Νεογεννητο και πατερας

[Toksp]

Ειναι ετσι οπως τα λες!!!η επικοινωνια ειναι αυτη που με προβληματισε.ωστοσο ηδη θεωρω απο μονη θα του ειχα πει να κοιμηθει χωρια μας καθως η μικρη κανει τελευταια κλαματακια χωρις λογο και ξυπναει αρκετα.ειναι και αυτη η αυπνια και η κουραση που με ριχνουν και η σκεψη δε οτι τις στιγμες με τη μπεμπα μου δεν τις χαιρομαι ειναι κατι που με γεμιζει τυψεις.o αντρας μου θεωρει οτι ειμαι απο ατσαλι μαλλον...δε με αγγιζει η κουραση,τα συναισθηματα.

[Lemonaki035]

Βασικά το ολο πρόβλημα ξεκινάει απο τη φράση "και δεν καταλαβαίνει το λόγο που είμαι έτσι εφόσον έχω μόνο να φροντίσω το μωρό....."

Δεν μπορεί να καταλάβει 1ον οτι μωρό χρειάζεται ατέλειωτη φροντίδα που φτάνεις στα όρια σου κ 2ον οτι ταυτόχρονα τρέχουν κ οι δουλειές του σπιτιού.Οπότε με τον τρόπο του απαιτεί ησυχία κ αφου δεν την έχει πάει αλλου.

Στο μυαλό μου έρχεται η φράση "μα τι έχεις να κάνεις όλη μέρα,μόνο το μωρό έχεις"

Έχει πάρει καθόλου άδεια να μείνει μαζί σας ολη

[Lemonaki035]

Βασικά το ολο πρόβλημα ξεκινάει απο τη φράση "και δεν καταλαβαίνει το λόγο που είμαι έτσι εφόσον έχω μόνο να φροντίσω το μωρό....."

Δεν μπορεί να καταλάβει 1ον οτι μωρό χρειάζεται ατέλειωτη φροντίδα που φτάνεις στα όρια σου κ 2ον οτι ταυτόχρονα τρέχουν κ οι δουλειές του σπιτιού.Οπότε με τον τρόπο του απαιτεί ησυχία κ αφου δεν την έχει πάει αλλου.

Στο μυαλό μου έρχεται η φράση "μα τι έχεις να κάνεις όλη μέρα,μόνο το μωρό έχεις"

Έχει πάρει καθόλου άδεια να μείνει μαζί σας ολη μερα να δει πως είναι κ να συνδράμει στη φροντίδα του μωρού κ στις δουλειές;Δε μιλάω να ασχοληθεί 10 λεπτά.Γτ πχ κ εμένα ο δικός μου τα ίδια έλεγε γτ έλειπε όλη μέρα για δουλειά λόγω θερινής σεζον (αν κ από το κρεβάτι δεν έλειπε ποτέ),μέχρι που τελείωσε η δουλειά κ έμεινε σπίτι κ κατάλαβε ότι είναι το πλέον δύσκολο να μεγαλώνεις παιδί κ να τα έχεις ολα στην εντέλεια..Κανε του μια συζήτηση γι αυτά που νοιώθεις κ πες του αν μπορεί να πάρει άδεια για λίγες μέρες για να σε "βοηθήσει" λίγο και να ανέβεις κ εσυ ψυχολογικά.

[Toksp]

πρίν από 57 λεπτά , Elfer είπε:

Βασικά το ολο πρόβλημα ξεκινάει απο τη φράση "και δεν καταλαβαίνει το λόγο που είμαι έτσι εφόσον έχω μόνο να φροντίσω το μωρό....."

Δεν μπορεί να καταλάβει 1ον οτι μωρό χρειάζεται ατέλειωτη φροντίδα που φτάνεις στα όρια σου κ 2ον οτι ταυτόχρονα τρέχουν κ οι δουλειές του σπιτιού.Οπότε με τον τρόπο του απαιτεί ησυχία κ αφου δεν την έχει πάει αλλου.

