Να παρατήσω τη δουλειά??

[γιαννα!]

Ακριβώς sofi...αρκεί να είναι ευτυχισμένο το ζευγάρι.... Ότι ταιριάζει στον καθένα.....

[Niki81]

Αν αυτό σε ικανοποιεί, γιατί οχι;;

 

Απλά, κάποιες δεν ικανοποιούμαστε απο αυτό το μοντέλο γυναίκας.

 

Αλήθεια, αν ένας μπαμπας πει οτι, εφόσον αρκεί το εισόδημα της μαμάς για όλη την οικογένεια, θα σταματήσει τη δουλεια του για να κανει τα χομπυ του, πως θα σας φανεί; Ρωτάω με καλή διάθεση και δηλώνοντας οτι πιστεύω στην ισότητα των 2 φύλων.

 

Γιατι μια γυναικα αφηνει τη δουλεια της για να κανει τα χομπι της μονο? Αν θελει να αφησει τη δουλεια του και να κατσει σπιτι τοτε θα πρεπει να αναλαβει μαγειρεμα, καθαρισμα, ψωνια, παιδιτρους, διαβασμα των παιδιων, ψυχαγωγια των παιδιων, τρεξιμο τα παιδια στις δραστηριοτητες, τρεξιμο σε δημοσιες υπηρεσιες οποτε χρειαζεται, να φροντισει να λειτουργουν ολα στο σπιτι και οτι αλλο προκυψει.Στον ελευθερο χρονο που θα του μενει μπορει βεβαιως να ασχοληθει με τα χομπι του, να παει για καφε, γιανψωνια και οτι αλλο τον ευχαριστει.

[Adios amigos]

Εγώ θα σε συμβούλευα να μην το κάνεις, κρίνοντας από τον εαυτό μου πάντα βεβαία...

Φέτος που αναγκαστικά δε δούλευα δε μου άρεσε καθόλου.

Όταν δουλεύω νιώθω ότι συνεισφέρω στο σπίτι μου, ότι κοινωνικοποιούμαι, ότι γεμίζω μπαταρίες και κατά συνέπεια έχω και καλύτερη διάθεση απέναντι στο παιδί μου, παρ όλη τη σωματική κούραση.

[Niki81]

Αν δεν εχεις την οικονομικη ανεση μη το κανεις.Και οταν λεω οικονομικη ανεση δεν εννοω να καλυπτονται τα εξοδα σας.Εννοω να μπορει οποτε θες να πας τη βολτα σου , χωρις να σκεφτεσαι τα 20 ευρω που θα χαλασεις...να πηγαινεις στα μαγαζια εχοντας τη δυνατοτητα να ψωνισεις ενα ζευγαρι γοβες η ενα ρουχο η μια τσαντα κλπ καξ οχι να χαζευεις απλα βιτρινες, να πας γυμναστηριο η να κανεις οτι χομπι σε ευχαριστει κλπ.

[sofi@p]

Γιατι μια γυναικα αφηνει τη δουλεια της για να κανει τα χομπι της μονο? Αν θελει να αφησει τη δουλεια του και να κατσει σπιτι τοτε θα πρεπει να αναλαβει μαγειρεμα, καθαρισμα, ψωνια, παιδιτρους, διαβασμα των παιδιων, ψυχαγωγια των παιδιων, τρεξιμο τα παιδια στις δραστηριοτητες, τρεξιμο σε δημοσιες υπηρεσιες οποτε χρειαζεται, να φροντισει να λειτουργουν ολα στο σπιτι και οτι αλλο προκυψει.Στον ελευθερο χρονο που θα του μενει μπορει βεβαιως να ασχοληθει με τα χομπι του, να παει για καφε, γιανψωνια και οτι αλλο τον ευχαριστει.

 

Και μια εργαζόμενη τα κανει αυτά, απλά σε λιγότερο χρόνο.

Έγραψα με αφορμή αυτά που είπε η θεματοθετρια οτι θα γεμίσει τον ελεύθερο χρόνο της με ασχολίες που την ευχαριστούν, εθελοντισμό κλπ.

[Niki81]

Και μια εργαζόμενη τα κανει αυτά, απλά σε λιγότερο χρόνο.

Έγραψα με αφορμή αυτά που είπε η θεματοθετρια οτι θα γεμίσει τον ελεύθερο χρόνο της με ασχολίες που την ευχαριστούν, εθελοντισμό κλπ.

 

Καλα οπως νομιζεις.

[iouliana]

Πραγματικά κάποια μηνύματα μου φάνηκαν κι εμένα υπερβολικά και γραμμένα με επιθετικό τόνο. Πώς κάνετε έτσι βρε κορίτσια, με τη μετεμψύχωση της Σιμόν ντε Μποβουάρ μιλάμε εδώ μέσα; Τι καημός είναι αυτός με την καριέρα, που δεν αφήνει περιθώριο να καταλάβετε πως δεν είναι όλα άσπρο μαύρο, όπως τα παρουσιάζετε;

 

Υπάρχει η εργαζόμενη μαμά που δουλεύει καθαρά από ανάγκη, εκείνη που δουλεύει καθαρά από φιλοδοξία, οι περισσότερες ένας συνδυασμός των 2, εκείνη που έκανε το χόμπι της επάγγελμα, εκείνη που κράτησε τη δουλειά της, κάνοντας πίσω στους στόχους, για να μπορεί να διαθέσει περισσότερο χρόνο στο σπίτι, την οικογένεια και τον εαυτό της και πολλές άλλες περιπτώσεις και συνδυασμοί. Όπως αντίστοιχα υπάρχουν πάρα πολλές διαφορετικές περιπτώσεις ανάμεσα στις μαμάδες που δε δουλεύουν.

 

Για να συνοψίσουμε, η θεματοθέτρια μας είπε πως είναι μια δραστήρια μαμά 3 παιδιών, που δουλεύει από 20ετίας στον ιδιωτικό τομέα, ο σύζυγος είναι δημόσιος υπάλληλος κι ότι ο δικός της μισθός δεν κάνει τη φοβερή διαφορά στο οικογενειακό εισόδημα, καθώς διαθέτει καλό εισόδημα, δικό της και σίγουρο, από άλλη πηγή. Δε βρίσκω τίποτα το περίεργο στο να σκέφτεται ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, ότι δε θέλει να περιμένει τη σύνταξη στα 67, για να αποκτήσει την πολυτέλεια περισσότερου ελεύθερου χρόνου, για να τον διαθέσει στα χόμπι της. Παρόλο που, όπως ξανάπα, εγώ δεν θα παραιτούμουν, στη θέση της.

 

Επίσης, θεωρώ εξίσου σημαντικό το μήνυμα στα παιδιά μας, να μην εμμένουν σε μια (οποιαδήποτε) κατάσταση που δεν τους ικανοποιεί από ψυχαναγκασμό ή από κοινωνικές συμβάσεις, αλλά να πορεύονται με βάση τι τους κάνει ευτυχισμένους, φυσικά πάντα μέσα σε λογικά και λειτουργικά πλαίσια.

