Διαλύεται ο γάμος μου ή "φάση είναι θα περάσει";

[Nefeli_13]

Καλησπέρα! Είμαι μανούλα δυο αγοριών, 3 και 1 χρόνου, και ΔΕΝ είμαι καθόλου καλά!!

Ψάχνω καιρό τώρα να βρω τι μου φταίει και η αλήθεια βρήκα πολλές καλές δικαιολογίες: στην αρχή ήταν ο δύστροπος νεογέννητος γιος μου και η κλεισούρα στο σπίτι, μετά ήταν η νέα εγκυμοσύνη, μετά τα ξενύχτια και η εξάντληση από τη φροντίδα δυο παιδιών, μετά τα νευρικά ξεσπάσματα του μεγάλου, μετά η γκρίνια του μικρού, μετά είμαι σίγουρη ότι θα βρεθεί κάτι άλλο... Μέχρι που αποφάσισα να κοιτάξω κατάματα το πρόβλημα και να σταματήσω να κρύβομαι πίσω από δικαιολογίες.

Ο γάμος μου περνάει κρίση! Διαφωνούμε διαρκώς, τσακωνόμαστε για ΤΑ ΠΑΝΤΑ, καβγαδίζουμε ακόμα και μπροστά στα παιδιά, κρατάμε μούτρα ο ένας στον άλλο, σκεφτόμαστε ακόμα και το διαζύγιο, χωρίς να το θέλει πραγματικά κανένας από τους δυο μας. Αναρωτιέμαι αν είναι φάση που την περνάνε λίγο πολύ όλα τα ζευγάρια αποκτώντας παιδιά...

Εκνευρίζομαι κυρίως όταν διαφωνούμε σε θέματα που αφορούν τα παιδιά γιατί τελικά ο καθένας κάνει το δικό του, ο γιος μας παίρνει αντιφατικά μηνύματα και απλά διαιωνίζεται η γκρίνια, οι φωνές και τα νεύρα! Αλλά και σε άλλα θέματα με εκνευρίζει: είναι αναβλητικός, δυσκολεύεται να ακολουθήσει ένα πρόγραμμα ή να προγραμματίσουμε κάτι έγκαιρα, δε συμμετέχει στις δουλειές του σπιτιού, σπάνια θα πάμε μαζί σε εξωτερικές δουλειές κλπ. Όλες οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις του σπιτιού, των παιδιών, αλλά και οι προσωπικές του περνάνε από μένα! Ναι, μπορώ να τα καταφέρω όλα και ναι, μου αρέσει να κάνω τα περισσότερα από αυτά αλλά στο τέλος της ημέρας θέλω τουλάχιστον να το αναγνωρίσει!!!

Τις μέρες της μεγάλης έντασης, σκέφτομαι ότι παλεύω για 3 άντρες χωρίς να ακούσω ένα μπράβο ή ένα ευχαριστώ και σκέφτομαι μήπως τελικά θα ήμουν καλύτερα μόνη μου με τα 2 παιδάκια μου; Αλλά από την άλλη, δε θέλω να χωρίσω!! Τον αγαπώ πολύ τον άντρα μου και τον θεωρώ πολύ καλό πατέρα και δε θέλω να τον στερηθεί κανένας από τους τρεις μας! Αλλά δεν πάει άλλο... Βοηθείστε!

[Salomia]

Καλησπέρα! Είμαι μανούλα δυο αγοριών, 3 και 1 χρόνου, και ΔΕΝ είμαι καθόλου καλά!!

Ψάχνω καιρό τώρα να βρω τι μου φταίει και η αλήθεια βρήκα πολλές καλές δικαιολογίες: στην αρχή ήταν ο δύστροπος νεογέννητος γιος μου και η κλεισούρα στο σπίτι, μετά ήταν η νέα εγκυμοσύνη, μετά τα ξενύχτια και η εξάντληση από τη φροντίδα δυο παιδιών, μετά τα νευρικά ξεσπάσματα του μεγάλου, μετά η γκρίνια του μικρού, μετά είμαι σίγουρη ότι θα βρεθεί κάτι άλλο... Μέχρι που αποφάσισα να κοιτάξω κατάματα το πρόβλημα και να σταματήσω να κρύβομαι πίσω από δικαιολογίες.

Ο γάμος μου περνάει κρίση! Διαφωνούμε διαρκώς, τσακωνόμαστε για ΤΑ ΠΑΝΤΑ, καβγαδίζουμε ακόμα και μπροστά στα παιδιά, κρατάμε μούτρα ο ένας στον άλλο, σκεφτόμαστε ακόμα και το διαζύγιο, χωρίς να το θέλει πραγματικά κανένας από τους δυο μας. Αναρωτιέμαι αν είναι φάση που την περνάνε λίγο πολύ όλα τα ζευγάρια αποκτώντας παιδιά...

Εκνευρίζομαι κυρίως όταν διαφωνούμε σε θέματα που αφορούν τα παιδιά γιατί τελικά ο καθένας κάνει το δικό του, ο γιος μας παίρνει αντιφατικά μηνύματα και απλά διαιωνίζεται η γκρίνια, οι φωνές και τα νεύρα! Αλλά και σε άλλα θέματα με εκνευρίζει: είναι αναβλητικός, δυσκολεύεται να ακολουθήσει ένα πρόγραμμα ή να προγραμματίσουμε κάτι έγκαιρα, δε συμμετέχει στις δουλειές του σπιτιού, σπάνια θα πάμε μαζί σε εξωτερικές δουλειές κλπ. Όλες οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις του σπιτιού, των παιδιών, αλλά και οι προσωπικές του περνάνε από μένα! Ναι, μπορώ να τα καταφέρω όλα και ναι, μου αρέσει να κάνω τα περισσότερα από αυτά αλλά στο τέλος της ημέρας θέλω τουλάχιστον να το αναγνωρίσει!!!

Τις μέρες της μεγάλης έντασης, σκέφτομαι ότι παλεύω για 3 άντρες χωρίς να ακούσω ένα μπράβο ή ένα ευχαριστώ και σκέφτομαι μήπως τελικά θα ήμουν καλύτερα μόνη μου με τα 2 παιδάκια μου; Αλλά από την άλλη, δε θέλω να χωρίσω!! Τον αγαπώ πολύ τον άντρα μου και τον θεωρώ πολύ καλό πατέρα και δε θέλω να τον στερηθεί κανένας από τους τρεις μας! Αλλά δεν πάει άλλο... Βοηθείστε!

 

Καλησπέρα! Όλα αυτά που περιγράφεις ξεκίνησαν με τον ερχομό του πρώτου παιδιού και επιδεινώθηκαν στη συνέχεια ή προϋπήρχαν? Αν ισχύει το πρώτο τότε μπόρα είναι και θα περάσει αλλά όχι από μόνη της... Θέλει ηρεμία και προσπάθεια και από τις δύο πλευρές. Να του εξηγήσεις ότι δεν είσαι ο σούπερμαν και ότι χρειάζεσαι βοήθεια ή έστω ένα ευχαριστώ. ... Μήπως κι εσύ λόγω τρεξίματος με τα παιδιά είσαι συνεχώς εκνευρισμένη και ενδεχομένως απεριποιητη και αυτό τον χαλάει? Πρέπει να καταλάβετε και οι δύο οτι τωτα που έχετε παιδιά οι ευθύνες και οι ρόλοι αλλάζουν κατά 180 μοίρες... Αν αγαπιεστε πραγματικά όπως λες,λύση θα βρεθεί....

[Adios amigos]

Καλησπέρα!

Συμφωνώ κι εγώ, χρειάζεται οπωσδήποτε προσπάθεια και από τις δύο πλευρές!!

Εφ όσων αγαπιέστε να κάτσετε και να μιλήσετε για να βρείτε την καλύτερη λύση, και να κάνετε τις κατάλληλες αλλαγές και οι υποχωρήσεις και οι δύο ώστε να καλυτερέψει η ποιότητα της σχέσης σας!!

χρειάζεται αλλαγή στην καθημερινότητα και αυτό δεν είναι εύκολο καθόλου. Αλλά αν θέλετε να είστε μαζί και ευτυχισμένοι θα πρέπει να το κάνετε!

Τα νεύρα και ο εκνευρισμός κατά την προσωπική μου άποψη οφείλονται στο ότι κάποιος από τους δύο (ίσως και οι δύο) δε δίνει σημασία στις ανάγκες του άλλου .

Καλή θέληση, ξεκούραση όσο είναι δυνατόν και ουσιαστική επικοινωνία.

 

Για το κομμάτι της διαπαιδαγώγησης θα πρέπει να έχετε κοινή γραμμή πλεύσης!! είναι πολύ βασικό αυτό! Τα παιδιά θα μπερδευτούν και αυτό θα έχει συνέπειες στη συμπεριφορά τους!

