Πώς επηρεάζει -άμεσα ή έμμεσα- ο τρόπος που μεγαλώσαμε τον τρόπο διαπαιδάγωγισής μας?

[lydiap]

Το σκεφτόμουν έντονα, μετά από κάτι που διάβασα, και ήθελα να πάρω κι άλλες γνώμες. Σε τι βαθμό πιστεύετε ότι επηρεάζει ο τρόπος μου μεγαλώσατε τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνετε τα παιδιά σας?

Υπάρχει, περίπτωση, συνειδητά ή ασυνείδητα να μιμηθείτε τους γονείς σας ή, το αντίθετο, να υιοθετήσετε την εκ διαμέτρου αντίθετη συμπεριφορά, βρισκόμενοι σε μια μορφή ''εσωτερικής αντίδρασης''?

Κυρίως, αυτό που με απασχολεί είναι το κατά πόσο οι προσλαμβάνουσες της παιδικής μας ηλικίας μας επηρεάζουν στο ασυνείδητο, γεγονός που κάνει δυσκολότερη την προσπάθεια να τις αποβάλλουμε.

 

Εσείς τι έχετε παρατηρήσει?

[irin]

Το σκεφτόμουν έντονα, μετά από κάτι που διάβασα, και ήθελα να πάρω κι άλλες γνώμες. Σε τι βαθμό πιστεύετε ότι επηρεάζει ο τρόπος μου μεγαλώσατε τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνετε τα παιδιά σας?

Υπάρχει, περίπτωση, συνειδητά ή ασυνείδητα να μιμηθείτε τους γονείς σας ή, το αντίθετο, να υιοθετήσετε την εκ διαμέτρου αντίθετη συμπεριφορά, βρισκόμενοι σε μια μορφή ''εσωτερικής αντίδρασης''?

Κυρίως, αυτό που με απασχολεί είναι το κατά πόσο οι προσλαμβάνουσες της παιδικής μας ηλικίας μας επηρεάζουν στο ασυνείδητο, γεγονός που κάνει δυσκολότερη την προσπάθεια να τις αποβάλλουμε.

 

Εσείς τι έχετε παρατηρήσει?

 

Καλησπέρα!

Από τη μικρή μου εμπειρία με την κόρη μου που είναι 20 μηνών, νομίζω ότι επηρεάζει πάρα πολύ το πώς μεγαλώσαμε εμείς. Πέρα από το ότι σίγουρα κάποια πράγματα τα θεωρώ σωστά (αφού έτσι έχω μάθει) και προσπαθώ να τα εφαρμόσω, ενώ άλλα πιστεύω ότι ήταν λάθος και προσπαθώ να τα αποφύγω, βλέπω ότι συχνά έχω αντιδράσεις που είναι ίδιες με αυτές της μητέρας μου. Και μου βγαίνουν αυθόρμητα!

 

Νομίζω ότι είναι λογικό να συμβαίνει, και πρέπει η καθεμία μας να το ελέγχει για να κρατήσει μόνο αυτά που θεωρεί σωστά.

[nat2308]

Σίγουρα επηρεάζει πάρα πολύ, αλλά τελικά ο τρόπος διαπαιδαγώγησης που θα ακολουθήσει κάποιος είναι κυρίως θέμα συναισθηματικής νοημοσύνης αλλά και συνειδητών επιλογών. Προσωπικά έχω εντοπίσει τα στοιχεία που δεν μου άρεσαν τόσο στους γονείς μου όσο και στα πεθερικά μου και έχω ξεκαθαρίσει κάποια θέματα στον σύζυγό μου απ' όταν πρωτοσυζητήσαμε για παιδιά, στην αρχή της σχέσης μας.

Εννοείται ότι ασυνείδητα συχνά μας βγαίνουν συμπεριφορές που θα θέλαμε να αποφύγουμε, ειδικά σε φάσεις μεγάλης κούρασης. Εγώ π.χ. πιάνω τον εαυτό μου να νευριάζει αδικαιολόγητα (λέμε τώρα...)και να φωνάζει, αλλά το συνειδητοποιώ γρήγορα και μαζεύομαι, ακριβώς επειδή είχα τέτοια παραδείγματα στο περιβάλλον μου και δεν θέλω να τα επαναλάβω.