 

Συμφωνω μαζι σου Αγγελινα όχι μονο για αυτά που γραφεις αλλα και για τον τροπο που τα γραφεις.

 

Αυτό που ηθελα να πω είναι ότι μου κανει τρομερη εντυπωση πως οι γυναικες είναι οι χειρότεροι κριτες των γυναικων και πως τελικα οι ιδιες υποβιβαζουν τους ρολους που μια γυναικα αναλαμβανει στην πορεια της ζωη της :shock::shock:

[Niki81]

Πωπω... που είναι οι μαμάδες που δεν εργάζονται να μας δώσουν περισσότερα φώτα για το πως περνα η ημέρα, εάν πράγματι είναι μια απόφαση που μπορεί να μετανιώσεις, αν είναι βαρετό, αν είναι δύσκολο/εύκολο - αν κουράζονται ή πόσο βαριούνται ή αν είναι κάτι όμορφο όπως το φανταζόμαστε κάποιες και ασφαλώς με τις δικές μας προϋποθέσεις.

 

Εγω θα σου περιγραψω μια μερα μου.Θα ξυπνησω κατα τις 7 , θα φτιαξω πρωινο, ταισω, ετοιμασω το μεγαλο για το σχολειο.8 θα φυγει ο αντρας μου με τον μεγαλο και θα μεινω σπιτι με το μικρο.Μεχρι τις 9 θα πιω καφε και θα χαζεψω στο ιντερνετ.9 με 10.30 κανω τις δουλειες μου (τοσο αρκει για να ειναι ολα στη θεση τους...δεν καθαριζω ολη μερα οπως φανταζονται καποιες).Ετοιμαζομαι, βαφομαι (ναι...δε βαφεστε μονο εσεις που εργαζεστε) παιρνω το παιδι και βγαινουμε.Ειτε βολτα ειτε ψωνια, ειτε οποια δουλεια εχουμε να κανουμε.12 παμε για ενα γρηγορο καφεδακι και μετα παιρνω το μεγαλο απο το σχολειο.Γυρναμε σπιτι , λεμε τα νεα μα1, τρωμε παιζουμε.Γενικα θα ασχοληθω με τα παιδια μεχρι τις 3.Μετα θα κανω κανα μισαωρο διαδρομο, ενα μπανιο, θα ετοιμασω τα παιδια και θα βγουμε.Στανταρ θα εχουμε καποια δραστηριοτητα για το μεγαλο.Θα τελειωσουμε κατα τις 6 θα παμε σπιτι, θα φανε κατι στα γρηγορα και θα παμε κουνιες.Εκει σγνηθως θα βρω καποια φιλη απο τη γειτονια η αλλη μαμα απο το σχολειο να τα πουμε.Μετα σπιτι, μπανιο, βραδινο, κανενα βιβλιο , νανι.Καπου ενδιαμεσα μπαινει και το φαγητο του συζηγου.Επισης 1-2 φορες την εβδομαδα θα καλεσουμε φιλους απο το σχολειο σπιτι να παιξουμε η θα παμε παιδοτοπο με φιλους μας για παιχνιδι.Εννιοτε θα ασχοληθουμε με τον κηπο πας, φυτεμα, καθαρισμα, ποτισμα κλπ.Τηλεοραση? Α ναι 9 το βραδυ που κοιμουνται τα μικρα βλεπω ενιοτε ειδησεις...να ναι καλα ο αντρας μου που με παρασυρει.

 

Καπου μεσα σε ολα αυτα οπου χωρανε θα μπον και δικες μου προσωπικες δραστηριοτητες.

 

Και αναρωτιεμαι τι μηνυματα περναω στα παιδια μου? Εσεις δλδ που ολη μερα εισαστε στο γραφειο και τα παιδια σας τα μεγαλωνουν οι ντανταδες, γιαγιαδες τι μηνυματα περνατε στα δικα σας παιδια? Τουλαχιστον εγω χαιρομαι που οτι μηνυματα τους περναω τα περναω με την παρουσια μου και οχι με την απουσια μου,

 

Του χρονου περιμενω το μικρο να παει σχολειο.Καποια στιγμη θα ξαναδουλεψω...αλλα οχι σε εταιρια...με τπτ.Θελω να κανω κατι δικο μου.Το σκεφτομαστε και το συζηταμε καιρο με τον αντα μου απλα θελω να το προετοιμασω σωστα γιατι δε μου παει η αποτυχια.Και φυσικα πρωτα να ξεκινησουν τα παιδακια μου δημοτικο που θεωρω οτι στην αρχη θελουν καποια βοηθεια και μετα.

[ferby]

Niki εθεσες πολύ ευστοχα για μένα, τον χρονικό περιορισμό που είναι αυτός όταν τα παιδιά πάνε σχολέιο!

Ακριβώς γι αυτό μιλάμε βασικά και εμεις , ότι όταν τα παιδιά είναι σχολείο δεν υπάρχει ωφέλιμος χρόνος μαζί τους πριν τις 3μμ.

Μιλάμε λοιπόν κατα πόσο η εργασία είναι ωφέλιμη για την ίδια ,αυτες τις ώρες απο το να κάθεται στο σπίτι .

 

Με βάση λοιπόν αυτό τον κανόνα , τα 4 πρώτα χρόνια που δεν πάνε σχολείο δεν παίρνεις ευκολα απόφαση να παρατήσεις μια δουλεία που πιθανόν δεν θα ξαναβρείς για να μην μεγαλώσουν με νταντα ή γιαγια 8 ωρες το πρωι.Μεσα στις οποιες κάνεις και δουλειες δηλαδή.

 

Σκέψου να έχεις σπουδάσει 6+ χρόνια ιατρική , να περιμένεις για ειδλικευση κλπ να διοριστείς ή να κανεις ιατρείο , μετα τι θα πεις... τα παρατω για 4 χρόνια και θα επανέλθω? Είναι εως και αστείο έτσι? Και πόσες άλλες περιπτώσεις γιατι κάθε δουλεια σήμερα θέλει κόπο για να την κρατήσεις....

[Niki81]

Niki εθεσες πολύ ευστοχα για μένα, τον χρονικό περιορισμό που είναι αυτός όταν τα παιδιά πάνε σχολέιο!

Ακριβώς γι αυτό μιλάμε βασικά και εμεις , ότι όταν τα παιδιά είναι σχολείο δεν υπάρχει ωφέλιμος χρόνος μαζί τους πριν τις 3μμ.

Μιλάμε λοιπόν κατα πόσο η εργασία είναι ωφέλιμη για την ίδια ,αυτες τις ώρες απο το να κάθεται στο σπίτι .