 

Πρακτικά, αυτό που χρειάζεται νομίζω είναι:

1) Να ξεκουραστείς

2) Να μιλήσεις σοβαρά και αυστηρά με τον σύζηγο για την μεταξύ σας σχέση αλλά και για βασικά θέματα διαπαιδαγώγησης (κάνε λίστα από πριν)

3) Να διαμορφώσετε ένα ευχάριστο κλίμα μέσα στο σπίτι ελέγχοντας τις αντιδράσεις σας για να αποφεύγετε όσο γίνεται τις εντάσεις.

[Flupy]

Εγώ από αυτά που έγραψες κρατάω το πιο σημαντικό.Οτι αγαπάς τον άντρα σου και ότι κανένας από τους δυο σας δεν θέλει πραγματικά να χωρίσετε.Απο κει και πέρα νομίζω πως οι περισσότερες μετά τον ερχομό των παιδιών αντιμετωπίζουμε πάνω κάτω παρόμοια θέματα κατα διαστήματα.Αν όμως υπάρχουν γερές βάσεις όλα διορθώνονται.Θεωρω λογικό να αισθάνεσαι κούραση σωματική και ψυχική και λύπη και θυμό και νεύρα και χαρά και ευτυχία και ολοκλήρωση και πληρότητα και όλα αυτά τα αντιφατικά συναισθήματα που συνθέτουν την έννοια του γάμου!Η γνώμη μου είναι να μιλήσεις στον άντρα σου όπως μίλησες εδώ αλλά να είσαι έτοιμη να ακούσεις και τη δίκη του πλευρά.Με ειλικρινή συζήτηση και θέτοντας κοινό στόχο και αμοιβαίες υποχωρήσεις πιστεύω πως ολα θα λυθούν.Αν καταφέρνατε να φύγετε και ένα διήμερο οι δυο σας να ξαναθυμηθείτε όσα σαν ένωναν πριν έρθουν τα παιδιά ακόμα καλύτερα.Να φορτίσετε τις μπαταρίες σας και να πέσετε πάλι στον "αγώνα" που λέγεται γάμος!!

[γιαννα!]

Κορίτσι να σε ρωτήσω κάτι προσωπικό? Το Σ_Χ μεταξύ σας πως ειναι? Εκεί είναι όλα καλά η οχι?

 

Γενικά επειδή ΡωτΆς δεν είναι όλα τα ζευγάρια έτσι όταν αποκτούν παιδιά..φυσικά και αλλάζει όλη η ζωή αλλά όχι έτσι όπως το περιγράφεις. Εμένα τα παιδιά μου έχουν 17 μήνες διάφορα..8 μηνών δηλαδή όταν ήταν ο ένας έμεινα έγκυος στον άλλον..2 αγόρια κ εγώ... Και εγώ κουράστηκα και κουράζομαι πααααααααααααρα πολυ αλλά μεταξύ μας δεν ήμαστε έτσι... Γενικά και οι δυο μπορεί να τσακωθουμε για κάτι αλλά κανένας δεν κρατάει μούτρα...σε 10 λεπτά Θ γελάμε πάλι όλοι μαζί...Δεν μπορείς κιόλας να κρατήσεις μούτρα όταν έχεις παιδιά...Πώς? Ο μεγάλος μου είναι σχεδον 3,5 και ο μικρός σχεδόν 2....Όσο και να έχουμε τσακωθεί όταν έρχεται το απογευμα και (κάθε απόγευμα κάνουμε κάτι όλοι μαζι) και η παμε έξω πλατεία με πατίνια η ποδήλατα..Η παίζουμε κρυφτό κυνηγητό στο σπίτι δεν μπορούμε να έχουμε μούτρα μεταξύ μας .Μας πιάνουν τα γέλια με τα διάφορα που κάνουν τα παιδιά και μετά απλός το ξεχνάμε...

 

 

Μαζί κάνετε πράγματα όλοι μαζι? Δηλαδή κάθε απόγευμα η κάποιες μέρες Τέλος πάντων της βδομάδας ανάλογος πως είναι και οι δουλειές σας....πηγαίνετε όλοι μαζι παιδική χαρά?πλατεία?πάτε να φάτε ένα παγωτό όλοι μαζι σας οικογένεια? Πηγαίνετε σε μια ταβέρνα ένα βραδάκι η Κυριακή μεσημέρι? Νομίζω πως όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά για να είνΑι μια οικογένεια χαρούμενη....

 

Επίσης το άλλο που κάνουμε εμείς και νομίζω πως κ αυτό είναι πολύ σημαντικό για μια σχέση....το βράδυ εμένα τα παιδιά κοιμούνται νωρίς.Τώρα δηλαδή μόλις κοιμήθηκαν.....Άντα να κοιμηθούν 9:30..Εμείς κάνουμε πράγματα μαζί όταν κοιμούνται τα Μικρά...Πότε παιζουμε χαρτιά....Πότε παίζουμε τάβλι.....Ποτέ φτιάχνω πίτσα και αράζουμε στην τηλεόραση και βλέπουμε ταινια...να τωρα πχ παμε έξω να ανάψουμε ψώνια να ψήσουμε κρέατα να κάτσουμε στο μπαλκόνι να πιούμε μια μπύρα .... Γενικα κάνουμε πράγματα μαζί...εσείς κάνετε??? Αν όχι θα στο πρότεινα να ξεκινήσεις...Είναι σημαντικά νομίζω αυτά το να βρίσκεις χρόνο δηλαδή να είσαι με τον άλλον μαζί και να κάνετε πράγματα ΜΑΖΙ......

 

 

Δοκίμασε...

[γιαννα!]

Ανάβουμε φωτιά ηθελα να γράψω παραπάνω όχι ανάβουμε ψώνια!!!!

[AthinaP]

Θα στο πω όπως μου βγαίνει.

 

Ναι, είναι και η κλεισούρα, πάρα πολύ! Το ότι κάποιοι άνθρωποι την ανέχονται, ή τους αρέσει δεν σημαίνει ότι όλοι τα πάνε καλά με δαύτην!

 

Τα παιδάκια στην Αφρική που χοροπηδάνε χαρούμενα στα λασπόνερα με τις παρέες τους, είναι πολύ πιο χαρούμενα από όσο θα υπάρξουν ποτέ τα δικά μας παιδιά! Η εικόνα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά στο youtube.

 

O ανθρωπος είναι φτιαγμένος για μια πιο απλή ζωή που περιλαμβάνει και παρέες με ενήλικες και το ζευγάρι να ξεσκάει λίγο μόνο του, γιατί γύρω υπάρχουν θείες και γιαγιάδες. Ο πολιτισμός μας δεν το έχει ως αυτονόητο αυτό. Άλλο αν έχουμε κερδίσει σε άλλους τομείς λογω του σύγχρονου πολιτισμού.

 

Με τον άντρα μου δεν περάσαμε μεγάλη κρίση, αλλά τον ξαναβρήκα πραγματικά μετά από 8 χρόνια! Τόσο μας πήρε να ξεπεράσουμε αρχικά το σοκ των 2 παιδιών πολύ κοντά - εμάς ήταν και δίδυμα και να στρώσουμε τη ζωή μας αρχικά, αυτό το πετύχαμε μετά από κάποιους μήνες, αλλά πραγματικά να βρούμε χρόνο ο ένας για τον άλλον, μετά από 8 χρόνια!

 

Είναι σαφώς πρόβλημα ότι δεν μπορείτε να συμπλεύσετε, για δώσε παραδείγματα. Δεν δείχνει καλά σημάδια, στατιστικά πάντα μιλώντας. Πιστεύω το κλειδί είναι να μην πέσει στα μάτια σου ο άλλος, να μην απομακρυνθείς, όσο περνάς τις πιο δύσκολες φάσεις.

 

Εννοείται δεν θα είσαι καλύτερα από πρακτικής πλευράς αν είσαι μόνη σου. ΑΝ ΚΑΙ τα παιδιά γενικά "ακούνε" καλύτερα και το κλίμα είναι πιο ήρεμο όταν δεν έχουν αντικρουόμενες οδηγίες.

 

Στην πράξη όμως αν παίρνει τα παιδιά στο μέλλον θα έχεις ησυχία. Πόσο όμως κοστίζει αυτό;

[Nefeli_13]

Καλησπέρα! Όλα αυτά που περιγράφεις ξεκίνησαν με τον ερχομό του πρώτου παιδιού και επιδεινώθηκαν στη συνέχεια ή προϋπήρχαν? Αν ισχύει το πρώτο τότε μπόρα είναι και θα περάσει αλλά όχι από μόνη της... Θέλει ηρεμία και προσπάθεια και από τις δύο πλευρές. Να του εξηγήσεις ότι δεν είσαι ο σούπερμαν και ότι χρειάζεσαι βοήθεια ή έστω ένα ευχαριστώ. ... Μήπως κι εσύ λόγω τρεξίματος με τα παιδιά είσαι συνεχώς εκνευρισμένη και ενδεχομένως απεριποιητη και αυτό τον χαλάει? Πρέπει να καταλάβετε και οι δύο οτι τωτα που έχετε παιδιά οι ευθύνες και οι ρόλοι αλλάζουν κατά 180 μοίρες... Αν αγαπιεστε πραγματικά όπως λες,λύση θα βρεθεί....