Στο μυαλό μου έρχεται η φράση "μα τι έχεις να κάνεις όλη μέρα,μόνο το μωρό έχεις"

Έχει πάρει καθόλου άδεια να μείνει μαζί σας ολη μερα να δει πως είναι κ να συνδράμει στη φροντίδα του μωρού κ στις δουλειές;Δε μιλάω να ασχοληθεί 10 λεπτά.Γτ πχ κ εμένα ο δικός μου τα ίδια έλεγε γτ έλειπε όλη μέρα για δουλειά λόγω θερινής σεζον (αν κ από το κρεβάτι δεν έλειπε ποτέ),μέχρι που τελείωσε η δουλειά κ έμεινε σπίτι κ κατάλαβε ότι είναι το πλέον δύσκολο να μεγαλώνεις παιδί κ να τα έχεις ολα στην εντέλεια..Κανε του μια συζήτηση γι αυτά που νοιώθεις κ πες του αν μπορεί να πάρει άδεια για λίγες μέρες για να σε "βοηθήσει" λίγο και να ανέβεις κ εσυ ψυχολογικά.

το σ/κ που ειναι σπιτι και βλεπει-ασχολητε λιγο με το μωρο το οποιο θελει full φροντιδα το λεει και ο ιδιος οτι ειναι δυσκολο....να πω οτι δεν εχει απαιτηση να κανω τιποτα στο σπιτι...απλα δεν δεχετε οτι μια γυναικα που μολις γεννησε μπορει να εχει κακη ψυχολογια και να μη μπορει να αντεξει ολη αυτη τη κατασταση.νιωθω μεγαλη ευλογια που εχω το παιδακι μου και νιωθω ταυτοχρονα θυμωμενη που η ψυχολογια μου δεν μου επιτρεπει να το χαρω 100% .οπως ειπα δεν πηρε αδεια...περιμενω τις μερες αυτες να μεινει λιγο μαζι μας μηπως και παρω τα πανω μου.η αληθεια ειναι οτι ειμαι μονη παρα πολλες ωρες με μονη παρεα το κινητο και τη τηλεοραση.

[Lemonaki035]

23 ώρες πρίν, Toksp είπε:

το σ/κ που ειναι σπιτι και βλεπει-ασχολητε λιγο με το μωρο το οποιο θελει full φροντιδα το λεει και ο ιδιος οτι ειναι δυσκολο....να πω οτι δεν εχει απαιτηση να κανω τιποτα στο σπιτι...απλα δεν δεχετε οτι μια γυναικα που μολις γεννησε μπορει να εχει κακη ψυχολογια και να μη μπορει να αντεξει ολη αυτη τη κατασταση.νιωθω μεγαλη ευλογια που εχω το παιδακι μου και νιωθω ταυτοχρονα θυμωμενη που η ψυχολογια μου δεν μου επιτρεπει να το χαρω 100% .οπως ειπα δεν πηρε αδεια...περιμενω τις μερες αυτες να μεινει λιγο μαζι μας μηπως και παρω τα πανω μου.η αληθεια ειναι οτι ειμαι μονη παρα πολλες ωρες με μονη παρεα το κινητο και τη τηλεοραση.

Άκου μη το σκέφτεσαι έτσι.Είναι τα αρμονικά στη μέση που σε κάνουν να σκέφτεσαι περίεργα.Θέλει χρόνο να επανέλθεις 100%.Εγώ "έπιασα" τον εαυτό μου να έρχεται σε φυσιολογικά πλαίσια όταν αδιαθετησα περίπου στους 4 μήνες.Το γεγονός ότι δεν βλέπεις τον άντρα σου αρκετές ώρες είναι απο μονο του παράγοντας και όταν τον βλέπεις είσαι κ πάλι στραμμένη στο μωρό.Και εγώ έτσι έκανα.Σε νοιώθω απόλυτα,κ εμένα έτσι ήταν η κατάσταση κ να φανταστείς οτι εμείς δεν είχαμε κ σ/κ και έπρεπε να είναι στην εντέλεια το σπίτι.Πρέπει να ξεκουραστείς σωματικά κ αυτό γτ είναι ολα αλληλένδετα μεταξύ τους.Η σωματική κούραση φέρνει ψυχολογική κούραση κ νεύρα.Γενικά είμαι ένας πάρα πολυ ήσυχος άνθρωπος κ παρόλα αυτά τότε είχα φτάσει σημείο απο την κούραση να έχω τόσα νεύρα (μια μέρα που η μικρή δεν κοιμόταν με τπτ) που πέταξα το κινητό μου κ το έσπασα.Ντρέπομαι που το λέω κ μετά απο 6 μήνες νοιώθω πάρα πολύ άσχημα κ τύψεις γτ το μωράκι μου εκείνη την ώρα το κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά κ άρχισε να κλαίει. (είναι ότι χειρότερο)