 

 

Εμενα το παιδι μου δεν είναι στο σχολειο μεχρι τις 3.Σχολαει 12.15.Απο αυτή την ωρα μεχρι τις 3 εγω ασχολούμαι μαζι τους.Τα παιδακια πανε σχολειο μεχρι τις 3 ακριβως επειδή η μαμα δουλευει...αλλιως δε βρισκω για ποιο λογο το παιδι να πηγαινει σχολειο μεχρι τις 3.Μιλαω για νηπιο που παειο δικος μου...να κρινω μεγαλύτερες ηλικιες δεν μπορω...δε γνωρίζω τι γινεται σε μεγαλύτερες ηλικιες.Καθε χρονο τον παω βλέποντας και κανοντας.

 

Με βάση λοιπόν αυτό τον κανόνα , τα 4 πρώτα χρόνια που δεν πάνε σχολείο δεν παίρνεις ευκολα απόφαση να παρατήσεις μια δουλεία που πιθανόν δεν θα ξαναβρείς για να μην μεγαλώσουν με νταντα ή γιαγια 8 ωρες το πρωι.Μεσα στις οποιες κάνεις και δουλειες δηλαδή.

 

Δουλειες όπως ειπα κανω 2 ωρες το πρωι...δεν κανω 8 ωρες δουλειες.Προσωπικα θεωρω τα 4 πρωτα χρονια που λες πολύ σημαντικα για την αναπτυξη ενός παιδιου και πολύ βασικο/θετικο το να μεγαλωνει αυτά τα χρονια το παιδι με τη μαμα και όχι με τη γιαγια/νταντα.Προσωπικα δεν ειχα ετσι κι αλλιως τη δυνατοτητα γιαγιας.

 

Σκέψου να έχεις σπουδάσει 6+ χρόνια ιατρική , να περιμένεις για ειδλικευση κλπ να διοριστείς ή να κανεις ιατρείο , μετα τι θα πεις... τα παρατω για 4 χρόνια και θα επανέλθω? Είναι εως και αστείο έτσι? Και πόσες άλλες περιπτώσεις γιατι κάθε δουλεια σήμερα θέλει κόπο για να την κρατήσεις....

 

Να ξεκαθαρισω ότι αυτά που λεω δεν τα λεω για να πεισω καμια ότι πρεπει να αφησει τη δουλεια της και να κατσει να μεγαλωσει τα παιδια της.Οπως εχω ξαναπει κάθε οικογενεια εχει τις δικες τις συνθήκες και τις δικες της προτεραιότητες.Δεν είναι ευκολο να αφησεις τη δουλεια σου.Εγω ιατρικη δε σπουδασα αλλα σουδασα εξισου πολλα χρονια,ειχα πολύ καλη δουλεια και πολύ καλο μισθο.Και δε μου ηταν καθολου ευκολο ουτε ευχαριστο το να αφήσω τη δουλεια μου.

 

Με ενοχλεί όμως η πεποιθηση ότι οποια μενει στο Σπιτι ολη μερα σκουπιζει και σφουγγαριζει γιατι δεν εχει τι άλλο να κανει η ότι φτιαχνει κεκακια για να αναπληρωσει την οποια ανασφαλεια της.Ανκαποιος είναι τεμπελης και αρκειται να καθεται ολη μερα στο Σπιτι με τις πιτζαμες και το μαλι κοτσο και βλεπει πρωινο καφε το ιδιο τεμπελης θα ηταν και στη δουλεια του.Ειναι θεμα ανθρωπου...δε σε κανει η δουλεια τεμπελη...αν εισαι τεμπελης εισαι ότι κι αν κανεις.Ομοιως δενκαταλαβαινω τι παει να πει 'τι μηνυματα περναω στο παιδι μου'.Ο αντρας μου δουλευει πολλες ωρες...τι μηνυματα φανταζεσαι ότι περναει στα παιδια μου όταν λειπει ολη μερα...το μηνυμα της εργατικότητας?ξερεις ποσες ωρες εχω ξοδεψει να συζηταω με τους γιους μου και να τους εξηγω ΕΓΩ που είμαι Σπιτι το ότι ο μπαμπας δε λειπει τοσες ωρες γιατι δε θελει να είναι μαζι μας αλλα γιατι πρεπει να δουλευει για να εχουμε εμεις οσα εχουμε?Το τι μυνηματα παιρνουν τα παιδια τα παιρνουν από εμενα...γαιτι εγω εχω το χρονο να τους κουβεντιάζω και να τους περναω ότι μηνυματα πρεπει.

 

Επισης δεν είμαι ανθρωπος που σκέφτομαι παντα μακροπρόθεσμα.Ειμαι της αποψης ότι οποιος εχει μαθει στη ζωη του α παλευει και να είναι εργατικος τα καταφερνει.Και πορει να μην ξαναβρω δουλεια στο επαγγελμα μου όμως καιρο τωρα συζηταω και σχεδιάζω να κανω κατι όταν αποφασισω.

 

Δεν ξερω τι θα εκανα αν ειχα πχ τη μαμα μου διπλα και μπορουσε να μου κραταει τα παιδια....πολύ πιθανο να μην ειχα αφησει τη δουλεια μου ουτε κι εγω.Παντως με τις παρουσες συνθήκες και τον τροπο ζωης μου 5 χρονια τωρα εκτος γραφειου...δεν εχω βαρεθεί...δεν εχω μετανιωσει.Περιμενω του χρονου να παει ο μικρος σχολειο να δω πως θα είμαι και αναλόγως θα πραξω.

 

Εννοείται επισης πως αν για τον οποιονδηποτε λογο τα οικονομικα μας χειροτερεψουν η πρωτη μας επιλογή θα είναι να βρω εγω δουλεια...είναι και κατι που το εχουμε συζητησει με τον αντρα μου.

 

Όταν ο αντρας μου γυρισει Σπιτι βρισκει τα παιδια ταισμενα,πλυμμενα,εχουν παει τη βολτα τους,εχουν κανει τις δραστηριότητες τους,τοσπιτι είναι καθαρο,το φαγητο ετοιμο και απλα καθόμαστε ολοι μαζι και χαλαρώνουμε.Εγω αυτό δεν το αλλοαζω.Να επρεπε να γυρναμε και οι 2 τετοια ωρακαι να τρεχω σα την τρελλη να μισοπρολαβω να κανω ότι μπορω και να είμαι σα χαμενη...δε το ζηλευω.Και όχι η εργαζομενη δεν κανει οσα κανεικαι μια μη εργαζομενη απλα πιο γρηγορα...μεγαλη ιδεα εχετε για τον εαυτο σας.Μια εργαζομενη τρεχει ολη μεσα να μισοπρολαβει αν κανει ότι μπορει ,αφιερωνει στα παιδια της πολύ λιγοτερο χρονο και χανει και η ιδια πολλες στιγμες ηρεμιας.Και μπραβο της για οσα προλαβαινει και respect για την κουραση της.Αν πιστευετε όμως ότι η εργαζομενη μαμα προσφερει στην οικογενεια της οσα η μη εργαζομενη τοτε μαλλον δικες σας ανασφάλειες και ενοχες καλύπτετε.Καπου κερδίζεις καπου χανεις στη ζωη...όλα τελεια δε μπορεις να τα εχεις.Μου αρεσουν οι ανθρωποι που ξερουν να αναγνωριζουν και τον κοπο και την αξια του αλλου και δεν κοιτανε απλα να εξυψωσουν τον εαυτο τους.