Μέχρι ένα βαθμό προϋπήρχαν θεματάκια... Ανέκαθεν εγώ έκανα τα περισσότερα εντός και εκτός σπιτιού γιατί λόγω ωραρίου είχα περισσότερο χρόνο και το θεωρούσα γαϊδουριά εγώ να κάθομαι όλο το απόγευμα και να περιμένω τον άλλον να γυρίσει το βράδυ για να του φορτώσω δουλειές! (Τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον ήταν λάθος...) Φυσικά με το που γεννήθηκε ο πρώτος ο χρόνος μου συρρικνώθηκε αλλά οι απαιτήσεις αυξήθηκαν και κάπου εκεί άρχισε να μου τη βαράει!! Βοήθεια ζήτησα από την αρχή και η απάντηση που πήρα ήταν "να έρχεται η μάνα μου να σε βοηθάει"!!! Μόνο που εγώ δεν είχα ανάγκη την πεθερά μου, ούτε καν τη μαμά μου, τον άντρα μου ήθελα να είναι δίπλα μου!! Ενδεικτικά να αναφέρω ότι ο μεγάλος το πρώτο τρίμηνο έκλαιγε ΟΛΗ ΜΕΡΑ, τη νύχτα ευτυχώς κοιμόταν ένα 5ωράκι σερί, τη μέρα κάτι δεκάλεπτα κι αυτά μετά από πολύ κούνημα και μόνο στην αγκαλιά μου. Εκείνος τον κοίμιζε κάποιες φορές κι αυτό μόνο τις πρώτες δυο εβδομάδες, έκτοτε, δε σηκώθηκε ποτέ τη νύχτα να βοηθήσει λίγο την κατάσταση και τις πολύ ζόρικες μέρες τριγυρνούσε στο σπίτι με ένα ποτό για να χαλαρώνει!!! Οι πρώτοι καβγάδες μεταξύ μας ξεκίνησαν παράλληλα με την "εκπαίδευση ύπνου" -εκείνος διαφωνούσε, εγώ δεν έβλεπα άλλη λύση και ακόμα μου το κοπανάει... Όταν λοιπόν το πήρα απόφαση ότι βοήθεια, συμπαράσταση, υποστήριξη δεν πρόκειται να δω, εξέφρασα την ανάγκη μου έστω για ένα μπράβο ή ένα ευχαριστώ και εισέπραξα το "αυτά είναι αυτονόητα"!! Συνεχώς εκνευρισμένη είμαι πράγματι γιατί νιώθω ότι δεν καλύπτονται οι ανάγκες μου και σίγουρα αυτό τον χαλάει αλλά δεν πρέπει κι εκείνος να καταλάβει ότι έχει μερίδιο ευθύνης; Απεριποίητη, δε θα το 'λεγα... Κάθε μήνα χτυπάω μια φωτόλυση από την κορφή ως τα νύχια/ βαφή μαλλιών/ περιποίηση προσώπου, καθημερινά βάζω τις κρέμες μου, φτιάχνω φρύδια, στο τσακίρ κέφι κανα νύχι (τώρα το καλοκαίρι θα το βάλω στο πρόγραμμα και αυτό). Όταν είμαι σπίτι ναι, κυκλοφορώ με φόρμες και πυτζάμες αλλά όταν βγαίνουμε έξω θα βάλω το τζινάκι μου, το τακούνι μου, θα βαφτώ! Το μόνο που με χαλάει εμένα -εκείνος δε νομίζω ότι δίνει τόση σημασία- είναι το σώμα μου που έχει χαλαρώσει και τα 6 κιλά που μου έχουν απομείνει...

[Nefeli_13]

Καλησπέρα!

Συμφωνώ κι εγώ, χρειάζεται οπωσδήποτε προσπάθεια και από τις δύο πλευρές!!

Εφ όσων αγαπιέστε να κάτσετε και να μιλήσετε για να βρείτε την καλύτερη λύση, και να κάνετε τις κατάλληλες αλλαγές και οι υποχωρήσεις και οι δύο ώστε να καλυτερέψει η ποιότητα της σχέσης σας!!

χρειάζεται αλλαγή στην καθημερινότητα και αυτό δεν είναι εύκολο καθόλου. Αλλά αν θέλετε να είστε μαζί και ευτυχισμένοι θα πρέπει να το κάνετε!

Τα νεύρα και ο εκνευρισμός κατά την προσωπική μου άποψη οφείλονται στο ότι κάποιος από τους δύο (ίσως και οι δύο) δε δίνει σημασία στις ανάγκες του άλλου .

Καλή θέληση, ξεκούραση όσο είναι δυνατόν και ουσιαστική επικοινωνία.

 

Για το κομμάτι της διαπαιδαγώγησης θα πρέπει να έχετε κοινή γραμμή πλεύσης!! είναι πολύ βασικό αυτό! Τα παιδιά θα μπερδευτούν και αυτό θα έχει συνέπειες στη συμπεριφορά τους!

 

Πρακτικά, αυτό που χρειάζεται νομίζω είναι:

1) Να ξεκουραστείς

2) Να μιλήσεις σοβαρά και αυστηρά με τον σύζηγο για την μεταξύ σας σχέση αλλά και για βασικά θέματα διαπαιδαγώγησης (κάνε λίστα από πριν)

3) Να διαμορφώσετε ένα ευχάριστο κλίμα μέσα στο σπίτι ελέγχοντας τις αντιδράσεις σας για να αποφεύγετε όσο γίνεται τις εντάσεις.

 

Δε νιώθω κουρασμένη! Τουλάχιστον δεν είναι αυτό πλέον το βασικό πρόβλημα!! Πρέπει να γίνει μια συζήτηση αλλά δεν ξέρω σε τι βάση να την κάνω βρε κορίτσια... Μέχρι και σε σύμβουλο γάμου του ζήτησα να πάμε, φυσικά ήταν κάθετος! Βρήκα την ευκαιρία και πήγαμε σε μια ψυχολόγο με αφορμή το μεγάλο μας γιο κι ενώ περίμενα να το βρει ενδιαφέρον ώστε να τον πείσω να πάμε και για τα δικά μας θέματα, εκείνος μου απάντησε "στα 'λεγα εγώ ότι οι ψυχολόγοι λένε πράγματα που δεν είναι εφικτά!" Ούτε καν αυτά που μας είπε για το παιδί δεν προσπαθεί να εφαρμόσει...

[AthinaP]

Βοήθεια ζήτησα από την αρχή και η απάντηση που πήρα ήταν "να έρχεται η μάνα μου να σε βοηθάει"!!! Μόνο που εγώ δεν είχα ανάγκη την πεθερά μου, ούτε καν τη μαμά μου, τον άντρα μου ήθελα να είναι δίπλα μου!! .

 

Γιατί όχι;;; Μήπως ακούς κάτι τύπισσες στο ιντερνετ που λένε ότι δεν πρέπει να έχεις την πεθερά στα πόδια σου; :rolleyes::confused: Αυτός είναι ο ρόλος της πεθεράς, και σκέψου ότι και το παιδί είχε τις συνέπειες της δικής σου κούρασης.

[Nefeli_13]

Εγώ από αυτά που έγραψες κρατάω το πιο σημαντικό.Οτι αγαπάς τον άντρα σου και ότι κανένας από τους δυο σας δεν θέλει πραγματικά να χωρίσετε.Απο κει και πέρα νομίζω πως οι περισσότερες μετά τον ερχομό των παιδιών αντιμετωπίζουμε πάνω κάτω παρόμοια θέματα κατα διαστήματα.Αν όμως υπάρχουν γερές βάσεις όλα διορθώνονται.Θεωρω λογικό να αισθάνεσαι κούραση σωματική και ψυχική και λύπη και θυμό και νεύρα και χαρά και ευτυχία και ολοκλήρωση και πληρότητα και όλα αυτά τα αντιφατικά συναισθήματα που συνθέτουν την έννοια του γάμου!Η γνώμη μου είναι να μιλήσεις στον άντρα σου όπως μίλησες εδώ αλλά να είσαι έτοιμη να ακούσεις και τη δίκη του πλευρά.Με ειλικρινή συζήτηση και θέτοντας κοινό στόχο και αμοιβαίες υποχωρήσεις πιστεύω πως ολα θα λυθούν.Αν καταφέρνατε να φύγετε και ένα διήμερο οι δυο σας να ξαναθυμηθείτε όσα σαν ένωναν πριν έρθουν τα παιδιά ακόμα καλύτερα.Να φορτίσετε τις μπαταρίες σας και να πέσετε πάλι στον "αγώνα" που λέγεται γάμος!!

 

Το διημεράκι έχει ήδη προγραμματιστεί!! Σίγουρα θα μας τονώσει αλλά δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι θα λυθεί τίποτα αυτόματα. Όπως λέτε λίγο πολύ όλες, θέλει πολλή προσπάθεια και από τους δυο...

