχώς επειδή η δουλειά μου είναι τέτοια (ελεύθερος επαγγελματίας) που δε μου επέτρεπει άδειες μητρότητας επέστρεψα στο γραφείο στους δυο μήνες μετά τη γέννα. Τον μικρό τον κρατάει μια μέρα η μητέρα μου και μια μέρα η πεθερά που ευτυχώς με βοήθησαν πολύ. Το πρόβλημα μου είναι ότι πολλες φορές όταν είμαι μαζί τους και είναι και το παιδί συμβαίνει να τον κρατάω εγώ και αυτός να ανοίγει τα χεράκια να πάει στη γιαγιά του, ή όταν τον κρατάνε εκείνες να πάω να τον πάρω και να μην τις αφήνει εύκολα. Εγώ λόγω των τύψεων που λείπω από τόσο νωρίς δεν κάνω τίποτα άλλο από το να γυρνάω τρέχοντας από το γραφείο για να πάρω στο σπίτι τον μικρό μη πηγαίνοντας πουθενά και ποτέ χωρίς αυτόν για να μη χάσω και αλλο χρόνο μακρια του, αλλά νιώθω ότι όταν είμαι μαζί με τις γιαγιάδες του, δείχνει μια προτιμηση. Ανησυχώ μήπως τελικά για τον μικρούλη  δεν έχω καμια διαφορά από τους υπόλοιπους... σκέφτηκα και τη δουλειά μου να αφήσω αλλά δυστυχως δεν είναι εποχές για τέτοια...

 

 

[Varlen]

πρίν από 51 λεπτά , Josephine είπε:

Σε νιώθω πολύ βαθιά, γιατί κι εγώ παρ' όλο που περνάω άπειρες ώρες με τον γιο μου για μεγάλες περιόδους, το ίδιο και ο μπαμπάς, όπου παίζουμε όλη μέρα, γελάμε και κυλιόμαστε σε χαλιά και κρεβάτια, όταν βλέπει τη γιαγιά του λάμπει ο κόσμος του (όπως και όταν του έχουμε λείψει κι εμείς βέβαια), αλλά πραγματικά λάμπει! Κι επειδή το έχουμε επεξεργαστεί πολύ σε συζήτηση με τον άντρα μου ήθελα να φωτίσω και μερικές άλλες πλευρές αυτής της σχέσης των εγγονιών με τους παππούδες:

 

Οι παππούδες τις 2-3 ώρες που θα τον κρατήσουν θα είναι δοσμένοι σε αυτόν, θα είναι ξεκούραστοι και έτοιμοι να γίνουν αλογάκια, γαϊδουράκια, αυτοκινητάκια κι ένα σωρό άλλα για ν' ανέβει ο μπόμπιρας επάνω, θα ενδώσουν στα παρακάλια για πράγματα που συνήθως εμείς περιορίζουμε κάνοντας πολλά χατήρια, θα αφήσουν το σπίτι να γίνει ολοκαύτωμα γιατί θα τα καθαρίσουν όλα με την ησυχία τους μετά. Συνεπώς, είναι ένα σπίτι απόλυτης διασκέδασης και παιχνιδιού για τα εγγόνια συνήθως και -πρέπει και να το παραδεχτούμε κι αυτό- απόλυτης αγάπης και λατρείας από πλευράς των παππούδων, που πια στα εγγόνια τους δεν έχουν άγχη να μην τα κακομάθουν, να μην τους χαλάσουν τη ρουτίνα, τη διατροφή, τη ζαχαρένια κ.λπ. Αυτά τα έκαναν στα παιδιά τους και τώρα ήρθε η ώρα να κάνουν όλες τις παρασπονδίες με τα εγγόνια τους, αφού το πηδάλιο στην ανατροφή κυρίως εμείς οι γονείς το κρατάμε. 