[AMD080911]

Να ξεκαθαρισω ότι αυτά που λεω δεν τα λεω για να πεισω καμια ότι πρεπει να αφησει τη δουλεια της και να κατσει να μεγαλωσει τα παιδια της.Οπως εχω ξαναπει κάθε οικογενεια εχει τις δικες τις συνθήκες και τις δικες της προτεραιότητες.Δεν είναι ευκολο να αφησεις τη δουλεια σου.Εγω ιατρικη δε σπουδασα αλλα σουδασα εξισου πολλα χρονια,ειχα πολύ καλη δουλεια και πολύ καλο μισθο.Και δε μου ηταν καθολου ευκολο ουτε ευχαριστο το να αφήσω τη δουλεια μου.

 

Με ενοχλεί όμως η πεποιθηση ότι οποια μενει στο Σπιτι ολη μερα σκουπιζει και σφουγγαριζει γιατι δεν εχει τι άλλο να κανει η ότι φτιαχνει κεκακια για να αναπληρωσει την οποια ανασφαλεια της.Ανκαποιος είναι τεμπελης και αρκειται να καθεται ολη μερα στο Σπιτι με τις πιτζαμες και το μαλι κοτσο και βλεπει πρωινο καφε το ιδιο τεμπελης θα ηταν και στη δουλεια του.Ειναι θεμα ανθρωπου...δε σε κανει η δουλεια τεμπελη...αν εισαι τεμπελης εισαι ότι κι αν κανεις.Ομοιως δενκαταλαβαινω τι παει να πει 'τι μηνυματα περναω στο παιδι μου'.Ο αντρας μου δουλευει πολλες ωρες...τι μηνυματα φανταζεσαι ότι περναει στα παιδια μου όταν λειπει ολη μερα...το μηνυμα της εργατικότητας?ξερεις ποσες ωρες εχω ξοδεψει να συζηταω με τους γιους μου και να τους εξηγω ΕΓΩ που είμαι Σπιτι το ότι ο μπαμπας δε λειπει τοσες ωρες γιατι δε θελει να είναι μαζι μας αλλα γιατι πρεπει να δουλευει για να εχουμε εμεις οσα εχουμε?Το τι μυνηματα παιρνουν τα παιδια τα παιρνουν από εμενα...γαιτι εγω εχω το χρονο να τους κουβεντιάζω και να τους περναω ότι μηνυματα πρεπει.

 

Επισης δεν είμαι ανθρωπος που σκέφτομαι παντα μακροπρόθεσμα.Ειμαι της αποψης ότι οποιος εχει μαθει στη ζωη του α παλευει και να είναι εργατικος τα καταφερνει.Και πορει να μην ξαναβρω δουλεια στο επαγγελμα μου όμως καιρο τωρα συζηταω και σχεδιάζω να κανω κατι όταν αποφασισω.

 

Δεν ξερω τι θα εκανα αν ειχα πχ τη μαμα μου διπλα και μπορουσε να μου κραταει τα παιδια....πολύ πιθανο να μην ειχα αφησει τη δουλεια μου ουτε κι εγω.Παντως με τις παρουσες συνθήκες και τον τροπο ζωης μου 5 χρονια τωρα εκτος γραφειου...δεν εχω βαρεθεί...δεν εχω μετανιωσει.Περιμενω του χρονου να παει ο μικρος σχολειο να δω πως θα είμαι και αναλόγως θα πραξω.

 

Εννοείται επισης πως αν για τον οποιονδηποτε λογο τα οικονομικα μας χειροτερεψουν η πρωτη μας επιλογή θα είναι να βρω εγω δουλεια...είναι και κατι που το εχουμε συζητησει με τον αντρα μου.

 

Όταν ο αντρας μου γυρισει Σπιτι βρισκει τα παιδια ταισμενα,πλυμμενα,εχουν παει τη βολτα τους,εχουν κανει τις δραστηριότητες τους,τοσπιτι είναι καθαρο,το φαγητο ετοιμο και απλα καθόμαστε ολοι μαζι και χαλαρώνουμε.Εγω αυτό δεν το αλλοαζω.Να επρεπε να γυρναμε και οι 2 τετοια ωρακαι να τρεχω σα την τρελλη να μισοπρολαβω να κανω ότι μπορω και να είμαι σα χαμενη...δε το ζηλευω.Και όχι η εργαζομενη δεν κανει οσα κανεικαι μια μη εργαζομενη απλα πιο γρηγορα...μεγαλη ιδεα εχετε για τον εαυτο σας.Μια εργαζομενη τρεχει ολη μεσα να μισοπρολαβει αν κανει ότι μπορει ,αφιερωνει στα παιδια της πολύ λιγοτερο χρονο και χανει και η ιδια πολλες στιγμες ηρεμιας.Και μπραβο της για οσα προλαβαινει και respect για την κουραση της.Αν πιστευετε όμως ότι η εργαζομενη μαμα προσφερει στην οικογενεια της οσα η μη εργαζομενη τοτε μαλλον δικες σας ανασφάλειες και ενοχες καλύπτετε.Καπου κερδίζεις καπου χανεις στη ζωη...όλα τελεια δε μπορεις να τα εχεις.Μου αρεσουν οι ανθρωποι που ξερουν να αναγνωριζουν και τον κοπο και την αξια του αλλου και δεν κοιτανε απλα να εξυψωσουν τον εαυτο τους.

 

 

Προσωπικα εργαστηκα για δωδεκα χρονια πριν κανουμε τα παιδια μας, σε εργασια πανω στο αντικειμενο των σπουδων μου, με καταπληκτικες συνθηκες και απολαβες (υλικες και ηθικες). Τα τελευταια περιπου οχτω ειμαι στο σπιτι και δεν εχω μετανιωσει στιγμη. Δε θα σχολιασω αποψεις που γραφτηκαν περι ανιας η τεμπελιας. Δε θα σχολιασω ουτε υποτιμητικες (κατα την ταπεινη μου αποψη) γνωμες για τις μαμαδες που "καθονται" στο σπιτι. Η αυτοπραγματωση προυποθετει μια μακρα διαδρομη στην οποια φτανεις απο διαφορα μονοπατια...αν καποιος το θελει μπορει να ζει μια πολυ γεματη ζωη, ακομα κι αν δεν εργαζεται...η ανταμοιβη καθρεφτιζεται στα ματια των δικων του.

