Επαγγελματικός αθλητισμός και παιδιά

[summer wine]

Εγώ μιλάω πιο πολύ για τις περιπτώσεις που το παιδί θέλει (ή νομίζει ότι θέλει). Φαντάσου τώρα ότι το παιδί αυτό δίνει τον καλύτερό του εαυτό, προπονείται σκληρά, θυσιάζει τα πάντα, μένει αναπόφευκτα πίσω στο σχολείο, μαζί με αυτό θυσιάζουν και οι γονείς χρόνο, χρήματα κτλ και τελικά δεν μπορεί να διακριθεί στο άθλημά του, ή έχει έναν τραυματισμό και μένει εκτός ή οι επιδόσεις του είναι μέτριες, ή δεν έχει τις κατάλληλες γνωριμίες που θα δίναν ώθηση ίσως στην καριέρα του. Τι γίνεται τότε; Ακόμα χειρότερα όταν έχει μπει σε αυτόν τον δρόμο από μικρή ηλικία.

 

Εχει και την θετικη πλευρα ολη αυτη η προσπαθεια, ακομα και αν δεν γινει τελικα πρωταθλητης το παιδι. Ο δρομος για την Ιθακη εχει σημασια.

Ο αγωνας, η προσπαθεια προς ενα συγκεκριμενο στοχο εκπαιδευει το παιδι σωματικα και πνευματικα . Εκπαιδευεται στην πειθαρχια, συνηθιζει στην σωστη διατροφη, αποκταει τελειο σωμα ( εχω δει πολλες κοπελες απο κοντα που ασχολιοντουσαν με πρωταθλητισμο και εχουν φοβερα σωματα), συντελει στην καλη υγεια, αυξανει την αυτοπεποιθηση του και το προστατευει απο διαφορες μορφες εξαρτησης internet, ουσιες, ναρκωτικα η ασχημες ψυχολογικες καταστασεις οπως καταθλιψη. Ολος αυτος ο αγωνας, η προσπαθεια για την νικη, η εναλλαγη συναισθηματων τελικα του προσφερουν μεγαλη χαρα και ικανοποιηση.

 

 

Ειμαι υπερ, αρκει το ιδιο το παιδι να θελει και οχι να γινεται πιεστικα για να ικανοποιησει τις φιλοδοξιες και τα απωθημενα των γονιων.

Αν το παιδι εχει ταλεντο ειναι κριμα να μην το καλλιεργησει. Απο εμας τους γονεις θελει μεγαλυτερη προσπαθεια ωστε να ειμαστε διπλα του, να το βοηθαμε και να μην εγκαταλειψει το σχολειο.

[Dragonfly]

Εχει και την θετικη πλευρα ολη αυτη η προσπαθεια, ακομα και αν δεν γινει τελικα πρωταθλητης το παιδι. Ο δρομος για την Ιθακη εχει σημασια.

Ο αγωνας, η προσπαθεια προς ενα συγκεκριμενο στοχο εκπαιδευει το παιδι σωματικα και πνευματικα . Του προσφερει ικανοποιηση και χαρα. Εκπαιδευται στην πειθαρχια, συνηθιζει στην σωστη διατροφη, αποκταει τελειο σωμα ( εχω δει πολλες κοπελες απο κοντα που ασχολιοντουσαν με πρωταθλητισμο και εχουν φοβερα σωματα), συντελει στην καλη υγεια, αυξανει την αυτοπεποιθηση του και το προστατευει απο διαφορες μορφες εξαρτησης internet, ουσιες, ναρκωτικα η ασχημες ψυχολογικες καταστασεις οπως καταθλιψη.

.

 

Όλα αυτά που λες τα προάγει ο αθλητισμός γενικά. Ο πρωταθλητισμός όμως -κατά την άποψή μου- όχι...! Το αντίθετο θα έλεγα...

[summer wine]

Daenerys_TΟ πρωταθλητισμος σου δινει κινητρα ομως για να ασχοληθεις εντατικα. Και οτι εχει περισσοτερη ενασχοληση, αυτοθυσια τοσο μεγαλυτερη ειναι η ικανοποιηση. Αν και δεν εχω εμπειρια με τον πρωταθλητισμο , μπορω ομως να το φανταστω.