Γενικά θεωρώ λάθος στην εποχή μας να κάνουμε ό,τι έκαναν οι γονείς μας στα τυφλά, υποτίθεται ότι είμαστε μορφωμένοι (!) και έχουμε και άπειρες πηγές πληροφόρησης για όλα τα θέματα, είτε αυτά αφορούν τη βασική επιβίωση είτε την ψυχολογία ενός παιδιού.

[kine]

Κάθε παιδί διαμορφώνει χαρακτήρα μέσα από μια σύνθετη διαδικασία κοινωνικοποίησης, στην οποία τον πρώτο λόγο έχει πάντοτε η οικογένεια. Ως εκ τούτου, ο τρόπος που μεγαλώσαμε οι ίδιοι, μας έχει διαμορφώσει σε αυτό που είμαστε σήμερα, είτε το συνειδητοποιούμε, είτε όχι.

 

Δεν βρίσκω σκόπιμο, να προσπαθεί κανείς να ανασύρει κάθε λεπτομέρεια της παιδαγωγικής των γονιών του, προκειμένου να ελέγξει, τα καλά και τα κακώς κείμενα αυτών.

Πιο σημαντικό, για έναν γονέα που στοχάζεται και προβληματίζεται ως προς τις παιδαγωγικές του μεθόδους, είναι να μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του, να κατανοήσει πως κάποιες φορές έχει τρόπους ή αντιδράσεις που δεν τον εκφράζουν ως προσωπικότητα και να δουλέψει με αυτές, προκειμένου να τις αποποιηθεί.

Άλλωστε, για έναν ενήλικα, είναι λίγο άσκοπο, να προσπαθεί να βρει τις ευθύνες των γονιών του, στην παιδαγωγική που ο ίδιος ασκεί στα παιδιά του.

 

Οι γονείς μας, μας καθορίζουν ως παιδιά, αλλά ταυτόχρονα κι εμείς καθορίζουμε τις σχέσεις μας με αυτούς, τους κρίνουμε και τους ελέγχουμε καθ όλη την παιδική και εφηβική ηλικία και φτάνουμε σε ένα σημείο ωριμότητας, όπου μπορούμε να απορρίψουμε ορισμένες συμπεριφορές ή πρακτικές τους, χωρίς να παύουμε να τους αγαπούμε ωστόσο. Κάθε προσπάθεια βελτίωσης των τρόπων μας, είναι μια υγιής διαδικασία ωρίμανσης.

 

Το ασυνείδητο, είναι μια κατάσταση (έτσι όπως θεωρητικά την τοποθετεί ο φρόιντ τουλάχιστον), που δεν μπορούμε να ελέγξουμε και να διαχειριστούμε. Η συμπεριφορά μας όμως στην καθημερινή ζωή, είναι εύκολα παρατηρήσιμη και μπορεί να μας δώσει αρκετά στοιχεία για αυτοβελτίωση, εφόσον το αναζητούμε.

Να μην ξεχνάμε άλλωστε, πως η θεωρία πολλές φορές απέχει από την πράξη μας, όχι γιατί είμαστε συνειδητά υποκριτές, αλλά γιατί πολλές φορές, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις που δεν γνωρίζουμε εκ των προτέρων, πως θα μας κάνουν να νιώσουμε και αν είμαστε ικανοί να τις διαχειριστούμε.

Το καλύτερο παράδειγμα είναι η γονεϊκότητα αυτή καθε αυτή: ο καθένας έχει μια άποψη για τον ρόλο του γονέα και τις μεθόδους που εφαρμόζει κάποιος γονιός (ακόμη κι ο δικός του γονέας) αλλά, μονάχα όταν καλείται ο ίδιος να αναλάβει τον ρόλο αυτό, συνειδητοποιεί την δυσκολία του εγχειρήματος, τις αντιφάσεις και τις συγκρούσεις που βιώνει ένας γονιός σε κάθε του απόφαση.