[ΜΑΡΙΤΑ]

Νίκη με κάλυψες με το τελευταίο σου ποστ!!!Τα είπες όλα βασικά και δεν έχω να προσθέσω κάτι.

 

Στη κοπέλα που άνοιξε το θέμα παρόλα αυτά θα της έλεγα να μη κάνει βιαστικές κινήσεις.

 

Είναι επηρρεασμένη τώρα επειδή ευχαριστήθηκε το σπίτι της με τα παιδιά της αλλά για να μη το μετανιώσει καλύτερα να μη πάρει καμία απόφαση που θα αλλάξει τη ζωή της ριζικά - και χωρίς λόγο βασικά. Όποτε θέλει μπορεί να σταματήσει τη δουλειά ενώ να ξαναγυρίσει αν βαρεθεί θα είναι δύσκολο (φαντάζομαι γιατί δε ξέρω κι τις συνθήκες της δουλειά της).

 

Προσωπικά μακάρι να είμουν στη θέση της...αλλά αυτό για μας είναι όνειρο απατηλό...

[sofi@p]

Μπράβο σε όσες δε μετάνιωσαν για τις επιλογές τους! Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη. Γνωστό μου ζευγάρι, με ίδιες σπουδές και καλές δουλειές και οι 2,αποφασίζουν απο κοινού η γυναίκα να σταματήσει τη δουλεια της για να μεγαλώσει την κόρη τους. Στα χρονια που περνούσαν, ο άντρας πήρε μεγάλες θέσεις και γενικά ανέβηκε πολύ επαγγελματικά και η γυναίκα σταδιακά άρχισε να μετανοιωνει γιατί έβλεπε οτι η ίδια έμενε στάσιμη και στον κύκλο τους, όπου όλοι εργάζονταν, ένιωθε μειονεκτικά. Ειχε νεύρα που τα έβγαζε και στο παιδι, που πλέον πήγαινε δημοτικό. Όταν το παιδι πήγε γυμνάσιο, η γυναίκα είπε να ψάξει για δουλεια αλλά, με χρονια μακριά απο τις εξελίξεις στο αντικείμενο της, δεν ειχε καμμιά ελπίδα. Μάλιστα σε όλους φαίνονταν αρνητικό οτι μια γυναίκα εγκατέλειψε τη δουλεια της για να μεγαλώσει παιδι, δεν τη θεωρούσαν αξιόπιστη για δουλεια.

Τελικα, η γυναίκα έπεσε σε μια κατάσταση με θλίψη και πολλά νεύρα και αυτό που βλέπουμε να περνάει στους γύρω της, ως μήνυμα, είναι οτι αυτή θυσιάστηκε για την οικογένεια...

[ravT]

Εγώ πάλι θα περάσω το εξής μήνυμα στα παιδιά μου... Οτι η μαμά είναι στο σπίτι από δική της απόφαση ώστε να σας μεγαλώσει η ίδια και πως όποιος δεν σέβεται την απόφασή της αυτή, μη σεβόμενος και την ίδια, δεν έχει καμία θέση στη ζωή της. Επιπλέον, θα τα ενημερώσω πως όταν η μαμά έψαξε για δουλειά της έκλεισαν τις πόρτες γιατί είναι μαμά και πως δεν πρόκειται να δουλέψει για κανέναν που δεν σέβεται την οικογένειά της.

Τέλος, θα τα κατατοπίσω σχετικά με τον ρατσισμό που δέχεται η μητέρα που αποφάσισε ναι, να θυσιάσει τα πάντα ώστε να είναι κοντά τους στην κάθε τους μέρα, σημειώνοντας πως η μαμά είναι εργαζόμενη 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα, 365 ημέρες τον χρόνο εφ όρου ζωής χωρίς μισθό, ασφάλιση, bonus, benefits κ.α.

 

Εν κατακλείδι, όσες θεωρείτε πως είναι στίγμα μια μητέρα να αφήνει την καριέρα για να μεγαλώσει τα παιδιά της, είστε μέρος του προβλήματος. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι η ίδια η μητέρα αλλά όλοι όσοι την βλέπουν ως κάτι που δεν είναι. Κακομοίρα...

 

Υπογραφή: Περήφανη κατ' απόφαση stay at hom μητέρα

[AMD080911]

Εγώ πάλι θα περάσω το εξής μήνυμα στα παιδιά μου... Οτι η μαμά είναι στο σπίτι από δική της απόφαση ώστε να σας μεγαλώσει η ίδια και πως όποιος δεν σέβεται την απόφασή της αυτή, μη σεβόμενος και την ίδια, δεν έχει καμία θέση στη ζωή της. Επιπλέον, θα τα ενημερώσω πως όταν η μαμά έψαξε για δουλειά της έκλεισαν τις πόρτες γιατί είναι μαμά και πως δεν πρόκειται να δουλέψει για κανέναν που δεν σέβεται την οικογένειά της.

Τέλος, θα τα κατατοπίσω σχετικά με τον ρατσισμό που δέχεται η μητέρα που αποφάσισε ναι, να θυσιάσει τα πάντα ώστε να είναι κοντά τους στην κάθε τους μέρα, σημειώνοντας πως η μαμά είναι εργαζόμενη 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα, 365 ημέρες τον χρόνο εφ όρου ζωής χωρίς μισθό, ασφάλιση, bonus, benefits κ.α.

 

Εν κατακλείδι, όσες θεωρείτε πως είναι στίγμα μια μητέρα να αφήνει την καριέρα για να μεγαλώσει τα παιδιά της, είστε μέρος του προβλήματος. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι η ίδια η μητέρα αλλά όλοι όσοι την βλέπουν ως κάτι που δεν είναι. Κακομοίρα...

 

Υπογραφή: Περήφανη κατ' απόφαση stay at hom μητέρα

 

Σε ολα συμφωνω εκτος απο αυτο: μια μαμα που αποφασιζει να μεινει σπιτι και η αποφαση της ειναι συνειδητη (μιλαμε για ωριμους ανθρωπους που εχουν ζυγισει και κατασταλαξει), στην πραγματικοτητα δε θυσιαζει τιποτε...διεκδικει τη ζωη που θελει.

 

ΥΓ Η τελευταια παραγραφος σου συμπυκνωνει τον πυρηνα του προβληματος...

[Niki81]

Μπράβο σε όσες δε μετάνιωσαν για τις επιλογές τους! Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη. Γνωστό μου ζευγάρι, με ίδιες σπουδές και καλές δουλειές και οι 2,αποφασίζουν απο κοινού η γυναίκα να σταματήσει τη δουλεια της για να μεγαλώσει την κόρη τους. Στα χρονια που περνούσαν, ο άντρας πήρε μεγάλες θέσεις και γενικά ανέβηκε πολύ επαγγελματικά και η γυναίκα σταδιακά άρχισε να μετανοιωνει γιατί έβλεπε οτι η ίδια έμενε στάσιμη και στον κύκλο τους, όπου όλοι εργάζονταν, ένιωθε μειονεκτικά. Ειχε νεύρα που τα έβγαζε και στο παιδι, που πλέον πήγαινε δημοτικό. Όταν το παιδι πήγε γυμνάσιο, η γυναίκα είπε να ψάξει για δουλεια αλλά, με χρονια μακριά απο τις εξελίξεις στο αντικείμενο της, δεν ειχε καμμιά ελπίδα. Μάλιστα σε όλους φαίνονταν αρνητικό οτι μια γυναίκα εγκατέλειψε τη δουλεια της για να μεγαλώσει παιδι, δεν τη θεωρούσαν αξιόπιστη για δουλεια.