Δεν είσαι η μόνη που έχεις τέτοια σκαμπανεβάσματα κ νοιώθεις νευρα κλπ.Το οτι το συζητάς σίγουρα θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα κ να ηρεμήσει λίγο.Βέβαια ταυτόχρονο πρέπει να κρατάς ενήμερο κ τον άντρα σου για τα συναισθήματα σου .Αργά η γρήγορα  πιστεύω θα σου περάσει.Κοίτα να χαρείς όσο περισσότερο μπορείς το παιδάκι σου κ μην τα σκέφτεσαι τόσο πολύ ολα τα υπόλοιπα.Ολα θα έρθουν σε δρόμο.

[Toksp]

Επανερχομαι με το θεμα καθως θελω ξανα τη γνωμη σας....επεσε πολυ συζητηση με τον συζηγο γυρω απο ολα οσα με προβληματιζαν και μιλησα ανοιχτα για ολα...επισης πλεον παω σε ψυχολογο-ψυχιατρο καθως το πραγμα δε πηγαινε αλλο,αντι να χαρω το παιδι μου να ειμαι σε αυτη την αθλια κατασταση...ο αντρας μου αντιδρα σα να μην ειπα λεξη...σα να ειναι ολα καλα....και το φοβερο........με κατηγορει οτι ειμαι οπως ειμαι γιατι φταιαω....γιατι γιγαντωνω τα παντα στο μυαλο μου..γιατι δεν συμβιβαζομαι......και το ακομα καλυτερο ειναι οτι ακομα και ξεκουραστος να ειναι η συμμετοχη του στη φροντιδα του παιδιου ειναι μηδεν....για μενα δε.....ενδιαφερον ουτε καν....εχει να με ρωτησει πως ειμαι ουτε θυμαμαι απο ποτε...τι πρεπει να κανω για να καταλαβει οτι δεν παμε καλα.....;;;;;;;;

Επεξεργάστηκαν 14 Ιανουαρίου,2018 by Toksp

[ΑΡΓΚ]

7 ώρες πρίν, Toksp είπε:

Επανερχομαι με το θεμα καθως θελω ξανα τη γνωμη σας....επεσε πολυ συζητηση με τον συζηγο γυρω απο ολα οσα με προβληματιζαν και μιλησα ανοιχτα για ολα...επισης πλεον παω σε ψυχολογο-ψυχιατρο καθως το πραγμα δε πηγαινε αλλο,αντι να χαρω το παιδι μου να ειμαι σε αυτη την αθλια κατασταση...ο αντρας μου αντιδρα σα να μην ειπα λεξη...σα να ειναι ολα καλα....και το φοβερο........με κατηγορει οτι ειμαι οπως ειμαι γιατι φταιαω....γιατι γιγαντωνω τα παντα στο μυαλο μου..γιατι δεν συμβιβαζομαι......και το ακομα καλυτερο ειναι οτι ακομα και ξεκουραστος να ειναι η συμμετοχη του στη φροντιδα του παιδιου ειναι μηδεν....για μενα δε.....ενδιαφερον ουτε καν....εχει να με ρωτησει πως ειμαι ουτε θυμαμαι απο ποτε...τι πρεπει να κανω για να καταλαβει οτι δεν παμε καλα.....;;;;;;;;

 

Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξεις τους άλλους, μόνο τον εαυτό σου. Ειναι κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι δυστυχώς μαθαίνουμε σε ένα γάμο, και αν οι διαφωνίες και οι ασυμβατότητες είναι μικρές, τις παρακάμπτουμε και συμβιβαζόμαστε, αν είναι μεγάλες, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα.

Ασχολήσου καταρχήν με τον εαυτό σου και την υγεία σου και συνέχισε να μιλάς με το γιατρό σου. Ζήτησε βοήθεια από όποιον μπορείς για το μωρό, είτε συγγενείς και φίλους, είτε σκέψου τη λύση μίας κοπέλας λίγες ώρες τη βδομάδα. Καμιά φορά και ένα δίωρο που μπορείς να πας μια βόλτα μόνη ή απλά να κάνεις ένα μπάνιο και να διαβάσεις ένα βιβλίο χωρίς έννοιες, κάνει μεγάλη διαφορά. 