 

Σε προσωπικό επίπεδο, διαπιστώνω συχνά, παρορμητικές αντιδράσεις μου, που είναι όμοιες με αυτές, με τις οποίες αντιμετωπίστηκα από τους γονείς μου η ίδια. Άλλοτε καλές κι άλλοτε κακές, προσπαθώ να τις αναλογίζομαι και να παίρνω μια θέση που να με εκφράζει ως πρόσωπο, να εκφράζει την κοσμοθεωρία μου και να είμαι συμφιλιωμένη με τις συνέπειές της. Προσπαθώ να κατανοώ τις αντιδράσεις μου και τους τρόπους μου, για να είμαι σε θέση να τις διαχειριστώ περισσότερο συνειδητοποιημένα, την επόμενη φορά που θα προκύψει.

 

Συμπερασματικά, η παιδική μας ηλικία, σαφώς μας έχει μορφοποιήσει, αλλά δεν είμαστε άμοιροι της παιδικότητας αυτής. Έχουμε και τρόπους και μέσα και λόγους, να προσπεράσουμε τους γονείς μας και να κάνουμε ένα βήμα καλύτερο από αυτούς, μαθαίνοντας από τα λάθη τους, όχι αντιδρώντας σε αυτά. Είτε η ομοιομορφία, είτε η αντιδραστικότητα, που δεν έχουν περάσει από σκέψη και φιλτράρισμα, οδηγούν σε φαιδρότητα και αποποίηση ευθυνών.

[lydiap]

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις κορίτσια...

έχετε απόλυτο δίκιο σε αυτά που λέτε!

Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, αγχώνομαι γιατί δεν είχα την πιο φυσιολογική παιδική ηλικία, και φοβάμαι ότι άθελά μου, φτάνω στο άλλο άκρο, όντως φοβερά ελαστική με τα παιδιά...Προσπαθώ να το καταπολέμησω, έχω διαβάσει, έχω επισκεφθεί παιδιψυχολόγο, αλλά όταν τις βλέπω στεναχωρημένες βάζω τον εαυτό μου και τις αδερφές μου στη θέση τους και κολλάω...

[kine]

Από την άλλη πλευρά, εγώ νομίζω ότι έχω μια φυσιολογικότατη παιδική ηλικία και πολλές φορές τώρα, αναθεωρώ, προσπαθώντας να με πείσω πως απλώς και μόνο επειδή συνήθισα μια κατάσταση σαν παιδί, δεν σημαίνει ότι ήταν και σωστή από τους γονείς μου αυτή η συμπεριφορά .

 

Είναι δύσκολο να οριοθετείς τα παιδιά γιατί έχεις πάντοτε την τάση ,να θέλεις να τα βλέπεις χαρούμενα και ευχαριστημένα. Τι πιο υγιές.

 

Η σκέψη που βοηθάει νομίζω, είναι να κατανοείς πως συγκεκριμένες οριοθετήσεις είναι όντως αγάπη και φροντίδα, παρόλο που μοιάζουν εκείνη την ώρα στενάχωρες για τα παιδιά. Ας πούμε, δεν θα άφηνες ποτέ ένα παιδί να τρέχει στη μέση ενός δρόμου για να διασκεδάσει. Κι όμως, πολλά παιδιά, μπορεί να χτυπιούνται και να κλαίνε που τους γίνεται αυτή η απαγόρευση. Δεν τίθεται όμως θέμα για το κατά πόσο πρέπει ή δεν πρέπει να γίνει.

 

Να είσαι όσο ελαστική αισθάνεσαι . Την αγάπη σου την νιώθουν και την αδυναμία σου να γίνεις αυστηρή, την νιώθουν κι αυτή.

 

Απλώς να θυμάσαι, ότι κάποιες φορές, υπάρχει ανάγκη να νιώσει το παιδί, την φιγούρα του γονέα, ως σταθερή και συγκροτημένη, να ξέρει ότι είναι παρών και στα καλά και στα άσχημα, να βλέπει ότι ακόμη κι όταν η μαμά μαλώνει, συνεχίζει να με αγαπά και τίποτα δεν αλλάζει.

 

Η ελαστικότητα δεν σημαίνει αγάπη πάντα. Κι αντιστρόφως, η αυστηρότητα δεν είναι έλλειψη αγάπης. Το δύσκολο είναι να βρεις τις ισορροπίες σου εσύ, ειδικά όταν έχεις να συγκρίνεις την προσωπική σου εμπειρία ως παιδί