Τελικα, η γυναίκα έπεσε σε μια κατάσταση με θλίψη και πολλά νεύρα και αυτό που βλέπουμε να περνάει στους γύρω της, ως μήνυμα, είναι οτι αυτή θυσιάστηκε για την οικογένεια...

 

Κι εγω ξερω ένα κοριτσακι που το ελεγαν Κοκκινοσκουφιτσα...

 

Ελεος σε όλα τα μηνυματα σου κοιτας πως θα μειωσεις το ρολο της μη εργαζομενης μητερας.να το κοιτάξεις αυτο γιατι καλο δεν είναι.

[AMD080911]

Μπράβο σε όσες δε μετάνιωσαν για τις επιλογές τους! Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη. Γνωστό μου ζευγάρι, με ίδιες σπουδές και καλές δουλειές και οι 2,αποφασίζουν απο κοινού η γυναίκα να σταματήσει τη δουλεια της για να μεγαλώσει την κόρη τους. Στα χρονια που περνούσαν, ο άντρας πήρε μεγάλες θέσεις και γενικά ανέβηκε πολύ επαγγελματικά και η γυναίκα σταδιακά άρχισε να μετανοιωνει γιατί έβλεπε οτι η ίδια έμενε στάσιμη και στον κύκλο τους, όπου όλοι εργάζονταν, ένιωθε μειονεκτικά. Ειχε νεύρα που τα έβγαζε και στο παιδι, που πλέον πήγαινε δημοτικό. Όταν το παιδι πήγε γυμνάσιο, η γυναίκα είπε να ψάξει για δουλεια αλλά, με χρονια μακριά απο τις εξελίξεις στο αντικείμενο της, δεν ειχε καμμιά ελπίδα. Μάλιστα σε όλους φαίνονταν αρνητικό οτι μια γυναίκα εγκατέλειψε τη δουλεια της για να μεγαλώσει παιδι, δεν τη θεωρούσαν αξιόπιστη για δουλεια.

Τελικα, η γυναίκα έπεσε σε μια κατάσταση με θλίψη και πολλά νεύρα και αυτό που βλέπουμε να περνάει στους γύρω της, ως μήνυμα, είναι οτι αυτή θυσιάστηκε για την οικογένεια...

 

 

Η κυρια του παραδειγματος σου εχει θεματα ανταγωνισμου με το συζυγο. Δεν ειναι η παραμονη στο σπιτι το προβλημα της... Νομιζω οτι καθε ισορροπημενος ανθρωπος θα χαιροταν με την προοδο του ανθρωπου της και δε θα ενιωθε ετσι...

[sofi@p]

Κι εγω ξερω ένα κοριτσακι που το ελεγαν Κοκκινοσκουφιτσα...

 

Ελεος σε όλα τα μηνυματα σου κοιτας πως θα μειωσεις το ρολο της μη εργαζομενης μητερας.να το κοιτάξεις αυτο γιατι καλο δεν είναι.

 

Και γιατί να θέλω να το κάνω αυτό;;; Και η δική μου μητέρα δεν εργαζόταν και ασχολούνταν με το σπίτι και τα παιδιά.

Δεν είμαι η μονη που μίλησα για γυναίκες που έφυγαν απο τη δουλεια και το μετάνοιωσαν. Απλά ήθελα να δείξω οτι υπάρχει και η άλλη όψη. Δεν έχουμε όλοι τον ίδιο χαρακτήρα και πρέπει να έχουμε αυτογνωσία πριν πάρουμε τέτοια απόφαση.

Λυπάμαι, για την προσωπική επίθεση που μου κανείς (για άλλη μια φορά). Θα μπορούσα να απαντήσω ανάλογα αλλά δεν έχει νόημα να ασχολούμαι με άτομα που έχουν τα θέματα τους...

[sofi@p]

Η κυρια του παραδειγματος σου εχει θεματα ανταγωνισμου με το συζυγο. Δεν ειναι η παραμονη στο σπιτι το προβλημα της... Νομιζω οτι καθε ισορροπημενος ανθρωπος θα χαιροταν με την προοδο του ανθρωπου της και δε θα ενιωθε ετσι...

 

Τα πρώτα χρονια και βέβαια χαίρονταν και καμάρωνε. Με τον καιρό, βλέποντας οτι όλοι γύρω της εξελίσσονται ενώ η ίδια έμενε στάσιμη και επειδή το παιδι μεγάλωσε και δεν την ειχε πια τόσο ανάγκη, της βγήκε ένα παράπονο. Τα πρωινά δεν ειχε με κάποιον να βγει ή να μιλήσει, στις παρέες ένιωθε οτι δεν υπήρχαν κοινά ενδιαφέροντα... Και η απόρριψη των εργοδοτών στη συνέχεια την αποτελείωσε. Έφτασαν κοντά στο διαζύγιο αλλά έλεγε πώς θα ζήσει με μια διατροφή...

[AMD080911]

Τα πρώτα χρονια και βέβαια χαίρονταν και καμάρωνε. Με τον καιρό, βλέποντας οτι όλοι γύρω της εξελίσσονται ενώ η ίδια έμενε στάσιμη και επειδή το παιδι μεγάλωσε και δεν την ειχε πια τόσο ανάγκη, της βγήκε ένα παράπονο. Τα πρωινά δεν ειχε με κάποιον να βγει ή να μιλήσει, στις παρέες ένιωθε οτι δεν υπήρχαν κοινά ενδιαφέροντα... Και η απόρριψη των εργοδοτών στη συνέχεια την αποτελείωσε. Έφτασαν κοντά στο διαζύγιο αλλά έλεγε πώς θα ζήσει με μια διατροφή...

 

 

Μιλαμε δηλαδη για μια γυναικα που δεν ειχε προσωπικα ενδιαφεροντα ουτε κοινωνικο κυκλο και περιμενε μονο την εργασια της για να αποκτησει οντοτητα και ισχυ, σωστα; Τι να λεμε λοιπον...το προβλημα το κουβαλουσε η ιδια. Μπορει κανεις να νοηματοδοτησει τη ζωη του με χιλια πραγματα 'η απλως να σκυλοβαριεται παροπλισμενος σαν κατι ογδονταχρονους παππουδες. Αυτο που δεν φαινεται να αντιλαμβανεσαι ειναι οτι το προβλημα της συγκεκριμενης δεν ηταν η ελλειψη εργασιας...