[Nefeli_13]

Κορίτσι να σε ρωτήσω κάτι προσωπικό? Το Σ_Χ μεταξύ σας πως ειναι? Εκεί είναι όλα καλά η οχι?

 

Γενικά επειδή ΡωτΆς δεν είναι όλα τα ζευγάρια έτσι όταν αποκτούν παιδιά..φυσικά και αλλάζει όλη η ζωή αλλά όχι έτσι όπως το περιγράφεις. Εμένα τα παιδιά μου έχουν 17 μήνες διάφορα..8 μηνών δηλαδή όταν ήταν ο ένας έμεινα έγκυος στον άλλον..2 αγόρια κ εγώ... Και εγώ κουράστηκα και κουράζομαι πααααααααααααρα πολυ αλλά μεταξύ μας δεν ήμαστε έτσι... Γενικά και οι δυο μπορεί να τσακωθουμε για κάτι αλλά κανένας δεν κρατάει μούτρα...σε 10 λεπτά Θ γελάμε πάλι όλοι μαζί...Δεν μπορείς κιόλας να κρατήσεις μούτρα όταν έχεις παιδιά...Πώς? Ο μεγάλος μου είναι σχεδον 3,5 και ο μικρός σχεδόν 2....Όσο και να έχουμε τσακωθεί όταν έρχεται το απογευμα και (κάθε απόγευμα κάνουμε κάτι όλοι μαζι) και η παμε έξω πλατεία με πατίνια η ποδήλατα..Η παίζουμε κρυφτό κυνηγητό στο σπίτι δεν μπορούμε να έχουμε μούτρα μεταξύ μας .Μας πιάνουν τα γέλια με τα διάφορα που κάνουν τα παιδιά και μετά απλός το ξεχνάμε...

 

 

Μαζί κάνετε πράγματα όλοι μαζι? Δηλαδή κάθε απόγευμα η κάποιες μέρες Τέλος πάντων της βδομάδας ανάλογος πως είναι και οι δουλειές σας....πηγαίνετε όλοι μαζι παιδική χαρά?πλατεία?πάτε να φάτε ένα παγωτό όλοι μαζι σας οικογένεια? Πηγαίνετε σε μια ταβέρνα ένα βραδάκι η Κυριακή μεσημέρι? Νομίζω πως όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά για να είνΑι μια οικογένεια χαρούμενη....

 

Επίσης το άλλο που κάνουμε εμείς και νομίζω πως κ αυτό είναι πολύ σημαντικό για μια σχέση....το βράδυ εμένα τα παιδιά κοιμούνται νωρίς.Τώρα δηλαδή μόλις κοιμήθηκαν.....Άντα να κοιμηθούν 9:30..Εμείς κάνουμε πράγματα μαζί όταν κοιμούνται τα Μικρά...Πότε παιζουμε χαρτιά....Πότε παίζουμε τάβλι.....Ποτέ φτιάχνω πίτσα και αράζουμε στην τηλεόραση και βλέπουμε ταινια...να τωρα πχ παμε έξω να ανάψουμε ψώνια να ψήσουμε κρέατα να κάτσουμε στο μπαλκόνι να πιούμε μια μπύρα .... Γενικα κάνουμε πράγματα μαζί...εσείς κάνετε??? Αν όχι θα στο πρότεινα να ξεκινήσεις...Είναι σημαντικά νομίζω αυτά το να βρίσκεις χρόνο δηλαδή να είσαι με τον άλλον μαζί και να κάνετε πράγματα ΜΑΖΙ......

 

 

Δοκίμασε...

 

Το s_x είναι πολύ καλό, αλλά δεν προκύπτει συχνά... Λίγο πριν το γάμο άρχισε να "χαλάει το γλυκό" αλλά δε δώσαμε σημασία θεωρώντας ότι οφείλεται στο άγχος της προετοιμασίας του γάμου. Αμέσως μετά το γάμο ξεκινήσαμε προσπάθειες για παιδί, 2-3 φορές το μήνα και μόνο τις γόνιμες μέρες!! Εκεί νομίζω ότι έφαγα την πρώτη "σφαλιάρα"... Εκείνος πρώτος έθιξε το θέμα παιδί, ήθελε να προσπαθήσουμε χαλαρά (μια φορά το τρίμηνο θα τον βόλευε... ) και ότι γίνει. Τελικά ξεκινήσαμε προσπάθειες κάθε μήνα, σχεδόν με το ζόρι, γιατί τις γόνιμες μέρες ΠΑΝΤΑ είχε άγχος με τη δουλειά/ ήταν κουρασμένος/ άρρωστος!!! Απανωτές αποτυχίες, μια παλλίνδρομη, μια απόξεση, μια εγκυμοσύνη, ένας δύσκολος τοκετός, μια λοχεία που κράτησε τουλάχιστον 3 μήνες μας τσάκισαν ψυχολογικά κι εμένα και σωματικά οπότε επί ένα χρόνο s_x γιοκ! Μετά άρχισαν όλα να μπαίνουν σε ένα πρόγραμμα (1 φορά το μήνα και αν ) αλλά πάντα η δουλειά του ήταν η δικαιολογία για την κούραση/ το άγχος/ την έλλειψη επιθυμίας. Μέχρι που έφτασα στο σημείο να του πω ότι θα με ανακούφιζε αν έχει άλλη γιατί θα ήξερα ότι τουλάχιστον είναι καλά!!!

Όλοι μαζί κάνουμε αρκετά πράγματα πλέον! Κάθε απόγευμα κούνιες, ποδήλατα, βόλτα στη γειτονιά και μια μέρα του σ/κ βόλτα, ψώνια, φαγητό έξω το μεσημέρι. Την άλλη μέρα στέλνουμε το μεγάλο στα πεθερικά μου!!! :evil: Οι δυο μας θεωρώ ότι δεν κάνουμε κάτι το ιδιαίτερο... Εκείνος το βράδυ θέλει να δει ειδήσεις/ μπάλα/ twitter οπότε κι εγώ βολεύομαι με ταινίες/ σειρές/ βιβλία.. Τον χιλιοπαρακαλούσα να ξεκινήσουμε να βλέπουμε μαζί μια σειρά, συμφώνησε και μέσα σε ένα μήνα έχουμε δει δυο επεισόδια!! Να δούμε ταινία το βράδυ, ναι συμφωνεί αλλά μετά τις ειδήσεις, δηλαδή μετά τις 10, να τελειώσει 12 να σκουντουφλάμε το πρωί!! Κάποιες φορές του κάνω το χατίρι αλλά καημό το 'χω μια φορά να μου πει "σήμερα δε θέλω να δω ειδήσεις, ας κάνουμε κάτι μαζί". Πολλά ζητάω;; Τώρα τελευταία τα βράδια μας τα περνάμε στο μπαλκόνι με μπυρίτσα, τσιγαράκι και ατελείωτες συζητήσεις για το τι θα κάνει επαγγελματικά (έμεινε άνεργος πρόσφατα), αλλά για το μεταξύ μας τσιμουδιά!! 2-3 φορές το μήνα κρατάει η μαμά μου τα παιδιά το βράδυ και βγαίνουμε για φαγητό συνήθως με φίλους, κυρίως γιατί επιμένει εκείνος ότι έχει ανάγκη να βγει χωρίς τα παιδιά, μόνο με τη γυναίκα του! Εγώ πάλι θα προτιμούσα να κάτσουμε σπίτι και να κάνουμε κάτι ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ!!

[Nefeli_13]

Θα στο πω όπως μου βγαίνει.

 

Ναι, είναι και η κλεισούρα, πάρα πολύ! Το ότι κάποιοι άνθρωποι την ανέχονται, ή τους αρέσει δεν σημαίνει ότι όλοι τα πάνε καλά με δαύτην!

 

Τα παιδάκια στην Αφρική που χοροπηδάνε χαρούμενα στα λασπόνερα με τις παρέες τους, είναι πολύ πιο χαρούμενα από όσο θα υπάρξουν ποτέ τα δικά μας παιδιά! Η εικόνα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά στο youtube.

 

O ανθρωπος είναι φτιαγμένος για μια πιο απλή ζωή που περιλαμβάνει και παρέες με ενήλικες και το ζευγάρι να ξεσκάει λίγο μόνο του, γιατί γύρω υπάρχουν θείες και γιαγιάδες. Ο πολιτισμός μας δεν το έχει ως αυτονόητο αυτό. Άλλο αν έχουμε κερδίσει σε άλλους τομείς λογω του σύγχρονου πολιτισμού.

 

Με τον άντρα μου δεν περάσαμε μεγάλη κρίση, αλλά τον ξαναβρήκα πραγματικά μετά από 8 χρόνια! Τόσο μας πήρε να ξεπεράσουμε αρχικά το σοκ των 2 παιδιών πολύ κοντά - εμάς ήταν και δίδυμα και να στρώσουμε τη ζωή μας αρχικά, αυτό το πετύχαμε μετά από κάποιους μήνες, αλλά πραγματικά να βρούμε χρόνο ο ένας για τον άλλον, μετά από 8 χρόνια!