 

Επομένως, πάντα θα υπάρχει ένα τσίμπημα στο πόσο τους λατρεύουν τα παιδιά μας, αλλά έτσι πρέπει να είναι και αυτός είναι ο ρόλος των παππούδων ακριβώς! Δεν αλλάζει την αγάπη που θα 'χουν στον μπαμπά και στη μαμά τους. Και θα σου πω να βρίσκεις χρόνο ξεκούρασης, έστω μισή ώρα καθημερινά, και για σένα μετά τη δουλειά σου και μην αφήνεις τις τύψεις να σε κάνουν να τρέχεις ξέπνοη εκεί. Ή τελοσπάντων όπως νιώθεις. Εγώ έχει τύχει να τρέχω κι ας ήμουν κοτόπουλο από την ένταση της δουλειάς, με αποτέλεσμα απλώς να είμαι παρούσα εκεί χωρίς να μπορώ να παίξω έντονα και δραστήρια όπως ήθελε το αγόρι μου και διαπίστωσα ότι ήταν τύψεις, εκτός από έλλειψη, γιατί πολλές φορές ήταν μόνο 2 ωρίτσες που τον είχαν. Απόλαυσε τη σχέση εμπιστοσύνης που έχει το παιδάκι σου μαζί τους, τα λέω κι εγώ για να τα ακούω, έχω τόσες συναδέλφους που τα αφήνουν σε ξένες κοπέλες ή παιδικούς με σπαρακτικά κλάματα και πίστεψέ με είναι χάλια η ψυχολογία της μαμάς μετά. 

Συμφωνώ σε όλα... Αισθάνομαι ήδη καλύτερα από τις απαντήσεις που πήρα και ευχαριστώ πολύ!

[Nefeli2014]

Φίλη μου, μάνα είναι μονο μια. 

Όσα κι αν λες, όσα κι αν σκέφτεσαι, όσες τύψεις κι αν νιώθεις, και η χειρότερη μάνα στον κόσμο να ήσουν, και κλέφτρα και ναρκομανής και στριγγλα και και και.. Εσύ είσαι η μητέρα του και δε σε αλλάζει μεσα του φερτου και 200 γιαγιάδες και 200 νταντάδες. 

Οπότε άδικα χολοσκας. Το πρόβλημα είναι δικό σου οπότε εκεί να εστιάσεις να προσπαθήσεις να βρίσκεις χρόνο πιο ποιοτικό με το παιδί. Κανονίστε κάθε βδομάδα να περνάτε χρόνο οι δύο σας ένα θέατρο, μια πολύωρη παιδική χαρά, τώρα που ανοίγει ο καιρός βόλτα στη θάλασσα και κάθε μέρα μισή ώρα αποκλειστικό χρόνο με παιχνίδι και ότι του αρέσει η το βράδυ παραμυθάκι λίγη κουβεντα μαζί, είναι αρκετό. Θα νιώσεις κι εσύ καλά και ήρεμη. Αν παρολαυτα δυσκολεύεσαι και πάλι συμβουλευσου έναν παιδοψυχολογο να σου οργανώσει λίγο το πρόγραμμα και να δεις πως θα αλλάξουν τα πράγματα. 

Να σου ζήσει :) 

Επι τη ευκαιρία, επειδή όλες όσες δουλεύουμε το περνάμε αυτό το στάδιο, το πέρασα κι εγώ εκεί κοντά στον χρόνο, από 9 μηνών που ήταν ως 18 περίπου..

Να σας πω τι κάνω, πλέον ΔΕΝ ΚΑΝΩ. 