 

Γενικα η πρωτια και η αναγνωριση απο τους αλλους οταν ξεχωριζεις σου δινει τεραστια ωθηση και επιστρατευεις ολες τις δυναμεις για να πετυχεις τον στοχο. Και οταν τα καταφερνεις ειναι η απολυτη ευτυχια. Αν δεν τα καταφερεις σιγουρα η απογοητευση ειναι μεγαλη αλλα δεν σταματας συνεχιζεις να προσπαθεις. Τα συναισθηματα ειναι εντονα, αλλα αυτο ειναι το ωραιο στη ζωη.

[maria1512]

Αυτο που ανακαλυψα τωρα που η κορη μου εφτασε στο Γυμνασιο, ειναι οτι αρκετοι συλλογοι εχουν τμηματα χωρις αγωνιστικες υποχρεωσεις, μονο για αθληση. Τα οποια λεγονται απο οσο ειδα "αθλητικα" σε αντιθεση με τα "προαγωνιστικα" η "αγωνιστικα". Αλλα το εχω δει σε αθληματα που ειναι ατομικα, ας πουμε κολυμβηση και πολεμικες τεχνες, δεν ξερω αν υπαρχει τετοια δυνατοτητα σε ομαδικα. Η κορη μου ειναι σε τετοιο τμημα κολυμβησης τωρα και οντως τα παιδια πηγαινουν για γυμναστικη και τεχνικη μονο, δεν υπαρχουν αγωνες και ο προπονητης δε φωναζει, τουλαχιστον οχι περισσοτερο απο οσο θα φωναζε ενας γυμναστης σε μια ταξη αερομπικ ας πουμε.

Επισης απο τη συντομη ερευνα που εκανα, αυτα τα τμηματα απευθυνονται σε παιδια Γυμνασιου και πανω, οπου ειτε αποφασισαν οτι τους αρεσει το αθλημα αλλα δε θα συνεχισουν ως αθλητες, η ξεκινουν σε αυτη την ηλικια, η ακομη (για την κολυμβηση ειδικα) το προσθετουν ως προπονηση βοηθητικη σε αλλο αθλημα.

 

Εμείς πάντως αντιμετωπίσαμε σοβαρό θέμα όταν η κόρη μου έφθασε στο Γυμνάσιο και μετά από 10 χρόνια κολύμβησης έπρεπε να μπει στο αγωνιστικό τμήμα. Το ωράριο των προπονήσεων ήταν απαγορευτικό για εμάς (2,5 ώρες τις καθημερινές και 3 ώρες το ΣΚ + εξτρά ώρες γυμναστήριο) ενώ διαφωνούσαμε και με διάφορα άλλα πράγματα (π.χ. χορήγηση συμπληρωμάτων). Δεδομένου ότι ήθελε οπωσδήποτε να συνεχίσει την κολύμβηση ως γυμναστική και τρόπο εκτόνωσης αναζητήσαμε εναλλακτικές. Το λεγόμενο αθλητικό δε μας βόλεψε γιατί το επίπεδο της προπόνησης ήταν πολύ πιο χαλαρό από αυτό που είχε συνηθίσει στο προαγωνιστικό και δεν την ικανοποιούσε. Τελικά, επειδή μαζεύτηκε ένας ικανοποιητικό αριθμός παιδιών με τις ίδιες ανάγκες, δημιουργήθηκε ένα τμήμα τύπου αγωνιστικό το οποίο έχει πολύ λιγότερες ώρες προπόνηση και δεν είναι υποχρεωτική η συμμετοχή στους αγώνες και γενικά δεν υπάρχει η πίεση του αγωνιστικού τμήματος. Πάντως , επειδή ψάξαμε και για ομαδικά αθλήματα, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές για παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό απλώς ως άσκηση και ψυχαγωγία. Δυστυχώς οι περισσότεροι όμιλοι απαιτούν ενασχόληση σε αγωνιστικό επίπεδο.