 

Είναι σαφώς πρόβλημα ότι δεν μπορείτε να συμπλεύσετε, για δώσε παραδείγματα. Δεν δείχνει καλά σημάδια, στατιστικά πάντα μιλώντας. Πιστεύω το κλειδί είναι να μην πέσει στα μάτια σου ο άλλος, να μην απομακρυνθείς, όσο περνάς τις πιο δύσκολες φάσεις.

 

Εννοείται δεν θα είσαι καλύτερα από πρακτικής πλευράς αν είσαι μόνη σου. ΑΝ ΚΑΙ τα παιδιά γενικά "ακούνε" καλύτερα και το κλίμα είναι πιο ήρεμο όταν δεν έχουν αντικρουόμενες οδηγίες.

 

Στην πράξη όμως αν παίρνει τα παιδιά στο μέλλον θα έχεις ησυχία. Πόσο όμως κοστίζει αυτό;

 

Μου δίνεις μια ελπίδα ότι ίσως μετά από χρόνια ξαναβρούμε τους εαυτούς μας και φτιάξουμε επιτέλους τη σχέση μας!! Δυστυχώς όμως, με αφορμή τις δύσκολες αυτές φάσεις που όλοι οι γονείς περνάνε, εμείς έχουμε απομακρυνθεί πολύ... Όσον αφορά τα παιδιά, τον μεγάλο κυρίως, ο άντρας μου δε μπορεί να θέσει όρια. Του λέει και του ξαναλέει τα ίδια πράγματα, τον ρωτάει συνεχώς γιατί το έκανε, ο γιος μας γελάει, τον εκνευρίζει, αρχίζει να του φωνάζει, ο άλλος βάζει τα κλάματα κι εγώ περιμένω να ξεσπάσει η μπόρα για να εξηγήσω τι εννοούσε ο μπαμπάς και φυσικά το βράδυ που θα μείνουμε μόνοι μας να τα ψάλλω στο μπαμπά! Σε μένα η αλήθεια είναι ότι πειθαρχεί καλύτερα, ίσως επειδή έχουμε περάσει και περισσότερο χρόνο μαζί, αλλά εγώ είμαι συνήθως απόλυτη σε αυτό που λέω οπότε πλέον ξέρει ότι δεν έχει περιθώρια διαπραγμάτευσης. Από την άλλη, είναι τόσο καλός μπαμπάς... Παίζουν μπάλα, κάνουν ποδήλατο, λένε ιστορίες, είναι απίστευτα ευρηματικός μερικές φορές και λύνει με πρωτότυπο τρόπο τα πιο απίθανα προβλήματα. Δε θέλω να το στερηθούν αυτό τα παιδιά μου σε καμία περίπτωση!!!

[Nefeli_13]

Γιατί όχι;;; Μήπως ακούς κάτι τύπισσες στο ιντερνετ που λένε ότι δεν πρέπει να έχεις την πεθερά στα πόδια σου; :rolleyes::confused: Αυτός είναι ο ρόλος της πεθεράς, και σκέψου ότι και το παιδί είχε τις συνέπειες της δικής σου κούρασης.

Εγώ γενικά πιστεύω ότι τα παιδιά πρέπει να τα μεγαλώνουν οι γονείς τους και όχι οι παππούδες-γιαγιάδες, εφόσον αυτό είναι εφικτό. Φυσικά και θέλω κοντά μας τους γονείς μας και τα πεθερικά μου αλλά όχι σε καθημερινή βάση. Ειδικά με τα πεθερικά μου έχω θέμα γιατί έχουν τρελή αδυναμία στο μεγάλο και τον κακομαθαίνουν σε απελπιστικό βαθμό, ότι και να τους λέω με γράφουν κανονικότατα. Και να σκεφτείς ότι η πεθερά μου είναι χρυσός άνθρωπος, καλόκαρδη, διακριτική αλλά μετά τη γέννηση του πρώτου εγγονού νιώθω ότι κλονίστηκε η σχέση μας, αν και δεν έχει ειπωθεί κάτι ανοιχτά μεταξύ μας..

[AthinaP]

Εγώ γενικά πιστεύω ότι τα παιδιά πρέπει να τα μεγαλώνουν οι γονείς τους και όχι οι παππούδες-γιαγιάδες, εφόσον αυτό είναι εφικτό. Φυσικά και θέλω κοντά μας τους γονείς μας και τα πεθερικά μου αλλά όχι σε καθημερινή βάση. Ειδικά με τα πεθερικά μου έχω θέμα γιατί έχουν τρελή αδυναμία στο μεγάλο και τον κακομαθαίνουν σε απελπιστικό βαθμό, ότι και να τους λέω με γράφουν κανονικότατα. Και να σκεφτείς ότι η πεθερά μου είναι χρυσός άνθρωπος, καλόκαρδη, διακριτική αλλά μετά τη γέννηση του πρώτου εγγονού νιώθω ότι κλονίστηκε η σχέση μας, αν και δεν έχει ειπωθεί κάτι ανοιχτά μεταξύ μας..

 

Εσύ μίλησες συγκεκριμένα για νεογέννητο που κλαίει ασταμάτητα για ένα τρίμηνο! Αν μη τι άλλο θα ήταν χρήσιμος ένας άνθρωπος εμπιστοσύνης να έρχεται το πρωί να κοιμάσαι με την ησυχία σου για να αντέξεις το υπόλοιπο 24ωρο. Τουλάχιστον πέρασαν τα δύσκολα.

 

Η σχέση με το εγγόνι αλλάζει καθώς θα μεγαλώνει. Τώρα ειναι τα ωραία χρόνια, μετά θα σας έχει όλους στην πιο απέξω και θα κοιτάει τις παρεϊτσες του. Γύρω στα 8 ξεκινάει πιο έντονα αυτό.

[Nefeli_13]

Εσύ μίλησες συγκεκριμένα για νεογέννητο που κλαίει ασταμάτητα για ένα τρίμηνο! Αν μη τι άλλο θα ήταν χρήσιμος ένας άνθρωπος εμπιστοσύνης να έρχεται το πρωί να κοιμάσαι με την ησυχία σου για να αντέξεις το υπόλοιπο 24ωρο. Τουλάχιστον πέρασαν τα δύσκολα.

 

Η σχέση με το εγγόνι αλλάζει καθώς θα μεγαλώνει. Τώρα ειναι τα ωραία χρόνια, μετά θα σας έχει όλους στην πιο απέξω και θα κοιτάει τις παρεϊτσες του. Γύρω στα 8 ξεκινάει πιο έντονα αυτό.

 

Στην αρχή καλοδέχτηκα τη βοήθεια και της μαμάς μου και της πεθεράς μου στο μαγείρεμα και τις δουλειές του σπιτιού αλλά με το μωρό ασχολιόμουν μόνο εγώ. Να κοιμηθώ ούτε κατά διάνοια με το μωρό να ουρλιάζει μέσα στο σπίτι! Βόλτα δεν ήθελε να τον βγάλει κανείς γιατί κι εκεί χάλαγε τον κόσμο! Τελοσπάντων, ευτυχώς αυτά πέρασαν...

 

Να σου πω, ενδόμυχα θέλω να έρθει αυτή η φάση γιατί με τρομάζει η σχέση του γιου μου με τα πεθερικά μου... Ίσως να είμαι υπερβολική αλλά να σας πω μερικά παραδείγματα: 1) Του λέω ότι θα έρθουν το απόγευμα και να με ρωτάει τι θα του φέρουν!! Πάντα έχουν σοκολάτα/ παγωτό/ γλειφιτζούρι/ παιχνίδι. Στην αρχή τους έλεγα να μην εμφανίζουν τα γλυκά γιατί η ζάχαρη του έφερνε υπερένταση και μετά δε μπορούσα να τον ηρεμήσω με τίποτα το βράδυ. Τώρα -βαρέθηκα πια να είμαι η κακιά της υπόθεσης- τους αφήνω να του δίνουν με αποτέλεσμα ο γιος μου να το θεωρεί δεδομένο ότι πάντα κάτι θα του φέρουν, να εκνευρίζεται και να φωνάζει όταν δεν του φέρουν τίποτα (σπάνιο...) και τώρα τελευταία να απαιτεί όχι μόνο ένα αλλά τουλάχιστον δυο πράγματα!! 2) Όταν είναι τα πεθερικά μου μπροστά δεν τολμάω να του πω όχι γιατί πέφτει στο πάτωμα, κλαίει, χτυπιέται, επεμβαίνει ο μπαμπάς -διακριτικά ευτυχώς- για να σταματήσω να μη στεναχωριούνται οι γονείς του. Αποτέλεσμα; Πλέον ξέρει πολύ καλά ότι όταν είναι μπροστά οι παππούδες περνάει το δικό του, αλλά κι εγώ σταμάτησα να δίνω μάχες που ξέρω ότι είναι εξαρχής χαμένες. 3) Όταν πηγαίνουμε στο σπίτι τους όλο ζητάει, να φάει το ένα, να του δώσουν το άλλο, να παίξουν το παρακάτω, να πάνε κάπου κι αυτό δε σταματάει ποτέ!! Νιώθω ότι τους εκμεταλλεύεται και δε μου αρέσει καθόλου...