[sofi@p]

Μιλαμε δηλαδη για μια γυναικα που δεν ειχε προσωπικα ενδιαφεροντα ουτε κοινωνικο κυκλο και περιμενε μονο την εργασια της για να αποκτησει οντοτητα και ισχυ, σωστα; Τι να λεμε λοιπον...το προβλημα το κουβαλουσε η ιδια. Μπορει κανεις να νοηματοδοτησει τη ζωη του με χιλια πραγματα 'η απλως να σκυλοβαριεται παροπλισμενος σαν κατι ογδονταχρονους παππουδες. Αυτο που δεν φαινεται να αντιλαμβανεσαι ειναι οτι το προβλημα της συγκεκριμενης δεν ηταν η ελλειψη εργασιας...

 

Δυστυχώς όλες οι φίλες της εργάζονταν οπότε είχαν αλλά ωράρια και υποχρεώσεις. Το παιδι πήγαινε σε ιδιωτικό σχολείο και με τους γονείς συμμαθητών δεν βρίσκονταν καθημερινά.

Ιδιαίτερα ενδιαφέροντα, εκτός σπιτιού, δε νομίζω να ειχε. Ασχολούνταν με το παιδι και το σπίτι.

Για αυτό είπα οτι πρέπει να έχουμε αυτογνωσία και να είμαστε σίγουροι πως θα αντιδραςουμε πριν πάρουμε την απόφαση να αφήσουμε τη δουλεια μας. Δυστυχώς δεν είναι πάντα ολα ρόδινα. Ούτε ξέρουμε πως θα είναι σε 10 χρονια.

[babycobra]

διαβάζω τη συζήτηση με κάποια έκπληξη..χωρίς να θέλω να κρίνω καμία έτσι..αδυνατώ να καταλάβω πώς μια γυναίκα μπορεί να αισθάνεται καλά όντας οικονομικά εξαρτημένη και κυρίως πώς μπορεί να αισθάνεται ασφαλής..ποιος εγγυάται ότι δεν θα τύχει μια αρρώστεια, μια ανατροπή στη ζωή,΄ένας χωρισμός..πραγματικά είναι έξω από τη λογική μου αυτό..στη θέση της θεματοθέτριας θα κοίταζα να μειώσω το ωράριόμου, πραγματικά ειναι εξαντλητικό να γυρνάς στις έξη ακόμη και όταν όλα τα βρίσκεις τζιτζί από τη γυναίκα...το έχω ζήσει εννιά συνεχή χρόνια...

όντας στην άλλη πλευρά εδώ και κάτι μήνες, θα εξηγηθω, να σου πω λίγο την άλλη όψη..θα με περιέγραφα ως γυναίκα καριέρας, με πτυχία και μάστερ και 20ετή εμπειρία σε ιδιωτ τομέα και τελευταία με μία σύμβαση στο δημόσιο που έληξε τον Μάιο...για μένα η δουλειά έχει τεράστια σημασία, είναι επιβεβαίωση, είναι ηθική ικανοποίηση, είναι πρόκληση, αγαπάω πολύ το αντικείμενό μου κιόλας..τον Μάιο έφυγα, κάθισα τρεις δύσκολους για ΄μενα μήνες στο σπίτι, σεπτ. ξεκίνησα με συνεργασία με δημόσιο φορέα πάλι κοντά στο σπίτι μου..θα έλεγε κανείς συνθήκες ιδανικές..για λόγους που με ξεπερνούσαν παραιτήθηκα από υπεύθυνη και έχω μια παρτ τάιμ από τον φεβρουάριο χαλαρή εργασιακή σχεση με ωράριο που ρυθμίζω..να σας πω κάτι? χίλιες φορές καλύτερα όταν πήγαινα κέντρο και ήμουν δέκα ωρες στο πόδι...το πρωί που λείπουν τα παιδιά πάω μία ώρα γυμναστήριο, και ως τις 2 που τα παίρνω νιώθω ότι ο χρόνος δεν φτάνει ουτε για ζήτω..έχω δουλειά στο κομπιούτερ, κείμενα, κλπ, το σπίτι μονίμως ακατάστατο, ταυτόχρονα, μαγείρεμα συμμάζεμα, τα βασικά έτσι..ένα χάος..διάβασα πωςμια κοπέλα ασχολείται μιαμιση ώρα, πώς? στις δύο παίρνω τα κορίτσια, κοβω τη μέρα μου στα δύο και βλέπω τις άλλες μαμάδες νοικοκυρές αυτές ίσως από άποψη κι εγώ μέσα στα νεύρα που τα κόβω όλα στη μέση..ως τις έξη, φαγητό ,διαβάσματα κλπ..ώσπου περιμένω τον άντρα μου να παραλάβει καποια από τις δύο γιατί μονίμως έχω εκκρεμότητες..οκ σε μένα παίζει ρόλο η παρτ τάιμ δουλειά αλλα δεν είναι ρόδινα τα πράγματα στο σπίτι..συνήθως χαζεύεις γιατι -νομίζεις πως εχεις χρόνο- και μετά τρέχεις..σε μένα ετσι λειτουργεί..

προσωπικά ψάχνω να γυρίσω φουλ τάιμ...φυσικά οι μεγάλες διακοπές κάνουν πολύ κακό στην επαγγελματική σου εικόνα..ακόμη και τώρα που ο άντρας μου έχει στα σκαριά δουλειά με τουρισμό που ίσως χρειαστεί να δουλεύω για κείνον..θέλω να πω αν ήθελα τα κουτσοβόλευα με τα ημίμετρα αυτά πο εχω βρει..αλλά δεν με καλύπτουν, από τα 18 μου έχω μάθει αλλιώς...τελικά ο καθένας όπως νιώθει...

[sofi@p]

διαβάζω τη συζήτηση με κάποια έκπληξη..χωρίς να θέλω να κρίνω καμία έτσι..αδυνατώ να καταλάβω πώς μια γυναίκα μπορεί να αισθάνεται καλά όντας οικονομικά εξαρτημένη και κυρίως πώς μπορεί να αισθάνεται ασφαλής..ποιος εγγυάται ότι δεν θα τύχει μια αρρώστεια, μια ανατροπή στη ζωή,΄ένας χωρισμός..πραγματικά είναι έξω από τη λογική μου αυτό..στη θέση της θεματοθέτριας θα κοίταζα να μειώσω το ωράριόμου, πραγματικά ειναι εξαντλητικό να γυρνάς στις έξη ακόμη και όταν όλα τα βρίσκεις τζιτζί από τη γυναίκα...το έχω ζήσει εννιά συνεχή χρόνια...