τι εννοώ.. Βρήκα μία πολύ καλή κυρία κι έρχεται και μου καθαρίζει, μπορείς να το κάνεις, κόψε από κάπου, σηνερα μπορείς να βρεις καλή και οικονομική. Οπότε το θέμα σπίτι τα βαριά κι ασηκωτα τα ξεχνάμε. Προσωπικά ποσώς με ενδιαφέρει αν θα λερωθει ο καναπές (ναναι καλά τα ριχταρια αλλά θα τον αλλάξω σε Καμμια δεκάρα χρόνια βρε αδερφέ τι με νοιάζει.)η αν θα μείνουν αποτιστα τα λουλούδια η αν έχει σκόνη η τραπεζαρία. Έχω επίσης πολύ λίγα πράγματα στο σπίτι μου. Πχ. Επιπλέον σήκωνομαι μια ώρα νωρίτερα να ετοιμάσω φαγητό και να κάνω κουζίνα. Μόλις ξυπνήσουν είμαι δική τους. Μέχρι να πάω δουλειά βρίσκω κάποια ώρα που είναι καλά και ξεκούραστα να παίξουμε. Ότι θέλουν αυτά. Αν έχω χρόνο πάμε έξω. Τα σκ είναι αφιερωμένα στα παιδιά μου. Από το πρωί ως το βράδυ. Είναι πολλές οι φορές που δεν έχω κουράγιο ούτε να περπατήσω από εδώ ως εκεί αλλά οπλιζομαι με κουράγιο φοράω ότι ναναι και έξω από την πόρτα. Κούνιες, θέατρο, παιδότοπο οτιδήποτε. Τα βράδια ο κόσμος να χαλάσει τα αφιερώνω σε αυτά, εγώ γυρνάω 9.30 μόλις μπαίνω αμέσως ετοιμαζω γάλατα, παραμύθια, μερικά αγαπημένα παιχνίδια και φύγαμε για υπνοδωμάτιο. Μπιρει να περάσω εκεί 2 ώρες. Μόλις από κοιμηθούν στην αγκαλιά μου συνεχίζω τις δουλειές μου. 

Έχω ξεκαθαρίσει :στον άντρα μου ότι προτεραιότητα έχουν εκείνα, όταν έρθει η στιγμή θα κάνουμε κι εμείς ΞΑΝΑ πράγματα. Το καταλαβαίνει  και συμμερίζεται. (μη νομίζεις και οι άντρες έχουν τύψεις. Τις προάλλες μου έλεγε ότι θα ήθελε να περνάει περισσότερο χρόνο μαζί τους και τον συμβούλευα). Έχω ξεκαθαρίσει ότι οι επισκέψεις στο σπίτι μας είναι ως έναν καφέ. Έχω τερματίσει τα πολλά τραπεζώματα και ότι με κουράζει. Γενικά προσπαθώ να κάνω εύκολη τη ζωή μου ώστε να βρίσκω χρόνο για τα μωρά και νομίζω πως τα καταφέρνω. Ένιωθα όπως νιώθεις όταν ήμουν ανοργάνωτη. Μόλις οργανώθηκα νιώθω πολύ καλά. Φυσικά οι τυψεις ποτέ δεν παύουν να υπάρχουν ακόμα κι αν δε δούλευες κάτι θα έβρισκες. Έχω φίλη που δε δουλεύει και έχει τύψεις που δεν ασχολείται αρκετα με τα παιδιά της... Βάλε με τον νου σου...

 

Απόδεξου τη ζωή σου. Έχω αποδεχτει πως αν δε δούλευα θα ένιωθα χάλια από όλες τις απόψεις.. 

 

Πιστεύω όλα έχουν να κάνουν με το μέσα μας. Νιώσε εσύ καλά και όλα θα είναι καλά. Εγγυημένα στο λέω!!! 

ΕΠΙΣΗΣ για να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα είμαι κι εγώ ελεύθερη επαγγελματίας και γύρισα δουλειά πριν σαραντησω. Φορούσα ακόμα πάνες λοχειας.. Εμάς μας έκανε καλο η λογοθεραπευτρια. Με έφερε πολύ κοντα στο παιδί μου, μου έμαθε τρόπους Ν παίζουμε ποιοτικά και ουσιαστικά, είναι ειδικευμενη σε τέτοια θέματα. Γιαυτό σου πρότεινα ειδικό να σε ξεθολώσει.

Ελπίζω να νιώθεις καλύτερα.;) 

Επεξεργάστηκαν 29 Μαίου,2019 by Nefeli2014