[AthinaP]

E, ναι, έχεις δίκιο τότε, έχει χαθεί το μέτρο λίγο. Και πάλι όμως, επειδή μια κατάσταση κάπως στραβή έχει εγκατασταθεί, πάλι χάνεις το δίκιο σου αν προσπαθήσεις να την ανατρέψεις ξαφνικά. Δεν ξέρω... Θα σκεφτώ λίγο. Ίσως σου πουν κάτι και οι άλλες κοπέλες. Πάντως κακό δεν κάνει το παιδί να το αγαπάνε πολλοί άνθρωποι και να του το δείχνουν. Έχεις δίκιο όμως, τα τερτίπια με τα δώρα μακροπρόθεσμα πιάνουν! Το έκανε ο άντρας μου για να ανατρέψει την κατάσταση υπέρ του!

[Flupy]

Από αυτά που ανέφερες νομίζω ότι το πρώτο που πρέπει να συζητηθεί ειναι το σεξουαλικο.Δεν το παίζω ειδήμων αλλά μια φορά το μήνα;;;Η ερωτική επαφή ειναι αυτή που δένει το ζευγάρι και η έλλειψη της αυτή που το απομακρύνει.Σιγουρα θα υπάρξουν στιγμές πιο δύσκολες με άγχος-στεναχώρια που ενδεχομένως να παγώσουν λίγο το θέμα σεξ, αλλά εσύ λες ότι ξεκίνησε το πρόβλημα πριν από το γάμο.Τωρα στο θέμα της πεθεράς όσο είχα μόνο το ένα παιδί δεν ήθελα καμία βοήθεια από κανένα.απο τότε όμως ήρθε και το δεύτερο την επίσκεψη της πεθεράς την βλέπω σαν ανάσα δροσιάς!!εστω και για δυο ώρες να απασχολήσει τα παιδιά εγώ θα τακτοποιήσω αλλά πράγματα.Απο το να τελειώσω το σιδέρωμα μέχρι να πάω για νύχια.Ενταξει δεν συμφωνώ κι εγώ με το να περιμένει το παιδί πάντα κάτι απο τους παππούδες ούτε να το κακό μαθαίνουν τόσο πολυ αλλά κάνω και λίγο το κορόιδο και για να μην έχουμε αντιπαραθέσεις και γιατί όπως και να το κάνουμε ο ρόλος της γιαγιάς ειναι να κακομαθαίνει και λίγο τα εγγόνια...Αυτή ειναι κουβέντα που μου είχε πει παιδοψυχολόγος.

[Deena]

Νεφέλη καλημέρα!

 

Όρκο δεν παίρνω γιατί φυσικά μέσα στο σπίτι σου δεν είμαι, αλλά από τα γραφόμενά σου μου φαίνεται ότι ουσιαστικά προβλήματα δεν υπάρχουν, υπάρχει μεγάλη φθορά από την καθημερινότητα και μια συνεχόμενη ένταση με την παραμικρή αφορμή που επιδεινώνει φυσικά την κατάσταση, φέρνει μεγαλύτερη φθορά, μεγαλύτερη ένταση κλπ, κλπ....φαύλος κύκλος.

 

Εγώ θα σου πρότεινα να ρίξεις τους τόνους, να επικεντρωθείς στα καλά του άντρα σου, στον βασικό σου στόχο που είναι να μην χωρίσεις και να χαλαρώσεις λίγο...δεν μπορώ να σου πω τί να κάνεις ακριβώς, απλά γίνε λίγο ζεν ;)

 

Το θέμα με τα πεθερικά ξέχνα το, την πεθερά με την σοκοφρέτα δεν την νίκησε κανείς!!! Κρατάω ότι οι άνθρωποι είναι καλοπροαίρετοι και με γνήσια καλή διάθεση απέναντί σου, κάνε τα στραβά μάτια σε κάποια πράγματα που σε ενοχλούν, όλα τα παιδιά άλλωστε είναι λίγο ή πολύ "ανεξέλεγκτα" όταν είναι με τους παππούδες!!!

 

Γενικά πιστεύω πολύ στο καλό κλίμα μέσα στο σπίτι ακόμα κι όταν υπάρχουν δυσκολίες, όχι ως κουκούλωμα των προβλημάτων φυσικά, αλλά ως μια σταθερά που δίνει τον τόνο της ζωής της οικογένειας...ευτυχώς ή δυστυχώς σχεδόν πάντα το μεγαλύτερο βάρος διατήρησης αυτού του κλίματος πέφτει στην μητέρα...ίσως αν κάνεις -αρχικά μόνη σου- την προσπάθεια να ηρεμήσεις και να δεις θετικά τα πράγματα, "παρασύρεις" και τον άντρα σου.

 

Είναι η λογική του καρότου αντί του μαστιγίου :-P:-P

[livinath]

Από τη δική μου εμπειρία, τα 2 πρώτα χρόνια ενός παιδιού είναι αρκετά δύσκολα για τα ζευγάρια. Θες η κούραση, η ευθύνη, η απειρία... Πάντως οι περισσότεροι νέοι γονείς ζορίζονται αρκετά.

 

Όλοι μας σχεδόν παθαίνουμε μια μετάλλαξη μόλις γινόμαστε γονείς. Ξεχνάμε ότι υπήρξαμε ζευγάρι και πια οι νέοι μας ρόλοι είναι μαμά-μπαμπάς. Η γυναίκα και ο άντρας πέφτουν σε λήθαργο. Όπως η σχέση χτίστηκε από έναν άντρα και μια γυναίκα όχι από μια μαμά και ένα μπαμπά. Και μπορεί οι νέοι ρόλοι να απορροφούν τον χρόνο και την ενέργειά μας αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους παλιούς. Άλλωστε, χάρη σε αυτούς αποκτήσαμε και τους νέους...!

 

Αν στο όλο σκηνικό προσθέσεις και το ανακάτωμα από τους δικούς μας γονείς που δεν έχουν χωνέψει ότι τα παιδιά τους είναι πια υπεύθυνα για την ανατροφή των παιδιών τους κι όχι οι ίδιοι, τότε το μείγμα είναι εκρηκτικό.

 

Δεν μου κάνουν εντύπωση αυτά που γράφεις Νεφέλη, τα 'χω ζήσει και τα 'χω δει σχεδόν σε όλες τις φίλες μου να συμβαίνουν. Δεν αντιδρούν όλες άσχημα ή τελοσπάντων δεν τις νοιάζει όλες.

 

Δεν θα σου πω να ντύνεσαι και να βάφεσαι. Ωραία είναι αυτά αλλά δεν θα σου λύσουν κανένα πρόβλημα. Θα σου πω όμως να σταματήσεις να φέρεσαι στον άντρα σου σαν να είναι το τρίτο σου παιδί. Τι εννοώ... Αναλαμβάνεις τα πάντα όχι απλώς να τα εκτελέσεις αλλά και να τα οργανώσεις (πες μου ότι του ψωνίζεις και τα ρούχα... ), παρεμβαίνεις στον διαπληκτισμό του άντρα σου με το παιδί σου για να εξομαλύνεις τα πράγματα όπως ακριβώς θα έκανε μια μαμά με τα παιδιά της.

 

Όμως ο άντρας σου δεν είναι παιδί σου. Είναι ενήλικας. Είναι ο άντρας σου που γνώρισες, αγάπησες, έκανες έρωτα μαζί του και ότι άλλο κάνουν τα ζευγάρια. Δεν είσαι η μαμά του. Αν επιλέξεις να είσαι θα υποστείς και την συνέπεια... Κανένας λογικός άντρας δεν βλέπει τη μαμά του σαν γυναίκα...! Αν μαλώσει με τον μικρό, είναι δικό τους θέμα, δική τους επικοινωνία, δική τους σχέση, μην ανακατεύεσαι. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο απλά μην παίρνεις θέση κι αν δεν μπορείς άλλαξε δωμάτιο. Άστον να έρθει αντιμέτωπος με την συμπεριφορά του, αν τον "σώζεις" κάθε φορά στο τέλος θα βρεθείς με τα νεύρα κρόσσια και θα σου ζητήσουν αμφότεροι τα ρέστα (πατέρας και γιος εννοώ) που ανακατεύεσαι. Θα στο πω κι αλλιώς: Αν χώριζες αύριο με τον άντρα σου θα μπορούσες να παρεμβαίνεις διορθωτικά όταν θα ήταν ο μικρός στο σπίτι του για ΣΚ? Μάλλον όχι... Να θυμάσαι ότι μόνο όταν λουζόμαστε τις συνέπειες τις συμπεριφοράς μας διορθωνόμαστε, όχι όταν μας το λένε οι άλλοι.