Σε περίπτωση που νιώσεις ότι δεν αντέχεις, πρέπει άμεσα να ειδοποιήσεις το γιατρό σου.

Ενημέρωσε επίσης όποιον συγγενή ή φίλη μπορεί να σε βοηθήσει, ότι δε νιώθεις καλά και ότι μπορεί να χρειαστείς βοήθεια, μην ντρέπεσαι.

Από εκει και πέρα, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να συζητησεις και το θέμα του συζύγου στα πλαίσια των συναντήσεών σου με τον ψυχολόγο και να δεις όταν ηρεμήσεις, πώς θες να προχωρήσεις. Δυστυχώς η γέννηση ενός παιδιού μπορεί να φέρει κοντά ένα ζευγάρι, αλλά συνήθως φέρνει και στην επιφάνεια τα όποια προβλήματα μέχρι εκείνη τη στιγμή μπορούσαμε να αγνοούμε ή να ελπίζουμε ότι θα συνηθίσουμε. Το να αλλάξει ο άντρας σου μπορεί, το να τον αλλάξεις εσύ όταν θες, όχι. Μπορείς να του ξαναμιλήσεις, μπορείς να αποφασίσεις ποια είναι τα όρια σου και να του τα ανακοινώσεις, αλλά όχι εν βρασμώ ψυχής. Στο ενδιάμεσο, καλό θα ήταν να αρχίσεις τα Σαββατοκύριακα να του δίνεις από 1-2 ώρες το μωρό και να φεύγεις: γυμναστήριο, βόλτα με μία φίλη, έστω μία βόλτα μόνη για ένα καφέ με ένα βιβλίο. Δεν του το ζητάς σαν χάρη, δεν του το λες σαν απειλή: "Αγάπη μου θα βγω για λίγο, η μικρή μόλις έφαγε, θα είμαι πίσω σε μία ώρα, θέλω να πάρω λίγο αέρα να χαλαρώσω."

[tzenaki1982]

11 ώρες πρίν, Toksp είπε:

Επανερχομαι με το θεμα καθως θελω ξανα τη γνωμη σας....επεσε πολυ συζητηση με τον συζηγο γυρω απο ολα οσα με προβληματιζαν και μιλησα ανοιχτα για ολα...επισης πλεον παω σε ψυχολογο-ψυχιατρο καθως το πραγμα δε πηγαινε αλλο,αντι να χαρω το παιδι μου να ειμαι σε αυτη την αθλια κατασταση...ο αντρας μου αντιδρα σα να μην ειπα λεξη...σα να ειναι ολα καλα....και το φοβερο........με κατηγορει οτι ειμαι οπως ειμαι γιατι φταιαω....γιατι γιγαντωνω τα παντα στο μυαλο μου..γιατι δεν συμβιβαζομαι......και το ακομα καλυτερο ειναι οτι ακομα και ξεκουραστος να ειναι η συμμετοχη του στη φροντιδα του παιδιου ειναι μηδεν....για μενα δε.....ενδιαφερον ουτε καν....εχει να με ρωτησει πως ειμαι ουτε θυμαμαι απο ποτε...τι πρεπει να κανω για να καταλαβει οτι δεν παμε καλα.....;;;;;;;;

Δυστυχωσ οι αντρεσ δεν λειτουργουν με το συναισθημα οπωσ εμεισ...κ δεν εχει παρει χαμπαρι το ποσο πιεσμενη εισαι..γι αυτον ειναι παραλογο το οτι δεν εισαι ευχαριστημενη..κ δεν πιστευω πωσ το κανει σκοπιμα κ πωσ δεν νοιαζεται..αλλα οπωσ λεσ δεν εχει καταλαβει πωσ δεν πατε καλα..

Ο ψυχολογοσ σου τι λεει??

Συζητα το μαζι του ξανα κ ξανα..κ μην αντιδρασ εν θερμω..

Ευχομαι να βρειτε τισ ισορροπιεσ σασ...ετσι ειμαστε ολσ τα ζευγαρια οταν ερχεται ενα μωρο..με το καιρο ολα θα παρουν το δρομο τουσ κ θα γινουν πιο ευκολα..

[ΑΡΓΚ]

4 ώρες πρίν, tzenaki1982 είπε:

.ετσι ειμαστε ολσ τα ζευγαρια οταν ερχεται ενα μωρο..με το καιρο ολα θα παρουν το δρομο τουσ κ θα γινουν πιο ευκολα..