όντας στην άλλη πλευρά εδώ και κάτι μήνες, θα εξηγηθω, να σου πω λίγο την άλλη όψη..θα με περιέγραφα ως γυναίκα καριέρας, με πτυχία και μάστερ και 20ετή εμπειρία σε ιδιωτ τομέα και τελευταία με μία σύμβαση στο δημόσιο που έληξε τον Μάιο...για μένα η δουλειά έχει τεράστια σημασία, είναι επιβεβαίωση, είναι ηθική ικανοποίηση, είναι πρόκληση, αγαπάω πολύ το αντικείμενό μου κιόλας..τον Μάιο έφυγα, κάθισα τρεις δύσκολους για ΄μενα μήνες στο σπίτι, σεπτ. ξεκίνησα με συνεργασία με δημόσιο φορέα πάλι κοντά στο σπίτι μου..θα έλεγε κανείς συνθήκες ιδανικές..για λόγους που με ξεπερνούσαν παραιτήθηκα από υπεύθυνη και έχω μια παρτ τάιμ από τον φεβρουάριο χαλαρή εργασιακή σχεση με ωράριο που ρυθμίζω..να σας πω κάτι? χίλιες φορές καλύτερα όταν πήγαινα κέντρο και ήμουν δέκα ωρες στο πόδι...το πρωί που λείπουν τα παιδιά πάω μία ώρα γυμναστήριο, και ως τις 2 που τα παίρνω νιώθω ότι ο χρόνος δεν φτάνει ουτε για ζήτω..έχω δουλειά στο κομπιούτερ, κείμενα, κλπ, το σπίτι μονίμως ακατάστατο, ταυτόχρονα, μαγείρεμα συμμάζεμα, τα βασικά έτσι..ένα χάος..διάβασα πωςμια κοπέλα ασχολείται μιαμιση ώρα, πώς? στις δύο παίρνω τα κορίτσια, κοβω τη μέρα μου στα δύο και βλέπω τις άλλες μαμάδες νοικοκυρές αυτές ίσως από άποψη κι εγώ μέσα στα νεύρα που τα κόβω όλα στη μέση..ως τις έξη, φαγητό ,διαβάσματα κλπ..ώσπου περιμένω τον άντρα μου να παραλάβει καποια από τις δύο γιατί μονίμως έχω εκκρεμότητες..οκ σε μένα παίζει ρόλο η παρτ τάιμ δουλειά αλλα δεν είναι ρόδινα τα πράγματα στο σπίτι..συνήθως χαζεύεις γιατι -νομίζεις πως εχεις χρόνο- και μετά τρέχεις..σε μένα ετσι λειτουργεί..

προσωπικά ψάχνω να γυρίσω φουλ τάιμ...φυσικά οι μεγάλες διακοπές κάνουν πολύ κακό στην επαγγελματική σου εικόνα..ακόμη και τώρα που ο άντρας μου έχει στα σκαριά δουλειά με τουρισμό που ίσως χρειαστεί να δουλεύω για κείνον..θέλω να πω αν ήθελα τα κουτσοβόλευα με τα ημίμετρα αυτά πο εχω βρει..αλλά δεν με καλύπτουν, από τα 18 μου έχω μάθει αλλιώς...τελικά ο καθένας όπως νιώθει...

 

Άλλη μια Κοκκινοσκουφίτσα, λοιπόν!!!

 

Στο θέμα της ανασφάλειας που προκύπτει απο την εξαρτημένη οικονομική σχέση με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη!!

[babycobra]

φυσικά όταν ήμουν στη δουλειά στο υπουργείο έλεγα ακριβώς τα ίδια με σένα..θα κάνω τα χόμπι μου το ένα το άλλο..μόνο γυμναστήριο κάνω ευτυχως δλδ...μπαίνεις σε άλλο mode όταν δε δουλεύεις, δίνεσαι εξ ορισμού πιο πολύ στα παιδιά και τις υποχρεώσεις..όλα από προσωπική εμπειρία στα γράφω...και οι άλλες φίλες πάνε πχ για καφέ μετά τη δουλειά κι εσύ όχι..αν είσαι και σε απόσταση όπως εγώ, ακόμη πιο δύσκολα..όσο για τα ενδιαφέροντα, όσο μένεις σπίτι τόσο αναλαμβάνεις πράγματα που πριν δεν είχες καν να σκεφτείς..γίνεται εκ των πραγμάτων..και πάλι ο χρόνος δεν φτάνει..μια μαμα΄πιο πάνω περιέγραψε μια καθημερινή μέρα...δεν το κρίνω, τη βλέπω πολύ χαρούμενη με αυτό, κι εγώ τα ίδια κάνω αλλά δεν με γεμίζει να είναι η μέρα μου αλληλουχία υποχρεώσεων...

[AMD080911]

Δυστυχώς όλες οι φίλες της εργάζονταν οπότε είχαν αλλά ωράρια και υποχρεώσεις. Το παιδι πήγαινε σε ιδιωτικό σχολείο και με τους γονείς συμμαθητών δεν βρίσκονταν καθημερινά.

Ιδιαίτερα ενδιαφέροντα, εκτός σπιτιού, δε νομίζω να ειχε. Ασχολούνταν με το παιδι και το σπίτι.

Για αυτό είπα οτι πρέπει να έχουμε αυτογνωσία και να είμαστε σίγουροι πως θα αντιδραςουμε πριν πάρουμε την απόφαση να αφήσουμε τη δουλεια μας. Δυστυχώς δεν είναι πάντα ολα ρόδινα. Ούτε ξέρουμε πως θα είναι σε 10 χρονια.

 

 

Οντως η κυρια του παραδειγματος σου ειχε περιορισμενα ενδιαφεροντα και κοινωνικο κυκλο (ισως και δυσκολια να ανοιχτει ωστε να σχηματισει και καποιον καινουριο). Επισης κανεις δε μας εγγυαται τιποτε, οχι τι θα γινει σε 10 χρονια αλλα ουτε σε ενα. Γι αυτο αλλες γυναικες δουλευουν και ειναι ευτυχισμενες με αυτο ενω αλλες μενουν στο σπιτι και ειναι επισης ευτυχισμενες. Η θεματοθετρια παντως ξεκαθαρισε οτι:

α)εχει προσωπικα εισοδηματα που καλυπτουν το κενο του μισθου

β)κατευχαριστηθηκε την παραμονη της στο σπιτι.

Με αυτα τα δεδομενα επελεξα κι εγω να σταματησω τη δουλεια και κερδισα 1000 φορες περισσοτερες χαρες απο την οικογενειακη (full time ) ζωη μου. Επομενως θα της προτεινα να μεινει στο σπιτι και να χαρει την ανατροφη των παιδιων και την ηρεμια της. Στη δικη μου περιπτωση, τα παιδια μου μου εχουν εκφρασει επανειλημμενα την ευχαριστηση τους για το χρονο που διαθετω σε αυτα, συγκρινοντας με συμμαθητες τους. Τωρα, αν εσυ Σοφια σκεφτεσαι αλλιως, πολυ καλα κανεις!