 

Οι δουλειές που αφορούν ένα σπίτι δεν είναι μόνο οι πρακτικές, σίδερο, πλύσιμο κοκ. Υπάρχουν και άλλα - όπως η πληρωμή των λογαριασμών - που μπορούν να γίνουν από τον καθέναν, εύκολα. Αν αυτό ταιριάζει στην ρουτίνα σας τότε εφαρμόστε το. Αναλαμβάνει τους λογαριασμούς. Δεν ρωτάς "πλήρωσες?" δεν μαλώνεις "πότε θα φιλοτιμηθείς να τους πληρώσεις επιτέλους!?" γενικά δεν ασχολείσαι. Θα είναι μια ΔΙΚΗ του ευθύνη. Όσο αφορά τα προσωπικά του, ραντεβού με γιατρούς και λοιπές υποχρεώσεις ΤΟΥ να θυμάσαι πως είναι δικές του. Άστον να τις διαχειριστεί. Μπορεί. Δεν είναι ανήλικο. Μην ρωτάς, μην μαλώνεις, μην υπενθυμίζεις.

 

Τώρα για τον μικρό και τα γλυκά και τους παππούδες... ΟΚ γουστάρουν να φέρνουν γλυκά. Και ναι, είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι δεν πειράζει να τα κακομαθαίνουν λιγάκι οι παππούδες. Αν θέλετε όμως να βάλετε φρένο σ'αυτό μπορείτε να το κάνετε εντέχνως χωρίς να παρεξηγηθεί κανείς. Συμφωνήστε με τον άντρα σου και βάλτε ένα καλάθι σε ένα ψηλό μέρος στην κουζίνα. Πείτε του μικρού ότι για κάθε γλυκό που βάζει μέσα θα βάζει ένα αυτοκόλλητο σ' έναν πίνακα επιβράβευσης που θα φτιάξετε παρέα. Όταν μαζέψει 10 θα τον περιμένει μια μικρή έκπληξη (μικρό δωράκι, βόλτα στο Λούνα παρκ κλπ). Όταν έρχονται γλυκά στο σπίτι θα τα παίρνει ευγενικά, χωρίς σκηνικά τύπου πέφτω και κλαίω και θα τα βάζει στο καλάθι. Κάθε Τετάρτη και Σάββατο πχ θα μπορεί να τρώει ένα ή δύο (εσείς το αποφασίζετε) αλλά καμία άλλη μέρα. Έτσι και θα τρώει το γλυκό του που του αρέσει, και οι παππούδες δεν θα φάνε την απαγόρευση και θα μετριάσετε και την κατανάλωση του γλυκού. Τονίστε του όμως ότι το παιχνίδι αυτό έχει κανόνες. Λέμε ευχαριστώ όταν μας φέρνουν γλυκά και δεν ζητάμε άλλο και δεν τρώμε γλυκά άλλες μέρες εκτός από τις συμφωνημένες. Αν παραβεί τους κανόνες χάνει ένα αυτοκόλλητο. Θυμήσου να μένεις σταθερή. Τονίστε του ότι θα βγει διπλά κερδισμένος, και τα γλυκά θα τρώει τις μέρες της εβδομάδας που συμφωνήσατε και το extra δωράκι του θα παίρνει.

 

Στα έγραψα όλα μαζί και ίσως φαίνεται και σαν να στα χώνω λίγο. Δεν είναι έτσι. Απλά σε καταλαβαίνω όσο δεν φαντάζεσαι...!

[Nefeli_13]

Καλημέρα και καλό μήνα!!

 

Και πάλι όμως, επειδή μια κατάσταση κάπως στραβή έχει εγκατασταθεί, πάλι χάνεις το δίκιο σου αν προσπαθήσεις να την ανατρέψεις ξαφνικά.

Προσπαθούσα να κρατήσω τις ισορροπίες από την αρχή αλλά έβγαινα εγώ η κακιά και η δύστροπη οπότε παραιτήθηκα! Το ευχάριστο είναι ότι ο γιος μου δεν απαιτεί από μας την ίδια μεταχείριση αν και πολλές φορές λέει "η γιαγιά μου όμως κάνει το τάδε" κι εκεί τα παίρνω λίγο αλλά του απαντάω ότι "οκ η γιαγιά αλλά η μαμά κάνει το άλλο" και το έχει αποδεχτεί πλέον! Πιο πολύ με ενοχλεί που όταν είναι μπροστά οι παππούδες δεν πειθαρχεί! Είναι που είναι πνεύμα αντιλογίας, φαντάζεστε τι γίνεται...

 

Από αυτά που ανέφερες νομίζω ότι το πρώτο που πρέπει να συζητηθεί ειναι το σεξουαλικο.Δεν το παίζω ειδήμων αλλά μια φορά το μήνα;;;

Σου φαίνεται λίγο έτσι; Ευτυχώς γιατί είχα αρχίσει να νιώθω τρελή που μου δε με καλύπτει τόσο λίγο!! Η αλήθεια είναι ότι το έχουμε συζητήσει πάμπολλες φορές, στη θεωρία είμαστε πολύ καλοί αλλά στην πράξη... Το έχουμε πάντως στο νου μας ότι είναι το Νο1 θέμα προς διευθέτηση!

 

απο τότε όμως ήρθε και το δεύτερο την επίσκεψη της πεθεράς την βλέπω σαν ανάσα δροσιάς!!εστω και για δυο ώρες να απασχολήσει τα παιδιά εγώ θα τακτοποιήσω αλλά πράγματα.Απο το να τελειώσω το σιδέρωμα μέχρι να πάω για νύχια.

Αυτό εννοείται!! Κι εγώ ανυπομονώ για τα απογεύματα που θα έρθει η μαμά ή η πεθερά μου και θα τα πάρει για 1 ώρα γιατί ξέρετε πολύ καλά όλες τι προλαβαίνεις να κάνεις μέσα σε μια ώρα ανενόχλητη!!! Σήμερα πχ θα φτιάξω ντουλάπες, να μαζέψω χειμωνιάτικα, να βγάλω καλοκαιρινά!

 

Ενταξει δεν συμφωνώ κι εγώ με το να περιμένει το παιδί πάντα κάτι απο τους παππούδες ούτε να το κακό μαθαίνουν τόσο πολυ αλλά κάνω και λίγο το κορόιδο και για να μην έχουμε αντιπαραθέσεις και γιατί όπως και να το κάνουμε ο ρόλος της γιαγιάς ειναι να κακομαθαίνει και λίγο τα εγγόνια...Αυτή ειναι κουβέντα που μου είχε πει παιδοψυχολόγος.

Κι εγώ πλέον το κορόιδο κάνω και δε λέω τίποτα στους ίδιους ακριβώς για να μη χαλάσει η σχέση μας! Στον άντρα μου τα πρήζω λίγο αλλά μάλλον κι αυτό πρέπει να το σταματήσω γιατί δεν έχει νόημα τελικά...

Συμφωνώ με αυτό που σου είπε η ψυχολόγος και γι αυτό δε θέλω τα παιδιά να περνάνε με τους παππούδες πολλές ώρες! Αν υπάρχει ανάγκη πχ για να κάνουμε δουλειές ή ακόμα και για να βγούμε οι δυο μας οκ θα τα αφήσω και όλη μέρα και νύχτα και σκ αλλά δε θέλω να τα αφήνω όλη μέρα χωρίς να έχουμε κανονίσει κάτι!

Εμένα η ψυχολόγος μου είπε ότι τα παιδιά από τους γονείς μαθαίνουν συμπεριφορές, πρότυπα κλπ. Τους παππούδες τους έχουν για καλοπέραση και εκμετάλλευση! Μπορεί να μη μου αρέσει αλλά μάλλον είναι η αλήθεια...

[Nefeli_13]

Όρκο δεν παίρνω γιατί φυσικά μέσα στο σπίτι σου δεν είμαι, αλλά από τα γραφόμενά σου μου φαίνεται ότι ουσιαστικά προβλήματα δεν υπάρχουν, υπάρχει μεγάλη φθορά από την καθημερινότητα και μια συνεχόμενη ένταση με την παραμικρή αφορμή που επιδεινώνει φυσικά την κατάσταση, φέρνει μεγαλύτερη φθορά, μεγαλύτερη ένταση κλπ, κλπ....φαύλος κύκλος.

Πραγματικά φαίνεται ότι δεν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα αλλά φοβάμαι μήπως τελικά κρυβόμαστε πίσω από τα μικροθεματάκια της καθημερινότητας γιατί φοβόμαστε να κοιτάξουμε κατάματα το πραγματικό πρόβλημα... Δεν ξέρω ποιο είναι, ούτε καν αν υπάρχει, απλά αναρωτιέμαι...