[Josephine]

Eίναι απίστευτα σκληρός ο πρωταθλητισμός, ακόμα κι όταν το παιδί "θωρακίζεται" ψυχολογικά και προετοιμάζεται με τη στήριξη των γονιών του. Θυσιάζεις την παιδικότητά σου, επιλογές αναρίθμητες που δεν έχεις δοκιμάσει ακόμη αν σου αρέσουν στη σχολική ηλικία και ένα σωρό άλλα που έρχονται αργότερα, φιλίες, ανεμελιά, σχέσεις κ.λπ. Έχω εμπειρία από μπαλέτο και η ζωή σε επαγγελματικό επίπεδο είναι απίστευτα σκληρή. Το ίδιο και από φίλες σε ρυθμική και ποδόσφαιρο φίλους. 8ωρες προπονήσεις στα σχολικά χρόνια καθημερινά, έγκλειστοι σε σχολές αργότερα.

 

Το όφελος για μένα δεν υπερτερεί του τεράστιου κόστους.

 

Επίσης, ένα παιδί που ξέρει ότι απολαμβάνει το εκάστοτε άθλημα, αλλά δεν ξέρει αν απολαμβάνει τη μηχανολογία, τη φιλολογία, τις ξένες γλώσσες ή την ιατρική και γενικότερα τη μελέτη και την έρευνα κι ένα σωρό επαγγέλματα τα οποία γνωρίζει πραγματικά και στην ουσία ως φοιτητής αργότερα, γιατί να θυσιάσει όλες αυτές τις αμέτρητες επιλογές που προάγουν μια "φυσιολογική" ζωή με κοινωνικότητα για μια εντατική και επίπονη δραστηριότητα σε έναν αγωνιστικό μικρόκοσμο; Για το παιδί μου δεν θα το ήθελα. Η χαρά της άθλησης, της δημιουργικής ενασχόλησης με χόμπι έχει να του δώσει πολλά περισσότερα. Φιλίες, δεξιότητες, χαρά και απόλαυση, αυτοπεποίθηση, ήττες και νίκες και πίστη στις δυνάμεις του.

[Dragonfly]

Josephine, το θέτεις πολύ ωραία. Το παιδί θυσιάζει ένα σωρό δυνητικές επιλογές και μπαίνει όπως λες σε έναν αγωνιστικό μικρόκοσμο.

Maria1512 εγώ ξέρω παιδιά πολύ πριν το Γυμνάσιο (Γ-Δ δημοτικού) που έχουν μπει σε αγωνιστικά τμήματα.

Υπάρχει καμιά δασκάλα εδώ που να έχει συναντήσει κάτι ανάλογο σε μαθητές της;

[maria1512]

Josephine, το θέτεις πολύ ωραία. Το παιδί θυσιάζει ένα σωρό δυνητικές επιλογές και μπαίνει όπως λες σε έναν αγωνιστικό μικρόκοσμο.

Maria1512 εγώ ξέρω παιδιά πολύ πριν το Γυμνάσιο (Γ-Δ δημοτικού) που έχουν μπει σε αγωνιστικά τμήματα.

Υπάρχει καμιά δασκάλα εδώ που να έχει συναντήσει κάτι ανάλογο σε μαθητές της;

 

Daenerys κι εμάς ήταν στο προαγωνιστικό από την πέμπτη δημοτικού αλλά στο αγωνιστικό (που μπαίνουν τα παιδιά άνω των 12 ετών) οι απαιτήσεις και τα δεδομένα άλλαξαν ριζικά. Όσο ήταν στο προαγωνιστικό συμμετείχε σε αγώνες αλλά σχετικά χαλαρά.

[Dragonfly]

Daenerys κι εμάς ήταν στο προαγωνιστικό από την πέμπτη δημοτικού αλλά στο αγωνιστικό (που μπαίνουν τα παιδιά άνω των 12 ετών) οι απαιτήσεις και τα δεδομένα άλλαξαν ριζικά. Όσο ήταν στο προαγωνιστικό συμμετείχε σε αγώνες αλλά σχετικά χαλαρά.

 

Δεν ήξερα ότι διακρίνεται σε προ-αγωνιστικό και σε αγωνιστικό...