Οχι, δεν είναι όλα τα ζευγάρια έτσι. Υπάρχουν πάρα πολλοί μπαμπάδες που και τη μαμά περιποιούνται, και το μωρό τους θέλουν να φροντίσουν. Για την ακρίβεια, θέλω να ελπίζω ότι αυτή η κατηγορία μπαμπάδων είναι οι περισσότεροι, αλλιώς κάτι κάνουμε πολύ στραβά και σαν γυναίκες και σα μαμάδες αγοριών!

[Toksp]

εχω τη στηριξη της μητερας μου αλλα δεν θελω να τη στεναχωρω καθως προσφατα περασαμε σαν οικογενεια μια τεραστια περιπετεια υγειας του μπαμπα μου και πραγματικα ζοριστηκε πολυ.οποτε δεν μπορω να ανοιχτω.οι φιλες εχουν παιδια και δυστηχως δεν γινετε να εχουμε τοσο συχνη επαφη.στην ουσια στηριξη βρισκω απ τη γιατρο και απο οτι ακουω απο εσας.με λυπει το γεγονος οτι ενω ολα ξεκινησαν με τις καλυτερες προοπτικες δεν συνεχιζουν ετσι...με το συζηγο ολα ηταν πολυ καλα πριν...δε καταλαβαινω τη μεταλαξη του...η γιατρος μου ειπε οτι θα χρειαστει να ειναι μαζι μου σε καποιες επισκεψεις καθως η απουσια του ειναι αυτη που με εχει μπλοκαρει σε μεγαλο μερος.εγω εχω αναγκη να περασουμε χρονο μαζι...δεν εχω ξεχασει οτι αν και μητερα πλεον ειμαι και συντροφος...ο αντρας μου αυτη την αναγκη μου δε τη νιωθει...οταν του λεω οτι μου λειπει η φραση "τι παραπονιεσε ....θα περασει ο καιρος"εχει γινει καραμελα....ειναι εας αλλος ανθρωπος...κανω υπομονη και δεν εκφραζομαι αποτομα προς αυτον αλλα αυτα τα ατιμα τα κλαματα δεν μπορω να τα συγκρατησω...οποτε με το που με δει ετσι δυσανασχετει και μουτρωνει....

[Toksp]

14 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Οχι, δεν είναι όλα τα ζευγάρια έτσι. Υπάρχουν πάρα πολλοί μπαμπάδες που και τη μαμά περιποιούνται, και το μωρό τους θέλουν να φροντίσουν. Για την ακρίβεια, θέλω να ελπίζω ότι αυτή η κατηγορία μπαμπάδων είναι οι περισσότεροι, αλλιώς κάτι κάνουμε πολύ στραβά και σαν γυναίκες και σα μαμάδες αγοριών!

Eχεις παρα πολυ δικιο!ωστοσο υπαρχουν και εξαιρεσεις που μαλλον χρειαζονται χρονο να καταλαβουν οτι ειναι μπαμπαδες.....ειτε....δεν κανουν για μπαμπαδες.

[tzenaki1982]

On 15/1/2018 at 9:34 ΠΜ, Toksp είπε:

Eχεις παρα πολυ δικιο!ωστοσο υπαρχουν και εξαιρεσεις που μαλλον χρειαζονται χρονο να καταλαβουν οτι ειναι μπαμπαδες.....ειτε....δεν κανουν για μπαμπαδες.

Βρε κοριτσια δεν το εννοουσα ετσι...απλα θελω να πω πωσ ειναι μεγαλη αλλαγη σε ενα ζευγαρι ο εεχομοσ ενοσ παιδιου...κανεισ εκ των προτςρων δεν ειναι προςτοιμασμενοσ 100 τοισ 100 οσα κ αν εχει διαβασει οσα κ αν εχει ακουσει...ακομη κ εμεισ που γινομαστς μαμαδεσ κ εχουμε το " ενστικτο" δυσκολευομαστε να προσαρμοστουμε...εγω προσωπικα στην αρχη λιγο η κουραση λιγο η αυπνια κλπ κλπ ειχα θολωσει ..ο αντρασ μου προσπαθουσε να κανει το καλυτερο..αλλα κ εγω απο την πιςση αντιδρουσα..