 

Εγώ θα σου πρότεινα να ρίξεις τους τόνους, να επικεντρωθείς στα καλά του άντρα σου, στον βασικό σου στόχο που είναι να μην χωρίσεις και να χαλαρώσεις λίγο...δεν μπορώ να σου πω τί να κάνεις ακριβώς, απλά γίνε λίγο ζεν ;)

Γράφοντας εδώ και προσπαθώντας να είμαι όσο πιο αντικειμενική γίνεται "θυμήθηκα" αρκετά καλά που έχει ο άντρας μου οπότε από αυτή την άποψη η συζήτησή μας είναι ιδιαίτερα εποικοδομητική και σας ευχαριστώ πολύ γι αυτό!! Είμαι ήδη στην προσπάθεια να χαλαρώσω αν και δεν είναι καθόλου του χαρακτήρα μου αλλά το παλεύω...

[Nefeli_13]

Δεν μου κάνουν εντύπωση αυτά που γράφεις Νεφέλη, τα 'χω ζήσει και τα 'χω δει σχεδόν σε όλες τις φίλες μου να συμβαίνουν. Δεν αντιδρούν όλες άσχημα ή τελοσπάντων δεν τις νοιάζει όλες.

Πολύ παρήγορο αυτό! Τουλάχιστον δε νιώθω εντελώς alien!!!

 

Θα σου πω όμως να σταματήσεις να φέρεσαι στον άντρα σου σαν να είναι το τρίτο σου παιδί.

Με κούφανες τώρα!!!! :shock::shock: Ακριβώς αυτό το παράπονο εκφράζω, ότι δηλαδή ενώ έχω δυο παιδιά νιώθω ότι φορτώθηκα κι ένα τρίτο το οποίο με δυσκολεύει περισσότερο από τα άλλα δυο μαζί!!!

 

Πράγματι αναλαμβάνω να εκτελέσω τα πάντα γιατί μου είναι πιο χρονοβόρο και ψυχοφθόρο να παρακαλάω για τα αυτονόητα... Είμαι σαν χαρακτήρας συγκεντρωτική και ελαφρώς () τελειομανής οπότε ναι, κάποια πράγματα θέλω να τα κάνω μόνη μου για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο! Και δε μπορώ να πω ότι με κουράζουν οι δουλειές του σπιτιού. Μια φορά τη βδομάδα έρχεται μια κοπέλα και κάνει καθάρισμα και σιδέρωμα κι εγώ κάθε μέρα αφιερώνω μισή ώρα για ξεσκόνισμα/ σκούπισμα/ μπάνια/ έξτρα σίδερο/ πλυντήρια, ανάλογα τι επείγει κι άλλη μισή ώρα για συμμαζέματα και μαγείρεμα. Λογαριασμούς τους πληρώνω ηλεκτρονικά, υπόθεση 2 λεπτών, αλλά και πάλι η σκέψη είναι ΜΟΝΟ στο δικό μου μυαλό! Εδώ του λέω "κατέβασε τα σκουπίδια" και μου λέει "άστο μωρέ μετά ή αύριο"!!! Και τελικά, κάθε πρωί φεύγω με το μικρό στο καρότσι, το μεγάλο στο χέρι και μια σακούλα σκουπίδια κι άλλη μια ανακύκλωση! :twisted:

 

Όσο αφορά τα προσωπικά του, ραντεβού με γιατρούς και λοιπές υποχρεώσεις ΤΟΥ να θυμάσαι πως είναι δικές του. Άστον να τις διαχειριστεί. Μπορεί. Δεν είναι ανήλικο. Μην ρωτάς, μην μαλώνεις, μην υπενθυμίζεις.

 

Έχεις τόσο δίκιο... Αλλά αν δεν επιμείνω εγώ, απλά δεν θα το κάνει!!! Εγώ του κλείνω ραντεβού για κούρεμα, γιατρούς κλπ, φυσικά και του το υπενθυμίζω γιατί δεν τα σημειώνει πουθενά και ποτέ δε θυμάται τι έχει κανονίσει και πότε και τις περισσότερες φορές θέλει να πάω μαζί του "για παρέα, όχι ότι με έχει ανάγκη" αλλά αν αρνηθώ κατεβάζει μούτρα!!! Ρούχα, όχι δεν του ψωνίζω αλλά πρέπει να πάω μαζί του αλλιώς βαριέται να τα δοκιμάζει!!!

 

Τώρα για τον μικρό και τα γλυκά και τους παππούδες...

Το θέμα δεν είναι τα γλυκά! Παιδί είναι εννοείται ότι θα φάει και γλυκά και αυτό συμβαίνει 1-2 φορές την εβδομάδα οπότε δε θεωρώ ότι επηρεάζεται η διατροφή του! Με στεναχωρεί λίγο που εγώ αναγκάζομαι να κάνω πίσω και να μη δίνω σοκολάτες αλλά ευτυχώς όταν τον ρωτάω τι θες να σου φέρω από το σουπερ μου απαντάει μπανάνα ή μπρόκολο!!

 

Στα έγραψα όλα μαζί και ίσως φαίνεται και σαν να στα χώνω λίγο. Δεν είναι έτσι. Απλά σε καταλαβαίνω όσο δεν φαντάζεσαι...!

Καθόλου!! Ίσα ίσα με ταρακούνησες!! Το χρειαζόμουν!

[Niki81]

Κι εγω τα εχω περασει.Επισης κι εγω είμαι ανθρωπος που καταληγω να τα κανω όλα εγω.Ομως κοιτα να δεις...η αναλαμβανεις να κανεις κατι και τελος η δε το αναλάμβανες.Να αναλαμβανεις και μετα να μουρμουρας δεν εχει νοημα.Επισης δεν παρακαλας τον αλλον απλα αναθέτεις δουλειες.Εμενα πχ εχει αναλαβει το κουρεμα του γκαζον.Θα μπορουσα κι εγω ν ατο κανω...5 λεπτα υποθεση είναι αλλα αν το κανω μια φορα μετα παει το ανελαβα...οποτε δεν το κανω καθολου...τον αφηνω να το κανει αυτος.Ομοιως και οι λογαριασμοι.2 λεπτα είναι αλλα ας είναι 2 από τα δικα του λεπτα όχι τα δικα σου.

 

Να του κλεινεις εσυ ραντεβου για κουρεμα δε σου φαινεται λιγο ντροπιαστικο?Και να πρεπει να πας και μαζι του στο κομμμωτηριο?Αν δε θελει ας μη παει.Τον παρανταντευεις.Φορτωθηκες ένα τριτο παιδι αλλα κι εσυ του φερεσαι λες και είναι παιδι.Αυτος γιατι να αλλαξει?Για βλακα τον εχεις?Αυτος μια χαρα βολευεται.Εσυ πρεπει να αλλαξεις.

[Niki81]

Αυτα που αναφερεις για τα πεθερικα σου ειναι πταισματα...δεν αξιζει καν να δινεις σημασια.Οι παππουδες καπως ετσι κερδιζουν τα εγγονια...με δωρακια.Η πεθερα μου στην αρχη ερχοταν και δεν εφερνε στα παιδια μου τπτ απολυτως...ουτε ενα γλυφιτζουρι.Ε και τα δικα μου ξινιζαν και δε την πολυηθελαν.Απο οταν ξυπνησε και αρχισε να φερνει κατι τη βλεπουν αλλιως.Οχι γιατι την περιμενουν για τη σοκολατα που θα τους φερει αλλα γιατι το να ερχεται με αδεια χερια το εισεπρατταν ως αδιαφορια.Κι εγω οταν παω σε σπιτι με παιδακια παντα παιρνω κατι...τα παιδια ειναι παιδια και περιμενουν κατι...ε δε το βρισκω και τοσο τραγικο.Το θεμα ειναι να μην επεμβαινουν στα του ζευγαριου.

 

Τελος και εμενα θα με προβληματιζε το οτι βρισκεστε ερωτικα μι φορα το μηνα.Και μαλιστα το οτι ειναι αυτος που δε θελει...αυτο θεωρω πως πρεπει να το συζητησετε.Απο οσα ανεφερες δλδ αυτο μου κανει καπως...τα υπολοιπα λιγο πολυ τ περασαμε πολλες...τα παιδια οταν ερχονται φερνουν λιγο τα πανω κατω.Σε εμας δε σου κρυβω οτι με το πρωτο παιδι ειχαμε πολλα προβληματα που βγηκαν στην επιφανεια.Το δευτερο ομως εφερε πολλες ισορροπιες γιατι ακριβως επειδη δεν ειχα βοηθεια απο αλλου αναγκαστηκε και αυτος να χωθει.Σε σχεση με το πως ηταν πριν το γαμο εχει κανει τεραστια βηματα προοδου.Αλλαξε εσυ και αστον να ακολουθησει.Δε χρειαζεται καν να αρχισεις τις αναλυσεις και τα παραπονα.Απλα σε καποια πραγματα κανε εσυ ενα βημα πισω και αναθεσε του να αναλαβει αυτος..χωρις υποδειξεις και σχολια ομως.Κι ας μη τα κανει και τοσο καλα.