[summer wine]

Daenerys κι εμάς ήταν στο προαγωνιστικό από την πέμπτη δημοτικού αλλά στο αγωνιστικό (που μπαίνουν τα παιδιά άνω των 12 ετών) οι απαιτήσεις και τα δεδομένα άλλαξαν ριζικά. Όσο ήταν στο προαγωνιστικό συμμετείχε σε αγώνες αλλά σχετικά χαλαρά.

 

Ποσες ωρες την ημερα πρεπει να ασχολουνται τα παιδια?

[ΑΡΓΚ]

Δεν ήξερα ότι διακρίνεται σε προ-αγωνιστικό και σε αγωνιστικό...

 

Στα περισσότερα αθλήματα, ναι. Συνήθως το αγωνιστικό σημαίνει καθημερινή προπόνηση για κάποιες ώρες, αναλόγως το άθλημα, σίγουρα και Σαββατα, πιθανόν και Κυριακές, και συχνοί αγώνες.

Σε αγωνιστικο κολύμβησης π.χ. που εχω εμπειρία, από 1μιση ώρα τη μερα ως και 3-4 ώρες τη μέρα, στα 15-16 και αν πια πάει το παιδί για πρωταθλητισμό και συμμετοχή σε πολλούς αγώνες με ό,τι μετακίνηση κιόλας αυτό σημαίνει.

Και αντίστοιχα σε πολεμικές τέχνες, έχω δει μινιμουμ 1 ώρα τη μέρα, συν έξτρα ώρες ανάλογα με τις ανάγκες των αγώνων, και συμμετοχή σε πραγματικά πολλά τουρνουά, σχεδόν κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο.

[AthinaP]

Ένας θεμιτός στόχος που έχω ακούσει, είναι ειδικά για τα αγόρια, για να μπουν σε έναν υγιή τρόπο ζωής, να ανήκουν σε κάποια παρέα εκτός σχολείου και να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος να μπλέξουν αργότερα κάπου που μπλέκουν τα ανήσυχα αγορια και χαντακώνονται σε όλα τα επίπεδα.

 

Δεν είμαι σίγουρη όμως ότι αξίζει αυτή η επένδυση, για αυτό το καταθέτω. Είναι ένας από τους προβληματισμούς μου αυτός καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά, τι στην ευχή θα κολλήσουν ως παρέα όπως περνάνε τα χρόνια.

[Dragonfly]

Για να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος που λες athinap, νομίζω είναι καλύτερα να μαθαίνουν τα παιδιά να μην ανήκουν απόλυτα σε καμία παρέα. Να είναι πιο ανεξάρτητα και να μην νιώθουν ότι "πρέπει" να ανήκουν κάπου και να "πρέπει" να γίνονται αρεστά στα υπόλοιπα μέλη μιας παρέας.

[mkcm]

Καταρχήν να πω πως συμφωνώ με τη σαμερ. Ο αθλητισμός είναι όλα αυτά που λέει και ο πρωταθλητισμος, με την προϋπόθεση ότι το παιδί τον επιδιώκει, προσφέρει ακόμα περισσότερα.

Ως παιδί και στη συνέχεια ως εφηβη ασχολούμουν με τον αθλητισμό και μάλιστα στη συνέχεια με τον πρωταθλητισμό. Το συναίσθημα όταν έτρεχα σε αγώνες ήταν απερίγραπτο και ιδίως όταν πετύχαινα και διάκριση. Ένα παιδί που ασχολείται σοβαρά με το άθλημα του μαθαίνει να διαχειρίζεται και τις ήττες και τις νίκες του, αρχικά σε επίπεδο αγωνίσματος και στη συνέχεια και στην ίδια τη ζωή.

Επίσης, η πειθαρχία, η επιμονή, η αποφασιστικότητα και η συγκρότηση που σου προσφέρει ο αθλητισμός και δη ο πρωταθλητισμός σε διακατέχει σε όλα τα επίπεδα της ζωής σου. Προσωπικά μόνο καλά μου έχει προσφέρει και μου έχει δώσει τη δύναμη και να κυνηγώ και να επιτυγχάνω τους στόχους μου και να μην παραιτούμαι όταν τα πράγματα δεν έχουν την επιθυμητή έκβαση.

Τονίζω ξανά πως τον πρώτο ρόλο παίζει η συνειδητή θέληση του παιδιού.