Θελω να πω πωσ κ οι 2 θελουν τον χρονο τουσ..ο νεοσ ρολοσ μαθαινεται σιγα σιγα..ασ μην ειμαστε καθετεσ κ αδιαλλακτεσ..χρειαζεται χρονοσ για να προσαρνοστουν ολοι στα νεα δεδομενα..καλωσ η κακωσ ολα αλλαζουν..τιποτα δεν ειναι το ιδιο..προτεραιοτητα εχει το παιδι..κ μετα ολα τα αλλα..

Ελπιζω λιγο να το εξηγησα..

[Toksp]

7 ώρες πρίν, tzenaki1982 είπε:

Βρε κοριτσια δεν το εννοουσα ετσι...απλα θελω να πω πωσ ειναι μεγαλη αλλαγη σε ενα ζευγαρι ο εεχομοσ ενοσ παιδιου...κανεισ εκ των προτςρων δεν ειναι προςτοιμασμενοσ 100 τοισ 100 οσα κ αν εχει διαβασει οσα κ αν εχει ακουσει...ακομη κ εμεισ που γινομαστς μαμαδεσ κ εχουμε το " ενστικτο" δυσκολευομαστε να προσαρμοστουμε...εγω προσωπικα στην αρχη λιγο η κουραση λιγο η αυπνια κλπ κλπ ειχα θολωσει ..ο αντρασ μου προσπαθουσε να κανει το καλυτερο..αλλα κ εγω απο την πιςση αντιδρουσα..

Θελω να πω πωσ κ οι 2 θελουν τον χρονο τουσ..ο νεοσ ρολοσ μαθαινεται σιγα σιγα..ασ μην ειμαστε καθετεσ κ αδιαλλακτεσ..χρειαζεται χρονοσ για να προσαρνοστουν ολοι στα νεα δεδομενα..καλωσ η κακωσ ολα αλλαζουν..τιποτα δεν ειναι το ιδιο..προτεραιοτητα εχει το παιδι..κ μετα ολα τα αλλα..

Ελπιζω λιγο να το εξηγησα..

Tζενακι μου καταλαβαινω τι θες να πεις και συμφωνω και με αυτο.....οι νεοι ρολοι θελουν χρονο παρολα αυτα εγω αναφερομαι και στη προσπαθεια που καταβαλει ο νεος γονιος να αποδεχτει το νεο ρολο και κατα ποσο υπαρχει αλληλοστηριξη αναμεσα στο ζευγαρι.η μητερα βιωνει μια τεραστια αλλαγη σε σωματικο και ψυχολογικο επιπεδο.ειναι λογικο να χρειαζετε μια μικρη στηριξη και αποδοχη την οποια εαν δε τη λαβει απ το συντροφο τοτε φτανει στη δικη μου φαση η οποια πιστεψε με ειναι φορες που ποναει παρα πολυ.σαφως και δεν εννοω η νεα μητερα να κρεμαστει απ το συντροφο γιατι δε θα σταθει ποτε στα ποδια της ομως ειναι μικρα πραγματα τα οποια μπορει να κανει ενας νεος μπαμπας και κανουν τη διαφορα 

[vicky86]

Για μενα η φραση "η προσπαθεια που καταβαλλει ο νεος γονιος να αποδεχτει τον νεο ρολο κ κατα ποσο υπαρχει αλληλοστηριξη" τα λεει ολα

Αν βλεπεις εναν μπαμπα πελαγωμενο αλλα προθυμο να μαθει,να περασει χρονο με το μωρο,κ ας του βαλει αναποδα την πανα,φυσικα κ του δι εις χρονο

Αν εχεις εναν μπαμπα που εχει απαιτηση το σπιτι να ναι στην εντελεια,εσυ στο τσακιρ κεφι,το μωρο μονο ευθυνη της μαμας,κ οσο ειναι εκεινος στο σπιτι μην κλαψει το μωρο κ τον ξυπνησει κ σου λεει κ απο πανω τι κανεις ολη μερα,η γτ δ εισαι ευτυχισμενη μωρομανα αυτο που χρειαζεται δ ειναι χρονος,αλλα να μπει στη θεση της μαμας,να ασχοληθει με το μωρο,να καταλαβει τι περναει

Μια γενικη τοποθετηση,δ εννοω οτι καποια ειπε κτ τετοιο